«Κύκλω τής τραπέζης σου ευφράνθητι, καθορών σου Ποιμενάρχα, τά έκγονα φέροντα, κλάδους αγαθοεργίας»

(Όγδοος Αναβαθμός του Γ ΄ Ήχου)

Ο 127^ος ψαλμός έγινε η αφορμή να γραφτή αυτός ο Αναβαθμός , που μακαρίζει την πιστή οικογένεια, η οποία ευλαβείται και σέβεται τον Θεό. Ο εν λόγω ψαλμός απευθύνεται στον οικογενειάρχη πατέρα και του λέγει: «ἡ γυνή σου ὡς ἄμπελος εὐθηνοῦσα ἐν τοῖς κλίτεσι τῆς οἰκίας σου…» Που σημαίνει: Η γυναίκα σου θα είναι μέσα στο σπίτι σου σαν κληματαριά γεμάτη σταφύλια. Τα παιδιά σου θα είναι σαν νεοφυτευμένα δενδράκια ελιάς. Έτσι θα ευλογήται ο άνθρωπος που σέβεται τον Θεό.

Είναι θαυμάσια αυτή η εικόνα , που παρομοιάζει τη χριστιανική οικογένεια ως κατάκαρπη κληματαριά. Όντως ευλογημένη από τον Θεό είναι  η πιστή οικογένεια , που βαδίζει – άντρας, γυναίκα και παιδιά- το δρόμο του Θεού, το δρόμο του Ευαγγελίου.

Ο δε άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης προσαρμόζει τον κάθε ψαλμό σε κάθε πατέρα και σύζυγο της χριστιανικής οικογένειας και του λέγει: Εάν έχης γυναίκα και παιδιά , να ευχαριστής τον Θεό, διότι σου χάρισε καρπόν κοιλίας, διότι μαζί με την σύζυγό σου σε τίμησε και σ’ έκαμε συνδημιουργόν Του και έχεις τη χαρά, να βλέπης το σπίτι σου γεμάτο από παιδιά και απογόνους , «έκγονα». Σπίτι με ζωή, κίνησι και χαρά.

Στη συνέχεια ο άγιος Νικόδημος συμβουλεύει τον άνδρα να ζητά από τη σύζυγό του να είναι ενάρετη, συνετή και όχι επιπόλαιη, σιωπηλή κι όχι γκρινιάρα, ταπεινή κι όχι εγωίστρια και προπαντώς ντροπαλή. Πρέπει να είναι παράδειγμα σεμνότητος, καλωσύνης, αγάπης και στοργής. Τα παιδιά του να τα μεγαλώνη «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» και ιδιαίτερα στα κορίτσια να είναι λίγο αυστηρός. Και επί λέξει συνιστά: «Χωρίς να ιλαρύνης το πρόσωπό σου , ίνα μη ξεδιαντραπωθώσιν». Δηλαδή, να μη τους δίνει πολύ θάρρος, για να μην χάσουν την ντροπαλότητά τους. Κατόπιν ο Άγιος συμβουλεύει τους γονείς να προσέχουν τι παρέες κάνουν τα παιδιά τους. Τι λένε και τι ακούνε σ’ αυτές, διότι κατά τον αγιογραφικό λόγο του αποστόλου Παύλου, «φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί». Απ’ αυτό συμπεραίνουμε ότι , όταν φθαρή το χρηστό ήθος των νέων, δηλαδή όταν χαθή μέσα από την ψυχή τους η αρετή και η θεοσέβεια, ακολουθεί η σύγχυσις και ο σκοτισμός του νου. Αποτέλεσμα δε αυτών είναι να γεμίζουν , οι νέοι, από πονηριά, κακία, διαστροφή, ανταρσία, αναρχία, ετσιθελισμό (έτσι θέλουμε) και παραλογισμός που διαδέχονται, δυστυχώς, ο ένας τον άλλο.

Αν ζούσε στις ημέρες μας ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης και οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, θα τραβούσαν τα μαλλιά τους. Είναι τόσο αυστηρές οι συστάσεις προς τους γονείς  για τα παιδιά τους, που πολλές από αυτές δεν εφαρμόζονται, δυστυχώς, στην εποχή μας, ακόμη κι από τις πιο θεοσεβούμενες οικογένειες. Όλοι μας, λίγο πολύ, ρίχνουμε νερό στο κρασί μας.

Εκείνο όμως που οφείλουμε να κάνουμε όλοι μας, είναι να σπέρνουμε τον πνευματικό σπόρο των θείων αρετών πρώτα στις δικές μας ψυχές και κατόπιν στα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας μας. Το φωτεινό μας παράδειγμα θα είναι η πιο καλή και η πιο αποτελεσματική διδασκαλία…

·        Λίγα λόγια και πολλά έργα.

·        Λίγα λόγια και πολλή προσευχή.

·        Λίγα λόγια και άφθονα δάκρυα μετανοίας.

Προσωπικά, συμβουλεύω τους γονείς να προσέχουν τα παιδιά τους, ώστε να μην οδηγούνται στη θανάσιμη παγίδα των ναρκωτικών και να τα συγκρατήσουν με κάθε θυσία από τις πλέον καταστροφικές, αντιχριστιανικές και  αφύσικες διαστροφές της πορνείας και της ομοφυλοφιλίας, καθώς και των άλλων ηθικών πτώσεων που καταρρακώνουν την Ελλαδική κοινωνία μας.

Από το βιβλίο: «ΟΙ ΑΝΑΒΑΘΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΠΟΡΕΙΑ»

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ

ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2011

Και προπαντός μην ξεχάσετε να γυρίσετε πίσω στην Πατρίδα. Η Ελλάδα σας περιμένει

Πάντα λέω στα παιδιά που πάνε έξω για σπουδές: «Να πάτε, αφού το θέλετε, αλλά να προσέξετε να μη χάσετε την πίστη σας· να πάρετε μόνον τις γνώσεις τους. Και προπαντός μην ξεχάσετε να γυρίσετε πίσω στην Πατρίδα. Η Ελλάδα σας περιμένει. Έχετε

χρέος να την βοηθήσετε. Να είστε κοντά στους Έλληνες, για να μην αναγκάζωνται οι καημένοι να τρέχουν στο εξωτερικό, για να βρουν έναν γιατρό ή έναν ειδικό για μια επιστήμη. Πολύ προσέξτε να μην ψυχρανθή η καρδιά σας. Οι Ευρωπαίοι είναι ψυχροί. Η Αμερική πάλι είναι μόνο για να πλουτίζη κανείς υλικά και να χρεωκοπή πνευματικά»

Γεροντας Παισιος

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 17 ΑΥΓ   2012

“ Ἔστι Θεός!...”

Μια ομάδα προσκυνητών, οι οποίοι ήρθαν από ένα μεγάλο χωριό της βόρειας Πελοποννήσου, διηγήθηκαν το εξής περιστατικό, που συνέβη πριν μερικούς μήνες στο χωριό τους. Ήταν όλοι εντυπωσιασμένοι και προβληματισμένοι.

Στο χωριό τους είχε πάει μια νεαρή δασκάλα, που κόντεψε να κάνει κακό στα παιδιά και να τα δηλητηριάσει με την απιστία της. Δεν φοβόταν και δεν πίστευε στον Θεό και δυστυχώς ήθελε να μεταδώσει τις ιδέες της στα παιδιά. Μια μέρα τόλμησε και τους έβαλε να γράψουν στην Ορθογραφία την φράση: “Δεν υπάρχει Θεός”! Να την γράψουν δέκα φορές!

Ευτυχώς, το πήραν είδηση οι γονείς και αγανακτισμένοι είπαν στα παιδιά, αντί γι’ αυτό που τους είπε αυτή, να γράψουν την φράση “Υπάρχει ο Θεός” δέκα φορές.

Τα παιδάκια άκουσαν τους γονείς τους, οι οποίοι δίδαξαν ο καθένας το παιδί του να πιστεύει και να αγαπά τον Θεό, που είναι ο Δημιουργός και ο Προστάτης όλου του κόσμου και ιδιαίτερα του ανθρώπου.

Όταν πήγαν όμως τα παιδιά στο σχολείο και η άπιστη αυτή είδε τι είχαν γράψει, άρχισε και τα έβριζε έξαλλη και τους έβαλε τιμωρία να γράψουν εκατό φορές αυτό που τους είπε εκείνη!

Φοβισμένα τα παιδάκια όταν πήγαν σπίτι τους τα είπαν όλα στους γονείς τους. Εκείνοι εντυπωσιασμένοι από το αντίθεο πείσμα της προέτρεψαν και πάλι τα παιδάκια να γράψουν εκατό φορές το “Υπάρχει ο Θεός”. Τα παιδιά  το έκαναν, αλλά ήσαν φοβισμένα γιατί φοβόντουσαν τον θυμό της.

Την Δευτέρα πήγαν στο σχολείο διστακτικά. Την περίμεναν να έρθει, την περίμεναν… και τελικά τα είδε ο Διευθυντής και πήρε τηλέφωνο σπίτι της. Καμμία απάντηση. Τηλεφώνησε στην οικογένειά της (γιατί ήταν από άλλο μέρος), ούτε οι γονείς της γνώριζαν τίποτε. Τελικά απευθύνθηκε στην αστυνομία και στον κ. Εισαγγελέα. Παραβίασαν το σπίτι της και την βρήκαν μέσα νεκρή. Εντυπωσιαστήκαν όταν το έμαθαν αλλά και όσοι το άκουσαν.

Τι σήμαινε αυτός ο αιφνίδιος θάνατος; Ο Θεός γνωρίζει. Όμως το γεγονός δημιουργεί δέος. Μήπως θέλησε να την προλάβει από του να βαρύνει ανεπανόρθωτα την ψυχή της; Μήπως θέλησε να προστατέψει τις παιδικές ψυχές από το δηλητήριο της αθεΐας;

Ο Κύριος ας ελεήση την ψυχή της κι εμείς “ Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου ” , κατά την προτροπή του Αρχάγγελου Μιχαήλ. Ας προσέχουμε δε, τι λέμε και τι διδάσκουμε τα αθώα παιδιά μας.

Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ουράνια μηνύματα

Θαυμαστά γεγονότα»

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ

ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ

ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΔΩΡΙΔΑ 2009

Αλαζονεία και κενοδοξία

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ να συνετίσεις έναν υπερήφανο άνθρωπο, μη μεταχειριστείς  πολλά λόγια. Θύμισέ του μόνο την ανθρώπινη φύση του και τη ρήση του σοφού Σειράχ: «Γιατί έχει τόση αλαζονεία το χώμα και η στάχτη;» ( 10: 9 ) . Κι αν εκείνος σου πει, ότι χώμα και στάχτη θα γίνει μετά το θάνατό του, δώσ’ του να καταλάβει ότι και τώρα, που ζει, δεν είναι τίποτα περισσότερο. Ας μην ξεγελιέται, βλέποντας την ομορφιά του, έχοντας την υγεία του, νιώθοντας τη δύναμή του, απολαμβάνοντας τις χαρές της σύντομης επίγειας ζωής. Χώμα και στάχτη είναι , «αφού , και όσο ακόμα ζει, αρχίζει η φθορά του» ( Σοφ. Σειρ. 10: 9 ) .

Ας παρατηρήσει ο καθένας μας, πόσο ασήμαντη είναι η ύπαρξή μας . Ας μην περιμένει τη μέρα του θανάτου του, για να συνειδητοποιήσει τη μηδαμινότητά του. Ας την αντιληφθεί  από τώρα, στρέφοντας φιλοσοφημένα τη σκέψη του μέσα του και γύρω του, στον εαυτό του και στους άλλους. Ας μη χάσει, όμως, το θάρρος του, διαπιστώνοντας την ανθρώπινη φθαρτότητα. Ο Θεός δεν έκανε έτσι τα πράγματα επειδή μας μισεί, αλλ’ απεναντίας επειδή μας αγαπά και νοιάζεται για μας. Μ’ αυτό τον τρόπο μας παρέχει πολλές αφορμές, για να γινόμαστε ταπεινοί. Αλήθεια, αν ο άνθρωπος , παρόλο που είναι πλασμένος από το χώμα της γης, τόλμησε να πει, «Θ’ ανέβω στον ουρανό» ( Ησ. 14: 13 ) , πού θα έφθανε με το λογισμό του, αν δεν τον συγκρατούσε σαν χαλινάρι η αδύναμη φύση του;…

… Γιατί, λοιπόν, υπερηφανεύεσαι , άνθρωπέ μου; Κατέβα από τα ύψη της ανόητης αλαζονείας σου και εξέτασε την ευτέλειά σου. Χώμα και στάχτη είσαι, καπνός και χορτάρι και σκιά, χορτάρι κι αγριολούλουδο. Τι πιο γελοίο από το να καμαρώνεις; Εξουσιάζεις  μήπως πολλούς ανθρώπους; Και τι ωφελείσαι, όταν εξουσιάζεις ανθρώπους και εξουσιάζεσαι από τα πάθη σου; Είσαι σαν κι εκείνον που στο σπίτι του δέρνεται από τους υπηρέτες του και στην αγορά εμφανίζεται καμαρωτός επειδή έχει άλλους κάτω από την εξουσία του. Μακάρι να ήσουνα εξουσιαστής των παθών σου και όμοιος μ’ όσους συναντάς  στην αγορά. Αν , λοιπόν, είναι αξιοκατάκριτος όποιος υπερηφανεύεται για τις πραγματικές αρετές του , δεν είναι στ’ αλήθεια γελοίος όποιος υπερηφανεύεται για πράγματα ολότελα τιποτένια;

Ταλαίπωρε άνθρωπε! Η ψυχή σου λιώνει από την πιο φοβερή αρρώστια, την αρρώστια της αμαρτίας, κι εσύ καμαρώνεις για τα πολλά σου χρήματα και κτήματα; Μα όλα τούτα δεν είναι δικά σου. Κι αν δεν πιστεύεις στα λόγια μου, κοίτα τι έγινε μ’ εκείνους που έζησαν πριν από σένα. Αν ,πάλι, είσαι τόσο μεθυσμένος από τα πλούτη ή τη δόξα  και δεν διδάσκεσαι από τα παθήματα των άλλων, περίμενε λίγο, και θα γνωρίσεις απλό το δικό σου πάθημα τη ματαιότητα των επίγειων αποκτημάτων και απολαύσεων. Όταν θα φεύγεις από τον πρόσκαιρο αυτό κόσμο και δεν θα έχεις πια στην εξουσία σου ούτε μιαν ώρα, όλα όσα διαθέτεις, χωρίς να το θέλεις, θα τ’ αφήνεις σε άλλους, ίσως μάλιστα σε άλλους, ίσως μάλιστα σ’ εκείνους που πρωτύτερα δεν ήθελες καν ν’ αντικρίσεις…

… Όπως βλέπουμε τα κύματα, τη μια στιγμή ν’ ανεβαίνουν σε τεράστιο ύψος και την άλλη να χαμηλώνουν, έτσι βλέπουμε και όσους κυριεύονται από αλαζονεία για τα πλούτη τους ή τη δόξα τους, τη μιας στιγμή να είναι ψηλά και την άλλη να ταπεινώνονται ελεεινά. Αυτούς υπαινίσσεται ο μακάριος Δαβίδ, όταν λέει: «Μην ταράζεσαι όταν ένας άνθρωπος πλουτίζει ή όταν μεγαλώνει η δόξα του σπιτιού του» ( Ψαλμ. 48:17 ) . Καλά είπε: «Μην ταράζεσαι». Γιατί ύστερ’ από λίγο, θα δεις τον πλούσιο ή τον δοξασμένο να είναι πεσμένος χάμω, νεκρός και ακίνητος, γυμνωμένος από τα επίγεια αγαθά. Τίποτε απ’ αυτά δεν μπορεί να πάρει μαζί του. Τ’ αφήνει όλα εδώ και φεύγει για πάντα, φορτωμένος μόνο με την κακία του και τις αμαρτίες του.

Σωστά, λοιπόν, το πάθος αυτό έχει ονομαστεί κενοδοξία, που σημαίνει κενή, δηλαδή άδεια ,δόξα∙ γιατί ουσιαστικά είναι άδεια,   δεν έχει τίποτα το χρήσιμο. Είναι σαν ένα προσωπείο με υπέροχα εξωτερικά χαρακτηριστικά, που, καθώς είναι ψεύτικο και κενό από μέσα , μολονότι ωραιότερο από αληθινό ανθρώπινο πρόσωπο, δεν κάνει ποτέ κανέναν να το ερωτευθεί. Τέτοια είναι και η τιμή, η υπόληψη που θέλει ν’ απολαμβάνει κανείς από τον κόσμο, ή μάλλον πολύ χειρότερη. Γιατί τίποτα δεν αποξενώνει τόσο τον άνθρωπο από τη φιλανθρωπία του Θεού, τίποτα δεν τον ρίχνει τόσο εύκολα στη φωτιά της κολάσεως όσο η κενοδοξία, η υπερηφάνεια, η έπαρση, η αλαζονεία.

Έχουμε υπερηφάνεια; Η ζωή μας είναι ακάθαρτη, έστω κι αν είμαστε σωματικά αγνοί, έστω κι αν κάνουμε νηστείες, προσευχές, ελεημοσύνες. «Ακάθαρτος είναι μπροστά στον Θεό κάθε υπερήφανος», λέει η  Γραφή ( Παροιμ.16:5 ) . Και είναι τόσο μεγάλο κακό η κενοδοξία, όχι μόνο γιατί παρασύρει στην αμαρτία όσους κυριεύει, αλλά και γιατί συνοδεύει συχνά ακόμα και την αρετή. Αν δεν μπορέσει να μας βγάλει από το δρόμο της αρετής, μας βλάπτει χρησιμοποιώντας την ίδια την αρετή, καθώς μας αναγκάζει να υπομένουμε τους κόπους της, μας στερεί όμως τους καρπούς της. Δεν είναι δυνατόν, όταν κανείς επιθυμεί και την αρετή και την δόξα, να πετύχει και τις δύο. Μπορεί, βέβαια, ν’ αποκτήσει και τις δυο, όταν επιδιώκει μόνο τη μία, την ουράνια αρετή, οπότε είναι δυνατό ν’ ακολουθήσει και η δόξα. Όταν, όμως, επιθυμεί και τις δύο, καμιά δεν θα πετύχει.

Εκείνος, δηλαδή, που κάνει μια καλή πράξη, προσπαθώντας να κερδίσει και τη δόξα των ανθρώπων, είτε μπορέσει ν’ αποκτήσει αυτή τη δόξα είτε όχι, παίρνει την αμοιβή του στην παρούσα ζωή, και καμιάν ανταμοιβή δεν θα πάρει για την καλή του πράξη στην άλλη ζωή. Γιατί; Επειδή στέρησε τον εαυτό του από τη γενναιοδωρία του Κυρίου, προτιμώντας τη μικρή δόξα των ανθρώπων από τη μεγάλη και αιώνια δόξα του δίκαιου Κριτή.

Από το άλλο μέρος , εκείνος που ασκεί κάποια πνευματική αρετή μόνο και μόνο για να είναι ευάρεστος στον Θεό, και την αρετή του διατηρεί ακέραιη και πλούτο αδαπάνητο αποταμιεύει στον ουρανό και παρηγοριά μεγάλη νιώθει από τη χρηστή προσδοκία της μελλοντικής αιώνιας ζωής. Αυτός, μαζί με τη θεϊκή ανταμοιβή του, που βρίσκεται ασφαλισμένη στο θησαυροφυλάκιο του ουρανού, θα γνωρίσει , χωρίς να το θέλει, και την ανθρώπινη δόξα. Γιατί τότε απολαμβάνουμε άφθονη τη δόξα, όταν αδιαφορούμε γι’ αυτήν, όταν δεν την επιζητούμε.

Έτσι, λοιπόν, όλα τα κερδίζει όποιος ταπεινά κάνει το καθετί για τον Θεό, κι όλα τα χάνει όποιος υπερήφανα επιδιώκει την τιμή των ανθρώπων.

Από το βιβλίο: «ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ

Β΄»

ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΕΚΔΟΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2006

Γι’ αυτό σου επαναλαμβάνω. Είσαι αμαρτωλός; Μην απελπίζεσαι!

Γι’ αυτό σου επαναλαμβάνω. Είσαι αμαρτωλός; Μην απελπίζεσαι!

«Αν έχεις αμαρτίες, να μην απελπιστείς, αυτά δεν παύω να σας τα λέω συνεχώς, και αν κάθε μέρα αμαρτάνεις, να μετανοείς καθημερινά. Γιατί η μετά

νοια είναι το φάρμακο κατά των αμαρτημάτων είναι η προς τον Θεόν παρρησία, είναι όπλο κατά του διαβόλου, είναι η μάχαιρα πού του κόβει το κεφάλι, είναι η ελπίδα της σωτηρίας, είναι η αναίρεση της απογνώσεως.

Η μετάνοια μάς ανοίγει τον ουρανό και μάς εισάγει στον Παράδεισο. Γι’ αυτό (σου λέω), είσαι αμαρτωλός; μην απελπίζεσαι. Ίσως βέβαια αναλογιστείς. Μα τόσα έχω ακούσει στην Εκκλησία και δεν τα ετήρησα. Πώς να εισέλθω και πάλι και πώς και πάλι να ακούσω;

Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εισέλθεις επειδή, όσα άκουσες δεν τα ετήρησες. Να τα ξανακούσεις, λοιπόν, και να τα τηρήσεις. Εάν ο ιατρός σου βάλει φάρμακο στην πληγή σου και παρά ταύτα δεν καθαρίσει, την επομένη ημέρα δεν θα σου ξαναβάλει πάλι; Μη ντρέπεσαι, λοιπόν, να ξαναέλθεις στην Εκκλησία. Να ντρέπεσαι όταν πράττεις την αμαρτία. Η αμαρτία είναι το τραύμα και η μετάνοια το φάρμακο.

Αν, λοιπόν, έχεις παλιώσει σήμερα από την αμαρτία, να ανακαινίσεις τον εαυτό σου με τη μετάνοια. Και είναι δυνατό, μπορεί να πει κανείς να σωθώ, αφού μετανοήσω; Και βέβαια είναι. Μα, όλη τη ζωή μου την πέρασα μέσα στις αμαρτίες, κα ι εάν μετανοήσω θα βρω τη σωτηρία; Και βέβαια. Από που γίνεται αυτό φανερό; Από τη φιλανθρωπία του Κυρίου σου… Γιατί η φιλανθρωπία του Θεού δεν έχει μέτρο. Και ούτε μπορεί να ερμηνευτεί με λόγια η πατρική Του αγαθότητα.

Σκέψου μια σπίθα πού έπεσε μέσα στη θάλασσα, μήπως μπορεί να σταθεί εκεί ή να φανεί; Όση σχέση έχει, λοιπόν, μια σπίθα με το πέλαγος, τόση σχέση έχει η αμαρτία σου σε σύγκριση με τη φιλανθρωπία του Θεού. Και καλύτερα, θα έλεγα, όχι τόση, άλλα πιο πολλή. Γιατί το πέλαγος, ακόμη και αν είναι απέραντο, έχει όριο, μέτρο και σύνορα. Η φιλανθρωπία όμως του Θεού είναι απεριόριστη.

Γι’ αυτό σου επαναλαμβάνω. Είσαι αμαρτωλός; Μην απελπίζεσαι» (περικοπή από την 8η ομιλία για τη μετάνοια. PG 49, 337-33.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  16  ΑΥΓ  2012 

Το αίμα των παιδιών μου

Το ορεινό μοναστήρι αιώνες τώρα ανανεώνει το μυστήριο του βαπτίσματος. Κολυμβήθρα καθάρσεως και αγιασμού. Κανένας δεν ανέβαινε σ’ αυτά τα όρη για τουρισμό. Αυτή τη λέξη ήταν ακόμη άγνωστη στους προσκυνητές των Μονών. Άλλωστε , αυτό το μοναστήρι δεν εφημίζετο ποτέ για κειμηλιακό πλούτο και αρχαιότητες, που έλκουν συνήθως τους τουρίστες και τους περίεργους περιηγητές. Πάντα κειμήλια έγκριτα είχε τα δάκρυα και τους στεναγμούς των πιστών, πρώτα μπροστά στην άγια Εικόνα και είτα στο πετραχήλι του πνευματικού. Φαίνεται οι άνθρωποι του κάμπου, αν και ποτέ δεν εστερούντο πνευματικών πατέρων, ήθελαν στα βαθιά φαράγγια των βουνών να κρύψουνε τους κακούς «θησαυρούς», που επισύναξε στην ψυχή τους ο διάβολος , ο κόσμος και ο κακός εαυτός τους. Ο λαός λέγει: «Στα όρη και στα βουνά  το κακό, εκεί που δεν κατοικεί άνθρωπος, αλλ’ επισκοπεί μόνον ο Θεός». Ονομάζω θησαυρούς τις αμαρτίες, γιατί σήμερα, σαν βρεθούν οι άνθρωποι, καυχώνται γι’ αυτές με τρόπο δαιμονικό. Οι δικές μας διηγήσεις είναι για τα δάκρυα της μετάνοιας. Σ’ αυτές βρίσκεται ο Θεός και αναπαύεται. Γι’ αυτό πάντα αυτές θα διηγούμαστε.

Ένας σκοτεινό απόβραδο του Αυγούστου μια γυναίκα γονατιστή μπροστά στον εξομολόγο θρηνεί και γοερά επαναλαμβάνει: «Το αίμα των παιδιών μου». Βλέποντας ο πνευματικός τόσο θρήνο, τόσα δάκρυα αναλογίζεται: «Ίσως σε κάποιο δυστύχημα έχασε τα παιδιά της». Σέβεται όμως τον θρήνο και για πολλή ώρα δεν τον διακόπτει. Άλλωστε δεν του ήταν πολυσυνηθισμένο φαινόμενο τόσος πόνος  και τόσο δάκρυ. Κάποια στιγμή  δειλά-δειλά της λέγει:

-         Έλα τώρα, πες μου τι σου συμβαίνει.

-         Καλέ μου πάτερ, μπαίνοντας στην εφηβεία, γέμισα τα ρέματα με την αμαρτία του αιώνος. Συγγενική ήταν η σχέση και ασταμάτητη. Όπως ο κηπουρός κόβει κολοκύθια μέρα παρά μέρα, έτσι κι εγώ η αθλία κεφάλια. Όχι άνθη κολοκυθιάς, αλλά ανθούς της θείας δημιουργίας.

-         Αχ, κόρη μου, αυτή η αμαρτία . Ο γέροντας Φιλόθεος έλεγε: «Αν το γεννήσετε το παιδί, το βαπτίσετε και μετά το σφάξετε λιγώτερο κρίμα θα έχετε». Γεμίσαμε οι χριστιανοί τον άλλον κόσμο με αβάπτιστα παιδιά. Η ευθύνη μας είναι μεγάλη. Αυτά τα παιδιά θα συναχθούν πίσω από τις πύλες του ουρανού, θα κρατήσουν κόντρα και δεν θα επιτρέψουν την είσοδο σε κανένα φονιά.

Τα δάκρυα και οι στεναγμοί , σαν άκουσε τα λόγια του πνευματικού, έγιναν πιο μεγάλοι. Με δυσκολία πολλή ψελλίζει:

-         Μεγάλωσα , Γέροντα και παντρεύτηκα έναν απλό καλοκάγαθο άνθρωπο. Απέκρυψα όσο γινότανε τα βάραθρα της αμαρτίας. Έκανα μαζί του παιδιά, αλλά ποτέ μέσα μου δεν σταμάτησε ο κλαυθμυρισμός των ρεματισμένων μου παιδιών. Κάποια μέρα, ενώ ήμουν μέσα στο σπίτι και συγύριζα και τα παιδιά μου έπαιζαν στην αυλή, άκουσα να πιάνωνται μεταξύ τους και τι να δω. Γέροντά μου, σηκώνει το τσαπί το ένα στο άλλο και του θρυμματίζει την κεφαλή. Του χύνει τα μυαλά στην γη, στην αυλή του σπιτιού μου. Εκείνη την ώρα, ενώ έβλεπα αυτό το τρομακτικό και φοβερό, ο νους μου δεν έμεινε εκεί. Έτρεξε στα ρέματα, που δεν ήταν ένα, δεν ήταν δύο, ήταν πολλά. Από τότε έχασα τα λογικά μου, μάλλον τα βρήκα, και γυρίζω νύχτα-μέρα στους γνωστούς τόπους και θρηνώ τον χαμό τους ή μάλλον στην σφαγή των παιδιών μου. Βλέπω τον εαυτό μου Ηρώδη, τον βλέπω κακούργο, φονιά. Ανάπαυση δεν βρίσκω.

Δεν κάθισε να της διαβάσω ευχή. Θεώρησε ανάξιο τον εαυτό της. Άνοιξε την πόρτα και έφυγε ολολύζοντας, χωρίς να αισθάνεται ντροπή, κι ας την έβλεπαν οι παρευρισκόμενοι προσκυνητές. Δεν έμεινε στους ξενώνες του μοναστηριού. Ο υπηρέτης της Μονής μου λέγει:

-         Μια γυναίκα  κάθεται έξω από την πόρτα και δεν θέλει να μπη μέσα.

-         Αν εκεί  βρίσκη ανάπαυση, μη την ενοχλής.

Αφού ξημέρωσε , έφυγε για τον κάμπο, για την φαμελιά της με την πίκρα και τον στεναγμό των φόνων.

Από το βιβλίο: «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας»

Α’ έκδοση Σεπτέμβριος 2010

Ιερά Μονή Δοχειαρίου, Άγιον Όρος

Ο Γέροντας Παΐσιος για την Παναγία

1. Σήμερα, αδελφοί μου χριστιανοί, 15 Αυγούστου, εορτάζει η Παναγία μας, με την μεγαλύτερη θεομητορική εορτή Της. Δεν είναι εύκολο να μιλάει κανείς για την Παναγία, γιατί ο λόγος γι᾽ Αυτήν είναι δύσκολος. Η Θεοτοκολογία είναι όλη η θεολογία της Εκκλησίας μας. Μη μπορώντας λοιπόν, χριστιανοί μου, να σάς μιλήσω για την Παναγία μας, θα καταφύγω στον αγιασμένο Γέροντα, τον πατέρα Παΐσιο, ο οποίος αγαπούσε πολύ την Παναγία μας, και θα πάρω απ᾽ αυτόν ολίγα και ωραία για το σημερινό μου κήρυγμα.
2. Τόσο πολύ ο άγιος Γέροντας αγαπούσε την Παναγία, ώστε αλλοιωνόταν και μόνον ακούγοντας το Όνομά Της ΜΑΡΙΑ. Όταν το έβλεπε κάπου γραμμένο, έκανε το σταυρό του, το ασπαζόταν με ευλάβεια και σκίρταγε η καρδιά του. Έλεγε μάλιστα, ότι μπορεί κανείς να κάνει και ολόκληρη Ακολουθία ασπαζόμενος συνεχώς το Όνομα της Παναγίας. Το ίδιο λέγεται και για τον άγιο Νεκτάριο, ο οποίος είχε και αυτός θερμή αγάπη στη Θεοτόκο. Ακούσαμε ότι ο μακαριστός επίσκοπος Γερο-Ύδρας Ιερόθεος, ο οποίος καταγόταν από το χωριό Εκκλησούλα της Μεγαλοπόλεως, φύλαγε ως θησαυρό μιά μικρή Εικόνα της Παναγίας, που είχε τα βαθουλώματα των φιλημάτων του αγίου Νεκταρίου σ᾽ Αυτήν!!! Ο πατήρ Παΐσιος, όταν ήθελε να πάει να προσευχηθεί στην Παναγία, έκοβε λίγα αγριολούλουδα έξω από την καλύβη του και τα πήγαινε στην Εικόνα Της. «Πώς να πάω με άδεια χέρια να Την παρακαλέσω;», έλεγε.
3. Ήθελε, ο άγιος Γέροντας, να πηγαίνουμε αφιερώματα στην Παναγία, ό,τι έχει ο καθένας. Έλεγε μάλιστα για κάποιον που πήγε στην Μονή των Ιβήρων, για να προσκυνήσει την Παναγία την Πορταΐτισσα. Η Εικόνα αυτή είναι γεμάτη με φλουριά. Σκανδαλίσθηκε κάπως ο προσκυνητής και είπε, όταν έφευγε: «Παναγία μου, εγώ ήθελα να σε δω απλή και όχι με φλουριά». Στο δρόμο όμως τον έπιασε ένας πόνος δυνατός και έμεινε εκεί, στην μέση του δρόμου, ζητώντας βοήθεια από την Παναγία. «Παναγία μου, έλεγε, κάνε με καλά και θα Σου φέρω δυό φλουριά». Τότε του παρουσιάσθηκε η Παναγία, τον έκανε καλά και του είπε: «Έτσι μου τα φέραν τα φλουριά, δεν τα ζήτησα εγώ»!
4. Ο Γέροντας Παΐσιος ήθελε να «συγγενεύουμε» με την Παναγία. Και συγγενεύουμε με την Παναγία – έλεγε –, με την ταπείνωση, γιατί η Παναγία ήταν ταπεινή. Ας σκεφθούμε: Όταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ Της είπε ότι θα γεννήσει τον Υιόν του Θεού, τον Μεσσία, Αυτή ονόμασε τον Εαυτό Της «δούλη Κυρίου». «Ιδού η δούλη Κυρίου – είπε στον αρχάγγελο –, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»! Και η Ίδια πάλι εμεγάλυνε τον Κύριο λέγοντας, «ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού». Για την ταπείνωσή Της η Παναγία κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος. Ο άγιος Ανδρέας της Κρήτης, λέγει σε ένα τροπάριό του σ᾽ Αυτήν: «Χαίροις μετά Θεόν η Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα»!
5. Πρέπει να προσευχόμαστε, χριστιανοί μου, στην Παναγία ανοίγοντας την καρδιά μας σ᾽ Αυτήν, μιλώντας Της ελεύθερα, γιατί είναι η Μάνα μας. Μα, μαζί με την καρδιακή αυτή δική μας προσευχή, πρέπει να λέγουμε στην Παναγία και τις προσευχές και τα τροπάρια που θέσπισαν οι άγιοι Πατέρες γ᾽ Αυτήν. Οι καλύτερες προσευχές στην Παναγία είναι οι Παρακλητικοί Κανόνες σ᾽ Αυτήν και οι Χαιρετισμοί. Ο άγιος Γέροντας Παΐσιος συνιστούσε πολύ να διαβάζουν οι χριστιανοί κάθε μέρα το Θεοτοκάριο. Το Θεοτοκάριο είναι μιά μεγάλη Συλλογή 62 Κανόνων προς την Υπεραγία Θεοτόκο, που τους συγκέντρωσε ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης από χειρόγραφα του Αγίου Όρους. Είναι υπέροχα, χριστιανοί μου, τα τροπάρια των Κανόνων αυτών και βοηθάει πολύ την ψυχή μας να διαβάζουμε από την Συλλογή αυτή, όσο μπορούμε κάθε μέρα. Ο πατήρ Παΐσιος έλεγε σε κάποια Μοναχή: «Να διαβάζεις κάθε μέρα το Θεοτοκάριο. Αυτό θα σε βοηθήσει πολύ να αγαπήσεις την Παναγία. Και να δεις η Παναγία μετά!...Θα σου δώσει μεγάλη παρηγοριά»! «Και πότε να διαβάζω το Θεοτοκάριο», τον ρώτησε αυτή η Μοναχή. «Το βράδυ ή το πρωί;». «Καλύτερα τις πρωινές ώρες – της απήντησε ο Γέροντας –, ώστε αυτά που διαβάζεις, να τα έχεις στο νου σου όλη την ημέρα. Το Θεοτοκάριο πολύ βοηθάει. Θερμαίνεται η καρδιά και συγκινείται». Και μνημόνευε ο άγιος Γέροντας Παΐσιος τον Αγιορείτη παπα-Κύριλλο, τον Ηγούμενο της Μονής Κουλτουμουσίου, που δεν μπορούσε να συγκρατηθεί από τους λυγμούς και τα δάκρυα, όταν διάβαζε το Θεοτοκάριο!
6. Αδελφοί Χριστιανοί! Εμείς οι Έλληνες, ιδιαίτερα στα τωρινά τα χρόνια, που βουλιάζει η πατρίδα μας, πρέπει να προσευχόμαστε στην Παναγία, για να μάς κάνει το θαύμα Της. Θα μάς σώσουν όχι οι άρχοντες και οι επιστήμονες με τα κοσμικά τους συστήματα, αλλά θα μάς σώσει το Κομποσχοίνι και το Θεοτοκάριο, η προσευχή στην Παναγία μας. – Χρόνια σας πολλά και η Παναγία βοήθεια σε όλους μας.

Με πολλές ευχές,
† Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας

 Εγκύκλιο κήρυγμα
του Μητροπολίτου Γόρτυνος κ. Ιερεμία
επί τη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  15  ΑΥΓ  2012

ΕΝ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΕΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε. Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

“ΠΟ”

Στα αλβανικά “πο” σημαίνει “ναι”.

Το ακόλουθο συγκινητικό περιστατικό συνέβη στις 3 Απριλίου του 2002 ,το απόγευμα.

Επισκέφτηκε το Μοναστήρι μια νεαρή  Αλβανίδα, βαπτισμένη Ορθόδοξη, πολύ πιστή. Είναι εγκατεστημένη εδώ και μερικά χρόνια σε παραλιακή κωμόπολη του νομού Φωκίδος. Την συνόδευε ένα ζευγάρι Ελλήνων, οι οποίοι  είναι ευσεβέστατοι και προστατεύουν όσο μπορούν την φτωχή Αλβανίδα, η οποία σφουγγαρίζει σκάλες για να ζήση μαζί με την μητέρα της.

Η κοπέλλα αυτή, με τη φώτιση του Θεού κατάλαβε πόση δύναμη έχει το σημείο του Σταυρού, όταν το κάνει ο άνθρωπος στο σώμα του, και συχνά πυκνά το κάνει. Μερικοί ειρωνεύτηκαν κατά καιρούς την τακτική της αυτή, αλλά εκείνη φυσικά απαντά: “ κάνω τον Σταυρό μου, γιατί παίρνω δύναμη από την πίστη μου!” .

Πικραμένη και απογοητευμένη από διάφορα  περιστατικά της ζωής της, ζήτησε από το φιλικό αυτό ζευγάρι να την πάνε κάπου, να πάρει δύναμη . Εκείνοι την έφεραν στην Παναγία.

Όταν μπήκε στην Εκκλησία, γονάτισε μπροστά στην Θαυματουργή εικόνα  και προσευχόταν ολόψυχα και απλά σαν ένα μικρό παιδί. Οι υπόλοιποι βγήκαν από τον Ναό, για να την αφήσουν ανενόχλητη. Επειδή όμως αργούσε να  βγει ,η κυρία  πού την συνόδευε ξαναμπήκε στην Εκκλησία, για να δει αν τελείωσε την προσευχή της. Την βρήκε όρθια , νάχει αγκαλιάσει  την εικόνα της Θεομήτορος και να την καταφιλάει συγκλονισμένη!

Όταν συνήλθε, ζήτησε να πιη λίγο νερό, για να ηρεμήσει. Μετά εξήγησε με τα σπασμένα Ελληνικά της, με μάτια που έλαμπαν απ’ τα δάκρυα και την χαρά:

«Καθώς ήμουν γονατισμένη μπροστά στην Παναγία, την ρώτησα:

-         Θα με προστατεύσεις, Παναγία μου;

Τότε είδα το κεφάλι της Παναγίας να κινείται (καταφατικά) .  Σηκώθηκα τρέμοντας και αγκάλιασα την μεγάλη εικόνα Της και καθώς την κυττούσα, είσαι που κινήθηκαν τα χείλη Της και μου είπε “πο”. Μου είπε “ναι” στην γλώσσα μου, το καταλαβαίνετε;”, έλεγε συγκινημένη μαζί και χαρούμενη.

Μέσα στην συμπαθητική απλότητά της πίστευε πως η Δέσποινα του κόσμου μιλάει μόνο Ελληνικά! Μετά όμως από αυτό, κατάλαβε κι εκείνη πως η Παναγιά είναι Μάνα όλου του κόσμου και η στοργή Της τυλίγει όλους και ιδιαίτερα τους ταλαιπωρημένους και απροστάτευτους ανθρώπους. Ας είναι ευλογημένη και δεδοξασμένη εις τους αιώνας. Αμήν.

Από το βιβλίο: «ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ΠΑΝΑΓΙΑ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ»
ΙΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ –ΚΟΙΝΟΒ.ΜΟΝΗ
ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
2005

Φύλακας του αδελφού μου

«Ήταν χαμένος στα μάτια του Θεού και των ανθρώπων κι έτσι θα παρέμενε ώσπου να βάλει τους ανθρώπους στην καρδιά του σαν τον εαυτό του τον ίδιο κι ώσπου να πετύχει τον εαυτό του στην ανάγκη σε κάποιαν ερημιά  του κόσμου.»
Κόρμακ ΜακΚάρθυ


Η έλλειψη αγάπης είναι η δική μας ασθένεια

 Η αγάπη προς τον πλησίον είναι ένα θέμα που απασχολεί ολοένα και λιγότερους ανθρώπους και θα απουσίαζε εντελώς από το δημόσιο ενδιαφέρον αν δεν μας το θύμιζαν οι οργανωμένες και απρόσωπες φιλανθρωπικές προσπάθειες των Μ.Μ.Ε.. Ο κόσμος σήμερα έχει, ούτως ή άλλως ,επιλέξει την ιδεολογία της διαρκούς απόλαυσης και της ικανοποιήσεως των ορμών και ενστίκτων. «Ο κόσμος δεν αναγνωρίζει κανένα νόμο, καμιά ευθύνη , κανένα όριο στην αυτοδίκαιη δράση του» για την ολοένα και αυξανόμενη ηδονή. Ο άνθρωπος σήμερα είναι αυτονομημένος και θεωρείται απελευθερωμένος στο ποσοστό που ικανοποίει τις επιθυμίες του. Δεν αφοσιώνεται σε κάτι που ξεπερνά τον εαυτό του και δεν δεσμεύεται σε αξίες που αφορούν και τον άλλον άνθρωπο ή την κοινωνία. Η ιδιωτική απόλαυση και η αδιαφορία για το κοινό καλό και τη δημόσια έγνοια κυριαρχούν …
… Η επίγνωση της δικής μας ασθένειας έχει προτεραιότητα όταν λέμε ότι πρέπει να καταλάβουμε το πώς λειτουργεί η καρδιά μας απέναντι στην ανάγκη να αγαπήσουμε τον συγκεκριμένο άνθρωπο και ίσως τον εχθρό, τον ξένο κ.ο.κ. Δεν λέμε να δούμε πώς θα αγαπήσουμε τον άλλον  για να του λύσουμε τα προβλήματα, αλλά για να δούμε , καταρχάς,  πόσο δυσκολευόμαστε να τον αγαπήσουμε και έτσι να διαπιστώσουμε την αρρώστια μας…

Πως μπορεί ο χριστιανός που ζει στον κόσμο να προσεγγίσει την αγάπη;
Τι μπορούμε να κάνουμε; Θα ξεκινήσουμε μια ατομική προσπάθεια θεραπείας; Γνωρίζουμε ότι η θεραπεία προσφέρεται στην Εκκλησία, στην εκκλησιαστική κοινότητα που προσφέρει τη ζωή της στον Θεό μέσα από την Ευχαριστία. Δεν πρόκειται λοιπόν για μια ατομική προσπάθεια, αλλά για κάτι που οι χριστιανοί ζουν κοινοτικά και η αγάπη για τους άλλους πηγάζει μέσα από την ήδη υπάρχουσα αγάπη στην ευχαριστιακή κοινότητα. Δεν πρόκειται για προσκοπισμό επομένως, όπου κάνουμε καλές πράξεις και μέχρις εκεί. Η έμπρακτη αγάπη που καλείται να προσφέρει ο χριστιανός είναι πρωτίστως αντιπροσφορά στην αγάπη του Χριστού προς τους ανθρώπους. Η χριστιανική αγάπη είναι μια απάντηση στην πρωταρχική πράξη αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Πρόκειται για μια δοξολογική αγάπη. Η αγάπη προσφέρεται «εἰς ἔπαινον δόξης τῆς χάριτος» του Θεού (Εφεσ. 1, 6 ), ώστε τελικά να δοξολογείται ο Θεός. Και η δοξολογία του Θεού είναι η αναγνώριση του Χριστού ως αυτού που πρόσφερε τον εαυτό του στον Σταυρό χάριν της σωτηρίας των ανθρώπων . Αυτή είναι η κρίσιμη διαφορά μεταξύ της κοσμικής και της χριστιανικής αγάπης. «ἐν τούτῳ ἐγνώκαμεν τὴν ἀγάπην, ὅτι ἐκεῖνος ὑπὲρ ἡμῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἔθηκε· καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν τὰς ψυχὰς τιθέναι.» ( Α΄Ιω. 3, 16 ) .
«Ο Θεός των χριστιανών… δεν απέστρεψε το πρόσωπο (εξαιτίας της κακίας των ανθρώπων ),  αντιθέτως ΠΡΩΤΟΣ ΗΜΑΣ ΗΓΑΠΗΣΕΝ με το σχήμα μας και με τα όριά μας. Έφθασε μάλιστα στο σημείο να τα ενδυθή ο ίδιος. Η αγάπη του Θεού ενδύθηκε την κατάσταση του αμαρτωλού και κεξεχωρισμένου ανθρώπου , χωρίς όμως η ίδια να αμαρτήση και να διαιρεθή , και μας άνοιξε ριζικά έναν καινούριο δρόμο: τον δρόμο του εξαγιασμού… Η αγάπη γίνεται τότε πράξη θεϊκή , πράξη μεταμορφωτική…  Η χριστιανική αγάπη είναι υπακοή στο παρόν. Γιατί  η αγάπη του Θεού σημαίνει υπακοή στο Θεό που μας προστάζει να αγαπούμε αλλήλους. Τι σημαίνει: Αγαπάτε τους εχθρούς υμών; Είναι η εγκατάλειψη του εγωισμού , του εγώ του πόθου και της αγωνίας, είναι ένας θάνατος του απομονωμένου ανθρώπου, είναι όμως επίσης και η γέννηση του πλησίον.  Σ’ εκείνους που τον ρωτούσαν ειρωνικά «Ποιος είναι ο πλησίον μου, ο Ιησούς απαντούσε: ο άνθρωπος που έχει την ανάγκη σας. Από τούτη τη στιγμή, όλες οι ανθρώπινες σχέσεις αλλάζουν νόημα». Η αγάπη που καλούμαστε να δώσουμε στον πλησίον σχετίζεται, επομένως, με την πίστη στον Χριστό. Πιστεύω στον Χριστό σημαίνει ότι εφαρμόζω , όσο μου είναι δυνατόν, τις εντολές του. Και όλες οι εντολές του συνοψίζονται στην εντολή της αγάπης. Από την εφαρμογή ή όχι αυτής της εντολής αποδεικνύεται και το μέγεθος της πίστης…


Από το βιβλίο: «Φύλακας του αδελφού μου
Κείμενα για την αγάπη και την πίστη σήμερα»
Γιώργος Μπάρλας
Εκδόσεις: Αρχονταρίκι

Έχετε ένα πρόβλημα; “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με

Έχετε ένα πρόβλημα; “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”

–Έχετε έναν πειρασμό με τον άλλον, με τον γείτονα σας, με τους φίλους σας κ.ο.κ. “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. Η ευχή θα σας δώσει τη λύση του προβλήματος σας λύσιν του αδιεξόδου όπ

ου ευρίσκεστε. Το κομποσκοινάκι λοιπόν “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”
Όλοι οι Άγιοι Πατέρες φωνάζουν την πρώτη θέση στη ζωή του κάθε χριστιανού την κατέχει η προσευχή. Θέλεις να κάνεις κατάσταση; Προσεύχου. Θέλεις να σωθείς; Προσεύχου. ‘Όλες οι προσευχές καλές και άγιες είναι, αλλά η νοερά προσευχή, είναι η βασίλισσα αυτών. “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. Απ’ αυτήν τη μικρούλα αλλά παντοδύναμη προσευχή, ξεκίνησαν οι Άγιοι Πατέρες και έγιναν φωστήρες της εκκλησίας. Λέγε συνεχώς όσο μπορείς περισσότερες φορές την ημέρα και τη νύχτα αυτή την ευχούλα και αυτή θα σε διδάξει αυτά που θέλεις, αυτά που δεν γνωρίζεις. Βιάσου σ’ αυτήν την ευχούλα!!
(Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  11  ΑΥΓ 2012 

Βασίλισσα των αρετών είναι η αγάπη και στέμμα της η διάκριση

Έτσι λένε οι άγιοι άνθρωποι, οι Θεοφώτιστοι Πατέρες της Εκκλησίας  μας, οι οποίοι γεμάτοι από την σοφία του Θεού εμβάθυναν στις αρετές και κακίες που μπορεί να παρουσιάσει η ανθρώπινη ψυχή. Και ο άνθρωπος καλείται να καλλιεργήσει τα σπέρματα των αρετών που φύτεψε μέσα του ο Θεός και να ξεριζώσει τα ζιζάνια της κακίας που έσπειρε ο εχθρός του ανθρώπου μετά την πτώση του.

Όλοι συμφωνούν στο ότι η αγάπη είναι η κορυφή στην πυραμίδα των αρετών, πλην όμως αν δεν συνοδεύεται από διάκριση, νοθεύεται, και από αρετή καταντά κακία, έστω και ακούσια.

Το πιο κάτω περιστατικό επιβεβαιώνει την αλήθεια αυτή. Συνέβη πριν λίγα χρόνια και το διηγήθηκε μετά δακρύων η μητέρα μιας οικογενείας. Είπε:

“Είμαστε μια οικογένεια όχι πλούσια, αλλά είχαμε τα αναγκαία για να ζήσουμε. Είχαμε κι έχουμε φόβο Θεού και ζούσαμε ήσυχα και νοικοκυρεμένα. Όμως κάποτε άρχισαν οι δοκιμασίες. Ο σύζυγός μ0ου αρρώστησε από καρκίνο και μη μπορώντας να κρατήσει το μαγαζί του έχασε ακόμα και το εμπόρευμά του και πνίγηκε στα χρέη. Εφορίες, ενοίκια, άλλες υποχρεώσεις έτρεχαν κάθε μήνα και έσοδα μηδέν. Ο γυιός μου, μικρό παλληκαράκι, προσπάθησε φιλότιμα κάτι να κάνει, αλλά η μικρή επιχείρηση του πατέρα κατέρρευσε οικονομικά. Εν τω μεταξύ , για να αντιμετωπιστούν τα έξοδα νοσοκομείου και φαρμάκων, αναγκαστήκαμε να πάρουμε ένα δάνειο από κάποιον τοκογλύφο, γιατί δεν υπήρχε άλλη λύση. Τελικά θα μας έβγαζε η Τράπεζα το μικρό σπιτάκι που είχαμε σε πλειστηριασμό. Σε λίγο θα ‘μαστε άστεγοι στον δρόμο, εγώ, τα κορίτσια μου που ήταν κόμη μαθήτριες και ο φτωχός ο γυιός μου που αναζητούσε εναγώνια μια οποιαδήποτε δουλειά, που όμως δεν βρισκόταν.

Τότε, ενώ βρισκόμαστε σε τέτοια δύσκολη θέση, με πρωτοβουλία ενός επιτρόπου της Εκκλησίας της ενορίας μας, οι συντοπίτες μας έκαναν έρανο και πληρώθηκαν μερικά χρέη στην Τράπεζα και προς το παρόν γλυτώσαμε το σπιτάκι μας. Ας είναι καλά οι άνθρωποι.

Εν τω μεταξύ ο γυιός μου συνέχιζε τις προσπάθειες να βρει μια δουλειά, αλλά μάταια. Αυτό του στοίχιζε πολύ και ήταν πολύ στεναχωρημένος . Εγώ ανησυχούσα για την τόση του στενοχώρια και επειδή φοβόμουν μην πάθει τίποτε κακό, τον παρηγορούσα.

Ένα απόγευμα έβγαλα και του έδωσα δύο ευρώ και του είπα:

-         Μη στενοχωριέσαι τόσο, παιδί μου. Έχει ο Θεός. Άντε, βγες λίγο έξω από το σπίτι, πήγαινε να πιείς έναν καφέ στο καφενείο, να πάρεις λίγο αέρα.

Τελικά τον έπεισα και ξεκίνησε λίγο ανόρεχτα. Το καφενείο ως συνήθως ήταν γεμάτο από συντοπίτες αλλά και μερικούς ξένους παραθεριστές. Κάθησε και ο γυιός μου σ’ ένα απόμερο τραπεζάκι, παρήγγειλε ένα καφεδάκι και συζητούσε ήσυχα μ’ έναν φίλο του που βρέθηκε εκείνη την ώρα εκεί.

Για μια στιγμή φάνηκε ο επίτροπος της Εκκλησίας και με ύφος αστυνομικού περιέφερε το βλέμμα του στους θαμώνες του καφενείου. Όταν είδε τον γυιό μου αναψοκοκκίνισε από έναν αδικαιολόγητο θυμό και του φώναξε μπροστά σε όλους:

-         Βρε παλληκαρά, εμείς κάναμε έρανο για να σας σώσουμε το σπίτι και συ έρχεσαι στον καφενέ και πίνεις τους καφέδες σου;

Κεραυνός αν έπεφτε επάνω στο παιδάκι μου, δεν θα πάθαινε την ζημιά που έπαθε. Χλώμιασε, τρεμούλιασε η ψυχή του και τα χείλη του και δεν μπόρεσε να βγει φωνή από το στήθος του. Ένα σούσουρο απλώθηκε ανάμεσα στους θαμώνες του καφενείου. Σηκώθηκε το παλληκάρι μου, κοίταξε με βουβό παράπονο τον σκληρό αυτό και αδιάκριτο άνθρωπο, που μετέτρεψε την καλή πράξη που είχε κάνει σε εγκληματική ενέργεια, και απομακρύνθηκε από το καφενείο σαν ένα ζωντανό ερρείπιο.

Όταν ήρθε στο σπίτι, τρόμαξα από την έκφραση που είχε το πρόσωπό του. Παγωμένο και με βλέμμα απλανές. Όταν τόλμησα να τον ρωτήσω αντιμετώπισα ένα ξέσπασμα τρομερό. Μου είπε τι συνέβη και τελείωσε ως εξής:

-         Μάννα, μου είπε με τρεμάμενη φωνή. Μέχρι εδώ ήτανε. Δεν θέλω να ξαναδώ άνθρωπο μπροστά μου. Το κατάλαβες; Και συ, μην τολμήσεις να με ενοχλήσεις για τίποτε από δω και πέρα. Πέθανα για όλους σας απόψε και για πάντα!

-         Κλειδώθηκε στο δωμάτιό του κι εκεί έμεινε κλεισμένος δύο ολόκληρα χρόνια! Έτρωγε ελάχιστα κι έμενε άπλυτος, ακούρευτος, και είχε γίνει αγριάνθρωπος. Ο Θεός γνωρίζει τις προσευχές που έκανα αυτό τον καιρό και τα δάκρυά μου. Στον κόσμο είπα ότι είχε φύγει και δούλευε στην Αθήνα.

Τελικά με λυπήθηκε η Πανάχραντη Δέσποινα του κόσμου και πριν λίγες μέρες , ένα πρωί τον βλέπω να βγαίνει αποφασιστικά από το δωμάτιο, να πλένεται και ζήτησε να κουρευτεί. Εγώ έτρεμα από την χαρά μου. Έβλεπα ότι το θαύμα είχε γίνει. Είχε λυτρωθεί από την αρρωστημένη αντίδραση του πληγωμένου εγωισμού του!

Αυτό το θαύμα ο Θεός το ολοκλήρωσε. Προς το μεσημέρι χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν από την γραμματεία γνωστού επιχειρηματία ενός Super market των Αθηνών , στο οποίο είχε δουλέψει κάποτε ο γυιός μου. Τον ζητούσαν για δουλειά!

Όταν τ’ άκουσε ο γυιός μου σήκωσε το χέρι του κι έκανε τον Σταυρό του. Ο Θεός τον ανάστησε ψυχικά και του έδωσε και την δυνατότητα εργασίας. Η μπόρα είχε πλέον περάσει.”

Και τελείωσε η Χριστιανή αυτή μητέρα την αφήγησή της, προσθέτοντας:

“Μακάρι να δώσει ο Θεός να καταλάβει και ο κ. Επίτροπος την αμαρτία που έκανε. Ίσως να νόμιζε πως έκανε το χρέος του και χτύπησε την “ασωτία” του γυιού μου! Δεν ήταν όμως έτσι τα πράγματα και δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει τι ακριβώς συνέβαινε”.

Και όσοι άκουγαν την  πονεμένη αυτή μητέρα , σκέφτηκαν πως πράγματι η διάκριση είναι επάνω κι απ’ αυτήν την αγάπη.

Το νυστέρι είναι ευεργετικό στο χέρι ενός καλού και ευσπλαχνικού γιατρού, όχι όμως και στο χέρι ενός ανίδεου μακελλάρη (χασάπη)!

Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ουράνια μηνύματα

Θαυμαστά γεγονότα»

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ

ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ

ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΔΩΡΙΔΑ 2009