Η Αγία Αικατερίνα Πολιούχος της Ιεράς Μονής Σινά

Αξιοζήλευτο δώρο του Θεού στη Μονή αποτελούν τα Ιερά Λείψανα της αγίας Αικατερίνης, τα οποία βρέθηκαν στο Παρεκκλήσιο της κορυφής του όρους που φέρει σήμερα το όνομά της. Γεννήθηκε στη Αλεξάνδρεια το 294 μ.Χ. από αριστοκρατική ειδωλολατρική οικογένεια και πήρε το όνομα Δωροθέα. Σπούδασε στις εθνικές σχολές της εποχής φιλοσοφία, ρητορική, ποίηση, μουσική, μαθηματικά, αστρονομία και ιατρική. Το απαράμιλλο σωματικό της κάλλος, η εκπληκτική της μόρφωση, η αριστοκρατική της καταγωγή και η αρετή με τη οποία ήταν στολισμένη, την έκαναν περιζήτητη νύφη. Αυτή όμως αρνιόταν κάθε παρόμοια πρόταση, έως ότου κάποιος Μοναχός της γνώρισε το αληθινό Νυμφίο των ψυχών, τον Ιησού Χριστό. Βαπτίσθηκε και ονομάσθηκε Αικατερίνα, που κατά μία εκδοχή σημαίνει Στεφανία ή Πολυστεφανία. Κατά τη διάρκεια των διωγμών του Αυτοκράτορα Μαξιμίνου, στις αρχές του 4ου αιώνα, ομολόγησε την πίστη της στον Ιησού Χριστό και δημοσίως κατηγόρησε τον Αυτοκράτορα για τις θυσίες του προς τα είδωλα. Εκείνος διέταξε πενήντα ρήτορες από όλη τη αυτοκρατορία να τη μεταπείσουν, αλλά αντιθέτως αυτοί πείσθηκαν από εκείνη, από τα ρητά των αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων, τα σχετικά με το αληθινό Θεό, και επίστευσαν στο Ιησού Χριστό. Μετά από αυτό η Αγία βασανίσθηκε σκληρά, αλλά αντί να καμφθεί το ηθικό της κατόρθωσε με το ένθεο παράδειγμά της να προσελκύσει στη Χριστιανική πίστη τη σύζυγο του Αυτοκράτορα και άλλα μέλη της Αυτοκρατορικής Αυλής. Κατά την παράδοση, μετά από το αποκεφαλισμό της, άγγελοι παρέλαβαν το σώμα της και το μετέφεραν στην κορυφή του υψηλότερου όρους του Σινά, το οποίο σήμερα φέρει και το όνομά της. Ανάμεσα στον 8ο με 9ο αιώνα η ύπαρξη του αγίου λειψάνου αποκαλύφθηκε σε όνειρο Μοναχών της Μονής, οπότε και έγινε η ανακομιδή και η τοποθέτησή του στο Άγιο Βήμα του Καθολικού της Μονής, μέσα σε μία μαρμάρινη λάρνακα. Το μύρο που ανάβλυζε και ακόμη αναβλύζει από τη Αγία Κάρα της αγίας είναι ένα συνεχές θαύμα. Η ευλάβεια προς τη αγία Αικατερίνα και το όνομά της διαδόθηκε στη Δύση από τους Σταυροφόρους, και από τον 11ο αιώνα και μετά η Μονή του Θεοβαδίστου Όρους Σινά άρχισε να γίνεται γνωστή και ως Μονή της αγίας Αικατερίνης .    http://www.sinaimonastery.com/index.php?lid=29

Η Αγία Αικατερίνα, Εικόνα, 13ος αι. Επιλέξτε τις εικόνες για μεγένθυνση

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
ΑΠΑΝΤΑ
ΤΟΜΟΣ ΤΡΙΤΟΣ
ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ
Ν. Δ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΟΜΟΣ
ΑΘΗΝΑ 1984
Σελ. 633-639

Η ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΗ ΚΑΜΑΡΑ

― Σχώρα με, Ἀρετώ, σχώρα με!
― Θεὸς σχωρέσ᾽, Θεὸς σχωρέσ᾽, πατέρα!
― Μ᾽ ὅλη τὴν ψυχή σ᾽, κορίτσι μ᾽ Ἀρετώ!
― Μ᾽ ὅλη τὴν ψυχή μ᾽, πατέρα· σχωρεμένος νά ᾽σαι!
Κ᾽ ἐψυχομάχει ἐπὶ ἡμέρας κ᾽ ἑβδομάδας ὁ γερο-Κουμενής, κ᾽ ἐβασανίζετο φρικτὰ εἰς τὴν ἐσχατιὰν τοῦ κόσμου τούτου, εἰς τὰ πρόθυρα τοῦ ἄλλου, πρὶν πατήσῃ εἰς τοῦ ζοφεροῦ ᾍδου τὸν οὐδόν. Καὶ τυραννούμενος, ἀφανισμένος καὶ μὴ δυνάμενος νὰ ἐξαφανισθῇ, πνιγόμενος καὶ μὴ δυνάμενος ν᾽ ἀποπνιγῇ, ἐπεκαλεῖτο τὴν εὐχήν, τὴν συγγνώμην τοῦ ἰδίου τέκνου του, τῆς κόρης του Ἀρετῆς, τὴν ὁποίαν εἶχεν ἀπὸ τὸν πρῶτον γάμον. Τὴν ἐπεκαλεῖτο ὄχι πλέον μὲ ἐλπίδα ὅτι θὰ ἐγίνετο ὑγιής, νὰ σηκωθῇ ἀπὸ τὴν κλίνην, νὰ ζήσῃ, ἀλλὰ διὰ νὰ βαραθρωθῇ, νὰ πέσῃ εἰς τὴν μαύρην ἄβυσσον.
Ὕστερον ἀπὸ χρόνους πολλούς, ὁμῆλιξ σχεδὸν τῆς μητρός μου, ὅταν ἤμην παιδίον, διηγεῖτο ὅλα ταῦτα, ἡ Ἀρετή, ἡ σύζυγος τοῦ Μπόζα, εἰς τὴν μητέρα μου. Καὶ τὴν ἤκουσα ν᾽ ἀπαγγέλλῃ, μὲ πάθος καὶ μὲ ἁπλότητα ἓν ᾆσμα τοῦ λαοῦ, εἰς τὸ ὁποῖον εὕρισκεν, ὡς φαίνεται, ἐμφαντικὴν ἀλληγορίαν καὶ ἔμμεσον σχέσιν μὲ τὴν ἰδίαν τύχην της.

*
* *

Καμάρα χτίζαν στὸ γιαλό, καμάρα δὲ στεριώνει
ἀποβραδὺ τὴ χτίζανε, καὶ τὸ πρωὶ γκρεμ᾽ζόταν.
Πουλάκι πῆγε κ᾽ ἔκατσε δεξὰ ᾽πὸ τὴν καμάρα·
δὲν κελαηδοῦσε σὰν πουλί, δὲ λέει πῶς λέει τ᾽ ἀηδόνι
μόν᾽ κελαηδοῦσε κ᾽ ἔλεε ἀνθρωπινὴ λαλίτσα:
«Ἂ δὲ στοιχειῶστε ἄνθρωπο, καμάρα δὲ στεριώνει·
»οὔτε φτωχόν, οὔτ᾽ ὀρφανό, ᾽δὲ ξένο, ᾽δὲ διαβάτη,
»μόνο τοῦ πρωτομάστορη τὴν πρώτη του γυναῖκα».
Ὁ μάστορης σὰν τ᾽ ἄκουσε, στέλνει τὸ μαθητή του·
«Ἔλα, ἔλα, κυρ᾽ Ἀρετή, ἔλα, σὲ θέλει ἀφέντης»·
«―Ἄνε μὲ θέλῃ γιὰ καλό, νὰ στολιστῶ νὰ ἔρθω·
κι ἄνε μὲ θέλῃ γιὰ κακό, νὰ ἔρθω ὅπως εἶμαι».
«―Ἔλα, ἔλα, κυρ᾽ Ἀρετή, ἔλα καὶ σὲ προσμένει»…
Τρεῖς ἀδερφάδες ἤμαστε, κ᾽ οἱ τρεῖς στοιχειὸν ἐμπῆκαν·
τὴν Εὐδοκιὰ στὸν Τύρναβο, τὴ Μάρω στὸ γεφύρι,
κ᾽ ἐμένα, τὴν κυρ᾽ Ἀρετή, δεξὰ ᾽πὸ τὴν καμάρα.

*
* *

Καὶ ἡ ταλαίπωρος Ἀρετὴ ἡ Μπόζαινα, ἴσως ἕνεκα τῆς ταυτότητος τοῦ βαπτιστικοῦ ὀνόματος, εὕρισκε μυστηριώδη ὁμοιότητα μεταξὺ τῆς τύχης τῆς ἡρωίδος τοῦ ᾄσματος τούτου, καὶ τῆς ἰδίας πικρᾶς μοίρας της, ὑπέφερε πολὺ ἀπὸ τὴν ὀλιγωρίαν τοῦ συζύγου της τοῦ καλουμένου Πατσοστάθη ἢ Μπόζα, ὅστις, καίτοι γεωργὸς μὲ ἀγροὺς καὶ κτήματα, δὲν ἠγάπα πολὺ τὴν ἐργασίαν, ἀλλ᾽ ἐπροτίμα νὰ μετέρχεται εἰς τὴν ἀγορὰν τὸ ἔργον τοῦ μακελλάρη, θητεύων πλησίον ἄλλων ζῳεμπόρων. Τοῦ ἤρεσκε νὰ κυλίεται εἰς τὰ σφαγεῖα, ὡς ἀληθινὸν «χασαπόσκυλο», νὰ τρώγῃ καθημερινὰ γιουβέτσια, καὶ χορταίνῃ τὸν οἶνον καὶ τὸν ὕπνον, ἀφήνων ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον νηστικὴν κατ᾽ οἶκον τὴν συμβίαν ὁμοῦ μὲ τὰ πέντε παιδία της. Ἡ Ἀρετή, χρηστή καὶ φρόνιμη, ὑπέφερε μὲ «μαρτυρικὴν ὑπομονήν», κ᾽ ἐζοῦσεν, ὅπως τόσαι ἄλλαι, οἰκονομοῦσα καὶ ξενοδουλεύουσα.
Καὶ μαζὶ μὲ τὸ ᾆσμα τῆς Στοιχειωμένης Καμάρας, διηγεῖτο εἰς τὴν μητέρα μου τὴν ἁπλῆν καὶ σύντομον ἱστορίαν τῆς ἀσήμου ζωῆς της.

*
* *

Πέντε χρόνων ἦτον ὅταν ἡ μάννα της τὴν ἄφησεν ὀρφανὴν εἰς τὸν κόσμον. Ὁ πατήρ της, ὕστερον ἀπὸ ἔτος, ἐξαναπανδρεύθη. Ἡ μητρυιά της ἦτον «ἀπὸ τὸ σόι τοῦ Καραμουσαλῆ». Ἐξ ἀρχῆς τὴν ἐμίσησεν, ἀλλὰ τὴν ὑπέφερεν ἐπ᾽ ὀλίγον καιρόν. Ὅταν μετὰ ἔτος ἄρχισε νὰ γεννοβολᾷ καὶ νὰ σπαργανίζῃ*, τότε ὁ φθόνος της πρὸς τὴν προγονὴν ἐτριπλασιάσθη. Κατ᾽ ἀτυχίαν αὐτῆς τῆς μικρᾶς, εἶχε γεννήσει θῆλυ. Ὤ, βεβαίως αὐτὴ ἡ μικρὴ κουρούνα, ἡ κουκουβάια, ἔπταιεν. Ἐὰν εἶχε καλὸ ποδαρικό, θὰ ἔφερνεν ἀγόρι κατόπιν της. Τότε καὶ ἡ θέσις τῆς προγονῆς θὰ ἐγίνετο πολὺ ἀνεκτοτέρα εἰς τὴν οἰκίαν. Ἀλλὰ διὰ νὰ εἶναι τέτοια «γουρνοπόδαρη»* ἔφερεν ἄλλην κόρην ὄπισθέν της. Ἑπόμενον ἦτο νὰ μὴ προξενήσῃ καλὸν οἰωνὸν εἰς τὴν μητρυιάν της. Ἀφοῦ ἡ Καραμουσαλίνα ἀνέθρεψεν ἐπὶ ἔτος μὲ πολλὰς φροντίδας τὴν κόρην της, ὑβρίζουσα, βλασφημοῦσα, δέρνουσα, πότε μὲ τὸ τσόκαρο καὶ μὲ τὸ πέλμα τῆς κουντούρας*, πότε μὲ τετραπλοῦν τὸ σχοινί, ὅπου ἅπλωνε καθημερινῶς τὰ σπάργανα τῆς μικρᾶς, γύρω, εἰς τὸ πτερύγιον τῆς ἑστίας (ἐπειδὴ ὅλον τὸν χειμῶνα δὲν ἔπαυσε νὰ βρέχῃ καὶ νὰ χιονίζῃ) τὴν δυστυχῆ προγονήν της, πάλιν εὑρέθη ἔγκυος, πρὶν ἀπογαλακτίσῃ ἀκόμη τὴν μικρὰν Μαριώ της. Ὅταν αὕτη ἦτον 19 μηνῶν, ἐβγῆκεν εἰς τὸ φῶς τῆς ἡμέρας ἡ Λενιώ, ἀπὸ τὴν κοιλίαν τῆς μητρός της. Ὤ, τότε ἡ θέσις τῆς Ἀρετῶς κατήντησεν ἀφόρητος. Ἰδοὺ εἰς διάστημα ὀλιγώτερον τῶν τριῶν ἐτῶν δύο ἀδελφὰς ἀπὸ τὸν ἴδιον πατέρα της, αὐτὴ ἡ γρουσούζα, ἔφερε κατόπιν της!

*
* *

Ἦτο μίαν πρωίαν, φθινοπωρινὴν πρωίαν σχεδὸν τόσον ὡραίαν, ὡς νὰ ἦτο ἐαρινή, ὅταν ὁ Κουμενὴς ἐπῆρε μίαν βάρκαν τοῦ γείτονος κ᾽ ἐβαρκαρίσθη χωρὶς ἄλλον σύντροφον, ναύτην ἢ κωπηλάτην, μὲ σκοπὸν νὰ ὑπάγῃ εἰς ἕνα γιαλὸν ἀντικρὺ τοῦ χωρίου, πρὸς τὸ δυτικὸν μέρος, στὴν Καναπίτσα, ἐντὸς τοῦ μεγάλου μεσημβρινοῦ λιμένος. Ἐπῆρε κ᾽ ἕνα μπαλτὰν μαζί του, καὶ μίαν ἀπόχην, κ᾽ ἕνα γάντζον. Ἴσως εἶχε σκοπὸν νὰ κόψῃ ξύλα, νὰ γεμίσῃ τὴν βάρκαν, περισσότερον, παρὰ νὰ γιαλέψῃ*. Ἐπῆρε μαζί του καὶ τὴν μικρὰν ὀκταετῆ Ἀρετώ· ἴσως, διὰ νὰ τοῦ κουβαλᾷ ξύλα, ὅσον ἠμποροῦσε νὰ σηκώσῃ ἀπὸ τὸν λόγγον τὸν πλησιέστερον εἰς τὴν ἄμμον τοῦ γιαλοῦ.
Ὁ Κουμενὴς ἔβαλε τὴν κόρην του νὰ καθίσῃ παρὰ τὴν πρῷραν, καὶ ἤρχισε νὰ κωπηλατῇ. Ἡ βάρκα ἔπλευσε μακράν, ἀνοικτὰ ἀπὸ τὸ χωρίον, ὥστε τὰ σπίτια ἐφαίνοντο πλέον ὡς κοτέτσια μικρά, καὶ οἱ ἄνθρωποι ἐφαίνοντο πλέον ὡς ποντίκια πηδῶντα, ὅσοι ἐβάδιζον ἐπάνω εἰς τὴν δυτικὴν ἐσχατιάν, εἰς τ᾽ ὀροπέδιον· κ᾽ αἱ γυναῖκες ἐφαίνοντο ὡς σεισουρίδες, ὅσαι ἔπλυνον ροῦχα κάτω εἰς τὴν Φτελιά, εἰς τὸν αἰγιαλόν, κάτω ἀπὸ τὰ Μνημούρια.
Ἐπλησίαζεν ἡ βάρκα νὰ φθάσῃ πέρα, εἰς τὴν Καναπίτσαν, καὶ ἀφοῦ ἐπέρασαν τὰ νερὰ τὰ βαθυκύανα κι ἄπατα, ἔφθασαν εἰς ρηχά, γαλανὰ κ᾽ αἰθέρια νερά, ὅπου γοργόνες καὶ νεράιδες θὰ ἐχαίροντο νὰ κολυμβοῦν, καὶ νὰ βουτοῦν κάτω εἰς τὸν μαγικὸν πυθμένα, μὲ τὰ ἄντρα καὶ τὰ βρύα, καὶ τὰ μαργαρώδη κογχύλια, καὶ μὲ τ᾽ ἀπειράριθμα ὡραῖα ψαράκια ποὺ ἔπαιζαν κοπαδιαστὰ κάτω.
Ὁ Νικόλας ὁ Κουμενὴς ἐθώπευε λίαν τρυφερῶς τὴν μικρὰν κόρην του, καὶ τῆς ἔδειχνε τὰς καλλονὰς τοῦ πυθμένος καὶ τοῦ γιαλοῦ.
― Κοίταξε, Ἀρετάκι μ᾽, κοίταξε κάτω, βλέπεις τὰ ψαράκια, πῶς γυαλίζουν κοκκινωπὰ καὶ γαλαζούτσικα;
― Τὰ βλέπω, πατέρα.
― Κοίταξε τὰ μούσκλια τὰ πρασινούτσικα, κοίταξε τὰ φύκια! ἰδὲ τὰ στρειδάκια, τὰ χαλίκια· τί ὄμορφα ποῦ ᾽ν᾽, Ἀρετάκι!
―Ὄμορφα, πατέρα.
― Κοίταξ᾽ ἕνα πραματάκι ἐκεῖ κάτω!… Τὸ βλέπεις, Ἀρετούλα μου;… Σκῦψε νὰ ἰδῇς, σκῦψε!
Ὁ Κουμενὴς εἶχε κλίνει πρὸς τὸ μέρος ὅπου ἐκάθητο ἡ Ἀρετούλα, κ᾽ ἔγερνε φοβερὰ ἡ βάρκα πρὸς ἐκείνην τὴν πλευράν. Ἐβίαζε τὴν παιδίσκην μὲ προτροπὰς καὶ μὲ χειρονομίας νὰ σκύψῃ νὰ ἰδῇ κάτω. Ἡ Ἀρετούλα ἐκρατεῖτο σφιχτὰ καὶ μὲ τὰ δύο χέρια ἀπὸ τὴν κωπαστήν. Ἤρχισεν ἀορίστως πως νὰ φοβῆται. Ὁ πατήρ της ἐξηκολούθει νὰ τὴν βιάζῃ συντόνως νὰ σκύψῃ, διὰ νὰ ἰδῇ τὰ «ὄμορφα πραματάκια», ὁποὺ ἦσαν εἰς τὸν πάτον κάτω.
Ἐπὶ μίαν στιγμήν, μὲ τὴν χεῖρά του τὴν δεξιάν, καθὼς προένευεν ἐμπρὸς βλέπων πρὸς τὴν πρῷραν, ἄφησε τὴν μίαν κώπην, κ᾽ ἔδραξεν ἀπὸ τὸν ὦμον τὴν Ἀρετούλαν. Ἀλλὰ μόλις τὴν ἔθιξε, κ᾽ εὐθὺς πάλιν τὴν ἀφῆκεν· ἀπέσυρε τὴν χεῖρα, ὡς νὰ ἐτρόμαξεν εἰς τὴν ἰδίαν σκέψιν του.
―Ἄ! κακὸ κορίτσι, δὲν θέλεις νὰ σκύψῃς νὰ ἰδῇς τί ὄμορφα εἶναι κάτω!
Ἡ Ἀρετούλα ἄρχισε τὰ κλαύματα.
Μετ᾽ ὀλίγα δευτερόλεπτα, ἀφοῦ ὁ πατήρ της ἐκωπηλάτησε μετὰ μεγάλης βίας καὶ ὁρμῆς, ὡς νὰ μὴν ἤξευρε τί ἔκαμνεν, ἢ νὰ ἦτο θυμωμένος μὲ τὸν ἴδιον ἑαυτόν του, ἡ πτωχὴ παιδίσκη, μὲ τὰ ὄμματα θολωμένα ἀπὸ τὰ δάκρυά της, παύσασα πλέον νὰ κοιτάζῃ ὁπουδήποτε, καὶ κλαίουσα χωρὶς νὰ ἠξεύρῃ διατί, ᾐσθάνθη ἐλαφρὸν τιναγμόν. Ἡ βάρκα ἔφθασεν εἰς τὴν Καναπίτσα, τὴν μικρὰν ἀγκάλην τοῦ γιαλοῦ, καὶ ἡ πρῷρά της προσώκειλε μαλακὰ εἰς τὴν ἄμμον. Ἀνεσήκωσε τὴν ξανθόμαλλον, ἀκτένιστον μικρὰν κεφαλήν της, εἶδεν ὅτι ἔφθασαν, ἠθέλησε νὰ σηκωθῇ καὶ νὰ πηδήσῃ ἔξω.
Ὁ πατήρ της τὴν ἐπρόλαβε. Τὴν ἥρπασε βαναύσως ἀπὸ τὴν μασχάλην, τὴν ἐταλάντευσεν ἐπὶ μίαν στιγμήν, καὶ τὴν ἔρριψεν ἔξω εἰς τὴν ἄμμον, ὡς μικρὸν σάκκον μὲ φρύγανα. Τὸν δοῦπον τῆς πτώσεώς της αὐτὸς μόνος τὸν ἤκουσε ν᾽ ἀντηχήσῃ εἰς τὰ σπλάγχνα του.
Εἶτα ἐσήκωσε τὴν μίαν κώπην, ἀβαράρισε* τὴν ἄμμον, καὶ ἀπεμακρύνθη, ὡς νὰ ἤλλαξε σχέδιον. Ἴσως δὲν ἤθελε πλέον νὰ κόψῃ ξύλα. Ἀφοῦ ἀπεμακρύνθη πολλὰς ὀργυιάς, ἔλαβε τὸν κάμακα ἢ τὴν ἀπόχην, κ᾽ ἐστάθη ὄρθιος, κύπτων ἐπὶ τῆς πρῴρας, διὰ νὰ ζητήσῃ ἄγραν.

*
* *

Ἡ Ἀρετούλα ἔπαυσε νὰ κλαίῃ. Δὲν ἐφώναξε τὸν πατέρα της νὰ ἔλθῃ νὰ τὴν ἐπάρῃ στὴν βάρκαν πίσω. Ὁρμεμφύτως ᾐσθάνετο ὅτι δὲν ἦτο καλὰ ἐκεῖ. Ἐβάδισεν ὀλίγα βήματα, κ᾽ ἐκάθισεν ὄπισθεν ὑψηλῶν θάμνων, πλησίον ἐρειπίου τινὸς παλαιᾶς καλύβης, ὁποὺ ἐκρύπτετο ἀπὸ τὸ βουνόν. Εἰς κανένα ἐκ τῶν σπανίων διαβατῶν ὅσοι ἐβάδιζον πρὸς τοὺς ἀγρούς, ἢ ἐπέστρεφον, δὲν ἔδωκε σημεῖον ζωῆς, καὶ κανεὶς δὲν τὴν ἀνεκάλυψε. Πλησίον τοῦ ἐρειπίου ὑπῆρχε μικρὰ χαράδρα, ὅπου ἵδρωνεν ὀλίγον νερόν. Ἐκεῖ ἔσκυψεν ἡ Ἀρετούλα κ᾽ ἔπιεν, ἔφαγε τρέφλα, εἶδος τριφυλλίων ἢ ἀγρίας ἀντράκλας, τὰ ὁποῖα ἐφύτρωναν σιμὰ εἰς τὴν μικρὰν φλέβα τοῦ νεροῦ. Ἐκεῖ ἔμεινε κρυπτομένη ὅλην τὴν ἡμέραν.
Ἤρχισε νὰ νυκτώνῃ ἤδη. Μικρά, πτωχή, πειναλέα, ἐγύρισε πρὸς ἀνατολάς, ἐκεῖ ὅπου ἔβλεπε τὰ σπιτάκια τοῦ χωριοῦ, ηὗρε τὸν δρόμον, καὶ ἄρχισε νὰ βαδίζῃ, νὰ σύρεται μᾶλλον πρὸς τὰ ἐκεῖ. Δύο καλοὶ ζευγηλάται, πατὴρ καὶ υἱός, ἐπιστρέφοντες ἀπὸ τοὺς ἀγρούς των, οἱ τελευταῖοι νυκτώσαντες ἐξωμερῖται, τὴν εἶδαν νὰ μαυρίζῃ καὶ νὰ ἕρπῃ εἰς τὴν ἄκρην τοῦ δρόμου, καὶ τὴν ἐπῆραν μαζί των εἰς τὸ μικρὸν δυτικὸν προάστιον, τὰ Γελαδάδικα. εἰς τὴν ἐσχατιὰν τῆς πολίχνης. Εἰς τὰς ἐρωτήσεις των ἀπήντησεν ὅτι ὁ πατήρ της τὴν εἶχε πάρει τὸ πρωὶ μὲ τὴν βάρκαν, καὶ τὴν ἄφησε πρὸς ὥραν εἰς τὴν ἀμμουδιάν, καὶ αὐτὴ ἤλπιζεν ὅτι θὰ γυρίσῃ νὰ τὴν ἐπάρῃ, ἀλλὰ δὲν ἐγύρισε. Τόσον μόνον εἶπε.

*
* *

Ἡ Ἀρετούλα δὲν ἠθέλησε πλέον νὰ ξαναπατήσῃ εἰς τὴν οἰκίαν τῆς μητρυιᾶς της. Εἰς τὰς ἐπιπλήξεις τῶν ἐκ μητρὸς συγγενῶν της ἀπήντησεν ὅτι «ἡ μάννα της ἡ Καραμσαλίνα» δὲν τὴν θέλει, καὶ ὅτι δασκαλεύει τὴν μικρὰν Μαριὼ πῶς νὰ τὴν τσιμπᾷ καὶ νὰ τῆς τραβᾷ τὰ μαλλιά. Αἱ συγγενεῖς τῆς μητρός της, πτωχαὶ ὅπως αὐτή, θέλουσαι μὴ θέλουσαι, τὴν ἐκράτησαν πλησίον των, τὴν ἔμαθαν καθ᾽ ὅσον ἐμεγάλωνε, νὰ πλύνῃ, νὰ σφουγγαρίζῃ, ν᾽ ἀσβεστώνῃ εἰς ξένα σπίτια, προσέτι νὰ βοτανίζῃ, νὰ θερίζῃ, νὰ συλλέγῃ ἐλαίας, κατ᾽ ἐποχάς, καὶ νὰ τρέφῃ «καματερό», δηλ. μεταξοσκώληκας, τὸ θέρος. Ὅταν ἔγινε δεκατριῶν χρόνων, τὴν ὑπάνδρευσαν. Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον αἱ κόραι τοῦ πτωχοῦ λαοῦ ὑπανδρεύοντο ταχύτερον καὶ εὐκολώτερον παρ᾽ ὅσον εἰς τὰς ἡμέρας μας.
Καὶ ὅμως ἡ μητρυιά της τὴν ἐκατάτρεχεν ἀκόμη. Ἐνῷ ἐπρόκειτο νὰ νυμφευθῇ ἡ κόρη, ὁ πατήρ της μίαν ἡμέραν τῆς «ἔρριξεν ἀβανιά», ὅσον ἀπίστευτον καὶ ἂν φανῇ τοῦτο. Προφανῶς, «τὸν εἶχε βάλει καὶ πάλιν στὰ λόγια, ἡ Καραμσαλίνα ἡ μάννα της».
Πῶς ἔγινε τοῦτο, ἀκριβῶς δὲν ἠξεύρομεν. Φαίνεται ὅτι ἡ μητρυιὰ ἐλογάριαζεν ὅτι, ἐὰν εἶχε λείψει ἐγκαίρως ἀπὸ τὴν μέσην ἡ προγονή της, τὸ σπιτάκι καὶ τ᾽ ἀμπέλι καὶ τὸν μικρὸν ἐλαιῶνα τῆς μακαρίτισσας θὰ τὰ ἐκληρονόμει αὐτοδικαίως ὁ Κουμενής, καὶ εἶτα μὲ τὸν καιρόν, θὰ τ᾽ ἀπέκτων τὸ Μαριὼ καὶ τὸ Λενιώ, αἱ δύο θυγατέρες της, αἵτινες ἄλλως δὲν εἶχον νὰ πάρουν μεγάλην προῖκα.
Ὁ πατήρ της, φεῦ! τὴν διέβαλε μὲ ἕνα ἄνθρωπον, ὅστις ἦτο ἁπλῶς διαβάτης καὶ ξένος γυρολόγος, καὶ τυχαίως διήρχετο ἀπὸ τὴν γειτονιάν. Αἱ γειτόνισσαι πρὸς καιρὸν τὸ ἐπίστευσαν. Ἀλλὰ μετ᾽ ὀλίγον ἐβγῆκεν «ὡς φῶς καὶ ὡς μεσημβρία τὸ κρῖμά της», τῆς Ἀρετῶς, καὶ ἀπεδείχθη ἡ ἀθῳότης της. Καὶ ὁ γάμος δὲν ἐματαιώθη.

*
* *

Εἶχαν περάσει εἴκοσι χρόνια καὶ παραπάνω ἀπὸ τότε. Ὁ γερο-Νικόλας ὁ Κουμενὴς ἐψυχομάχει, κ᾽ ἐσκυλογαύγιζε, καὶ δὲν ἤθελε νὰ βγῇ ἡ ψυχή του.
― Σχώρα με, Ἀρετώ, σχώρα με!
― Σχωρεμένος νά ᾽σαι, πατέρα μου! ἀπήντα δακρυρροοῦσα ἡ Ἀρετώ.
― Μὲ ὅλην τὴν καρδιά σ᾽, Ἀρετώ!
― Μὲ ὅλην τὴν καρδιά μ᾽, πατέρα! ἐφώναζεν ἡ μαρτυρικὴ καὶ πραεῖα γυνή.
Καὶ τέλος, μετὰ πολλὰς ἡμέρας καὶ νύκτας φρικώδους βασάνου, ἐξεψύχησεν ὁ ἄθλιος πατήρ ― ὅστις εἶχε θελήσει ποτὲ νὰ ρίψῃ τὴν μικρὰν κόρην του εἰς τὸν πυθμένα τῆς θαλάσσης, ὡς διὰ νὰ τὴν στοιχειώσῃ.

Κ᾽ ἐμένα, τὴν κυρ᾽ Ἀρετή, δεξὰ ᾽πὸ τὴν καμάρα.

(1904)

 http://papadiamantis.org/index.php?option=com_content&view=article&id=346:03-55-h-stoixeiwmenh-kamara-1904&catid=58:narration&Itemid=54

Γέροντα, σκαλώνω σέ µερικά ασήµαντα πράγµατα και δέν έχω µετά διάθεση νά αγωνισθώ γιά κάτι ανώτερο.

Γέροντα, σκαλώνω σέ µερικά ασήµαντα πράγµατα και δέν έχω µετά διάθεση νά αγωνισθώ γιά κάτι ανώτερο.
- Αυτά είναι σάν τις νάρκες πού βάζει ό εχθρός, γιά νά άχρηστέψη τόν στρατό. Το ταγκαλάκι, όταν δη ότι δέν µπορεί νά κάνη άλλη ζηµιά στον

αγωνιστή, κοιτάει πώς νά τόν άχρηστέψη µέ ασήµαντα πράγµατα. Ύστερα, νά ξέρης οτι υπάρχουν και µικρά ταγκαλάκια, πού κάνουν όµως µεγάλη ζηµιά. Μιά φορά ρώτησαν ένα µικρό ταγκαλάκι{:διαβολακι} «Τάχα τί µπορείς νά κάνης έσύ;»
. «Έγώ τίµπορώ νά κάνω; Πάω και µπερδεύω τις κλωστές στις µοδίστρες, στους τσαγκάρηδες, απάντησε, και τους κάνω νά θυµώνουν». Τά µεγαλύτερα σκάνδαλα γίνονται από τιποτένια πράγµατα, όχι µόνο σ' εµάς, άλλα µερικές φορές και στά κράτη. Στους πνευµατικούς ανθρώπους δέν υπάρχουν σοβαρές αφορµές γιά σκάνδαλα· άπό τά µικρά παίρνει ό διάβολος αφορµή. Τσακίζει το νάνθρωπο ψυχικά µέ κάτι χαζά, παιδικά πράγµατα, οπότε κάνει τήν καρδιά του όπως εκείνος θέλει καί µένει µετά κανείς ένα κούτσουρο...

Γεροντας Παισιος Πνερματικη Αφυπνηση

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  25 ΝΟΕ 2012 

Η ευχή των γονέων (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου)

Η ευχή των γονέων (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου)
Η ευχή της μάνας
Η ευχή των γονέων είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά για τα παιδιά. Για αυτό φροντίζουν να έχουν την ευχή των γονέων. Δεν είδες ο Ιακώβ, μέχρι πού έφθασε, για να πάρη την ευλογία

του πατέρα του; Και προβιά φόρεσε!
Ειδικά η ευχή της μάνας είναι μεγάλο πράγμα! Κάποιος έλεγε: «Κάθε λόγος της μητέρας μου είναι και μια λίρα χρυσή». Να, και πριν από καιρό πόση εντύπωση μου έκανε κάποιος από το Γιοχάνεσμπουργκ! Ήρθε στο Καλύβι το φθινόπωρο. «Γέροντα, η μάνα μου αδιαθέτησε, μου λέει, και ήρθα να την δω». Τρεις μήνες δεν πέρασαν, τα Χριστούγεννα ξαναήρθε. «Πώς πάλι εδώ;», τον ρωτάω. «Έμαθα, μου λέει, πως πάλι αδιαθέτησε η μάνα μου και ήρθα να φιλήσω το χέρι της, γιατί είναι ηλικιωμένη και μπορεί να πεθάνει. Για μένα η μεγαλύτερη περιουσία είναι η ευχή της μάνας μου».
Εξήντα χρονών άνθρωπος ξεκίνησε από το Γιοχάνεσμπουργκ και ήρθε στην Ελλάδα, για να φιλήση το χέρι της μάνας του! Και τώρα τέτοια ευλογία έχει, που σκέφτεται να κάνει ένα γηροκομείο μεγάλο για τους κληρικούς και να το χαρίση στην εκκλησία. Δηλαδή τις ευλογίες δεν έχει που να τις βάλη κατά κάποιον τρόπο. Για μένα είναι φάρμακο μια τέτοια ψυχή.
Είναι σαν να είμαι στην έρημο Σαχάρα και να βρίσκω ξαφνικά λίγο νερό. Αυτά χάνονται σιγά-σιγά.
Ένας άλλος ήρθε μια μέρα με κλάματα στο Καλύβι. « Πάτερ, με καταράστηκε η μάνα μου. Στο σπίτι έχουμε όλο αρρώστιες, στεναχώριες, η δουλειά μου δεν πάει καλά», μου είπε. «Κι εσύ δεν θα ήσουν εντάξει» του λέω. Δεν μπορεί η μάνα σου άδικα να σε καταράστηκε». « Ναι, μου λέει. Ήμουν κι εγώ». «Να πας να ζητήσης συγχώρηση από την μάνα σου», του λέω. «Θα πάω, Πάτερ, μου λέει. Δώσε μου την ευχή σου». «Την ευχή μου την έχεις, του είπα, αλλά να πάρης και την ευχή της μάνας σου».
«Δύσκολο να μου δώση την ευχή της», μου λέει. «Να πας, κι αν δεν σου την δώση, να της πης: "Μου είπε ένας Γέροντας πως κι εσύ θα παραδώσης ψυχή". Πήγε, και η μάνα του του ευχήθηκε: "Παιδί μου, να έχης την ευλογία του Αβραάμ!". Ήρθε μετά από λίγο καιρό στο Όρος με βυσσινάδες, με λουκούμια. Ήταν γεμάτος χαρά. Τα παιδιά του ήταν καλά, η δουλειά του πήγαινε καλά. Συνέχεια βούρκωνε και μου έλεγε: «δόξα τω Θεώ».
Άλλαξε η ζωή του και μιλούσε όλο πνευματικά. Πόσο μάλλον όταν κανείς έχη εξ αρχής σεβασμό προς τους γονείς! Πώς να μην έχει την ευλογία του Θεού;

Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  25 ΝΟΕ  2012

Οι Προστάτες Άγιοι των Επαγγελματιών

Στο πέρασμα των αιώνων οι Άγιοι δεν είναι λίγοι. Αναρίθμητες είναι οι στρατιές των Αγίων. Ο Απ. Παύλος ομιλεί για «νέφος» Αγίων (Εβρ.12.1). Μορφές από κάθε κοινωνική τάξη, μορφωμένοι και αγράμματοι, άνθρωποι και των δύο φύλων και όλων των ηλικιών κατατάσσονται στη χορεία των Αγίων, των εκλεκτών του Θεού. Και φυσικά όλα τα επαγγέλματα ανέδειξαν Αγίους και πολλές επαγγελματικές τάξεις επεδίωξαν να βρουν και να έχουν έναν Άγιο προστάτη τους.

Ως συνέχεια της ωραίας αυτής ευλαβούς συνήθειας, και σήμερα πολλά επαγγέλματα και λειτουργήματα έχουν τον Άγιο προστάτη τους:

1. Αγιογράφων (Ζωγράφων): Απ. Λουκάς 6 Ευαγγελιστής (18 Οκτωβρίου).

2. Αεροπόρων (πιλότων): Αρχάγγελοι Μιχαήλ καί Γαβριήλ (8 Νοεμβρίου).

3. Αθλητών (Γυμναστών): Άγιος Δημήτριος καί ο Αγ. Νέστωρ (26 καί 27 Οκτωβρίου)…
4. Αλιέων: Άγιοι Απόστολοι (30 Ιουνίου).

5. Ανθοπωλών: Άγιος Μιχαήλ (Πακνανάς), ο Αθηναίος Νεομάρτυς ο καί κηπουρός (9 Ιουλίου).

6. Αρτοποιών: Άγιος Παντελεήμων (27 Ιουλίου).

7. Αρωματοπωλών: Αγία Μυροφόρος Μαρία η Μαγδαληνή (22 Ιουλίου).

8. Αυτοκινητιστών (Οδηγών & Μεταφορέων): Άγιος Χριστόφορος (9 Μαΐου).

9. Βιβλιοπωλών (Βιβλιοθηκονόμων): Μέγας Φώτιος (6 Φεβρουαρίου).

10. Βοσκών: Άγιος Σώζων (7 Σεπτεμβρίου).

11. Βουλευτών: Άγιος 1ωσήφ (ο από Αριμαθαίας, ο ευσχήμων βουλευτής.

12. Γεωργών (Αμπελουργών): Άγιος Τρύφων (1 Φεβρουαρίου).

13. Γουναράδων: Προφήτης Ηλίας (20 Ιουλίου).

14. Δημοσιογράφων: Άγιος Μηνάς ο Καλλικέλαδος (10 Δεκεμβρίου).

15. Δικαστών: Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης (3 Οκτωβρίου).

16. Δικηγόρων: Άγιος Φιλογόνιος Επίσκοπος Αντιοχείας: (20 Δεκεμβρίου).

17. Εκπαιδευτικών (καί των μαθητών, σπουδαστών και φοιτητών): Οι Τρεις Ιεράρχες, Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος ο Θεολόγος καί Ιωάννης ο Χρυσόστομος (30 Ιανουαρίου).

Εκπαιδευτικών Πληροφορικής: Αρχάγγελος Γαβριήλ (11 Ιουνίου).

18. Επιπλοποιών (Ξυλουργών): Άγιος Ιωσήφ ο μνήστωρ της Παρθένου Μαρίας. Η εορτή του είναι την Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα.

19. Θεολόγων: Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος (8 Μαΐου).

20. Ηθοποιών: Άγιος Πορφύριος ο από μίμων (15 Σεπτεμβρίου).

21. Ιατρών: Άγιοι Ανάργυροι (1 Νοεμβρίου). Σημειώνουμε ότι: « Ως προστάτες, γενικώς της Ιατρικής (νοσολογίας, παθολογίας) θεωρούνται οι Λουκάς, Κοσμάς καί Δαμιανός, Παντελεήμων, καί οι Ζηναΐς, Φιλονίλλα καί Ερμιόνη.

22. Ιεροψαλτών: Άγιοι Ρωμανός ο Μελωδός καί Ιωάννης ο Κουκουζέλης (1 Οκτωβρίου), καί Ιωάννης ο Δαμασκηνός (4 Δεκεμβρίου).

23. Κεραμοποιών: Άγιος Σπυρίδων (12 Δεκεμβρίου). Επειδή στήν Α’ Οικ. Σύνοδο (εν Νικαία) μίλησε για το δόγμα της Αγίας Τριάδος με θαυμαστό τρόπο, χρησιμοποιώντας ένα κεραμίδι.

24. Κηπουρών: Άγιος Κόνων ο κηπουρός (5 Μαρτίου).

25. Κουρέων (Κομμωτών): Άγιος Ηλίας ο Άρδούνη, Νεομάρτυς, ο οποίος ασκούσε το επάγγελμα του κουρέα (31 Ιανουαρίου).

26. Ξυλογλύπτων: Άγιος Γεώργιος ο Χιοπολίτης, Νεομάρτυς (26 Νοεμβρίου), εξασκήσας την τέχνη του ξυλόγλυπτη.

27. Μαγείρων (και Εστιατόρων): Άγιος Ευφρόσυνος ο μάγειρος (11 Σεπτεμβρίου).

28. Μεταφραστών: Άγιος Συμεών ο Μεταφραστής (9 Νοεμβρίου).

29. Μετεωρολόγων: Προφήτης Ηλίας (20 Ιουλίου).

30. Ναυαγοσωστών: Προφήτης Ιωνάς (21 Σεπτεμβρίου).

31. Ναυτικών: Άγιος Νικόλαος (6 Δεκεμβρίου).

32. Ξενοδόχων: Άγιος Σαμψών ο ξενοδόχος (27 Ιουνίου).

33.Οδοντιάτρων: Άγιος Αντίπας (11 Απριλίου).

34. Οφθαλμιάτρων: Αγία Παρασκευή (26 Ιουλίου).

35. Παιδιάτρων: Άγιος Στυλιανός (26 Νοεμβρίου).

36. Παντοπωλών: (super market) Άγιος Νικόλαος ο παντοπώλης, Νεομάρτυς (23 Σεπτεμβρίου).

37. Ποιητών: Αγία Κασσιανή η ποιήτρια (7 Σεπτεμβρίου).

38. Πυροσβεστών: Οι Τρεις Παίδες (17 Δεκεμβρίου).

39. Ραπτών: Άγιος Δούκας ο ράπτης, Νεομάρτυς (24 Απριλίου).

40. Σιδηροδρομικών: Απόστολος και Διάκονος Φίλιππος (11 Οκτωβρίου).

41. Σιδηρουργών: Αγία Ελένη (6 Μαρτίου – Εύρεση Τιμίου Σταυρού και των Ήλων).

42. Συμβολαιογράφων: Άγιοι Μαρκιανός και Μαρτύριος, οι νοτάριοι (25 Οκτωβρίου).

43. Ταχυδρομικών: Άγιος Ζήνων ο ταχυδρόμος (10 Φεβρουαρίου).

44. Τελωνιακών: Απόστολος καί Ευαγγελιστής Ματθαίος (16 Νοεμβρίου).

45. Υδραυλικών; Ο δίκαιος Εζεκίας (28 Αύγουστου), ο όποιος κατασκεύασε σύστημα υδραγωγείου καί έφερε νερό στα Ιεροσόλυμα.

46. Υποδηματοποιών (καί καταστημάτων υποδημάτων): Άγιος Ιωάννης ο κάλφας, Νεομάρτυς (26 Φεβρουαρίου).

47. Υφασματοπωλών: Αγία Λυδία η Φιλιππησία, η πορφυροπώλις (20 Μαΐου).

48. Φαρμακοποιών: Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια (22 Δεκεμβρίου).

49. Φιλοσόφων: Άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος καί μάρτυς (1 Ιουνίου).

50. Χημικών: Άγιος Μένιγνος ο κναφεύς (22 Νοεμβρίου).

51. Χρυσοχόων: Άγιος Συμεών ο Τραπεζούντιος ο χρυσοχόος, ο Νεομάρτυς (14 Αυγούστου).

Επίσης έχουμε προστάτες:

Των Μητέρων των Κληρικών: Οι Αγίες Εμμέλεια, Νόνα καί Ανθούσα (μητέρες των Τριών Ιεραρχών), τίς οποίες εορτάζουμε την Κυριακή μετά την Υπαπαντή του Κυρίου.

Των Ιεροκηρύκων: Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (13 Νοεμβρίου).

Των Κατηχητών; Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων (18 Μαρτίου).

Των Ομαδαρχών: Άγιος Δημήτριος (26 Οκτωβρίου).

Των Ιεροπαίδων: Άγιος Ταρσίζιος, ο δωδεκάχρονος μάρτυρας του 3ου αι. στη Ρώμη.

(Προτείνεται να τελείται η εορτή την τελευταία Κυριακή του Σεπτεμβρίου),

Της Οικογένειας: Άγιοι Απόστολοι Ακύλας καί Πρίσκιλλα (13 Φεβρουαρίου).

Των Πολυτέκνων: Άγιοι Τερέντιος καί Νεονίλλα με τα επτά τέκνα τους (28 Οκτωβρίου).

Των Κωφαλάλων: Προφήτης Ζαχαρίας (5 Σεπτεμβρίου).

Των Κρατουμένων: Απόστολος Ονήσιμος (15 Φεβρουαρίου).

Του Στρατού Ξηράς (Πεζικοί): Άγιος Γεώργιος (23 Απριλίου).

Του Πυροβολικού: Αγία Βαρβάρα (4 Δεκεμβρίου).

Του Ναυτικού (καί Λιμενικοί): Άγιος Νικόλαος (6 Δεκεμβρίου).

Της Αεροπορίας: Αρχάγγελοι Μιχαήλ καί Γαβριήλ (8 Νοεμβρίου).

Της Αστυνομίας: Άγιος Αρτέμιος (20 Οκτωβρίου).

«Άγιοι και Επαγγέλματα» (Έκδοση Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών)

πηγή:stratisandriotis.blogspot.com – imverias
 -blogs.sch.gr/kantonopou

Η Τιμία Κάρα του Αγίου Παρθενίου, προστάτου των καρκινοπαθών, στο Μητροπολιτικό Ναό του Βόλου

Μεγάλη ευλογία για την τοπική μας Εκκλησία αποτελεί η φιλοξενία στο Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Βόλου της Τιμίας Κάρας του Αγίου Παρθενίου, Επισκόπου Λαμψάκου, προστάτου και θεραπευτού των καρκινοπαθών. Η έλευση της Τιμίας Κάρας εντάσσεται στο Λατρευτικό Δωδεκαήμερο της Ιεράς Πανηγύρεως του Καθεδρικού μας Ναού, το οποίο θα πραγματοποιηθεί από την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου έως την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου.

Την Τιμία Κάρα, προερχομένη από την Ιερά Μονή Μακρυμάλλης Ευβοίας, θα υποδεχθεί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Ιγνάτιος , την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου στις 5.30 το απόγευμα.Θα παραμείνει για προσκύνηση και ευλογία των πιστών στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Βόλου έως τη Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου. Στις ημέρες αυτές θα τελούνται έκτακτες ιερές ακολουθίες με αποκορύφωμα την ιερά αγρυπνία - ικεσία για την υπέρβαση της κρίσεως, που θα τελέσει την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου από τις 8 το βράδυ έως τις 12.30 τα μεσάνυχτα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΙΓΝΑΤΙΟΣ.

 

http://synodoiporia.blogspot.gr/2012/11/blog-post_4932.html?spref=fb

Η αναγκαιότητα του Μυστηρίου

Είναι απαραίτητη η εξομολόγηση;
Πολλοί λένε «εγώ τα λέω στην προσευχή μου, στις εικόνες…».
Ο Θεός όμως δεν είπε να ενεργούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, αλλά έδωσε εξουσία στους Αποστόλους και στους Ιερείς-Πνευματικούς, να συγχωρούν τις αμαρτίες των μετανοούντων, και φυσικά, δεν έδωσε τέτοια εξουσία στις εικόνες. Μετά την Ανάσταση φύσησε ο Κύριος στο πρόσωπο των Αγίων Αποστόλων, δίνοντάς τους το Άγιο Πνεύμα, και είπε: «Λάβετε Πνεῦμα ῞Αγιον• ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.» (δηλ, σε όποιους συγχωρήσετε τις αμαρτίες, τους συγχωρούνται αυτές και από τον Θεό… σε όποιους τις κρατείτε ασυγχώρητες, θα μείνουν για πάντα κρατημένες).
«Όποιος δεν προστρέξει στο σωτήριο (μυστήριο) της μετανοίας», διδάσκει ο Στάρετς Σάββας, «θα ακούσει την φοβερή απόφαση του Κυρίου: «ἐὰν μὴ μετανοῆτε, πάντες ὡσαύτως ἀπολεῖσθε» (δηλ. εάν δεν μετανοήσετε, όλοι θα χαθείτε κατά τον ίδιο τρόπο)». Αλλά δεν καθαρίζονται όλοι, όσοι προστρέχουν στο μυστήριο της μετανοίας, επειδή ακριβώς δεν προσέρχονται όλοι με την ίδια ταπείνωση και υπακοή, οπότε, και δεν φτάνουν στην αληθινή μετάνοια.
Αρχή της μετανοίας είναι η συναίσθηση των αμαρτιών μας και η συντριβή μας γι’ αυτές. «Όταν αποστραφείς στενάξης, τότε σωθήση». Δηλαδή: «Εάν, μετά την απομάκρυνσή σου από τον δρόμο Μου, στενάξεις και κλάψεις εν μετανοία, τότε μόνον θα σωθείς».
«Μετανοείτε», είπε ο Κύριος.
Μετανοείτε συνεχώς, εξακολουθητικά… Ας αλλάζετε, ας διορθώνεστε, ας προοδεύετε στην ομοίωσή σας μ’ Εμένα˙ πορεύεσθε προς την Βασιλεία Μου…
«Μετανοείτε»
Δεν είπε μετανοήστε μία μόνο φορά ή μόνο για μία ώρα , για μία ημέρα, για έναν μήνα ή για έναν χρόνο, αλλά συνεχώς! Το ρήμα είναι σε χρόνο Ενεστώτα.
«Μετανοείτε».
Όχι μόνο να εξομολογηθείτε, όχι μόνο να διηγηθείτε τα λάθη σας, όχι μόνο να απαριθμήστε ψυχρά τις πτώσεις σας, όχι μόνο να καταθέσετε την αμαρτωλότητά σας, αλλά…
…πονέστε καρδιακά, κλάψτε, αλλάξτε νου…
μεταβληθείτε, μεταποιηθείτε, αποφασίστε: καλλίτερα να πεθάνετε παρά να ξανααμαρτήσετε…
«Πολλοί εξομολογούνται, αλλά λίγοι μετανοούν», έλεγε κάποιος.
Εξομολογούμαστε ενδεχομένως τακτικά, συχνά…
• Πόσο όμως μετανοούμε;
• Πόσο ολοκληρωμένη είναι η μετάνοιά μας;
• Πόσο ανάλογη είναι η μετάνοια με το μέγεθος της αμαρτωλότητάς μας;
• Πόσο «επίπονη» είναι η αναζήτηση της καρδιάς μας για τον Κύριο;
• Πόσο συντριμμένη και τεταπεινωμένη καρδιά διαθέτουμε;
• Πόσο αλλάζουμε μετά από κάθε εξομολόγηση;
• Πόσο διορθωνόμαστε;
«Αρκετοί πιστοί ανταποκρίνονται θετικά στην πρόσκληση του Πανάγαθου Θεού για μετάνοια, εξομολογούνται ειλικρινά και, με αισθήματα πραγματικής αγάπης προς τον Κύριο, εναποθέτουν όλα τα αμαρτήματά τους ενώπιον του Πνευματικού. Παρουσιάζονται σ’ αυτόν ως μια «επιστολή …γινωσκομένη και αναγινωσκομένη».
Έχουν την ορθή πεποίθηση και βαθιά πίστη πως όσα θα πουν θα συγχωρεθούν, θα σβηστούν, θα εξαφανιστούν, ωσάν να μην συνέβησαν ποτέ στην ζωή τους…
Γι’ αυτό, μέσα στο Εξομολογητήριο ομολογούν με ταπείνωση και συντριβή την ενοχή τους και εξομολογούνται πλήρως και τελείως όλα τα σφάλματά τους.
Με αυτό τον τρόπο λαμβάνουν την άφεση όλων των αμαρτιών στις οποίες έπεσαν μετά το Άγιο βάπτισμά τους και επανέρχονται στην κατάσταση της Χάριτος πλησίον του Θεού, ειρηνικοί και αναπαυμένοι.
Υπάρχουν όμως , δυστυχώς, και κάποιοι που δεν εξομολογούνται σωστά…
(συνεχίζεται)


Από το βιβλίο: «Το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως»
ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΣΑΒΒΑ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΟΥ ΚΕΛΛΙΟΥ «ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ»
ΚΕΡΑΣΙΑ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Πρόσφορο

Η γυναίκα ζυμώνει πρόσφορο για τη Θεία Λειτουργία λέγοντας την ανάλογη προσευχή. siatistaagiosnikolaos.gr

Ενθρόνιση του νέου Μητροπολίτου Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου κ. Θεοκλήτου

Παρακολουθήστε την Ενθρόνιση του νέου Μητροπολίτου Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου κ. Θεοκλήτου στην Αρναία Χαλκιδικής. Η 4Ε θα βρίσκεται εκεί για να καλύψει και να σας παρουσιάσει σε απευθείας δορυφορική μετάδοση την Τελετή Ενθρονίσεως, ένα γεγονός εξέχουσας σημασίας όχι μόνο για την τοπική Εκκλησία αλλά και για όλους εσάς που θα επιθυμούσατε να παραβρεθείτε.

Mετονομασία της πόλης της Κατερίνης σε Αγία Αικατερίνη

O βουλευτής Πιερίας Γιώργος Κωνσταντόπουλος , ζητά να τεθεί σε διαβούλευση η μετονομασία της πόλης της Κατερίνης σε Αγία Αικατερίνη, ικανοποιώντας με αυτό τον τρόπο επιθυμία του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Κίτρους Κατερίνης και Πλαταμώνα κ.κ. Αγαθονίκου.

"Πιστεύω ακράδαντα ότι θα ενισχύσει το γόητρο της πόλης μας, τη θρησκευτική και πνευματική της δυναμική, καθιστώντας την παγκόσμιο πολιτισμικό  κέντρο", τονίζει μεταξύ άλλων ο βουλευτής της ΝΔ. 

Σε ανοιχτή επιστολή του προς τον δήμαρχο και τους δημοτικούς συμούλους Κατερίνης, ο κ. Κωνσταντόπουλος αναφέρει συγκεκριμένα :

"Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε και κ.κ. Δημοτικοί Σύμβουλοι,

με την ευκαιρία της εορτής της πολιούχου Αγίας Αικατερίνης, στην οποία θα βρίσκεται πνευματικά ανάμεσα μας , ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας κ.κ. Αγαθόνικος που είχε τον διακαή πόθο της μετονομασίας της πόλης μας σε Αγία Αικατερίνη, θα ήθελα η επιθυμία του να απασχολήσει άμεσα το Δημοτικό Συμβούλιο και να δοθεί η δυνατότητα σε κάθε πολίτη να εκφράσει ελεύθερα την άποψη του μέσα από δημόσια διαδικτυακή διαβούλευση.

Πιστεύω ακράδαντα ότι θα ενισχύσει το γόητρο της πόλης μας, τη θρησκευτική και πνευματική της δυναμική, καθιστώντας την παγκόσμιο πολιτισμικό  κέντρο.

Κυρίες και κύριοι, μια τέτοια απόφαση θα συνέβαλλε όχι μόνο στην ανάπτυξη της πόλης μας αλλά θα ήταν και μια ελάχιστη ανταπόδοση αγάπης και πνοής ζωής στο πρόσωπο του Αγίου Δεσπότη μας ο οποίος επί 27 συναπτά έτη προσέφερε μόνο αγάπη σε κάθε πολίτη της Πιερίας.

Παρακαλώ επ΄ ευκαιρίας της μεθαυριανής γιορτής της πόλης μας δεχθείτε την εικόνα της Αγ. Αικατερίνης που λατρεύεται στο Κεμπέκ του Καναδά από τους Ινδιάνους της περιοχής, αναδεικνύοντας το μεγαλείο της πίστης μας όπου γης.

         

http://www.enikos.gr/politics/99030,Poia_Agia_Petroypolh;_H_Agia_Aikaterinh_.html

Οίνος αιώνιος σε ασκούς καινούς

http://www.neotita.gr/index.php/134-2012-11-22-19-03-58#g_1_0

Μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού και δοξολογίας προς τον Πανάγιο Θεό ολοκληρώθηκε χθες, Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012 η τριήμερη συνάντηση εργασίας για την Κατήχηση και την προβολή της Λευκάδας ως προσκυνηματικού προορισμού, με γενικό θέμα: «Οίνος αιώνιος σε ασκούς καινούς», την οποία διοργάνωσε το «Κέντρο Νεότητας» της Ιεράς Μητροπόλεως Λευκάδος και Ιθάκης σε συνεργασία με την Ένωση Ξενοδόχων Λευκάδας, η οποία εξασφάλισε τη διαμονή των συμμετεχόντων, με την ευλογία της Αγίας και Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και με την έμπρακτη στήριξη του Δήμου Λευκάδας.

Συμμετείχαν συνολικά σαράντα έξι κληρικοί και λαϊκοί, στελέχη του νεανικού έργου της Εκκλησίας μας, από δεκαέξι Ιερές Μητροπόλεις, οι οποίοι είχαν την ευκαιρία να επι-κοινωνήσουν με σαράντα περίπου συνεργάτες του νεανικού έργου της τοπικής μας Εκκλησίας, αλλά και να γνωρίσουν από κοντά το νησί της Λευκάδας με την μακραίωνη ιστορία και τη ζωντανή παράδοση, με τις φυσικές του χάρες και τα ιστορικά εκκλησιαστικά του μνημεία.

Όλοι μαζί ξεναγήθηκαν στην πόλη της Λευκάδας και τους ναούς της. Ξεκινώντας από το κοσμοπολίτικο Νυδρί, πραγματοποίησαν μια πανέμορφη κρουαζιέρα στα μαγευτικά «Πριγκηπόνησα» ...

Προσκύνησαν στην Ιερά Μονή Φανερωμένης και γνώρισαν την Ιστορία και την Εκκλησιαστική Τέχνη του τόπου με τη βοήθεια των εκθεμάτων του Εκκλησιαστικού Μουσείου της ...

Ακολούθως, ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Πολύκαρπος Μπόγρης, Γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής Χριστιανικής Αγωγής της Νεότητος, μετέφερε εξάλλου στους συμμετέχοντες την ευλογία της Αγίας και Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας μας, δεδομένου μάλιστα ότι η συνάντηση αυτή φιλοδόξησε να συνεχίσει και να επεξεργαστεί τον προβληματισμό και την επικοινωνίας που αναπτύχθηκε στο πρόσφατο (31/8 – 2/9/2012) Πανελλήνιο Συνέδριο Στελεχών Νεότητος που διοργανώθηκε από την Ιερά Σύνοδο στις Ροβιές Ευβοίας.

 Διαβάστε ολόκληρο το Δελτίο Τύπου με κλικ  εδώ

Προσφώνηση Σεβασμιωτάτου μητρ. Λευκάδας & Ιθάκης

    Φωτογραφικό πανόραμα από την τριήμερη συνάντηση :

                                                                                                                        

Ο Διάβολος τρέμει τον Χριστό, μην υποφέροντας να ατενίσει τη δύναμή Του , καιόμενος απ’ αυτόν, όπως με φωτιά

Κατά το χρόνο της προσευχής τείχισε τον εαυτό σου με το σημείο του Σταυρού.
 Ο Διάβολος τρέμει τον Χριστό, μην υποφέροντας να
ατενίσει τη δύναμή Του , καιόμενος απ’ αυτόν, όπως με φωτιά.
Οι αρχαίοι χριστιανοί , ακολουθώντας την αποστολική πα
ράδοση, πριν από κάθε ενέργειά τους περιτείχιζαν τον εαυτό τους με το σημείο του Σταυρού, είτε ενδυόμενοι, είτε βάζοντας τα υποδήματά τους, είτε πλυνόμενοι, είτε ανάβοντας φωτιά, είτε καθήμενοι, είτε κατακλινόμενοι∙ με λίγα λόγια, πριν από κάθε ασχολία, πριν από την είσοδο ή την έξοδο τους από το σπίτι τους

Σε πολλούς ο στάρετς έδινε ένα χαρτί που είχε τυπωμένο το εξής διδακτικό απόσπασμα: «Πολλά είναι τα καλά αισθήματα, αλλά το αίσθημα της αναξιότητάς μου είναι το βασικώτερο» και την προσευχή του αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης: «Κύριε, μη μ’ αφ
ήσεις να έχω υψηλή ιδέα για τον εαυτό μου, να φαντάζομαι ότι είμαι ο καλύτερος από τους ανθρώπους, αλλά να σκέπτομαι ότι είμαι ο χειρότερος. Και να μην κρίνω κανέναν, αλλά τον εαυτό μου να κρίνω αυστηρά. Αμήν».

- Προσέξτε το φθόνο, έλεγε ο στάρετς. Ο φθονερός άνθρωπος ποτέ δεν λαμβάνει τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Αν φθονείτε κάποιον τότε στην πραγματικότητα κρίνετε τον ίδιο τον Κύριο, επειδή σας έδωσε εκείνα τα αγαθά, τα οποία χάρισε σε κάποιους από τους πλησίον σας.

.Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  22 ΝΟΕ  2012