http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_25/07/2010_409026
Αλέξανδρος Τσανγκ, επιχειρηματίας
Απέδρασε από τη Βόρειο Κορέα το 1950 και βρήκε καταφύγιο ζωής στην Ελλάδα
Του Ηλια Μαγκλινη
Δεκέμβριος του 1950, νύχτα. Κάπου κοντά στα σύνορα Βορείου και Νότιας Κορέας, εν μέσω ενός πολέμου που μαίνεται. Θερμοκρασία είκοσι βαθμοί υπό το μηδέν. Ενα δεκαεξάχρονο παιδί πασχίζει να διαβεί κολυμπώντας τα παγωμένα νερά ενός ποταμού. Πίσω του, στρατιώτες που το καταδιώκουν. Μπροστά του, η ελευθερία, και κάπου στα βάθη του νότου, ο χαμένος μεγάλος του αδελφός.
Κάποιος τον συμβούλευσε, μόλις βγει απ’ το νερό να μην τρέξει κοντά στη φωτιά. «Πολλοί έτρεξαν να ζεσταθούν σε μικρές εστίες φωτιάς που είχαν ανάψει. Οι περισσότεροι πέθαναν – η καρδιά τους δεν άντεξε την απότομη εναλλαγή από το ψύχος στο θερμό. Εγώ κυλίστηκα στο χιόνι, τρίφτηκα καλά, έτρεξα να ζεσταθώ και τα κατάφερα», μου εξομολογείται. Διότι το παιδί εκείνο επέζησε και σήμερα είναι εβδομήντα τεσσάρων ετών (δεν του φαίνεται καθόλου), είναι επιτυχημένος επιχειρηματίας, έχει δημιουργήσει οικογένεια, έχει παιδιά κι εγγόνια. Το όνομα αυτού: Αλέξανδρος Τσανγκ. Κορεάτης που ζει στην Ελλάδα. «Το 1954 βαφτίστηκα Χριστιανός Ορθόδοξος από τον συνταγματάρχη, τότε, Ιωάννη Γεννηματά, διοικητή του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος Κορέας. Το 1955 ακολούθησα το Εκστρατευτικό Σώμα στην Ελλάδα», μου λέει ο κύριος Τσανγκ, με τον οποίο συντρώγουμε στο κορεατικό εστιατόριο Dosirak, στο Σύνταγμα.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Το 1936 ο κ. Τσανγκ γεννιέται σε μια μικρή πόλη βορείως της Πιονγιάνγκ, σημερινής πρωτεύουσας της κομμουνιστικής Βορείου Κορέας. «Τότε το όνομά μου ήταν Τσανγκ, Ρίο Σαν. Τα κορεατικά ονόματα αποτελούνται πάντα από τρεις λέξεις και πάντα μπαίνει μπροστά το επώνυμο». Η Κορέα τελεί τότε υπό ιαπωνική κατοχή. Οι Κορεάτες είναι υποχρεωμένοι να μιλούν ιαπωνικά, ακόμα και τα ονόματά τους πρέπει να είναι ιαπωνικά. «Θυμάμαι, στο δημοτικό ήμουν, αν σε άκουγαν να λες έστω και μία κορεατική λέξη, σου έδιναν ένα νόμισμα. Αν έως το σχόλασμα δεν ξεστόμιζε κανείς άλλος κάτι στα κορεατικά και σου έμενε το νόμισμα, σε κλείδωναν μέσα για τιμωρία. Καθάριζες όλη νύχτα το σχολείο κ.τ.λ.».
Η οικογένεια του κ. Τσανγκ ήταν προτεστάντες και ο ίδιος θυμάται ότι οι χριστιανοί κυνηγήθηκαν ανηλεώς τόσο από τους Ιάπωνες όσο και από τους κομμουνιστές, μετά το 1945. «Κι αυτό διότι ειδικά οι προτεστάντες πάντοτε προέβαλαν αντίσταση όταν καταπιέζονταν», τονίζει. «Οι χριστιανοί είχαν σπουδάσει στο εξωτερικό, είχαν ταξιδέψει – αυτοί ξεσήκωναν τους υπόλοιπους. Εννοείται ότι και στην εκκλησία, η λειτουργία έπρεπε να γίνεται στα ιαπωνικά».
– Τι θυμάστε από την ημέρα που απελευθερωθήκατε από τους Ιάπωνες και η χώρα όπου ζούσατε έγινε κομμουνιστική;
– Απελευθερωθήκαμε στις 15 Αυγούστου του 1945. Μετά έγινε η συνθήκη της Γιάλτας και χωρίστηκε η Κορέα στα δύο: κομμουνιστικός βορράς, καπιταλιστικός νότος. Στα δικά μου μέρη εμφανίστηκε ο Κιμ Ιλ Σουνγκ, λίγο μετά οι Σοβιετικοί και αμέσως ξεκίνησε ο διωγμός των χριστιανών».
Ο μεγάλος αδελφός του κ. Τσανγκ ήταν οργανωμένος σε αντικομμουνιστική αντιστασιακή οργάνωση. «Σε αυτή ανήκαν ακόμα και κυβερνητικά πρόσωπα», διευκρινίζει. «Ο δήμαρχος της περιοχής μας, για παράδειγμα. Επισήμως ήταν κομμουνιστής, από κάτω όμως υπονόμευε το καθεστώς. Υπό την προστασία αυτού και άλλων αξιωματούχων σώθηκαν πολλοί αντιστασιακοί. Τους ενημέρωναν για διώξεις κ.τ.λ. Ετσι πέρασε τα σύνορα στα κρυφά ο αδελφός μου, κατέφυγε στον νότο κι έγινε αξιωματικός του πυροβολικού στη Νότιο Κορέα».
Μόλις συνέβη αυτό, η οικογένεια που έμεινε πίσω στοχοποιήθηκε: διώξεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια. «Με είχαν νηστικό επί τρεις ημέρες και με χτυπούσαν σε όλο μου το σώμα. Θυμάμαι, ενώ με χτυπούσε ο βασανιστής, μονολογούσε: “Ξέρω, τώρα εσείς οι χριστιανοί θα προσεύχεστε ο Θεός να με συγχωρέσει”. Εκείνος ο δήμαρχος πάντως μας βοήθησε πολύ. Να σκεφτείτε, οι κομμουνιστές είχαν μεγάλες σιδερένιες βέργες και χτυπούσαν το χώμα. Αν το έβρισκαν κούφιο, έσκαβαν κι έβρισκαν ανθρώπους. Διότι κρυβόμασταν και κάτω από το χώμα».
Στις 5 Δεκεμβρίου του 1950, έξι μήνες μετά το ξέσπασμα του πολέμου ανάμεσα στον Βορρά και τον Νότο, ο νεαρός τότε Τσανγκ πέρασε τα σύνορα. «Ημασταν τριάντα τρία παιδιά – εγώ ήμουν ο νεότερος. Στην περιοχή του ποταμού Ιμτζίν, οι κάτοικοι μας έλεγαν, γυρίστε σπίτια σας, ο νοτιοκορεατικός στρατός έχει φτάσει στην Πιονγιάνγκ, δεν υπάρχει λόγος να περάσετε στον νότο. Προπαγάνδα κομμουνιστική. Τριάντα παιδιά γύρισαν πίσω, εγώ, ένας ξάδελφός μου κι ένας βουδιστής μοναχός συνεχίσαμε. Ηθελα να βρω τον αδελφό μου, με τον οποίο ανταμώσαμε τελικά έπειτα από κάμποσους μήνες. Πίσω έμειναν οι γονείς μας και τα τρία μας αδέλφια. Αργότερα μάθαμε ότι εκτελέστηκαν όλοι».
Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν σχέδιο για ξένες επενδύσεις
Ο Αλέξανδρος Τσανγκ σπούδασε μεν θεολογία και αρχαιολογία, ασχολήθηκε όμως με το εμπόριο. «Δεν είχα ιδέα από επιχειρήσεις αλλά άρχισαν σιγά σιγά να έρχονται Κορεάτες επιχειρηματίες στην Ελλάδα κι εγώ έγινα κάτι σαν επιτετραμμένος, επίσημος σύνδεσμος. Πρεσβεία ακόμα δεν υπήρχε κι ήμουν ακόμα ο μοναδικός Κορεάτης στην Ελλάδα. Σταδιακά, απέκτησα και διασυνδέσεις με την κορεατική κυβέρνηση κι άρχισα να δουλεύω κυρίως με καπνά. Συνέχισα έτσι για πολλά χρόνια αλλά αργότερα, συνεργάστηκα και με τον Κυριακόπουλο, πατέρα του Οδυσσέα Κυριακόπουλου, του πρώην προέδρου του ΣΕΒ, κι έγινα αντιπρόσωπος της ΚΙΑ Motors στην Ελλάδα».
Το 1988, λίγο πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Σεούλ, ο Αλέξανδρος Τσανγκ ήταν ο τρίτος λαμπαδηδρόμος που μετέφερε την Ολυμπιακή Φλόγα από την Ολυμπία. Καθώς δοκιμάζουμε από διάφορα πιάτα (εκείνος κανόνισε το μενού), μου δείχνει τη σχετική φωτογραφία. «Ηταν μια μεγάλη στιγμή αυτή για μένα».
– Πόσοι Κορεάτες ζουν σήμερα στην Ελλάδα;
– Περίπου 200-250. Κάποτε ήταν γύρω στους τετρακόσιους. Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν σχέδιο και πρόγραμμα για ξένες επενδύσεις. Η Τουρκία κάνει σωστή πολιτική και τραβάει πολύ τους Κορεάτες. Σκεφτείτε ότι οι δύο μεγάλες κορεατικές αεροπορικές εταιρείες πάνε κατευθείαν Κωνσταντινούπολη. Το 1993, σε επίσημη αποστολή, με τον τότε πρωθυπουργό κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, πήγαμε στην Κορέα και προσπαθήσαμε να φέρουμε επιχειρηματίες στην Ελλάδα. Πράγματι, ενδιαφέρθηκε ένας μεγάλος επιχειρηματίας. Τον ενδιέφερε η αγορά της ΠΥΡΚΑΛ αλλά, μετά την αλλαγή της κυβέρνησης το 1993, το τότε υπουργείο Εθνικής Αμυνας πάγωσε την υπόθεση. Εκείνος ο Κορεάτης επιχειρηματίας αγόρασε όμως την τότε Τράπεζα Αθηνών αλλά αναγκάστηκε να την πουλήσει μετά στον Λάτση, διότι η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τότε δεν τήρησε ορισμένα σημεία της αρχικής συμφωνίας που είχε γίνει με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Οπως είπα, η τράπεζα πουλήθηκε στον Λάτση, είναι η σημερινή Eurobank.
– Η Δημοκρατία της Κορέας πέρασε κρίσεις ανάλογη με αυτή που περνάει η Ελλάδα, σήμερα όμως είναι μία από τις ισχυρότερες οικονομίες στον κόσμο.
– Η ζωή στην Κορέα τη δεκαετία του ’70 και του ’80 ήταν ένα δράμα. Πέρασε και από δικτατορίες η χώρα, εξάλλου υπήρχε πάντα η ένταση με τον Βορρά. Μετά τις δώδεκα απαγορευόταν η κυκλοφορία. Υπήρχε ενεργειακό πρόβλημα, αγοράζαμε φτηνό ηλεκτρικό από την Πιονγιάνγκ και αργότερα μπήκαμε κι εμείς στο ΔΝΤ. Οι Κορεάτες όμως έχουν πολύ φιλότιμο. Δούλεψαν σχεδόν αμισθί για δύο, περίπου, χρόνια, έκαναν υπομονή. Η κυβέρνηση τότε ζήτησε από τον λαό να παραδώσει τα χρυσαφικά του στο κράτος και να βοηθήσει με αυτό τον τρόπο. Εδωσαν ακόμα και τα χρυσά τους δόντια – και τίποτα δεν πήγε χαμένο. Κι όταν οι εταιρείες ανέκαμψαν, άρχισαν πάλι να πληρώνουν τους υπαλλήλους τους. Το τρομερό είναι ότι όλη η βαριά βιομηχανία ήταν στον Βορρά. Αλλά το καθεστώς εκεί είναι τόσο μονολιθικό, τόσο άκαμπτο που δεν το εκμεταλλεύτηκε αυτό. Και σήμερα ο κόσμος πεθαίνει από την πείνα. Γιατί όμως να δουλέψεις αν ξέρεις ότι όλα θα σου τα πάρει το κράτος; Οταν εκμηδενίζεις την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ατομική προσωπικότητα, δεν μπορείς να έχεις κανένα μέλλον. Ολοι ελπίζαμε ότι ο Κιμ Γιονγκ Ιλ, ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας, θα ήταν καλύτερος απ’ τον πατέρα του, τον Κιμ Ιλ Σουνγκ, αλλά διαψευστήκαμε. Είναι τελείως παρανοϊκός.
– Σήμερα τι σας έχει μείνει απ’ όλη εκείνη την περιπέτεια;
– Με έσωσε η βαθιά μου πίστη. Θυμάμαι να τρέχω και οι κομμουνιστές πίσω μου να πυροβολούν, οι σφαίρες να σκάνε στα πόδια μου και να μη φοβάμαι. Ο δικός μας ο παπάς είχε σφαγιαστεί μπροστά σε όλο το ποίμνιο από τους Ιάπωνες. Ο γιος του έσερνε μαζί του το ματωμένο σακάκι του πατέρα του. Δεν το άφηνε ποτέ του. Ακόμα και στη φυλακή, όπου τον έκλεισαν μετά οι κομμουνιστές. Ετρεχαν τότε οι πιστοί και διαδήλωναν μπροστά από τη φυλακή, πλήθος ολόκληρο, οπότε τον άφηναν ελεύθερο. Αυτό, ξανά και ξανά. Τους νίκησε, όμως, στο τέλος.
– Θα θέλατε να πάτε στη Βόρειο Κορέα ξανά;
– Η επιθυμία μου προτού πεθάνω είναι να επισκεφθώ ξανά τα μέρη όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα…
«Παρών» στις μάχες με το Ελληνικό Τάγμα
Ενώ μαίνεται ο πόλεμος της Κορέας, η κυβέρνηση του Νότου ζήτησε από τους νέους άνδρες να καταταγούν εθελοντικά σε ξένα στρατεύματα και να συμμετέχουν ως βοηθητικοί. Ο κ. Τσανγκ έσπευσε από τους πρώτους. «Υπήρχαν τόσοι ξένοι στρατοί, μας είχαν ανάγκη: κάναμε τους αγγελιαφόρους και τους διερμηνείς, κυρίως στην ανάκριση των αιχμαλώτων, και βέβαια οδηγούσαμε τους στρατιώτες: ξέραμε τους δρόμους, βρίσκαμε τα μονοπάτια στα σκοτεινά, τις κρυψώνες, βγαίναμε μαζί τους περίπολα κ.τ.λ.».
Τον Ιούλιο του 1951 ο κ. Τσανγκ τοποθετήθηκε στο ελληνικό Τάγμα. Οπως γράφει σε ειδική αναφορά ο Ι. Γεννηματάς, διοικητής τότε του Εκστρατευτικού Σώματος (ΕΚΣΕ), ο κύριος Τσανγκ ακολούθησε το ΕΚΣΕ σε όλες του τις μετασταθμεύσεις και έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες: ύψωμα Σκοτς, (28 νεκροί, 77 τραυματίες), ύψωμα Μεγάλο Νόρι (16 νεκροί, 27 τραυματίες), ύψωμα Χάρι (5 νεκροί, 20 τραυματίες), τελικές μάχες 24-27 Ιουλίου 1953 (14 νεκροί, 25 τραυματίες). «Μάζευα τραυματίες και σκοτωμένους. Μπαίναμε σκυφτοί, διπλωμένοι μέσα στα χαρακώματα, φτάναμε ώς τις προφυλακές. Ημουν μαζί με τον πατήρ Ανδρέα Χαλκιόπουλο, ο οποίος έδινε κουράγιο στους φαντάρους, προσευχόταν γι’ αυτούς κι έκλαιγε. Θυμάμαι, στο ύψωμα Χάρι, οι Κινέζοι μας μιλούσαν με ντουντούκα στα ελληνικά. “Παραδοθείτε”, φώναζαν. Πρέπει να είχαν και Ελληνες στις γραμμές τους, ίσως από αυτούς που κατέφυγαν μετά το 1949 στην Ανατολική Ευρώπη, αλλιώς δεν εξηγείται. Είχαμε πολλές απώλειες εκείνη τη νύχτα. Μερικοί τραυματίες μού πέθαιναν πάνω στο φορείο, πριν προλάβω να τους πάω πίσω. Σήμερα όλα αυτά μοιάζουν με παραμύθια. Τότε όμως…».
Ο πόλεμος τελείωσε το 1953, το ΕΚΣΕ παρέμεινε στην Κορέα άλλα δύο χρόνια και το 1955 δόθηκε η ευκαιρία στον 19χρονο Αλέξανδρο –πλέον– Τσανγκ να έρθει με υποτροφία στην Ελλάδα. «Δόθηκαν τότε δύο υποτροφίες, μία σ’ εμένα και άλλη μία σε ένα άλλο παιδί. Ο πατέρας του, Κορεάτης χριστιανός ορθόδοξος παπάς, είχε εκτελεστεί από τους κομμουνιστές. Σπουδάσαμε θεολογία και αρχαιολογία στην Αθήνα, εκείνος όμως έφυγε μετά για την Αμερική. Μέναμε στους Αμπελοκήπους, στο οικοτροφείο της “Ζωής”. Ημασταν κάπου διακόσιοι φοιτητές από διάφορες σχολές. Ηταν εκεί ο Ιερώνυμος, ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος, ο Μητροπολίτης Ανθιμος, ο Χρήστος Γιανναράς, με τον οποίο έκανα πολύ παρέα. Βρήκαμε πολλή αγάπη εκεί, ήταν πολύ συγκινητικό».
Oι σταθμοί του
1950
Σε ηλικία 16 χρόνων περνάει κρυφά τα σύνορα στον 38ο Παράλληλο και διαφεύγει στη Νότιο Κορέα.
1951
Τοποθετείται ως διερμηνέας και αγγελιαφόρος στο Ελληνικό Τάγμα που υπηρετεί στην Κορέα. Θα παραμείνει έως την επιστροφή του Τάγματος στην Ελλάδα, το 1955.
1954
Βαφτίζεται Χριστιανός Ορθόδοξος. Ιδρύει τον Κορεατοελληνικό Σύνδεσμο στη Σεούλ.
1955
Σπουδάζει με υποτροφία στην Ελλάδα θεολογία και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
1958
Ιδρύει μαζί με τον νυν Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας, Αναστάσιο, και άλλους την Εξωτερική Ιεραποστολή «Πορευθέντες».
1967
Παντρεύεται την Ανδριανή Στραβοπόδη. Αποκτούν τρεις γιους και πέντε εγγόνια.
1968
Ιδρύει τον Ελληνοκορεατικό Σύνδεσμο στην Αθήνα. «Εργάζομαι εντατικά για την προώθηση των ελληνοκορεατικών εμπορικών σχέσεων, καθώς υπήρξα ο πρώτος που άνοιξα την αγορά της Κορέας για τα ελληνικά προϊόντα».
1973
Αποκτά την ελληνική υπηκοότητα.
1988
Αναλαμβάνει πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής Αγώνων της Σεούλ στην Ελλάδα.
1994
Εκλέγεται σύμβουλος του ΕΒΕΑ και πρόεδρος του Ελληνοκορεατικού Επιμελητηρίου. «Ιδρυσα και διευθύνω στην Ελλάδα την Ελληνοκορεατική Εμπορική Εταιρεία, την Kuhmo Hellas S.A., εταιρεία εισαγωγής και εμπορίας ελαστικών αυτοκινήτων, και ήμουν μέτοχος στη νεοσύστατη εταιρεία KIA Motors Hellas S.A.».
Η συνάντηση
Το γεύμα ήταν για την ακρίβεια ένα εξαιρετικό δείπνο στο κορεατικό (και ιαπωνικό) εστιατόριο Dosirak, Βουλής 33, στο Σύνταγμα. Ο κύριος Τσανγκ παρήγγειλε πουλ κο γκι (ωραιότατα κομμάτια μοσχαρίσιου κρέατος), τα κο γι (επίσης εξαιρετικά κομμάτια κοτόπουλου με μανιτάρια και λαχανικά), το ιδιαίτερο τσαπ τσε, που μοιάζει με νουντλς αλλά είναι πατάτα και έχει διάφορα λαχανικά, τηγανητό ρύζι («το παραδοσιακό κορεάτικο είναι του ατμού βέβαια»), το κλασικό κορεατικό έδεσμα κιμτσί (λάχανο που απαντά στην Κορέα και που σερβίρεται με σκόρδο – κάπως πικάντικο) και αναψυκτικά. Στον επάνω όροφο, όπου καθίσαμε, υπάρχει ειδικό δωμάτιο που παραπέμπει σε παραδοσιακή κορεατική αίθουσα για δείπνο (βγάζεις παπούτσια και κάθεσαι σταυροπόδι στο πάτωμα), ενώ τους σερβιτόρους τους ειδοποιείς με ένα κουδούνι. Λογαριασμός: 55 ευρώ.
Τρίτη 27 Ιουλίου 2010
Κυριακή 18 Ιουλίου 2010
ΣΥΡΙΖΑ κατά χριστιανικού Σταυρού
Εξηγήσεις ζητά από το υπουργείο Εξωτερικών ο ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την επίσημη παρέμβαση της Ελλάδας υπέρ της Ιταλίας στο ζήτημα των θρησκευτικών συμβόλων στα σχολεία κατά την εκδίκαση της υπόθεσης από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ).
Η ιταλική κυβέρνηση άσκησε εντός της εβδομάδας έφεση στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που απαγορεύει την παρουσία του σταυρού στις σχολικές αίθουσες.
Η σχετική απόφαση εκδόθηκε το Νοέμβριο του 2009 κατόπιν προσφυγής της μητέρας μιας Ιταλίδας μαθήτριας.
Το ΕΔΑΔ απεφάνθη ότι οι σταυροί στα ιταλικά δημόσια σχολεία «αντιβαίνουν στο δικαίωμα των γονέων να αναθρέψουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, αλλά και στο δικαίωμα των παιδιών στην ελευθερία της θρησκείας και της σκέψης».
Το ιταλικό κράτος κατέθεσε έφεση και το Δικαστήριο αναμένεται σε μερικούς μήνες να εκδώσει την οριστική του απόφαση, η οποία μπορεί να αποτελέσει προηγούμενο και για τις 47 χώρες-μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης
Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το υπουργείο Εξωτερικών να δώσει εξηγήσεις για την ελληνική παρέμβαση υπέρ της Ιταλίας στο Τμήμα Ευρείας Σύνθεσης του ΕΔΑΔ, τονίζοντας ότι έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με παλαιότερες τοποθετήσεις του Γ.Παπανδρέου και του υπουργού Δικαιοσύνης Χ.Καστανίδη.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Η ιταλική κυβέρνηση άσκησε εντός της εβδομάδας έφεση στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που απαγορεύει την παρουσία του σταυρού στις σχολικές αίθουσες.
Η σχετική απόφαση εκδόθηκε το Νοέμβριο του 2009 κατόπιν προσφυγής της μητέρας μιας Ιταλίδας μαθήτριας.
Το ΕΔΑΔ απεφάνθη ότι οι σταυροί στα ιταλικά δημόσια σχολεία «αντιβαίνουν στο δικαίωμα των γονέων να αναθρέψουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, αλλά και στο δικαίωμα των παιδιών στην ελευθερία της θρησκείας και της σκέψης».
Το ιταλικό κράτος κατέθεσε έφεση και το Δικαστήριο αναμένεται σε μερικούς μήνες να εκδώσει την οριστική του απόφαση, η οποία μπορεί να αποτελέσει προηγούμενο και για τις 47 χώρες-μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης
Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το υπουργείο Εξωτερικών να δώσει εξηγήσεις για την ελληνική παρέμβαση υπέρ της Ιταλίας στο Τμήμα Ευρείας Σύνθεσης του ΕΔΑΔ, τονίζοντας ότι έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με παλαιότερες τοποθετήσεις του Γ.Παπανδρέου και του υπουργού Δικαιοσύνης Χ.Καστανίδη.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Η κοινωνική διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος - τα αποτελέσματα της ημερίδας: "Φτώχεια και κοινωνικός αποκλεισμός" 14/7/2010
Πραγματοποιήθηκε χθες Τρίτη, 13 Ιουλίου 2010, στα Γραφεία της Αντιπροσωπείας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα, Ημερίδα υπό την αιγίδα της Ιεράς Συνόδου, με φορέα την Ειδική Συνοδική Επιτροπή Παρακολουθήσεως Ευρωπαϊκών Θεμάτων με την συνεργασία της Συνοδικής Επιτροπής Κοινωνικής Προνοίας και Ευποιίας, της Μ.Κ.Ο. «ΑΓΑΠΗ» της Εκκλησίας της Ελλάδος και των Γραφείων των Αντιπροσωπειών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα. Σκοπός της Ημερίδας ήταν η ενημέρωση των Κληρικών και των Εκκλησιαστικών Υπαλλήλων-Στελεχών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, των Ιερών Μητροπόλεων του Λεκανοπεδίου Αττικής, της Πελοποννήσου, των Νήσων Ιονίου και των Νήσων Αιγαίου Πελάγους της Εκκλησίας της Ελλάδος, επί θεσμικών θεμάτων της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως σήμερα και υπό τον γενικό τίτλο: «Φτώχεια» και «Κοινωνικός Αποκλεισμός», με την ευκαιρία της ανακηρύξεως από την Ευρωπαϊκή Ένωση του έτους 2010 ως έτους των ως άνω κοινωνικών φαινομένων.
Στην διάρκεια των εργασιών της Ημερίδας μηνύματα προς τους Συνέδρους απηύθυναν ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, ο Πρόεδρος της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ, ο κ. Ευστράτιος Μεϊντανόπουλος, Εκπρόσωπος του Διευθυντή της Αντιπροσωπείας της Ε.Ε. κ. Ιερόθεου Παπαδόπουλου, και ο Αναπληρωτής Διευθυντής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κ. Ιωάννης Κοκάλλας.
Ακολούθησαν οι εισηγήσεις σύμφωνα μέ το Πρόγραμμα της Ημερίδας:
1.Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ, Προέδρου της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Παρακολουθήσεως Ευρωπαϊκών Θεμάτων περί του σκοπού της Ημερίδας, ο οποίος αναφέρθηκε α) στην περιγραφή των προβλημάτων που συνθέτουν τα φαινόμενα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού β) στην αγιογραφική θεμελίωση της κοινωνικής αλληλεγγύης μεταξύ των μελών της Εκκλησίας και γ) στην αρμοδιότητα των εκκλησιαστικών κοινοτήτων, Ιερών Μητροπόλεων, Ενοριών και Μονών να ασκούν φιλανθρωπική διακονία.
2.Του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου κ. Τιμοθέου Άνθη, Γραμματέως της Συνοδικής Επιτροπής Κοινωνικής Προνοίας και Ευποιίας, με θέμα την παρουσίαση της επιτελούμενης φιλανθρωπικής και κοινωνικής διακονίας από τις Ιερές Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος. Στην εισήγησή του ο Πανοσιολογιώτατος αναθέρθηκε α) στην φιλανθρωπική διακονία των χρόνων της πρώτης περιόδου του Χριστιανισμού και στην συνέχεια αναλυτικά και με την παρουσίαση στοιχείων β) στο φιλανθρωπικό έργο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος σήμερα.«Σήμερα λοιπόν η Εκκλησία της Ελλάδος δια της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και των κατά τόπους Ιερών Μητροπόλεων εκτός των Γενικών και Ενοριακών Φιλοπτώχων Ταμείων τα οποία ανέρχονται σε 2.325 λειτουργεί :
Δεν πρέπει εδώ να λησμονήσουμε και την κρατική προσφορά δια του υπευθύνου Υπουργείου.
Όλα αυτά τα αναρίθμητα ιδρύματα ανοικτού και κλειστού τύπου, όπως ονομάζονται, που λειτουργούν στις Ιερές Μητροπόλεις δίνουν την δυνατότητα στους ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλλου, ηλικίας, και πατρίδος να απολαμβάνουν την στοργή της Εκκλησίας και να ανακουφίζονται στην οποιαδήποτε ανάγκη τους. Η χρηματοδότηση για την λειτουργία όλων αυτών των ιδρυμάτων στηρίζεται στην εθελοντική προσφορά και στην μικρή χρηματοδότηση του Κράτους η της Τοπικής Αυτοδιοίκησης 1ου και 2ου Βαθμού.
3. Του κ. Κωνσταντίνου Δήμτσα, Διευθυντή της Μ.Κ.Ο. «ΑΓΑΠΗ», με θέμα την παρουσίαση της αναπτυσσόμενης δράσης της Μ.Κ.Ο. «ΑΓΑΠΗ». Κατά την εισήγησή του ο κ. Δήμτσας αναφέρθηκε στο έργο της Οργάνωσης καθώς και στους στόχους της με απώτερο σκοπό την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας εντός και εκτός Ελλάδος.
4. Του κ. Ευστράτιου Μεϊντανόπουλου εκ μέρους της Αντιπροσωπείας της Ε.Ε. στην Αθήνα με θέμα την παρουσίαση των δομών και των δράσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την αντιμετώπιση της «Φτώχειας» και του «Κοινωνικού Αποκλεισμού».
5. Του Αναπληρωτή Διευθυντή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα κ. Ιωάννη Κοκάλλα με θέμα την παρουσίαση των διαφόρων οργάνων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες και την συμβολή του μέσω των μελετών και των αποφάσεων για την αντιμετώπιση της «Φτώχειας» και του «Κοινωνικού Αποκλεισμού».
Τέλος ακολούθησε γόνιμος διάλογος μεταξύ των συμμετεχόντων, μετά τα θέματα τα οποία ετέθησαν από τους εισηγητές και επιπλέον διατυπώθηκαν προτάσεις για περαιτέρω ανάπτυξη της κοινωνικής διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Εκ του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου
ecclesia.gr
Στην διάρκεια των εργασιών της Ημερίδας μηνύματα προς τους Συνέδρους απηύθυναν ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, ο Πρόεδρος της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ, ο κ. Ευστράτιος Μεϊντανόπουλος, Εκπρόσωπος του Διευθυντή της Αντιπροσωπείας της Ε.Ε. κ. Ιερόθεου Παπαδόπουλου, και ο Αναπληρωτής Διευθυντής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κ. Ιωάννης Κοκάλλας.
Ακολούθησαν οι εισηγήσεις σύμφωνα μέ το Πρόγραμμα της Ημερίδας:
1.Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ, Προέδρου της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Παρακολουθήσεως Ευρωπαϊκών Θεμάτων περί του σκοπού της Ημερίδας, ο οποίος αναφέρθηκε α) στην περιγραφή των προβλημάτων που συνθέτουν τα φαινόμενα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού β) στην αγιογραφική θεμελίωση της κοινωνικής αλληλεγγύης μεταξύ των μελών της Εκκλησίας και γ) στην αρμοδιότητα των εκκλησιαστικών κοινοτήτων, Ιερών Μητροπόλεων, Ενοριών και Μονών να ασκούν φιλανθρωπική διακονία.
2.Του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου κ. Τιμοθέου Άνθη, Γραμματέως της Συνοδικής Επιτροπής Κοινωνικής Προνοίας και Ευποιίας, με θέμα την παρουσίαση της επιτελούμενης φιλανθρωπικής και κοινωνικής διακονίας από τις Ιερές Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος. Στην εισήγησή του ο Πανοσιολογιώτατος αναθέρθηκε α) στην φιλανθρωπική διακονία των χρόνων της πρώτης περιόδου του Χριστιανισμού και στην συνέχεια αναλυτικά και με την παρουσίαση στοιχείων β) στο φιλανθρωπικό έργο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος σήμερα.«Σήμερα λοιπόν η Εκκλησία της Ελλάδος δια της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και των κατά τόπους Ιερών Μητροπόλεων εκτός των Γενικών και Ενοριακών Φιλοπτώχων Ταμείων τα οποία ανέρχονται σε 2.325 λειτουργεί :
10 Βρεφονηπιακούς και
10 Παιδικούς Σταθμούς δια να μπορούν να εργασθούν οι μητέρες των Παιδιών.
19 Στέγες Γερόντων στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών και
66 Γηροκομεία στις Ιερές Μητροπόλεις.
13 Θεραπευτήρια Χρονίως Πασχόντων
8 Ιδρύματα για άτομα με ειδικές ανάγκες
10 Νοσοκομεία - Ιατρεία
7 Ιδρύματα Ψυχικής Υγείας.
6 Ξενώνες για αστέγους.
36 Οικοτροφεία - Ορφανοτροφεία, Ιδρύματα Παιδικής Προστασίας.
195 Κέντρα Αγάπης (Συσσίτια) Ιερών Ναών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και των Ιερών Μητροπόλεων της Εκκλησίας μας.
Βασική προσφορά είναι και η λειτουργία τραπεζών αίματος στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών, σε κάθε Ιερό Ναό της, δηλαδή 145 Τράπεζες αίματος και 35 στην περιφέρεια (Ιερές Μητροπόλεις).
Λειτουργούν επίσης :
2 Φοιτητικά Οικοτροφεία (Ι. Συνόδου, Αλλοδαπών Φοιτητών και Απ. Διακονίας, Θεολογικό Οικοτροφείο) και 11 σε επαρχιακές Μητροπόλεις. Επίσης λειτουργούν Κέντρα Κοινωνικής Συμπαραστάσεως, ευρέσεως εργασίας καθώς και λειτουργία Προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι», επιπλέον Σχολές Γεωργικές, Οικοκυρικών, Βυζαντινής και Ευρωπαϊκής Μουσικής, φροντιστήρια σχολικών μαθημάτων κ.λ.π.
Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών έχει το Πρόγραμμα διανομής φαγητού σε αστέγους «Κιβωτός αγάπης», χώρο για προσφορά δωρεάν ρουχισμού «Ταβιθά» καθώς και το Ίδρυμα Ψυχοκοινωνικής αγωγής και στήριξης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών «ΔΙΑΚΟΝΙΑ». Σε διάφορες Ι. Μητροπόλεις λειτουργούν παρόμοια κέντρα διανομής τροφίμων και ρουχισμού.
Πρόγραμμα της Ιεράς Συνόδου υποδοχής μεταναστών και προσφύγων με 2 γραφεία (Αθήνα, Θεσσαλονίκη).
Επιπλέον λειτουργούν 30 διάφορα Ιδρύματα σε Ιερές Μητροπόλεις: Ιεραποστολικά, Φιλανθρωπικά, Συμπαραστάσεως κρατουμένων, πνευματικής και κοινωνικής συμπαραστάσεως, αποκαταστάσεως απόρων και αγάμων Μητέρων.
Εξαιρετικές στις εγκαταστάσεις και υποδειγματικές στην λειτουργία είναι και οι 54 Κατασκηνώσεις που λειτουργούν στις κατά τόπους Ιερές Μητροπόλεις και οι οποίες κατά τους θερινούς μήνες δέχονται μεγάλο αριθμό παιδιών για ομαδική ζωή, μάθηση, παιχνίδι, μπάνιο και πνευματική ζωή. Αξιοσημείωτη είναι και η φιλοξενία παιδιών ομογενών οικογενειών του Εξωτερικού, κατόπιν του σχετικού ενδιαφέροντος των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών μας, για την γνωριμία της Πατρίδας και την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας.
Μεγάλη είναι η δραστηριότητα της Εκκλησίας μας και προς το Εξωτερικό. Οι Εκκλησίες των Βαλκανίων : Σερβία, Ρουμανία και Βουλγαρία εφοδιάζονται συνεχώς με είδη τροφίμων, φαρμάκων, ρούχων, κλινοσκεπασμάτων κ.λπ. Η Παλαιστίνη, το Ιράκ, η Ιορδανία, η Συρία δέχονται εξ αιτίας του πολέμου την πραγματική συμπαράσταση της Εκκλησίας της Ελλάδος με ανακούφιση. Χρήματα και είδη πρώτης ανάγκης αποστέλλονται με το επιτελείο των ανθρώπων Ιεράς Συνόδου και της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Προκαθημένου της Εκκλησίας μας, Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου. Προ καιρού εστάλησαν 4 ασθενοφόρα, δύο στην Σερβία και 2 στην Γεωργία, για την αντιμετώπιση αναγκών.
Η Αποστολική Διακονία ενισχύει την Εξωτερική Ιεραποστολή με την ανέγερση ναών, νοσοκομείων, ιατρείων, σχολείων, χορήγηση φαρμάκων, λειτουργικών σκευών, αμφίων στις χώρες κυρίως της Αφρικής και της Ασίας.
Κατά τους σεισμούς η Εκκλησία δεν ήταν απούσα. Χρήματα, 300 λυόμενοι οικισμοί, ρούχα, κλινοσκεπάσματα, θερμάστρες, τρόφιμα, νερό δόθηκαν στους πληγέντες για την ανακούφισή τους. Μετά από λίγο διάστημα στο σεισμικό κτύπημα στην γειτονική Τουρκία η Εκκλησία της Ελλάδος ήταν παρούσα με την προσφορά 300 σκηνών.
Δεν πρέπει εδώ να λησμονήσουμε και την κρατική προσφορά δια του υπευθύνου Υπουργείου.
Όλα αυτά τα αναρίθμητα ιδρύματα ανοικτού και κλειστού τύπου, όπως ονομάζονται, που λειτουργούν στις Ιερές Μητροπόλεις δίνουν την δυνατότητα στους ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλλου, ηλικίας, και πατρίδος να απολαμβάνουν την στοργή της Εκκλησίας και να ανακουφίζονται στην οποιαδήποτε ανάγκη τους. Η χρηματοδότηση για την λειτουργία όλων αυτών των ιδρυμάτων στηρίζεται στην εθελοντική προσφορά και στην μικρή χρηματοδότηση του Κράτους η της Τοπικής Αυτοδιοίκησης 1ου και 2ου Βαθμού.
Τέλος για το έτος 2009 δαπανήθηκαν περισσότερα από ενενήντα έξι εκατομμύρια ευρώ, (96.023.217,51 €), για την συντήρηση και την λειτουργία των Ιδρυμάτων και για φιλανθρωπικούς και κοινωνικούς σκοπούς».
3. Του κ. Κωνσταντίνου Δήμτσα, Διευθυντή της Μ.Κ.Ο. «ΑΓΑΠΗ», με θέμα την παρουσίαση της αναπτυσσόμενης δράσης της Μ.Κ.Ο. «ΑΓΑΠΗ». Κατά την εισήγησή του ο κ. Δήμτσας αναφέρθηκε στο έργο της Οργάνωσης καθώς και στους στόχους της με απώτερο σκοπό την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας εντός και εκτός Ελλάδος.
4. Του κ. Ευστράτιου Μεϊντανόπουλου εκ μέρους της Αντιπροσωπείας της Ε.Ε. στην Αθήνα με θέμα την παρουσίαση των δομών και των δράσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την αντιμετώπιση της «Φτώχειας» και του «Κοινωνικού Αποκλεισμού».
5. Του Αναπληρωτή Διευθυντή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα κ. Ιωάννη Κοκάλλα με θέμα την παρουσίαση των διαφόρων οργάνων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες και την συμβολή του μέσω των μελετών και των αποφάσεων για την αντιμετώπιση της «Φτώχειας» και του «Κοινωνικού Αποκλεισμού».
Τέλος ακολούθησε γόνιμος διάλογος μεταξύ των συμμετεχόντων, μετά τα θέματα τα οποία ετέθησαν από τους εισηγητές και επιπλέον διατυπώθηκαν προτάσεις για περαιτέρω ανάπτυξη της κοινωνικής διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Εκ του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου
ecclesia.gr
Οι τρεις τελευταίες επιθυμίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου Alejandro El Grande.
ΔΑΦΝΗ 
Ευρισκόμενος στα πρόθυρα του θανάτου, ο Μεγάς Αλέξανδρος συγκάλεσε τους στρατηγούς του και τους κοινοποίησε τις τρεις τελευταίες επιθυμίες του.
1] Να μεταφέρουν το φέρετρό του στους ώμους και να το περάσουν από τους καλύτερους γιατρούς της εποχής.
2] Τους θησαυρούς που είχε αποκτήσει [ ασήμι, χρυσάφι, πολύτιμους λίθους ] να τους σκορπίσουν στη διαδρομή μέχρι τον τάφο του.
3] Τα χέρια του να μείνουν να λικνίζονται στον αέρα, έξω από το φέρετρο, στη θέα όλων.
Ένας από τους στρατηγούς, έκπληκτος από τις ασυνήθιστες επιθυμίες, ρώτησε τον Αλέξανδρο ποιοί ήταν οι λόγοι.
Ο Αλέξανδρος του εξήγησε:
1] Θέλω οι πιο διαπρεπείς γιατροί να σηκώσουν το φέρετρό μου, για να μπορούν να δείξουν με αυτό τον τρόπο ότι εκείνοι δεν έχουν ,
μπροστά στο θάνατο, τη δύναμη να θεραπεύουν!
2] Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου, για να μπορούν όλοι να βλέπουν ότι τα αγαθά που αποκτούμε εδώ,
εδώ παραμένουν!
3] Θέλω τα χέρια μου να αιωρούνται στον αέρα, για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν ότι ερχόμαστε με τα χέρια άδεια
και με τα χέρια άδεια φεύγουμε όταν τελειώσει για εμάς ο πιο πολύτιμος θησαυρός που είναι ο χρόνος!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
" Ο ΧΡΟΝΟΣ" είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός που έχουμε, γιατί είναι περιορισμένος. Μπορούμε να δημιουργήσουμε χρήμα,
αλλά όχι περισσότερο χρόνο. Όταν αφιερώνουμε χρόνο σε ένα πρόσωπο, του παραχωρούμε ένα μέρος από τη ζωή μας που
ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αναπληρώσουμε.
Ο χρόνος είναι η ζωή μας.
ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ που μπορείς να δώσεις σε κάποιον είναι ο χρόνος σου !!!
και εσύ, φίλε μου, αν έχεις τη "διαίσθηση",
θα καταλάβεις ποιος, πότε και γιατί σου δίνει το ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ !!!
Ευρισκόμενος στα πρόθυρα του θανάτου, ο Μεγάς Αλέξανδρος συγκάλεσε τους στρατηγούς του και τους κοινοποίησε τις τρεις τελευταίες επιθυμίες του.
1] Να μεταφέρουν το φέρετρό του στους ώμους και να το περάσουν από τους καλύτερους γιατρούς της εποχής.
2] Τους θησαυρούς που είχε αποκτήσει [ ασήμι, χρυσάφι, πολύτιμους λίθους ] να τους σκορπίσουν στη διαδρομή μέχρι τον τάφο του.
3] Τα χέρια του να μείνουν να λικνίζονται στον αέρα, έξω από το φέρετρο, στη θέα όλων.
Ένας από τους στρατηγούς, έκπληκτος από τις ασυνήθιστες επιθυμίες, ρώτησε τον Αλέξανδρο ποιοί ήταν οι λόγοι.
Ο Αλέξανδρος του εξήγησε:
1] Θέλω οι πιο διαπρεπείς γιατροί να σηκώσουν το φέρετρό μου, για να μπορούν να δείξουν με αυτό τον τρόπο ότι εκείνοι δεν έχουν ,
μπροστά στο θάνατο, τη δύναμη να θεραπεύουν!
2] Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου, για να μπορούν όλοι να βλέπουν ότι τα αγαθά που αποκτούμε εδώ,
εδώ παραμένουν!
3] Θέλω τα χέρια μου να αιωρούνται στον αέρα, για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν ότι ερχόμαστε με τα χέρια άδεια
και με τα χέρια άδεια φεύγουμε όταν τελειώσει για εμάς ο πιο πολύτιμος θησαυρός που είναι ο χρόνος!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
" Ο ΧΡΟΝΟΣ" είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός που έχουμε, γιατί είναι περιορισμένος. Μπορούμε να δημιουργήσουμε χρήμα,
αλλά όχι περισσότερο χρόνο. Όταν αφιερώνουμε χρόνο σε ένα πρόσωπο, του παραχωρούμε ένα μέρος από τη ζωή μας που
ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αναπληρώσουμε.
Ο χρόνος είναι η ζωή μας.
ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ που μπορείς να δώσεις σε κάποιον είναι ο χρόνος σου !!!
και εσύ, φίλε μου, αν έχεις τη "διαίσθηση",
θα καταλάβεις ποιος, πότε και γιατί σου δίνει το ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ !!!
Τρίτη 13 Ιουλίου 2010
ΘΑΥΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ
_____«Ουκ απέστη ημών»
Τα θαυμαστά γεγονότα που κάνουν οι Άγιοι, εμφανίσεις και θεραπείες, τα βλέπουμε και στον Γέροντα και μετά την κοίμησή του. Ιδιαιτέρως θεραπεύει καρκινοπαθείς και δαιμονισμένους. Εμφανίζεται και σώζει πολλούς από τροχαία δυστυχήματα. Πολλοί ασθενείς τον είδαν μέσα στα Νοσοκομεία. Διάφορα προσωπικά του αντικείμενα θαυματουργούν και εκπέμπουν άρρητη ευωδία.
Είναι αμέτρητα τα μετά την κοίμηση θαύματα του Γέροντα και συνεχώς γίνονται και νέα. «Δια του λόγου το αληθές» σημειώνονται στην συνέχεια επιλεκτικά ελάχιστα, επιβεβαιωμένα και μαρτυρημένα από αυτόπτες μάρτυρες.
_____ Ευωδία
Το χάρισμα της ευωδίας και μετά την κοίμηση του Γέροντα δεν εξαφανίστηκε. Πολλοί αισθάνονται ευωδία, όταν προσκυνούν τον τάφο του, όταν επισκέπτωνται το Κελλί του στο Άγιον Όρος, ή άλλοι αισθάνονται ευωδία εξερχόμενη από προσωπικά αντικείμενα ή ρούχα του.
Όπως μαρτυρούν οι πατέρες που διαδέχθηκαν τον Γέροντα στο Κελλί του, «τον πρώτο καιρό μετά την κοίμησή του σχεδόν όλοι οι επισκεπτόμενοι το Κελλί αισθάνονταν αυτή την ξεχωριστή ευωδία.
Μαρτυρεί ο π. Α. Κ. : «Τήν χρονιά που εκοιμήθη ο Γέροντας έγινε Λειτουργία την ημέρα που εώρταζε το Κελλί του. Αισθάνθηκα κατά την ώρα της θείας Λειτουργίας ισχυρή ευωδία, η οποία με συνώδευσε μέχρι το Κουτλουμούσι και έπειτα χάθηκε».
_____ Διάσωση παιδιού
Ο π. Χρήστος Τσάνταλης από τη Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης και εφημέριος Κερασιάς, με εννέα παιδιά, καταθέτει: «Μερικά από τα παιδιά μου έπαιζαν στην ταράτσα του σπιτιού και κάποια στιγμή άρχισαν να πηδούν τον φωταγωγό. Ένα αγοράκι μου έξι ετών, που ακόμη δεν μιλάει καλά, θέλησε και αυτό να πηδήξη. Βρέθηκε στο κενό και σαν βολίδα έφυγε προς τα κάτω. Έπεσε από τον τρίτο όροφο. Ήλθαν τα παιδιά τρομαγμένα και μου το είπαν. Έτρεξα με χτυποκάρδι στο βάθος του φωταγωγού, για να περιμαζέψω το μικρό. Έμεινα έκπληκτος όταν το είδα να έρχεται προς το μέρος μου κατακίτρινο από τον φόβο. Το πήγα στο Νοσοκομείο. Οι γιατροί το εξέτασαν και είπαν ότι δεν έχει τίποτε, ούτε το παραμικρό τραύμα.
»Καταλάβαμε ότι πρόκειται περί θαύματος, και σκέφθηκα πως η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Νέας Μηχανιώνας έσωσε το παιδί. Το πήγα στην εικόνα της και το ρώτησα: «Αυτή σε φύλαξε;». Αυτό απάντησε «όχι». Με ωδήγησε στην φωτογραφία του π. Παϊσίου και μου τον έδειξε με το δάκτυλο (ότι δηλαδή αυτός με κράτησε)».
_____ Επεμβάσεις σε τροχαία
Ο κ. Στ. από την Καλαμάτα, κάτοικος Αθηνών, ταξίδευε με το αυτοκίνητό του προς τα Ιωάννινα. Καθ οδόν έπεσε θύμα ισχυρής μετωπικής συγκρούσεως, κατά την οποία το αυτοκίνητό του κυριολεκτικά διαλύθηκε και ο ίδιος τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι. Μεταφέρθηκε αναίσθητος στο Νοσοκομείο και μπήκε στην εντατική.
Ενώ ευρίσκετο στην κατάσταση αυτή, είδε μία φωτεινή νεφέλη και στο μέσον έναν ηλικιωμένο μοναχό. Παρ' ότι δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία, επειδή εκείνες τις ημέρες είχε ακούσει από γνωστό του για κάποιον χαρισματούχο γέροντα Παΐσιο, μέσα στην έκπληξή του ρώτησε αυθόρμητα τον άγνωστο μοναχό:
– Είσαι ο γέροντας Παΐσιος;
Ο Γέροντας δεν απάντησε. Χαμογέλασε, τον χάιδεψε ελαφρά στο κεφάλι και του είπε:
– Μη φοβάσαι˙ θα γίνεις καλά!
Ο Στ. συνήλθε. Αν και σαστισμένος από το παράδοξο του πράγματος, και παρόλο που αγνοούσε τον θαυμαστό επισκέπτη του, πίστεψε στην διαβεβαίωσή του. Τήν διηγήθηκε μάλιστα με έντονο ύφος και στους γιατρούς. Και αυτοί έκπληκτοι διαπιστώνοντας την ανθρωπίνως ανεξήγητη βελτίωσή του, ωμολόγησαν:
– Όντως πρόκειται για θαύμα!
Αφού βγήκε από το Νοσοκομείο, στον δρόμο περνώντας μπροστά από ένα βιβλιοπωλείο έκπληκτος αντίκρυσε στην βιτρίνα τον σωτήρα του. Ανεγνώρισε την μορφή του στο εξώφυλλο ενός βιβλίου. Έτσι ανεκάλυψε τον ευεργέτη του και γεμάτος ευγνωμοσύνη το αγόρασε και το διάβασε.
Συγκινημένος ήλθε να προσκυνήση στην «Παναγούδα» (Ιανουάριος 1998), όπου και διηγήθηκε τα ανωτέρω. Εκτός του ότι τον διέσωσε από βέβαιο σωματικό θάνατο, η επέμβαση του Γέροντα άλλαξε και ριζικά την ζωή του. Ανεζήτησε πνευματικό και εξωμολογήθηκε. Σταμάτησε την κοσμική ζωή παρά τις έντονες πιέσεις των συγγενών. «Μού είναι αδύνατο να συνεχίσω τα ίδια˙ στον νού μου έρχεται συνέχεια το χαμογελαστό φωτεινό πρόσωπο του Γέροντα», έλεγε με δάκρυα στα μάτια.
------------
Διήγηση ευλαβούς εγγάμου Ιερέως που σπουδάζει στην Θεσσαλονίκη. «Προ καιρού ήρθε ένας νέος και μου είπε: «Πάτερ, εγώ χθές έπρεπε να είχα πεθάνει, αλλά ο Θεός με έσωσε. Καθώς έτρεχα με μεγάλη ταχύτητα χτύπησα με την μοτοσυκλέττα μου επάνω σε ένα αυτοκίνητο και πετάχθηκα μακρυά. Τήν στιγμη εκείνη είδα έναν παππούλη να με πιάνη γερά από το δεξί χέρι και έτσι δεν έπαθα τίποτε».
»Εγώ (ο ιερεύς) του έδειξα μερικές εικόνες Αγίων και φωτογραφίες συγχρόνων Γερόντων. Μόλις είδε τον γέροντα Παΐσιο, φώναξε συγκινημένος: «Αυτός ήταν».
»Ύστερα από λίγες ημέρες ξαναήρθε και μου ανέφερε ότι εκ των υστέρων ανεκάλυψε στο τσεπάκι του μπουφάν του, στον δεξιό βραχίονα (ακριβώς εκεί που τον έπιασε ο Γέροντας), δύο μικρές εικονίτσες, μια του Χριστού και μια του γέροντος Παϊσίου που τις είχε βάλει η μητέρα του κρυφά».
http://www.panagiaxiniada.gr/paisios.pdf
Τα θαυμαστά γεγονότα που κάνουν οι Άγιοι, εμφανίσεις και θεραπείες, τα βλέπουμε και στον Γέροντα και μετά την κοίμησή του. Ιδιαιτέρως θεραπεύει καρκινοπαθείς και δαιμονισμένους. Εμφανίζεται και σώζει πολλούς από τροχαία δυστυχήματα. Πολλοί ασθενείς τον είδαν μέσα στα Νοσοκομεία. Διάφορα προσωπικά του αντικείμενα θαυματουργούν και εκπέμπουν άρρητη ευωδία.
Είναι αμέτρητα τα μετά την κοίμηση θαύματα του Γέροντα και συνεχώς γίνονται και νέα. «Δια του λόγου το αληθές» σημειώνονται στην συνέχεια επιλεκτικά ελάχιστα, επιβεβαιωμένα και μαρτυρημένα από αυτόπτες μάρτυρες.
_____ Ευωδία
Το χάρισμα της ευωδίας και μετά την κοίμηση του Γέροντα δεν εξαφανίστηκε. Πολλοί αισθάνονται ευωδία, όταν προσκυνούν τον τάφο του, όταν επισκέπτωνται το Κελλί του στο Άγιον Όρος, ή άλλοι αισθάνονται ευωδία εξερχόμενη από προσωπικά αντικείμενα ή ρούχα του.
Όπως μαρτυρούν οι πατέρες που διαδέχθηκαν τον Γέροντα στο Κελλί του, «τον πρώτο καιρό μετά την κοίμησή του σχεδόν όλοι οι επισκεπτόμενοι το Κελλί αισθάνονταν αυτή την ξεχωριστή ευωδία.
Μαρτυρεί ο π. Α. Κ. : «Τήν χρονιά που εκοιμήθη ο Γέροντας έγινε Λειτουργία την ημέρα που εώρταζε το Κελλί του. Αισθάνθηκα κατά την ώρα της θείας Λειτουργίας ισχυρή ευωδία, η οποία με συνώδευσε μέχρι το Κουτλουμούσι και έπειτα χάθηκε».
_____ Διάσωση παιδιού
Ο π. Χρήστος Τσάνταλης από τη Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης και εφημέριος Κερασιάς, με εννέα παιδιά, καταθέτει: «Μερικά από τα παιδιά μου έπαιζαν στην ταράτσα του σπιτιού και κάποια στιγμή άρχισαν να πηδούν τον φωταγωγό. Ένα αγοράκι μου έξι ετών, που ακόμη δεν μιλάει καλά, θέλησε και αυτό να πηδήξη. Βρέθηκε στο κενό και σαν βολίδα έφυγε προς τα κάτω. Έπεσε από τον τρίτο όροφο. Ήλθαν τα παιδιά τρομαγμένα και μου το είπαν. Έτρεξα με χτυποκάρδι στο βάθος του φωταγωγού, για να περιμαζέψω το μικρό. Έμεινα έκπληκτος όταν το είδα να έρχεται προς το μέρος μου κατακίτρινο από τον φόβο. Το πήγα στο Νοσοκομείο. Οι γιατροί το εξέτασαν και είπαν ότι δεν έχει τίποτε, ούτε το παραμικρό τραύμα.
»Καταλάβαμε ότι πρόκειται περί θαύματος, και σκέφθηκα πως η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Νέας Μηχανιώνας έσωσε το παιδί. Το πήγα στην εικόνα της και το ρώτησα: «Αυτή σε φύλαξε;». Αυτό απάντησε «όχι». Με ωδήγησε στην φωτογραφία του π. Παϊσίου και μου τον έδειξε με το δάκτυλο (ότι δηλαδή αυτός με κράτησε)».
_____ Επεμβάσεις σε τροχαία
Ο κ. Στ. από την Καλαμάτα, κάτοικος Αθηνών, ταξίδευε με το αυτοκίνητό του προς τα Ιωάννινα. Καθ οδόν έπεσε θύμα ισχυρής μετωπικής συγκρούσεως, κατά την οποία το αυτοκίνητό του κυριολεκτικά διαλύθηκε και ο ίδιος τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι. Μεταφέρθηκε αναίσθητος στο Νοσοκομείο και μπήκε στην εντατική.
Ενώ ευρίσκετο στην κατάσταση αυτή, είδε μία φωτεινή νεφέλη και στο μέσον έναν ηλικιωμένο μοναχό. Παρ' ότι δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία, επειδή εκείνες τις ημέρες είχε ακούσει από γνωστό του για κάποιον χαρισματούχο γέροντα Παΐσιο, μέσα στην έκπληξή του ρώτησε αυθόρμητα τον άγνωστο μοναχό:
– Είσαι ο γέροντας Παΐσιος;
Ο Γέροντας δεν απάντησε. Χαμογέλασε, τον χάιδεψε ελαφρά στο κεφάλι και του είπε:
– Μη φοβάσαι˙ θα γίνεις καλά!
Ο Στ. συνήλθε. Αν και σαστισμένος από το παράδοξο του πράγματος, και παρόλο που αγνοούσε τον θαυμαστό επισκέπτη του, πίστεψε στην διαβεβαίωσή του. Τήν διηγήθηκε μάλιστα με έντονο ύφος και στους γιατρούς. Και αυτοί έκπληκτοι διαπιστώνοντας την ανθρωπίνως ανεξήγητη βελτίωσή του, ωμολόγησαν:
– Όντως πρόκειται για θαύμα!
Αφού βγήκε από το Νοσοκομείο, στον δρόμο περνώντας μπροστά από ένα βιβλιοπωλείο έκπληκτος αντίκρυσε στην βιτρίνα τον σωτήρα του. Ανεγνώρισε την μορφή του στο εξώφυλλο ενός βιβλίου. Έτσι ανεκάλυψε τον ευεργέτη του και γεμάτος ευγνωμοσύνη το αγόρασε και το διάβασε.
Συγκινημένος ήλθε να προσκυνήση στην «Παναγούδα» (Ιανουάριος 1998), όπου και διηγήθηκε τα ανωτέρω. Εκτός του ότι τον διέσωσε από βέβαιο σωματικό θάνατο, η επέμβαση του Γέροντα άλλαξε και ριζικά την ζωή του. Ανεζήτησε πνευματικό και εξωμολογήθηκε. Σταμάτησε την κοσμική ζωή παρά τις έντονες πιέσεις των συγγενών. «Μού είναι αδύνατο να συνεχίσω τα ίδια˙ στον νού μου έρχεται συνέχεια το χαμογελαστό φωτεινό πρόσωπο του Γέροντα», έλεγε με δάκρυα στα μάτια.
------------
Διήγηση ευλαβούς εγγάμου Ιερέως που σπουδάζει στην Θεσσαλονίκη. «Προ καιρού ήρθε ένας νέος και μου είπε: «Πάτερ, εγώ χθές έπρεπε να είχα πεθάνει, αλλά ο Θεός με έσωσε. Καθώς έτρεχα με μεγάλη ταχύτητα χτύπησα με την μοτοσυκλέττα μου επάνω σε ένα αυτοκίνητο και πετάχθηκα μακρυά. Τήν στιγμη εκείνη είδα έναν παππούλη να με πιάνη γερά από το δεξί χέρι και έτσι δεν έπαθα τίποτε».
»Εγώ (ο ιερεύς) του έδειξα μερικές εικόνες Αγίων και φωτογραφίες συγχρόνων Γερόντων. Μόλις είδε τον γέροντα Παΐσιο, φώναξε συγκινημένος: «Αυτός ήταν».
»Ύστερα από λίγες ημέρες ξαναήρθε και μου ανέφερε ότι εκ των υστέρων ανεκάλυψε στο τσεπάκι του μπουφάν του, στον δεξιό βραχίονα (ακριβώς εκεί που τον έπιασε ο Γέροντας), δύο μικρές εικονίτσες, μια του Χριστού και μια του γέροντος Παϊσίου που τις είχε βάλει η μητέρα του κρυφά».
Τα θαύματα αυτά είναι κομμάτι απο το βιβλίο για τον Γέροντα Παΐσιο που μπορείτε να το διαβάσετε στην παρακάτω διεύθυνση
http://www.panagiaxiniada.gr/paisios.pdf
Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010
Το ετήσιο Μνημόσυνο του Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου
ΑΘΗΝΑ
ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ ΠΑΠΑΓΟΥ ΣΤΙΣ 10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010 ΘΑ ΤΕΛΕΣΘΕΙ ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ.
ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΘΑ ΤΕΛΕΣΘΕΙ ΣΤΙΣ 9 ΤΟ ΠΡΩΙ.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Θα γίνει ολονυχτία στην Ι. Μ. Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, όπως γίνεται κάθε χρόνο (με συμμετοχή Αγιορειτών Πατέρων).
Κυριακή 11/07/2010 από τις 17.00 το απόγευμα προς 12 του μηνός, ημέρα Δευτέραhttp://agioritikesmnimes.pblogs.gr
Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010
Η δύναμη της Αγίας Γραφής.
Η Αγία Γραφή είναι το βιβλίο της Εκκλησίας μας που μπορεί να αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων. Όχι μόνο τρέφει τις ψυχές των ανθρώπων και τις κάνει καλύτερες αλλά έχει τη δύναμη να δημιουργεί ζωές αγίων ανθρώπων. Ανθρώπων δηλαδή που κατάφεραν να πλησιάσουν το Θεό, να τον δοξάσουν και να δοξαστούν από Αυτόν και να του προσφέρουν τη ζωή τους θυσία ζώσα, είτε με το μαρτύριο της πίστεως είτε με το μαρτύριο της συνειδήσεως.
Εμείς έχουμε υπ'όψιν μας τρείς Αγίους της Εκκλησίας μας που μόνο με την ανάγνωση ενός χωρίου της Αγίας Γραφής τους κατάφεραν να γίνουν φάροι αγιότητας.
Πρώτος ο Άγιος Αντώνιος κατάφερε να γίνει ο Μεγάλος Ασκητής της ερήμου διαβάζοντας το χωρίο "ύπαγε, πώλησον σου τα υπάρχοντα και δός πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι"(Ματθ.ιθ΄ 21)-Πήγαινε πούλησε όλη την περιουσία σου και δώσε την στους φτωχούς και θα έχεις θησαυρό στον ουρανό και έλα ακολούθησέ με.
Δεύτερος ο Άγιος Αυγουστίνος. Μέσα στην πάλη του με την συνήθεια και την έξη της αμαρτία ενώ προσευχόταν άκουσε ένα βράδυ μια φωνή να του λέει "Πάρε και διάβασε!" Και αφού πήρε την Αγία Γραφή στον Απόστολο διάβασε το χωρίο: "μη κώμοις και μέθαις,μη κοίταις και ασελγείαις, μη έριδι και ζήλω, αλλ' ενδύσασθε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και της σαρκός πρόνοιαν μη ποιείσθε εις επιθυμίας"(Ρωμ. ιγ΄14)- όχι συμπόσια και μεθύσια , όχι ακολασίες και ασελγείες , όχι έριδες και ζηλοτυπίες, αλλά ντυθείτε τον Κύριο Ιησού Χριστό και μη φροντίζετε για την σάρκα για να ικανοποιήσετε τις επιθυμίες της.
Και από τότε έγινε ο μεγάλος και πολυγραφότατος άγιος της Εκκλησίας μας.
Και από τότε έγινε ο μεγάλος και πολυγραφότατος άγιος της Εκκλησίας μας.
Τρίτος ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Ενώ βρισκόταν στην Μονή Φιλοθέου του Αγίου Όρους, βασανίζονταν μέσα του για το γένος των Ελλήνων που βρισκόταν στην καταπίεση και στην αμάθεια κατά τη διάρκεια της σκλαβιάς. Μια μέρα άνοιξε την Αγία Γραφή και διάβασε το χωρίο του Αποστόλου :"Μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρου έκαστος" (Α΄Κορ.ι,24).-Κανείς να μη ζητά το δικό του συμφέρον , αλλά ο καθένας το συμφέρον του άλλου.
Και τότε πήρε την απόφαση να ξεκινήσει τις περιοδείες του για να στηρίξει την πίστη και να μορφώσει το υπόδουλο γένος.
Και τότε πήρε την απόφαση να ξεκινήσει τις περιοδείες του για να στηρίξει την πίστη και να μορφώσει το υπόδουλο γένος.
Νοσταλγικό...
|
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε
χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν
υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη
προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....
Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010
Τα βήματα του Απόστολου Παύλου στην Ελλάδα
Στο πλαίσιο των ταξιδιών του για τη διάδοση του Χριστιανισμού, ο Απόστολος Παύλος επισκέφθηκε και την Ελλάδα, κηρύττοντας το Ευαγγέλιο και διδάσκοντας το έργο του Ιησού. Το ταξίδι του Αποστόλου Παύλου στην Ελλάδα είναι μια διαδρομή που συγκινεί σήμερα όχι μόνο τον ευσεβή πιστό, αλλά και όποιον αγαπά την ιστορία. Τα «Βήματα του Αποστόλου Παύλου» περνούν από όλα τα μέρη που δίδαξε ο Απόστολος και αποτελούν έναν ιδανικό συνδυασμό προσκυνήματος και περιήγησης σε μερικά από τα ομορφότερα μέρη της Ελλάδας.
Σταθμοί της πορείας του Αποστόλου Παύλου στην Ελλάδα
Σαμοθράκη
Σύμφωνα με την παράδοση του νησιού, όταν ο Απόστολος Παύλος πέρασε από τη Σαμοθράκη, προσορμίσθηκε στο λιμάνι της Αρχαίας Πόλης, τη σημερινή Παλιάπολη. Σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού, οικοδομήθηκε αργότερα στο σημείο εκείνο τρίκλιτη παλαιοχριστιανική βασιλική, στην κατασκευή της οποίας έχουν χρησιμοποιηθεί και κομμάτια από αρχιτεκτονικά μέλη κτιρίων της αρχαιότητας.
Καβάλα (Νεάπολη)
Το όραμα που είδε ο Απόστολος Παύλος στον ύπνο του, ενώ βρισκόταν στην Τρωάδα έναν ψηλό, εντυπωσιακό Μακεδόνα να στέκεται μπροστά του και να τον παρακαλεί «διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν», αποτελεί καθοριστικό σημείο για την πορεία του από εκεί και μετά και εγκαινιάζει την τεράστια, υπέροχη και σωτηριώδη σχέση του με τους Έλληνες. Ήδη είχε ξεκινήσει τη δεύτερη περιοδεία του με σκοπό την στερέωση και την αύξηση των Εκκλησιών που είχαν ιδρυθεί.
Το χειμώνα του 49 ο Παύλος αποβιβάζεται για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό έδαφος, στη Νεάπολη μετά από ταξίδι με ούριο άνεμο που κράτησε δύο μέρες. Επτά περίπου χρόνια αργότερα, όταν θα βρεθεί στον ίδιο τόπο για δεύτερη φορά, θα χρειασθεί πέντε ημέρες για την ίδια απόσταση.
Ο Απόστολος Παύλος αποβιβάστηκε στην περιοχή του Αγίου Νικολάου και ακολουθώντας την Εγνατία Οδό κατευθύνθηκε αμέσως προς τους Φιλίππους και απέχει από τη Νεάπολη 12 χιλιόμετρα. Τον συνοδεύουν ο Σίλας, ο Τιμόθεος και ο γιατρός Λουκάς, ο Ευαγγελιστής και συγγραφέας των Πράξεων των Αποστόλων.
Φίλιπποι
Το Σάββατο, που πηγαίνει εκεί για πρώτη φορά ο Παύλος, έχουν συγκεντρωθεί γυναίκες. Αυτές ακούν πρώτες σε όλη την Ευρώπη τη διδασκαλία του. Ανάμεσά τους η Λυδία, μια ευσεβής γυναίκα που καταγόταν από τα Θυάτειρα της Μ.Ασίας, είναι η πρώτη που βαπτίζεται χριστιανή και βοηθάει αποφασιστικά στη διάδοση του Θείου Λόγου.
Στους Φιλίππους ο Παύλος και ο Σίλας κατηγορούνται ως πρόξενοι ανωμαλίας στην πόλη και ως φορείς απαγορευμένων για τους Ρωμαίους συνηθειών. Οι δύο άντρες ραβδίζονται και φυλακίζονται αλλά τρομερός σεισμός προκαλεί τη νύχτα πανικό. Οι πόρτες της φυλακής ανοίγουν και ο δεσμοφύλακας αποπειράται να αυτοκτονήσει. Εμποδίζεται από τους δύο Αποστόλους, πιστεύει στο Θεό, βαπτίζεται με όλη την οικογένειά του και τους φιλοξενεί σπίτι του.
Οι Απόστολοι διέρχονται από την κατοικία της Λυδίας, που τους φιλοξενούσε και αναχωρούν για τη Θεσσαλονίκη. Ο Απόστολος Παύλος θα διατηρήσει στενούς δεσμούς με τους Φιλιππησίους, που θα τον στηρίξουν πολλές φορές οικονομικά, ακόμη και όταν θα βρεθεί φυλακισμένος στη Ρώμη. Επτά χρόνια μετά τη πρώτη του επίσκεψη, θα βρεθεί στους Φιλίππους ξανά και θα πραγματοποιήσει άλλες τρεις επισκέψεις, τον Απρίλιο του 57, την άνοιξη του 63 και το χειμώνα του 64.
Αμφίπολη-Απολλωνία
Παρά ότι ήταν σπουδαίες πόλεις της περιοχής, ο Απόστολος Παύλος πέρασε χωρίς να σταματήσει. Βιαζόταν να φτάσει στη Θεσσαλονίκη, όπου γνώριζε ότι υπήρχε συναγωγή.
Θεσσαλονίκη
Όταν φθάνουν, προχωρημένο φθινόπωρο του σωτηρίου έτους 49, ο Απόστολος Παύλος και ο Σίλας στη Θεσσαλονίκη βρίσκουν μια πόλη τελείως διαφορετική από όσες είχαν συναντήσει ως εκείνη τη στιγμή. Ελεύθερη πόλη υπό τη ρωμαϊκή κυριαρχία από το 168 π.Χ.. Όπως μας πληροφορούν οι Πράξεις, υπήρχε στη πόλη και συναγωγή, κοντά στο λιμάνι. Εκεί πηγαίνει και ο Παύλος για τρία συνεχόμενα Σάββατα. Ακόμη, μαθαίνουμε ότι συζητεί με τους παρευρισκομένους και τους ερμηνεύει αποσπάσματα από την Αγία Γραφή, που αναφέρουν πως ο Χριστός έπρεπε να σταυρωθεί και να αναστηθεί εκ νεκρών. Μερικοί πίστεψαν και έγιναν μαθητές του Παύλου και του Σίλα. Από τους προσήλυτους Έλληνες πίστεψαν πάρα πολλοί καθώς και αρκετές γυναίκες, από εκείνες που διακρίνονταν στην κοινωνία της πόλης. Πόσοι ήταν αυτοί οι πρώτοι χριστιανοί δεν είναι γνωστό, σίγουρο είναι πάντως πως ιδρύεται Εκκλησία.
Στη Θεσσαλονίκη, όπως και στους Φιλίππους γρήγορα αρχίζουν να δημιουργούνται προβλήματα και να προκαλούνται ταραχές εξαιτίας της δραστηριότητας του Παύλου. Τη νύχτα ο Παύλος και ο Σίλας απομακρύνθηκαν από τη Θεσσαλονίκη.
Αυτά είναι γνωστά για την παραμονή του Αποστόλου Παύλου στη Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με την υπάρχουσα παράδοση, φεύγοντας βιαστικά, κυνηγημένος από τους συμπατριώτες του, βγήκε από τα τείχη από κάποιο σημείο ψηλά, κάπου εκεί που αργότερα ιδρύθηκε η Μονή Βλατάδων, ίσως από κάποια μικρή πόρτα.
Λίγο ανατολικότερα από τη θέση όπου σήμερα βρίσκεται η Μονή Βλατάδων, κελάρυζε μια πηγή. Εκεί λέγεται πως κοντοστάθηκε ο Παύλος για να δροσιστεί. Στην πηγή αυτή που έμεινε γνωστή ως «αγίασμα του Αποστόλου Παύλου», τιμούσαν τον Απόστολο κάθε χρόνο. Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, κτίσθηκε σε αυτό το σημείο ναός στη μνήμη του και αναδείχθηκε το αγίασμα. Ένας σύγχρονος επιβλητικός ναός αποτελεί, στην εποχή μας, τεκμήριο της επίσκεψης του Αποστόλου Παύλου στη Θεσσαλονίκη, της διδασκαλίας του και των καρπών που προέκυψαν από τη σπορά του.
Βέροια
Νύχτα έφυγαν φυγαδευμένοι από τους χριστιανούς για τη Βέροια ο Παύλος μαζί με τον Σίλα. Βάδισαν για ένα διάστημα στην Εγνατία Οδό και στο ύψος της Πέλλας ακολούθησαν διαφορετικό δρόμο, διασχίζοντας μια κατάφυτη, εύφορη και πανέμορφη περιοχή.
Η Βέροια ήταν πολυάνθρωπη και υπήρχε εκεί ακμαία ιουδαϊκή συναγωγή. Μόλις έφθασαν ο Παύλος και ο Σίλας κατευθύνθηκαν στη συναγωγή. Αναφέρεται επίσης πως οι Ιουδαίοι της Βέροιας ήταν πιο ευγενικοί από εκείνους της Θεσσαλονίκης και με ενδιαφέρον άκουγαν τη διδασκαλία του Ευαγγελίου από τον Παύλο. Ανάμεσα στους ακροατές ήταν πρόσωπα που άνηκαν σε εύπορες τάξεις, Εβραίοι και προσήλυτοι και μεγάλος αριθμός γυναικών.
Σύντομα, όμως έφθασαν στη Θεσσαλονίκη ειδήσεις για τη δραστηριότητα του Παύλου. Οι εκεί εχθροί του έστειλαν ανθρώπους να δημιουργήσουν ταραχές. Αμέσως, οι σύντροφοι του τον οδήγησαν μακριά και από τη Βέροια. Ωστόσο, ο Τιμόθεος και ο Σίλας παρέμειναν. Σε αντίδωρο, η Βέροια χάρισε στον Απόστολο των Εθνών έναν συνεργάτη, τον γιο του Πύρρου Σώπατρο, που αργότερα τον συνόδευσε για πολύ, μετά την επιστροφή του στην Ασία.
Το σημείο, όπου υποτίθεται ότι στάθηκε ο Παύλος και κήρυξε το Ευαγγέλιο προς τους Βεροιείς, το λεγόμενο «Βήμα του Αποστόλου Παύλου», έχει διαμορφωθεί επιβλητικά στις ημέρες μας. Από το 1995 έχει καθιερωθεί σειρά λατρευτικών πολιτιστικών, αθλητικών και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων με τον τίτλο «Παύλεια», που κορυφώνονται κάθε φορά με επιστημονικό συνέδριο.
Αθήνα
Ο Απόστολος Παύλος πήγε στην Αθήνα από τη Βέροια το έτος 51 με πλοίο. Η Αθήνα διέφερε τελείως από τη λαμπρή πόλη των κλασικών χρόνων. Τα έργα τέχνης λαφυραγωγούνταν συστηματικά, η ρωμαϊκή κατάκτηση ερήμωνε την πόλη της Παλλάδος και η κατάπτωση των ηθικών αξιών άρχιζε να γίνεται αισθητή.
Το πλοίο που έφερε τον Απόστολο προσορμίσθηκε στο Φάληρο. Εκεί βρισκόταν το κύριο λιμάνι των Αθηνών την εποχή εκείνη, αλλά και παλαιότερα. Η θέση του λιμανιού προσδιορίζεται στο χώρο ανάμεσα στις εκβολές του Κηφισού και το μικρό ναό του Αγίου Γεωργίου. Πιστεύεται ότι βρίσκεται στη θέση της αποβάθρας του αρχαίου Φαλήρου και ο χώρος γύρω από αυτό πρόκειται να αναδειχθεί και να αξιοποιηθεί. Από εκεί άρχιζε η οδός που έφερνε στην Αθήνα. Αυτήν ακολούθησε και ο Παύλος μετά την αποβίβαση του από το πλοίο.
Αναμένοντας την άφιξη του Σίλα και του Τιμόθεου από τη Μακεδονία, περιδιάβαινε στην πόλη, συζητούσε με τους πολίτες στη συναγωγή, στην αγορά, αναστατωνόταν από τη πληθώρα των ειδώλων. Αντίστοιχα η διδασκαλία του για τον σταυρικό θάνατο του Ιησού και την ανάστασή του κατέπλησσε μερικούς επικουρείους και στωικούς φιλοσόφους, που τον χαρακτήριζαν «σπερμολόγο»
Δεν καταδιώχθηκε από την Αθήνα για τη διδασκαλία του. Αντίθετα οδηγήθηκε στον Άρειο Πάγο για να αναφερθεί επίσημα και αναλυτικά στη διδαχή του.
Σχετικά με το σημείο από το οποίο μίλησε ο Απόστολος Παύλος προς τους Αθηναίους διατυπώθηκε και η άποψη ότι ανέπτυξε τη διδασκαλία του στο Σώμα του Αρείου Πάγου, με βάση το γεγονός ότι ένα από τα μέλη του, ο Διονύσιος ο Αεροπαγίτης, αποσπάσθηκε τη διδασκαλία του.
Άρειος Πάγος ονομαζόταν ο λόφος στα Δ. της Ακρόπολης των Αθηνών.
Ναός του Αποστόλου Παύλου θεμελιώθηκε το 1887 πολύ κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Δύο χρόνια αργότερα, η βασίλισσα Όλγα έθεσε το θεμέλιο λίθο νέου, μεγαλύτερου, επί Μητροπολίτη Αθηνών Προκόπιου, δημάρχου Λάμπρου Καλλιφρονά και με αρχιτέκτονες τους Τρομπύς και Σούλτσε. Το 1923 θεσπίσθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο Παπαδόπουλο να τελείται ο Εσπερινός της εορτής του Αποστόλου Παύλου, πάνω στον Άρειο Πάγο.
Κόρινθος
Δεν είναι γνωστό πως μετέβη στην Κόρινθο ο Παύλος. Σίγουρο είναι πως έφευγε προβληματισμένος από την αντιμετώπιση της διδασκαλίας του εκ μέρους των Αθηναίων αλλά και για την κατάσταση στις Εκκλησίες της Μακεδονίας. Ήδη, ενώ ο Παύλος έφευγε από την Αθήνα, ο Τιμόθεος κατευθυνόταν προς τη Θεσσαλονίκη.
Στην Κόρινθο, ο Παύλος συνδέθηκε με τον Ακύλα και την Πρισκίλλα, που ήταν και αυτοί, όπως και εκείνος, σκηνοποιοί και φαίνεται πως κάτι γνώριζαν ήδη για τον Ιησού. Έμενε και εργαζόταν μαζί τους και κάθε Σάββατο δίδασκε τους Ιουδαίους και τους Έλληνες. Οι Ιουδαίοι στην πλειονότητά τους δεν πείθονταν ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας και κάποια στιγμή ο Παύλος τίναξε σκόνη από τα ρούχα του και πήγε να μείνει στο σπίτι του Τίτιου Ιούστου, που ήταν προσήλυτος και έμενε κοντά στη συναγωγή. Ανάμεσα σε αυτούς που πίστεψαν ήταν και ο αρχισυναγωγός Κρίσπος, που βαπτίστηκε με όλη την οικογένειά του.
Οι Πράξεις των Αποστόλων μας πληροφορούν ότι, κάποια στιγμή, οι Ιουδαίοι της Κορίνθου συνασπίσθηκαν εναντίον του Παύλου και άφησαν αχαλίνωτο το πάθος τους. Τον έσυραν στο δικαστήριο κατηγορώντας τον ότι προσπαθεί παράνομα να πείσει ανθρώπους να ακολουθήσουν τη διδασκαλία του. Η καταγγελία των Ιουδαίων όμως δεν είχε αποτέλεσμα γιατί το πρόβλημα του Παύλου ήταν η εχθρότητα των συμπατριωτών του και όχι των ειδωλολατρών.
Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο Απόστολος Παύλος αποφασίζει να εγκαταλείψει την Κόρινθο. Έπρεπε να σπεύσει στην Έφεσο. Αποχαιρέτησε τους εκεί αδερφούς και με συνοδεία τον Σίλα, τον Τιμόθεο, τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα αναχώρησε.
Ο Απόστολος Παύλος είναι πολιούχος της Κορίνθου και προς τιμή του έχει οικοδομηθεί περίλαμπρος ναός.
Πηγή: gnto.gr
Η Αγία Κυριακή η Μεγαλομάρτυς
Ήταν κόρη του Δωροθέου και της Ευσεβίας. Αυτοί ήταν άτεκνοι και παρακαλούσαν το Θεό να τους δώσει παιδί. Πράγματι, ο Θεός ευδόκησε, και το χριστιανικό αυτό ζευγάρι, απέκτησε παιδί. Γεννήθηκε ήμερα Κυριακή, γι' αυτό και της έδωσαν το όνομα Κυριακή. Κατά το διωγμό του Διοκλητιανού, οι γονείς της συνελήφθησαν και μετά από ανάκριση βασανίστηκαν και αποκεφαλίστηκαν από το δούκα Ιούστο. Η δε Κυριακή παραπέμφθηκε στον Καίσαρα Μαξιμιανό, και από εκεί στον άρχοντα Βιθυνίας Ιλαριανό, ο όποιος της υπενθύμισε ότι η ομορφιά της είναι για απολαύσεις και όχι για βασανιστήρια. Τότε η παρθένος κόρη του απάντησε: "Ούτε στη νεότητα μου, ούτε στην ομορφιά μου δίνω την παραμικρή προσοχή. Και τα λαμπρότερα από τα επίγεια πράγματα είναι προσωρινά, όπως τα άνθη και κούφια, όπως οι σκιές. Σήμερα, έπαρχε, είμαι όμορφη, αύριο μια άσχημη γριά. Να κάνω, λοιπόν, κέντρο της ζωής μου την ομορφιά μου; Την αξία της, όμως, τη γνώρισα στις ρυτίδες, που την περιμένουν και στον τάφο που την καλεί. Νόμισες, λοιπόν, ότι θα κάνω την τερατώδη ανοησία, να χάσω την αιώνια λαμπρότητα για να μείνω λίγο περισσότερο στη γη; Γι' αυτό στο ξαναλέω, έπαρχε: είμαι και θα είμαι στη ζωή και στο θάνατο χριστιανή". Εξοργισμένος ο Ιλαριανός, σκληρά τη βασάνισε και διέταξε να την αποκεφαλίσουν. Άλλα πριν πέσει η σπάθη, προσευχόμενη παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριο.
Απολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Κυρίων τον Κύριον, και Βασιλέα Χριστόν, εξ όλης ηγάπησας, Κυριακή της ψυχής, και χαίρουσα ήθλησας, όθεν Παρθενομάρτυς, παρ' αυτού δοξασθείσα, βρύεις τοις σε τιμώσιν, ιαμάτων την χάριν, τοις πάσιν αιτουμένη, πταισμάτων συγχώρησιν.
Κοντάκιον Ήχος β'. Τα άνω ζητών
Η Μάρτυς Χριστού, ημάς συνεκαλέσατο, τους άθλους αυτής, τους θείους και παλαίσματα, εγκωμίοις άσαι νυν, φερωνύμως αύτη γαρ πέφηνεν, ως ανδρεία τω φρονήματι, κυρία νοός τε, και παθών απρεπών.
Απο το www.synaxarion.gr
Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΒΑΡΤΙΜΑΙΟΥ
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΒΑΡΤΙΜΑΙΟΥ
Η περίπτωση του Βαρτίμαιου, όπως αναφέρεται από τον Ευαγγελιστή Μάρκο ( 10,46) , μας βοηθάει να κατανοήσουμε κάπως ικανοποιητικά μερικά θέματα που έχουν σχέση με την προσευχή.
«Και έρχονται στην Ιεριχώ. Και την ώρα που έβγαιναν από την Ιεριχώ, Αυτός και οι μαθητές του και λαός πολύς, καθόταν κοντά στο δρόμο και ζητιάνευε ο τυφλός Βαρτίμαιος, ο γιός του Τίμαιου. Και όταν άκουσε ότι ο Ιησούς ο Ναζωραίος ήταν εκεί, άρχισε να φωνάζει δυνατά και να λέει: Ιησού, υιέ του Δαυίδ, ελέησέ με. Και τον απόπαιρναν μερικοί και του έλεγαν να σιωπήσει. Αυτός όμως φώναζε όλο και περισσότερο: υιέ του Δαυίδ, ελέησέ με. Τότε σταμάτησε ο Ιησούς και είπε να τον φέρουν κοντά του. Πήγαν λοιπόν και είπαν στον τυφλό. Κουράγιο, σήκω να πας, σε φωνάζει. Κι αυτός, αφού πέταξε το εξωτερικό του ρούχο, για να μην τον εμποδίζει στο τρέξιμο, σηκώθηκε και ήρθε κοντά στον Ιησού. Και ο Ιησούς αποκρίθηκε και του είπε: Τι θέλεις να σου κάνω; Και ο τυφλός του απάντησε: Δάσκαλε, θέλω να ξαναβρώ το φως μου. Ο δε Ιησούς είπε: Πήγαινε, η πίστη σου σε έσωσε. Και αμέσως ξαναβρήκε το φως του και ακολούθησε τον Ιησού στην πορεία Του.
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, ο Βαρτίμαιος, δεν πρέπει, απ’ ό, τι φαίνεται να ήταν νέος. Στεκόταν εδώ και πολλά χρόνια στην πύλη της Ιεριχώ, ζώντας από την εύσπλαχνη ή την αδιάφορη βοήθεια των περαστικών. Πιθανόν κατά τη διάρκεια της ζωής του να είχε δοκιμάσει όλα τα γνωστά φάρμακα και όλες τις θεραπευτικές μεθόδους. Θα τον είχαν ασφαλώς πάει ,όταν ήταν μικρός, στο Ναό, θα είχαν προσευχηθεί και θα είχαν προσφέρει θυσίες για να βρει την υγεία του. Είχε επισκεφθεί όλους εκείνους που, είτε γιατί είχαν κάποιο χάρισμα, είτε γιατί είχαν ειδικές γνώσεις, μπορούσαν να τον θεραπεύσουν. Είχε ασφαλώς πολύ αγωνιστεί για να βρει το φως του και τελικά είχε εντελώς απογοητευτεί. Είχε δοκιμάσει όλα όσα μπορούσε να βάλει το μυαλό του ανθρώπου, αλλά παρόλα αυτά ήταν ακόμα τυφλός. Πιθανόν είχε ακόμα ακούσει ότι τους τελευταίους μήνες είχε εμφανιστεί στη Γαλιλαία ένας νέος κήρυκας, ένας άνθρωπος που αγαπούσε το λαό, ήταν εύσπλαχνος, και άνθρωπος του Θεού που μπορούσε να θεραπεύει και να κάνει θαύματα. Ο Βαρτίμαιος πιθανόν να είχε πολλές φορές σκεφθεί ότι αν μπορούσε θα πήγαινε να τον συναντήσει. Ο Χριστός όμως πήγαινε από τον ένα τόπο στον άλλο και υπήρχε πολύ μικρή πιθανότητα ένας τυφλός άνθρωπος να τον απαντήσει. Έτσι, μ’ αυτή τη σπίθα της ελπίδας, που έκανε την απελπισία ακόμα πιο βαθιά και πιο έντονη, καθόταν κοντά στην πύλη της Ιεριχώ.
Μια μέρα ένα πλήθος πέρασε δίπλα του, ένα πλήθος μεγαλύτερο από το συνηθισμένο, ένα θορυβώδες ανατολίτικο μπουλούκι. Ο τυφλός το άκουσε και ρώτησε ποιος ήταν. Όταν του είπαν ότι ήταν ο Ιησούς ο Ναζωραίος, άρχισε να φωνάζει. Κάθε σπίθα ελπίδας, που είχε στην ψυχή του, έγινε ξαφνικά φωτιά, μια πυρκαϊα ελπίδας. Ο Ιησούς τον Οποίον δεν μπόρεσε μέχρι εκείνη τη στιγμή να συναντήσει, πέρναγε τώρα από κοντά του. Ήταν δίπλα του και κάθε βήμα τον έφερνε όλο και κοντύτερα.
Μετά όμως κάθε βήμα θα τον πήγαινε απελπιστικά όλο και πιο μακριά. Άρχισε τότε να φωνάζει : «Ιησού, Υιέ Δαυίδ, ελέησέ με». Αυτό που έκανε εκείνη τη στιγμή ήταν η πιο τέλεια ομολογία πίστεως. Αναγνώρισε στο πρόσωπο του Ιησού τον απόγονο του Δαυίδ, το Μεσσία. Δεν μπορούσε τότε να τον αποκαλέσει Υιό του Θεού, γιατί αυτό δεν το ήξεραν ακόμα ούτε οι ίδιοι οι μαθητές του. Στο πρόσωπό Του αναγνώρισε το «αναμενόμενο». Τότε συνέβη κάτι που πολύ συνηθίζεται και στη δική μας τη ζωή. Μερικοί τριγύρω του του έλεγαν να σιωπήσει.
Μήπως δεν συμβαίνει πολύ συχνά αυτό και σε μας, όταν μετά από αναζήτηση και αγώνα πολλών ετών αρχίζουμε απροσδόκητα να φωνάζουμε στο Θεό; Πόσες φωνές τότε δεν προσπαθούν να κατασιγάσουν την προσευχή μας ! Φωνές εξωτερικές και εσωτερικές. Αξίζει, λένε, να προσεύχεσαι; Τόσα χρόνια αγωνιζόσουν κι ο Θεός δεν νοιάστηκε για σένα. Τώρα θα νοιαστεί; Τι νόημα έχει η προσευχή ; Ξαναγύρισε στην απελπισία σου, είσαι τυφλός και τυφλός για πάντα. Όσο όμως μεγαλύτερη είναι η αντίσταση τόσο μεγαλύτερη είναι η απόδειξη ότι η βοήθεια είναι πολύ κοντά. Ο διάβολος ποτέ άλλοτε δεν μας επιτίθεται τόσο βίαια όσο όταν βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από το τέλος του αγώνα και έχουμε ακόμα δυνατότητα σωτηρίας, την οποία όμως τελικά χάνουμε, γιατί την τελευταία στιγμή υποχωρούμε. Υποχώρησε, λέει ο διάβολος, βιάσου, προσπάθησες πάρα πολύ, βγήκες από τα όρια της αντοχής σου. Τελείωσε αμέσως, μην καθυστερείς, δεν μπορείς να αντέξεις περισσότερο .Και τότε αυτοκτονούμε σωματικά, ηθικά, πνευματικά. Εγκαταλείπουμε την αγώνα και αγκαλιάζουμε το θάνατο, τη στιγμή ακριβώς που η βοήθεια βρίσκεται δίπλα μας και μπορούμε να σωθούμε.
Δεν πρέπει να δίνουμε σημασία σ’ αυτές τις φωνές. Όσο δυνατότερα ηχούν τόσο πιο γερά πρέπει να δενόμαστε με το σκοπό μας. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να κραυγάσουμε τόσο, όσο χρειάζεται. Να φωνάξουμε τόσο δυνατά, όσο ο Βαρτίμαιος. Ο Ιησούς Χριστός πέρναγε δίπλα του . Η τελευταία του ελπίδα βρισκόταν σιμά του, αλλά οι άνθρωποι που τον περιτριγύριζαν ήταν απέναντί του αδιάφοροι ή προσπαθούσαν να τον κάνουν να σιωπήσει. Ο πόνος και η θλίψη του δεν είχαν θέση. Εκείνοι που περιτριγύριζαν το Χριστό – και που τον χρειάζονταν πολύ λιγότερο- ήθελαν να ασχολείται μαζί τους. Γιατί αυτός ο τυφλός και βασανισμένος άνθρωπος να τους διακόπτει; Ο Βαρτίμαιος όμως ήξερε καλά ότι δεν θα υπήρχε πια γι’ αυτόν άλλη ελπίδα, αν έχανε κι αυτή την τελευταία. Η βαθιά αυτή απελπισία του έγινε πηγή απ’ την οποία ανέβλυσε μια πίστη, μια προσευχή γεμάτη από τέτοια πεποίθηση και μια επιμονή που έσπασε όλους τους φραγμούς . Μια προσευχή που, όπως λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, ηχεί στην πύλη του ουρανού . Γιατί η απόγνωσή του ήταν τόσο βαθιά, ώστε δεν άκουγε καθόλου τις φωνές του πλήθους που τον πρόσταζαν να ησυχάσει και να καθήσει στην άκρη. Και όσο προσπαθούσαν να τον εμποδίσουν να πλησιάσει το Χριστό, τόσο περισσότερο κι αυτός φώναζε : «Υιέ Δαυίδ, ελέησέ με». Ο Χριστός σταμάτησε, ζήτησε να τον φέρουν μπροστά του και έκανε το θαύμα.
Μπορούμε να διδαχτούμε από το Βαρτίμαιο πρακτικά, το πώς μπορούμε κι εμείς να εξοικειωθούμε με την προσευχή . Όταν στρεφόμαστε με όλη μας την καρδιά στο Θεό, ο Θεός πάντα μας ακούει.
Συνήθως δεν έχουμε την ετοιμότητα να αρνηθούμε αμέσως όλα εκείνα τα οποία βρίσκονται στο περιβάλλον μας και τα οποία έχουμε συνηθίσει να εμπιστευόμαστε , μόλις διαπιστώσουμε ότι δεν μπορούμε πια να εξαρτώμαστε απ’ αυτά. Βλέπουμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα όσο και αν ανακινήσουμε ανθρώπινα και επίγεια μέσα. Έχουμε ένα σκοπό. Ψάχνουμε για το φως μας και συνέχεια απογοητευόμαστε. Αυτό ισοδυναμεί με μαρτύριο, είναι απόγνωση και αν σταματήσουμε εκεί, έχουμε νικηθεί. Αν όμως αυτή ακριβώς τη στιγμή, στραφούμε στο Θεό, γνωρίζοντας ότι μόνο ο Θεός μας έχει πια απομείνει και του πούμε, «Σε εμπιστεύομαι και παραδίδω στα χέρια Σου την ψυχή και το σώμα μου , ολόκληρη τη ζωή μου», τότε η απόγνωση μας έχει οδηγήσει στην πίστη.
Η απόγνωση οδηγεί σε μια νέα πνευματική ζωή, όταν έχουμε το κουράγιο να προχωρήσουμε βαθύτερα και μακρύτερα, αναγνωρίζοντας ότι κείνο για το οποίο έχουμε απογοητευθεί δεν είναι το ότι τελικά χάσαμε τη νίκη, αλλά το ότι μας απογοήτευσαν τα μέσα που χρησιμοποιήσαμε για να φθάσουμε σ’ αυτή. Τότε αρχίζουμε να βάζουμε θεμέλια με ένα νέο τρόπο. Ο Θεός μπορεί να μας ξαναφέρει σ’ ένα από τα μέσα που είχαμε ήδη δοκιμάσει, το οποίο όμως τώρα, κάτω από τη δική Του καθοδήγηση, θα μπορέσουμε να το χρησιμοποιήσουμε με επιτυχία. Πρέπει πάντα να υπάρχει αληθινή συνεργασία Θεού και ανθρώπου και τότε ο Θεός χαρίζει φρόνηση, σοφία και δύναμη να κάνουμε το σωστό και να βρίσκουμε τον επιδιωκόμενο στόχο μας.
Από το βιβλίο «ΑΡΧΙΕΠ. ANTONY BLOOM
ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ»
Μετάφραση από το αγγλικό
Δ΄ έκδοση Αναθεωρημένη και Βελτιωμένη
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ»
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΣΔΡΟΜΟΥ
ΚΑΡΕΑΣ 1989
Η περίπτωση του Βαρτίμαιου, όπως αναφέρεται από τον Ευαγγελιστή Μάρκο ( 10,46) , μας βοηθάει να κατανοήσουμε κάπως ικανοποιητικά μερικά θέματα που έχουν σχέση με την προσευχή.
«Και έρχονται στην Ιεριχώ. Και την ώρα που έβγαιναν από την Ιεριχώ, Αυτός και οι μαθητές του και λαός πολύς, καθόταν κοντά στο δρόμο και ζητιάνευε ο τυφλός Βαρτίμαιος, ο γιός του Τίμαιου. Και όταν άκουσε ότι ο Ιησούς ο Ναζωραίος ήταν εκεί, άρχισε να φωνάζει δυνατά και να λέει: Ιησού, υιέ του Δαυίδ, ελέησέ με. Και τον απόπαιρναν μερικοί και του έλεγαν να σιωπήσει. Αυτός όμως φώναζε όλο και περισσότερο: υιέ του Δαυίδ, ελέησέ με. Τότε σταμάτησε ο Ιησούς και είπε να τον φέρουν κοντά του. Πήγαν λοιπόν και είπαν στον τυφλό. Κουράγιο, σήκω να πας, σε φωνάζει. Κι αυτός, αφού πέταξε το εξωτερικό του ρούχο, για να μην τον εμποδίζει στο τρέξιμο, σηκώθηκε και ήρθε κοντά στον Ιησού. Και ο Ιησούς αποκρίθηκε και του είπε: Τι θέλεις να σου κάνω; Και ο τυφλός του απάντησε: Δάσκαλε, θέλω να ξαναβρώ το φως μου. Ο δε Ιησούς είπε: Πήγαινε, η πίστη σου σε έσωσε. Και αμέσως ξαναβρήκε το φως του και ακολούθησε τον Ιησού στην πορεία Του.
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, ο Βαρτίμαιος, δεν πρέπει, απ’ ό, τι φαίνεται να ήταν νέος. Στεκόταν εδώ και πολλά χρόνια στην πύλη της Ιεριχώ, ζώντας από την εύσπλαχνη ή την αδιάφορη βοήθεια των περαστικών. Πιθανόν κατά τη διάρκεια της ζωής του να είχε δοκιμάσει όλα τα γνωστά φάρμακα και όλες τις θεραπευτικές μεθόδους. Θα τον είχαν ασφαλώς πάει ,όταν ήταν μικρός, στο Ναό, θα είχαν προσευχηθεί και θα είχαν προσφέρει θυσίες για να βρει την υγεία του. Είχε επισκεφθεί όλους εκείνους που, είτε γιατί είχαν κάποιο χάρισμα, είτε γιατί είχαν ειδικές γνώσεις, μπορούσαν να τον θεραπεύσουν. Είχε ασφαλώς πολύ αγωνιστεί για να βρει το φως του και τελικά είχε εντελώς απογοητευτεί. Είχε δοκιμάσει όλα όσα μπορούσε να βάλει το μυαλό του ανθρώπου, αλλά παρόλα αυτά ήταν ακόμα τυφλός. Πιθανόν είχε ακόμα ακούσει ότι τους τελευταίους μήνες είχε εμφανιστεί στη Γαλιλαία ένας νέος κήρυκας, ένας άνθρωπος που αγαπούσε το λαό, ήταν εύσπλαχνος, και άνθρωπος του Θεού που μπορούσε να θεραπεύει και να κάνει θαύματα. Ο Βαρτίμαιος πιθανόν να είχε πολλές φορές σκεφθεί ότι αν μπορούσε θα πήγαινε να τον συναντήσει. Ο Χριστός όμως πήγαινε από τον ένα τόπο στον άλλο και υπήρχε πολύ μικρή πιθανότητα ένας τυφλός άνθρωπος να τον απαντήσει. Έτσι, μ’ αυτή τη σπίθα της ελπίδας, που έκανε την απελπισία ακόμα πιο βαθιά και πιο έντονη, καθόταν κοντά στην πύλη της Ιεριχώ.
Μια μέρα ένα πλήθος πέρασε δίπλα του, ένα πλήθος μεγαλύτερο από το συνηθισμένο, ένα θορυβώδες ανατολίτικο μπουλούκι. Ο τυφλός το άκουσε και ρώτησε ποιος ήταν. Όταν του είπαν ότι ήταν ο Ιησούς ο Ναζωραίος, άρχισε να φωνάζει. Κάθε σπίθα ελπίδας, που είχε στην ψυχή του, έγινε ξαφνικά φωτιά, μια πυρκαϊα ελπίδας. Ο Ιησούς τον Οποίον δεν μπόρεσε μέχρι εκείνη τη στιγμή να συναντήσει, πέρναγε τώρα από κοντά του. Ήταν δίπλα του και κάθε βήμα τον έφερνε όλο και κοντύτερα.
Μετά όμως κάθε βήμα θα τον πήγαινε απελπιστικά όλο και πιο μακριά. Άρχισε τότε να φωνάζει : «Ιησού, Υιέ Δαυίδ, ελέησέ με». Αυτό που έκανε εκείνη τη στιγμή ήταν η πιο τέλεια ομολογία πίστεως. Αναγνώρισε στο πρόσωπο του Ιησού τον απόγονο του Δαυίδ, το Μεσσία. Δεν μπορούσε τότε να τον αποκαλέσει Υιό του Θεού, γιατί αυτό δεν το ήξεραν ακόμα ούτε οι ίδιοι οι μαθητές του. Στο πρόσωπό Του αναγνώρισε το «αναμενόμενο». Τότε συνέβη κάτι που πολύ συνηθίζεται και στη δική μας τη ζωή. Μερικοί τριγύρω του του έλεγαν να σιωπήσει.
Μήπως δεν συμβαίνει πολύ συχνά αυτό και σε μας, όταν μετά από αναζήτηση και αγώνα πολλών ετών αρχίζουμε απροσδόκητα να φωνάζουμε στο Θεό; Πόσες φωνές τότε δεν προσπαθούν να κατασιγάσουν την προσευχή μας ! Φωνές εξωτερικές και εσωτερικές. Αξίζει, λένε, να προσεύχεσαι; Τόσα χρόνια αγωνιζόσουν κι ο Θεός δεν νοιάστηκε για σένα. Τώρα θα νοιαστεί; Τι νόημα έχει η προσευχή ; Ξαναγύρισε στην απελπισία σου, είσαι τυφλός και τυφλός για πάντα. Όσο όμως μεγαλύτερη είναι η αντίσταση τόσο μεγαλύτερη είναι η απόδειξη ότι η βοήθεια είναι πολύ κοντά. Ο διάβολος ποτέ άλλοτε δεν μας επιτίθεται τόσο βίαια όσο όταν βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από το τέλος του αγώνα και έχουμε ακόμα δυνατότητα σωτηρίας, την οποία όμως τελικά χάνουμε, γιατί την τελευταία στιγμή υποχωρούμε. Υποχώρησε, λέει ο διάβολος, βιάσου, προσπάθησες πάρα πολύ, βγήκες από τα όρια της αντοχής σου. Τελείωσε αμέσως, μην καθυστερείς, δεν μπορείς να αντέξεις περισσότερο .Και τότε αυτοκτονούμε σωματικά, ηθικά, πνευματικά. Εγκαταλείπουμε την αγώνα και αγκαλιάζουμε το θάνατο, τη στιγμή ακριβώς που η βοήθεια βρίσκεται δίπλα μας και μπορούμε να σωθούμε.
Δεν πρέπει να δίνουμε σημασία σ’ αυτές τις φωνές. Όσο δυνατότερα ηχούν τόσο πιο γερά πρέπει να δενόμαστε με το σκοπό μας. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να κραυγάσουμε τόσο, όσο χρειάζεται. Να φωνάξουμε τόσο δυνατά, όσο ο Βαρτίμαιος. Ο Ιησούς Χριστός πέρναγε δίπλα του . Η τελευταία του ελπίδα βρισκόταν σιμά του, αλλά οι άνθρωποι που τον περιτριγύριζαν ήταν απέναντί του αδιάφοροι ή προσπαθούσαν να τον κάνουν να σιωπήσει. Ο πόνος και η θλίψη του δεν είχαν θέση. Εκείνοι που περιτριγύριζαν το Χριστό – και που τον χρειάζονταν πολύ λιγότερο- ήθελαν να ασχολείται μαζί τους. Γιατί αυτός ο τυφλός και βασανισμένος άνθρωπος να τους διακόπτει; Ο Βαρτίμαιος όμως ήξερε καλά ότι δεν θα υπήρχε πια γι’ αυτόν άλλη ελπίδα, αν έχανε κι αυτή την τελευταία. Η βαθιά αυτή απελπισία του έγινε πηγή απ’ την οποία ανέβλυσε μια πίστη, μια προσευχή γεμάτη από τέτοια πεποίθηση και μια επιμονή που έσπασε όλους τους φραγμούς . Μια προσευχή που, όπως λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, ηχεί στην πύλη του ουρανού . Γιατί η απόγνωσή του ήταν τόσο βαθιά, ώστε δεν άκουγε καθόλου τις φωνές του πλήθους που τον πρόσταζαν να ησυχάσει και να καθήσει στην άκρη. Και όσο προσπαθούσαν να τον εμποδίσουν να πλησιάσει το Χριστό, τόσο περισσότερο κι αυτός φώναζε : «Υιέ Δαυίδ, ελέησέ με». Ο Χριστός σταμάτησε, ζήτησε να τον φέρουν μπροστά του και έκανε το θαύμα.
Μπορούμε να διδαχτούμε από το Βαρτίμαιο πρακτικά, το πώς μπορούμε κι εμείς να εξοικειωθούμε με την προσευχή . Όταν στρεφόμαστε με όλη μας την καρδιά στο Θεό, ο Θεός πάντα μας ακούει.
Συνήθως δεν έχουμε την ετοιμότητα να αρνηθούμε αμέσως όλα εκείνα τα οποία βρίσκονται στο περιβάλλον μας και τα οποία έχουμε συνηθίσει να εμπιστευόμαστε , μόλις διαπιστώσουμε ότι δεν μπορούμε πια να εξαρτώμαστε απ’ αυτά. Βλέπουμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα όσο και αν ανακινήσουμε ανθρώπινα και επίγεια μέσα. Έχουμε ένα σκοπό. Ψάχνουμε για το φως μας και συνέχεια απογοητευόμαστε. Αυτό ισοδυναμεί με μαρτύριο, είναι απόγνωση και αν σταματήσουμε εκεί, έχουμε νικηθεί. Αν όμως αυτή ακριβώς τη στιγμή, στραφούμε στο Θεό, γνωρίζοντας ότι μόνο ο Θεός μας έχει πια απομείνει και του πούμε, «Σε εμπιστεύομαι και παραδίδω στα χέρια Σου την ψυχή και το σώμα μου , ολόκληρη τη ζωή μου», τότε η απόγνωση μας έχει οδηγήσει στην πίστη.
Η απόγνωση οδηγεί σε μια νέα πνευματική ζωή, όταν έχουμε το κουράγιο να προχωρήσουμε βαθύτερα και μακρύτερα, αναγνωρίζοντας ότι κείνο για το οποίο έχουμε απογοητευθεί δεν είναι το ότι τελικά χάσαμε τη νίκη, αλλά το ότι μας απογοήτευσαν τα μέσα που χρησιμοποιήσαμε για να φθάσουμε σ’ αυτή. Τότε αρχίζουμε να βάζουμε θεμέλια με ένα νέο τρόπο. Ο Θεός μπορεί να μας ξαναφέρει σ’ ένα από τα μέσα που είχαμε ήδη δοκιμάσει, το οποίο όμως τώρα, κάτω από τη δική Του καθοδήγηση, θα μπορέσουμε να το χρησιμοποιήσουμε με επιτυχία. Πρέπει πάντα να υπάρχει αληθινή συνεργασία Θεού και ανθρώπου και τότε ο Θεός χαρίζει φρόνηση, σοφία και δύναμη να κάνουμε το σωστό και να βρίσκουμε τον επιδιωκόμενο στόχο μας.
Από το βιβλίο «ΑΡΧΙΕΠ. ANTONY BLOOM
ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ»
Μετάφραση από το αγγλικό
Δ΄ έκδοση Αναθεωρημένη και Βελτιωμένη
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ»
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΣΔΡΟΜΟΥ
ΚΑΡΕΑΣ 1989
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
