Μου είπε η μαμά ενός παιδιού στο
κατηχητικό: «Εμένα το παιδί μου δε θα το κάνετε μοναχή, εγώ την προορίζω
για μοντέλο, για να μη χαραμίσει την ομορφιά της. Απλά την αφήνω, διότι
είναι και οι φίλες της».
Σαν τη Ναταλία τη Λιονάκη υπάρχουν και άλλες και άλλοι, με ομορφιά που συγκρίνεται με αυτή των κοσμικών μοντέλων.
Δεν υπάρχουν όμως μόνο όμορφες και
όμορφοι. Υπάρχουν άνθρωποι καλλιεργημένοι, μορφωμένοι με διδακτορικά και
με πρότερη κοινωνική κατάσταση, πολλές φορές, αξιοζήλευτη.
Άφησαν τα εγκόσμια, με βαθιά
συναίσθηση της αλλαγής που πρόκειται να πραγματοποιήσουν στη ζωή τους,
αναζητώντας κάτι ανώτερο και ποιοτικότερο.
Αυτό που έκαναν δεν τους γέμιζε
ψυχικά. Αγάπησαν τη μοναχική ζωή, μα πάνω απ’ όλα τον Θεό. Σκέφθηκαν και
την επόμενη ζωή, τη μέλλουσα, τον Παράδεισο και την κόλαση και
αποφάσισαν να επιλέξουν τον καταλληλότερο και ασφαλέστερο δρόμο που
υπάγει προς την Αληθινή Ζωή.
Η επιλογή του καθενός είναι σεβαστή.
Κάποιες φορές όμως δε συμβαίνει αυτό, κυρίως όταν κάποιος επώνυμος
θελήσει να αφιερώσει τη ζωή του στο Χριστό. Τότε πλάθουμε από το μυαλό
μας ένα σωρό σενάρια, συκοφαντώντας ακόμη και αγίους ανθρώπους αλλά και
ολόκληρη την Εκκλησία, μη μπορώντας να αποδεχτούμε την απόφασή τους.
Στην εποχή που ζούμε, κάποιοι άνθρωποι
που αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί, αποδέχονται πιο εύκολα ένα παιδί 15
χρονών που αλλάζει φύλο, παρά έναν άνθρωπο που αφιερώνει τη ζωή του στο
Χριστό.
Π. Γεώργιος Χριστοδούλου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου