’’επειδή είναι φυσικό σαν άνθρωποι να πέσουμε σε ραθυμία, όταν περάσει μία και δεύτερη και τρίτη ώρα μετά την ευχή και δείς την θερμότητα της καρδιάς σου να αρχίζει να πέφτει σε μια παγωνιά, τρέξε πάλι στην ευχή και θέρμανε την καρ-διά σου την παγωμένη. Κι αν το κάνεις αυτό όλη την ημέρα και στα διαλείμματα της ημέρας εσύ διαθερμαίνεις την ψυχή σου με την πυκνότητα των προσευχών σου, δεν θα δώσεις στον διάβολο ευκολία και αφορμή για να εισβάλλει στους λογισμούς σου’’.
‘’και όπως ακριβώς όταν θέλουμε να μαγειρέψουμε ή να πιούμε ένα ρόφημα και βλέπουμε το θερμό νερό να έχει κρυώσει το ξαναβάζουμε πάλι πάνω στην σχάρα στην φωτιά για να ξαναζεσταθεί αμέσως∙ έτσι ακριβώς κάνουμε κι εδώ, βάζουμε σαν σε κάρβουνα την ευχή πάνω στο στόμα μας και έτσι ανάβουμε φωτιά στον νού και στην καρδιά σε ευλάβεια.’’
‘’ας μιμηθούμε τους οικοδόμους. Και εκείνοι όταν πρόκειται να κτίσουν με τους πλίνθους, τότε λόγω της σαθρότητος της ύλης των πλίνθων συσφίγγουν την οικοδο-μή με μακρόστενα ξύλα που τοποθετούν ενδιάμεσα των πλίνθων και όχι σε μακρινά διαστήματα αλλά σε συνεχή ώστε με την πυκνότητα των ξύλων να κατασκευάσουν πιό ασφαλή την σύνδεση και εναρμόνιση των πλίνθων. Αυτό κάνε και εσύ, και όλες τις βιωτικές σου πράξεις της κάθε ημέρας, όπως τα ξύλα που σαν ιμάντες δένουν όλο το οικοδόμημα, έτσι με τις συνεχείς σου προσευχές να φυλάττεις και να περιφράττεις από παντού την ζωή σου. Κι αν έτσι κάνεις, ακόμη κι αν πέσουν πάνω σου δεινά, δεν θα μπορέσουν να γκρεμίσουν την οικία της ψυχής σου γιατί είναι συνδεδεμένη με πυκνές και θερμές προσευχές.’’
Στην προσευχή δεν χρειάζεται
∙φωνή και λόγια πολλά, αλλά εύλαλη καρδιά καιόμενη αγάπης,
∙ούτε χρειάζεται χέρια ψηλά σηκωμένα ικετικά, αλλά ψυχή ουρανομήκη
∙Ούτε ταπεινόσχημη στάση προσευχόμενου, αλλά καρδιά συντετριμμένη και τε-ταπεινωμένη.
Και όταν έρχονται στιγμές που οι πτώσεις ταλανίζουν την ψυχή σου τότε να κα-ταφεύγεις με πίστη στην προσευχή, τότε ‘’ στέναξον πικρῶς, ἀναμνήσθητι τῶν ἁμαρ-τημάτων τῶν σῶν, ἀνάβλεψον εἰς τὸν οὐρανὸν, εἰπὲ κατὰ διάνοιαν· Ἐλέησόν με, ὁ Θεὸς, καὶ ἀπήρτισταί σου ἡ εὐχή.’’ Αυτή η προσευχή της μετανοίας κατεβάζει το έλεος και την συγχώρηση των αμαρτιών σου. Και όλα αυτά τελεσιουργούνται μέσα στον Ναό της ψυχής σου. Και αυτό είναι το θαυμαστό ότι μέσα σου τελείται το μυ-στήριο της εξομολογήσεως.
Η λέξη ελέησόν με περιέχει όλη την μετάνοια και την κατάνυξη του προσευχομένου. Και μόλις πείς το ελέησον με αμέσως ο Κύριος δίνει την συγχώρηση των πεπλημελημμένων και δεν κολάζεσαι από τον Θεό αλλά ‘’ Ὁ εἰπὼν, Ἐλέησόν με, βασιλείας ἔτυχεν οὐρανῶν’’.
Π Σεβαστιανός
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου