Γέροντα, γιατί επιτρέπει ο Θεός να συμβή μια συμφορά;

Ό,τι επιτρέπει ο Θεός είναι φιλάνθρωπο

- Γέροντα, γιατί επιτρέπει ο Θεός να συμβή μια συμφορά;

- Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις. Άλλοτε επιτρέπει ο Θεός κάτι, για να βγη κάτι το καλύτερο, και άλλοτε επιτρέπει κάτι για παιδαγωγία. Άλλοι ανταμείβονται και άλλοι εξοφλούν, δεν πάει τίποτε χαμένο.

Να ξέρετε πως ό,τι επιτρέπει ο Θεός, ακόμη και να εξοντωθούν π.χ. άνθρωποι, είναι φιλάνθρωπο, γιατί ο Θεός έχει “σπλάγχνα”. Ο Προφήτης Ηλίας πόσους έσφαξε; Τριακόσιους ιερείς του Βάαλ. Όταν τους είπε: “Κάντε προσευχή, θα κάνω και εγώ, και όποιου η φωτιά θα ανάψη από μόνη της, αυτού ο Θεός θα είναι αληθινός”, άρχισαν οι ειρείς του Βάαλ να φωνάζουν: “Επάκουσον, ο Θεός ημών, Βάαλ, επάκουσον!” αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση.

 Ο Προφήτης Ηλίας τους λέει: “Είναι απασχολημένος ο Θεός σας και δεν σας ακούει! Φωνάξτε πιο δυνατά!” Εκείνοι συνέχισαν να φωνάζουν και να ξεσχίζουν, όπως συνήθιζαν, τις σάρκες τους με μαχαίρια, για να πονάνε, και να φωνάζουν πιο δυνατά, για να τους ακούση ο Βάαλ. Αφού τελικά δεν κατόρθωσαν τίποτε, είπε ο Προφήτης Ηλίας: “Βρέξτε τα δικά μου ξύλα”. “Τρισσεύσατε”, τους είπε. Έρριξαν νερό μια, δυό, τρεις φορές! Αφού από το πολύ νερό είχαν γίνει μούσκεμα τα ξύλα και έτρεχαν από γύρω τα νερά. Μόλις προσευχήθηκε ο Προφήτης Ηλίας, έπεσε φωτιά από τον ουρανό και κάηκε ό,τι είχαν στο θυσιαστήριο για να θυσιάσουν, και το ίδιο το θυσιαστήριο μαζί! Τότε είπε: “Πιάστε τους ιερείς, γιατί παρασύρουν τον λαό στην ειδωλολατρία” και τους έσφαξε όλους.
Πολλοί λένε: “Καλά, πώς έσφαξε ο Προφήτης Ηλίας τόσους;” Ο Θεός δεν είναι βάρβαρος ούτε ο Προφήτης ήταν βάρβαρος. Οι ιερείς όμως των ειδώλων είχαν πλανήσει όλον τον κόσμο, αφού έφθασε ο Προφήτης Ηλίας να πη: “Έμεινα μόνος μου!” Τόσο πολύ! Αλλά και οι ιερείς των ειδώλων περισσότερο υπέφεραν από τα δικά τους σφαξίματα παρά από το μαχαίρι του Προφήτη Ηλία που έδωσε τέλος στο μαρτύριό τους. Ο πόνος από τα δικά τους ξεσχίσματα ήταν μεγαλύτερος. Γιατί, βλέπεις, ό,τι επιτρέπει ο Θεός είναι φιλάνθρωπο, ενώ τα σφαξίματα τα δικά τους ήταν οδυνηρά.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  15 ΝΟΕ 2012

Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας (συνέχεια)

ΠΕΡΙ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ

1. Από παιδί ακόμα, ποθούσα να υπηρετήσω τον Θεό. Από τότε ακόμα, ήξερα ότι εδώ στη γη τα πάντα αποτελούσαν ένα είδος υπηρεσίας. Οι γονείς φροντίζουν τα παιδιά τους και τα παιδιά φροντίζουν τους γονείς τους. Ο Καθένας υπηρετεί κάποιον άλλο. Τότε ήταν που αποφάσισα ότι εγώ ήθελα να υπηρετώ τον Θεό. Απ’ τη στιγμή που Εκείνος είναι ο Γονέας όλης της ανθρωπότητας και ολόκληρου του σύμπαντος θα πρέπει κανείς να υπηρετεί Εκείνον που είναι ο σημαντικότερος απ’ όλους. Ως μικρό παιδί ήθελα να το κάνω αυτό. Όταν μεγάλωσα κάπως, ήξερα ότι δεν μπορούσα να το πω στους γονείς μου- δεν επρόκειτο να μου δώσουν ποτέ την ευλογία τους- αλλά όταν έφθασα στην κατάλληλη ηλικία πήγα σε μοναστήρι.

2. Πρέπει να υπερασπιζόμαστε ο ένας τον άλλο γιατί είμαστε αδέλφια- ιδιαίτερα όσοι έχουμε την ίδια πίστη. Υπάρχει ένα τέτοιο παράδειγμα στην ιστορία. Όταν κάποτε πήγε σε μια επίσημη αντιπροσωπεία αξιωματούχων από την Κωνσταντινούπολη στους Σαρακηνούς για να διαπραγματευτούν την ειρήνη, οι Σαρακηνοί ισχυρίστηκαν ότι οι χριστιανοί δεν υπακούν στην εντολή του Θεού. Είπαν. «Γιατί εσείς οι χριστιανοί παρακούτε την εντολή του Χριστού να αγαπάτε τους εχθρούς σας και αντ’ αυτού μας διώκετε και μας σκοτώνετε;».
Μέλος εκείνης της αντιπροσωπείας ήταν και κάποιος Κύριλλος. Αυτός απάντησε στους Σαρακηνούς : «Αν σε ένα συγκεκριμένο νόμο, υπάρχουν δύο εντολές που πρέπει να εκπληρωθούν, ποιος άνθρωπος είναι πιο δίκαιος, αυτός που εκπληρώνει και τις δύο ή εκείνος που εκπληρώνει μονάχα τη μία;». Οι Σαρακηνοί απάντησαν: «Αυτός που εκπληρώνει και τις δύο φυσικά». Τότε ο Κύριλλος είπε: «Ως μεμονωμένα άτομα συγχωρούμε τους εχθρούς μας, αλλά ως κοινότητα, θυσιάζουμε τη ζωή μας ο ένας για τον άλλο. Διότι ο Κύριος είπε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να θυσιάζει κανείς τη ζωή του ο ένας για τον άλλο. Εσείς όχι μόνο έχετε ως στόχο να μας υποδουλώσετε, αλλά εποφθαλμιάτε και την πνευματική μας ελευθερία. Αυτός είναι ο λόγος που υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας. Αυτό συνιστά δίκαιο αγώνα».
Κι έπειτα, υπάρχει επίσης και το παράδειγμα του Αγίου Ιωαννίκιου του Μεγάλου. Ήταν στρατιώτης για 20 χρόνια. Ήταν αξιοθαύμαστος- όποτε έδινε μάχη, νικούσε. Ουδέποτε νικήθηκε. Ποτέ δεν σκέφτηκε τη ζωή του , αλλά πάντοτε την έθετε σε κίνδυνο για τους άλλους. Και ο Κύριος τον διατήρησε. Αργότερα, όταν έγινε μοναχός, ήταν ένας σπουδαίος άγιος και θαυματουργός. Υπήρχαν πολλοί τέτοιοι άγιοι πολεμιστές. Ο προφητάναξ Δαυίδ λέει: «Μακάριοι ὦν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καί ὦν ἀπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι» ( Ψαλμ. 31.1 ) . Η αρετή ποτέ δεν ενεργεί για το ίδιον όφελος, αλλά για το όφελος των πλησίον.

3. Όποιο έργο κάνουμε εδώ στη γη είναι έργο θεού . Ωστόσο, δουλεύουμε συνήθως με επιφύλαξη, δίχως ειλικρίνεια. Όχι μόνο ο Θεός δεν μπορεί να το ανεχτεί αυτό, αλλά ούτε και ο άνθρωπος. Όμως εμείς γνωρίζουμε ότι το σύμπαν ανήκει στον Θεό, ότι η γη είναι πλανήτης του Θεού και ότι καθετί ανήκει στον Θεό, ανεξάρτητα από το είδος της δουλειάς που κάνουμε.
Ανεξάρτητα από το αν ένα πρόσωπο είναι καλό ή όχι, ευλαβές ή όχι, θα δώσει λόγο για τη δουλειά του. Δεν πρέπει να πολυστοχαζόμαστε για το ποιος είναι προϊστάμενος μας, ή ποιος είναι αφεντικό μας. Αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι ότι κάθε τύπος δουλειάς πάνω στη γη και σ’ ολόκληρο το σύμπαν είναι έργο του Θεού, και γι’ αυτό πρέπει να εκτελείται με την καρδιά μας, ανεπιφύλακτα. Όταν πράττουμε έτσι, μπορούμε να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από την εσωτερική μας αντίσταση. Έτσι, κάθε μας πράξη θα βοηθά τον πλησίον μας, ξεκινώντας από την οικογένειά μας, όπου κι αν είμαστε. Κατά συνέπεια, πρέπει πάντοτε να είμαστε ειλικρινείς. Έτσι θα ακτινοβολούμε ειρήνη, ησυχία και αγάπη, και θα δεχόμαστε επίσης αγάπη ως ανταπόδοση. Με τις σκέψεις μας είτε προσελκύουμε είτε απωθούμε τους εχθρούς , τους φίλους, τους συγγενείς και τους γείτονες. Οι άνθρωποι όμως συνήθως δεν δίνουν βάρος σ’ αυτή την αλήθεια και γι’ αυτό ταλαιπωρούνται.

4. Η αυστηρότητα προς τους πλησίον μας είναι επικίνδυνη. Ο αυστηρός άνθρωπος μπορεί να προοδεύσει μονάχα μέχρις ενός σημείου, και παραμένει απλά στο επίπεδο της φυσικής εγκράτειας. Πρέπει κανείς να είναι ευγενής, πράος και φιλεύσπλαχνος στις σχέσεις του με τους ανθρώπους.


Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις : «Εν πλω»

Ἡ Θεία Λειτουργία μᾶς μαθαίνει νὰ συγχωροῦμε, νὰ ἀγαποῦμε καὶ νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους

.Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος μᾶς λέει: «Σπουδάζετε πυκνότερον συνέρχεσθαι εἰς εὐχαριστίαν θεοῦ καὶ εἰς δόξαν. Ὅταν γὰρ πυκνῶς ἐπὶ τὸ αὐτὸ γίνεσθε, καθαιροῦνται οἱ δυνάμεις τοῦ σατανᾶ καὶ λύεται ὁ ὄλεθρος αὐτοῦ», δηλαδὴ «Προσπαθεῖστε μὲ σπου

δὴ νὰ ἔρχεσθε ὅλοι μαζί στὴ Σύναξη τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Θεία Λειτουργία), γιὰ νὰ εὐχαριστεῖτε τὸν Θεὸ καὶ νὰ Τὸν δοξολογεῖτε. Διότι ὅταν συχνά ἔρχεσθε στὴ Σύναξη τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Θεία Λειτουργία), συντρίβονται οι δυνάμεις του σατανᾶ καί λύεται κάθε ὀλέθρια ἐνέργεια του».Ἡ δύναμη τῆς Θείας Λειτουργίας δὲν εἶναι μαγική. Εἶναι ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητας ἐν Χριστῷ. Ἡ Θεία Λειτουργία μᾶς μαθαίνει νὰ συγχωροῦμε, νὰ ἀγαποῦμε καὶ νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε προσφέρουμε τὰ Δῶρα μας στὸ Θεό, τὸν Ἄρτο καὶ τὸν Οἶνο, προσευχόμενοι γιὰ ζῶντες καὶ κεκοιμημένους ἀδελφούς μας.

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  14  ΝΟΕ 2012 

Το σαρανταλείτουργο και η θαυμαστή σωτηρία Διήγηση π.Στεφάνου Αναγνωστόπουλου.

Το σαρανταλείτουργο και η θαυμαστή σωτηρία
Διήγηση π.Στεφάνου Αναγνωστόπουλου.
Κάποτε, ένας χριστιανός, ενώ έσκαβε με πολλούς μαζί σ’ ένα νταμάρι, έπεσε βράχος και τους καταπλάκωσε η στοά. Η γυναίκα αυτού του χριστιανού, η κυρία Αργυρώ, έδω

σε ό,τι είχε από το υστέρημά της σε έναν ιερέα να κάμη 40 Λειτουργίες για την ψυχή του άνδρα της σ’ ένα εξωκκλήσι κοντά στο μέρος όπου έγινε δυστύχημα, διότι επίστεψε ότι είναι νεκρός. Καθημερινά μάλιστα πήγαινε ένα πρόσφορο, ένα μπουκάλι με κρασί και μία λαμπάδα, σαν πτωχή που ήταν.
Όταν έφθασε ο ιερέας στις 20 Λειτουργίες, ο διάβολος φθόνησε την ευλάβεια της κυρά Αργυρώς και αφού μετασχηματίστηκε σε έναν γνωστό της χωρικό, την συνάντησε το πρωί στον δρόμο και της είπε: – Ξέρεις; Ο παπάς δεν πήγε στην Εκκλησία γιατί είχε δουλειά βιαστική και γι’ αυτό μην κοπιάζεις. Αύριο πηγαίνεις την προσφορά σου. Αυτό της το έκαμε ο διάβολος τρεις φορές στο διάστημα των 40 Λειτουργιών.
Εν τω μεταξύ, έγινε μεγάλη προσπάθεια ν’ ανοίξουν στοά στο ορυχείο, για να μπορέσουν να βγάλουν τα πτώματα, τα οποία ήσαν πάρα πολλά. Ήσαν όλοι τους νεκροί. Είχαν ήδη περάσει 40 ημέρες. Σκάβοντας ακόμη πιο βαθειά, έφθασαν σ’ ένα μέρος, όπου άκουσαν μία φωνή! Ανθρωπινή φωνή που τους έλεγε: – Προσέξτε, ζω! Σκάψτε με προσοχή, γιατί επάνω μου είναι δύο πέτρες, μην πέσουν και με θανατώσουν.
Αυτοί θαύμασαν και πράγματι, σκάβοντας με πολλή προσοχή από τα πλάγια, βρήκαν τον άνθρωπο ζωντανό και το ανήγγειλαν χαρούμενοι στην γυναίκα του. Απορούσαν όλοι πώς αυτός ο άνθρωπος έζησε επί 40 ημέρες χωρίς τροφή και χωρίς νερό. Κι αυτός τους είπε: – Κάθε μέρα μου έδινε κάποιος – αοράτως, δεν ξέρω πώς – ένα ψωμί και ένα μικρό δοχείο με κρασί, ενώ μία λαμπάδα αναμμένη ήταν μπροστά μου, και έτσι έτρωγα.
Εκτός από τρεις φορές, όπου δεν έφαγα τίποτε ούτε φως είδα και πικράθηκα πολύ, οδυρόμενος για τις αμαρτίες μου, γιατί νόμισα ότι έπαψε πλέον να με βοηθά αυτό το αόρατο χέρι του Θεού. Και ήμουν έτοιμος πλέον να πεθάνω από πείνα και δίψα.
Κατόπιν, είδα και πάλι την αναμμένη λαμπάδα, και δίπλα το ψωμί και το κρασί, όπως και πριν, και εδόξασα τον Θεό που δεν με εγκατέλειψε μέχρι τέλους και έτσι επέζησα και σώθηκα θαυματουργικά.
Όλοι βέβαια δοξολόγησαν τον Θεό, διότι ήσαν χριστιανοί και έμειναν με την απορία του μεγάλου αυτού θαυμαστού γεγονότος. Αυτή, χριστιανοί μου, είναι η πίστις μας! Αυτή είναι η ορθοδοξία μας: Η Θεία Λειτουργία!

(Από το υπό έκδοση βιβλίο μας-Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΖΩΗ)

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   14 Ν0Ε 2012

Ό άνθρωπος πού δεν πιστεύει στο Θεό καί στη μέλλουσα αιώνια ζωή, καταδικάζει αιώνια τη ψυχή του, καί μένει απαρηγόρητος καί σ’ αυτή τη ζωή

Επιστολη γέροντος Παϊσίου ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΝΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ
Τίμιος Σταυρός 23.7.77

Αγαπητέ μου αδελφέ κύριε Β.

«Χαίρε εν Κυρίω»• Διάβασα το βιβλίο σας, αν και εγώ δεν είμαι αρμόδιος, θα σας πώς το λογισμό μου επάνω σ’ αυτά πού μου γράφετε, μια πού το

ζητάτε. Κατ’ αρχάς ό τίτλος του βιβλίου δεν μου άρεσε «Ψυχολογία». Μέσα έχει πολλά καλά, καί πολύ θα βοηθήσουν τους νέους, αλλά καί πολλά από αυτά εάν δεν τα γνώριζαν οι νέοι, (τα λέγατε μόνο στους εκπαιδευτικούς) θα βοηθούσαν καλύτερα.
Επίσης εάν περισσότερο τα παρουσιάζατε τα πράγματα πνευματικά, παρά επιστημονικά θα βοηθιόντουσαν πιο θετικά (με το να συλλάβουν το βαθύτερο νόημα της ζωής) να έλθει ή θεία χάρις, με τη θεία παρηγοριά, για να νιώθουν χαρούμενα τα παιδιά καί να μην καταφεύγουν σε χαμηλές και μάταιες χαρές πού δεν ξεδιψάνε τη ψυχή αλλά την καίνε περισσότερο.
Ό άνθρωπος πού δεν πιστεύει στο Θεό καί στη μέλλουσα αιώνια ζωή, καταδικάζει αιώνια τη ψυχή του, καί μένει απαρηγόρητος καί σ’ αυτή τη ζωή. Νομίζω ότι όλη ή προσπάθεια πρέπει να γίνει σ’ αυτή την κατεύθυνση, διότι βλέπουμε σχεδόν όλη την Ευρώπη πού διέθεσε όλη την επιστήμη (την ανθρώπινη γνώση) για να διορθώσει την εικόνα του Θεού, αλλά για να μην είναι οι ίδιοι (σχεδόν όλοι) στραμμένοι προς τον Θεόν, καί να ζητάνε καί την θεία Του επέμβαση, ταλαιπωρούνται συνέχεια, καί ταλαιπωρούν συνέχεια μικρούς καί μεγάλους, καί από τη φύση την οποία σιγά – σιγά παραμορφώνουν, άρχισαν να παραμορφώνουν καί τους ανθρώπους, καί να τους περιποιούνται στα ψυχιατρεία με ηλεκτροσόκ. Ό Θεός να μας ελεήσει.
Συγχώρεσε με, τα γράφω με πόνο, γιατί βλέπω την καημένη τη νεολαία εγκαταλειμμένη από πνευματικούς γιατί οί περισσότεροι ασχολούνται με την πρόνοια (ενώ υπάρχει ή κοινωνική πρόνοια καί κάνει πιο καλύτερα τη δουλειά της στον τομέα αυτό) καί το έργο του πνευματικού δυστυχώς το κάνουν ψυχίατροι, πού οϊ περισσότεροι δεν παραδέχονται ψυχή, η την παραδέχονται με το δικό τους τρόπο καί να μην αναγνωρίζουν την αξία της ψυχής, πού μια ψυχή αξίζει περισσότερο από όλο τον κόσμο, καθώς μας λέει ό Χριστός.
Εάν δεν υπήρχαν καί τα ψυχολογικά βιβλία, θα είχαμε λιγότερες αυτοκτονίες, γιατί πολλοί πού τα διαβάζουν, καταδικάζουν τον εαυτό τους, ενώ ή χάρις του Θεού διώχνει καί τα κληρονομικά, καί σκορπάει καί χαρά.
Εάν το επανεκδώσετε δώστε «τα πρωτεία στα Αναστάσιμα».
Με πολλή αγάπη Χριστού
Ό αδελφός σας Μον. Παΐσιος

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   13 ΝΟΕ 2012

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Είναι πολλοί, που έφτασαν σε τέτοια τρέλα και όχι μόνο εύχονται το κακό στους εχθρούς τους, αλλά και καταριούνται και τα παιδια των, κι αν μπορούσαν και θα τα έτρωγαν ζωντανα· και στ' αλήθεια, τους κατατρώνε. Μη μου πεις πως δεν έμπηξες τα δόντια σου στο κορμί αυτού που σε λύπησε· πολύ χειρότερα φέρθηκες με το να αξιώνεις να στείλει ο ουρανός την οργή του εναντίον του εχθρού  σου και να παραδοθεί στην κόλαση και μαζί με όλο του το σπίτι να καταστραφούν. Υπάρχουν χειρότερα δαγκώματα απ'αυτά; Υπάρχουν πιό πικρά βέλη να απ'αυτά; Δεν μας δίδαξε έτσι ο Χριστός· δεν μας έμαθε να γεμίζει το στόμα μας με αίμα ανθρώπινο. Και βέβεαια , οι γλώσσες αυτές είναι χειρότερες απο τα στόματα εκείνα που είναι πλήρη αίματος απο ανθρώπινες σάρκες. Πως θα δώσεις φίλημα άγιο στην Θεία Λειτουργία; Πως θα  γευτείς του αίματος του Δεποτικού έχοντας στο μυαλό σου τέτοιον ιό; Διότι, όταν λέγεις Θεέ μου, να τον καταραστείς, να του διαλύσεις το σπίτι του και όλα να του τα καταστρέψεις, και εύχεσαι με κακία να του ερθουν μύρια κακά, σε τίποτα δεν διαφέρεις απο ανθρωποκτόνο και για να πω καλύτερα απο ανθρωποφάγο άνθρωπο.

Μετάνοια είναι  να μην πέσεις στα ίδια αμαρτήματα. Αυτός που ξαναπέφτει στα ίδια ομοιάζει  με το σκυλί που  ξαναγύρισε και έφαγε τον εμετό του και μ' αυτόν που λέει η παροιμία  ότι αλωνίζει την φωτιά και αντλεί νερό σε τρύπιο πιθάρι. Πρέπει να φεύγει μακριά ο μετανοημένος κι απο την πράξη της και απο τους λογισμούς της επιθυμίας των πεπραγμένων και, αφού φύγει, να επιθέτει  τα αντίστοιχα φάρμακα στις πληγές των αμαρτημάτων του. Και εννοώ τα εξής: άρπαξες και πλεονέκτησες; Σταμάτησε απο την αρπαγή, και πάνω στο τραύμα σου βάλε το φάρμακο της ελεημοσύνης. Πόρνευσες; Σταμάτησε απο την πορνεία και βάλε την αγνότητα πάνω στο έλκος σου. Κατηγόρησες τον αδεφλό σου και τον έβλαψες; Σταμάτησε τις κατηγόριες και βάλε την ευγένεια και την αγάπη. Και έτσι να κάνουμε για κάθε αμάρτημα μας και να μην τα προσπερνούμε επιπόλαια· ας κινηθούμε ευθυνοκεντρικά , είναι πλέον καιρος ευθυνών . 

Όταν ερχόμαστε στην εκκλησία, πρέπει να νιώθουμε πως είμαστε μπροστά στον Θεο, χωρίς να έχουμε μνησικακία  μέσα στην ψυχή μας, μήπως κάνοντας την προσευχή μας είναι σαν να ευχόμαστε εναντίον του εαυτόυ μας λέγοντας· άφες ημίν, ως και ημείς αφίεμεν  τοις οφειλέταις ημών. Φοβερός είναι ο λόγος αυτός της προσευχής και σχεδόν είναι σαν να κραυγάζουμε τα εξής στον Θεό· άφησα, Δέσποτα, τις αμαρτίες των άλλων , άφησε και τις δικές μου· έλυσα των άλλων, λύσε και τις δικές μου· συγχώρησα, συγχώρησε και Εσυ εμένα· αν κράτησα τις αμαρτίες των άλλων , κράτησε και Εσύ τις δικές μου· αν δεν έλυσα του διπλανού μου , ούτε και  Συ να λύσεις  τα δικά μου αμαρτήματα· με το μέτρο που μέτρησα να με μετρήσεις.

Ό Θεός συχνά επιτρέπει νά γίνη αυτό πού είναι γιά τό συµφέρον τών πολλών. ∆έν κάνει ποτέ ένα καλό µόνο του, άλλα τρία-τέσσερα καλά µαζί

Αγάπησα τήν έρηµο τών Κατουνακίων καί προσευχόµουν καίετοιµαζόµουν νά πάω εκεί.
Ήθελα νά άσκητέψω κοντά στον Γερο-Πέτρο έναν πολύ πνευµατικό Πατέρα. Μου συνέβη όµως ένα γεγονός πού µε ανάγκασε νά πάω στην Κόνιτσα καί όχι στά Κατουνάκια. Έν

α βράδυ µετά το Απόδειπνο είχαάποσυρθή στό κελλί µου καί προσευχόµουν ως αργά. Κατά τις ένδεκα τήν νύχτα ξάπλωσα νά ησυχάσω λίγο.
Μιά µιση ή ώρα ξύπνησα µε το σήµαντρο της µονής πού µας καλούσε στον Ναό. 'Έκανα νά σηκωθώ, αλλά ήταν αδύνατο. Μιά αόρατη δύναµη µέ κρατούσε ακίνητο. Κατάλαβα ότι κάτι συµβαίνει. Έµεινα καθηλωµένος στο κρεββάτι µέχρι τις δώδεκα τό µεσηµέρι. Μπορούσα να προσεύχωµαι, νά σκέφτωµαι, άλλα δεν µπορούσα νά κινηθώ καθόλου. Ένώ βρισκόµουν σ' αυτήν τήν κατάσταση, είδα σάν σέ τηλεόραση άπό τήν µιά µεριά τά Κατουνάκια και άπό τήν άλλη τήν Μονή Στοµίου στην Κόνιτσα. Έγώ µε λαχτάρα γύρισα τά µάτια µου προς τά Κατουνάκια. Μιά φωνή τότε - ήταν της Παναγίας - µοϋ είπε καθαρά:
«∆εν θά πάς στά Κατουνάκια· θά πάς στην ΜονήΣτοµίου». «Παναγία µου, έγώ έρηµο Σοϋ ζητούσα και Έσύ µε στέλνεις στον κόσµο;», είπα.
Ακουσα ξανά τήν ϊδια φωνή νά µοΰ λέη αυστηρά: «Θά πάς νά συνάντησης τό τάδε πρόσωπο, τό όποιο θά σέ βοηθήση πολύ». Αµέσως λύθηκαάπό εκείνο τό αόρατο δέσιµο και πληµµύρισε ή καρδιά µου άπό τήν θεία Χάρη
Μετά πήγα και τό είπα στον Πνευµατικό. «Αυτό είναι τό θέληµα τοϋ Θεού, µούείπε ό Πνευµατικός. Μήν κάνης όµως λόγο γιά τό γεγονός. Πές πώς γιά λόγους υγείας -έβγαζα αίµα εκείνη τήν εποχή - θά χρειασθή νά βγής άπό τό Όρος καιπήγαινε». Άλλο ήθελα έγώ, άλλα ό Θεός είχε τό σχέδιο Του. Σκέφθηκα ότι ήταν θέληµα Θεού νά ανακαινίσω αυτό τό µοναστήρι, και έτσι θά εκπληρωνόταν κα ιένα τάµα πού είχα κάνει στην Παναγία, όταν υπηρετούσα στον στρατό, τότε µέτον πόλεµο.
«Παναγία µου, είχα πει τότε, βοήθησε µε νά γίνω καλόγερος και θά δουλέψω τρία χρόνια νά Σοϋ φτιάξω πάλι τό καµένο Σου µοναστήρι».
Όπως αποδείχθηκε όµως έκ των υστέρων, ό κύριος λόγος πού ή Παναγία µέ έστειλεέκει ήταν, γιά νά βοηθηθούν οι ογδόντα οικογένειες πού είχαν γίνει προ-τεσταντικές νά επιστρέψουν στην Όρθοδοξία.
Ό Θεός συχνά επιτρέπει νά γίνη αυτό πού είναι γιά τό συµφέρον τών πολλών. ∆έν κάνει ποτέ ένα καλό µόνο του, άλλα τρία-τέσσερα καλά µαζί. Ούτε ποτέ επιτρέπει νά γίνη ένα κακό, έάν δέν βγουν άπό αυτό πολλά καλά. Όλα τά αξιοποιεί γιά όφελος µας, και τά στραβά και τά επικίνδυνα.

Γεροντας Παισιος

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  12 ΝΟΕ 2012

Ευλογίες της θαυµαστής πρόνοιας τοΰ Θεοΰ-Γερ Παισιου !

Ευλογίες της θαυµαστής πρόνοιας τοΰ Θεοΰ-

Μερικές φορές, Γέροντα, έχω µιά επιθυµία, καί ό Θεός µοϋ τήν εκπληρώνει, χωρίς νά Τοΰ τό ζητήσω. Πώς γίνεται αυτό;
Οικονοµάει ό Θεός. Βλέπει τις ανάγκες, τις επιθυµίες µας, καί, όταν κάτι είναι  για τό καλό µας, µάς τό δίνει. Όταν κανείς χρειάζεται σέ κάτι βοήθεια, ό Χριστόςκαι ή Παναγία βοηθούν. Ρωτούσαν τονΓέροντα Φιλάρετο

«Τί θέλεις, Γέροντα,να σέ οικονοµήσουµε;». «Ό,τι θέλω ή Παναγία θα το στείλη», απαντούσε εκείνος.Και έτσι γινόταν. Όταν έµπιστευώµαστε τον εαυτό µας στον Θεό, ό Καλός Θεός µας παρακολουθεί και µας οικονοµάει. Σαν καλός οικονόµος δίνει στον καθέναµας ο,τι του χρειάζεται και µας φροντίζει ακόµη και σέ λεπτοµέρειες για τιςυλικές ανάγκες µας. Και για να καταλάβουµε τήν φροντίδα Του, τήν πρόνοιαΤου, µας δίνει ακριβώς ο,τι µας χρειάζεται. Νά µήν περιµένης όµως πρώτα νασου δώση ό Θεός, αλλά εσύ νά δώσης όλο τον εαυτό σου στον Θεό. Γιατί, εάνζητάς συνέχεια από τον Θεό και δέν άφήνης τον εαυτό σου µε εµπιστοσύνη στονΘεό, αυτό δείχνει ότι έχεις δικό σου σπίτι και αποξενώνεσαι άπό τίς αιώνιεςουράνιες Μονές. Όσοι άνθρωποι τά δίνουν όλα στον Θεό και δίνονταιολόκληροι σ' Αυτόν, στεγάζονται κάτω άπό τον µεγάλο τροϋλλο τοΰ Θεοΰ καιπροστατεύονται άπό τήν θεία Του πρόνοια. Ή εµπιστοσύνη στον Θεό είναι µιάσυνεχής µυστική προσευχή, πού φέρνει αθόρυβα τίς δυνάµεις τού Θεού εκεί πούχρειάζονται και τήν ώρα πού χρειάζονται, και τότε τά φιλότιµα παιδιά Του Τον δοξολογούν συνέχεια µέ πολλή ευγνωµοσύνη.
Ό Παπά-Τύχων, όταν είχε πάει στο Καλύβι τού Τιµίου Σταυρού, δέν είχεΝαό, αν και τού ήταν απαραίτητος. Ούτε χρήµατα εϊχε γιά νά φτιάξη, παράµόνο µεγάλη πίστη στον Θεό. Μιά µέρα προσευχήθηκε και ξεκίνησε γιά τίςΚαρυές, µέ τήν πίστη ότι ό Θεός θά τού οικονοµούσε τά χρήµατα πούχρειαζόταν, γιά νά φτιάξη τον Ναό.
Πριν φθάση ακόµη στις Καρυές, τόν φώναξε από µακριά ό δίκαιος της Σκήτης τοϋ Προφήτη Ηλία. Όταν πλησίασε ό Παπα-Τύχων, ό δίκαιος του είπε: «Κάποιος καλός Χριστιανός από τήν Αµερική µοϋέστειλε αυτά τα δολλάρια, γιά νά τά δώσω σε κανέναν ασκητή πού δεν έχειΝαό. Έσύ δεν έχεις Ναό· πάρ' τα καί φτιάξε». ∆άκρυσε ό Παπα-Τύχων άπόσυγκίνηση και ευγνωµοσύνη στον Καλό Θεό πού, σαν καρδιογνώστης πού είναι,είχε φροντίσει γιά τον Ναό, πριν ακόµη εκείνος Τον παρακάλεση, ώστε νά τοϋέχη έτοιµα τά χρήµατα, όταν θά τοϋ τά ζητούσε
Όταν κανείς αφήνεται στον Θεό, ό Θεός δεν τον αφήνει. Καί πράγµατι, ανχρειασθής αύριο στις δέκα ή ώρα κάτι, όταν δεν είναι παράλογο καί είναιανάγκη πραγµατική, εννιά καί σαράντα πέντε λεπτά ή εννιά καί µισή θά το έχηέτοιµο ό Θεός, γιά νά σοϋ το δώση. Π.χ. σοϋ χρειάζεται ένα κύπελλο στις εννιά ήώρα. Στις εννιά παρά πέντε σοϋ έρχεται το κύπελλο. Σοϋ χρειάζονται πεντα-κόσιες δραχµές. Τήν ώρα πού τις θέλεις έρχονται ακριβώς πεντακόσιες δραχµέςο ούτε πεντακόσιες δέκα ούτε τετρακόσιες ενενήντα. Έχω παρατηρήσει ότι, ανµοϋ χρειασθή λ.χ. κάτι αύριο, ό Θεός το έχει προνοήσει άπό σήµερα· πριν δηλαδήτο σκεφθώ εγώ, το έχει σκεφθή ό Θεός πιο νωρίς καί το παρουσιάζει τήν ώραπού το χρειάζοµαι. Γιατί άπό εκεί πού έρχεται, γιά νά φθάση σ' έµενα ακριβώςτήν ώρα πού τό χρειάζοµαι, βλέπω πόσος χρόνος απαιτείται. Άρα ό Θεός τόφρόντισε νωρίτερα. Όταν άπό φιλότιµο κάνουµε τον Θεό νά χαίρεται µε τήν ζωή µας, τότεΕκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες Του στά φιλότιµα παιδιά Του, τήν ώρα πούτις χρειάζονται. Όλη ή ζωή µετά περνάει µε ευλογίες της θείας πρόνοιας.Μπορώ ώρες νά σας λέω παραδείγµατα από την θαυµαστή πρόνοια του Θεοΰ. Όταν ήµουν στον πόλεµο, στις επιχειρήσεις, είχα ένα Ευαγγέλιο και τοέδωσα σε κάποιον. Μετά έλεγα: «Αχ, νά είχα ένα Ευαγγέλιο, πόσο θα µεβοηθούσε!». Τα Χριστούγεννα µας είχαν στείλει πάνω στο βουνό διακόσιαδέµατα από το Μεσολόγγι. Άπό τά διακόσια δέµατα, µόνο στο δικό µου δέµαυπήρχε ένα Ευαγγέλιο! Ήταν παλιό Ευαγγέλιο, είχε και χάρτη της Παλαιστίνης.Στο δέµα υπήρχε και ένα σηµείωµα πού έγραφε
«Άν χρειάζεσαι και άλλα βιβλία,γράψε µας νά σοϋ στείλουµε..>>


ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ  ΛΟΓΟΙ  Β  ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΥ ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ  ΠΑΠΑ ΤΥΧΩΝ ΚΑΙ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟ  

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  12 ΝΟΕ  2012

Προσευχή με το Ψαλτήρι

Θέλει πολλή προσοχή σήμερα. Η μονή λύση η προσευχή είναι∙ αλλιώς δε γίνεται. Πάντως το Ψαλτήρι πολύ βοηθάει. Είναι κεραυνός για τον διάβολο. Πόση παρηγοριά βρίσκω με το Ψαλτήρι! Το χώρισα σε τρία μέρη . Κάθε μέρα διαβάζω και ένα μέρος. Σε τρεις μέρες το τελειώνω και μετά το αρχίζω πάλι από την αρχή. Διαβάζω την περίπτωση του Ψαλμού και κάνω καρδιακή προσευχή για την περίπτωση αυτήν και για όσους πάσχουν σωματικά και ψυχικά. Μετά διαβάζω τον Ψαλμό και στο τέλος κάθε Ψαλμού λέω: «Ο Θεός , ανάπαυσον τους κοιμηθέντας δούλους σου». Αυτήν την μιάμιση ώρα που διαβάζω το Ψαλτήρι την βλέπω σαν την πιο θετική βοήθεια προς τον κόσμο. Τον χειμώνα που υπέφερα πολύ από την κήλη, όρθιος το διάβαζα. Από τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα από τους ανυπόφορους πόνους. Με το ένα χέρι συμμάζευα την κήλη και με το άλλο κρατούσα το Ψαλτήρι. Χτυπούσα τον διάβολο με το πυροβόλο. Την ημέρα τον χτυπούσα με το Ψαλτήρι, το βράδυ με την ευχή. Λύσσαξε ο διάβολος. Αυτό το σακάτεμα με την κήλη ήταν δαιμονικό χτύπημα. Αλλά και ο Θεός το παραχώρησε , για να δη τι θα κάνω.

- Γέροντα, δυσκολεύομαι να διαβάζω όρθια το Ψαλτήρι, χωρίς να στηρίζωμαι κάπου.
- Θα κάνω και για σας «υποστυλώματα» για τον «ναό του Αγίου Πνεύματος» της καθεμιάς ∙ θα κάνω και για σας ακουμπιστήρια. Επάνω σε ένα ξύλο καρφώνω ένα οριζόντιο σανίδι σε σχήμα ταυ. Σ’ αυτό ακουμπώ και διαβάζω το Ψαλτήρι. Έχω ένα ακουμπιστήρι μέσα στο κελλί και ένα έξω.
- Γέροντα, μερικές φορές όταν είμαι κουρασμένη διαβάζω το Ψαλτήρι, αν και από την κούραση δεν καταλαβαίνω τίποτε, βιάζω τον εαυτό μου να σταθώ όρθια και νιώθω ότι αυτό με βοηθάει. Μου λέει όμως ο λογισμός ότι αυτή η προσευχή δεν έχει αξία.
- Μπορεί να μην καταλαβαίνης τι διαβάζεις, αλλά έχει αξία, γιατί, παρόλο που είσαι κουρασμένη, βιάζεις όμως τον εαυτό σου και στέκεσαι μπροστά στον Χριστό. Να μην ξεχνάς ότι και ο κόπος συμπεριλαμβάνεται στην προσευχή.


Από το βιβλίο: « ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ
ζ΄
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων , Αρχιεπίσκοπος Αλεξάνδρειας

12 Νοεμβρίου
Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων , Αρχιεπίσκοπος Αλεξάνδρειας

Ο Ιωάννης γεννήθηκε στο νησί της Κύπρου. Ο πατέρας του ήταν έπαρχος, ο επιφανής Επιφάνιος. Ο Ιωάννης ανατράφηκε παιδιόθεν ως αληθινός χριστιανός και παρά τη θέλησή του, εξαιτίας της επιμονής των γονέων του, νυμφεύθηκε και απέκτησε παιδιά. Κατά Θεία Πρόνοια, τόσο ης σύζυγος, όσο και τα παιδιά του έφυγαν σύντομα απ’ αυτόν τον κόσμο. Ο Ιωάννης άρχισε σύντομα να γίνεται γνωστός για τη μεγάλη ευσπλαχνία και θεοσέβειά του, με αποτέλεσμα επί βασιλείας του Ηρακλείου να εκλεγεί πατριάρχης Αλεξάνδρειας ( 610 ) . Επί μια δεκαετία κυβέρνησε ασφαλώς, ως αληθινός ποιμένας, την Εκκλησία της Αλεξανδρείας, διασφαλίζοντάς την από κινδύνους ειδωλολατρών και αιρετικών. Μιλώντας κάποτε στο ποίμνιό του ο ενάρετος άγιος Ιωάννης ,είπε: « Εάν επιθυμείτε να είστε ευγενείς, μην αναζητείτε την ευγένεια στο αίμα αλλά στις αρετές, διότι αυτή είναι η αληθινή ευγένεια!».
Όλοι οι άγιοι διακρίνονταν για το έλεός τους, αλλά ο άγιος πατριάρχης Αλεξανδρείας ήταν απολύτως αφιερωμένος στη θαυμάσια αρετή της ελεημοσύνης. Εξ ου και επονομάστηκε «ο Ελεήμων». Κάποτε, ενώ τελούσε τη Θεία Λειτουργία, αναλογίστηκε τα λόγια του Χριστού: Εάν ουν προσφέρης το δώρον σου επί το θυσια¬στήριον κακεί μνησθής ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρον σου έμπροσθεν του θυσιαστη¬ρίου, και ύπαγε πρώτον διαλλάγηθι τω αδελφώ σου, και τότε ελθών πρόσφερε το δώρον σου. ( Ματθ. 5, 23-24 ) . Τότε λοιπόν θυμήθηκε ότι κάποιος κληρικός , στην εκκλησία αυτή, είχε μία πικρία εναντίον του. Αμέσως άφησε τα Τίμια Δώρα, πλησίασε τον ιερέα και έπεσε στα πόδια του, ικετεύοντας για τη συγχώρεσή του. Μόνον αφού είχε συμφιλιωθεί πάλι με αυτόν τον άνθρωπο, επέστρεψε στην αγία Τράπεζα.
Κάποια άλλη φορά, ενώ βρισκόταν καθ’ οδόν προς την Εκκλησία των αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου, συνάντησε μια χήρα ενδεή και ταλαίπωρη, η οποία άρχισε να του αφηγείται αναλυτικά την κακοπάθειά της. Οι συνοδοί του πατριάρχη βαρέθηκαν ν’ ακούν τα εκτενή παράπονα της γυναίκας και τον προέτρεπαν να σπεύσει στην Εκκλησία για την Ακολουθία, λέγοντάς του ότι μπορούσε και αργότερα ν’ ακούσει την ιστορία της γυναίκας. όμως ο Ιωάννης είπε:
«Και πώς θα ακούσει ο Θεός εμένα, εάν δεν ακούσω εγώ εκείνη;». Δεν έφυγε ο άγιος, μέχρι που η αναξιοπαθούσα διηγήθηκε ως το τέλος την ιστορία της.
Όταν οι Πέρσες επιτέθηκαν στην Αίγυπτο, ο πατριάρχης Ιωάννης επιβιβάσθηκε σ’ ένα καράβι για να διαφύγει τον κίνδυνο. Ενώ έπλεαν, έπεσε άρρωστος και, μόλις έφτασαν στην Κύπρο, αναπαύθηκε, το έτος 620, στη γενέτειρα πόλη του (σ.τ.μ. Αμαθούντα Κύπρου), όπου και ετάφη. Μετά την εκδημία του στην Άφθαρτη Βασιλεία του Κυρίου, τελέστηκε η ανακομιδή των θαυματουργών και χαριτόβρυτων λειψάνων του στην Κωνσταντινούπολη , μετά στη Βουδαπέστη και τέλος στο Πρέσμπουργκ.

Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Πνευματικό ημερολόγιο
Ο Πρόλογος της Αχρίδος
Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.
Νοέμβριος»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Ὁ ἄνθρωπος, ἐφόσον ζεῖ, πρέπει πάντοτε νὰ ἀγωνίζεται. Καὶ ὁ πρῶτος ἀγώνας εἶναι νὰ νικήσει τὸν ἑαυτό του.

Ὁ ἄνθρωπος, ἐφόσον ζεῖ, πρέπει πάντοτε νὰ ἀγωνίζεται.
Καὶ ὁ πρῶτος ἀγώνας εἶναι νὰ νικήσει τὸν ἑαυτό του. Ὁ πρῶτος καὶ ὁ κυριότερος ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ὁ διάβολος, ὄχι. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸν ἑαυτό του ἐπίβουλος. Καὶ το

ῦτο διότι δὲν ἀκούει τὸν ἄλλον, ἀκούει τί τὸν λέει ὁ λογισμός του. Ἐνῶ ἔχουμε τόσους ἁγίους Πατέρες νὰ τοὺς μιμηθοῦμε διαβάζοντας τὰ συγγράματά τους, ἐντούτοις ὅμως τὸ ἐγὼ μᾶς κυριεύει πολλὲς φορές. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος νικήσει τὸν ἑαυτό του, εἶναι ὁ μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας καὶ τροπαιοφόρος καὶ νικηφόρος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗ Σ 12  ΝΟΕ  2012

:«Στον στρατό, γιά την πατρίδα ταλαιπωρήθηκα τόσο, γιά τον Χριστό τί κάνω;»

Αν τό 100% άπό οσα έκανα στον στρατό τό έκανα γιά τον Χριστό, τώρα θά έκανα θαύµατα! Γι' αυτό µετά στην καλογερική έλεγα:«Στον στρατό, γιά την πατρίδα ταλαιπωρήθηκα τόσο, γιά τον Χριστό τί κάνω;».∆ηλαδή µπροστά στην ταλαιπωρία πού πέρασα στον στρατό, στην καλογερική αισθανόµουν σάν νά ήµουν βασιλόπουλο - άσχετα αν είχα ή δεν είχα παξιµάδι.Γιατί στις επιχειρήσεις ξέρεις τί νηστεία κάναµε; Τρώγαµε σπυρωτό χιόνι. Οί άλλοι έτρεχαν, έβρισκαν και κάτι νά φάνε. Έγώ µέ τον ασύρµατο δεν µπορούσα νάµετακινηθώ. Μιά φορά δεκατρείς µέρες ήµασταν νηστικοί. Μόνο µιά κουραµάνακαι µισή ρέγγα µάς είχαν µοιράσει. Νερό έπινα άπό τις πατηµασιές τών ζώων. Και δεν ήταν και καθαρό βρόχινο άλλα λασπωµένο. Είχα πιει µιά... πορτοκαλλάδα µιά φορά! Είχα σκάσει γιά νερό. Είδα µιά πατηµασιά ζώου γεµάτη κίτρινο νερό, ήπια-ήπια... Όποτε µετά στην καλογερική, ακόµη και ζούδια νά είχε τό νερό, µοϋφαινόταν µεγάλη ευλογία. Έµοιαζε τουλάχιστον µέ νερό.....

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΛΟΓΟΙ Β

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΗΣ  12 ΝΟΕ 2012