Είναι φωτιά που χρειάζεται λάδι

Φωτιά είναι η προσευχή και ιδιαιτέρως όταν αναπέμπεται από νηφάλια και φλογισμένη ψυχή. Αλλά η φωτιά αυτή για ν’ αγγίξη τις ουράνιες αψίδες χρειάζεται λάδι˙ και λάδι της φωτιάς αυτής δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ελεημοσύνη.
Χύνε λοιπόν το λάδι άφθονο, για να αισθάνεσαι χαρά για το κατόρθωμά σου και να κάνης τις προσευχές σου με περισσότερο θάρρος και μεγαλύτερη προθυμία .
Διότι, όπως δεν μπορούν να προσευχηθούν με θάρρος  εκείνοι που δεν έκαναν κανένα καλό, έτσι και αυτοί που κατόρθωσαν κάτι και έρχονται ύστερα από την δίκαιη πράξι να προσευχηθούν, κάνουν την προσευχή τους με μεγαλύτερη προθυμία, γεμάτοι χαρά από την ανάμνησι του κατορθώματος.
Για να γίνη λοιπόν και σ’ αυτό πιο δυνατή η προσευχή μας, επαγρυπνώντας ο νους μας στις προσευχές από την ανάμνησι των κατορθωμάτων, ας ερχώμαστε στις προσευχές με την  ελεημοσύνη και ας θυμώμαστε με ακρίβεια όλα αυτά που λέχθηκαν. Και πάνω από όλα τα άλλα, σας παρακαλώ, να διατηρήτε συνέχεια στο νου σας εκείνη την εικόνα που είπα, ότι δηλαδή οι φτωχοί στέκονται μπροστά στις πόρτες των ναών αναπληρώνοντας εκείνη την ανάγκη της ψυχής, την οποία αναπληρώνει η βρύσι στο σώμα.
Αν λοιπόν θυμώμαστε συνέχεια αυτό, καθαρίζοντας συνεχώς τη σκέψι μας, θα μπορέσουμε  να αναπέμπουμε καθαρές τις προσευχές μας και να αποσπάσουμε μεγάλη παρρησία από το Θεό , ώστε να επιτύχουμε τη βασιλεία των ουρανών με τη χάρι και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού…
( Εις το ρητόν «Έχοντες δε το αυτό πνεύμα της πίστεως» Γ’
ΕΠΕ 27, 386. PG 51, 301-302 )

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Καινή Διαθήκη (με απόδοση στη δημοτική)

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ
κεφ. κδ΄ ( 24 )
Στιχ. 29-35. Η δευτέρα παρουσία του Κυρίου.

29 Εὐθέως δὲ μετὰ τὴν θλῖψιν τῶν ἡμερῶν ἐκείνων ὁ ἥλιος σκοτισθήσεται καὶ ἡ σελήνη οὐ δώσει τὸ φέγγος αὐτῆς, καὶ οἱ ἀστέρες πεσοῦνται ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ, καὶ αἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν σαλευθήσονται.

30 καὶ τότε φανήσεται τὸ σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ τότε κόψονται πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς καὶ ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς.

31 καὶ ἀποστελεῖ τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ μετὰ σάλπιγγος φωνῆς μεγάλης, καὶ ἐπισυνάξουσι τοὺς ἐκλεκτοὺς αὐτοῦ ἐκ τῶν τεσσάρων ἀνέμων ἀπ᾿ ἄκρων οὐρανῶν ἕως ἄκρων αὐτῶν.

32 ᾿Απὸ δὲ τῆς συκῆς μάθετε τὴν παραβολήν. ὅταν ἤδη ὁ κλάδος αὐτῆς γένηται ἁπαλὸς καὶ τὰ φύλλα ἐκφύῃ, γινώσκετε ὅτι ἐγγὺς τὸ θέρος·

33 οὕτω καὶ ὑμεῖς ὅταν ἴδητε ταῦτα πάντα, γινώσκετε ὅτι ἐγγύς ἐστιν ἐπὶ θύραις.

34 ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ παρέλθῃ ἡ γενεὰ αὕτη ἕως ἂν πάντα ταῦτα γένηται.

35 ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι.


Απόδοση στη δημοτική

29 Αμέσως ύστερα από τη θλίψη και τις δοκιμασίες, των ημερών εκείνων, όταν πλέον θα πλησιάζει η συντέλεια του κόσμου, ο ήλιος θα χάσει τη λάμψη του και θα σκοτισθεί, και η σελήνη  θα παύσει να φέγγει, ενώ τα άστρα θα πέσουν από τον ουρανό˙ κι όλος ο κόσμος θα γίνει καινούριος. Και οι ουράνιες δυνάμεις των αγγέλων, που συγκρατούν ήδη την τάξη του σύμπαντος , θα σαλευθούν και θα μετακινηθούν απ’ τη βαθιά τους συγκίνηση για τα όσα θα συμβαίνουν κατά τη δευτέρα παρουσία , αλλά κι επειδή αυτή η μορφή του κόσμου θα παρέλθει για να ανακαινισθεί το σύμπαν.

30 Και τότε θα φανεί στον ουρανό το σημείο που θα προαναγγέλλει την άμεση έλευση και παρουσία του υιού του ανθρώπου. Τότε θα θρηνήσουν όλες οι φυλές της γης που δεν πίστεψαν. Και θα ιδούν τον υιό του ανθρώπου να έρχεται καθισμένος στα σύννεφα του ουρανού με δύναμη και συνοδεία αγγέλων και με δόξα πολλή.

31 Και ο υιός του ανθρώπου θα αποστείλει τους αγγέλους του να ηχήσουν δυνατά με σάλπιγγα ˙ και θα μαζέψουν τους εκλεκτούς του από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, από τα οποία πνέουν οι τέσσερις άνεμοι, από τη μία άκρη του ορίζοντα έως την άλλη.

32 Από τη συκιά μάλιστα μάθετε την ομοιότητα: Όταν πλέον το κλαδί της γίνει απαλό και βγουν τα φύλλα, καταλαβαίνετε ότι πλησιάζει το καλοκαίρι.

33 Έτσι κι εσείς˙ όταν δείτε να συμβαίνουν όλα αυτά τα σημεία που σας προανήγγειλα, να γνωρίζετε ότι πλησιάζει στην πόρτα, έφθασε και θα εμφανισθεί αμέσως η κρίση του Θεού, που θα τιμωρήσει την απιστία των Ιουδαίων με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ.

34 Αληθινά σας λέω, δεν θα περάσει η γενιά αυτή , προτού να γίνουν όλα αυτά και προτού πραγματοποιηθεί η καταστροφή της Ιερουσαλήμ και όσα σας προανήγγειλα για πολέμους και ψευδομεσσίες και ψευδοπροφήτες.

35 Ο ουρανός και η γη, που σας φαίνονται τόσοι μόνιμα και στερεά, θα περάσουν και θα εκλείψουν, οι λόγοι μου όμως δεν θα περάσουν, αλλά θα επαληθευθούν επακριβώς.


Από «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ ΠΑΝ. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»
ΑΘΗΝΑΙ 2011

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς , Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης

Ο πατέρας του Γρηγορίου ήταν επιφανής συγκλητικός στην αυλή του αυτοκράτορα Ανδρονίκου Β΄ Παλαιολόγου. Ο χαρισματικός Γρηγόριος , ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στις θύραθεν επιστήμες, δεν ήθελε να ενταχθεί στην υπηρεσία της αυτοκρατορικής αυλής, αλλά αποσύρθηκε στο Άγιον Όρος. Ξεκίνησε τη μοναχική του πολιτεία στην ιερά μονή Βατοπαιδίου, όπου έγινε μοναχός, και αργότερα πήγε στη Μεγίστη Λαύρα όπου συνέχισε τον –πολύμοχθο αγώνα της ασκήσεως νήφων, ησυχάζων και προσευχόμενος. Ο άγιος Γρηγόριος πρωτοστάτησε στον πνευματικό αγώνα κατά του αιρετικού Βαρλαάμ και τον νίκησε, αποκηρύσσοντας την πλάνη της διδασκαλίας του.
Το 1347 ο άγιος Γρηγόριος χειροτονήθηκε μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Διέπρεψε ως μεγάλος ασκητής και θεολόγος, λαμπρός ιεράρχης και θαυματουργός. Η Υπεραγία Θεοτόκος, ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ο άγιος Δημήτριος, ο άγιος Αντώνιος ο Μέγας, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και οι άγγελοι του Θεού παρουσιάστηκαν σ’ αυτόν σε διάφορες περιστάσεις. Ποίμανε την Εκκλησία της Θεσσαλονίκης επί δεκατρία έτη, από τα οποία το ένα ήταν αιχμάλωτος στην Ασία. Ο μακάριος εραστής της ησυχίας άγιος Γρηγόριος αναπαύθηκε ειρηνικά το έτος 1360 και έλαβε την ουράνια κατοικία του στη Βασιλεία του Κυρίου Ιησού Χριστού. Το χαριτόβρυτο και ευώδες λείψανό του αποθησαυρίζεται στη Θεσσαλονίκη, στον πανέμορφο μητροπολιτικό ναό που κτίσθηκε προς τιμήν του.

Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτσς
Πνευματικό ημερολόγιο
Ο Πρόλογος της Αχρίδος
Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.
Νοέμβριος»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Ο Άγιος απόστολος Φίλιππος

 Ο Φίλιππος γεννήθηκε στη Βηθσαϊδά, δίπλα στη Θάλασσα της Γαλιλαίας, όπως και οι αδελφοί Πέτρος και Ανδρέας ( σ.τ.μ. τρεις εκ των Δώδεκα αποστόλων ) . Καθοδηγούμενος απ’ το Άγιο Πνεύμα , ανταποκρίθηκε αμέσως στο κάλεσμα του Κυρίου Ιησού Χριστού και Τον ακολούθησε ( Ιωάν. 1,43 ) . Μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στους αποστόλους, ο Φίλιππος κήρυξε με θεόπνευστο ζήλο το Ευαγγέλιο σε πολλές περιοχές της Ασίας και της Ελλάδος. Στην Ελλάδα οι Ιουδαίοι θέλησαν να τον σκοτώσουν, αλλά τον έσωσε ο Κύριος με τα εξαίσια θαύματά Του. Κάποιος αρχιερέας των Ιουδαίων όρμισε επάνω στον Φίλιππο για να τον δείρει, αλλά τυφλώθηκε αμέσως και έγινε  ξαφνικά ολόμαυρος. Αμέσως μετά έγινε σεισμός και η γη άνοιξε και κατάπιε  τον μοχθηρό διώκτη του Φιλίππου. Αλλά και πολλά άλλα θαυμαστά γεγονότα , κυρίως θεραπείες ασθενών, πραγματοποιήθηκαν και χάρη σ’ αυτά πλήθη ειδωλολατρών πίστεψαν στον Χριστό.
Στην πόλη της Φρυγίας Ιεράπολη ο άγιος Φίλιππος επιδόθηκε σε αποστολική δράση, κηρύττοντας τον λόγο του Ευαγγελίου μαζί με την αδελφή του Μαριάμνη, τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο και τον απόστολο Βαρθολομαίο. Σ’ εκείνη την πόλη υπήρχε ένα δηλητηριώδες φίδι, το οποίο οι ειδωλολάτρες έτρεφαν επιμελώς και λάτρευαν ως θεό! Ο απόστολος του Θεού Φίλιππος προσευχήθηκε εκτενώς και το φίδι νεκρώθηκε σαν να το είχε διαπεράσει λόγχη.  Όμως το γεγονός προκάλεσε τη μήνη του εσκοτισμένου λαού. Οι ειδωλολάτρες αιχμαλώτισαν τον Φίλιππο και τον σταύρωσαν κατακέφαλα σ’ ένα δένδρο˙ ύστερα θανάτωσαν με τον ίδιο τρόπο και τον άγιο Βαρθολομαίο. Τότε η γη σείστηκε και κατάπιε τον δικαστή και πολλούς άλλους ειδωλολάτρες μαζί μ’ αυτόν. Έντρομοι οι ασεβείς έσπευσαν να ξεκαρφώσουν από τους σταυρούς τους αποστόλους ,αλλά μόνον ο Βαρθολομαίος ζούσε ακόμη. Ο Φίλιππος είχε ήδη εκπνεύσει.
Ο Βαρθολομαίος χειροτόνησε Επίσκοπο τον Στάχυ, για να μεριμνήσει γι’ αυτούς που ο ίδιος και ο Φίλιππος είχαν βαπτίσει. Σημειωτέον ότι ο Στάχυς ήταν σαράντα χρόνια τυφλός και οι απόστολοι Βαρθολομαίος και Φίλιππος τον είχαν θεραπεύσει και κατόπιν βαπτίσει.
Τα λείψανα του αγίου Φιλίππου μεταφέρθηκαν αργότερα στη Ρώμη. Ο εξαίσιος ατός απόστολος μαρτύρησε σε ηλικία 86 ετών, επί βασιλείας του αυτοκράτορα Δομετιανού.

Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτσς
Πνευματικό ημερολόγιο
Ο Πρόλογος της Αχρίδος
Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.
Νοέμβριος»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Θεός και άνθρωποι

 Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου


«Επιτρέπει ο Θεός να τραντάζεται η γη, αλλά δεν την καταστρέφει, σείει δυνατά τα πάντα με το σεισμό, αλλά δεν τα κατεδαφίζει, για να μας οδηγήσει στην μετάνοια. Τόσο μεγάλο είναι το πέλαγος της ευσπλαχνίας Του. 
Γιατί είδε να παραβαίνουμε τις εντολές Του και να Τον πικραίνουμε υπερβολικά. 
Είδε την επιθυμία μας να αρπάζουμε την ξένη περιουσία, είδε ότι χτίζαμε το ένα σπίτι κοντά στο άλλο και ότι επλησιάζαμε το ένα χωράφι κοντά στο άλλο, με σκοπό να κλέψουμε το διπλανό μας. Είδε ότι δεν ελεούσαμε τα ορφανά και αδιαφορούσαμε για τις χήρες. Είδε τους δασκάλους να κάνουν τα αντίθετα από εκείνα που εδίδασκαν. 
Είδε μαθητές να προσβάλουν τις σεμνές τελετές της Εκκλησίας με αταξίες που αρμόζουν σε θέατρα. Είδε να ζούμε μέσα στην κακία και να κινούμαστε από φθόνο. Είδε να προσθέτουμε στο φθόνο και την πονηρία. Είδε τις καταιγίδες της υποκρισίας να βυθίζουν σαν βάρκες τους απονήρευτους. 
Είδε να φονεύουμε σκόπιμα. Είδε ότι αδικούσαμε όσο μπορούσαμε περισσότερο. Είδε να ναυαγεί η αγάπη και να προκόβει η απάτη στο πέλαγος της ζωής. Είδε να αποσκιρτούμε από την αλήθεια και να καταφεύγουμε πρόθυμα στο ψέμα. Και για συνοψίσουμε, είδε να υπηρετούμε τον πλούτο και όχι τον Κύριο» (Εις άγιον Βάσσον, 1, MG 50, 721).


Μερική αντιγραφή απο  http://anavaseis.blogspot.com/2011/11/blog-post_8988.html

Ο ΚΑΛΟΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗΣ

Από το βίο του αγίου Ιωάννου του Χρυστοστόμου

Κάποτε στην Κωνσταντινούπολή ένας άνδρας είχε κανονίσει μια συνάντηση  με τον  αγίο Ιωάννη τον Χρυσοστόμο. Ο γραμματέας του αγίου, όταν πήγε να αναγγείλει την άφιξη του,  τον βρήκε απασχολημένο  με κάποιον άλλον άνδρα, ο οποίο ήταν σκυμένος κοντά στο αυτί του αγίου και του υπαγόρευε κάτι, ενώ  ο άγιος έγραφε σε χαρτί αυτά που άκουγε. Ο γραμματέας δεν θέλησε να τους ενοχλήσει και είπε στον επισκέπτη να περιμένει. Κάθε φορά  που πήγαινε,  τους έβλεπε σε αυτή την εργασία. Στο τέλος ο επισκέπτης αγανάκτησε και έφυγε. Όταν βρήκε   τον άγιο μόνο, του ανέφερε για τον επισκέπτη που  έφυγε. Ο   άγιος Ιωάννης τότε τον ρώτησε γιατί  δεν τόν πέρασε αμέσως στο γραφείο και αυτός δικαιολογήθηκε  ότι δεν ήθελε να τον ενοχλήσει στην εργασία που είχε με τον άλλον άνδρα. Ο Χρυσοστόμος του αποκρίθηκε ότι  δεν υπήρχε  κανένας άλλος   μέσα στο γραφείο του όλη αυτή  την ώρα και ότι ήταν μόνος.

  Λέγεται ότι ο άνδρας αυτός ήταν ο Απόστολος Παύλος που  εκείνη των ώρα υπαγόρευε στο άγιον Ιωάννη τον  Χρυστοστομο την ερμηνεία των επιστολών του. Γι'αυτό το λόγο, σε ένδειξη σημείου και   θαύματος αυτού του γεγονότος, το αυτί του αγίου Ιωάννου είναι μέχρι σήμερα άφθαρτο και βρίσκεται στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου του Αγίου όρους.

Ένα άλλο θαυμαστό γεγονός είναι και το εξής:

Ο άγιο Ιωάννης  ο Χρυσόστομος μετά από  πολλές  κακουχίες που πέρασε στην εξορία κοιμήθηκε και τάφηκε στα Κομανα της Μικράς Ασίας. Την εξορία την  επέβαλε κυρίως  η τότε αυτοκράτειρα της Κωνσταντινούπολης Ευδοξία. Για 30 περίπου χρόνια η σεβάσμια σορός του βρισκόταν εκεί στην εξορία ώσπου ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος, γιος της Ευδοξίας, με διαταγή του  θέλησε να φέρει πίσω τον άγιο στην Κωνσταντινούπολη. Όταν όμως προσπάθησαν  να σηκώσουν το σκήνωμα του Άγιου αυτό κατέστη αδύνατον γιατί μια  δύναμη τους εμπόδιζε. Αυτό έγινε γνωστό στον αυτοκράτορα ο όποιος  αφού θαύμασε για το γεγονός κάθισε και έγραψε μια επιστολή στην οποία ζητούσε συγχώρεση από τον  άγιο για την αδικία που του είχε γίνει. Την επιστολή αυτή την μετέφεραν στον τόπο της εξορίας του αγίου και την τοποθέτησαν επάνω στο άγιο  σκήνωμα του  και μόνο τότε κατέστη δυνατό  να σηκωθεί  η σορός του   και να μεταφερθεί ο άγιος στην Κωνσταντινούπολη.

Μητέρα διψώ

Το 305μ.Χ στην Αντιόχεια , επί αυτοκράτορας  Μαξιμιανού, ένας χριστιανός , ονόματι Ρωμανός, συλλαμβάνεται και βασανίζεται. Την ώρα του μαρτυρίου του έτυχε να περάσει από εκεί μια χριστιανή μητέρα με το μικρό παιδί της.

Τότε ο άγιος Ρωμανός , για να συνετίσει και προβληματίσει τον έπαρχο (ανακριτή –δικαστή), του είπε:

-Γιατί ρωτάς εμένα να σου πω, ποιός είναι ο αληθινός Θεός; Να ρώτησε το μικρό αυτό παιδί  Θα σου το πει!

Και εκείνος το ρώτησε! Μα πριν απαντήσει, το νήπιο  γύρισε και κοίταξε την μητέρα του. Και παίρνοντας δύναμη απο το βλέμμα της είπε:

-Αληθινός Θεός είναι ο Ιησούς Χριστός!

Έτσι το είχε διδάξει η ευσεβής μητέρα του

Με αυτή την πίστη το είχε γαλουχήσει

Με αυτό το γάλα το είχε θρέψει.

Τότε ο έπαρχος , έξω φρενών , διατάζει να κτυπήσουν αλύπητα το μικρό παιδί…Πονάει τρομερά  ο μικρός μάρτυρας. Όμως, ούτε στιγμή δεν σκέπτεται να αρνηθεί τον Χριστό. Και επαναλαμβάνει σταθερά:

-Αληθινός Θεός είναι ο Ιησούς Χριστός!

Αξίζει να σκεφθούμε:

Τι θα ήταν η ζωή και το παράδειγμα της αγίας εκείνης μητέρας, ώστε να φυτέψει στην καρδιά ενός νηπίου τόσο δυνατή πίστη!

Με τι ζωντανό νερό πότιζε την ψυχή του παιδιού τους, ώστε να καρποφορήσει μια τόσο θαρραλέα ομολογία του ονόματος του Χριστού!

Σε λίγο το νήπιο σωριάζεται καταγής γεμάτο πληγές. Και εξαντλημένο ψιθυρίζει:

-Διψώ!

Ψάχνει τότε να συναντήσει το βλέμμα της μητέρας του. Το ζωντανό βλέμμα της μητέρας του , γεμάτο στοργή και πίστη , είναι εκείνο που το εμπνέει και το καθοδηγεί σε όλα. Και η μητέρα του, περισσότερο με το βλέμμα ης παρά με το στόμα της , του απαντάει:

-ΜΗ ΠΙΕΙΣ ΤΕΚΝΟΝ ΜΟΥ , ΕΚ ΤΟΥ ΥΔΑΤΟΣ ΤΟΥΤΟΥ, ΑΛΛ’ ΑΠΕΛΘΕ ΚΑΙ ΠΙΕ ΕΚ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ ΥΔΑΤΟΣ. 

Όχι , παιδί μου. Όχι. Μη ζητάς να πιείς! Μη ζητάς νερό από τα χέρια των εχθρών του αληθινού Θεού!

Εγώ , όσο καιρό σε είχα κοντά μου, σε μάθαινα  ότι εκτός από το νερό που βγαίνει από την βρύση  και ξεδιψάει προσωρινά το σώμα, υπάρχει και ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ.  Αυτό το ζωντανό νερό , όταν ο άνθρωπος το πιεί, όχι απλώς δεν ξαναδιψάει πια ποτέ, αλλά γίνεται και ο ίδιος πηγή, για να ξεδιψάνε κοντά του οι άλλοι. Αυτό το νερό χαρίζει την πραγματική ζωή στον άνθρωπο. Αληθινή ζωή. Αιώνια ζωή. Δέξου λοιπόν , παιδί μου, να μείνεις διψασμένο εδώ, καιθα αξιωθείς να πιείς αυτό το ύδωρ το ζων. Και θα ξεδιψάσεις για πάντα.

Αυτά είπε με το βλέμμα της στο άγιο εκείνο νήπιο η μητέρα του. 

Και εκείνο θηλάζοντας από το βλέμμα της την πίστη στον Χριστό , δεν ξαναζήτησε πια νερό. Και έφυγε από την ζωή αυτή, σωματικά διψασμένο. Μα ψυχικά δροσισμένο.

Το αποκεφάλισαν  στις 18 Νοεμβρίου 305 μ.Χ .Και κληρονόμησε την αιώνια ζωή.

Είπε ο κύριος ημών Ιησούς Χριστός:

Όποιος πιή νερό από τις πηγές και τα πηγάδια , μετά από λίγο θα διψάη πάλι∙ ενώ εκείνος, που θα πιή το νερό που θα του δώσω Εγώ, δεν θα ξαναδιψάσει ποτέ πια (Ιω. 4,13).

Αγαλλίαμα Καρδιάς

Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου

Εστί Θεός! (Θαυμαστό περιστατικό από τον βίο του γέροντα Πορφυρίου)

http://pneumatikixara.blogspot.com/

 

Ὑπάρχει ἐπικοινωνία τῶν μελῶν τῆς ἐπίγειας – στρατευομένης καί τῆς οὐράνιας – θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας. Αὐτό ἀποδεικνύει τό ἀκόλουθο θαυμαστό περιστατικό ἀπό τή ζωή τοῦ Γέροντος Πορφυρίου. «Πρίν ἀπό πολλά χρόνια, μοῦ εἶπε ὁ Παππούλης, στό ἴδιο Μοναστήρι ἔμενε μαζί μέ μένα καί ἕνα πνευματικό μου παιδί, πολύ μικρότερός μου καί ἦταν καθηγητής Θεολόγος. Καθημερινά μιλούσαμε γιά ὅλα τά θέματα, πού εἶχαν σχέση μέ τήν θρησκεία καί γιά τά προβλήματα, πού ἀπορρέουν ἀπό αὐτήν. Μία ἡμέρα, ὅμως, ὁ καθηγητής ἔφερε πρός συζήτηση τό θέμα τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ τό ἐξαντλήσαμε τό θέμα αὐτό μέ ὅλες τίς ἀπόψεις, πού εἶχε...
... ὁ ἴδιος καί μέ τήν ἐπιχειρηματολογία μου καταλήξαμε στό ἀβίαστο συμπέρασμα, ὅτι ὑπάρχει Θεός, ὁ νεαρός, τότε καθηγητής γυρίζει καί μοῦ λέει: «Ὅλα αὐτά πού μοῦ εἶπες πάτερ εἶναι σωστά καί οἱ δύο πιστεύουμε, ὅτι ὑπάρχει Θεός. Ὅμως, σέ παρακαλῶ πολύ, νά μοῦ ὑποσχεθεῖς, ὅταν πεθάνεις, ὅτι θά ἔλθεις νά μοῦ πεῖς ἐάν ὑπάρχει Θεός!»Καί πῶς εἶσαι βέβαιος, τοῦ εἶπα, ὅτι θά πεθάνω ἐγώ πρῶτος καί ὄχι ἐσύ; Καί ὁ νεαρός καθηγητής μοῦ ἀπήντησε, ὅτι αὐτό ἐξυπακούεται, ἀφοῦ ἔχεις διπλάσια ἡλικία ἀπό τήν δική μου ἡλικία. Ἐγώ, ὅμως, πού μέ τήν χάρη πού ἔχω ἀπό τόν Θεό, γνώριζα ὅτι ἐκεῖνος πού θά πέθαινε πρῶτος καί μάλιστα πολύ σύντομα, δέν θά ἤμουν ἐγώ, ἀλλά ὁ νεαρός καθηγητής, τοῦ εἶπα ὅτι ὑπόσχομαι, ὅταν πεθάνω νά ἔλθω νά σοῦ πῶ, ἐάν ὑπάρχει Θεός ἤ ὄχι, ἀλλά θέλω καί ἀπό ἐσένα νά μοῦ ὑποσχεθεῖς τό ἴδιο. Σοῦ τό ὑπόσχομαι πάτερ, μοῦ εἶπε καί δώσαμε τά χέρια μας, νά τηρήσουμε τήν ὑπόσχεση αὐτή. »[1]. «Ἕνα βράδυ, περασμένα μεσάνυκτα, μετά ἀπό μία μακρά προσευχή, πού ἔκανα στό κελλί μου, ἔσβησα τό φῶς καί προσπάθησα νά μέ πάρει ὁ ὕπνος. Ὅπότε, μέσα στό σκοτάδι, ἀκούω μιά βοντερή φωνή, πού συνοδεύετο ἀπό μιά δυνατή βοή, νά λέει: Ἔστι Θεός! Ἔστι Θεός! Ἔστι Θεός! τρεῖς φορές. (Ὑπάρχει Θεός). Γνώρισα τή φωνή. Ἦταν ἡ φωνή τοῦ καθηγητοῦ! Ἔντρομος σηκώθηκα καί προσευχήθηκα, γονατιστός, γιά τήν ψυχή του, μέχρι τό πρωΐ. »[2]. Τό ἀνωτέρω περιστατικό εἶναι μία θαυμαστή ἐπιβεβαίωση τοῦ ὅτι ὑπάρχει Θεός. Εἶναι μία ἐκπληκτική ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης Του γιά ἐμᾶς τούς ὀλιγόπιστους ἀνθρώπους.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.com/
Πηγή εἰκόνας: Ἱ. Ἡσ. Ἀνάστασις Χριστοῦ-Ἐμμαούς, Ἅγ. Βασίλειος Λαγκαδᾶ.

Ποιος είναι ο λόγος που σήμερα αυξήθηκε τόσο πολύ η αμαρτία;

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Σας πληροφορώ, αδελφοί μου, ότι αν όλοι συνεργούμε στη σωτηρία των αδελφών μας, με βεβαιότητα γρήγορα πρόκειται να διορθωθούν οι κακοί, και να ελευθερωθούν οι πολιτείες μας από τα κακά και τις αμαρτίες. Διότι, αν ένας μόνο άνθρωπος, που έχει ζήλο θεϊκό στην καρδιά του και αγάπη αδελφική, μπορεί να διορθώσει έναν ολόκληρο λαό, πόσο μάλλον μπορεί να διορθώσει τους αμαρτωλούς τόσο και τόσο πλήθος Χριστιανών, αρκεί μόνο να θελήσουν να αποκτήσουν ζήλο και αδελφική αγάπη στην ψυχή τους;
Αλήθεια! όλη η αιτία της απώλειας των σημερινών αμαρτωλών, και όλη η αιτία, για την οποία σήμερα αυξήθηκε τόσο και βασίλεψε η αμαρτία και ο διάβολος στον κόσμο, δεν είναι άλλη παρά εμείς. Διότι βλέποντας τους αδελφούς μας να αμαρτάνουν φανερά και να κάνουν τόσες κακίες, δεν επιμελούμαστε να πάμε όλοι να τους διορθώσουμε πότε με αδελφικές συμβουλές, και πότε με ελέγχους επιπληκτικούς. Αλλά άλλος άλλην πρόφασιν προφασιζόμενος, όλοι με μιας σιωπούμε, ησυχάζουμε και αφήνουμε τον καθένα να κάνει εκείνα τα κακά, που θέλει και βούλεται. Αυτό το βεβαιώνει ο Χρυσόστομος Ιωάννης λέγοντας:

«Μη λέμε ότι δε μας ενδιαφέρει για τους άλλους, αλλά να δείχνουμε τη φροντίδα που ταιριάζει σε αδελφούς. Εγώ μάλιστα σας υπόσχομαι επακριβώς και εγγυώμαι σε όλους σας, ότι αν εσείς θελήσετε όλοι, όσοι βρίσκεστε παρόντες εδώ, να μοιράστείτε (τη φροντίδα για) τη σωτηρία όσων κατοικούν σ’ αυτή την πόλη, σύντομα θα τη διορθώσετε ολόκληρη… Ας μοιραστούμε λοιπόν (τη φροντίδα για) τη σωτηρία των αδελφών μας. Αρκεί ένας άνθρωπος πεπυρωμένος με ζήλο για να διορθώσει ολόκληρο δήμο. Όταν λοιπόν αυτός δεν είναι ένας, ούτε δυο-τρεις, αλλά τόσο πλήθος, που μπορεί να φροντίσει για τη διόρθωση όσων αμελούν, τότε λοιπόν δε φταίει τίποτε άλλο, που οι περισσότεροι χάνονται και καταπίπτουν, παρά  μόνο η δική μας ραθυμία, και όχι η αδυναμία μας. Δεν είναι λοιπόν παράδοξο, όταν μεν βλέπουμε να γίνεται στην αγορά κάποιος καβγάς, να τρέχουμε και να συμφιλιώνουμε τους μαχόμενους -αλλά γιατί να μιλάω για μάχη; Γάιδαρο να δούμε πεσμένο, τρέχουμε να βάλουμε το χέρι μας και να τον σηκώσουμε-, ενώ για τους αδελφούς μας, που χάνονται, να αμελούμε; (Ανδρ. α΄).

Από τη “Χρηστοήθεια των Χριστιανών” του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτη,
Λόγος ΙΑ΄, μέρος Α

Πηγή:   http://www.xfd.gr

Εκκλησιαστικές Ενορίες

Ὁ ἄνθρωπος, ὡς κοινωνικὸ ὂν, ἔχει ἔμφυτη τὴν ἀνάγκη νὰ ἀνήκει σὲ κάποιο σύνολο. Αὐτὴ ἡ ἀνάγκη καλύπτεται πλήρως ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅταν αὐτὴ λειτουργεῖ σωστά. Καὶ ἡ Ἐκκλησία λειτουργεῖ σωστά, ἂν λειτουργεῖ σωστὰ ἡ Ἐνορία. Καὶ ἡ Ἐνορία λειτουργεῖ σωστὰ ὅταν λειτουργεῖ ἡ Ἐκκλησία.Ὅταν ἡ Ἐνορία δὲν λειτουργεῖ ὅπως πρέπει καὶ δὲν καλύπτει τὶς πνευματικὲς καὶ κοινωνικὲς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων, εἶναι φυσικὸ ἐπακόλουθο αὐτοὶ νὰ ἀναζητήσουν ἄλλα ὑποκατάστατα ἱκανοποίησης τῶν ἀναγκῶν τους σὲ ἄλλες ποικίλες δραστηριότητες.

 Αἰσθάνεται, ἄραγε ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ζωντανή τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα του; Συμμετέχει συνειδητὰ στὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας; Θεωρεῖ τὴν Ἐνορία ὡς καταφύγιό του; Ἐπικρατεῖ ἀγάπη, κατανόηση, συμπαράσταση, πραγματικὸ ἐνδιαφέρον μεταξὺ τῶν ἐνοριτῶν; Ἐντέλει ἡ Ἐνορία ὡς ἐκκλησιαστικὴ μονάδα μετουσιώνει καὶ ἀφομοιώνει τὸν κόσμο ἢ ἀφομοιώνεται ἀπὸ αὐτόν

Ἐξετάζοντας λοιπὸν τὴν Ἐνορία ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη πλευρά της, διαπιστώνουμε ὅτι γιὰ νὰ λειτουργήσει αὐτὴ σωστὰ καὶ ἀποτελεσματικὰ εἶναι ἀπαραίτητο καὶ ἐπιβεβλημένο νὰ κινεῖται μέσα σὲ ἕνα πλαίσιο, τὸ ὁποῖο νὰ διέπεται ἀπὸ νόμους καὶ κανόνες, ἀπὸ δικαιώματα καὶ ὑποχρεώσεις, να λαμβάνει ἀποφάσεις, νὰ προγραμματίζει, νὰ ὀργανώνει, νὰ διευθύνει, νὰ ἀσκεῖ ἔλεγχο.

Ψυχὴ τῆς Ἐνορίας εἶναι ὁ ἱερέας, ὁ ὁποῖος πολὺ ἐπιτυχημένα καλεῖται πατέρας. Ἀναμφισβήτητα ὑπάρχουν ἱερεῖς ἀξιόλογοι, ὁ καθένας μὲ τὰ δικά του χαρίσματα καὶ τὸν ἀγῶνα του. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλοι πολλοὶ ποὺ χρειάζονται κατάρτιση, βοήθεια στὴ διακονία τους καί συμπαράσταση στὰ προβλήματά τους.

Εἶναι γνωστὸ ὅτι σὲ κάθε Μητρόπολη ὁ Μητροπολίτης κάνει ὅ,τι μπορεῖ γιὰ τὴν κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο ὑποστήριξη καὶ ἀξιοποίηση τῶν κληρικῶν του (συναντήσεις, συνάξεις, συνέδρια κλπ), ἀσχολεῖται μὲ ὅλα τὰ ἀναφυόμενα προβλήματα καὶ εἶναι εὐλογημένη ἡ ἐπικοινωνία καὶ ὁ προσωπικὸς σύνδεσμος ἐπισκόπου καὶ ἱερέως, ὡς πατέρα μὲ τὸ παιδί του.

Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος

Γεννηθήτω το θέλημά σου!

Κύριε, οι προσευχές μας είναι γεμάτες προσταγές.
Λέμε τόσο συχνά:
Κύριε, ελέησον! ...
δος ημίν σήμερον...
Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών...
Ρύσαι ημάς από του πονηρού...
Κύριε, ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών...
Άγιε, επίσκεψε και ίασαι τας ασθενείας ημών...
Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν..
κατεύθυνον τα διαβήματα ημών...
Παύσον τας ορμάς των παθών,
σβέσον τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού...
Καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος...
Φύλαξον ημάς υπό την σκέπην σου...
Σώσον, Αγαθέ, τας ψυχάς ημών...
Κύριε, πρόσθες ημίν πίστιν...
Ευλόγησον ημών εισόδους και εξόδους...
Κύριε των δυνάμεων, μεθ’ ημών γενού...
Ανάστα, ο Θεός, κρίνων την γήν...
Λάμπρυνόν μου την ψυχήν, Φωτοδότα...

Ποιός μας έδωσε το δικαίωμα να απευθυνόμαστε έτσι στο Θεό μας;
Μας το δίνει ο ίδιος ο Χριστός, που με την θυσία του
αποκατάστησε την σχέση μας με τον Θεό
και μπορούμε να Του ζητάμε ό,τι θέλουμε με τόση οικειότητα.
Έγινε ο ίδιος με την ενανθρώπισή του
ο πρόθυμος υπηρέτης της σωτηρίας μας
έτοιμος με το «αιτείτε και δοθήσετε υμίν»
να ικανοποιήσει τις ανάγκες μας.
Τι όμως του ζητάμε;
Είναι προς το αληθινό συμφέρον της ψυχής μας;
Σίγουρα η πιο ωραία «προσταγή» που περιμένει από μας είναι:
Κύριε, γενηθήτω το θέλημά σου !!!
Και ας αφεθούμε Στα Πανάγια Χέρια Του ,
και ξέρει Αυτός ...