Εκκλησία, η Μάννα μας (συνέχεια)

Αν μπορούσαμε να πούμε στον κόσμο αυτή τη μόνη δυνατή και παρήγορη αλήθεια…, ότι στην Εκκλησία δίνεις δάκρυα και παίρνεις άφεση…, ότι το Χριστό δεν τον απασχολούν οι αμαρτίες μας αλλά η μετάνοιά μας…

Αν μπορούσαμε να πούμε στα νέα παιδιά να μη διστάζουν, όπως κι αν έζησαν, να γυρίσουν στην Εκκλησία… Γιατί η Εκκλησία είναι Μάννα κι όταν γυρίζουμε σ’ αυτή, δε ρωτάει να μάθει τί κάναμε, αλλά μας κοιτάει στα μάτια να δει τί πάθαμε…, πόσα συντρίμμια γίναμε…

Η ζωή της Εκκλησίας και η Αγάπη της για μας – άκουσέ με- δεν εξαρτώνται ούτε απ’ την αθλιότητά μας ούτε απ’ την αγιότητά μας, αλλά από το Χριστό!

Ο Χριστός είναι ο ενεργών τα πάντα μέσα στην Εκκλησία. Ο Χριστός βαπτίζει! Ο Χριστός στεφανώνει! Ο Χριστός ενώνει! Ο Χριστός ακούει! Ο Χριστός διαβάζει συγχωρητική ευχή! Ο Χριστός ευλογεί! Ο Χριστός παρηγορεί! Ο Χριστός αγιάζει όλη την κτίση!

Ο ιερέας;

Ο ιερέας δανείζει τα χέρια του και τη φωνή του. Σηκώνει τα χέρια του και δέεται:

«Αὐτὸς οὖν, φιλάνθρωπε Βασιλεῦ, πάρεσο καὶ νῦν ἁγίασον τὸ ὕδωρ τοῦτο, τῷ Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ» και αγιάζεται το νερό! Σηκώνει τα χέρια του και το λάδι γίνεται έλαιον αγαλλιάσεως! το ψωμί Σώμα! Και το κρασί Αίμα Χριστού! Πνεύματι Ἁγίῳ!

Αν μπορούσαμε να πούμε στα παιδιά μας ότι ο ιερέας , όποιος κι αν είναι, μπορεί και κάνει αυτό που δεν μπορούν να κάνουν ούτε οι Άγγελοι:

Θεία Λειτουργία!

Δηλαδή;

Δηλαδή κατεβάζει το Θεό στη γη!

Κατεβάζει τη Θεοτόκο!

Κατεβάζει χιλιάδες αγγέλους που συνωστίζονται στο Ναό, αλλά που εμείς δεν έχουμε μάτια και δε βλέπουμε…

Ο γέροντας Ιάκωβος, στη Μεγάλη Είσοδο συχνά κοντοστεκόταν, δεν προσχωρούσε κι οι άνθρωποι γύρω του τον άκουγαν να ψιθυρίζει:

«Παρακαλώ, Άγιοι Άγγελοι, κάντε τόπο να περάσω..».

Κι ο παπα- Φιλάρετος ο Αγιορείτης, όταν τέλειωσε η Λειτουργία , είπε σε κάποιους : Σμήνος! Σμήνος με τύλιξε! Άγγελοι στο Ναό, Άγγελοι στο δάσος, χιλιάδες Άγγελοι! κι άρχισε να κλαίει…

Αυτό είναι η Θεία Λειτουργία! Άνθρωποι και Άγγελοι μαζί! Ζώντες και κεκοιμημένοι, παππούδες και προπαππούδες, οι πιστοί όλων των αιώνων… όλοι μέλη Χριστού! Σώμα Χριστού! Οστά Χριστού! Με σένα που αγαπάω και με σένα που προσπερνάω. Με οικείους και εχθρούς, όλοι σώμα ένα. Αυτό γίνεται σε κάθε Λειτουργία! Αυτό γίνεται στην Εκκλησία! Για χάρη μας! Νάτος ο Χριστός! Πάρεστι και φωνεί σε! Μας φωνάζει, - ακούς- τον καθένα με τ’ όνομά του. Να πάρουμε Χριστό! Χριστός να γίνουμε! Να επιστρέψουμε μετανοούντες και φεγγοβόλοι στα σπίτια μας.

Το μεγαλύτερο δώρο της Εκκλησίας στον κόσμο είναι η Θ. Λειτουργία. Μια παγκόσμια ελεημοσύνη , με τεράστιο βεληνεκές! Όπου γίνεται Λειτουργία, ευλογούνται τα πάντα. Ευεργετείται όλος ο χώρος …, οι καταστάσεις…, τα καθεστώτα…, οι πολιτικές…

Αναίμακτα…

Ακυρώνονται σχέδια…

Καταργούνται μίση…

Πέφτουνε τείχη…

Αποφεύγονται ναυάγια …πάσης φύσεως ναυάγια …Σώζονται άνθρωποι.. Ευεργετούνται οι παρόντες! Ευεργετούνται οι απόντες!... Ευεργετούνται οι κεκοιμημένοι!...

Κάποτε ένας προτεστάντης πάστορας είπε σ’ έναν ορθόδοξο ιερέα:

-   Εμείς κάνουμε ορφανοτροφεία, γηροκομεία, συναυλίες, ελεημοσύνες… Εσείς οι ορθόδοξοι τι κάνετε;

Και του απάντησε εκείνος: Θεία Λειτουργία! Που γεμίζει δωρεάν τον Παράδεισο και αδειάζει την κόλαση!... Αυτό κάνει η Εκκλησία… αδειάζει την κόλαση και γεμίζει τον Παράδεισο…

Συντηρεί τον κόσμο, κάνοντας Θ. Λειτουργία! Αγρυπνάει  τη μέρα, αγρυπνάει  και τη νύχτα. Κάθε νύχτα…, αιώνες τώρα…, πόσοι άγιοι βγαίνουν από τα εικονοστάσιά τους και συντρέχουν στους ανθρώπους!...

Πόσα μοναστήρια λειτουργούν ολονύκτιες λειτουργίες! Πόσα χέρια σηκώνονται και πόσα δάκρυα χύνονται υπέρ όλου του κόσμου!...

Έλεγε ο άγιος Σιλουανός:

«… κλαίει η ψυχή μου δια τον κόσμον όλον… Μετά δακρύων Σε ικετεύω, Κύριε, παρηγόρησον τας τεθλιμμένας ψυχάς του κόσμου… Δος εις πάντας τους λαούς να ακούσουν της γλυκείας Σου φωνής : αφαίωνται υμίν αι αμαρτίαι…»

Και οι μαθητές του ρωτούσαν τον π. Παϊσιο Ολάρου , Ρουμάνο μοναχό:

γέροντα, γιατί κλαις τόσο πολύ;

Κι εκείνος απαντούσε:

Επειδή εσείς δεν κλαίτε!

Οι άνθρωποι της Εκκλησίας , καθημερινά, πενθούν υπέρ όλου του κόσμου! Και πεινούν  και διψούν και γυμνητεύουν υπέρ όλου του κόσμου. Μετανοούν υπέρ όλου του κόσμου και δια της μετανοίας σώζουν τον κόσμο!

Αυτή είναι η Εκκλησία! Μάννα απεριόριστης ισχύος και απεριόριστης εμβέλειας! Αρκεί να την εμπιστευτούμε… Και εμπιστεύομαι σημαίνει πως τα πάντα είναι ημέτερα… Ό,τι έχω είναι για σένα. Ό,τι έχω είναι από σένα και σε σένα επιθυμώ να το γυρίσω. Και ό,τι έχεις είναι δικό μου. Κάθε ανάγκη σου αφορά και μένα. Κάθε προσβολή που σου γίνεται πλήττει και μένα. Όταν υβρίζεσαι κι εγώ υβρίζομαι! Όταν σε χτυπούν , πονάω! Κι όταν σε ανεβάζουν στο σταυρό, συσταυρώνομαι μαζί σου! Εμπιστεύομαι σημαίνει συμπάσχω και συνθάπτομαι και συνδοξάζομαι!... Μοιράζομαι μαζί σου τα πάντα , αγία μου Εκκλησία! Όπως έκαναν χιλιάδες Μάρτυρες που πέθαναν, για να μη σε αρνηθούν….

(συνεχίζεται)

Από το βιβλίο: «Αντίδωρο
Ελάχιστη προσφορά στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου»
ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΡΖΑ
Εκδόσεις ΑΘΩΣ

Ξέρετε τι κάνουν οι κοσμικοί και τι κάνουν οι πνευματικοί άνθρωποι;

Ξέρετε τι κάνουν οι κοσμικοί και τι κάνουν οι πνευματικοί άνθρωποι;
Oι κοσμικοί κοιτάζουν η αυλή τους να είναι καθαρή. το σπίτι μέσα δεν τους ενδιαφέρει αν έχη σκουπίδια. Σκουπίζουν την αυλή και πετούν τα σκουπίδια μέσα στο σπίτι! Που λέει: “Οι άλλοι την αυλή βλέπουν, δεν βλέπουν μέσα το σπίτι”. Μέσα μου δηλαδή ας έχω σκουπίδια, όχι όμως έξω! Τους ενδιαφέρει να τους καμαρώνουν οι άλλοι. Ενώ οιπνευματικοί άνθρωποι κοιτάζουν το σπίτι μέσα να είναι καθαρό. Δεν τους ενδιαφέρει τι θα πη ο κόσμος,γιατί ο Χριστός κατοικεί στο σπίτι, στην καρδιά, δεν κατοικεί στην αυλή!!


Γεροντας παισιος Πνευματικη ΑΦΥΠΝΗΣΗ

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013

Και πάντα για καθετί που σκέφτεσθε να κάνετε, να λέτε « αν θέλη ο Θεός »

Και πάντα για καθετί που σκέφτεσθε να κάνετε, να λέτε
« αν θέλη ο Θεός »
μην πάθετε κι εσείς ό,τι έπαθε κάποιος μια φορά. Είχε αποφασίσει να πάη στο αμπέλι του για δουλειά. « Αύριο πρωί-πρωί ,λέει στην γυναίκα του , θα πάω στο αμπέλι » . « Αν θέλη ο Θεός ,θα πας » του λέει εκείνη. « Θέλει – δεν θέλει ο Θεός , λέει εκείνος, εγώ θα πάω » . Την άλλη μέρα ξεκίνησε νύχτα. Στον δρόμο εν τω μεταξύ πιάνει τέτοιος κατακλυσμός, που αναγκάσθηκε να γυρίσει πίσω. Δεν είχε φέξει ακόμη. Χτυπάει την πόρτα . « Ποιος είναι; » , ρωτάει η γυναίκα του.
« Αν θέλει ο Θεός, λέει εκείνος, ο άνδρας σου είμαι »

Γεροντας Παισιος

 

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   3 ΜΑΡ  2013

Γέροντα, άνθρωποι που αρχίζουν να έχουν την καλή ανησυχία, τι βιβλία να διαβάσουν για να βοηθηθούν

Πνευματική μελέτη

- Γέροντα, άνθρωποι που αρχίζουν να έχουν την καλή ανησυχία, τι βιβλία να διαβάσουν για να βοηθηθούν;

- Να διαβάσουν πρώτα το Ευαγγέλιο, για να μάθουν τι θα πη ο Χριστός. Να συγκλονισθούν λίγο, και ύστερα να διαβάσουν την Παλαιά Διαθήκη . Ξέρεις τι κόπος είναι, όταν δεν έχουν διαβάσει τίποτε και σου ζητούν βοήθεια; Σαν να πηγαίνη ένα παιδί του Δημοτικού Σχολείου σε καθηγητή Πανεπιστημίου και να του λέη: « Βοήθησέ με ». Τι να του πη ο καθηγητής; " Ένα κι ένα ίσον δύο " ; Άλλοι πάλι δεν έχουν την καλή ανησυχία . Έρχονται και λένε: " Δεν έχω κανένα πρόβλημα, μια χαρά είμαι, πάτερ, απλώς πέρασα να σε δω » . Ποτέ ο άνθρωπος δεν μπορεί να πη ότι δεν έχει τίποτε. Κάτι θα έχη. Ο αγώνας για πνευματική ζωή δεν τελειώνει ποτέ. Ή μερικοί μου λένε: « Να μας πης πνευματικά ». Σαν να πάνε στον μπακάλη και του λένε: « Δώσε μας ψώνια ». Τα χάνει και ο μπακάλης . Δεν έχουν κάτι το συγκεκριμένο να ζητήσουν και να πουν " μου χρειάζεται τόση ζάχαρη, τόσο ρύζι κ.λ.π. ", αλλά λένε " δώσε μας ψώνια ". Ή σαν να πάνε στον φαρμακοποιό και του λένε « δώσε μας φάρμακα! » , χωρίς να του πούνε προηγουμένως από τι πάσχουν ή αν πήγαν στον γιατρό και τι τους είπε ο γιατρός. Άντε τώρα να βρης άκρη ! Βλέπεις, εκείνος που έχει πνευματική ανησυχία , βρίσκει τι του λείπει , το ζητάει και ωφελείται. Εγώ, ως αρχάριος, όταν διάβαζα κάτι, το αντέγραφα, για να μην το ξεχάσω , και προσπαθούσα να το εφαρμόσω. Δεν διάβαζα, για να περνάω ευχάριστα την ώρα μου. Υπήρχε μέσα μου η καλή ανησυχία και , όταν δεν καταλάβαινα κάτι, ρωτούσα να μάθω πως είναι . Λίγο διάβαζα, πολύ ήλεγχα τον εαυτό μου με αυτά που διάβαζα. « Πού βρίσκομαι;Τι να κάνω ; » . Κάθιζα τον εαυτό μου στο σκαμνί . Δεν τα περνούσα αυτά που διάβαζα έτσι αφορολόγητα.

Σήμερα οι άνθρωποι καταλήγουν από την πολλή μελέτη να είναι μαγνητόφωνα και να γεμίζουν τις κασσέττες τους με περιττά πράγματα.

Γεροντας Παισιος

 ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  3 ΜΑΡ 2013

Ο κόσμος πάει άσχημα σήμερα, γιατί όλοι λένε μεγάλες « αλήθειες » ,που δεν ανταποκρίνονται όμως στην πραγματικότητα

Ο κόσμος πάει άσχημα σήμερα, γιατί όλοι λένε μεγάλες « αλήθειες » ,που δεν ανταποκρίνονται όμως στην πραγματικότητα. Τα γλυκά λόγια και οι μεγάλες αλήθειες έχουν αξία ,όταν βγαίνουν από αληθινά στόματα ,και πιάνουν τόπο μόνο στους καλοπροαίρετους ανθρώπους και σε εκείνους που έχουν καθαρό νου.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  3 ΜΑΡ 2013

Εκκλησία, η Μάννα μας (συνέχεια)

Ο Χριστός είναι ο θεράπων ιατρός αυτού του Νοσοκομείου. Ο Ελεήμων Χριστός που ακατάπαυστα ελεεί τον κόσμο. Που βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Που δέχεται τον έσχατο, καθάπερ και τον πρώτο… Που και τον πρώτον ελεεί και τον ύστερον θεραπεύει… Και ξέρουμε όλοι ότι το Χριστό τον βρίσκουμε μέσα στην Εκκλησία. Εκεί Τον γνωρίζουμε αληθινά κι εκεί Τον μεταλαμβάνουμε. Ξέρουμε όλοι ότι στο  Χριστό , όπως και στο γιατρό, δεν πηγαίνουμε , γιατί Εκείνος μας χρειάζεται, αλλά γιατί εμείς Τον χρειαζόμαστε. Στο Χριστό, όπως και στο γιατρό, δεν πηγαίνουμε σαν υγιείς, όπως ο Φαρισαίος, αλλά σαν ασθενείς, όπως ο τελώνης. Από το Χριστό, όπως και από το γιατρό, δεν  κρύβουμε τις πληγές μας, αλλά τις φανερώνουμε , όσο αποκρουστικές κι αν είναι. Παντελώς και  πλήρως αποκαλυπτόμαστε Ενώπιόν Του και  κρεμόμαστε από τα χείλη Του , ν’ ακούσουμε την ιατρική συνταγή που θα δώσει, τη θεραπευτική αγωγή που θα προτείνει.

ΟΙ Πατέρες λένε πως η Εκκλησία, αιώνες τώρα, δίνει τα ίδια πανίσχυρα φάρμακα:
Τις εντολές του Χριστού!
Η Εκκλησία, αιώνες τώρα, εκδίδει το ίδιο ιατρικό ανακοινωθέν που εξέδωσε η Παναγία στην Κανά: «ό,τι αν λέγη υμίν, ποιήσατε». Ό,τι μας λέει ο Χριστός να το κάνουμε. Άραγε, ό,τι λέει ο Χριστός, το κάνουμε; Κι αν δεν το κάνουμε, άραγε κλαίμε;
Όποιος μπαίνει στην Εκκλησία και αγωνίζεται να τηρήσει τις εντολές,  είναι σαν να τηρεί τη συνταγή που θα τον σώσει. Όποιος μπαίνει στην Εκκλησία και αγωνίζεται να τηρήσει τις εντολές είναι ήδη κάτω από την επίβλεψη του Θεράποντος Χριστού. Είναι σε ενότητα μαζί Του και σε ενότητα με όλα τα μέλη της Εκκλησίας.
Η Εκκλησία , αιώνες τώρα, δίνει τα ίδια κοσμοσωτήρια φάρμακα , αλλά αιώνες τώρα έχει και τα ίδια θαυμαστά αποτελέσματα:
Γεννά αγίους!
Πουθενά αλλού δε γεννιούνται άγιοι παρά μόνο στην Εκκλησία. Καλούς ανθρώπους θα βρούμε κι αλλού, αγίους όχι. Γιατί οι άγιοι, άνθρωποι σαν κι εμάς, συνασθενείς και συμπάσχοντες, μπήκαν στην Εκκλησία και παραδόθηκαν ανεπιφύλαχτα στις οδηγίες του Ιατρού.
Και ο Χριστός, που δεν είναι μόνο Ιατρός αλλά είναι και Πατέρας, παραδίδεται σ’ αυτούς που Του παραδίδονται. Σκύβει πάνω τους στοργικά και τέλεια, όπως μόνο Εκείνος ξέρει, παρηγορεί, νοσηλεύει, θεραπεύει, αγιάζει και δοξάζει. Ο ελεήμων Χριστός γίνεται τοις πάσι τα πάντα, για να σώσει τον άνθρωπο.

«ἐν τῷ οἶκῳ σου δεῖ με μεῖναι.», λέει στον Ζακχαίο. «…Οὐδὲ ἐγώ σε κατακρίνω• πορεύου καὶ ἀπὸ τοῦ νῦν μηκέτι ἁμάρτανε», λέει στην αμαρτωλή. «;ἀναστήσεται ὁ ἀδελφός σου. ... Πιστεύεις τοῦτο;» λέει στη Μάρθα, που θρηνεί τον αδελφό της. «μὴ κλαῖε», λέει στη μάννα που κηδεύει το παιδί της. «Σήµερον µετ᾽ ἐµοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ.», λέει στο ληστή.

Η σωτήρια αγάπη του Χριστού! Η σωτήρια αγκαλιά της Εκκλησίας! Που όλους μας δέχεται, που όλους μας παρηγορεί, που θέλει όλους να μας σώσει. Που θέλει όλους να μας κάνει ανθρώπους του Παραδείσου! Τον έναν, επειδή μετανόησε, τον άλλον, επειδή δε γόγγυσε, τον τρίτο , επειδή έκανε ελεημοσύνες, μας βάζει όλους στα σπλάγχνα της η Εκκλησία!
Η Εκκλησία, ακόμα κι αν την αρνηθούμε, παραμένει Μάννα και ψάχνει να συνάξει τα παιδιά της . Ψάχνει και περιμένει μήπως, έστω και μετά από χρόνια, γυρίσουμε κοντά της. Η επιστροφή όμως στην Εκκλησία προϋποθέτει να ξέρουμε ότι  δεν είναι άδεια. Υπάρχει Πατέρας που μας αγαπάει σταθερά και αναλλοίωτα και για πάντα!
Όπως κι αν είμαστε, απ’ όπου κι αν προερχόμαστε, όσο κι αν ασωτέψαμε,
Πίστεψέ με, υπάρχει Πατέρας που βγήκε στο δρόμο και μας περιμένει!
Η επιστροφή μας στην Εκκλησία του Χριστού προϋποθέτει να ξέρουμε ότι η αγάπη του Χριστού δεν αλλοιώνεται. Δεν έχει διακυμάνσεις. Ο Χριστός δεν μας αγαπάει άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε πολύ. Ο Χριστός δεν αγαπάει άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Οι Πατέρες λένε ότι όσο αγαπάει την Παναγία τόσο αγαπάει και όλους εμάς. Δεν μπορούμε εμείς, ό,τι κι αν πράξουμε, να επηρεάσουμε της Αγάπης το Πέλαγος. Του Θεού το απέραντο έλεος.
Εμείς μόνο τη δική μας αγάπη μπορούμε να ορίσουμε. Μόνο τη δική μας στάση μπορούμε να ρυθμίσουμε:
Αν θα Τον αναγνωρίσουμε σαν Πατέρα ή αν θα λειτουργήσουμε αυτόνομα, χωρίς Αυτόν. Αν θα ζήσουμε στην Εκκλησία Του ή αν θα φύγουμε σε χώρα μακρινή. Αν θα ταυτιστούμε με όσα λέει ή αν θα τα απορρίψουμε. Εμείς επιλέγουμε ποια στάση θα κρατήσουμε, όχι Εκείνος. Όπως γίνεται με τον ήλιο. Στέλνει το φως και τη θερμότητά του παντού. Όμως δεν αποδέχονται όλα τα αντικείμενα την ίδια ποσότητα ακτινοβολίας. Υπάρχουν αντικείμενα που μαζεύουν τις ακτίνες και άλλα που τις απωθούν… Έτσι γίνεται και με μας… όσο Ήλιο θέλουμε, τόσο μαζεύουμε… Όσο Χριστό θέλουμε ,τόσο Χριστό κρατάμε στη ζωή μας… Γι’ αυτό πηγαίνουμε στην Εκκλησία… , όχι για να εξευμενίσουμε το Χριστό, αλλά για να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας…
Για να γίνουμε δεκτικοί της θείας αγάπης! Ό,τι κάνουμε στην Εκκλησία, οι νηστείες, οι προσευχές, οι ελεημοσύνες μας, είναι για να σπάσει η δική μας λίθινη καρδιά…, για να ανοίξει η ύπαρξή μας και να απορροφήσει Χάρη… Μήπως κι αρχίσουμε να μετανοούμε…
Ακούς;
Μήπως κι αρχίσουν τα μάτια μας να κλαίνε… Όπως έκλαψαν τα μάτια του Δαυίδ, όταν είδε την αμαρτία του…
 Όπως έκλαψαν τα μάτια του Πέτρου, όταν αρνήθηκε το Χριστό καί ἤρξατο κλαίειν, ἀλλ' οὐχί ἁπλῶς , ἀλλὰ πικρῶς, …
Όπως έκλαψαν τα μάτια της αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας, ώσπου στέγνωσε όλη…
Όπως έκλαψε ο άσωτος , όταν έπεσε στα πόδια του Πατέρα… Με βεβαία την ελπίδα ότι όσο κι αν αμαρτήσαμε, στην Εκκλησία του Χριστού υπάρχει πάντα χώρος και για μας..
Υπάρχει και για μας η στολή η πρώτη. Όσο κι αν αμαρτήσαμε, - ακούς; - στην Εκκλησία του Χριστού υπάρχει και για μας δαχτυλίδι!...
Αρκεί να ομολογήσουμε την αμαρτία μας…
Αρκεί να μπούμε κάτω απ’ το πετραχήλι του Πνευματικού και τα μάτια μας να βγάλουνε δάκρυα…
(συνεχίζεται)

 Από το βιβλίο: «Αντίδωρο
Ελάχιστη προσφορά στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου»
ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΡΖΑ
Εκδόσεις ΑΘΩΣ

Γέροντα, στεναχωριέμαι ,όταν οι άλλοι δεν έχουν καλή γνώμη για μένα.

Γέροντα, στεναχωριέμαι ,όταν οι άλλοι δεν έχουν καλή γνώμη για μένα.
- Καλά που μου το είπες! Από σήμερα θα κάνω ευχή οι άλλοι να μην πουν ποτέ καλή γνώμη για σένα, γιατί αυτό σε συμφέρει, καλό μου παιδί. Οικονομάει ο Θεός να μας αδικήσουν οι άνθρωποι ή να μας πουν καμμιά κουβέντα ,για να εξοφλήσουμε μερικές αμαρτίες μας ή για να αποταμιεύσουμε κάτι στην άλλη ζωή. Δεν μπορώ να καταλάβω, πως την θέλετε εσείς την πνευματική ζωή; Δεν έχετε καταλάβει ακόμη το πνευματικό σας συμφέρον και θέλετε εξόφληση εδώ. Για τον ουρανό δεν αφήνετε τίποτε. Πως τα παίρνεις έτσι τα πράγματα; Τι διαβάζεις; Ευεργετινό διαβάζεις; Εκεί δεν σου λέει τι πρέπει να κάνης; Ευαγγέλιο διαβάζεις; Να διαβάζης κάθε μέρα!!
Γεροντα Παισιος !

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  2 ΜΑΡ  2013 

Δωρεάν πετρέλαιο σε 15 νομούς προσέφερε η «Αποστολή»

Περισσότερα από 79.000 λίτρα πετρελαίου σε 20 πόλεις της Μακεδονίας της Ηπείρου και της Θράκης προσέφερε, ο φιλανθρωπικός οργανισμός της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών «Αποστολή» με σκοπό να παράσχει στήριξη σε απομακρυσμένες περιοχές κυρίως της Βόρειας Ελλάδας που πλήττονται από την ανεργία και να βοηθήσει ανθρώπους που ζουν σε περιοχές με τη μεγαλύτερη βαρυχειμωνιά.

Η υλοποίηση του έργου γίνεται από την «Αποστολή» με χρηματοδότηση από την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής και τον Διεθνή Ανθρωπιστικό Οργανισμό International Orthodox Christian Charities (IOCC).
Στελέχη των δυο οργανισμών κατέγραψαν τις ανάγκες σε κάθε Νομό και ιδιαίτερα στις ακριτικές περιοχές όπου η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης αυξήθηκε κατά 35-40% και η πτώση της κατανάλωσης ξεπέρασε το 50%.
Τις τελευταίες 10 μέρες από την Κόνιτσα ως την Κομοτηνή, σε 15 νομούς μοιράστηκε πετρέλαιο θέρμανσης σε κοινωνικά ιδρύματα
Το Σαββατοκύριακο κλιμάκια της «Αποστολής» με επικεφαλής τον Γενικό Διευθυντή της κ. Κωνσταντίνο Δήμτσα επισκέπτονται τις ακριτικές περιοχές της Φλώρινας και της Κόνιτσας.
Σε μια εκστρατεία υποστήριξης των ιδρυμάτων η «ΑΠΟΣΤΟΛΗ» έθεσε υπό την προστασία της και έμπρακτα στηρίζει τις ανάγκες Γερόντων, Παιδιών και Ατόμων με αναπηρίες.

Τον Γενικό Διευθυντή της «Αποστολής» κ. Κωνσταντίνο Δήμτσα και τους συνεργάτες του υποδέχθηκε στη Φλώρινα ο Αντιπεριφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας Γιάννης Αντωνιάδης, εκφράζοντας την βαθύτατη ευγνωμοσύνη του για την φροντίδα της «Αποστολής», του Αρχιεπισκόπου Αμερικής και του ΙΟCC.
Ο κ. Δήμτσας επισκέφθηκε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας κ. Θεόκλητο, με τον οποίο συζήτησε τα κοινωνικά προβλήματα των κατοίκων της περιοχής και τον διαβεβαίωσε ότι η Αποστολή θα είναι στο πλευρό εκείνων που υποφέρουν.
Ο Σεβ. Μητροπολίτης Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας κ. Θεόκλητος τόνισε: "χαιρόμαστε που έχουμε σήμερα, στην ακριτική Φλώρινα, τον Διευθυντή της Μ.Κ.Ο. Αποστολή, της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών κ. Κωνσταντίνο Δήμτσα, με τον οποίο μιλήσαμε για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε.
Ιδιαίτερα μεταξύ των ανήμπορων οικογενειών και μάλιστα μας μετέφερε την είδηση για την βοήθεια δια μέσω της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής που μας δίνει η Αποστολή πετρέλαιο για τα ιδρύματα και τις φτωχές οικογένειες. Θα έχουμε συνεργασία με την Αποστολή για να είμαστε χρήσιμοι και ωφέλιμοι σε πονεμένους και δυστυχισμένους ανθρώπους.
«Υλοποιούμε το όραμα του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου. Η καρδιά της «Αποστολής» είναι ζεστή και στις πιο παγερές γωνιές της Ελλάδος μας.Έχουμε συγκινηθεί από την στήριξη της ομογένειας, του ΙΟCC και ιδιαίτερα του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ Δημητρίου. Τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι έχουν προτεραιότητα στην φροντίδα και στην θαλπωρή που πρέπει να παρέχουμε.», ανέφερε ο κ.Δήμτσας.
«Όπως μας είπε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φλωρίνης οι υπέρογκες αυξήσεις στην τιμή του πετρελαίου θέρμανσης, σε συνδυασμό με την έλλειψη πόρων, καθιστούν σχεδόν αδύνατο για τα περισσότερα ιδρύματα αλλά και τους κατοίκους να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες θέρμανσης. Ειδικά εν μέσω της κρίσης, τα ιδρύματα αυτά έχουν φθάσει στα όριά τους καθώς προσέρχονται σε αυτά πολλοί περισσότεροι άνθρωποι που δεν λαμβάνουν πια κρατική υποστήριξη. Σήμερα είμαστε εδώ γιατί ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟΣΤΟΛΗ που δεν είναι άλλη από την προσφορά της αγάπης και της μέριμνας για τον πλησίον μας», συνέχισε.
«Στην εποχή της φτώχειας και του κρύου είναι σημαντικότατη η βοήθεια αυτή. Ενέργειες σαν κι αυτές σας κατοχυρώνουν στη συνείδηση των συμπολιτών μας και όλων των Ελλήνων και βεβαίως δικαιώνουν τις προσδοκίες των ορθοδόξων χριστιανών για τους πνευματικούς τους ηγέτες», υπογράμμισε ο αντιπεριφεριάρχης Δυτ. Μακεδονίας, Γιάννης Αντωνιάδης.
Χθες, πετρέλαιο από την «Αποστολή» παρέλαβαν και ιδρύματα της Κομοτηνής
Ο Γιώργος Παυλίδης, πρώην Νομάρχης Ξάνθης και επικεφαλής της αντιπολίτευσης στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης ανέφερε:
«Η έμπρακτη ανθρωπιστική βοήθεια που παρέσχε το Ίδρυμα IOCC και η Ελληνική Αρχιεπισκοπή Αμερικής σε 12 ιδρύματα, που επιτελούν εξαίρετο κοινωνικό έργο στην Περιφέρειά μας, αποτελεί ισχυρό μήνυμα ευαισθησίας, ελπίδας, ανθρωπιάς και αλληλεγγύης», ανέφερε ο πρώην Νομάρχης Ξάνθης και επικεφαλής της αντιπολίτευσης στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, Γιώργος Παυλίδης .
«Τους ευχαριστούμε θερμά για την παροχή της βοήθειας, στο βαθμό που μας αντιστοιχεί και μεταφέρουμε τα αισθήματα της κοινωνίας μας, για τη στήριξη των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων που στεγάζονται σ' αυτά αλλά και την «Αποστολή» την Ανθρωπιστική Οργάνωση της Αρχιεπισκοπής Αθηνών που με τα στελέχη της υλοποίησε άψογα την παροχή της βοήθειας. Ας αποτελέσει ένα καλό παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας», τόνισε χαρακτηριστικά

 http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63790830

Μερικοί που τα έχουν όλα λένε: «Δεν υπάρχει φτώχεια σήμερα».

Μερικοί που τα έχουν όλα λένε: «Δεν υπάρχει φτώχεια σήμερα». Δεν σκέφτονται τον άλλο. Δεν μπαίνουν στην θέση του άλλου, για να μην ενοχληθούν και χάσουν την ησυχία τους. Έτσι όμως πώς να τον βρουν τον φτωχό; Αν σκέφτεται κανείς τον άλλο, βρίσκει τον φτωχό και βρίσκει και από τί έχει ανάγκη. Υπάρχουν τόσα ορφανά που δεν έχουν έναν άνθρωπο να χαϊδέψη λίγο το κεφαλάκι τους. Οι άνθρωποι ξεχνούν όσους υποφέρουν. Ο νους τους είναι σε όσους καλοπερνούν και συγκρίνουν μ’ αυτούς τον εαυτό τους και όχι με εκείνους που υποφέρουν!!!
Γεροντας Παισιος

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  2 ΜΑΡ 2013

Όταν ο άνθρωπος λυπάται για τις αμαρτίες του

Όταν ο άνθρωπος λυπάται για τις αμαρτίες του…
Από το Γεροντικό

Κάποιος νέος παραστράτησε, μα τόσο μετανόησε, όταν η Θεία Χάρη τον επισκέφτηκε από ένα κήρυγμα που άκουσε, που άφησε τον κόσμο κι έγινε καλόγερος. Έφτιαξε μια καλύβα στην έρημο κι έκλαιγε κάθε μέρα με πολύ πόνο τις αμαρτίες του. Με τίποτα δεν μπορούσε να παρηγορηθεί.

Μια νύχτα παρουσιάστηκε στον ύπνο του ο Ιησούς, περιτριγυρισμένος από φως ουράνιο. Πήγε κοντά του με καλοσύνη:

- Τι έχεις, άνθρωπε και κλαις, με τόσο πόνο; τον ρώτησε με τη γλυκιά φωνή του.

- Κλαίω, Κύριε, γιατί έπεσα, είπε με απελπισία ο αμαρτωλός.

- Ω, τότε σήκω.

- Δεν μπορώ μόνος, Κύριε.

Άπλωσε τότε το Θεϊκό Του χέρι ο Κύριος της αγάπης και τον βοήθησε να σηκωθεί. Εκείνος όμως δε σταμάτησε να κλαίει.

- Τώρα γιατί κλαις;

- Πονώ, Χριστέ μου, γιατί σε λύπησα. Ξόδεψα τον πλούτο των χαρισμάτων Σου σε ασωτίες.

Έβαλε τότε με στοργή το χέρι Του ο Φιλάνθρωπος Δεσπότης στο κεφάλι του πονεμένου αμαρτωλού και του είπε με ιλαρότητα:

- Αφού για μένα πονάς τόσο πολύ, εγώ έπαυσα πια να λυπάμαι για τα περασμένα.

Ο νέος σήκωσε το βλέμμα του να ευχαριστήσει το Σωτήρα του, μα Εκείνος δεν ήταν πια εκεί. Στη θέση που πατούσε είχε σχηματισθεί ένας πελώριος ολόφωτος σταυρός. Λυτρωμένος πια από το βάρος της αμαρτίας, έπεσε και τον προσκύνησε.
Μ’ ευγνωμοσύνη στην ψυχή, ύστερα από το όραμα εκείνο, κατέβηκε πάλι στην πολιτεία ο νέος για να γίνει πια θερμός κήρυκας της μετανοίας και να οδηγήσει στο Χριστό πολλούς άλλους παραστρατημένους.

Από το Γεροντικό

Μετάφραση από το βιβλίο «Πώς αντιμετώπισαν του σαρκικούς πειρασμούς;»

του Γεώργιου Α. Καλπούζου από τις εκδόσεις «Φωτοδότες»

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  2 ΜΑΡ 2013

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Πλανᾶς

Ημ. Εορτής: 2 Μαρτίου Ημ. Γέννησης: 1851 μ.Χ. Ημ. Κοιμήσεως: 1932

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος γεννήθηκε στὴ νῆσο Νάξο τῶν Κυκλάδων τὸ ἔτος 1851 μ.Χ., ἀπὸ τὸν Ἰωάννη καὶ τὴν Αὐγουστίνα, τὸ γένος Μελισσουργοῦ. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του τὸν ἀνέθρεψαν μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου. Ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ἐξέφρασε τὴν ἔφεση καὶ τὴν ἀγάπη του πρὸς τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερά. Ἦταν φιλακόλουθος καὶ διακονοῦσε πάντοτε στὸ ἱερὸ τὸν παππού του ἱερέα Γεώργιο Μελισσουργό. Προορισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ γίνει λειτουργὸς τῶν ἁγίων μυστηρίων Αὐτοῦ μετεῖχε ἀδιάλειπτα στὴ λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μὲ νηστεία, προσευχὴ καὶ ἀγρυπνία. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ πατέρα του ἦλθε μὲ τὴν μητέρα του καὶ τὴν ἀδελφή του στὴν Ἀθήνα, ὅπου ἔγινε προστάτης αὐτῶν. Νυμφεύθηκε, χήρευσε ὅμως νωρίς. Ἡ πρεσβυτέρα του ἀπεβίωσε μόλις γεννήθηκε τὸ παιδί τους, ὁ Γιαννάκης, ποὺ τὸ μεγάλωσε μόνος. Ὁ Κύριος δὲν βράδυνε νὰ τὸν ἀναδείξει λειτουργὸ τῆς Ἐκκλησίας του καὶ τὸν κατέστησε εὔθετο καὶ εὔχρηστο στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Χειροτονεῖται διάκονος στὶς 28 Ἰουλίου 1879, στὸ ναὸ Μεταμορφώσεως τῆς Πλάκας καὶ μετὰ ἀπὸ πέντε χρόνια, στὶς 2 Μαρτίου 1884, χειροτονεῖται Πρεσβύτερος στὸ ταπεινὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Ἐλισσαίου, στὸ Μοναστηράκι. Διακονεῖ στὸ ἱερὸ θυσιαστήριο ἐπὶ πενήντα χρόνια περίπου (1884 – 1932), στοὺς ναοὺς καὶ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, κοντὰ στὸν Ἰλισσὸ ποταμὸ καὶ τῆς ἀκόμη φτωχότερης καὶ ἀπόμερης τότε ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου τοῦ λεγόμενου «Κυνηγοῦ», στὴ σημερινὴ ὁδὸ Βουλιαγμένης. Διακρίθηκε ὡς ὁ λειτουργικότερος ἱερεύς, ἄνθρωπος προσευχῆς, τοῦ ὁποίου ἡ ζωὴ ὑπῆρξε καὶ ἀναδείχθηκε συνεχὴς διακονία τοῦ Θυσιαστηρίου. Ἀπὸ «φυλακῆς πρωίας μέχρι νυκτός» παρέμενε στὸ ναό. Ἦταν ἀφιλάργυρος κατὰ τὸν τρόπο καὶ πλήρης ἔργων ἀγαθῶν καὶ ἐλεημοσύνης. Τοῦ ἀρκοῦσε γιὰ τροφὴ λίγο ψωμὶ καὶ λίγα χόρτα, τὰ ὁποῖα συνέλεγε ὁ ἴδιος καί, κάποιες φορές, λίγο γάλα ποὺ τοῦ πρόσφεραν βοσκοὶ στὴν ἐρημικὴ τότε περιοχὴ τῆς ἐνορίας του. Ἀλησμόνητες παρέμειναν οἱ ἀγρυπνίες τὶς ὁποῖες τελοῦσε στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἐλισσαίου Ἀθηνῶν. Ἀναφέρονται καὶ μαρτυρίες παιδιῶν, ὅτι τὸν ἔβλεπαν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας μεταρσιωμένο νὰ στέκεται ὑπεράνω τῆς γῆς. Μαρτυρίες δὲ περιφανῶν λογίων, ὅπως τοῦ Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη καὶ Ἀλέξανδρου Μωραϊτίδη, ποὺ ἔψαλλαν στὶς ἀγρυπνίες τὶς ὁποῖες τελοῦσε, ἐξαίρουν τὴν σπάνια καὶ ἁγία ἱερατικὴ αὐτοῦ προσωπικότητα. Ὁ παπα-Νικόλας, ὁ λεγόμενος «ἁπλοῦς», ζοῦσε μέσα στὴν χαρὰ τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τὴν ὁποία τελοῦσε ἀνελλιπῶς κάθε ἡμέρα, ὅπως τὴν ὅριζαν οἱ λειτουργικοὶ κανόνες καὶ τὴν παρέτεινε ἐπὶ πολλὲς ὧρες, γιὰ νὰ ἔχει τὴν πνευματική της ἀπόλαυση. Πάντα ἀνταποκρινόταν στὸ γνήσιο Ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ τελοῦσε πανηγυρικὰ τὸ Μυστήριο τῆς ἐλεύσεως καὶ παρουσίας τοῦ Ἀναστημένου Κυρίου, ποὺ ἀποκαλύπτει τὸν ἑαυτό Του ὅπως τότε στὸ Μυστικὸ Δεῖπνο. Ἡ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ βρίσκεται στὴν καρδιὰ τῆς Εὐχαριστίας, γινόταν ὀντολογικὴ  ἀναψυχὴ καὶ ἀγαλλίαση στὸν φλεγόμενο ἀπὸ θεία Ἀγάπη Γέροντα. Ἡ μέθεξή του στὴν πασχάλια χαρὰ τὸν συνέπαιρνε. Δὲν ἦταν γι’ αὐτὸν ἕνα ἁπλὸ ἐφημεριακὸ καθῆκον. Πρόφαση ἦταν τὸ ἐπὶ ὧρες παρατεινόμενο μνημόσυνο τῶν ζωντανῶν καὶ τῶν κοιμηθέντων, ἀπὸ τὸν ὄγκο τῶν σημειωμάτων ποὺ κρατοῦσε πάντα σὲ ἕνα δισκάκι. Στὴν πραγματικότητα δὲν ἤθελε νὰ διακόψει ποτὲ τὴν χαρὰ τῆς Τράπεζας τῆς Εὐχαριστίας, τὴ θέα τοῦ Ἀναστημένου Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἀείμνηστος Γέροντας, ἀφοῦ ἔφθασε στὰ 82 τοῦ χρόνια καὶ ἔδωσε πρωτοφανὴ στὸν αἰώνα μας μαρτυρία οὐρανίων χαρισμάτων, ὁσιότητος, ταπεινώσεως, ἁπλότητος, διακρίσεως, ἐλεημοσύνης, ἀσκήσεως καὶ κατὰ Θεὸν σοφίας, ἀφοῦ στάθηκε ὁ μοναδικὸς προστάτης χιλιάδων ὀρφανῶν καὶ πτωχῶν καὶ ἔφθασε σὲ ὕψος θείας τελειότητος, κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1932 μ.Χ. Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου ἱερέως Νικολάου τοῦ Πλανᾶ, ὕστερα ἀπὸ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τιμᾶται κατὰ τὴν πρώτη Κυριακὴ τοῦ Μαρτίου, διὰ μεταθέσεως ἐκ τῆς κυριώνυμης ἡμέρας αὐτοῦ.  http://www.synaxarion.gr/gr/sid/2321/sxsaintinfo.aspx

Ο αγιασμός κάθε πρώτη του μηνός

Κάθε πρώτη του μηνός σε όλες τις τους ενοριακούς ναούς τελείται ο μικρός αγιασμός των υδάτων. Έτσι δεν έχουμε παρά να περάσουμε από τον ναό της ενορίας μας και με ένα μπουκαλάκι να πάρουμε αγιασμένο νερό από το ειδικό δοχείο αγιασματάρι και να το φέρουμε  στο σπίτι μας.
Μπορούμε κάθε πρωί που ξυπνάμε να πίνουμε λίγο μαζί με κομμάτι αντίδωρο που κρατήσαμε από προηγούμενες Θ.Λειτουργίες. Είναι μια καλή συνήθεια που θα μας βοηθήσει στο υπόλοιπο της ημέρας.