11ήμερο Αφιέρωμα στη ΘΡΑΚΗ στην Ευαγγελίστρια Πειραιώς

11ήμερο Αφιέρωμα στη ΘΡΑΚΗ στην Ευαγγελίστρια Πειραιώς

Στα πλαίσια του προγράμματος ’’ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…’’ στην Ευαγγελίστρια Πειραιώς θα πραγματοποιηθεί 11ήμερο αφιέρωμα στη Θράκη με Ομιλίες, Συζητήσεις, προβολές και μουσικά αφιερώματα από 6 – 16 Οκτωβρίου 2013.

Το αναλυτικό πρόγραμμα:

Κυριακή  6  Οκτωβρίου  2013, 7.30 μ.μ.     

«Η Θράκη σήμερα· Προκλήσεις για την ελληνική πολιτεία»

Εισηγητές·

• κ. Άγγελος Συρίγος, Επίκουρος Καθηγητής στο, Πάντειο Πανεπιστήμιο, Γεν. Γραμματέας πληθυσμού και κοινωνικής συνοχής στο Υπουργείο Εξωτερικών,

• κ. Γεώργιος Καλαντζής, Ιστορικός, Γεν. Γραμματέας Θρησκευμάτων στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Συντονίζει ο κ. Παναγιώτης Χαρατζόπουλος, Φυσικός Μsc, Πρόεδρος του Συνδέσμου Επιστημόνων Πειραιώς.

Τρίτη  8  Οκτωβρίου  2013, 7.30 μ.μ.           

Προβολή της ταινίας «Δύο φορές ξένος» (διάρκεια 51’)

Πέμπτη  10  Οκτωβρίου  2013, 7.30 μ.μ.

"Αναμνήσεις από τη γη της Ιωνίας"

Ένα μουσικό οδοιπορικό στις αλησμόνητες πατρίδες του γένους μας με τραγούδια από τη Θράκη, την Κωνσταντινούπολη και τα παράλια της Μικράς Ασίας.

Συμμετέχουν·

Βιολί· Κώστας Ασημάκης, Κανονάκι· Στέφανος Δορμπαράκης, Τραγούδι· Πρόδρομος Μαυρίδης, Αφήγηση· Βάσια Μίχα.

Ο Χορευτικός Όμιλος Ελληνικής Παράδοσης "Ο ΣΤΑΥΡΑΕΤΟΣ" θα παρουσιάσει χορούς από τη Θράκη.

Χοροδιδάσκαλος ο κ. Κώστας Τσαπρούνης.

Παρασκευή  11  Οκτωβρίου  2013, 7.30 μ.μ.

"ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ"

«Πομάκοι· Στα ίχνη της ιστορίας της Θράκης»

Η Δρ Έλενα Χόρτη, Σκηνοθέτης, Πανεπιστημικακός, παρουσιάζει το ντοκυμανταίρ της για τους Πομάκους και συζητεί με το κοινό.

Συντονίζει ο κ. Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων.

Σάββατο  12  Οκτωβρίου  2013, 7.30 μ.μ.

"...Σ’ ένα ταξίδι μελωδικό..."

Το μουσικό σχήμα "Τρία Καράβια" σας προσκαλεί να γίνετε επιβάτες

σ’ ένα ταξίδι γεμάτο μουσική. Το ταξίδι αυτό περιλαμβάνει τραγούδια της ελληνικής μας παράδοσης, έντεχνα τραγούδια της σύγχρονης μουσικής καθώς και δικές τους μουσικές δημιουργίες.

Συμμετέχουν·

Βιολί/Πιάνο/Τραγούδι· Κώστας Ασημάκης, 

Κανονάκι/Πιάνο/Τραγούδι· Στέφανος Δορμπαράκης,

Κιθάρα/Τραγούδι· Παναγιώτης Δρίζος.

Κυριακή  13  Οκτωβρίου  2013, 7.30 μ.μ.   

"ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ"

«Η ώρα της Θράκης»

Εισηγητής·

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος,

Συντονίζει ο κ. Παναγιώτης Χαρατζόπουλος, Φυσικός Μsc, Πρόεδρος του Συνδέσμου Επιστημόνων Πειραιώς.

Τρίτη  15  Οκτωβρίου  2013, 7.30 μ.μ.         

Προβολή της ταινίας «Ρώτα την καρδιά σου» (διάρκεια 118’)

Τετάρτη  16  Οκτωβρίου  2013, 7.00 μ.μ.    

Ιερά Παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο

Ομιλία με θέμα· «Ο Άγιος Ιωάννης Βατάτζης ο εκ Θράκης, αυτοκράτορας της Νικαίας».

Ομιλητής ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός.

Παρασκευή 18  Οκτωβρίου  2013, 7.30 μ.μ.

"ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ"

«Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος· Ένας ενεργειακός άξονας»

Εισηγητής·

Ο Δρ Ιωάννης Παρίσης, Υποστράτηγος ε.α., Δρ Πολιτικής Επιστήμης (Διεθνείς Σχέσεις) Πανεπιστημίου Κρήτης.

Συντονίζει ο κ. Παναγιώτης Χαρατζόπουλος, Φυσικός Μsc, Πρόεδρος του Συνδέσμου Επιστημόνων Πειραιώς.

Πληροφορίες: Τηλ. 2104125619  Fax: 2104178947  Email: evagelistria@yahoo.com

Δείγμα επιτεταμένης αγάπης. Τρόπος προσελεύσεως

Γιατί αυτούς που αγαπάμε, πολλές φορές και τους δαγκώνουμε. Γι’ αυτό και ο Ιώβ, για να δείξη την αγάπη των υπηρετών του γι’ αυτόν, έλεγε ότι πολλές φορές επειδή εκείνοι τον αγαπούσαν πάρα πολύ, έλεγαν∙ «Ποιος θα μας δώση να χορτάσουμε από την σάρκα του;». Έτσι και ο Χριστός μας έδωσε τις σάρκες Του, για να χορτάσουμε, για να μας προσελκύση σε μεγαλύτερη αγάπη. Ας προσερχώμαστε λοιπόν σ’ Αυτόν με θερμότητα και φλογερή αγάπη, για να μην υποστούμε φοβερώτερη τιμωρία. Γιατί όσο μεγαλύτερες ευεργεσίες έχουμε δεχθή, τόσο περισσότερο τιμωρούμαστε, όταν φανούμε ανάξιοι της ευεργεσίας.

Αυτό το σώμα, και όταν ήταν ακόμη στην φάτνη, σεβάσθηκαν οι μάγοι , και, ενώ ήταν άνδρες άπιστοι και βάρβαροι, αφού άφησαν την πατρίδα και την οικία τους και ταξίδεψαν από μεγάλη απόστασι και ήλθαν, το προσκύνησαν με φόβο και τρόμο πολύ.

Ας μιμηθούμε λοιπόν τουλάχιστον τους βαρβάρους, εμείς οι πολίτες των ουρανών. Γιατί εκείνοι, αν και είδαν τον Χριστό  και σε φάτνη και μέσα σε καλύβη και ,μολονότι δεν είδαν τίποτε παρόμοιο από όσα εσύ τώρα, προσήλθαν και Τον προσκύνησαν με πολλή φρίκη∙ ενώ εσύ βλέπεις το σώμα Του όχι σε φάτνη, αλλά σε θυσιαστήριο, όχι να το κρατή γυναίκα, αλλά να παρίσταται ιερέας και πλούσια χάρις του αγίου Πνεύματος να έρχεται προς τα δώρα  που παρατίθενται. Δεν βλέπεις απλώς αυτό το σώμα, όπως εκείνοι, αλλά γνωρίζεις και την δύναμι και ολόκληρη την σωτήρια οικονομία Του και δεν αγνοείς τίποτε από όσα έγιναν δια μέσου αυτού, αφού κατηχήθηκες με ακρίβεια.

Ας ανορθώσουμε λοιπόν τους εαυτούς μας και ας φρίξουμε και ας δείξουμε πολύ μεγαλύτερη ευλάβεια από εκείνους τους βαρβάρους, για να μη συγκεντρώσουμε φωτιά επάνω στην κεφαλή μας προσερχόμενοι επιπόλαια και όπως τύχη.

Πηγή: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Χρυσοστομικός Άμβων

ΣΤ΄»

2^η Έκδοσις

( Επηυξημένη και βελτιωμένη)

Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου

Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

2008

Άγιον Όρος και Ευρώπη

Tοῦ Ἀρχιμ. Πλακίδα Deseille

Οἱ ἱστορικοὶ τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ συχνὰ λέγουν ὅτι οἱ μοναχοὶ δημιούργησαν τὴν Εὐρώπη. Χωρὶς ἀμφιβολία, ἔχουν στὸ νοῦ τους ἰδιαίτερα τὴν πολιτιστικὴ καὶ μορφωτικὴ δράση τῶν πρώτων μοναχῶν στὴ νότιο καὶ κεντρικὴ Γαλλία, τὼν Κελτῶν καὶ Ἀγγλοσαξόνων μοναχῶν, ποὺ διέδωσαν τὸ Εὐαγγέλιο στὴν βορειοδυτικὴ Εὐρώπη κατὰ τὸν 7ο καὶ 8ο αἰῶνα, τῶν Βενεδικτίνων καὶ Κιστερσιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἐξάσκησαν μία ἀξιόλογη ἐπίδραση ὣς καὶ τὰ τέλη τοῦ 12ου αἰῶνα.

Ὅμως ὁλόκληρη αὐτὴ ἡ ἐξωτερικὴ δραστηριότητα ἐκπορευόταν ἀπὸ μιὰ μυστικὴ πηγή, ποὺ ἦταν ἡ ἔντονη ἐσωτερικὴ ζωὴ ἐκείνων τῶν μοναχῶν: «Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (πρβλ. Ματθ. ϛ´ 33). Ἂν τὰ μοναστήρια εἶχαν μιὰ τέτοια ἀκτινοβολία, ἂν ἡ μεσαιωνικὴ Εὐρώπη ἀποτέλεσε, χάρη σ’ αὐτά, μιὰ ἐξαιρετικὴ ἑστία πολιτισμοῦ, ἐμποτισμένη μὲ τὶς ἀξίες τοῦ Εὐαγγελίου, δὲν εἶναι, κατ’ ἀρχήν, ἐπειδὴ ἐκεῖνοι οἱ μοναχοὶ ἀντέγραψαν χειρόγραφα τοῦ Βιργιλίου καὶ τοῦ Ὀβιδίου, ἄνοιγαν σχολεῖα, ἔχτιζαν ρωμανικὲς βασιλικὲς καὶ σμίλευαν θαυμαστὰ ἔργα χρυσοχοΐας, ἀλλ’ ἐπειδὴ σὲ ἀναρίθμητα μοναστήρια οἱ ἄθρωποι ἐπεζήτησαν νὰ κυριαρχήσουν στὰ πάθη τους, νὰ ἐμποτιστοῦν μὲ τὸ πνεῦμα τῶν Μακαρισμῶν, φθάνοντας ἔτσι σ’ αὐτὴ τὴν μυστηριώδη εἰρήνη τῆς καρδιᾶς, ποὺ καμιὰ τεχνικὴ καὶ καμιὰ ἐπιστήμη δὲν μπορεῖ νὰ παράσχει. «Στέριωσε στὴν ψυχή σου τὴν εἰρήνη καὶ χιλιάδες θὰ σωθοῦν γύρω σου», ἔλεγε ἕνας μεγάλος μοναχὸς τοῦ περασμένου αἰῶνα.

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ἀντιληφθοῦμε τὴν ἁρμόζουσα θέση καὶ τὸν ρόλο τοῦ Ἁγίου Ὄρους μέσα στὴν Εὐρώπη ποὺ οἰκοδομεῖται σήμερα. Θὰ ἦταν τελείως λάθος, ὅσον ἀφορᾶ στὴν σημασία καὶ στὴν σπουδαιότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, νὰ τὸ δοῦμε σὰν ἕναν ἀξιοθαύμαστο χῶρο διατηρήσεως τοῦ βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ, ἕνα μουσεῖο περιωπῆς ποὺ ἀνακαλεῖ ἕνα νεκρὸ παρελθόν. Τὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι, πρὶν ἀπ’ ὅλα, μὲ τὸν ἀριθμὸ τῶν μοναστηριῶν του, μὲ τὴν ζωὴ ποὺ ξαναγεννιέται σ’ αὐτὸ σέ κάθε σημεῖο, μὲ τὴν πίστη τῶν μοναχῶν του νὰ κρατήσουν ζωντανὴ μιὰ παράδοση περισσότερο ἀπὸ χιλιόχρονη, μἐ τὴν καταφανῆ ἁγιότητα πολλῶν ἀπὸ αὐτοὺς, τὸ σπουδαιότερο πνευματικὸ κέντρο της Εὐρώπης.

Πνευματικὴ παράδοση

Στὴν διάρκεια τῶν περασμένων αἰώνων ἡ ἀκτινοβολία τοῦ Ἁγίου Ὄρους φώτισε ἰδιαίτερα τὴν Ἑλλάδα καὶ τὶς Βαλκανικὲς καὶ σλαβικές χῶρες. Σήμερα, ὅμως, σὲ μιὰ Εὐρώπη ὅπου τὰ σύνορα γίνονται περισσότερο εὐκολοδιάβατα, πολλοὶ Δυτικοὶ ἀνακαλύπτουν ὅτι ἡ πνευματικὴ παράδοση τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἶναι οὐσιαστικὰ ὅμοια μ᾽ ἐκείνη στὴν ὁποία ζοῦσαν οἱ δικοί τους Πατέρες, ἰδιαίτερα οἱ ἀρχαῖοι μοναχοὶ τῆς Δύσεως, τὴν ἐποχή κατὰ τὴν ὁποία τά σχίσματα καὶ οἱ διαιρέσεις δὲν εἶχαν ἀκόμη τραυματίσει τὴν πνευματικὴ ἑνότητα τῆς Εὐρώπης. Καθὼς ἔρχονται ὡς προσκυνητὲς στὸ Ἅγιον Ὄρος, ξαναβρίσκουν τὶς ρίζες τῆς δικῆς τους παιδείας καὶ τοῦ δικοῦ τους πολιτισμοῦ. Ξαναβρίσκουν ἐδῶ τὶς ἀξίες αὐτὲς πού, αὐτὲς μόνο, μποροῦν νὰ ξαναδώσουν δημιουργικὴ ὤθηση σὲ μιὰ Εὐρώπη ποὺ συνειδητοποιεῖ τραγικὰ τὸ τεράστιο πνευματικὸ κενὸ τὸ ὁποῖο ἄφησε ἡ τεχνολογικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη, ἡ ὁποία, πολὺ συχνά, δὲν προσανατολιζόταν πρὸς κανένα ὑπερβατικὸ τέλος. Ἂν ἡ Εὐρώπη δὲν ξαναβρεῖ τὶς ἀξίες αὐτές, θὰ ἀπειλεῖται ἀναπόφευκτα ἀπὸ ἐσωτερικὴ ἀποσύνθεση ποὺ θὰ τὴν ἀφήσει χωρὶς ἐφόδια μπροστά στό μέλλον, ἀνίκανη νὰ παίξει τό ρόλο ποὺ τῆς ἁρμόζει σέ ἕναν κόσμο ὅπου μόνον ἡ πνευματικὴ καὶ μορφωτικὴ ἀκτινοβολία θὰ μπορέσει νὰ ἀντισταθμίσει τὴν αὐξανόμενη δημογραφικὴ μείωσή της.

Ἰδιαίτερα, τὸ Ἅγιον Ὄρος μπορεῖ νὰ συνεισφέρει στὴν ἀπόκτηση ἀπὸ τὴν Εὐρώπη μεγαλύτερης συνείδησης αὐτοῦ ποὺ πρέπει νὰ εἶναι ἡ δική της προσφορὰ στὸ πλαίσιο τῶν μεγάλων παγκόσμιων πολιτισμῶν, δηλαδὴ τό νόημα τοῦ προσώπου καὶ ἡ ἀντίληψη μιᾶς κοινωνίας προσωποκρατικῆς.

Πράγματι, οἱ ἀνθρώπινες κοινωνίες σήμερα κυμαίνονται γενικὰ μεταξὺ δύο προτύπων μοντέλων ἐξ ἴσου ἀπατηλῶν. Εἴτε κυριαρχεῖ ἕνας φιλελευθερισμός, στὸν ὁποῖο ἡ ἐπιβίωση τοῦ ἀτομικοῦ καὶ συλλογικοῦ συμφέροντος δὲν γνωρίζει ἄλλους περιορισμοὺς παρὰ μόνον αὐτοὺς ποὺ ἐπιβάλλει ὁ φόβος τοῦ συμβιβασμοῦ τοῦ ἴδιου αὐτοῦ συμφέροντος, ἄν προσκρούσει στὰ ἐνδιαφέροντα ἰσχυροτέρων ἀτόμων ἢ ὁμάδων. Τότε ἡ κοινωνία κινδυνεύει νὰ μεταμορφωθεῖ σὲ ζούγκλα, ὅπου ἐπικρατεῖ τὸ δίκαιο τοῦ ἰσχυροτέρου καὶ ὅπου ἡ ἀφθονία τῶν καταναλωτικῶν «ἀγαθῶν», μὲ τὴν ἀπουσία κάθε ὑψηλότερου ἰδανικοῦ, πνίγει τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλοῦ ἐπιβάλλεται ἕνας ὁλοκληρωματισμὸς ποὺ ὑποτάσσει τὰ ἄτομα -μὲ τὴν αὐταρχικότητα καὶ τὴν βία- σ’ ἕνα καθεστὼς τοῦ ὁποίου τὶς ἀπαιτήσεις δὲν ἀναλαμβάνει ὁ καθένας καὶ τὸ ὁποῖο, γιὰ νὰ ἐκπληρώσει τοὺς σκοπούς του, δὲν διστάζει νὰ καταπατήσει τὰ δικαιώματα τοῦ προσώπου· αὐτὸ κατασκευάζει ἕναν κόσμο περισσότερο ἀπάνθρωπο ἀπὸ τὸν προηγούμενο.

Πολιτεῖες ἁρμονίας

Ὁ προσκυνητὴς ποὺ ἐπισκέπτεται τὰ μεγάλα μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀνακαλύπτει ἐκεῖ, παρὰ τὴν ἔνταση καὶ τὶς δυσκολίες ποὺ καμιὰ ἀνθρώπινη ὁμάδα δὲν μπορεῖ νὰ ἀποφύγει, πολιτεῖες ἁρμονίας ὅπου ἡ ἑνότητα τῆς ὁμάδας δὲν προσβάλλει τὴν ἀκεραιότητα καὶ τὴν αὐθεντικὴ πληρότητα τῶν ἀνθρώπων ποὺ τὴν ἀποτελοῦν. Ἡ σταθερότητα παρομοίων κοινωνιῶν διὰ μέσου τῶν αἰώνων, ἡ ἱκανότητά τους νὰ ξαναγεννιοῦνται μετὰ ἀπὸ περιόδους παρακμῆς θὰ μποροῦσαν νὰ θεωρηθοῦν θανάσιμες, μᾶς προβληματίζουν πολὺ περισσότερο, καθὼς οἱ συντελεστὲς ἀποσυνθέσεως -διαφορὰ ἡλικίας, παιδείας, καταγωγῆς, γένους- δὲν ἀπουσιάζουν. Τὸ Ἅγιον Ὄρος δὲν προβάλλει ἁπλῶς τὴν ἐλπίδα ἑνὸς καινούργιου κόσμου ἢ μιᾶς πολιτικοκοινωνικῆς «ἀλλαγῆς», δὲν μιλάει μόνο γιὰ κάποια θεωρία. Μᾶς χαρίζει τὸ βίωμα, τὴν ζωντανὴ ἐμπειρία. Μᾶς ὑποδεικνύει σαφέστατα ὅτι μιὰ πραγματικὴ «ἀλλαγή» στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις μπορεῖ νὰ γίνει, ἂν ἀφήνουμε νὰ ἐνεργεῖ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ποῦ καθιστᾶ τὰ πάντα «καινά».

Κλειδὶ αὐτῆς τῆς ἐπιτυχίας εἶναι χωρὶς ἀμφιβολία τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Ἀθωνίτης μοναχὸς διδάχθηκε ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς πνευματικούς του δασκάλους -τὸν Ἅγιο Βασίλειο, τὸν Ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη, τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο τὸν Ἀθωνίτη, τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ- πὼς αὐτὸ ποὺ ἐξασφαλίζει τὴν ἀκεραιότητα τοῦ προσώπου καὶ τὴν εὐδαιμονία του δὲν εἶναι ἡ ἱκανοποίηση τοῦ ἰδιωτικοῦ συμφέροντος καὶ ἡ ἐπιδίωξη αὐτοῦ ποὺ ἀρέσει στὸν καθένα· ἀντίθετα, ἐπειδὴ τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο εἶναι κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι Ἀγάπη (Α´ Ἰωάν. δ´ 8), δὲν μπορεῖ νὰ βρεῖ αὐτὴ τὴν εὐδαιμονία παρὰ μὲ τὸ δόσιμο τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ τὴν ἐλεύθερη καὶ εὐχάριστη ἄρνηση κάθε ἀτομικότητας, μὲ σκοπὸ νὰ ἐπικοινωνήσει μὲ τὸν ἄλλο καὶ νὰ ἀναπτυχθεῖ πρὸς ὅ,τι ἑνώνει. Ὁ μοναχὸς γνωρίζει ὅτι ἡ ἄρνηση τῶν ὀρέξεών του, τῶν ἰδιαίτερων προτιμήσεών του, τῶν ἀτομικῶν ἐνδιαφερόντων του, δὲν εἶναι παρὰ ἕνας ζωοποιὸς θάνατος ποὺ ὁδηγεῖ στὴ χαρὰ τῆς ἐπικοινωνίας τῶν προσώπων, τῆς Κοινωνίας.

Κοινωνία Δίκαιη

Αὐτὸ μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ ἐγκαθίδρυση μιᾶς κοινωνίας δίκαιης καὶ εὐτυχισμένης, δὲν ἐξαρτᾶται κατ’ ἀρχὴν ἀπὸ τὶς μεταρρυθμίσεις τῶν δομῶν καὶ τὸν ἔλεγχο τῶν οἰκονομικῶν διαδικασιῶν. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἐξαρτᾶται ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἀνομάζει τὸ Εὐαγγέλιο «μετάνοια», μιὰ ἀλλαγή, δηλαδή, πνεύματος, μιὰ ἐσωτερικὴ μεταρρύθμιση. Ἀπαιτεῖ, πρὶν ἀπὸ κάθε τι, να ἀγωνίζεται ὁ καθένας καθημερινά, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, μέχρις ὅτου, μέσα ἀπὸ τὶς πιὸ ταπεινὲς καὶ κοινὲς περιστάσεις τῆς ὑπάρξεώς του, ἐνάντια στὸν ἐγωισμό του, ἐνάντια στὴ δίψα τῆς ἀπολαύσεως, ἐνάντια στὶς ἀτομικιστικὲς τάσεις του, ἀκούσει τὴν ἐσωτερικὴ φωνὴ νὰ τοῦ ψιθυρίζει ὅτι ἐκεῖ μόνον βρίσκεται ἡ ἀληθινὴ χαρὰ -αὐτὴ ἡ χαρὰ ποὺ εἶναι τόσο αἰσθητὴ σ’ ὅποιον ἐπισκέπτεται σήμερα τὰ ἁγιορείτικα μοναστήρια. Πρέπει ἀκόμη ἡ ἐξουσία καὶ οἱ θεσμοὶ νὰ σέβονται τὴ νόμιμη ἀνομοιότητα τῶν προσώπων ποὺ τὸ καθένα ἔχει τὸν δικό του τρόπο νὰ ζεῖ ἕνα κοινὸ ἰδανικό, καὶ νὰ μὴν ἐπιβάλλουν ἕνα συγκεντρωτικὸ καὶ τυραννικὸ καθεστώς. Τότε μπορεῖ νὰ γίνει πραγματικότητα ὁ λόγος τοῦ ψαλμωδοῦ: «Ἰδού δη τί καλὸν ἢ τὶ τερπνόν, ἀλλ’ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό» (Ψαλμ. ΡΛΑ´ 1). Ἀλλ’ ὁ προσκυνητὴς ποὺ ἀκολουθεῖ σήμερα τὰ λίθινα μονοπάτια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μέσα σὲ μιὰ φύση παρθενική, ἀρωματισμένη μὲ τὴν ὀσμὴ τῶν σπάρτων καὶ σμαλτωμένη μὲ ὅλα τὰ λουλούδια τῆς ἀνοίξεως, δὲν ἀνακαλύπτει στὸν δρόμο του μόνον τὰ μεγάλα κοινόβια μοναστήρια. Θὰ τοῦ τύχει, ἴσως, νὰ συναντήσει κάποια μοναχικὴ καλύβα, ὅπου ἕνας ἐρημίτης, μόνος μὲ τὸν Μόνο, πρεσβεύει μὲ δάκρυα ὑπὲρ τοῦ σύμπαντος κόσμου. Ποιός θὰ μιλήσει γιὰ τὴν δύναμη καὶ τὴν ἰσχὺ αὐτῆς τῆς προσευχῆς; Τέτοιοι ἄνθρωποι δὲν εἶναι στύλοι τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Οἰκουμένης;

Ἡ παρουσία τοῦ ἐρημίτη δὲν ἀντιφάσκει στὴν κοινοτικὴ ἔννοια. Ἡ μόνωσή του δὲν εἶναι καρπὸς ἀτομικότητας καὶ μισανθρωπίας. Ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ βαδίσει πρὸς τὸν Θεὸ καὶ συγχρόνως νὰ εἰσδύσει στὸ ἐσώτατο ταμεῖο τῆς ψυχῆς του, ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ σιωπὴ καὶ μόνωση. Αὐτὰ εἶναι δύο στοιχεῖα ἀπαραίτητα γιὰ τὴν προσωποκρατικὴ ἀντίληψη τῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία εἶναι ἀντίθετη πρὸς τὴν ἀγελαία. Βαδίζοντας πρὸς τὸ οὐσιαστικό, πλησιάζοντας στὸ Κέντρο, ὁ μονάζων πλησιάζει ταυτόχρονα ὅλα ὅσα κατευθύνονται πρὸς αὐτὸ τὸ Κέντρο. Γι’ αὐτὸ ἡ καρδιὰ τοῦ ἐρημίτη ξεχειλίζει ἀπὸ τόση ἀγάπη, τόση συμπάθεια πρὸς ὅλους.

Τί μάθημα γιὰ τὴν Εὐρώπη μας, ὅπου αὐτὲς οἱ ἀξίες τῆς σιωπῆς, τῆς μονώσεως τόσο συχνὰ παραγνωρίζονται καὶ ξεχνιοῦνται! Καὶ τί παράδειγμα, τί στήριγμα ἐπίσης γιὰ πόσους ἀνθρώπυς σήμερα ποὺ ἡ ἄρνησή τους στὸ ψέμα καὶ τὸ συμβιβασμὸ ὁδηγεῖ, στὸν σύγχρονο κόσμο, σὲ μιὰ τραγικὴ ἐσωτερικὴ μόνωση -ὅταν δὲν εἶναι μόνωση τῆς φυλακῆς, τῆς ἐξορίας ἢ τῶν στρατοπέδων συγκεντρώσεως- χωρὶς ἄλλο στήριγμα παρὰ μόνον τὴν ἐσωτερικὴ δύναμη ποὺ τοὺς δίνεται.

Μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο λοιπὸν μπορεῖ τὸ Ἅγιον Ὄρος, στὴν σημερινὴ Εὐρώπη, νὰ συνεισφέρει, γιὰ τὰ σύγχρονα προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας, στὸ νὰ δοθεῖ ἀπάντηση ὄχι μὲ βιαστικοὺς αὐτοσχεδιασμοὺς ἢ καινοτομίες στὰ ἀπρόβλεπτα ἐπακόλουθα, ἀλλὰ μὲ ἐμπνευσμένες λύσεις, σὲ μιὰ δημιουργικὴ πιστότητα στὶς χριστιανικὲς ἀξίες τῆς παιδείας μας. Αὐτὸ δὲν δικαιολογεῖ ἐπαρκῶς τὸ ἐνδιαφέρον ποὺ πρέπει νὰ δείξουν τὰ εὐρωπαϊκὰ κράτη γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπως ἐπίσης καὶ γιὰ τὴ διατήρηση τοῦ προνομιακοῦ καθεστῶτος ποὺ ἡ βυζαντινὴ αὐτοκρατορία, κατόπιν ἡ ὀθωμανικὴ καὶ τέλος τὸ ἑλληνικὸ κράτος πάντοτε τοῦ ἀναγνώρισαν, γιὰ νὰ τοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ φέρει πιὸ ἀποτελεσματικὰ τὴ μαρτυρία του;

(Ἄρθρο στὸ Ἀφιέρωμα

«ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ: Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»,

τοῦ ἐνθέτου περιοδ. «ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ»

τῆς ἐφημ. «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 05.07.1992)

Εἰσήγηση στὸσυμπόσιο «Τὸ Ἅγιον Ὄρος στὴν ἐποχὴ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Κοινότητας». Θεσσαλονίκη-Ἅγιον Ὄρος 17-20 Μαΐου 1984.

Ὁσυγγραφέας εἶναι Γάλλος στὴν καταγωγή. Ὑπῆρξε μοναχὸς καὶκληρικὸς τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἔγινε Ὀρθόδοξος στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἀδελφὸς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας. Σήμερα εἶναι ἡγούμενος σὲ μετόχι τῆς ἀνωτέρω Μονῆς στὴν Γαλλία.

Ἐπιλογή- Ἠλ. στοιχειοθεσία: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

http://christianvivliografia.wordpress.com

Διεθνές συνέδριο και σειρά εκδηλώσεων, με αφορμή τα 1150 χρόνια απο την ιεραποστολή των Θεσσαλονικέων αδελφών Κυρίλλου και Μεθοδίου

 

Στα 863 μ.Χ., όταν αυτοκράτορας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ήταν ο Μιχαήλ ο Γ', ο Σλάβος ηγεμόνας της Μολδαβίας Ρατισλάβου, ζήτησε την αποστολή "ειδικών" για τον εκχριστιανισμό των κατοίκων της περιοχής. Το αίτημα υλοποιήθηκε, όταν ο Πατριάρχης Φώτιος επέλεξε και απέστειλε στην περιοχή τους αδελφούς Μεθόδιο και Κύριλλο από τη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι διακρίνονταν για τη σοφία τους.
Οι αδελφοί Κωνσταντίνος (μοναστικό όνομα Κύριλλος, που γεννήθηκε το 827, στη Θεσσαλονίκη και πέθανε στα 869 στη Ρώμη) και Μεθόδιος, ήταν δύο από τα συνολικά επτά παιδιά μιας γνωστής οικογένειας της πόλης της Θεσσαλονίκης.
Ο Μεθόδιος (Μιχαήλ, που γεννήθηκε το 815 στη Θεσσαλονίκη και πέθανε το 885 στη Μοραβία) διορίστηκε διοικητής της Θεσσαλίας, ενώ αργότερα έγινε μοναχός σε ένα μοναστήρι στον Όλυμπο.
Προκειμένου να διευκολύνουν την προσέγγισή τους προς τους λαούς αυτούς, χρησιμοποίησαν ένα νέο αλφάβητο, βασισμένο στο ελληνικό, το οποίο μπορούσε να αποδώσει τους φθόγγους της σλαβικής γλώσσας και το οποίο εφηύρε ο Κύριλλος.
Σε αυτό το αλφάβητο, που ονομάστηκε Γλαγολιτικό, μετέφρασαν την Αγία Γραφή, πoλλά λειτουργικά και θεολογικά βιβλία, καθώς και τη χριστιανική λειτουργική υμνολογία. Στο Γλαγολιτικό αλφάβητο στηρίζεται και η σημερινή Κυριλλική γραφή (που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του Κύριλλου) και ολόκληρη η Γραμματεία των Σλάβων.
Το 2013 (έτος κατά το οποίο συμπληρώνονται 1150 χρόνια από το 863 – έτος έναρξης της ιεραποστολής των Θεσσαλονικέων αδελφών) ανακηρύχθηκε για τη Θεσσαλονίκη έτος των αδελφών Aγίων της Ορθόδοξης εκκλησίας.
Η διοργάνωση του διεθνούς συνεδρίου "Κύριλλος και Μεθόδιος. Το Βυζάντιο και ο κόσμος των Σλάβων" προαναγγέλθηκε την περασμένη άνοιξη και η πραγματοποίησή του ορίστηκε πλέον για το τριήμερο από τις 28 έως τις 30 του ερχόμενου Νοεμβρίου. Στο συνέδριο θα λάβουν μέρος περισσότεροι από 75 διακεκριμένοι Σλαβολόγοι ερευνητές (από την Καλιφόρνια των ΗΠΑ έως το Νοβοσιμπίρσκ της Σιβηρίας), ενώ από τα ελληνικά πανεπιστήμια και ιδρύματα θα συμμετάσχουν συνολικά 25 ειδικοί.
Το διεθνές συνέδριο και η μεγάλη έκθεση για το έργο των δυο Θεσσαλονικιών Αγίων (Νοέμβριος 2013 - Φεβρουάριος 2014, στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού) αποτελούν τις δυο κορυφαίες εκδηλώσεις του Δήμου Θεσσαλονίκης στις πανηγυρικές εκδηλώσεις για τα 1150 χρόνια από την αποστολή των ιεραποστόλων Αγίων στη Μεγάλη Μοραβία προς ευαγγελισμό των λαών της ευρύτερης περιοχής στη χριστιανική πίστη.
Για τους μήνες Νοέμβριο και Δεκέμβριο, ομάδα ξεναγών της Θεσσαλονίκης έχει καταρτίσει, κάθε Σάββατο(9.30 π.μ.), ειδικό πρόγραμμα ξεναγήσεων (στα ελληνικά και τα ρωσικά), δωρεάν για τους δημότες κι επισκέπτες σε χώρους και μνημεία της πόλης που σχετίζονται με τους Κύριλλο και Μεθόδιο.
Β.Χ

ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΕ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΕ ΤΟΝ Γ.Γ. ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΚΕ - ΕΚΚΛΗΣΙΑ: Δύο «ξένοι» που αποφάσισαν να «σπάσουν» τον πάγο

ΚείμενοΛουδάρος ΑνδρέαςΦωτογραφίεςΧρήστος Μπόνης

Οι δυο άνδρες μίλησαν για αρκετή ώρα και όπως δήλωσαν οι ίδιοι, τους απασχόλησαν θέματα σχετικά με την οικονομική και ανθρωπιστική κρίση με σημαντικότερο το θέμα των πολιτών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα διαβίωσης. Στις δηλώσεις του ο Αρχιεπίσκοπος φρόντισε να είναι ιδιαίτερα συγκρατημένος.

«Μην ξεχνάμε πως και το Κ.Κ.Ε. είναι ένα κόμμα με τη δική του ιδεολογία, πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει με την Εκκλησία» είπε χαρακτηριστικά, για να συμπληρώσει πως «Η Εκκλησία δεν είναι ιδεολογία, είναι πράξη είναι βίωμα που σημαίνει ότι κάθε μέρα κάθε στιγμή είμαστε υποχρεωμένοι να ανοιγόμαστε στον άλλο άνθρωπο που έχει ανάγκη».

Όπως τόνισε ο κ. Ιερώνυμος «Ήταν μια συνάντηση συζητήσεως γενικών θεμάτων και νομίζω ότι θα μας δοθεί η ευκαιρία να συζητήσουμε στο μέλλον κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο» δείχνοντας με τον τρόπο του πως η συνάντηση ήταν περισσότερο «αναγνωριστική».

Εκτός από τα θέματα της οικονομικής κρίσεως, ο κ. Ιερώνυμος έθεσε στον κ. Κουτσούμπα και το θέμα της Συρίας και της ευρύτερης Μέσης Ανατολής όχι μόνο σε γεωστρατηγικό επίπεδο αλλά και σε αυτό της προστασίας των Χριστιανών της περιοχής.

Από την πλευρά του ο Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. μίλησε για διακριτούς ρόλους μεταξύ Εκκλησίας και κομμάτων και για συνέχιση της προσπάθειας του Κ.Κ.Ε να στηρίξει τους αδύναμους Έλληνες.

Οι σχέσεις του Κ.Κ.Ε με την Εκκλησία είναι λίγο έως πολύ γνωστές. Σε επίπεδο συναντήσεων, μετά την γνωστή σε όλους φιλική σχέση του ιστορικού ηγέτη του Κ.Κ.Ε Χαρίλαου Φλωράκη με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ και την πρώτη επίσκεψη Αρχιεπισκόπου στο «σπίτι του λαού» που πραγματοποίησε ο μακαριστός Χριστόδουλος ήταν η «σειρά» του κ. Δημήτρη Κουτσούμπα να κάνει αυτήν την πρώτη κίνηση.  

http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=3637&catid=9

Λάδι και κερί

Και το λάδι με το οποίο ανάβουμε το καντήλι στην εκκλησία , ήταν κι αυτό εν χρήσει στο Ναό της Παλαιάς Διαθήκης. Οι ιερείς πρωί- βράδυ, κατ’ εντολή Θεού, άναβαν με λάδι την ακοίμητη λυχνία, που είχε τοποθετηθεί στα «Άγια» ( Έξοδ. 27:21).

Και πάλι: Το λάδι έπρεπε να ήταν γνήσιο και καθαρό! Ήταν εντολή Θεού! ( Έξοδ. 27:20 ).

Το λάδι τότε εκπλήρωνε ένα πρακτικό σκοπό: «εἰς φῶς καῦσαι» ( Έξοδ. 27:20 ) ∙ φώτιζε το Ναό. Τον ίδιο σκοπό εκπλήρωνε και στα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού. Έτσι, όταν ο  Παύλος μεσάνυχτα , Σάββατο προς Κυριακή,τελούσε τη Λειτουργία, το υπερώον, (που γινόταν η Λειτουργία) ήταν γεμάτο από λυχνίες  «ἦσαν δὲ λαμπάδες (λυχνίες) ἱκαναὶ ἐν τῷ ὑπερῴῳ οὗ ἦμεν συνηγμένοι» ( Πράξεις 20:8 ).

Όταν σιγά-σιγά εισήλθαν οι εικόνες στη λατρεία, άναβαν κανδήλια μπροστά στις εικόνες «εἰς φῶς καῦσαι», για να βλέπουν μέσα στο σκοτάδι ( οι ακολουθίες γίνονταν νύχτα ) το πρόσωπο του Χριστού , της Μητέρας Του, που εικονίζονταν στις εικόνες , σχηματίζοντας μια κατανυκτική ατμόσφαιρα.

Οι ακολουθίες συν τω χρόνω γίνονταν την ημέρα, εισήλθε και ο ηλεκτρισμός , πότε η αρχική «αποστολή» του κανδηλιού, έχει πια εκλείψει. Παρέμεινε μόνο ως προσφορά, ως θυσία στον Κύριο. Για αυτό συνεχίζουμε να ανάβουμε τα κανδήλια, λαμβάνοντας έτσι από τον Κύριο «ευλογία» (συγχώρηση αμαρτιών) . Μέγα το έλεός Του!

Όπως με το πρόσφορο, με το λάδι, το θυμίαμα (που προσφέρουμε στο Ναό )  λαμβάνουμε και την ανάλογη «ευλογία» από τον Κύριο, έτσι και με το κερί, που ανάβουμε στο Ναό. «Όσον γαρ αυταί (οι λαμπάδες ) ανάπτουσιν εις τον Θεόν και εις τους Αγίους, τοσούτον συγχωρούνται αι αμαρτίαι εκείνων» είπε ο άγιος μεγαλομάρτυς Δημήτριος σε κάποιον νεωκόρο (Αγίου Νικοδήμου του αγιορείτου, Ερμηνεία εις τον Κανόνα του Πάσχα, ωδή ε ΄ ) .

Συγχωρούνται και οι αμαρτίες των νεκρών μας αδελφών. Το είδε εν οράματι ο αγιορείτης ιερομόναχος Εφραίμ Κατουνακιώτης (+1998)∙ «Όση ώρα ήταν αναμμένο το κερί της «Προσκομιδής», οι κολασμένοι έβγαζαν το κεφάλι τους έξω από τη φωτιά της Κολάσεως!». Χάρη στο άπειρο έλεος του Κυρίου!

Από το βιβλίο: «ΝΑΟΣ, ΙΕΡΕΑΣ,

Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ, Θ.ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΗ

Εκδόσεις «Θαβώρ» 2012

Κρεμάστε τους παπάδες!

του Απόστολου Διαμαντή

Παρατηρώ με απορία το μένος εναντίον των θρησκευτικών. Πρόκειται για έναν άγονο και ξεπερασμένο αντικληρικαλισμό, ξένο εντελώς τόσο με την ελληνική παράδοση και τις πεποιθήσεις του λαού -ο οποίος είναι ο μόνος αρμόδιος να αποφασίζει τι θα διδάσκεται στο σχολείο, πώς θα είναι το Σύνταγμά του και σε τι Θεό θα πιστεύει- όσο και με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Όσοι ανακινούν με αυτόν τον φανατισμένο τρόπο το ζήτημα των θρησκευτικών δεν γνωρίζουν όχι μόνο το ίδιο το ζήτημα, αλλά ούτε καν την ευρωπαϊκή πολιτική ιστορία και πραγματικότητα.

Το μάθημα των θρησκευτικών που διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία δεν είναι μάθημα κατήχησης, όπως λέει η κα Ρεπούση και ως βουλευτής θα όφειλε να το γνωρίζει. Πού την είδε την κατήχηση; Κατήχηση κάνουμε στο κατηχητικό. Στο σχολείο ο θεολόγος διδάσκει συνήθως εκκλησιαστική ιστορία -Οικουμενικές Σύνοδοι, Καινή Διαθήκη κ.λπ.- και στο Λύκειο ένα μείγμα θρησκειολογίας. Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα. Το μάθημα των θρησκευτικών, το οποίο η κα Ρεπούση θέλει να το κάνει θρησκειολογία, είναι ήδη θρησκειολογία και μάλιστα της κακιάς ώρας. Ορθόδοξη κατήχηση δεν υπάρχει φυσικά πουθενά και δεν υπάρχει ούτε καν ορθόδοξη δογματική. Στην ουσία είναι ένας καλά κρυμμένος προτεσταντισμός, με μια αφόρητη ηθικολογία, την οποία φυσικά τα παιδιά ούτε να ακούσουν δεν θέλουν. Κατήχηση εξάλλου δεν υπάρχει ως έννοια στην ορθόδοξη παράδοση, αυτά είναι προτεσταντικές λογικές. Κατηχητικό υπήρχε στην Ελλάδα πριν 50 χρόνια, ως αποτέλεσμα της δράσης παραεκκλησιαστικών οργανώσεων προτεσταντικού τύπου, καθώς η ελληνική εκκλησία είχε στις παρυφές της τέτοιες τάσεις. Όσοι ασχολούνται με τα ζητήματα αυτά γνωρίζουν καλά τη δράση της Ζωής και των άλλων οργανώσεων. Τέτοια παρέμβαση δεν υφίσταται στο ελληνικό σχολείο, εδώ και μισό αιώνα. Κατηχητικό δεν υπάρχει.

Επομένως το βασικό επιχείρημα των φανατικών αντικληρικαλιστών στην Ελλάδα είναι σαθρό. Το μάθημα των θρησκευτικών όμως δεν είναι ένα μάθημα δευτερεύον, ούτε είναι εκείνο το οποίο μας εμποδίζει να μάθουμε φυσική και χημεία. Είναι ένα αντικείμενο κρίσιμο για την κατανόηση τόσο της βυζαντινής γραμματείας και φιλοσοφίας, όσο και της δυτικής μεσαιωνικής σκέψης. Ποια θα είναι τα εφόδια ενός βυζαντινολόγου και μεσαιωνολόγου, εάν στο Λύκειο δεν έχει διδαχθεί η πατερική γραμματεία; Πώς θα αντιληφθεί ο ειδικός της μεσαιωνικής και της βυζαντινής ιστορίας τη σύζευξη ελληνισμού και χριστιανισμού, που αποτελεί το θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού; Πώς θα διαβάσει ο φιλόλογος Παπαδιαμάντη, εάν δεν γνωρίζει την εκκλησιαστική γλώσσα; Πώς θα γίνει αντιληπτή η σύγκρουση του πλατωνικού Πλήθωνα με τον αριστοτελικό Σχολάριο, εάν ο μαθητής δεν έχει έρθει σε επαφή με το έργο τους; Πώς θα κατανοήσει ο ιστορικός την ιστορία του μοναχισμού που καθόρισε τη βυζαντινή ιστορία, αλλά και την περίοδο της τουρκοκρατίας, εάν δεν μπορεί να διαβάσει τον Νικόδημο Αγιορίτη και τον Γρηγόριο Παλαμά; Πώς θα καταλάβει ο φιλόλογος τον Ουμπέρτο Έκο που είναι ειδικός στον Ακινάτη, εάν δεν ξέρει τον αριστοτελισμό των Ελλήνων Πατέρων, του Ιωάννη Δαμασκηνού, του Μεγάλου Βασιλείου και του Γρηγορίου Νύσσης; Πώς θα κατανοήσει τον Σεφέρη που μιλάει για τους μυστικούς πατέρες; Πώς θα διαβάσει Λορεντζάτο και Κόντογλου, εάν δεν ξέρει ορθόδοξη θεολογία; Πώς θα καταλάβει τη βυζαντινή τέχνη; Ποιος θα του τα μάθει αυτά; Η Ρεπούση με τον Ψαριανό;

Δυστυχώς η εκπαίδευση στην Ελλάδα έχει κόψει οριστικά τους δεσμούς της με την ελληνική γραμματεία. Τα θρησκευτικά που διδάσκονται στο σχολείο, αντί να είναι ένα μάθημα πρόσβασης στα κείμενα των Ελλήνων Πατέρων, είναι ένα μάθημα ηθικολογικής υφής, μια θρησκειολογία που δεν ενδιαφέρει κανέναν. Τι νόημα έχει να ξέρει ο πιτσιρικάς από τα Τρίκαλα τι λέει στην προσευχή του ο βουδιστής, όταν δεν έχει διαβάσει ούτε μια σειρά από τον Γρηγόριο τον Θεολόγο; Όταν δεν ξέρει τι λέει η λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου;

Αυτός ο μανιακός ελληνικός αντικληρικαλισμός, που ξαφνικά θυμήθηκε να τα βάλει με τους παπάδες -τους Έλληνες μάλιστα παπάδες, που είναι και αξιαγάπητοι και σεβαστοί από όλους- δεν συνάδει ούτε καν με τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Στις μεγάλες πόλεις της Δύσης υπάρχουν πανεπιστήμια ολόκληρα για θεολογικές σπουδές, τα οποία ανθίζουν. Οι συζητήσεις για τις σχέσεις του λόγου με την πίστη είναι σήμερα στη δύση το πιο φλέγον ζήτημα, με κορυφαίο παράδειγμα τον διάλογο του Χάμπερμας με τον Πάπα. Και, φυσικά, κανένας Ιταλός ή ακόμη και Γάλλος δεν διανοήθηκε να βγάλει από την εκπαίδευσή του τον Αυγουστίνο ή τον Ακινάτη.

Μόνον εμείς θέλουμε να βγάλουμε από τα σχολεία μας τον Μέγα Βασίλειο και στη θέση του να βάλουμε την κα Ρεπούση και το έργο της.

* Ο Απόστολος Διαμαντής είναι Πανεπιστημιακός και συγγραφέας.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=27475

Κριτική εναντίων των ομοφυλόφιλων και των «συμφώνων συμβιώσεως»από τον Βαρθολομαίο

 

Από την Εσθονία όπου βρίσκετε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος άσκησε αιχμηρή κριτική σε ότι αφορά τους γάμους των ομοφυλοφίλων και τα σύμφωνα συμβίωσης, κάνοντας λόγο για «καταδικαστέες σύγχρονες εφευρέσεις» οι οποίες είναι απόρροια αμαρτίας και όχι χαράς.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος κατά την ομιλία του μετά το πέρας του εσπερινού στο καθεδρικό Ναό του Αγίου Συμεών της Εσθονίας αναφέρθηκε στις δυσκολίες της εποχής και κάλεσε τους πιστούς να προσεύχονται.
Αναλυτικά η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη:
«Ἐκφράζομεν τήν ἰδιαιτέραν χαράν καί συγκίνησιν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος ὑπό τήν ἰδιότητα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί πνευματικοῦ πατρός τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν, διότι ὁ Κύριος μᾶς δίδει σήμερον τήν εὐλογίαν καί συγκίνησιν τῆς προσωπικῆς ταύτης ἐπικοινωνίας μαζί σας, μέ τάς ἐκλεκτάς οἰκογενείας σας, αἱ ὁποῖαι ἀποτελοῦν τό παρόν καί τό μέλλον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας εἰς τήν Ἐσθονίαν.
Εὑρισκόμενοι διά τρίτην φοράν εἰς τήν ὡραίαν χώραν σας, τήν Ἐσθονίαν, διαπιστοῦμεν τήν καταβαλλομένην προσπάθειαν διά νά ἔχητε χάριν καί ἔλεος καί νά βιώνητε πάντοτε τήν χαράν τοῦ Χριστοῦ κατά τήν σύγχρονον ἐποχήν, ἰδιαιτέρως μετά τήν πτῶσιν τοῦ ἀθεϊστικοῦ καθεστῶτος, τό ὁποῖον προσεπάθησε νά ἀμβλύνῃ τόν θεσμόν τῆς οἰκογενείας, τάς ἀρχάς καί τάς ἀξίας της καί τήν δυναμικήν της εἰς τήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων καί τῶν κοινωνιῶν, καί μάλιστα τῶν χριστιανικῶν.
Κατανοοῦμεν ἐκ βιωματικῶν ἐμπειριῶν, ὅτι ἡ ἀνθρωπίνη π ρ ο σ π ά θ ε ι α εἰς κάθε τομέα δέν εἶναι εὔκολος καί δέν ἀρκεῖ μόνη διά νά ἀποδώσῃ καρπούς. Ἰδιαιτέρως μάλιστα εἰς τήν σύγχρονον ἐποχήν τῆς ἐπικρατήσεως μιᾶς ὑλιστικῆς ἀντιμετω-πίσεως τῆς ζωῆς καί τῆς προσπαθείας ἑρμηνείας «πάντων τῶν γεγονότων» διά τῆς ἀνθρωπίνης λογικῆς.
Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μας γονεῖς καί παιδιά, καί κατ’ ἐπέκτασιν ἡ οἰκογένεια, ἡ ὁποία συνιστᾶται νομίμως καί κατά τό πρόσταγμα τοῦ Θεοῦ ἐξ ἀνδρός καί γυναικός, καί τά ἀποκτώμενα τέκνα, δέν εἶναι ἵδρυμα ἤ σωματεῖον ἤ ἁπλοῦς ὀργανισμός, ἀλλά ἕ ν σ ῶ μ α, ὅπως θαυμασίως διαζωγραφίζεται ὑπό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Καί εἶναι ὁ παραλληλισμός αὐτός εὔστοχος καί ἀληθινός. Ἐ κ κ λ η σ ί α καί γ ά μ ο ς. Νυμφίος καί Νύμφη. Σῶμα καί μέλη ἐκ μέρους.
Ἡ κοινωνία αὐτή, ἐν μυστηρίοις σημαινομένη καί ἐν ὑπακοῇ πίστεως, τόσον εἰς τήν Ἐκκλησίαν ὅσον καί εἰς τήν οἰκογένειαν, ἱερουργουμένη καί μυσταγωγουμένη διά τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, ὁ ὁποῖος, κατά τούς Πατέρας, εἶναι τό μυστήριον τῆς συνδημιουργίας, καί ὁ ἐν ἀγάπῃ ὀντολογικός σύνδεσμος μέ τήν κεφαλήν τοῦ σώματος, ἐξασφαλίζει ὑγείαν καί ζωήν, δηλαδή σ ω- τ η ρ ί α ν καί ἁ γ ι α σ μ ό ν.
Ὅπως εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας, οὐδέν μέλος συγχωρεῖται νά συμπεριφέρηται ἰδιομόρφως καί αὐτογνωμόνως καί νά λυμαίνηται τήν εὔρυθμον λειτουργίαν καί εἰλικρινῆ κοινωνίαν ἀγάπης καί ἑνότητος πίστεως τῶν ὑπολοίπων μελῶν, ἤ νά περιφρονῇ καί νά ἀγνοῇ αὐτά, διότι τότε δημιουργοῦνται καρκινώματα ἀταξίας, ταραχῆς, διχοστασίας, σχίσματος, αἱρέσεων, τοιουτοτρόπως καί εἰς τήν ἐν μικρογραφίᾳ ἐ κ κ λ η σ ί α ν, τήν οἰκογένειαν, ἀπαιτεῖται σύμπνοια, ἀγάπη, ἑνότης, διά νά οἰκοδομηθῇ τό ο ἰ κ ο δ ό μ η μ α, εἰς τό ὁποῖον ὁ πατήρ καί ἡ μήτηρ καί τά τέκνα ἔχουν θέσιν ἀλληλοπεριχωρήσεως χαρισμάτων, εὐθυνῶν καί δικαιωμάτων, εἶναι «μέλη ἐκ μέρους».
Ὁ Θεός εὐλογεῖ κάθε προσπάθειαν ἐκπληρώσεως τοῦ θελήματος Αὐτοῦ, κάθε ἀγῶνα ζωῆς, κατά τά ἐμπιστευθέντα εἰς τόν καθένα καί εἰς τήν καθεμίαν τάλαντα. Ἀρκεῖ νά συνειδητοποιήσωμεν ἐγκαίρως τό δοθέν τάλαντον καί τό χάρισμα καί ἑπομένως τάς ὑποχρεώσεις καί τόν προσωπικόν ἑκάστου ρόλον, τόν ὁποῖον ὁ Θεός ἀναμένει νά διαδραματίσωμεν εἰς τό ἐκκλησιαστικόν καί εἰς τό οἰκογενειακόν σῶμα ὡς Ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἐνεργοῦντες τά τῆς θεανθρωπίνης φύσεως, «ἀθλοῦντες νομίμως ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσωμεν», δηλαδή ἐντός τῶν πλαισίων τῶν ὑπό Θεοῦ ταχθέντων ὅρων καί ὁρίων, ὅτι «ἄρσεν καί θῆλυ ἔπλασε» τόν ἄνθρωπον ὁ Θεός, ὥστε νά μή ὁμοιάσωμεν πρός αὐτούς οἱ ὁποῖοι «τά σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς, οἵτινες μετήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρά τόν κτίσαντα, ὅς ἐστιν εὐλογητός εἰς τούς αἰῶνας» (Ρωμ. 1, 24-26).
Εἰς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν εὐλογήσαντα τήν οἰκογένειαν διά τοῦ μυστηρίου τοῦ ἐν Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας γάμου ἐκείνου καί μεταβαλόντα τό ὕδωρ εἰς οἶνον, δηλαδή εἰς χαράν καί εὐωχίαν, καί εἰς τό Σῶμα Αὐτοῦ, τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, εἶναι ἄγνωστοι καί κατακριτέαι συζυγίαι μετ’ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου, καταδικάζονται δέ αἱ σύγχρονοι ἐφευρέσεις τῶν λεγομένων «συμφώνων συμβιώσεως», τά ὁποῖα εἶναι ἀπόρροια ἁμαρτίας καί οὐχί κατά νόμον χαρᾶς, ἐνεργειῶν κατά τάς ὁποίας αἱ θήλειαι «μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν, ὁμοίως δέ καί οἱ ἄρσενες ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καί τήν ἀντιμισθίαν ἥν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες» (Ρωμ. 1, 26-28). Μή οὕτω δέ γενέσθω ἐν ὑμῖν, τοῖς Ὀρθοδόξοις ἐσθονοῖς, ἀδελφοί καί τέκνα.
***
Ἡ καθημερινότης ἐντός τοῦ κόσμου περιλαμβάνει ἀναμφιβόλως τήν ἐργασίαν καί τήν συνεχῆ μέριμναν διά τά οἰκονομικά καί τά μικρά πράγματα, τήν φροντίδα διά τήν οἰκογένειαν καί ἰδίως διά τά παιδιά καί τό ἄγχος νά γίνουν πολλά ἐντός ὀλίγου χρόνου. Ἡ ἐπίγειος ζωή χαρακτηρίζεται ἀπό ἀνησυχίαν καί ἀβεβαιότητα διά τό μέλλον, ἀπό προβλήματα εἰς τόν ἐργασιακόν χῶρον, οἰκονομικά, οἰκογενειακά, τά ὁποῖα περισφίγγουν τάς καρδίας καί δημιουργοῦν περιβάλλον πνιγηρόν καί ἀσφυκτικόν, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀναζητῶνται «διαφυγαί», «ἀποδράσεις» εἰς ἄλλα πράγματα ἤ τόπους, καί ὄχι εἰς τόν Χριστόν, τόν κύριον τοῦ σώματός μας.
Ἡ καθημερινότης τῶν πιστῶν ὅμως ὀφείλει νά ἔχῃ μίαν ἄλλην ὀπτικήν θεώρησιν, ἑτέραν ἀντιμετώπισιν ἐκείνης τοῦ ὑπολοίπου κόσμου. Ἀντιμετώπισιν, ἡ ὁποία προσδίδει νόημα καί μεταμορφώνει τήν ζωήν εἰς μαρτυρίαν τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ.
Εἶναι καλόν ἡ προσευχή νά γίνῃ ἡ ἀρχή καί τό τέλος τῆς ἡμέρας, ἀλλά καί ἡ εὔκαιρος καταφυγή ἐντός τῆς χρονικῆς περιόδου τῆς ἡμέρας. Ἡ πίεσις βεβαίως τοῦ χρόνου καί αἱ ἀναπόφευκτοι ἐντάσεις καί αἱ ἀνθρώπιναι μέριμναι ἐμποδίζουν τήν προσευχήν καί τήν συνομιλίαν μετά τοῦ Θεοῦ.
Ὁ προφήτης Δαυΐδ, μολονότι εἶχε τά σκῆπτρα καί τήν εὐθύνην ἑνός ὁλοκλήρου λαοῦ, «ἑπτάκις τῆς ἡμέρας» ἐδοξολόγει τόν Κύριον, ὁ Ὁποῖος μᾶς προτρέπει νά γρηγορῶμεν καί νά προσευχώμεθα διά νά μή εἰσέλθωμεν εἰς πειρασμόν καί διασπασθῇ ἡ ἑνότης τοῦ Σώματός Του, τοῦ ὁποίου τό σημαντικώτερον κύτταρον εἶναι ἡ οἰκογένεια, ἡ ὁποία ἐν τῇ μικρογραφίᾳ της διατηρεῖ τήν «μνήμην τοῦ Θεοῦ», εἰς τόν ὁποῖον ἀνήκει καί προσφέρεται ἡ ἀπαρχή καί ἡ κατακλείς τῆς ἡμέρας. Ἄν θέλωμεν χρόνον θά τόν εὕρωμεν. Ἀρκεῖ νά μή «εἰσερχώμεθα εἰς πειρασμόν» καί νά μᾶς ἐλευθερώνῃ ὁ Κύριος «ἐκ τοῦ πονηροῦ», τοῦ πολλάκις ἐνεργοῦντος διά τῶν συνανθρώπων μας ἐναντίον μας.
Βεβαίως προβλήματα πάντοτε ὑπάρχουν ἐφ᾿ ὅσον διαβιοῦμεν ἐντός τῆς εὐρυτέρας ἀνθρωπίνης κοινωνίας. Δέν πρέπει νά λησμονῆται ὅμως ὅτι τά οἱαδήποτε προβλήματα μιᾶς οἰκογενείας, τοῦ ἀνδρός καί τῆς γυναικός καί τῶν παιδίων, οὐδέποτε ἐπιτρέπεται νά κλονίζουν τόν ἱερόν δεσμόν, τόν ὁποῖον ηὐλόγησεν ὁ Θεός διά τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, τοῦ μυστηρίου τῆς συνδημιουργίας καί τῆς διαιωνίσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Ἄν ἀναλογισθῶμεν ὅτι ὁ Δημιουργός Θεός μᾶς καθιστᾷ, τούς ἐρχομένους εἰς γάμου κοινωνίαν καί νομίμως ἀθλοῦντας καί στεφανουμένους (πρβλ. Ἐπιστολήν πρός Ἐφεσίους), συνδημιουρ-γούς Του, κατανοοῦμεν τήν σημασίαν καί τήν ἀξίαν τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας καί τήν ἱερότητά της.
Ἐντός τοῦ στίβου τούτου τῆς δημιουργίας καί τῆς συνδημιουργίας ὀφείλει νά ζῇ καί νά κινῆται κάθε Ὀρθόδοξος οἰκογένεια, κάθε γάμος καί ὁ σύζυγος καί ἡ συμβία καί τά τέκνα νά βαστάζουν ἀλλήλων τά βάρη, ἀναπληροῦντες τοιουτοτρόπως τόν νόμον τοῦ Χριστοῦ διά τῆς ὑπομονῆς, τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς ἀρετῆς, ἡ ὁποία μετά βεβαιότητος καταλήγει εἰς τήν ἐπίγειον εὐφροσύνην καί ἐν συνεχείᾳ εἰς τήν αἰωνίαν χαράν καί σωτηρίαν.
Ἡ φύσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας εἶναι ἀγωνιστική. Παρομοίως καί ἡ φύσις τῆς οἰκογενείας εἶναι ἕνας συνεχής ἀγών, ὁ ὁποῖος πραγματοποιεῖται ἐντός τῆς καρδίας τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται συνεχῶς νά ἐπιλέξῃ τό καλόν ἤ τό κακόν. Ὅ,τι ἀγαθόν σημαίνει στροφήν τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν οὐρανόν. Ὅ,τι κακόν ἀποτελεῖ συνήθως βιαίαν ὁρμήν τῆς σαρκός καί τοῦ φρονήματος αὐτῆς πρός τήν ἄβυσσον καί τήν κόλασιν τῆς ὕλης.
Ζῶντες ἐν ἐκκλησίᾳ καί ἐν οἰκογενείᾳ οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, κατά τό πρότυπον τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἔχομεν ὡς ὅπλα κατά τῶν ἐπιβουλῶν τοῦ «κακοῦ» τήν ἄσκησιν: δηλαδή τήν ἐγκράτειαν, τήν προσευχήν καί τήν νῆψιν, τήν ἐγρήγορσιν. Δέν ὑπάρχει δυνατότης εἰς τόν ἄνθρωπον καθάρσεως ἐκ τῶν παθῶν καί ἀνυψώσεως πρός τό ὕψιστον ἀγαθόν, τόν Θεόν, χωρίς τά ἐφόδια αὐτά.
Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Ἐκκλησία μαρτύρων καί ἡρώων. Ὁ Χριστός πρῶτος μᾶς ἐδίδαξε τό πολύμοχθον καί ἀνηφορικόν τῆς ζωῆς μας ἐν Αὐτῷ. Ἄς ἀγωνισθῶμεν ὅμως μέ ὅλας τάς δυνάμεις μας διά νά συγκαταλεχθῶμεν μεταξύ αὐτῶν τῶν ἐκλεκτῶν Του. «Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι• νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν … Ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός.» (Ρωμ. 13, 11-12).
Ἀδελφοί πατέρες καί ἀδελφαί σύζυγοι καί εὐλογημένα ἔκγονα αὐτῶν, φωτόμορφα τέκνα τῶν Ὀρθοδόξων οἰκογενειῶν τῆς Ἐσθονίας,
Σᾶς ἀγαπῶμεν. Σᾶς καμαρώνομεν. Σᾶς εὐλογοῦμεν. Αὐτό ἤλθομεν ἐκ τῆς μακρυνῆς Κωνσταντινουπόλεως τῆς Ἀνατολῆς εἰς τήν χώραν σας τοῦ Βορρᾶ, τήν ὡραίαν καί ἀειθαλῆ Ἐσθονίαν, νά σᾶς εἴπωμεν. Καί νά σᾶς παρακαλέσωμεν, ὡς Ὀρθοδόξους οἰκογενείας: Εἰς τάς πρός ἀλλήλους σχέσεις σας ἐντός τῆς οἰκογενείας σας ἕκαστος καί ἑκάστη καί εἰς τάς πρός τά λοιπά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Κύριος καί ἡ Ἐκκλησία μας, ὁ Πατριάρχης σας, ἀναμένομεν νά περιπατῆτε ἐν κοινωνίᾳ ἀγάπης καί ἐν ἀλληλοσεβασμῷ, μέ πλήρη συναίσθησιν ἀλληλεγγύης, εἰς τρόπον ὥστε ἡ χαρά τοῦ ἑνός νά εἶναι καί ἰδική σας, ἡ ἀγωνία, ἡ θλῖψις, ἡ ἀνάγκη, ὁ πόνος τῶν ἄλλων νά εἶναι καί ἰδικά σας. Ὄχι τυπικῶς καί κατά συγκατάβασιν, ἀλλ᾿ ἐν ἀγάπῃ ἀληθινῇ καί ἀνυποκρίτῳ.
Ἀδελφοί καί ἀδελφαί καί τέκνα,
Ὁ Κύριός μας εἰς τόν Μυστικόν Δεῖπνον, ἀπευθυνόμενος πρός τόν ἄναρχον Πατέρα τῆς μεγάλης κοινωνίας τῆς ἀνθρωπότητος, τόν Θεόν, ἐβεβαίωσε καί προσηυχήθη: «Ἐγώ δέδωκα αὐτοῖς τόν λόγον σου, καί ὁ κόσμος ἐμίσησεν αὐτούς, ὅτι οὐκ εἰσίν ἐκ τοῦ κόσμου, καθώς ἐγώ οὐκ εἰμί ἐκ τοῦ κόσμου. Οὐκ ἐρωτῶ ἵνα ἄρῃς αὐτούς ἐκ τοῦ κόσμου, ἀλλ᾿ ἵνα τηρήσῃς αὐτούς ἐκ τοῦ πονηροῦ» (Ἰωάν. 17,14-15).
Ἡ Ὀρθόδοξος χριστιανική ἰδιότης μας ὡς μελῶν τῆς μικρᾶς φυσικῆς μας οἰκογενείας καί ὡς μελῶν συγχρόνως τῆς Μιᾶς Οἰκογενείας τοῦ αἰωνίου Θεοῦ, μᾶς ἐπιβάλλει νά εἴμεθα νομοταγεῖς εἰς ὁ,τιδήποτε δέν ἔρχεται εἰς σύγκρουσιν πρός τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως, ἡ στάσις σας ἀπέναντι εἰς τάς ὑποθέσεις τοῦ βίου, δέν εἶναι ἡ ἀποχή ἐκ τῶν τοῦ κόσμου, ἀλλά ἡ ἀποφυγή ἐκ τοῦ πονηροῦ, διότι «…ὁ καιρός συνεσταλμένος τό λοιπόν ἐστιν, ἵνα καί οἱ ἔχοντες γυναῖκας ὡς μή ἔχοντες ὦσι, καί οἱ κλαίοντες ὡς μή κλαίοντες, καί οἱ χαίροντες ὡς μή χαίροντες, καί οἱ ἀγοράζοντες ὡς μή κατέχοντες, καί οἱ χρώμενοι τῷ κόσμῳ τούτῳ ὡς μή καταχρώμενοι∙ παράγει γάρ τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου» (Α΄Κορ. 7,29-31).
Δέν πρέπει νά λησμονῆτε τά μέλη τῆς Ὀρθοδόξου οἰκογενείας, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι «ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ ἀποκεφαλισθέντος ὑπό τοῦ ἀνόμου Ἡρώδου δικαίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ (Ἰωάν. 1,29-30), καί παρεδόθη «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς» (Ἰωάν. 6,52) ἵνα «ζωήν ἔχωμεν καί περισσόν ἔχωμεν» (πρβλ. Ἰωάν. 10,10-11). Οἱ θεῖοι οὗτοι λόγοι δημιουργοῦν ἀναλόγους ὑποχρεώσεις καί εἰς ὑμᾶς τούς γονεῖς καί εἰς τά παιδία, διότι ἔχετε κληθῆ νά εἶσθε τό «φῶς τοῦ κόσμου». Σταθῆτε, λοιπόν, μέ ὑψηλόν αἴσθημα εὐθύνης καί ὀρθόδοξον φρόνημα ἔναντι τοῦ κόσμου.
Μή ἐκκοσμικεύεσθε καί μή ταυτίζεσθε μέ τόν κόσμον καί τήν ἁμαρτίαν του, μή γίνεσθε καί σεῖς «κόσμος», ἀλλά κάμετε «εὐχαριστιακήν χρῆσιν τοῦ κόσμου».
Σᾶς εὐχαριστοῦμεν διά τήν προσοχήν σας καί ἐκφράζομεν τόν ἔπαινον καί τήν εὐαρέσκειάν μας πρός πάντας, οἱ ὁποῖοι εἴτε ἐμφανῶς, εἴτε ἐκ τοῦ ἀφανοῦς, καθ᾿οἱονδήποτε τρόπον συμβάλλετε εἰς τήν προαγωγήν τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας μας ἐδῶ ὑπό τήν ἐμπνευσμένην καθοδήγησιν τοῦ Ἱερωτάτου ποιμενάρχου σας Μητροπολίτου Ταλλίνης καί πάσης Ἐσθονίας κυρίου Στεφάνου, τόν ὁποῖον ἀγαπῶμεν, ἐκτιμῶμεν καί συγχαίρομεν διά τό ἔργον τοῦτο καί διότι παρουσιάζει τόσον ἐκλεκτάς καί Ὀρθοδόξους χριστιανικάς οἰκογενείας ὡς τάς ἰδικάς σας.
Εἴθε ὁ Κύριος νά σᾶς εὐλογῇ ὅπως ηὐλόγησε τάς χεῖρας τοῦ δεχθέντος εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ τήν Θεότητα μακάριον Συμεών τόν Θεοδόχον, τόν προστάτην τῆς ἱστορικῆς αὐτῆς Ἐνορίας, ὥστε μετ᾿ αὐτοῦ καί ἡμεῖς ὁ καυχώμενος διά τήν Ὀρθόδοξον Χριστιανικήν Ἐσθονικήν οἰκογένειαν Πατριάρχης νά ἀναφωνῶμεν ἀπόψε ἀναλογικῶς «νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν Σου, Δέσποτα, ὅτι εἶδον τό σωτήριόν Σου», τάς εὐλογημένας συζυγίας καί οἰκογενείας σας.