Παρελθόν και παρόν

Πολλοὶ δικαιώνουν «τὸ παρελθὸν συγκροτώντας ἕνα ἰδανικό, κρυστάλλινο καὶ ἀεροστεγὲς μοντέλο ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ποὺ δῆθεν ὑπῆρξε κάποτε καὶ ἀπὸ τὸ ὁποῖο ξεπέσαμε στὴ σημερινὴ ἀθλιότητα. Σ’αὐτὴ τὴν περίπτωση, ἡ παραπομπὴ στὴ «Παράδοση» γίνεται σχεδὸν παγανιστικά: ὅλα τὰ κακὰ συμβαίνουν σήμερα, ὅλοι οἱ ἀντίχριστοι φύτρωσαν στὰ σημερινὰ χωράφια, φτάνουν μερικοὶ νὰ ἀναρωτιοῦνται ἂν ἡ σημερινὴ λαβωμένη Ἐκκλησία εἶναι ὄντως Ἐκκλησία. Ἔτσι ἀναδύεται μία ἀδιέξοδη γκρίνια κι ἕνα ἀνυπόφορο βογγητὸ γιὰ τὴ σημερινὴ κατάσταση, λὲς καὶ ἡ ὅποια ἀναπηρία μας ἐμποδίζει τὴ Χάρη καὶ τὴν Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, λὲς καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ἦταν ποτὲ ἀπρόσκοπτη, χωρίς στροβιλισμούς, χωρὶς ἀντινομίες καὶ ἐκπτώσεις»

Θ. Παπαθανασίου, Ἀνεστιότητα καὶ Παραπεμπτικότητα, Ἁρμός, Ἀθῆνα, σ. 33.