Ο Χριστός είναι ο θεράπων ιατρός αυτού του Νοσοκομείου. Ο Ελεήμων Χριστός που ακατάπαυστα ελεεί τον κόσμο. Που βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Που δέχεται τον έσχατο, καθάπερ και τον πρώτο… Που και τον πρώτον ελεεί και τον ύστερον θεραπεύει… Και ξέρουμε όλοι ότι το Χριστό τον βρίσκουμε μέσα στην Εκκλησία. Εκεί Τον γνωρίζουμε αληθινά κι εκεί Τον μεταλαμβάνουμε. Ξέρουμε όλοι ότι στο Χριστό , όπως και στο γιατρό, δεν πηγαίνουμε , γιατί Εκείνος μας χρειάζεται, αλλά γιατί εμείς Τον χρειαζόμαστε. Στο Χριστό, όπως και στο γιατρό, δεν πηγαίνουμε σαν υγιείς, όπως ο Φαρισαίος, αλλά σαν ασθενείς, όπως ο τελώνης. Από το Χριστό, όπως και από το γιατρό, δεν κρύβουμε τις πληγές μας, αλλά τις φανερώνουμε , όσο αποκρουστικές κι αν είναι. Παντελώς και πλήρως αποκαλυπτόμαστε Ενώπιόν Του και κρεμόμαστε από τα χείλη Του , ν’ ακούσουμε την ιατρική συνταγή που θα δώσει, τη θεραπευτική αγωγή που θα προτείνει.
ΟΙ Πατέρες λένε πως η Εκκλησία, αιώνες τώρα, δίνει τα ίδια πανίσχυρα φάρμακα:
Τις εντολές του Χριστού!
Η Εκκλησία, αιώνες τώρα, εκδίδει το ίδιο ιατρικό ανακοινωθέν που εξέδωσε η Παναγία στην Κανά: «ό,τι αν λέγη υμίν, ποιήσατε». Ό,τι μας λέει ο Χριστός να το κάνουμε. Άραγε, ό,τι λέει ο Χριστός, το κάνουμε; Κι αν δεν το κάνουμε, άραγε κλαίμε;
Όποιος μπαίνει στην Εκκλησία και αγωνίζεται να τηρήσει τις εντολές, είναι σαν να τηρεί τη συνταγή που θα τον σώσει. Όποιος μπαίνει στην Εκκλησία και αγωνίζεται να τηρήσει τις εντολές είναι ήδη κάτω από την επίβλεψη του Θεράποντος Χριστού. Είναι σε ενότητα μαζί Του και σε ενότητα με όλα τα μέλη της Εκκλησίας.
Η Εκκλησία , αιώνες τώρα, δίνει τα ίδια κοσμοσωτήρια φάρμακα , αλλά αιώνες τώρα έχει και τα ίδια θαυμαστά αποτελέσματα:
Γεννά αγίους!
Πουθενά αλλού δε γεννιούνται άγιοι παρά μόνο στην Εκκλησία. Καλούς ανθρώπους θα βρούμε κι αλλού, αγίους όχι. Γιατί οι άγιοι, άνθρωποι σαν κι εμάς, συνασθενείς και συμπάσχοντες, μπήκαν στην Εκκλησία και παραδόθηκαν ανεπιφύλαχτα στις οδηγίες του Ιατρού.
Και ο Χριστός, που δεν είναι μόνο Ιατρός αλλά είναι και Πατέρας, παραδίδεται σ’ αυτούς που Του παραδίδονται. Σκύβει πάνω τους στοργικά και τέλεια, όπως μόνο Εκείνος ξέρει, παρηγορεί, νοσηλεύει, θεραπεύει, αγιάζει και δοξάζει. Ο ελεήμων Χριστός γίνεται τοις πάσι τα πάντα, για να σώσει τον άνθρωπο.
«ἐν τῷ οἶκῳ σου δεῖ με μεῖναι.», λέει στον Ζακχαίο. «…Οὐδὲ ἐγώ σε κατακρίνω• πορεύου καὶ ἀπὸ τοῦ νῦν μηκέτι ἁμάρτανε», λέει στην αμαρτωλή. «;ἀναστήσεται ὁ ἀδελφός σου. ... Πιστεύεις τοῦτο;» λέει στη Μάρθα, που θρηνεί τον αδελφό της. «μὴ κλαῖε», λέει στη μάννα που κηδεύει το παιδί της. «Σήµερον µετ᾽ ἐµοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ.», λέει στο ληστή.
Η σωτήρια αγάπη του Χριστού! Η σωτήρια αγκαλιά της Εκκλησίας! Που όλους μας δέχεται, που όλους μας παρηγορεί, που θέλει όλους να μας σώσει. Που θέλει όλους να μας κάνει ανθρώπους του Παραδείσου! Τον έναν, επειδή μετανόησε, τον άλλον, επειδή δε γόγγυσε, τον τρίτο , επειδή έκανε ελεημοσύνες, μας βάζει όλους στα σπλάγχνα της η Εκκλησία!
Η Εκκλησία, ακόμα κι αν την αρνηθούμε, παραμένει Μάννα και ψάχνει να συνάξει τα παιδιά της . Ψάχνει και περιμένει μήπως, έστω και μετά από χρόνια, γυρίσουμε κοντά της. Η επιστροφή όμως στην Εκκλησία προϋποθέτει να ξέρουμε ότι δεν είναι άδεια. Υπάρχει Πατέρας που μας αγαπάει σταθερά και αναλλοίωτα και για πάντα!
Όπως κι αν είμαστε, απ’ όπου κι αν προερχόμαστε, όσο κι αν ασωτέψαμε,
Πίστεψέ με, υπάρχει Πατέρας που βγήκε στο δρόμο και μας περιμένει!
Η επιστροφή μας στην Εκκλησία του Χριστού προϋποθέτει να ξέρουμε ότι η αγάπη του Χριστού δεν αλλοιώνεται. Δεν έχει διακυμάνσεις. Ο Χριστός δεν μας αγαπάει άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε πολύ. Ο Χριστός δεν αγαπάει άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Οι Πατέρες λένε ότι όσο αγαπάει την Παναγία τόσο αγαπάει και όλους εμάς. Δεν μπορούμε εμείς, ό,τι κι αν πράξουμε, να επηρεάσουμε της Αγάπης το Πέλαγος. Του Θεού το απέραντο έλεος.
Εμείς μόνο τη δική μας αγάπη μπορούμε να ορίσουμε. Μόνο τη δική μας στάση μπορούμε να ρυθμίσουμε:
Αν θα Τον αναγνωρίσουμε σαν Πατέρα ή αν θα λειτουργήσουμε αυτόνομα, χωρίς Αυτόν. Αν θα ζήσουμε στην Εκκλησία Του ή αν θα φύγουμε σε χώρα μακρινή. Αν θα ταυτιστούμε με όσα λέει ή αν θα τα απορρίψουμε. Εμείς επιλέγουμε ποια στάση θα κρατήσουμε, όχι Εκείνος. Όπως γίνεται με τον ήλιο. Στέλνει το φως και τη θερμότητά του παντού. Όμως δεν αποδέχονται όλα τα αντικείμενα την ίδια ποσότητα ακτινοβολίας. Υπάρχουν αντικείμενα που μαζεύουν τις ακτίνες και άλλα που τις απωθούν… Έτσι γίνεται και με μας… όσο Ήλιο θέλουμε, τόσο μαζεύουμε… Όσο Χριστό θέλουμε ,τόσο Χριστό κρατάμε στη ζωή μας… Γι’ αυτό πηγαίνουμε στην Εκκλησία… , όχι για να εξευμενίσουμε το Χριστό, αλλά για να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας…
Για να γίνουμε δεκτικοί της θείας αγάπης! Ό,τι κάνουμε στην Εκκλησία, οι νηστείες, οι προσευχές, οι ελεημοσύνες μας, είναι για να σπάσει η δική μας λίθινη καρδιά…, για να ανοίξει η ύπαρξή μας και να απορροφήσει Χάρη… Μήπως κι αρχίσουμε να μετανοούμε…
Ακούς;
Μήπως κι αρχίσουν τα μάτια μας να κλαίνε… Όπως έκλαψαν τα μάτια του Δαυίδ, όταν είδε την αμαρτία του…
Όπως έκλαψαν τα μάτια του Πέτρου, όταν αρνήθηκε το Χριστό καί ἤρξατο κλαίειν, ἀλλ' οὐχί ἁπλῶς , ἀλλὰ πικρῶς, …
Όπως έκλαψαν τα μάτια της αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας, ώσπου στέγνωσε όλη…
Όπως έκλαψε ο άσωτος , όταν έπεσε στα πόδια του Πατέρα… Με βεβαία την ελπίδα ότι όσο κι αν αμαρτήσαμε, στην Εκκλησία του Χριστού υπάρχει πάντα χώρος και για μας..
Υπάρχει και για μας η στολή η πρώτη. Όσο κι αν αμαρτήσαμε, - ακούς; - στην Εκκλησία του Χριστού υπάρχει και για μας δαχτυλίδι!...
Αρκεί να ομολογήσουμε την αμαρτία μας…
Αρκεί να μπούμε κάτω απ’ το πετραχήλι του Πνευματικού και τα μάτια μας να βγάλουνε δάκρυα…
(συνεχίζεται)
Από το βιβλίο: «Αντίδωρο
Ελάχιστη προσφορά στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου»
ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΡΖΑ
Εκδόσεις ΑΘΩΣ
ΟΙ Πατέρες λένε πως η Εκκλησία, αιώνες τώρα, δίνει τα ίδια πανίσχυρα φάρμακα:
Τις εντολές του Χριστού!
Η Εκκλησία, αιώνες τώρα, εκδίδει το ίδιο ιατρικό ανακοινωθέν που εξέδωσε η Παναγία στην Κανά: «ό,τι αν λέγη υμίν, ποιήσατε». Ό,τι μας λέει ο Χριστός να το κάνουμε. Άραγε, ό,τι λέει ο Χριστός, το κάνουμε; Κι αν δεν το κάνουμε, άραγε κλαίμε;
Όποιος μπαίνει στην Εκκλησία και αγωνίζεται να τηρήσει τις εντολές, είναι σαν να τηρεί τη συνταγή που θα τον σώσει. Όποιος μπαίνει στην Εκκλησία και αγωνίζεται να τηρήσει τις εντολές είναι ήδη κάτω από την επίβλεψη του Θεράποντος Χριστού. Είναι σε ενότητα μαζί Του και σε ενότητα με όλα τα μέλη της Εκκλησίας.
Η Εκκλησία , αιώνες τώρα, δίνει τα ίδια κοσμοσωτήρια φάρμακα , αλλά αιώνες τώρα έχει και τα ίδια θαυμαστά αποτελέσματα:
Γεννά αγίους!
Πουθενά αλλού δε γεννιούνται άγιοι παρά μόνο στην Εκκλησία. Καλούς ανθρώπους θα βρούμε κι αλλού, αγίους όχι. Γιατί οι άγιοι, άνθρωποι σαν κι εμάς, συνασθενείς και συμπάσχοντες, μπήκαν στην Εκκλησία και παραδόθηκαν ανεπιφύλαχτα στις οδηγίες του Ιατρού.
Και ο Χριστός, που δεν είναι μόνο Ιατρός αλλά είναι και Πατέρας, παραδίδεται σ’ αυτούς που Του παραδίδονται. Σκύβει πάνω τους στοργικά και τέλεια, όπως μόνο Εκείνος ξέρει, παρηγορεί, νοσηλεύει, θεραπεύει, αγιάζει και δοξάζει. Ο ελεήμων Χριστός γίνεται τοις πάσι τα πάντα, για να σώσει τον άνθρωπο.
«ἐν τῷ οἶκῳ σου δεῖ με μεῖναι.», λέει στον Ζακχαίο. «…Οὐδὲ ἐγώ σε κατακρίνω• πορεύου καὶ ἀπὸ τοῦ νῦν μηκέτι ἁμάρτανε», λέει στην αμαρτωλή. «;ἀναστήσεται ὁ ἀδελφός σου. ... Πιστεύεις τοῦτο;» λέει στη Μάρθα, που θρηνεί τον αδελφό της. «μὴ κλαῖε», λέει στη μάννα που κηδεύει το παιδί της. «Σήµερον µετ᾽ ἐµοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ.», λέει στο ληστή.
Η σωτήρια αγάπη του Χριστού! Η σωτήρια αγκαλιά της Εκκλησίας! Που όλους μας δέχεται, που όλους μας παρηγορεί, που θέλει όλους να μας σώσει. Που θέλει όλους να μας κάνει ανθρώπους του Παραδείσου! Τον έναν, επειδή μετανόησε, τον άλλον, επειδή δε γόγγυσε, τον τρίτο , επειδή έκανε ελεημοσύνες, μας βάζει όλους στα σπλάγχνα της η Εκκλησία!
Η Εκκλησία, ακόμα κι αν την αρνηθούμε, παραμένει Μάννα και ψάχνει να συνάξει τα παιδιά της . Ψάχνει και περιμένει μήπως, έστω και μετά από χρόνια, γυρίσουμε κοντά της. Η επιστροφή όμως στην Εκκλησία προϋποθέτει να ξέρουμε ότι δεν είναι άδεια. Υπάρχει Πατέρας που μας αγαπάει σταθερά και αναλλοίωτα και για πάντα!
Όπως κι αν είμαστε, απ’ όπου κι αν προερχόμαστε, όσο κι αν ασωτέψαμε,
Πίστεψέ με, υπάρχει Πατέρας που βγήκε στο δρόμο και μας περιμένει!
Η επιστροφή μας στην Εκκλησία του Χριστού προϋποθέτει να ξέρουμε ότι η αγάπη του Χριστού δεν αλλοιώνεται. Δεν έχει διακυμάνσεις. Ο Χριστός δεν μας αγαπάει άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε πολύ. Ο Χριστός δεν αγαπάει άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Οι Πατέρες λένε ότι όσο αγαπάει την Παναγία τόσο αγαπάει και όλους εμάς. Δεν μπορούμε εμείς, ό,τι κι αν πράξουμε, να επηρεάσουμε της Αγάπης το Πέλαγος. Του Θεού το απέραντο έλεος.
Εμείς μόνο τη δική μας αγάπη μπορούμε να ορίσουμε. Μόνο τη δική μας στάση μπορούμε να ρυθμίσουμε:
Αν θα Τον αναγνωρίσουμε σαν Πατέρα ή αν θα λειτουργήσουμε αυτόνομα, χωρίς Αυτόν. Αν θα ζήσουμε στην Εκκλησία Του ή αν θα φύγουμε σε χώρα μακρινή. Αν θα ταυτιστούμε με όσα λέει ή αν θα τα απορρίψουμε. Εμείς επιλέγουμε ποια στάση θα κρατήσουμε, όχι Εκείνος. Όπως γίνεται με τον ήλιο. Στέλνει το φως και τη θερμότητά του παντού. Όμως δεν αποδέχονται όλα τα αντικείμενα την ίδια ποσότητα ακτινοβολίας. Υπάρχουν αντικείμενα που μαζεύουν τις ακτίνες και άλλα που τις απωθούν… Έτσι γίνεται και με μας… όσο Ήλιο θέλουμε, τόσο μαζεύουμε… Όσο Χριστό θέλουμε ,τόσο Χριστό κρατάμε στη ζωή μας… Γι’ αυτό πηγαίνουμε στην Εκκλησία… , όχι για να εξευμενίσουμε το Χριστό, αλλά για να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας…
Για να γίνουμε δεκτικοί της θείας αγάπης! Ό,τι κάνουμε στην Εκκλησία, οι νηστείες, οι προσευχές, οι ελεημοσύνες μας, είναι για να σπάσει η δική μας λίθινη καρδιά…, για να ανοίξει η ύπαρξή μας και να απορροφήσει Χάρη… Μήπως κι αρχίσουμε να μετανοούμε…
Ακούς;
Μήπως κι αρχίσουν τα μάτια μας να κλαίνε… Όπως έκλαψαν τα μάτια του Δαυίδ, όταν είδε την αμαρτία του…
Όπως έκλαψαν τα μάτια του Πέτρου, όταν αρνήθηκε το Χριστό καί ἤρξατο κλαίειν, ἀλλ' οὐχί ἁπλῶς , ἀλλὰ πικρῶς, …
Όπως έκλαψαν τα μάτια της αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας, ώσπου στέγνωσε όλη…
Όπως έκλαψε ο άσωτος , όταν έπεσε στα πόδια του Πατέρα… Με βεβαία την ελπίδα ότι όσο κι αν αμαρτήσαμε, στην Εκκλησία του Χριστού υπάρχει πάντα χώρος και για μας..
Υπάρχει και για μας η στολή η πρώτη. Όσο κι αν αμαρτήσαμε, - ακούς; - στην Εκκλησία του Χριστού υπάρχει και για μας δαχτυλίδι!...
Αρκεί να ομολογήσουμε την αμαρτία μας…
Αρκεί να μπούμε κάτω απ’ το πετραχήλι του Πνευματικού και τα μάτια μας να βγάλουνε δάκρυα…
(συνεχίζεται)
Από το βιβλίο: «Αντίδωρο
Ελάχιστη προσφορά στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου»
ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΡΖΑ
Εκδόσεις ΑΘΩΣ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου