Για την πλάνη των Πεντηκοστιανών

Για την πλάνη των Πεντηκοστιανών
- Γέροντα, αυτά που λένε όσοι προχωρούν σους Πεντηκοστιανούς , ότι δηλαδή βλέπουν οράματα, μιλούν γλώσσες κ.λ.π. , είναι από φαντασία ή από δαιμονική ενέργεια;
- Από δαιμονική ενέργεια είναι. Γιατί, όταν πηγαίνουν στους Πεντηκοστιανούς και ξαναβαπτίζωνται, περιφρονούν , αρνόυνται το Άγιο Βάπτισμα- « ομολογώ εν Βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών », λέει το Σύμβολο της Πίστεως –οπότε ξεβαπτίζονται , δέχονται δαιμονικές ενέργειες και μιλούν βρρρ…δήθεν γλώσσες. « Μιλάει, λένε , το Άγιο Πνεύμα της Πεντηκοστής » . Δεν είναι το Άγιο Πνεύμα. Είναι ένα σωρό ακάθαρτα πνεύματα. Τι γλωσσολαλιές; Ασυναρτησίες είναι αυτά που λένε. Ούτε οι ίδιοι τα καταλαβαίνουν. Τα μαγνητοφωνούν κιόλας και ύστερα κάνουν στατιστικές και βγάζουν συμπεράσματα: « Έχει τόσα « αλληλούια » στην τάδε γλώσσα, τόσα στην τάδε… » . Μα μέσα στα τόσα « βρρρ… » κάτι θα βρης που θα μοιάζει και με « αλληλούια » σε κάποια από τις γλώσσες του κόσμου! Και βλέπεις, ενώ κάτι είναι δαιμονικό, αυτόν τον δαιμονισμό τον θεωρούν ενέργεια του Αγίου Πνεύματος και λένε πως ζουν ό,τι έζησαν και οι Απόστολοι την ημέρα της Πεντηκοστής. Είναι βλασφημίες αυτά που πιστεύουν , γι’ αυτό δαιμονίζονται.
- Γέροντα, γιατί ξαναβαπτίζονται;
- Γιατί λένε: « Όταν βαπτίσθηκα, ήμουν μικρός και δεν ήξερα. Τώρα βαπτίζομαι εν γνώσει μου » . Ξαναβαπτίζονται και δικαιολογούν τις αμαρτίες τους . Αν η Εκκλησία δεν είχε τον νηπιοβαπτισμό, όσοι θα πέθαιναν , πριν βαπτισθούν, τι θα γίνονταν ; Γι’ αυτό γίνεται ο νουνός εγγυητής , λέει το Σύμβολο της Πίστεως και έχει ευθύνη για το παιδάκι, ώσπου να μεγαλώση. Μήπως αδικείται που βαπτίζεται μικρό; Όχι, ίσα-ίσα βοηθιέται, γιατί κοινωνάη. Και όταν μεγαλώση, αν μολύνη το Άγιο Βάπτισμα με κάποια αμαρτία, υπάρχει η μετάνοια και η εξομολόγηση που θα ξεπλύνουν αυτήν την αμαρτία, όχι να πάη να βαπτισθή ξανά!

Πνευματικός αγώνας » ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

 

 

Να προσέχομε να μην αγανακτούμε για τους ανθρώπους που μας βλάπτουν, μόνο να προσευχόμαστε γι' αυτούς με αγάπη

Να προσέχομε να μην αγανακτούμε για τους ανθρώπους που μας βλάπτουν, μόνο να προσευχόμαστε γι' αυτούς με αγάπη. Ό,τι κι
αν κάνει ο συνάνθρωπός μας, ποτέ να μη σκεπτόμαστε κακό γι' αυτόν. Πάντοτε να ευχόμαστε αγαπητικά. Πάντοντε να σκεπτόμαστε το καλό. [...] Όταν κακομελετάμε, κάποια κακή δύναμη βγαίνει από μέσα μας και μεταδίδεται στον άλλον, όπως μεταφέρεται η φωνή με τα ηχητικά κύματα, και όντως ο άλλο παθαίνει κακό. Γίνεται κάτι σαν βασκανία, όταν ο άνθρωπος έχει για τους άλλους κακούς λογισμούς... Δεν προκαλεί ο Θεός το κακό αλλά η κακία των ανθρώπων. Δεν τιμωρεί ο Θεός, αλλά η δική μας κακή διάθεση μεταδίδεται στην ψυχή του άλλου μυστηριωδώς και κάνει το κακό. Ο Χριστός ποτέ δεν θέλει το κακό. Αντίθετα παραγγέλλει: "Ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς..."

Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο: "Βίος και Λόγοι", Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, έκδ. Ι. Μονής Χρυσοπηγής

 

HΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 3 ΙΑΝ2013

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΓΑΒΡΙΗΛ  ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ !
  , ΣΤΑΥΡΟΣ , ΗΛΙΑΣ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ



ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ  ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ  ΤΟΥΣ  ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Το Άγιον Όρος του Ν. Γ. Πεντζίκη

Μέσα από τις ανέκδοτες χειρόγραφες σημειώσεις και τα σχέδια από το πολυήμερο ταξίδι του λογοτέχνη στον Άθω, το 1952

της Γιωτας Μυρτσιωτη

«Θα’ θελα να δείτε το Αγιον Ορος σαν μια φρέσκια σάρκα που ομιλεί τη γλώσσα της αιωνιότητας. Ιδού πώς ένα παιδί παρετυμολόγησε το αρχαίο όνομα του Αθω: Α και Ω = αρχή και τέλος, Θ στη μέση = ο Θεός. Σαν εικόνα το Αγιον Ορος οδηγεί από το άμεσο κατευθείαν στο νοούμενο».

Δεκέμβριος του 1952. Με φόντο μια Ελλάδα που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης εγκαινιάζει τη δεύτερη ατομική του έκθεση στο Γαλλικό Λύκειο Θεσσαλονίκης με μια διάλεξη για το Αγιον Ορος. Η ομιλία του «Προσεγγίσεις στο Αγιον Ορος» από την οποία προέρχεται το παραπάνω απόσπασμα είναι μεστή, ζωντανή, βιωματική. Είναι κατάθεση ψυχής. Εμβαθύνει «περί του κόσμου και της ανθρώπινης ζωής» και κλείνει με ένα περιστατικό στο Αγιον Ορος. Ζωγραφιές με αγιορείτικα θέματα και λόγος ανακεφαλαιώνουν θαρρείς όλη την –εικοσαετή ώς τότε– επικοινωνία του με τον Αθω και τους Αγιορείτες.

2012. Στα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της «μητέρας πατρίδας» και της Αθωνικής Χερσονήσου, οι ανέκδοτες χειρόγραφες σημειώσεις και τα σχέδια από το πολυήμερο ταξίδι του ΝΓΠ στο Αγιον Ορος, πάνω στα οποία στηρίχθηκαν ομιλία και πίνακες της δεύτερης ατομικής του έκθεσης, βγαίνουν για πρώτη φορά από το αρχείο του. Βρίσκονται συγκεντρωμένα σ’ ένα σημειωματάριο που κρατούσε ο Θεσσαλονικιός λογοτέχνης κατά τη διάρκεια της 20ήμερης διαμονής σε σκήτες και μοναστήρια της Αθωνικής χερσονήσου. Η πολυήμερη «στάση» του στο Αγιον Ορος, Ιούλιο και Αύγουστο του ’52, ήταν ίσως η πιο καθοριστική στην σχεδόν εξηντάχρονη διαδρομή του στις τέχνες και τα γράμματα (1993-1934) στις 2.170 μέρες δηλαδή, από το πρώτο χρονολογημένο σχέδιο (7 Ιουνίου 1934) μέχρι το έργο που ζωγράφιζε και άφησε ημιτελές όταν απεβίωσε, στις 13 Ιανουαρίου 1993.

Το «Αγιορειτικό Σημειωματάριο, 1952», ένα τετράδιο 50 σελίδων, γραμμένο παντού και στις δύο όψεις, συμπυκνώνει την ωριμότητα της σχέσης Πεντζίκη - Αγίου Ορους. Μια σχέση που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη και κορυφώθηκε σταδιακά στον μετέπειτα βίο του, μέσα από 94 συνολικά επισκέψεις στην Αθωνική πολιτεία. Εμπεριέχει μια αρκετά πιστή καταγραφή της μεγαλύτερης σε διάρκεια διαμονής του Ν. Γ. Πεντζίκη στο Α.Ο. σε μια «χρονιά - καμπή», όπως τη χαρακτηρίζει ο γιος του Γαβριήλ Ν. Πεντζίκης, σε πολλά επίπεδα: συγγραφικό, ζωγραφικό, επαγγελματικό, οικογενειακό (γεννιέται ο γιος του).

Ν.Γ.Πεντζίκης. Ο Άθως από τη Μονή Κουτλουμουσίου, τέμπερα σε χαρτόνι 22,5Χ33 εκ.

Οι μύχιες σκέψεις του

Στο σημειωματάριο, ο ΝΓΠ γράφει και σχεδιάζει με μολύβι για την καθημερινή ζωή στη μοναστική πολιτεία. Στα Καυσοκαλύβια, στη Μονή Κουτλουμουσίου, στη Μονή Γρηγορίου. Σχέδια, παρατηρήσεις, σχόλια και σημειώσεις καλύπτουν κάθε κενό στο χαρτί. Οριζόντια και πλάγια. Περιγράφει λεπτομερώς ανθρώπους, τόπους και γεγονότα, ξεδιπλώνει σκέψεις για το «άχρονο θαύμα», το περιβάλλον, ανθρώπινο, κτιστό, φυσικό και υπερφυσικό. Παρατηρεί αγιορείτες σε διακονήματα μεταφέροντας τις μύχιες σκέψεις του στο χαρτί, για να τις μετουσιώσει αργότερα σε λογοτεχνικά κείμενα

. Αντιγράφει επιγραφές και διακοσμητικά μοτίβα από ενδύματα χορευτών στην παράσταση «Αινείτε τον Κύριον» που βρίσκεται στο κοιμητηριακό παρεκκλήσι της Μονής Γρηγορίου. Κυρίως σχεδιάζει, τοπία και κτίσματα της αθωνικής χερσονήσου. Είναι προσχέδια με μολύβι, ορισμένα με ακριβή χρώματα (ώχρα, πράσινο, μουντό κ.ά.), «καδραρισμένα» έτοιμα να μετατραπούν σε έργα τέχνης.

«Κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα το Αγιον Ορος προσέλκυσε πλήθος καλλιτεχνών και ανθρώπων των γραμμάτων. Από τον διηγηματογράφο Αλέξανδρο Μωραϊτίδη το 1900, ο οποίος εξεμέτρησε το ζην ως μοναχός Ανδρόνικος, ώς τους Νίκο Καζαντζάκη, Αγγελο Σικελιανό, Τάκη Παπατσώνη, Φώτη Κόντογλου, Σπύρο Παπαλουκά, Στρατή Δούκα, Ζαχαρία Παπαντωνίου. Η περίπτωση του ΝΓΠ διαφέρει, όχι μόνο γιατί επισκέπτεται για πρώτη φορά τον Αθω το 1933 σε ηλικία 23 ετών, πριν καν καθιερώσει την ατομική του δημιουργική έκφραση, αλλά σε αντίθεση με τους ομότεχνους του όπως ο Τ. Κ. Παπατσώνης και Ζαχαρίας Παπαντωνίου, που καταγράφουν την αθωνική εμπειρία με μακροσκελείς παρεμβολές περί αλπικών ασμάτων και Βούδα, ο συγγραφέας ΝΓΠ στα κείμενά του “αρπάζει τον αναγνώστη από το χέρι και βιάζεται να τον καταστήσει κοινωνό μιας εμπειρίας”», αναφέρει ο Γαβριήλ Πεντζίκης, εξηγώντας τη σημασία της πολυήμερης επίσκεψης του πατέρα του στο Αγιον Ορος το 1952, τρεις μήνες πριν ο ίδιος δει το φως της ζωής.

Ν.Γ.Πεντζίκης. Ηγούμενος και Ερημίτης. 1982, τέμπερα σε χαρτόνι 25,2Χ20 εκ.

Από το 1934

Ο Πεντζίκης, διευκρινίζει ο Γ.Π., επισκέπτεται το Ορος για πρώτη φορά, ένα χρόνο πριν από το πρωιμότερο χρονολογημένο σχέδιό του (Ιούνιος 1934), ενάμιση χρόνο πριν εκδοθεί το πρώτο του μυθιστόρημα (Αντρέας Δημακούδης, ένας νέος μοναχός, 1935), έντεκα χρόνια πριν από την πρώτη δημόσια έκθεση ζωγραφικών του έργων (1944). Μέχρι το 1939 οι επισκέψεις του στην Αθωνική Πολιτεία είναι τακτικές. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής παύει η δυνατότητα προσκυνήματος. Το πολυήμερο ταξίδι του το ‘52 αντιστοιχεί στον παραθερισμό του Πεντζίκη στην Κασσάνδρα την προηγούμενη χρονιά (1951), τον πρώτο μετά τον αναγκαστικό εγκλεισμό του στην πόλη, όπου προκύπτει το μεθυστικό ξέσπασμα της λυρικής τοπιογραφίας στην «Κυρία Ερση» — μυθιστόρημα το οποίο γράφεται και ολοκληρώνεται το 1952 στην πρώτη του μορφή.

Το ταξίδι του ’52 στο Αγιον Ορος έχει μια αντίστοιχη βαρύτητα αλλά και μια πρακτική συνιστώσα: την αποδέσμευσή του από το φαρμακείο στο οποίο οφείλει τη γνωριμία του με το Αγιον Ορος, επισημαίνει ο Γαβριήλ Πεντζίκης. «Τη χρονιά της πρώτης του επίσκεψης, το φαρμακείο που ίδρυσε ο παππούς μου το 1887, προμήθευε ήδη επί τουλάχιστον 25 χρόνια τις μονές και τους μοναχούς του Αθω με ιατρικά σκευάσματα και παρασκευάσματα. Οι αγιορείτες καλόγεροι ήταν τακτικοί πελάτες του και η συναναστροφή μαζί τους καταλυτική. Εχει ήδη γράψει στο μυθιστόρημά του “Ανδρέας Δημακούδης”, στο οποίο διαμορφώνει την ώσμωσή του με το Α.Ο. που θα μπορούσε να τεκμηριώσει το συμπέρασμα ότι το “Ορος πήγε πρώτα στον Πεντζίκη κι όχι ο Πεντζίκης στο Ορος”».

Καμπή αποτελεί η επίσκεψη του ’52 και σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Είναι η πρώτη φορά που πηγαίνει στο Αγιον Ορος ως συνειδητοποιημένος συγγραφέας και καλλιτέχνης. Δεν είναι τυχαίο ότι στο ταξίδι αυτό συνοδοιπόρος ήταν ο φίλος του ζωγράφος Γιώργος Παραλής. Πηγαίνει στο Ορος για να ζωγραφίσει. Εχουν προηγηθεί εκδόσεις βιβλίων, συνεργασίες με εφημερίδες και περιοδικά, τεχνοκριτικές μελέτες των Μπουζιάνη, Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Παπαλουκά, Τσαρούχη, μια ατομική του έκθεση που γνώρισε σχετική εμπορική επιτυχία (’51). Από την πολυήμερη επίσκεψή του προέκυψαν 17 πίνακες με αγιορειτικά θέματα τα οποία ζωγράφισε με βάση τα σχέδια που περιλαμβάνονται στο αγιορείτικο σημειωματάριο. Ορισμένα είναι ακριβώς όπως τα σχεδίασε. Είναι σαφές ότι τα έχει επεξεργαστεί αρκετά στο Αγιον Ορος καθώς έχουν μπει σε τετράγωνο που του επιτρέπει να μεγεθύνει το σχέδιο. Επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη αρχές Αυγούστου και όλο το φθινόπωρο ζωγραφίζει. Ταυτόχρονα, παρά την «οικονομική σφίξη», γράφει με κέφι (Αρχιτεκτονική σκόρπιας ζωής). Προσεγγίζει το Ορος με εικόνες και λόγο.

«Σε αντίθεση με ομοτέχνους του που κονταροχτυπήθηκαν με το Αγιον Ορος ή θήτευαν στον Αθω, ο Πεντζίκης δεν θητεύει στον Αθω, είναι θρέμμα του Αθω», λέει ο Γ.Π

. «Δεν κονταροχτυπιέται, αντίθετα, αισθάνεται ότι κυοφορείται. Το αγιορείτικο περιβάλλον δεν αποτελεί παροδικό συνομιλητή αλλά παράγοντα ζύμωσης, σταθερή συνιστώσα και διαρκές σημείο αναφοράς. Η συνεχής συναναστροφή του με το Αγιον Ορος και τους αγιορείτες θα μπορούσε με ακρίβεια να χαρακτηριστεί “Αθω διά βίου θηλασμός”».

Ν.Γ.Πεντζίκης. Το Κυριακό στα Καυσοκαλύβια. 1952, τέμπερα σε χαρτόνι 22Χ16 εκ.

«Είχα σφίξη οικονομική»

Λίγες ημέρες μετά την επιστροφή του από το Αγιον Ορος, ο ΝΓΠ σε επιστολή του περιγράφει το ταξίδι αλλά και το κέφι του για δημιουργία παρά την «οικονομική σφίξη» και την τραγική κατάσταση του τόπου… Παραλήπτης είναι ο Γαλλοαμερικανός καθηγητής Iατρικής Georges Peret. Τον Ιούνιο του ’52 τον ξενάγησε ο Πεντζίκης σε μια σύντομη επίσκεψη στη Μονή Ξενοφώντος από την οποία χρονολογείται το σχέδιο «Μια πορτοκαλιά όξω από το καθολικό της Ι.Μ. Ξενοφώντος». Ο ΝΓΠ συγκινημένος από τα φιλελληνικά του αισθήματα γράφει:

«Μαζύ μου ήταν και ο ζωγράφος Παραλής που διδάσκει στο εδώ Αμερικανικό Κολλέγιο. Εκαμα 17 πίνακες. Επίσης άλλους 9 είχα κάμει πριν από το Ορος και δεν προφτάσατε να τους δείτε. Εχω εν όλω 68 πίνακες καινούργιους να τους παίζω κομπολόγι, συμπεραίνοντας πάνω στις πιθανότητες της εκκύβευσης του λαχείου. Αλλά μ’ αυτό δεν πρέπει να φανταστείτε ότι κινδυνεύετε ν’ ακούσετε όσ’ ακούν οι Αμερικάνοι από τους δικούς μας, επειδή διαψεύδονται τα όνειρα για ευτυχία και προκοπή που ’χαν κάμει. Πρώτα-πρώτα η κατάσταση του κοσμάκη εδώ είναι αληθινά τραγική ενώ η δική μου απλώς μόνο πάντοτε γελοία.

...Χρόνια τώρα ψήθηκα με τις συνεχείς αποτυχίες μου. Η ιδέα όμως απ’ ό,τι καινούργιο γράφω τώρα με χαροποιεί (σ.σ. Αρχιτεκτονική της σκόρπιας ζωής). Μιλώ πολύ για τη θάλασσα που την χάρηκα αρκετά εφέτος. Από τις εκδρομές μας στις ακρογιαλιές εμπνεύστηκα άλλους 9 πίνακες που δεν τους ξέρετε. Εν όλω 3 πίνακες χώργια που πούλησα άλλους επτά. Δυστυχώς σε τιμή εξευτελιστική επειδή είχα σφίξη οικονομική… Αυτά ’ναι τα χάλια μας. Ισια-ίσια που οικονομώ τα χρώματα. Ολος ο τόπος παραπονιέται για τη φτώχεια. Μ’ αυτό δεν χανόμαστε. Δουλεύω κάθε μέρα με κέφι.»

Ν.Γ.Πεντζίκης. Η Σιμωνόπετρα, 1980, τέμπερα 63Χ39 εκ.

Στους μπαχτσέδες

Κατά τη διαμονή μου σ’ ένα μοναστήρι, συνήθιζα να πηγαίνω και να κάθομαι στον μικρό ναό του κοιμητηρίου, μέσα στους μπαχτσέδες. Θα σας διηγηθώ κάτι που είδα εκεί ένα πρωί: Από τη μικρή πόρτα του περιβόλου, απ’ όπου βγάνουν ραμμένους στο ράσο τους τους μοναχούς για να τους θάψουν, είδα να ’ρχεται ένας μισότυφλος ηλικιωμένος καλόγερος. Προχώρησε ίσαμε την άκρη του κήπου, όπου ήταν μια τριανταφυλλιά ξηρή σχεδόν, δίχως άνθη. Φτάνοντας εκεί άφηκε ανάμεσα στ’ άνανθα κλαδιά και φύλλα ένα άνθος που κράταγε και είπε: «Πάρε να ’χεις κι εσύ, να μη σε καταφρονέσουν». [«Προσεγγίσεις στο Αγιον Ορος», 1952]

Αποσπάσματα από το Σημειωματάριο

- Αναλογίες καλογερικής και στρατιωτικού βίου. Σαν ελληνικό λαϊκό χωριό τα Καυσοκαλύβια, όπου τον ρόλο της γυναίκας στο κάθε σπίτι, παίζει η εκκλησία η προσκολλημένη δίπλα στο κελί.

- Θρησκευάμενος μοναχός Διονυσιάτης πρώην τραμβαγιέρης παπα Θεόκλητος εκ Πατρών συζητών και δογματίζων κατά του Πικάσσο - Φωνή και λαλιά θαύμα υπομονής, τεχνίτης ξυλογλύπτης Αρσένιος, γέρων 86 ετών, κυρτός, εργάζεται ακόμα...

- Φοβούνται οποιοδήποτε αίσθημα που μπορεί να κλονίσει ή να θέσει εν αμφιβόλω τη δύσκολή τους συντήρηση. Το μόνο αίσθημά τους ο σεβασμός σε ό,τι υπήρξε, χωρίς κατανόηση πάντοτε, και η υπομονή που φωτίζει (περίπτωση πάτερ Ισιδώρου) όταν δεν γυρνάει σε πείσμα, φανατισμό και κακία.

Το «Αγιορειτικό Σημειωματάριο, 1952» του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη θα είναι το επίκεντρο μιας αναδρομικής έκθεσης του ζωγράφου και λογοτέχνη στο Μορφωτικό Ιδρυμα της Εθνικής Τραπέζης, ενώ θα εκδοθεί προσεχώς από τις εκδόσεις Ινδικτος.

http://news.kathimerini.gr

Στην Ελασσόνα ο Αρχιεπίσκοπος

Δεύτερη ημέρα της καινούργιας χρονιάς, χθες και ο μακαριότατος αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, τηρώντας το έθιμο των τελευταίων χρόνων (τη συγκεκριμένη ημερομηνία), επισκέφθηκε την... Ελασσόνα, για να ευχηθεί από κοντά τον μητροπολίτη Ελασσόνας για την ονομαστική του εορτή.

Ο αρχιεπίσκοπος έφθασε λίγο πριν τις 12 το μεσημέρι στο Επισκοπείο, όπου τον υποδέχθηκαν με θέρμη ο εορτάζων «οικοδεσπότης» ιεράρχης και οι συνερ - γάτες του, αλλά και ιεράρχες και επίσκοποι από διάφορες μητροπόλεις της χώρας, που είχαν ήδη φθάσει στη Μητρόπολη της Ελασσόνας. Ανάμεσά τους, οι μητροπολίτες Κιλκισίου κ. Εμμανουήλ, Σερβίων - Κοζάνης κ. Παύλος, Φλωρίνης κ. Θεόκλητος, Βεροίας – Ναούσης κ. Παντελεήμων, και ο επίσκοπος Διαυλείας κ. Γαβριήλ. Ο κ. Ιερώνυμος, με καλή διάθεση, στη μεγάλη σάλα υποδοχής της Ι.Μ. Ελασσόνας, είχε εγκάρδια συζήτηση με τους ιεράρχες και τον παριστάμενο δήμαρχο Ελασσόνας και ακολούθησε η καθιερωμένη κοπή της αγιοβασιλόπιτας της Μητρόπολης, που συνοδεύτηκε με ευχές του: «Εύχομαι και ελπίζω το 2013 να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες που περνά η Ελλάδα και να δούμε καλύτερες ημέρες στον τόπο μας...», τόνισε με νόημα Ο δήμαρχος Ελασσόνας κ. Γ. Πασχόπουλος, που είχε μαζί του σύντομη κουβέντα, του δώρισε το καλαίσθητο πρόσφατα εκδοθέν λεύκωμα για τα 100 χρόνια απελευθέρωσης της Ελασσόνας και μία φιάλη ντόπιου κρασιού. Μετά από ολιγόλεπτη παραμονή, ο προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας και οι μητρο - πολίτες κατευθύνθηκαν στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Σπαρμού Ολύμπου, όπου ο εορτάζων κ. Βασίλειος παρέθεσε γεύμα.

ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ Μετά την αρχιερατική Θεία Λειτουργία και τη Δοξολογία της Πρωτοχρονιάς, το Επισκοπείο στην Ελασσόνα άνοιξε τις πόρτες του για τις αρχές, για τον κόσμο της περιοχής, για τους κληρικούς και ενορίτες, αλλά και για τον καθένα που ήθελε να πει, προσωπικά, τα «Χρόνια Πολλά» στον κ. Βασίλειο.Εκεί βρέθηκαν πολλοί Ελασσονίτες, και όχι μόνο, για να ευχηθούν υγεία και μακροημέρευση στον κ. Βασίλειο, που διανύει τον 18ο χρόνο στο «τιμόνι» της Ιεράς Μητρόπολης Ελασσόνος. Οι ευχετήριες επισκέψεις συνεχίστηκαν ως αργά το μεσημέρι από τις πολιτικές και στρατιωτικές αρχές του νομού Λάρισας, από αιρετούς, από εκπροσώπους φο - ρέων - οργανισμών - υπηρεσιών - οργανώσεων - συλλόγων, από τον απλό κόσμο, από συγγενείς και γνώριμους του κ. Βασιλείου, από κληρικούς της επαρχίας Ελασσόνας και άλλων περιοχών, από κατοίκους άλλων πόλεων, κ.ά. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο μητροπολίτης Ελασσόνος δέχθηκε και φέτος πολλά τηλεφωνήματα και φαξ προερχόμενα από την Ελλάδα και το εξωτερικό (Πατριαρχεία, Ορθόδοξες Εκκλησίες, Μητροπόλεις, Ομογένεια, κ.λπ.), ενώ έλαβε εόρτιες επιστολές και ευχές από όλους τους προ - καθημένους των Ορθόδοξων Εκκλησιών, καθώς και από τους μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος και του εξωτερικού.

Εφ. Ελευθερία (Γιάννης Μουκίδης)

thessalianews.gr

Προσφυγή στο ΕΔΑΔ για κατάργηση του θρησκευτικού όρκου στα ελληνικά δικαστήρια

Αθήνα

Το θέμα της κατάργησης του θρησκευτικού όρκου στα ελληνικά δικαστήρια θα συζητηθεί την ερχόμενη Τρίτη στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μετά από σειρά προσφυγών κατά της Ελλάδας.

Οι προσφεύγοντες, Παναγιώτης Δημητράς, Αντρέα Τζίλμπερτ, Νικόλαος Μυλωνάς, Γρηγόρης Βαλλιανάτος, Ευαγγελία Βλάμη, Αντωνία Παπαδοπούλου, Ναυσικά Παπανικολάτου και Δημήτρης Τσαμπρούνης, μέλη της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι» διαμαρτύρονται, στην προσφυγή τους, για την υποχρέωση που επιβάλλεται στους μάρτυρες των ελληνικών δικαστηρίων να ορκίζονται στο Ευαγγέλιο.

Σημειώνοντας ότι τα μέλη του «Ελληνικού Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι» παραβρέθηκαν ως μάρτυρες υπεράσπισης σε 48 ποινικές υποθέσεις που αφορούσαν παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα, οι προσφεύγοντες υποστηρίζουν ότι η υποχρέωση των μαρτύρων να ορκίζονται στο Ευαγγέλιο συνιστά παραβίαση του δικαιώματος στον σεβασμό της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής, του δικαιώματος στην ελευθερία της σκέψης, συνείδησης και θρησκείας των σχετικών διατάξεων της Σύμβασης, με τις οποίες απαγορεύονται οι διακρίσεις.

Παράλληλα, οι προσφεύγοντες, ισχυρίζονται στην προς εκδίκαση προσφυγή τους, ότι η παρουσία χριστιανικών συμβόλων στις αίθουσες των ελληνικών δικαστηρίων, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι όλοι οι Έλληνες δικαστές είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, δημιουργούν αμφιβολίες για την αμεροληψία των αποφάσεών τους.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

in.gr

Το άστρο και ο Γέροντας

Συζήτησα κάποτε με έναν βοσκό και μου είπε ότι γνώριζε τον γέροντα Παΐσιο.

Συγκεκριμένα ανέφερε ότι  μια φορά τον επισκέφτηκε ο γέροντας στο μαντρί του και του πρότεινε να πάνε με τα πόδια να ευχαριστήσουν μια κυρία η οποία τον είχε βοηθήσει οικονομικά να επισκευάσει τη στέγη στο Κελί στην  Παναγούδα.

Ήταν βράδυ ανέφερε  ο βοσκός, και τον ρώτησα «πως θα πάμε Γέροντα;» . «Θα ακολουθήσουμε το Άστρο της Βηθλεέμ» απάντησε ο γέροντας.

Πράγματι,περιέγραψε ο βοσκός, περπατήσαμε μαζί. Μέρα ή νύχτα, δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ,  ακολούθησαν  το άστρο και  έφτασαν μπροστά σε ένα σπίτι, χτύπησαν , βγήκε η γυναίκα την αγκάλιασε ο Γέροντας,  την ευχαρίστησε και μετά επέστρεψαν στο μαντρί.  

«Πες τίποτε άλλο στο θεό. Κάνε προσευχή. Δεν κατάλαβες ότι αυτό ήταν πειρασμός και δεν μπόρεσες ν’ αντισταθείς;»

Μη λες όλη την ώρα : «Θεέ μου είμαι αμαρτωλός»!
Τον Οκτώβριο του 1990 βρέθηκα, λόγω διαφόρων προβλημάτων, σε μια όχι καλή πνευματική κατάσταση και δοκίμασα αφόρητους πειρασμούς.
Μη έχοντας ούτε τη δύναμη να προσευχηθώ- ήταν ένα πολύ παράδοξο πράγμα- περιορίστηκα για κάμποσες ημέρες, αντί άλλης προσευχής, να λέω: «Θεέ μου, είμαι αμαρτωλός, δεν έχω τρόπο να μιλήσω μαζί σου». Και θυμόμουν το Γέροντα, ο οποίος πολλές φορές μου είχε πει: «Ξέρεις, Νίκο, πόσο μεγάλη δωρεά είναι το ότι μας έδωσε ο Θεός το δικαίωμα να του μιλούμε κάθε ώρα και κάθε στιγμή και σε οποιαδήποτε θέση και αν βρισκόμαστε, κι εκείνος να μας ακούει; Αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμή που έχουμε. Γι’ αυτό πρέπει να αγαπήσουμε το Θεό».
Ευρισκόμενος ,λοιπόν, σ’ εκείνη την πνευματική κατάπτωση που σας είπα, πήγα με τρεις φίλους μου να συναντήσω το Γέροντα Πορφύριο. Μπήκαν πρώτα οι άλλοι και τελευταίος μπήκα εγώ.
Μόλις μπήκα μέσα, μου λέει: «Κάθισε , αμαρτωλέ». Μόλις μου το είπε αυτό, κατάλαβα ότι όλο αυτό τον καιρό παρακολουθούσε την κατάσταση στην οποία είχα περιέλθει .
Κι όπως ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του ασθενής, με τις πολυπληθείς ασθένειες που είχε, βρήκε τη δύναμη, σηκώθηκε και σαν θυμωμένος μου είπε: «Πες, Νίκο, τίποτε άλλο, παρά όλη την ώρα λες: είμαι αμαρτωλός, είμαι αμαρτωλός». Και συνέχισε το ίδιο σαν θυμωμένος: «Πες τίποτε άλλο στο θεό. Κάνε προσευχή. Δεν κατάλαβες ότι αυτό ήταν πειρασμός και δεν μπόρεσες ν’ αντισταθείς;»
Βγάνοντας έξω, ο ένας από τους τρεις φίλους , μαζί με τους οποίους είχα πάει εκείνη την ημέρα στο Γέροντα και στον οποίο αφηγήθηκα τι μου είχε πει ο Γέροντας Πορφύριος, μου είπε ότι εκείνου του είχε διορθώσει και μια λέξη στην προσευχή που έκαμνε. Του είπε: «Γιάννη, αυτή τη λέξη να μη τη λες έτσι, αλλά να τη λες έτσι». [ Ι 160]




«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ
ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ
Ανθολόγιο Συμβουλών»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ
ΜΗΛΕΣΙ ΑΤΤΙΚΗΣ

 

HΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  2 ΙΑΝΟΥ 2012 

Ὁ ὅσιος Σεραφείμ, τὸ ὁλοφώτεινο ἀστέρι τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδοξίας, ἔζησε, ἔδρασε καὶ ἔλαμψε στὶς ἀρχὲς τοῦ 19ου αἰῶνα (1759-1833).

ΒΙΟΣ
ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ 2
Ἰανουαρίου
Ὁ ὅσιος Σεραφείμ, τὸ ὁλοφώτεινο ἀστέρι τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδοξίας, ἔζησε, ἔδρασε καὶ ἔλαμψε στὶς ἀρχὲς τοῦ 19ου αἰῶνα (1759-1833).

Γεννήθηκε στὶς 19 Ἰουλίου τοῦ 1759 στὴν πόλη Κοὺρκ καὶ παρέμεινε ἐκεῖ μέχρι τὰ δεκαεννέα του χρόνια. Στὴν ἡλικία αὐτὴ πῆρε τὴ γενναία ἀπόφαση ν᾿ ἀφοσιωθεῖ ὁλόψυχα στὸ Θεό· κι Ἐκεῖνος ὁδήγησε τὰ βήματά του στὸ μοναστήρι τοῦ Σάρωφ.

Ἐνῷ ἦταν ἀκόμη δόκιμος, ἀρρώστησε βαριὰ ἀπὸ ὑδρωπικία. Μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια ἀσθενείας, θεραπεύθηκε θαυματουργικὰ μὲ ἐπίσκεψη τῆς Θεοτόκου.

Στὴ μοναχική του κουρὰ (1786) ὀνομάστηκε Σεραφείμ -προηγουμένως εἶχε τὸ ὄνομα Πρόχορος. Τὸ ἴδιο ἔτος χειροτονήθηκε διάκονος καὶ μετὰ ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια, σὲ ἡλικία 34 ἐτῶν, ἱερεύς. Ὅταν λειτουργοῦσε, πετοῦσε στὰ οὐράνια, καὶ πολλὲς φορὲς ἀξιωνόταν νὰ βλέπει θαυμαστὰ ὁράματα καὶ ν᾿ ἀκούει ἀγγελικὲς μελῳδίες.

Διψώντας νὰ πλησιάσει περισσότερο τὸ Θεό, Τὸν παρακάλεσε νὰ τὸν ἀξιώσει ν᾿ ἀποσυρθεῖ σὲ κάποια ἐρημικὴ περιοχή. Ἕνα χρόνο μετὰ τὴ χειροτονία του σὲ ἱερέα, ἔλαβε ἄδεια ἀπὸ τὴ μονὴ ν᾿ ἀφοσιωθεῖ στὴ μελέτη, στὴ σιωπή, στὴν ἄσκηση, στὴν ἔντονη προσευχή. Γιὰ δεκαέξι χρόνια, βαθιὰ μέσα στὸ δάσος, ἀγωνιζόταν ν᾿ ἀνεβαίνει, μέρα μὲ τὴ μέρα, τὴν κλίμακα ποὺ ὁδηγεῖ στὸν οὐρανό. Τότε ἔκανε καὶ τὴ γνωστὴ ἄσκηση, τὶς «χίλιες νύχτες προσευχῆς»: Πάνω σὲ μιὰ μεγάλη πέτρα, ξαγρύπνησε προσευχόμενος ἐπὶ χίλιες νύχτες.

Μαζὶ μὲ τὴν προσευχή, διάβαζε ἀκατάπαυστα τὴν Ἁγία Γραφή. «Πρέπει νὰ τρέφεις, ἔλεγε, τὴν ψυχὴ μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, γιατὶ ὁ λόγος τοῦ θεοῦ εἶναι ὁ «ἄρτος τῶν ἀγγέλων». Μ᾿ αὐτὸν πρέπει νὰ τρέφονται οἱ ψυχὲς ποὺ ἀγαποῦν μὲ πάθος τὸ Θεό». Εὐλαβεῖτο ἀφάνταστα τὴ Θεοτόκο. Στὸ πρόσωπό Της ἔβρισκε ἀνέκφραστη πνευματικὴ ἀγαλλίαση. Συχνὰ ἔλεγε: «Ἡ Παναγία εἶναι ἡ χαρά, ἡ μεγαλύτερη ἀπ᾿ ὅλες τὶς χαρές».

Στὸ διάστημα ποὺ ἀσκήτευε στὴν ἔρημο, δέχθηκε ἐπίθεση λῃστῶν, ποὺ τὸν τραυμάτισαν βαριά, θεραπεύθηκε καὶ πάλι θαυματουργικὰ ἀπὸ τὴ Θεοτόκο.

Τὸ 1810 ἐπέστρεψε ἀπὸ τὴν ἔρημο στὴ Μονὴ τοῦ Σάρωφ καὶ ἔμεινε ἔγκλειστος στὸ κελλί του, ἀσκούμενος στὴ σιωπή. Στὴν ἀρχὴ ἀπέφευγε τὸν κόσμο. Ἀργότερα ὅμως, τὸ 1815, σὲ ἡλικία 56 ἐτῶν, ἄνοιξε τὸ κελλί του καὶ δεχόταν κάθε ἐπισκέπτη. Εἶχε ἀποκτήσει πιὰ φήμη ἁγίου καὶ φωτισμένου ἀνδρὸς καὶ ὁ κόσμος ἔτρεχε κοντά του νὰ ξεδιψάσει. Ὁ ἴδιος, ὡστόσο, δὲν βγῆκε ποτὲ ἀπὸ τὸ κελλί του γιὰ ἄλλα δέκα χρόνια.

Σὲ ἡλικία 66 ἐτῶν, κατόπιν ὁράματος καὶ προσταγῆς τῆς Θεοτόκου, ἀφιερώθηκε ὁλοκληρωτικὰ στὴ διακονία τοῦ πλησίον καὶ ἄρχισε στὸ ἑξῆς τὸ ἔργο τοῦ «στάρετς», τοῦ πνευματικοῦ καθοδηγητοῦ.

Ἡ δράση τοῦ ὡς «στάρετς» ὑπῆρξε καταπληκτική. Ἀναρίθμητες ψυχὲς ἔτρεχαν κοντά του, γιὰ νὰ βροῦν τὴ γαλήνη, τὴ χάρη, τὴ σωτηρία. Καὶ ὅσοι δὲν μποροῦσαν νὰ φθάσουν μέχρι τὸ κελλί του, τὸν κατέκλυζαν μὲ ἐπιστολές.

Οἱ ἐπισκέπτες του ἐπέστρεφαν ἄλλοι ἄνθρωποι. Καθὼς προσευχόταν γι᾿ αὐτούς, καθὼς τοὺς εὐλογοῦσε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, καθὼς μύρωνε τὸ μέτωπό τους μὲ λάδι ἀπὸ τὸ καντήλι τῆς Παναγίας, καθὼς τοὺς ἔδινε πνευματικὲς συμβουλές..., μιὰ μυστικὴ δύναμη ἁπλωνόταν στὶς ψυχές τους. «Ὁποιοσδήποτε ἐρχόταν στὸν στάρετς Σεραφείμ, ἔνιωθε νὰ τὸν ἀγγίζει ἡ θεϊκὴ φλόγα ποὺ ὑπῆρχε σ᾿ αὐτὸν καὶ ν᾿ ἀγκαλιάζει τὴν ψυχή του». Σ᾿ ὅλους μοίραζε εἰρήνη, χαρά, θεϊκὲς εὐλογίες.

Συνιστοῦσε συχνὰ τὴν εἰρήνη: «Ἀπόκτησε τὴν πνευματικὴ εἰρήνη καὶ τότε χιλιάδες ψυχὲς ὁλόγυρά σου θὰ βροῦν τὴ λύτρωση». Σχετικὰ μὲ τὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας, δίδασκε: «Ὁ πραγματικὸς σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Μιλοῦσε πολὺ γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Χαιρετοῦσε τοὺς ἐπισκέπτες του μὲ τὰ λόγια: «Χαρά μου, Χριστὸς ἀνέστη!». Καὶ κάθε φορὰ ποὺ κοινωνοῦσε, ἀπήγγελλε τὸν πασχαλινὸ κανόνα «Ἀναστάσεως ἡμέρα...».

Ἀπὸ τὰ πνευματικά του χαρίσματα, τί νὰ πρωτοαναφέρουμε; Τὸ μάτι του διέσχιζε τὰ βάθη τῶν καρδιῶν. Εἶχε βλέμμα προφήτου. Προέβλεπε τὰ μέλλοντα. Ἀπαντοῦσε σὲ ἐπιστολὲς χωρὶς νὰ τὶς ἀνοίξει, γιατὶ γνώριζε τὸ περιεχόμενό τους. Θεράπευε μὲ τὴν προσευχή του πλῆθος ἀρρώστων. Πολλὲς φορὲς τὸ πρόσωπό του ἄστραφτε σὰν ἥλιος. Καὶ μέσα στὸ δάσος, ὅταν ἀσκήτευε, εἶχε φιλίες μὲ τὰ ἄγρια πουλιὰ καὶ ζῷα, καὶ μάλιστα μὲ μιὰ πελώρια ἀρκούδα, ποὺ κάθε μέρα ἐρχόταν νὰ φιλευτεῖ ἀπὸ τὸ χέρι του! Ζωὴ προπτωτική, παραδεισένια!

Ὁ θάνατός του ὑπῆρξε ὁσιακός. Στὶς 2 Ἰανουαρίου τοῦ 1833 βρέθηκε νεκρός, γονατισμένος, μὲ τὰ μάτια προσηλωμένα στὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Τὴν προηγούμενη μέρα εἶχε κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καὶ εἶχε ἀποχαιρετήσει τοὺς πατέρες τοῦ μοναστηριοῦ.

Τὸ πέρασμά του ἀπὸ τὴ γῆ θὰ μείνει ἀξέχαστο. Ἢ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ λίγες παρόμοιες μορφὲς γνώρισε. Τὰ λόγια του καὶ τὰ ἔργα του θὰ δυναμώνουν πάντα τοὺς πιστούς.

Ἅγιος ἀνακηρύχθηκε ἐπίσημα τὸ 1903. Ἢ μνήμη του ἑορτάζεται στὶς 2 Ἰανουαρίου, ἀλλὰ καὶ στὶς 19 Ἰουλίου -ἡμέρα τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ ἁγίου λειψάνου του. Ἡ ἁγιότητά του γίνεται ὅλο καὶ περισσότερο γνωστὴ στὸν ὀρθόδοξο χριστιανικὸ κόσμο.

Συγκλονιστικὸ γεγονὸς γιὰ τὴ Ρωσία ὑπῆρξε ἡ εὕρεση τῆς σοροῦ του, τὸ 1990, καὶ ἡ μεταφορά της στὴ γυναικεία Μονὴ τοῦ Ντιβέγιεβο (τὴν ὁποία ὁ ὅσιος εἶχε ὑπὸ τὴν πνευματική του καθοδήγηση καὶ προστασία)

Εἴθε οἱ πρεσβεῖες του νὰ μᾶς ἐνισχύουν στὸ δρόμο τῆς ζωῆς μας, καὶ τὸ παράδειγμά του νὰ μᾶς ἐμπνέει.


Ἐκ τῆς Ἐκδόσεως «Παρακλητικὸς Κανὼν εἰς τὸν Ὅσιον Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ»,

Ηλιας  χαιντουτης  2 Ιαν 2013  <<Μὲ τὰ λόγια: «Χαρά μου, Χριστὸς ἀνέστη!>>!!!!!!

π. Αθανάσιος Λεμεσού - Πώς να διώχνουμε την απελπισία

Μέγας Βασίλειος Ιανουαρίου 1,

Γεννήθηκε το 330 στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μικράς Ασίας. Ήταν το δεύτερο παιδί της αγίας πολύτεκνης οικογένειας του Βασιλείου και της Εμμέλειας. ήταν πραγματικά αγία οικογένεια, διότι τα πέντε από τα εννέα παιδιά της, αναδείχθηκαν Άγιοι της Εκκλησίας μας. (Βασίλειος Καισαρείας, Γρηγόριος Νύσσης, Πέτρος Σεβαστείας, Ναυκράτιος, Μακρίνα). 0 Βασίλειος σπούδασε στην ΑΘήνα, μόνασε στον Πόντο, και έγινε επίσκοπος Καισαρείας το 370. Έχτισε τη “Βασιλειάδα”, ένα τεράστιο πρωτοποριακό συγκρότημα ευαγών ιδρυμάτων. Συνέγραψε τα “Ασκητικά”, ομιλίες στην “Εξαήμερο” “Θεία Λειτουργία” (η οποία φέρει το όνομά του και τελείται 10 φορές το χρόνο) και άλλα πολλά.

“0 λόγος του επιδρούσε σαν βροντή, γιατί ο βίος του έλαμπε σαν αστραπή”, γράφει ο επιστήθιος φίλος του Γρηγόριος ο Θεολόγος και γι ‘ αυτό “λαλών εναντίον βασιλέων ουκ ησχύνετο”. Να δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα της συμπεριφοράς του έναντι της πολιτικής εξουσίας.

Το 371 ο αρειανόφιλος αυτοκράτορας Ουάλης, έκανε Τα πάντα για να εξαπλώσει και να στερεώσει την αίρεση του Αρείου σ’ όλο το βασίλειό του. Οι περισσότεροι των υπηκόων του, είτε με διωγμούς, είτε με δημεύσεις περιουσιών, είτε με βασανιστήρια και με Θανατώσεις, υποτάσσονται στη Θέλησή του. Μόνος ανυπότακτος ο επίσκοπος Καισαρείας. 0 Ουάλης στέλνει εναντίον του τον έπαρχο Μόδεστο για να τον συνετήσει. - Πώς τολμάς Βασίλειε, του λέει άγρια ο Μόδεστος, να αντιτάσσεσαι στις βασιλικές διαταγές; Πώς τολμάς να περιφρονείς τον αυτοκράτορα; Μόνο εσύ αντιδράς! Ποιός νομίζεις ότι είσαι; - Βασίλειος: Για ποιό πράγμα με κατηγορείς, Έπαρχε; - Μόδεστος: Για το ότι δεν ακολουθείς την πίστη του Βασιλιά!
- Βασίλειος: 0 βασιλιάς δεν έχει τη σωστή πίστη! Πιστεύει πως ο Υιός του Θεού είναι ένα κτίσμα, ένα δημιούργημα, ένα κατασκεύασμα του Θεού και όχι Θεός αληθινός, όπως εγώ τον προσκυνώ. - Μόδεστος: Και εμείς δηλαδή, που ακολουθούμε την πίστη του αυτοκράτορα, τι είμαστε; - Βασίλειος: Αιρετικοί! - Μόδεστος: Γιατί μιλάς έτσι Βασίλειε; Δεν Θα ήταν καλύτερα για σένα να ήσουν μαζί μας; Δεν Θα προτιμούσες να μας έχεις φίλους σου; - Βασίλειος: Σαν χριστιανός προτιμώ να έχω φίλους που να είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα χριστιανοί. Το αν έχουν ή όχι αξιώματα μ ΄αφήνει αδιάφορο. - Μόδεστος: Μα δεν φοβάσαι λοιπόν τη δύναμη της εξουσίας μου; - Βασίλειος: Τι να φοβηθώ; Δημεύσεις περιουσίας; Δεν έχω τίποτα που να μου ανήκει. Εξορία; “Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής”. Βασανιστήρια; Το ασθενικό μου κορμί Θα υποκύψει αμέσως. Θάνατο; Αυτόν ποθώ κι εγώ, για να ενωθώ το συντομότερο με το Θεό μου! - Μόδεστος: Ποτέ κανείς Βασίλειε, δεν μου μίλησε με τόσο Θάρρος. - Βασίλειος: Ναι, γιατί ποτέ δε συνάντησες αληθινό επίσκοπο! του απαντάει θαρρετά ο Βασίλειος ”Μεγαλειότατε, ηττηθήκαμε!” ομολόγησε αργότερα στον Ουάλη, ο έπαρχος Μόδεστος.
‘Όταν δε κάποια άλλη στιγμή ο αυτοκράτορας Ιουλιανός περνούσε από την Καισάρεια, ο Βασίλειος πήγε να τον προϋπαντήσει. Μη έχοντας όμως κάτι πολύτιμο να του προσφέρει, του έδωσε, όπως του ζήτησε ο Βασιλιάς, τρία ψωμιά κριθαρένια, από εκεί να που τρεφόταν ο Άγιος. 0 Ιουλιανός διέταξε να τον ανταμείψουν, δίνοντάς του χορτάρι από το χωράφι. Βλέποντας ο Άγιος να περιφρονείται το δώρο που πρόσφερε κατ’ αυτόν τον τρόπο είπε:”Εγώ βασιλιά, όπως μου ζήτησες, σου πρόσφερα από εκείνο που τρώω, για να ζήσω. Εσύ δε πάλι, μου ανταποδίδεις το δώρο, προσφέροντάς μου από εκείνο που εσύ τρως”. 0 Ιουλιανός οργισμένος από αυτή την απάντηση, ορκίστηκε να κάψει την Καισάρεια, όμως δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει την απειλή του, γιατί Θείω Θελήματι, φονεύθηκε από τον Άγιο Μερκούριο.

Με τέτοιο Θάρρος, με τέτοια παρρησία, στάθηκε, μίλησε, συμπεριφέρθηκε έναντι των αρχόντων ο Άγιος.
0 Μέγας Βασίλειος πέθανε προφέροντας τις λέξεις: “εις χείρα Σου παραθήσομαι το πνεύμα μου”, την 1η Iανουαρίου 379, σε ηλικία 49 μόνον ετών.
Φωτογραφία: Μέγας Βασίλειος Ιανουαρίου 1, Γεννήθηκε το 330 στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μικράς Ασίας. Ήταν το δεύτερο παιδί της αγίας πολύτεκνης οικογένειας του Βασιλείου και της Εμμέλειας. ήταν πραγματικά αγία οικογένεια, διότι τα πέντε από τα εννέα παιδιά της, αναδείχθηκαν Άγιοι της Εκκλησίας μας. (Βασίλειος Καισαρείας, Γρηγόριος Νύσσης, Πέτρος Σεβαστείας, Ναυκράτιος, Μακρίνα). 0 Βασίλειος σπούδασε στην ΑΘήνα, μόνασε στον Πόντο, και έγινε επίσκοπος Καισαρείας το 370. Έχτισε τη “Βασιλειάδα”, ένα τεράστιο πρωτοποριακό συγκρότημα ευαγών ιδρυμάτων. Συνέγραψε τα “Ασκητικά”, ομιλίες στην “Εξαήμερο” “Θεία Λειτουργία” (η οποία φέρει το όνομά του και τελείται 10 φορές το χρόνο) και άλλα πολλά. “0 λόγος του επιδρούσε σαν βροντή, γιατί ο βίος του έλαμπε σαν αστραπή”, γράφει ο επιστήθιος φίλος του Γρηγόριος ο Θεολόγος και γι ‘ αυτό “λαλών εναντίον βασιλέων ουκ ησχύνετο”. Να δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα της συμπεριφοράς του έναντι της πολιτικής εξουσίας. Το 371 ο αρειανόφιλος αυτοκράτορας Ουάλης, έκανε Τα πάντα για να εξαπλώσει και να στερεώσει την αίρεση του Αρείου σ’ όλο το βασίλειό του. Οι περισσότεροι των υπηκόων του, είτε με διωγμούς, είτε με δημεύσεις περιουσιών, είτε με βασανιστήρια και με Θανατώσεις, υποτάσσονται στη Θέλησή του. Μόνος ανυπότακτος ο επίσκοπος Καισαρείας. 0 Ουάλης στέλνει εναντίον του τον έπαρχο Μόδεστο για να τον συνετήσει. - Πώς τολμάς Βασίλειε, του λέει άγρια ο Μόδεστος, να αντιτάσσεσαι στις βασιλικές διαταγές; Πώς τολμάς να περιφρονείς τον αυτοκράτορα; Μόνο εσύ αντιδράς! Ποιός νομίζεις ότι είσαι; - Βασίλειος: Για ποιό πράγμα με κατηγορείς, Έπαρχε; - Μόδεστος: Για το ότι δεν ακολουθείς την πίστη του Βασιλιά! - Βασίλειος: 0 βασιλιάς δεν έχει τη σωστή πίστη! Πιστεύει πως ο Υιός του Θεού είναι ένα κτίσμα, ένα δημιούργημα, ένα κατασκεύασμα του Θεού και όχι Θεός αληθινός, όπως εγώ τον προσκυνώ. - Μόδεστος: Και εμείς δηλαδή, που ακολουθούμε την πίστη του αυτοκράτορα, τι είμαστε; - Βασίλειος: Αιρετικοί! - Μόδεστος: Γιατί μιλάς έτσι Βασίλειε; Δεν Θα ήταν καλύτερα για σένα να ήσουν μαζί μας; Δεν Θα προτιμούσες να μας έχεις φίλους σου; - Βασίλειος: Σαν χριστιανός προτιμώ να έχω φίλους που να είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα χριστιανοί. Το αν έχουν ή όχι αξιώματα μ ΄αφήνει αδιάφορο. - Μόδεστος: Μα δεν φοβάσαι λοιπόν τη δύναμη της εξουσίας μου; - Βασίλειος: Τι να φοβηθώ; Δημεύσεις περιουσίας; Δεν έχω τίποτα που να μου ανήκει. Εξορία; “Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής”. Βασανιστήρια; Το ασθενικό μου κορμί Θα υποκύψει αμέσως. Θάνατο; Αυτόν ποθώ κι εγώ, για να ενωθώ το συντομότερο με το Θεό μου! - Μόδεστος: Ποτέ κανείς Βασίλειε, δεν μου μίλησε με τόσο Θάρρος. - Βασίλειος: Ναι, γιατί ποτέ δε συνάντησες αληθινό επίσκοπο! του απαντάει θαρρετά ο Βασίλειος ”Μεγαλειότατε, ηττηθήκαμε!” ομολόγησε αργότερα στον Ουάλη, ο έπαρχος Μόδεστος. ‘Όταν δε κάποια άλλη στιγμή ο αυτοκράτορας Ιουλιανός περνούσε από την Καισάρεια, ο Βασίλειος πήγε να τον προϋπαντήσει. Μη έχοντας όμως κάτι πολύτιμο να του προσφέρει, του έδωσε, όπως του ζήτησε ο Βασιλιάς, τρία ψωμιά κριθαρένια, από εκεί να που τρεφόταν ο Άγιος. 0 Ιουλιανός διέταξε να τον ανταμείψουν, δίνοντάς του χορτάρι από το χωράφι. Βλέποντας ο Άγιος να περιφρονείται το δώρο που πρόσφερε κατ’ αυτόν τον τρόπο είπε:”Εγώ βασιλιά, όπως μου ζήτησες, σου πρόσφερα από εκείνο που τρώω, για να ζήσω. Εσύ δε πάλι, μου ανταποδίδεις το δώρο, προσφέροντάς μου από εκείνο που εσύ τρως”. 0 Ιουλιανός οργισμένος από αυτή την απάντηση, ορκίστηκε να κάψει την Καισάρεια, όμως δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει την απειλή του, γιατί Θείω Θελήματι, φονεύθηκε από τον Άγιο Μερκούριο. Με τέτοιο Θάρρος, με τέτοια παρρησία, στάθηκε, μίλησε, συμπεριφέρθηκε έναντι των αρχόντων ο Άγιος. 0 Μέγας Βασίλειος πέθανε προφέροντας τις λέξεις: “εις χείρα Σου παραθήσομαι το πνεύμα μου”, την 1η Iανουαρίου 379, σε ηλικία 49 μόνον ετών.

ΣΗΜΕΡΑ πρώτη Ἰανουαρίου δὲν εἶνε, ἀγαπητοί μου, μία ἑορτή· εἶνε τρεῖς ἑορτές

ΣΗΜΕΡΑ πρώτη Ἰανουαρίου δὲν εἶνε, ἀγαπητοί μου, μία ἑορτή· εἶνε τρεῖς ἑορτές.
Ἡ μία εἶνε δεσποτική, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κατ᾽ αὐτὴν τὸ Θεῖο Βρέφος, ὅ­ταν συμ­πληρώθηκαν ὀκτὼ μέρες, ―κατὰ τὴν Ἰουδαϊ­κὴ παράδοσι, ποὺ ἰσχύει καὶ μέχρι σήμερα στὸ Ἰσραήλ― δέχθηκε τὴν λεγομένη πε­ριτομή, ποὺ ἀντιστοιχεῖ μὲ τὸ δικό μας βάπτισμα. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἔλαβε τὸ ὄνομα «Ἰησοῦς» (Λουκ. 2,21), τὸ «ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλ. 2,9) ποὺ σημαί­­νει σωτήρ (Ματθ. 1,21), λυτρωτὴς ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου. Τὸ ὄνομα αὐτὸ εἶνε τὸ γλυκύτερο καὶ δεσπόζει στὴν παγκό­σμιο ἱστορία. Τὸ ὄνομα αὐτό, ὅποιος τὸ τι­μᾷ καὶ τὸ ἐπικαλεῖται, παρά­δεισο ἔχει στὴν καρ­διά του· ὅποιος τὸ λησμονεῖ, κόλασι ἔχει· καὶ ὅ­ποιος τὸ βλαστημάει, εἶνε ἀν­άξιος νὰ ζῇ. Για­τὶ καὶ οἱ δαίμονες ἀκόμα τὸ φοβοῦνται. «Ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐ­πουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰη­σοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός» (ἔ.ἀ. 2,10-11). Σήμερα ἀκόμα εἶνε καὶ ἑορτὴ ἑνὸς ἐκ­λεκτοῦ δούλου τοῦ Χριστοῦ, τοῦ οἰκουμενικοῦ φωστῆρος τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Μεγάλου Βασι­λείου. Καὶ τρίτον σήμερα εἶνε μιὰ ἑορτὴ ὄχι ἐκ­κλησιαστικὴ ἀλλὰ κοσμική, ἡ πρώτη τοῦ ἔτους.
Λέω κοσμική, διότι κατὰ τὴν ὀρθόδοξο παράδο­σι τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἔτος ἀρχίζει ὄχι τὴν πρώτη Ἰανουαρίου ἀλλὰ τὴν πρώτη Σεπτεμβρίου.

†++ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΟΜΙΛΙΑ

ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   1 ΙΑΝ 2013  ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ !  ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΜΗ ΧΡΟΝΙΑ !