Γέροντος Μωυσέως Αγιορείτου: Η αποκάλυψη του Θεού στη ζωή μας

Ζούμε σε μία εποχή που επικρατεί γενική αναστάτωση , ταραχή, κρίση , αμφισβήτηση και κατάρρευση ιδεών, αρχών, ηθών και βάσεων. Η αδιαφάνεια, η απληστία, ο κορεσμός, η αλλοτρίωση κυριαρχεί στον κόσμο. Έχουμε μία έξαρση της φιλαρχίας, της φιλαυτίας, της φιλοδοξίας, της φιληδονίας, της φιλοκτησίας και της φιλαργυρίας. Τεράστιες οικολογικές καταστροφές σε όλο τον πλανήτη δυσχαιρένουν τη ζωή των ανθρώπων. Τ’ απαράγραπτα ανθρώπινα δικαιώματα λειτουργούν συχνά σε βάρος των βασικών ανθρώπινων υποχρεώσεων. Επικρατεί το αντιευαγγελικό «μακαριότερο το να λαμβάνεις από το να δίνεις». Αμφισβητούνται ηθικές αρχές, λογικές βάσεις, αρχαίες αξίες. Προβάλλονται νοσηρές ιδιαιτερότητες και αποκρουστικές φαυλότητες. Βρισκόμαστε στην εκπλήρωση της προφητείας του Μ. Αντωνίου: «Θα έλθει μία εποχή που οι τρελοί θα λένε τους γνωστικούς τρελούς και το αντίθετο».

Από την άλλη, μερικές φορές,  η Εκκλησία εξαντλεί το έργο της στη φιλανθρωπία. Όχι ότι δεν είναι ένα από τα έργα της, αλλά δεν είναι το μόνο και δεν είναι το κύριο. Το έργο αυτό το κάνει και το υπουργείο κοινωνικής προνοίας ( ή όπως αλλιώς τώρα λέγεται) , που βέβαια δεν το κάνει πάντοτε , κι ένας σύλλογος κι ένας μασώνος κι ένας αλλόθρησκος κι ένας άθεος. Οι νέοι μας δεν ζητούν από την Εκκλησία χρήματα και ψωμί, αλλά νόημα βαθύ και σκοπό βίου ορθό. Να μάθουν για το τί ζουν και πού πάνε, γιατί υπάρχουν, γιατί γεννήθηκαν και γιατί πεθαίνουν. Είναι πολύ κουραστικές οι ομιλίες θεολόγων που δεν τους μίλησε ο Θεός, τα στερεότυπα κηρύγματα, οι μεγαλόστομες ηθικολογίες, οι βερμπαλιστικές ρητορείες, οι διδασκαλίες δίχως προσωπικό αντίκρυσμα.

Στη σύγχρονη κοινωνία απουσιάζει η κοινωνία των προσώπων. Επικρατεί δυστυχώς ακοινωνησία και ασυνεννοησία, μοναξιά και ψυχρότητα. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι λίαν ανταγωνιστικές , εξουσιαστικές, ζηλόφθονες, υποκριτικές , αναληθείς, ανίερες. Δεν υπάρχει αλληλοκατανόηση, αλληλοπεριχώρηση, αλληλοσεβασμός. Αν οι όποιες ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι εν Χριστώ , εν αληθεία, εν αγάπη , έχουν σίγουρα ημερομηνία λήξεως. Δίχως τον Χριστό ανάμεσα στα πρόσωπα δεν υπάρχει κατανόηση, ανεκτικότητα, υπομονή και υποχωρητικότητα. Οι σύζυγοι , τ’ αδέλφια, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι συμμαθητές, οι συμφοιτητές, δεν μπορούν να συνευρεθούν, να συμπορευθούν, να συναντηθούν, να συνομιλήσουν και να συνεννοηθούν δίχως Χριστό.

Το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι μοναδικό, ιερό και ανεπανάληπτο μέσα σε όλη την παγκόσμια ιστορία. Το κάθε πρόσωπο είναι εντελώς διαφορετικό και χρειάζεται έναν ιδιαίτερο σεβασμό. Όλα τα πρόσωπα είναι πλασμένα κατ’ εικόνα Θεού. Δεν μπορεί λοιπόν ποτέ να μην είναι αξιοσέβαστα και αξιοτίμητα. Η διαφορετικότητα , η ανομοιότητα, η ιδιαιτερότητα, αποτελεί τελικά μία καταπληκτική συμμετρία. Η συνάντηση και συνεννόηση προσώπων αποτελεί αλληλοσυμπλήρωση και αρμονική σύνθεση. Δεν υπάρχουν οπωσδήποτε δύο όμοιοι άνθρωποι, ούτε μπορούν να υπάρξουν. Μόνο με την αγάπη και την ταπείνωση μπορούν να συναντηθούν και να ταυτισθούν ακόμη.

Ο άνθρωπος σήμερα έχει αυξήσει τρομερά τις γνώσεις του. Εντούτοις ενώ γνωρίζει τί γίνεται στα τέσσερα σημεία της γης και στο άπειρο σύμπαν, παραμένει άγνωστος ο πλησιέστερος εαυτός του. Έχουμε πληροφορίες από τους γαλαξίες, από τις πέντε ηπείρους και δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε με τον πλησίον μας. Στο τέλος όμως σίγουρα αυτά που γνωρίζουμε είναι πολύ λιγότερα από αυτά που δεν γνωρίζουμε. Η τεχνολογία αναπτύσσεται υπερβολικά και υπερθαύμαστα, η πρόληψη του κακού όμως είναι αδύνατη.

Γνωρίζουμε μόνο το 1/10 των λειτουργιών του εγκεφάλου μας. Ο άνθρωπος όσο μικρός είναι  τόσο και μεγάλος, όσο σοφός τόσο και ανόητος, όσο πλούσιος τόσο και φτωχός, όσο καλός τόσο και κακός. Γνωρίζουμε πολλά και αγνοούμε πιο πολλά. Είναι ένα ανεξήγητο και απύθμενο μυστήριο ο κάθε άνθρωπος. Τί επιλέγει και γιατί αγαπά αυτό και όχι το άλλο, γιατί μισεί τόσο θανάσιμα κάτι, γιατί κλαίει, πώς πονά, γιατί εκφράζεται έτσι, γιατί υβρίζει και κραυγάζει, πώς μελαγχολεί, πότε φοβάται, η ποικιλία, η διαφορετικότητα, η άποψη, η έφεση, η δημιουργικότητα, η επιλογή, η ανατομία, η ψυχοσύνθεση, ο χαρακτήρας, το ύφος, το ήθος, ο ατομισμός. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά τον ξεχωρίζουν και τον διακρίνουν με το άφθαστο μεγαλείο της ιερής μοναδικότητας.

Ο νέος που ενδιαφέρεται διερωτάται σχετικά με τη σύνδεση της ψυχής και σώματος, τί ακριβώς είναι η ψυχή και τί είναι ο θάνατος. Ποιά είναι η ηθική η απαραίτητη για τη διατήρηση της ιερότητας της ζωής. Πότε αρχίζει και πότε τελειώνει η ζωή δεν είναι πάντοτε ακριβώς γνωστό. Η ζωή δεν ορίζεται από κοσμικούς νόμους, γιατί είναι μυστήριο δυσερμήνευτο. Ο επίσκοπος Μεσογαίας Νικόλαος λέγει «είμαστε απίστευτα μικροί, υπερβολικά μόνοι, πολύ στιγμιαίοι για τους κοσμικούς χρόνους για να πούμε: α ) ότι γνωρίζουμε τον κόσμο, β) ότι τον κατανοούμε, και γ ) ότι μπορούμε να επικοινωνούμε».

Παρά την τόση επικοινωνία και συναναστροφή, ο σύγχρονος άνθρωπος πάσχει από μεγάλη μοναξιά. Παρά την τόση γνώση κατανοούμε ότι έχουμε μεγάλη άγνοια. Η μοναξιά μας και η άγνοιά μας συναντιούνται στη μοναδικότητά μας. Η επιστημονική πλούσια γνώση θέλει να εξοβελίσει τον Θεό. θεωρεί πως μπορεί να προχωρήσει δίχως την παρουσία της δυνάμεώς Του και πολύ περισσότερο δίχως τη βοήθειά Του. Ο επιστήμονας  εμπιστεύεται τις γνώσεις και τις δυνάμεις του και δεν θέλει καμιά άλλη συμπαράσταση. Ο Γέροντας Παϊσιος  έλεγε πως «όλα τα θέματα τα συζητώ, εκτός από το περί υπάρξεως Θεού. Είναι σαν να μου λες ότι δεν γεννήθηκες από μάνα ή ότι το ράσο μου δεν είναι μαύρο. Τί συζήτηση να κάνουμε;». «Εδώ βρε παλληκάρια», έλεγε σε δυο φοιτητές που τον επισκέφθηκαν, «και τ’ άλογα ζώα πιστεύουν στον Θεό και δεν πιστεύει ο λογικός άνθρωπος;». Την ώρα εκείνη περνούσε μία σαύρα. Της λέει ο Γέροντας: «Υπάρχει Θεός; Και η σαύρα ένευσε καταφατικά το κεφάλι της». ( Σε μια παραλλαγή άκουσα ότι αυτό το ίδιο γεγονός ότι δήθεν μίλησε η σαύρα και με ψιλή φωνή είπε: «Ναι, υπάρχει Θεός») .

Σε όλη την Ορθόδοξη Ανατολή δεν ανεφύη τέτοιο ερώτημα ποτέ. Οι άνθρωποι μπορούσαν ν’ αμαρτάνουν, αλλά ποτέ δεν τους πέρασε από το νου η ιδέα , μήπως και δεν υπάρχει ο Θεός. Γι’ αυτό και κανένας από τους θεοφώτιστους αγίους πατέρες δεν έγραψε λόγο που ν’  αποδεικνύει την ύπαρξη του Θεού. Το ερώτημα αυτό κατασκευάσθηκε στην ορθολογιστική και λογοκρατούμενη Δύση. Η Ορθόδοξη Παράδοση, πίστη και ζωή, δεν ασχολήθηκε ποτέ με το ερώτημα αν υπάρχει Θεός. Μίλησε μόνο για τη βέβαιη παρουσία Του. Ο Θεός δεν αποδεικνύεται επιστημονικά. Αν αποδεικνυόταν έτσι, δεν θ’ άξιζε να πιστεύουμε. Πρόκειται για ματαιοπονία μάλλον. Ο Θεός βιώνεται και αποκαλύπτεται∙ δεν ανακαλύπτεται, ούτε αναδεικνύεται. Μόνο βιούμενος ο Θεός κοινωνείται από το πλάσμα του και γεμίζει χαρά η ζωή του.

Δεν κατανοείται ο ακατανόητος, δεν χωρείται ο αχώρητος. Ο νους θα πρέπει να κατέβει στην καθαρή καρδιά , κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, για να συναντήσει, γνωρίσει και οικειωθεί τον Θεό. Το μυστήριο δεν ερευνάται, δεν εξιχνιάζεται, δεν κατανοείται αλλά βιώνεται εμπειρικά και κοινωνείται απερινόητα. Ο Θεός δεν είναι απρόσιτος αλλά προσιτός και οικείος κατά τις άκτιστες ενέργειές του. Ο Θεός είναι παντέλειος , παντοδύναμος, πανυπεράγαθος, πανδίκαιος. Η δικαιοσύνη Του δεν αναιρεί την αγάπη Του. Η δικαιοσύνη Του δεν τον κάνει τιμωρό κι εκδικητικό…

…Ο άγιος Λουκάς , αρχιεπίσκοπος Κριμαίας ,λέγει:  «Πιστεύουμε με όλη την καρδιά  μας, ότι πάνω απ’ αυτό τον πνευματικό και τον υλικό κόσμο υπάρχει  Μέγας και Παντοδύναμος Θεός. Αυτό που εμείς αμφισβητούμε είναι το δικαίωμα της επιστήμης να ερευνά με τις μεθόδους της στον πνευματικό κόσμο. Διότι ο πνευματικός κόσμος δεν ερευνάται  με τις μεθόδους που ερευνούν τον υλικό κόσμο. Οι μέθοδοι αυτές είναι εντελώς ακατάλληλες για να ερευνούμε τον πνευματικό κόσμο. Από πού γνωρίζουμε ότι υπάρχει ο πνευματικός κόσμος; Ποιός μας είπε ότι υπάρχει; Αν μας το ρωτήσουν οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στη θεία αποκάλυψη, θα τους απαντήσουμε το εξής: “μας το είπε η καρδιά μας”… Είναι η γνώση μέσω καρδιάς. Η καρδιά μας δεν είναι το μόνο κεντρικό όργανο του κυκλοφορικού συστήματος, είναι και το όργανο με το ποίο γνωρίζουμε τον άλλο κόσμο και αποκτάμε την ανώτατη γνώση. Είναι το όργανο που μας δίνει τη δυνατότητα να επικοινωνούμε με τον Θεό και τον άνω κόσμο».

Νομίζουμε ότι βρισκόμαστε στο κεντρικό σημείο του θέματός μας. Έχει μεγάλη σημασία για την ορθόδοξη πνευματική ζωή η κατάσταση αυτή του κεντρικού οργάνου του σώματός μας που μας δίνει ζωή. Η καθαρότητα της καρδιάς είναι απαραίτητη για τη θέα του Θεού. Γι’ αυτό ο προφητάναξ Δαβίδ έλεγε στους ψαλμούς του: «Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ ὁ Θεός». Αντίθετα, η μη καθαρότητα της καρδιάς αδυνατεί να πλησιάσει τον Θεό. Μάλιστα λέγει ο ψαλμωδός: «Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός». Η αθεΐα προέρχεται από ακαθαρσία της καρδιάς και μάλιστα αποτελεί ψυχική νόσο, παραφροσύνη. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει πως ο Θεός έχει μια αδυναμία: αδυνατεί να σκηνώσει στην ακαθαρσία. Γι ‘ αυτό η Εκκλησία μας και οι θεοφώτιστοι πατέρες της μιλούν συνεχώς για νήψη, κάθαρση, μετάνοια, δάκρυα, άσκηση, αγρυπνία, νηστεία και προσευχή.

Ειλικρινά λυπάμαι πολύ γι’ αυτά που λέγουν διάφοροι κατά της Εκκλησίας μας. Δεν κατανοούν καθόλου το περιεχόμενο της πίστεώς μας κι όμως το κατηγορούν και το σπιλώνουν. Χαίρομαι πολύ όταν συναντώ απλούς ανθρώπους κι έχουν μια πηγαία, θερμή, αταλάντευτη και ορθή πίστη. Τους χαίρομαι και τους ζηλεύω αληθινά. Μου έγραφε προ καιρού μια φτωχή γυναίκα από την επαρχία:

«Έλαβα το γράμμα σου και πήρα χαρά πνευματική και σ’ ευχαριστώ από ψυχής. Το Άγιον Όρος δεν βγαίνει ποτέ από μέσα από την ψυχή μου, γι’ αυτό ό,τι λάβω από αυτό, μου το στέλνει η Παναγία μας και παίρνω κουράγιο και χαρά. Πολλές φορές σ’ ευχαριστώ. Το διαβάζω και σεργιανίζω κι εγώ στα ευλογημένα μονοπάτια του Αγίου Όρους . Ναι, το χτυπούν, γιατί δεν μπορούν να το βλέπουν, ο πειρασμός και οι άθεοι άνθρωποι. Από χρόνια το πολεμούν, γιατί δεν ενδιαφέρονται για την πίστη μας. Λέω: “Παναγία μου, καθάρισε το Περιβόλι σου, για να ηρεμήσουν οι άγιοι σου εργάτες , οι μοναχοί , που σε δοξολογούν. Αυτοί είναι τα λουλούδια σου που το στολίζουν. Πότιζέ τα με τη χάρη σου να είναι πάντα ανθισμένα και στείλε την ευωδία τους σε όλο τον κόσμο”. Τα γραφτά σου είναι μία θεϊκή γέφυρα , που φέρνει κι εμάς στον άγιο τόπο σου. Κάνω ό,τι είναι δυνατόν, αλλά τα κακά και τα εμπόδια φυτρώνουν στον  δρόμο μου κάθε ώρα και ζητάω τη βοήθεια της Παναγίας μας ,να μου δίνει υπομονή και υγεία, που δεν την έχω, για να μπορώ να στέκω. Στις δύσκολές μου στιγμές λέω: “Παναγία μου βοήθει μοι” και την ευχή και ανακουφίζομαι. Όλο προσευχή κάνω. Μα και γιατί να πρωτοκάμω προσευχή; Για δικούς , για εχθρούς, για την Εκκλησία μας, για τα μοναστήρια μας; Ύστερα ο Θεός εμένα θ’ ακούσει την αμαρτωλή; Εγώ απάγκιο μου και χαρά μου έχω την εκκλησιά. Και το φαρμακείο μου για την αρρώστια μου εκεί το βρίσκω, είναι η προσευχή… Διαβάζω για το Άγιον Όρος και ανεβαίνω στον ουρανό. Ο Θεός να πληθαίνει τους αγίους ανθρώπους πάνω στη γη, για να φωτίζουν τα σκοτάδια μας.

Μια μάνα αμαρτωλή.

Μη με γράφεις κυρία, δεν αξίζω».

Δεν είναι μια καταπληκτική επιστολή; Μια απλή, φτωχή, άρρωστη, γριά γυναίκα να πώς εκφράζεται. Ποιος μορφωμένος θα ‘γραφε έτσι;

Είναι δυστυχισμένος όποιος δεν γνωρίζει τον Θεό κι ας έχει όλα τα πλούτη και τις δόξες του κόσμου. Η γυναίκα της επιστολής είναι μακαρία κι ας είναι φτωχή. Έχει βρει τον προσανατολισμό της. Κρατά την πίστη της με αγάπη και αφοσίωση. Υπάρχουν πολλοί κρυμμένοι τέτοιοι άνθρωποι. Αυτοί βαστούν τον κόσμο. Σήμερα δεν υπάρχουν διωγμοί για να μαρτυρήσει κανείς για τον Χριστό. Μπορεί όμως να τον ομολογεί καθημερινά με διάφορους τρόπους. Οι ευκαιρίες είναι πολλές και οι προκλήσεις διάφορες. Μαρτύριο είναι να υπομένεις τις δυσκολίες του πλησίον , τους πόνους της ασθένειας, της χηρείας, της ορφάνιας, της απόρριψης. Μαρτύριο είναι ν’ απαρνηθεί κανείς τον εαυτό του. Ν’ αρνηθεί εκούσια τον ανέντιμο πλούτο, τις κοσμικές απολαύσεις, τις τιμές, τα μεγαλεία, τις δόξες και γενικώς ό,τι ικανοποιεί και χαροποιεί τη σάρκα…

(συνεχίζεται)

Πηγή: «ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

παθοκτονία

πρόσκληση μετανοίας

σε καιρούς κρίσεως»

Εκδόσεις : Εν πλω

Το κύκνειο άσμα του Αγίου Λουκά

Όπως σημειώσαμε, στο διαμέρισμα των Βόινο-Γιασενέτσκι φυλάσσονται πολλά προσωπικά αντικείμενα του Αγίου. Κάποια απ’ αυτά παραχώρησαν στο μουσείο της μονής της Αγίας Τριάδος στη Συμφερούπολη και κάποια στην ιερά μονή Σαγματά. Οι συγγενείς του Αγίου φυλάσσουν κι ένα ακόμη κειμήλιο : την πνευματική διαθήκη του Αγίου προς τα παιδιά και τα εγγόνια του. Είναι το κύκνειο άσμα του Αγίου. Την  υπαγόρευσε στη γραμματέα του Ε. Λέικφλεντ.

Στην αυτοτελή έκδοση της «Διαθήκης» το 2009 γράφαμε μεταξύ των άλλων:

«… Η Πνευματική Διαθήκη απευθύνεται στα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα του Αγίου. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι μαζί με τον πατέρα υπέφεραν και τα τέσσερα παιδιά του. Δοκίμασαν την πίκρα της διπλής ορφάνιας και του κατατρεγμού. Θεωρούνταν παιδιά ενός «εχθρού του λαού» και αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες. Επόμενο ήταν να θεωρούν ακατανόητη την απόφαση του πατέρα τους να ιερωθεί. Για όλα τα δεινά που υπέστη η οικογένεια θεωρούσαν υπεύθυνη την Εκκλησία. Και το ερώτημα που συνεχώς ταλάνιζε τις ψυχές τους, όπως και πολλούς ανθρώπους που τον γνώρισαν ήταν: Γιατί ένας διάσημος και τόσο επιτυχημένος καθηγητής της χειρουργικής πήρε μία τόσο μεγάλη  απόφαση , να χειροτονηθεί ιερέας και μάλιστα σε μία περίοδο διωγμού της Εκκλησίας; Πώς ένας δοξασμένος επιστήμονας αφιερώθηκε στην υπηρεσία μιας “ξεπερασμένης υπόθεσης” , της θρησκείας; Τί είχε να κερδίσει ο μεγάλος αυτός δεξιοτέχνης της χειρουργικής από την ιερωσύνη;

»Σε πολλές επιστολές του ο Άγιος προσπαθεί να απολογηθεί και να εξηγήσει στα παιδιά του το λόγο που αποφάσισε να πάρει αυτόν τον μαρτυρικό δρόμο. Τα παιδιά του δείχνουν να μην τον καταλαβαίνουν. Και αυτός ήταν ένας ακόμη σταυρός για τον Άγιο Λουκά . Ως το θάνατό του δεν έπαυε να νουθετεί και, κυρίως να προσεύχεται για τα παιδιά του, όπου είχαν τόσο πολύ επηρεασθεί , όπως και όλη η γενιά τους, από την αντιθρησκευτική προπαγάνδα.

» Είναι συγκινητικό το γράμμα που απευθύνει στο μεγαλύτερο γιο του Μιχαήλ, στα μέσα στης δεκαετίας του ’40.

“Να θυμάσαι , Μιχαήλ, ότι ο μοναχικός μου βίος και ο όρκος που έδωσα , το αξίωμά μου, η απόφαση να υπηρετώ τον Κύριο, αποτελούν για μένα το μεγαλύτερο ιερό και το πρώτιστο καθήκον. Ειλικρινά και εξ όλης της καρδίας απαρνήθηκα τα εγκόσμια και την ιατρική μου καριέρα, η οποία, βέβαια, θα μπορούσε να ήταν πολύ επιτυχημένη, αλλά τώρα δεν έχει καμμιά σημασία για μένα. Όλη η χαρά μου και όλη η ζωή μου είναι να υπηρετώ τον Κύριο, τον οποίο πιστεύω”.

»Το καλοκαίρι του 1956 ο Άγιος βρίσκεται στην πόλη Αλούστα της Κριμαίας. Έχει χάσει την όρασή του. Κοντεύει να κλείσει τα ογδόντα του και νιώθει πως οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν. Αποφασίζει λοιπόν να συντάξει την Πνευματική Διαθήκη προς τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά του. Είναι μια ύστατη προσπάθεια να βοηθήσει τα παιδιά του να ξεφύγουν από τη μέγγενη του αθεϊσμού, να αντισταθούν στο αντίχριστο ρεύμα της εποχής, να ανακαλύψουν την “ύψιστη αλήθεια”, τον Ιησού Χριστό, τηρώντας τις άγιες εντολές Του και υπηρετώντας τους πονεμένους ανθρώπους, τους “ελαχίστους αδελφούς” του Ιησού Χριστού.

»Έχουμε την αίσθηση ότι η πνευματική διαθήκη του Αγίου είναι και σήμερα εξαιρετικά επίκαιρη. Απευθύνεται και σε όλους εμάς, τα πνευματικά του παιδιά, που τον τιμούμε και τον αγαπούμε.

»Ας γίνουμε κι εμείς μιμητές του. Και σύμφωνα με την υπόσχεσή του θα μας επισκιάζουν οι πρεσβείες και οι προσευχές του, τώρα που βρίσκεται μπροστά στον θρόνο του Θεού και Δημιουργού μας»…

Πηγή: «ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΙΑ

ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΛΟΥΚΑ

Στους τόπους που έζησε, με τους ανθρώπους  που τον γνώρισαν

ΡΩΣΙΚΟΣ ΒΟΡΡΑΣ ΜΟΣΧΑ ΤΑΜΠΩΦ ΟΔΗΣΣΟΣ»

ΑΡΧΙΜ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ

Τόμος β΄

ΑΘΗΝΑ 2013

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΡΦΥΡΑ

Σε κάποιον μοναχικό για την ταραχή της ψυχής.

Όλα τα έχεις, μόνο γαλήνη δεν έχεις. Όλα θα τα έδινες για τη γαλήνη, αλλά η γαλήνη, δεν έρχεται. Ήδη από την εποχή του πολέμου ταραχή βασιλεύει στην ψυχή σου. Διαρκώς σκέφτεσαι: «Πυροβόλησα στη μάχη, ίσως σκότωσα κάποιον . Ίσως η μάνα κάποιου να θλίβεται για την απώλεια του γιού της και μαζί η γυναίκα του, τα παιδιά του, τα αδέλφια του και οι άλλοι συγγενείς του. Ίσως καταριούνται τον δολοφόνο του και δολοφόνος είμαι εγώ. Ποιος ξέρει τι θα βρει εμένα και τα παιδιά μου;». Με τέτοιες σκέψεις περπατάς, εργάζεσαι, ξαπλώνεις και σηκώνεσαι. Η ταραχή και ο φόβος βασανίζουν άγρια την ψυχή σου.

Δεν ακούς σε κάθε λειτουργία τη θαρραλέα ευλογία της Εκκλησίας του Θεού: «Εἰρήνη πᾶσι»! Ειρήνη σε όλους! Ποιος άλλος στον κόσμο εκτός Εκκλησίας προφέρει αυτές τις υπέροχες λέξεις; Και αυτό το κάνει με θέρμη και με τόσο πλήρη και πολύπλευρη σημασία. Ειρήνη μεταξύ πολιτικών και πολιτών, ειρήνη εξωτερική και εσωτερική, ειρήνη μεταξύ ανθρώπων και λαών, ειρήνη με τον Θεό και με τη συνείδηση, ειρήνη με τους υποστηρικτές και με τους διώκτες, με τη ζωή και το θάνατο , με τη γη και τους ουρανούς , με μια λέξη «ειρήνη η υπερέχουσα πάντα νουν» ( Φιλιπ.4,7 ) .  Αυτήν την ειρήνη κηρύττει η Εκκλησία  σ’ όλες τις χώρες του κόσμου.

Να πώς μιλά ο χριστιανός ποιητής:

Αν η ζωή σε βασανίζει

νου και καρδιά σου παίρνει,

 αν με μοχθηρία στη σκλαβιά σε μαθαίνει

και αγάπη και πίστη σβήνει

γονάτισε με καυτά δάκρυα,

το βάθρο του Σταυρού αγκάλιασε

και θα συμφιλιωθείς με τους ουρανούς,

μ’  εσένα  και με τους ανθρώπους!

( Ρώσος ποιητής Νικήτας: Προσευχή ενός παιδιού)

Γονάτισε μπροστά στον Κύριο Ιησού Χριστό, την Άρχουσα ειρήνη, ακούμπησε το ματωμένο πόδι Του και η ειρήνη θα σου επιστραφεί. Γιατί αυτός είναι η ειρήνη μας ( Εφ. 2,14 ) .  Γι’ αυτό όταν η Εκκλησία λέει «Εἰρήνη πᾶσι» είναι σαν να λέει «Χριστός τοῖς πᾶσι! Ο Χριστός με όλους! Ο Χριστός σε όλα!». Αμήν.

Ο Χριστός να σου σώσει ειρήνη και ας είναι μαζί σου!

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Δεν φτάνει μόνο η πίστη…

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»

Εκδόσεις «εν πλώ»

«Έτη πολλά Δέσποτα»

ΜΑΞΙΜΟΣ ΧΑΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΣΕ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΙΓΝΑΤΙΟ:

«Έτη πολλά Δέσποτα»

Για τα 20χρονα της αρχιεροσύνης του στην Ι. Μ. Λαρίσης και Τυρνάβου

Ο βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος επισκέφθηκε στο αρχονταρίκι του Ι. Ν. Αγίου Νικολάου, την ημέρα της εορτής της Πεντηκοστής, τον Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιο, με αφορμή τη συμπλήρωση εικοσαετίας από τη χειροτονία του σε επίσκοπο, και του ευχήθηκε τα «έτη πολλά Δέσποτα».

Ο πρώην Υπουργός συνεχάρη τον Μητροπολίτη για το πολυσήμαντο ποιμαντικό έργο που επιτελεί στη Λάρισα. Όπως χαρακτηριστικά επισήμανε:

«Θεώρησα χρέος μου να ευχηθώ και επισήμως “τα έτη πολλά” στον Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιο, τον πράο επίσκοπο της υπομονής με τη βαθιά θεολογική κατάρτιση -την οποία μαρτυρά το πηγαίο κήρυγμά του-, με αφορμή τη συμπλήρωση είκοσι χρόνων από την ανάληψη του βαθμού της αρχιεροσύνης.

Στα είκοσι αυτά χρόνια, υπό την καθοδήγησή του, η τοπική μας εκκλησία έχει να επιδείξει πλούσιο και πολυσήμαντο έργο. Ιδιαίτερα στους δύσκολους καιρούς που διέρχεται η κοινωνία μας, σε μια εποχή κατά την οποία δοκιμάζεται η κοινωνική συνοχή, αναγνωρίζεται -ακόμη και από εκείνους που δεν βρίσκονται κοντά στην εκκλησία- η έντονη φιλανθρωπική δράση και το κοινωνικό έργο που αθόρυβα επιτελεί η Μητρόπολη Λαρίσης και Τυρνάβου.

Εύχομαι με τις πρεσβείες του πολιούχου μας Αγίου Αχιλλείου, του εκ Καππαδοκίας Αρχιεπισκόπου Λαρίσης, ο καλός Θεός να του δίνει υγεία και δύναμη για να διακονεί για πολλά χρόνια ακόμη την τοπική μας εκκλησία. Έτη πολλά Δέσποτα».

Ο κ. Χαρακόπουλος προσέφερε στον κ. Ιγνάτιο αντίτυπο του πρόσφατα επανεκδοθέντος βιβλίου του «Ρωμιοί της Καππαδοκίας».

Ο κ. Ιγνάτιος

Ο Σεβασμιώτατος ευχαριστώντας τον κ. Χαρακόπουλο εξήρε την προσωπικότητά του χαρακτηρίζοντάς τον ως «έναν έντιμο πολιτικό, μα κυρίως ένα γνήσιο εκκλησιαζόμενο πιστό, ο οποίος συνειδητά μετέχει των Ιερών Συνάξεων», ενώ επαίνεσε το πλούσιο συγγραφικό του έργο, ευχόμενος «να συνεχίζει με την ίδια δύναμη να εργάζεται και να προσφέρει από οιαδήποτε θέση του αναθέτει η Πολιτεία για το καλό της τοπικής κοινωνίας, αλλά και ολόκληρης της πατρίδος μας».

Εκκλησάκι Αγίου Πνεύματος Σερβίων 8-6-2014 φωτογραφίες

 

http://www.serviotikos.blogspot.gr/2014/06/8-6-2014.html

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου - Στην Αγία Πεντηκοστή

1. Είναι μεγάλα, αγαπητοί, και ξεπερνούν κάθε ανθρώπινη λογική τα χαρίσματα που μάς δώρησε σήμερα ο φιλάνθρωπος Θεός. Γι᾿ αυτό λοιπόν ας χαιρόμαστε όλοι μαζί και χορεύοντας από χαρά ας υμνήσουμε τον Κύριό μας. Γιατί η σημερινή ημέρα είναι για μάς εορτή καί πανήγυρη. Όπως δηλαδή η μία εποχή διαδέχεται την άλλη και το ένα ἡλιοστάσιο το άλλο, έτσι ακριβώς και στην Εκκλησία η μία ἑορτή διαδέχεται την άλλη και μάς πηγαίνουν από τη μία στην άλλη.
Πρίν από λίγες ημέρες λοιπόν ἑορτάσαμε τον σταυρό, το πάθος, την ανάσταση, ύστερα από αυτά την ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στον οὐρανό. Σήμερα όμως συναντήσαμε την ίδια την κορυφή τῶν αγαθών, φθάσαμε στη μητρόπολη των εορτών, βρισκόμαστε στην πραγματοποίηση τῆς ὑπόσχεσης του Κυρίου. «Γιατί ἄν εγώ φύγω», λέγει, «θα σας στείλω άλλον Παράκλητο καί δέ θά σας αφήσω ορφανούς» (Ἰω. 16, 7).
Είδατε ενδιαφέρον; είδατε άπειρη φιλανθρωπία; Πρίν από λίγες ημέρες ανέβηκε στόν ουρανό, ξανακάθισε στο βασιλικό θρόνο, πήρε τή θέση στά δεξιά τοῦ Πατέρα καί μας χαρίζει σήμερα τήν παρουσία του Αγίου Πνεύματος καί ἔτσι μᾶς δίνει τά ἄπειρα οὐράνια ἀγαθά. Γιατί, πες μου, ποιό ἀπό αὐτά πού συντελοῦν στή δική μας σωτηρία δεν το έχει δώσει το Άγιο Πνεύμα; Αυτό μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τήν πνευματική δουλεία, μᾶς καλεῖ στήν ἐλευθερία, μᾶς ὁδηγεῖ στήν υἱοθεσία καί, γενικά, μᾶς ξαναγεννᾶ ἀπό τήν ἀρχή, καί μᾶς ξεφορτώνει τό βαρύ καί ἀποκρουστικό φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν.
Μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος βλέπουμε τούς πολλούς ἱερεῖς καί ἔχουμε τά τάγματα τῶν διδασκάλων. Ἀπό τήν πηγή αὐτή βγῆκε καί τό προφητικό χάρισμα καί ἡ δύναμη νά θεραπεύουν ἀσθένειες. Καί ὅλα τά ὑπόλοιπα, τά ὁποῖα στολίζουν συνήθως τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ἀπό ἐκεῖ ἔχουν τήν προέλευση. Καί φωνάζει ὁ Παῦλος λέγοντας.«Ὅλα αὐτά τά χαρίσματα ἐνεργεῖ τό ἕνα καί μοναδικό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο τά μοιράζει χωριστά στόν καθένα ὅπως θέλει» (Α´ Κορ 12, 11). Ὅπως θέλει, λέγει, ὄχι ὅπως διατάχθηκε. Μοιράζει, δέν μοιράζεται. Ἔχει ἐξουσία, δέν βρίσκεται κάτω ἀπό ἐξουσία. Γιατί τήν ἴδια ἀκριβῶς ἐξουσία, πού βεβαίωσε στόν Πατέρα, ἀναθέτει ὁ Παῦλος καί στό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί ὅπως λέγει γιά τόν Πατέρα.«Ὁ Θεός εἶναι αὐτός πού ἐνεργεῖ τά πάντα σ᾿ ὅλους» (Α´ Κορ. 12, 6). Ἔτσι καί γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα. «Καί ὅλα αὐτά τά χαρίσματα», λέγει, «ἐνεργεῖ τό ἕνα καί μοναδικό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο τά μοιράζει χωριστά στόν καθένα ὅπως θέλει».
Εἶδες τέλεια ἐξουσία; Γιατί αὐτά πού ἔχουν τήν ἴδια οὐσία, εἶναι φανερό ὅτι ἔχουν καί τήν ἴδια ἐξουσία.καί αὐτά πού ἔχουν τήν ἴδια ἀξία, ἔχουν καί τήν ἴδια δύναμη καί τήν ἴδια ἐξουσία. Μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐπιτύχαμε τήν ἀπαλλαγή ἀπό τίς ἁμαρτίες καί ξεπλύναμε κάθε ἀκαθαρσία. Μέ τή χάρη του ἀπό ἄνθρωποι γίναμε ἄγγελοι, ὅσοι πλησιάσαμε τή χάρη του, χωρίς ν᾿ ἀλλάξουμε τή φύση μας, ἀλλά, πράγμα πού εἶναι πολύ πιό ἀξιοθαύμαστο, παραμένοντας στήν ἀνθρώπινη φύση δείχνουμε ἀγγελική συμπεριφορά.
Τέτοια είναι ἡ δύναμη του ἁγίου Πνεύματος. Και όπως ἡ φωτιά αὐτή πού βλέπουμε, όταν παραλάβει τον μαλακό πηλό, τόν κάνει σκληρό κεραμίδι, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἡ φωτιά του Αγίου Πνεύματος, ὅταν παραλάβει μία συνετή ψυχή, καί ἄν ἀκόμα τή βρει πιό μαλακή ἀπό τόν πηλό, τήν κάνει πιό σκληρή ἀπό τό σίδερο. Ἐπίσης αὐτόν πού πρίν ἀπό λίγο ἦταν μολυσμένος ἀπό τήν ἀκαθαρσία τῶν ἁμαρτιῶν, τόν κάνει ἀμέσως πιό λαμπρό ἀπό τόν ἥλιο.
Αυτά ακριβώς θέλοντας να μάς διδάξει ο μακάριος Παύλος φώναζε δυνατά λέγοντας. «Μήν πλανᾶστε.ούτε οι πόρνοι, ούτε οι ειδωλολάτρες, ούτε οι μοιχοί, ούτε οι θηλυπρεπείς, ούτε οἱ παιδεραστές, ούτε οι πλεονέκτες, ούτε οἱ κλέφτες, οὔτε οἱ μέθυσοι, ούτε ἐκεῖνοι πού περιπαίζουν καί βρίζουν, οὔτε οἱ ἅρπαγες θά κληρονομήσουν τή Βασιλεία του Θεού» (Α´ Κορ. 6, 9-10). Και αφού αρίθμησε όλα, κατά κάποιο τρόπο, τά εἴδη τῆς κακίας, καί ἀφοῦ μᾶς δίδαξε ὅτι οἱ ὑπεύθυνοι τέτοιων αμαρτημάτων ἀποξενώνονται ἀπό τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀμέσως πρόσθεσε·«Καί τέτοιοι ἤσαστε μερικοί από σας, ἀλλά λουσθήκατε από τά ἁμαρτήματα αὐτά, ἁγιασθήκατε καί γίνατε δίκαιοι» (Α´ Κορ. 6, 11).
Πές μου, πῶς καί μέ ποιόν τρόπο; γιατί αὐτό εἶναι πού θέλουμε νά μάθουμε. «Γιατί βαπτισθήκατε στ`όνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ», λέγει, «καί στή χάρη τοῦ Πνεύματος του Θεού μας». Εἶδες, ἀγαπητέ, τή δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; εἶδες ὅτι το Άγιο Πνεῦμα ἐξαφάνισε ὅλη ἐκείνη τήν κακία, καί ὅτι ἐκείνους πού ἦταν προηγουμένως ὑποδουλωμένοι στίς δικές τους ἁμαρτίες, τούς ἀνέβασε ἀμέσως στήν ὑψηλότερη τιμή;
2. Ποιός λοιπόν θά μπορούσε νά κλάψει καί νά θρηνήσει, ὅπως ἀξίζει, ἐκείνους πού ἐπιχειροῦν νά μιλούν περιφρονητικά γιά τήν ἀξία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐκείνους πού, σάν νά ἦταν τρελλοί, δέν κατόρθωσαν οὔτε οἱ πολλές εὐεργεσίες νά τούς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν ἀχαριστία τους, ἀλλά τολμοῦν νά κάνουν τά πάντα ἐναντίον της σωτηρίας τους, ἀποστερώντας τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅσο τούς εἶναι δυνατό, από τή θεϊκή του ἀξία, καί προσπαθοῦν νά τό κατεβάσουν στήν κατηγορία τῶν κτισμάτων; Ἐκείνους θά ἤθελα νά ἐρωτήσω. Γιά ποιό λόγο ἐσεῖς πολεμᾶτε τόσο πολύ τήν ἀξία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; ἤ καλύτερα, γιατί πολεμᾶτε τή σωτηρία σας, καί δέ θέλετε νά καταλάβετε τά λόγια πού εἶπε ὁ Σωτήρας στούς μαθητές του; «Πηγαίνετε νά διδάξετε ὅλους τούς λαούς, βαπτίζοντας αὐτούς στό ὄνομα τοῦ Πατέρα καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19). Εἶδες ὅτι ἔχουν ἰσότιμη ἀξία; Εἶδες ὅτι ἔχουν τέλεια συμφωνία; Εἶδες ὅτι ἡ Ἁγία Τριάδα εἶναι ἀδιαίρετη; Μήπως ὑπάρχει κάποια διαφορά ἤ ἀλλαγή ἤ ἔλλειψη; Γιατί τολμᾶτε νά παραποιεῖτε τά λόγια τοῦ Κυρίου;
Ἤ δέ γνωρίζετε ὅτι καί στά ἀνθρώπινα πράγματα, ἄν κάποιος ἐπιχειρήσει ποτέ ἤ τολμήσει, νά προσθέσει ἤ νά ἀφαιρέσει κάτι στίς διαταγές τοῦ βασιλιᾶ, πού εἶναι ὅμοιός μας καί ἔχει τήν ἴδια φύση μέ μᾶς, τόν τιμωροῦν μέ τή χειρότερη τιμωρία καί τίποτε δέν μπορεῖ νά τόν ἀπαλλάξει ἀπό τήν τιμωρία αὐτήν;
Ἐάν στήν περίπτωση τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει τόσο μεγάλος κίνδυνος, πῶς θά μποροῦσαν νά συγχωρηθοῦν ἐκεῖνοι πού εἶναι τόσο ἀπερίσκεπτοι καί πού προσπαθοῦν νά παραποιήσουν τά λόγια τοῦ Σωτήρα ὅλων μας καί πού δέ θέλουν ν᾿ ἀκούσουν οὔτε τόν Παῦλο, ὁ ὁποῖος ὅταν ὁμιλεῖ ἔχει μέσα του τό Χριστό καί φωνάζει μέ καθαρή φωνή καί λέγει.«Δέν εἶδε μάτι καί αὐτί δέν ἄκουσε καί ἀνθρώπινος νοῦς δέ φαντάστηκε ἐκεῖνα πού ἑτοίμασε ὁ Θεός γι᾿ αὐτούς πού τόν ἀγαποῦν» (Α´ Κορ. 2, 9);
Εάν λοιπόν δεν είδε μάτι, οὔτε αὐτί ἄκουσε, οὔτε ἀνθρώπινος νοῦς μπόρεσε νά κατανοήσει ἐκεῖνα πού ὁ Θεός ἑτοίμασε γι᾿ αὐτούς πού τόν ἀγαποῦν, πῶς θά μπορέσουμε ἐμεῖς, μακάριε Παῦλε, νά τά γνωρίσουμε; Περίμενε λίγο καί θ᾿ ἀκούσεις τόν Παῦλο νά φανερώνει καί αὐτό. Πρόσθεσε λοιπόν λέγοντας. «Σ᾿ ἐμᾶς ὅμως ὁ Θεός τά φανέρωσε με το Άγιο Πνεύμά του» (Α´ Κορ. 2, 10). Καί οὔτε ἐδῶ σταμάτησε, ἀλλά γιά νά δείξει καί τή μεγάλη δύναμή του, καθώς καί τό ὅτι ἔχει τήν ἴδια οὐσία μέ τόν Πατέρα καί τόν Υἱό, λέγει.«Γιατί τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐξετάζει τά πάντα, ακόμη καί τά κρυφά σχέδια τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. 2, 10).
Έπειτα θέλοντας να μας κάμει ακριβέστερη τή διδασκαλία του μέ παραδείγματα από τήν ἀνθρώπινη ζωή, πρόσθεσε.«Γιατί, ποιός ἄλλος ἀπό τούς ανθρώπους γνωρίζει τά ἰδιαίτερα του ανθρώπου, παρά μόνο τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι μέσα του; Έτσι καί τά ἰδιαίτερα τοῦ Θεοῦ κανένας ἄλλος δε γνωρίζει, παρά μόνο τό Πνεῦμα του Θεοῦ» (Α´ Κορ. 2, 11). Εἶδες τέλεια διδασκαλία; Όπως, λέγει, δέν είναι δυνατό νά γνωρίζει κανένας ἄλλος αὐτά πού εἶναι μέσα στή σκέψη ἑνός ἀνθρώπου, ἀλλά μόνος του ὁ καθένας γνωρίζει τά δικά του, ἔτσι καί τά ἰδιαίτερα τοῦ Θεοῦ κανένας δέ γνωρίζει, παρά μόνο τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι πολύ μεγάλο και μέ τό παραπάνω ἀρκετό γιά νά ἀποδείξει τήν ἀξία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Γιατί μας έφερε ένα παράδειγμα και μας λέγει καθαρά ὅτι δέν εἶναι δυνατό νά μή γνωρίζει ποτέ κάποιος από τούς ανθρώπους αὐτά πού εἶναι μέσα στή σκέψη του. Ὅπως λοιπόν αὐτό δέν είναι δυνατό νά γίνει, ἔτσι μέ τόση ἀκρίβεια, λέγει, το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει καί τα ιδιαίτερα του Θεού. Ἀλλά δέν ξέρω πῶς οὔτε μέ τά λόγια του αὐτά ο μακάριος Παύλος δέν πείθει ἐκείνους πού στρέφονται μόνοι τους ἐναντίον τῆς σωτηρίας τους καί κάνουν τόσο μεγάλο πόλεμο εναντίον της αξίας του Αγίου Πνεύματος, και όσο μπορούν το αποξενώνουν αὐτό από τή θεϊκή του ἀξία καί το κατεβάζουν στην ασήμαντη θέση των δημιουργημάτων. Αλλ᾿ αν και αυτοί συμπεριφέρονται ἐχθρικά καί εἶναι ἀντίθετοι στά λεγόμενα ἀπό τήν Αγία Γραφή, ἐμεῖς, αφού δεχόμαστε τά θεῖα δόγματα σάν ἀποκάλυψη πού κατέβηκε ἀπό τόν ουρανό, ἄς προσφέρουμε στόν Κύριο τή δοξολογία πού ἁρμόζει, δείχνοντας μαζί μέ τή σωστή πίστη καί τό ὅτι τηροῦμε ἀκριβῶς τήν ἀλήθεια.
Πρός αυτούς λοιπόν πού ἐπιχειροῦν νά διδάσκουν τά ἀντίθετα ἀπό ἐκεῖνα πού εἶπε το Άγιο Πνεύμα, είναι ἀρκετά ὅσα εἴπαμε, εἶναι ἀνάγκη ὅμως νά ποῦμε στή δική σας ἀγάπη, γιά ποιό λόγο δέ μᾶς χάρισε ὁ Κύριος ἀμέσως μετά τήν ἄνοδό του στόν οὐρανό τήν αἰτία τῶν τόσων ἀγαθῶν, ἀλλ᾿ ἄφησε πρῶτα νά περάσουν λίγες ἡμέρες καί νά μείνουν μόνοι τους οἱ μαθητές, καί ὕστερα ἔστειλε κάτω στή γῆ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτό δέν ἔγινε ἄσκοπα, οὔτε τυχαῖα. Επειδή δηλαδή γνώριζε ότι οι άνθρωποι δέ θαυμάζουν μ᾿ όμοιο τρόπο τά ἀγαθά πού ἔχουν στά χέρια τους, ούτε ἐκτιμοῦν τήν ἀξία πού πραγματικά ἔχουν ἐκεῖνα, πού εἶναι εὐχάριστα καί σημαντικά, ἄν δέν υπάρχουν καί τά ἀντίθετα. Εννοῶ περίπου τό ἑξῆς.γιατί πρέπει νά το πω σαφέστερα.
Ἐκεῖνος πού εἶναι ὑγιής καί δυνατός στό σώμα δέν αισθάνεται, οὔτε μπορεῖ νά ξέρει καλά, πόσα ἀγαθά τοῦ χάριζε ἡ ὑγεία, αν δέν ἀποκτήσει ἀρρωσταίνοντας πείρα καί τῆς ἀρρώστιας. Καί ἐκεῖνος πού βλέπει πάλι τήν ἡμέρα δέ θαυμάζει ὅπως πρέπει τό φῶς, ἐάν δέν τό διαδεχθεῖ τό σκοτάδι της νύχτας. Γιατί, πραγματικά, ἡ πείρα πού ἔχουμε γιά τά ἀντίθετα γίνεται πάντοτε σαφής διδάσκαλος γιά ἐκεῖνα, πού ἔτυχε νά ἀπολαύσουμε προηγουμένως.
Γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς καί τότε, ἐπειδή οἱ μαθητές εἶχαν ἀπολαύσει παρά πολλά ἀγαθά, ὅταν ἦταν μαζί τους ὁ Κύριος, καί ἦταν πολύ εὐτυχισμένοι ἐπειδή τόν συναναστρέφονταν (γιατί ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Παλαιστίνης ἔβλεπαν στά πρόσωπά τους σάν νά ἔβλεπαν σέ κάποια ἀστέρια, ἀφοῦ καί νεκρούς ἀνάσταιναν, καί λεπρούς καθάριζαν, καί δαιμόνια ἔδιωχναν, καί ἀρρώστιες θεράπευαν καί ἔκαναν καί πολλά ἄλλα θαύματα), ἐπειδή λοιπόν ἦταν τόσο σπουδαῖοι καί πασίγνωστοι, γι᾿ αὐτό τούς ἄφησε νά ἀποχωρισθοῦν γιά λίγο ἀπό τή δύναμη πού τούς βοηθοῦσε, ὥστε, ὅταν βρεθοῦν μόνοι τους, νά μάθουν τί τούς χάριζε ἡ παρουσία τῆς ἀγαθότητας τοῦ Κυρίου, καί, ἀφοῦ ἀντιληφθοῦν τά ἀγαθά τοῦ παρελθόντος, νά ὑποδεχθοῦν μέ μεγαλύτερη προθυμία τή δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Πραγματικά, ἐνῶ ἦταν στενοχωρημένοι, τούς παρηγόρησε, καί, ἐνῶ ἦταν σκυθρωποί καί θλιμμένοι γιά τό χωρισμό τους ἀπό τό Διδάσκαλο, τούς φώτισε μέ τό δικό του φῶς, καί, ἐνῶ ἦταν σχεδόν νεκροί, τούς ἀνέστησε καί σκόρπισε τό σύννεφο τῆς λύπης καί τούς ἔβγαλε ἀπό τή δύσκολη θέση.
Ἐπειδή δηλαδή εἶχαν ἀκούσει τά λόγια τοῦ Κυρίου, «Πηγαίνετε νά διδάξετε ὅλα τά ἔθνη», καί βρίσκονταν στή συνέχεια σέ δύσκολη θέση καί δέν ἤξεραν ποῦ πρέπει νά κατευθυνθεῖ ὁ καθένας καί σέ ποιό μέρος τῆς γῆς νά κηρύξει τό λόγο τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν καί μοιράζει στόν καθένα τά μέρη τῆς γῆς πού ἔπρεπε νά κηρύξει καί μέ τή γλώσσα πού ἔδωσε, σάν μέ κάποιο σημείωμα, γνωρίζει στόν καθένα τά ὅρια τῆς ἐξουσίας καί τῆς διδασκαλίας πού ἔπρεπε ν᾿ ἀναλάβει.
Γι᾿ αὐτό ἐμφανίσθηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν. Καί ὄχι μόνο γι᾿ αὐτό, ἀλλά γιά νά μᾶς θυμίσει καί κάποια παλιά ἱστορία. Ἐπειδή δηλαδή στά παλιά χρόνια παραλογίσθηκαν οἱ ἄνθρωποι καί θέλησαν νά κτίσουν ἕνα πύργο πού νά φθάνει ὥς τόν οὐρανό, καί μέ τή σύγχυση τῶν γλωσσῶν τους διέλυσε ὁ Θεός τήν κακή ἀπόφασή τους (αναφέρεται στόν πύργο της Βαβέλ. Βλ. Γεν. 11, 1-9), γι᾿ αυτό καί τώρα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν πετᾶ σ᾿ αὐτούς τό Ἅγιο Πνεῦμα, γιά νά ἑνώσει μ᾿ αυτό τήν οἰκουμένη πού ἦταν χωρισμένη.Καί ἔγινε κάτι ἀσυνήθιστο καί παράξενο. Γιατί ὅπως τότε στά παλιά χρόνια γλῶσσες χώρισαν τήν οικουμένη καί διέλυσαν τήν κακή συμφωνία, ἔτσι καί τώρα γλῶσσες ἕνωσαν τήν οἰκουμένη καί ὁδήγησαν σέ ὁμόνοια αὐτά πού ἦταν χωρισμένα.
Γι᾿ αὐτό λοιπόν εμφανίσθηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή γλωσσῶν καί σάν πύρινες γλῶσσες γιά τό ἀγκάθι τῆς ἁμαρτίας πού μεγάλωσε πολύ μέσα μας. Γιατί ὅπως ἡ γῆ, ὅταν δέν καλλιεργεῖται, ἐνῶ εἶναι γόνιμη καί πλούσια, βγάζει πολλά ἀγκάθια, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἐνῶ εἶναι καλή ἀπό τό δημιουργό της καί κατάλληλη γιά τα έργα τῆς αρετής, ἐπειδή δέ δέχθηκε τό ἄροτρο τῆς εὐσέβειας, οὔτε τό σπόρο της θεογνωσίας, βλάστησε μέσα μας τήν ἀσέβεια σάν ἀγκάθια καί ἄλλα άχρηστα φυτά. Καί ὅπως ἡ ἐπιφάνεια τῆς γῆς πολλές φορές δέ φαίνεται ἀπό τά πολλά ἀγκάθια καί τά ἄγρια χόρτα, ἔτσι καί ἡ εὐγένεια καί ἡ ἁγνότητα τῆς ψυχῆς μας δέ φαινόταν, μέχρις ὅτου ήλθε ὁ γεωργός τῆς ἀνθρώπινης φύσης, ἔβαλε τή φωτιά του Αγίου Πνεύματος, τήν καθάρισε καί τήν προετοίμασε νά δεχθεῖ τόν οὐράνιο σπόρο.
3. Τόσα πολλά και ακόμη περισσότερα υπήρξαν γιά μᾶς τά ἀγαθά ἀπό τή σημερινή ἡμέρα. Γι᾿ αὐτό, σας παρακαλώ, ας εορτάσουμε καί ἐμεῖς ἀνάλογα μέ τήν ἀξία τῶν ἀγαθῶν πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός, ὄχι στεφανώνοντας τήν πόλη, ἀλλά καλλωπίζοντας τίς ψυχές μας, όχι στολίζοντας τήν ἀγορά μέ παραπετάσματα, ἀλλά κάνοντας χαρούμενη τήν ψυχή μας μέ τά ἐνδύματα της αρετής γιά νά μπορέσουμε ἔτσι καί τή χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος νά ὑποδεχθοῦμε καί τούς καρπούς πού μᾶς προσφέρει ν᾿ ἀποκτήσουμε. Καί ποιός εἶναι ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ας ἀκούσουμε τόν Παῦλο πού λέγει.«Ο καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», λέγει, «εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη» (Γαλ. 5, 22). Πρόσεχε τήν ακρίβεια τῶν λέξεων καί τή σειρά τῆς διδασκαλίας. Ἔβαλε πρώτη τήν ἀγάπη καί ὕστερα ἀνάφερε τά ἄλλα. Φύτεψε τό δένδρο καί ὕστερα τόν καρπό. Ἔβαλε τά θεμέλια καί ὕστερα πρόσθεσε τήν οἰκοδομή. Άρχισε από τήν πηγή καί ὕστερα ἔφθασε στούς ποταμούς.
Πράγματι δέν μπορούμε να αισθανθούμε πρῶτα τή χαρά, ἄν δέ θεωρήσουμε πρῶτα ὅτι είναι δική μας ἡ χαρά τῶν ἄλλων καί ἄν δέ λογαριάσουμε ὅτι εἶναι δικά μας τά ἀγαθά τῶν συνανθρώπων μας. Καί αὐτά δέν εἶναι δυνατό ποτέ νά φανοῦν ἀπό τίποτε ἄλλο, ἄν δέ μᾶς κυριέψει ἡ δύναμη της αγάπης.Η αγάπη είναι ἡ ρίζα, ἡ πηγή καί ἡ μητέρα ὅλων τῶν ἀγαθῶν. Γιατί πράγματι σάν ρίζα κάνει νά βλαστήσουν ἄπειρα κλαδιά ἀρετῆς, σάν πηγή βγάζει πολλά νερά καί σάν μητέρα σφίγγει μέσα στήν ἀγκαλιά της ἐκείνους πού καταφεύγουν σ᾿ αὐτήν. Αὐτό ἀκριβῶς γνωρίζοντας και ο μακάριος Παῦλος ὀνόμασε τήν ἀγάπη καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Καί ἀλλοῦ τῆς χάρισε τόσο μεγάλο προτέρημα, ὥστε νά πεῖ ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ τέλεια τήρηση καί ἐκπλήρωση τοῦ νόμου.«Γιατί ἡ ἀγάπη», λέγει, «εἶναι ἡ τέλεια τήρηση καί ἐκπλήρωση τοῦ νόμου» (Ρωμ. 13, 10). Ὁ Κύριος τῶν πάντων δέ θεώρησε καμιά ἄλλη προϋπόθεση ἀρκετή καί ἀπόδειξη ἀξιόπιστη γιά νά φαίνονται οἱ μαθητές του, παρά μόνο τήν ἀγάπη, λέγοντας.«Μ᾿ αὐτό θά μάθουν ὅλοι ὅτι εἶστε μαθητές μου, ἐάν ἔχετε μεταξύ σας ἀγάπη» (Ἰω. 13, 35).
Γι᾿ αὐτό, σᾶς παρακαλῶ, ἄς καταφύγουμε ὅλοι σ᾿ αὐτήν, ἄς τήν ἀγκαλιάσουμε καί μ᾿ αὐτήν ἄς ὑποδεχθοῦμε τή σημερινή ἑορτή. Γιατί, ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, ἀδρανοῦν τά πάθη τῆς ψυχῆς. Ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, σταματοῦν οἱ παράλογες σαρκικές ἐπιθυμίες τῆς ψυχῆς. «Ἡ ἀγάπη», λέγει ὁ Παῦλος, «δέν ὑπερηφανεύεται, δέ φουσκώνει ἀπό ἐγωισμό, δέ φέρεται ἄσεμνα» (Α´ Κορ. 13, 4-5). Ἡ ἀγάπη δέν κάνει κακό στό συνάνθρωπο. Ὅπου κυβερνᾶ ἡ ἀγάπη, πουθενά δέν ὑπάρχει Κάιν νά σκοτώσει τόν ἀδελφό του.
Βγάλε ἀπό τήν καρδιά σου τήν πηγή τοῦ φθόνου, καί ἔβγαλες τόν ποταμό ὅλων τῶν κακῶν. Κόψε τή ρίζα, καί κατέστρεψες ταυτόχρονα καί τόν καρπό. Καί τά λέγω αὐτά, γιατί λυπᾶμαι περισσότερο ἐκείνους πού φθονοῦν, παρά ἐκείνους πού φθονοῦνται, γιατί ἐκεῖνοι εἶναι κυρίως πού ζημιώνονται πάρα πολύ καί πού προξενοῦν μεγάλη καταστροφή στόν ἑαυτό τους. Ἐπειδή γι᾿ αὐτούς πού φθονοῦνται ὁ φθόνος εἶναι, ἐάν τό θελήσουν, ἀφορμή γιά βράβευση.
Καί πρόσεχε, σε παρακαλώ, πως ο δίκαιος Ἄβελ ἐπαινεῖται καί ἀναφέρεται καθημερινά, καί ἡ σφαγή του ἔγινε γι᾿ αὐτόν ἀφορμή καλῆς φήμης. Καί αὐτός μετά τό θάνατό του ὁμιλεῖ ἐλεύθερα καί κατηγορεῖ μέ δυνατή φωνή τό δολοφόνο του. Ὁ Κάιν ὅμως, πού δῆθεν ἔμεινε στή ζωή, πῆρε τήν ἀμοιβή του ἀνάλογα μέ τά ἔργα του, καί ἔζησε ἐπάνω στή γῆ ἀναστενάζοντας καί τρέμοντας. Ὁ Ἄβελ ὅμως πού σκοτώθηκε καί ξαπλώθηκε νεκρός ἔδειξε μετά τό θάνατό του μεγαλύτερη παρρησία (Γεν. 9, 10). Καί ὅπως ἔκαμε ἐκεῖνον ἡ ἁμαρτία του νά ζεῖ πιό ἄθλια καί ἀπό τούς νεκρούς, ἔτσι ἔκαμε αὐτόν ἡ ἀρετή του νά λάμπει περισσότερο καί μετά τό θάνατό του.
Γι᾿ αυτό λοιπόν καί εμείς, γιά ν᾿ ἀποκτήσουμε μεγαλύτερη παρρησία καί σ᾿ αὐτή τή ζωή καί στήν ἄλλη, γιά νά ἀπολαύσουμε περισσότερη χαρά πού πηγάζει ἀπό τήν ἑορτή, ἄς καταστρέψουμε ὅλα τά ἀκάθαρτα ἐνδύματα τῆς ψυχῆς, ἄς γυμνωθοῦμε ιδιαίτερα ἀπό τό ἔνδυμα τοῦ φθόνου. Γιατί και αν ακόμη φανοῦμε ὅτι πετύχαμε πάρα πολλά, ὅλα θά τά χάσουμε, ὅταν μᾶς ἐνοχλεῖ τό πικρό καί ἄγριο αὐτό ἐλάττωμα, πού μακάρι νά το αποφύγουμε όλοι μας, καί ἰδιαίτερα αὐτοί πού σήμερα μέ τή χάρη του βαπτίσματος έβγαλαν τό παλιό ένδυμα των αμαρτημάτων τους καί πού μπορούν νά λάμπουν σάν τίς ακτίνες του ήλιου.
Εσείς λοιπόν, παρακαλώ, οι οποίοι υιοθετηθήκατε σήμερα ἀπό τό Θεό, οι οποίοι ντυθήκατε τό λαμπρό αὐτό φόρεμα, διατηρείστε μέ κάθε τρόπο τή χαρά, στήν ὁποία είστε τώρα, αφού φράξετε ἀπό παντοῦ τήν εἴσοδο στό διάβολο, ώστε νά ἀπολαύσετε αφθονότερη τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, καί νά μπορέσετε ν᾿ αποδώσετε καλά ἔργα ο ένας τριάντα,ο άλλος εξήντα, ο άλλος εκατό, καί νά αξιωθείτε νά συναντήσετε μέ παρρησία τό βασιλιά τῶν ουρανών, όταν πρόκειται να έλθει καί να μοιράσει τα απερίγραπτα αγαθά σ᾿ εκείνους που έζησαν ἐνάρετα τήν παρούσα ζωή, μέ τή βοήθεια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα και η δύναμη τώρα καί πάντοτε καί στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.http://www.youtube.com/watch?v=8O1Xa3E48zo

ΥΜΝΟΙ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ ΨΑΛΛΟΥΝ ΟΙ ΜΟΝΑΧΕΣ ΤΗΣ ΟΡΜΥΛΙΑΣ

-ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ ; - ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ !

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Υπό Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης
κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
Πενήντα μέρες μετά από την ένδοξη τριήμερη Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού η Αγία Ορθόδοξος μας Εκκλησία γιορτάζει την Πεντηκοστή. Η γιορτή αυτή είναι σημαντική για όλη την ανθρωπότητα, διότι είναι η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας. Είναι η Ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού, αρχίζει να λειτουργεί ως ζωντανός οργανισμός μέσα στο οποίο ο άνθρωπος βρίσκει την σωτηρία του. Είναι η Ημέρα, όπου εκπληρώνεται η υπόσχεση του Χριστού για την αποστολή του Αγίου Πνεύματος, του τρίτου Προσώπου της Αγίας Τριάδος. Είναι η Ημέρα, όπου το Άγιο Πνεύμα εμφανίστηκε ως γλώσσες φωτιάς και κάθισε πάνω στα κεφάλια των δώδεκα Αποστόλων και στους λοιπούς μαθητές χαρίζοντας στον καθένα ξένες γλώσσες και ανοίγοντας τον νουν και τις καρδιές τους. Είναι η Ημέρα, όπου ο Θεός καλεί όλη την ανθρωπότητα σε ενότητα της αληθινής Πίστης στον Χριστό, τον Μονογενή Του Υιό και Σωτήρα όλων.
Στις αρχές, η ανθρωπότητα ήταν ένα έθνος και μιλούσε μία γλώσσα (Γεν. 11:1). Ο άνθρωπος σκέφθηκε με υπερηφάνεια και θέλησε να κτίσει πύργο του οποίου η κορυφή θα έφθανε στον ουρανό. Έτσι, πίστευε, ότι το όνομα τους θα έμενε θαυμαστό σ’ όλες τις μεταγενέστερες γενεές (Γεν. 11:4). Ο Θεός βλέποντας τα έργα των ανθρώπων ότι ήσαν μάταια, κατέβηκε και σύγχυσε την γλώσσα τους και κανείς πλέον δεν μπορούσε να καταλάβει τον γείτονά του (Γεν. 11:7). Γι’ αυτό και ο τόπος εκείνος ονομάστηκε «Σύγχυση» και απ’ εκεί διασκορπίστηκαν οι άνθρωποι σ’ όλο το πρόσωπο της γης (Γεν. 11:8).
Ο άνθρωπος μακριά από τον Θεό αγωνίζεται για υλικά επιτεύγματα. Η καρδιά του εγκατέλειψε τον Ένα και Μόνον Αληθινό Θεό και λάτρευσε ψευδείς θεούς, που ο ίδιος κατασκεύασε με την φαντασία του. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, πολλοί αιώνες πέρασαν και ο άνθρωπος απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από την αληθινή θεογνωσία. Μέσα στην εσωτερική του πάλη και λαχτάρα για μια λογική εξήγηση στα φυσικά φαινόμενα γύρω του, πίστεψε, ότι πίσω από κάθε φυσικό φαινόμενο υπήρχε μια θεϊκή δύναμη που τους ονόμασε «θεούς».
Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός και Σωτήρας ήρθε στον κόσμο γεννηθείς από την Παρθένο Μαρία, την Θεοτόκο, και εκ Πνεύματος Αγίου και έγινε τέλειος άνθρωπος. Ο Λόγος του Θεού Πατρός έλαβε «σάρκα και εσκήνωσε εν ημίν» (Ιωάν. 1:14) ως ο μοναδικός Θεάνθρωπος. Μας φανέρωσε την αληθινή γνώση για τον Θεό. Μέσον της Σταυρικής Θυσίας Του, πρόσφερε την ευκαιρία στους ανθρώπους να γίνουν παιδιά του Θεού, όσοι θα πιστέψουν στο όνομά Του (Ιωάν. 1:11).
Εάν κάποιος αγαπά και πιστεύει στο Χριστό, θα λάβει το Άγιο Πνεύμα ως τον «Παράκλητο» που θα αναπαύεται μέσα του (Ιωάν. 14:17). Ο κόσμος ζει μέσα στην αμαρτία και αρνείται να δεχθεί τις αλήθειες του Θεού που μας αποκαλύφθηκαν από τον Υιό Του. Εκείνος που δεν έχει τον Υιό, ούτε τον Πατέρα έχει. Εκείνος που δεν πιστεύει στον Σωτήρα του κόσμου, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, και αρνείται να δεχτεί όλες τις θείες αλήθειες, που μας αποκαλύφτηκαν, δημιουργεί από μόνος του ψευδείς «θεούς» και ακολουθεί τους δικούς δρόμους.Κανένας στην ιστορία δεν τόλμησε να διακηρύξει: «Εγώ ειμί η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή» (Ιωάν. 14:6). Κανένας δεν μπορεί να έρθει προς τον Πατέρα μου εκτός μέσον του Χριστού. Πολλοί και μεγάλοι άνδρες πέρασαν στην Ιστορία. Πολλοί φιλόσοφοι μίλησαν με σοφία για τον Θεό, αλλά κανένας απ’ αυτούς δεν είπε ποτέ ότι είναι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή. Μόνον μέσον του Ιησού Χριστού, που είναι ο Υιός του Θεού, ο άνθρωπος μπορεί να βρεί τον δρόμο προς τον Πατέρα, διότι, όποιος είδε τον Υιό είδε και τον Πατέρα (Ιωάν. 14:9).
Αυτός είναι ο δρόμος που υποδεικνύεται από την Ορθόδοξό μας Εκκλησία σ’ όλους που επιθυμούν να τον ακολουθήσουν και να είναι μαζί με τον Χριστό. Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι το γνήσιο Σώμα του Χριστού που καθοδηγείται από το Άγιο Πνεύμα. Ο Χριστός μας δίδαξε λέγοντας: «Ἔτι πολλὰ ἔχω λέγειν ὑμῖν, ἀλλ’ οὐ δύνασθε βαστάζειν ἄρτι. ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἀλλ’ ὅσα ἂν ἀκούσῃ λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν» (Ιωάν. 16:12-13).Μέσα στο Σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας βρίσκει κανείς τον δρόμο για την σωτηρία. Έξω από την Εκκλησία κανείς δεν μπορεί να επιτύχει την σωτηρία του, διότι, εκείνος που αρνείται την Χάρη του Θεού που δίδεται στον άνθρωπο μέσα από τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας, αρνείται την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος που επιθυμεί να σώσει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος, όταν με την θέλησή του αρνείται να δεχθεί την σωτηρία, πραγματοποιεί την βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος (Λουκ. 12:10).Και όπως στη περίπτωση των εργατών που εργάστηκαν για το κτίσιμο της Κιβωτού, αλλά δεν πίστεψαν στο κήρυγμα του Νώε, και απέθαναν όλοι στον Κατακλυσμό· με παρόμοιο τρόπο όλοι εκείνοι που δεν έρχονται στην αληθινή θεογνωσία μέσα από την Εκκλησία αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να χάσουν την σωτηρία. Ο Χριστός απέθανε πάνω στο Σταυρό για να προσφέρει στον άνθρωπο το Πνεύμα της Αλήθειας (Ιωάν. 16:7), που μαρτυρεί για τον Χριστό (Ιωάν. 16:26) και αποκαλύπτει όσα ακούει (Ιωάν. 16:13).

Την ημέρα της Πεντηκοστής 18 διαφορετικά έθνη απ’ όλο τον κόσμο ήταν συγκεντρωμένα στην Ιερουσαλήμ και όλοι άκουσαν «καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι» (Πράξ. 2:2-4).
Κατ’ αυτή την Ημέρα η προφητεία του Προφήτη Ιωήλ πραγματοποιείται (Πράξ. 2:17-21). Ναι, αγαπητοί μου φίλοι, αυτή είναι η Ημέρα του Κυρίου. Αυτή είναι η Ημέρα, όπου το Άγιο Πνεύμα χύνεται σ’ όλους που αποδέχονται τον Λόγο του Θεού μ’ όλη τους την καρδιά, και μ’ όλη τους την ψυχή, και μ’ όλο τους το πνεύμα. Αυτή είναι η Ημέρα, όπου ο άνθρωπος γίνεται ναός του Ενός και Μόνου Αληθινού Θεού. Αυτή είναι η Ημέρα, όπου το Πανάγιο Πνεύμα δεν παραμένει έξω από τον άνθρωπο, αλλά μένει μέσα του. Αυτή είναι η Ημέρα, όπου το Άγιο Πνεύμα χαρίζει στον άνθρωπο, ανάλογα, τα χαρίσματά Του. Αυτή είναι η Ημέρα, όπου ο άνθρωπος γίνεται μέλος του Σώματος του Χριστού και μέσα από την Θεία Χάρη γίνεται άγιος και κατορθώνει την σωτηρία του.Ο άνθρωπος δεν βρίσκεται πλέον στο σκοτάδι, αλλά στέκεται μέσα στο Φως του Χριστού. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή, αγαπητοί μου φίλοι, το να είναι κανείς Ορθόδοξος Χριστιανός. Όταν βαπτιστήκαμε, λάβαμε την Δωρεά του Αγίου Πνεύματος και δεν έχομε ανάγκη από κανένα που βρίσκεται εκτός της Εκκλησίας νάρθει για να μας διδάξει ή και στη χειρότερη περίπτωση να μας παραπλανήσει.Η Χάρη του Αγίου Πνεύματος δόθηκε στον άνθρωπο, που πιστεύει στο Χριστό, όχι γιατί καταλαβαίνει κανείς με τη λογική του την Χάρη του Θεού, αλλά, γιατί ο Θεός μας αγαπά και γι’ αυτό μας χαρίζει δωρεά τα Χαρίσματά Του. Ο άνθρωπος με μόνη τη λογική είναι ανήμπορος να κατανοήσει τη Χάρη του Θεού.
Το Άγιο Πνεύμα ενεργεί μέσα από τα Ιερά Μυστήρια της Ορθοδόξου μας Εκκλησίας. Αυτός αγιάζει τους πιστούς. Αυτός είναι ο Χορηγός της Ζωής. Αυτός είναι που καθοδηγεί την Ορθόδοξο Εκκλησία, τους αγίους Πατέρες και τους πιστούς σ’ όλη την αλήθεια.Όταν βαπτίζεται κανείς, είτε ως βρέφος είτε ως ενήλικας, λαμβάνει την Δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός αγαπά όλους και επιθυμεί όλοι οι άνθρωποι, άσχετα την ηλικία τους, νάρθουν στην αληθινή γνώση του Θεού. Πουθενά στην Αγία Γραφή ο Χριστός έβαλε όριο ηλικίας. Όποτε αναφέρεται σε ενήλικας απαιτεί πίστη, αλλά όταν αναφέρεται σε βρέφη ή παιδιά, δεν απαιτεί τέτοιους όρους.
Αυτός είναι ο δρόμος που διδάσκει η Ορθόδοξος μας Εκκλησία. Αυτός είναι ο δρόμος που μας δίδαξαν οι Άγιοι Απόστολοι. Γι’ αυτό κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αλλάξει εκείνα που παραλάβαμε. Γι’ αυτό, όλοι οφείλομε να επαγρυπνούμε και να μη δίδουμε σημασία σε ψευδές διδασκαλίες, που είναι βλάσφημες κατά του Αγίου Πνεύματος. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να πέσει σε πνευματικές παγίδες και να παρασυρθεί από αιρετικούς που ισχυρίζονται ότι έχουν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος και ότι μιλούν τη γλώσσα του Θεού (γλωσσολαλία).Οφείλομε όχι μόνον να γνωρίζουμε, αλλά και να εφαρμόζουμε την Ορθόδοξο Πίστη μας. Έχομε μέσα μας την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, αλλά εναπομένει σε μας να ζούμε την ζωή που θέλει Εκείνος να ζούμε.
Για όσους απομακρύνθηκαν από την Αγία Ορθόδοξο Πίστη, ένα έχω να τους πω. Μετανοήσατε! Ταπεινωθείτε και επιστρέψατε. Μη μένετε στην πλάνη. Μη μένετε μακριά από την Εκκλησία. Ποια δικαιολογία μπορούμε να προβάλουμε στο Χριστό, όταν θα σταθούμε μπροστά Του;Αγαπητοί μου φίλοι, σήμερα γιορτάζουμε την Πεντηκοστή. Ας παρακαλέσουμε το Πανάγιο Πνεύμα να αναπαυθεί μέσα μας και να μας χαρίσει τις θείες Αλήθειες. Ας Τον παρα-καλέσουμε να είμαστε σε θέση να ομολογούμε καθημερινά την πίστη μας στον Κύριο και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό. Αμήν.

 http://www.enromiosini.gr

Eκοιμήθη ο Προηγούμενος της Μ. Γρηγορίου, Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης

 

Εκοιμήθη πριν λίγο ο προηγούμενος της Ιεράς Μονής Γρηγορίου του Αγίου Ορους, Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης, σύμφωνα με πληροφορίες του ΄΄Αγιορείτικου Βήματος΄΄.Τα τελευταία χρόνια ο γέροντας Γεώργιος ταλαιπωρούνταν με  σοβαρά προβλήματα υγείας και  για το λόγο αυτό τον περασμένο Μάρτιο αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τα καθήκοντα της ηγουμενίας του.

Ο π.Γεώργιος με παρελθόν στον κόσμο αξιοσημειώτης ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας επί τριάντα και πλέον έτη καθηγούνταν της εξαίρετης αδεφλότητας και μιας οικογένειας -κυψέλης με αδελφούς -πνευματικές μέλισσες, εμπνέοντας αυτούς σε κάθε λειτούργημα, έργο και διακόνημα και ατέρμονου αγώνα της μοναδικής Αθωνικής Πολιτείας.
Η εξόδιος Ακολουθία θα ψαλλεί σήμερα στις 5 το απόγευμα στο Μετόχι της Μονής Γρηγορίου στην Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης και αύριο, Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, η σωρός του θα μεταφερθεί στο Όρος για τον ενταφιασμό.

Κάτω: Ο π. Γεώργιος λίγο μετά την ανάληψη των ηγουμενικών καθηκόντων του.

 

Ο παπα- Ηλίας στο θεραπευτήριο «Ευαγγελισμός»

Ο παπα- Ηλίας στο θεραπευτήριο «Ευαγγελισμός» είχε ζεστό κονάκι για τον αποκαρδιωμένο. Κάθε μέρα από τις 4 το απόγευμα μέχρι τις δέκα το βράδυ παρείχε πλούσια νοσηλεία με πολλή υπομονή στους περιπεσόντας εις τους ληστάς και καυτηρίαζε και βαλσάμωνε ψυχές. Σε κανένα δεν αρνείτο να τον ακούση , όσο κουρασμένος και να ήταν. Πάντοτε με το επιτραχήλιο καθισμένος στην «ηλεκτρική καρέκλα», όπως συνήθιζε να την χαρακτηρίζη, άκουγε με πρόσωπο εκστατικό τον μετανοούντα. Έδειχνε ότι σε πρόσμενε στο εξομολογητήριο. Πόσα δεν άκουσε εκείνο το «περίπτερο» που είχε στήσει στην γωνιά της εκκλησιάς του Ευαγγελισμού. Για να διευκολύνη τους προσερχομένους στην εξομολόγηση, έγραψε μικρό βιβλίο, επιγράφοντας το «Γιατί δεν του ανοίγεις;», με εικόνα στο εξώφυλλο τον Κύριο που κτυπά την χωρίς μάνταλο πόρτα . Τις πρωινές ώρες περιεφέρετο στους θαλάμους των ασθενών κάθε μέρα. Παρηγορούσε, εξωμολογούσε και βοηθούσε τους εγκαταλελειμμένους. Πολλές φορές θεάθηκε μ’ ένα χαρτί στα χέρια να πηγαίνη από γραφείο σε γραφείο, για να βγάλει πιστοποιητικό απορίας για εγκαταλελειμμένους, μέχρι και αγιορείτες κελλιώτες και σκητιώτες. Παρακινούσε τους ασθενείς στην εξομολόγηση , χωρίς να γίνεται φορτικός και ανεπιθύμητος. Την γνώριζε καλά την τέχνη των τεχνών, την διαποίμανση των ψυχών. Στην εμμονή της αμαρτίας ήταν άτεγκτος, και μάλιστα στους ρασοφόρους. Είχε την εκτίμηση και τον σεβασμό όλου του προσωπικού.

Αργότερα τον έκαναν εκόντα-άκοντα επίσκοπο και σβήστηκε η εστία του Ευαγγελισμού. Πολλοί νοστάλγησαν τις θείες Λειτουργίες και τα απλά του και συγκροτημένα κηρύγματα∙ ιδιαιτέρως της εξομολόγησης την Χάρη. Τότε άκουσα να λέγη ένας Χριστιανός: «Χάσαμε τις εφεδρείες μας».

Ως επίσκοπο τον απέσυρε η Εκκλησία , γιατί δεν άντεχε καλόγερο στην υψηλή της αυλή…

Πετράδια της μίτρας του ήταν η απλότητα, το ευπροσήγορο και προσηνές, το φιλακόλουθο και, το πιο πολύτιμο, η πατρότητα. Δεν σε άφηνε στο στόμα του λύκου∙ σου σφύριζε κυριολεκτικά να σε γλυτώση. Τον είπαν σκληρό και τραχύ, γιατί δεν έφευγε από τις αρχές του με τίποτε. Ο πατήρ Ηλίας θα μείνη στην ιστορία των αρχιερέων γνωστός για την ταπεινοφορία του, την ευτέλεια των αμφίων και των ενδυμάτων του. Τα άμφιά του ήταν από τα φθηνότερα υφάσματα της εκκλησιαστικής αγοράς. Είχε και άλλα κοσμήματα, που δεν πρέπει να παραλείψω. Την ελεημοσύνη, την οποία προτιμούσε υπέρ παν άλλο. Πολλές φορές πλήρωσε χρέη, να μη χάσουν την κατοικία τους. Και οικοτροφείο διατηρούσε με τον πατέρα Ευσέβιο για άστεγους φοιτητές. Ένα ακόμη κόσμημα: το πνεύμα της μαθητείας, το οποίο δεν εγκατέλειψε μέχρι τα βαθειά του γεράματα. Για να λειτουργήση το μοναστήρι του επί τη βάσει του ορθοδόξου μοναχισμού και όχι με δικά του πρότυπα, ρωτούσε πάντα σαν μικρό παιδί.

Μετά τον διωγμό του δεν έμεινε ανενέργητος και αδρανής. Επέστρεψε στο εξομολογητάριο και ίδρυσε με πολλούς κόπους γυναικεία Μονή. Επισυνήγαγε πνευματικές κόρες του, που μαρτυρούν μέχρι σήμερα απροσποίητα και ανεπίδευτα τον Χριστό. Δεν προχώρησαν σε καινοφανή πράγματα, αλλ’ έμειναν στις παραδόσεις του πατρός Ηλία, όπως ακριβώς τις παρέλαβε από τον γέροντα Αμφιλόχιο Μακρή.

Έπειτα από μακροχρόνια ασθένεια ανεπαύθη εις την Μονήν. Υπάρχει τόμος αφιερωμένος στην μνήμη του.

Από το βιβλίο: «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας»

Ιερά Μονή Δοχειαρίου , Άγιον Όρος

Γραφικές Τέχνες – Εκδόσεις: «Το Παλίμψηστον»

Ένα προτεινόμενο πνευματικό πρόγραμμα.

Στους νέους , και ειδικά στους διανοούμενους , προτείνω στη συνέχεια, κατά την εξομολόγηση, ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει πέντε σημεία:

α ) παρακολούθηση των ιερών ακολουθιών,

β) προσευχή πρωί και βράδυ,

γ) ανάγνωση δύο κεφαλαίων της Καινής διαθήκης καθημερινά,

δ ) επανάληψη όλο και πιο συχνά και πιο έντονα της προσευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν» και

ε) τήρηση νηστειών.

Θα ήθελα να αναλύσουμε ξεχωριστά κάθε σημείο αυτού του προγράμματος:

α ) Φυσικό θα ήταν όσοι εξομολογούνται να παρουσιάζουν μόνοι τους τον εαυτό τους με την αμαρτωλότητά του και να εξομολογούνται τα αμαρτήματά τους. Όμως κάτι τέτοιο συμβαίνει σπάνια. Οι περισσότεροι από αυτούς που έρχονται στην εξομολόγηση περιμένουν να ερωτηθούν και αυτό το κάνουν και μερικοί που εξομολογήθηκαν ήδη αρκετές φορές. Μάλιστα πριν αρχίσουν να εξομολογούνται κάποιο αμάρτημα , συνηθίζω να ρωτώ στην αρχή ποιο είναι το βαπτιστικό όνομα αυτού που προσέρχεται. Έπειτα ρωτώ ποια είναι η ηλικία, η κοινωνική, οικογενειακή και επαγγελματική του κατάσταση. Ακολούθως πότε εξομολογήθηκαν για τελευταία φορά , αν είχαν κάποιο επιτίμιο και αν το εκπλήρωσαν. Μετά από αυτά η πρώτη πιο ειδική ερώτηση είναι: «Πηγαίνεις στην εκκλησία;». Από την απάντηση που θα λάβω εξαρτάται η συνέχεια της εξομολόγησης. Στην περίπτωση κατά την οποία ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν πάτησε το πόδι του στην εκκλησία για μακρό χρονικό διάστημα, χωρίς να υπάρχει εύλογη αιτία (αρρώστια, εργασιακός περιορισμός ) τότε του λέω με αποφασιστικό τόνο: «Αν θέλεις να πεις τίποτε άλλο, εγώ θα σε ακούσω. Όμως να ξέρεις ότι εγώ δε δίνω άφεση αμαρτιών σ’ αυτούς που δεν συμμετέχουν στις ιερές ακολουθίες της Εκκλησίας και ιδιαίτερα στη θεία λειτουργία». Μπροστά σε αυτή τη στάση οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι χωρίς να πηγαίνεις στην Εκκλησία δεν μπορείς να φτάσεις στη συγχώρηση των αμαρτημάτων και βέβαια αυτό θα το εφαρμόσουν, όχι μονάχα για μερικούς μήνες αλλά για ολόκληρη τη ζωή τους, όσο ο κάθε χριστιανός είναι υγιής και έχει δυνάμεις.

Αποδίδω μεγάλη σημασία στο να πηγαίνουν οι άνθρωποι στην εκκλησία, γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι εκκλησία ιερών ακολουθιών , είναι εκκλησία της θείας λειτουργίας, εκκλησία που δοξολογεί το Θεό με τους ιερείς και τη μεσολάβηση της ιεροσύνης.

Θεωρώ ότι δεν μπορεί κάποιος να είναι ορθόδοξος, ν’ ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησία , χωρίς να συμμετέχει στις ιερές ακολουθίες, στη θεία λειτουργία , χωρίς να έχει σχέση με το Θεό δια της μεσιτείας των ιερέων. Όλα αυτά είναι ουσιώδη χαρακτηριστικά της Ορθοδοξίας και απαρτίζουν αυτό το ιδιαίτερο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο ορθόδοξος χριστιανός μέσα στη θεία λειτουργία εικονίζει τα χερουβείμ∙ «προσάδει» τον τρισάγιο ύμνο στην Παναγία Τριάδα∙ ψάλλει «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ» μαζί με τους αγγέλους∙ ακούει το θείο λόγο δια του Ιερού Ευαγγελίου (το Ευαγγέλιο είναι «ο Χριστός εν τω μέσω ημών»)∙ κοινωνεί ουράνιων ευλογιών∙ ζει στη γη στιγμές της βασιλείας του Θεού∙ διακονεί τον Θεό στον ουρανό ή από δω από τη γη (αυτό είναι η εκκλησία, τόπος προσκύνησης αγιασμένος ειδικά για τα πράγματα του Θεού, σύμφωνα με τα λόγια: «Ἐν τῷ Ναῷ ἑστῶτες τῆς δόξης σου, ἐν οὐρανῷ ἑστάναι νομίζομεν, Θεοτόκε, πύλη ἐπουράνιε, …» ). Οι χριστιανοί μας πρέπει να έχουν υπ’ όψιν τους ότι στις ιερές ακολουθίες όλοι «ιερουργούμε», ο καθένας κατά το μέτρο της διακονίας που βρίσκεται. Με άλλα λόγια, στις ιερές ακολουθίες – επομένως και στη θεία λειτουργία- δεν ιερουργεί μόνος του ο ιερέας, αλλά ο ιερέας ιερουργεί μαζί με όλους τους παρόντες και ακόμη μαζί και με τις μακάριες ουράνιες δυνάμεις. Και τούτο, γιατί δεν μπορεί να γίνει θεία λειτουργία χωρίς την παρουσία των χριστιανών, αφού και αυτοί έχουν αγιαστική αποστολή. Αυτό φαίνεται από το ότι ο καθιερωμένος ιερουργός τους καλεί να επιτελέσουν αυτό το έργο τους με τα λόγια: «Ὑπὲρ τῶν προτεθέντων τιμίων Δώρων, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν», «Ὑπέρ τῶν προσκομισθέντων καὶ ἁγιασθέντων τιμίων δώρων, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν».

Έτσι έχουν τα πράγματα. Οι χριστιανοί που έχουν ασθενική πίστη, δε συμμετέχουν στη θεία λειτουργία και δεν εκπληρώνουν κάποιες βασικές και ουσιαστικές πνευματικές υποχρεώσεις δεν μπορούν ν’ αξιωθούν των δωρεών του Θεού. Εξαιρούνται μόνο όσοι είναι ασθενείς και ανήμποροί των οποίων η ελευθερία είναι περιορισμένη και δεν μπορούν να ενεργήσουν από μόνοι τους. Γι’ αυτό λοιπόν ζητώ επίμονα και αμετάκλητα τη συμμετοχή των χριστιανών στις ιερές ακολουθίες. Χωρίς αυτή την προϋπόθεση δε δίνω άφεση των αμαρτημάτων.

Δε διαβάζω συγχωρητική ευχή επίσης και στην περίπτωση που η απόφαση είναι αβαθής, τυπική. Αλλά επιμένω να είναι πραγματική, αληθινή, συνεχής για όλο το διάστημα που ορίστηκε για την κάθε περίπτωση, γνωρίζοντας καλά ότι ο άνθρωπος δεν είναι μια στατική ύπαρξη, ώστε να μπορεί κανείς να χειρίζεται τον καθένα με χειρισμούς καλουπωμένους.

β) Τον κανόνα της πρωινής και βραδινής προσευχής τον θεωρώ απόλυτα αναγκαίο, καθόσον η πίστη στο Θεό πρέπει να υλοποιηθεί με κάτι συγκεκριμένο. Από την άλλη πλευρά είναι δυνατόν να λεχθεί ότι αυτός που δεν προσεύχεται στο Θεό, το κατά δύναμιν, μπορεί να λεχθεί ότι είναι χωρίς Θεό. Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει καμία ιδέα τόσο ποικίλη μέσα στο ανθρώπινο μυαλό , όσο η ιδέα του Θεού. Αλλά επίσης είναι αλήθεια ότι υπάρχει πολύ μεγάλη έλλειψη αφοσίωσης προς τον Θεό. Πέρασαν από μπροστά μου αρκετοί άνθρωποι σαν αυτούς που δηλώνουν ότι είναι πιστοί μόνο και μόνο γιατί τυπικά δεν αρνήθηκαν τον Θεό. Γι’ αυτούς τους λόγους είναι απαραίτητη μία έμπρακτη και εσωτερική προσήλωση με πρωινή και βραδινή προσευχή καθώς και προσευχή πριν και μετά το φαγητό.

γ) Καθημερινή ανάγνωση της Καινής Διαθήκης

Δεδομένου ότι δεν είναι δυνατόν να βρίσκεσαι σε σχέση με το Θεό, χωρίς να γνωρίζεις κάτι συγκεκριμένο για το Θεό, πιστεύω ότι έχει μεγάλη σημασία να γνωρίζεις την Καινή Διαθήκη. Γι’ αυτό, σ’ αυτούς που εμπιστεύονται την καθοδήγησή τους σ’ εμένα- όσο αυτό είναι δυνατόν- τους ορίζω ως κανόνα να διαβάζουν δυο κεφάλαια από την Καινή Διαθήκη, αρχίζοντας από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, συνεχίζοντας με το κατά Μάρκον και στη συνέχεια τα άλλα δύο, επιμένοντας γι’ αρχή να διαβάσουν από τρεις φορές το καθένα. Μετά από αυτό να περάσουν στην  ανάγνωση και των υπόλοιπων βιβλίων της Καινής Διαθήκης, με την υποχρέωση να διαβαστεί κάθε βιβλίο τρεις φορές και μετά να περάσουν στο επόμενο. Μετά την ανάγνωση ολόκληρης της Καινής Διαθήκης, ο πιστός μπορεί να διαβάσει δύο κεφάλαια στη σειρά χωρίς πλέον να υπολογίζει πόσες φορές ή ποια φορά είναι που διαβάζει την Καινή Διαθήκη.

Αυτό το έργο δε γίνεται για το θεαθήναι ή για κάποια ανταμοιβή , αλλά για πνευματική ωφέλεια, για να μπορέσουμε να κοσμήσουμε το νου και να θρέψουμε την καρδιά με τα αιώνια λόγια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και των εκλεκτών Του, γνωρίζοντας καλά ότι «ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ παρελεύσονται». Συμφωνώ να αναγνωστούν και κομμάτια της Παλαιάς Διαθήκης, ιδιαίτερα οι Προφήτες και τα βιβλία της σοφιολογικής γραμματείας, αλλά βέβαια κατ’ επιλογήν και με καθοδήγηση, όχι τυχαία και κατά σειράν, όπως στην Καινή Διαθήκη. Και όχι βέβαια σε αντικατάστασή της, γιατί η Καινή Διαθήκη παραμένει σε πρώτη θέση για τη σωτηρία του κόσμου…

(συνεχίζεται)

Πηγή: «Ο Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν

Χωρίς φως, φωτισμένος»

Μετάφραση- επιμέλεια:

Πρωτοπρ. Κωνσταντίνος Καραϊσαρίδης

Εκδόσεις ΑΘΩΣ