: «Η πίστη μας δεν πουλιέται!».

Ο πατήρ Αρσένιος καπαδοκης αρνούνταν όλα τα δώρα που του πρόσφεραν ως ευχαριστία για τις ευεργεσίες του, λέγοντας
: «Η πίστη μας δεν πουλιέται!».
Απέκρυπτε δε τις αρετές του υποκρινόμενος εκκεντρικότητες ή εξάψεις οργής, για να αποφύγει την εκτίμηση των ανθρώπων και να διαφυλάξει την ησυχία του. Όταν η θαυματουργική του δύναμη γεννούσε τον θαυμασμό, απαντούσε αυστηρά: «Ε, τι θαρρείτε, πως είμαι άγιος; Αμαρτωλός είμαι, χειρότερος από σας. Δεν βλέπετε, ακόμη και τον θυμό μου δεν μπορώ να συγκρατήσω. Ο Χριστός κάμνει τα θαύματα που βλέπετε. Εγώ τα χέρια μου μόνον υψώνω και Τον παρακαλώ.»

: περιοδ. Ο Άγιος Λάζαρος, Νοέμβριος 2011, έκδ. Ι.Ν. Αγ. Λαζάρου Λάρνακος

 

Ηλίας  Χαϊντουτής  1 Φεβ 2013

 

Γέροντα, πώς καταλαβαίνει κανείς αν ένα γεγονός είναι πράγματι από τον Θεό ή αν είναι από τον διάβολο;

Γέροντα, πώς καταλαβαίνει κανείς αν ένα γεγονός είναι πράγματι από τον Θεό ή αν είναι από τον διάβολο;

-Φαίνεται αυτό. Αν δεν είναι από τον Θεό, του φέρνει ο διάβολος λογισμούς υπερήφανους. Ύστερα, όσα κάνει ο διάβολος είναι χοντρά· φθάνει σε βλάσφημα πράγματα. Είχε έρθει μια φορά στο Καλύβι ένας πλανεμένος και δαιμονισμένος. Του είπα μερικά πράγματα και τον βοήθησα. Ξέρετε τί μου είπε; «Πρώτη φορά τα ακούω αυτά! Ούτε στο Ευαγγέλιο δεν τα έχω διαβάσει!». Δηλαδή σαν να μου έλεγε: «Τα είπες καλύτερα από τον Χριστό». Κατάλαβες τί κάνει ο διάβολος, για να σου φέρει υπερήφανο λογισμό; Πάντως, αν δεν καταλάβει ο άνθρωπος ότι τίποτε δεν μπορεί να κάνει με την δική του δύναμη, αλλά, ό,τι κάνει, το κάνει με την δύναμη του Χριστού, και χίλια δαιμόνια να βγάλει από δαιμονισμένους, πάλι τίποτε δεν κάνει.



(Γ. Παϊσίου Αγιορείτου, «Πνευματικός αγώνας. Λόγοι», τ Γ΄, εκδ. Ι. Ησυχ, Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή, Θεσ/νίκης, σ. 211-213)

 

Ηλίας Χαϊντούτης  1 Φεβ 2013  !

 

ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ «Τοῖς εὐθέσι πρέπει αἴνεσις» ( Ψαλμ. 32, 1 )

Ήδη, αδελφέ, έφθασες ενώπιον του Πνευματικού. Η θεία Χάρις θριάμβευσε ως τώρα. Σε βοήθησε να υπερπηδήσεις κάθε δισταγμό και δυσκολία. Και να, ότι πήρες πλέον την απόφαση να εξομολογηθείς , χαρίζοντας στην ψυχή σου το σωτήριο λουτρό. Μα τώρα που ανεβαίνεις στα σκαλοπάτια του Ναού, νιώθεις σα να τρέμουν κάπως τα πόδια σου. Τα γόνατά σου φαίνεται σα να θέλουν να λυγίσουν. Την καρδιά ίσως την αισθάνεσαι να χτυπάει δυνατά. Ένας αόριστος φόβος να σε πλησιάζει, να σε επισκιάζει να σου φράζει τον δρόμο. Και κάτι λογισμοί δισταγμού σαν να ανεβαίνουν στο μυαλό σου…

Αδελφέ, προχώρα. Προχώρα σταθερά. Ο Πνευματικός σε περιμένει με αγάπη. Ο Θεός σε καλεί σε ένα από τα σπουδαιότερα γεγονότα της ζωής σου: τη λύτρωση της ψυχής. Ήδη σε βλέπω να κάθεσαι μπροστά στον Εξομολόγο, μέσα στο απλό και απέριττο εξομολογητήριο . Εκεί , ενώπιον σου ο Εσταυρωμένος , ο Ιησούς Χριστός, προσελκύει αμέσως τα βλέμματά σου. Πόσα δε σου λέει! Νιώθεις το απαλό, άγιο χέρι Του να σου θωπεύει την καρδιά. Σου μιλάει από το ύψος του Σταυρού: Παιδί μου, για σένα εγώ ανέβηκα στο Σταυρό. Εγώ με το αίμα μου, που άφθονο έρευσε από τις πληγές μου, πλήρωσα τα λύτρα των δικών σου αμαρτιών. Σε δέχομαι, ό,τι κι αν έχεις κάνει μέχρι τώρα. Αρκεί ότι μισείς πλέον το κακό και μετανοείς από τα βάθη της ψυχής σου. Μόνο, παιδί μου, θέλω ειλικρίνεια. Άνοιξε την καρδιά σου και πες ό,τι σε βαρύνει, στον διάκονό μου εδώ στην γη, τον Ιερέα. Πες και τα πλέον κρύφια και τα πλέον μυστικά σου πταίσματα. Μην κρύψεις τίποτε. Σε λίγο θα φύγεις ξαλαφρωμένος. Όχι βαρύς και δύσθυμος, όπως ήρθες προηγουμένως.

Το καθήκον σου τώρα, αδελφέ, είναι η ειλικρίνεια. Η απόλυτη ειλικρίνεια, η χωρίς περιστροφές, υπονοούμενα και «μασημένα» λόγια ομολογία όλων των αμαρτημάτων σου. Κάθε απόπειρά σου να αποκρύψεις μερικά, να παρασιωπήσεις άλλα, να αμνηστεύσεις μέσα σου  μόνος σου τίποτε ελαφρά και ανάξια λόγου, όπως νομίζεις, είναι σε βάρος της Εξομολογήσεώς σου. Είναι μάταιος κόπος. Ή μάλλον όχι μάταιος. Διότι, ενώ δε σε ωφελεί ουσιαστικά σε τίποτε, απεναντίας σε βλάπτει, και πολύ μάλιστα. Εσύ, εδώ, οφείλεις να μιμηθείς τον άσωτο…

… Και κάθε κίνηση ανειλικρίνειας ,είναι εμπαιγμός του Μυστηρίου και μυκτηρισμός του Θεού. Αλλά «Θεός ου μυκτηρίζεται».

Γι’ αυτό η  αποκάλυψη των αμαρτημάτων πρέπει να είναι τελείως αυθόρμητη. Αφού ο χριστιανός  συνειδητοποίησε ήδη τα ελαττώματα, τις ατέλειες και αδυναμίες του, τώρα πλέον θα ομολογήσει τα πάντα μόνος του, ένα προς ένα, χωρίς να περιμένει να απαντήσει μόνο σε ό,τι θα ερωτηθεί. Αυτοί που περιμένουν να τους ρωτήσει ο Πνευματικός , για να απαντήσουν μόνο στα ερωτήματά του, δείχνουν ότι και απροετοίμαστοι και ανέτοιμοι ήρθαν, αλλά και ότι έχουν διάθεση να «εξαπατήσουν» τον Ιερέα και, κατ’ επέκταση, τον Κύριο. Διότι πολλοί απ’ αυτούς , σκόπιμα περιμένουν να ερωτηθούν, έχοντας την κρυφή ελπίδα , ότι ο Πνευματικός δεν θα τους ρωτήσει σχετικά με κάποια σοβαρή τους αμαρτία, ώστε να μην αναγκαστούν να την ομολογήσουν. Έτσι, και τη συνείδησή τους καθησυχάζουν, όπως τουλάχιστον φαντάζονται, και αποφεύγουν το σκόπελο της ομολογίας μιας σοβαρής ενοχής. Και ως προς αυτό μοιάζουν με τον απλοϊκό εκείνο χωρικό, που βγαίνοντας κάποτε από το εξομολογητήριο, ήταν γεμάτος χαρά και μονολογούσε: «Ευτυχώς που με ρώτησε ο παππάς αν έκλεψα αρνί και δεν με ρώτησε γι το βόδι που έκλεψα τις προάλλες…»!

Αυτή, όμως, δεν είναι ειλικρινής και καλή Εξομολόγηση. Αλλοίμονο στο χριστιανό που περιμένει από τον Πνευματικό , να του αποκαλύψει με τις ερωτήσεις τα αμαρτήματά του. Πού είναι η προετοιμασία; Που είναι η αυτοκριτική; Που είναι η συναίσθηση της ενοχής; Βέβαια πολλοί θεωρούν αρκετό να ομολογήσουν γενικά ότι είναι αμαρτωλοί. Αυτό εύκολα το λένε όλοι. Και μάλιστα, άλλοι προσθέτουν ότι είναι «πολύ αμαρτωλοί», ή ότι «έχουν δοκιμάσει όλων των ειδών τις αμαρτίες» και «ότι είναι «οι χειρότεροι αμαρτωλοί». Αυτό το είδος όμως της ομολογίας δεν έχει αξία , διότι όπως λέει και ο ιερός Χρυσόστομος , οφείλει κάθε ένας να ομολογήσει και αναλυτικά τα αμαρτήματά του…

… Το να πει επιλεκτικά ορισμένες μόνο αμαρτίες, δεν είναι σωστό. Διότι, ό,τι δεν ομολογηθεί, δεν συγχωρείται. Τι λέω; Και αυτά που ειπώθηκαν, δεν συγχωρούνται, αν σκόπιμα απεκρύβη έστω και μία αμαρτία. Είναι ανίσχυρη η Εξομολόγηση που γίνεται χωρίς ειλικρίνεια. Κι όχι μόνο ανίσχυρη, αλλά και αμαρτωλή. Τώρα στις παλαιές αμαρτίες προστίθεται και μία ακόμη: το ψέμμα και η απάτη ενώπιον του Θεού και η υποκρισία ενώπιον του ιερωτάτου Μυστηρίου της Εκκλησίας μας. Αλλά τον Θεό δεν είμαστε σε θέση να βλάψουμε με τις απάτες και τις ψευδολογίες μας. Μάλλον «προς κέντρα λακτίζομεν» και τους εαυτούς μας βλάπτουμε.

Πώς , λοιπόν, περιμένεις , χριστιανέ μου, έλεος και συγνώμη από τον Θεό , όταν Τον ερεθίζεις με τις χονδροειδείς σου απάτες; Ενώπιον του Θεού όλα είναι «γυμνά και τετραχηλισμένα». Τίποτε δεν διαφεύγει από το βλέμμα Του. Μπορείς να κρυφτείς από τον Θεό; Ασφαλώς όχι. Τότε γιατί γκρεμίζεις ό,τι έχτισες; Έτσι ή αλλιώς ο Θεός γνωρίζει τις αμαρτίες σου. Τι έχεις να χάσεις αν τις ομολογήσεις όλες; Αν ταπεινωθείς για να συγχωρεθείς; Τι κάνει πολλές φορές ο πατέρας στο παιδί του που έκανε κάποια ζημιά; Αν και έμαθε ότι εκείνο έσπασε το τζάμι, εντούτοις επιμένει να το ρωτάει ποιος το έσπασε , ακριβώς για να το βοηθήσει, από λόγους παιδαγωγικούς, να ομολογήσει μόνο του το σφάλμα. Πόσο όμως θυμώνει, όταν το παιδί δεν ομολογεί, αλλά με ψέμματα προσπαθεί να δικαιολογηθεί ή να ενοχοποιήσει τους άλλους! Με το παράδειγμα αυτό ίσως να καταλάβεις, αγαπητέ αναγνώστη, πόσο φοβερό αμάρτημα είναι η ανειλικρίνεια κατά την Εξομολόγηση. Τον εαυτό σου ειρωνεύεσαι και κοροϊδεύεις και το κακό σου προετοιμάζεις. Διότι, αν μεν γίνει κατά λάθος μια παράλειψη αμαρτίας , από λησμοσύνη ή υφαρπαγή, τότε μπορείς, στην επόμενη Εξομολόγηση, να επανορθώσεις την παράλειψη και να συγχωρεθείς. Φοβερή είναι η σκόπιμη, από ντροπή, παράλειψη. Αυτό είναι ανειλικρίνεια και υποκρισία μεγίστου βαθμού.  Και σ’ αυτές οδηγεί η ντροπή. …

… Γι αυτό , χωρίς ντροπή, χωρίς δισταγμό «γυμνών γύμνωσον μώλωπας τω ιατρώ», συμβουλεύει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Πες χωρίς ντροπή : «εμόν το τραύμα , πάτερ, εμή και η δυσσώδης αύτη πληγή» ( Λόγος δ΄ ) . Μόνο έτσι θα ελκύσεις την ευλογία του Θεού και θα απολαύσεις τους εύχυμους καρπούς της λύτρωσης και της σωτηρίας.

Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ»
Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΣΟΥ
ΑΘΗΝΑ 2012
Εκδόσεις: “ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ”

Η ευχή, το παντοδύναμον όπλον δεν αφήνει την αμαρτία να εισέλθει.

Πρέπει συνεχώς αδιαλείπτως να λέμε την ευχή. Μέσα στη καρδιά μας και το νου μας πρέπει να μείνει μόνο το όνομα του Χριστού μας. Γιατί όταν εμείς αφήνουμε την προσευχή, την , την επικοινωνία μας με το Θεό, τότε ο διάβολος με λογισμούς αρχίζει και μας ζαλίζει και δεν ξέρουμε πλέον ούτε τι θέλουμε, ούτε τι λέμε , ούτε τι κάνουμε. (Γέροντας Παϊσιος)

Να λέγωμεν συνεχώς την ευχήν, είτε με το νουν, είτε με το στόμα. Η ευχή, το παντοδύναμον όπλον δεν αφήνει την αμαρτία να εισέλθει. Ο διάβολος καίεται από το όνομα του Ιησού Χριστού, δια τούτο πασχίζει με κάθε τρόπον να σταματήσει την ευχή. ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης)

Λέγε την ευχή: αγιάζει το στόμα, αγιάζει ο αέρας, αγιάζει ο τόπος που λέγεται, Οι δαίμονες βάζουν χίλια εμπόδια δια να μην προσευχηθεί ο άνθρωπος, επειδή όλες οι παγίδες , όλα τα δίκτυα των δαιμόνων καταστρέφονται δια της προσευχής. Άπειρες φορές οι δαίμονες δια στόματος δαιμονισμένων ομολόγησαν ότι καίονται από την ενέργεια της ευχής. (Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης)

Η κάτωθι σύντομος προσευχή είναι παντοδύναμο όπλο κάθε χριστιανού: « Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς» . Λέγε αδερφέ μου με τα χείλη και με την καρδιά σου συνεχώς τα σωτήρια αυτά λόγια , διότι φωτίζουν τον νου, γαληνεύουν την καρδιά, καίουν την αμαρτία, μαστίζουν και εκδιώκουν τους δαίμονας.

Το κομποσκοίνι δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι κάτι διακοσμητικό, ούτε κάτι που θα μας φέρει γούρι. Αντίθετα, χρειάζεται για να μας θυμίζει τη προσευχή και, σαν τέτοιο, είναι μια άγια και θεία παρουσία στη ζωή μας. Συγκεκριμένα το κομποσκοίνι είναι φτιαγμένο για να κάνουμε την αδιάλειπτη προσευχή, αυτή που λέγεται αδιάκοπα, σύμφωνα με την προτροπή του απ. Παύλου « αδιαλείπτως προσεύχεσθε» . Φυσικά την «ευχή» αυτή μπορούμε να την λέμε και χωρίς κομποσκοίνι., με το νου μας και μάλιστα όσο συχνότερα είναι δυνατό. Η προσευχή, που είναι η συνομιλία με το Θεό, μας χαρίζει ηρεμία , ψυχική γαλήνη και διώχνει το άγχος από τη ζωή μας.

 

      Πηγη  Τα μυστικά της ευχής “Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με”

 

ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  1 ΦΕΒ 2013

Επιλεγμένες ρήσεις το Γέροντα Παΐσιου

-Το κακό ξεκινά από την έλλειψη πίστης στην άλλη ζωή.

-Ο καλός χριστιανός αγαπά πρώτα ο Θεό και έπειτα τον άνθρωπο, ενώ η πλεονάζουσα αγάπη πάει  στα ζώα και στη φύση.

-Να βοηθήσουμε να πληθύνει το καλό και να επικρατήσει στον κόσμο με καλό τρόπο.

-Μία είναι η αξία της ζωής: η οικογένεια! Μόλις σβήσει η οικογένεια, θα σβήσει και ο κόσμος. Δείξε, όμως, αγάπη και πέρα από την οικογένεια σου.

-Στην υπακοή δεν υπάρχουν ηλικίες ∙ η ταπείνωση φέρνει τη Χάρη του Θεού.

-Ο Θεός λατρεύεται, δε διδάσκεται.

-Ο Θεός εργάζεται για το καλό μας. Εμείς, όμως θα  δώσουμε λόγο , επειδή δεν εργαζόμαστε προς την ίδια κατεύθυνση.

-Μόνο η συμφιλίωση του ανθρώπου με το Θεό μπορεί να φέρει την ειρήνη στην ψυχή.

-Όπως τα καράβια που κινδυνεύουν εκπέμπουν συνεχώς σήμα κινδύνου, έτσι πρέπει και ο άνθρωπος να λέει συνεχώς την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με». Η προσευχή πρέπει να είναι λιτή.

-Τώρα δίνουμε εξετάσεις για να περάσουμε στην άλλη ζωή ∙ και πρέπει να πιάσουμε τουλάχιστον την βάση.

-Όταν ο άνθρωπος κάνει κάτι με την καρδιά του, όταν αγαπά αυτό που κάνει, δεν κουράζεται ψυχικά.

-Το ανώτερο πνεύμα θυσίας δεν το έχουν όσοι έχουν παγωμένη καρδιά. Ευτυχώς όμως  υπάρχει και το καλό προζύμι.

-Οι άνθρωποι σήμερα βασανίζονται από τις ευκολίες που ξεπέρασαν τα όρια και έγιναν δυσκολίες.

-Να περπατάτε με απλότητα την οδό της ζωής.

Σ.Α Ηράκλειο

Μαρτυρίες προσκυνητών.

Νικόλαος Α Ζουρνατζόγλου.

Ὁ Ἅγιος μπορεῖ νὰ ζητήσει ἀπὸ τὸν Θεὸ ὅ,τι θέλει καὶ νὰ τοῦ τὸ δώσει ὁ Θεός. Εἶναι πολὺ μεγάλη ἡ δύναμη τῶν Ἁγίων

Η δύναμη των Αγίων(Γέροντας Πορφύριος)

- Θὰ σοῦ δώσω ἕνα παράδειγμα, γιὰ νὰ καταλάβεις. Φαντάσου μιὰ πόλη μὲ πεντακόσιες χιλιάδες κατοίκους, οἱ ὁποῖοι ἁμαρτάνουν. Σ’ ἕνα Μοναστήρι ἐκεῖ ζεῖ ἕνας μοναχὸς ἀσκητής, ὁ ὁποῖος σηκώνει τὰ καθαρὰ χέρια του στὸν Θεὸ καὶ τὸν παρακαλεῖ νὰ μὴν τιμωρήσει ὅλες αὐτὲς τὶς χιλιάδες ποὺ ἁμαρτάνουν. Σὲ διαβεβαιώνω, λοιπόν, ὅτι γιὰ τὸ χατίρι αὐτοῦ τοῦ ἀσκητῆ ὁ Θεὸς δὲν τιμωρεῖ τὶς πεντακόσιες χιλιάδες.
- Εἶναι ἐκπληκτικὸ αὐτὸ ποὺ μᾶς λέτε.
- Νὰ ξέρεις, ὅτι οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ εἶναι ἱκανοὶ γιὰ τὰ πάντα. Ὁ Ἅγιος μπορεῖ νὰ ζητήσει ἀπὸ τὸν Θεὸ ὅ,τι θέλει καὶ νὰ τοῦ τὸ δώσει ὁ Θεός. Εἶναι πολὺ μεγάλη ἡ δύναμη τῶν Ἁγίων

.Ἀνθολόγιο συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου

Ηλίας  χαιντούτης  31 Ιαν 2013

Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε.

Γέροντας Πορφύριος –Μας δίδεται ό,τι επιθυμούμε, έλεγε πάλι, όταν δεν το ζητάμε..


Μας δίδεται ό,τι επιθυμούμε, έλεγε πάλι, όταν δεν το ζητάμε· μας δίδεται όταν δεν το σκεφτόμαστε αλλά ζητάμε μόνο την Βασιλεία Του. Να πως τα διατυπώνει ακριβώς: «Να ζητάμε στην προσευχή μόνο τη σωτηρία της ψυχής μας. Δεν είπε ο Κύριος: «Ζητείτε δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού…και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν»; (Ματθ. 6, 33· Λουκ. 12, 31).

Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε. Και κοιτάξτε το μυστικό. Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα. Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ” μου τούτο, εκείνο…». Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από μας για τις διάφορες ανάγκες μας. Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από μας και μας παρέχει την αγάπη Του. Το θέμα είναι ν” ανταποκριθούμε σ” αυτή την αγάπη με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του.

Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού· αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.

Η προσευχή ως θεραπευτικό μέσο για τον άνθρωπο Γ΄ Γέροντος Πορφυρίου Αγιορείτου

Πηγή: Ιερομόναχος Σάββας Αγιορείτης. Απόσπασμα από τη μελέτη: «Η ανθρωπολογία του Γέροντος Πορφυρίου του Αγιορείτου»

 

Ηλίας  Χαιντούτης  31 Ιαν 2013

Πώς συμβαίνει μερικές φορές ,αυτός που βοηθιέται, να φέρεται άσχημα προς αυτόν που τον βοήθησε

Πάντοτε να προσπαθούμε να κάνουμε το καλό, χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση
Πώς συμβαίνει μερικές φορές ,αυτός που βοηθιέται, να φέρεται άσχημα προς αυτόν που τον βοήθησε
-Ο διάβολος πάει και κεντάει τον άλλον, ώστε να μας φερθή άσχημα και να αγανακτήσουμε, οπότε χάνουμε το καλό. Δεν φταίει ο άνθρωπος˙ο διάβολος κεντάει τον άνθρωπο, για να μας κάνη να τα χάσουμε όλα. Όταν κάνετε μια καλωσύνη, να αισθάνεσθε πάντα πως ό,τι κάνετε έχετε υποχρέωση να το κάνετε και να είστε έτοιμες να αντιμετωπίσετε πειρασμό, για να μη χάσετε το καλό που κάνατε, αλλά να το κερδίσετε όλο.
Κάνει λ.χ. ένας μια ελεημοσύνη, χωρίς να έχη σκοπό να την φανερώση. Μπαίνει ο πειρασμός στην μέση και βάζει άλλους να του πουν «εσύ ο φιλάργυρος, που δεν έκανες τίποτε κ.λπ., ο τάδε έκανε αυτό, ο τάδε εκείνο», για να τον αναγκάση να πη και αυτός… ταπεινά «έκανα και εγώ κάτι μικρό, ένα νοσοκομείο» ή να τον αναγκάση να αγανακτήση να αγανακτήση και να πη «ποιός εγώ, που έκανα αυτό και αυτό;» και να τα χάση όλα.
Ή θα βάλη αυτόν που ευεργέτησε να του πη: «Αχάριστε, εκμεταλλευτά κ.λπ.», μέχρι να του απαντήση: «Εγώ εκμεταλλευτής; Εγώ που σου έκανα εκείνη την καλωσύνη , εκείνη την ευεργεσία;». «Βρε τον αχάριστο, θα πη μετά, δεν ήθελα να μου πη “ευχαριστώ”, αλλά τουλάχιστον να το αναγνώριζε».
Όταν όμως κανείς περιμένη αναγνώριση, πάει, τα χάνει όλα. Ενώ, αν βάλη έναν καλό λογισμό και πη «καλύτερα που ξέχασε την καλωσύνη που του έκανα» ή «μπορεί να ήταν στενοχωρημένος ή κουρασμένος, γι’ αυτό μίλησε έτσι», δικαιολογεί τον άλλον και δεν χάνει. Όταν δεν περιμένουμε ανταπόδοση, τότε έχουμε καθαρό μισθό
. Ο Χριστός έκανε το παν για μας και εμείς Τον σταυρώσαμε. Τί ψάλλουμε;
«Αντί του μάννα χολήν». Πάντοτε να προσπαθούμε να κάνουμε το καλό, χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ Απο το βιβλιο πνευματικη αφυπνηση

 

Ηλίας  Χαιντούτης  31  Ιαν  2013

 

 

- Σε σένα θα διαβάσω όταν εξομολογηθείς τα δικά σου αμαρτήματα

Kάποια γυναίκα πήγε να εξομολογηθεί και άρχισε να κατηγορεί τη νύφη της. Ο π. Επιφάνιος τη σταματούσε και με αυστηρό ύφος της έλεγε:
- Αφησε τη νύφη σου! Τα δικά σου αμαρτήματα πες μου!
Εκείνη, λες και δεν άκουγε, συνέχιζε ακάθεκτη το κατηγορητήριο. Κάποτε τελείωσε. Σηκώνεται τότε ο γέροντας και της λέει:
- Να πεις στη νύφη σου να έλθει να της διαβάσω την ευχή!
- Οπότε εκείνη με απορία ρωτά:
- Κι εμένα;
- Σε σένα θα διαβάσω όταν εξομολογηθείς τα δικά σου αμαρτήματα!
(Υποθήκες Ζωής σελ. 115)

 

 

HΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 31 ΙΑΝ 2013

Γέροντα, γιατί δεν αγαπώ τον Θεό όπως έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ και θέλω να είμαι κοντά του

Γέροντας Παϊσιος – Η φλόγα της αγάπης του Θεού

Γέροντα, γιατί δεν αγαπώ τον Θεό όπως έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ και θέλω να είμαι κοντά του;

- Αυτό έρχεται σιγά-σιγά μετά από αγώνα αλλιώς θα έπιαναν φωτιά οι άνθρωποι και θα καίγονταν από την αγάπη του Θεού. Ενώ θα είχε γύρω τους κρύο, θα νόμιζαν ότι φλογίζονται και πολλοί θα έπαιρναν τα βουνά. Ένας στρατιώτης, εν καιρώ πολέμου, άφησε την μονάδα του και ….….έφυγε στο βουνό. Είχε ανάψει τέτοια φλόγα στην καρδιά του που δεν μπορούσε να συγκρατηθή ήθελε να πάη να προσευχηθή. Δεν υπολόγισε τίποτε. Πήγε ,βρήκε μια σπηλιά, μπήκε μέσα και προσευχόταν! Όταν οι άλλοι στρατιώτες βγήκαν στις επιχειρήσεις , τον βρήκαν και τον έπιασαν. «Ανυπότακτος», είπαν. Τον κάλεσε μετά ο διοικητής σε ανάκριση. «Τί είναι αυτό που έκανες;» του λέει. «Καίγομαν ,κύριε διοικητά, καίγομαν για τον Χριστό. Ξέρεις τι θα πη καίγομαν;». «Καλά, κι εγώ δεν καίγομαι;», του λέει ο διοικητής. «Εγώ καίγομαι, κύριε διοικητά, καταλαβαίνετε;», επανέλαβε εκείνος, σαν να έλεγε: « Αν καίγεσαι, φύγε κι εσύ!» Τον βοήθησε όμως ο Θεός και γλίτωσε το στρατοδικείο. Εδώ, εν καιρώ ειρήνης αν φύγη ένας στρατιώτης από τη θέση του, έχει στρατοδικείο, πόσο μάλλον εν καιρώ πολέμου!

- Γέροντα, όταν βρίσκεται κανείς σ” αυτήν την κατάσταση, υπάρχη θέρμη σε όλο το σώμα;

- Ναι, αλλά περισσότερο στην περιοχή του στήθους. Όταν ανάψη η πνευματική αγάπη, φλογίζεται όλο το στήθος. Όλο το στήθος γίνεται μια φλόγα. Καίγεται ο άνθρωπος από την μεγάλη γλυκειά φλόγα της αγάπης του Θεού, πετάει, αγαπάει με αγάπη πραγματική, μητρική.

Αυτή η εσωτερική φλόγα, την οποία ανάβει ο Ίδιος ο Χριστός με την αγάπη Του, θερμαίνει το σώμα πολύ περισσότερο από την αισθητή φωτιά και έχει την δύναμη να καίη και κάθε σκουπίδι, κάθε κακό λογισμό που πετάει το ταγκαλάκι, καθώς και κάθε κακή επιθυμία και κάθε άσχημη εικόνα. Τότε η ψυχή αισθάνεται και τις θείες ηδονές που δεν συγκρίνονται με καμμιά άλλη ηδονή!

Αχ, αυτή η φλόγα δεν μπήκε ακόμη μέσα σας! Αν ανάψη και φουντώση στην καρδιά σας, δεν θα σας συγκινούν καθόλου πια τα μάταια πράγματα. Εύχομαι να κάψη ο Θεός με την αγάπη Του τις καρδιές σας!





Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»

 

Ηλίας  Χαιντούτης 31 Ιαν 2013

Γέροντα, ό,τι καλό κάνω, τελικά το χάνω, γιατί αμέσως υπερηφανεύομαι.

Γέροντα, ό,τι καλό κάνω, τελικά το χάνω, γιατί αμέσως υπερηφανεύομαι.
- Ξέρεις εσύ τι κάνεις; Φτιάχνεις μέλι και ύστερα αφήνεις το ταγκαλάκι{διαβολακι } και σου το κλέβει, οπότε μένεις με τον κόπο.
Όπως ο μελισσουργός ζαλίζει τις μέλισσες με καπνό και παίρνει το μέλι, έτσι κι εσένα σε ζαλίζει το ταγκαλάκι με τον καπνό της υπερηφανείας ,δυο κλέβει το πνευματικό μέλι που έφτιαξες και τρίβει τα χέρια του. Σου κλέβει δηλαδή τα πολύτιμα δώρα του Θεού και ύστερα χαίρεται.
Εσύ είσαι έξυπνη, πώς δεν το πιάνεις αυτό; Γιατί δεν πιάνεις τον κλέφτη, τον πονηρό, που σε κλέβε.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   31 ΙΑΝ 2013

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΕΠΤΩΚΟΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ

1.    Εμείς που είμαστε πεπτωκότες, όπως τα πεπτωκότα πνεύματα, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να υποδουλωνόμαστε από πράγματα και ανθρώπους. Δεν ισχύει το ίδιο για τα αγγελικά τάγματα. Και όσοι ανάμεσά μας ενώνονται με τον Κύριο μέσα στην καρδιά και το νου τους, ούτε αυτοί υποδουλώνονται ποτέ από κάποιο κτιστό αντικείμενο. Υπάρχουν μαζί με τον Κύριο και μαζί Του αγαπάνε όλη την κτίση. Είναι ολότελα απίστευτοι: σε μια τέτοια κατάσταση ο άνθρωπος νιώθει συγγενείς του όλους τους ανθρώπους , καλούς και κακούς. Το μόνο πράγμα που τον στενοχωρεί είναι ότι οι λογισμοί των άλλων ανθρώπων αντίκεινται στην αγάπη και την αγαθοσύνη.

2.    Ό,τι δημιούργησε ο Θεός, το δημιούργησε υπέροχο και τέλειο. Ακόμα και τα πνεύματα εκείνα που αργότερα εξέπεσαν από τον Θεό, δημιουργήθηκαν ως τέλεια όντα. Εξέπεσαν της νοητικής τελειότητας , κι επειδή αποξενώθηκαν από την πηγή της ζωής, αναζήτησαν παρηγοριά σε μια ζωή ψεύδους. Δεν έχουν αληθινή ζωή αλλά την αναζητούν σε κτιστά πράγματα, σε πράγματα πεπερασμένα. Από αυτά αντλούν ικμάδα. Αλλά επειδή έχουν αποξενωθεί από την αγάπη- ενώ θυμούνται πώς ήταν όταν βρισκόντουσαν κάτω από τη φτερούγα του Αγίου Πνεύματος, εν τη  πληρότητι της Χάριτος- προσπαθούν να μιμηθούν αυτή την αγάπη και να δελεάσουν τους ανθρώπους , δίνοντας τους ψευδή παρηγοριά, προκειμένου να τους κερδίσουν.

Κι έτσι οι άνθρωποι καταπιάνονται με πολλές δραστηριότητες : με φιλοσοφία, ορθολογισμό, επιστημονική έρευνα. Όμως όλα αυτά είναι πολύ εφήμερα. Η παρηγοριά διαρκεί πολύ λίγο κι έπειτα εδραιώνεται η κατάθλιψη και η απόγνωση. Οι άνθρωποι σ’ αυτή τη γη νιώθουν γενικώς πολύ μόνοι, ακόμα κι όταν είναι ανάμεσα στα πιο κοντινά τους οικογενειακά πρόσωπα. Αυτό οφείλεται στην πεπτωκυία φύση μας. Τα παιδιά κλαίνε και το κλάμα τους είναι συνάμα και κλάμα των γονιών  τους.

Τα πεπτωκότα πνεύματα νιώθουν επίσης μοναξιά και γι’ αυτό κρατάνε συντροφιά το ένα στο άλλο με το να κάνουν κάθε είδους κακό, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι εδώ στη γη. Τα πεπτωκότα πνεύματα  ομονοούν και ενεργούν από κοινού , ό,τι κι αν κάνουν, προσπαθώντας να βρουν παρηγοριά, αλλά δεν  την βρίσκουν ποτέ. Το ίδιο και οι άνθρωποι : πηγαίνουν μαζί σε μπαρ και ταβέρνες και μεθάνε, σπάνε ποτήρια και μπουκάλια και επιστρέφουν σπίτι τους με κοψίματα και ουλές , αλλά παρηγοριά δεν βρίσκουν . Την αναζητούν παντού, μα δεν την βρίσκουν. Όμως όσοι είναι ένα με τον Κύριο, όπως οι άγγελοι, είναι πάντοτε εν ειρήνη και έχουν χαρά στην καρδιά τους. Η ειρήνη και η χαρά τους είναι αναλλοίωτες.

3.    Είναι ακριβώς όπως το λένε οι Άγιοι Πατέρες: τα πνεύματα που έχουν εκπέσει από τα ύψη της τελειότητας βρίσκονται τώρα στη γη και βλέπουν ότι ο χρόνος τους τελειώνει. Πλησιάζει πλέον ο καιρός που θα ολοκληρωθεί η περίοδος από τη Δημιουργία μέχρι τη Φοβερή Κρίση. Τα πεπτωκότα πνεύματα υποφέρουν πάρα πολύ, διότι γνωρίζουν ότι θα υπάρξει Κρίση και ότι θα είναι δίκαιη. Γνωρίζουν ότι μετά την Κρίση θα είναι απομονωμένα. Προς το παρόν έχουν μια κάποια ελευθερία. Κινούνται ανάμεσα στους ανθρώπους , παράγουν ψευδαισθήσεις και παίρνουν πολλούς ανθρώπους με το μέρος τους. Πιστεύουν ότι η νίκη θα είναι δική τους , αλλά εν τέλει θα επικρατήσει η θεία δικαιοσύνη.

4.    Εμείς οι άνθρωποι είμαστε πολύ παράξενα όντα. Μας έχουν δοθεί θαυμάσια πράγματα από τον Kύριο , αλλά εμείς δεν δείχνουμε να το συνειδητοποιούμε. Εκπέσαμε και εξαιτίας της πτώσης του ανθρώπου, όλη η κτίση υποφέρει, διότι ο άνθρωπος πλάστηκε για να είναι κύριος του υλικού κόσμου.

Ο υλικός κόσμος πλάστηκε υπέροχος , όχι τραχύς και άγριος , όπως είναι σήμερα. Μετά την παράβαση της εντολής του Θεού εκ μέρους του Αδάμ, όλα εκτραχύνθηκαν. Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος λέει: «…πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν·» και τὴν ἀποκάλυψιν τῶν υἱῶν τοῦ θεοῦ ἀπεκδέχεται» ( Ρωμ. 8,22∙ 8,19 ) .  Η φύση περιμένει από μας να απελευθερωθούμε , έτσι ώστε να απελευθερωθεί και αυτή από τη φθορά, μιας και στην παρούσα κατάστασή της είναι φθαρτή και ευμετάβλητη. Και μέσα μας, στα σώματά μας, υπάρχουν όλα τα συστατικά και οι ανόργανες ουσίες που υπάρχουν στο σύμπαν. Κάποτε ήμασταν οι κύριοι όλων των υλικών όλων των υλικών πραγμάτων, αλλά τώρα όλα εξεγείρονται εναντίον μας, διότι εμείς είμαστε υπόλογοι για την πτώση των πάντων. Πρέπει να γίνουμε εμείς καλύτεροι προκειμένου όλα να ανανεωθούν.

5.    Οι παλαιότερες γενιές θυμούνται ακόμα πώς ήμασταν εμείς οι Σέρβοι πριν από τον πόλεμο [ τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ] , εν συγκρίσει με το πώς είμαστε τώρα. Και πριν τον πόλεμο υπήρχαν χοροί σε όλες τις πόλεις και τα χωριά, και οι νέοι άνθρωποι συγκεντρώνονταν μαζί και χόρευαν και τραγουδούσαν . Όμως  οι χοροί τους ξεκίναγαν το απομεσήμερο, μετά το γεύμα και μέχρι να γείρει ο ήλιος στη δύση του, είχαν όλοι γυρίσει στα σπίτια τους. Σήμερα οι νέοι μας βγαίνουν έξω στις 10-11 το βράδυ και έχουν κάνει τη νύχτα μέρα. Τι καλό να περιμένει κανείς;

6.    Όπως ακριβώς το σώμα πεθαίνει όταν το αφήνει η ψυχή, έτσι και η ψυχή πεθαίνει όταν την εγκαταλείπει το Άγιο Πνεύμα. Ο θάνατος είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας, επειδή τόσο ο θάνατος όσο και η φθορά αποτελούν καρπούς της παρουσίας της αμαρτίας στην ψυχή, και διαμέσου της αμαρτίας είναι που η ψυχή πεθαίνει για την αιώνια ζωή και διαχωρίζεται από το Άγιο Πνεύμα και τη Βασιλεία του Θεού. Αλλά η ψυχή που έχει γίνει ένα με τον Θεό  έχει πραότητα και ταπείνωση , είναι πάντοτε προσευχόμενη και ζει αδιαλείπτως μέσα της, την παρουσία του Θεού. Μια τέτοια ψυχή δεν επιτρέπει ποτέ στον εαυτό της να λοξοδρομήσει σε περισπασμούς…

Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις : «Εν πλω»