Ευαγγέλιο Κυριακής 6-11-2011

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ
κεφ. η΄ (8 )
Στιχ. 40-56. Η θεραπεία της αιμορροούσης και η ανάσταση της κόρης του Ιαείρου.

40 ᾿Εγένετο δὲ ἐν τῷ ὑποστρέψαι τὸν ᾿Ιησοῦν ἀπεδέξατο αὐτὸν ὁ ὄχλος· ἦσαν γὰρ πάντες προσδοκῶντες αὐτόν.

41 καὶ ἰδοὺ ἦλθεν ἀνὴρ ᾧ ὄνομα ᾿Ιάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ,

42 ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν. ᾿Εν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν.

43 καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ρύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι,

44 προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς.

45 καὶ εἶπεν ὁ ᾿Ιησοῦς· τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου;
46 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ.

47 ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα.

48 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην.

49 ῎Ετι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον.

50 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται.

51 ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ ᾿Ιωάννην καὶ ᾿Ιάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα
52 ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. ὁ δὲ εἶπε· μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει.

53 καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν.

54 αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου.

55 καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν.

56 καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτοῖς. ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.

Απόδοση στη δημοτική

40 Όταν επέστρεψε ο Ιησούς στη Γαλιλαία, τον υποδέχτηκε ο λαός με χαρά, διότι όλοι τον περίμεναν ανυπόμονα.

41 Τότε ήλθε στον Ιησού κάποιος άνθρωπος που ονομαζόταν Ιάειρος και ήταν άρχοντας της συναγωγής. Κι αφού έπεσε γονατιστός κοντά στα πόδια του, τον παρακαλούσε να πάει στο σπίτι του.

42 διότι είχε μία μονάκριβη κόρη περίπου δώδεκα χρόνων που βρισκόταν στα τελευταία της και πέθαινε. Και την ώρα που ο Ιησούς πήγαινε στο σπίτι του Ιαείρου, τα πλήθη του λαού τον περιέβαλλαν ασφυκτικά και τον πίεζαν.

43 Τότε λοιπόν κάποια γυναίκα που υπέφερε από αιμορραγία εδώ και δώδεκα χρόνια , η οποία μαζί με τα άλλα βάσανα της αρρώστιας της είχε ξοδέψει και όλη την περιουσία της σε γιατρούς και δεν μπόρεσε να θεραπευθεί από κανέναν.

44 αφού πλησίασε τον Ιησού από πίσω, ώστε να μην την αντιληφθεί κανείς, επειδή ντρεπόταν να γίνει φανερή η αρρώστια της, άγγιξε την άκρη του εξωτερικού ενδύματός του κι αμέσως σταμάτησε η αιμορραγία της.

45 Του είπε ο Ιησούς: Ποιός με άγγιξε; Και επειδή όλοι οι τριγύρω αρνούνταν, είπε ο Πέτρος και οι άλλοι μαθητές που ήταν μαζί του: Διδάσκαλε, τα πλήθη του λαού σε περικύκλωσαν και σε πιέζουν ασφυκτικά ∙ και συ λες, ποιος με άγγιξε;

46 Ο Ιησούς όμως είπε: Κάποιος με άγγιξε. Διότι εγώ κατάλαβα ότι βγήκε από πάνω μου δύναμη θαυματουργική.

47 Όταν λοιπόν η γυναίκα είδε ότι δεν μπόρεσε να κρυφτεί και δεν ξέφυγε από τον Ιησού αυτό που έκανε, ήλθε τρέμοντας από το φόβο της, κι αφού έπεσε γονατιστή μπροστά του, του διηγήθηκε μπροστά σ’ όλο το πλήθος του λαού για ποια αιτία τον άγγιξε και πώς θεραπεύθηκε αμέσως.

48 Τότε ο Ιησούς της είπε: Έχε θάρρος, κόρη μου, η πεποίθηση που είχες ότι θα έβρισκες την υγεία σου αν με άγγιζες, αυτή η πίστη σου σ’ έχει θεραπεύσει. Πήγαινε στο καλό, ειρηνική και ελεύθερη από κάθε ανησυχία που δοκίμαζες πιο πριν εξαιτίας της ασθενείας σου.

49 Κι ενώ μιλούσε ακόμη ο Ιησούς, ήλθε κάποιος από το σπίτι του αρχισυναγώγου και του είπε: Πέθανε η κόρη σου ∙ μην κουράζεις άλλο και μην ενοχλείς πια τον διδάσκαλο.

50 Ο Ιησούς όμως , μόλις άκουσε την είδηση αυτή, του είπε: Μη φοβάσαι, μόνο συνέχισε να πιστεύεις, και θα σωθεί η κόρη σου απ’ το θάνατο.

51 Κατόπιν, όταν έφθασε στο σπίτι του Ιαείρου, δεν άφησε να μπει κανείς άλλος στο δωμάτιό της νεκρής παρά μόνο ο Πέτρος, ο Ιωάννης, ο Ιάκωβος και ο πατέρας του κοριτσιού και η μητέρα.

52 Στο μεταξύ όλοι έκλαιγαν και χτυπούσαν τα στήθη τους Κι τα κεφάλια τους για τη νεκρή. Ο Ιησούς όμως τους είπε: Μην κλαίτε ∙ δεν πέθανε, αλλά κοιμάται.

53 Και εκείνοι τον περιγελούσαν, διότι ήταν βέβαιοι ότι το κοριτσάκι είχε πεθάνει.

54 Αυτός όμως, αφού τους έβγαλε όλους έξω, έπιασε το χέρι της και της φώναξε δυνατά: Κόρη, σήκω επάνω.

55 Τότε η ψυχή της επέστρεψε στο σώμα και αναστήθηκε αμέσως. Και ο Ιησούς διέταξε να της δώσουν φαγητό να φάει, για να πάρει δυνάμεις μετά από την εξάντληση που της είχε φέρει η χρόνια και θανατηφόρα ασθένειά της.

56 Οι γονείς της έμειναν εκστατικοί και κυριεύθηκαν από βαθύ και μεγάλο θαυμασμό. Ο Ιησούς όμως τους έδωσε την εντολή να μην πουν σε κανέναν αυτό που έγινε, για να μην ερεθίζεται ο φθόνος των εχθρών του.


Από «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ ΠΑΝ. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»
ΑΘΗΝΑΙ 201

ΚΑΛΟ ΣΑΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!!!Ο ΘΕΟΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ!!!

Τον διεσπαρμένον μου νου συνάγαγε Κύριε,
και την χερσωθείσαν μου καρδίαν καθάρισον,
ως τω Πέτρω διδούς μοι μετάνοιαν,
ως τω τελώνη στεναγμόν,
και ως τη πόρνη δάκρυα,
ίνα μεγάλη τη φωνή κραυγάζω σοι¨
ο Θεός σώσον με,
ως μόνος εύσπλαχνος και φιλάνθρωπος.

Ποιές και πόσες είναι οι βαθμίδες της αμαρτίας;

Οι βαθμίδες της αμαρτίας είναι στον αριθμό 12, κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, οι έξης:

Πρώτη βαθμίδα: α) Όταν κάνει κάποιος καλό έργο με πονηρό σκοπό χάριν χρημάτων, δόξης, τιμής. Δηλαδή, όταν αναμιγνύεται καλό με το κακό.

Δεύτερη βαθμίδα είναι: Η μισοτελειωμένη εκτέλεση ενός καλού έργου.

Τρίτη βαθμίδα είναι ο πειρασμός, ο δόλος, δηλ. ο πειρασμός, που έρχεται εναντίον του ανθρώπου από τον διάβολο, από τον κόσμο και από το σώμα και αυτός πειράζει τον άνθρωπο με τις πέντε αισθήσεις, οι όποιες ονομάζονται κατά τους Αγίους Πατέρας «αίσθηση της ψυχής».

Η τετάρτη βαθμίδα είναι η ενότητα, δηλ. η συνένωση του νου με τον πειρασμό.

Η πέμπτη βαθμίδα της αμαρτίας είναι η πάλη του νου δηλ. της ψυχής με τον πειρασμό. Μέχρις εδώ κυοφορείται η αμαρτία. Από εδώ όμως αρχίζει να αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο και να του επιφέρει την οργή του Θεού κατεπάνω του.

Η έκτη βαθμίδα είναι η συγκατάθεση του νου με την αμαρτία, δηλ. η ευχαρίστηση του νου από την κακή επιθυμία και τον πειρασμό. Από την στιγμή αυτή γεννάται η αμαρτία μέσα στον νου και στην καρδιά του ανθρώπου και τον καθιστά άξιο τιμωρίας, όπως λέει ο άγιος Απόστολος Ιάκωβος: «Είτα η επιθυμία συλλαβούσα τίκτει αμαρτία, η δε αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον» (Ιακώβου 1,15).

Η εβδόμη βαθμίδα της αμαρτίας είναι ότι η αμαρτία ενώθηκε με τον νου και την φαντασία. Έτσι λοιπόν, αφού ο άνθρωπος συγκατατέθηκε να κάνη την αμαρτία, αναγκάζεται με την παρακίνηση του διαβόλου να εντυπώσει αυτή την αμαρτία στην σκέψη του, ως να την είχε κάνει με το έργο. Με τη φαντασία του νου η αμαρτία αυξάνεται και μεταφυτεύεται στην καρδιά του ανθρώπου.

Η ογδόη βαθμίδα της αμαρτίας, είναι η απόφαση της θελήσεως του ανθρώπου να κάνει την αμαρτία με την πράξη.

Η ενάτη βαθμίδα, είναι ήη συνήθεια της αμαρτίας, δηλ. η πραγματοποίηση της αμαρτίας επί πολλάς φοράς.

Η δεκάτη βαθμίδα είναι το πάθος, η εξοικείωση προς το κακό, δηλ. η συνεχής επιτέλεση της αμαρτίας με την θέληση και χωρίς την θέληση του ανθρώπου.

Η ενδέκατη βαθμίδα είναι η απελπισία, όταν ο ίδιος ο άνθρωπος χάση την ελπίδα της συγχωρήσεως δια της μετανοίας, με την Χάρι και το έλεος του Θεού.

Η τελευταία βαθμίδα της αμαρτίας είναι η αυτοκτονία, δηλ. ό φόνος του απελπισμένου ανθρώπου με τα ίδια του τα χέρια εξ αιτίας των αμαρτιών του, με την ελεύθερη θέληση του.
Αυτή είναι η χειρότερη βαθμίδα της αμαρτίας, από την οποία να μας προστατεύσει όλους ο Θεός, διότι αυτός που αυτοκτονεί δεν συγχωρείται στους αιώνας και η Εκκλησία δεν επιτρέπει να προσευχώμεθα γι' αυτόν.

Οι Άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν να πολεμούμε την αμαρτία, όσο ακόμη είναι μικρή, στην ώρα της γεννήσεως της και όχι όταν μεγαλώνει και ριζώνει ως πάθος στην καρδιά μας. Να την φονεύουμε, όταν είναι μυρμήγκι και όχι λιοντάρι, διότι τότε ο «μυρμηγκολέων» μας σκοτώνει.
Επίσης και ο ψαλμωδός Δαβίδ με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος έλεγε:

«Μακάριος ος κρατήσει και εδαφιεί τα νήπια σου προς την πέτρα» (Ψαλμ. 136,9).

Δηλαδή μακάριος είναι όποιος θα συντρίψει τις αμαρτίες του με την πέτρα - τον Χριστό - όσο είναι ακόμη μικρές, όπως τα μυρμήγκια διότι εάν μεγαλώσουν θα αιχμαλωτισθούν στην Βαβυλώνα των παθών και θα μας σκοτώσουν.

Πηγή: Αμαρτωλών Σωτηρία
http://armenisths.blogspot.com/2011/10/blog-post_9528.html
ΠΗΓΗ: http://leimwnas.blogspot.com/2011/11/blog-post_01.html

ΕΧΘΡΙΚΕΣ ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ

Κείμενα π. Φιλοθέου Ζερβάκου

Ὅταν ὁ ἐχθρός σᾶς προσβάλλει

Ὅσες φορές σᾶς προσβάλλει ὁ ἐχθρὸς (διάβολος) εἴτε μὲ κάποιο πάθος εἴτε μὲ μελαγχολία, μὲ τὴν ἀμέλεια, τὴν ἀπελπισία, ἁρπάξτε ἀμέσως τὸ ὅπλο τῆς προσευχῆς, καὶ θὰ δεῖτε πόσο γρήγορα ἐξαφανίζεται καὶ δὲ μένει οὔτε ἴχνος τῆς παρουσίας του. Ὅταν σᾶς πολεμάει ὁ ἐχθρὸς νὰ ζητᾶτε τὴ βοήθεια τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τοῦ φύλακα Ἄγγελου τῆς ψυχῆς σας καὶ ὅλων τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν Ἁγίων. Μαζὶ μὲ τὴν προσευχή σας νὰ λέτε τὴ δυσκολία σας σὲ πνευματικὸ Ἱερέα, ἀλλὰ νὰ ζητᾶτε καὶ τὶς προσευχὲς καὶ συμβουλὲς τῶν ἄλλων ἀδελφῶν σας, διότι ἕνας ἀδελφὸς ποὺ βοηθιέται ἀπὸ ἄλλον ἀδελφό, γίνεται δυνατὸς σὰν τὴν ὀχυρωμένη πόλη. Γιὰ ὅλα αὐτὰ χρειάζεται νὰ ἀσκεῖται βὶα στὸν ἑαυτό σας, νὰ ἐνεργεῖτε γρήγορα καὶ μὲ γεναιότητα.
Νὰ μεταχειρισθεῖς τέσσερα ὅπλα, ἀκαταμάχητα, κατὰ τῶν πειρασμῶν

Ὁ σατανᾶς εἶναι ὁ μισόκαλος ἐχθρός, ὁ παμπόνηρος καὶ παγκάκιστος, ποὺ μέρα καὶ νύχτα, κάθε ὥρα καὶ στιγμή, μᾶς πολεμάει, μᾶς στεναχωρεῖ καί μᾶς πειράζει. Καὶ ἄλλοτε σὰν πνευματικός σου πατέρας σὲ εἶχα συμβουλέψει πὼς νὰ ἀποφεύγεις τὶς πολύπλοκες παγίδες του καὶ νὰ φυλάγεσαι ἀπὸ τὰ πυρωμένα βέλη του. Τώρα σὲ συμβουλεύω νὰ μεταχειρισθεῖς τέσσερα ὅπλα ἀκαταμάχητα. Μὲ αὐτὰ τὰ ὅπλα, ἂν βέβαια τὰ χρησιμοποιήσεις μὲ μεγάλη προσοχή, δεξιοτεχνία, προθυμία καὶ ἀνδρεία, ὄχι μόνο θὰ μείνεις ἄτρωτος καὶ ἀβλαβὴς ἀπὸ τὰ βέλη καὶ τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ καὶ θὰ τὸν νικήσεις καὶ θὰ τὸν ἀφανίσεις.

Πρῶτο ὅπλο κατὰ τοῦ ἐχθροῦ εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. «Τὸν Κύριο ἔβλεπα συνέχεια μπροστά μου, γιὰ νὰ μὴ μὲ σαλέψει ὁ πειρασμὸς» (Ψάλμ. 15, 8• Πράξ. 2, 25). Ἐκεῖνος ποὺ σκέφτεται καὶ στοχάζεται καλὰ πὼς ὁ Θεὸς εἶναι πανταχοῦ παρών, καὶ πάντοτε εἶναι μπροστά του, μέρα καὶ νύχτα σὲ κάθε περίσταση, δὲν μπορεῖ νὰ ἁμαρτήσει. Διότι, ἀφοῦ φοβᾶται νὰ ἁμαρτήσει μπροστὰ σὲ ἕνα τιποτένιο ἄντρα ἢ γυναίκα, ἀκόμη καὶ μπροστὰ σὲ ἕνα μικρὸ παιδί, πὼς θὰ τολμήσει νὰ ἁμαρτήσει μπροστὰ στὸν Παντοδύναμο Θεό, ποὺ Τὸν τρέμουν τὰ Χερουβεὶμ καὶ τὰ Σεραφείμ, ὅλα τὰ κτίσματα ποὺ ἀναπνέουν, καὶ ποὺ μὲ ἕνα νεῦμα Τοῦ σαλεύει ὅλη ἡ γῆ;

Δεύτερο ὅπλο εἶναι νὰ συνηθίσεις νὰ λὲς ἀκατάπαυστα τὴν εὐχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον μέ». Αὐτὴ τὴν εὐχὴ νὰ ἀρχίζεις νὰ τὴ λές, μόλις σηκωθεῖς τὸ πρωὶ ἀπὸ τὸ κρεβάτι σου. Νὰ τὴ λὲς καὶ ὅταν περπατᾶς στὸ δρόμο καὶ ὅταν μπαίνεις στὸ αὐτοκίνητο, στὸ τρένο, στὸ πλοῖο, στὸ ἀεροπλάνο• καὶ ἐνῶ ἐργάζεσαι, τρῶς, πίνεις, καὶ σὲ κάθε ὥρα καί περίσταση. Ἀλλὰ νὰ τὴ λὲς μὲ τὴν καρδιά σου, μὲ πίστη εὐλάβεια, ἀγάπη, πόθο καὶ βία. Ὄχι τὸ στόμα νὰ λέει: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ» καὶ ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ νὰ λένε ἄλλα, καὶ μάλιστα πονηρὰ καὶ ἀντίθετα.

Τρίτο ὅπλο κατὰ τοῦ διαβόλου εἶναι ἡ ταπείνωση δηλ. νὰ μὴν ὑψηλοφρονεῖς, ἀλλὰ τὸ φρόνημά σου νὰ εἶναι ταπεινό. Νὰ ἔχεις τὴν αἴσθηση πὼς ὅ,τι ἔχεις δὲν εἶναι δικό σου, ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ. Δηλ. τὸ σῶμα σου καὶ ἡ ψυχή, ἡ ὑγεία καὶ ἡ δύναμη, ἡ σοφία, ὁ πλοῦτος καὶ ὅτι ἄλλο ἔχεις, ἀκόμη καὶ οἱ ἀρετές, οἱ ἀγαθοεργίες, οἱ προσευχές, οἱ νηστεῖες, οἱ ἐλεημοσύνες, ὅλα, ὅλα εἶναι χαρίσματα τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ, χωρὶς τὸν ὁποῖο δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε κανένα καλό. Ὅταν λοιπὸν ἔχεις ταπεινὸ φρόνημα, θὰ σὲ σκεπάζει καὶ θὰ σὲ φυλάει ὁ Θεός. Γιατί ὁ Θεὸς συγκινεῖται μὲ τὸν ταπεινὸ καὶ τὸν προσέχει, ὅπως λέει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στὸ βιβλίο τῶν Παροιμιῶν. Ὅταν στὶς καρδιὲς τῶν ταπεινῶν ἀνθρώπων ἀναπαύεται τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ πλησιάσει ὁ διάβολος;

Τέλος, τέταρτο ὅπλο κατὰ τῶν παγίδων καὶ τῶν πειρασμῶν τοῦ διαβόλου, εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ καθαρή, ἡ ἀληθινή, ἡ ὁλόψυχη. Ὅποιος ἔχει αὐτὴ τὴν ἀγάπη ἔχει μαζί του τὸ Θεό, ποὺ εἶναι ἀγάπη: «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰω. 4, 16). Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει μαζί του τὸ Θεὸ προστάτη καὶ βοηθό, τότε ποιὸν θὰ φοβηθεῖ; Ὅπου φῶς, φεύγει τὸ σκοτάδι• ὅπου ἀλήθεια, φυγαδεύεται τὸ ψεῦδος• ὅπου ὁ Θεός, φεύγει σὰν ἀστραπὴ ὁ διάβολος.

Αὐτὰ τὰ τέσσερα ὅπλα λοιπὸν νὰ μεταχειρίζεσαι καὶ νὰ παρακαλᾶς τὸ Θεὸ νὰ σὲ βοηθάει καὶ νὰ σὲ στηρίζει. Καί, ἂν σὰν ἄνθρωπος τραυματιστεῖς ἀπὸ τὸ διάβολο, νὰ τρέχεις ἀμέσως στὸ γιατρό, στὸν πνευματικό, στὴ μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση. Νὰ ζητήσεις θεραπεία καὶ θὰ τὴν ἔχεις.
Ἡ τέλεια ἀγάπη καὶ ἡ ταπείνωση κατακαίει τὸ σαρκικὸ πειρασμὸ
Ἡ ὄραση μολύνεται, ὅταν βλέπει σώματα γυναικῶν καὶ ἀνδρῶν - περισσότερο γυναικῶν - ποὺ ντύνονται ἄσεμνα. Γι’ αὐτὸ καλὰ κάνεις ποὺ συμμαζεύεις τὰ μάτια σου καὶ τὸ νοῦ σου, ὥστε νὰ μὴ δεῖς ματαιότητες καὶ βρομερότητες ἀναίσχυντων γυναικῶν καὶ ἀκάθαρτων, ποὺ κατευθύνονται ἀπὸ τοὺς δαίμονες. Ὅμως πιὸ ἀσφαλὲς καὶ σίγουρο ἀπό ὅλα εἶναι νὰ ἀποκτήσεις τὴν τέλεια ἀγάπη, ποὺ ἐλευθερώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ φόβο καὶ ποὺ ποτὲ δὲν ξεπέφτει. Γιατί ἡ τέλεια ἀγάπη σὰν φλόγα δυνατὴ κατακαίει κάθε αἰσχρὴ καὶ κακὴ ἐπιθυμία. Νὰ ἀποκτήσεις ἀκόμη καὶ τὴν ἀληθινὴ ταπείνωση, ποὺ ὁ σατανάς φοβᾶται καὶ δὲν πλησιάζει. Γι’ αὐτὸ ἂς ζητοῦμε πάντοτε, μὲ θερμὴ πίστη καὶ δάκρυα, νὰ μᾶς δώσει ὁ Κύριος ταπείνωση καὶ ἀγάπη, γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὶς παγίδες τοῦ παγκάκιστου ἐχθροῦ καὶ νὰ φθάσουμε μὲ ἀσφάλεια στὸ ἀκύμαντο καὶ γαλήνιο λιμάνι τῆς αἰώνιας ζωῆς καὶ ἀνάπαυσης.
* * *

Ἀπό τό βιβλίο :
« ΔΙΔΑΧΕC ΠΑΤΡΙΚΕC ΚΑΙ ΘΑΥΜΑCΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ (CΕ ΘΕΜΑΤΙΚΕC ΕΝΟΤΗΤΕC) »,
Ἰανουάριος 2006.
Ἐκδόσεις: Ὀρθόδοξος Κυψέλη.
ΠΗΓΗ:arnion.gr

ΘΕΙΕΣ ΓΡΑΦΕΣ

Κείμενα π. Φιλοθέου Ζερβάκου

Οἱ Χριστιανοὶ νὰ διαβάζουν τὶς Θεῖες Γραφὲς

Λυπᾶμαι ποὺ βλέπω τί διαβάζουν σήμερα οἱ Χριστιανοί. Μόλις ξυπνήσουν τρέχουν στὶς ἐφημερίδες νὰ μάθουν τὰ νέα. Βλέπω μέσα στὰ λεωφορεία, στὰ καφενεῖα, στοὺς δρόμους, στὰ πλοῖα νὰ κρατοῦν οἱ περισσότεροι καὶ νὰ διαβάζουν ἐφημερίδες καὶ κάτι αἰσχρά, ἀσεβή καὶ βλάσφημα περιοδικά, ἀπὸ τὰ ὁποῖα πλημμύρισε ὅλη ἡ πατρίδα μας. Δὲν εἶδα κανέναν νὰ κρατάει ἢ νὰ διαβάζει Εὐαγγέλιο ἢ θρησκευτικὸ καὶ ἠθικὸ περιοδικό. Τολμῶ νὰ πῶ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἄγνωστος στὴν Ἑλλάδα καὶ ὅτι βασιλεύει σήμερα ὁ σατανᾶς καὶ κυριαρχεῖ. Πῶς λοιπὸν νὰ μὴν ἔρθει ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ; Ὢ ἄνθρωποι! «Ἐῶς πότε θὰ εἶναι βαριὰ ἡ καρδιά σας; γιατί ἀγαπᾶτε τὴ ματαιότητα καὶ ἐπιζητεῖτε τὴν ψευτιά;» Ἐλᾶτε στὸν ἑαυτό σας!

Πολλὲς ἀπὸ τὶς ἐφημερίδες κατάφεραν μὲ τὴν ψευτιὰ καὶ τὶς συκοφαντίες νὰ βάλουν μέσα στὶς καρδιὲς τῶν Ἑλλήνων ἀδιάλλακτο μίσος, ὥστε νὰ κατατρώγουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον σὰν αἱμοβόρα θηρία. Ποιὰ ὠφέλεια ἔχετε ἀπὸ τὰ πορνογραφικὰ φύλλα πού διαβάζετε; Ἐὰν ἐσεῖς πάψετε νὰ τὰ διαβάζετε, θὰ πάψουν καὶ ἐκεῖνοι νὰ τὰ ἐκδίδουν. Ἂν δὲν πάψετε νὰ τὰ διαβάζετε, καὶ ἐδῶ ὁ Θεὸς θὰ σᾶς τιμωρήσει καὶ στὴ μέλλουσα ζωή. Εἶναι λυπηρό, ἀγαπητοί μου, ἡ μέλισσα, ἕνα ταπεινὸ ἔντομο, νὰ τρέχει στὰ ἄνθη καὶ νὰ διαλέγει τὸ ἄρωμα καὶ τὸ νέκταρ, ἐνῶ οἱ λογικοὶ ἄνθρωποι ἀφήνουν τὶς καθαρὲς πηγὲς τῶν Θείων Γραφῶν, ποὺ ἀναβλύζουν τὰ ζωήρυτα νάματα, καὶ τρέχουν στὶς ἀκάθαρτες καὶ βρόμικες πηγὲς τῶν μυθιστορημάτων, τῶν ἐφημερίδων καὶ τῶν πορνογραφικῶν περιοδικῶν.

Ἂν διάβαζαν οἱ Χριστιανοὶ τὸ Εὐαγγέλιο, θὰ εἶχαν ἀναμεταξὺ τοὺς ἀγάπη καὶ δὲ θὰ γινόταν ἀδελφοκτόνοι• διότι τὸ Εὐαγγέλιο διδάσκει ὄχι μόνο τοὺς ἀδελφοὺς καὶ φίλους νὰ ἀγαπᾶμε, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐχθρούς.
Ἂν οἱ Χριστιανοὶ μελετοῦσαν τὸ Εὐαγγέλιο, δὲ θὰ ἦταν προσηλωμένοι στὰ γήινα οὔτε θὰ ἦταν ἅρπαγες καὶ πλεονέκτες, ἀλλὰ θὰ συγκέντρωναν θησαυροὺς στοὺς οὐρανούς. Θὰ ἦταν ἐλεήμονες, συμπαθεῖς, ἐπιεικεῖς, πράοι, ἀνεξίκακοι. Δὲ θὰ φρόντιζαν μόνο γιὰ τὸ δικό τους συμφέρον, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ συμφέρον τῶν ἀδελφῶν τους.
Ἂν οἱ γυναῖκες διάβαζαν τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, τὸν Ἀπόστολο Πέτρο, τοὺς θείους διδασκάλους ποὺ παραγγέλνουν τὶς γυναῖκες νὰ ντύνονται σεμνὰ καὶ νὰ ἔχουν καλυμμένο τὸ κεφάλι τους, δὲ θὰ ντύνονταν τὸ ἄσεμνο, σατανικὸ καὶ τόσο σκανδαλιστικὸ ντύσιμο. Σήμερα οἱ γυναῖκες ἀφήνουν ὅλα τὰ χέρια τοὺς γυμνά, καὶ τὰ στήθη τους, καὶ δὲν ντρέπονται τοὺς ἀνθρώπους, καὶ τὸ Θεὸ δὲ φοβοῦνται.
Ἂν διάβαζαν τὶς Γραφὲς οἱ ἄνθρωποι, δὲ θὰ βλασφημοῦσαν τὸ Θεό, ἀλλὰ θὰ Τὸν δοξολογοῦσαν. Οἱ μικροὶ θὰ σέβονταν τοὺς μεγάλους καὶ οἱ μεγάλοι θὰ ἀγαποῦσαν τοὺς μικρότερους. Οἱ γονεῖς θὰ ἔδιναν ἀληθινὴ παιδεία καὶ διδασκαλία στὰ παιδιά τους καὶ τὰ παιδιὰ θὰ ἔκαμναν ὑπακοὴ στοὺς γονεῖς. Ἐὰν δὲν διάβαζα, ἔλεγε ἕνας φιλόσοφος, τὶς Θεῖες Γραφές, θὰ ἤμουν ὁ χειρότερος ἄνθρωπος. Καὶ μεῖς οἱ σημερινοὶ Χριστιανοί, ἐπειδὴ δὲ μελετοῦμε τὶς Θεῖες Γραφές, γίναμε κακοῦργοι, ἀδελφοκτόνοι καὶ παράφρονες. Δὲν εἶναι λοιπὸν παράφρονες οἱ γυναῖκες ποὺ περπατοῦν στοὺς δρόμους καὶ εἰσέρχονται καὶ μέσα στὸ Ναὸ τοῦ Θεοῦ μὲ τελείως γυμνὰ τὰ χέρια καὶ τὰ στήθη; Ὄχι μόνο αὐτὲς εἶναι παράφρονες, ἀλλὰ καὶ οἱ γονεῖς καὶ οἱ συγγενεῖς τους, ἂν τὶς ἐπιτρέπουν νὰ ντύνονται ἔτσι. Καὶ πῶς δὲν εἶναι παράφρονες ἐκεῖνοι ποὺ βλασφημοῦν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ποὺ δημιούργησε καὶ ἔπλασε καί μας χορηγεῖ ὅλα τὰ ἀγαθά, πού ἔχυσε τὸ αἷμα Του γιὰ νὰ μᾶς ἐξαγοράσει;

Ἂς συνέλθουμε, ἀδελφοὶ• ἂς ξυπνήσουμε, ἂς ἀποτινάξουμε τὸν ὕπνο τῆς ἀμέλειας καὶ τῆς ραθυμίας καὶ ἂς στοχαστοῦμε σὲ ποιὰ καταστροφή μας ἔφερε καί μας φέρνει ἡ ἁμαρτία. Ἂς τρέξουμε στὶς πηγὲς τῶν ζωήρυτων ναμάτων, στοὺς λειμῶνες τῶν Θείων Γραφῶν. Ἐκεῖ θὰ μάθουμε πῶς νὰ ἀγαπήσουμε τὸν πλησίον μας, ἀκόμη καὶ τοὺς ἐχθρούς μας, πὼς νὰ ἐλεοῦμε τοὺς φτωχούς, πὼς νὰ εἴμαστε ταπεινοί, πράοι κλπ. Ἂν διαβάζουμε μὲ προθυμία τὶς Θεῖες Γραφές, θὰ γίνουμε οἱ καλύτεροι ἄνθρωποι καὶ Χριστιανοί.
* * *

Ἀπό τό βιβλίο :
« ΔΙΔΑΧΕC ΠΑΤΡΙΚΕC ΚΑΙ ΘΑΥΜΑCΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ (CΕ ΘΕΜΑΤΙΚΕC ΕΝΟΤΗΤΕC) »,
Ἰανουάριος 2006.
Ἐκδόσεις: Ὀρθόδοξος Κυψέλη.

ΠΗΓΗ:arnion.gr

«Πού βρίσκονται οι ψυχές των αμαρτωλών που πέθαναν αμετανόητοι και ασυγχώρητοι;»

Αμέσως μετά το σωματικό θάνατο του ανθρώπου, είτε ενάρετου είτε αμαρτωλού, η ψυχή του υφίσταται τη λεγόμενη μερική-ατομική κρίση. Κρίνεται, δηλαδή, σε μια πρώτη φάση από το Θεό και στη συνέχεια τοποθετείται σ’ έναν υπεραισθητό χώρο, όπου, περιμένοντας την τελική και καθολική Κρίση, προγεύεται είτε την ευφροσύνη του παραδείσου, αν ήταν δίκαιη, είτε το βασανισμό της κολάσεως, αν ήταν αμαρτωλή και δεν μετανόησε ως την ώρα της εξόδου της από το σώμα. Περιορισμένες, λοιπόν, σ’ αυτόν το χώρο, τον καθορισμένο από τον Κύριο και γνωστό μόνο σ’ Αυτόν, οι ψυχές των αμετανόητων αμαρτωλών περιμένουν με τρόμο, φρίκη και οδύνη τη στιγμή της οριστικής τους καταδίκης.

Η στάση μας απέναντι στη ζωή και το θάνατο.
Η επιθυμία σας να ζήσετε είναι φυσική και δεν έχει τίποτε το εφάμαρτο. Ωστόσο η χριστιανική στάση απέναντι στη ζωή και το θάνατο είναι: «Το θέλημα του Κυρίου γινέσθω» (Πράξ. 21:14). Γιατί, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, κανένας μας δεν ζει για τον εαυτό του και κανένας μας δεν πεθαίνει για τον εαυτό του. Όταν ζούμε, ζούμε για τον Κύριο. Και όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για τον Κύριο. Είτε, λοιπόν, ζούμε είτε πεθαίνουμε, σ’ Εκείνον ανήκουμε (Ρωμ. 14:7-8). Αυτή τη διάθεση πρέπει να καλλιεργήσουμε μέσα μας, διώχνοντας κάθε φόβο και κάθε ανησυχία. «Πώς να παρουσιαστώ στον Κύριο, όταν πεθάνω;», αναρωτιέστε. Να παρουσιαστείτε έχοντας καθαριστεί από τις αμαρτίες σας με τη μετάνοια και την Εξομολόγηση, έχοντας λάβει το εφόδιο της αιώνιας ζωής, τα άχραντα Μυστήρια του Χρίστου, έχοντας στο νου σας αγαθούς λογισμούς και στην καρδιά σας άγια αισθήματα -πίστη, ελπίδα, ταπείνωση, φόβο Θεού… Τα αισθήματα αυτά αντικαθιστούν όλα τα καλά έργα, που η αρρώστια δεν σας επιτρέπει να κάνετε. (Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Χειραγωγία στην πνευματική ζωή», Ι. Μ. Παρακλήτου)
http://leimwnas.blogspot.com/2011/09/blog-post_8590.html
http://pneumatikixara.blogspot.com/2011/11/blog-post_6370.html

Λόγοι παρηγοριάς

Η απελπισία και η απογοήτευση είναι το χειρότερο πράγμα. Είναι παγίδα του σατανά, για να κάνει τον άνθρωπο να χάσει την προθυμία του στα πνευματικά και να τον φέρει σε απελπισία. Όλες σχεδόν οι αρρώστιες προέρχονται από έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό και αυτό δημιουργεί άγχος. Το άγχος το δημιουργεί η κατάργηση του θρησκευτικού αισθήματος. (ΓΕΡ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ).

Ο άνθρωπος που έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον Θεό χαίρεται τα πάντα. Είτε είναι άρρωστος ,είτε μένει νηστικός, είτε τον αδικούν, είτε…, είτε…, πιστεύει ότι ο Θεός τα έχει επιτρέψει ,ελπίζει στον Θεό και είναι πάντα ασφαλισμένος στο λιμάνι της ελπίδος του Θεού.("γερ.παϊσιος)

«Οι Εθνικές Εκκλησίες και ο Εθνοφυλετισμός υπό το πρίσμα των Ιερών Κανόνων»

http://www.pemptousia.gr

του Φίλιππου Τακόπουλου,
Υπ. Δρ Κανονικού Δικαίου του Τμήματος Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών

Η νεώτερη δυτική Ευρωπαϊκή διανόηση και ιδιαίτερα η Γαλλική Επανάσταση με το ψήφισμα της 27ης Αυγούστου του 1789 της Συντακτικής Συνέλευσης διακήρυξε ότι «αρχή πάσης κυριαρχίας εναπόκειται ουσιωδώς εις το έθνος, ουδεμία συσσωμάτωσις, ουδέν άτομον δύναται να ασκήση εξουσίαν μη διατασσομένης ρητώς υπό του έθνους». Έτσι το έθνος = nation κατά τον Abbè Sieriès εκπροσωπείται από την τρίτη τάξη . Ορίστηκε δε το έθνος ως πολιτική ενότητα = Staatsnation . Αλλά και στον Ελλαδικό χώρο όλα τα Συντάγματα αναγράφουν ως θεμελιώδη αρχή της συντάξεως του Ελληνικού Πολιτεύματος ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το έθνος» . Οι ιδέες αυτές του Ευρωπαϊκού διαφωτισμού εισπήδησαν και στον Ανατολικό Χριστιανισμό αποσυνδέοντας το έθνος από την αρμονική σύνδεση με την Χριστιανική πίστη μέσα στην εμπειρία του πνευματικού βίου της Εκκλησίας. Αναπτύχθηκε η τάση της εθνικής αυτοσυνειδησίας με υπερτονισμό των ιδιαιτεροτήτων έναντι των άλλων εθνοτήτων μέσα από την ανάπτυξη μιας υπερτροφικής κρατικής αυθεντίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την διαμόρφωση στα νεώτερα χρόνια μιας Γεωπολιτικής της Ορθοδοξίας, όπως διαμορφώθηκε διαχρονικά στη μεταβυζαντινή ιστορία, κατά τον François Thual. Το μοντέλο αυτό καρποφόρησε στα νεότερα Ορθόδοξα κράτη- έθνη, υιοθετήθηκε και κατέστη κριτήριο για τον επανακαθορισμό της σχέσεως Εκκλησίας- Έθνους.

Η ανάπτυξη ενός ιδιότυπου εθνικισμού , υπό την επίδραση του Διαφωτισμού, έθρεψε την ιδέα

KAΛO KAI EYΛOΓHMENO MHNA,ΝΑ ΕΧΕΤΕ!!!

ΔΟΞΑ ΣΟΙ ΚΥΡΙΕ!!!
ΔΟΞΑ ΣΟΙ!!!




ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΜΗΝΑ!!!
ΧΑΡΑ ΘΕΟΥ ΝΑ ΕΧΕΤΕ!!!

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ

AΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ