ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΕΣΣΙΑ

Η κυρίως αξία επομένως της Παλαιάς Διαθήκης και το μεγαλείο της βρίσκεται στις ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΣΣΙΑ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ, που δεν είναι μια και δύο, αλλά πάμπολλες. Με τις οποίες αναδεικνύεται ο Χριστός ως το μόνο ιστορικό πρόσωπο, του οποίου προφητεύθηκε η έλευση αιώνες πριν γεννηθεί, σε αντίθεση με τους φανταστικούς ψευτο-θεανθρώπους του εθνικού κόσμου, που δεν υπήρξαν πραγματικά, αλλά επρόκειτο για προσωποποιήσεις των εποχών και λειτουργιών της φύσεως. Ο Χριστός, ο νέος Αδάμ, είναι το κλειδί ερμηνείας της Π.Δ. υπό το φως αποκλειστικά της Κ.Δ. Και όταν πραγματοποιήθηκαν όλες κατά γράμμα οι προφητείες, ο τρόπος γέννησής του, ο τόπος, η καταγωγή, τα πάθη του, ο σταυρός του, η ανάσταση και ανάληψή Του, τότε μόνο φάνηκε και η ουσιαστική αξία της Π.Δ. ως προπαίδειας στο μυστήριο του Ιησού. Διότι πριν τον Χριστό παρέμενε εσφραγισμένη και ακατανόητη συλλογή βιβλίων. Οι καταπληκτικές προφητείες της Βίβλου, που ειπώθηκαν 10, 8, 7 και 6 αιώνες π.Χ., είναι ένα πραγματικό διαχρονικό θαύμα, αψευδής μαρτυρία περί της θεότητος και Μεσσιακής ιδιότητος του Ιησού Χριστού μέχρι συντελείας των αιώνων. Ας θαυμάσουμε μερικές από αυτές τις προφητείες, που ολοκληρώνουν το μήνυμα της Βίβλου και την διαχρονική αξία της, προσανατολίζοντας προς το Χριστό, που έφερε στον κόσμο την αλήθεια για τον Τριαδικό Θεό και τη Χάρη Του, προς κάθαρση, φωτισμό και θέωση του ανθρώπου. 

ΤΟ ΠΡΩΤΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (Γεν. 3,15)

Μετά την πτώση των πρωτοπλάστων και πριν την ‘τιμωρία’ τους από τον Θεό (στην ουσία αυτοτιμωρία τους), είπε ο Κύριος ο Θεός στο φίδι: «Έχθρα θα βάλω ανάμεσα σ’ εσένα και στη γυναίκα κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της. ΕΚΕΙΝΟΣ θα σου συντρίψει το κεφάλι κι εσύ θα του πληγώσεις τη φτέρνα» (Γεν. 3,15).

Οι Ο΄ (Εβδομήκοντα) με τη λέξη ‘σπέρμα’ αποδίδουν την εβραϊκή λέξη ‘ζερά’, η οποία είναι συλλογική με γραμματική μορφή ενικού αριθμού. Ήδη η αρχαία Εκκλησία (π.χ. Ειρηναίου Λυώνος «Κατά Αιρέσεων» 3,22, PG 7,957 εξ.) είδε στην πρώτη αναφορά (‘στο σπέρμα σου’) το διάβολο. Και στη δεύτερη (‘στο σπέρμα της’ = στον απόγονό της) την προτύπωση της γέννησης του Χριστού από την Παρθένο Μαρία (βλ. ‘Η Αγία Γραφή’, Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας). Την ίδια έννοια αποδίδει και ο Παύλος στο χωρίο, όταν λέει: «Οι επαγγελίες δόθηκαν στον Αβραάμ και στον απόγονό του. Η Γραφή δεν λέει: ‘και στους απογόνους’, όπως θα έκανε αν εννοούσε πολλούς, αλλά μιλάει για έναν: ‘και στον απόγονό σου’. Αυτός ο απόγονος είναι ο Χριστός» (Γαλ. 3,16). Και πάλι λέγει: «Ο Θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανά υπό τους πόδας σας» (Ρωμ. 16,20). Η θεολογική σημασία του στίχου έγκειται στο γεγονός ότι, όπως δια μέσου της γυναίκας (Εύας) η πανουργία του διαβόλου έφερε την αμαρτία και τον θάνατο στον κόσμο, έτσι πάλι δια μέσου της γυναίκας (Παναγίας) η χάρις του Χριστού θ’ απαλλάξει την πεπτωκυία ανθρωπότητα από την αμαρτία και το θάνατο  (βλ. Στ. Καλαντζάκη, ‘Εν αρχή εποίησεν ο Θεός’, εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλ.).

Είναι αλήθεια, ακόμη, ότι όλοι οι λαοί στη φιλολογική τους γραμματεία είχαν παραδόσεις περί ελεύσεως χρυσής εποχής κατά την οποία θα τερματιστεί η δύναμη του κακού και της αμαρτίας και θα λάμψει περίοδος μεσσιανικής εποχής, όπου μέγας βασιλέας και σπουδαίος ήρωας με θείες ιδιότητες θα φανεί για να οδηγήσει σε εποχή ειρήνης, καταλλαγής και ευτυχίας μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Τέτοιου είδους έμμεσες προφητείες ανευρίσκουμε στους Πέρσες, στους Ινδούς, στους Κινέζους, στους Αιγύπτιους, στους Έλληνες, στους Γερμανούς, στους Μεξικάνους και Περουβιανούς (βλ. Παν. Τρεμπέλα, ‘Απολογητικαί Μελέται Δ’, εκδ. Ο Σωτήρ, Αθ. 1973). «Ιδού, έρχονται μέρες, λέει ο Κύριος, που θα σηκώσω στον Δαυίδ Βλαστό Δίκαιο, και θα βασιλεύσει ως Βασιλιάς, και θα ευημερήσει και θα κάνει Κρίση και Δικαιοσύνη πάνω στη γη» (Ιερεμίας, 23,5).

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ (Γεν. 49,10).

«Ο Ιούδας την εξουσία δεν θα χάσει, ούτε το σκήπτρο του αρχηγού μέσα από τα πόδια του, ΩΣΟΤΟΥ ΕΡΘΕΙ (ΘΕΙΟΣ) ΑΡΧΟΝΤΑΣ (ο Σηλώ), σ’ αυτόν που οι λαοί θα υπακούσουν (προσδοκία εθνών)» (Γεν. 49,10).

Ο πατριάρχης Ιακώβ, λίγο πριν πεθάνει, καλεί τα παιδιά του και τους αναγγέλλει την προηγηθείσα προφητεία. Ενδιαφέρον είναι ότι επιμένει στο ρόλο της φυλής του Ιούδα και όχι στους αγαπημένους του, Ιωσήφ και Βενιαμίν, ούτε και στη φυλή του Λευΐ από την οποία θα προερχόταν η Ιουδαϊκή ιεροσύνη. Το εβραϊκό κείμενο επικεντρώνεται στη φράση ‘Σηλώ’, την οποία η Ιουδαϊκή και χριστιανική παράδοση ερμηνεύουν ως «Ειρηνοποιός» και «Μεσσίας». Ο χρησμός επίσης μπορεί να αναφερόταν στον Δαυίδ, αλλά ως τύπο του Μεσσία. Έτσι τουλάχιστον το εξέλαβαν και οι Ιουδαίοι. Το σημαντικότερο σημείο και η επαλήθευση της προφητείας βρίσκεται στο εξής: “Oπως δείχνει η ιστορία, ‘το σκήπτρο και η ράβδος της εξουσίας’ αφαιρέθηκαν από τον Ιούδα ΟΤΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ πάνω στη γη. Η έλευσή Του συνέπεσε με τις ‘τελευταίες ημέρες’, τότε δηλαδή που συμπληρώθηκε ο χρόνος τον οποίο είχαν προαναγγείλει οι προφήτες. Ο Ηρώδης, δηλ. ο αυτουργός της σφαγής των αθώων παιδιών, είναι ο τελευταίος βασιλιάς των Εβραίων”. Όχι πολλά χρόνια μετά απ’ αυτόν, η Ιουδαία μαζί με την Ιερουσαλήμ υπήχθησαν υπό την διοίκηση Ρωμαίου Ηγεμόνος, ο οποίος και επικύρωσε την καταδίκη του Κυρίου Ιησού. Και ο Ισραήλ έχασε την ανεξαρτησία του (βλ. ‘Υπόθεση Ιησούς’, Vittorio Messori, Πορεία Πνευματική, Αθ. 1980 και Απολογητικαί Μελέται Δ΄’, όπου ανωτέρω).

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΒΑΛΑΑΜ (Αριθμ. 24,16-17)

Ο Βαλαάμ υπήρξε προφήτης (Β’ Πέτρ. 2,16) και λάτρευε τον Θεό (Αριθμ. 22,5-24,20) στη Μεσοποταμία, όπου και η πατρίδα του Αβραάμ. Προσκληθείς υπό του Βαλάκ, βασιλέα των Μωαβιτών, να καταρασθεί τους Ισραηλίτες επειδή φοβήθηκε τη δύναμή τους (Αρ. 22,6), ο άνδρας αυτός προέβη αντίθετα σε ευλογία του Ισραήλ και προφήτευσε το μέλλον του, λέγοντας: «Λόγος του Βαλαάμ, γιού του Βεώρ, Λόγος εκείνου …που βλέπει οράματα του Παντοδύναμου και που, όταν πέφτει σε έκσταση, τα μάτια του ανοίγονται. Τον βλέπω, αλλά όχι τώρα. Τον ατενίζω, μα όχι από κοντά. ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΘΑ ΑΝΑΤΕΙΛΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΑΚΩΒ, ραβδί ηγεμονικό θα υψωθεί απ’ τον Ισραήλ, που θα χτυπήσει τα μηλίγγια της Μωάβ και την κορφή του κεφαλιού όλων του Σηθ των απογόνων…» (Αρ. 24,16-17). 

Το άστρο κατά την παλαιά Ανατολή σήμαινε κάποιον Θεό ή βασιλέα θεοποιηθέντα. Θυμίζει δαυιδική μοναρχία αλλά και την έλευση του Μεσσία από τη γενιά του Δαυίδ. Ως Μεσσιακή προφητεία την εξέλαβαν και οι τρείς Χαλδαϊκές παραφράσεις, αλλά και όλοι οι Ιουδαίοι νομοδιδάσκαλοι. Άλλωστε και η προσωρινή επιτυχία του ψευτομεσσία Βαρκοχεβά προέκυψε από την ετυμολογία του ονόματός του, που σήμαινε «υιός αστέρος», και επειδή εφάρμοζε την προφητεία στον εαυτόν του. Η προφητεία προαναγγέλλει παγκόσμια κυριαρχία και νίκη πάνω και στους εχθρούς του Ισραήλ (Μωάβ και Ησαύ) και στους εναπομείναντες απογόνους του Αδάμ (υιοί Σηθ) μετά τον Κατακλυσμό.

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΩΫΣΗ (Δευτερ. 18,17-19)

 Τότε ο Κύριος μού είπε: «Εγώ, θα αναδείξω μέσα από τον ίδιο τους το λαό ΕΝΑΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ, ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ. Θα βάλω τα λόγια μου στο στόμα του και θα τους λέει όλα όσα εγώ θα τον διατάζω. Αν κάποιος δεν δώσει προσοχή στα λόγια μου, δηλαδή σ’ αυτά που θα λέει ο προφήτης εξ ονόματός μου, εγώ ο ίδιος θα τον τιμωρήσω» (Δευτ. 18,17-19). 

 Μόνο ο Μεσσίας μπορούσε όμως να είναι όμοιος με το Μωυσή, ο οποίος και σύμφωνα με την Συναγωγή υπήρξε ο μέγιστος προφήτης (Δευτ. 34,10). Ο Μεσσίας δηλαδή αναμενόταν και από τους Ιουδαίους ως νέος Μωυσής. Στα χρόνια ήδη του Ιωάννη του Προδρόμου οι Ιουδαίοι βεβαιώνουν ότι δεν έχει γεννηθεί ακόμη ο προφήτης της συγκεκριμένης προφητείας: «Μήπως είσαι ο προφήτης που περιμένουμε;», ρώτησαν τον Πρόδρομο Ιωάννη, «κι εκείνος απάντησε: ‘Όχι’» (Ιω. 1,21). Ο απ. Πέτρος και ο πρωτομάρτυρας Στέφανος εφάρμοσαν τα λόγια της προφητείας στο πρόσωπο του Ιησού (Πρ. 3,22-23 & 7,37). Διότι πράγματι ο Ιησούς, φώναξε δυνατά και είπε: «Όποιος ακούσει τα λόγια μου και δεν τα δεχθεί, αυτόν δεν θα τον κρίνω εγώ, γιατί δεν ήρθα για να καταδικάσω τον κόσμο, αλλά για να τον σώσω … Ο λόγος που κήρυξα, αυτός θα τον κρίνει την έσχατη ημέρα. Γιατί εγώ δεν δίδαξα από μόνος μου, αλλά ο Πατέρας που μ’ έστειλε εκείνος μου όρισε τι να πω και τι να κηρύξω» (Ιω. 12,47-49).

ΨΑΛΜΟΣ  2  (στίχ. 2 & 7)

«Της γης οι βασιλιάδες συσπειρώθηκαν κι οι άρχοντες μαζεύτηκαν ενάντια στον Κύριο, στον εκλεκτό του ενάντια….. Διακηρύττω εκείνο που ο Κύριος αποφάσισε. Μου είπε: ΓΥΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ. ΕΓΩ ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΓΕΝΝΗΣΑ» (2,2 & 7).  

Ο Ψαλμός είναι βασιλικός και μεσσιανικός. Εικονίζει: α) την ενθρόνιση του βασιλιά, όπου και διαβαζόταν ο σχετικός ψαλμός, β) την προς τιμήν του βασιλέα απαγγελία του σε γιορτές στη Σιών, γ) κυρίως δηλώνει για την Εκκλησία και τους Πατέρες την αΐδια και υπεράνω λόγου γέννηση του Υιού του Θεού από τον Πατέρα του. Το γεγονός ενισχύει η θεολογική γραμμή του Παύλου, που αναφέρεται στον ψαλμό για να δηλώσει ότι ο Υιός δεν είναι άγγελος Θεού, αλλά Θεός ο ίδιος. Διότι λέγει: «Σε κανέναν από τους αγγέλους δεν είπε ποτέ ο Θεός: ‘Εσύ είσαι ο Υιός μου, εγώ σήμερα σε γέννησα’. Ούτε πάλι είπε για κανέναν: ‘Εγώ θα είμαι πατέρας του και αυτός θα είναι Υιός μου’» (Εβρ. 1,4-5). Οι πρώτοι χριστιανοί ανέφεραν στον Ιησού τον Ψαλμό αυτόν και έλεγαν προσευχόμενοι «Γιατί φρύαξαν τα έθνη …εναντίον του Κυρίου και του Μεσσία του; Πραγματικά εναντίον του αγίου δούλου σου Ιησού, που εσύ τον έχρισες Μεσσία, συγκεντρώθηκαν ο Ηρώδης και ο Πόντιος Πιλάτος μαζί με πλήθος εθνικών και Ιουδαίων για να κάνουν όσα είχε ορίσει προηγουμένως η δύναμή σου και η σοφία σου να γίνουν» (Πρ. 4,25-28).

ΨΑΛΜΟΣ  15

Ο Ψαλμός περιγράφει την ανάσταση του Ιησού, με τα λόγια: «Δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον άδη, ούτε θα αφήσεις τον άγιόν σου να γνωρίσει τη ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ (διαφθορά)».

Ο απ. Πέτρος εφαρμόζει τον συγκεκριμένο Ψλμ. στον Χριστό, όταν λέγει: «Εσείς τον Ιησού τον θανατώσατε… Ο Θεός όμως τον ανέστησε, ελευθερώνοντάς τον από τα δεσμά του θανάτου, γιατί ήταν αδύνατο να τον κρατήσει ο θάνατος πια. Πραγματικά ο Δαυίδ λέγει γι’ αυτόν: ‘Δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχήν μου στον άδη, ούτε θ’ αφήσεις τον άγιόν σου να γνωρίσει τη φθορά’» (Πρ. 2,23-27). Και ο απ. Παύλος συμπληρώνει: «Το ότι τον ανέστησε από τους νεκρούς και δεν πρόκειται πια να επιστρέψει στη φθορά του θανάτου, το έχει πει …κι αλλού ο Δαυίδ: ‘Δε θ’ αφήσεις να δει φθορά ο αφιερωμένος σ’ εσένα δούλος σου’. Κι όσο για το Δαυίδ, αυτός υπηρέτησε το θέλημα του Θεού στη γενιά του κι ύστερα πέθανε, θάφτηκε δίπλα στους προγόνους του και γνώρισε τη φθορά του θανάτου. Αυτός όμως που ο Θεός τον ανέστησε, δεν γνώρισε τη φθορά του θανάτου» (Πράξ. 13,34-37).

ΨΑΛΜΟΣ  21 (στίχ. 2,17,19)

 Στον Ψαλμό ο προφήτης και βασιλιάς Δαυίδ λέγει: «Θεέ μου Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες…. Σκύλοι με κύκλωσαν, κακοποιών φατρία μ’ έβαλε στη μέση. ΤΡΥΠΗΣΑΝΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ. Μπορούν να μετρηθούν όλα τα κόκκαλά μου ….Τα ρούχα μου μοιράζουν μεταξύ τους και ΡΙΧΝΟΥΝ ΚΛΗΡΟ για τη φορεσιά μου» (2,17,19).

Οι προφητείες αυτές καθαρότατα αναφέρονται στον καθηλωμένο επί του σταυρού Ιησού, ο οποίος αναφώνησε προς τον Πατέρα του με τα ίδια λόγια του Ψαλμού (Ματθ. 27,46), τού τρύπησαν τα χέρια και τα πόδια για να σταυρωθεί (Ιω. 19,18) και μοίρασαν οι στρατιώτες κάτω από τον σταυρό τα ρούχα Του μεταξύ τους, ενώ για τον χιτώνα του έριξαν κλήρο, επειδή ήταν ακριβός και άραφος (Ιω. 19,24).

ΨΑΛΜΟΣ 39 (στίχ. 7-9)

Στον συγκεκριμένο Ψαλμό, ο προφητάναξ Δαυΐδ αναφέρει: «Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΕΤΟΙΜΑΣΕΣ ΣΩΜΑ. Ολοκαύτωμα και θυσίας δι’ αμαρτίαν δεν εζήτησες. Τότε είπον, ΙΔΟΥ ΗΛΘΟΝ, όπως είναι γραμμένον δι’ εμέ εις τον κύλινδρον του βιβλίου, δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου».

Αποδίδοντας στον Ιησού ο απ. Παύλος την προηγούμενη προφητεία, επεξηγεί το εδάφιο ως εξής:  “Αφού είπε ανωτέρω «ότι θυσία και προσφορά και ολοκαυτώματα και προσφορές περί αμαρτίας δεν ηθέλησες, ούτε ευαρεστήθηκες σ’ αυτές» (οι οποίες προσφέρονται κατά τον νόμο), τότε είπε: «Ιδού, έρχομαι, για να κάνω, ω Θεέ, το θέλημά σου». Αναιρεί το πρώτο, για να συστήσει το δεύτερο. Με το οποίο είμαστε αγιασμένοι μέσω της προσφοράς του σώματος του  Ιησού Χριστού, που μια για πάντα πραγματοποιήθηκε. Διότι κάθε ιερέας στέκεται λειτουργώντας κάθε ημέρα και πολλές φορές τις ίδιες προσφέρει θυσίες, οι οποίες ποτέ δεν μπορούν να αφαιρέσουν αμαρτίες. Αλλά ΑΥΤΟΣ αφού πρόσφερε μια θυσία για τη συγχώρεση των αμαρτιών, εκάθησε για πάντα στα δεξιά του Θεού, προσμένοντας στο εξής μέχρις ότου οι εχθροί Του τεθούν ως χαλί κάτω από τα πόδια του. Διότι με μια προσφορά τελειοποίησε για πάντα αυτούς που αγιάζονται’’ (Προς Εβραίους 10,8-14).

ΨΑΛΜΟΣ  40,10

Στον Ψαλμό 40,10 διαβάζουμε: «Αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος, μαζί με τον οποίο ζούσα ειρηνικά, στον οποίο ήλπισα, ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΤΡΩΓΕ ΨΩΜΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ, σήκωσε την φτέρνα του εναντίον μου».

Όπως και πολλές άλλες προφητείες έχουν διπλή μορφή, ήτοι αναφέρονται και σε ιστορικά γεγονότα αλλά και ερμηνεύονται εσχατολογικά (για τα χρόνια της Π.Δ. τα έσχατα είναι τα χρόνια της έλευσης του Μεσσία), έτσι και ο συγκεκριμένος Ψαλμός αναφέρεται στην προδοσία του Δαυίδ από τον έμπιστό του Αχιτόφελ, ο οποίος απαγχονίσθηκε όπως και ο Ιούδας (Β’ Βας. 17,23). Ο Ιησούς Χριστός χρησιμοποιεί τον Ψλμ. απευθείας για τον εαυτόν Του διότι, υπονοώντας τον Ιούδα, λέγει: «Πρέπει να εκπληρωθεί όμως αυτό που είπε η Γραφή: “Εκείνος που μοιράζεται μαζί μου το ψωμί, στράφηκε εναντίον μου”» (Ιω. 13,18). 

ΨΑΛΜΟΣ  67,19

«ΣΤΑ ΨΗΛΩΜΑΤΑ ΑΝΕΒΗΚΕΣ, ΕΠΙΑΣΕΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ. Απ’ τους ανθρώπους δώρα έλαβες και από τους αποστάτες. Ώστε να κατοικήσουνε κι αυτοί στο Θεό κοντά, στον Κύριο».

Ο απ. Παύλος, αναφερόμενος στον Ψαλμό, τον εξηγεί ως εξής: «Στον καθένα όμως έχει δοθεί κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, σύμφωνα με το μέτρο που δωρίζει ο Χριστός. Γι’ αυτό λέει η Γραφή: ‘Ανέβηκε ψηλά, πήρε μαζί του αιχμαλώτους, έδωσε δώρα στους ανθρώπους’. Το ανέβηκε όμως, τι άλλο σημαίνει παρά πως προηγουμένως είχε κατέβει εδώ κάτω στη γη; Αυτός που κατέβηκε είναι ο ίδιος που ανέβηκε πάνω απ’ όλους τους ουρανούς, για να γεμίσει με την παρουσία του το σύμπαν» (Εφ. 4,7-10).

ΨΑΛΜΟΣ  68,22

«Και μου ’δωσαν χολή στο φαγητό μου κι ΟΤΑΝ ΔΙΨΟΥΣΑ ΜΕ ΠΟΤΙΖΑΝ ΞΥΔΙ».

Θυμίζουμε την εκπλήρωση της προφητείας στον Θεάνθρωπο, ο οποίος πάνω στο σταυρό «και για να εκπληρωθεί η προφητεία της Γραφής, λέει: ‘Διψώ’. Εκεί κοντά βρισκόταν ένα σκεύος γεμάτο ξύδι. Οι στρατιώτες βούτηξαν ένα σφουγγάρι στο ξύδι, το στήριξαν στην άκρη ενός κλαδιού από ύσσωπο και το ’φεραν στο στόμα του Ιησού. Εκείνος όταν γεύτηκε το ξύδι, είπε: ‘Τετέλεσται’ (Δηλαδή όλα τώρα εκπληρώθηκαν). Έγειρε το κεφάλι και παρέδωσε (ο ίδιος με τη θέλησή του) το πνεύμα» (Ιω. 19,28-30).

ΨΑΛΜΟΣ  109

Στο βασιλικό και Χριστολογικό Ψαλμό 109 αναγράφεται: «ΕΙΠΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΟΥ: Κάθισε στα δεξιά μου, μέχρι να κάνω τους εχθρούς σου χαλάκι για τα πόδια σου».

Η προφητεία εμφανίζει στο προσκήνιο τα δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, εκ των οποίων ο Πατέρας απευθυνόμενος προς τον Υιόν Του, του ζητά να καθήσει στα δεξιά του, μέχρι να υποτάξει τις εχθρικές ορατές και αόρατες δυνάμεις, στη δύναμή του. Οι Πατέρες, ο χριστιανικός κόσμος και οι ραβίνοι συμφωνούν περί της μεσσιανικότητας του Ψαλμού αυτού. Χαρακτηριστικό είναι ότι στα εβραϊκά και ο πρώτος Κύριος και ο δεύτερος αναφέρονται ως ΓΙΑΧΒΕ. «Στο Μιδράς Τιλλείμ σημειώνεται ότι θα καλέσει ο Πανάγιος τον Μεσσία να καθίσει στα δεξιά του κατά το γεγραμμένο: ‘Είπεν ο Κύριος τω Κυρίω, κάθου εκ δεξιών μου’». Ιστορικά ο Ψαλμός έχει αναφορά στον βασιλέα του Ισραήλ, ο οποίος και ‘υιοθετείται’ από τον Γιαχβέ, στα δεξιά του έχει πάντα τη δύναμη του Θεού και νικά τους εχθρούς του με τη βοήθειά Του, όσο βέβαια εκτελεί τις εντολές Του.  

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΗΣΑΪΑ

Ο Μεσσίας, σύμφωνα και με την προφητεία του Ιακώβ, θα προερχόταν από τη φυλή του Ιούδα. Ρίχνοντας περισσότερο φως ο Ησαΐας εντοπίζει τον ερχομό του Μεσσία από την οικογένεια του Ιεσσαί, πατέρα του Δαυίδ: «Ένα κλωνάρι θα φυτρώσει απ’ τον κορμό του Ιεσσαί κι ένα κλαδί θα καρποφορήσει από τις ρίζες του» (11,1-5). Και παρακάτω λέγει: «Πάνω του θ’ αναπαύεται το Πνεύμα του Κυρίου, το πνεύμα αυτό που θα του δίνει σοφία και σύνεση». Περιγράφει μάλιστα τη μεσιακή εποχή στη συνέχεια, οπότε «ο λύκος θα κάθεται παρέα με το αρνί και θα κοιμάται ο πάνθηρας με το κατσίκι αντάμα. Το μοσχαράκι και το λιονταρόπουλο θα βόσκουνε μαζί κι ένα μικρό παιδί θα τα οδηγάει…. το λιοντάρι θα τρέφεται καθώς το βόδι με άχυρο. Το βρέφος άφοβα θα παίζει στη φωλιά της έχιδνας, το νήπιο… θ’ απλώνει το χεράκι του στης κόμπρας τη σπηλιά… Σαν έρθει εκείνη η μέρα, το βλαστάρι απ’ τη ρίζα του Ιεσσαί εκεί θα στέκεται για τους λαούς σημαία» (Ησ. 11,2-10). Πρόκειται επομένως για τον Μεσσία, ο οποίος θα εγκαινιάσει το νέο βασίλειο της χάριτος του Θεού, δια της Εκκλησίας. 

Οι θεϊκές ιδιότητες του Παιδίου Ιησού παρουσιάζονται από τον Ησαΐα με τα εξής καταπληκτικά λόγια: «Γεννήθηκε για μας ένα παιδί, μας δόθηκε ένας γιός. Του οποίου η εξουσία υπάρχει ΑΠ’ ΑΡΧΗΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥ, και τ’ όνομά του θα’ ναι: ‘Σύμβουλος θαυμαστός, ΘΕΟΣ ΙΣΧΥΡΟΣ, αιώνιος Πατέρας και της ειρήνης Άρχοντας’. Μεγάλη θα’ ναι η εξουσία του, και η ειρήνη ατέλειωτη» (9,5-6).

Στα κεφ. 52 και 53 του Ησαΐα βρίσκουμε μια πολύ εντυπωσιακή προφητεία για το Μεσσία, στην οποία οι πιστοί αναγνωρίζουν τα πάθη του Ιησού: «Δεν είχε ωραία και ελκυστική εμφάνιση. Δεν είχε λαμπρότητα προσώπου, ούτε κάλλος. Το πρόσωπό του ήταν καταφρονημένο, χωρίς τιμή και δόξα. Δέχτηκε εξευτελισμούς και ταπεινώσεις εκ μέρους των ανθρώπων. Αυτός όμως φέρει πάνω του το βαρύ φορτίο των αμαρτιών μας. ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ, ΥΠΕΦΕΡΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΟΜΙΕΣ ΜΑΣ. ΧΑΡΗ ΔΕ ΣΤΗΝ ΠΛΗΓΗ ΕΚΕΙΝΟΥ, ΕΜΕΙΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΚΑΜΕ. Και αυτός παρ’ όλες τις κακώσεις που υπέστη, δεν άνοιξε το στόμα του. ΣΑΝ ΑΦΩΝΟ ΠΡΟΒΑΤΟ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ ΣΤΗ ΣΦΑΓΗ. Σαν αμνός μπροστά σ’ αυτόν που τον κουρεύει, έτσι βαδίζει, χωρίς να ανοίγει το στόμα του. Αφαιρέθηκε βίαια και άδικα από τη γη η ζωή του. Το παιδί μου αυτό, λέγει ο Θεός, δεν έπραξε καμία παρανομία, ούτε βρέθηκε ποτέ ψεύδος στο στόμα του. Αν προσφέρετε αυτόν ως εξιλαστήριο θύμα για τις αμαρτίες σας, η ψυχή σας θα λυτρωθεί. Αυτός θα πάρει ως δική του πνευματική κληρονομιά πολλούς, γιατί με τη θέλησή του παραδόθηκε στο λυτρωτικό για μας θάνατο. Και δια της θυσίας του ΠΗΡΕ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΠΟΛΛΩΝ».

Ξαφνικά, όμως, ο θεόπνευστος συγγραφέας αλλάζει το συναισθηματικό τόνο του ψαλμού. Από τη σκηνή της ταπείνωσης, περνά στη δόξα: «Θα θυμηθούν και θα ξαναγυρίσουν στον Κύριο όλα τα έθνη της γης. Θα γονατίσουν μπροστά του όλες οι φυλές του κόσμου, γιατί σ’ Αυτόν ανήκει το Βασίλειο και Αυτός εξουσιάζει τα έθνη. Μπροστά του θα γονατίσουν όλοι οι μεγάλοι της γης». Διαβάζοντας κάποιος σήμερα την περικοπή αυτή και αγνοώντας ότι ανήκει στον Ησαΐα, δεν θα ήταν δύσκολο να νομίσει ότι την έγραψε κάποιος Χριστιανός. Είτε τη συγκρίνουμε με το πάθος, που ιστορείται στα Ευαγγέλια, είτε προς τη διδασκαλία των αποστόλων για τη θυσία του Χριστού, είμαστε αναγκασμένοι να ομολογήσουμε ότι αναφέρεται στον Ιησού Χριστό και το έργο του (Υπόθεση Ιησούς…). 

Ο Ησαΐας σε άλλο προφητικό σημείο αναγγέλλει: «Ο Κύριος και Θεός λέει: ‘Εγώ θα βάλω στη Σιών ένα λιθάρι, λιθάρι στέρεο, πολύτιμο, ακρογωνιαίο λιθάρι, θεμέλιο γερό. Όποιος πιστεύει σ’ εμένα δεν θ’ απογοητευτεί’» (28,16) και σε άλλο σημείο προσθέτει για το Θεό το εξής: «ΕΓΩ ΘΑ ΓΙΝΩ Ο ΤΟΠΟΣ ΟΠΟΥ ΘΑ ΑΓΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΠΕΤΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΚΟΝΤΑΨΟΥΝ, κι ο βράχος πάνω στον οποίον θα πέσουν…. Πολλοί θα σκοντάψουν, θα πέσουν και θα συντριφθούν, θα παγιδευτούν και θα συλληφθούν» (8,14-15). Ο γέροντας και προφήτης Συμεών, κρατώντας στα χέρια του το βρέφος Ιησούς, ταυτίζει τον επαγγελλόμενο από τον Ησαΐα με τον Ιησού Χριστό, όταν λέγει: «Αυτός θα γίνει αιτία να καταστραφούν ή να σωθούν πολλοί Ισραηλίτες. ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΤΙΛΕΓΟΜΕΝΟ, για να φανερωθούν οι πραγματικές διαθέσεις πολλών» (Λουκ. 2,34-35). Και ο απ. των Εθνών συμπληρώνει: «Κανένας δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο εκτός από αυτό που υπάρχει και που είναι ο Ιησούς Χριστός» (Α’ Κορ. 3,11). Και πάλι λέγει για τους απίστους συμπατριώτες του ότι «σκόνταψαν στο λίθο του προσκόμματος, όπως το είχε πει η Γραφή: ‘Κοιτάξτε, τοποθετώ στη Σιών ένα λίθο για πρόσκομμα, μια πέτρα για πτώση. Όποιος όμως πιστεύει σ’ Αυτόν δε θα ντροπιαστεί’» (Ρωμ. 9,32-33). Το ίδιο και ο απ. Πέτρος ονομάζει τον Χριστό λίθο εκλεκτό και έντιμο, αλλά και λίθο προσκόμματος στον οποίον σκοντάφτουν ‘οι απειθούντες στον λόγο’ (Α’ Πετρ. 2,4-8). Επιπλέον ο Πέτρος θίγοντας και το γεγονός ότι ο Κύριος υπήρξε ‘αποδεδοκιμασμένος από τους ανθρώπους’ χρησιμοποιεί και την άλλη προφητεία των Ψαλμών (117,22), σύμφωνα με την οποία «Η πέτρα που οι οικοδόμοι παραπέταξαν, έγινε το σημαντικότερο αγκωνάρι», που ο ίδιος ο Θεάνθρωπος εφαρμόζει στον εαυτόν Του, επισημαίνοντας πως «Ο Κύριος το έκανε αυτό και είναι αξιοθαύμαστο στα μάτια μας» (Ματθ. 21,42).

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΜΙΧΑΙΑ

Ο Μιχαίας ακολούθως (8ο αιώνας π.Χ.)  επισημαίνει τη γενέτειρα του Μεσσία, που θα είναι η Βηθλεέμ, διότι λέγει: «Και συ Βηθλεέμ, που αλλιώς λέγεσαι και οίκος άρτου, μικρή είσαι μεταξύ των πόλεων του Ιούδα. Δεν έχεις ούτε χίλιους κατοίκους. Αλλά από σένα θα προέλθει για τη δική μου δόξα ένας άντρας, για να γίνει άρχοντας του ισραηλιτικού λαού. Η ΑΡΧΗ ΚΑΙ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΥΤΟΥ ΞΕΠΕΡΝΑ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ» (5,4).

Πέρα από την επισήμανση του τόπου γεννήσεως του Μεσσία, η προφητεία αναφέρεται και σε κάτι πιο μεγάλο και πιο σπουδαίο. Το προφητευόμενο πρόσωπο, θα ήταν όχι μόνο άνθρωπος, αλλά θα προϋπήρχε και αιώνια, σε αντίθεση με όλους τους άλλους ανθρώπους.  Αυτό σημαίνει η πρόταση της προφητείας: «Η έξοδός του είναι απ’ αρχής αιώνος». Η έξοδος του παιδιού της Βηθλεέμ, δηλ. η ανατολή του, η εμφάνισή του, χάνεται στην αιωνιότητα. Το χωρίο αυτό αναφέρεται στην προαιώνια ύπαρξη του Μεσσία ως  Θεού-Θεανθρώπου (“Υπόμνημα εις το βιβλίο του Μιχαίου”, Νικ. Παπαδόπουλου).

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΛΑΧΙΑ

Όσο περνούσαν τα χρόνια, ο Θεός φανέρωνε με τους προφήτες του όλο και πιο καθαρά τα χαρακτηριστικά εκείνου, που επρόκειτο να έρθει για να τους λυτρώσει. Πριν απ’ το Μεσσία, προαναγγέλλει ο προφήτης Μαλαχίας, θα εμφανιστεί ο αγγελιοφόρος του, σκοπός του οποίου θα είναι να προετοιμάσει το δρόμο για τη θεία εξ ουρανού κατάβαση του Χριστού του Θεού: «Ιδού, εγώ στέλνω τον αγγελιοφόρο μου, λέει ο Θεός, για να προετοιμάσει το δρόμο ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΝΑ. Θα είναι μια φωνή, που θα ακουστεί στην έρημο: Ετοιμάστε την οδό του Κυρίου, κάνετε ίσιους τους δρόμους του Θεού μας» (Μαλ. 3,1 και Ησαΐας 40,3-5). 

Το περιεχόμενο της προφητείας αυτής είναι θαυμαστό, διότι ο ίδιος ο Θεός αναφέρει ότι θα κατέβει στη γη για να λυτρώσει την ανθρωπότητα, και ότι θα τον προαναγγείλει, σύμφωνα με τη συνείδηση της Εκκλησίας, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο και Πρόδρομος του Μεσσία ονομαζόμενος. Επομένως, αφού ο Ιωάννης ανήγγειλε και έδειχνε τον Χριστό ως Μεσσία και Κύριο, εξισώνεται ο Χριστός με τον Θεό.

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΖΑΧΑΡΙΟΥ

Ο προφήτης Ζαχαρίας αναφέρεται στη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, με τα λόγια: «Να χαίρεσαι, θυγατέρα Σιών, να διαλαλείς, θυγατέρα Ιερουσαλήμ: Νά, έρχεται σε σένα ο βασιλιάς σου, δίκαιος και ΣΩΤΗΡΑΣ, πράος, και καβάλα σ’ ένα γαϊδουράκι» (Ζαχ. 9,9).

Ο ίδιος προφήτης προλέγει και την αμοιβή του Ιούδα για την προδοσία του: «ΟΡΙΣΑΝ ΤΟΝ ΜΙΣΘΟ ΜΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑ ΑΡΓΥΡΙΑ», λέει η προφητεία. Και το λέει ο ίδιος ο Θεός για τον εαυτόν του  (Ζαχ. 11).

Ακόμα ο Ζαχαρίας μάς λέγει: «Όταν κάποιος τον ρωτήσει: Τι είναι οι πληγές αυτές μέσα στα χέρια σου; Εκείνος θα απαντήσει: ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ, ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΘΗΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΜΟΥ» (13,6). Είναι τόσο καθαρές οι προφητείες, και επαληθεύτηκαν στη ζωή του Χριστού με τόση ακρίβεια, που νομίζει κανείς ότι διαβάζει τα Ευαγγέλια, στα χρόνια της Καινής Διαθήκης και όχι την Παλαιά Διαθήκη. Έτσι, και οι πληγές μέσα στα χέρια. Προήλθαν από τα καρφιά και προξενήθηκαν από τους φίλους του Χριστού, δηλ. τους συμπατριώτες του Ιουδαίους, που τον παρέδωσαν για να σταυρωθεί.

Μια άλλη προφητεία, εξάλλου, του προφήτη Ζαχαρία αφορά το σταυρικό θάνατο του Εκλεκτού: «ΘΑ ΕΠΙΒΛΕΨΟΥΝ, λέγει, ΣΕ ΜΕΝΑ, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΕΚΕΝΤΗΣΑΝ». Θα ατενίσουν, δηλαδή, εμένα, που λόγχισαν πάνω στο Σταυρό. Ας θυμηθούμε το Ρωμαίο στρατιώτη, που λόγχισε την πλευρά του Ιησού, απ’ την οποία έτρεξε αίμα και νερό.

Και τέλος συναφής με τα θεία πάθη είναι και η προφητεία της Εξόδου, που λέγει: «ΚΟΚΚΑΛΟ ΤΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΣΠΑΣΕΤΕ» (κεφ. 12,46). Πράγματι, ενώ οι στρατιώτες έσπασαν τα οστά των μηρών των δύο άλλων κακούργων (12,10 και Ψλμ. 33,21) πάνω στο Σταυρό, για να επιφέρουν γρηγορότερο θάνατο, τον Ιησού δεν τον άγγιξαν, γιατί είχε ήδη εκπνεύσει. 

   ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ

Πρόκειται για την προφητεία των «εβδομήντα εβδομάδων», που τη βρίσκουμε στο 9ο κεφάλαιο του βιβλίου του Δανιήλ. Είναι η εξής: «ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ορίστηκαν για το λαό σου και την άγια πόλη, για να παύσει η αδικία, για να σφραγιστεί η αμαρτία, για να ξεπλυθεί το κακό, για να επικρατήσει αιώνια δικαιοσύνη, για να επικυρωθεί το όραμα και ο προφήτης και ΝΑ ΧΡΙΣΤΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ. Γνώρισε, λοιπόν, και κατάλαβε, ότι από την έκδοση του προστάγματος για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ, μέχρι του Χριστού του Ηγήτορα  θα είναι επτά εβδομάδες, και εξήντα δύο εβδομάδες. Η πλατεία και το τείχος θα οικοδομηθεί ξανά, μάλιστα σε καιρούς στενοχώριας. Και μετά τις εξήντα δύο εβδομάδες, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΕΚΚΟΠΕΙ, όμως όχι για τον εαυτό του. Και ο λαός του ηγήτορα, ο οποίος θα έρθει, ΘΑ ΑΦΑΝΙΣΕΙ την πόλη και το αγιαστήριο».

Στην Παλαιά Διαθήκη, όταν αναγράφονται ‘69 εβδομάδες’ υπολογίζονται όχι σε ημέρες, αλλά σε περιόδους επτά ετών η κάθε μία. Συνεπώς μέχρι την ΕΜΦΑΝΙΣΗ στο προσκήνιο του Χριστού του Ηγήτορα, του Μεσσία, πρόκειται γράφει να περάσουν: 69 Χ 7 = 483 χρόνια. Ποια είναι όμως η έναρξη υπολογισμού της μεσιακής χρονολογίας; Το ίδιο το κείμενο παραθέτει ως έναρξη την έκδοση ενός προστάγματος για την ανοικοδόμηση, εκ νέου, της Ιερουσαλήμ, μετά την επιστροφή των Ιουδαίων από την εξορία (Βαβυλώνιος αιχμαλωσία). Το ότι η ανοικοδόμηση ολόκληρης της Ιερουσαλήμ, μαζί με τα τείχη της, επετράπη μόνο δια του διατάγματος επί βασιλείας Αρταξέρξη του Μακρόχειρα (στο εικοστό έτος της βασιλείας του), μας πείθει ότι η χρονολογία αυτή και μόνη, δηλ. το έτος 455 π.Χ., πρέπει να τεθεί ως βάση των εβδομήντα εβδομάδων (βλ. ‘Απολογητικαι  Μελέται Ε’, Παν. Τρεμπέλα, εκδ. «Ο Σωτήρ», Αθ. Απρίλιος 1994). Συνεπώς οι 69 εβδομάδες, αρχόμενες από το έτος 455 π.Χ. λήγουν στο έτος 28 μ.Χ., χρονολογία κατά την οποία ο Χριστός άρχισε, περίπου, τη δημόσια ζωή και δράση του, κηρύττοντας το ευαγγέλιο της σωτηρίας. Μετά τις 62 εβδομάδες, συνεχίζει όμως η προφητεία, και πριν από την 70η εβδομάδα, ο «Χριστός θα εκκοπεί», ΘΑ ΘΑΝΑΤΩΘΕΙ, και μάλιστα όχι για τον εαυτόν Του αλλά για χάρη των άλλων. Ακόμη, προαναγγέλλει και άλλον αμέσως μετά ηγεμόνα, ο οποίος θα καταστρέψει τα πάντα. Το τελευταίο εμφανώς επισημαίνει τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Τίτο -σύμφωνα και με την προφητεία του ιδίου του Χριστού (Λουκ. 13,35)- που το 70 μ.Χ. κατέστρεψε πλήρως τα Ιεροσόλυμα και αυτόν ακόμη το Ναό. 

Οι προηγουμένως εκτεθείσες λαμπρές προφητείες (και πολλές άλλες) διατυπώθηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και από διαφορετικούς ανθρώπους. Και όμως συγκλίνουν στον ιστορικά κατεξοχήν πνευματικό ηγέτη της σωσμένης ανθρωπότητας, δηλ. της Εκκλησίας, στον Ιησού Χριστό και Υιό του Θεού, στον οποίον και δια του οποίου πραγματοποιήθηκαν με μαθηματική ακρίβεια, σύμφωνα με το καθορισμένο σχέδιο της πάνσοφης Πρόνοιας του Θεού Πατέρα, δια της συνεργίας του Αγίου Πνεύματος, πριν να υπάρξει ακόμη ο κόσμος.

Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος: To 2017, έτος προστασίας της ιερότητας της παιδικής ηλικίας

Έκκληση προς όλους «να αναγνωρίζουν και να σέβονται τα δικαιώματα και την ακεραιότητα των παιδιών» και δη να μεριμνήσουμε για τα παιδιά των πολέμων, απευθύνει στο χριστουγεννιάτικο μήνυμά του ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
Επιπρόσθετα, επισημαίνει ότι «τα παιδιά και οι ευαίσθητες ψυχές τους απειλούνται βεβαίως και στις χώρες του αναπτυγμένου οικονομικά και σταθερότερου πολιτικά κόσμου, από τη μεγάλη κρίση του γάμου και της οικογένειας, από ποικιλόμορφες παρεμβάσεις και την άσκηση σωματικής και ψυχικής βίας». Κάνει αναφορά στον «άκρατο οικονομισμό», που «τα μετατρέπει νωρίς σε καταναλωτές και ο ευδαιμονισμός εξαφανίζει ταχύτατα την παιδική αθωότητα» και ανακηρύσσει το 2017 έτος προστασίας της ιερότητας της παιδικής ηλικίας.
Επιπλέον, κάνει λόγο για τις ένοπλες συγκρούσεις ανά τον κόσμο και το προσφυγικό, ενώ δεν παραλείπει να αναφερθεί και στον Πάπα, στη συνάντηση της Λέσβου, για να διαπιστώσουν «ιδίοις όμμασι τις περιπέτειες των προσφύγων και των μεταναστών».

«Το καράβι βουλιάζει για όλους»

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΜΠΟΥΡΔΑΡΑΣ

• 

Αυστηρά διατυπωμένα μηνύματα με αποδέκτη κυρίως τη σημερινή κυβέρνηση, εμπεριείχε η αποψινή ομιλία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου, σε ειδική συνεδρίαση Επιτροπής της Βουλής.
Αφού επανέλαβε τη φράση που είχε πει στις αρχές Οκτωβρίου και στον Πρόεδρο της Βουλής Ν.Βούτση ότι «το καράβι βουλιάζει για όλους», καταδεικνύοντας τον προβληματισμό του για τη σημερινή κατάσταση στη χώρα, σημείωσε με αφορμή επισημάνσεις περί σχέσεων Εκκλησίας-Κράτους:
«Ολοι έχουμε τις παιδικές ασθένειες, τις ιδεοληψίες, αλλά δεν πρέπει να παίζουμε με τέτοια πράγματα. Δεν έχουμε καιρό για τέτοια» είπε χαρακτηριστικά, για να προσθέσει: «Το καράβι βουλιάζει και δεν θα γλιτώσει κανένας, ούτε ο αφεντικός, ούτε ο μούτσος». Ειδικότερα ως προς τις φωνές περί «χωρισμού Εκκλησίας-Κράτους», ο κ. Ιερώνυμος τόνισε χωρίς περιστροφές: «Ναι, να υπάρχουν διακριτοί ρόλοι. Αλλά «καθαροί» διακριτοί ρόλοι, να μην βαραίνει η μία πλευρά. Ακούστηκε η λέξη χωρισμός: η Εκκλησία δεν έχει τέτοια λέξη. Οποιος θέλει φεύγει, κανέναν δεν δεν διώχνουμε. Εμείς δεν «σβήνουμε» κανένα». Και στο πλαίσιο αυτό εμμέσως αναφέρθηκε στην παραβολή του Ασώτου για εκείνον που έφυγε, που έχασε την περιουσία του και επέστρεψε τελικώς στο σπίτι του: «Οποτε θέλει, εκείνος που θα φύγει, ας ξαναγυρίσει», πρόσθεσε.
Αίσθηση προκάλεσε δε και η αναφορά του σε πρόσφατη συζήτηση που είχε με τον νέο υπουργό Παιδείας. Σύμφωνα με τον κ. Ιερώνυμο, ο κ. Γαβρόγλου του είπε πως υπάρχουν πολλά θέματα να κάνουν κράτος και Εκκλησία. Ο Αρχιεπίσκοπος, λοιπόν, αποκάλυψε ότι του απάντησε: «Αν πάμε καλά, έχουμε και πολλά και καλά. Αν δεν πάμε έτσι, δεν θα κάνουμε απολύτως τίποτα. Μπορούμε να κάνουμε μια καλή αρχή, για να βοηθήσουμε τον τόπο».
Στο πλαίσιο αυτό ο κ. Ιερώνυμος μίλησε πολλές φορές για την επιθυμία του να γίνει και μάλιστα άμεσα, κύκλος συζητήσεων για όλα τα θέματα κοινού ενδιαφέροντος, τονίζοντας ότι η Εκκλησία είναι διαθέσιμη για κάτι τέτοιο. Συμπλήρωσε, ωστόσο, ότι θα ήταν επιθυμητό η συζήτηση εκ μέρους της Πολιτείας να γίνει όχι με την κυβέρνηση, αλλά με το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, λέγοντας χαρακτηριστικά πως ακόμα και Επιτροπή της Βουλής θα ήταν ενδεδειγμένος χώρος για να υπάρξει ένας τέτοιος διάλογος. Μάλιστα, το είπε αυτό περισσότερες της μιας φορές. «Εγώ μιλάω με όλους, δεν κάνω διακρίσεις» σημείωσε.
Μεγάλο μέρος της ομιλίας του, ο Αρχιεπίσκοπος αφιέρωσε στο να αναπτύξει την εκκλησιαστική επιχειρηματολογία διεκδίκησης της ακίνητης περιουσίας της που όπως είπε, σε διάφορες περιόδους (αναφέρθηκε ακόμα και σε υπόθεση του 1834) οι εκάστοτε κυβερνήσεις έπαιρναν για διάφορους σκοπούς και δεν την επέστρεφαν ακόμα και όταν οι σκοποί αυτοί δεν επιτυγχάνονταν – όπως π.χ. η ανέγερση νοσοκομείων. Υπογράμμισε δε ότι η αξιοποίηση της περιουσίας αυτής είναι και προϋπόθεση για να μπορέσει να συνεχίσει η Εκκλησία το φιλανθρωπικό της έργο. Μνημονεύοντας δε τη διαχρονική άρνηση του κράτους για μια τέτοια «επιστροφή», είπε: «Κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν μπορεί να γίνει δουλειά. Θα καθόμαστε λοιπόν έξω να μαλώνουμε με τον Α ή τον Β, ή θα καθήσουμε να κάνουμε δουλειά»;
Τέλος, κληθείς από βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ (Αννέτα Καββαδία) να σχολιάσει ακραίες φωνές ιεραρχών, ορισμένες εκ των οποίων έχουν χαρακτηριστεί και ως «ρητορική μίσους», ο Αρχιεπίσκοπος είπε ότι η Εκκλησία είναι δημοκρατική, πως ο καθένας έχει τις απόψεις του, και πως ο ίδιος το μόνο που μπορεί να κάνει είναι η παροχή συμβουλών: «Θα του πω (ενν. σε ιεράρχη που θα μιλήσει με ακραίο τρόπο) ότι είναι λάθος, αλλά δεν μπορώ να του κόψω το κεφάλι. Θέλει πολλή συζήτηση και αυτό», κατέληξε.

 http://www.kathimerini.gr/888752/article/epikairothta/politikh/aixmes-ierwnymoy-kata-kyvernhshs-to-karavi-voyliazei-gia-oloys

Κάλαντα Χριστουγέννων στο Επισκοπείο Κοζάνης και Πρόγραμμα Θείων Λειτουργιών. Τέλεση δεύτερης Θείας Λειτουργίας των Χριστουγέννων

 Εν όψει της επερχόμενης μεγάλης εορτής της του Χριστού Γεννήσεως η Ιερά Μητρόπολη Σερβίων & Κοζάνης ανακοινώνει τα εξής:

1. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Παύλος θα δέχεται επισκέψεις για τις ευχές και τα κάλαντα των Χριστουγέννων την Παρασκευή 23^η Δεκεμβρίου, από τις 10.00 π.μ., στο ιστορικό Επισκοπείο Κοζάνης.

2. Το Σάββατο 24^η Δεκεμβρίου θα τελεστεί ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός των Χριστουγέννων, χοροστατούντος του Ποιμενάρχου μας κ. Παύλου, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου, στις 5.00 μ.μ..

3. Την ημέρα των Χριστουγέννων, Κυριακή 25^η Δεκεμβρίου, ο Μητροπολίτης θα τελέσει τη Θεία Λειτουργία στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου (5.00-8.00 π.μ.).

Τα Χριστούγεννα, επίσης, στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Κοζάνης θα τελεστεί και δεύτερη Θεία Λειτουργία (9.15-10.30 π.μ.).

4. Την Δευτέρα 26^η Δεκεμβρίου ο Μητροπολίτης θα τελέσει τη Θεία Λειτουργία στον Ιερό Καθεδρικό Ναό της Αγίας Κυριακής Σερβίων.

5. Την Τρίτη 27^η Δεκεμβρίου ο Μητροπολίτης κ. Παύλος θα τελέσει τη Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Βελβενδού.

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 18-12-2016 (Πρό των Χριστουγέννων)

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ   Προς Εβραίους (ια΄ 9-10, 24-26, 32-40)

Ἀδελφοί,
(9-10) Πίστει παρῴκησεν Ἀβραὰμ εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας μετὰ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ τῶν συγκληρονόμων τῆς ἐπαγγελίας τῆς αὐτῆς· ἐξεδέχετο γὰρ τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός.
(24-26) Πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ, μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ· ἀπέβλεπε γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν.
(32-40) Καὶ τί ἔτι λέγω; ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ Ἰεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν, οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς.
Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.


Ἀπόδοση στη νεοελληνική:
Ἀδελφοί,
(9-10) Μὲ τὴν πίστιν κατῴκησε ὁ Ἀβραὰμ εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας σὰν ξένος σὲ μιὰ ξένη χώρα, ζῶν σὲ σκηνές, μαζὶ μὲ τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ἰακώβ, οἱ ὁποῖοι ἦσαν συγκληρονόμοι τῆς ἰδίας ὑποσχέσεως, διότι ἐπερίμενε τὴν πόλιν, ἡ ὁποία εἶχε στερεὰ θεμέλια καὶ τῆς ὁποίας ἀρχιτέκτων καὶ δημιουργὸς εἶναι ὁ Θεός.
(24-26) Μὲ τὴν πίστιν ὁ Μωϋσῆς, ὅταν ἐμεγάλωσε, ἀρνήθηκε νὰ ὀνομάζεται υἱὸς τῆς θυγατρὸς τοῦ Φαραώ, διότι ἐπροτίμησε μᾶλλον νὰ ὑποφέρῃ μαζὶ μὲ τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ παρὰ νὰ ἔχῃ τὴν πρόσκαιρη ἀπόλαυση ἁμαρτωλῶν πραγμάτων. Ἐθεώρησε μεγαλύτερον πλοῦτον ἀπὸ τοὺς θησαυροὺς τῆς Αἰγύπτου τὸν ἐξευτελισμὸν τοῦ Χριστοῦ, καθ’ ὅσον ἀπέβλεπε εἰς τὴν ἀνταπόδοσιν.
(32-40) Καὶ τί ἀκόμη νὰ πῶ; Δὲν μοῦ ἐπιτρέπει ὁ χρόνος νὰ σᾶς διηγηθῶ διὰ τὸν Γεδεών, τὸν Βαράκ, τὸν Σαμψών, τὸν Ἰεφθάε, τὸν Δαυΐδ καὶ Σαμουὴλ καὶ τοὺς προφήτας, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν πίστιν ἀνέτρεψαν βασίλεια, ἔκαναν ἔργα δικαιοσύνης, ἐπέτυχαν τὴν πραγματοποίησιν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβησαν τὴν δύναμιν φωτιᾶς, διέφυγαν τὴν σφαγήν, ἔγιναν ἀπὸ ἀδύνατοι δυνατοί, ἔγιναν ἰσχυροὶ σὲ καιρὸν πολέμου, ἔτρεψαν εἰς φυγὴν παρατάξεις τῶν ἐχθρῶν. Γυναῖκες ἔλαβαν τοὺς νεκρούς των δι’ ἀναστάσεως, ἄλλοι δὲ ἐβασανίσθησαν καὶ δὲν ἐδέχθησαν νὰ ἀφεθοῦν ἐλεύθεροι, διὰ νὰ ἐπιτύχουν μίαν ἄλλην καλυτέραν ἀνάστασιν. Ἄλλοι ἐδοκιμάσθησαν μὲ ἐμπαιγμοὺς καὶ μαστίγωσιν, ἀκόμη δὲ καὶ μὲ δεσμὰ καὶ φυλακήν. Ἐλιθοβολήθησαν, ἐπριονίσθησαν, ὑπέστησαν πολλὰς δοκιμασίας, ἐθανατώθησαν μὲ μάχαιραν, περιπλανῶντο φοροῦντες δέρματα προβάτων καὶ δέρματα αἰγῶν, ἐστεροῦντο, ὑπέφεραν θλίψεις καὶ κακουχίας, (ἄνθρωποι διὰ τοὺς ὁποίους δὲν ἦτο ἄξιος ὁ κόσμος), ἐπλανῶντο σὲ ἐρήμους καὶ σὲ βουνὰ, σὲ σπήλαια καὶ σὲ τρύπες τῆς γῆς.
Ὅλοι αὐτοί, ἂν καὶ εἶχαν καλὴν μαρτυρίαν διὰ τὴν πίστιν τους, δὲν ἔλαβαν ὅ,τι εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Θεός, διότι εἶχε ὁ Θεὸς προβλέψει κάτι καλύτερον ἀναφορικῶς μ’ ἐμᾶς διὰ νὰ μὴ φθάσουν ἐκεῖνοι εἰς τὴν τελειότητα χωρὶς ἐμᾶς.


ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ  Κατά Ματθαίον (α΄1-25)
Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυῒδ, υἱοῦ Ἀβραάμ.
Ἀβραὰμ ἐγέννησε τὸν Ἰσαάκ, Ἰσαὰκ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰακώβ, Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰούδαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ, Ἰούδας δὲ ἐγέννησε τὸν Φαρὲς καὶ τὸν Ζαρὰ ἐκ τῆς Θάμαρ, Φαρὲς δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐσρώμ, Ἐσρὼμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀράμ, Ἀρὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀμιναδάβ, Ἀμιναδὰβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ναασσών, Ναασσὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Σαλμών, Σαλμὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Βοὸζ ἐκ τῆς Ραχάβ, Βοὸζ δὲ ἐγέννησε τὸν Ὠβὴδ ἐκ τῆς Ρούθ, Ὠβὴδ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰεσσαί, Ἰεσσαὶ δὲ ἐγέννησε τὸν Δαυῒδ τὸν βασιλέα. Δαυῒδ δὲ ὁ βασιλεὺς ἐγέννησε τὸν Σολομῶντα ἐκ τῆς τοῦ Οὐρίου, Σολομὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Ροβοάμ, Ροβοὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀβιά, Ἀβιὰ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀσά, Ἀσὰ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωσαφάτ, Ἰωσαφὰτ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωράμ, Ἰωρὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ὀζίαν, Ὀζίας δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωάθαμ, Ἰωάθαμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἄχαζ, Ἄχαζ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐζεκίαν, Ἐζεκίας δὲ ἐγέννησε τὸν Μανασσῆ, Μανασσῆς δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀμών, Ἀμὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωσίαν, Ἰωσίας δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰεχονίαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ ἐπὶ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος.
Μετὰ δὲ τὴν μετοικεσίαν Βαβυλῶνος Ἰεχονίας ἐγέννησε τὸν Σαλαθιήλ, Σαλαθιὴλ δὲ ἐγέννησε τὸν Ζοροβάβελ, Ζοροβάβελ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀβιούδ, Ἀβιοὺδ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐλιακείμ, Ἐλιακεὶμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀζώρ, Ἀζὼρ δὲ ἐγέννησε τὸν Σαδώκ, Σαδὼκ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀχείμ, Ἀχεὶμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐλιούδ, Ἐλιοὺδ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐλεάζαρ, Ἐλεάζαρ δὲ ἐγέννησε τὸν Ματθάν, Ματθὰν δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰακώβ, Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωσὴφ τὸν ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἧς ἐγεννήθη Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός.
Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ ἀπὸ Ἀβραάμ ἕως Δαυῒδ γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ Δαυῒδ ἕως τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος ἕως τοῦ Χριστοῦ γενεαὶ δεκατέσσαρες.
Τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἦν. Μνηστευθείσης γὰρ τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου. Ἰωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν. Ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἐνθυμηθέντος ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ ἐφάνη αὐτῷ λέγων· Ἰωσὴφ υἱὸς Δαυῒδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου· τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματός ἐστιν Ἁγίου. Τέξεται δὲ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν· αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν.
Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός.
Διεγερθεὶς δὲ ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ὕπνου ἐποίησεν ὡς προσέταξεν αὐτῷ ὁ ἄγγελος Κυρίου καὶ παρέλαβε τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν ἕως οὗ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν.

Ἀπόδοση στη νεοελληνική:
Βιβλίο τῆς ἱστορίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ υἱοῦ τοῦ Δαυὶδ, τοῦ υἱοῦ τοῦ Ἀβραάμ.
Ὁ Ἀβραὰμ ἐγέννησε τὸν Ἰσαάκ, ὁ Ἰσαὰκ ἐγέννησε τὸν Ἰακώβ, ὁ Ἰακὼβ ἐγέννησε τὸν Ἰούδα καὶ τοὺς ἀδεφλούς του, ὁ Ἰούδας ἐγέννησε τὸν Φαρὲς καὶ τὸν Ζαρὰ ἀπὸ τὴν Θαμάρ, ὁ Φαρὲς ἐγέννησε τὸν Ἐσρώμ, ὁ Ἐσρὼμ ἐγέννησε τὸν Ἀράμ, ὁ Ἀρὰμ ἐγέννησε τὸν Ἀμιναδάβ, ὁ Ἀμιναδὰβ ἐγέννησε τὸν Ναασσών, ὁ Ναασσὼν ἐγέννησε τὸν Σαλμών, ὁ Σαλμὼν ἐγέννησε τὸν Βοὸζ ἀπὸ τὴν Ραχάβ, ὁ Βοὸζ ἐγέννησε τὸν Ὠβήδ ἀπὸ τὴν Ρούθ, ὁ Ὠβὴδ ἐγέννησε τὸν Ἰεσσαί, ὁ Ἰεσσαὶ ἐγέννησε τὸν Δαυΐδ τὸν βασιλέα.
Ὁ Δαυὶδ ὁ βασιλεύς ἐγέννησε τὸν Σολομῶντα ἀπὸ τὴν σύζυγον τοῦ Οὐρία, ὁ Σολομὼν ἐγέννησε τὸν Ροβοάμ, ὁ Ροβοὰμ ἐγέννησε τὸν Ἀβιά, ὁ Ἀβιὰ ἐγέννησε τὸν Ἀσά, ὁ Ἀσὰ ἐγέννησε τὸν Ἰωσαφάτ, ὁ Ἰωσαφὰτ ἐγέννησε τὸν Ἰωράμ, ὁ Ἰωρὰμ ἐγέννησε τὸν Ὀζιάν, ὁ Ὀζίας ἐγέννησε τὸν Ἰωάθαμ, ὁ Ἰωάθαμ ἐγέννησε τὸν Ἄχαζ, ὁ Ἄχαζ ἐγέννησε τὸν Ἐζεκίαν, ὁ Ἐζεκίας ἐγέννησε τὸν Μανασσῆν, ὁ Μανασσῆς ἐγέννησε τὸν Ἀμών, ὁ Ἀμὼν ἐγέννησε τὸν Ἰωσίαν, ὁ Ἰωσίας ἐγέννησε τὸν Ἰεχονίαν καὶ τοὺς ἀδελφούς του κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς αἰχμαλωσίας εἰς τὴν Βαβυλῶνα.
Μετὰ δὲ τὴν αἰχμαλωσίαν εἰς τὴν Βαβυλῶνα ὁ Ἰεχονίας ἐγέννησε τὸν Σαλαθιήλ, ὁ Σαλαθιὴλ ἐγέννησε τὸν Ζοροβάβελ, ὁ Ζοροβάβελ ἐγέννησε τὸν Ἀβιούδ, ὁ Ἀβιοὺδ ἐγέννησε τὸν Ἐλιακείμ, ὁ Ἐλιακεὶμ ἐγέννησε τὸν Ἀζώρ, ὁ Ἀζὼρ ἐγέννησε τὸν Σαδώκ, ὁ Σαδὼκ ἐγέννησε τὸν Ἀχείμ, ὁ Ἀχεὶμ ἐγέννησε τὸν Ἐλιούδ, ὁ Ἐλιοὺδ ἐγέννησε τὸν Ἐλεάζαρ, ὁ Ἐλεάζαρ ἐγέννησε τὸν Ματθάν, ὁ Ματθὰν ἐγέννησε τὸν Ἰακώβ, ὁ Ἰακὼβ ἐγέννησε τὸν Ἰωσήφ, τὸν ἄνδρα τῆς Μαρίας, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἐγεννήθη ὁ Ἰησοῦς, ὁ ὁποίος λέγεται Χριστός.
Ὅλαι λοιπὸν αἱ γενεαὶ ἀπὸ τοῦ Ἀβραὰμ μέχρι τοῦ Δαυΐδ εἶναι γενεαὶ δεκατέσσερις καὶ ἀπὸ τοῦ Δαυΐδ μέχρι τῆς αἰχμαλωσίας εἰς τὴν Βαβυλῶνα εἶναι γενεαὶ δεκατέσσερις καὶ ἀπὸ τῆς αἰχμαλωσίας εἰς τὴν Βαβυλῶνα μέχρι τοῦ Χριστοῦ εἶναι γενεαὶ δεκατέσσερις. Τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις ἔγινε κατὰ τὸν ἑξῆς τρόπον. Ἀφοῦ ἡ μητέρα του Μαρία ἀρραβωνιάσθηκε μὲ τὸν Ἰωσήφ, ἔμεινε ἔγκυος ἐκ Πνεύματος Ἁγίου πρὶν νὰ συνευρεθοῦν. Ὁ ἄνδρας της, ὁ Ἰωσήφ, ἐπειδὴ ἦτο δίκαιος καὶ δὲν ἤθελε νὰ τὴν ἐκθέσῃ, ἐσκέφθηκε νὰ τὴν διώξῃ κρυφά. Καὶ ἐνῷ ἔτσι ἐσκέπτετο, ἄγγελος τοῦ Κυρίου τοῦ παρουσιάσθηκε εἰς τὸ ὄνειρόν του καὶ τοῦ εἶπε, «Ἰωσήφ, υἱὲ τοῦ Δαυΐδ, μὴ φοβηθῇς νὰ πάρῃς μαζί σου τὴν Μαριάμ, τὴν γυναῖκα σου, διότι ἐκεῖνο ποὺ ἐγεννήθηκε μέσα της προέρχεται ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον. Θὰ γεννήσῃ δὲ υἱὸν, τὸν ὁποῖον θὰ ὀνομάσῃς Ἰησοῦν, διότι αὐτὸς θὰ σώσῃ τὸν λαόν του ἀπὸ τὰς ἁμαρτίας του».
Ὅλα αὐτὰ ἔγιναν διὰ νὰ ἐκπληρωθῇ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον ἐλέχθη ἀπὸ τὸν Κύριον διὰ τοῦ προφήτου, «Ἰδοὺ ἡ παρθένος θὰ συλλάβη καὶ θὰ γεννήσῃ υἱὸν καὶ θὰ τὸν ὀνομάσουν Ἐμμανουήλ», τὸ ὁποῖον μεταφραζόμενον σημαίνει, «Μαζί μας εἶναι ὁ Θεός».
Ὅταν ὁ Ἰωσὴφ ἐξύπνησε, ἔκανε ὅπως τὸν διέταξε ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου, ἐπῆρε δηλαδὴ τὴν γυναῖκα του μαζί του· καὶ δὲν εἶχε καμίαν σχέσιν μαζί της μέχρις ὅτου ἐγέννησε τὸν υἱόν της τὸν πρωτότοκον καὶ τὸν ὠνόμασεν Ἰησοῦ.

 

 http://theomitoros.blogspot.gr/2016/12/18-12-2016.html

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ – 18 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2016

imsk.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ

ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

(Ματθ. α΄, 1-25)

Τὴ στιγμή, ἀδελφοί, ποὺ παντοῦ καὶ ὅλοι στολίζουμε τὸ χριστουγεννιάτικο δέντρο, στὴν Ἐκκλησία προβάλλεται τὸ γενεαλογικὸ δέντρο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως καταγράφεται ἀπὸ τὸν εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο. Τὰ πολλὰ ὀνόματα ποὺ ἀκούγονται νὰ διαδέχονται τὸ ἕνα τὸ ἄλλο μέσω τῆς ἐπανάληψης τοῦ ρήματος «ἐγέννησεν» προκαλοῦν ἀπορία στοὺς ἀκροατὲς γιὰ τὸ τί ἐξυπηρετοῦν.

Ὁ κατάλογος ἐκπέμπει πολλὰ μηνύματα.

Τὰ πάντα ὑπακούουν σὲ ἕνα ἁρμονικὸ θεϊκὸ σχέδιο. Τίποτε δὲν ἀποτελεῖ προϊὸν τύχης καὶ σύμπτωσης. Ἡ ἴδια ἡ ἱστορία δὲν ἐπαναλαμβάνεται κυκλικὰ καὶ ἀτέρμονα, ὅπως πίστευαν οἱ Ἕλληνες, ἀλλὰ ἔχει ἕνα τέλος, κι αὐτὸ δὲν εἶναι τὸ σημεῖο μηδέν, ἀλλὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.

Μὲ τὸν κατάλογο ὑπογραμμίζεται ἡ συνέχεια μεταξὺ τῶν δύο Διαθηκῶν, Παλαιᾶς καὶ Καινῆς. Παρ’ ὅλη τὴν ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου νὰ σχετιστεῖ καὶ νὰ εἰρηνεύσει μὲ τὸ Θεό, τὸν κόσμο καὶ τὸν ἀδελφό, ὁ Θεὸς ἔδινε ὑποσχέσεις καὶ ἐνίσχυε τὴν ἐλπίδα, ποὺ ἐνῶ φαινόταν ὅτι μένουν ἀνεκπλήρωτα, μὲ τὴ Γέννηση τοῦ Ἰησοῦ οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ ἐκπληρώνονται στὸ πρόσωπό Του.

Μὲ τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀποδείχτηκε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι «τὸ μακρινὸ ἀκίνητο ὄν, ποὺ κινεῖ τὸ σύμπαν», ὅπως ἔλεγαν οἱ φιλόσοφοι, ἀλλ’ ὅτι ἦρθε ἀνάμεσά μας καὶ παραμένει μαζὶ μὲ τὸν ἄνθρωπο, ὄντας ἀπόλυτα πιστὸς στὶς ὑποσχέσεις του. Εἶναι ὁ Ἐμμανουήλ, δηλαδὴ ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Μεσσίας τῆς Ἱστορίας, ὁ γιός, ἡ ρίζα καὶ ὁ βλαστὸς τοῦ Δαβίδ, τὸν ὁποῖο ἀνέμεναν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ἀναμένουν τὰ ἔθνη, τὰ ὁποῖα στὰ πρόσωπα τῶν μάγων ἔσπευσαν νὰ Τὸν προσκυνήσουν.

Αὐτὸ ποὺ ἐκπλήσσει εἶναι ὅτι στὸ γενεαλογικὸ δέντρο τοῦ Χριστοῦ φιγουράρουν καὶ πρόσωπα πολὺ λερωμένα καὶ βουτηγμένα στὴν ἁμαρτία. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ προκαλεῖ ἐπιπλέον ἐντύπωση, ὅταν κανεὶς ἀναλογιστεῖ ὅτι οἱ γενεαλογίες ἀποτύπωναν τὴν ἀγωνιώδη προσπάθεια τῶν Ἰουδαίων γιὰ τὴ διατήρηση τῆς φυλετικῆς καθαρότητας.

Στὴν Ἐκκλησία τοῦ Μεσσία Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε παράδοξα ἀπὸ μία κοινωνικὰ ἄσημη Παρθένο, προσκαλοῦνται νὰ μετάσχουν ὅλα τὰ «μωρὰ» καὶ τὰ «ἀσθενῆ» ὄντα, τὰ ὁποῖα, ἐξαιτίας τῆς φύσης τους ἢ τῆς καταγωγῆς τους ἢ τῶν ἀνομιῶν τους, εἶχαν μπεῖ στὸ περιθώριο καὶ στὴν ἀνυποληψία ἀπὸ τὸν ἐκλεκτὸ λαό.

Στὴν ἀρχὴ τῆς περικοπῆς ὁ Εὐαγγελιστὴς ἀποδεικνύει τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴ συνέχεια ὑπογραμμίζει τὴ θεότητά του. Στὸν τελευταῖο κρίκο τῆς γενεαλογίας ἡ ἐπαναλαμβανόμενη φράση ὁ τάδε ἐγέννησεν τὸν δείνα σταματᾶ καὶ ξαφνικὰ ἀκούγεται ἡ φράση: «ἐξ ἢς ἐγεννήθη Ἰησοῦς, ὁ λεγόμενος Χριστός».

Ὅπως ἡ Γένεση, τὸ πρῶτο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀρχίζει μὲ τὴ γενεαλογία τοῦ κόσμου καὶ ἀκολουθεῖ ἡ λεπτομερὴς περιγραφὴ τῆς δημιουργίας τοῦ Ἀδὰμ ἀπὸ τὴ γῆ καὶ στὴ συνέχεια ἡ ζωογόνησή του ἀπὸ τὸ δημιουργικὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, παρόμοια συμβαίνει καὶ μὲ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου, τὸ πρῶτο βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης. Παρατίθεται στὴν ἀρχὴ ἡ γενεαλογία τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἀκολουθεῖ λεπτομερὴς ἀναφορὰ στὰ περιστατικὰ τῆς ἐνανθρώπισής Του «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου».

Στὴ δεύτερη ἑνότητα ὁ Εὐαγγελιστὴς σπεύδει ἀμέσως νὰ τονίσει, ὅτι πρὶν τὸ ζεῦγος συγκατοικήσει, ἡ Παρθένος Μαρία βρέθηκε ἔγκυος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ Ἰωσὴφ ἐπειδὴ ἦταν σπλαχνικός, σκέφτηκε νὰ τῆς δώσει κρυφὰ διαζύγιο προκειμένου νὰ ἀποφευχθεῖ ἡ δημόσια διαπόμπευση, ὅπως πρόσταζε ὁ Νόμος.

Στὴ σκέψη του αὐτὴ παρεμβαίνει ὁ Ἄγγελος, ὁ ὁποῖος τὸν ἀποκαλεῖ υἱὸ Δαβὶδ καὶ τοῦ ὑπενθυμίζει τὶς μεσσιανικὲς ἐπαγγελίες καὶ ἰδιαίτερα τὴν προφητεία τοῦ Ἠσαΐα σχετικὰ μὲ τὸν Ἐμμανουήλ, ποὺ ἐκπληρώνονται στὸ Παιδί, ποὺ πρόκειται νὰ φέρει στὸν κόσμο ἡ Παρθένος Μαρία.

Ὁ Ἰωσὴφ πειθαρχεῖ στὸ θεϊκὸ σχέδιο καὶ υἱοθετεῖ τὸ παιδί. Παραλαμβάνει τὴν Μαριὰμ ὑπὸ τὴν προστασία του χωρὶς νὰ ἔχει σαρκικὴ σχέση μαζί της «ἕως ὅτου γέννησε τὸν υἱὸ τῆς τὸν πρωτότοκο». Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὸν τοκετὸ ἡ Παναγία παραμένει Παρθένος. Ὁ Ἰωσὴφ δὲν ἔρχεται σὲ σαρκικὴ σχέση μαζί της. Συχνὰ συναντᾶται στὴν Ἁγία Γραφὴ ἡ λέξη «ἕως». Ὁ Νῶε μετὰ τὸν κατακλυσμὸ καὶ πρὶν βγοῦν ἀπὸ τὴν κιβωτὸ ἐλευθέρωσε ἕνα περιστέρι. Ἀλλ’ «οὐκ ἀνέστρεψεν περιστερὰ πρὸς τὸν Νῶε, ἕως τοῦ ξηρανθῆναι τὸ ὓδωρ». Τὸ περιστέρι πέταξε, ἔφυγε ἀπὸ τὴν κιβωτὸ καὶ δὲν ἐπέστρεψε σ’ αὐτὴν οὔτε μετὰ τὴν ἀποξήρανση τῶν ὑδάτων.

Τὰ ἔθνη θὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς βρίσκεται μαζὶ μὲ μᾶς ἐκπληρώνοντας τὶς διαθῆκες του, «ὅτι ὤφθη Κύριος ἐκ Παρθένου Μητρὸς» καὶ «ὅτι ἔρχεται Χριστός, ἵνα σώση ὂν ἐπλασεν ἄνθρωπον, ὡς φιλάνθρωπος».

π. Κ.Ι.Κ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ομιλία για τον Άγιο Λουκά τον Ιατρό στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων Κοζάνης

Το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Ιερού Προσκυνηματικού Ναού των Αγίων Αναργύρων Κοζάνης σας προσκαλεί στην ομιλία της Κας Βασιλικής Κώστα, Καθηγήτριας Νευρολογίας του Α.Π.Θ., με θέμα «Άγιος Λουκάς. Ο μαρτυρικός Επίσκοπος».

Η ομιλία θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016 στις 5.00 μ.μ. στην παρακείμενη αίθουσα του Ιερού Ναού.

Από το Ιερό Προσκύνημα

Εισαγγελέας για Βατοπέδι: «Αθώοι. Εκτελούσαν κυβερνητικές αποφάσεις»

Κυβερνητικές αποφάσεις για τις ανταλλαγές ακινήτων εκτελούσαν ο ηγούμενος της Μονής Βατοπεδίου, ο μοναχός Αρσένιος, τα μέλη της ΚΕΔ και οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι στην πολύκροτη υπόθεση, σύμφωνα με την εισαγγελέα του Τριμελούς  Εφετείου Κακουργημάτων, η οποία πρότεινε την αθώωση και των 14 κατηγορουμένων.

Μετά από πολύμηνη ακροαματική διαδικασία η εισαγγελέας της έδρας Βασιλική Κρίνα κατέληξε στην κρίση ότι κανένας κατηγορούμενος δεν τέλεσε τις πράξεις που του αποδίδονται και ζήτησε από τους δικαστές να τους απαλλάξουν.

Κατά την εισαγγελέα οι κατηγορούμενοι «ουσιαστικά  εκτελούσαν κυβερνητικές αποφάσεις  και ως εκ τούτου ήταν πεπεισμένοι ότι  εκτελούσαν σύννομες ενέργειες» ενώ για την κυριότητα της λίμνης Βιστωνίδας και των παραλίμνιων εκτάσεων, η κα Κρίνα υποστήριξε ότι ανήκουν στο Δημόσιο «εν τούτοις  αρμόδια να αποφασίσουν για το ιδιοκτησιακό καθεστώς είναι τα πολιτικά δικαστήρια».

Για το ρόλο του ηγούμενου Εφραίμ και του μοναχού Αρσένιου η εισαγγελέας είπε στην αγόρευσή της: «Οι επαφές που είχαν με κατηγορούμενους δεν αποδεικνύουν ότι οι μοναχοί τους εξώθησαν στην τέλεση αξιοποίνων πράξεων . Πίστευαν και πιστεύουν ότι οι παραλίμνιες εκτάσεις και η Βιστωνίδα τους ανήκει. Από κανένα στοιχείο δεν αποδείχθηκε ότι οι μοναχοί επηρέασαν τους υπαλλήλους της ΚΕΔ, ούτε αποδείχθηκε ότι είχαν δυνατότητα επιλογής ακινήτων που θα περιέρχονταν στην κατοχή τους με τις ανταλλαγές. Ορισμένα από αυτά μάλιστα με τα ελαττώματα που είχαν, όχι μόνο δεν ωφέλησαν, αλλά ζημίωσαν τη Μονή.»

Για τους υπόλοιπους κατηγορουμένους η εισαγγελέας είπε:

«Πώς μπορείτε να δεχθείτε ότι έγκριτοι επιστήμονες, που για κανέναν δεν διαπιστώθηκε θρησκοληψία, πείστηκαν να συμβάλλουν στη μείωση της περιουσίας του δημοσίου χωρίς οικονομικό όφελος ή άλλο κίνητρο από δύο μοναχούς που είχαν απαρνηθεί τα εγκώσμια;»

Στον επίλογο της πρότασής της η κα Κρίνα υποστήριξε ότι δεν στοιχειοθετούνται οι κατηγορίες που αποδίδονται στους 14 που κάθονται στο εδώλιο.

«Από την πρώτη στιγμή που έμαθα ότι κληρώθηκα εισαγγελέας δεν με ενδιέφερε αν  στην υπόθεση τοποθετήθηκε  ταμπέλα. Αν αποτέλεσε σκάνδαλο της μονής Βατοπεδίου. Με ενδιέφερε μόνο αν η συμπεριφορά των κατηγορουμένων όπως αποτυπώνεται στο βούλευμα  στοιχειοθετεί τις αξιόποινες πράξεις που τους αποδίδονται και αν  αυτές αποδεικνύονται. Κατά τη γνώμη μου δεν αποδεικνύονται . Προτείνω να κηρυχθούν όλοι οι κατηγορούμενοι αθώοι.»

Ακολουθούν οι αγορεύσεις των συνηγόρων πολιτικής αγωγής και υπεράσπισης, πριν το δικαστήριο καταλήξει στην ετυμηγορία του.

 http://mononews.gr/politics-isangeleas-gia-vatopedi-athoi-ektelousan-kivernitikes-apofasis/102707

«Ψυχοσωτήριες αναμνήσεις από τον Γέροντα Ιάκωβο» Μπαλδιμτσής Νικόλαος, Ιατρός

Σεβαστοί και αγαπητοί πατέρες και ομιλητές της αποψινής συνάντησης. Βρίσκομαι κι εγώ μπροστά σας όχι με δική μου πρωτοβουλία, αλλά κατόπιν προτροπής του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου ο οποίος αποκαλεί τον Γέροντα πατέρα του, και του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λάμπης και Σφακίων κ. Ειρηναίου ο οποίος θεωρεί τον Γέροντα Ιάκωβο διδάσκαλό του.

Τον άγιο Γέροντα τον γνώρισα το καλοκαίρι του 1986 όταν για πρώτη φορά επισκέφτηκα την Ι. Μ. Οσίου Δαβίδ με την οικογένειά μου. Μετά τον Εσπερινό συνάντησα τον Γέροντα, ζήτησα την ευχή του και τον παρακάλεσα να ευλογήσει τα παιδιά μου. Αυθόρμητα του είπα – επειδή είμαι γιατρός παθολόγος – ότι εάν χρειάζεται κάποια ιατρική φροντίδα εκ μέρους μου θα ήταν ευλογία για εμένα. Ο Γέροντας δεν απάντησε αλλά ευχήθηκε: «καλώς ήρθατε» και «καλό προσκύνημα».

Την άλλη μέρα, Κυριακή, μετά τη θεία Λειτουργία με κάλεσε να πάμε στο κελί του για να τον εξετάσω. Σ’ αυτή την πρώτη μας συνάντηση μου είπε: «Αν και πολλοί γιατροί προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν, εγώ δεν το δέχτηκα. Ντρεπόμουν να δείξω γυμνό το σώμα μου, επειδή είμαι ιερωμένο πρόσωπο. Το σώμα αυτό το είδαν μόνο η μητέρα μου, όταν ήμουν μικρό παιδάκι, και οι χειρουργοί στις επεμβάσεις που έκανα. Ρώτησα τον Άγιο Δαβίδ, που είναι ζωντανός Άγιος, και μου είπε: «να έχεις εμπιστοσύνη στον κ. Νίκο και να δεχθείς να σε εξετάζει. Έτσι κάνοντας υπακοή στον Άγιο σε κάλεσα». 

Εξήτασα λοιπόν παθολογικά το μαρτυρικό του σώμα που ήταν τόσο αδύνατο, μάλλον σκελετωμένο και γεμάτο ουλές από τα χειρουργεία που έκανε. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι ευωδίαζε όπως τα άγια λείψανα. Αυτή η ευωδία ήταν συνεχής και αμείωτη όλες τις φορές που τον εξήταζα. Παρά το ότι νήστευε αυστηρά, η αναπνοή του ευωδίαζε. Αυτό το διαπίστωσαν και τα μικρά παιδιά μας τα οποία προσπαθούσαν όταν μιλούσε ο Γέροντας να είναι κοντά του, για να οσφραίνονται αυτή την ευωδία.

Στο Μοναστήρι πηγαίναμε οικογενειακώς σχεδόν κάθε δύο εβδομάδες καθόλη την διάρκεια του έτους. Αυτό ήταν κουραστικό κυρίως για τη σύζυγο να ετοιμάζει τα παιδιά για τα τόσο συχνά ταξίδια μας. Μερικές φορές το Σάββατο πριν ξεκινήσουμε για τον Άγιο Δαβίδ, ξαφνικά αισθανόμουν ρίγος με πυρετό. Όταν όμως φθάναμε στο Μοναστήρι όπου μας περίμενε ο Γέροντας ήμουν υγιέστατος, γεγονός ιατρικά ανεξήγητο.

Ο Γέροντας Ιάκωβος έλεγε στην σύζυγο: «Μπορεί να κουράζεστε και να ταλαιπωρείστε εδώ στο Μοναστήρι, αλλά παίρνετε Χάρη από τον Άγιο. Και αυτά που προσφέρει ο κ. Νίκος σε μένα και στους πατέρες δεν είναι τίποτα μπροστά στις ευλογίες που παίρνετε σαν οικογένεια». Πραγματικά, φεύγοντας όλοι μας απορούσαμε για την μεγάλη χαρά που αισθανόμασταν. Ο Γέροντας μας ξεπροβόδιζε και μας ευλογούσε. Ανεξίτηλη θα μείνει η εικόνα του δίπλα στα κάγκελα της εξωτερικής αυλής να μας ευλογεί ιερατικά.

Μια μεγάλη ευλογία την οποία έζησα από τον Γέροντα Ιάκωβο ήταν το ότι μετά το Απόδειπνο αφού τον εξήταζα ιατρικά, με κρατούσε στο κελί του πολλές φορές και μετά τα μεσάνυχτα. Μου μιλούσε για τις πνευματικές του εμπειρίες, για τα θαύματα του Αγίου Δαβίδ, ακόμη και για τις εσωτερικές του καταστάσεις και πώς τις αντιμετώπιζε.

Θέλοντας να δείξει έμπρακτα ότι ποτέ δεν πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, αλλά πάντοτε με προσοχή, προσευχή και νήψη να περνάμε τις μέρες μας, έλεγε: «Να παιδί μου, το σώμα μου είναι νεκρό». Και ενώ καθόταν στο πάτωμα πάνω σε μια κουρελού δίπλα στο σβηστό τζάκι ακουμπώντας την πλάτη του στο κρεβατάκι του, έπαιρνε μια βαριά μασιά και χτυπούσε με δύναμη τα πόδια του, στις κνήμες. Εγώ κατάπληκτος του έλεγα: «Γέροντα, σιγά! Θα τα σπάσετε τα πόδια σας», και αυτός μου έλεγε: «Όχι παιδί μου. Δεν θα τα σπάσω. Δεν αισθάνομαι κανένα πόνο. Το σώμα μου είναι εντελώς νεκρό. Αυτό όμως δεν μου δημιουργεί αίσθημα πνευματικής ασφάλειας και σιγουριάς. Και άλλοι άνθρωποι έφτασαν στην απάθεια, αλλά ο διάβολος για μια στιγμή τους έριξε. Γι’ αυτό προσέχω κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης ιδιαίτερα όταν εξομολογώ γυναίκες. Κλείνω τα μάτια μου και δεν γυρίζω το κεφάλι μου ούτε για μια ματιά. Παρόλο που με πονάει ο αυχένας μου και η πλάτη μου, έχω και ίλιγγο και αν έκανα μερικές κινήσεις θα ανακουφιζόμουν. Όμως υπομένω και τον πόνο και τη ζάλη για να μη δώσω ευκαιρία στον πειρασμό να με πειράξει».

«Και εσύ παιδί μου Νίκο, όταν εξετάζεις τα γυμνά σώματα των ανθρώπων, να προσέχεις για να μην σε πειράξει ο πειρασμός».

«Και εδώ στο Μοναστήρι, επειδή οι πατέρες είναι μοναχοί αλλά δεν ζουν μες την ερημία, προσεύχομαι να μην τους πειράξει ο πειρασμός λόγω των διαφόρων προσκυνητών απ’ τους οποίους πολλοί δεν προσέχουν ούτε την εμφάνιση, ούτε την συμπεριφορά τους. Αυτή η σωματική απάθεια – νέκρωση των πατέρων είναι ένα θαύμα της Χάριτος του Θεού».

Άλλη φορά έλεγε: «Δεν επιτρέπω στην ψυχή μου να προσκολληθεί σε τίποτε το υλικό και σε καμιά ανάπαυση του κόσμου τούτου αλλά μόνο στο Χριστό μου, στην καλή μου Παναγία και στον Άγιό μου. Θα σου πω κάτι που μπορεί να σκανδαλίσει ανθρώπους που σκέφτονται λογικά. Τα ρούχα που φοράω, όπως βλέπεις, είναι πολύ παλιά και σχεδόν φθαρμένα. Ένα απόγευμα, μια ευσεβής ψυχή μου χάρισε μια μάλλινη ζακέτα. Όταν ήρθα στο κελί μου τη φόρεσα και ζεστάθηκε το κορμί μου επειδή ήταν χειμώνας. Αμέσως όμως σκέφτηκα: Ιάκωβε, αν ήσουν ερημίτης σε μια σπηλιά στους Αγίους Τόπους και κρύωνες το βράδυ θα είχες τέτοια ζεστή ζακέτα να φορέσεις; Την έβγαλα αμέσως. Και επειδή η ψυχή μου αισθάνθηκε ευχαρίστηση από τη σωματική ανάπαυση βγήκα έξω από το Μοναστήρι, νύχτα, έσκαψα ένα μικρό λάκκο, έβαλα φωτιά στη ζακέτα και την έκαψα. Αφού σκέπασα με χώμα την καμένη ζακέτα, γύρισα στο κελί μου ελεύθερος». Εγώ εκείνη την ώρα σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε ο Γέροντας την επόμενη μέρα να τη δώσει σε κάποιον φτωχό εφόσον δεν την ήθελε. Ήταν μια καθαρά λογική σκέψη. Όμως ο πνευματικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπ’ ουδενός ανακρίνεται.

Στο Γέροντα εφαρμόστηκε πλήρως το πατερικό: δείξε μου τον πειρασμό σου, να σου πω, τι Χάρη έχεις. Σ’ όλες του τις πνευματικές εργασίες τίποτε δεν ήταν εύκολο. Σ’ όλα είχε τον πόλεμο που ήταν ανάλογος της αρετής που εξασκούσε. Κάποτε, ακούγοντας το δοξαστικό του Αγίου Γεωργίου: ουκ ηλέησε το σκεύος το πήλινον το εαυτού, αλλά γυμνόν ανεχάλκευσεν, εν βασάνοις αυτό προσαμειβόμενος, είπα στον Γέροντα ότι πιστεύω ότι αυτά τα λόγια ταιριάζουν στην πολύπαθη ύπαρξή του. Εκείνος μου απάντησε με απλότητα: «Σε ευχαριστώ παιδί μου».

Άλλη φορά έλεγε: «Η ψυχή μας είναι πολύ γρήγορη. Πιο γρήγορη από τον πειρασμό. Έτσι μας έκανε ο Θεός. Γι’ αυτό λοιπόν, μόλις ο διάβολος μας προσβάλλει με κάποια σκέψη ή εικόνα εφάμαρτη δεν πρέπει να αδρανήσουμε και να αποχαυνωθούμε. Αλλά αμέσως να αντιδράσουμε με μικρές και σύντομες προσευχές λέγοντας: «Χριστέ μου βοήθησέ με, Παναγία μου σκέπασέ με, Άγιε μου Δαβίδ προστάτεψέ με. Αυτές οι μικρές προσευχές είναι πολύ αποτελεσματικές γιατί αποκρούουν και καταστρέφουν τις προσβολές του εχθρού». Αυτές τις πνευματικές συνταγές τις είχε εφαρμόσει ο ίδιος και ήξερε την αξία τους.

Μου έλεγε: «Θα σου πω ένα παράδειγμα. Κάποτε σε μια λιτανεία των αγίων της Μητρόπολής μας στη Χαλκίδα κάλεσαν και εμένα και πήγα με την αγία κάρα του Αγίου Δαβίδ. Κάποιος υπεύθυνος της Μητρόπολης μας τοποθέτησε στη σειρά και όλοι οι ιερείς κρατούσαμε τα άγια λείψανα, ντυμένοι με πλήρη ιερατική στολή.

Πίσω μου βρέθηκε ένας έγγαμος ιερέας που κρατούσε και αυτός κάποιο άγιο λείψανο. Από τον πειρασμό κινούμενος, πιστεύοντας ότι ήταν προσβλητικό γι’ αυτόν να είμαι μπροστά του, επειδή ήταν έγγαμος με παιδιά εγώ ως ιερομόναχος, κατά τη γνώμη του, ήμουν ένας άχρηστος καλόγερος μου έδωσε μια γερή σπρωξιά για να περάσει μπροστά μου. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα, με ανθρώπινη αγανάκτηση, να πέσω κάτω ώστε να υποστεί την πρέπουσα τιμωρία για τη συμπεριφορά του. Όμως ο Άγιος που κρατούσα στα χέρια μου, με φώτισε ακαριαίως να επικαλεστώ τη βοήθειά του για να με κρατήσει να μην πέσω και προκληθεί σύγχυση και σκανδαλισμός. Έτσι πέρασε κι αυτό».

Έλεγε πάλι για διάφορους ανθρώπους που αυθαίρετα ξεκίνησαν μεγάλες πνευματικές ασκήσεις, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του πνευματικού τους, ότι κατέληξαν σε πνευματικά ναυάγια.

Ας αναφέρουμε και μερικές συμβουλές και πνευματικές διαγνώσεις του Γέροντα Ιακώβου από τις κατ’ ιδίαν οικογενειακές μας συζητήσεις. Κάποια στιγμή ρώτησε τη σύζυγό μου πώς τα πάει με τα παιδιά στο σχολείο όπου δίδασκε το μάθημα των Θρησκευτικών, ως θεολόγος. Έδωσε αμέσως ο ίδιος την απάντηση: «Τα παιδιά δεν σε ακούν κ. Μαρία γιατί είναι επηρεασμένα από το σπίτι τους».

Άλλη φορά χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια συζήτηση, ρώτησε τη σύζυγό μου: «Να σου πω κ. Μαρία γιατί θυμώνεις; Θυμώνεις γιατί σε κάποια στιγμή πιστεύεις ότι είσαι κάτι το πολύ σπουδαίο!». Όταν δε τον ρώτησε η σύζυγος πώς θα μπορούσε να ωφελήσει τους γύρω της, της είπε ο Γέροντας: «θα ωφελήσεις τους γύρω σου όταν το πρόσωπό σου γίνει φωτεινό».

Όσον αφορά στις σχέσεις των οικογενειών με τα μοναστήρια που επισκέπτονται χάριν πνευματικής ωφέλειας μας έλεγε: «Ποτέ οι μοναχοί ή οι μοναχές δεν πρέπει να υπεισέρχονται στις κοσμικές υποθέσεις των οικογενειών και ούτε να δίνεται η ευκαιρία στους κοσμικούς ανθρώπους να ανακατεύονται στις υποθέσεις μοναστηριών γιατί και στις δυο περιπτώσεις μόνο ζημιά θα προκληθεί».

Κάποτε σε μια από τις επισκέψεις μας συναντήσαμε στο Μοναστήρι τον σεβαστό κι πολύ αγαπητό μας, μακαριστό τώρα, Μητροπολίτη Σάμου και Ικαρίας πατέρα Παντελεήμονα Μπαρδάκο με τον οποίο διατηρούσαμε από πολλά χρόνια οικογενειακές σχέσεις. Αναφέραμε στο Γέροντα Ιάκωβο γι’ αυτή την γνωριμία μας. Τότε ο Γέροντας για πνευματική μας ωφέλεια μας διηγήθηκε τα εξής αξιομνημόνευτα: «Έρχεται μέσα στο Ιερό, να εξομολογηθεί. Αυτός, ένας επίσκοπος σε εμένα τον ταπεινό Ιάκωβο. Την ώρα της εξομολογήσεως, είναι πεσμένος μπρούμητα ακουμπώντας το μέτωπό του στο πάτωμα του ιερού. Εγώ προσπαθώ να τον σηκώσω λέγοντας: μην ακουμπάτε κάτω την αρχιερατική σας κεφαλή σεβασμιώτατε. Και μου απάντησε: όχι Γέροντα! Εγώ ξέρω σε ποιον εξομολογούμαι». Τελειώνοντας ο Γέροντας μας ανέφερε επιγραμματικά: «Ηθικό στοιχείο ο Σεβασμιώτατος!».

Όσον αφορά στη θαυμαστή εξάσκηση εκ μέρους του της αρετής της ελεημοσύνης, μας ανέφερε ότι: «ουδέποτε επιθύμησα πληρωμή για ιεροπραξίες όπως λειτουργίες, σαρανταλείτουργα, μνημόσυνα, αγιασμούς και λοιπά. Επειδή όμως οι άνθρωποι αισθάνονταν την ανάγκη κάτι να προσφέρουν, έπαιρνα ό,τι μου έδιναν για να μην τους λυπήσω, και με αυτά τα χρήματα του κόπου μας έγινε ό,τι έγινε στο Μοναστήρι!». Έλεγε χαρακτηριστικά: «κάθε καγκελάκι και μια προσευχή». Όσο για τις προσφορές πολλών προσκυνητών για τις οποίες δεν κοπιάσαμε, τα χρήματα αυτά – που δεν ήταν λίγα – πήγαιναν κατευθείαν στους ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη – πάντα με διάκριση – ώστε αμέσως να επιστρέφει ο καρπός της ελεημοσύνης στους δωρητές. Εγώ μόνο τη διαχείριση έκανα».

Σε δυο τουλάχιστον περιπτώσεις είδα έναν άλλον Γέροντα. Αυστηρό και απότομο.

Μια φορά, μέσα στο ιερό άκουσα να επιτιμά έναν από τους πατέρες της Μονής τόσο που μου έκανε κατάπληξη. Τόλμησα και του είπα: «Γέροντα! Όχι κι έτσι!». Μόλις όμως ο μοναχός βγήκε από το πορτάκι του ιερού, γύρισε το πρόσωπό του σε εμένα, με γλυκό χαμόγελο, και τη συνήθη πραότητά του, όπως ήταν πάντα.

Κατάλαβα ότι η συμπεριφορά του ήταν παιδαγωγική από μια ψυχή απαθή. Αυτή η απάθεια του Γέροντα φανερώθηκε πολλές φορές.

Ας αναφέρουμε ένα παράδειγμα. Μετά το Απόδειπνο που γινόταν στο κελί του, ενώ ο ίδιος ξεκινούσε να λέει κάτι, κάποιος από τους πατέρες τον διέκοπτε και άρχιζε να συνομιλεί για άλλα θέματα με τους άλλους πατέρες. Ο Γέροντας Ιάκωβος απαθώς, δεν συνέχιζε τον λόγο του, ούτε εξέφραζε δυσαρέσκεια γι’ αυτή την συμπεριφορά. Άνοιγε το Ωρολόγιο και όπως κάθε βράδυ, διάβαζε την ακολουθία της θείας Μεταλήψεως με χαμηλή και κατανυκτική φωνή: Από ρυπαρών χειλέων, από βδελυράς καρδίας κλπ. Όταν τελείωνε ο αδερφός την συζήτηση, έλεγα στον Γέροντα: «Κάτι μας λέγατε Γέροντα προηγουμένως και δεν ολοκληρώσατε». Τότε συνέχιζε την ομιλία του από κει που είχε σταματήσει: Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω! Το βράδυ μετά την ιατρική εξέταση κατά μόνας, τον ρωτούσα γιατί δεν αντιδρά σε αυτές τις συμπεριφορές. Και εκείνος μου απάντησε: «Αχ παιδί μου Νίκο. Αν χρησιμοποιούσα την εξουσία της ηγουμενικής ράβδου, και ήθελα να επιβάλλω αυτό που θεωρώ σωστό, την επόμενη μέρα θα είχα μείνει μόνος μου στο Μοναστήρι. Γι’ αυτό με ανεξικακία, πραότητα και υπομονή κρατώ εν γνώσει μου αυτή τη στάση, και έτσι πορευόμαστε».

Γνωρίσαμε τον Γέροντα την τελευταία πενταετία της ζωής του κατάφορτο από πείρα και αρετές. Την ψυχική του κατάσταση πιστεύω ότι μόνον ο Άγιός του την γνώριζε. Ο Άγιος Δαβίδ, περίμενε πολλά χρόνια, αιώνες θα λέγαμε, την αδερφή του ψυχή. Τον τέλειο υποτακτικό του. Γι’ αυτό και τον υποδέχτηκε προσωπικά ως τίμιον σκεύος εκλογής.

Τον είλκυσε κοντά του σεβόμενος την ελευθερία του και έγινε ο πραγματικός του Γέροντας και καθηγητής. Του μετάγγισε όλες τις αρετές του με πρώτη την πίστη που είναι η γεννήτρια όλων. Τον πλούτισε με την ελεημοσύνη, την πραότητα και την ταπείνωση. Τον φώτισε με την διάκριση, την διόραση, την προόραση. Τον έκανε μέτοχο του θείου χαρίσματος των ιαμάτων που γεννάται από το επιστέγασμα όλων των αρετών, την αγάπη. Είναι αρκετό ο μαθητής να γίνει όπως ο διδάσκαλός του.

Πιστεύουμε ότι ο Γέροντας μιμήθηκε ακριβώς τη ζωή του Οσίου Δαβίδ. Γι’ αυτό συνεσκιασμένα έλεγε: «Οι άνθρωποι έρχονται στο Μοναστήρι, για να προσκυνήσουν τον Άγιο Δαβίδ αλλά βλέπουν εμάς» εννοώντας ότι «βλέποντας εμάς» είναι σαν να βλέπουν τον Άγιο.

Ας έχουμε τις ευχές και τη βοήθεια του Αγίου Δαβίδ και του Αγίου Γέροντος Ιακώβου στη ζωή μας.