Στο θάνατο των προσφιλών μας

ΜΕΡΟΣ Γ΄

Στο θάνατο των προσφιλών μας

Η φωνή των Πατέρων

Για την αξία των δεήσεων υπέρ των κεκοιμημένων αλλά και των ελεημοσυνών υπέρ αυτών, έχουμε σαφείς μαρτυρίες από τους Πατέρες.

Ό,τι εθέσπισε η Εκκλησία, δεν είναι ποτέ άνευ μεγάλης σημασίας. Το Πνεύμα το Άγιο είναι παρόν στην Εκκλησία και Αυτό μιλά δια του στόματος των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας. Ειδικότερα για τα μνημόσυνα και τις δεήσεις υπέρ των κεκοιμημένων στην Εκκλησία, ο ιερός Χρυσόστομος μας λέγει: « Μη αμφέβαλλε ότι ο απελθών καρπώσεταί τι χρηστόν , ουχ απλώς ο διάκονος βοά υπέρ των εν Χριστώ κεκοιμημένων και των τας μνείας υπέρ αυτών επιτελούντων, ουχ ο διάκονος εστίν ο ταύτην αφιείς των φωνήν, αλλά το Πνεύμα το Άγιον… Ταύτα ειδότες επινοώμεν όσας δυνάμεθα παραμυθίας τοις απελθούσι, αντί δακρύων, αντί θρήνων, αντί μνημείων, τας ελεημοσύνας, τας ευχάς, τας προσφοράς». Μας βεβαιώνει εδώ ο μεγάλος Πατήρ ότι δεν πρέπει να αμφιβάλλουμε ότι ο κεκοιμημένος προσφιλής μας θα ωφεληθεί από τις προσευχές και τα μνημόσυνά μας. Μας λέγει ο ιερός Χρυσόστομος ότι οι δεήσεις του διακόνου κατά την τέλεση των μνημοσύνων δεν είναι απλά λόγια, αλλά είναι λόγια που δίδαξε το Άγιο πνεύμα. Γι’  αυτό, συνεχίζει ο ιερός Πατήρ, γνωρίζοντες τη μεγάλη αξία που έχουν οι δεήσεις της Εκκλησίας υπέρ των κεκοιμημένων, αντί να κλαίμε και να θρηνούμε και αντί να δαπανούμε χρήματα για μνημεία, να κάνουμε ελεημοσύνες υπέρ αυτών, να κάνουμε προσευχές υπέρ αυτών και να προσφέρουμε υπέρ αυτών το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων στις Μυστικές Κατηχήσεις του μας διδάσκει πως η θεία Ευχαριστία, που προσφέρουμε υπέρ των κεκοιμημένων, έχει την έννοια της θυσίας και του εξιλασμού ( Μυστικές Κατηχήσεις, Ε΄, 9 ) . Και πάλι ο ιερός Χρυσόστομος μας διδάσκει ότι από τους ίδιους τους Απόστολους διδαχθήκαμε να μνημονεύουμε τους νεκρούς κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος , ότι οι άγιοι Απόστολοι νομοθέτησαν «το επί των φρικτών μυστηρίων μνήμην γίγνεσθαι των απελθόντων».

Ο δε άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων μας βεβαιώνει ότι «μεγίστην όνησιν (=ωφέλεια ) πιστεύων έσεσθαι ταις ψυχαίς υπέρ ων η δέησις αναφέρεται της αγίας και φρικωδεστάτης προκειμένης θυσίας» ( Μυστικές Κατηχήσεις, Ε΄, 9 ) . Ο δε Ιερός Χρυσόστομος πάλι λέγει ότι είναι πολύ το κέρδος και πολλή η ωφέλεια από τα μνημόσυνα και τις δεήσεις υπέρ των κεκοιμημένων.

Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει : «Δεόμεθα του Αμνού του κειμένου και λαβόντος την αμαρτίαν του κόσμου, ίνα τοις αυτοίς εντεύθεν γένηται παραμυθία». Δηλαδή , προσευχόμεθα στον Κύριο, που θυσιάστηκε για τη δική μας σωτηρία, να γίνει παρηγοριά στους κεκοιμημένους προσφιλείς μας.

Ο δε Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέγει σαφώς ότι «τας ευχάς και ψαλμωδίας υπέρ των κεκοιμημένων εθέσπισαν οι άγιοι Απόστολοι φωτισθέντες υπό του Αγίου Πνεύματος». Δηλαδή, αυτό που και προηγουμένως σημειώσαμε βεβαιώνει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός , ότι τις ευχές και ψαλμωδίες και δεήσεις υπέρ των κεκοιμημένων ενομοθέτησαν οι ίδιοι οι άγιοι Απόστολοι φωτισθέντες υπό του Αγίου Πνεύματος.

Για δε την υποχρέωση να δίδουν οι κληρονόμοι από αυτά που κληρονόμησαν για την ανάπαυση των ψυχών αυτών που τα άφησαν, όπως και για τη μεγάλη βοήθεια που παρέχεται στους κεκοιμημένους από τις ελεημοσύνες υπέρ αυτών, έχουμε πάλι σαφείς μαρτυρίες από τους Πατέρες της Εκκλησίας.

Οι Αποστολικές Διαταγές μας διδάσκουν να δίδουμε στους πτωχούς για την ανάπαυση των νεκρών απ’ τις περιουσίες που οι τελευταίοι άφησαν («εκ των υπαρχόντων» )  Και ο ιερός Χρυσόστομος διδάσκει τα παιδιά που κληρονομούν τους γονείς τους «συναποστείλαι τοις τελευτηκόσι… τα αυτού». Δηλαδή να στείλουμε μαζί στον ουρανό απ’ αυτά που άφησαν. Βεβαιώνει δε ο ιερός Χρυσόστομος ότι, εάν δίδονται εξ αυτών που άφησαν οι νεκροί σε πτωχούς, θα συγχωρηθούν αμαρτίες τους, εάν βεβαίως ήταν άνθρωποι που έφυγαν με πίστη: «ίνα προσθήκη γένηται του μισθού και αντιδόσεως» ( Ομιλία ΖΑ΄, Εις Ιωάννην ) .Ο ίδιος μεγάλος Πατήρ της Εκκλησίας μας λέγει : « Δώσωμεν αυτοίς βοήθειαν, ελεημοσύνην λέγω και προσφοράς». Δηλαδή, αναφέρει ο ιερός Χρυσόστομος, να δώσουμε στους κεκοιμημένους νεκρούς μας βοήθεια, δηλαδή ελεημοσύνες και Θείες Λειτουργίες. Βεβαιώνει δε ο ιερός Πατήρ: « Και φέρει τούτοις πολλήν το πράγμα την όνησιν και μέγα το κέρδος και την ωφέλειαν» ( Ομιλία εις τας Πράξεις των Αποστόλων) . Δηλαδή, θα δημιουργηθεί στους κεκοιμημένους μεγάλη ανακούφιση, πολύ κέρδος και μεγάλη ωφέλεια. Και αλλού ο ιερός Πατήρ επισημαίνει: «ουκ εική προσφοραί υπέρ των απελθόντων γίνονται, ουκ εική ικετηρίαι, ουκ εική ελεημοσύναι∙ ταύτα πάντα το Πνεύμα διέταξε, δι’ αλλήλων ημάς ωφελείσθαι βουλόμενον». Όχι χωρίς λόγο διέταξε το Άγιο Πνεύμα να κάνουμε ικεσίες και ελεημοσύνες υπέρ των κεκοιμημένων.

Από το βιβλίο : «Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς

Καλλινίκου Καρούσου

Για σένα που πονάς»

Εκδόσεις Χρυσοπηγή

Αθήναι 2011

Σεβασμός στην παράδοσηΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

Σεβασμός στην παράδοση
Πολλοί άγιοι Μάρτυρες, όταν δεν ήξεραν το δόγμα, έλεγαν : «Πιστεύω ό, τι θέσπισαν οι Άγιοι Πατέρες». Αν κάποιος το
έλεγε αυτό, μαρτυρούσε. Δεν ήξερε δηλαδή να φέρη αποδείξεις στους διώκτες για την πίστη του και να το...υς πείση, αλλά είχε εμπιστοσύνη στους Αγίους Πατέρες. Αυτοί ήταν και πιο έμπειροι και ενάρετοι και άγιοι. Πώς εγώ να δεχθώ μια ανοησία; Πώς να ανεχθώ να βρίζη ένας τους Αγίους Πατέρες;». Να έχουμε εμπιστοσύνη στην παράδοση. Σήμερα, δυστυχώς, μπήκε η ευρωπαϊκή ευγένεια και πάνε να δείξουν τον καλό. Θέλουν να δείξουν ανωτερότητα και τελικά πάνε να προσκυνήσουν τον διάβολο με τα δύο κέρατα. «Μια θρησκεία, σου λένε, να υπάρχη», και τα ισοπεδώνουν όλα. Ήρθαν και σε μένα μερικοί και μου είπαν: «Όσοι πιστεύουμε στον Χριστό, να κάνουμε μια θρησκεία». «Τώρα είναι σαν να μου λέτε, τους είπα, χρυσό και μπακίρι, χρυσό τόσα καράτια και τόσα που τα ξεχώρισαν, να τα μαζέψουμε πάλι και να τα κάνουμε ένα. Είναι σωστό να τα ανακατέψουμε πάλι; Ρωτήστε έναν χρυσοχόο: «Κάνει να ανακατέψουμε την σαβούρα με τον χρυσό;». Έγινε τόσος αγώνας, για να λαμπικάρουμε το δόγμα». Οι Άγιοι Πατέρες κάτι ήξεραν και απαγόρευσαν τις σχέσεις με αιρετικό. Σήμερα λένε: «Όχι μόνο με αιρετικό αλλά και με Βουδδιστή και με πυρολάτρη και με δαιμονολάτρη να συμπροσευχηθούμε. Πρέπει να βρίσκωνται στις συμπροσευχές τους και στα συνέδρια και οι Ορθόδοξοι. Είναι μια παρουσία». Τι παρουσία; Τα λύνουν όλα με τη λογική και δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Το ευρωπαϊκό πνεύμα νομίζει ότι και τα
πνευματικά θέματα μπορούν να μπουν στην Κοινή Αγορά

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  3Ο ΜΑΙ  2012 

Αν οι άνθρωποι δεν είχαν αυτήν την… «ευγένεια» της αμαρτίας, δεν θα έφθαναν σ’ αυτό το βάρβαρο

Η αμαρτία έγινε μόδα
- Γέροντα, είπατε σε κανέναν ότι θα γίνη πόλεμος; Έτσι ακούσαμε. Είναι αλήθεια;
- Εγώ δεν λέω τίποτε και ο κόσμος λέει ό,τι θέλει. Και να ξέρω κάτι, πού να το πω;
- Τί βάρβαρο πράγμα, Γέροντα, ο πόλεμος !
- Αν οι άνθρωποι δεν είχαν αυτήν την… «ευγένεια» της αμαρτίας, δεν θα έφθαναν σ’ αυτό το βάρβαρο. Πιο βάρβαρο ακόμη είναι η ηθική καταστροφή . Διαλύονται ψυχικά και σωματικά οι άνθρωποι. Μου έλεγε κάποιος: Λένε για την Αθήνα “ζούγκλα-ζούγκλα” και κανείς δεν φεύγει από ‘κει! Όλοι “ζούγκλα” την λένε και όλοι στην ζούγκλα μαζεύονται». Πώς έχουν γίνει οι άνθρωποι! Σαν τα ζώα! Τα ζώα ξέρετε τί κάνουν; Στην αρχή μπαίνουν στον σταύλο, κοπρίζουν, ουρούν… Μετά αρχίζει να χωνεύη η κοπριά. Μόλις αρχίζη να χωνεύη, αισθάνονται μια ζεστασιά. Δεν τα κάνει καρδιά να φύγουν από τον σταύλο∙ αναπαύονται. Έτσι και οι άνθρωποι ,θέλω να πω, νιώθουν την ζεστασιά της αμαρτίας , και δεν τους κάνει καρδιά να φύγουν. Καταλαβαίνουν ότι βρωμάει, αλλά από την ζεστασιά εκείνη δεν τους κάνει καρδιά να φύγουν. Να, αν μπη τώρα ένας μέσα στον σταύλο, δεν μπορεί να αντέξη από την μυρωδιά. Ο άλλος που είναι συνέχεια στον σταύλο, δεν ενοχλείται∙ έχει συνηθίσει πλέον

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ    30 ΜΑΙ 2012  

Συγχώρηση και υγεία

Ο κ. Γ. ωμολόγησε: «Τόνοι βάρους έφυγαν από πάνω μου». Πώς έγινε αυτό; Αυτό έγινε όταν πήγε και ζήτησε συγνώμη από ένα πρόσωπο που του κρατούσε κακία και έχθρα.

Το μίσος και η μνησικακία είναι ένα μεγάλο βάρος για την ψυχή μας αλλά και για το σώμα μας.

Όταν κρατάω κακία σε κάποιον, η κακία αυτή είναι μέσα μου, και μου παίρνει όλες τις θετικές δυνάμεις και ενέργειες.

Όταν λέμε : « μου έσπασες τα νεύρα», τι εννοούμε; Εννοούμε ότι «με εξάντλησες ψυχικά και σωματικά». Αυτό γίνεται συνήθως από άμεση επίδραση του άλλου σε μένα. Η μνησικακία όμως δρα, από μένα σε μένα και βέβαια αρνητικά. Είναι ακριβώς αυτό που λέμε: «έβαλα τα χέρια μου και έβγαλα τα μάτια μου».

Για την ψυχική και σωματική μας υγεία (αυτά πάνε μαζί ) , πρέπει να συγχωρώ και τους εχθρούς μου. Ώστε με το να συγχωρώ, δεν ωφελώ τον φίλο, τον εχθρό, τον συγγενή μόνο, αλλά πρώτα-πρώτα  τον εαυτό μου.

Αυτό αδελφοί μου, δεν τα λένε μόνο οι Πατέρες και η Εκκλησία μας, αλλά τα λέει κι ο Χριστός μας. Αν κάποιος θέλει κάτι παραπάνω και πιο γήινο, μπορούμε να του πούμε ότι έχει προκύψει και από επιστημονικές έρευνες.

Σύμφωνα με αυτές, οι μνησίκακοι, που δεν ξεχνούν το κακό που τους έχουν κάνει ή αυτό που θέλουν να κάνουν, χώρια από τις κοινωνικές επιπτώσεις, παθαίνουν με τον καιρό , άγχος, ψύχωση, υπέρταση, ημικρανίες, κατάθλιψη και από αυτές, αδελφοί μου, δεν μπορεί να τους απαλλάξει ούτε ψυχολόγος, ούτε ψυχίατρος ή νευρολόγος.

Η μετάνοια και η συγχώρηση είναι τα φάρμακα της υγείας (ψυχικής και σωματικής) και της ευδαιμονίας και αρμονίας μέσα στην κοινωνία μας. Όπως τα κύτταρα του σώματός μας, προέρχονται από ένα και το αυτό κύτταρο, και συνεπώς είναι αδέλφια, έτσι κι εμείς όλοι προερχόμαστε από τον Ένα Κύριό μας και Θεό μας, που μας ξέρει καλά και παραχωρεί τα φάρμακα-αρετές στους πιστούς Χριστιανούς.

Από το : «Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ»

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ

ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

ΜΑΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2012-ΦΥΛΛΟ 106

ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

Συλλείτουργο Πατριάρχη Μόσχας με Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο

http://apantaortodoxias.blogspot.com/

Η ελληνική όμως γλώσσα έχει «γλώσσα» από τις πύρινες Γλώσσες της Πεντηκοστής!

Η ελληνική γλώσσα
- Γέροντα, γιατί κατήργησαν τους τόνους από την γραμματική;

- Τώρα, όπως οι άνθρωποι δεν σηκώνουν τίποτε και τα πετούν όλα, έτσι και τα γράμματα δεν σηκώνουν τίποτε, ούτε οξείες ούτε περισπωμένες! Και όπως όλοι τρέχουν, δεν βάζουν ούτε τελεία!

Βλέπω μια γλώσσα που γράφουν μερικοί! Διάβαζα σε μία μετάφραση της Καινής Διαθήκης: «Από την Αίγυπτο κάλεσα τον γιο μου»[i]. Δεν ταιριάζει, βρε παιδί! Δεν ξεχωρίζει το ιερό από το ανίερο! Γράφουν έτσι, δήθεν για να είναι όλα ίδια, να υπάρχη ομοιομορφία στην γλώσσα. Ποιος, ακόμη και από το πιο τελευταίο χωριό, δεν θα καταλάβαινε, αν έγραφε «τον υιόν μου»; Άκουσα μια φορά στο Άγιον Όρος σε μια ανάγνωση: «Το ψωμί και το κρασί που κάνουν την Μεταλαβιά». Δεν ταιριάζει· πως να το κάνουμε; Ποιος δεν ξέρει τι θα πη «άρτος» και «οίνος»;

- Λένε, Γέροντα, ότι θα αντικαταστήσουν το ελληνικό αλφάβητο με το λατινικό.

- Άσ’ τα, δεν θα σταθούν αυτά· δεν θα σταθούν. Ευτυχώς που ο Θεός και από το στραβό και από το κακό βγάζει καλό, αλλιώς θα ήμασταν χαμένοι. Δεν χάθηκε η Παράδοση, η γλώσσα τότε που τα είχαν όλα σε χειρόγραφα και δεν υπήρχαν ούτε φωτοτυπικά ούτε τίποτε και θα χαθή τώρα που βγήκαν τόσα μέσα; Όχι, δεν πρόκειται να χαθή, ό,τι και να κάνουν οι άνθρωποι. Βλέπετε και οι Ρώσοι πρόσφυγες πως κράτησαν τα έθιμά τους! Αυτό που τους βοήθησε ήταν που ήξεραν την ποντιακή γλώσσα. Κράτησαν έτσι την Παράδοση μέσα τους. Αλλά, παρ’ όλο που τους δόθηκε λίγη ελευθερία, έφυγαν από την Ρωσία, για να βρουν ελευθερία, γιατί και πάλι ήταν σαν ένα πουλάκι που το έβγαλαν από το κλουβί και το άφησαν μέσα στο δωμάτιο ελεύθερο. Δεν θα στενοχωριόταν και εκεί; Φαντασθήτε πως ήταν πριν οι καημένοι!



Είναι και μερικοί που πάνε να κάνουν μια νέα γλώσσα. Η ελληνική όμως γλώσσα έχει «γλώσσα» από τις πύρινες Γλώσσες της Πεντηκοστής! Το δόγμα της πίστεώς μας καμμιά γλώσσα δεν μπορεί να το αποδώση. Γι’ αυτό οικονόμησε ο Θεός και η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε από τους Εβδομήκοντα στην ελληνική γλώσσα και το Ευαγγέλιο γράφτηκε στην ελληνική γλώσσα. Αν δεν ξέρη Αρχαία Ελληνικά κανείς και ασχολήται με το δόγμα, μπορεί να πλανηθή. Και εμείς καταργήσαμε τα Αρχαία από τα σχολεία! Μετά από λίγο θα έρχωνται Γερμανοί να διδάσκουν Αρχαία στα δικά μας Πανεπιστήμια. Τότε θα καταλάβουν οι δικοί μας την αξία που έχουν τα Αρχαία Ελληνικά, αφού πρώτα γίνουν ρεζίλι, και θα πουν: «Για δες η Εκκλησία που κρατούσε τα Αρχαία»!



Πάνε να εξαφανίσουν ένα ορθόδοξο έθνος. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ένα ορθόδοξο έθνος σήμερα είναι μεγάλη υπόθεση! Παλιά είχαμε την φιλοσοφία. Η Αγία Αικατερίνη με βάση την φιλοσοφία αποστόμωσε τους φιλοσόφους. Οι φιλόσοφοι ετοίμασαν τον δρόμο για τον Χριστιανισμό. Το Ευαγγέλιο γράφτηκε στα ελληνικά και διαδόθηκε στον κόσμο. Μετά οι Έλληνες προχώρησαν να φωτίσουν και τους Σλαύους. Σε μερικούς δεν συμφέρει να υπάρχη η Ελλάδα. «Μας κάνει κακό, λένε. Πρέπει να την εξαφανίσου

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ    ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΕΥΧΗΝΑ ΕΧΟΥΜΕ

ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   27ΜΑΙ 2012

Για τα παιδιά, έλεγε:"Όχι πίεση· μη τα σφίγγετε πολύ"

Για τα παιδιά, έλεγε:"Όχι πίεση· μη τα σφίγγετε πολύ". Κι επανελάμβανε το παράδειγμα με τα δεντράκια." Το μικρό δεντράκι το δένουμε με προσοχή στο πασσαλάκι μ' ένα κουρέλι ή βαμβακερή κλωστή, για να μην τραυματισθεί. Και αφήνουμε μπόσικα, για να έχει άνεση να μεγαλώνει. Έτσι και τα παιδια, να τα παίρνετε με το μαλακό, με το γλυκό, όσο είναι μικρά". Έλεγε να τα έχουμε κοντά μας με αγάπη , να τους μαθαίνουμε να έχουν μυστηριακη ζωή, τι σημαίνει Γέροντας, τι σημαίνει Εξομολόγηση. "Μεθαύριο, όταν μεγαλώσουν , ό,τι πήραν πιο μικρά, δε θα το πάει χαμενο". Έλεγε και το παράδειγμα με το κουρδιστήρι."Μην το κουρδίζετε τέρμα, μήπως σπάσει το ελατήριο. Έτσι και με τα παιδιά, μόλις βλέπετε ότι ζορίζονται να χαλαρώνετε το σφίξιμο". Όταν του έλεγαν ότι τα μεγαλύτερα παιδιά ξέφυγαν και έκαναν διάφορα , έλεγε΄:" Μή στεναχωριέστε. Λάσπη είναι αυτό. Αυτό δεν είναι κακό βαθειά, γιατι έχει περασμένο μίνιο απο μέσα. Δε σκουριάζει. Κάποτε θα πλυθεί η λάσπη , θα φύγει και δε θα έχει σκουριά.

Γέροντας Παΐσιος

Ο κόσμος καίγεται! Το καταλαβαίνετε; Έπεσε πολύς πειρασμός

 Ο κόσμος καίγεται! Το καταλαβαίνετε; Έπεσε πολύς πειρασμός. Τέτοια πυρκαγιά έχει βάλει ο διάβολος, που ούτε όλοι οι πυροσβέστες αν μαζευθούν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, αναγκάζονται οι άνθρωποι να στραφούν στον Θεό και να Τον παρακαλέσουν να ρίξη μια βροχή γερή, για να σβήση. Έτσι και για την πνευματική πυρκαγιά που άναψε ο διάβολος, μόνον προσευχή χρειάζεται, για να βοηθήση ο Θεός.

Όλος ο κόσμος πάει να γίνη μια περίπτωση. Γενικό ξεχαρβάλωμα! Δεν είναι να πης: “Σ’ ένα σπίτι χάλασε λίγο το παράθυρο ή κάτι άλλο, ας το διορθώσω”. Όλο το σπίτι είναι ξεχαρβαλωμένο. Έχει γίνει χαλασμένο χωριό. Δεν ελέγχεται πια η κατάσταση. Μόνον από πάνω, ό,τι κάνει ο Θεός. Τώρα είναι να δουλεύη ο Θεός με το κατσαβίδι, με χάδια, με σκαμπίλια, να το διορθώση.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ


ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 26 ΜΑΙ 2012

Η μυστική εν Χριστώ ζωή

Η μυστική εν Χριστώ ζωή

Αδελφή ψυχή,

Εάν θέλης να αποκτήσης πολλά αρετάς και να τελειοποιηθής πνευματικώς, αγάπησον την μυστικήν ζωήν. «Είσελθε εις το ταμείον σου» και εκεί δια της αυτοσυγκεντρώσεως και της ηυσχίας θα εύρης τον Χριστόν.

Ο Γλυκύς Νυμφίος της ψυχής σου δεν παρουσιάζεται εις τον θόρυβον και την βοήν, αλλ’ εις την ησυχίαν, την γαλήνην , την μαναξιάν. Όσιος και σοφός Πατήρ της Εκκλησίας ,είπε: «Το καθέζεσθαι καλώς εν τω κελλίω εμπίπλησι τον Μοναχόν παντός αγαθού».

Τούτο όμως ισχύει και δια τον κατά Θεόν ζώντα άνθρωπον, ο οποιός εντός της θαλπωρής του δωματίου δύναται να γίνη πλούσιος πνευματικώς και να προκόψη πάρα πολύ εις την αρετήν. Εις την μυστικήν ζωήν υπάρχει η νοερά προσευχή, η καθαρότης της καρδίας, η συναίσθησις των αμαρτιών, η κατάνυξις, τα δάκρυα, αι ανατάσεις και πτήσεις του πνεύματος, ο θείος έρως.

Ουδείς ηγάπησεν πραγματικώς τον Θεόν, ευρισκόμενος πάντοτε με τους άλλους. Δι’ αυτόν καριβώς τον λόγον ο Άγιος Αρσένιος απέφευγε τους αδελφούς. Ήθελε να ευρίσκεται εις συνεχήν επικοινωνίαν με τον Θεόν. Δια τούτο εις τα παράπονα των αδελφών παρείχε την εξής σοφήν απάντησιν «δεν δύναμαι , αδελφοί μου, να είμαι και μαζί σας και με τον Θεόν».

Αδελφή  ψυχή,

Προσπάθει να απομακρύνεσαι συχνά από τους ανθρώπους και να περισυλλέγεσαι. Η μόνωσις, η περισυλλογή, και η σιωπή θα σε οδηγήσουν πολύ υψηλά εις την αρετήν και θα σε καταστήσουν πανευτυχή.

Αγάπησον περισσότερον από κάθε τι άλλο την μυστικήν εν Χριστώ ζωήν, η οποία φέρει τον πνευματικόν άνθρωπον εις άφθαστα ύψη τελειότητος και τον καθιστά άγιον και ουρανοπολίτην απ’ αυτής της παρούσης ζωής.

Από το βιβλίο: «ΞΕΝΗΣ ΜΟΝΑΧΗΣ

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ»

ΑΘΗΝΑΙ 1972

Τον δίκαιο άνθρωπο συνήθως οι άλλοι τον σπρώχνουν στην τελευταία θέση ή ακόμη του παίρνουν και την θέση

Τον δίκαιο άνθρωπο συνήθως οι άλλοι τον σπρώχνουν στην τελευταία θέση ή ακόμη του παίρνουν και την θέση.
Τον αδικούν, τον πατούν – «πατούν επί πτωμάτων», έτσι δεν λέγεται; Αλλά, όσο οι άνθρωποι τον σπρώχνουν προς τα κάτω, τόσο ο Θεός τον ανεβάζει προς τα πάνω σαν τον φελλό, θέλει όμως πάρα πολλή υπομονή. Η υπομονή ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα. Αυτός που θέλει να ζήσει με αρετή και να είναι τίμιος στην δουλειά του, είτε εργάτης είναι είτε έμπορος είτε οτιδήποτε είναι, πρέπει να το πάρει απόφαση ότι, όταν αρχίσει την δουλειά του, θα φθάσει σε σημείο να μην έχει να πληρώσει λ.χ. ούτε τα ενοίκια, αν έχει μαγαζί, για να του έρθει η ευλογία του Θεού. Όχι όμως να πηγαίνει με τον σκοπό: «Αν φθάσω μέχρις εκεί, μετά θα έχω πελατεία»! Να μην πάει με τέτοιο σκοπό, γιατί τότε ο Θεός δεν θα του δώσει. Αλλά όταν πει: «Θα ζήσω κατά Θεόν, δεν θα κάνω αδικίες, θα πω ότι αυτό αξίζει πενήντα δραχμές και εκείνο διακόσιες δραχμές», ο Θεός δεν θα τον αφήσει. Κάποιος άλλος εν τω μεταξύ εκείνο που θα το δίνει αυτός πενήντα δραχμές, θα το δίνει πεντακόσιες δραχμές και θα πλουτίσει. Τελικά όμως ο απατεώνας αυτός θα φθάσει σε σημείο να μην έχει να πληρώσει ούτε τα ενοίκια και θα το κλείσει το μαγαζί του, γιατί ο κόσμος πληροφορείται, ενώ σιγά-σιγά ο τίμιος δεν θα μπορεί να τα βγάλει πέρα από την πελατεία που θα έχει· θα παίρνει συνέχεια υπαλλήλους! Αλλά στην αρχή θα δοκιμασθεί. Ο καλός δοκιμάζεται στα χέρια των κακών· περνάει από τα λανάρια.
Όταν πάει κανείς με τον διάβολο, με πονηριές, δεν ευλογεί ο Θεός τα έργα του. Ό,τι κάνουν οι άνθρωποι με πονηριά, δεν ευδοκιμεί. Μπορεί να φαίνεται ότι προχωράει, αλλά τελικά θα σωριάσει. Το κυριότερο είναι να ξεκινά κανείς από την ευλογία του Θεού για ό,τι κάνει! Ο άνθρωπος, όταν είναι δίκαιος, έχει τον Θεό με το μέρος του. Και όταν έχει και λίγη παρρησία στον Θεό, τότε θαύματα γίνονται. Όταν κανείς βαδίζει με το Ευαγγέλιο, δικαιούται την θεία βοήθεια. Βαδίζει με τον Χριστό. Πώς να το κάνουμε; Την δικαιούται. Όλη η βάση εκεί είναι. Από ’κει και πέρα να μη φοβάται τίποτε. Αυτό που έχει σημασία είναι να αναπαύεται ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι στην κάθε ενέργειά μας, και τότε θα έχουμε την ευλογία του Χριστού, της Παναγίας και των Άγιων μας, και το Άγιο Πνεύμα θα επαναπαύεται σ’ εμάς. Η τιμιότης του ανθρώπου είναι το ανώτερο Τι­μιόξυλο. Αν ένας δεν είναι τίμιος και έχει Τιμιόξυλο, είναι σαν να μην έχει τίποτε. Ένας και Τιμιόξυλο να μην έχει, αν είναι τίμιος, δέχεται την Θεία Βοήθεια. Και αν έχει και Τιμιόξυλο, τότε!…

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου «Λογοι» -
Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Α΄. Ι. Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσ/νίκης

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  26 ΜΑΙ 2012

: Ο δίκαιος ανταμείβεται και σ’ ετούτη την ζωήΓέροντας Παΐσιος Αγιορείτης

Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης: Ο δίκαιος ανταμείβεται και σ’ ετούτη την ζωή
Έχω δει ψυχές που αδικήθηκαν, αλλά υπέμειναν την αδικία με καλούς λογισμούς και τους έλουσε η Χάρις σ’ αυτήν την ζωή. Πριν από πολλά χρόνια με είχε επισκεφθή ένας ευλαβής Χριστιανός, απλός και καλοκάγαθος, και με παρακάλεσε να ευχηθώ να φωτίση ο Χριστός τα παιδιά του, όταν ενηλικιωθούν, να μην γογγύσουν κατά των συγγενών για την μεγάλη αδικία που τους είχαν κάνει, και μου διηγήθηκε την υπόθεση.

Όπως είδα, ο άνθρωπος αυτός ήταν πραγματικά άνθρωπος του Θεού. Ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός από πέντε παιδιά της οικογενείας του και μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα τους συμπαραστάθηκε σαν καλός πατέρας στα αδέρφια. Εργάσθηκε σκληρά, απέκτησε και άλλη περιουσία, κτήματα κ.λπ. και αποκατέστησε τις δυό αδερφές τους. Παντρεύτηκαν και τα μικρότερα αδέρφια του, πήραν όλα τα καλά κτήματα, ελαιώνες κ.λπ. Και σ’ αυτόν άφησαν τα άχρηστα, τα άγονα, κάτι αμμουδιές. Στο τέλος παντρεύτηκε και αυτός και απέκτησε τρία παιδάκια. Ήταν ηλικιωμένος φυσικά και σκεφτόταν τα παιδιά του, όταν μεγαλώσουν, μήπως καταλάβουν την αδικία και γογγύσουν.



Μου έλεγε: «Εγώ δεν στενοχωριέμαι για την αδικία, γιατί διαβάζω το Ψαλτήρι. Ένα Κάθισμα το απόγευμα και δυό Καθίσματα πριν ξημερώση. Σχεδόν το έμαθα απ’ έξω το Ψαλτήρι. Κανένας Ψαλμός δεν λέει ότι οι άδικοι έκαναν προκοπή. Ενώ τους δικαίους τους σκέφτεται ο Θεός. Εγώ, Πάτερ μου, δεν λυπάμαι τα κτήματα που έχασα, αλλά λυπάμαι τα αδέρφια μου που χάνουν την ψυχή τους».

Έφυγε μετά ο ευλογημένος αυτός άνθρωπος και με ξαναεπισκέφθηκε μετά από δέκα χρόνια περίπου, πολύ χαρούμενος, και με ρωτάει:
-Με θυμάσαι, Πάτερ, με θυμάσαι;

-Ναι, του είπα και τον ρώτησα πώς περνάει.

-Έγινα πλούσιος τώρα, μου απάντησε.

-Και πώς έγινες πλούσιος αδερφέ;

-Να, εκείνα τα άχρηστα χωράφια, οι αμμουδιές, πήραν μεγάλη αξία, γιατί ήταν παραθαλάσσια. Αυτήν την φορά ήρθα να μου πης τι να τα κάνω τα πολλά χρήματα που έχω.

-Να εξασφαλίσης τα παιδιά σου με ένα σπιτάκι και να κρατήσης μερικά χρήματα και για τις σπουδές τους, μέχρι να τακτοποιηθούν.

-Έχω και για τα παιδιά μου, μου λέει, αλλά πάλι είναι πολλά.

-Δώσε στους φτωχούς συγγενείς σου πρώτα και μετά σε άλλους φτωχούς.

-Έδωσα, Πάτερ, αλλά πάλι είναι πολλά.
-Δώσε, για να φτιάξουν τον Ναό του χωριού σου και τα εξωκκλήσια.

-Έδωσα, αλλά πάλι είναι πολλά.

Τότε του λέω:

-Θα εύχωμαι να σε φωτίζη ο Χριστός, για να κάνης καλωσύνες εκεί που υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη.

Μετά τον ρώτησα:

-Τι κάνουν τα αδέρφια σου; που βρίσκονται;

Ξέσπασε σε κλάμα και με λυγμούς μου απάντησε:
-Δεν ξέρω, Πάτερ μου, χάθηκαν και τα ίχνη τους. Είχαν πουλήσει τα κτήματα από το χωριό, ελαιώνες και χωράφια, και τώρα δεν ξέρω που βρίσκονται. Είχαν πάει πρώτα στην Γερμανία, μετά στην Αυστραλία και τώρα δεν ακούγονται.

Μετανόησα που τον ρώτησα για τα αδέρφια του, γιατί δεν ήξερα πως θα λυπηθή τόσο πολύ. Τον παρηγόρησα μετά και έφυγε ειρηνικός. Του είπα να ευχηθούμε και οι δυό να μάθουμε και γι’ αυτούς χαρούμενες ειδήσεις. Θυμήθηκα μετά τον Ψαλμό που λέει: “Είδον τον ασεβή υπερυψούμενον και επαιρόμενον ως τας κέδρους του Λιβάνου. Και παρήλθον και ιδού ουκ ην και εζήτησα αυτόν και ουχ ευρέθη ο τόπος αυτού” (Ψαλμ. 36, 35-36). Αυτό ακριβώς συνέβη με τα ταλαίπωρα αδέρφια του.

Χειρότερο πράγμα από την αδικία δεν υπάρχει. Οτιδήποτε κάνετε, κοιτάξτε νάχετε την ευλογία του Θεού.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α΄ – ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ)

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  26 ΜΑΙ 2012 

Τα τρία «φ» (φιληδονία, φιλοδοξία και φιλαργυρία) πρέπει να τ’αποφεύγουμε.

Για να γίνει κανείς άγιος, θέλει λεβεντιά. Όποιος έχει ανδρεία,μπορεί να γίνει ή ήρωας ή άγιος.

Σε ερώτηση αν πρέπει να διαλυθούν οι λεγόμενες «χριστιανικές οργανώσεις» , που πολλοί τις κατηγορούσαν για παρεκκλησιαστκικές, ο Γέροντας ήταν σαφής και καθόλου εμπαθής: ‘’ας διαλύσουμε», είπε,’’πρώτα τις αιρετικές ομάδες, και κυρίως τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, και μετά ας τις κλείσουμε κι αυτές’’ 

Όπως εάν φυτέψεις δίπλα στην πεπονιά κολοκύθι, το πεπόνι θα χάσει το άρωμά του  και δε θα ωφεληθεί το κολοκύθι, έτσι θα πρέπει να επιλέγουμε ποιους θα συναναστρεφόμαστε και ποιους θ’αφήνουμε να μας πλησιάσουν , ώστε να μη χάσουμε κάτι πολύτιμο που έχουμε, χωρίς και αυτοί να ωφεληθούν.

Σήμερα οι νέοι , οι οποίοι θα καταφέρουν να κρατηθούν καθαροί μέχρι το γάμο τους, θα λογιστούν ως μάρτυρες.

Αν έχεις ένα νεκρό , ο οποίος έχει παρρησία στο Θεό, και του ανάψεις ένα κερί, αυτός έχει υποχρέωση να προσευχηθεί για σένα στο Θεό. Αν, πάλι, έχεις ένα νεκρό, ο οποίος νομίζεις ότι δεν  έχει παρρησία στο Θεό, τότε, όταν του ανάβεις ένα αγνό κερί, είναι σαν να δίνεις ένα αναψυκτικό σε κάποιον που καίγεται. Οι άγιοι δέχονται ευχαρίστως την προσφορά του κεριού και είναι υποχρεωμένοι να προσευχηθούν γι’ αυτόν που το ανάβει. Ο Θεός ευχαρίστως το δέχεται.

Ο ελληνικός στρατός, λόγο αν προσέξει τη βλασφημία και την ανηθικότητα, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Θυμάμαι το 1948  ότι τους βλάσφημους και τους ανήθικους λες και τους κυνηγούσαν οι σφαίρες.

Ο Θεός μας ανέχεται σαν έθνος, όχι λόγω της καλοσύνης μας, αλλλά επειδή κρατούμε την Ορθοδοξία. Έτσι , αν και όλοι μας υποβλέπουν, ο Θεός δε μας αφήνει να πάθουμε κάτι κακό.

Περνάμε τα πιο δύσκολα χρόνια, αλλά έχω μεγάλη ελπίδα κι εμπιστοσύνη στο Θεό.

Γέροντας Παΐσιος