Στην Παλαιά Διαθήκη επικρατούσε η άποψη ότι μόνο ο Θεός μπορεί να συγχωράει αμαρτίες και κανένας άλλος άνθρωπος. Ο Δαβίδ για την άφεση των αμαρτιών του έλεγε, «Ελέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου »( Ψ. 50, 3).
Έτσι, όταν ο Χριστός είπε « τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου», κάποιοι από τους γραμματείς που καθόταν εκεί σκέπτονταν, « τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός»;
Και όμως ο Θεός έδωσε εξουσία και στον Υιό του ανθρώπου, δηλαδή στο Χριστό ως άνθρωπο, να συγχωρεί αμαρτίες. Αυτό το αποκάλυψε ο Ίδιος ο Κύριος στη συνέχεια ως εξής,
«ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας λέγει τῷ παραλυτικῷ. σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν »( Μάρκ. β’, 1-12 ).
Αυτή την εξουσία αφέσεως αμαρτιών ο Κύριος την έδωσε και στους Αποστόλου ως εξής, « εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα ῞Αγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται »(Ιω. κ’, 21- 23).
Στη συνέχεια η εξουσία αυτή μεταβιβάστηκε δια της αποστολικής διαδοχής και χειροτονίας, και σήμερα την ασκούν οι Πνευματικοί της Εκκλησίας.
Αφού λοιπόν « ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας », δεν είναι σωστό να μη προσέρχεται ο πιστός στον Πνευματικό για να λάβει άφεση αμαρτιών, γιατί αυτό συνιστά ανυπακοή στο θέλημα του Κυρίου. Δεν είναι σωστό να λέει κανείς, « τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός»; Είναι κρίμα να τον εξαπατά ο πονηρός με ανυπόστατες δικαιολογίες και δαιμονικές διδασκαλίες.
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου