Μανή Θεκέλ Φάρες

Ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Βαλτάσαρ μια μέρα παρέθεσε γεύμα με γλέντι σε χίλιους μεγιστάνες του( (Δαν.κεφ. Ε΄) . Πάνω στο γλέντι ο Βαλτάσαρ διέταξε να φέρουν τα χρυσά και αργυρά  σκεύη του ναού των Ιεροσολύμων , τα οποία ο Ναβουχοδονόσορ είχε φέρει απ' εκεί. Τα σκεύη της λατρείας τα έδωσε σε χρήση , να πιούν απ' αυτά οι βασιλείς, οι μεγιστάνες και οι παλλακίδες τους. Επιναν κρασί και δόξαζαν τους ψεύτικους θεούς, τους χρυσούς και αργυρούς και χάλκινους και ξύλινους και λίθινους. Αλλ' εκείνη την ώρα, κατά θαυμαστό τρόπο, εμφανίστηκαν ενώπιον όλων των συδαιτυμόνων  δάκτυλα ανθρώπινου χεριού που έγραψαν στον τοίχο της αίθουσας περίεργες και ανεξήγητες λέξεις. Το γεγονός αυτό συνετάραξε το βασιλιά, διότι δεν ήξερε ούτε να διαβάσει ούτε να εξηγήσει τις λέξεις. Τότε καλείται ο Δανιήλ, ο οποίος φωτισμένος απο το Θεός ελέγχει τον Βαλτάσαρ και τον καλεί σε μετάνοια. Ενώπιον όλου του μεγάλου συμποσίου ο προφήτης κηρύττει. Βρίσκει  πρόσφορο έδαφος∙ φόβος και δέος διακατέχει τους πάντες. Αναφέρεται στον πατέρα του (Ναβουχοδονόσορα) που ,ενώ δοξάσθηκε και κατέκτησε όλο τον κόσμο, υπερηφανεύθηκε και ο Θεός τον τιμώρησε με τρέλα. Και ενώ ο γυιός εγνώριζε όλα αυτά , δεν συνετίσθηκε."Και συ λοιπόν  ο υιός του Βαλτάσαρ δεν ταπείνωσες την καρδιά σου ενώπιον του Θεού∙ ... και τα σκεύη του οίκου του έφεραν εμπρός σου, και συ και οι μεγιστάνες σου και οι παλλακίδες σου και οι παρακοιμώμενοι σου πίνατε μ' αυτά κρασί, και λάτρευες  τους ψευτοθεούς, ενώ τον αληθινό Θεό δεν τον εδόξασες"(Δαν. 5, 22-23). Κατόπιν του εξήγησε  τη γραφή που χαράχθηκε στον τοίχο. Ήταν τρείς λεξεις∙ "μανή , θεκέλ, φάρες"(Δαν. 5, 25), και σήμαιαν∙

Μανή∙  μετρήθηκε η βασιλεία σου.

Θεκέλ∙ ζυγίστηκε και βρέθηκες ελλιπής.

Φάρες∙ διαιρέθηκε η βασιλεία σου και δόθηκε στους Μήδους και στους Πέρσες.

Παρ' όλο που ο Βαλτάσαρ πίστεψε τον Δανιήλ, δεν μετανόησε. Μπροστά στο γλέντι ανέβαλε τις αποφάσεις του για την επόμενη. Αλλά το αύριο  δεν ήλθε ποτέ. Την ίδια νύχτα σκοτώθηκε απο τους Μήδους, που κατέλαβαν τη Βαβυλώνα σχεδόν αμαχητί , και τη βασιλεία του την πήρε ο Δαρείος.

Αρχ. Σεβαστιανού Τοπάλη

Εις αύριον τα σπουδαία

O Αρχίας, ολιγαρχικός άρχοντας της αρχαίας Θήβας, (4ος αι. π.Χ.) γλεντούσε στο σπίτι του έμπιστου φίλου του Φυλλίδα, όταν ένας αγγελιαφόρος που έστειλε κάποιος άλλος φίλος του, έφθασε φέρνοντας ένα πολύ επείγον μήνυμα.

« Το πρόσωπο που σου γράφει, του λέει ο αγγελιαφόρος, σε παρακαλεί να διαβάσεις αυτό το γράμμα, χωρίς καθυστέρηση. Αναφέρεται σε μια πολύ σπουδαία και επείγουσα υπόθεση ».

« Εις αύριον τα σπουδαία » απάντησε ο Αρχίας γελώντας και παραμέρισε το γράμμα.

Όμως η επόμενη μέρα δεν ήλθε ποτέ για τον Αρχία.

Συνωμότες υποστηριχτές του Πελοπίδα, πολιτικού αντιπάλου του Αρχία, τις προθέσεις των οποίων αποκάλυπτε το μήνυμα εκείνο, τον δολοφόνησαν ενώ ακόμη διασκέδαζε.

[Πλούταρχος]

http://dimitristsokakis.blogspot.com

Συνομιλία με την ψυχή σου.

Δεν έχεις στο σπίτι σου βιβλίο όπου γράφεις τα καθημερινά σου έξοδα; Ενα τέτοιο βιβλίο να έχεις και στη συνείδησή  σου, για να γράφεις τα καθημερινά σου αμαρτήματα. Να τι εννοώ∙ όταν πέσεις στο κρεβάτι σου και κανείς δε σ' ενοχλεί , προτού σε πιάσει ο ύπνος, φέρε το βιβλίο μπροστά σου και αναλογίσου τα αμαρτήματα λέγοντας στον εαυτό σου∙  Μήπως αμάρτησα σήμερα; μήπως με τα λόγια μου; μήπως με τα έργα μου;... Την ημέρα δεν έχεις  την ευκαιρία να το κάνεις. συνομιλίες ανθρώπων , φροντίδες πραγμάτων, πρόνοια γυναικός, έγνοια για το φαγητό και μύρια άλλα σε παρασύρουν. Όταν όμως έλθεις στο κρεβάτι σου, στο λιμάνι το ακύμαντο, και κανείς δεν σ' ενοχλεί, πες στην καρδιά σου και στην ψυχή σου∙ Περάσαμε ολόκληρη ημερα, ω ψυχή∙ τι αγαθό κάναμε; ή τι πονηρό πράξαμε; Και θυμήσου τα αμαρτήματα σου, δάκρυσε, και μπορείς εκεί στο κρεβάτι σου όλα αυτά να τα εξαλείψεις. Παρακάλεσε το Θεό με την προσευχή σου και έτσι άφησε την ψυχή σου στον ύπνο.- Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού .

Ότι ο στρατιώτης του Χριστού πρέπει να αποφεύγει με όλη του την δύναμη τις ταραχές και ενοχλήσεις, αν θέλει καλά να πολεμήσει τους εχθρούς του

Απο το βιβλίο Αόρατος Πόλεμος του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Καθώς έχει αναπόφευκτο χρέος κάθε χριστιανός, όταν χάσει την ειρήνη της καρδιάς του , να κάνει όλο εκείνο , που μπορεί για να την ξαναλάβει, έτσι πάλι πρέπει να ξέρει , πως κανένα συμβάν του κόσμου , που μπορεί να του τύχει , δεν είναι δίκαιο και εύλογο να τον στερεί ή να του συγχύζει αυτή την ειρήνη. Πρέπει , ναι, να λυπόμαστε για τις αμαρτίες μας, αλλά με ένα πόνο ειρηνικό κατά τον τρόπο που προηγουμένως έδειξα σε πολλά σημεία. Και έτσι χωρίς ενόχληση της καρδιάς, ας συμπονούμε με ευσεβή διάθεση αγάπης, κάθε άλλον αμαρτωλό και ας κλαίμε εσωτερικά το λιγότερο∙ δηλ. ας πενθούμε για τα σφάλματα του. Για τα άλλα όμως συμβάντα , τα βαριά και βασανιστικά, που μας έρχονται, σαν ασθένειες, πληγές, θάνατοι των συγγενών μας, λοιμικοί νόσοι, πόλεμοι, πυρκαγιές και άλλα παρόμοια κακά, και αν οι κοσμικοί τα αποστρέφονται τις περισσότερες φορές ως ενοχλητικά της φύσεως, μ’ όλο τούτο μπορούμε μα την χάρη του Θεού , όχι μόνο να τα υποφέρουμε, αλλά και να τα θέλουμε και να τα αγαπούμε, ως δίκαια καλά∙ διότι σε αυτόν τον σκοπό αποβλέποντας συν-αρέσκεται ακόμη και ο Κύριος μας και Θεός σε αυτά, που μας στέλνει∙ του οποίου το θέλημα ακολουθώντας εμείς θα περάσουμε με καρδιά ήσυχη και αναπαυμένη σε όλες τις θλίψεις και βάσανα της παρούσης ζωής. Και ας είσαι βέβαιος ότι κάθε ενόχληση και ταραχή της καρδιάς μας δεν είναι αρεστή στους θείους οφθαλμούς∙ διότι, ότι λογής αυτή και αν είναι, πάντοτε είναι συντροφιασμένη από ατέλεια και πάντοτε προέρχεται από κάποια κακή ρίζα της φιλαυτίας μας.

Γι’ αυτό να έχεις πάντοτε άγρυπνα μία σκοπιά, η οποία αμέσως μόλις θα δει κάτι, που μπορεί να σε ενοχλήσει και να σε συγχύσει, ας σου κάνει σημάδι, για να λαμβάνεις είδηση και να πιάνεις τα άρματα στο να διαφεντεύεσαι συλλογιζόμενος, ότι όλα εκείνα τα κακά και άλλα παρόμοια πολλά, αν και φαίνονται εξαιρετικά και κατά την αίσθηση κακά, δηλαδή κάκιστα, όμως δεν είναι αληθινά κακά ούτε μπορούν να μας αφαιρέσουν τα αληθινά καλά, και ότι όλα τα προστάζει ή τα παραχωρεί ο Θεός για τους λεγομένους ορθούς και συμφέροντες σκοπούς και για άλλα , που δεν είναι γνωστά σε μας, αλλά δικαιότατα και αγιότατα αναμφίβολα. Και αν σε κάθε συμβάν θλιβερό και ενάντιο κρατιέται η καρδιά σου έτσι αναπαυμένη και ειρηνική, μπορεί να σου γίνεται κέρδος πολύ∙ αν όμως ταράσσεται , να ξέρεις ότι κάθε γύμναση που κάνεις σου αποδίδει ή κανένα ή πού λίγο καρπό.

Αφήνω να λέω και αυτό, πως όταν η καρδιά θορυβείται και ταράσσεται , είναι πάντοτε υποκείμενη σε διάφορα κτυπήματα και πολέμους των εχθρών∙ και το περισσότερο , διότι όταν είμαστε ταραγμένοι, δεν μπορούμε να δούμε καλά και να διακρίνουμε την ευθεία οδό και τον ασφαλή δρόμο της αρετής, ο εχθρός μας λοιπόν διάβολος, που μισεί πολύ αυτήν την ειρήνη, (επειδή αυτή είναι τόπος, όπου κατοικεί το πνεύμα του Θεού, για να ενεργήσει μεγάλα πράγματα), πολλές φορές έρχεται σαν φίλος και δοκιμάζει να μας την πάρει με το μέσο διάφορων επιθυμιών, οι οποίες μας φαίνονται πως είναι καλές∙ αλλά πόσο αυτές είναι καλές και ψευδείς , μπορείς αναμεταξύ των άλλων σημείων να το γνωρίσεις από αυτό∙ δηλαδή επειδή μας παίρνουν την ειρήνη της καρδιάς.

Γι’ αυτό, αν θέλεις να εμποδίσεις την τόση μεγάλη ζημιά , όταν ο βιγλάτορας, δηλαδή ο νούς και η προσοχή του νού σου δώσει σημείο πως καμμία νέα επιθυμία κάποιου καλού ζητά να μπεί μέσα σου, μην ανοίξεις σ’ αυτή την είσοδο της καρδιάς, αν δεν ελευθερωθείς πρώτα από κάθε θέλημα δικό σου και να την παρουσιάσεις στον Θεό∙ και ομολογώντας την τυφλότητα και την αγνωσία σου, να τον παρακαλέσεις θερμά να σε φωτίσει με το δικό του φως να δείς, εάν αυτή η επιθυμία προέρχεται από τον αντίδικο εχθρό∙ και γι’ αυτό τρέξε στον πνευματικό σου πατέρα και άφησε το , όσο μπορείς στην κρίση εκείνου. Όμως, και αν η επιθυμία εκείνη είναι από τον Θεό, πρέπει εσύ , προτού να την επιχειρήσεις, να ταπεινώσεις, και σαν νεκρώσεις την πολλή σου προθυμία και θερμότητα που έχεις σε αυτήν, ότι το έργο εκείνο, του οποίου προηγείται αυτή η δική σου ταπείνωση, είναι πολύ περισσότερο αρεστό στον Θεό, παρά να γίνει με την επιθυμία της φύσεως, -μάλιστα καμμία φορά του αρέσει περισσότερο εκείνη η δική σου ταπείνωση παρά αυτό το ίδιο το έργο. Και με αυτό τον τρόπο αποβάλλοντας από τον εαυτό σου τις επιθυμίες, που δεν είναι καλές, και μη κάνοντας τις καλές, αν δεν καταστείλεις πρώτα τις φυσικές σου κινήσεις, θα κρατήσεις την ειρήνη και ασφάλεια, την ακρόπολη της καρδιάς σου.

Για να φυλάξεις όμως την καρδιά σου ειρηνική σε κάθε πράγμα, είναι ανάγκη ακόμη να την διαφεντεύεις και να την φυλάγεις από κάποιες επιπλήξεις και ελέγχους εσωτερικούς της συνειδήσεως σου∙ οι οποίοι μερικές φορές είναι του διαβόλου, αν και φαίνονται πως είναι του Θεού, με το να σε κατηγορούν για κανένα σφάλμα∙ αυτούς όμως τους ελέγχους από τους καρπούς τους θα τους γνωρίσεις από πού προέρχονται∙ διότι αν σε ταπεινώνουν και σε κάνουν επιμελή στο να εργάζεσαι και δεν σου αφαιρούν την ελπίδα και πεποίθηση , που έχεις στον Θεό, πρέπει να σου δέχεσαι σαν από τον Θεό και να τον ευχαριστείς∙ εάν όμως σε συγχύζουν και σε κάνουν μικρόψυχο, δύσπιστο αμελή και τεμπέλη στο καλό ας είσαι βέβαιος πως προέρχονται από τον εχθρό∙ και μη δίνεις ακοή σε αυτούς, αλλά ακολούθησε τον δρόμο σου και την γύμνασή σου. Διότι και εκτός από αυτά, που είπα πλέον κοινώς, γεννώνται στην καρδιά μας οι ενοχλήσεις και συγχύσεις από τα συμβάντα των εναντίων πραγμάτων , που μας ακολουθούν σε αυτόν τον κόσμο.

Αλλά εσύ για να προφυλαχθείς από αυτά τα κτυπήματα της συγχύσεως, έχεις να κάνεις δύο πράγματα∙ το ένα είναι να στοχασθείς σε ποιο είναι ενάντια εκείνα τα συμβάντα∙ στο πνεύμα και την ψυχή; ή στην αγάπη του εαυτού μας και των ορέξεων μας; Διότι αν είναι ενάντια στις ορέξεις σου και στον αγάπη του εαυτού σου (ο οποίος είναι ο γενικός και πρώτος εχθρός σου), δεν πρέπει να τα ονομάζεις ενάντια , αλλά να τα θεωρείς ως ευεργεσίες και βοήθειες του Υψίστου Θεού∙ λοιπόν και με χαρμόσυνη καρδιά και ευχαριστία να τα δέχεσαι∙ αν όμως είναι ενάντια στο πνεύμα και την ψυχή, δεν πρέπει ούτε γι’ αυτό να χάνεις την ειρήνη της καρδιάς σου, καθώς θα μάθεις στο ακόλουθο κεφάλαιο∙ το άλλο είναι να υψώσεις τον νού στον Θεό και με μάτια κλεισμένα (χωρίς να θέλεις να ξέρεις άλλο τι) να λαμβάνεις κάθε συμβάν από την εύσπλαχνο χέρι της θείας πρόνοιας του, ως πράγμα γεμάτο από διάφορα αγαθά.

Το Λιμάνι των πόλεων

«καθάπερ λιμένας ἐν πελάγει, οὕτω τὰς ἐκκλησίας ἐν ταῖς πόλεσιν ἔπηξεν ὁ Θεὸς, ἵνα ἀπὸ τῆς ζάλης τῶν βιοτικῶν θορύβων ἐνταῦθα καταφεύγοντες, γαλήνης μεγίστης ἀπολαύωμεν. Οὐδὲ γὰρ κυμάτων ἔστιν ἐνταῦθα δεῖσαι τρικυμίαν, οὐ λῃστῶν ἐπιδρομὰς, οὐ κακούργων ἔφοδον, οὐ πνευμάτων βίας, οὐ θηρίων ἐπιβουλάς· λιμὴν γάρ ἐστιν ἁπάντων τούτων ἀπηλλαγμένος, λιμήν ἐστι ψυχῶν πνευματικός. Καὶ τῶν λεγομένων μάρτυρες ὑμεῖς. Εἰ γάρ τις ὑμῶν τὸ συνειδὸς ἀναπτύξειε νῦν, πολλὴν ἔνδον εὑρήσει τὴν ἡσυχίαν· οὐ θυμὸς γὰρ ἐνοχλεῖ, οὐκ ἐπιθυμία φλέγει, οὐ βασκανία τήκει, οὐκ ἀπόνοια φυσᾷ, οὐ κενοδοξίας ἔρως διαφθείρει, ἀλλὰ πάντα ταῦτα κατέσταλται τὰ θηρία…» (Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, M.G. 49, 363).

 Απόδοση

Όπως το λιμάνι στο πέλαγος, το ίδιο ο Θεός στερέωσε μέσα στις πόλεις τις εκκλησίες, για να απολαύσουμε τη μέγιστη γαλήνη  καταφεύγοντας σε αυτές, μακρυά απο τη ζάλη των βιοτικών θορύβων. Γιατί εδώ δεν υπάρχει ο φόβος της τρικιμίας, της  επιδρομής ληστών, η έφοδος των κακούργων, η βία των πνευμάτων , οι επιβουλές των θηρίων. Γιατί η  εκκλησία είναι  λιμάνι απαλλαγμένο  απο όλα αυτά, είναι πνευματικό λιμάνι ψυχών. Εμείς είμαστε οι μαρτυρες για αυτά που λεμε. Αν τώρα ερευνήσει κάποιος την συνείδησή σου  θα  βρεί πολύ ησυχία. Δεν τον ενοχλεί ο θυμός, δεν τον φλέγει η επιθυμία, δεν τον λιώνει η βασκανία, δεν φοβάται στην στέρηση του νού, δεν τον διαφθείρει ο έρωτας της κενοδοξίας, αλλά  δαμάζει όλα αυτά τα θηρία...

Ο Ιούδας ήταν με το μέρος των μαθητών και ο ληστής με το μέρος των φονιάδων. Και -ω του θαύματος!- σε μια στιγμή πώς άλλαξαν θέση… (Ιω. Κλίμακος)

Η Χθές προ πολλού παρήλθεν

«Ἡ χθὲς πρὸ πολλοῦ παρῆλθεν. Οὔτε κὰν τὴν σήμερον ζῶμεν σήμερον. Μᾶς προέλαβε ἡ μεθαύριον. Εἶναι ἀνέλπιδα τὰ κτυπήματα εἰς τὴν θύραν τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν δὲν κατηρχόμεθα πρὸς τὴν πραγματικὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου του, αὐτῆς τῆς στιγμῆς, δὲν θὰ εἴμεθα Ἐκκλησία. Θὰ εἴμεθα ἔνδοξος, ἴσως θαυμαστή, ἱστορικὴ πραγματικότης, ἀλλὰ παρελθοντολογία καὶ μόνον. Ἐνῷ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ζωή, εἶναι ἡ πάντοτε σήμερον ἐν τῇ ἀτέρμονῃ ἐκτάσει τῆς αἰωνιότητος» (Μελίτων Γέρων Χαλκηδόνος).

Παρελθόν και παρόν

Πολλοὶ δικαιώνουν «τὸ παρελθὸν συγκροτώντας ἕνα ἰδανικό, κρυστάλλινο καὶ ἀεροστεγὲς μοντέλο ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ποὺ δῆθεν ὑπῆρξε κάποτε καὶ ἀπὸ τὸ ὁποῖο ξεπέσαμε στὴ σημερινὴ ἀθλιότητα. Σ’αὐτὴ τὴν περίπτωση, ἡ παραπομπὴ στὴ «Παράδοση» γίνεται σχεδὸν παγανιστικά: ὅλα τὰ κακὰ συμβαίνουν σήμερα, ὅλοι οἱ ἀντίχριστοι φύτρωσαν στὰ σημερινὰ χωράφια, φτάνουν μερικοὶ νὰ ἀναρωτιοῦνται ἂν ἡ σημερινὴ λαβωμένη Ἐκκλησία εἶναι ὄντως Ἐκκλησία. Ἔτσι ἀναδύεται μία ἀδιέξοδη γκρίνια κι ἕνα ἀνυπόφορο βογγητὸ γιὰ τὴ σημερινὴ κατάσταση, λὲς καὶ ἡ ὅποια ἀναπηρία μας ἐμποδίζει τὴ Χάρη καὶ τὴν Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, λὲς καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ἦταν ποτὲ ἀπρόσκοπτη, χωρίς στροβιλισμούς, χωρὶς ἀντινομίες καὶ ἐκπτώσεις»

Θ. Παπαθανασίου, Ἀνεστιότητα καὶ Παραπεμπτικότητα, Ἁρμός, Ἀθῆνα, σ. 33.

Για τον πιστό δεν υπάρχουν αδιέξοδα

http://www.xfd.gr

Πόσοι, αλήθεια, άνθρωποι αγωνιούν χωρίς την πίστη!

• Τι θα γίνει αύριο; 
• Πώς θα τα βγάλουμε πέρα; 
• Τι θα κάνουμε; 
• “Τι τέξεται η επιούσα”; 
• Ποιους κινδύνους μάς επιφυλάσσει το μέλλον; 

Όλα αυτά, διότι λείπει η πίστη. Όταν όμως υπάρχει η πίστη, τότε ο άνθρωπος ζει χωρίς αγωνία, ζει χωρίς δυσκολίες.
Ο πιστός είναι ο άνθρωπος ο ειρηνικός, ο οποίος αναθέτει τον εαυτό του στα χέρια του Θεού. Η πίστη τον πληροφορεί ότι υπάρχει ο Θεός, ότι γνωρίζει ο Θεός και βλέπει τα προβλήματά του και είναι ο Δυνατός, ώστε εκεί που εμείς οι άνθρωποι βλέπουμε αδιέξοδο, να δώσει Εκείνος διέξοδο και μάλιστα διέξοδο πολύ καλή. Όλα αυτά η πίστη τα εμπνέει. Όταν όμως ο άνθρωπος στερείται αυτής της πίστεως, ζει μέσα σε καθημερινή αγωνία και σε καθημερινή ψυχική ταλαιπωρία και δεν είναι δυνατόν να ησυχάσει.
Το παράδειγμα των αγίων Τριών Παίδων και η απάντηση, που έδωσαν τότε στο βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, είναι επίσης εξαίρετη και θαυμαστή. Τι του απάντησαν; “Έστι γαρ Θεός ημών εν ουρανοίς”. Υπάρχει ο Θεός, “ώ ημείς λατρεύομεν, δυνατός εξελέσθαι ημάς εκ της καμίνου του πυρός της καιομένης, και εκ των χειρών σου, βασιλεύ, ρύσεται ημάς” (Δαν. γ΄ 17). Ο Θεός μας είναι δυνατόν να μας βγάλει μέσα από το πυρ της καμίνου και από τα χέρια σου να μας γλυτώσει. Όπως και πράγματι έγινε.
Διέλυσε ο Θεός τον καυστικό πειρασμό, τον κυριολεκτικώς καυστικό μέσα στο καμίνι της φωτιάς, όπου ρίχτηκαν οι νέοι εκείνοι. Διότι ακριβώς ήταν οπλισμένοι με το θυρεό της πίστεως (Εφεσ. 6  16). Αυτό συμβαίνει και με κάθε άνθρωπο, ο οποίος έχει αυτή την πίστη, αυτό το θυρεό, τον οποίο προβάλλει εναντίον των πειρασμών, οι οποίοι τον κτυπούν. Και μπροστά σ’ αυτό το θυρεό, διαλύονται οι πειρασμοί και μένει ο άνθρωπος ειρηνικός μέσα στη ζωή του. Είναι, λοιπόν, σπουδαίο κεφάλαιο η απόκτηση του θυρεού της πίστεως, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας.
Του ✝ π. Λεωνίδα Διαμαντόπουλου, αοίδιμου προϊστάμενου της Αδελφότητος “ο Σωτήρ”, από το βιβλίο “Η Πανοπλία του Θεού”

Ιεραρχία της Ελλάδος-Κείμενο προς τον Λαό

Εκφράζει τις σκέψεις της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος για την σημερινή κατάσταση και το οποίο θα αναγνωσθεί στους Ιερούς Ναούς.

 

 Απο-romfea.gr

Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος ευρισκομένη σε Συνεδρία κατά την ετήσια συνέλευση Αυτής από 4 έως 7 Οκτωβρίου ε.ε., απεφάσισεν ομοφώνως να απευθυνθή προς το Ποίμνιο Αυτής, με αποκλειστικό θέμα την οξύτατη οικονομική κρίση που ξέσπασε στην Πατρίδα μας, με αβάσταχτες και δυσμενέστατες συνθήκες για τον λαό και την αξιοπρέπειά μας, ως  Γένους στην κονίστρα των λαών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Πριν από οποιαδήποτε λεκτική διατύπωση επικοινωνίας μαζί σας και  αναφοράς στο επίμαχο αυτό θέμα, θέλουμε να σας διαβεβαιώσουμε μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας, ότι όλοι εμείς οι Επίσκοποι και πνευματικοί Ποιμένες της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι Πατέρες και Αδελφοί σας, μετά των συλλειτουργών και συνεργατών μας Ιερέων από άκρου εις άκρον της Πατρίδος μας, προσευχόμεθα αδιαλείπτως προς τον Τριαδικόν Θεόν, την Παναγία πανάχραντον Μητέρα του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού και τους προστάτες Αγίους μας, για να επιβλέψουν επί την ταπείνωσή μας και να μας εξαγάγουν από την δεινή αυτή περιπέτεια στα δύσβατα μονοπάτια και τα ελώδη θολά νερά της ανελπίστου αυτής πραγματικότητος.

Αδέλφια μας και παιδιά μας.

Τούτη την ώρα της σκληρής δοκιμασίας μας, των αμφιβολιών και των απογοητεύσεων, των φημών και των εικασιών για το πιθανό ζοφερό μέλλον της Πατρίδος μας και για τις δυσάρεστες συνέπειες από την αφαίρεση ατομικών δικαιωμάτων μας, σας προτρέπουμε και σας παρακαλούμε να ακούσετε ουσιαστικές αλήθειες, οι οποίες αναφέρονται στην προβληματική της παρούσας εφιαλτικής όντως καταστάσεως, που κατά γενική εκτίμηση δεν είναι μόνον οικονομική, αλλά και βαθύτατα ηθική και πνευματική, αφού η κυριαρχία της αμαρτίας, χωρίς μετάνοια, είναι η αιτία παντός κακού σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία και εποχή.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, διαχρονικά, και αναλόγως προς τις ανάγκες κάθε εποχής, συμπαρίσταται στους αδυνάτους και στους ενδεείς και παρηγορεί τους πονεμένους με έμπρακτες ενέργειες συναντιλήψεως και αγάπης εν Χριστώ.

Έτσι και τώρα η Εκκλησία μας συμπαρίσταται και θα συνεχίση να βοηθή όσον δύναται, με τα μέσα που διαθέτει, όσους πλήττονται καίρια από την λαίλαπα της οικονομικής κρίσεως.

Και βεβαίως τα εκκλησιαστικά ιδρύματα, τα εξατομικευμένα βοηθήματα, τα εξειδικευμένα κέντρα προνοίας και τα συσσίτια με τις χιλιάδες μερίδες φαγητού στους απόρους, χωρίς φυλετικές η θρησκευτικές διακρίσεις, συνεχίζονται.

Η Εκκλησία όμως σεβόμενη την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα των εμπεριστάτων αδελφών μας ουδέποτε επεδίωξε τον σχολαστικό προσδιορισμό του ύψους και της έκτασης του προνοιακού, κοινωνικού και φιλανθρωπικού έργου Της, παρά τις κατά καιρούς προκλήσεις και αμφισβητήσεις, από μέρους ιδιοτελών κέντρων παραπληροφόρησης.

Δεν αγνούμε και δεν παραβλέπουμε σε καμμιά περίπτωση την σκληρή πραγματικότητα για τους χαμηλομίσθους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους ανέργους και τους απολυθέντες από τις δουλειές τους, τους αγανακτισμένους και τους δοκιμαζόμενους αδελφούς μας, γι’ αυτό και τους συμπαραστεκόμεθα χωρίς καμία ιδιοτέλεια η αλλότριες επιδιώξεις.

Φθάνουν πια οι επιβαρύνσεις στους αδελφούς μας που έχουν χαμηλό εισόδημα και χαμηλή σύνταξη.

Φθάνουν πια οι φόροι και οι περικοπές των χαμηλών εισοδημάτων.

Φθάνουν πια οι στρατιές των ανέργων.

Αναζητήστε τους φοροδιαφυγάδες και ελέγξτε το κεφάλαιο.

Σε πολλές τοπικές κοινωνίες η προσφορά της Εκκλησίας στο επίπεδο της πρόνοιας και της κοινωνικής μέριμνας αντικαθιστά απόλυτα και αυτό το Κράτος, στο οποίο ο Έλληνας πολίτης καταθέτει τη φορολογία του και τις ασφαλιστικές εισφορές του.

Αν και δεν κρίνουμε σκόπιμο στην παρούσα συγκυρία να καταθέσουμε απολογιστικές θέσεις για τη διαχρονική προσφορά προς το λαό και το ποίμνιο της Εκκλησίας, εν τούτοις το συνεχές παραλήρημα της άγνοιας η της μυθοπλασίας σχετικά με τον αμύθητο πλούτο της ακίνητης περιουσίας Της, «τον οποίο θα πρέπει να μοιράσει στο λαό», μας οδηγεί να δηλώσουμε ότι η Εκκλησία θα δώσει ο,τι της απέμεινε όμως όταν Αυτή κρίνει χρονικά και με τον τρόπο που Αυτή γνωρίζει.

Αυτό το οποίο πρέπει να διατηρήσουμε είναι η ενότητα και η ομοψυχία μας, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τα δεινά της κρίσης, και συγχρόνως να αναζητήσουμε πρότυπα επιβίωσης μέσα από μία διαδικασία ανθρωπίνων σχέσεων αλληλεγγύης και αλληλοβοηθείας, η οποία αποτελεί και τον κατ’ εξοχήν τρόπο ύπαρξης και ζωής. Συγχρόνως να επαναπροσδιορίσουμε τον στόχο και τον σκοπό της ζωής.

Να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς και να επανέλθουμε στις διαχρονικές και πατρογονικές μας ρίζες από τις οποίες θα αντλήσουμε πρότυπα ζωής και κοινωνίας.

Η υπέρβαση των εγωισμών μας, η αποδοχή του συνανθρώπου μας, η προσφορά μας προς αυτόν, ο σεβασμός μας προς την ιδιοπροσωπία του, η καταλλαγή και η συμβίωση όλων μαζί, σηματοδοτούν το νέο μοντέλο κοινωνίας, το οποίο ο Χριστός ευαγγελίζεται και η Εκκλησία προβάλλει, μέσα στη σκληρή σημερινή και απάνθρωπη κοσμική πραγματικότητα. Α

ς μην ξεχνάμε τον αγιογραφικό λόγο «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε» (Γαλ. Στ , 2).

Πρέπει να ομολογήσουμε όλοι, ότι ενεπλάκημεν στα πλοκάμια της σύγχρονης καταναλωτικής κοινωνίας, ότι παραμερίσαμε τον Θεό και τις ευαγγελικές διδαχές Του, ότι εμπιστευθήκαμε τους εαυτούς μας ανεπιφύλακτα σε όλους τους διαχειριστές των καρπών και των μόχθων του ελληνικού λαού και οι οποίοι επειδή είχαν τις δικές τους υστεροβουλίες δεν απεδείχθησαν δίκαιοι και ειλικρινείς.

Αδέλφια μας και παιδιά μας, η Εκκλησία ως Μητέρα δεν πρόκειται ποτέ να σας απογοητεύσει και να σας εγκαταλείψει. Αγρυπνεί. Συνεχώς θα προσφέρει και θα προσφέρεται έμπρακτα, εστω και αν την αμφισβητούν. Σταθείτε κοντά Της, στηριχθείτε σε Αυτήν.

Κλείστε τα αυτιά σας στις σειρήνες των σκοπιμοτήτων και ακούστε το μήνυμα της ελπίδας και της προσδοκίας που σας απευθύνει για ένα καλύτερο αύριο, περισσότερο ανθρώπινο και κοινωνικό.

Το λοιπόν αδελφοί, «Χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλείσθε, ειρηνεύετε, το αυτό φρονήτε και ο Θεός της αγάπης και της ειρήνης έσται μεθ’ υμών. Αμήν».

O Οικουμενικός Πατριάρχης στο Άγιον Όρος

Άγιον Όρος, του Νίκου Παπαχρήστου  www.amen.gr

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα, όπως ορίζει το Αγιορείτικο Τυπικό, η Αθωνική Πολιτεία υποδέχθηκε τον Επίσκοπό της, Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο ο οποίος πραγματοποιεί, από σήμερα μέχρι και τη Δευτέρα το μεσημέρι, προσκυνηματική επίσκεψη στο Περιβόλι της Παναγιάς, με την ευκαιρία της συμπληρώσεως είκοσι ετών από την ανάρρηση του στον Πατριαρχικό και Οικουμενικό Θρόνο.

Ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας έφτασε στη Δάφνη περίπου στις 6 το απόγευμα όπου τον καλωσόρισαν ο Πρωτεπιστάτης του Αγίου Όρους Μοναχός Βαρνάβας Βατοπαιδινός και ο Πολιτικός Διοικητής του Αγίου Όρους Αρίστος Κασμίρογλου.

Στη συνέχεια έγινε η επίσημη υποδοχή στην πρωτεύουσα του Αγίου Όρους, Καρυές, από τους Ηγουμένους και Αντιπροσώπους των είκοσι Ιερών Μονών, μοναχούς και πλήθος λαϊκών. Εν πομπή μετέβησαν πεζή από την κεντρική πλατεία μέχρι τον Ναό του Πρωτάτου όπου τελέστηκε δοξολογία.

Κατά τη διάρκεια της σύντομης διαδρομής δύο "ζηλωτές" φώναξαν συνθήματα αλλά γρήγορα αποδοκιμάστηκαν από τις Αρχές και τους πιστούς.

Εισερχόμενος στο Ναό του Πρωτάτου άναψε κερί στην Παναγία του Άξιον Εστί και ακολούθησε η δοξολογία κατά την οποία τον Πατριάρχη προσφώνησε εκ μέρους της διπλής Συνάξεως ο καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αρχιμ.Ελισαίος.

Στην ομιλία του τόνισε την αφοσίωση της Αγιορείτικης Κοινότητας στην Μητέρα Εκκλησία και τον Επίσκοπο του Αγίου Όρους, Οικουμενικό Πατριάρχη, κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στο έργο του με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των είκοσι χρόνων στον Πατριαρχικό Θρόνο.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, εμφανώς συγκινημένος, αναφέρθηκε στην πρώτη προσκυνηματική επίσκεψή του στο Περιβόλι της Παναγιάς, το 1992, και σε όσες ακολούθησαν. Υπογράμμισε τη σημασία του Αγίου Όρους ως πνευματικής κιβωτού της Ορθοδοξίας.

Ακολούθησε δεξίωση στο κτίριο της Ιεράς Κοινότητας κατά την οποία πραγματοποιήθηκε και η συνάντησή με τον Πρόεδρο της Ουκρανίας κ.Γιανούκοβιτς ο οποίος πραγματοποιεί προσκύνημα στον Άθω.

Στον σύντομο χαιρετισμό του ο Πρόεδρος της Ουκρανίας εξέφρασε τα θερμά συναισθήματα του λαού της χώρας του για τον Οικουμενικό Πατριάρχη και θυμήθηκε την επίσημη επίσκεψη που πραγματοποίησε το 2008. Ευχαρίστησε δε τον Οικουμενικό Πατριάρχη για το ενδιαφέρον του για την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία και για την ενότητα των Ορθοδόξων στην χώρα. Όπως είπε παρακολουθεί με ενδιαφέρον τις προσπάθειες για την πραγματοποίηση της Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας ευχόμενος να καρποφορήσουν σύντομα.

Από την πλευρά ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναφέρθηκε στον σύνδεσμο της Μητέρας Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως με τον ουκρανικό λαό και προσκάλεσε τον Πρόεδρο Γιανουκοβιτς να επισκεφθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τον ερχόμενο Δεκέμβριο όταν επισκεφθεί επισήμως την Τουρκία.

ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΑΙΤΕΙ Ο ΘΕΟΣ

Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου


Αὐτὰ τὰ τρία ἀπαιτεῖ ὁ Θεὸς ἀπὸ κάθε ἄνθρωπο

ποὺ ἔχει βαπτισθῆ:

Πίστη ὀρθὴ ἀπὸ τὴν ψυχή του,

Άλήθεια ἀπὸ τὴ γλῶσσα του καὶ

Έγκράτεια ἀπὸ τὸ σῶμα του.

ΠΗΓΗ:http://arnion.gr

Τίποτα πιο γλυκύ από την προσευχή

Αυτή είναι η πιο καλή μέθοδος, και ο πιο εύκολος δρόμος προς την αρετή, να μη βλέπεις μόνο τους κόπους, αλλά μαζί με τους κόπους να βλέπεις και τα έπαθλα, κι αυτά όχι μόνα τους και ανεξάρτητα.
Όταν λοιπόν πρόκειται να δώσεις ελεημοσύνη, μην υπολογίζεις τα χρήματα που θα δαπανήσεις, αλλά την αγιωσύνη που θα συλλέξεις" «Σκόρπισε, έδωσε στους φτωχούς" η αγιοσύνη του μένει για πάντα» (Ψαλμ. 111, 9)" μη βλέπεις τον πλούτο που αδειάζει, αλλά κοίτα το θησαυρό που αυξάνεται.
Αν νηστεύεις, μην υπολογίζεις την κακοπάθεια που φέρνει η νηστεία, αλλά την άνεση που φέρνει η κακοπάθεια. Αν αγρυπνήσεις στην προσευχή, να σκέφτεσαι όχι την ταλαιπωρία που προκαλεί η αγρυπνία, αλλά το θάρρος στο Θεό που χαρίζει η προσευχή.

Έτσι κάνουν και οι μισθοφόροι στρατιώτες" κοιτάζουν όχι τα τραύματα αλλά τις αμοιβές, όχι τις σφαγές αλλά τις νίκες, όχι τους νεκρούς που πέφτουν αλλά τους νικητές που στεφανώνονται. Έτσι και οι καπετάνιοι εμπρός στα κύματα κοιτάζουν τα λιμάνια, εμπρός στα ναυάγια τα κέρδη, εμπρός στις περιπέτειες της θάλασσας τα μετά το ταξίδι καλά.
Αναλογίσου πόσο μεγάλο είναι μέσα στη βαθιά νύχτα, ενώ κοιμούνται όλοι οι άνθρωποι και τα θηρία και τα ζώα, ενώ επικρατεί βαθύτατη ησυχία, μονάχα εσύ να σηκωθείς και με θάρρος να συνομιλείς με τον Κύριο που δεσπόζει σε όλα. Αλλά είναι γλυκός ο ύπνος;


Τίποτα δεν είναι πιο γλυκό από την προσευχή.
Αν συνομιλήσεις ιδιαιτέρως μαζί του, πολλά θα καταφέρεις, γιατί κανείς δε θα σε ενοχλεί μήτε θα σε αποσπά από τη δέηση" έχεις (τότε) και την ώρα σύμμαχο στο να πετύχεις αυτά που θέλεις. Αλλά στριφογυρίζεις ξαπλωμένος πάνω σε μαλακό στρώμα, και βαριέσαι να σηκωθείς; Σκέψου τους σημερινούς μάρτυρες, που είναι ξαπλωμένοι πάνω σε σιδερένια σχάρα και δεν έχουν από κάτω στρώμα αλλά κάρβουνα στρωμένα.


Εδώ θέλω να τελειώσω την ομιλία, ώστε να φύγετε έχοντας πρόσφατη και νωπή την ανάμνηση της σχάρας και αυτή να θυμάστε και τη νύχτα και την ημέρα. Και αν μας κρατούν μύρια δεσμά, θα μπορέσουμε όλα εύκολα να τα σπάσουμε και να σηκωθούμε για προσευχή, έχοντας στο νου μας πάντα αυτή τη σχάρα. Και όχι μόνο εκείνη τη σχάρα, αλλά και τις άλλες τιμωρίες των μαρτύρων να ζωγραφίζουμε στον πίνακα της καρδιάς μας.

xfd.gr