Η Σύλληψη της Αγίας Άννης

 Η Ορθοδοξία μας σήμερα 9 Δεκεμβρίου, τιμά τη Σύλληψη της Αγίας Άννης.

Για τη μητέρα της Θεοτόκου Άννα, δεν αναφέρουν τίποτα σχετικό τα Ευαγγέλια, ούτε τα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Σύμφωνα όμως με την παράδοση της Εκκλησίας, ο Ιερέας Ματθάν, κάτοικος της Βηθλεέμ, απέκτησε τρεις θυγατέρες: τη Μαρία, τη Σοβή και την Άννα.

Η Μαρία, αφού παντρεύτηκε στη Βηθλεέμ, γέννησε εκεί την Ελισάβετ, τη μητέρα του Ιωάννη του Βαπτιστή.
Η Άννα παντρεύτηκε τον Ιωακείμ από τη Γαλιλαία. Μετά από πολλά χρόνια ατεκνίας, απέκτησε κόρη, την Παρθένο Μαρία.
Η παράδοση αναφέρει ότι οι γονείς της την αφιέρωσαν στην υπηρεσία του Ναού της Ιερουσαλήμ, σε ηλικία τριών ετών. Αυτοί δε μετά από λίγα χρόνια πέθαναν.
Την Αγία Άννα τιμούσαν από τα αρχαία χρόνια. Το συμπεραίνουμε αυτό από διάφορους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και από αρχαίους εκκλησιαστικούς ύμνους, που υπάρχουν προς τιμήν της μητέρας της Θεοτόκου. Επίσης, το έτος 550 μ.Χ., ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός, αφιέρωσε ναό στην Κωνσταντινούπολη προς τιμήν της Αγίας Άννας.
Χρόνια πολλά!!!
Απολυτίκιο:
Ήχος δ’.
Σήμερον της ατεκνίας δεσμά διαλύονται· του Ιωακείμ γαρ και της Άννης εισακούων Θεός, παρ? ελπίδα τεκείν αυτούς σαφώς, υπισχνείται θεόπαιδα· εξ ης αυτός ετέχθη ο απερίγραπτος, βροτός γεγονώς, δι? Αγγέλου κελεύσας βοήσαι αυτή· Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού.
Το Απολυτίκιο ψάλλει ο Αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

Χάνουμε πολλά, όταν καθυστερούμε στον εκκλησιασμό!

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι κάθε πρωί τελείται στην Εκκλησία ο Όρθρος και στη συνέχεια η Θεία Λειτουργία, αν είναι Κυριακή ή γιορτή, αλλά και κάθε απόγευμα τελείται ο εσπερινός, ενώ σε κάποιους ναούς τελείται και παράκληση. Χτυπάει η καμπάνα κάθε πρωί, χτυπάει η καμπάνα κάθε απόγευμα, για να μας υπενθυμίσει ότι αρχίζει μία ευκαιρία δημόσιας προσευχής και να μας προσκαλέσει σ΄ αυτήν. Πολλοί νομίζουν ότι οι ακολουθίες αυτές αφορούν τους ιερείς ή τους μοναχούς και γίνονται γι΄ αυτούς. Όχι, αδελφοί μου, δεν αφορούν μόνο τους ιερείς και τους μοναχούς οι ακολουθίες, αλλά μας αφορούν όλους, και όλοι, κατά το δυνατόν, οφείλουμε να παριστάμεθα στους ναούς αυτές τις ώρες.
Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε να κάνω μία παρατήρηση και να διατυπώσω ταυτόχρονα και μία παράκληση. Κάθε Κυριακή και κάθε γιορτή οι περισσότεροι προσέρχεστε στην εκκλησία το τελευταίο ημίωρο ή και τέταρτο, λίγο δηλαδή πριν να τελειώσει η Θεία Λειτουργία και νιώθετε ικανοποιημένοι ότι επιτελέσατε το "καθήκον" του εκκλησιασμού. Κάποιοι μάλιστα περνάτε από τον ναό και μετά τη Θεία Λειτουργία, ανάβετε ένα κερί και αισθάνεστε ευχαριστημένοι. Χτυπά η καμπάνα την πρώτη φορά και μας λέγει: «ελάτε, ξεκινούμε την Ακολουθία». Χτυπά δεύτερη φορά, όταν ψάλλεται ο προσφιλής στην Παναγία μας ύμνος, «την τιμιωτέρα των Χερουβείμ», και μας βιάζει να σπεύσουμε. Χτυπά και την τρίτη φορά, στη δοξολογία, για να μας πει «μπαίνουμε στη Θεία Λειτουργία, αργήσατε».
Και όμως εμείς καθυστερούμε. Στο θέατρο μετά την έναρξη κλείνουν οι πόρτες, ένα λεπτό αν αργήσουμε, μένουμε έξω. Στα προγράμματα της τηλεοράσεως δεν χάνουμε ούτε λεπτό, στην εργασία μας χτυπάμε κάρτα ακριβώς στην καθορισμένη ώρα, στα ραντεβού μας, στα ψώνια μας, παντού φροντίζουμε να είμαστε συνεπείς στην ώρα μας και φυσικά αλλοίμονο, αν ο καθένας δεν τηρούσε με ακρίβεια το ωράριό του. Μόνο σε ένα πράγμα δεν τηρεί κανείς ωράριο, στον εκκλησιασμό.
Ο Θεός περιμένει, ο Θεός δεν τιμωρεί, ο Θεός δεν έχει ώρα. Αναλογισθήκατε όμως ποτέ πόσα χάνουμε εμείς, όταν δεν προσερχόμαστε έγκαιρα στην εκκλησία;
Αναφέρομαι κυρίως στον εκκλησιασμό της Κυριακής, κατά τον οποίο προηγείται ο Όρθρος και ακολουθεί η Θεία Λειτουργία . O Όρθρος είναι προετοιμασία του ιερέως και των πιστών για τη Θεία Λειτουργία. Δυστυχώς, λίγοι χριστιανοί παρακολουθούν τον Όρθρο και αυτοί κερδίζουν πολλά. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν τι είναι ο Όρθρος αλλά ούτε και τι είναι η Θεία Λειτουργία, αφού προσέρχονται την τελευταία στιγμή, ακόμη και όταν θέλουν να κοινωνήσουν. Να μάθουμε τη θεία λατρεία, αδελφοί μου, να γνωρίσουμε τη σημασία της για τη ζωή μας, για να συμμετέχουμε με λαχτάρα σε αυτήν, για να απολαμβάνουμε τα οφέλη της με επιθυμία και να θεωρούμε απώλεια όταν χάνουμε έστω και λίγα λεπτά και όχι ώρα από τη θεία λατρεία.

πηγή:imverias.blogspot.gr

Συχνή Θεία Κοινωνία μέ εὐλογία τοῦ Πνευματικοῦ.

Ἡ συχνή Θεία Κοινωνία – μέ τήν εὐλογία τοῦ Πνευματικοῦ –, ὅπως γινόταν στήν πρώτη Ἀποστολική Ἐκκλησία καί ἐξακολουθεῖ ὡς πρακτική νά ἐφαρμόζεται στά σημερινά Μοναστήρια, θά πρέπει νά λειτουργήσει ὁδηγητικά καί γιά τούς ἐνορῖτες στίς κοσμικές Ἐνορίες...

Ἡ καλλιέργεια τοῦ ποιμνίου πού πρός τό παρόν, ἐν πολλοῖς ἀποδοκιμάζει, τούς συχνά κοινωνούντας ἐναπόκειται στήν φιλότιμη προσπάθεια τῶν φωτισμένων ποιμένων.
 
Στούς Ἀποστολικούς χρόνους καί λίγο μετά, ὅποιος δέν κοινωνοῦσε ἀποχωροῦσε μαζί μέ τούς κατηχουμένους. Ἄν παρέμενε στήν Θεία Λειτουργία τῶν πιστῶν καί δέν κοινωνοῦσε ὤφειλε νά λογοδοτήσει: νά πεῖ τόν λόγο γιατί δέν κοινώνησε «ἀφοῦ αὐτό ἀποτελεῖ ἀταξία». Σήμερα δυστυχῶς φθάσαμε λόγῳ τῆς ἐκκοσμίκευσης τῶν πιστῶν στό ἐντελῶς ἀντίθετο ἄκρο. Ἀντί νά ἐπιτιμῶνται αὐτοί πού δέν κοινωνοῦν χωρίς εὔλογη αἰτία, ἐπιτιμῶνται ὅσοι κοινωνοῦν συχνά. Αὐτοί καλοῦνται μέ ἀπαξιωτικούς χαρακτηρισμούς νά λογοδοτήσουν διότι δῆθεν «σκανδαλίζουν» μέ τήν συχνή τους προσέλευση στήν Θεία Κοινωνία.

Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος ὅμως, ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς, ὁ θύων καί θυόμενος, μᾶς δίδαξε: «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον». Δὲν εἶπε «ὁ φαγών καὶ ὁ πιών», ἀλλὰ ὁμιλεῖ σὲ ἐνεστῶτα χρόνο «ὁ τρώγων καὶ πίνων». Οἱ μαρτυρίες ἐπίσης τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων, τῶν Ἀποστολικῶν καὶ τῶν ἄλλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ὑπὲρ τῆς συχνῆς Θείας Κοινωνίας εἶναι πολλὲς καὶ πολὺ χαρακτηριστικές. Ἐφόσον δὲν ὑφίσταται κάποιο κώλυμα, ὁ πιστὸς πρέπει νὰ κοινωνεῖ ὡς ὁ Πνευματικός του πατέρας ἔχει κανονίσει.
 

Εἶναι ἄξιο ἰδιαίτερης προσοχῆς ὅτι καὶ οἱ ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ὁμιλοῦν γιὰ τὴ συχνὴ Θεία Κοινωνία. Ὁ 9ος Ἀποστολικὸς κανὼν ὁρίζει τὰ ἑξῆς: «Πάντας τοὺς εἰσιόντας πιστούς, καὶ τῶν γραφῶν ἀκούοντας, μὴ παραμένοντας δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ ἁγίᾳ μεταλήψει, ὡς ἀταξίαν ἐμποιοῦντας τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἀφορίζεσθαι χρή». Δηλαδή, ὅλοι οἱ πιστοὶ ποὺ προσέρχονται στὴν Ἐκκλησία ὅταν τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία καὶ ἀκοῦνε τὶς Γραφές, ἀλλὰ δὲν παραμένουν στὴν ὥρα τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἁγίας Μεταλήψεως, ἐπειδὴ προκαλοῦν ἀταξία στὴν Ἐκκλησία, πρέπει νὰ ἀφορίζονται.
 

Συναφὴς εἶναι καὶ ὁ 2ος κανὼν τῆς Συνόδου τῆς Ἀντιοχείας, ὁ ὁποῖος λέγει τὰ ἑξῆς: «Πάντας τοὺς εἰσιόντας εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τῶν ἱερῶν Γραφῶν ἀκούοντας, μὴ κοινωνοῦντας δὲ εὐχῆς ἅμα τῷ λαῶ, ἢ ἀποστρεφομένους τὴν ἁγίαν μετάληψιν τῆς εὐχαριστίας κατὰ τινα ἀταξίαν, τούτους ἀποβλήτους γίνεσθαι τῆς ἐκκλησίας, ἕως ἂν ἐξομολογησάμενοι καὶ δείξαντες καρποὺς μετανοίας καὶ παρακαλέσαντες, τυχεῖν δυνηθῶσι συγγνώμης...». Αὐτό σημαίνει: «Ὅλοι ὅσοι εἰσέρχονται στήν Ἐκκλησία καί ἀκοῦνε τίς Ἱερές Γραφές (στήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας) καί δέν συμμετέχουν στήν προσευχή μαζί μέ τόν (εὐσεβῆ) λαό ἤ ἀποστρέφονται τήν Θεία Μετάληψη (ἀπέχουν ἀπό τήν Θεία Κοινωνία) ἀτακτώντας, αὐτοί θά πρέπει νά ἀποβάλονται ἀπό τήν Ἐκκλησία μέχρις ὅτου, ἀφοῦ ἐξομολογηθοῦν καί δείξουν καρπούς μετανοίας καί παρακαλέσουν, ἐπιτύχουν νά συγχωρηθοῦν....» .
 

Ἐξηγεῖ μάλιστα ὁ Ζωναρᾶς τὴν ἔννοια τῆς ἀποστροφῆς πού ἀναφέρει ὁ κανών, λέγοντας - ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Συνόδου αὐτῆς «ἀποστροφήν... οὐ τὸ μισεῖν τὴν Θείαν Μετάληψιν ὠνόμασαν, καὶ διὰ τοῦτο μὴ ἀνέχεσθαι τῆς κοινωνίας, ἀλλὰ τὸ ἀποφεύγειν αὐτήν, δι' εὐλάβειαν τάχα, καὶ οἷον διὰ ταπεινοφροσύνης», δηλαδή τό: «ἀποστρέφονται τήν Θεία Κοινωνία...» ἔχει τήν ἔννοια, ὄχι ὅτι μισοῦν τήν Θεία Μετάληψη καί γι' αὐτό δέν κοινωνοῦν, ἀλλά ὅτι Τήν ἀποφεύγουν, τάχα λόγῳ εὐλάβειας καί σάν ἀπό ταπεινοφροσύνη.
 

Διαφορετικά, ἐὰν εἴχαμε περίπτωση μίσους ἢ βδελυγμίας, τότε θὰ εἴχαμε τὴν καταδίκη τους μὲ τὸν μέγα ἀφορισμό. Πόσο ἀνευλάβεια καί ἀπιστία δείχνουν οἱ «πιστοί» πού φοβοῦνται μήπως μολυνθοῦν ἀπό τήν Θεία Κοινωνία μέ μικρόβια. 

Πόση περισσότερη ἀξιοκατάκριτη ἀνευλάβεια καί ἀπιστία δείχνουν καί κάποιοι κληρικοί πού σχεδόν «πετοῦν» τήν Θεία Κοινωνία μέσα στό στόμα προσπαθώντας νά μήν εἰσέλθει στό στόμα ἤ νά μήν ἀγγίξει τόν «πιστό» ἡ Ἁγία Λαβίδα!... Κι αὐτό γιά τόν φόβο μολύνσεων ἀπό μικρόβια!!!...
Ἄν εἶναι ποτέ δυνατόν ἡ Θεότης, τήν Ὁποίαν κοινωνοῦμε, νά μᾶς βλάψει!
 
Συναφής μέ τήν συχνή Θεία Κοινωνία εἶναι ἡ καλλιέργεια τῆς γενικότερης Λατρευτικῆς ζωῆς γιά τήν ὁποία ἤδη κάναμε λόγο ἀναφερόμενοι στήν ἀσκητική ζωή τῶν ἐνοριτῶν.

Ἕνα πρακτικό θέμα, τό ὁποῖο σχετίζεται ἄμεσα μέ τήν Θεία Λειτουργία καί τήν Ἐνορία, εἶναι τό θέμα τοῦ Προσφόρου τῆς Λειτουργιᾶς, ἡ ὁποία πρέπει νά παρασκευάζεται μέ πολλή προσοχή καί εὐλάβεια.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:

«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου), πού σύν Θεῶ θά ἐκδοθεῖ σύντομα.

 http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2013/12/blog-post_8264.html#more

Πρέπει να νηστεύουμε και μετά τη Θεία Κοινωνία;

Έχουμε βάλει μέσα μας το Χριστό! Σκεφθείτε να υβρίζουμε τον πλησίον μας, να τον αδικούμε, να τον κλέβουμε!

«Ενώ έχουμε φάει «αμνό», να γινόμαστε «λύκοι»! Ενώ έχουμε φάει «πρόβατο», να αρπάζουμε σαν τα λιοντάρια! Πώς θα απολογηθούμε, όταν κάνουμε τέτοιες αμαρτίες, έχοντας προηγουμένως κοινωνήσει;» (Άγιος Ι. P.G. 58: 508).

Μια τέτοια αμαρτία (μετά τη Θεία Κοινωνία) ζυγίζει πολύ βαριά! Ο Άγιος Ι. καυτηριάζει ακόμα και όσους μετά τη Θεία Κοινωνία το ρίχνουν στο κρασί και στο φαγοπότι, διώχνοντας έτσι από πάνω τους τα χαρίσματα της Θείας Κοινωνίας! «Μη ρίψης χαράν τοσαύτην, μη εκχέης, τον θησαυρόν, μη επεισαγάγης μέθην την της αθυμίας μητέρα, την του διαβόλου χαράν, την μυρία τίκτουσαν κακά. Τον δε Χριστόν ένδον έχων τολμάς, ειπέ μοι, τοσαύτην επεμβαλείν μέθην;» (P.G. 61: 232).

Και αν από μόνη της η τρυφή προκαλεί τον πνευματικό θάνατο (Α΄ Τιμ. 5:6) πόσο μάλλον μετά τη Θεία Κοινωνία! «Και ει εν άλλω καιρώ τούτο γινόμενον απόλλυσι, πολλώ μάλλον μετά την των μυστηρίων κοινωνίαν». (P.G. 61: 231). Έλαβες «άρτον ζωής», και κάνεις πράγματα που επιφέρουν τον θάνατο; Δεν φρίττεις, «Συ δε άρτον ζωής λαβών, πράγμα θανάτου ποιείς, και ου φρίττεις;». (P.G. 61:231). Γι’ αυτό και ο Άγιος Ι. συνιστά ακόμα και νηστεία και μετά την Θεία Κοινωνία! Γράφει: «Πριν κοινωνήσεις, νηστεύεις για να κοινωνήσεις άξια. Αφότου όμως μεταλάβεις, θα πρέπει να αυξήσεις την εγκράτεια, για να μην φανείς ανάξιος γι’ αυτό που έλαβες. Τί λοιπόν; Πρέπει να νηστεύουμε και μετά τη Θεία Κοινωνία; Καλό είναι αυτό, αλλά δεν θα σας υποχρεώνω να το κάνετε. Απλά σας συμβουλεύω να μην το ρίχνετε στο φαγοπότι και στην απληστία» (PG 61:231).

Ελεημοσύνη!
Ο Άγιος Ι. το θεωρεί αδιανόητο, να έχεις κοινωνήσει, και να αδιαφορείς για τον πλησίον σου! Να βλέπεις μπροστά σου το Χριστό γυμνό και πεινασμένο στο πρόσωπο του άλλου, και συ να μην του δίδεις σημασία! «Τι λέγεις; Ανάμνησιν Χριστού ποιείς, και πένητας παροράς και ου φρίττεις;» (P.G. 61:229). «Αν έκανες μνημόσυνο του παιδιού σου ή του αδερφού σου, και δεν έκανες, όπως λέει το έθιμο, «τραπέζι» στους φτωχούς, δεν θα σε έτυπτε η συνείδησή σου; Όμως τώρα που γίνεται «ανάμνηση» του Δεσπότου σου και δεν κάνεις το παραμικρό!» (P.G. 229- 230). «Θρέψωμεν τον Χριστόν, ποτίσωμεν, ενδύσωμεν∙ ταύτα της τραπέζης εκείνης άξια» (P.G. 61: 232). Συνιστούσε μάλιστα στους πιστούς να φέρνουν τους αρρώστους στο Ναό, ώστε έχοντας (οι πιστοί) προηγουμένως κοινωνήσει, να δείχνουν αμέσως και εμπράκτως την κοινωνία τους με τον πλησίον, βοηθώντας τους αρρώστους!

Ο Άγιος Ι. έφθασε μάλιστα στο σημείο να ειπεί, πως όποιος έχει κοινωνήσει και δεν βοηθά τον πλησίον του, κάνει μεγαλύτερο έγκλημα από τον άσπλαχνο δούλο της παραβολής! (Μτ. 18: 23-43). Ενώ δηλαδή ο κύριός του του χάρισε δέκα χιλιάδες τάλαντα, αυτός (ο δούλος) δεν ήθελε να χαρίσει στον σύνδουλό του ούτε εκατό δηνάρια! «Και ο Κύριος οργίσθηκε και τον παρέδωσε στους βασανιστές» (Μτ. 18:34). Και ο Άγιος Ι. σχολιάζει: «Γεύθηκες το Αίμα Δεσποτικόν, και δεν δίδεις σημασία στον αδερφό σου;!

Δεν άκουσες τι έπαθε αυτός που απαιτούσε τα εκατό δηνάρια;! Ακύρωσε τη «δωρεά» που του έκανε ο κύριός του! Δεν καταλαβαίνεις πως τέτοιος είσαι και συ ακόμα και χειρότερος! Ήσουν πάμφτωχος (από αρετές) «μυρίων γέμων αμαρτημάτων», και όμως ο Θεός σου συγχώρησε τις αμαρτίες σου, και σε δέχθηκε στην «Τράπεζά» Του. Και συ ούτε καν συγκινήθηκες, ώστε να γίνεις πιο φιλάνθρωπος προς τον πλησίον! Λοιπόν τίποτε άλλο δεν απομένει και για σένα, παρά να σε παραδώσουν στους βασανιστές!»(P.G.61, 230 , ελεύθερη απόδοση).

Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

http://xristianos.gr/forum/viewtopic.php?f=141&t=10910

 

Επικοινωνία με τον Πνευματικό συνεχής. Εξαγόρευση λογισμών.

Η καθημερινή επαφή με τον Γέροντα στο Mοναστήρι και η καθημερινή εξομολόγηγη των λογισμών των υποτακτικών σε αυτόν θα μπορούσε να γίνει πρότυπο ζωής και για τους ενορίτες των κοσμικών Ενοριών. Η εξομολόγηση και η μετάνοια, που αποτελούν την αρχή της εν Χριστώ ζωής, θα βιώνονταν πολύ καλλίτερα και σωστότερα.

Η τακτική επικοινωνία του Πνευματικού με τα πνευματικά του παιδιά με την εξομολόγηση-εξαγόρευση των λογισμών και την κοινοποίηση των πειρασμών τους θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτρεπτικά στα πάθη και την αμαρτία που λόγω των πολλών δαιμονικών ενεργειών και ποικίλων προκλήσεων εξάπτονται και ενεργούνται πολύ ευκολώτερα όταν κάποιος ζει μέσα στον κόσμο.

Είναι χαρακτηριστικό αυτό που λέγει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, απευθυνόμενος σε όλους τους χριστιανούς και όχι σε μοναχούς, ότι :«Και αν ημπορείτε να εξομολογάσθε κάθε ημέραν, καλόν και άγιον είναι. Ειδέ και δεν ημπορείτε καθ’ ημέραν, ας είναι μία φορά την εβδομάδα και μία φορά τον μήνα ή, το ολιγώτερον, τέσσαρες φορές τον χρόνον». Βέβαια, για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, όπως και όλοι σχεδόν οι προτεινόμενοι, πρέπει οι Ενορίες να είναι ολιγάριθμες.

Η σωστή εξομολόγηση, η αληθινή μετάνοια, η κάθαρση της ψυχής και η επανένταξη του εν μετανοία πιστού στο Σώμα του Χριστού ολοκληρώνεται με την μετοχή στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Τότε συγκροτείται μια αληθινή Ενορία, μια «καθολική» Εκκλησία, χωρίς σοβαρά προβλήματα· όταν οι ενορίτες ζουν με αυτόν τον τρόπο.

Απόσπασμα από το βιβλίο:«Τα ασκητικά της Ενορίας» (Ιερομονάχου Σάββα Αγιορείτου) που συν Θεώ θα εκδοθεί σύντομα

Μια πραγματικά αξιέπαινη πρωτοβουλία της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας .

Καλη αρχή !!!! Ο ιερός ναός σε συνεργασία με φορείς, ξεκινά ένα πρόγραμμα πρόσβασης για όλα τα ΑμΕΑ (κωφούς, τυφλούς και άτομα με περιορισμένη ορατότητα) με λειτουγία στη νοηματική γλώσσα. Επιπλέον κάτω από ολες τις εικόνες θα υπάρχει επιγραφή γραμμένη στο σύστημα Μπράϊγ, ώστε οι τυφλοί να ξέρουν σε ποιόν Άγιο προσεύχονται.

Επίσης τα ΑμΕΑ θα μπορούν να συμμετέχουν στα Ιερά Μυστήρια και αυτό γιατί στο δάπεδο του ναού θα υπάρχει ειδική λωρίδα (μονοπάτι με χαρακτηριστική υφή), η οποία θα «οδηγεί» τους τυφλούς σε όλους τους χώρους του κυρίως ναού.

Ο προϊστάμενος του ιερού ναού, αρχιμανδρίτης π. Αλέξιος Ψωΐνος και ο εφημέριος του ναού π. Τιμόθεος Λαμπέτης, έχουν έρθει σε επαφή με αρχιτέκτονες οι οποίοι έχουν κάνει της σχετικές μελέτες για τις μετατροπές στο ναό. Στόχος είναι, σύντομα ο ναός να είναι προσβάσιμος και για τα άτομα με ειδικές ανάγκες.

Γεώργιος Τσιατσιάνης αγιογράφος

Άγιος Θεοδόσιος ο Μεγάλος ο βασιλεύς

H βασιλεία εμποδών ουχ ωράθη, Σοι ω Θεοδόσιε προς σωτηρίαν.

Βιογραφία Ο Μέγας Θεοδόσιος καταγόταν από την Ιβηρία και γεννήθηκε το 346 μ.Χ. Ήταν υιός του στρατηγού Θεοδοσίου, Κόμητος της Αφρικής, ο οποίος είχε διαπρέψει επί του αυτοκράτορα Ουαλεντιανού (364 - 378 μ.Χ.) και θανατώθηκε άδικα μετά από συκοφαντίες. Τότε ο υιός του, ο οποίος, επίσης, είχε διακριθεί για την ευσέβειά του και τα στρατηγικά προτερήματά του, αποτραβήχτηκε στα πατρογονικά του κτήματα στην Ισπανία και απείχε από κάθε υπηρεσία. Όταν ο νέος αυτοκράτορας της Δύσεως Γρατιανός κληρονόμησε και το Ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας, τον πήρε κοντά του ως συνεργάτη. Μόλις έφθασε στην αυλή ο Θεοδόσιος προήχθη σε «στρατηλάτη της ίππου» και με αυτό το βαθμό, κατόρθωσε να κερδίσει μία αρκετά εντυπωσιακή νίκη κατά των Σαρματών, που επωφελούμενοι της γενικής αναταραχής είχαν στο μεταξύ εισβάλει στο ρωμαϊκό έδαφος. Η ανταμοιβή για τη νίκη ήταν η προαγωγή στο ύπατο αξίωμα: ο Γρατιανός τον έστεψε Αύγουστο της Ανατολής στην πόλη Σίρμιον που βρισκόταν στο κέντρο της ρωμαϊκής Ευρώπης. Η στέψη έγινε στις 19 Ιανουαρίου του έτους 379 μ.Χ. Ο Θεοδόσιος ήταν τότε τριάντα τριών ετών. Πρώτο έργο του νέου Αυγούστου ήταν να καταπολεμήσει τους Γότθους στην Ιλλυρία. Αλλά πριν συντελεσθεί το έργο αυτό, ο Θεοδόσιος κέρδισε άλλο τρόπαιο επί του εδάφους της πίστεως και της Ορθοδοξίας. Με διάταγμα, το οποίο εξέδωσε στις 27 Φεβρουαρίου του 380 μ.Χ., ο Θεοδόσιος καθόριζε επί δογματικού επιπέδου την έννοια της Ορθοδοξίας, διεκήρυξε ότι μόνο οι παραδεχόμενοι τις αποφάσεις της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, που συνήλθε στη Νίκαια της Βιθυνίας, δικαιούνταν να ονομάζονται Χριστιανοί και ότι στους αιρετικούς δεν επιτρεπόταν να σφετερίζονται το όνομα της Εκκλησίας. Τέλος με τη δημοσίευση ενός ακόμη νόμου, για την εφαρμογή του οποίου χρειάσθηκε να επέμβει ο στρατός, απαίτησε την απόδοση όλων των Εκκλησιών στους Ορθοδόξους. Ήταν δε τότε στην Κωνσταντινούπολη, ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο οποίος είχε προσκληθεί από τους Χριστιανούς προς καταπολέμηση των αιρετικών και μάλιστα των Αρειανών. Και επειδή τα φλογερά και εύγλωττα κηρύγματά του, συνδυαζόμενα με την αρετή και την αγιότητα του βίου του, είλκυσαν προς την Ορθόδοξη πίστη αμέτρητα πλήθη, οι Αρειανοί, οι οποίοι επί αυτοκράτορα Ουάλεντου είχαν γίνει πανίσχυροι στην Κωνσταντινούπολη και είχαν αρπάξει όλες τις εκκλησίες των Ορθοδόξων, εκτός του μικρού παρεκκλησίου της Αγίας Αναστασίας, σχεδίαζαν να τον διώξουν από την βασιλεύουσα. Αλλά ο Θεοδόσιος έδωσε άλλη στροφή στα πράγματα. Εκδίωξε από τον πατριαρχικό θρόνο τον Αρειανό Επίσκοπο Δημόφιλο και παρεχώρησε την θέση του στον Άγιο Γρηγόριο. Η μεγάλη αυτή ευεργεσία του Αγίου Θεοδοσίου προς την Εκκλησία είχε λαμπρότερη ακόμα συνέχεια. Κατά το έτος 381 μ.Χ., με την ευσεβή φροντίδα του και ενέργεια, συγκροτήθηκε η Β’ Οικουμενική Σύνοδος που επικύρωσε τη δογματική διατύπωση της Α’ Οικουμενικής Συνόδου περί του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, συμπλήρωσε το Σύμβολο της Πίστεως προσθέτοντας και τον περί Αγίου Πνεύματος Όρο, εναντίων της πνευματομάχου διδασκαλίας του Μακεδονίου και κανόνισε τα της νομίμου κατοχής διαφόρων αρχιερατικών θρόνων, η οποία είχε διαταραχθεί επί της παντοδυναμίας των Αρειανών. Δύο ακόμη Σύνοδοι συνεκλήθησαν στην Κωνσταντινούπολη το 382 και το 383 μ.Χ. Σκοπός τους ήταν, αντίστοιχα, η υπογράμμιση της αυτονομίας της Εκκλησίας της Ανατολής και η θεαματική καταδίκη κάθε μορφής Αρειανισμού. Συμπληρώνοντας το έργο του ο θεοφρούρητος βασιλέας, εξέδωσε αλλεπάλληλα διατάγματα κατά των αιρετικών (Μανιχαίων, Αρειανών, Πνευματομάχων και άλλων), με τα οποία καθορίστηκαν και οι ποινές των αποστατών. Οι αποφάσεις των Συνόδων εφαρμόστηκαν αυστηρά. Επανέλαβε έντονα τον νόμο περί Κυριακής αργίας, απαγόρευσε τα θεάματα του αμφιθεάτρου και του ιπποδρόμου την Κυριακή και θέσπισε μέτρα κατά της εμπορίας των λειψάνων των Αγίων Μαρτύρων. Εμπόδισε τις ειδωλολατρικές θυσίες, τη λατρεία των ειδώλων, κάθε δημόσια και απόκρυφη τελετή των ειδωλολατρών, και κατήργησε, το 394 μ.Χ., διά νόμου, τους ολυμπιακούς αγώνες, που χρησίμευαν στη διατήρηση της πλάνης των ειδώλων. Η αυτοκρατορία ήταν πια χριστιανική και το έργο του Αγίου Θεοδοσίου έστρεφε και παγίωνε το έργο του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Για την προσφορά του στην Εκκλησία αλλά και το τεράστιο σημαντικό πολιτικό έργο του κέρδισε τον τίτλο «Μέγας». Και ο Παυλίνος, Επίσκοπος Νώλης, μέσα από τα γραφόμενά του εγκωμιάζει στο πρόσωπο του βασιλέως «όχι τόσο τον αυτοκράτορα, όσο τον δούλο του Χριστού, τον ισχυρό όχι στη μεγαλοπρέπεια του δυνάστου, αλλά στην ταπεινοφροσύνη του υπηρέτου, τον πρώτο πολίτη, όχι χάρη στο βασιλικό αξίωμα, αλλά χάρη στην πίστη του». Ο Μέγας Θεοδόσιος ήταν πρότυπο ηγεμόνος, πλήρης ευσέβειας και δικαιοσύνης και είχε το χάρισμα της ταπεινώσεως και της συνεχούς μετάνοιας. Δύο περιστατικά της ζωής του ομιλούν γι’ αυτό. Ήταν το 387 μ.Χ. που ο Άγιος αποφάσισε να τιμωρήσει αυστηρά, με ποινή αίματος, τους κατοίκους της μεγάλης Θεουπόλεως Αντιόχειας. Οι Αντιοχειανοί είχαν εξεγερθεί και είχαν καταρρίψει όλους τους ανδριάντες που υπήρχαν προς τιμή του αυτοκράτορα και της συζύγου του Πλακίλλας. Η αυτοκράτειρα η ίδια αλλά και ο Πατριάρχης της πόλεως Φλαβιανός συμπαραστατούμενοι από τους μοναχούς της περιοχής, ικέτευαν το βασιλέα Θεοδόσιο να φανεί σπλαγχνικός και να τους συγχωρήσει. Πράγματι, ο Θεοδόσιος άλλαξε απόφαση και το Πάσχα του 387 μ.Χ. έδωσε αμνηστία. Το άλλο γεγονός συνέβη το έτος 390 μ.Χ., όταν ο Θεοδόσιος έγινε και αυτοκράτορας της Δύσεως. Εγκαταστάθηκε στα Μεδιόλανα, το σημερινό Μιλάνο της Ιταλίας, και τιμώρησε με πολύ αυστηρό τρόπο μια εξέγερση των Θεσσαλονικέων, δίδοντας διαταγή να θανατώσουν πολλές χιλιάδες ανθρώπων στο αμφιθέατρο της πόλεως. Κάποιος δημοφιλής ηνίοχος του ιππόδρομου είχε κατηγορηθεί για εγκληματική πράξη και είχε φυλακισθεί από τον αρχηγό της εκεί φρουράς Βουθέριχο. Αλλά το πλήθος, προκειμένου να γίνουν οι ιπποδρομίες, απαίτησε την αποφυλάκιση του ηνιόχου. Ο Βουθέριχος αρνήθηκε, αλλά ο λαός στασίασε και φόνευσε τον Βουθέριχο και πολλούς στρατιώτες. Ο θυμός που ένιωθε ο Θεοδόσιος ήταν τόσο μεγάλος που, υπακούοντας στην παρόρμηση της στιγμής, διέταξε να περικυκλώσει ο στρατός τον ιππόδρομο την ημέρα των αγώνων και να σφάξει όλους τους θεατές. Για τη διαταγή αυτή αμέσως μετανόησε ο Θεοδόσιος, αλλά η ανάκλησή της έφτασε στη Θεσσαλονίκη αφού πια είχαν σφαγεί επτά χιλιάδες πολίτες. Μετά από αυτό το έγκλημα, όταν ο Θεοδόσιος θέλησε να εισέλθει στον καθεδρικό ναό του Μιλάνου, ο Άγιος Αμβρόσιος στάθηκε στη θύρα και απαγόρευσε την είσοδο στον αυτοκράτορα. Όλοι περίμεναν το ξέσπασμα του θυμού του Θεοδοσίου. Όμως εκείνος υπάκουσε ταπεινά, ζήτησε με δάκρια στα μάτια συγγνώμη και ταπεινωμένος γύρισε στα ανάκτορα. Εκτέλεσε τον κανόνα της μετάνοιας που του έβαλε ο Επίσκοπος και όταν το επιτίμιο συμπληρώθηκε, ο Θεοδόσιος, ύστερα από οκτώ μήνες, προσήλθε στην Εκκλησία, σαν ένας κοινός άνθρωπος, με έναν απλό χιτώνα, χωρίς κανένα διακριτικό του αξιώματός του, άκουσε τη συγχωρητική ευχή και κοινώνησε κατά την εορτή των Χριστουγέννων λέγοντας τον λόγο του Δαυίδ: «Εκολλήθη τω εδάφει η ψυχή μου, ζήσόν με κατά τον λόγον σου». Καρπός της μετάνοιάς του, που παραδειγμάτισε τον λαό του, ήταν ένας νόμος που έλεγε πως κανείς καταδικασμένος σε θάνατο δεν θα εκτελείτο, αν δεν περνούσαν τριάντα ημέρες από την λήψη της καταδικαστικής αποφάσεως. Τόση ήταν η μετάνοια του Θεοδοσίου του Μεγάλου, ώστε ο Άγιος Θεός ευδόκησε να του δωρίσει το χάρισμα της θαυματουργίας. Διηγούνται οι βιογράφοι του, ότι κατά την διάρκεια ενός προσκυνήματός του στα Ιεροσόλυμα, ο αυτοκράτορας εμφανίστηκε ενδεδυμένος σαν απλός άνθρωπος και πλησιάζοντας τις θύρες του ναού της Αναστάσεως προσευχόταν. Τότε, οι πόρτες άνοιξαν μόνες τους διάπλατα και ο ναός άστραφτε στο φως. Ο Κύριος υποδεχόταν τον ταπεινό αυτοκράτορα και δούλο Του. Ο Θεοδόσιος είχε αντιγράψει με το χέρι του όλο το Ευαγγέλιο, το οποίο μελετούσε καθημερινά. Έλεγε πως χαιρόταν περισσότερο που ήταν μέλος της Εκκλησίας παρά επίγειος βασιλέας. Όμως οι κακουχίες των δεκαέξι χρόνων από τη διακυβέρνηση είχαν κλονίσει ανεπανόρθωτα την υγεία του Θεοδοσίου. Έτσι πέρασαν δεκαέξι χρόνια ευσεβούς βασιλείας. Ο Άγιος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 395 μ.Χ. Το σκήνωμά του εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα και την τεσσαρακοστή ημέρα ο Επίσκοπος Μεδιολάνων Αμβρόσιος, εξεφώνησε τον επικήδειο, που καθιέρωνε τον Θεοδόσιο ως τον τύπο του παραδειγματικού Ορθόδοξου ηγεμόνος. Ο Άγιος ενταφιάσθηκε στο ναό των Αγίων Αποστόλων, δίπλα στο μνημείο του Μεγάλου Κωνσταντίνου και των διαδόχων του.

Αγιογραφίες / Φωτογραφίες

Άγιος Θεοδόσιος ο Μεγάλος ο βασιλεύς

http://www.saint.gr

Ποιος είναι τέλειος; Ένα video ανθρωπιάς που συγκλονίζει!

Ένα εξαιρετικό βίντεο κάνει θραύση τις τελευταίες ημέρες στο διαδίκτυο, βάζοντας κάποιους σοβαρούς προβληματισμούς στο τραπέζι: Tι πραγματικά σημαίνει ομορφιά, πόσο ρατσιστές είμαστε απέναντι σε άτομα με ειδικές ανάγκες, τι συμβαίνει όταν τα ταμπού σπάνε; Δείτε πώς μια ομάδα που στηρίζει τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία αρθρώνει λόγο μέσα από ένα συγκλονιστικό project με τίτλο "Γιατί ποιος είναι τέλειος; Ελάτε πιο κοντά!". Η ελβετική οργάνωση Pro Infirmis αποφάσισε να βγάλει προς τα έξω ένα θέμα ταμπού. Δημιούργησε ένα πραγματικά συγκλονιστικό βίντεο που μέχρι τώρα έχει τεράστιο αντίκτυπο στο internet. Μπορούν τα άτομα με ειδικές ανάγκες να γίνουν πρότυπα ομορφιάς και πόσο μικροσκοπικά αντιμετωπίζουμε την παρουσία τους μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον; Δείτε το βίντεο και βγάλτε τα συμπεράσματά σας!
Πηγή: huffingtonpost.com
 http://www.mama365.gr/13357/poios-einai-teleios-ena-video-anthropias-poy-syg.html#sthash.6H2m5bTI.dpuf

Ο Μέγας Θεοδόσιος και η σφαγή του Ιπποδρόμου της Θεσσαλονίκης

Αρχιμανδρίτου Ιωακείμ Οικονομίκου


Πολλή κουβέντα γίνετε από πολλούς, και κυρίως από τους οπαδούς του Δωδεκαθεϊσμού, για μια μαύρη σελίδα στην ένδοξη ιστορία του Βυζαντίου, το οποίο ασφαλώς και δεν θεωρούν Ελληνικό, αλλά όπως λένε το Βυζάντιο είναι αυτό πού κατάστρεψε τον Ελληνισμό. Δεν θα ασχοληθώ με το θέμα αυτό, αλλά με κάτι το οποίο έχουν ως σημαία. Και αυτό είναι σφαγή ανθρώπων, μέσα στον
Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης, από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Α΄. Ο Μέγας Θεοδόσιος, ασφαλώς αποτελεί μια σημαντική προσωπικότητα της ιστορίας. Ανακηρύχτηκε Αυτοκράτορας μετά τον θάνατο του συναυτοκράτορα Ουάλη, ο οποίος έπεσε στην μάχη της Αδριανουπόλεως το 378, όταν οι Γότθοι πολιόρκησαν την πόλη. Μετά τον θάνατο του Ουάλη, οι Γότθοι προχώρησαν προς την Κωνσταντινούπολη, για να την καταλάβουν, αλλά αυτή σώθηκε από ένα σώμα Σαρακηνών, το οποίο είχε πρόσφατα καταταγεί στον Αυτοκρατορικό Στρατό. Ο Θεοδόσιος είναι ο τελευταίος Αυτοκράτορας, ο οποίος κυβέρνησε μια ενιαία Ρωμαιϊκή Αυτοκρατορία, πριν από την τελική
κατάρρευση της Δύσεως.
Από τότε η Ανατολή προχωρά την δική της πορεία, μετεξελίσσεται, και από Ρωμαϊκή γίνετε Ρωμαίϊκη, γίνετε Ελληνική με κέντρο τον Χριστιανισμό. Οι κάτοικοί τους είχαν μέσα τους βαθειά την ελληνική συνείδηση, αλλά ήταν συγχρόνως και Ρωμηοί, δηλαδή οι Έλληνες Ορθόδοξοι, οι κάτοικοι και οι πολίτες της Νέας Ρώμης - Κωνσταντινουπόλεως. Με νόμους πού εξέδωσε κατάργησε τις θυσίες των ζώων, ενώ μετέτρεψε τους ειδωλολατρικούς Ναούς σε Χριστιανικούς κυρίως στην ύπαιθρο, όπου οι πιστοί της παλαιάς θρησκείας δεν υπήρχαν, ενώ λειτουργούν σε μεγάλες πόλεις. Αυτό το αναφέρει και ο Εθνικός Διδάσκαλος Λιβάνιος ο οποίος ζή την ίδια εκείνη εποχή, όπου σε ένα λόγο του πού τον ονομάζει «Προς Θεοδόσιον τον Βασιλέα υπέρ των Ιερών», αναφέρει τον Θεοδόσιο ως «ήπιον, φιλάνθρωπον και πράον ανθρώπων». Ο Θεοδόσιος πίστευε ότι η νέα θρησκεία, ήταν αυτή πού είχε μέλλον, και μπορούσε να δώσει αυτά πού δεν μπορούσε να δώσει η ειδωλολατρία, η οποία με την εμφάνιση του Χριστιανισμού είχε πλέον τελειώσει.
Μέσα στους νόμους πού είχε εκδώσει, ήταν και κάποιοι οι οποίοι καταδίκαζαν την ομοφυλοφιλία. Με αφορμή αυτόν τον νόμο, ο Βουθέριχος, πού ήταν ο επικεφαλής της Αυτοκρατορικής Φρουράς της Θεσσαλονίκης, έκλεισε στην φυλακή, ένα δημοφιλή ηνίοχο της πόλης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την οργή του λαού, ο οποίος κατακρεούργησε τον Βουθέριχο. Μαθαίνοντας το νέο αυτό ο Θεοδόσιος ο οποίος βρισκόταν τη εποχή εκείνη στο Μιλάνο, έδωσε την εντολή στον στρατό να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Έτσι ο Στρατός ο οποίος περίμενε την συγκέντρωση του λαού στον Ιππόδρομο, έκλεισε τις πόρτες και εκεί έσφαξε 7.000 άτομα. Βέβαια η διαταγή αυτή του Θεοδοσίου είχε ανακληθεί, αλλά όταν έφτασε στην Θεσσαλονίκη ήταν αργά. Μέσα στο πλήθος όμως πού εσφάγησαν ήταν και Χριστιανοί. Άρα βλέπουμε ότι η ενέργεια αυτή δε ήταν θρησκευτική, αλλά ήταν καθαρά πολιτική. Ο Θεοδόσιος ασφαλώς ήταν Χριστιανός. Και αυτή η ενέργεια ήταν και είναι απαράδεκτη και κατακριτέα.
Ο Αρχιεπίσκοπος όμως του Μιλάνου Άγιος Αμβρόσιος αντιμετώπισε με σκληρό τρόπο το Θεοδόσιο, τον οποίο από την αρχή προσπαθούσε να τον αποτρέψει από αυτό το έγκλημα. Έτσι όταν εκείνος εμφανίστηκε στις θύρες του Ναού, ο Άγιος Αμβρόσιος εμπόδισε τον Αυτοκράτορα να εισέλθει στον Ναό, για το μεγάλο κακό πού είχε κάνει. Ο Παυλίνος ο οποίος συνέγραψε τον βίο του Αγίου Αμβροσίου, αναφέρει ότι ο Αμβρόσιος τον είπε πώς είναι ανάξιος να λέγετε Χριστιανός και πώς δεν μπορεί να συμμετέχει στα Μυστήρια της Εκκλησίας, μέχρι να ζητήσει δημόσια συγγνώμη κάτι πού έκανε μετά από οκτώ μήνες. Από αυτά καταλαβαίνουμε ότι η σφαγή του Ιπποδρόμου της Θεσσαλονίκης από τον Θεοδόσιο, δεν είχε θρησκευτικό, αλλά πολιτικό χαρακτήρα, και αυτό το έκανε για την ευστάθεια της Αυτοκρατορίας, αλλά και για τους Συμμάχους του. Στην σφαγή αυτήν δεν σφαγιάστηκαν μόνο ειδωλολάτρες, αλλά και Χριστιανοί, οι οποίοι πήγαν για να παρακολουθήσουν τις εορτές.
Τέλος αυτή η ενέργεια καταδικάστηκε από την Εκκλησία, η οποία δια του Αρχιεπισκόπου Μεδιολάνων (Μιλάνου) και Αγίου Αμβροσίου επέβαλε αυστηρή τιμωρία στον ίδιο τον Αυτοκράτορα, η οποία τελικά τον οδήγησε στην δημόσια εξομολόγηση και συγγνώμη. Γι’ αυτό λοιπόν και η Εκκλησία, αλλά και η ιστορία χαρακτηρίζουν τον Θεοδόσιο Μεγάλο. Η Εκκλησία δεν τον ανακήρυξε άγιο, αλλά αναγνώρισε την μετάνοιά του. Ένα έγκλημα όσο μεγάλο και αν είναι συγχωρείται. Και συγχωρείται εφόσον ο αμαρτωλός μετανοήσει ειλικρινά. Ο Θεοδόσιος μετανόησε για το έγκλημά του, και έτσι κατέχει μια σημαντική θέση μέσα στην ιστορία.

Οι 5 δυσκολότερες λέξεις

Οι 5 δυσκολότερες λέξεις: Αιθυλενοδιαμινοτετραοξικό Διμεθυλοσουλφοξείδιο Δεκαμεθυλοκυκλοπεντασιλοξάνιο Τετραϋδροκανναβινόλη Συγνώμη(Ευλόγησον)

Να κρύβεις εντελώς την καλωσύνην σου, να την γράφεις σε νερό, να λησμονιέται!

Αφού ο Χριστός αρκετά διακωμώδησεν εκείνους ( τους επιδειξιομανείς) και τους κατηγόρησε τόσο πολύ, ώστε να τους ντρέπονται οι ακροατές, διορθώνει πάλιν τη γνώμη που είναι άρρωστη σχετικά μ’ αυτά. Προηγουμένως είπε πώς δεν πρέπει να ελεούμε, τώρα υποδεικνύει τον τρόπο ελεημοσύνης «Μὴ γνώτω , λέγει, ἡ ἀριστερά σου,  τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου».  Φυσικά εδώ δεν υπονοεί ο Χριστός τα χέρια, αλλά χρησιμοποιεί υπερβολή γι’ αυτό. Αν είναι δυνατόν ν’ αγνοήσεις τον εαυτόν σου, φρόντισε, περισπούδασε να υπάρχει αυτό, έστω και αν είναι δυνατόν να ξεφύγεις εσύ από τα δικά σου χέρια.

Ο Χριστός δεν υπονοεί εδώ, όπως ισχυρίζονται μερικοί ότι πρέπει ν’ αποφεύγουν τους «σκαιούς» ( = κακούς )  ανθρώπους . Ο Χριστός διατάσσει ότι πρέπει να λανθάνει ( να ξεφεύγει) όλους γενικά τους ανθρώπους. ( Η καλωσύνη να είναι επτασφράγιστο μυστικό) . Έπειτα να συλλογίζεται  πόσο μεγάλος θα είναι ο μισθός σου (για την κρυφήν ελεημοσύνη σου ) . Αφού ωμίλησε για την τιμωρίαν, που προέρχεται από την επιδειξιομανία, και την τιμήν που προκαλεί η αθέατη, μυστική καλωσύνη, παρώτρυνε και από τις δύο πλευρές να έχουν όλοι υψηλά, θεϊκά διδάγματα.

[ Ο Γκαίτε γράφει κάπου « Η επιδειξιομανία είναι άκρα σκληρότητα, γιατί ο υπερφίαλος άνθρωπος προσπαθεί να κερδίζει δόξαν με την ανάγκη, την πείνα,  την δυστυχία του άλλου».

Συχνά επαναλαμβάνει: «Θε μου, κάνε τους ανθρώπους καλούς και στους καλούς χάριζε όμορφη καλωσύνη». ]. Ο Θεός θέλει να γνωρίζομε πολύ καλά ότι ο Θεός βρίσκεται πανταχού. Ο Χριστός βεβαιώνει ότι η πορεία του ανθρώπου δεν σταματά στην παρούσα ζωήν, αλλά ότι υπάρχει και μας περιμένει ένα τρομερό δικαστήριο, που θα επιβραβεύσει όλες τις καλές πράξεις και θα τιμωρήσει τις κακές».

[ Ο Θεός υπάρχει πανταχού και πληροί τα πάντα. Αν αυτό το πιστεύεις ακράδαντα, ελεείς πρόθυμα και διατηρείς την γαλήνη σου. ΟΙ κενόδοξοι εγκαταλείπουν και τον Θεό και τους ανθρώπους. Αντίθετα οι ταπεινοί ( όσοι αποφεύγουν τον έπαινο) ,κερδίζουν και τα δύο. Ο Θεός βλέπει την κρυφή ελεημοσύνη και γενικά κάθε κρυφή αρετή και δοξάζει τους ταπεινούς και σε τούτη την ζωήν και στην άλλην. Αν εσύ κρύβεις την ελεημοσύνη, την αρετήν σου, σίγουρα θα την φανερώσει ο Θεός ) .

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗΝ»

ΤΕΥΧΟΣ 10^ΟΝ

Εκδόσεις «ΛΥΧΝΙΑ»

Αθήνα

Ο Άγιος Νικόλαος - Μύθοι και αλήθειες

Πέμπτη, 05 Δεκεμβρίου, 2013 | 

Φωτογραφίες Γιώργος Φερδής | Δόγμα

 

Ο Άγιος Νικόλαος έζησε στα Μύρα της Λυκίας. Σε νεαρή ηλικία έμεινε ορφανός και κληρονόμος μιας μεγάλης περιουσίας. Από πολύ νωρίς χειροτονήθηκε ιερέας, ύστερα ηγούμενος της Μονής Σιών και στη συνέχεια επίσκοπος.

Από την θέση αυτή ανέπτυξε έντονη δράση για την προστασία των φτωχών και των απόρων ιδρύοντας νοσοκομεία και διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα.

Σύμφωνα με την παράδοση, ήταν προικισμένος με το χάρισμα της θαυματουργίας. Αναφέρονται πλείστα θαύματα του Αγίου όπως η απελευθέρωση τριών στρατηλατών, θεραπείες νοσούντων και αποκαταστάσεις φτωχών. Ο Άγιος Νικόλαος απεδήμησε ειρηνικά στις 6 Δεκεμβρίου του έτους 343.

Μετά την κοίμησή του ονομάστηκε «μυροβλύτης», καθώς τα λείψανά του άρχισαν να αναβλύζουν άγιο μύρο.

Τα λείψανά του διατηρήθηκαν στα Μύρα της Λυκίας έως και τον 11ο αι. Το 1087 κάποιοι ναύτες τα αφαίρεσαν και τα μετέφεραν στην Ιταλία, στην πόλη Μπάρι, όπου τοποθετήθηκαν στο ναό του Αγ. Στεφάνου. Λέγεται ότι κατά την τέλεση της θ.λειτουργίας άρχισε να αναβλύζει τόσο πολύ μύρο από τα ιερά λείψανα, που οι πιστοί το μάζευαν σε δοχεία για θεραπεία από διάφορες αρρώστιες, ενώ πολλοί λιποθύμησαν από την έντονη ευωδία του.

Ο καθηγητής της Ανατομίας του Πανεπιστημίου του Μπάρι Luigi Martino συνέθεσε τη μορφή του Αγίου Νικολάου με βάση τα οστά της κάρας του και το αποτέλεσμα έμοιαζε με τη μορφή του Αγίου όπως εικονίζεται στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Ισιδώρου της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου Βενετίας.

Ο Άγιος Νικόλαος θεωρείται ο κατ' εξοχήν προστάτης των Ναυτικών καθώς και του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού και Λιμενικού Σώματος, γιατί στον βίο του αναφέρονται πολλά θαύματα που έχουν σχέση με τη θάλασσα. Για το λόγο αυτό, όλα τα πλοία του πολεμικού ναυτικού, καθώς και όλα τα εμπορικά, φέρουν την εικόνα του.

Ο σημαντικότερος ναός του Αγίου στην Ελλάδα βρίσκεται στα Ψαρά. «Η Μητρόπολη του Αιγαίου» όπως έχει χαρακτηριστεί, άρχισε να κτίζεται το 1785 με μάρμαρα που μετέφεραν οι Ψαριανοί από τα Θυμιανά της Χίου, από νησιά του Αιγαίου, αλλά και από τη Μάλτα και τη Μασσαλία, ενώ οι Ψαριανές έδιναν κεράσματα στους εργάτες μέσα στα πιο όμορφα πιάτα που είχαν στο νοικοκυριό τους.

Όταν τελείωσε το χτίσιμο τα πήραν οι εργάτες και τα εντοίχισαν στο εξωτερικό του ναού και μέχρι σήμερα υπάρχουν ως μαρτυρία της ευλάβειας και της προσφοράς. Ο ναός φτάνει τα 24 μέτρα ύψος και λέγεται ότι εκεί προσκύνησε ο Κανάρης πριν να ξεκινήσει για το μεγάλο του κατόρθωμα.

Στη Δύση η γιορτή του Αγίου Νικολάου, που λέγεται Santa Claus, συνδέεται με τα Χριστούγεννα και με την ανταλλαγή δώρων που γίνεται τότε.

Στην Ελλάδα ταυτίζεται η μορφή του Άγιου Βασίλη (Santa Claus) που φοράει κόκκινα ρούχα και έχει λευκή γενειάδα με τον Μέγα Βασίλειο, στην ουσία όμως ο συμβολισμός αναφέρεται στον Άγιο Νικόλαο και περιέχει στοιχεία από παγανιστικές, προχριστιανικές δοξασίες για τον "πατέρα του χιονιού" κτλ.