Εικοσιεφτά παππούδες

http://anagnostikon.blogspot.com/2012/03/75.html#more

 

Συζήτηση μεταξύ Ελλήνων φίλων στις Βρυξέλλες, αφού έχουμε διαβάσει όλες τις ελληνικές εφημερίδες με την τρέχουσα επικαιρότητα και κάνουμε συνέχεια τσ, τσ,  κουνώντας το κεφάλι απαξιωτικά. 

- Είμαστε άραγε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων;

- Γιατί όχι;

- Να, έχουν περάσει τόσα χρόνια... Χιλιετίες, τι έχει απομείνει απ' αυτούς;

- Ξέρεις ότι παλαιότερα για να υποδηλώσουν το πέρασμα του χρόνου μετρούσαν παππούδες;

- Παππούδες;

- Ναι, παππούδες. Κάθε παππούς συμβολίζει τρεις γενιές. Είναι τριάντα χρονών και κάνει ένα παιδί. Το παιδί του μεγαλώνει και στα τριάντα του γίνεται κι αυτός πατέρας.  Όταν ο παππούς αυτός θα είναι ενενήντα χρονών, ο γιος του θα είναι εξήντα, το εγγόνι του θα είναι τριάντα και θα ετοιμάζεται να κάνει κι αυτός ένα παιδί. Όλοι αυτοί ζούσαν παλαιότερα στο ίδιο σπίτι, έτσι δεν είναι;

- Ναι.

- Ας πάρουμε τώρα τον Λεωνίδα της μάχης των Θερμοπυλών. Ο Λεωνίδας με τη γυναίκα του Γοργώ απέκτησαν ένα γιο, τον Πλείσταρχο, γεγονός που τον καθιστούσε ισότιμο με τους τριακόσιους, οι οποίοι επιλέχθηκαν να τον συνοδέψουν στις Θερμοπύλες εν μέρει επειδή είχαν όλοι τους γιο. Οι Σπαρτιάτες με αυτό τον τρόπο επέλεξαν πως όποιοι μαχητές θα πήγαιναν να πολεμήσουν έπρεπε να είχαν τουλάχιστον ένα γιο, ώστε να διατηρηθεί η γενιά τους. Το ήξερες;

- Όχι!

- Πότε πέθανε ο Λεωνίδας;

- Εεε...

- Το 480 προ Χριστού. Τώρα έχουμε 2012. Πόσοι τέτοιοι παππούδες χωράνε σ' αυτό το διάστημα;

- Πόσοι;

- Εικοσιεφτά.

- Εικοσιεφτά; Μόνο;

- Βέβαια. 2012 χρόνια μετά Χριστόν και 480 προ Χριστού κάνουν 2492 χρόνια. Δια 90 χρόνια που συμβολίζει κάθε τέτοιος παππούς δίνει 27 και κάτι. Τώρα βάλε στη σειρά αυτούς τους εικοσιεφτά παππούδες. Φαντάσου το λίγο. Δεν είναι και πολλοί, έτσι δεν είναι; Σχηματίζουν μια σειρά μερικών μέτρων.

 

- Δηλαδή, εικοσιεφτά παππούδες μόλις με χωρίζουν από τον Λεωνίδα της Σπάρτης;

- Ακριβώς. Σκέψου τώρα λίγο εκείνον τον αρχαίο βασιλιά. Είναι λίγο πριν την τελική μάχη. Το τέλος, το ξέρει, είναι σήμερα, πλησιάζει. Στέκεται και κοιτάζει προς το νότο. Δεν ξέρει το μέλλον, όπως το ξέρουμε εμείς σήμερα. Αναλογίζεται με λύπη τη γυναίκα του και το παιδί του που θα μείνουν πίσω. Άραγε η Γοργώ, η γυναίκα του, θα ζήσει, ο Πλείσταρχος, το παιδί του, θα ζήσει; Θα διατηρηθεί άραγε η γενιά του; Και τι απαντάς εσύ, ω καρεκλοκένταυρε των Βρυξέλλων, μετά από εικοσιεφτά παππούδες; Θα ζήσει η γενιά του;