«Διακονητές» και «Προστάτες» Άγιοι

- Γέροντα, πονάει το δόντι μου.
- Δεν είναι καλά να πονέσης λίγο, για να ωφεληθής και λίγο; Κάνε ένα κομποσχοίνι στον Άγιο Αντίπα , που βοηθάει στον πονόδοντο, και θα σου περάση ο πόνος.
- Έκανα, Γέροντα, και δεν πέρασε.
- Φαίνεται κάτι θα φταίη. Αν του πης: «από τώρα θα είμαι πιο προσεκτική σε όλα», αμέσως ο Άγιος θα βοηθήση. Ο Άγιος Αντίπας είναι μεγάλος Άγιος! Πόσο ευαρέστησε τον Θεό! «Αντίπας ο μάρτυς μου ο πιστός11», λέει στην Αποκάλυψη.
- Γέροντα, στην Ακολουθία και στην Παράκληση της Αγίας Βαρβάρας αναφέρεται ότι η Αγία θεραπεύει τις λοιμώδεις ασθένειες.
- Ποιες είναι οι λοιμώδεις ασθένειες;
- Οι ασθένειες, Γέροντα, που μεταδίδονται με τα μικρόβια .
- Τότε να παρακαλάτε την Αγία Βαρβάρα να σας βοηθάη, για να μη μεταδίδεται το «μικρόβιο» της ζήλειας μεταξύ σας. Να φωτοτυπήσης της Παράκληση της Αγίας Βαρβάρας και να την μοιράσης στις αδελφές.
- Η Αγία Βαρβάρα , Γέροντα, είναι προστάτις και του Πυροβολικού.
- Ε, καλά, ένας Άγιος μπορεί να κάνει όλα τα διακονήματα.
- Γέροντα, και η Αγία Ειρήνη είναι προστάτις της Χωροφυλακής.
- Ναι, γι’ αυτό όταν καμμιά φορά δεν έχης ειρήνη , να παρακαλάς την Αγία Ειρήνη, που κυβερνάει και ολόκληρο το σώμα της Χωροφυλακής και φέρνει ειρήνη, να φέρνη την ειρήνη και μέσα στην καρδιά σου.
- Γέροντα, πολύ συχνά χάνω πράγματα και μετά χάνω χρόνο να τα βρω.
- Γιατί δεν επικαλείσαι τον Άγιο Μηνά που έχει ειδικότητα σ’ αυτό; Ο Άγιος Μηνάς αμέσως φανερώνει ό,τι χάσαμε , χωρίς να έχη πολλές απαιτήσεις! Εγώ μια φορά , όταν ήμουν στο Κοινόβιο, είχα χάσει το κλειδί από το κελλί μου- τότε κλειδώναμε τα κελλιά , γιατί μέσα στο μοναστήρι κυκλοφορούσαν και διάφοροι κοσμικοί. «Δεν πειράζει, λέω, θα πάω στο μαραγκούδικο». Κοιτάζω, έλειπε το κλειδί και από το μαραγκούδικο. Πάω στο βουρδουναριό, όπου έφτιαχνα τα σαμάρια για τα ζώα, και από ‘κει έλειπε το κλειδί. «Πού να πάω τώρα;» λέω. Άναψα τότε ένα κερί στον Άγιο Μηνά και αμέσως τα βρήκα όλα τα κλειδιά που δεν περίμενα. Ένα κερί και εντάξει! Υποχρεώνονται οι Άγιοι με το κερί.
Τον Άγιο Μηνά εγώ τον ήξερα ότι τον εικονίζουν και καβαλλάρη. Η μητέρα μου, που τον είχε δει μια φορά και της έδωσε απάντηση για ένα θέμα, μου είπε ότι ο Άγιος Μηνάς είναι καβαλλάρης. Εγώ επέμενα και της έλεγα ότι μόνον ο Άγιος Δημήτριος και ο Άγιος Γεώργιος είναι καβαλλάρηδες. «Όχι, μου έλεγε η μητέρα μου, αυτός που είδα ήταν με καστανό άλογο και μου είπε ότι είναι ο Άγιος Μηνάς. “Ποιος είσαι; Τον ρώτησα. Ο Άγιος Γεώργιος έχει άσπρο άλογο, ο Άγιος Δημήτριος κόκκινο˙ εσύ ποιος είσαι;”. Ο Άγιος Μηνάς είμαι”, μου είπε».
- Γέροντα, μπορεί ο άγιος Σπυρίδων να ζήτησε από τον Θεό να μείνη άφθαρτο το Λείψανό Του;
- Όχι, πώς μπορεί να γίνη αυτό; Οι Άγιοι δεν ζητούν τέτοια πράγματα. Ο Θεός οικονόμησε να μείνη άφθαρτο το Λείψανο, για να βοηθιούνται οι άνθρωποι. Και βλέπετε πως τα έχει οικονομήσει ο Θεός! Επειδή η Κέρκυρα, η Κεφαλονιά, η Ζάκυνθος είναι κοντά στην Ιταλία και εύκολα οι άνθρωποι θα μπορούσαν να παρασυρθούν από τον Καθολικισμό, έβαλε φράγμα εκεί πέρα τον Άγιο Σπυρίδωνα , τον Άγιο Γεράσιμο και τον Άγιο Διονύσιο.
- Γέροντα, όταν είσαστε στο Μοναστήρι, αισθάνομαι μεγάλη ασφάλεια. Όταν λείπετε και συμβή κάποιος πειρασμός, δειλιάζω.
- Μη φοβάσαι, έχετε Προστάτες μεγάλους κοντά σας˙ να μην τους αφήνετε, να τους ενοχλήτε συνέχεια. Όταν θα χρειάζεται και η δική μου σκιά για ανθρώπινη βοήθεια, είτε από το Άγιον Όρος είτε από κοντά ,θα υπάρχη. Εάν στην κοσμική ζωή τα καλά αδέλφια φροντίζουν τις αδελφές τους, πόσο μάλλον στην πνευματική ζωή, που είναι ανώτερη . Γι’ αυτό και σας έχω αφήσει τον θησαυρό που είχα, τον Άγιο Αρσένιο, και επόμενο είναι να είναι εδώ και η καρδιά μου, γιατί «όπου ο θησαυρός εκεί και η καρδία». Άλλωστε σας το είχα πει: «Ό,τι πολύτιμο κι αν έχω, θα το αφήσω στη Μονή μας, όπου μένει και ο Άγιός μου ο οποίος σε κάποιον είπε: «Εγώ μένω έξω από την Θεσσαλονίκη». Γι’ αυτό ,αφού και ο ίδιος είπε ότι μένει εδώ, να τον παρακαλάς εκ μέρους μου- εάν διστάζης-, να παίρνη την πατερίτσα του και να βολεύη με τον τρόπο του τα ταγκαλάκια.
Αυτή είναι και η δουλειά όλων γενικά των Αγίων∙ να βοηθούν να βοηθούν και να προστατεύουν εμάς τους ταλαίπωρους ανθρώπους από τους ορατούς και αοράτους πειρασμούς. Δική μας δουλειά είναι, όσο μπορούμε, να ζούμε πνευματικά, να μη στεναχωρούμε τον Χριστό, να ανάβουμε το καντηλάκι στους Αγίους και να τους παρακαλούμε να μας βοηθούν. Σε αυτήν την ζωή έχουμε ανάγκη βοηθείας, για να μπορέσουμε να πάμε κοντά στον Χριστό. Στην άλλη ζωή, εάν ο Θεός μας αξιώση και πάμε κοντά Του, ούτε και τους Αγίους θα «κουράζουμε», αλλά ούτε και θα υπάρχη λόγος να τους παρακαλούμε να μας βοηθήσουν.



11. Αποκ. 2,13. Ο Άγιος Αντίπας ,επίσκοπος Περγάμου, έζησε κατά τους Αποστολικούς χρόνους και μαρτύρησε στην Πέργαμο. Η μνήμη του εορτάζεται στις 11 Απριλίου.


Από το βιβλίο: « ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ
ζ΄
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΑΓΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ: Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ (Εορτή 26 Νοεμβρίου)

Στις 26 Νοεμβρίου εορτάζουμε τον Άγιο Στυλιανό τον Παφλαγόνα, ο οποίος θεωρείται ο προστάτης των νηπίων και των παιδιών γενικότερα, λόγω της μεγάλης αγάπης του γι' αυτά. Ας πούμε λίγα λόγια για αυτόν τον σπουδαίο ασκητή της Εκκλησίας μας.

Ο Άγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία του Πόντου, όταν βασιλιάς ήταν ο Θεοδόσιος ο Μεγάλος. Οι γονείς του ήταν χριστιανοί και πλούσιοι και από αυτούς διδάχτηκε να είναι εγκρατής και να θεωρεί το χρήμα μέσο για την ανακούφιση και περίθαλψη των φτωχών και των αρρώστων. Αφού ανατράφηκε όπως έπρεπε θεώρησε ότι ήταν εγκληματικό αυτός να είναι πλούσιος κι άλλοι να μην έχουν να φάνε και μοίρασε τον πλούτο που είχε στους φτωχούς, όταν πέθαναν οι γονείς του.

Άφησε τα εγκόσμια και έγινε μοναχός. Με την επίπονη άσκηση και την σκληραγώγηση του εαυτού του, σύντομα φάνηκε η αρετή του Αγίου Στυλιανού. Αργότερα ασκήτευσε στην έρημο σε ένα σπήλαιο, όπου προσευχόταν, μελετούσε τις γραφές και όπως λέγεται, του έφερνε τροφή ένας Άγγελος.

Η φήμη του Αγίου Στυλιανού είχε εξαπλωθεί στον Πόντο και πολλοί πιστοί έρχονταν στο σπήλαιο της ερήμου να τον βρουν και να αποκομίσουν ψυχικά και σωματικά οφέλη. Εκείνη την εποχή υπήρχε μια θανατηφόρος ασθένεια που έφερνε τον θάνατο στα νήπια. Οι πιστοί γονείς επικαλούνταν με πίστη το όνομα του Αγίου Στυλιανού, ζωγράφιζαν την εικόνα του, και κατάφερναν να γεννούν υγιή παιδιά ή να θεραπεύονται, με τη Χάρη του Θεού, τα παιδιά που είχαν ήδη αρρωστήσει.

Ακόμη και στις μέρες μας, ο Άγιος Στυλιανός θεωρείται προστάτης των παιδιών και μεσιτεύει στο Θεό ώστε να θεραπευτούν παιδιά από ασθένειες, καθώς και η στειρότητα των γυναικών. Αφού έζησε σαν επίγειος Άγγελος, κοιμήθηκε πλήρης ημερών αλλά και αρετών.

http://www.monastiria.gr/

Άνθρωποι με πίστη

Θα  μου πει κανείς πως σήμερα δεν υπάρχουν άνθρωποι με πίστη, πως αυτά γινότανε τον παλαιόν καιρό. Λοιπόν τον διαβεβαιώνω πως ναι.

Υπάρχουν και στη σημερινή αμαρτωλή και σαρκική εποχή κάποιοι γνήσιοι μαθητάδες του Χριστού, που αναθέσανε τη φροντίδα της ζωής τους στον Κύριο.Εγώ γνωρίζω κάμποσους τέτοιους κι έχω πληροφορηθεί και για άλλους πολλούς.

Φώτης Κόντογλου

Ό Θεός νά βάλη το χέρι Του, γιατί όλος ό κόσµος εξαρτάται άπό τρία-τέσσερα άτοµα. Κρέµεται ή τύχη τού κόσµου στά χέρια µερικών παλαβών

Σήµερα ζοϋµε σε χρόνια Αποκαλύψεως. ∆έν χρειάζεται νά είναι κανείςΠροφήτης γιά νά το καταλάβη. Τά πράγµατα προχωρούν τάκ-τάκ. Τί µαςπεριµένει δέν ξέρουµε. Όλη αυτή ή κατάσταση πού επικρατεί, το δείχνει. Γι'αυτό, γιά έναν λόγο παραπάνω τώρα, πρέπει νά στηριχθούµε πιο πολύ στηνπροσευχή και νά πολεµήσουµε το κακό µέ τήν προσευχή. Ή µόνη λύση αυτή είναι.Νά παρακαλούµε τόν Θεό νά λυπηθή τά πλάσµατα Του - αν και δέν είµαστε γιά νά µας λυπηθή. ∆έν θά βρεθή άκρη. Καθένας ό,τι τού λέει ό λογισµός θά κάνη. Θάγίνη αυτό πού λέει ό Άγιος Κοσµάς: «Θά περπατάς ώρα, γιά νά βρής άνθρωπο·καί όσοι ζήσουν, θά τρώνε µέ χρυσά κουτάλια». Μερικοί βέβαια έχουν τόν λογισµό:«Αφού οι προφητείες θά εκπληρωθούν οπωσδήποτε, τί θά ώφελήση ή προσευ-χή;». Ό Θεός βλέπει ότι έτσι θά εξελιχθούν τά πράγµατα, άλλα εµείς κάνουµεπροσευχή, γιά νά είναι πιο ανώδυνο ένα κακό καί νά µήν πάρη έκταση. Γι' αυτό λέει καί στο Ευαγγέλιο ότι γιά τους εκλεκτούς θά κολοβωθούν οι ηµέρες
 Σέ ένανπόλεµο λ.χ. µέ τήν δύναµη τής προσευχής γίνεται ένα θαύµα, σώζονται  περισσότεροι, υπάρχουν λιγώτερα θύµατα, οπότε βοηθιούνται πνευµατικά οιάνθρωποι, πιστεύουν καί αλλοιώνονται µέ τήν καλή έννοια.
Τά πράγµατα είναι σοβαρά. Καί µέχρι τώρα πού δέν τινάχθηκε ό κόσµοςστον αέρα, θαύµα είναι.
 Ό Θεός νά βάλη το χέρι Του, γιατί όλος ό κόσµος  εξαρτάται άπό τρία-τέσσερα άτοµα. Κρέµεται ή τύχη τού κόσµου στά χέρια  µερικών παλαβών. Λέει µιά παροιµία: «Τά άλογα κλωτσούν καί τά κοτόπουλα   ψοφούν». Έτσι είναι. Τά µεγάλα κράτη οταν πιάνωνται, τα µικρά τα καηµένα   αδικούνται. Κλωτσιούνται τά µεγάλα και καταστρέφονται τά µικρά.
  Χρειάζεται
 πολλή προσευχή, πολλή προσευχή, για νά φωτίση ό Θεός τους µεγάλους, γιατί,αν θέλουν, µπορούν νά καταστρέψουν τον κόσµο.
 Ξέρει ό Θεός πολύ εύκολα και σ'αυτούς νά δώση λίγη φώτιση. Αν ό Θεός φωτίση, βγάζει ένας µιά διαταγή και αλλάζουν όλα.

Γεροντας  Παισιος  πνευματικη  αφυπνηση 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   25  ΝΟΕ 2012
 

Τι είναι η Εκκλησία; (συνέχεια)

Θλίβομαι , θρηνώ και κλαίω πολύ όταν αναλογίζομαι την τρομερή πληγή της αμαρτίας που φθείρει το ανθρώπινο γένος, που το καθιστά ελεεινό πέρα από κάθε μέτρο. Τα θέλγητρα της αμαρτίας σκλαβώνουν τον άνθρωπο. Κι ύστερα αυτός μένει στην αμαρτία, φτάνει στο σημείο να κομπάζει για τα έργα της, νιώθει ανακούφιση όταν είναι βουτηγμένος μέσα της, λες και ωφελείται! Ταυτόχρονα όμως χαίρομαι, ευφραίνομαι και σκιρτώ από χαρά όταν αναλογίζομαι τη θεία βοήθεια που μου παρέχεται με το θέλημα του Δημιουργού , που είναι σαν ένα δώρο από το μεγάλο Σωτήρα και Θεό μας σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Χαίρομαι για την ίδρυση στη γη της Εκκλησίας του Θεού που σώζει τους ανθρώπους με την παντοδύναμη χάρη Του.

Τι είναι αλήθεια η θεία χάρη; Είναι το αντίδωρο του Θεού στον άνθρωπο για την πίστη του στο Χριστό που τον οδηγεί στη σωτηρία του. Η θεία χάρη είναι μια δύναμη μεσολαβητική γεμάτη έλεος που φωτίζει, σώζει και οδηγεί σε κάθε αρετή.

Η θεία χάρη που έχει ενοικήσει μέσα σ’ έναν άνθρωπο πιστό και ζηλωτή για δικαιοσύνη και αγιότητα, απαλλάσσει διαρκώς την καρδιά , το σώμα κι όλη του την ύπαρξη από τη φθορά κι από κάθε αμαρτία. Τον προετοιμάζει για τη ζωή της αιώνιας αφθαρσίας , απομακρύνει τη δυσωδία των παθών κι εγκαθιστά μέσα του την ευωδία της αρετής. Οι άγιοι ευωδίαζαν από αγιότητα κι αφθαρσία από τότε που ζούσαν στον κόσμο. Ήταν αγνοί ναοί του Αγίου Πνεύματος κι έκαναν θαύματα. Ζήστε και σεις λοιπόν «εν Πνεύματι» , και «της σαρκός πρόνοιαν μη ποιείσθε εις επιθυμίας» ( Ρωμ . η΄14 ) .

Μας έχει δοθεί η εντολή της αυταπάρνησης. Γνωρίζουμε τον τόπο των αγώνων και των αρετών για ν’ αποκτήσουμε τον αμαράντινο στέφανο της δόξας. Ο Θεός μας έδωσε τη χάρη και τη δύναμή Του για να κατανικήσουμε όλα τα πάθη. Ο ίδιος ο Κύριος , ο αγωνοθέτης, βοηθάει τους αγωνιστές κι επιβραβεύει με τρόπαια και στεφάνια τους πολεμιστές του.

Κάθε αμαρτωλός που επιστρέφει με ειλικρίνεια κι αληθινή μετάνοια στο Θεό, πρέπει να εμπιστευτεί απόλυτα κάθε είδος θεϊκής βοήθειας που του παρέχεται στον πόλεμο που διεξάγει ενάντια στην αμαρτία, τα πάθη και σε κάθε είδος αμαρτωλής έξης. Το μόνο που του χρειάζεται οπωσδήποτε είναι να πιστεύει ειλικρινά και χωρίς αμφιβολία στο Θεό, να επικαλείται μ’ όλη του την καρδιά τη βοήθειά Του, να περιφρονεί ολόψυχα την αμαρτία, να μετανοεί πρόθυμα και με σταθερή πρόθεση να μην ξαναμαρτήσει. Όλοι οι άγιοι, η ίδια η Μητέρα του Θεού, ο φύλακας άγγελος κι όλοι οι δούλοι του Θεού είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να μας βοηθήσουν στο έργο της σωτηρίας μας. Οι πνευματικοί πατέρες κι οι ποιμένες μας έχουν οριστεί από τον Θεό , για να βοηθήσουν και να οδηγήσουν εκείνους που αναζητούν τη σωτηρία τους . Πρόσεξε τη συνείδηση του ανθρώπου, αυτόν τον αυστηρό , αμερόληπτο και δίκαιο κριτή. Πρέπει να τον υπακούς πάντα με προθυμία.

Ο ακάθαρτος διάβολος προσπαθεί να καταστρέψει κάθε τι που είναι αγνό, καθαρό, νόμιμο και άγιο ή αποπειράται να το παρουσιάσει μ’ έναν ακάθαρτο, διεστραμμένο κι αλλοιωμένο τρόπο. Πόσο πονηρός είναι, πόσο ανήθικος , άοκνος και δραστήριος στην κακία και τη μοχθηρία του! Ποιος μπορεί να ξεφύγει από τις παγίδες του; Μόνο εκείνος που πιστεύει σταθερά στο Χριστό και την Εκκλησία Του .

Για το καλό της λογικής Του δημιουργίας- του ανθρώπου- ο Κύριος θέλει να ενώσει όλους τους ανθρώπους σ’ ένα σώμα κι ο ίδιος να ενοικήσει μέσα τους. «ἵνα πάντες ἓν ὦσι» ( Ιωάν. ιζ΄21 ) . Ο διάβολος όμως προσπαθεί να χωρίσει, να κομματιάσει , να διαιρέσει, να κάνει τους χριατισνοιύς να ζουν χώρια, σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα. Στις οικογένειες σπέρνει έχθρα, διχόνοια, προσβολές. Στα χωριά και τις πόλεις ξεσηκώνει μερικούς εναντίον άλλων . Στα έθνη ξεσηκώνει τον ένα λαό εναντίον του άλλου, τη μια βασιλεία κατά της άλλης. Στις χριστιανικές κοινότητες προκαλεί τους οπαδούς μιας ομολογίας να ξεσηκωθούν εναντίον των οπαδών μιας άλλης. Ιδιαίτερα οξύς είναι εναντίον εκείνων που ομολογούν την ορθόδοξη πίστη , εναντίον της αληθινής Εκκλησίας του Θεού κι επινοεί διάφορους διωγμούς κατά των ορθοδόξων. Εμείς όμως πρέπει να παραμένουμε σταθερά προσηλωμένοι στην αγία Ορθόδοξη Εκκλησία , της οποίας κεφαλή είναι ο Χριστός ο Θεός μας, που ενεργεί διαρκώς μέσα μας για την αναγέννηση και τη σωτηρία μας.

Ο διάβολος είναι εχθρός της σωτηρίας μας. Γνωρίζει όλη την σωστική δύναμη της ένωσής μας με το Θεό μέσω της πίστης της Εκκλησίας και της χάρης του Θεού. Γι’ αυτό κι αγωνίζεται με κάθε μέσο που διαθέτει να διαρρήξει το δεσμό που έχουμε με το Θεό. Όπλα του έχει την αμαρτία, τα σαρκικά πάθη και την προσκόλλησή μας στον κόσμο. Πρέπει όλοι να μένουμε σφιχτά ενωμένοι με το Θεό και την Εκκλησία Του και να τηρούμε τις εντολές Του.

Από το βιβλίο: «ΕΚΚΛΗΣΙΑ

η  ΚΙΒΩΤΟΣ της ΣΩΤΗΡΙΑΣ

και η μακαριότητα των αγίων»
Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης

Μετάφραση-Επιμέλεια

ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΤΣΗ

Αθήνα 2012

Σήµερα ζοϋµε σε χρόνια Αποκαλύψεως.

Σήµερα ζοϋµε σε χρόνια Αποκαλύψεως.
∆έν χρειάζεται νά είναι κανείς Προφήτης γιά νά το καταλάβη. Τά πράγµατα προχωρούν τάκ-τάκ. Τί µα ςπεριµένει δέν ξέρουµε. Όλη αυτή ή κατάσταση πού επικρατεί, το δείχνει. Γι'αυτό, γιά έναν λόγο παραπάνω τώ

ρα, πρέπει νά στηριχθούµε πιο πολύ στην προσευχή και νά πολεµήσουµε το κακό µέ τήν προσευχή. Ή µόνη λύση αυτή είναι.Νά παρακαλούµε τόν Θεό νά λυπηθή τά πλάσµατα Του - αν και δέν είµαστε γιά νά µας λυπηθή. ∆έν θά βρεθή άκρη. Καθένας ό,τι τού λέει ό λογισµός θά κάνη. Θά γίνη αυτό πού λέει ό Άγιος Κοσµάς: «Θά περπατάς ώρα, γιά νά βρής άνθρωπο·καί όσοι ζήσουν, θά τρώνε µέ χρυσά κουτάλια». Μερικοί βέβαια έχουν τόν λογισµό:«Αφού οι προφητείες θά εκπληρωθούν οπωσδήποτε, τί θά ώφελήση ή προσευ-χή;». Ό Θεός βλέπει ότι έτσι θά εξελιχθούν τά πράγµατα, άλλα εµείς κάνουµε προσευχή, γιά νά είναι πιο ανώδυνο ένα κακό καί νά µήν πάρη έκταση. Γι' αυτό λέει καί στο Ευαγγέλιο ότι γιά τους εκλεκτούς θά κολοβωθούν οι ηµέρες
Σέ έναν πόλεµο λ.χ. µέ τήν δύναµη τής προσευχής γίνεται ένα θαύµα, σώζονται περισσότεροι, υπάρχουν λιγώτερα θύµατα, οπότε βοηθιούνται πνευµατικά οιάνθρωποι, πιστεύουν καί αλλοιώνονται µέ τήν καλή έννοια.....

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΗΣΗ

 

Ηλιας   Χαιντουτης   25 ΝΟΕ  2012 

Καθήκοντα ποιμένων και ποιμαινομένων

126. γ’)Καθήκοντα των ποιμένων.
Πνευματικοί ποιμένες της Εκκλησίας λέγονται πρώτα μεν οι επίσκοποι, έπειτα δε και οι πρεσβύτεροι. Οι επίσκοποι και οι πρεσβύτεροι αναδεικνύονται με το μυστήριο της Ιεροσύνης. Παρόμοια και οι διάκονοι, οι οποίοι δεν μπορούν μεν να τελέσουν τα Μυστήρια, βοηθούν όμως τον επίσκοπο και τον ιερέα στην τέλεσή τους. Στο μυστήριο της Ιεροσύνης, με την επίθεση των χειρών των επισκόπων και την επίκληση του Αγίου Πνεύματος, παίρνουν αυτοί που χειροτονούνται το χάρισμα της Ιεροσύνης, του οποίου το έργο και η διακονία είναι τριπλή: Το κήρυγμα του θείου λόγου, η τέλεση των Μυστηρίων και η διοίκηση της Εκκλησίας.
Για τα καθήκοντα των ποιμένων, που έχουν απέναντι στο ποίμνιο που τους εμπιστεύθηκε ο Θεός, μας μιλάει σχετικά πρώτα μεν ο Κύριος, έπειτα δε και ο θείος Παύλος.
Και ο μεν Κύριος, διακρίνοντας τον αληθινό ποιμένα από τους ψευδοποιμένες, που τους ονομάζει κλέφτες και ληστές, ονομάζει τον Εαυτό Του Καλόν Ποιμένα, που θυσιάζει τη ζωή Του για τη σωτηρία των προβάτων. Υποδεικνύει έτσι ο Κύριος, με το ίδιο το παράδειγμά Του, ποιος πρέπει να είναι ο αληθινός πνευματικός ποιμένας της Εκκλησίας Του. Αυτός που θα ποιμάνει όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν, τους οποίους ονομάζει πρόβατα. Υποδεικνύει ακόμη, με το ίδιο Του το παράδειγμα, την αυταπάρνηση και την αυτοθυσία, που πρέπει να έχει ο πνευματικός ποιμένας για τη σωτηρία του ποιμνίου του, θυσιάζοντας και την ίδια τη ζωή του. Ιδού και τα λόγια του Κυρίου: “Πάντες ὅσοι ἦλθον πρὸ ἐμοῦ κλέπται εἰσὶν καὶ λῃσταί… Εγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός. Ο ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων” (Ιω. ι’ 8, 11). Σε άλλο μέρος ο Χριστός, δείχνοντας την τέλεια χριστιανική ζωή και την τέλεια αρετή, στην οποία πρέπει να υπερέχουν κυρίως οι ποιμένες -διδάσκαλοι της Εκκλησίας- λέει: “Οὕτως λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς” (Ματθ. ε’ 16).
Ο δε θείος Παύλος υποδεικνύει τα καθήκοντα των ποιμένων στις επιστολές Α’ και Β’ προς Τιμόθεον, καθώς και στην επιστολή του προς Τίτον, οι οποίες και γι’ αυτό λέγονται ποιμαντικές. Υποδεικνύονται ακόμη με σαφήνεια, καθαρά, τα καθήκοντα των ποιμένων και στην ομιλία που έκανε ο ίδιος ο θείος Απόστολος στους πρεσβύτερους της Εφέσου, τους οποίους κάλεσε στη Μίλητο. Η ομιλία αυτή περιλαμβάνεται στο εικοστό κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων (κ’ 17-36). Στην ομιλία αυτή, καθώς και στις τρεις ποιμαντικές επιστολές του, βλέπουμε ποιος πρέπει να είναι ο επίσκοπος και ο πρεσβύτερος. Πόσο πρέπει να επαγρυπνεί. Ποια έργα και καθήκοντα πρέπει να εκτελεί και πόσο μεγάλη και βαριά ευθύνη φέρει απέναντι στο Θεό, αν αμελήσει τα καθήκοντά του.
Σύμφωνα με τη διδασκαλία του θείου Παύλου, ο ποιμένας πρέπει να έχει πίστη και άμεμπτη διαγωγή. Να είναι τύπος και υπογραμμός κάθε αρετής. Να είναι ταπεινός, πράος, ανεξίκακος και ειρηνικός. Να είναι εγκρατής. Να γνωρίζει με ακρίβεια το νόμο και το θέλημα του Θεού. Να είναι ζηλωτής, πρόθυμος και ακούραστος στην εκτέλεση των πνευματικών του καθηκόντων, που αποβλέπουν στον καταρτισμό και τη σωτηρία των Χριστιανών.
Πρέπει να είναι επίσης κατάλληλος να διδάσκει, διδάσκοντας ακούραστα το ποίμνιό του. Αλλά, για να φέρει αποτελέσματα και καρπούς η διδασκαλία του, πρέπει αυτά που διδάσκει να τα τηρεί με ακρίβεια πρώτος αυτός. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση, αντί να ωφελούνται οι Χριστιανοί από τη διδασκαλία του, θα βλάπτονται πνευματικά, σκανδαλιζόμενοι από αυτόν.
Πρέπει να είναι άγρυπνος φύλακας των Χριστιανών του ποιμνίου του, ώστε να μην τους παρασύρει η αμαρτία και τους εξαπατήσει ο πονηρός. Να επαγρυπνεί ώστε να μην παρασύρουν τους Χριστιανούς εκείνοι που διδάσκουν ή δημοσιεύουν στον τύπο εναντίον της πίστεως και της αλήθειας, ούτε εκείνοι που έχουν ζωή παράνομη και αντιχριστιανική, οπότε μπορεί παραδειγματιζόμενοι από αυτούς να βλαφθούν.
Μεγάλη και βαριά θα είναι η ευθύνη του ποιμένα για κάθε ψυχή, που θα χαθεί εξαιτίας της δικής του αμέλειας. Μαρτυρεί γι’ αυτό ο Ίδιος ο Θεός με το μεγάλο προφήτη Ιεζεκιήλ, λέγοντας ότι θα ζητήσει την ψυχή που χάθηκε από αμέλεια του πνευματικού ποιμένα, από τον ίδιο τον ποιμένα: “και το αἷμα αυτού, λέει (δηλαδή την ψυχή που πέθανε πνευματικά από αμέλειά σου) ἐκ της χειρὸς σου ἐκζητήσω” (Ιεζ. γ’ 18).
Πρέπει να είναι ανώτερος χρημάτων. Αφιλοκερδής και ελεήμονας. Πρέπει όχι μόνο να μη λυπάται κόπους και μόχθους και σωματικές κακουχίες, αλλά ούτε αυτή τη ζωή του, όπως είπε ο Κύριος και να είναι έτοιμος να τη θυσιάσει για τους Χριστιανούς.
Τέτοιον γενικά θέλει ο Κύριος τον πνευματικό ποιμένα. Διότι, αν δεν είναι τέτοιος, πώς είναι δυνατό να σώσει ψυχές; Πώς είναι δυνατό να καθοδηγήσει και να καταρτίσει πνευματικά και να οδηγήσει στην αιώνια ζωή τους Χριστιανούς, που του εμπιστεύθηκε ο Θεός;
Για τον επίσκοπο δε, απαιτείται εκτός από την εκτέλεση των άλλων ιερών του καθηκόντων και μεγάλη προσοχή, όταν πρόκειται να προχωρήσει σε χειροτονία. Πρέπει σ’ αυτό να επαγρυπνεί και να καταβάλλει πάντοτε κάθε προσπάθεια, στο να μη μπει στην Εκκλησία, με τη χειροτονία, διάκονος ή ιερέας, ασύγκριτα δε περισσότερο, να μη μπει αρχιερέας, ο οποίος δεν έχει ορθή πίστη, διαγωγή και βίο άμεμπτο. Ακόμη δε να μη μπει στην Εκκλησία κάποιος λειτουργός του Υψίστου, που να μην έχει την ικανότητα, την προθυμία και το ζήλο στο να αναδειχθεί αληθινός πνευματικός πατέρας. Κατάλληλος να διδάσκει, να οικοδομεί, αλλά και να είναι ωφέλιμος για τη μόρφωση και τη σωτηρία των Χριστιανών. Διαφορετικά, αν αμελήσει, θα έχει βαριά ενοχή μπροστά στη δικαιοσύνη του Θεού και κρίμα αιώνιο, αν μπει στην Εκκλησία του Χριστού ως διάκονος, ιερέας ή αρχιερέας άνθρωπος ανάξιος, που θα σκανδαλίζει και θα βλάπτει τις ψυχές των Χριστιανών, αντί να τις οικοδομεί.
Εάν δε συμβεί να γίνει χειροτονία εξαγορασμένη με χρήματα, τότε το έγκλημα και η ενοχή τόσον αυτού που χειροτονεί, όσο και αυτού που χειροτονείται, θα είναι πολύ βαρύτερη και μεγαλύτερη, γιατί πουλήθηκε με χρήματα η ατίμητη χάρη και δωρεά του Θεού, που ούτε πουλιέται, ούτε αγοράζεται.
Επίσης βαριά, πολύ βαριά, είναι η ενοχή αυτού που χειροτονείται, αν χρησιμοποιήσει κοσμικούς άρχοντες ή ισχυρούς της γης, στο να πάρει οποιοδήποτε βαθμό Ιεροσύνης.
Έχοντας λοιπόν ο επίσκοπος άγρυπνη προσοχή στις χειροτονίες, είναι υποχρεωμένος όχι μόνο ο ίδιος να εργάζεται, μη λογαριάζοντας την κούραση για την κατάρτιση και τη σωτηρία του ποιμνίου του, αλλά να φροντίζει με πολλή επιμέλεια να καταρτίζει με τη διδασκαλία του και άλλα πρόσωπα από τον κλήρο και τον λαό, γι’ αυτό το σκοπό. Είναι υποχρεωμένος δηλαδή να καταρτίζει πρόσωπα με θείο ζήλο, που να συνεργάζονται μαζί του ως διάκονοι, ιερείς, πνευματικοί, κήρυκες και διδάσκαλοι στο χριστιανικό λαό, που του εμπιστεύθηκε ο Θεός.
Όταν εργάζεται έτσι ο επίσκοπος, θα αποδειχθεί στην πράξη αληθινός και πιστός λειτουργός του Κυρίου, άξιος της αιώνιας δόξας και μακαριότητας.

127. δ’)Καθήκοντα των ποιμαινομένων.
Οι ποιμαινόμενοι έχουν καθήκον να σέβονται και να τιμούν τους ποιμένες τους σαν πατέρες τους και να υπακούουν σε όλα όσα αυτοί τους παραγγέλνουν και είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.
Αν βλέπουν σ’ αυτούς καμιά έλλειψη, να την αποδίδουν στην ανθρώπινη ασθένεια και αδυναμία, χωρίς να τους κατηγορούν. Βέβαια μπορεί ο ποιμαινόμενος, από αγάπη και αγνό ελατήριο, αποβλέποντας σε πνευματική ωφέλεια και οικοδομή να υποδείξει, με τον πρέποντα σεβασμό, στον ίδιο τον ποιμένα το τυχόν ελάττωμά του. Δεν έχει το δικαίωμα όμως να κακολογεί και να τον δυσφημεί, ιδίως που με την κακολογία και δυσφημία έρχεται στο λαό πνευματική βλάβη και όχι ωφέλεια.
Είναι υποχρεωμένοι ακόμη οι πιστοί να εισφέρουν και αυτοί για την κάλυψη των υλικών αναγκών των ποιμένων τους. Διότι όπως αυτοί επαγρυπνούν και προσεύχονται για τους ποιμαινόμενους και φροντίζουν για την πνευματική τους μόρφωση και σωτηρία και αγιάζουν αυτούς με τα Μυστήρια, έτσι είναι δίκαιο οι ποιμαινόμενοι να τους βοηθούν στις τυχόν υλικές τους ανάγκες.

Απόσπασμα από το βιβλίο “Ο προορισμός του ανθρώπου”
του Αρχιμανδρίτη Ευσέβιου Ματθόπουλου

http://www.xfd.gr

Η συνεχής Θεία Κοινωνία

Μέσα σ’ αυτή την προσπάθεια έρχεται και ένας άλλος γλυκύς και ειρηνικός τρόπος κάθαρσης του νού κι αυτός είναι η συνεχής Θεία Κοινωνία. Είναι αυτό που λέγει έναν τροπάριο της ακολουθίας της Θείας Μεταλήψεως.

«Θεού το Σώμα και θεοί με και τρέφει,

Θεοί το πνεύμα τον δε νούν τρέφει ξένως»

Αυτός ο λόγος, «τρέφει ξένως», σημαίνει πως το Σώμα και το Αίμα του Χριστού που κοινωνούμε είναι η τροφή που καθαρίζει τους ακάθαρτους λογισμούς και αλλοιώνει αγαθώς τα φρονήματα προς ευσέβειαν. Ο λόγος αυτός μας λέγει ότι η μετοχή στα Άγια Μυστήρια φέρει κατά μυστικό τρόπο την υγεία της ψυχής και του σώματος.

Η συνεχής παρουσία της Θείας Κοινωνίας προσδίδει μυστικά δύο ευλογίες για την αντιμετώπιση των λογισμών, το ένα είναι η δύναμη της αντίστασης και το άλλο είναι ο θείος έρωτας.

Η παρουσία του Χριστού μέσα μας με την συνεχή Θεία Κοινωνία ντύνει τον πιστό με μια αγγελική πανοπλία για να μπορεί να αντέχει στα δόλια βέλη του πονηρού. Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στην ύπαρξη του χριστιανού κατά μυστικό τρόπο , όπως το λέγει η προσευχή αυτή της Θείας Μεταλήψεως: «Είναι το Σώμα του Θεού που τον θεώνει και τον τρέφει, τους θεώνει το πνεύμα και τρέφει το νού με θεϊκό τρόπο». Ο νούς και η καρδιά του αγιάζονται και δυναμώνουν και αποκτούν την δύναμη να αντιστέκονται. Και λέγει ο Ιερός Χρυστόστομος:

«Η Θεία Κοινωνία είναι ένας ποταμός πιο δυνατός και πιο σφοδρός απ’ τη φωτιά, που όμως δεν κατακαίει, αλλά περιλούει και πυρπολεί αφλέκτως αυτόν που παίρνει αυτή την τροφή των αγγέλων μέσα του. Να! όπως παίρνεις το χρυσό και καθώς λειώνει στη φωτιά, αν ήταν δυνατόν να γίνει και να βουτούσες μέσα στο χέρι σου ή τη γλώσσα σου σ’ αυτόν ,τότε αμέσως θα γινόταν χρυσή , έτσι κι εδώ κι ακόμη πιο πολύ χρυσώνει την ψυχή σου το αίμα του Χριστού».

Με τη συνεχή θεία κοινωνία δυναμώνει η θέληση του πιστού και στηρίζεται από τον Χριστό με «πνεύμα ηγεμονικό» μπροστά στην ολισθηρότητα των λογισμών. Αντιστέκεται στον πειρασμό με μια δύναμη που ξεπηδά μόνη της από την καρδιά του. Μάλλον πρέπει να πούμε καλύτερα πως ο Χριστός είναι Αυτός που πολεμά και κάνει τον αγώνα και σώζεται ο πιστός εφ’ όσον είναι εντός του. Αφήνει σ’ αυτόν να πολέμα και να υπερασπίζεται. Στην πνευματική πρακτική διαπιστώνει κανείς ότι πολλές περιπτώσεις ανθρώπων μέσα από την συνεχή Θεία Κοινωνία έχουν θεραπευθεί από διάφορα ψυχικά νοσήματα.

Πολύ όμορφα και πάλι ο ίδιος ο Ιερός Πατήρ μιλά για το αίμα του αμνού που άλειψαν το Πάσχα οι Εβραίοι στις πόρτες τους και σώθηκαν από τον ολοθρευτή άγγελο και το αντιπαραβάλλει με το Αίμα του Χριστού, που κοινωνούμε στην Θεία Ευχαριστία

«Βλέπεις πως το αίμα εκείνο το αναίσθητο, το άψυχο, έσωσε τους ανθρώπους που έχουν ψυχές όχι επειδή ήταν αίμα, αλλά επειδή συμβόλιζε και προφήτευε την θυσία και το αίμα του Χριστού και όταν είδε ο ολοθρευτής το αίμα επιχρισμένο τις πόρτες, δεν τόλμησε να μπει μέσα. Έτσι λοιπόν και τώρα, όταν βλέπει ο διάβολος όχι πια το αίμα εκείνο το συμβολικό χρισμένο στις πόρτες, αλλά το αληθινό Αίμα του Χριστού χρισμένο στο στόμα των πιστών , στην πόρτα του χριστοφόρου ναού, δεν θα διστάσει πολύ περισσότερο; Διότι , αν άγγελος είδε τον συμβολικό αυτόν τύπο και ντράπηκε, πολύ περισσότερο ο διάβολος δεν θα φύγει βλέποντας αυτό το Σώμα και το Αίμα του Χριστού;».

Ο διάβολος φοβάται την Θεία Κοινωνία. Είναι αυτό που τον πονά και τον διαλύει και αδυνατεί και υποχωρεί, όταν βρίσκεται μπροστά στους συνεχώς κοινωνούντας των Αγίων Μυστηρίων. Είναι όντως το μυστικό φάρμακο που θεραπεύει τον ποικίλο λογισμό που κολλάει σαν πειρασμός μέσα στην σκέψη και καταναγκαστικά τον εμπαίζει.

Πολύ πρακτικά μας μιλάει για το θέμα αυτό ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων:

«Αν το δηλητήριο του εγωισμού σε κάνει να υποφέρεις τρομερά όπως πάντα, λάβε το μυστήριο και ο ταπεινός άρτος θα σου δώσει τη γαλήνη. Αν η ζήλια μαραίνει με τον καυτερό της άνεμο την καρδιά σου , λάβε τον άρτο των αγγέλων και η πραγματική αγάπη θα φουντώσει μέσα σου. Αν η τεμπελιά σ’ έχει κυριεύσει και νοιώθεις πως δεν έχεις κέφι για προσευχή και γα άσκηση της αγάπης στο διπλανό σου, δυναμώσου με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Ασφαλώς η καρδιά σου θα γεμίσει από αγάπη. Επιτέλους αν νιώθεις να σε πιέζει ο πειρασμός για να κάνεις μια ανήθικη πράξη, ω! τότε, προπαντός τότε! λάβε το μεγαλύτερο από τα μυστήρια, και το πανάγιο σώμα του Χριστού θα σε κάνει κ’ εσένα αγνό και ολόλευκο σαν κρίνο».

Με τη συνεχή παρουσία Του κυρίου μαραίνει τον πειρασμό και ειρηνεύει την καρδιά του ανθρώπου. Είναι προτιμότερο πάνω στον πειρασμό , αντί να ξεριζώνει κάποιος με τα χέρια του το δένδρο αυτό και να πονά χωρίς αποτέλεσμα, καλύτερα να τον μαραίνει με την αγάπη στον Χριστό και την διαρκή παρουσία Του. « Η αγάπη του Χριστού νικά την αγάπη του κόσμου, «έρως έρωτι νικάται». Χριστιανός είναι αυτός που την ζωή του την συμπλέκει σε έναν μεγάλο έρωτα με τον Θεό και όχι σε έναν φόβο και άγχος για την αμαρτία και την ενοχικότητα. Δεν παλεύει τόσο με τους πειρασμούς και τον διάβολο, γιατί τους περιφρονεί και αδιαφορεί για τον πόλεμο τους, αλλά παλεύει με έναν σκοπό, να αγαπήσει πιο πολύ τον Χριστό. Αυτός ο θείος έρωτας έρχεται κατά κύριο λόγο με τη συνεχή Θεία Κοινωνία του τιμίου Σώματος και Αίματος του Κυρίου. Αυτός ο Χριστός , εντός ημών, έχει μόνο την δύναμη να μαράνει εξ ολοκλήρου τους πειρασμούς.

Οι Εβραίοι , κάθε φορά που ατένιζαν το πρόσωπο του Μωϋσή όταν κατέβαινε απ’ το Σινά, θαμπώνονταν και δεν μπορούσαν να τον αντικρύσουν , διότι έλαμπε σαν ήλιος. Έτσι ακριβώς , λέει ο Ι. Χρυσόστομος, «και οι δαίμονες εκθαμβούνται , τρέμουν και αποφεύγουν να βλέπου το πρόσωπο ενός που μεταλαμβάνει, διότι εκείνη την ώρα μία θεϊκή φωτιά ξεπετάγεται από το στόμα , θέμα θαυμαστό στους αγγέλους , φοβερό στον διάβολο».

Η συνεχής Θεία Κοινωνία με τα χρόνια που περνούν γίνεται το ουράνιο φάρμακο της ψυχικής ηρεμίας και της αγγελικής αλλαγής του ανθρώπου. Εγκαθίσταται μέσα στην καρδιά του ο θείος έρωτας. Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού γίνεται το εμβόλιο της ψυχής του. Και όπως ένα άγριο δένδρο δεν μπορεί να αλλάξει όσο και να το σκαλίζουμε, όσο και να το ποτίζουμε, παρά μονάχα εάν το εμβολιάσουμε, έτσι και ο άνθρωπος, άγριο δένδρο με πάθη και αδυναμίες,, εμβολιάζεται και μεταμορφώνεται με το ουράνιο μπόλι, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Γίνεται από «αγριαέλαιος» «καλιέλαιος». Η καλλιέργεια τα ψυχής και η ειρήνευσή της από τους πειρασμούς του νου και της καρδίας γίνεται με μυστικό τρόπο και μέσα στον χρόνο από τον γεωργό Χριστό. Έλεγε: «Αυτομάτη γάρ η γη καρποφορεί». Η συνεχής Θείας Κοινωνία φέρει τον αληθινό αγιασμό και την απάθεια στους πειρασμούς. Εξάλλου , χριστιανός είναι μόνο εκείνος που ζει συνεχώς εν μετανοία και εγκεντρισμένος στο σώμα του Χριστού με την συνεχή Θεία Κοινωνία.

Όμως η συνεχής Θεία Κοινωνία δεν μπορεί να εφαρμοστεί με ωφελιμιστικό τρόπο , ούτε και με καταναγκαστικό, διότι δεν πρόκειται ποτέ να ωφελήσει. Η Θεία Κοινωνία δεν είναι ένα αντικαταθλιπτικό φάρμακο, που το παίρνει κανείς δι’ επιβολής και εξ ανάγκης στην δυσκολία, περιμένοντας μαγικά το θαύμα, αλλά είναι η εξ όλης καρδίας ένωση μας με τον ίδιο τον Θεό, που ζει μέσα μας και εμείς εγκεντρισμένοι στο Σώμα Του. Ο πιστός που ζει στην Εκκλησία με την συνεχή Θεία είναι Θεοφόρος και Χριστοφόρος, όμαιμος και σύναιμος του Χριστού, κι αυτό μέσα στον χρόνο φέρει τον καρπό του, την κάθαρση του νου και της καρδιάς. Όπου κατοικεί ο Χριστός βασιλεύει η πηγαία χαρά και ειρήνη. Η συμμετοχή στο Ιερό Μυστήριο με την προετοιμασία των ευχών της Θείας Μεταλήψεως οδηγούν σε μία συναίσθηση των αμαρτιών και σε έναν θείο έρωτα και εκζήτηση του ελέους του Θεού. Ο φόβος Θεού και ο πόθος Θεού είναι ο άριστος της καρδιάς τρόπος προετοιμασίας για την Κοινωνία του Θεού. Και εδώ όταν λέμε φόβο Θεού δεν σημαίνει τον τρόμο του ανθρώπου σαν να βρίσκεται ενώπιον ενός αδυσώπητου άρχοντος που πρόκειται να τον τιμωρήσει και να τον κατακόψει και ως καταναγκασμένος δούλος τον φοβάται, αλλά σημαίνει την εν μετανοία και μετά δακρύων συναίσθηση των αμαρτιών του, καθώς και την γλυκεία αγάπη και συγχώρηση του Θεού. Όταν ο άνθρωπος μέσα στην καρδιά του διεργάζεται το μυστήριο της μετανοίας καθώς και το μυστήριο του θείου πόθου και έρωτος, τότε τα άχραντα Μυστήριο και ο Άρτος της Ζωής είναι καθαρτικός του νου τρόπος.

Αρχ. Σεβαστιανός Τοπάλης

Μετάνοια και ψυχική υγεία κατά τον Ιερό Χρυσόστομο

Γ΄. Η άμεση και πρακτική αντιμετώπιση των ψυχικών νοσημάτων από πνευματικής σκοπιάς

4.Η συνεχής Θεία Κοινωνία.

Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας.

Ή διαβολή είναι πολύ κακό. Γι’ αυτό καί ό πειρασµός λέγεται διάβολος. ∆ιαβάλλει- άλλα λέει στον έναν, άλλα στον άλλον καί δηµιουργεί σκάνδαλα

Τι σκανδαλοποιοί είναι µερικοί!
Ήταν δυό φίλοι στην Κόνιτσα πολύ αγαπηµένοι. Τις γιορτές και τις Κυριακές δέν γύριζαν µέσα στην πόλη· έρχοντανστό µοναστήρι, στό Στόµιο· έψελναν κιόλας. Ύστερα ανέβαιναν στό βουνό,
Μιά µέραένας διεστραµµένος τύπος τους έβαλε σκάνδαλα. Πάε ιστον έναν καί τοϋ λέει: «Ξέρεις τί είπε για σένα αυτός; Αυτό καί αυτό». Πάει µετά καί στον άλλον καί τοϋ λέει: «Ξέρεις τί είπε γιά σένα αυτός πού τον έχεις φίλο;

Αυτό καί αυτό». Αµέσως έγιναν καί οι δυό θηρία καί πιάνουν έναν καυγά µέσα στό µοναστήρι! Έν τω µεταξύ εκείνος πού έβαλε τό φυτίλι έφυγε, καί αυτοί δώσ'του νά µαλώνουν. Ό µικρότερος ήταν καί λίγο νευρικός καί έβριζε τον µεγαλύτερο.
«Τώρα, λέω, τί νά κάνω; Βρέ τον πειρασµό, τί κάνει!». Πάω καί λέωστον µεγάλο:
«Κοίταξε, µικρός είναι· άφοϋ είναι καί λίγο νευρικός, µην τόνπαρεξηγής- ζήτησε του συγγνώµη». «Πάτερ, τί συγγνώµη νά ζητήσω, µού λέει,δέν βλέπεις πώς µέ βρίζει; Έγώ ούτε καν έχω ιδέα από αυτά πού λέει». Πάω καί στον µικρό καί τοϋ λέω: «Κοίταξε, µεγάλος είναι· δέν ειναι έτσι πού τά βλέπεις τά πράγµατα· πήγαινε, ζήτησε του συγγνώµη». Αρπάχθηκε εκείνος· έβαλε τις φωνές: «Θά µαλώσουµε καί µαζί, Πάτερ!». «Έ, νά µαλώσουµε, ρέ Παντελή! Άφησεµε όµως νά ετοιµασθώ λίγο...», τοϋ είπα καί έφυγα. Έξω άπό τό µοναστήρι είχακάτι ξύλα µακριά, γιά νά φράξω τόν κήπο. Πάω, παίρνω άπό τετρακόσια µέτρα µακριά ένα ξύλο κοντά πέντε µέτρα καί τό σβάρνιζα σιγά-σιγά, γιά νά τόν κάνω νά γελάση. Εκείνος άκουγε πού τό σβάρνιζα, άλλα πού νά φαντασθή τί τό ήθελα! Μπήκα µέσα στην αυλή σβαρνίζοντας τό ξύλο, µέχρι πού έφθασα κάτω άπό τόν νάρθηκα. «Σταµάτα, ρέ Παντελή, νά µαλώσουµε!», λέω. Έσκασαν στά γέλιακαί οι δυό, µόλις κατάλαβαν τί τό ήθελα τό ξύλο! Αυτό ήταν. Έσπασε ό πάγος. Έσκασε ό διάβολος. «Είστε στά καλά σας; τους λέω· τί εΐναι αυτά;». Και αγαπήθηκαν πάλι.-
Ή διαβολή τήν ίδια µέρα έγινε;-
Ναί, και βρίζονταν άσχηµα! Βλέπεις ό διάβολος τί κάνει;
Ό άλλος ίσως τους ζήλευε πού ήταν τόσο αγαπηµένοι σάν αδέλφια, διέβαλε τον έναν στον άλλον καί έφυγε.
Ή διαβολή είναι πολύ κακό. Γι’ αυτό καί ό πειρασµός λέγεται διάβολος.
∆ιαβάλλει- άλλα λέει στον έναν, άλλα στον άλλον καί δηµιουργεί σκάνδαλα. Καί ειδές, τά πίστεψαν οι καηµένοι καί πιάστηκαν!- Επίτηδες τά είπε εκείνος;- Ναί, γιά νά τους χωρίση από... αγάπη, ήγουν από φθόνο...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ   ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΗΣΗ 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ    25 ΝΟΕ 2012

Λειψανοθήκη της Ιεράς Μονής Θεοβαδίστου Όρους Σινά, Αγίας Αικατερίνης, με το άφθαρτο χέρι της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης.

Λειψανοθήκη της Ιεράς Μονής Θεοβαδίστου Όρους Σινά, Αγίας Αικατερίνης,
με το άφθαρτο χέρι της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης.

Ι.Μ. ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΙΝΑ

Ένα οδοιπορικό στην Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης στο όρος Σινά. Της δημοφιλούς περιηγήτριας Μάγιας Τσόκλη στην τηλεοπτική εκπομπή της ΝΕΤ, Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα με την Μάγια Τσόκλη.
A pilgrimage to the Holy Monastery of Saint Catherine at Mount Sinai. The popular pilgrim Tsokli Maya in the television broadcast of NET Travel to Greece with Maya Tsokli.

Πως πρέπει να παίρνουμε το αντίδωρο και τι πρέπει να ξέρουμε για αυτό;

Ο Ιερός Καβάσιλας μας λέει: «Ο άρτος που διανέμεται ως αντίδωρο, έχει από πριν αγιασθεί,

επειδή προσφέρθηκε στον Θεό. Όλοι οι εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί τον δέχονται με ευλάβεια μέσα στην δεξιά κυρτή τους παλάμη και ασπάζονται το δεξί χέρι του Ιερέως που πριν από λίγο ακούμπησε και κομμάτιασε το πανάγιο Σώμα του Σωτήρος Χριστού. Επειδή αγιάσθηκε ολόκληρο, γιαυτό πιστεύεται από την Εκκλησία μας ότι το χέρι του λειτουργού μεταδίδει αυτόν τον αγιασμό σε όσους το αγγίζουν και το ασπάζονται»



Βασικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε για το αντίδωρο:

Πρέπει να μοιράζεται μέσα σε ησυχία και τάξη

Το παίρνουμε από το χέρι του Ιερέα και όχι από το παγκάρι

Τοποθετούμε το δεξί μας χέρι πάνω στο αριστερό και με ανοιχτή την παλάμη

Οι ιεροψάλτες ψάλλουν ύμνους κατά την διάρκεια της διανομής

Πρέπει να είμαστε νηστικοί για να το φάμε.

Το καταναλώνουμε όλο και δεν το πετάμε πουθενά.

Μην ξεχνάμε ότι δίνεται αντί-δώρου δηλαδή αντί για το μεγάλο δώρο που είναι η Θεία Κοινωνία, αλλά και ως επιπλέον δώρο για αυτούς που κοινώνησαν. Εδώ πρέπει να διευκρινιστεί ότι ουδεμία σύγκριση πρέπει να γίνεται μεταξύ του αντιδώρου και της Θ. Κοινωνίας ή να θεωρηθεί το αντίδωρο ως “ισάξιο” της Θ.Κοινωνίας.



Πιο αναλυτικά (του π.Θεολόγου) :

α. Το αντίδωρο βγαίνει από τα πρόσφορα, που προσεκόμισαν και προσέφεραν οι πιστοί, προκειμένου να τελεσθεί η Θ.Λειτουργία. (γι’αυτό και η ονομασία “πρόσφορο”, από το ρήμα προσφέρω). Το πρόσφορο ζυμώνεται με προσευχές και θυμιάματα και σφραγίζεται με τα σύμβολα του Χριστού μας ΙC XC ΝΙΚΑ. Γι’αυτό ήδη από την παρασκευή του ενέχει ευλογία, δεν είναι κοινός άρτος. Με το που προσφέρεται στο Αγιο Βήμα, αποκτά ακόμη μεγαλύτερο αγιασμό. Τελικά, αμέσως μετά τον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, όπου το τμήμα του προσφόρου, που προσκομίσθηκε στο Αγιο Δισκάριο και την Αγία Τράπεζα, έγινε Σώμα και Αίμα Χριστού, παίρνει ο Λειτουργός τα κάνιστρα με το Αντίδωρο ένα-ένα και τα υψώνει εμπρός από την Αγία Τράπεζα λέγοντας “Μέγα το Όνομα της Αγίας Τριάδος”. Αυτό είναι μιά προσομοίωση της πράξεως που προηγήθηκε στο “τα σα εκ των σων”, όπου ο Λειτουργός ύψωσε και σχημάτισε στον αιθέρα το σχήμα του Τιμίου Σταυρού, δοξολογώντας ευγνωμονικά τον Πλαστουργό μας. Έτσι το Αντίδωρο αποκτά και μιά ακόμη ευλογία. Επίσης ωρισμένοι Ιερείς λέγουν και μιά άλλη σύντομη ευχή (όχι απαραίτητη – η ευλογία κατέρχεται με τη Δοξολόγηση του εν Τριάδι Προσκυνητού και Λατρευτού Θεού μας): “ευλόγησον, Κύριε, τους άρτους τούτους και τους εξ αυτών μεταλαμβάνοντας αγίασον”. Ομοίως, άλλοι Λειτουργοί προσθέτουν έναν Θεομητορικό Ύμνο: “η το Χαίρε δι’Αγγέλου δεξαμένη και τεκούσα τον Κτίστην τον ίδιον, Παρθένε σώζε τους σε μεγαλύνοντας”. Και κάπου συνάντησα έναν ευσεβέστατο Εφημέριο (σε χωριό των Καλαβρύτων) που λειτουργεί καθημερινώς! να λέει “η το Χαιρε δι’Αγγέλου δεξαμένη και τεκούσα τον Κτίστην τον ίδιον, Παρθένε Υπερένδοξε, Απειρόγαμε, Υπερευλογημένη, σώζε τους σε μεγαλύνοντας”. Τούτο, πραγματικά, έχει τη θέση του, διότι το Αντίδωρο συμβολίζει το σώμα της Αειπαρθένου. Είναι τμήμα του προσφόρου, απ’όπου προήλθε ο Αμνός του Θεού. Και άκουσα κάποτε ένα παιδάκι που κοινώνησε να προσέρχεται στο Αντίδωρο και να λέει, “μαμά, να πάρουμε τώρα και την Παναγία μας”.



β. Καλό είναι το Αντίδωρο να υπάρχει σε ένα κάνιστρο κοντά σε όσους κοινωνούν, ώστε αμέσως μετά τη Θ.Μετάληψη να λαμβάνουν ένα κομμάτι και να σπογγίζουν τα χείλη και το στόμα τους.

γ. Μερικοί αποζητούν το λεγόμενο “Ύψωμα”. Αυτό είναι Αντίδωρο, αλλά τέτοιο κομμάτι που να διατηρεί τη σφραγίδα του Κυρίου (IC XC ΝΙΚΑ) πάνω του. Και το θεωρούμε πιό τιμητικό. Το προσφέρει ο Ιερεύς σε όσους ήδη είχαν προσκομίσει πρόσφορο γιά την τέλεση της Θ.Λειτουργίας, ή σε όσους τιμώνται (πχ Δήμαρχος του τόπου) ή σε συγγενείς ανθρώπου, του οποίου τελούμε Μνημόσυνο, προς παρηγορίαν τους μεγαλυτέρα. Τούτο όμως δεν πρέπει να καταλήγει να γίνεται αφορμή ξεσυνέργιας ή παρεξηγήσεων. Ίδια είναι η ευλογία που παίρνουμε. Ακόμη και με τα ψίχουλα που απέμειναν στο κάνιστρο!! Κι’όσο πιό ευλαβική και κατανυκτική και ανώτερη και εύτακτη είναι η ψυχή μας, τόσο πιό πολύ ωφελούμεθα..

δ. Παίρνοντας το αντίδωρο από το χέρι του Ιερέα, συγχρόνως και επικοινωνούμε μαζί του. Τον προσεγγίζουμε. Έκείνος λουσμένος στην ιερότητα και τη θεΪκή Χάρη (και στον ιδρώτα συχνά, έναν ξεχωριστό ιδρώτα κατανύξεως) κι’οι εκκλησιαζόμενοι, που μέχρι τώρα ήταν απέναντι, κάπως απόμακροι, να έρχονται και να τον εγγίζουν, σα να εγγίζουν τον ίδιο το Χριστό μας. Εκείνη τη στιγμή και ο Ιερέας θα δείξει μιά διακριτική οικειότητα προς κάθε ψυχή της Ενορίας του, θα τους χαιρετήσει με το όνομά τους, θα τους ευχηθεί, θα στείλει χαιρετίσματα σε κάποιον κατάκοιτο της οικογενείας κοκ. Λιτά όμως. Και χωρίς διαχύσεις ή πληθωρικά χαμόγελα ή άσχετα θέματα και καθυστερήσεις. Μέσα στο κλίμα της Λειτουργίας!.

ε. Αρκετές φορές από τα πρόσφορα που έφεραν οι πιστοί περίσσεψαν πολλά. Είναι ευλογία αυτό. Δείχνει πόσο οι πιστοί συμμετέχουν στο μεγάλο γεγονός της Θ.Λειτουργίας. Οι Ιερείς κρατούν ωρισμένα, γιά να λειτουργήσουν ενδιαμέσως της εβδομάδος, και τα υπόλοιπα είναι επιτρεπτό να τα διοχετεύσουν σε σπίτια ευσεβών χριστιανών. Σκεφθείτε μάλιστα όταν υπάρχει πανηγύρι, πόσα περισσεύουν!.. Δεν είναι άτοπο να τα παραλάβουν οι πιστοί, αλλά πρέπει να παρατεθούν στο τραπέζι, όπου καθόμαστε κανονικα΄και κάνουμε προσευχή, τραπέζι οικογενείας, όπου όλα είναι ευλογημένα και ιερά, και έτσι το πρόσφορο, που το λαμβάνουμε ως ψωμί, προσθέτει στην ιερότητα του τραπεζιού μας. Υπάρχει και η περίπτωση να το φρυγανίσουμε λίγο, ώστε να διατηρηθεί και να το λαμβάνουμε με το τσάϊ μας. Ομοίως και ευλογημένο τμήμα Αντιδώρου μπορούμε να φρυγανίζουμε (γιά να διατηρηθεί πολλές μέρες), ώστε να λαμβάνουμε το πρωϊ κατά την προσευχή μας..

Πηγή:orthodox-answers.blogspot.gr