Ο δικέφαλος αετός

Ο δικέφαλος αετός για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε απο τους αυτοκράτορες τηςΝίκαιας. Αργότερα γίνεται το έμβλημα του Βυζαντινιού κράτους των Παλαιολόγων στην Κωνσταντινούπολη και στο Μιστρά. Ο δικέφαλος αετός, που το ένα κεφάλι του κοιτάζει δεξιά και το άλλο αριστερά, συβολίζει την εξουσία του Βυζαντίου σε Ανατολή και Δύση. Μετά την άλωση έγινε το σύμβολο του πόθου των Ελληνών να δουν αναστημένο το Βυζάντιο. Ο λαός ονόμασε το δικέφαλο αετό άγιο πουλί και το χρησιμοποίησε  στις διακοσμήσεις του, στα κεντήματα , στις ξυλογραφίες, ακόμα και πάνω στις βασιλόπιτες. Παρουσιάζεται επίσης σε διάφορες παραστάσεις μαζί με το Μέγα Αλέξανδρο, που ήταν επίσης ένα αγαπητό θέμα των σκλαβωμένων Ελληνών.

Η τιμητική προσκύνηση των εικόνων

Ορίζουμε , όπως έχουμε το σχήμα του Τιμίου Σταυρού, έτσι να έχουμε και τις εικόνες.

Σ'αυτές να προσφέρουμε ασπασμό και τιμητική προσκύνηση, όχι όμως και αληθινή λατρεία, που σύμφωνα με την πίστη μας ταιριάζει μόνο στο Θεό. Της εικόνας η τιμή πηγαίνει στο πρόσωπο που παριστάνει και εκείνος που προσκυνά την εικόνα προσυνάει τον ίδιο, που είναι ζωγραφισμένος πάνω σ' αυτή.

Απόφαση  Ζ'  Οικομενικής Συνόδου

Επίγεια δικαιοσύνη

Απ' όλα τα επίγεια αγαθά προτιμήσαμε τη δικαιοσύνη. Συμβουλεύουμε τους δικαστές να μην περιφρονούν του φτωχούς και να μην αφήνουν ανεξέλεγκτους τους "δυνατούς".
Μόνο αν φέρουμε τη δικαιοσύνη πιο κοντά στο λαό, θα μπορέσει η αυτοκρατορία να αποκρούσει τους εχθρού της.
8ος αιώνας "Εκλογή " των Ισαύρων

ΙΕΡΑ ΣΚΕΥΗ

Κάθε σπίτι, αγαπητοί μου, κάθε σπίτι, και το φτωχότερο ακόμα, έχει σκεύη, δηλαδή αντικείμενα που είναι απαραίτητα για τις καθημερινές ανάγκες του σπιτιού. Έτσι υπάρχουν σκεύη μαγειρικά για την παρασκευή των φαγητών, σκεύη επιτραπέζια όπως είναι τα πιάτα, τα κουτάλια, τα μαχαίρια, κ.τ.λ. Σκεύη μπορούμε ακόμα να πούμε πως είναι τα έπιπλα, που είναι χρήσιμα και αυτά για τη λειτουργία ενός σπιτιού. Όσο πλουσιότερο είναι το σπίτι, τόσο τα σκεύη του είναι πολυτιμότερα. Έχουμε ακούσει πως στα τραπέζια των μεγιστάνων και των βασιλέων του αρχαίου και του νέου κόσμου πιάτα, ποτήρια, κουτάλια, κ.τ.λ. είναι από χρυσάφι και λαμποκοπούν. Είναι τα λεγόμενα σερβίτσια. Σήμερα δε με την πολυτέλεια που έχει επικρατήσει, όλα σχεδόν τα σπίτια συναγωνίζονται, πιο θα έχει τα πολυτιμότερα σερβίτσια.

Αλλ’ εκτός απ’ τα σπίτια αυτά υπάρχει κι ένα άλλο σπίτι που ’ναι ανώτερο από όλα. Δεν κατοικεί σ’ αυτό άνθρωπος. Είναι σπίτι του Θεού. Οίκος Θεού ονομάζεται. Είναι ο ναός, η εκκλησία. Και όπως στα σπίτια, έτσι και στην εκκλησία πρέπει να υπάρχουν ορισμένα σκεύη. Και επειδή αυτά χρησιμοποιούνται για ιερό σκοπό, ξεχωρίζουν και ονομάζονται ιερά σκεύη.

Πολύτιμα ιερά σκεύη μεγάλης αξίας είχε στα προ Χριστού χρόνια ο ναός του Σολομώντος. Ένας ασεβής βασιλιάς, ο Ναβουχοδονόσορ, κυρίευσε τα Ιεροσόλυμα, πήγε στο ναό του Σολομώντος και πήρε τα ιερά σκεύη που χρησιμοποιούσε ο αρχιερεύς και οι ιερείς στις θυσίες και τα μετέφερε στα ανάκτορά του. Ο υιός του Βαλτάσαρ σε συμπόσιο με διεφθαρμένες γυναίκες τα μεταχειρίστηκε ο αθεόφοβος σαν να ’ταν κοινά σκεύη. Για την ασέβειά του αυτή τιμωρήθηκε πρεπόντως. Επίσης πολύτιμα σκεύη μεγάλης αξίας είχε κι ο ναός της Αγίας Σοφίας, κατασκευασμένα από χρυσάφι και στολισμένα με πολύτιμα πετράδια που λαμποκοπούσαν. Αλλά και αυτά τα ιερά σκεύη κατά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως τα πήραν οι Τούρκοι και τα μόλυναν.

Πάθη και αρετές"Ο αγώνας κατά των παθών

       Γέροντα  , όταν ο Προφήτης Δαβίδ έλεγε : «Πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με»,                  το            ζητούσε;
                   - Ο Δαβίδ ζητούσε από τον Θεό να του δώση διοικητικό χάρισμα, επειδή εχει να            κυ βερνήση ανθρώπους. Αλλά και ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται «πνεύμα ηγεμονικό», γιατί έχει να κυβερνήση τον εαυτό του ,για να μην τον κάνουν κουμάντο τα πάθη του.
- Γέροντα, τι είναι τα πάθη;
... - Εγώ τα πάθη τα βλέπω σαν δυνάμεις της ψυχής. Ο Θεός δεν δίνει ελαττώματα αλλά δυνάμεις. Όταν όμως δεν αξιοποιούμε αυτές τις δυνάμεις για το καλό, έρχεται το ταγκαλάκι, τις εκμεταλλεύεται και γίνονται πάθη, και ύστερα γκρινιάζουμε και τα βάζουμε με τον Θεό. Ενώ, αν τις αξιοποιήσουμε στρέφοντάς τες εναντίον του κακού, μας βοηθούν στον πνευματικό αγώνα. Ο

Οποιος θάβει τά δικά τον χαρίσματα, ζηλεύει τα χαρίσματα των άλλων

                            Γέροντα,  πως θά βοηθηθή        κάποιος που ζηλεύει νά ξεπεράση τήν ζήλεια;
                           "Αν γνωρίση τά χαρίσματα μέ  τά όποια τον έχει προικίσει ό Θεός καί τά αξιοποίηση, τότε δέν θά ζηλεύη και ή ζωή του θά είναι Παράδεισος. Πολλοί δέν βλέπουν τά δικά τους χαρίσματα· βλέπουν μόνον τά χαρίσματα των άλλων καί τούς πιάνει ή ζήλεια. Θεω ρούντον εαυτό τους αδικημένο, μειωμένο, κι έτσι βασανίζονται καί κάνουν τήν ζωήτους μαύρη. «Γιατί αυτός νά έχη αυτά τά χαρίσματα κι εγώ νά μην τά έ χω;», λένε. Μά εσύ έχεις άλλα χαρίσματα,εκείνος άλλα. Θυμάστε τον Κάιν και τον Ά,βελ; Δέν έψαξε ό Κάιν νά βρή τά δικάτου χαρίσματα, άλλά κοιτούσε τά χα ρίσματα τού Άβελ· οπότε καλλιέργησε τονφθόνο προς τον αδελφό του, μετά τά έβαλε καί μέ τον Θεό καί τε λικά άπό τονφθόνο έφθασε στόν φόνο. Καί μπορεί

Η υπόληψη του εαυτού μας και η παρακίνηση του διαβόλου μας κάνουν να κρίνουμε με αυθάδεια τον πλησίον. ( Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου)

                         Απο    την ρίζα της φιλαυτίας, την οποία έχουμε αναφέρει πολλές φορές, δηλαδή από την αγάπη και την τιμή που έχουμε για τον εαυτό μας, προέρχεται μία άλλη κακία που μας προξενεί πάρα πολύ μεγάλη ζημία· αυτή είναι η αυθάδης κρίση και κατάκριση που κάνομε σε βάρος του πλησίον μας. Από την κατάκριση αυτή φθάνουμε στο σημείο να εξευτελίζουμε τους αδελφούς, να τους καταφρονούμε και να τους ταπεινώνουμε. Αυτό το ελάττωμα όπως προέρχεται από την υπερηφάνεια, από αυτήν θάλπεται και τρέφεται με προθυμία. Γιατί αυτή η υπερηφάνεια μαζί με την κατάκριση, αυξάνεται συνέχεια, επειδή, χωρίς να το καταλάβουν, αρέσκεται η μία με την άλλη και πλανώνται συγχρόνως

Για το ψέμα και τη δολιότητα (Αγ. Νικόδημος Αγιορείτης)

 

Αδελφοί μου Χριστιανοί, προσέχετε, όσο μπορείτε, να μη λέτε ψέματα, γιατί το ψέμα είναι, εφεύρεση του διαβόλου και ο διάβολος είναι ο πατέρας του ψεύδους. Επομένως, όσοι είναι ψεύτες, έχουν πατέρα τους το διάβολο και μοιάζουν μ’ αυτόν και τον έχουν πατέρα, καθώς το αναφέρει και ο Κύριός μας στην Αγία Γραφή, λέγοντας: «Ο πατέρας που έχετε εσείς είναι ο διάβολος, κι όσα επιθυμεί ο πατέρας σας, αυτά θέλετε να κάνετε. Εκείνος εξ αρχής ήταν ανθρωποκτόνος και δεν μπόρεσε να σταθεί μέσα στην αλήθεια, γιατί δεν υπάρχει μέσα του τίποτε το αληθινό. Όταν λέει ψέματα, εκφράζει τον εαυτό του, γιατί είναι ψεύτης και είναι ο πατέρας του ψεύδους. Αντίθετα, όσοι λένε την αλήθεια, έχουν ως πατέρα τους την Αλήθεια, που είναι ο Θεός και ο Ιησούς Χριστός. Και είναι, γεννημένοι από την Αλήθεια, καθώς μας λέει ο «αγαπημένος» μαθητής Ιωάννης : «Παιδιά μου, ας μην αγαπάμε με λόγια και ωραίες φράσεις, αλλά με έργα και αγάπη αληθινή. Απ αυτό θα καταλάβουμε ότι είμαστε παιδιά της αλήθειας».
Εσείς είσθε Χριστιανοί και, με τη Χάρη του Αγίου Βαπτίσματος, απογυμνωθήκατε από τον παλαιό άνθρωπο και ενδυθήκατε τον Χριστό, που είναι η αλήθεια, όπως το λέει και ο Ίδιος: «Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή».

Η δική μας οικογένεια

Πολλά ζευγάρια που ετοιμάζονται να παντρευτούν , συχνά δεν συνειδητοποιούν ότι η κοινή συμβίωση περιέχει χαρές , αλλά συνοδεύεται επίσης από πολλές δυσκολίες. Σε αρκετές περιπτώσεις , πολύ γρήγορα ο ενθουσιασμός δίνει τη θέση του σε γκρίνια και μεμψιμοιρίες. Ο λόγος είναι ότι η καθημερινότητα και οι ανάγκες της ζωής δημιουργούν ένα κλίμα προστριβών και πλήξης. Είναι εντελώς διαφορετικό να συναντάς κάποιον που αγαπάς για να διασκεδάσεις, να κουβεντιάσεις, να πας εκδρομή μαζί του ,και άλλο το να ξυπνήσεις και να σε ρωτήσει : πλήρωσες το λογαριασμό του τηλεφώνου; Ή, τι θα φάμε σήμερα; Συζητήσεις αυτού του είδους θεωρούνται από πολλούς φθοροποιές και ανούσιες, αλλά δυστυχώς είναι απολύτως απαραίτητες για την οργάνωση μιας φροντισμένης και άνετης καθημερινής ζωής…

Η αγωγή του επιθυμητού

Το θυμό λοιπόν έτσι μαλάκωνέ του, ώστε να  γεννάη επιεικείς λογισμούς. Διότι όταν δεν το συγκινή τίποτε, όταν υπομένη τη ζημία, όταν δε χρειάζεται να υπηρετηθή, όταν δεν αγανακτή που τιμάται ο άλλος, από πού τότε θα οργίζεται; 

Είναι καιρός πλέον να έρθουμε στην επιθυμία. Σ’ αυτήν είναι διπλή και η σωφροσύνη και η βλάβη∙ πρέπει δηλαδή ούτε ο ίδιος ο νέος να πορνεύη, ούτε να πορνεύη σε κορίτσια. Λένε οι γιατροί ότι η επιθυμία αυτή εμφανίζεται με σφοδρότητα μετά την ηλικία των δεκαπέντε ετών. Πώς λοιπόν θα εμποδίσουμε αυτό το θηρίο; Τι θα κάνουμε; Ποιο χαλινό θα βάλλουμε σ’ αυτό; Δεν ξέρω άλλο παρά μόνο το χαλινάρι της γέεννας.

Πρώτα λοιπόν να το κρατάμε μακριά από τα αισχρά θεάματα και ακούσματα και ποτέ να μην πηγαίνει νέος ελεύθερος στο θέατρο. Αν όμως θέλη την τέρψι του θεάτρου, αν βρούμε συνομήλικές του που να μην πηγαίνουν στο θέατρο, να τους παρουσιάζουμε σαν παράδειγμα, ώστε να συγκρατηθή μιμούμενο αυτούς . Διότι τίποτε πραγματικά, τίποτε δεν κατορθώνει τόσο όσο η ζηλοτυπία. Και σε όλα αυτό να κάμνουμε σε κάθε περίπτωσι, και μάλιστα όταν είναι ζηλότυπο. Αυτό έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμι και από το φόβο και τις υποσχέσεις και από όλα τα άλλα. 

Οι αβλαβείς τέρψεις σαν αντιστάθμισμα.

Έπειτα να φροντίζουμε να βρούμε γι’ αυτό άλλες αβλαβείς τέρψεις. Να το οδηγούμε σε άγιους άνδρες , να του προσφέρουμε άνεσι. Να το τιμούμε με πολλά δώρα , ώστε να μπορή η ψυχή του να υπομονή την ατιμία από την απαγόρευση να πάη στο θέατρο. Και αντί των θεαμάτων εκείνων πρόσφερέ του ευχάριστα διηγήματα, περιπάτους σε λιβάδια και επισκέψεις σε λαμπρά οικοδομήματα. Και ύστερα να κατηγορούμε τα θεάματα εκείνα του θεάτρου λέγοντας: « παιδί μου, τα θεάματα εκείνα δεν είναι για ελεύθερους ανθρώπους, το να βλέπη κανείς γυναίκες να γυμνώνονται και να λένε αισχρά λόγια. Δος μου την υπόσχεσί σου ότι εκεί δε θα ακούσης άσχημο λόγο και ότι δε θα πης και πήγαινε∙ αλλά δεν μπορεί εκεί να μην ακούσης αισχρό λόγο. Είναι ανάξια για τα μάτια σου τα όσα γίνονται εκεί».

Συγχρόνως με τα λόγια αυτά που θα του λέμε να το φιλούμε και να το αγκαλιάζουμε και να το σφίγγουμε στην αγκαλιά μας, δείχνοντάς του έτσι την αγάπη μας. Με όλα αυτά να το μαλακώνουμε…

…Να το μιλάμε για τη βασιλεία των ουρανών και για εκείνους τους παλιούς που έλλαμψαν με τη σωφροσύνη τους και των μη χριστιανών και των Χριστιανών, και συνέχεια με αυτά να κατακλύζουμε τα αυτιά του…

Από το βιβλίο: ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Χρυσοστομικός Άμβων Γ΄

«Ο ΓΑΜΟΣ, Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ»

Έκδοσις:

Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου

Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΙΡΟ …» (Ἁγ.Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου)

                                                  Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

Ἴσως μπορεῖς νά εἰπεῖς, πώς δέν ἔχεις καιρό νά κάμεις ἀνάγνωση (νά διαβάσεις βιβλίο πνευματικό)• σ᾽ αὐτό ἐμεῖς ἔχουμε νά σοῦ ἀπαντήσουμε τό ἑξῆς: τί θέλεις νά βρίσκεσαι στήν Ἐκκλησία καί νά ὀνομάζεσαι χριστιανός, ἄν δέν ἔχεις καιρό νά μάθεις πῶς θά σωθεῖς; Ἔχεις καιρό νά διαβάζεις καί μάλιστα συχνά, βιβλία πού βλάπτουν τή ψυχή, ἤ καί βιβλία «μάταια»… καί δέν ἔχεις καιρό νά διαβάσεις ἕνα βιβλίο πού νά «σοῦ ἑρμηνεύη τήν στράταν τοῦ Παραδείσου;» Νά σοῦ θυμίζει τό χρέος πού ἔχεις στό Θεό; Ἔπειτα θλίβεσαι καί στενοχωριέσαι ἀπό τόν πόλεμο τῶν λογισμῶν πού σέ ταλανίζει. Καί γιατί ἐσύ δέν σπέρνεις στό νοῦ σου καλούς λογισμούς μέ τήν ἀνάγνωση τῶν ἱερῶν βιβλίων, γιά νά πολεμοῦν οἱ καλοί λογισμοί τούς κακούς καί νά τούς νικοῦν;
Δέν γνωρίζεις πώς τά κακά χόρτα γεννιῶνται ἀπό λόγου τους, ἀλλά τά καλά καί ὠφέλιμα δέν γεννιοῦνται ἀπό τόν ἑαυτό τους, «ἀλλά εἶναι χρεία ἡμεῖς νά τά σπείρωμεν;». Καί δέν τό θεωρεῖς ντροπή σου, νά βλέπεις τό γιατρό, τό μαραγκό, τόν ὑφαντή νά ξέρουν νά ἀπαντοῦν στίς ἐρωτήσεις πού τούς ὑποβάλλουν σχετικά μέ τήν τέχνη τους, καί σύ νά μή ξέρεις νά ἀπαντήσεις, ὅταν σέ ρωτοῦν γιά τήν πίστη σου;…
«Κάμνε λοιπόν ἀνάγνωσιν ἀπό τά ψυχωφελῆ βιβλία κάθε ἡμέραν.. ἀλλά νά ἐνθυμῆσαι πάντοτε νά μή διαβάζῃς γρήγορα μέ τόν ὀφθαλμόν περισσότερον διά νά τρέφῃς τήν περιέργειάν σου καί τήν πολυπραγμοσύνην σου, ἀλλά διά νά τρέφῃς τήν ψυχήν σου· διότι ἐάν καταπίνῃ τις τό φαγητόν ὁλόκληρον, δέν θά εἶναι ποτέ ὠφέλιμον διά νά τόν θρέψῃ», ἀλλά ἐάν τό μασᾶ λίγο-λίγο, τότε τό φαγητό τόν τρέφει καί αἰσθάνεται τή γλυκύτητά του. Καί πρίν μέν ἀρχίσεις τήν ἀνάγνωση, ἀφιερώσου στό Θεό, παρακαλώντας τον νά φωτίσει τό νοῦ σου, καί νά τυπώσει στήν καρδιά σου ἐκεῖνες τίς ἀλήθειες πού θά δεῖς γραμμένες στό βιβλίο, λέγοντας· <ἀποκάλυψον τούς ὀφθαλμούς μου καί κατανοήσω τά θαυμάσια ἐκ τοῦ νόμου σου> (Ψαλμ. ριη´18). Καί πάλι ἀφοῦ τελειώσεις τήν ἀνάγνωση, παρακάλεσε τόν Κύριο νά σέ ἀξιώσει νά φυλάξεις στήν καρδιά σου ἐκεῖνα πού διάβασες, γιά νά μήν ἁμαρτήσεις. Μάλιστα νά λές: <ἐν τῇ καρδίᾳ μου ἔκρυψα τά λόγιά σου, ὅπως ἄν μή ἁμάρτω σοι>
(Ἅγ.Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Πνευματικά Γυμνάσματα, Ἀνάγνωσις πρώτη, Μέρος Γ´).
Πηγή: Αδελφότης Θεολόγων “ Ο Σωτήρ” (http://www.osotir.org/)

                                 

Ἡ ἀρρώστια Ἡ θυσία γιὰ τὸ καλὸ τοῦ ἀρρώστου

         Κεφάλαιο 2ο Ἡ ἀρρώστια Ἡ θυσία γιὰ τὸ καλὸ τοῦ ἀρρώστουἌν ζητοῦμε κάτι ἀπὸ τὸν Θεό, χωρίς νὰ θυσιάζουμε κάτι, δὲν ἔχει ἀξία. Ἄν κάθωμαι καὶ λέω: «Θεέ μου, Σὲ παρακαλῶ, κάνε καλὰ τὸν τάδε ἄρρωστο», χωρὶ νὰ κάνω κάποια θυσία, εἶναι σὰν νὰ λέω ἁπλῶς καλὰ λόγια.Ὁ Χριστὸς θὰ δῆ τὴν ἀγάπη μου, τὴν θυσία μου, καὶ τότε θὰ ἐκπληρώση τὸ αἴτημά μου, ἄν βέβαια αὐτὸ εἶναι γιὰ τὸ πνευματικό καλὸ τοῦ ἄλλου. Γι’ αὐτό, ὅταν οἱ ἄνρθωποι σᾶς ζητοῦν νὰ προσευχηθῆτε γιὰ κάποιον ἄρρωστο, νὰ τοὺς λέτε νὰ προσευχηθοῦν καὶ αὐτοὶ ἤ τοὐλάχιστον νὰ ἀγωνισθοῦν νὰ κόψουν τὰ κουσούρια τους. Μερικοὶ ἄνθρωποι ἔρχονται καὶ μοῦ λένε: «Κάνε με καλά· ἔμαθα ὅτι μπορεῖς νὰ μὲ βοηθήσης». Θέλουν ὅμως νὰ βοηθηθοῦν, χωρὶς οἱ ἴδιοι νὰ καταλάβουν καθόλου προσπάθεια.Λὲς λ.χ. στὸν ἄλλον: «μὴν τρῶς γλυκά, κάνε αὐτὴν τὴν θυσία, γιὰ νὰ σὲ βοηθήση ὁ Θεός», καὶ σοῦ λένε: «Γιατί; δὲν μπορεῖ νὰ μὲ κάνη καλὰ ὁ Θεὸς;» Δὲν κάνουν μιὰ θυσία γιὰ τὸν ἑαυτὸ τους, πόσο μᾶλλον νὰ θυσιασθοῦν γιὰ τὸν ἄλλον. Ἄλλος δὲν τρώει γλυκὰ, γιὰ νὰ βοηθήση ὁ Χριστὸς ὅσους πάσχουν ἀπὸ ζάχαρο, ἤ δὲν κοιμᾶται, γιὰ νὰ δώση λίγο ὕπνο ὁ Χριστὸς σ’ αὐτοὺς ποὺ πάσχουν ἀπὸ ἀϋπνίες. Ἔτσι συγγενεύει ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεό. Τότε ὁ Θεὸς δίνει τὴν Χάρη Του.Ἐγώ, ὅταν μοῦ λέη κάποιος πὼς δὲν μπορεῖ νὰ προσευχηθῆ γιὰ κάποιον δικό του ποὺ εἶναι ἄρρωστος, τοῦ λέω νὰ κάνη καὶ αὐτὸς μιὰ θυσία γιὰ τὸν ἄρρωστο. Συνήθως τοῦ λέω νὰ κάνη κάτι ποὺ θὰ εἶναι καλὸ καὶ γιὰ τὴν δική του του ὑγεία.Ἦρθε κάποτε ἀπὸ τὴν Γερμανία στὸ Καλύβι ἕνας πατέρας, ποὺ τὸ κοριτσάκι του εἶχε ἀρχίσει νὰ παραλύη. Οἱ γιατροὶ τὸ εἶχαν ξεγράψει. Ἦταν ὁ καημένος τελείως ἀπελπισμένος. «Κάνε κι ἐσὺ μιὰ θυσία, τοῦ εἶπα, γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ παιδιοῦ σου. Νὰ κάνης μετάνοιες, δὲν μπορεῖς· νὰ προσευχηθῆς, δὲν μπορεῖς, ἐντάξει. Πόσα τσιγάρα καπνίζεις τὴν ἡμέρα;». «Τεσσεράμισι κουτιά», μοῦ λέει. «Νὰ καπνίζης ἕνα κουτί, τοῦ λέω, καὶ τὰ χρήματα ποὺ θὰ ἔδινες γιὰ τὰ ὑπόλοιπα νὰ τὰ δίνης σὲ κανένα φτωχό». «Νὰ γίνη, Πάτερ, καλὰ τὸ παιδί, μοῦ λέει, καὶ ἐγὼ θὰ τὸ κόψω τὸ τσιγάρο». «Ἔ, τότε δὲν θὰ ἔχει ἀξία· τώρα πρέπει νὰ τὸ κόψης· πέταξε τὸ τσιγάρο, τοῦ λέω. Δὲν ἀγαπᾶς τὸ παιδί σου;» «Ἐγὼ δὲν ἀγαπῶ τὸ παιδὶ μου; Ἀπὸ τὸν πέμπτο ὄροφο πετιέμαι κάτω γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ παιδιοῦ μου», μοῦ λέει. «Ἐγὼ δὲν σοῦ λέω νὰ πεταχτῆς ἀπὸ τὸν πέμπτο ὄροφο κάτω, ἀλλά νὰ κόψης τὸ τσιγάρο. Ἄν κάνης μιὰ παλαβωμάρα καὶ πεταχτῆς ἀπὸ τὸν πέμπτο ὄροφο κάτων, θὰ ἀφήσεις τὸ παιδί σου στὸν δρόμο κι ἐσὺ θὰ χάσης τὴν ψυχή σου. Ἐγὼ σοῦ λέω νὰ κάνης κάτι εὔκολο. Νὰ, πέταξε τώρα τὰ τσιγάρα!». Μὲ κανέναν τρόπο δὲν ἤθελε νὰ τὰ πετάξη. Καὶ τελικὰ ἔφυγε ἔτσι καὶ ἔκλαιγε! Πῶς νὰ βοηθηθῆ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος; Ἐνῶ ὅσοι ἀκοῦν βοηθιοῦνται.Μιὰ ἄλλη μέρα ἦρθε ἕνας ποὺ ἀγκομαχοῦσε ἀπὸ τὴν πεζοπορία. Κατάλαβα ὅτι κάπνιζε πολὺ καὶ τοῦ εἶπα: «Βρὲ εὐλογημένε, γιατὶ καπνίζεις τόσο; Θὰ πάθης κακό». Μόλις ξελαχάνιασε καὶ μπόρεσε νὰ μιλήση, μοῦ εἶπε: «Ἡ γυναίκα μου εἶναι πολὺ ἄρρωστη καὶ κινδυνεύει νὰ πεθάνη. Σὲ παρακαλῶ, κάνε μιὰ προσευχὴ νὰ γίνη κανένα θαῦμα. Οἱ γιατροί σήκωσαν τὰ χέρια». «Τὴν ἀγαπᾶς τὴν γυναίκα σου;», τὸν ρωτάω. «Τὴν ἀγαπῶ», μοῦ λέει. «Τότε γιατὶ δὲν κάνεις κι ἐσὺ κάτι, γιὰ νὰ τὴν βοηθήσης; Αὐτὴ ἔκανε ὅ,τι μποροῦσε, οἱ γιατροὶ ἔκαναν ὅ,τι μποροῦσαν, καὶ τώρα ἔρχεσαι ἐδῶ, γιὰ νὰ μου πῆς νὰ κάνω κάτι καὶ ἐγὼ, νὰ προσευχηθῶ, γιὰ νὰ βοηθήση ὁ Θεός. Ἐσὺ ὅμως τί ἔκανες, γιὰ νά βοηθηθῆ ἡ γυναίκα σου;». «Τί μπορῶ νὰ κάνω ἐγώ, Γέροντα;», μὲ ρωτάει. «Ἄν σταματήσης τὸ κάπνισμα, τοῦ λέω, ἡ γυναίκα σου θὰ γίνη καλά». Σκέφθηκα ὅτι, ἄν ὁ Θεὸς δῆ ὅτι δὲν συμφέρει πνευματικὰ στὴν γυναίακ του νὰ γίνη καλὰ, τοὐλάχιστον θὰ γλυτώση αὐτὸς ἀπὸ τὸ κακὸ ποὺ κάνει τὸ τσιγάρο. Ὕστερα ἀπὸ ἕναν μήνα ἦρθε χαρούμενος νὰ μὲ εὐχαριστήση. «Γέροντα, σταμάτησα τὸ κάπνισμα, μοῦ εἶπε, καὶ ἡ γυναίκα μου ἔγινε καλά». Μετὰ ἀπὸ ἕνα διάστημα ξανάρθε ἀναστατωμένος νὰ μοῦ πῆ ὅτι ξανάρχισε κρυφὰ νὰ καπνίζη καὶ ἡ γυναίκα του ἔπεσε πάλι βαριά ἄρρωστη. «Τὸ φάρμακο τώρα τὸ ξέρεις, τοῦ εἶπα. Κόψε τὸ τσιγάρο».Ἀπόσπασμα ἀπό τίς σελίδες 227-230 τοῦ βιβλίου: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ΄ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ