ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΣΙΑΝ ΜΗΤΕΡΑ ΗΜΩΝ ΘΕΟΔΩΡΑΝ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΝ

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΣΙΑΝ ΜΗΤΕΡΑ ΗΜΩΝ

ΘΕΟΔΩΡΑΝ

ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΝ ΑΡΤΗΣ ΤΗΝ ΕΚ ΣΕΡΒΙΩΝ

ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Συνταχθείς μέν χάριν ευλαβείας

υπό του Άρτης και Πρεβέζης Μητροπολίτου 

ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ

Αφιερωθείς δε παρ' αυτού διά ψυχικήν σωτηρίαν 

εις τον εν Άρτη ιερόν ναόν της Αγίας Θεοδώρας

Εκδίδοται νύν

στιχηδόν διατεταγμένος και διορθωμένος

υπό του Επισκόπου της Ιεράς Μητροπόλεως

ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΣΙΑΝ ΜΗΤΕΡΑ ΗΜΩΝ

ΘΕΟΔΩΡΑΝ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΝ

Μετά το Ευλογητός, το Κύριε, εισάκουσον . Είτα το Θεός Κύριος και τα παρόντα τροπάρια. Ήχος δ΄

Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ

Της Βασιλίδος τοις λειψάνοις προσδράμωμεν,

οι εν κινδύνοις και εν δέει προσπέσωμεν

πόθω ψυχής  κραυγάζοντες και λέγοντες αυτή∙

Άνασσα, βοήθησον σοίς προσπίτουσι τέκνοις,

ρύσαι απάλλαξον νόσων τε και κινδύνων

τους σους ικέτας θείαις σου ευχαίς,

κλέος της Άρτης, Θεοδώρα πάνσεμνε.

Δόξα. Και νυν. Θεοτόκιον.

Τη Θεοτόκω εκτενώς νυν προσδράμωμεν,

αμαρτωλοί και ταπεινοί, και προσπέσωμεν

εν μετανοία κράζοντες εκ βάθους ψυχής∙

Δέσποινα, βοήθησον, εφ' ημίν σπλαχνισθήσα,

σπεύσον, απολλύμεθα υπό πλήθος πταισμάτων.

Μη αποστρέψεις σους δούλους κενούς∙

σε γαρ και μόνην ελπίδα κεκτήμεθα.

Ο Ν΄και είτα ο Κανών, έχουν εκροστοιχίδα εν τοις Θεοτοκιοις Σεραφείμ.

Ήχος πλ. δ΄

Ωδή Α΄. Υγράν διοδεύσας. 

Στέφει κοσμηθείσα ασκητικών

και ενηδομένη, Θεοδώρα εν ουρανοίς,

δώρησαι υγείαν σαις πρεσβείαις

τοίς σε τιμώσι και πόθω γεραίρουσι.

Εκλαμπρον εδέξω παρά Θεού

στέφος, Θεοδώρα, και τω θρόνω αεί αυτού

παρίστασαι, υγείαν δυσωπούσα

και σωτηρίαν σοίς τέκνοις δωρήσασθαι.

Ιλάσθητι , Οσία, τοις ταπεινοίς

και Θεόν των όλων καθικέτευσον εκτενώς,

κινδύνους και νόσους, Θεοδώρα,

αποσοβήσαι από των τέκνων σου.

Θεοτόκιον.

Συνέχομαι κινδύνοις και πειρασμοίς

και προς σε, Παρθένε, καταφεύγων επιζητώ

την λύσιν αυτών και σωτηρίαν∙

διό λιταίς σου τον δούλον σου οίκτιρον. 

Ωδή Γ΄.Συ ει το στερέωμα.

Ημάς τους γεραίροντας

τους εν ασκήσει αγώνάς σου

ταίς σαίς ευχαίς εκ νόσων παντοίων,

Θεοδώρα, απάλλαξον.

Τα αθλά σου μέγιστα,

ω Θεοδώρα πανεύφημε.

ρύσαι διό ευχαίς σου κινδύων 

και εκ νόσων την ποίμνην σου.

Ανδρείας πανθαύμαστον 

και της αγνείας ώφθης υπόδειγμα.

διό καμέ αγνεύειν ευχαίς σου,

Θεδώρα, αξίωσον.

Θεοτόκιον.

Έχων την ελπίδα μου

εις σε, πανάσπιλε Δέσποινα,

όλην παθών και κινδύνων ρύσαι 

την ψυχήν μου, πρεσβείαις σου.

Διάσωσον από κινδύνων και θλίψεων, Θεοδώρα,

Βασιλισσών το κλέος και καύχημα,

τους προσιόντας και τιμώντας σε πόθω.

Επίβλεψον εν ευμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε,

επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν 

και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.

Ο ιερεύς μνημονεύει. Είτα το παρόν Τροπάριον

Ήχος β΄

Πρεσβείαν την σήν, Οσία, εξαιτούμεθα

ελέους τυχείν παρά του πανοικτίρμονος

Χριστού του Σωτήρος και μόνου Θεού ημών∙

και γαρ ισχύει δέησις πολύ

δικαίων Δεσπότου προς ευμένειαν.

Ωδή Δ΄. Είσάκήκοα, Κύριε.

Αυγασθείσα εκλάμψεσι

Πνεύματος Αγίου, θεοδωρώνυμε,

την ψυχήν μου καταλάμπρυνον

ουρανία δόξη ταίς πρεσβείαις σου.

Φωτοφόρων εκλάμψεων,

άσπερ, Θεοδώρα, απολαμβάνεις νυν,

απολαύσαι ικεσίαις σου

πάντας τους υμνούντας σε αξίωσον.

Σαίς ευχαίς με ενίσχυσον 

κατ΄ασθενειών τε αεί και θλίψεων,

Θεοδώρα αξιάγαστε,

ταίς προς τον Σωτήρα μεσιτείαις σου.

Θεοτόκιον.

Ρώσιν άνοσον δίδου μοι

και πάθη ανίατα καταπράυνον

τη πρεσβεία του ελέους σου,

ως Θεόν τεκούσα, Απειρόγαμε.

Ωδή Ε΄. Φώτισον ημάς.

Σθένει του Θεού τον εχθρόν κατεπολέμησας∙

διό και ημάς ευχαίς σου άπαντας,

Θεοδώρα, κατ' εχθρών δεινών ενδυνάμωσον.

Σώσον τους εις σε, Θεοδώρα, προσπελάζοντας 

και από νόσων και περιστάσεων 

ταίς σαίς πρεσβείαις, φιλαδέλφους, ελευθερωσον.

Δώρον του Θεού συ υπάρχουσα επώνυμος, 

πάσι δοθήναι το θείον έλεος,

ω Θεοδώρα, ικεσίαις σου αξίωσον.

Θεοτόκιον

Άχραντε σεμνή, θείω ύδατι με ράντισον

και ταίς λιβάσι της ευσπλαγχνίας σου

σταγόνας δίδου των δακρύων υετίζειν με.

Ωδή ΣΤ΄. Ιλάσθητι μοι, Σωτήρ.

Ισχύ του Παντουργού, ω Θεοδώρα πανέντιμε,

πλεκτάνας του πονηρού σοφώς κατεφρόνησας.

καμέ ούν αξίωσον

καταλύσαι σθένει του Θεού Σατάν τον δόλιον.

Ηράσθης φωτός Θεού, ω Θεοδώρα

και πάντα τα αγαθά της γής κατεφρόνησας

καμέ ουν αξίωσον

φωτισθήναι σαις ευχαίς ουρανίαις ελλάμψεσι.

Σύν τοις Αγγέλοις νυνί, ω Θεοδώρα, χορεύουσα,

ενώπιον του Θεού πρεσβείας προσάγαγε

υπέρ των τιμώντων σε και των ασπαζομένων τα ιερά σου λείψανα.

Θεοτόκιον.

Φωτός νεφέλη συ ει και του Θεού θρόνος ένδοξος

Παρθενομήτορ αγνή∙ ψυχής ουν τα όμματα 

της εμής νυν φώτισον 

και παθών αχλύος της καρδίαν μου καθάρισον.

Διάσωσον από κινδύνων και θλίψεων, Θεοδώρα,

Βασιλισσών το κλεός και καύχημα,

τους προσιόντας και τιμώντας σε πόθω.

Άχραντε, η διά λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως

επ' εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον,

ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Ο ιερεύς μνημονεύει. Είτα το Κοντάκιον.

Ήχος β'

Θείων δωρημάτων, Θεοδώρα, επώνυμε,

Οσίων σύσκηνε και Βασιλίδων αγλάισμα,

εγκαρδίως βοώμεν σοι∙ πρόφθασον

και εκ παντοίας βλάβης λύτρωσαι ημάς

ταίς προς τον Σωτήρα θερμαίς ικεσίαις σου.

Προκείμενον, ήχος δ΄.

Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι.

Στιχ. Και ανήγαγέ με εκ λάκκου ταλαιπωρίας και πηλού ιλύος.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Εκ του κατά Ματθαίον. Ζήτει τω Σαββάτων της ΙΖ΄.

Δόξα .Ταίς της σής Οσίας. Και νύν .Ταίς της Θεοτόκου.

Ελεήμον, ελέησόν με, ο Θεός. Και το παρόν Προσόμοιον

Ήχος πλ.β΄ Όλην αποθέμενοι.

Χαίροις, αύχος ένδοξον 

Ακαρνανίας και Άρτης

κλέος τε και σέμνωμα

και πηγή κένωτος των ιάσεων∙

χαίροις, αείφωτος

λαμπάς, η φωτίζουσα

Αιτωλίαν τοις σοίς θαύμασι∙

χαίροις, επίσκεψις

και ρώσις εν νόσιος των τέκνων σου.

Σε ουν καθικετεύομεν 

πρέσβευε Χριστώ τω παντάνακτι

υπέρ σωτηρίας

ειρήνης τε ημών διηνεκούς 

μετά υγείας και ρώσεως

Θεοδώρα πάνσεμνε.

Ο ιερεύς. Σώσον, ο Θεός, τον λαόν σου.

Ωδή Ζ΄. Παίδες Εβραίων.

Νύν καθορώσα, Θεοδώρα

την πανέκλαμπρον του Πλάστου θείαν θέαν,

ιεραίς σου ευχαίς δώρησαι την κατ' άμφω

υγείαν τοίς υμνούσί σε και τιμώσι την σην μνήμην.

Πίστει τιμώντας σου την μνήμην

Θεοδώρα, νυν τους ταπεινούς σου δούλους

ευλαβώς και πίστεως ημάς δεόμεθα σου

ταίς θείαις ικεσίαις σου του ρυσθήναι εκ κινδύνων.

Ω Θεού δώρον, Θεοδώρα,

σου δεόμεθα οι ταπεινοί σου δούλοι, 

τον δοτήρα Θεόν των αγαθών δυσώπει

δούναι ημίν την άφεσιν των πολλών αμαρτημάτων.

Θεοτόκιον

Εμμονον έχων την κακίαν

και δουλούμενος ατόποις συνηθείας,

ευσπλαγχνία τη ση προστρέχω ανακράζων∙

σώσον με, σώσον, Πάναγνε, μητρικαίς σου ικεσίαις.

Ωδή Η΄. Τον Βασιλέα.

Ρώσιν κατ' άμφω, ω Θεοδώρα, δυσώπει

τοις σοίς δούλοις ευχαίς σου δωρηθήναι

και δεινών παντοίων απαλλαγήν, Οσία.

Ω Θεοδώρα, ταίς ικεσίαις σου σώζε

από νόσων παντοίων και κινδύνων

τους προσπεφευγότας τω θείω σου τεμένει.

Ινά υμνώ σε, ω Θεοδώρα, οσία,

χαράν και υγείαν μοι παράσχου

ταίς προς τον Σωτήρα ενθέρμοις σου πρεσβείαις.

Θεοτόκιον

Ικεσίαις ταις προς τον Θεόν σου, Παρθένε,

δυσχερών των του βίου με σώσον

και τον σάλον παύσον ασθενειών παντοίων.

Ωδή Θ΄. Κυρίως Θεοτόκον

Πλουτούντες, Θεοδώρα, τα σεπτά οστά σου

κατασπαζόμεθα ταύτα δεόμενοι

ρύσαι ημάς ταίς ευχαίς σου, Μήτερ, των θλίψεων.

Κινδύνων των του βίου λύτρωσαι, Οσία,

τον σον οικετην ενθέοις πρεσβείαις σου

και πάσης νόσου και βλάβης με νύν απάλλαξον.

Εν θαύμασι απείροις, Βασιλίς θεόφρων,

ο Παντοκράτωρ Θεός σε εδόξασε∙

τούτον θερμώς εκδυσώπει υπέρ της ποίμνης σου.

Θεοτόκιον

Μαρία, ομβρισόν μοι άφεσιν πταισμάτων

και ασθενούντά με επίσκεψαι δέομαι

και συμφοραίς νυν ποντούμενον ελευθέρωσον.

Άξιον εστίν. Και τα παρόντα Μεγαλυνάρια.

Έχοντες Αρταίοι σα ιερά

λείψανα, θεόφρων Θεοδώρα, ως οχυρόν

προπύργιον, τούτοις προσφεύγουσιν εν νόσοις

και την υγείαν πάντες απολαμβάνουσι.

Φύλαττε στην ποίμνην, δώρο Θεού,

κακών εκ παντοίων και εκ νόσων φθοροποιών,

πίστει την τιμώσαν  σήν μνήμη, Θεοδώρα,

και εκ παντοίας βλάβης ταίς ικεσίαις σου.

Έτερα, παρ' ανωνύμου κεχριαίου

Χαίροις άνθος πάντερπνον της Εδέμ

εν γη εξανθήσαν, ώσπερ ήλιος νοητός,

και την των Σερβίων αεί φωτίζον χώραν

ψυχάς δ' ευωδιάζον θερμώς τιμώντων σε.

Χαίροις των Σερβίων κόρη σεμνή

αρετών δοχείον ευωδίαν χριστιανοίς∙

ζάλης εν τω βίω δεινώς ημάς νεκρούσης

λύτρωσαι, Θεοδώρα, Χριστώ πρεσβεύουσα.

Θεοτόκιον

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί,

Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς,

οι Άγιοι πάντες μετά της Θεοτόκου,

ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.

  

  Τρισάγιον. Είτα το παρόν Τροπάριον.

Ήχος γ΄.

Χαίρει έχουσα η πόλις Άρτα

τον σον πάνσεπτον ναόν, Οσία,

ιαμάτων ιατρείον υπάρχοντα

τοις προσιούσιν αυτώ μετά πίστεως

και αιτουμένοις την θερμήν σου αντίληψιν∙

ω Βασίλισσα Θεοδώρα αξιάγαστε,

Χριστόν τον Θεόν ικέτευε

δωρήσασθαι ημόν το μέγα έλεος.

Ο ιερεύς, ως έθος, μνημονεύει, εις δε την Απόλυσιν ψάλλεται το παρόν. Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου σε.

Δεύτε οι εν Άρτη ευσεβείς,

δεύτε εν ωδαίς Θεοδώραν ανευφημήσωμεν,

Βασιλίδων σέμνωμα, μοναστριών καλλονήν,

προς αυτήν ανακράζοντες∙ λύτρωσαι ευχαίς σου,

πάσης προσβολής τε και νόσου

τους τα λείψανά σου τιμώντες

και τη αντιλήψει σου προστρέχοντας.

Τέλος και τω Θεώ δόξα

«ΙΑΤΡΕΙΟΝ»

4. «ΙΑΤΡΕΙΟΝ»

Τα βάρη της αμαρτίας καταπιέζουν ψυχοπλακώνουν , αποπνίγουν τον άνθρωπο. Οπότε, αν ο άνθρωπος θέλει τη γιατρειά του, θα πρέπει να ξαλαφρώσει, και θα ξαλαφρώσει , όταν θα επισκεφθεί το «ιατρείο», δηλ. το εξομολογητήριο! «Εδώ είναι το ιατρείον», έλεγε ένας ψυχολόγος , μπαίνοντας στο εξομολογητήριο.

«Νοιώθω σαν να φεύγει από πάνω μου ένα τσουβάλι γεμάτο από άμμο», έλεγε στην εξομολόγησή του ο κ. Π.Κ. Τέτοια λύτρωση!

«Έχω πολλές φορές κατηγορηθεί, (έλεγε ο Π. Τουρνιέ), πως υπερτονίζω τη σημασία της εξομολογήσεως. Ομιλώ από την πείρα μου σαν γιατρός: Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη σπουδαιότητα της εξομολογήσεως».

Εξαγόρευση- φάρμακο

Εξομολόγηση, κατά την Ορθόδοξη παράδοση, δεν είναι μόνο η ομολογία των αμαρτιών μας ενώπιον του ιερέα, αλλά και η εξαγόρευση των εσωτερικών μας προβληματισμών. Μεγάλο ψυχοφάρμακο!

Λένε οι ψυχίατροι: Όταν «κάτι» μας απασχολεί και δεν το εξωτερικεύουμε, αλλά το φυλακίζουμε, αλλά το φυλακίζουμε εντός μας, τότε αυτό φουντώνει! Και όσο το κρατάμε μέσα μας, όσο το σπρώχνουμε στο υποσυνείδητό μας, τόσο αυτό οργιάζει, ώσπου να γίνει η μεγάλη έκρηξη, προκαλώντας βλάβες στην ψυχική μας υγεία (ψυχασθένειες) .

Και αυτό σημαίνει: Σε απασχολεί , σε βασανίζει, ας πούμε, κάποιο πρόβλημα. Μην το κρατάς μέσα σου. Πες το, ανάθεσέ το στον ιερέα σου, ζήτησε την ευλογία του. Κάνοντας αυτό, ωφελείσαι όχι μόνο πνευματικά (ταπεινώνεσαι, και έχεις ως εφόδιο την ευχή, ευλογία του ιερέα), αλλά ωφελείσαι και ψυχολογικά! Γλυτώνεις από μακροπρόθεσμα ψυχολογικά προβλήματα!

Ελληνοαμερικανίδα ψυχοθεραπεύτρια, έλεγε επί λέξει: «Όταν κάποιος εξομολογείται από μικρός, σε σωστό ιερέα- πνευματικό, παίρνοντας απ’ αυτόν σωστές συμβουλές, τότε και προδιάθεση να έχει για ψυχασθένεια, θα θεραπευθεί!».

Οι ψυχίατροι τόσο πολύ επιμένουν στην εξωτερίκευση των προβλημάτων μας, ώστε συμβουλεύουν, αν δεν έχουμε με ποιον να τα κουβεντιάσουμε, ας τα γράψουμε σε ένα χαρτάκι, και ας το σχίζουμε μετά, ή ας τα λέμε ακόμα και στον τοίχο του σπιτιού μας!

Βέβαια, άλλο είναι να μιλάς στον τοίχο, και άλλο σε ενάρετο παπά-πνευματικό! Το πρώτο είναι σταγόνα στον ωκεανό, το δεύτερο ωκεανός!

Άλλο να γράφεις τα προβλήματά σου σε χαρτάκι, και άλλο να τα συζητάς με ενάρετο παπά! Και πάλι: Το πρώτο είναι σταγόνα στον ωκεανό, το δεύτερο ωκεανός!

Από το βιβλίο: «ΠΩΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΗΡΕΜΑ

ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ»

ΑΡΧ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Π. ΜΠΑΚΟΓΙΆΝΝΗ

Έκδοση Ε΄

Εμπλουτισμένη και βελτιωμένη

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΘΗΝΑ , ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2008

Νώτη Γεωργία

Στρατηγικές πολέμου αοράτου

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ δεν σε πολεμάει εξαρχής. Σε αφήνει να μπεις στην Εκκλησία, να προχωρήσεις και κατόπιν ξεκινά τον πόλεμό του. Δεν βιάζεται. Είναι πονηρός. Πρώτα σε αφήνει να ξεθαρρέψεις. Κινείται όπως οι Τούρκοι στην Μικρασιατική καταστροφή. Οι Τούρκοι άφησαν τους Έλληνες να προχωρήσουν μέχρι το Εσκί- Σεχίρ- Αφιόν- Καραχισάρ και κατόπιν τους αποδεκάτισαν. Η υπακοή των στρατιωτών Ελλήνων στους αξιωματικούς τους τους κατέστρεψε. Έλεγε ο Κεμάλ Ατατούρκ: «Κρίμα τέτοιος ελληνικός στρατός  να πάει χαμένος». Αν έμεναν μέχρι την Σμύρνη, δεν θα πάθαιναν τίποτε. Όμως, όποιος απλώνεται πολύ γρήγορα μαζώνεται. Όποιος πάει για τα πολλά χάνει και τα λίγα. Χρειάζεται σύνεση και στρατηγική για να νικήσεις τον εχθρό, αλλά και ένας απλανής οδηγός . Έλεγε ο π.Π : «Αν κάνεις υπακοή σε πλανεμένο Γέροντα, κινδυνεύεις να πλανηθείς». Εκτός κι αν είσαι πολύ ανιδιοτελής , άκακος και αφελής κι έχεις αγαθή διάθεση, τότε ο  Θεός σε προστατεύει. Αυτά όμως είναι οι εξαιρέσεις στην εκκλησιαστική μας ιστορία.

Από το βιβλίο: «Από το χάος στο φως

Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού»

ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΘΗΝΑ 2012

Νώτη Γεωργία

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΙΕΡΟΥ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΥ "ΚΥΡΙΑΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ" ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ ΣΕΡΡΩΝ

ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

«Αδελφοί , μονάχα η παρούσα ζωή είναι κατάλληλη για μετάνοια».

Μακάριος λοιπόν, τρισχαρούμενος και τρισευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν έπεσε σε κάποιο διαβολικό, σατανικό δίχτυ, μακάριος ο αναμάρτητος… αλλά ουδείς αναμάρτητος.

Μακάριος λοιπόν είναι  ο άνθρωπος που πιάστηκε μεν στο δίχτυ του διαβόλου, αλλά το ‘σκισε, γλίστρησε, ξέφυγε με την εξομολόγηση.

Το ψάρι, αν μπλεχτεί κάποτε σε δίχτυα κάποιου ψαρά και ξεφύγει, διασώζεται, αν όμως παραμείνει μέσα στη «σαγήνη» (= δίχτυ) , τότε σίγουρα χάνει τη ζωή του.

·        Στη στεριά δεν ζει το ψάρι…

·        Στην άλλη ζωή δεν υπάρχει μετάνοια…

Έτσι και ο άνθρωπος. Όσο ζει σε τούτη τη ζωή, μπορεί να πάρει δύναμη, εξουσία, για να «θεωθεί», να ζήσει χριστιανικά, ν’ ασκήσει την αρετή, την αγάπη, να σπάσει το διαβολικό θέλημα, να κόψει την αμαρτία, να γίνει «χριστοκίνητος», να κερδίσει τη Βασιλεία των Ουρανών. Αν όμως έρθει η φοβερή ώρα της εξόδου και ο άνθρωπος «μεριμνά και τυρβάζη περί πολλά», τότε δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Όταν το σώμα κατεβεί στον τάφο, δεν μπορεί κανένας να βοηθήσει την ψυχή. Όπως το ψάρι, όταν βγει από το νερό, χάνει τη ζωή του, έτσι και ο άνθρωπος , όταν πεθάνει «εν μετανοία», κερδίζει τον Παράδεισο, διαφορετικά την κόλαση.

Αδελφέ μου, μην πεις «σήμερα αμαρτάνω και αύριο μετανοώ» γιατί δεν έχεις ασφάλεια, σιγουριά. Το αύριο βρίσκεται στα χέρια του Θεού, το παρόν είναι μονάχα στα χέρια σου.

( Ευεργετινός τ. Α΄, σ. 20 )

Από το βιβλίο: «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΑ

 ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ»

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ

ΤΕΥΧΟΣ 8^ον

Αθήνα

Εκδόσεις «ΛΥΧΝΙΑ»

Νώτη Γεωργία

“ Περαστικά! ”

Είναι γεγονός πως κατά τη διάρκεια της εγχειρήσεως, όταν ο ασθενής βρίσκεται σε κατάσταση ναρκώσεως, όχι μόνον δεν αισθάνεται, αλλά δεν βλέπει ούτε όνειρα. Γι’ αυτό τη  νάρκωση την ονομάζουν ύπνο χωρίς όνειρα. Αυτά όλα όμως αφορούν το σώμα. Η ψυχή είναι ελεύθερη κι έχει τη δική της ζωή. Κι όταν θέλει ο Θεός , ανεξαρτητοποιείται κατά κάποιον τρόπο από το σώμα. Αποδείξεις υπάρχουν πολλές . Μία από αυτές είναι και το γεγονός που διηγήθηκε ένας σεβαστός στην ηλικία προσκυνητής της Υπεραγίας Θεοτόκου, όταν ήρθε στην Ι. Μονή την άνοιξη του 2006. Είπε τα εξής:

“Το πρόβλημα της υγείας μου ως προς το κυκλοφορικό ήταν τόσο σοβαρό, ώστε οι γιατροί απεφάσισαν να με εγχειρήσουν για να με σώσουν. Γνωρίζοντας τη σοβαρότητα της εγχειρήσεως, προσευχήθηκα θερμά στον Θεό και ζήτησα  τη βοήθεια της Παναγίας, την Οποία ευλαβούμαι πολύ και Την έχω προστάτιδα.

Κατά την διάρκεια της εγχειρήσεως, ενώ ήμουν εντελώς ναρκωμένος, “είδα” την Δέσποινα του κόσμου ιεροπρεπή και γλυκύτατη, να σκύβει από πάνω μου και χαμογελώντας να μου λέει:

-      Περαστικά!

Από τη χαρά μου και την αγάπη που Της έχω, φώναξα:

-      Παναγία μου!!!

Το φώναξε και η ψυχή μου αλλά, όπως μου είπαν οι γιατροί, το φώναξε και το στόμα μου! Όταν με άκουσαν που φώναξα, νόμισαν ότι ξυπνούσα από τη νάρκωση και ταράχθηκαν, γιατί το πόδι μου ήταν ανοιχτό από πάνω μέχρι κάτω! Ανάμεσά τους ήταν και μια γιατρίνα . Όταν όμως είδαν πως συνέχισα να είμαι ήρεμος και ναρκωμένος , συνέχισαν την εγχείρηση, η οποία είχε εξαιρετική επιτυχία.

Όταν συνήλθα από την εγχείρηση, ήρθαν όσοι γιατροί είχαν λάβει μέρος και με ρωτούσαν λεπτομέρειες για το όραμα που είχα δει, το οποίο θυμόμουν καθαρά όταν ξύπνησα από τη νάρκωση! Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έδειχνε η γιατρίνα , η οποία προσπαθούσε με τη λογική να εξηγήσει το γεγονός. Τα θαυμαστά όμως του Θεού θαυμάζονται, δεν εξηγούνται. Γι’ αυτό σήμερα ήρθα εδώ στο Μοναστήρι Της, να Την προσκυνήσω και να Την ευχαριστήσω”.

Από το βιβλίο: «ΝΕΩΤΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ

Κ΄ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»

ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΔΩΡΙΔΑ 2007

Νώτη Γεωργία

Μου έσπασε το κεφάλι για να εγκρίνω τον εφάμαρτο δεσμό του!

Κάποτε προσήλθε για εξομολόγηση  εις τους Τρεις Ιεράρχες ένας φοιτητής , μέλος γνωστής χριστιανικής νεολαίας. Εκεί ήρχισε μια συζήτησις για διάφορα θέματα , αλλά κυρίως για τα σαρκικά.

-      Γιατί πάτερ Επιφάνιε να απαγορεύεται αυτό και κείνο και το άλλο, όταν πραγματοποιούνται από «ειλικρινή αγάπη», ερωτούσε ο νέος για τα διάφορα σαρκικά παραπτώματα ; Γιατί να μην επιτρέπωνται οι «δεσμοί» των νέων αγοριών και κοριτσιών;

-      Παιδί μου, απαντούσε με διάφορα επιχειρήματα εκείνος, επειδή το λέγει ο Χριστός. Συγχρόνως να το αντιληφθούμε ότι όλα αυτά που αναφέρεις δεν αποτελούν πραγματική αγάπη, αλλά σαρκικά πάθη και αμαρτήματα με χαμηλό φρόνημα.

-      Γιατί, εσυνέχισε , αυτό που εσύ κατονομάζεις αγάπη ασφαλώς είναι σκοτεινό πάθος. Πρέπει να γνωρίζης ότι αποτελεί τυφλή ηδυπάθεια. Είναι εκτροπή που δεν προετοιμάζει τον γάμο, αλλά τον ανατινάζη εις τον αέρα , πριν καν οικοδομηθή.

-      Και πού το λέγει το Ευαγγέλιο αυτό το πράγμα με σαφήνεια, ερωτούσε με εριστικό τρόπο και επιχειρηματολογούσε ο νέος;

Η συζήτησις ήταν μακρά και κοπιώδης, διότι ο νέος δεν εδέχετο να αντιληφθή την πραγματικότητα, ότι δηλ. ο Χριστός αναζητά καθαρότητα βίου εις κάθε τομέα, προ πάντων δε εις τον σαρκικό. Να κατανοήσουμε ότι Εκείνος όχι δεν αποδέχεται τα μεγάλα σαρκικά παραπτώματα, αλλά ούτε το πονηρό βλέμμα. Μας ξεκαθαρίζει με σαφήνεια ότι και το παραμικρό βλέμμα με σκοπό την επιθυμία της σαρκός αποτελεί μοιχεία μέσα εις την καρδία.

-      Άκουσε παιδί μου, του είπε εις το τέλος, αφού δεν επέτυχε να τον κλονίση. Θεωρώ πιο τίμιο να αποδεχθής ότι δεν διαθέτης τη δύναμι να απαλλαγής από αυτό το πάθος. Και να ζητήσης να σε ελεήση ο Θεός, παρά να ισχυρίζεσαι ότι αυτό δεν είναι αμαρτία. Πρόσεχε, αυτό αποτελεί τραγικό λάθος σου!

-      Μάλιστα , διαπράττεις κάτι πολύ χειρότερο από την αμαρτία της πορνείας! Μετατρέπεις το πάθος σου και το κάνεις σημαία. Τροποποιείς το μεγάλο ατόπημα και προσπαθείς να το διαδώσης και εις τους άλλους.

-      Φρονώ πως δεν αμαρτάνεις πλέον από αδυναμία, αλλά από ιδεολογία. Αυτή η κατάστασις παγιώνει την ασθένειά σου εις αθεράπευτο και θανατηφόρο πνευματικό νόσημα.

Αργότερα Ο Γέροντας μας εξεμυστηρεύετο για τη συνάντησι εκείνη με βαθύ ψυχικό πόνο:

-      Αλήθεια σας διαβεβαιώ ότι ήτο τόσο μεγάλη η επιμονή του νέου εκείνου , που επί πολύ χρόνο επέμενε για τα αμαρτήματά του, ώστε θα την εχαρακτήριζα την πιο δύσκολη και κοπιώδη εξομολόγηση ολόκληρης της ζωής μου. Εκράτησε πολύ χρόνο και δεν θα απείχε πολύ από την πραγματικότητα, εάν έλεγα ότι στην κυριολεξία μου έσπασε το κεφάλι με την αμαρτωλή και αδιόρθωτη επιμονή του.

-      Δυστυχώς τα πάθη δημιουργούν τη δική τους παράλογη και αθεράπευτη λογική.

Είναι εις όλους γνωστόν ότι η διαστροφή του Νόμου του Θεού συντελείται με πολλούς τρόπους. Ένας από αυτούς είναι η αλλαγή του ορισμού της λέξεως «αμαρτία».

Οι πονηροί άνθρωποι δεν αποδέχονται τον γενικό ορισμό που προσδιορίζει ως αμαρτία «οτιδήποτε αντιβαίνει εις το Άγιο θέλημα του Θεού». Αντιθέτως, καταφεύγουνε εις τον γενικό ορισμό της «αμαρτίας», ο οποίος γι’ αυτόν τον λόγο είναι απολύτως εσφαλμένος.

α) «Αμαρτία» , ισχυρίζονται με πονηρία, υπάρχει μόνον όταν διαπράττω κακό εις κάποιον.

Εάν ίσχυε ο συγκεκριμένος ορισμός, τότε πλήθος πράξεων που είναι βαρύτατες δεν θα εθεωρούντο αμαρτίες. Παράδειγμα τραντακτό, τα ναρκωτικά, η ομοφυλοφιλία, το κάπνισμα, τα ποτά, η διαφθορά και όλα γενικώς τα σαρκικά αμαρτήματα, δεν θα ήσαν αμαρτία, καθ’ ότι υποτίθεται ότι δεν προκαλούν κακό εις τρίτα πρόσωπα.

β) Τα ίδια τα διεφθαρμένα άτομα διατυπώνουν μια ακόμα πονηρά άποψι, ώστε να αιτιολογήσουν την απνευμάτιστη ζωή τους:

- «Δεν πρέπει να πράττουμε κάτι, εάν δεν το νιώθει η καρδιά μας!».

Με βάσι αυτή τη συλλογιστική, ο άνθρωπος δεν προσεύχεται, δεν εκκλησιάζεται, δεν νηστεύει, δεν διαβιώνει ηθικά, εφ’ όσον δεν το νιώθει ως επιτακτική ανάγκη μέσα του. Μα, άνθρωπέ μου, και εις το σχολείο δεν νιώθει κανείς ότι πρέπει να φοιτήση, αλλά είναι υποχρεωμένος να το πράξη, διότι διαφορετικά θα παραμείνη αγράμματος.

Προφανέστατα, λοιπόν, το επιχείρημα του «τί νιώθει η καρδία»,  αποτελεί καταστρεπτικό στοιχείο του πεπτωκότος ανθρώπου.

γ) Εάν δεν αντιλαμβάνομαι την προσευχή , τότε δεν προσεύχομαι.

Απαντούμε με τον εξής τρόπο: Ο καθηγητής κρατά εις τα χέρια του το γραπτό που εσύ παρέδωσες μαθαίνοντας το μάθημα «παπαγαλία». Και όμως , αυτός σε βαθμολογεί με άριστα, καθότι κατέβαλες κόπο για να το αποστηθίσης. Έτσι ενεργεί και ο Θεός. Ακόμη και όταν προσευχόμεθα, αλλά δεν καταφέρνουμε να κατανοούμε σωστά το περιεχόμενο. Εκείνος αποδέχεται ευχαρίστως την πρόθεσι, τη διάθεσι, την απόφασι, τον κόπο, την προσφορά του χρόνου και ολόκληρου του εαυτού μας προς Αυτόν. Τα παραλαμβάνει και τα επιμετρά με το πλήθος των οικτιρμών Του. Τα επευλογή κατά το μέγα Έλεός Του και την άπειρο αγάπη Του.

δ) Επί πλέον,  διατυπώνουν το κατάπτυστο επιχείρημα:

«Κάμε ό,τι σου επιτάσσει η καρδιά σου. Αυτή να ακούς και ουδένα έτερο».

Αυτή η συλλογιστική καταλήγει εις μεγάλη ανηθικότητα. Μήπως «υπακούων εις την καρδιά σου», ήτοι εις τα σαρκικά πάθη, ελευθέρως δύνασαι να πορνεύης, να απατάς τη σύζυγό σου, να διαλύης τον γάμο σου κ.τ.λ.;

Μα, άνθρωπέ μου, και η σύζυγός σου ενδεχομένως να νιώθη ότι «η καρδία της συγκινείται από τον γείτονα!». Είναι μήπως ελεύθερη να αμαρτήση; Ασφαλώς όχι.

Αυτά και άλλα πολλά πονηρά επιχειρήματα προβάλλει ο Διάβολος , για να σπρώξη τον άνθρωπο μέσα εις τα φοβερά τα δίκτυα του. Και δυστυχώς, πολλοί χριστιανοί, συνεργούσης και της σαρκός, συλλαμβάνονται από την πονηρά παγίδα. Υιοθετούν αυτές τις καταστρεπτικές απόψεις. Αυτές που τις εισήγαγε ο εχθρός διαστρέφοντας τη λογική τους με πολλή τέχνη και μαεστρία. Εις το τέλος, βεβαίως, το αποτέλεσμα επέρχεται τραγικό και καταστρεπτικό για την πορεία και την ευτυχία του ανθρώπου.

Εν κατακλείδι σημειώνουμε τα εξής:

-      Ο δρόμος προς την υγεία διέρχεται μέσα από την προσεκτική εφαρμογή των ιατρικών εντολών και την λήψι των κατάλληλων φαρμάκων.

-      Ο δρόμος προς την ασφαλή οικοδομήν διέρχεται μέσα από την προσεκτική εκτέλεση των σχεδίων του μηχανικού.

-      Και φυσικά, ο δρόμος προς την ευτυχία διέρχεται μέσα από την ακριβή και προσεκτική εφαρμογή όλων των εντολών του Θεού. Και φυσικά και όλων εκείνων που αναφέρονται εις την αγνότητα, την εγκράτεια και τον πόλεμο του σαρκικού φρονήματος.

Από το βιβλίο: «ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ

του π. Επιφάνιου»

Αρχιμ. Ιεροθέου Αργύρη

Ιεροκήρυκος

ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΥΠΑΚΟΗ”

 Νώτη Γεωργία

ΘΕΡΜΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ ΦΙΛΕΝΑΔΑ

Μέσα σε γαληνεμένο λιμάνι βουλιάζει, κινδυνεύει κανένα καράβι; Αν μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον επικρατεί μπονάτσα, δύσκολα συμβαίνουν ναυάγια!

Κάποτε ένας Κρητικός, παντρεμένος με πέντε «κοπέλια» (=παιδιά) , όλα του Δημοτικού, μπλέκει με μια ωραία ύπαρξη. Ο Πέτρος Βασιλάκης αγαπά πολύ την οικογένειά του και την  προσέχει σαν τα μάτια του. Επειδή είναι πολύ πλούσιος, έχει τέσσερα θερμοκήπια, θέλει να περάσει μια όμορφη περιπέτεια. Θέλει να γλεντήσει λίγο με τη Λιλίκα και μετά να την παρατήσει. Μα η Λιλίκα είναι διάολος! Πιέζει αφόρητα τον Πέτρο.

-      Πετράκη τι γίνεται; Θα μείνουμε «αστεφάνωτοι»; Ίντα δα κάμεις; Σκέφτεσαι να με παντρευτείς;

-      Θα σε παντρευτώ!

-      Πότε;

-      Σύντομα! Θέλω να τσακωθώ με τη Μάρω, τη γυναίκα μου! Να βρω μια αφορμή να φύγω. Να περιμένεις λίγο καιρό.

-      Πόσο;

-      Τουλάχιστο ένα χρόνο!

-      Όϊ, όϊ! Πολύ ‘ναι! Χωρίζομε! Εγώ φεύγω!

-      Στάσου! Να το συζητήσουμε…

-      Αν σ’ έξι μήνες δεν φύγεις από το σπίτι σου, εγώ ούτε σε ξέρω, ούτε με ξέρεις!

Ο Πέτρος βρίσκεται ανάμεσα σε δύο μυλόπετρες. Μια κρητική μαντινάδα τριβελίζει το μυαλό του:

Καινούρια αγάπη με παλιά με βάλανε στη μέση,

γυρίζω, βλέπω προς τη νια, μα η παλιά

μ’ αρέσει!

Η σάρκα όμως ουρλιάζει, θολώνει την ορθή σκέψη. Τώρα αρχίζει να πιλατεύει (να ενοχλεί) ποικιλότροπα, χωρίς λόγο, τη γυναίκα του. Ξύνει τα νύχια του, «σέρνει» το ζωνάρι του, για να γίνει κανένα καυγαδάκι!

-      Αμάν, γυναίκα! Είναι πουκάμισο αυτό; Ασιδέρωτο!

-      Πωπώ! Έκαψες πάλι τις πατάτες! Σαλαμούρα έκαμες το φαγητό! Κρίμα το κατσίκι! Πέτα το! Να το φας αμοναχή σου! Να μη δώσεις στα κοπέλια!

Μια μέρα λέει στη Μάρω:

-      Μάρω, μου κάνεις έναν καφέ;

-      Αμέ; Αμέσως!

Η γυναίκα ετοιμάζει γρήγορα ένα περιποιημένο καφεδάκι, βάζει και  μερικά μπισκοτάκια, δίπλα στο δίσκο.

-      Ορίστε, το καφεδάκι σας!

Ο Πέτρος πίνει μια ρουφηξιά .

-      Είναι καφές αυτός, Μάρω; Νεροζούμι σκέτο! Ούτ’ έναν καφέ δεν κατέεις να κάνεις.

Αρπάζει το φλιτζάνι και το πετά στα ρούχα της.

-      Φτιάξε άλλο, τεμπέλα, καϊμακλίδικο! Άστον να βράσει αρκετά!

Η ανυποψίαστη , καλόκαρδη Μαρία, «κοιμάται» με τα τσαρούχια. Δεν βάζει κακό στο νου της. Οι τελευταίες αδικαιολόγητες επικρίσεις την προβληματίζουν όμως λίγο. Ρωτά μια φίλη της , εκείνη ρωτά έναν φίλο του Πέτρου και μαθαίνει την αλήθεια.

-      Ο Πέτρος έχει φιλενάδα κάποια όμορφη εργάτριά του!

Κεραυνός στο κεφάλι της πιστής, καλής συζύγου. Τρέχει φουρτουνιασμένη στον πνευματικό της, τον παπά-Μανώλη.

-      Πάτερ μου, χάθηκα! Ο άνδρας μου έχει φιλενάδα! Τι κάνω τώρα; Τον χωρίζω; Και τα πέντε μικρά παιδιά μας;

-      Γόνατα κόρη μου! Γόνατα! Ο τρισκατάρατος έχει κάτσει πάνω στον άνθρωπό σου και θέλει να σας χωρίσει!

-      Το βλέπω! Κάθε μέρα με βρίζει μπροστά στα παιδιά μας, με προσβάλει, μου πετά στα ρούχα καφέδες, νερό, κάνει τα πάντα για να νευριάσω, να φωνάξω κι εγώ!

-      Κι εσύ τι κάνεις;

-      Υπομονή! Κλείνω το στόμα μου και προσεύχομαι!

-      Άκου, κυρά Μαρία. Αν κρατάς σταθερά γαλήνη στο σπίτι σου, αν δεν δημιουργείς φουρτούνες ζηλοτυπίας, αν προσεύχεσαι θερμά για τον άνθρωπό σου, γρήγορα θα δεις θαύμα στη ζωή σου.

Αναχωρεί αρκετά ανακουφισμένη η κυρά Μαρία από την εξομολόγηση. Μόλις φτάνει στο σπίτι της, γονατίζει ευλαβικά μπροστά στο εικονοστάσι.

-      Ω! Κύριε, ο διάβολος θέλει να μου διαλύσει το σπίτι μου. Χριστέ μου, φώτισέ με τι να κάνω.

Το βράδυ επιστρέφει «μουτρωμένος» ο Πέτρος.

-      Καλώς τον! Τι έχεις Πέτρο;

-      Πράμα! Εσύ ίντα κάμεις;

-      Εγώ προσεύχομαι για σένα!

-      Γιάντα;

-      Για να μη διαλύσεις, χρυσέ μου, το σπίτι μας, το δικό σου το σπίτι, για να μην ορφανέψεις τα παιδιά μας!

Η Μαρία σιωπά, κλαίει απαρηγόρητα.

-      Σώπα! Όλα τελειώσανε με τη Λιλίκα. Όλα!

-      Πώς έγινε αυτό;

-      Επέμενε να τη στεφανωθώ! Εγώ δεν ήθελα και χωρίσαμε.

-      Δόξα τω Θεώ! Ο παπα-Μανώλης είχε απόλυτο δίκιο! Η προσευχή υπήρξε κεραυνοβόλα!

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΤΡΕΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ»

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ

ΤΕΥΧΟΣ 13^ΟΝ

Αθήνα

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΥΧΝΙΑ»

Νώτη Γεωργία

Ανάβαση στον Άθω

Από την Ουρανούπολη στην κορυφή του Άθω (2.033μ.)

Μιά λυτρωτική εμπειρία από τήν ασθένεια τού καρκίνου

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Πρόσφατα διάβασα ένα συγκλονιστικό βιβλίο μέ τίτλο «Υπόσχεση». Είναι γραμμένο από μιά μάνα (Μαρίνα Λασηθιωτάκη) πού έζησε τήν πενταετή περιπέτεια, σωματική, ψυχοθεραπευτική, λυτρωτική τού γιού της πού έφυγε από τόν κόσμο αυτό από καρκίνο περίπου σέ ηλικία δεκαoκτώ ετών. Είχε ωριμάσει μαζί όλη η οικογένεια στόν πόνο καί από τόν πόνο έζησαν τήν πίστη, τήν προσευχή, τήν ησυχία, τήν αγάπη, τήν πραγματική ελευθερία.

Διάβασα τό βιβλίο αυτό απνευστί καί έμεινα άφωνος. Μού τό έδωσε η ίδια η μάνα-συγγραφεύς μέ αγάπη, γιατί, όπως μού είπε καί όπως φαίνεται στό βιβλίο, βοηθήθηκε από τά βιβλία μου –καί κυρίως εκείνα πού κάνουν λόγο γιά τήν ορθόδοξη ψυχοθεραπεία– γιά νά αντιμετωπίση τίς δυσκολίες. Ήταν μιά άγνωστη σέ μένα μέχρι τώρα αναγνώστρια τών βιβλίων μου πού ωφελήθηκε από τήν νηπτική παράδοση τής Εκκλησίας γιά νά απαντήση στά ερωτήματα, όπως γράφει: «Γιατί υπάρχουμε; Γιατί ζούμε, αφού θά πεθάνουμε; Ποιό είναι τό νόημα τής ύπαρξής μας; Υπάρχει Θεός; Είναι δεδομένη η ύπαρξή μας; Άν είναι δεδομένη, έχουμε ελευθερία βουλήσεως ή είμαστε περιορισμένοι; Πώς συνδυάζεται η ελευθερία μέ τήν αγάπη; Πώς συνδέεται η ατομικότητά μου μέ τούς άλλους ανθρώπους;».

Η μάνα-συγγραφεύς, όπως γράφεται στό σύντομο βιογραφικό της, «σπούδασε Αγγλική καί Ελληνική φιλολογία στό Πανεπιστήμιο Αθηνών, πήρε μέρος στόν αντιδικτατορικό αγώνα τής εποχής, ενώ μετά τήν μεταπολίτευση εντάχθηκε σέ κόμμα τής αριστεράς». Κυρίως εκείνο πού μάς ενδιαφέρει εδώ είναι ότι πέρασε μέ τόν γιό της Βανή-Μίνω μέσα από όλους τούς σταθμούς ωρίμανσης ψυχολογικής καί πνευματικής.

Στήν εισαγωγή τού βιβλίου παρουσιάζεται μιά συνοπτική περιγραφή τής πνευματικής ωρίμανσης τού γιού καί τής μάνας καί η ανακάλυψη τής εσωτερικής προσευχής καί τού έσω ανθρώπου. Στά δέ κεφάλαια πού ακολουθούν τήν κοίμηση τού Βανή, γίνεται ανάλυση τών επί μέρους καταστάσεων πού βίωσαν μάνα καί γιός, όπως «ησυχία», «αγάπη, ελευθερία», «ο πόνος», «γιατί νά υπάρχουμε», «η ταπείνωση». Μέ πολύ ωραίο τρόπο, κυρίως εμπειρικό, θίγονται θέματα κοινωνικά, υπαρξιακά, πνευματικά, θεολογικά. Όλα αυτά γράφονται μέ έναν φιλοσοφικό καί θεολογικό λόγο. Η στενότητα τού ερωτήματος πού βασάνιζε τήν μάνα μετά τήν κοίμηση τού παιδιού της «ανυπαρξία ή ύπαρξη;», «νά ζή κανείς ή νά μή ζή;», τελικά ανοίχτηκε στήν θεολογία τής αγάπης καί τής ελευθερίας.

Πάντως μάνα καί γιός πέρασαν μέσα από τόν σωματικό, ψυχολογικό καί υπαρξιακό πόνο, μέσα από τήν διαδικασία τού φθαρτού σώματος στό νοσοκομείο, από τήν αποτυχία τής ψυχολογίας καί τής ουμανιστικής ψυχοθεραπείας νά αντιμετωπίσουν έναν ετοιμοθάνατο, αφού «δέν μπορούν νά καταλάβουν τί έχει ανάγκη ο ετοιμοθάνατος», μέσα από τήν φιλοστοργία, αλλά πέρασαν καί μέσα από τήν νοερά προσευχή, τήν ενεργοποίηση τής νοεράς ενεργείας, τήν νηπτική ορθόδοξη ησυχία, τήν ανάγνωση ησυχαστών Πατέρων, τήν παράδοση τού εαυτού τους στόν Θεό, τήν μετάνοια, τήν μεταποίηση τού πόνου σέ αγάπη, ταπείνωση, ελευθερία καί πολλά άλλα.

Τό εκπληκτικό αυτό δίδυμο μάνας - παιδιού μέ τήν ευγενική, ευαίσθητη καί νηφάλια παρουσία τού πατέρα, έζησε σημαντικές εσωτερικές καταστάσεις, όπως περιγράφονται στό βιβλίο.

Τό παιδί είχε έντονα υπαρξιακά ερωτήματα, όταν ήταν ακόμη 10 χρονών –πρίν αρρωστήσει. Καθώς ήταν ανάσκελα ξαπλωμένο στό γρασίδι, μεσάνυκτα μέ αστροφεγγιά είπε: «Εγώ εκεί ψηλά θά πάω νά ζήσω». Σέ διάλογο μέ τήν μάνα του είπε: «Όχι, ρέ μαμά, εκεί είναι τό σπίτι μου». Σέ ηλικία 14 ετών, μόλις έμαθε ότι έχει καρκίνο, ρώτησε: «Τί γίνεται μετά τόν θάνατο; η ζωή σταματά εδώ;». Άλλοτε: «Μαμά, παρακάλα τήν Παναγία». Σέ δύσκολη στιγμή τής αρρώστιας έγινε ο διάλογος: «–Τί κάνουμε τώρα; –Προσευχή, γιέ μου, προσευχή». Καί σημειώνει η μάνα: «Ο Μίνως ακολούθησε τίς οδηγίες τής μάνας του, αλλά πήγε πιό μακριά. Ανακάλυψε τόν εσωτερικό υπερβατικό άνθρωπο μέσα του».

Eίναι καί μιά μαρτυρία γιά τό πώς εφαρμόζεται στήν πράξη η νηπτική παράδοση τής Εκκλησίας, η υπομονή, η ησυχία καί η νοερά προσευχή, η λεγομένη «Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία» σέ δύσκολες καταστάσεις, όπως είναι η ασθένεια τού καρκίνου, η προθανάτια αυτή εμπειρία.

Σέ έναν άλλο συγκλονιστικό διάλογο ο Βανής-Μίνως είπε, όπως τό κατάλαβε η μητρική καρδιά: «Εγώ σέ αυτόν τόν πλανήτη... δέν έχω θέση πιά. Πάω γιά άλλο». Καί όταν στήν τελευταία τάξη τού Λυκείου μιά καθηγήτρια ρωτούσε τά παιδιά: «Τί επιθυμείτε τώρα μέ τήν αποφοίτησή σας; Ποιά τά σχέδιά σας;», καί τά παιδιά έδιναν τίς απαντήσεις τους, ο Μίνως απάντησε λιτά: «Έναν ανώδυνο θάνατο», καί «η τάξη έμεινε άναυδη». Τότε βρισκόταν στό τελευταίο στάδιο τής ασθενείας του καί προετοιμαζόταν γιά τήν αναχώρησή του από τόν κόσμο αυτόν.

Τό πέρασμα μέσα από τήν δοκιμασία τού καρκίνου δέν ήταν εύκολο. Αλλά εκείνος είχε ένα ηρωϊκό πνεύμα. Αντιμετώπιζε τίς δυσκολίες μέ χιούμορ, συμμετείχε στίς εξετάσεις τού Σχολείου καί μετά από ακτινοθεραπείες, έγραφε στό laptop, άκουγε μουσική, έστησε μέ φίλο του ερασιτεχνικό radio καί έκαναν εκπομπές, έγραψε σενάρια καί γύριζε ερασιτεχνικά φιλμάκια, συμμετείχε στήν εκδρομή τής Γ' Λυκείου στήν Σαντορίνη ένα μήνα πρίν φύγει απ’ τόν κόσμο αυτόν, έψαχνε περιβαλλοντικά θέματα, έπαιζε bouling στήν Γλυφάδα. Γενικά, ήταν δημιουργικός άνθρωπος, δέν διακρινόταν από αδράνεια. Υπήρχε περίπτωση πού λύγιζε, «πάλευε μέ τόν πόνο του καί ήταν οι ώρες πού δέν ήθελε ούτε τήν μάνα του νά βλέπει καί αυτή τρελαινόταν. Ανησυχούσε, δέν καταλάβαινε, δέν ήξερε τί νά κάνει. Μόνο προσευχή». Περισσότερο ζούσε μέ ησυχία καί προσευχή.

Η προτελευταία καί τελευταία ημέρα τής ζωής του διακρινόταν από τήν λιτότητα, τήν απλότητα, τήν πίστη καί τόν συγκλονισμό. Τό παιδί εξέφρασε τήν επιθυμία: «Γίνεται νά μάς φέρουνε από τό Άγιον Όρος λίγο κρασί καί λίγο ψωμί;». Όταν τό διαβεβαίωσαν ότι θά πραγματοποιηθή η επιθυμία του, είπε: «Νά δείς πού όλα θά τελειώσουν όμορφα, μαμά». Έπειτα, ο πατέρας του διάβαζε τόν βίο τού αγίου Σεραφείμ τού Σαρώφ, όπως εκείνος τό είχε ζητήσει.

Μέσα στούς πόνους τού Μίνου έγινε ο εξής διάλογος:

«–Μαμά τί άλλο κάνουμε;

–Προσευχή, καμάρι μου, προσευχή.

–Ποιά απ' όλες;

–Όποια θές. Πές τό Πάτερ ημών ή απλώς τό Κύριε ελέησόν με.

Κείτονταν ημέρες χωρίς μορφασμούς από τούς πόνους μέ κλειστά μάτια. Η μάνα τού κράτησε τό χέρι του καί προσευχόταν κι αυτή».

Μέσα σέ μιά τέτοια συγκινητική, ήρεμη καί βαθειά χριστιανική οικογενειακή ατμόσφαιρα, σέ νοσοκομείο τής Γερμανίας ο Βανής-Μίνως έφυγε από τόν κόσμο αυτόν καί πορεύθηκε σέ εκείνον πού ποθούσε από τήν μικρή του ηλικία.

Έμεινα άφωνος διαβάζοντας αυτό τό συγκλονιστικό βιβλίο, συγκινήθηκα βαθειά. Μόλις τελείωσα τήν ανάγνωση, τηλεφώνησα σέ αυτήν τήν μάνα καί τής είπα: «Είσαι ηρωΐδα μάνα. Ήταν τυχερός ο Βανής πού είχε μιά τέτοια μάνα». Καί εκείνη μέ ταπείνωση απάντησε αφοπλιστικά: «Εγώ είμαι τυχερή πού είχα τέτοιο γιό».

Η ίδια γράφει στόν πρόλογο τού βιβλίου: «Άθελά μου, εντελώς μηχα¬νι¬στικά από τήν δική μου πλευρά, τού έστρεψα τήν προσοχή στήν προσευχή. Έτσι, όπως θά έκανε η μάνα μου. Προσευχή γιά νά τιθασεύσει θεραπευτικά τόν αβάσταχτο πόνο. Καί τότε ο πόνος άρχισε νά δουλεύει θεραπευτικά γιά τήν ψυχή τού Βανή, ενώ εμένα απειλούσε νά μέ συνθλίψει. Ο πόνος, άν δέν σέ καταστρέψει, θά σέ αναστήσει». Αλλά επειδή ήταν ηρωΐδα μάνα, ο πόνος θεράπευσε τόν γιό της, ανέστησε καί τήν ίδια. Εκείνη έχει τό θάρρος νά γράψη στόν πρόλογο τού βιβλίου: «Γιέ μου, σ' ευχαριστώ».

Καί εκείνος θά προσεύχεται γιά τήν μάνα του πού τόν ευεργέτησε.

Ενώ τό παρελθόν τής μάνας αυτής ήταν αριστερό, τήν διακατείχε η αναζήτηση τής Αλήθειας. Αυτό φαίνεται από όσα γράφει συνοπτικά γιά τόν Camus μέ τόν φιλελεύθερο ουμανισμό του: «Εξεγείρομαι, άρα υπάρχω» γιά τόν Sartre πού είναι διχασμένος «πάντα ανάμεσα στόν υπαρξισμό καί τόν Μαρξισμό, καταλήγει σέ μιά παραδοχή τής ελευθερίας, όπως τήν εννοούσε ο ίδιος» γιά τούς υπαρξιστές, Μαρξιστές φιλοσόφους, αγνωστικιστές ή αθέους πού «ξέκοψαν τόν νού από τήν καρδιά» γιά τόν Hussel, Hegel, Marx κλπ.

Μέ τήν ασθένεια τού γιού της γνώρισε τούς ψυχολόγους καί ψυχαναλυτές, τά ψυχοφάρμακα καί τήν ψυχανάλυση πού προτείνουν: «Γίνε φυτό. Νά μήν αισθάνεσαι. Νά μή αυτοκτονήσεις. Ή σέ καλούν σέ ατέρμονες συζητήσεις ψυχοθεραπείας. Όπως αδυνατούν νά διαχειριστούν τόν θάνατο, αδυνατούν νά διαχειριστούν καί τό υπαρξιακό κενό τής μάνας πού πενθεί τό παιδί της. Εστιάζουν σέ προβλήματα ατομικά-ψυχολογικά καί χαπακώνουν τόν ασθενή. Κύριο μέλημά τους είναι νά εξαφανίσουν τά συμπτώματα τής λεγόμενης κατάθλιψης».

Έμεινα άφωνος διαβάζοντας αυτό τό συγκλονιστικό βιβλίο, συγκινήθηκα βαθειά.

Καί μέσα σέ όλη αυτήν τήν περιπέτεια η ηρωΐδα μάνα βρήκε τήν «Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία» καί τήν νηπτική παράδοση τής Εκκλησίας καί επιβεβαιώνει ότι «η λογική καί ο νούς είναι δύο παράλληλες ενέργειες τής ψυχής», ότι έχουμε μάθει νά χρησιμοποιούμε μόνο τήν λογική ενέργεια καί «έχουμε παραμελήσει τήν άλλη ενέργεια τής ψυχής, τό νού, πού είναι τό κέντρο ύπαρξης τού ανθρώπου». Αλλά θά πρέπει νά συνδέσουμε «τόν νού μέ τόν Θεό, μέσω τής νοεράς προσευχής».

Μέσα από τήν διαδικασία τής θεραπευτικής αγωγής τής Εκκλησίας ο Βανής υπήρξε γενναίος. «Η στάση του απέναντι στόν καρκίνο ήταν ηρωϊκή. Πάλη άνιση, αγώνας μέχρι τό τέλος, αγόγγυστος καί ΥΠΟΜΟΝΗ-ΥΠΟΜΟΝΗ-ΥΠΟΜΟΝΗ. Η υπομονή του δέν είχε κανένα στοιχείο ηττοπάθειας ή παραίτησης. Ήταν σκληρή αποδοχή τής πραγματικότητας. Η υπομονή του τού έδωσε χρόνο καί γαλήνη νά στραφή στό πνεύμα του. Ανακάλυψε τήν προσευχή σιωπηλά. Αυτή τόν απογείωσε, τόν έκανε νά ξεπεράση τόν εαυτό του, νά βγεί έξω από τόν εαυτό του. Μεταμόρφωσε τόν χαρακτήρα του, τήν εγωπάθειά του. Τόν οδήγησε ν' αγαπήσει δυνατά. Έφυγε σάν αετός, ελεύθερος».

Η νηπτική παράδοση τής Ορθόδοξης Εκκλησίας βοήθησε καί τήν μάνα νά ελευθερωθή μέσα από τόν «άγιο πόνο», γι' αυτό γράφει: «Ο πόνος ο βαθύς είναι λυτρωτικός. Σάν καυτό σίδερο στά σωθικά σου, λιώνει τόν εγωϊσμό σου. Αποτεφρώνει επιθυμίες καί κοσμικά θέλω». «Ο ανείπωτος πόνος σάν οξύ μυτερό λεπίδι, ξύνει τήν ψυχή της (τής μάνας) καί βγαίνουν αλήθειες. Γονατίζει από τίς αποκαλύψεις... Τώρα καλαβαίνω ότι αυτή είναι πραγματική μετάνοια».

Τό βιβλίο αυτό μέ τίτλο «υπόσχεση» πού κυκλοφορεί από τίς εκδόσεις Γρηγόρη, είναι μιά «μαρτυρία καί οφείλεται στήν υπόσχεση πού δόθηκε ανάμεσα σ' εμένα (τήν μάνα) καί τόν γιό μου Βανή», ο οποίος είχε σκοπό άν ζούσε «νά γράψη γιά τήν εμπειρία πού έζησε μέ τόν καρκίνο». Αλλά είναι καί μιά μαρτυρία γιά τό πώς εφαρμόζεται στήν πράξη η νηπτική παράδοση τής Εκκλησίας, η υπομονή, η ησυχία καί η νοερά προσευχή, η λεγομένη «Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία» σέ δύσκολες καταστάσεις, όπως είναι η ασθένεια τού καρκίνου, η προθανάτια αυτή εμπειρία.

Ευλογημένο παιδί, ηρωΐδα μάνα, ευαίσθητος καί νηφάλιος πατέρας. Δόξα τώ Θεώ.– 

http://www.parembasis.gr/2013/13_07_14.htm

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2013/08/blog-post_17.html