ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΠΛΟΥΣΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ-ΗΜΕΡΙΔΑ

Ένας παπάς… σκέτο αηδόνι!

Είμαστε άνθρωποι και όλοι μας έχουμε τις προτιμήσεις και τις αδυναμίες μας. Στη Ιερατική Σχολή Καρδίτσας, μεταξύ άλλων, φοιτούσε φέτος και ο πατέρας Κωνσταντίνος Κοντογιώργος, με καταγωγή από τον Άγιο Βλάσιο Αγρινίου.

Ο νεαρός ιερέας, εκτός από τη βυζαντινή μουσική, αγαπά τα παραδοσιακά μας τραγούδια και κυρίως αυτά που παίζονται με φλογέρα.

Σε μικρότερη ηλικία ανακάλυψε πως έχει ταλέντο στο να παίζει φλογέρα… χωρίς φλογέρα (!), χρησιμοποιώντας μόνο τα χείλη και τις φωνητικές του χορδές.

Δείτε το αποκλειστικό βίντεο του trikalaola.gr:

Τι θέλει το Άγιο Πνεύμα; (Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης)

- Και τώρα το Άγιο Πνεύμα θέλει να μπει στις ψυχές μας, όπως και τότε, αλλά σέβεται την ελευθερία μας, δε θέλει να την παραβιάσει.
- Περιμένει να του ανοίξουμε μόνοι μας την πόρτα και τότε θα μπει στην ψυχή μας και θα την μεταμορφώσει.
- Όταν έρθει και κατοικήσει σ όλο το χώρο της ψυχής μας ο Χριστός, τότε φεύγουν όλα τα προβλήματα, όλες οι πλάνες, όλες οι στενοχώριες.
Τότε φεύγει και η αμαρτία.

Μικρό Αφρικάνικο παζάρι για την 3η αποστολή μας στην Ουγκάντα.

 

Μικρό Αφρικάνικο παζάρι πραγματοποιείται την Κυριακή 15 Ιουνίου στην Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής με σκοπό την ενίσχυση της 3ης αποστολής μας στην Ουγκάντα.

Στο παζάρι αυτό θα διατίθενται μικρά είδη που δημιουργούν οι Ορθόδοξοι αδελφοί μας από την Αφρική

ΣΥΝΑΞΕΙΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ "GAY PRIDE" ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

Οἱ ἐπαίσχυντες ἐκδηλώσεις "GAY PRIDE"  τῶν ὁμοφυλοφίλων θά λάβουν χώρα τό Σάββατο 21 Ἰουνίου 2014 μέ συνδιοργανωτή καί χρηματοδότη τόν Δῆμο Θεσσαλονίκης!

Ὡς καλή Ὀρθόδοξη Ὁμολογία ἀπέναντι σ' αὐτή τήν πρόκληση, τά Συνεργαζόμενα Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Σωματεῖα τῆς Θεσσαλονίκης (25 τόν ἀριθμόν) καί Ὀρθόδοξα ἱστολόγια, συνδιοργανώνουμε μέ τήν εὐλογία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης δύο ἐκδηλώσεις :

Πρῶτον :     Ἀγρυπνία στόν Ἱ.Ν. Παναγίας Ἀχειροποιήτου,                                                 τήν Τετάρτη 18 Ἰουνίου 21:00  - 01:00 καί

Δεύτερον : Ἐκδήλωση στόν προαύλιο χῶρο τοῦ Ἱ.Ν. Ἁγίου Δημητρίου, τοῦ Πολιούχου τῆς Θεσσαλονίκης, τήν Παρασκευή 20 Ἰουνίου στίς 2

0:00

Δύο Τούρκοι μπήκαν στο Αγιο Ορος: Τι κατέγραψαν σε άρθρο τους στη Χουριέτ [εικόνες]

Ο ένας είναι δημοσιογράφος και ο άλλος αρχιτέκτονας. Αν ήταν άλλης εθνικότητας, δεν θα προκαλούσε εντύπωση η απόφασή τους να μπουν στο Άγιο Όρος. Το ότι είναι Τούρκοι, όμως, δημιουργεί έντονο ενδιαφέρον. Ο δημοσιογράφος της Χουριέτ, Ertuğrul Özkök και ο αρχιτέκτονας φίλος του Ali Esad Göksel καταγράφουν τις εντυπώσεις τους και αποκαλύπτουν.
Φυσικά δεν εισέβαλλαν στο «Περιβόλι της Παναγιάς», αντιθέτως, έλαβαν σχετική άδεια από τον Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και έμειναν στη μονή τρεις ημέρες.
Επιστρέφοντας στην Τουρκία, έγραψαν σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Χουριέτ τις εντυπώσεις τους από την παραμονή τους εκεί και σημείωσαν το πώς τους υποδέχθηκαν οι μοναχοί, γνωρίζοντας πως είναι Τούρκοι.
Γράφει χαρακτηριστικά ο δημοσιογράφος Ertuğrul Özkök:
«Όπως οι περισσότεροι Τούρκοι, έτσι και εγώ, άκουσα για πρώτη φορά το Άγιο Όρος στο έργο «Aynaroz Kadısı» (Ο Καδής του Αγίου Όρους) του Musahipzade Celal. Μετά ανακάλυψα αυτή την περιοχή. Διάβασα αρκετά. Ήθελα χρόνια να πάω. Τελικά πήγα με την βοήθεια και την άδεια του Πατριάρχη του Fener (Φαναρίου), Βαρθολομαίου (σ.σ. έτσι ονομάζουν οι Τούρκοι, για λόγους προπαγάνδας, τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο).

Ο Ertuğrul Özkök με μοναχούς
Μετά την Μέκκα, την Υεμένη, το Βατικανό και το Μπουτάν, τώρα βρισκόμαστε στο Άγιο Όρος... Δηλαδή στο «Περιβόλι της Παναγίας»... 
Μόλις στρίβει από το ακρωτήρι το καραβάκι που μεταφέρει εμένα και τον αρχιτέκτονα Ali Esad Göksel, αντικρίζουμε το υπέροχο κτήριο πάνω στον λόφο.
Έχουμε στο χέρι την άδεια εισόδου που μας έδωσε το Πατριαρχείο του Fener. 
Βγάζω από την τσάντα μου τα ακουστικά και βάζω την μουσική που είχα κανονίσει από πριν. 
Η Άννα Νετρέμπκο τραγουδάει το «Pie Jesu».
 Νιώθω χαρούμενος που πραγματοποιώ κάτι ακόμα που ονειρευόμουν από χρόνια.
 Απομόνωση στο Άγιο Όρος... 
Έχω απέναντί μου την ιερά μονή Διονυσίου, μια από τις ομορφότερες εκκλησίες της περιοχής αυτής στην Ελλάδα που αποκαλείται Άγιο Όρος.
Θα ζήσουμε σε αυτή τη μονή επί 3 μέρες και 3 νύχτες.
Από την στιγμή που θα πατήσουμε πόδι στην στεριά, θα χάσουμε κάθε επαφή με τον κόσμο για 3 μέρες.
Το καραβάκι μας αφήνει και φεύγει σε δύο λεπτά.

Ο Ali Esad Göksel σε έναν περίπατο έξω από τη Μονή  
Περιμένουμε με τις αποσκευές και τους σάκους μας. Δεν βλέπουμε κανέναν να μας υποδέχεται.
Η μονή είναι στο τέλος ενός απότομου και μακρύ δρόμου. 
Αναγκαστικά αρχίζουμε να περπατάμε. Σκαρφαλώνοντας με τις βαριές μας βαλίτσες, στα πρώτα 10 μέτρα καταλαβαίνουμε τι εστί ασκητική ζωή.
 Εκείνη ακριβώς τη στιγμή έρχεται να μας σώσει η φωνή που ακούμε.
 Εκεί ψηλά στους εξώστες, κάποιος μας φωνάζει: «Περιμένετε ερχόμαστε».
 Λίγο αργότερα βρίσκουμε μπροστά μας ένα φορτηγάκι 4x4.
 Ευνοημένοι λοιπόν, τελειώνουμε με τα πάθη του μοναχισμού τουλάχιστον μέχρι να μπούμε στην μονή.
Μέσα κάθονται δυο παπάδες με τα μαύρα ράσα τους.
 Ο ένας μας λέει «Καλωσορίσατε» στα τούρκικα.
 Έτσι γνωριζόμαστε με τον Πάτερ Γαβριήλ που επί τρεις μέρες θα μας ξεναγήσει και θα μας βοηθήσει σε καθετί.
.. Το όχημα ανεβαίνει την απότομη ανηφόρα και σταματά κάπου που μοιάζει με πύλη κάστρου, παίρνουμε τις αποσκευές μας και μπαίνουμε μέσα.
 Το τοπίο θυμίζει την σειρά Game of Thrones. 
Στην μέση της αυλής υπάρχει μια εκκλησία με τοίχους βαμμένους σε μπορντό και λευκό.

Περνάμε από δίπλα και ανεβαίνουμε τις σκάλες. 
Πριν πάμε στο δωμάτιο που θα μείνουμε, μπαίνουμε σε ένα σαλόνι. Μας προσφέρουν τσίπουρο και λουκούμι. 
Η πρώτη μας εντύπωση: 
Δεν είναι καθόλου τρομακτικοί άνθρωποι όπως μας τους μάθαιναν από μικρούς, εκείνοι οι παπάδες με τα μαύρα γένια. 
Απεναντίας, όλοι τους μας φέρονται πολύ φιλικά. Μάλιστα νιώθουμε ότι μας δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον λόγο ότι είμαστε Τούρκοι.
Το πρώτο μενού των μοναχών: Πατάτες με αβγά
Επειδή φτάσαμε λίγο αργά στην μονή, δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε τον εσπερινό. Μας ετοιμάζουν φαγητό κάπου χώρια και τρώμε το μενού των μοναχών. Πατάτες με αβγά, ελιές, ψωμί, ντοματοσαλάτα και ένα πορτοκάλι.
Στις 6 και μισή το βράδυ σταματούν τα πάντα, ανεβαίνουμε στο δωμάτιο. Ο Πάτερ Γαβριήλ κλείνει σιγά-σιγά την εσωτερική αυλή της μονής και την βαριά πόρτα που χωρίζει το δωμάτιό μας από τον έξω χώρο.
Η αυλή βυθίζεται μεμιάς στην σιωπή.
.. Η ζωή τελειώνει νωρίς το βράδυ αλλά ξεκινά πολύ νωρίς το πρωί. Θα ξυπνήσουμε στις 03.00 για την πρωινή λειτουργία».
 http://www.iefimerida.gr/news/

Μια αγιοπατερική προσωπικότητα του Αγίου Όρους

Του Σεβ. Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ. Νικολάου

Ο αείμνηστος Προηγούμενος-Αρχιμανδρίτης της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους π. Γεώργιος Καψάνης, ο οποίος τα ξημερώματα της Πεντηκοστής 8 Ιουνίου αναπαύθη εκ των κόπων του και επορεύθη εις την χώρα των ζώντων, ήταν μια ξεχωριστή φυσιογνωμία και πολυσήμαντη προσωπικότητα του Αγιορείτικου Μοναχισμού και της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Προερχόμενος από την Ακαδημαϊκή κοινότητα του Πανεπιστημίου Αθηνών εγκατέλειψε τα πάντα και αφιερώθηκε στην Εκκλησία, στην οποία εθεράπευσε την επιστήμη της Θεολογίας και την επιστήμη του μονήρους βίου, γενόμενος Καθηγητής του Μοναχισμού και μέγας διδάσκαλος της Ορθοδοξίας.

Κατά την διάρκεια της βραχυχρόνου εν τω κόσμω διακονίας του και της των τεσσαράκοντα ετών εις την Ιεράν Μονήν Οσίου Γρηγορίου ηγουμενείας του εδόξασε το όνομα του Θεού και πολλούς ωδήγησε εις τον δρόμον της εν Χριστώ ζωής αναδειχθείς πατήρ πατέρων, Επισκόπων, Πρεσβυτέρων, Διακόνων, Μοναχών, Μοναζουσών, Καθηγητών, Στρατιωτικών, πολιτικών, ανθρώπων κάθε μορφώσεως, τάξεως και ηλικίας «ων ουκ έστιν αριθμός».

Ο π. Γεώργιος γεννήθηκε στο Παλαιό Φάληρο των Αθηνών από γονείς ανωτάτης μορφώσεως και Χριστιανικής παιδείας.

Ο πατέρας του είλκε την καταγωγή του από τα Κύθηρα και η μητέρα του από τη Νάξο. Από την εφηβική του ηλικία εγνώρισε τον αείμνηστο Μητροπολίτη πρώην Λήμνου και Εκκλησιαστικό Ιστορικό της νεοτέρας Ελλάδος Βασίλειο Ατέση, του οποίου η αγάπη προς την Επιστήμη και το ένθεο παράδειγμα πολύ του ενέπνευσε να ακολουθήσει τον δρόμο της θεολογίας. Μετά την Θεολογική Σχολή Αθηνών μετέβη στο εξωτερικό για ευρύτερες σπουδές στον τομέα της Ποιμαντικής.

Με την επιστροφή του στην Αθήνα διορίσθηκε βοηθός και συνεργάτης στην έδρα της Ποιμαντικής και του Κανονικού Δικαίου υπό τον Κανονολόγο Καθηγητή Κωνσταντίνο Μουρατίδη πλησίον του οποίου συνέγραψε την διατριβή του με θέμα: «Η Ποιμαντική των Φυλακισμένων».

Στην Θεολογική Σχολή ο κ. Γεώργιος Καψάνης ήταν ο πρώτος που προώθησε στους φοιτητάς την βιωματική Ορθόδοξη πατερική Θεολογία με ευκαιρίες πνευματικής και λατρευτικής ζωής και άλλες εκδηλώσεις που ενίσχυαν το φρόνημα για πνευματικό αγώνα και εξάσκηση των αρετών.

Οι μύστες της Θεολογίας Καθηγητές προσέφεραν γνώσεις, ο δε κ. Γεώργιος Καψάνης προσέφερε λειτουργικές και εκκλησιαστικές εμπειρίες για τις οποίες όλοι εμείς οι φοιτηταί των ετών 1968-1972 του είμεθα ευγνώμονες.

Παράλληλα με την ενασχόλησή του στο Πανεπιστήμιο ίδρυσε το Ίδρυμα «Παντοκράτωρ» στην περιοχή του Παλαιού Φαλήρου στο οποίο επεδόθη με ζήλο στην οργάνωση ομιλιών, κύκλων νέων, επιστημονικών εσπερίδων και άλλων πνευματικών εκδηλώσεων.

Το έτος 1972 στο προσκλητήριο του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου του Α΄ προς τους Θεολόγους και επιστήμονες να στελεχώσουν τις τάξεις του Ιερού Κλήρου, μεταξύ των πρώτων ανταποκρίθηκε ο φιλομόναχος και ευσεβής Διδάκτωρ της Θεολογίας κ. Γεώργιος Καψάνης.

Στην Ιερά Μονή Πεντέλης εκάρη Μοναχός από τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και εν συνεχεία την Β΄ Κυριακή των Νηστειών χειροτονήθηκε Διάκονος πάλι από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών και Πρεσβύτερος το Σάββατο του Λαζάρου στον Άγιο Αλέξανδρο Παλαιού Φαλήρου από τον Επίσκοπο Ευρίπου Βασίλειο, σημερινό τιτουλάριο Μητροπολίτη Ευρίπου. Με την παρουσία του Ιερομονάχου π. Γεωργίου και την στήριξη του ρέκτου Ηγουμένου π. Θεοκλήτου Φεφέ η Ιερά Μονή Πεντέλης κατέστη το κέντρο των φιλομονάχων φοιτητών της Θεολογικής Σχολής.

Ο π. Γεώργιος ενέταξε στην Μοναχική ζωή τα δύο πρώτα πνευματικά του παιδιά, τον ασκητικό π. Πανάρετο από την Κοζάνη και τον απλοϊκό π. Μελέτιο από τη Λάρισα, σημερινό Επίσκοπο Κατάγκας της Αφρικής.

Η γνωριμία του με τον μακαριστό Μητροπολίτη Χαλκίδος Νικόλαο Σελέντη, ο οποίος λόγω της φιλίας του με τον π. Θεόκλητο τακτικά επεσκέπτετο την Ιερά Μονή και ησύχαζε από τον κόπο της διοικήσεως εκεί, συνετέλεσε, ώστε να αποδεχθεί πρόσκληση του Νικολάου να μετατεθεί στην Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδος για να επανδρώσει μια ιστορική παλαιά Μονή του Αγίου Γεωργίου Αρμά.

Έτσι στο τέλος του έτους 1972 εγκαθίσταται στην Ιερά Μονή Αρμά και στις 8 Απριλίου του 1973 ενθρονίζεται Ηγούμενος αφού προηγουμένως, την Κυριακή το πρωί Δ΄ Νηστειών στην Χαλκίδα ο αείμνηστος Νικόλαος τον προχειρίζει Αρχιμανδρίτη και Πνευματικό. Την ίδια ημέρα χειροτονεί τον Μοναχό Πανάρετο Διάκονο.

Η χαρά του Μητροπολίτου, του Ιερού Κλήρου και του λαού ήταν απερίγραπτη. Ο Νικόλαος μετά δακρύων ευχαριστούσε τον π. Γεώργιο για το μεγάλο δώρο της παρουσίας του.

Για το λίγο διάστημα που έμεινε στη Μονή του Αρμά η Χαλκίδα έζησε ημέρες πνευματικής ανατάσεως.

Ο π. Γεώργιος εσχημάτισε την πρώτη αδελφότητα με τους Μοναχούς Παύλο σημερινό Μητροπολίτη Σιατίστης, Πανάρετο, Μελέτιο, Τιμόθεο, Νεκτάριο, Συμεών, Νικόδημο, και Γρηγόριο.

Ο άγιος Γεώργιος Αρμάς έγινε κέντρο λειτουργικής και πνευματικής ζωής. Το άλλοτε έρημο Μοναστήρι πήρε ζωή.

Άρχισε η ανοικοδόμηση νέας πτέρυγας και η ανακαίνιση του Καθολικού. Οι ολονυκτίες προσήλκυαν πολλούς νέους εκ Χαλκίδος και εξ Αθηνών.

Η ακτινοβόλος παρουσία του π. Γεωργίου και των Μοναχών πολλούς ανθρώπους ανέπαυαν και χειραγωγούσαν στην εν Χριστώ ζωήν.

Τον Ιούλιο του 1974 ξέσπασε η μεγάλη εκκλησιαστική καταιγίδα. Μεταξύ των 12 εκπτώτων Μητροπολιτών ήταν και ο Χαλκίδος Νικόλαος.

Ο π. Γεώργιος μη θέλοντας να συμπράξει με τη νέα κατάσταση ανεχώρησε με ολόκληρη την αδελφότητα για το Άγιον Όρος.

Η τελευταία υπογραφή του Νικολάου προ της απομακρύνσεώς του ήταν τα Απολυτήρια του π. Γεωργίου και της συνοδείας του.

Στο Περιβόλι της Παναγίας τον υποδέχθηκαν οι Αγιορείτες Μοναχοί και του παρέδωσαν την Ιερά Μονή του Οσίου Γρηγορίου όπου επί 40 χρόνια Ηγουμένευσε, εχειροθέτησε δεκάδες Μοναχούς και ανέδειξε την ιστορική και αγιασμένη Μονή του οσίου Γρηγορίου ως τόπο γαλήνης, πνευματικότητος, προσφοράς και αγιασμού.

Η προσφορά του εκεί θα αξιολογηθεί από ανθρώπους που τον έζησαν εκ του σύνεγγυς.

Η Εκκλησία σύμπασα όμως μαρτυρεί για την αγάπη του προς κάθε προσερχόμενο και εκζητούντα σωτηρία, για την συμπάθειά του προς τους εξαρτημένους από τα ναρκωτικά νέους, για τους οποίους είχε ειδική μέριμνα και φιλοξενία στον ξενώνα της Μονής, για την συμπαράστασή του στην εξωτερική Ιεραποστολή με την αποστολή μετά τον αδόκητο θάνατο του π. Κοσμά, του αδελφού της Μονής σημερινού Επισκόπου Κατάγκας Μελετίου, για την υπεράσπιση της Ορθοδόξου πνευματικότητος με δημοσιεύματα, επιστολές και ομιλίες του ιδίου και επιλέκτων αδελφών της Μονής, για την πατρική προστασία πολλών γυναικείων Μοναστηρίων, τις αδελφές των οποίων καθοδηγούσε πνευματικά, για την εκδαπάνηση του στον αγώνα του αγιασμού και της σωτηρίας.

Ο π. Γεώργιος υπήρξε μια ισχυρή προσωπικότητα του Αγίου Όρους με χριστιανική συνέπεια, διδακτική παρουσία, ηχηρό λόγο, κοινωνική συναντίληψη και εκκλησιολογική θεολογία.

Το όνομά του ήταν συνυφασμένο με το γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα, την ακίβδηλη και ανυπόκριτη αγάπη, την αθώα παιδική ευθύτητα, την ανυστερόβουλη προσφορά και την χριστομίμητη ανεξικακία.

Η ευαισθησία του στα θέματα της Ορθοδόξου Θεολογίας τον ώθησε να γράψει ευθαρσώς και να θίξει με ευγένεια και ευπρέπεια τις εκτροπές από τους Ιερούς Κανόνες και τις τάσεις εκκοσμικεύσεως που κατά καιρούς παρατηρούνται μέσα στη ίδια την Εκκλησία.

Ήταν αυστηρός και αμετάθετος από τις αρχές της Εκκλησίας, δεν ήταν όμως ποτέ φανατικός και πείσμων.

Όλες του τις σκέψεις τις περνούσε μέσα από το κόσκινο της νοεράς προσευχής, της μυστηριακής καθάρσεως και της λειτουργικής βιωματικής αναπλάσεως της ψυχής και του νοός του. Με τον τρόπο αυτό εύρισκε «την σύνεσιν εν τω μυστηρίω του Χριστού» (Εφεσ. 3,4).

Κανένας δεν ημπορεί να μην αναγνωρίσει την σύνεση και διάκριση του π. Γεωργίου. Σε όλα τα κείμενά του, στα ελεγκτικά άρθρα του, στα ποιμαντικά και κανονικά έργα του διαπιστώνεται η γλυκύτητα των λόγων του και η ευγένεια του χαρακτήρος του.

Πράος και ταπεινός τη καρδία «έχοντας το μυστήριον της πίστεως εν καθαρά συνειδήσει» (Α΄ Τιμόθ. 3,9) εδίδασκε την ευσέβειαν από νεότητός του μέχρι της τελευταίας οδυνηρής περιόδου της ζωής του με την δύναμη της Θείας Χάριτος και της «εσωτέρας γνώσεως».

Εστάθηκε υπεράνω «πάσης αρχής και εξουσίας και δυνάμεως και κυριότητος και παντός ονόματος» (Εφεσ. 1, 21) δια τον Κύριον και δια την Ορθόδοξο πίστη.

Ο προσφιλέστατος Γέροντας Αρχιμανδρίτης π. Γεώργιος Καψάνης επέρασε στην ιστορία αφήνοντας πίσω τα ίχνη μιας αγίας διαβάσεως.

Η κοινωνία της πίστεως του και της αγάπης του γίνεται ενεργής και μετά την κοίμησή του, γιατί πιστεύομε, ότι εύρε παρησίαν ενώπιον Θεού και πρεσβεύει υπέρ ημών.

Ας αναπαύεται μετά των απ’ αιώνος αγίων εις την αγήρω μακαριότητα. 

http://www.romfea.gr

ΓΕΡΩΝ ΝΙΚΑΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: "Γιορτάζει ὁ Πατριάρχης μέ τή συναίσθηση τῆς εὐθύνης Του..."

Ο Γέρων Νικαίας Κωνσταντίνος (φώτο: Ν. Μαγγίνας)

Ὁμιλία 

τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Νικαίας 

κυρίου Κωνσταντίνου 

κατά τά Σεπτά Ὀνομαστήρια 

τῆς Α. Θ. Παναγιότητος 

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου 

κ. κ. Βαρθολομαίου 

(Φανάριον, 11 Ἰουνίου 2014) 

Παναγιώτατε Δέσποτα, 

Εἶμαι ἰδιαιτέρως εὐτυχής νά Σᾶς προσφωνῶ ἐκ μέρους τῶν Ἀδελφῶν Σας Ἱεραρχῶν κατά τήν εὔσημη αὐτή στιγμή πού γιορτάζετε τόν εἰκοστό τρίτο χρόνο τῆς ὀνοματικῆς Σας ἑορτῆς ἀφ᾿ ὅτου ὁ Κύριος ἐφώτισε τή σεβαστή Ἱεραρχία νά Σᾶς ἐκλέξει Οἰκουμενικό Πατριάρχη καί νά ἐπαναλάβω μέ ὅλους πού μᾶς παρακολουθοῦν αὐτή τή στιγμή ἐδῶ στόν Πάνσεπτο Πατριαρχικό ναό τίς σκέψεις καί τά αἰσθήματα πού μᾶς διακατέχουν: 

Γιορτάζει καί πάλι ὁ Πατριάρχης μας καί ἡ γιορτή Του εἶναι γιά μᾶς τραγούδι, παιάνας, ὕμνος, δύναμις, ἐνίσχυσις ἐξ ὕψους παρά τίς δύσκολες ἐποχές πού ζοῦμε μέ τίς ἀντιθέσεις, τίς ἐχθρότητες πού κυριαρχοῦν στόν κόσμο καί ἀκόμη τούς ἀλληλοσπαραγμούς ὅσο καί ἄν θεωροῦνται ἀπό πολλούς ἀκοαί καί κινήσεις πού ἀπέχουν πολύ ἀπό ἐμᾶς. 

Γιορτάζει ὁ Πατριάρχης μέ τή συναίσθηση τῆς εὐθύνης Του, ὅταν σκεφθεῖ κανείς πώς ἡ εὐθύνη αὐτή ἐπεκτείνεται πολύ πέραν τῆς μεγαλουπόλεως αὐτῆς καί γίνεται μέριμνα πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν.

Γιορτάζει ὁ Πατριάρχης χωρίς νά στενάζει ὑπό τό βάρος τῶν ὑποχρεώσεών Του ὅσο πολλές καί πιεστικές καί ἄν εἶναι γιατί ἡ πίστις Του πρός τά ἀθάνατα πεπρωμένα τῆς Ὀρθοδοξίας κάμνει τό φορτίο Του ἐλαφρό. 

Γιορτάζει ὁ Πατριάρχης παρά τά ἐμπόδια πού προβάλλονται κατά καιρούς γιατί τά ἀντιμετωπίζει μέ θάρρος καί ὑπομονή καί ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ τά ἀπομακρύνει τήν κατάλληλη στιγμή. 

Γιορτάζει ὁ Πατριάρχης μέσα στήν πορεία Του πού εἶναι ζωντανή καί ἀναγεννητική, πού ἀναζωογονεῖ ὅτι ὑπνώττει καί καθεύδει, δίδοντας μιά ἄλλη διάσταση στήν Ὀρθοδοξία, τήν ὁποία ἐκπροσωπεῖ.

Γιορτάζει ὁ Πατριάρχης καί ἡ γιορτή Του γίνεται πνοή ζωῆς γιά τό ποίμνιό Του, δρόσος Ἀερμών πού παραμερίζει τήν ἀσφυξία, δροσίζει τίς διψασμένες ψυχές καί ἐξισορροπεῖ δύσκολες καταστάσεις. 

Μέ αὐτές τίς σκέψεις μᾶς βρίσκει σήμερα ἡ εἰκοστή τρίτη ἐπέτειος τῶν ὀνομαστηρίων Σας ὡς Οἰκουμενικός Πατριάρχης σέ μιά πορεία προπαρασκευῆς καί πραγματοποιήσεως μεγάλων ἐλπίδων καί ἔργων πού ἀναμένει καί εὔχεται κάθε ἀγωνιζομένη, προοδευτική καί πιστή Ὀρθόδοξη Χριστιανική ψυχή. 

Ἄς εὐχηθοῦμε οἱ πάντες κλῆρος καί λαός νά εἶναι ἀκόμη πολλά τά ἔτη τῆς Πατριαρχείας Σας καί ἡ πανσθενουργός χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα νά Σᾶς φωτίζει, νά Σᾶς ἐνισχύει, νά Σᾶς καθοδηγεῖ στό περαιτέρω Πατριαρχικό Σας ἔργο. 

Ἀμήν.

Γέροντος Μωυσέως Αγιορείτου: Η αποκάλυψη του Θεού στη ζωή μας

Ζούμε σε μία εποχή που επικρατεί γενική αναστάτωση , ταραχή, κρίση , αμφισβήτηση και κατάρρευση ιδεών, αρχών, ηθών και βάσεων. Η αδιαφάνεια, η απληστία, ο κορεσμός, η αλλοτρίωση κυριαρχεί στον κόσμο. Έχουμε μία έξαρση της φιλαρχίας, της φιλαυτίας, της φιλοδοξίας, της φιληδονίας, της φιλοκτησίας και της φιλαργυρίας. Τεράστιες οικολογικές καταστροφές σε όλο τον πλανήτη δυσχαιρένουν τη ζωή των ανθρώπων. Τ’ απαράγραπτα ανθρώπινα δικαιώματα λειτουργούν συχνά σε βάρος των βασικών ανθρώπινων υποχρεώσεων. Επικρατεί το αντιευαγγελικό «μακαριότερο το να λαμβάνεις από το να δίνεις». Αμφισβητούνται ηθικές αρχές, λογικές βάσεις, αρχαίες αξίες. Προβάλλονται νοσηρές ιδιαιτερότητες και αποκρουστικές φαυλότητες. Βρισκόμαστε στην εκπλήρωση της προφητείας του Μ. Αντωνίου: «Θα έλθει μία εποχή που οι τρελοί θα λένε τους γνωστικούς τρελούς και το αντίθετο».

Από την άλλη, μερικές φορές,  η Εκκλησία εξαντλεί το έργο της στη φιλανθρωπία. Όχι ότι δεν είναι ένα από τα έργα της, αλλά δεν είναι το μόνο και δεν είναι το κύριο. Το έργο αυτό το κάνει και το υπουργείο κοινωνικής προνοίας ( ή όπως αλλιώς τώρα λέγεται) , που βέβαια δεν το κάνει πάντοτε , κι ένας σύλλογος κι ένας μασώνος κι ένας αλλόθρησκος κι ένας άθεος. Οι νέοι μας δεν ζητούν από την Εκκλησία χρήματα και ψωμί, αλλά νόημα βαθύ και σκοπό βίου ορθό. Να μάθουν για το τί ζουν και πού πάνε, γιατί υπάρχουν, γιατί γεννήθηκαν και γιατί πεθαίνουν. Είναι πολύ κουραστικές οι ομιλίες θεολόγων που δεν τους μίλησε ο Θεός, τα στερεότυπα κηρύγματα, οι μεγαλόστομες ηθικολογίες, οι βερμπαλιστικές ρητορείες, οι διδασκαλίες δίχως προσωπικό αντίκρυσμα.

Στη σύγχρονη κοινωνία απουσιάζει η κοινωνία των προσώπων. Επικρατεί δυστυχώς ακοινωνησία και ασυνεννοησία, μοναξιά και ψυχρότητα. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι λίαν ανταγωνιστικές , εξουσιαστικές, ζηλόφθονες, υποκριτικές , αναληθείς, ανίερες. Δεν υπάρχει αλληλοκατανόηση, αλληλοπεριχώρηση, αλληλοσεβασμός. Αν οι όποιες ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι εν Χριστώ , εν αληθεία, εν αγάπη , έχουν σίγουρα ημερομηνία λήξεως. Δίχως τον Χριστό ανάμεσα στα πρόσωπα δεν υπάρχει κατανόηση, ανεκτικότητα, υπομονή και υποχωρητικότητα. Οι σύζυγοι , τ’ αδέλφια, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι συμμαθητές, οι συμφοιτητές, δεν μπορούν να συνευρεθούν, να συμπορευθούν, να συναντηθούν, να συνομιλήσουν και να συνεννοηθούν δίχως Χριστό.

Το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι μοναδικό, ιερό και ανεπανάληπτο μέσα σε όλη την παγκόσμια ιστορία. Το κάθε πρόσωπο είναι εντελώς διαφορετικό και χρειάζεται έναν ιδιαίτερο σεβασμό. Όλα τα πρόσωπα είναι πλασμένα κατ’ εικόνα Θεού. Δεν μπορεί λοιπόν ποτέ να μην είναι αξιοσέβαστα και αξιοτίμητα. Η διαφορετικότητα , η ανομοιότητα, η ιδιαιτερότητα, αποτελεί τελικά μία καταπληκτική συμμετρία. Η συνάντηση και συνεννόηση προσώπων αποτελεί αλληλοσυμπλήρωση και αρμονική σύνθεση. Δεν υπάρχουν οπωσδήποτε δύο όμοιοι άνθρωποι, ούτε μπορούν να υπάρξουν. Μόνο με την αγάπη και την ταπείνωση μπορούν να συναντηθούν και να ταυτισθούν ακόμη.

Ο άνθρωπος σήμερα έχει αυξήσει τρομερά τις γνώσεις του. Εντούτοις ενώ γνωρίζει τί γίνεται στα τέσσερα σημεία της γης και στο άπειρο σύμπαν, παραμένει άγνωστος ο πλησιέστερος εαυτός του. Έχουμε πληροφορίες από τους γαλαξίες, από τις πέντε ηπείρους και δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε με τον πλησίον μας. Στο τέλος όμως σίγουρα αυτά που γνωρίζουμε είναι πολύ λιγότερα από αυτά που δεν γνωρίζουμε. Η τεχνολογία αναπτύσσεται υπερβολικά και υπερθαύμαστα, η πρόληψη του κακού όμως είναι αδύνατη.

Γνωρίζουμε μόνο το 1/10 των λειτουργιών του εγκεφάλου μας. Ο άνθρωπος όσο μικρός είναι  τόσο και μεγάλος, όσο σοφός τόσο και ανόητος, όσο πλούσιος τόσο και φτωχός, όσο καλός τόσο και κακός. Γνωρίζουμε πολλά και αγνοούμε πιο πολλά. Είναι ένα ανεξήγητο και απύθμενο μυστήριο ο κάθε άνθρωπος. Τί επιλέγει και γιατί αγαπά αυτό και όχι το άλλο, γιατί μισεί τόσο θανάσιμα κάτι, γιατί κλαίει, πώς πονά, γιατί εκφράζεται έτσι, γιατί υβρίζει και κραυγάζει, πώς μελαγχολεί, πότε φοβάται, η ποικιλία, η διαφορετικότητα, η άποψη, η έφεση, η δημιουργικότητα, η επιλογή, η ανατομία, η ψυχοσύνθεση, ο χαρακτήρας, το ύφος, το ήθος, ο ατομισμός. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά τον ξεχωρίζουν και τον διακρίνουν με το άφθαστο μεγαλείο της ιερής μοναδικότητας.

Ο νέος που ενδιαφέρεται διερωτάται σχετικά με τη σύνδεση της ψυχής και σώματος, τί ακριβώς είναι η ψυχή και τί είναι ο θάνατος. Ποιά είναι η ηθική η απαραίτητη για τη διατήρηση της ιερότητας της ζωής. Πότε αρχίζει και πότε τελειώνει η ζωή δεν είναι πάντοτε ακριβώς γνωστό. Η ζωή δεν ορίζεται από κοσμικούς νόμους, γιατί είναι μυστήριο δυσερμήνευτο. Ο επίσκοπος Μεσογαίας Νικόλαος λέγει «είμαστε απίστευτα μικροί, υπερβολικά μόνοι, πολύ στιγμιαίοι για τους κοσμικούς χρόνους για να πούμε: α ) ότι γνωρίζουμε τον κόσμο, β) ότι τον κατανοούμε, και γ ) ότι μπορούμε να επικοινωνούμε».

Παρά την τόση επικοινωνία και συναναστροφή, ο σύγχρονος άνθρωπος πάσχει από μεγάλη μοναξιά. Παρά την τόση γνώση κατανοούμε ότι έχουμε μεγάλη άγνοια. Η μοναξιά μας και η άγνοιά μας συναντιούνται στη μοναδικότητά μας. Η επιστημονική πλούσια γνώση θέλει να εξοβελίσει τον Θεό. θεωρεί πως μπορεί να προχωρήσει δίχως την παρουσία της δυνάμεώς Του και πολύ περισσότερο δίχως τη βοήθειά Του. Ο επιστήμονας  εμπιστεύεται τις γνώσεις και τις δυνάμεις του και δεν θέλει καμιά άλλη συμπαράσταση. Ο Γέροντας Παϊσιος  έλεγε πως «όλα τα θέματα τα συζητώ, εκτός από το περί υπάρξεως Θεού. Είναι σαν να μου λες ότι δεν γεννήθηκες από μάνα ή ότι το ράσο μου δεν είναι μαύρο. Τί συζήτηση να κάνουμε;». «Εδώ βρε παλληκάρια», έλεγε σε δυο φοιτητές που τον επισκέφθηκαν, «και τ’ άλογα ζώα πιστεύουν στον Θεό και δεν πιστεύει ο λογικός άνθρωπος;». Την ώρα εκείνη περνούσε μία σαύρα. Της λέει ο Γέροντας: «Υπάρχει Θεός; Και η σαύρα ένευσε καταφατικά το κεφάλι της». ( Σε μια παραλλαγή άκουσα ότι αυτό το ίδιο γεγονός ότι δήθεν μίλησε η σαύρα και με ψιλή φωνή είπε: «Ναι, υπάρχει Θεός») .

Σε όλη την Ορθόδοξη Ανατολή δεν ανεφύη τέτοιο ερώτημα ποτέ. Οι άνθρωποι μπορούσαν ν’ αμαρτάνουν, αλλά ποτέ δεν τους πέρασε από το νου η ιδέα , μήπως και δεν υπάρχει ο Θεός. Γι’ αυτό και κανένας από τους θεοφώτιστους αγίους πατέρες δεν έγραψε λόγο που ν’  αποδεικνύει την ύπαρξη του Θεού. Το ερώτημα αυτό κατασκευάσθηκε στην ορθολογιστική και λογοκρατούμενη Δύση. Η Ορθόδοξη Παράδοση, πίστη και ζωή, δεν ασχολήθηκε ποτέ με το ερώτημα αν υπάρχει Θεός. Μίλησε μόνο για τη βέβαιη παρουσία Του. Ο Θεός δεν αποδεικνύεται επιστημονικά. Αν αποδεικνυόταν έτσι, δεν θ’ άξιζε να πιστεύουμε. Πρόκειται για ματαιοπονία μάλλον. Ο Θεός βιώνεται και αποκαλύπτεται∙ δεν ανακαλύπτεται, ούτε αναδεικνύεται. Μόνο βιούμενος ο Θεός κοινωνείται από το πλάσμα του και γεμίζει χαρά η ζωή του.

Δεν κατανοείται ο ακατανόητος, δεν χωρείται ο αχώρητος. Ο νους θα πρέπει να κατέβει στην καθαρή καρδιά , κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, για να συναντήσει, γνωρίσει και οικειωθεί τον Θεό. Το μυστήριο δεν ερευνάται, δεν εξιχνιάζεται, δεν κατανοείται αλλά βιώνεται εμπειρικά και κοινωνείται απερινόητα. Ο Θεός δεν είναι απρόσιτος αλλά προσιτός και οικείος κατά τις άκτιστες ενέργειές του. Ο Θεός είναι παντέλειος , παντοδύναμος, πανυπεράγαθος, πανδίκαιος. Η δικαιοσύνη Του δεν αναιρεί την αγάπη Του. Η δικαιοσύνη Του δεν τον κάνει τιμωρό κι εκδικητικό…

…Ο άγιος Λουκάς , αρχιεπίσκοπος Κριμαίας ,λέγει:  «Πιστεύουμε με όλη την καρδιά  μας, ότι πάνω απ’ αυτό τον πνευματικό και τον υλικό κόσμο υπάρχει  Μέγας και Παντοδύναμος Θεός. Αυτό που εμείς αμφισβητούμε είναι το δικαίωμα της επιστήμης να ερευνά με τις μεθόδους της στον πνευματικό κόσμο. Διότι ο πνευματικός κόσμος δεν ερευνάται  με τις μεθόδους που ερευνούν τον υλικό κόσμο. Οι μέθοδοι αυτές είναι εντελώς ακατάλληλες για να ερευνούμε τον πνευματικό κόσμο. Από πού γνωρίζουμε ότι υπάρχει ο πνευματικός κόσμος; Ποιός μας είπε ότι υπάρχει; Αν μας το ρωτήσουν οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στη θεία αποκάλυψη, θα τους απαντήσουμε το εξής: “μας το είπε η καρδιά μας”… Είναι η γνώση μέσω καρδιάς. Η καρδιά μας δεν είναι το μόνο κεντρικό όργανο του κυκλοφορικού συστήματος, είναι και το όργανο με το ποίο γνωρίζουμε τον άλλο κόσμο και αποκτάμε την ανώτατη γνώση. Είναι το όργανο που μας δίνει τη δυνατότητα να επικοινωνούμε με τον Θεό και τον άνω κόσμο».

Νομίζουμε ότι βρισκόμαστε στο κεντρικό σημείο του θέματός μας. Έχει μεγάλη σημασία για την ορθόδοξη πνευματική ζωή η κατάσταση αυτή του κεντρικού οργάνου του σώματός μας που μας δίνει ζωή. Η καθαρότητα της καρδιάς είναι απαραίτητη για τη θέα του Θεού. Γι’ αυτό ο προφητάναξ Δαβίδ έλεγε στους ψαλμούς του: «Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ ὁ Θεός». Αντίθετα, η μη καθαρότητα της καρδιάς αδυνατεί να πλησιάσει τον Θεό. Μάλιστα λέγει ο ψαλμωδός: «Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός». Η αθεΐα προέρχεται από ακαθαρσία της καρδιάς και μάλιστα αποτελεί ψυχική νόσο, παραφροσύνη. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει πως ο Θεός έχει μια αδυναμία: αδυνατεί να σκηνώσει στην ακαθαρσία. Γι ‘ αυτό η Εκκλησία μας και οι θεοφώτιστοι πατέρες της μιλούν συνεχώς για νήψη, κάθαρση, μετάνοια, δάκρυα, άσκηση, αγρυπνία, νηστεία και προσευχή.

Ειλικρινά λυπάμαι πολύ γι’ αυτά που λέγουν διάφοροι κατά της Εκκλησίας μας. Δεν κατανοούν καθόλου το περιεχόμενο της πίστεώς μας κι όμως το κατηγορούν και το σπιλώνουν. Χαίρομαι πολύ όταν συναντώ απλούς ανθρώπους κι έχουν μια πηγαία, θερμή, αταλάντευτη και ορθή πίστη. Τους χαίρομαι και τους ζηλεύω αληθινά. Μου έγραφε προ καιρού μια φτωχή γυναίκα από την επαρχία:

«Έλαβα το γράμμα σου και πήρα χαρά πνευματική και σ’ ευχαριστώ από ψυχής. Το Άγιον Όρος δεν βγαίνει ποτέ από μέσα από την ψυχή μου, γι’ αυτό ό,τι λάβω από αυτό, μου το στέλνει η Παναγία μας και παίρνω κουράγιο και χαρά. Πολλές φορές σ’ ευχαριστώ. Το διαβάζω και σεργιανίζω κι εγώ στα ευλογημένα μονοπάτια του Αγίου Όρους . Ναι, το χτυπούν, γιατί δεν μπορούν να το βλέπουν, ο πειρασμός και οι άθεοι άνθρωποι. Από χρόνια το πολεμούν, γιατί δεν ενδιαφέρονται για την πίστη μας. Λέω: “Παναγία μου, καθάρισε το Περιβόλι σου, για να ηρεμήσουν οι άγιοι σου εργάτες , οι μοναχοί , που σε δοξολογούν. Αυτοί είναι τα λουλούδια σου που το στολίζουν. Πότιζέ τα με τη χάρη σου να είναι πάντα ανθισμένα και στείλε την ευωδία τους σε όλο τον κόσμο”. Τα γραφτά σου είναι μία θεϊκή γέφυρα , που φέρνει κι εμάς στον άγιο τόπο σου. Κάνω ό,τι είναι δυνατόν, αλλά τα κακά και τα εμπόδια φυτρώνουν στον  δρόμο μου κάθε ώρα και ζητάω τη βοήθεια της Παναγίας μας ,να μου δίνει υπομονή και υγεία, που δεν την έχω, για να μπορώ να στέκω. Στις δύσκολές μου στιγμές λέω: “Παναγία μου βοήθει μοι” και την ευχή και ανακουφίζομαι. Όλο προσευχή κάνω. Μα και γιατί να πρωτοκάμω προσευχή; Για δικούς , για εχθρούς, για την Εκκλησία μας, για τα μοναστήρια μας; Ύστερα ο Θεός εμένα θ’ ακούσει την αμαρτωλή; Εγώ απάγκιο μου και χαρά μου έχω την εκκλησιά. Και το φαρμακείο μου για την αρρώστια μου εκεί το βρίσκω, είναι η προσευχή… Διαβάζω για το Άγιον Όρος και ανεβαίνω στον ουρανό. Ο Θεός να πληθαίνει τους αγίους ανθρώπους πάνω στη γη, για να φωτίζουν τα σκοτάδια μας.

Μια μάνα αμαρτωλή.

Μη με γράφεις κυρία, δεν αξίζω».

Δεν είναι μια καταπληκτική επιστολή; Μια απλή, φτωχή, άρρωστη, γριά γυναίκα να πώς εκφράζεται. Ποιος μορφωμένος θα ‘γραφε έτσι;

Είναι δυστυχισμένος όποιος δεν γνωρίζει τον Θεό κι ας έχει όλα τα πλούτη και τις δόξες του κόσμου. Η γυναίκα της επιστολής είναι μακαρία κι ας είναι φτωχή. Έχει βρει τον προσανατολισμό της. Κρατά την πίστη της με αγάπη και αφοσίωση. Υπάρχουν πολλοί κρυμμένοι τέτοιοι άνθρωποι. Αυτοί βαστούν τον κόσμο. Σήμερα δεν υπάρχουν διωγμοί για να μαρτυρήσει κανείς για τον Χριστό. Μπορεί όμως να τον ομολογεί καθημερινά με διάφορους τρόπους. Οι ευκαιρίες είναι πολλές και οι προκλήσεις διάφορες. Μαρτύριο είναι να υπομένεις τις δυσκολίες του πλησίον , τους πόνους της ασθένειας, της χηρείας, της ορφάνιας, της απόρριψης. Μαρτύριο είναι ν’ απαρνηθεί κανείς τον εαυτό του. Ν’ αρνηθεί εκούσια τον ανέντιμο πλούτο, τις κοσμικές απολαύσεις, τις τιμές, τα μεγαλεία, τις δόξες και γενικώς ό,τι ικανοποιεί και χαροποιεί τη σάρκα…

(συνεχίζεται)

Πηγή: «ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

παθοκτονία

πρόσκληση μετανοίας

σε καιρούς κρίσεως»

Εκδόσεις : Εν πλω

Το κύκνειο άσμα του Αγίου Λουκά

Όπως σημειώσαμε, στο διαμέρισμα των Βόινο-Γιασενέτσκι φυλάσσονται πολλά προσωπικά αντικείμενα του Αγίου. Κάποια απ’ αυτά παραχώρησαν στο μουσείο της μονής της Αγίας Τριάδος στη Συμφερούπολη και κάποια στην ιερά μονή Σαγματά. Οι συγγενείς του Αγίου φυλάσσουν κι ένα ακόμη κειμήλιο : την πνευματική διαθήκη του Αγίου προς τα παιδιά και τα εγγόνια του. Είναι το κύκνειο άσμα του Αγίου. Την  υπαγόρευσε στη γραμματέα του Ε. Λέικφλεντ.

Στην αυτοτελή έκδοση της «Διαθήκης» το 2009 γράφαμε μεταξύ των άλλων:

«… Η Πνευματική Διαθήκη απευθύνεται στα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα του Αγίου. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι μαζί με τον πατέρα υπέφεραν και τα τέσσερα παιδιά του. Δοκίμασαν την πίκρα της διπλής ορφάνιας και του κατατρεγμού. Θεωρούνταν παιδιά ενός «εχθρού του λαού» και αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες. Επόμενο ήταν να θεωρούν ακατανόητη την απόφαση του πατέρα τους να ιερωθεί. Για όλα τα δεινά που υπέστη η οικογένεια θεωρούσαν υπεύθυνη την Εκκλησία. Και το ερώτημα που συνεχώς ταλάνιζε τις ψυχές τους, όπως και πολλούς ανθρώπους που τον γνώρισαν ήταν: Γιατί ένας διάσημος και τόσο επιτυχημένος καθηγητής της χειρουργικής πήρε μία τόσο μεγάλη  απόφαση , να χειροτονηθεί ιερέας και μάλιστα σε μία περίοδο διωγμού της Εκκλησίας; Πώς ένας δοξασμένος επιστήμονας αφιερώθηκε στην υπηρεσία μιας “ξεπερασμένης υπόθεσης” , της θρησκείας; Τί είχε να κερδίσει ο μεγάλος αυτός δεξιοτέχνης της χειρουργικής από την ιερωσύνη;

»Σε πολλές επιστολές του ο Άγιος προσπαθεί να απολογηθεί και να εξηγήσει στα παιδιά του το λόγο που αποφάσισε να πάρει αυτόν τον μαρτυρικό δρόμο. Τα παιδιά του δείχνουν να μην τον καταλαβαίνουν. Και αυτός ήταν ένας ακόμη σταυρός για τον Άγιο Λουκά . Ως το θάνατό του δεν έπαυε να νουθετεί και, κυρίως να προσεύχεται για τα παιδιά του, όπου είχαν τόσο πολύ επηρεασθεί , όπως και όλη η γενιά τους, από την αντιθρησκευτική προπαγάνδα.

» Είναι συγκινητικό το γράμμα που απευθύνει στο μεγαλύτερο γιο του Μιχαήλ, στα μέσα στης δεκαετίας του ’40.

“Να θυμάσαι , Μιχαήλ, ότι ο μοναχικός μου βίος και ο όρκος που έδωσα , το αξίωμά μου, η απόφαση να υπηρετώ τον Κύριο, αποτελούν για μένα το μεγαλύτερο ιερό και το πρώτιστο καθήκον. Ειλικρινά και εξ όλης της καρδίας απαρνήθηκα τα εγκόσμια και την ιατρική μου καριέρα, η οποία, βέβαια, θα μπορούσε να ήταν πολύ επιτυχημένη, αλλά τώρα δεν έχει καμμιά σημασία για μένα. Όλη η χαρά μου και όλη η ζωή μου είναι να υπηρετώ τον Κύριο, τον οποίο πιστεύω”.

»Το καλοκαίρι του 1956 ο Άγιος βρίσκεται στην πόλη Αλούστα της Κριμαίας. Έχει χάσει την όρασή του. Κοντεύει να κλείσει τα ογδόντα του και νιώθει πως οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν. Αποφασίζει λοιπόν να συντάξει την Πνευματική Διαθήκη προς τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά του. Είναι μια ύστατη προσπάθεια να βοηθήσει τα παιδιά του να ξεφύγουν από τη μέγγενη του αθεϊσμού, να αντισταθούν στο αντίχριστο ρεύμα της εποχής, να ανακαλύψουν την “ύψιστη αλήθεια”, τον Ιησού Χριστό, τηρώντας τις άγιες εντολές Του και υπηρετώντας τους πονεμένους ανθρώπους, τους “ελαχίστους αδελφούς” του Ιησού Χριστού.

»Έχουμε την αίσθηση ότι η πνευματική διαθήκη του Αγίου είναι και σήμερα εξαιρετικά επίκαιρη. Απευθύνεται και σε όλους εμάς, τα πνευματικά του παιδιά, που τον τιμούμε και τον αγαπούμε.

»Ας γίνουμε κι εμείς μιμητές του. Και σύμφωνα με την υπόσχεσή του θα μας επισκιάζουν οι πρεσβείες και οι προσευχές του, τώρα που βρίσκεται μπροστά στον θρόνο του Θεού και Δημιουργού μας»…

Πηγή: «ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΙΑ

ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΛΟΥΚΑ

Στους τόπους που έζησε, με τους ανθρώπους  που τον γνώρισαν

ΡΩΣΙΚΟΣ ΒΟΡΡΑΣ ΜΟΣΧΑ ΤΑΜΠΩΦ ΟΔΗΣΣΟΣ»

ΑΡΧΙΜ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ

Τόμος β΄

ΑΘΗΝΑ 2013

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΡΦΥΡΑ

Σε κάποιον μοναχικό για την ταραχή της ψυχής.

Όλα τα έχεις, μόνο γαλήνη δεν έχεις. Όλα θα τα έδινες για τη γαλήνη, αλλά η γαλήνη, δεν έρχεται. Ήδη από την εποχή του πολέμου ταραχή βασιλεύει στην ψυχή σου. Διαρκώς σκέφτεσαι: «Πυροβόλησα στη μάχη, ίσως σκότωσα κάποιον . Ίσως η μάνα κάποιου να θλίβεται για την απώλεια του γιού της και μαζί η γυναίκα του, τα παιδιά του, τα αδέλφια του και οι άλλοι συγγενείς του. Ίσως καταριούνται τον δολοφόνο του και δολοφόνος είμαι εγώ. Ποιος ξέρει τι θα βρει εμένα και τα παιδιά μου;». Με τέτοιες σκέψεις περπατάς, εργάζεσαι, ξαπλώνεις και σηκώνεσαι. Η ταραχή και ο φόβος βασανίζουν άγρια την ψυχή σου.

Δεν ακούς σε κάθε λειτουργία τη θαρραλέα ευλογία της Εκκλησίας του Θεού: «Εἰρήνη πᾶσι»! Ειρήνη σε όλους! Ποιος άλλος στον κόσμο εκτός Εκκλησίας προφέρει αυτές τις υπέροχες λέξεις; Και αυτό το κάνει με θέρμη και με τόσο πλήρη και πολύπλευρη σημασία. Ειρήνη μεταξύ πολιτικών και πολιτών, ειρήνη εξωτερική και εσωτερική, ειρήνη μεταξύ ανθρώπων και λαών, ειρήνη με τον Θεό και με τη συνείδηση, ειρήνη με τους υποστηρικτές και με τους διώκτες, με τη ζωή και το θάνατο , με τη γη και τους ουρανούς , με μια λέξη «ειρήνη η υπερέχουσα πάντα νουν» ( Φιλιπ.4,7 ) .  Αυτήν την ειρήνη κηρύττει η Εκκλησία  σ’ όλες τις χώρες του κόσμου.

Να πώς μιλά ο χριστιανός ποιητής:

Αν η ζωή σε βασανίζει

νου και καρδιά σου παίρνει,

 αν με μοχθηρία στη σκλαβιά σε μαθαίνει

και αγάπη και πίστη σβήνει

γονάτισε με καυτά δάκρυα,

το βάθρο του Σταυρού αγκάλιασε

και θα συμφιλιωθείς με τους ουρανούς,

μ’  εσένα  και με τους ανθρώπους!

( Ρώσος ποιητής Νικήτας: Προσευχή ενός παιδιού)

Γονάτισε μπροστά στον Κύριο Ιησού Χριστό, την Άρχουσα ειρήνη, ακούμπησε το ματωμένο πόδι Του και η ειρήνη θα σου επιστραφεί. Γιατί αυτός είναι η ειρήνη μας ( Εφ. 2,14 ) .  Γι’ αυτό όταν η Εκκλησία λέει «Εἰρήνη πᾶσι» είναι σαν να λέει «Χριστός τοῖς πᾶσι! Ο Χριστός με όλους! Ο Χριστός σε όλα!». Αμήν.

Ο Χριστός να σου σώσει ειρήνη και ας είναι μαζί σου!

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Δεν φτάνει μόνο η πίστη…

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»

Εκδόσεις «εν πλώ»

«Έτη πολλά Δέσποτα»

ΜΑΞΙΜΟΣ ΧΑΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΣΕ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΙΓΝΑΤΙΟ:

«Έτη πολλά Δέσποτα»

Για τα 20χρονα της αρχιεροσύνης του στην Ι. Μ. Λαρίσης και Τυρνάβου

Ο βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος επισκέφθηκε στο αρχονταρίκι του Ι. Ν. Αγίου Νικολάου, την ημέρα της εορτής της Πεντηκοστής, τον Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιο, με αφορμή τη συμπλήρωση εικοσαετίας από τη χειροτονία του σε επίσκοπο, και του ευχήθηκε τα «έτη πολλά Δέσποτα».

Ο πρώην Υπουργός συνεχάρη τον Μητροπολίτη για το πολυσήμαντο ποιμαντικό έργο που επιτελεί στη Λάρισα. Όπως χαρακτηριστικά επισήμανε:

«Θεώρησα χρέος μου να ευχηθώ και επισήμως “τα έτη πολλά” στον Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιο, τον πράο επίσκοπο της υπομονής με τη βαθιά θεολογική κατάρτιση -την οποία μαρτυρά το πηγαίο κήρυγμά του-, με αφορμή τη συμπλήρωση είκοσι χρόνων από την ανάληψη του βαθμού της αρχιεροσύνης.

Στα είκοσι αυτά χρόνια, υπό την καθοδήγησή του, η τοπική μας εκκλησία έχει να επιδείξει πλούσιο και πολυσήμαντο έργο. Ιδιαίτερα στους δύσκολους καιρούς που διέρχεται η κοινωνία μας, σε μια εποχή κατά την οποία δοκιμάζεται η κοινωνική συνοχή, αναγνωρίζεται -ακόμη και από εκείνους που δεν βρίσκονται κοντά στην εκκλησία- η έντονη φιλανθρωπική δράση και το κοινωνικό έργο που αθόρυβα επιτελεί η Μητρόπολη Λαρίσης και Τυρνάβου.

Εύχομαι με τις πρεσβείες του πολιούχου μας Αγίου Αχιλλείου, του εκ Καππαδοκίας Αρχιεπισκόπου Λαρίσης, ο καλός Θεός να του δίνει υγεία και δύναμη για να διακονεί για πολλά χρόνια ακόμη την τοπική μας εκκλησία. Έτη πολλά Δέσποτα».

Ο κ. Χαρακόπουλος προσέφερε στον κ. Ιγνάτιο αντίτυπο του πρόσφατα επανεκδοθέντος βιβλίου του «Ρωμιοί της Καππαδοκίας».

Ο κ. Ιγνάτιος

Ο Σεβασμιώτατος ευχαριστώντας τον κ. Χαρακόπουλο εξήρε την προσωπικότητά του χαρακτηρίζοντάς τον ως «έναν έντιμο πολιτικό, μα κυρίως ένα γνήσιο εκκλησιαζόμενο πιστό, ο οποίος συνειδητά μετέχει των Ιερών Συνάξεων», ενώ επαίνεσε το πλούσιο συγγραφικό του έργο, ευχόμενος «να συνεχίζει με την ίδια δύναμη να εργάζεται και να προσφέρει από οιαδήποτε θέση του αναθέτει η Πολιτεία για το καλό της τοπικής κοινωνίας, αλλά και ολόκληρης της πατρίδος μας».