Από το Γεροντικό:Αββάς Μακάριος

Έλεγαν για τον Αββά Μακάριο ότι εάν ερχόταν για  επίσκεψη αδελφός, και του φερόταν ο αδελφός με τιμή ως άγιο και μεγάλο γέροντα, δεν του μιλούσε καθόλου. 

Εάν όμως τον επισκέπτονταν αδελφός και του έλεγε κάτι για να τον ταπεινωσει όπως  "Αββά , άραγε, όταν ήσουν καμηλιέρης και έκλεβες το νίτρο και το πουλούσες, δεν σε έδερναν οι φύλακες όταν σε καταλάβαιναν;"τότε αυτόν που του έλεγε τέτοια τον μιλούσε με χαρά και του αποκρινόταν   σε ότι τον ρωτούσε στη συνέχεια.

Έλεγε ο Αββάς Παφνούτιος ο μαθητής του Αββά Μακάριου , ότι διηγόταν ο γέροντας.Όταν   ήμουν παιδί, βοσκούσα βόδια με τα άλλα παιδιά. Αυτά κάποτε πήγαν να κλέψουν καρπούζια. Και όπως έτρεχαν να φύγουν τους έπεσε ένα  απο αυτά. Τότε το πήρα και το έφαγα. Απο τότε όποτε το θυμάμαι αυτό, κάθομαι και καλαίω.

Ελεγε ο Αββάς Μακάριος ότι καποτε περπατούσα στην έρημο και βρήκα ένα ριγμένο κρανίο στο έδαφος. Όταν το σκάλισα με τη ράβδο μου, μου μίλησε το κρανίο. Και του λέγω, ποιός είσαι; μου αποκρίθηκε το κρανίο. εγώ ήμουν ιερέας των ειδώλων και των τελευταίων ειδωλολατρών σε αυτον τον τόπο. Εσύ είσαι ο πνευματοφόρος Μακάριος. Όποια ώρα σπλαχνισθείς αυτούς που βρίσκονται στην κόλαση και ευχηθείς γι'αυτούς, παρηγορούνται λίγο. Του λέει ο γέροντας. Ποιά ειναι η παρηγοριά και πως είναι η κόλαση;Του λέγει το κρανίο. Όσο απέχει ο  ουρανός απο τη γη , τόσο είναι η φωτιά απο κάτω μας, απο τα πόδια μέχρι το κεφάλι στεκόμαστε εμείς μέσα στη φωτια. Και δεν μπορούμε ο εναν να δει τον άλλο πρόσωπο προς πρόσωπο. Αλλά είμαστε γυρισμένοι με τις πλάτες.Οταν λοιπόν εύχεσαι , κάποιος μπορεί να δει λίγο το πρόσωπο του άλλου. Αυτή είναι η παρηγοριά μας. Και κλαίγοντας ο γέροντας είπε. Αλλοίμονο την ημέρα που γεννήθηκε ο άνθρωπος. Υπάρχει χειρότερο βάσανο;Του λέγει το κρανίο. Υπάρχει μεγαλύτερο βάσανο κάτω απο εμάς. Του λέγει ο γέροντας. Ποιοί είναι εκεί; Του λέγει το κρανίο. Εμείς που δεν γνωρίζαμε το Θεό , ελεούμαστε τουλάχιστον λίγο. Αυτοί όμως που γνωρίσανε τον Θεό και τον αρνήθηκαν και δεν κάνανε το θέλημά του , είναι κάτω απο εμάς. Πήρε τότε ο γέροντας το κρανίο και το έβαλε μέσα στο χώμα.

Ρώτησε αδελφός τον αββά Μακάριο τον Αιγύπτιο και του είπε:

-Αββά πες μου λόγο για να σωθώ.

-Πήγαινε στο μνήματα  και βρίσε τους νεκρούς

Ο αδερφός αφού πήγε έβρισε και πετροβόλησε τους νεκρούς γύρισε στον γέροντα. 

-Δεν σου μίλησαν;

-Όχι.

-Πήγαινε πάλι αύριο και δόξασέ τους λέγοντας τους απόστολους και δίκαιους.

-Τους δόξασα.

-Δεν σου αποκρίθηκαν;

-Όχι.

-Είδες πόσο τους ατίμασες και δεν σου αποκρίθηκαν και πόσο τους δόξασες και δεν σου μίλησαν. Έτσι και εσύ εαν θέλεις να σωθείς, γίνε νεκρος. Μήτε την αδικία των ανθρώπων μήτε τη δόξα τους να λογαργιάζεις, όπως οι νεκροί. Και θα μπορέσεις να σωθείς.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ – 18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015

Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. ιζ΄ 12-19)

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀδελφοὶ μου, ὅπως μᾶς τό βεβαιώνει ἡ Ἁγία Γραφὴ «διῆλθε εὐεργετῶν», δηλαδή, πέρασε τὴ ζωὴ Του εὐεργετώντας καὶ προσφέροντας ἀγάπη στοὺς ἀνθρώπους. Δὲν ἔφερε μόνο τὴ σωτηρία στὸν κόσμο μὲ τήν ἐνσάρκωση Του καὶ τή σταυρικὴ Του θυσία, ἀλλὰ ἀνακούφισε τούς ἀρρώστους τούς πονεμένους καὶ τούς δυστυχισμένους. Ἕνα τέτοιο περιστατικὸ μᾶς διηγεῖται σήμερα ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ὅταν δέκα λεπροὶ ἄνδρες τοῦ ζήτησαν τὴ θαυματουργικὴ Του βοήθεια καὶ χάρη, γιὰ νὰ τούς ἀπαλλάξη ἀπὸ τὴ βαρειὰ ἀσθένεια ποὺ τούς τυραννοῦσε.

Πράγματι ὁ Κύριος ἔδειξε ὁλοπρόθυμα καὶ στοργικὰ τὴ φιλανθρωπία Του, χαρίζοντάς τους ἔλεος καὶ θεραπεύοντάς τους ἀπὸ τὴ λέπρα. Κι ἐνῶ αὐτοὶ ἔφυγαν ἀπὸ κοντὰ Του, ὑπακούοντας στὴν προτροπὴ τοῦ Ἰησοῦ, νὰ πᾶνε στοὺς ἱερεῖς νὰ δείξουν τούς ἑαυτοὺς των, ὅπως πρόσταζε ἡ νομικὴ διαδικασία, τό θαῦμα πραγματοποιήθηκε. Ἡ λέπρα ἔπεσε ἀπὸ πάνω τους καὶ καθαρίσθηκαν.

Ἕνας ἀπὸ τούς δέκα λεπρούς, μόλις αἰσθάνθηκε πὼς ἔγινε καλά, γύρισε πίσω, κοντὰ στὸν Χριστό, δοξάζοντας μεγαλόφωνα τό Θεό, καὶ ἀφοῦ προσκύνησε τόν Ἰησοῦ τόν εὐχαρίστησε. Μᾶς τονίζει στὴ συνέχεια ὁ εὐαγγελιστὴς πὼς αὐτὸς ποὺ γύρισε πίσω ἦταν Σαμαρείτης, δηλαδὴ ἀνῆκε σὲ μιὰ φυλὴ τήν ὁποία δὲν συμπαθοῦσαν οἱ Ἰουδαῖοι. Τότε ὁ Ἰησοῦς τόν ρώτησε: «Δὲν καθαρίσθηκαν καὶ οἱ δέκα ἀπὸ τὴ λέπρα; Ποῦ εἶναι οἱ ὑπόλοιποι ἐννέα; Κανένας δὲν βρέθηκε ἀπὸ αὐτοὺς νὰ ἐπιστρέψη καὶ νὰ δώση δόξα στὸ Θεὸ γιὰ τὴ θεραπεία του, παρὰ μόνο αὐτὸς ὁ ἀλλοεθνής;» Καὶ στὴ συνέχεια εἶπε πρὸς τόν θεραπευθέντα: «πήγαινε, ἡ πιστὴ σου σὲ ἔσωσε».

Τό περιστατικὸ αὐτὸ ἀδελφοὶ μου, μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ μιλήσουμε σήμερα γιὰ τὴ μεγάλη ἀρετὴ τῆς εὐγνωμοσύνης. Καὶ εἶναι πράγματι ἀρετή, διότι χρειάζεται ἀγῶνας καὶ ἐσωτερικὴ καλλιέργεια γιὰ νὰ τήν ἀποκτήσουμε. Ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι τό στολίδι τῆς

ἀνθρώπινης ψυχῆς, εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς ἀνταμοιβῆς ἐκείνου ποὺ εὐεργετήθηκε πρὸς τόν εὐεργέτη του.

Οἱ δέκα λεπροὶ τοῦ εὐαγγελίου ἦταν μαζί, ὅταν ἱκέτευαν τόν Χριστό, γιὰ νὰ τούς θεραπεύση, ὅμως ὁ ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς γύρισε καὶ ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ εὐεργέτη του. Οἱ ὑπόλοιποι, ἀφοῦ πῆραν τόν δρόμο τους χωρίσθηκαν καὶ δὲν σκέφθηκαν οὔτε πρὸς στιγμὴ νὰ γυρίσουν πίσω, ἔστω μὲ τό βλέμμα τους, γιὰ νὰ ἐκφράσουν τήν εὐχαριστία τους πρὸς τόν Θεό: «Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν, οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; Οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; Οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος;».

Ὅμως, ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα, δὲν εἶναι μόνο οἱ ἐννέα ἀγνώμονες λεπροὶ ποὺ δὲν εὐχαρίστησαν τόν Θεὸ γιὰ τίς εὐεργεσίες ποὺ τούς προσέφερε. Εἶναι μιὰ σειρὰ ἀτελείωτη καὶ ὅλοι βιάζονται καὶ φεύγουν, διότι εἶναι σημαδεμένοι μὲ ἄλλου εἴδους λέπρας: τήν ἀγνωμοσύνη. Εἶναι ὅλοι ὅσοι εὐεργετήθηκαν ἀπὸ τόν Ἰησοῦ καὶ ποτὲ δὲν γύρισαν γιὰ νὰ τοῦ ποῦν «εὐχαριστῶ». Ἴσως στὴν ἀρχὴ νὰ εἶχαν μέσα τους κάποιο μικρὸ αἴσθημα εὐγνωμοσύνης. Ὅμως ἀργότερα ξεχάσαν τά πάντα καὶ ὁ μεγάλος εὐεργέτης ἔσβησε ἀπὸ τὴ μνήμη τους.

Αὐτὴ εἶναι μιὰ κατάσταση ποὺ τὴ βλέπουμε καὶ τήν ψηλαφοῦμε καθημερινὰ στὴ ζωὴ μας ἀκόμη καὶ στὴν προσωπικὴ μας ζωή. Ἀντιμετωπίζουμε κατὰ καιροὺς φοβερὲς δοκιμασίες, ἀτυχήματα, ἀρρώστειες, ἐπαγγελματικὰ καὶ οἰκογενειακὰ ἀδιέξοδα. Ἀπελπιζόμαστε, στενοχωρούμαστε καὶ ἱκετεύουμε: «Ἰησοῦ, ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς». Παρακαλοῦμε τόν Κύριο νὰ μᾶς βγάλη ἀπὸ τὴ δύσκολη θέση, νὰ βάλη τό χέρι Του! Ὅταν ὅμως ἔρθη ἡ ποθητὴ λύση, περιοριζόμαστε σὲ ἕνα ἁπλὸ «δόξα σοι, ὁ Θεός». Καὶ τό κάνουμε αὐτὸ περισσότερο σὰν ἀναστεναγμὸ ἀνακουφίσεως, παρὰ σὰν προσευχὴ δοξολογίας. Καὶ ἀμέσως τρέχουμε πίσω, ὄχι ἀπὸ τόν Χριστό, ἀλλὰ ἀπὸ τούς ἀγνώμονες ἐννέα λεπρούς!

Ὑποτιμοῦμε τὶς περασμένες δυσκολίες καὶ ξεχνοῦμε τόν εὐεργέτη. Ἐνῶ προηγουμένως σκεπτόμασταν ὅτι μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ μᾶς βγάλη ἀπὸ τό ἀδιέξοδο, μόλις δοθεῖ ἡ λύση, τότε ὅλα τά

ἐξηγοῦμε μέ τήν λογική. Καὶ τό πιὸ σπουδαῖο, ἡ στοργὴ καὶ ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ ποὺ κρύβεται πίσω ἀπὸ κάθε λύση, πίσω ἀπὸ κάποιο πρόβλημά μας, ξεχνιέται καὶ παραμερίζεται.

«Εἰς δὲ ἐξ αὐτῶν ἰδὼν ὅτι ἰάθη ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν», γύρισε πίσω δοξάζοντας τόν Θεό. Δὲν στάθηκε νὰ δὴ τὶ κάνουν οἱ ἄλλοι, αὐτὸς ἔβλεπε τό δικὸ του χρέος. Ἀμέσως μετὰ τό θαῦμα ἔτρεξε νὰ πέση στὰ πόδια τοῦ εὐεργέτη του. Ἡ πράξη αὐτὴ εἶναι εἶναι γιὰ μᾶς ἕνα ὑπέροχο παράδειγμα πρὸς μίμηση, διότι καθημερινὰ ἔχουμε πλούσιες τὶς θεϊκὲς δωρεές.

Ὁ καθένας μας ἔχει προσωπικὴ εὐθύνη ἀπέναντι στόν εὐεργέτη του μὲ συνέπεια νὰ μὴν τόν ἀθωώνη ἡ ἀγνωμοσύνη τῶν πολλῶν. Ἡ εὐχαριστία πρὸς τόν εὐεργέτη Θεὸ δὲν παίρνει ἀναβολὴ καὶ ἡ εὐγνωμοσύνη πρὸς τόν Χριστὸ ἔχει ἀπόλυτη προτεραιότητα. Ὅμως πολλὲς φορὲς ἡ εὐτυχία γιὰ τήν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων μας ἔχει σὰν ἀποτέλεσμα νὰ ξεχνοῦμε τά πάντα ἀκόμη καὶ τόν Θεὸ καὶ ἡ ἀναβολὴ γίνεται αἰτία ὥστε νὰ ὁδηγούμαστε στὴν ἀχαριστία.

Ἡ εὐχαριστία πρὸς τόν Θεὸ πρέπει νὰ γίνεται μὲ ὅλη μας τήν ψυχή, μὲ ὁλόκληρο τό εἶναι μας. Μόνο ἔτσι μπορεῖ νὰ νοιώση κανεὶς τὴ δύναμη καὶ θερμότητα τῶν αἰσθημάτων, ἀλλὰ καὶ τήν εἰλικρίνεια καὶ τό βάθος τῆς εὐγνωμοσύνης. Ὁ Θεὸς μᾶς τά δίνει ὅλα. Μᾶς ἔχει καταστήσει ἀθανάτους μὲ τό μεγάλο δῶρο τῆς ψυχῆς. Βάζει στὴν ἐξουσία μας ὅλα τά ὡραία καὶ θαυμαστὰ τοῦ παρόντος κόσμου. Μᾶς δίνει τόν ἥλιο, τὴ βροχή, τόν ἀέρα. Ἀπομακρύνει ἀπὸ κοντὰ μας τούς κινδύνους καὶ τὶς ἀπειλὲς καὶ μᾶς φροντίζει ὅταν συμβῆ νὰ περνᾶμε κάποια δοκιμασία.

Γιὰ μᾶς τούς χριστιανούς οἱ εὐκαιρίες γιὰ νὰ μιμηθοῦμε τόν εὐγνώμονα λεπρό δὲν λείπουν ποτέ. Καθημερινὰ νέες δωρεὲς τοῦ Θεοῦ προστίθενται στὴ ζωὴ μας. Μερικὲς εἶναι τόσο συχνές, ὥστε νὰ τὶς θεωροῦμε αὐτονόητες, ὅπως ἐπὶ παραδείγματι ἡ καθημερινὴ μας ὑγεία, τό καθημερινὸ μας ψωμί, ἡ οἰκογενειακὴ μας γαληνὴ καὶ ἄλλα πολλά. Ἂν τὶς σκεπτόμαστε πιὸ συχνὰ καὶ σοβαρά, τόσο αὐτὲς ὅσο καὶ τὶς ἄλλες, τότε σίγουρα μὲ θερμὴ εὐγνωμοσύνη θὰ δοξολογήσουμε τό Θεό.

Ἐπίσης, ἡ εὐγνωμοσύνη δὲν εἶναι μόνο καθῆκον καὶ χρέος τοῦ κάθε χριστιανοῦ, εἶναι μιὰ δύναμη ποὺ ἑλκύει νέα χάρη καὶ εὐλογία τοῦ Θεοῦ: «Ἀναστὰς πορεύου, ἡ πίστις σου σέσωκε σε», ἀπάντησε ὁ Κύριος στὸν εὐγνώμονα λεπρό, θέλοντας νὰ δείξη μὲ αὐτό ὅτι, βραβεύοντας τὴ συμπεριφορὰ του, τοῦ χάρισε ἕνα μεγαλύτερο δῶρο, τὴ λύτρωση, τὴ σωτηρία δηλαδὴ ὁλόκληρου τοῦ ἑαυτοῦ του. Τὶς ὑλικὲς εὐεργεσίες Του ὁ Θεός, ἐπειδὴ εἶναι εὔσπλαχνος, τὶς προσφέρει σὲ «πονηροὺς καὶ ἀγαθούς». Τὶς βαθύτερες ὅμως, τὶς ἐσωτερικὲς καὶ πνευματικές, ποὺ ἔχουν αἰώνια ἀξία, τὶς κρατάει μόνο γιὰ τὶς εὐγνώμονες ψυχές.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὅλοι μας, χωρὶς καμμία ἐξαιρέση, ἔχουμε εὐεργετηθῆ ἀπὸ τό Θεό. Ἂς μὴ φθάνουμε λοιπὸν στὸ σημεῖο νὰ δείχνουμε ἀχαριστία μὲ τήν ἀπαράδεκτη διαγωγὴ μας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει: «ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε, τοῦτο γὰρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Ἔχουμε καθῆκον νὰ Τόν εὐχαριστοῦμε καὶ νὰ Τόν εὐγνωμονοῦμε γιὰ ὅλα ὅσα μᾶς παρέχει καὶ κυρίως γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν μας. Γιὰ μᾶς ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, μᾶς παρέδωσε τό Σῶμα Του καὶ τό Αἷμα Του «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον», γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὴν εὐτυχία, τή χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση, τήν ὁποία κληρονομοῦν ὅλοι, ὅσοι εἶναι πιστοὶ μαθηταὶ Του καὶ τηροῦν τό θέλημα Του. Ἔτσι μόνο θὰ φθάσουμε στὴ βασιλεία Του, ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ τόν ρύπο τῆς ἀγνωμοσύνης καὶ θὰ μᾶς δεχθῆ στὴν ἀγκαλιὰ Του σὰν φιλόστοργος καὶ φιλάνθρωπος Θεός. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

O Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας - 18 Ιανουαρίου

http://optiko.net/
Αφήγηση: π. KABARNOS NIKODHMOS & Γερογιάννη Χριστίνα

Κωνσταντίνος Καβάφης «Ιερεύς του Σεραπίου»

Τον γέροντα καλόν πατέρα μου, τον αγαπώντα με το ίδιο πάντα· τον γέροντα καλόν πατέρα μου θρηνώ που πέθανε προχθές, ολίγο πριν χαράξει.
Ιησού Χριστέ, τα παραγγέλματα της ιεροτάτης εκκλησίας σου να τηρώ εις κάθε πράξιν μου, εις κάθε λόγον, εις κάθε σκέψι είν’ η προσπάθεια μου η καθημερινή. Κι όσους σε αρνούνται τους αποστρέφομαι.— Aλλά τώρα θρηνώ· οδύρομαι, Χριστέ, για τον πατέρα μου μ’ όλο που ήτανε —φρικτόν ειπείν— στο επικατάρατον Σεράπιον ιερεύς. 

(1926)

Από το Γεροντικό

 Είπε ο αββάς Αντώνιος ότι θα΄ρθει εποχή, πού οι άνθρωποι θα φέρονται όπως οι παράφρονες. Και όταν θα βλέπουν κάποιον πού δεν θα συμπεριφέρεται ως παράφρων, θα τα βάζουν μαζί του και θα του λένε: "Εσύ είσαι τρελός", επειδή δεν είναι όμοιος μ΄αυτούς.

Αποκαλύφθηκε κάποτε στον άγιο Αντώνιο στην έρημο ότι στην πόλη είναι κάποιος όμοιος με αυτόν, γιατρός στην επιστήμη, που δίνει το περίσευμά του σε αυτούς που έχουνε ανάγκη και όλη την ημέρα ψάλλει μαζί με τους αγγέλους τον τρισάγιο ύμνο.

Διηγήθηκε ο άγιος Επιφάνιος,  ο επίσκοπος Κύπρου , ότι την εποχή του μακάριου Αθανάσιου του μεγάλου, πετούσαν κορώνες επάνω από το ιερό του Σεράπιου φωνάζοντας ακατάπαυστα , κρας κρας. 

Από μακρυά φώναξαν οι ειδωλολάτρες τον μακάριο Αθανάσιο. Κακόγερε πες μας τι κράζουν οι κορώνες; 

Ο άγιος τους αποκρίθηκε·οι κορώνες κράζουν κρας κρας· και το κρας στη γλώσσα των Αυσωνίων σημαίνει αύριο· διότι αύριο θα δείτε τη δόξα του Θεού.

Την επόμενη μέρα αναγγέλθηκε στους ειδωλολάτρες ο θάνατος του βασιλιά Ιουλιανού· μόλις το έμαθαν ,έτρεξαν και έκραζαν στο Σέραπι λέγοντας, εάν δεν τον ήθελες (τον Ιουλιανό) τι λάμβανες τα δώρα του;

Ο ίδιος διηγήθηκε ότι υπήρχε ένας ξακουστός ηνίοχος στα μέρη της Αλεξάνδρειας, τον οποίο τον ήξεραν ως ο γιος της Μαρίας. 

Αυτός ενώ κάλπαζε σε αγώνες στον ιππόδρομο της Αλεξάνδρειας έπεσε από τον αλογό του· όμως σηκώθηκε, έφτασε τον αντίπαλό του και τον νίκησε. Τότε το πλήθος κραύγασε:«Ο γιος της Μαρίας(Χριστός) έπεσε(ετάφη), σηκώθηκε(αναστήθηκε) και νίκησε ». Ενώ ακόμη  φώναζαν  έφτασε η φήμη στο πλήθος για το ιερό της Σεράπειου, ότι ο μέγας Θεόφιλος ανέβηκε στο ιερό,  κατέστρεψε το είδωλο και κυρίεψε το ναό.

Σεράπιον ή Σεραπείον: Φημισμένος ναός στην Αλεξάνδρεια αφιερωμένος στο Σέραπι, κτισμένος από τον Πτολεμαίο Ι Σωτήρ γύρω στα 300 π.Χ. που καταστράφηκε το 392 μ.Χ. κατά τη διάρκεια διωγμών εναντίον των ειδωλολατρών από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο

Κάθε βράδυ αγρυπνία στον τάφο του νέου αγίου Παΐσιου

Η Ιερά Μονή Σουρωτής είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο και στον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, του οποίου τα Λείψανα βρίσκονται στο Καθολικό της Μονής. Στην ίδια μονή βρίσκεται και ο τάφος του Γέροντα Παϊσίου. Οι μοναχές της Ιεράς Μονής Σουρωτής, είχαν πνευματικό καθοδηγητή τους τον μακαριστό Γέροντα Παΐσιο.
Στο εντυπωσιακό αγιορείτικο Καθολικό βρίσκονται τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη. Η μονή ιδρύθηκε το 1972 και έχει περίπου 60 μοναχές.
Το Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου βρίσκεται στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, κοντά στα Βασιλικά και ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Κασσανδρείας. Απέχει περίπου 28 χιλιόμετρα ανατολικά από τη Θεσσαλονίκη και για να φθάσει εκεί ο προσκυνητής ακολουθεί το δρόμο προς τη Χαλκιδική.

Ήδη από την Τετάρτη και έως το Σάββατο θα γίνεται κάθε βράδυ αγρυπνία στο ησυχαστήριο της μονής και την Κυριακή θα γίνει η λειτουργία της «αγιοκατάταξής» του, όπως είναι η επίσημη ορολογία, όταν και θα διαβαστεί η σχετική απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αλλωστε κάθε χρόνο στις 12 Ιουλίου, πριν από την επέτειο της κοίμησής του, τελείται αγρυπνία στη μονή με τη συμμετοχή χιλιάδων πιστών. Εστω κι αν κάποιοι ισχυρίζονται ότι το Πατριαρχείο βιάστηκε να τον κάνει άγιο, κάποιοι άλλοι διακρίνουν αρμονία στις αποφάσεις του Πατριαρχείου. Ο Παΐσιος αγιοκατατάχθηκε 22 χρόνια μετά τον θάνατό του, όπως ακριβώς και ο Αγιος Πορφύριος: Οι δυο τους ήταν γνωστοί στο Αγιον Ορος ως θαυματουργοί και θεραπευτές.

Την Κυριακή στη μονή Αγίου Ιωάννη Θεολόγου αναμένεται να συρρεύσουν πιστοί από όλη τη Βόρεια και Κεντρική Ελλάδα - η Σουρωτή απέχει μόλις 40 λεπτά από τη Θεσσαλονίκη - αφού υπολογίζεται ότι τώρα επισκέπτονται τη μονή πάνω από 1.500 άτομα την εβδομάδα. Παράλληλα, θεωρείται ότι θα υπάρξει αύξηση του θρησκευτικού τουρισμού από τη Ρωσία, όπου ο Παΐσιος ήταν πολύ δημοφιλής και η είδηση της αγιοκατάταξής του φιλοξενήθηκε σε ουκ ολίγα ΜΜΕ.


http://www.news.gr/ellada/koinonia/article-wide/203008/kathe-vrady-agrypnia-ston-tafo-toy-neoy-agioy.html

Πώς ένας... αμαρτωλός γνώρισε τον γέροντα Παϊσιο στο Αγιον 'Ορος

«Και εσένα τι σε στεναχωρεί και ήρθες εδώ;», είχε ρωτήσει ο γέρων Παΐσιος τον Λάμπη Ταγματάρχη, στη συνάντησή τους στο Αγιον Ορος.

του Λάμπη Ταγματάρχη 

 

 κάποιος ήθελε να με χαρακτηρίσει κάπως, θα μπορούσε να πει οτιδήποτε… εκτός του ότι είμαι ένας ιδιαιτέρως θρησκευόμενος άνθρωπος.

Είμαι δηλαδή της εκκλησίας όσο -υποθέτω- κι εσείς… Η εκκλησία με βλέπει το Πάσχα λίγο πριν από την Ανάσταση και άντε σε κανέναν γάμο παλαιοτέρα, τώρα πια συχνά μόνο σε κηδείες…
Αυτά…
Τώρα, το πώς βρέθηκα εγώ στο Άγιο Όρος, πριν χρόνια, πώς με πείσανε να περπατήσω ικανή απόσταση για να δω από κοντά έναν ασκητή που τον λέγανε Παΐσιο που είχε φήμη φοβερή και τρομερή και που έρχονταν από τα πέρατα του κόσμου να τον δούνε... δεν το κατάλαβα…
Άλλωστε, όταν αποφασίζεις να πας στο Όρος έχεις συμφιλιωθεί με την ιδέα πως δεν θα πρέπει να τα καταλαβαίνεις όλα ή, τουλάχιστον, να αφήνεις συνειδητά κενά, έτσι ώστε να περάσει μέσα σου ό,τι είναι να περάσει…
Η λογική δεν εξηγεί τα πάντα - τουλάχιστον στο Όρος... Βρέθηκα λοιπόν σ' ένα μονοπάτι με μια μεγάλη κατηφόρα στην αρχή εγώ και η παρέα μου, μέχρι που κατάλαβα πως ήμουν μέλος μια μικρής ευλαβικής πορείας.
Ενός ετερόκλητου πλήθους με την ίδια κατεύθυνση προς τη σκήτη του Παΐσιου.
Άλλοι προσεύχονταν, άλλοι μουρμούριζαν τροπάρια άγνωστα σε μένα, άλλοι κρατούσαν σταυρούς και εικόνες
και οι περισσότεροι ένα μικρό δώρο -πεσκέσι- μη φανταστείτε τίποτα ιδιαίτερο - λίγα φρούτα, ξηρούς καρπούς ή λίγα κάστανα.
Εγώ, βέβαια, απροετοίμαστος για την «ιερή κατάβαση-επίσκεψη» μονίμως καχύποπτος, «άπιστος» και διακριτικά είρων, δεν κρατούσα τίποτα...
«Άντε να το δούμε κι αυτό έλεγα μέσα μου» και σκεφτόμουν ήδη την ανηφόρα της επιστροφής και τα τσιγάρα που έπνιγαν το στήθος μου.
Με το που φτάσαμε στη σκήτη, είδα τον γέροντα να συνομιλεί όρθιος λίγα μέτρα πιο εκεί μ' έναν επισκέπτη. Μια μεγάλη ουρά είχε σχηματιστεί, μόλις έφευγε ο ένας πιστός ακολουθούσε ο άλλος.
Οι συνομιλίες ήταν ολιγόλεπτες…
Στα κλαριά του δένδρου οι κρεμασμένες πλαστικές σακούλες με τις προσφορές στον γέροντα. Ενα παγκάκι πιο εκεί, το εξαιρετικά χαμηλό πορτάκι μιας καλύβας η ναΐσκου ή και τα δυο, μυρωδιές από την άνοιξη να τρυπάνε τα ρουθούνια.
Ειλικρινά δεν κατάλαβα πώς βρέθηκα στην ουρά, ειλικρινά δεν κατάλαβα πώς έφτασε η σειρά μου να βρεθώ μπροστά του.
Όρθιος, σαστισμένος, αμήχανος, απροετοίμαστος και «ένοχος» γιατί εγώ δεν πήγα για να του πω κάτι... Απλά πήγα για να δω…
-Και εσένα τι σε στεναχωρεί και ήρθες εδώ; με ρώτησε
Πραγματικά τα είχα χάσει…
Κοίταγα το τριμμένο ράσο του, τον κοίταγα στα μάτια, στο χαρακωμένο πρόσωπό του, ήταν 60 χρονών κι έμοιαζε ογδόντα ή το αντίθετο;
Αυτός, λοιπόν, είναι ο γέρων Παΐσιος;
Ξαναρωτάει,
- Πώς είπαμε σε λένε;
«Λάμπη», του απαντώ...
-Δηλαδή, Χαραλάμπης;
«Μάλιστα...».
Με προτρέπει ξανά...
-Πες μου τι σε απασχολεί, πες μου μια αμαρτία σου.
Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα (αν είσαι γεμάτος αμαρτίες δεν ξέρεις ποια να πρωτοπείς)
Του απαντώ με «νεανικό κι αγνό ενθουσιασμό»…
«Δεν έχω αμαρτίες… αλλά και να έχω δεν τις έχω πει ποτέ σε εξομολογητή. Με άλλα λόγια, δεν έχω εξομολογηθεί ποτέ».
-Μα, αγαπητέ μου Χαράλαμπε, φαίνεσαι έξυπνος. Η εξομολόγηση για τον άνθρωπο είναι ό,τι για τον στρατιώτη στον πόλεμο, μια ώρα ξεκούραση… ό,τι για τον τραυματία από την καθημερινή μάχη, ένας γιατρός. Όταν εξομολογείσαι αυτά που σε βαραίνουν, αποδιώχνεις, ξεφορτώνεσαι βάρη, μπορείς να συνεχίσεις πιο ξεκούραστος...
Δεν απάντησα… Έσκυψα μπροστά να κάνω πως θα του φιλήσω το χέρι, αυτός το τράβηξε πίσω για να μη το φτάσω.
Είναι κι αυτό μέρος ενός άτυπου τελετουργικού.
Τον ευχαρίστησα με το πιο χαζό ύφος του κόσμου κι έφυγα… Συγχωρείστε με κι εσείς άλλα πού να ξέρω ο αμαρτωλός πώς αποχαιρετάς έναν Άγιο;
Στον δρόμο της επιστροφής έλεγα στον συνταξιδιώτη φίλο μου: «Δεν θα ξεχάσω την παρομοίωση με τον κουρασμένο στρατιώτη».
-Πού να 'ξερε ότι σε λένε και Ταγματάρχη, μου απάντησε αυτός.
Πέρασαν χρόνια από τότε… Οι προφητείες του έγιναν δώρα σε κυριακάτικες εφημερίδες. Και το όνομά του εξώφυλλο σε βιβλία που πουλάνε με πάθος τηλεοπτικοί βιβλιοπώλες.
Χθες έμαθα πως ανακηρύχθηκε Άγιος. Τώρα, όταν πεθάνω, θα έχω τα μέσα, σκέφτηκα... Αν με θυμάται…
Αλήθεια, θυμούνται οι Άγιοι; 

 http://www.thetoc.gr/koinwnia/article/pws-enas-amartwlos-gnwrise-ton-geronta-paisio-sto-agion-oros

Την τροφήν αυτών

στον γέροντα Παΐσιο

Μέρα γεμάτη γλυκασμό αγιορείτικο
κι αδρή αφή σε κομποσχοίνι μάλλινο
Όλ΄η πλαγιά ησύχαζε κάτω απ ΄τον ήλιο.
Μπορούσες να διακρίνεις με κλειστά μάτια
ακόμη κι ένα φύλλο τής λεφτοκαρυάς αν έπεφτε,
ή του φιδιού το πέρασμα επάνω στη φρυγμένη
πέτρα ή ανάμεσα στα κίτρινα χορτάρια.
Ο Γέροντας μάς είδε πριν να φτάσουμε
κ΄είπε τα ονόματα μας δίχως να μάς ξέρει.
Καθήσαμε στον ήσκιο ενός δέντρου
και θαμπωμένοι τον κοιτούσαμε.
Μιλούσε ήρεμα κι απλά.Η αγιότητα
γλύκαινε κάθε λόγο του πριν έρθει
να κατοικήσει μέσα μας. Και όταν
άρχισαν να έρχονται στα πόδια και στα χέρια του
ζητώντας του τροφή ένας αητός, μια γάτα , ένα φίδι,
τούς είπε ήσυχα: «πηγαίνετε Αβεσσαλώμ και Μάρθα,
κι εσύ Αρμαγεδδών τώρα έχουμε φίλους.
Σε λίγο , σαν τελειώσουμε, θα σάς φωνάξω».
Όταν ο υποτακτικός μάς έφερε το κέρασμα
κ ΄είπε πως θα ΄ναι ώρα εσπερινού σε λίγο,
ο γέροντας πήρε να ψάλλει: «πάντα
προς σε προσδοκώσι δούναι
την τροφήν αυτών, δόντος σου αυτοίς συλλέξουσι».
Και αμέσως έφτασαν
ο Αβεσσαλώμ, η Μάρθα, κι ο Αρμαγεδδών
να εκζητήσουν απ ΄το άγιο χέρι την τροφή τους,
ενώ εμείς ετοιμαζόμασταν να ψάλουμε
τ΄Ανοιξαντάρια και το Κύριε εκέκραξα…


(Π.Πάσχος-Πικρό Ψαλτήρι, εκδ.Ακρίτας , Αθήνα 1983, σσ 68-69)

Το πρωτοσέλιδο της «Wall Street Journal» για τον Παΐσιο (2012)

Η ζωή και οι προφητείες του Γέροντα Παΐσιου είχαν απασχολήσει τη μεγάλη, αμερικανική εφημερίδα τον Δεκέμβριο του 2012 - Μεταξύ άλλων, η WSJ έγραφε ότι ο Γέροντας Παΐσιος θα ανακηρυχθεί Άγιος

Σε αγιοκατάταξη του μακαριστού Παΐσιου, προχώρησε η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ύστερα από σχετική εισήγηση της Κανονικής Επιτροπής. Το Πατριαρχείο ανακοίνωσε χθες πως αποφάσισε ομόφωνα την εισήγηση της Κανονικής Επιτροπής και έγραψε στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξου Εκκλησίας τον μοναχό Παΐσιο Αγιορείτη.



Χαρακτηριστικό είναι πλούσιο, πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ που είχε αφιερώσει στον Γέροντα Παΐσιο τον Δεκέμβριο του 2012 η αμερικανική εφημερίδα «Wall Street Journal», όπου μεταξύ άλλων έγραφε ότι πολλοί πίστευαν πως κάποια στιγμή θα ανακηρυχθεί Άγιος. Και να που έγινε...



Το ρεπορτάζ είχε τίτλο «Οι Ελληνες ψάχνουν δύναμη στις προφητείες του μοναχού» και αναφερόταν ότι ο Παΐσιος πριν από τρεις δεκαετίες είχε προφητέψει ότι «η Ελλάδα στο μέλλον θα αντιμετωπίσει μεγάλη αναστάτωση και σύγχυση, η οποία θα φέρει ως αποτέλεσμα πείνα και πολιτική αστάθεια».

Όπως σημείωνε ο αρθρογράφος, στον Γέροντα Παΐσιο, έχουν αποδοθεί διάφορα θαύματα και μάλιστα έχουν κυκλοφορήσει και σχετικά βιβλία. Υπογράμμιζε, επίσης, ότι κάθε Σάββατο εκατοντάδες προσκυνητές και επισκέπτες από όλη την Ελλάδα σχηματίζουν ουρές μπροστά από τον τάφο του Γέροντα, για να ζητήσουν τη βοήθειά του.

Μάλιστα στο ρεπορτάζ γινόταν παραλληλισμός του Γέροντα Παΐσιου με το Νοστράδαμο, για τον οποίο οι πιστοί λένε ότι προέβλεψε τα πάντα -από την εμφάνιση και κυριαρχία του Χίτλερ, μέχρι το τρομοκρατικό πλήγμα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001.

Τέλος ο αρθογράφος έγραφε ότι πολύ πριν από τον θάνατό του, το 1994, ο Καππαδόκας μοναχός ήταν ευρύτερα γνωστός και προσέλκυε στο Άγιο Όρος πιστούς, που πήγαιναν για να ακούσουν τις πνευματικές του συμβουλές και καθοδηγήσεις, ενώ πολλοί πιστεύουν πως κάποια στιγμή θα ανακηρυχθεί Άγιος.

Η ζωή του πιο αναγνωρίσιμου μοναχού των τελευταίων ετών

Ο Όσιος Παΐσιος o Αγιορείτης, κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης -γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας και «έφυγε» τον Ιούλιο του 1994- ήταν Έλληνας μοναχός που έγινε ευρέως γνωστός για τον βίο και το έργο του. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος, ήταν πρόεδρος των Φαράσων, και η μητέρα του Ευλαμπία. Είχε ακόμη 8 αδέλφια. Στις 7 Αυγούστου του 1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, βαφτίστηκε από τον ιερέα της ενορίας Αρσένιο, τον οποίο η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνώρισε ως άγιο. Ο Αρσένιος επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως είχε πει.

Πέντε εβδομάδες μετά τη βάπτιση του μικρού τότε Αρσένιου, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1924 η οικογένεια Εζνεπίδη, μαζί με τους υπόλοιπους πρόσφυγες, έφτασε στον Άγιο Γεώργιο στον Πειραιά και ακολούθως πήγε στην Κέρκυρα. Εκεί, τα μέλη της οικογένειας έμειναν για ενάμιση χρόνο. Κατόπιν μετέβησαν στην Ηγουμενίτσα και κατέληξαν στην Κόνιτσα, όπου ο Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό σχολείο και πήρε το απολυτήριο του με «εξαίρετο διαγωγή». Από μικρός, δε, σημείωνε τα θαύματα του Αγίου Αρσενίου. Είχε ιδιαίτερη κλίση προς τον μοναχισμό και επιθυμούσε να μονάσει.

Ο Αρσένιος μπήκε για να μονάσει στο Άγιο Όρος το 1949, αμέσως μετά την απόλυσή του από τον στρατό, αλλά επέστρεψε στα κοσμικά για ένα χρόνο ακόμα, προκειμένου να αποκαταστήσει τις αδελφές του, και επέστρεψε στο ιερό άβατο. Έμεινε για ένα βράδυ στη Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στις Καρυές και ακολούθως κατέλυσε στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος, στο κελί των Εισοδίων της Θεοτόκου, όπου γνώρισε τον πατέρα Κύριλλο, ηγούμενο της μονής, και τον ακολούθησε πιστά. Ύστερα από αρκετές «περιπλανήσεις» σε διάφορα ησυχαστήρια του Αγίου Όρους και στο Σινά, μετακινήθηκε στη Μονή Κουτλουμουσίου.

Ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο της κοίμησής του, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.

Συνέγραψε 4 βιβλία, τα οποία έχουν εκδοθεί από το Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» (Σουρωτή Θεσσαλονίκης). Τιτλοφορούνται:
Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (1991)
Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης, 1809-1886 (1986)
Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα (1993)
Επιστολές (1994).

 http://www.protothema.gr/greece/article/442262/otan-i-wall-street-journal-egrafe-oti-o-paisios-tha-anakiruhthei-agios-/

Το αρθρο της WSJ  http://www.wsj.com/articles/SB10001424127887324469304578143271912956476

Ορειβατικό Σύλλογο Μελισσουργών Άρτας!!!Διαδρομή Καταφύγιο-Σταυρός Ματσούκι...Βόρεια Τζουμέρκα (10/01/2015)!!!

 https://plus.google.com/u/0/108800957032463606510

Αποσύρεται από τα σχολεία το βιβλίο που μιλά για «μεταφορά» των Γλυπτών

«Πρόκειται για τερατώδη διατύπωση»

Εικόνα από το Βρετανικό Μουσείο με τα Γλυπτά που εκλάπησαν   (Φωτογραφία:  ΑΠΕ )

 

Αποσύρεται από το προσεχές σχολικό έτος το βιβλίο της Ιστορίας της Τέχνης της Γ' Λυκείου μετά τις επικρίσεις που διατυπώθηκαν για το γεγονός ότι η κλοπή των Γλυπτών του Παρθενώνα από τον Λόρδο Έλγιν παρουσιάζεται ως «μεταφορά».

»» Καταγγελία από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Τάσο Κουράκη

«Πρόκειται για τερατώδη διατύπωση. Είναι βιβλίο που εκδόθηκε το 2003. Έδωσα εντολή στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), να προχωρήσει άμεσα στην αποστολή πρότασης προς την αρμόδια διεύθυνση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, για οδηγίες διδασκαλίας, ώστε οι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν το μάθημα Ιστορία της Τέχνης της Γ' Λυκείου, να δίνουν τις ορθές πληροφορίες προς τους μαθητές. Άλλωστε το βιβλίο θα αποσυρθεί την επόμενη σχολική χρονιά» ανέφερε ο υπουργός, Ανδρέας Λοβέρδος.

Ο υφυπουργός, Αλέξανδρος Δερμεντζόπουλος, επισήμανε ότι η διατύπωση για την ιστορία του γλυπτού διακόσμου του Παρθενώνα διαστρεβλώνει την ιστορική πραγματικότητα, καθώς αναφέρεται αποκλειστικά στη μεταφορά των γλυπτών στην Αγγλία, χωρίς να επισημαίνεται ότι αποτέλεσαν προϊόν υφαρπαγής.

«Το ίδιο ισχύει και τον χαρακτηρισμό των γλυπτών ως 'μαρμάρων'» αναφέρει σε δήλωσή του.

Το εγχειρίδιο Ιστορία της Τέχνης εγκρίθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν εισάχθηκε στο πρόγραμμα σπουδών του Γενικού Λυκείου, ως μάθημα επιλογής.

Παράλληλα, ο κ.Δερμεντζόπουλος άφησε αιχμές για το γεγονός ότι το θέμα ήρθε στην επικαιρότητα κατά την προεκλογική περίοδο.

«Απορίες δημιουργεί η 'σπουδή' ορισμένων να 'αποκαλυφθούν' μέσω ανακοινώσεων εν μέσω προεκλογικής περιόδου 'πλήγματα στην ιστορική και πολιτιστική συνείδηση όλων των Ελλήνων πολιτών: αλλά και προσπάθεια να 'υπονομευθεί' το αίτημα της Ελλάδας να επιστραφούν τα Γλυπτά του Παρθενώνα εκεί όπου πραγματικά ανήκουν» σημείωσε.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Πιέζει η Gazprom την Ε.Ε. για επιτάχυνση της κατασκευής αγωγού φυσικού αερίου, μέσω της Ελλάδας

Οι όγκοι του ρωσικού φυσικού αερίου, που περνούν μέσα από την Ουκρανία, θα στραφούν προς την Τουρκία και η Ευρώπη πρέπει να βιαστεί να κατασκευάσει υποδομές διακίνησης του φυσικού αυτού αερίου, ώστε να είναι σε θέση να το παραλάβει στο νέο «σημείο παράδοσης-παραλαβής» στα σύνορα Τουρκίας και Ελλάδας, δήλωσε, σύμφωνα με το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων Ιντερφάξ, ο επικεφαλής της Gazprom Αλεξέι Μίλερ.

Κατά το πρακτορείο, αυτή είναι η νέα διαπραγματευτική θέση της ρωσικής πλευράς έναντι της ΕΕ και ανακοινώθηκε στην πρώτη επίσκεψη στη Ρωσία του αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αρμόδιου για την Ενέργεια Μάρος Σέφτσοβιτς.

Στις δηλώσεις του ο κ. Μίλερ επανέλαβε γι άλλη μια φορά ότι ο αγωγός South Stream είναι παρελθόν, τονίζοντας ότι «ο αγωγός φυσικού αερίου "Τουρκικό Ρεύμα" είναι η μοναδική διαδρομή, μέσω της οποίας είναι δυνατή η μεταφορά των 63 δισ. κυβικών μέτρων ρωσικού αερίου, που διακινούνται σήμερα μέσω της Ουκρανίας. Άλλες επιλογές δεν υπάρχουν.

Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έχουν ενημερωθεί γι αυτό και τώρα είναι αποστολή τους να δημιουργήσουν τις απαραίτητες υποδομές μεταφοράς φυσικού αερίου από τα σύνορα της Τουρκίας και της Ελλάδας».

Κατά τον κ. Μίλερ, η ΕΕ «έχει χρόνο μερικών ετών το μέγιστο», καθώς χαρακτήρισε «πάρα πολύ αυστηρό το χρονοδιάγραμμα», εκτιμώντας ότι για να συμβαδίσουν οι ευρωπαϊκές χώρες με αυτό θα πρέπει, η κατασκευή νέων αγωγών «να ξεκινήσει ήδη από σήμερα». Διαφορετικά, υποστήριξε ο Ρώσος αξιωματούχος, «αυτοί οι όγκοι φυσικού αερίου μπορούν να βρεθούν σε άλλες αγορές», υπονοώντας προφανώς τις αγορές της Ασίας και δη της Κίνας, όπου διαρκώς αυξάνεται η ζήτηση για ρωσικό φυσικό αέριο.

Ο επικεφαλής της Gazprom δήλωσε επίσης ότι διαμορφώνει τη διαπραγματευτική του θέση με την ΕΕ έχοντας ως αφετηρία την ιδέα του «ενιαίου αγοραστή», την οποία ανακήρυξαν «οι νέοι αξιωματούχοι των Βρυξελλών», σύμφωνα με το Ιντερφάξ. «Διαμορφώνουμε τη στρατηγική και τις περαιτέρω ενέργειές μας με αφετηρία τα σχέδια δημιουργίας στην ΕΕ μιας ενεργειακής ένωσης.

Για μας πρόκειται για νέες προκλήσεις και δυνατότητες. Ελπίζουμε ότι η δημιουργία της ενεργειακής ένωσης ουδόλως θα οδηγήσει σε μείωση της αξιοπιστίας και της ασφάλειας των εξαγωγών φυσικού αερίου» παρατήρησε ο κ. Μίλερ, που θεωρείται από τους πλέον αξιόπιστους διαμορφωτές και εκφραστές της ενεργειακής πολιτικής του Κρεμλίνου.