Π. Παϊσίου: Τι βοηθάει στην πνευματική πρόοδο

Οι άνθρωποι που τους χτύπησαν μερικοί βαρδάρηδες – δοκιμασίες – , είτε γιατί το επέτρεψε ο Θεός, για να τους φρενάρη, είτε από φθόνο του πονηρού, χρειάζονται μετά πολλές λιακάδες και δροσιά πνευματική ,για να ανθήσουν και να καρποφορήσουν. Όπως και τα δέντρα, όταν ξεθαρρεύουν από τις χειμωνιάτικες λιακάδες, αλλά τα φρενάρη ο βαρδάρης, χρειάζονται μετά συνέχεια λιακάδες ανοιξιάτικες και βροχούλα, για να κυκλοφορήσουν οι χυμοί και να βγάλουν άνθη και καρπούς.
– Γέροντα, για να πάρη κανείς την πνευματική στροφή, τι χρειάζεται;
– Φιλότιμος αγώνας με ελπίδα και εμπιστοσύνη στον Θεό. Η εμπιστοσύνη στον Θεό και η απλότητα με τον φιλότιμο αγώνα φέρνουν την εσωτερική γαλήνη και σιγουριά , και τότε γεμίζει η ψυχή από ελπίδα και χαρά. Χρειάζεται υπομονή , φιλότιμο και πνευματική παλληκαριά , για να στεφανωθή ο αθλητής. Η παλληκαριά ξεπηδάει από την φιλότιμη καρδιά . Και όταν κανείς κάνει κάτι με την καρδιά του για τον Χριστό, ούτε κουράζεται ούτε πονάη, γιατί ο πόνος για τον Χριστό είναι γλέντι πνευματικό. Η πνευματική ανάπτυξη μπορεί να γίνη πολύ σύντομα με λίγη φιλότιμη θέληση και παρακολούθηση του εαυτού μας. Στην συνέχεια θα βοηθιέται η ψυχή από τον Χριστό , την Παναγία, τους Αγγέλους και τους Αγίους. Πολύ βοηθάει επίσης η μελέτη, η προσευχή, η εσωστρέφεια, και να ησυχάζει κανείς λίγο.
Ο Χριστός μας δυναμώνει αυτούς που αγωνίζονται « τον καλό αγώνα » , τον οποίο έκαναν όλοι οι Άγιοι ,για να υποτάξουν την σάρκα στο πνεύμα. Ακόμη και όταν τραυματισθούμε, δεν πρέπει να χάσουμε την ψυχραιμία μας, αλλά να ζητήσουμε την βοήθεια του Θεού και να συνεχίσουμε τον αγώνα με γενναιότητα. Θα ακούση ο Καλός Ποιμήν και θα σπεύση αμέσως , όπως ο βοσκός, μόλις ακούσει ένα αρνάκι να βελάζη θλιβερά, όταν πληγώνεται ,ή κάποιος λύκος ή σκύλος το δαγκώνη, τρέχει ,για να το βοηθήση. Περισσότερο έχω αγαπήσει, έχω πονέσει και τους έχω στο νου μου συνέχεια αυτούς που είχαν ελεεινή ζωή και αγωνίζονται, παρά αυτούς που δεν βασανίζονται από πάθη. Και ο τσομπάνος το πληγωμένο ή αρρωστιάρικο αρνί πονάει περισσότερο και το περιποιείται ιδιαίτερα, μέχρι να πάρη επάνω του και αυτό.
Εάν πάλι αγωνιζώμαστε σωστά, αλλά δεν βλέπουμε καμμιά πρόοδο, συμβαίνει μερικές φορές το εξής: Ο δαίμονας , επειδή του κηρύξαμε τον πόλεμο, ζήτησε ενίσχυση από τον σατανά. Έτσι, εάν πέρυσι πολεμούσαμε με έναν δαίμονα, εφέτος πολεμάμε με πενήντα, του χρόνου θα πολεμάμε με περισσότερους κ.ο.κ. Αυτό δεν επιτρέπει ο Θεός να το δούμε, για να μην υπερηφανευθούμε. Χωρίς εμείς να το καταλαβαίνουμε, ο Θεός εργάζεται στην ψυχή μας, όταν βλέπη καλή διάθεση.
– Γέροντα, όταν κανείς αγωνίζεται και πράγματι δεν προοδεύη, τι φταίει;
– Μπορεί να αγωνίζεται υπερήφανα. Αλλά να σας πω και τί παθαίνουν μερικοί και δεν προοδεύουν; Ενώ έχουν προϋποθέσεις , τις σπαταλούν σε μικροπράγματα και μετά δεν έχουν δυνάμεις, για να ανταποκριθούν στον πνευματικό αγώνα. Ας πούμε ότι ξεκινάμε να κάνουμε μια επίθεση στον εχθρό και ετοιμαζόμαστε με όλα τα απαραίτητα , για να τον αντιμετωπίσουμε. Εκείνος όμως, επειδή φοβάται ότι δεν θα τα βγάλη πέρα, προσπαθεί να μας διασπάση και να τραβήξη αλλού την προσοχή μας με σαμποτάζ και προσβολές σε άλλα σημεία. Εμείς στρέφουμε την προσοχή μας εκεί. Στέλνουμε δυνάμεις δεξιά και αριστερά. Ο καιρός περνά. Τα πολεμοφόδια και τα τρόφιμα λιγοστεύουν. Δίνουμε παλιό ρουχισμό στο στράτευμα. Οι στρατιώτες αρχίζουν να γογγύζουν. Και το αποτέλεσμα είναι να εξαντληθούν όλες οι δυνάμεις μας και να μην αντιμετωπίσουμε τον εχθρό. Έτσι κάνουν και μερικοί πάνω στον πνευματικό αγώνα.
– Γέροντα, στην πνευματική πρόοδο δεν βοηθάει και το περιβάλλον;
– Ναι, βοηθάει, αλλά μερικές φορές μπορεί ένας να ζη ανάμεσα σε Αγίους και να μην κάνη προκοπή. Υπήρχε μεγαλύτερη προϋπόθεση για τον Ιούδα , που ήταν συνέχεια μαζί με τον Χριστό; Ο Ιούδας δεν είχε ταπείνωση ούτε καλή διάθεση. Και μετά την προδοσία του πάλι δεν ταπεινώθηκε. Βρόντησε τα αργύρια με θυμό και εγωισμό και πήγε με πονηριά στην αγχόνη. Και οι Φαρισαίοι κινήθηκαν σαν τον διάβολο. Αφού έγινε η δουλειά τους , είπαν στον Ιούδα: « Συ όψει » . Ο Θεός ενεργεί ανάλογα με την κατάσταση του ανθρώπου. Το Πνεύμα το Άγιο, δεν εμποδίζεται από τίποτε. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι, όπου κι αν βρεθή κανείς, αν αγωνισθή φιλότιμα, μπορεί να πετύχει το ποθούμενο, την σωτηρία της ψυχής του. Εδώ ο Λωτ ζούσε μέσα στα Σόδομα και στα Γόμορρα και σε τι πνευματική κατάσταση ήταν! Τώρα, είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε, πρέπει να αγωνισθούμε να γίνουμε καλύτεροι, ώστε να ενεργή η Θεία Χάρις μέσα μας. Τα γεγονότα μας αναγκάζουν και θα μας αναγκάζουν να πλησιάσουμε περισσότερο στον Θεό, για να έχουμε θεϊκή δύναμη , ώστε να αντιμετωπίζουμε σωστά κάθε κατάσταση – και φυσικά ο Καλός Θεός δεν θα μας αφήση. Θα μας προστατεύση.
Πάντως να ξέρουμε, όταν καλυτερεύουμε την πνευματική μας κατάσταση, τότε και εμείς νιώθουμε καλύτερα, αλλά και τον Χριστό χαροποιούμε. Ποιος μπορεί να φαντασθή την μεγάλη χαρά που αισθάνεται ο Χριστός, όταν τα παιδιά Του προχωρούν; Εύχομαι να κάνουν όλοι οι άνθρωποι πνευματική προκοπή και να ενωθούν με τον Χριστό, που είναι το Α και το Ω. Όταν από το Α και το Ω εξαρτάται όλη η ζωή μας, τότε όλα είναι αγιασμένα. ]

Από το βιβλίο «Πνευματική αφύπνιση»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης - Λόγος εἰς τὴν Προσευχήν

«…Ἡ προσευχὴ εἶναι φύλακας τῆς σωφροσύνης, χαλιναγωγεῖ τὸν θυμό, καταστέλλει τὴν ὑπερηφάνεια, καθαρίζει ἀπὸ τὴ μνησικακία, διώχνει τὸ φθόνο, καταργεῖ τὴν ἀδικία, ἐπανορθώνει τὴν ἀσέβεια.

Ἡ προσευχὴ εἶναι δύναμη τῶν σωμάτων, φέρνει χαρὰ στὸ σπίτι, χορηγεῖ εὐνομία στὴν πόλη, παρέχει ἰσχὺ στὴν ἐξουσία, δίνει νίκη κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ πολέμου, ἐξασφαλίζει τὴν εἰρήνη, ξαναενώνει τοὺς χωρισμένους, διατηρεῖ στὴ θέση τους ἑνωμένους.

Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ ἐπισφράγισμα τῆς παρθενίας, ἡ πιστότητα τοῦ γάμου, ὅπλο στοὺς ὁδοιπόρους, φύλακας ὅσων κοιμοῦνται, θάρρος τῶν ξύπνιων, στοὺς γεωργοὺς φέρνει τὴν εὐφορία, στοὺς ναυτιλόμενους χαρίζει τὴ σωτηρία.

Ἡ προσευχὴ γίνεται συνήγορος τῶν δικαζομένων, ἐλευθερία τῶν φυλακισμένων, παρηγοριὰ τῶν λυπημένων, χαρὰ γιὰ τοὺς χαρούμενους, παρηγοριὰ στοὺς πενθοῦντες, δόξα γι᾿ αὐτοὺς ποὺ ἔρχονται σὲ γάμο, γιορτὴ στὰ γενέθλια, σάβανο σ᾿ αὐτοὺς ποὺ πεθαίνουν.a

Ἡ προσευχὴ εἶναι συνομιλία μὲ τὸν Θεό, θεωρία τῶν ἀοράτων, πληροφόρηση γιὰ ὅσα ἐπιθυμοῦμε, ὁμοτιμία μὲ τοὺς ἀγγέλους, προκοπὴ στὰ καλὰ ἔργα, ἀποτροπὴ ἀπὸ τὰ κακά, διόρθωση γιὰ κείνους ποὺ ἁμαρτάνουν, ἀπόλαυση τῶν παρόντων ἀγαθῶν, ὑπόσταση τῶν ἀγαθῶν τοῦ μέλλοντος.

Ἡ προσευχὴ μετέβαλε γιὰ τὸν Ἰωνᾶ σὲ σπίτι τὸ κῆτος, ἐπανέφερε στὴ ζωὴ τὸν Ἐζεκία ἀπὸ αὐτὲς τὶς πύλες τοῦ θανάτου. Γιὰ χάρη τῶν τριῶν νέων μετέστρεψε τὴ φλόγα τῆς καμίνου σὲ δροσερὴ αὔρα καὶ γιὰ τοὺς Ἰσραηλῖτες κέρδισε νίκη κατὰ τῶν Ἀμαληκιτῶν, ἐνῷ τὶς ἑκατὸν ὀγδόντα πέντε χιλιάδες τοῦ Ἀσσυριακοῦ στρατοῦ μὲ ἀόρατη ῥομφαία κατανίκησε σὲ μιὰ νύχτα.

Καὶ κοντὰ σ᾿ αὐτὰ μπορεῖς νὰ βρεῖς ἀμέτρητα παραδείγματα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἔχουν γίνει κι ἀπὸ τὰ ὁποῖα φαίνεται καθαρὰ ὅτι κανένα ἀπὸ ὅσα θεωροῦνται πολύτιμα στὴ ζωὴ δὲν εἶναι ἀνώτερο ἀπὸ τὴν προσευχή.

Ἐπειδὴ εἶναι πολλὰ καὶ κάθε εἴδους τὰ ἀγαθὰ ποὺ μᾶς ἔδωκε ἡ θεία χάρη, αὐτὸ τὸ ἕνα ἔχουμε νὰ ἀνταποδώσουμε γιὰ ὅσα λάβαμε, δηλαδὴ νὰ πληρώνουμε τὸν Εὐεργέτη μὲ τὴν προσευχὴ καὶ μὲ τὴν εὐχαριστία…».

Σκέπτομαι τώρα, ὅτι κι ἀκόμη ὅλη μας τὴν ζωὴ περάσουμε μὲ εὐχαριστία καὶ προσευχὴ στὸν Θεό,

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ – 10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016

 Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

(Μτ. 4, 12-17)

«Μετανοεῖτε· γιατί πλησιάζει ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν…», εἶναι τὰ λόγια, ἀγαπητοί μου, μὲ τὰ ὁποία ξεκινᾶ τὴν δημόσια δράση του ὁ Ἰησοῦς λίγο μετὰ τὴν σύλληψη τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ. Καὶ δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι καὶ ὁ Ἰησοῦς καὶ ὁ Ἰωάννης μιλοῦν γιὰ μετάνοια, ἀφοῦ ἔτσι ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἦρθε νὰ καταργήσει τὸ Νόμο καὶ τούς Προφῆτες ἀλλὰ νὰ τοὺς συμπληρώσει. Ἄλλωστε ἡ μετάνοια περιλαμβάνει καὶ συγκεφαλαιώνει ὅλο τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Μ’ αὐτὴν ἀρχίζει τὸ κήρυγμά Του καὶ αὐτὴν ἀφήνει ὡς παρακαταθήκη στοὺς Ἀποστόλους τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναλήψεώς Του, παραγγέλλοντάς τους «νὰ κηρύξουνε μετάνοια στ’ ὄνομά του σ’ ὅλα τὰ ἔθνη».

Ἡ μετάνοια, ἀποτελεῖ τὴ βάση τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ κατ’ ἐπέκταση τῆς σωτηρίας καὶ αὐτὸ γιατί συνδέεται στενὰ μὲ τὴν θεία Χάρη. Ἔτσι, ὅταν ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀναφέρεται στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, οὐσιαστικὰ παραπέμπει στὸν Κύριο καὶ τὴν κοινωνία μαζί Του. Καὶ, ὅπως ὁ ἐνανθρωπήσας Κύριος δὲν χωρίζεται ἀπὸ τὴν ἐπουράνια Βασιλεία Του, ἔτσι καὶ ἡ Βασιλεία Του χορηγεῖται σὲ ὅσους βιώνουν συνειδητὰ τὸ μυστήριο τῆς συνεχοῦς μετανοίας στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας.

Δυστυχῶς, ὅμως, σήμερα ζοῦμε σὲ μία ἐγωκεντρικὴ ἐποχὴ ἔχοντας υἱοθετήσει ἕναν τρόπο ζωῆς ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἀπουσιάζει παντελῶς ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ὁ λόγος Του θεωρεῖται περιττὸς καὶ ἔρχεται σὲ σύγκρουση μὲ τὶς προτεραιότητες ποὺ θέτουμε στὴν καθημερινότητά μας. Δὲν ἔχουμε χρόνο νὰ ἀκούσουμε γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο. Εἴμαστε μονίμως ἀπασχολημένοι, εἴτε στὴν ἐργασία εἴτε στὶς βιοτικὲς μέριμνες εἴτε στὴ διασκέδαση. Δὲν ἔχει ἐνδιαφέρον ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Μᾶς μιλᾶ γιὰ ἕναν ἄλλο τρόπο ζωῆς, ποὺ δὲν συμβαδίζει μὲ τὶς σημερινές μας ἀνάγκες.

Φτάσαμε νὰ θεωροῦμε τὴν ἁμαρτία εἴτε φυσικὴ κατάσταση εἴτε δικαίωμά μας. Δὲν μποροῦμε νὰ καταλάβουμε ὅτι ἡ ἁμαρτία μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεό, γιατί καταλαμβάνει τὴ θέση Του στὴν καρδιά μας. Τὸ ἀποτέλεσμα; Δὲν μποροῦμε νὰ σκεφτοῦμε τί θέλει Ἐκεῖνος καὶ πῶς μποροῦμε νὰ σωθοῦμε. Χωρὶς μετάνοια, ὅμως, δὲν ὑπάρχει σωτηρία. Καὶ σήμερα ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δείχνει νὰ μὴν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Πάντοτε ἔχουμε μία δικαιολογία: Ὅτι ὅλοι ἔτσι κάνουν, ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι καὶ ὅτι δὲν πρέπει νὰ στερηθοῦμε τὶς χαρὲς αὐτῆς τῆς ζωῆς.

Ὁ λόγος τῆς μετανοίας, ὅμως, εἶναι λόγος ποὺ μᾶς φέρνει ἐνώπιον ἀποφάσεων, οἱ ὁποῖες ἀφοροῦν στὴν ἀλλαγὴ τοῦ τρόπου καὶ τῆς σκέψης γιὰ τὴ ζωή μας. Μᾶς βοηθᾶ νὰ δοῦμε τὶς ρίζες τῶν παθῶν μας καὶ ἔτσι νὰ πάψουμε νὰ φορτώνουμε τὶς εὐθύνες στὸν κόσμο καὶ τοὺς ἄλλους. Τελικὰ ἡ μετάνοια μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀπόφαση γιὰ ἀλλαγὴ ζωῆς, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται μόνο μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.

Καὶ ἐκεῖ ποὺ ὁ Θεὸς ἐκχέει πλούσια τὴ χάρη Του εἶναι ἡ Ἐκκλησία μὲ τὰ σωστικά της μυστήρια. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἕνα φιλανθρωπικὸ ἵδρυμα τὸ ὁποῖο μᾶς προσφέρει στήριξη στὰ δύσκολα. Δὲν εἶναι πολὺ περισσότερο ἕνας φολκλορικὸς ὀργανισμός, ὁ ὁποῖος διασώζει γιορτές, ἀξίες καὶ παραδόσεις. Εἶναι ὁ κατεξοχὴν χῶρος κοινωνίας μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Μίας κοινωνίας, ποὺ γεννᾶ ἀγάπη γιὰ ὅλο τὸν κόσμο καὶ μᾶς βγάζει ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα ποὺ μόνοι μας ὁδηγήσαμε τὸν ἑαυτό μας.

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ συμμετάσχουμε στὴν πνευματικὴ ζωὴ ποὺ μᾶς προτείνει, δηλαδὴ στὰ μυστήριά της: στὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, στὸ μυστήριο τῆς συγχώρησης, στὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης γιὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος, στὴν προσευχή, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ φτάσουμε ἔτσι στὴν κοινωνία μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Κύριος, ἀδελφοί μου, ἦλθε γιὰ νὰ ἀνακαινίσει τὸν ἄνθρωπο βάζοντας ὡς ὄρο τὴν μετάνοια. Ἂς μετανοοῦμε, λοιπόν, γιὰ νὰ γινόμαστε καλύτεροι καὶ γιὰ νὰ ἔχουμε ζωὴ αἰώνια. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Σύναξη του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου και Βαπτιστού

Την επομένη ημέρα των Θεοφανίων καθιερώθηκε να εορτάζουμε, τη μνήμη του πανίερου προφήτη Ιωάννη Προδρόμου.
Ο Ιωάννης ήταν γιος του ιερέα Ζαχαρία και της Ελισάβετ. Μέχρι τα τριάντα του χρόνια, ζει ασκητική ζωή στην έρημο της Ιουδαίας, αφιερωμένη ολοκληρωτικά στην προσευχή, τη μελέτη και την πνευματική και ηθική τελειοποίηση. Το ρούχο του ήταν από τρίχες καμήλας, στη μέση του είχε δερμάτινη ζώνη και την τροφή του αποτελούσαν ακρίδες και άγριο μέλι. Με μορφή ηλιοκαμένη, σοβαρός, αξιοπρεπής και δυναμικός, ο Ιωάννης φανέρωνε αμέσως φυσιογνωμία έκτακτη και υπέροχη. Είχε όλα τα προσόντα μεγάλου και επιβλητικού κήρυκα του θείου λόγου. Έτσι, με μεγάλη χάρη κήρυττε «τα πλήθη». Κατακεραύνωνε και χτυπούσε σκληρά τη φαρισαϊκή αλαζονική έπαρση, που κάτω από το εξωτερικό ένδυμα της ψευτοαγιότητας έκρυβε τις πιο αηδιαστικές πληγές ψυχικής σκληρότητας και ακαθαρσίας. Γενικά, η διδασκαλία του συνοψίζεται στη χαρακτηριστική φράση του: «Μετανοείτε· ήγγικε γαρ ή βασιλεία των ουρανών», προετοιμάζοντας, έτσι, το δρόμο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού για το σωτήριο έργο Του. Όταν ο Χριστός άρχισε τη δημόσια δράση του, ο κόσμος άφηνε σιγά-σιγά τον Ιωάννη και ακολουθούσε Αυτόν. Η αντιστροφή αύτη, βέβαια, θα προκαλούσε μεγάλη πίκρα και θα γεννούσε αγκάθια ζήλειας και φθόνου σ' έναν, εκτός χριστιανικού πνεύματος, διδάσκαλο ή φιλόσοφο. Αντίθετα, στον Ιωάννη προκάλεσε μεγάλη χαρά και ευφροσύνη. Η γιορτή αυτή του Ιωάννου του Προδρόμου, για τον όποιο ο Κύριος είπε ότι κανείς άνθρωπος δε στάθηκε μεγαλύτερος του, καθιερώθηκε τον 5ο μ.Χ. αιώνα.

Επίσης, σήμερα εορτάζουμε και το γεγονός της μεταφοράς στην Κωνσταντινούπολη της τιμίας Χειρός του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, που έγινε κατά τον ακόλουθο τρόπο: Όταν ο Ευαγγελιστής Λουκάς πήγε στην πόλη Σεβαστή, όπου τάφηκε ο Πρόδρομος, παρέλαβε από τον τάφο του το δεξί του χέρι, το μετέφερε στην Αντιόχεια, όπου χάριτι Θεού επιτελούσε πολλά θαύματα. Από την Αντιόχεια, το Ιερό χέρι, μετακομίστηκε στην Κωνσταντινούπολη το 957, από τον διάκονο Ιώβ. Εκεί ο φιλόχριστος αυτοκράτορας, αφού την ασπάστηκε με πολύ σεβασμό, την τοποθέτησε στα βασιλικά ανάκτορα. Η σύναξη των πιστών, σε ανάμνηση του γεγονότος της μετακομιδής της τιμίας Χείρας του Προδρόμου στην Κωνσταντινούπολη, ετελείτο στην περιοχή του Φορακίου (ή Σφωρακίου).
Επίσης, σήμερα εορτάζουμε και το Θαύμα του Προδρόμου στη Χίο κατά των Αγαρηνών.

ΙΕΡΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΟΙΔΙΜΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΤΤΑ

Τό Σάββατον 9ην Ἰανουαρίου 2016, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Παναγίας «Ρόδον Ἀμάραντον» - Σούτσου 6 & Καζανόβα, Πειραιᾶς τηλ.: 210-4512220 - τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς θά τελεσθεῖ ἱερόν μνημόσυνον τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Νικολάου Πέττα ἐκ Πατρών, ἐπί τῇ συμπληρώσει 16 ἐτῶν ἀπό τήν ὁσιακή κοίμησή του.

Τήν Θεία Λειτουργία καί τό μνημόσυνον θά τελέσει ὁ Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κυρηνείας κ.κ. Χρυσόστομος.

Σημειώνεται ὅτι ἡ Ἱ. Μητρόπολις Κυρηνείας διοργάνωσε τήν 22αν Νοεμβρίου 2015, Ἐπιστημονικῇ Ἁγιολογικῇ Ἡμερίδα εἰς τήν ὁποίαν ἕν ἀπό τά θέματα εἰσηγήσεων ἦτο καί ἡ θαυμαστή ζωή τοῦ ἀοιδίμου λευϊτικοῦ ζεύγους Πέττα (βλ: http://myblogs.gr/article/eisigisi-kathigoymenis-monikas-dia-aoidimo-ieratiko-zeygos-petta ).

Συγκίνηση στη Σμύρνη: Θεοφάνεια για πρώτη φορά μετά από 94 χρόνια (video)

Για πρώτη φορά μετά το 1922 έγινε στη Σμύρνη ο Αγιασμός των Υδάτων. Μεγάλη η συγκίνηση από το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί για να παρακολουθεί τον εορτασμό των Θεοφανείων.

Φυσικά η τελετή δεν θα μπορούσε να μην προκαλέσει το έντονο είναι το ενδιαφέρον των τουρκικών ΜΜΕ.

Οπως ήταν αναμενόμενο στο λιμάνι της ιστορικής πόλης ο εορτασμός έλαβε πανηγυρικό χαρακτήρα με τα μέλη της παροικίας και τους ορθόδοξους της περιοχής να κάνουν για πρώτη φορά ελεύθερα την τελετή του αγιασμού των υδάτων σε ανοικτό χώρο, μετά από επίσημη άδεια που έλαβαν από τις τουρκικές αρχές.

Ο εορτασμός έχει προγραμματιστεί για τις 8:30 το πρωί με τη θεία λειτουργία στην Αγία Φωτεινή, ενώ στις 12:30 πραγματοποιήθηκε ο αγιασμός των υδάτων και η κατάδυση του Τιμίου Σταυρού στο λιμάνι της Σμύρνης. «Σήμερα αισθανθήκαμε τη συνέχεια της ιστορίας μας μέσα από αυτή την τελετή», δήλωσε ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Συκής, που τέλεσε τον Αγιασμό.

Μεγάλη η συγκίνηση και για τον Αρχιμανδρίτη Κύριλλο Συκή

Ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος, ο πρώτος ορθόδοξος ιερέας, ο οποίος λειτουργεί μόνιμα στη Σμύρνη μετά την καταστροφή και τον ξεριζωμό του 1922. Ο ίδιος δήλωνε συγκλονισμένος. «Είναι ένα συγκινητικό και συγκλονιστικό ταυτόχρονα γεγονός» είπε μιλώντας στο Star. «Εγώ μίλησα λίγο με τα παιδιά που θα βουτήξουν για να πιάσουν τον Τίμιο Σταυρό και τους είπα "να ξέρετε ότι δεν θα βουτήξετε να πιάσετε μόνο τον Σταυρό, αλλά θα ανασκαλέψετε τη θάλασσα για να αισθανθούν οι πρόγονοί μας πού είναι μέσα σε αυτή τι ακριβώς γίνεται σήμερα"».

 Από το 1990 ερχόταν περιστασιακά για να τελέσει λειτουργίες
Ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Συκής είναι ο πρώτος ορθόδοξος ιερέας ο οποίος λειτουργεί μόνιμα στη Σμύρνη μετά την καταστροφή και τον ξεριζωμό του 1922. Από το 1990 ερχόταν περιστασιακά για να τελέσει λειτουργίες καθώς δεν υπήρξε ποτέ σταθερός ιερέας στη Σμύρνη μέχρι τον Αύγουστο του 2013, όταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος τού εμπιστεύθηκε μόνιμα τη θέση.

 

iefimerida.gr

♫ ΚΑΛΑΝΤΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ ♫ (ΣΗΜΕΡΑ ΤΑ ΦΩΤΑ) Epiphany Carols

Η Βάπτισις

ΕΝ ΙΟΡΔΑΝΗ - ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

Απολυτίκιο Θεοφανίων
Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε
η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις
του γαρ Γεννήτορος η φωνή προσεμαρτύρει Σοι
αγαπητόν Σε Υιόν ονομάζουσα
και το Πνεύμα εν είδει περιστεράς
εβεβαίου του λόγου το ασφαλές
Ο επιφανής Χριστέ ο Θεός
Και τον κόσμον φωτίσας δόξα Σοι

Το παρελθόν , το παρόν και το μέλλον

Άφησε το παρελθόν στο έλεος του Θεού,
το παρόν στην αγάπη του Θεού
και
το μέλλον σην πρόνοιά Του
Αββάς Ησύχιος

Εξηγήσεις του Μητροπολίτη Κορίνθου για το σύμφωνο συμβίωσης και τα παιδιά του Τσίπρα

Δεν είμαι ομοφοβικός, όμως άλλο είναι η προσωπική σχέση κι άλλο η νομική»

Για... προπαγάνδα έκανε λόγο ο μητροπολίτης Κορίνθου μετά την «ευχή» που έδωσε στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να τον αξιώσει ο θεός να παραστεί στο Σύμφωνο Συμβίωσης των παιδιών του.

Χαρακτηριστικά ήταν τα λόγια του μητροπολίτη Διονύσιου: «Εκφράζω πικρό παράπονο. Είναι δυνατόν να ακούς ολόκληρο πρωθυπουργό να λέει 'ζητώ συγγνώμη γιατί καθυστερήσαμε'; (στη θέσπιση του συμφώνου συμβίωσης). Να σε αξιώσει ο Θεός να παραστείς και στα συμβόλαια των παιδιών σου... Τι θα μου έλεγε τότε 'με ειρωνεύεσαι', 'με κατηγορείς;' πρέπει να σεβόμαστε ορισμένα παραδείγματα και να δίνουμε καλά παραδείγματα, δεν είναι αυτά καλά παραδείγματα.»

Σήμερα, μιλώντας στον Alpha 98,9 επεσήμανε ότι «δεν έχω τίποτα με τον πρωθυπουργό, ούτε με τα αθώα παιδιά του, αλλά γιατί το κήρυγμα μου να είναι μίσους; Η Εκκλησία θεωρείται μέχρι τώρα θεματοφύλακας της οικογένειας, αυτό το υπερασπίζομαι».

«Δεν στοχοποίησα τα παιδιά του πρωθυπουργού. Αν το εξέλαβαν έτσι δεν δυσκολεύομαι να ζητήσω συγγνώμη», είπε και πρόσθεσε: «Σε ένα κήρυγμα 12 λεπτών όταν αποσπάσεις 20 δευτερόλεπτα είναι πλέον θέμα προπαγάνδας«.

«Δεν είμαι ομοφοβικός, όμως άλλο είναι η προσωπική σχέση κι άλλο η νομική», είπε.

Πηγή: http://www.greek-inews.gr/2016/01/exigisis-tou-mitropoliti-korinthou-gia-to-simfono-simviosis-ke-ta-pedia-tou-tsipra.html#ixzz3wGmmhY7x

Ο Μέγας Αγιασμὸς.

(Απόσπασμα από σχετικό άρθρο του π.Κων/νου Καραϊσαρίδη,καθηγητού Α.Π.Θ)

 Ἡ ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου ἁγιασμοῦ ἀνέκαθεν συνδέθηκε μὲ τὴν ἑορτὴ τῶν Θεοφανίων, τὴν ἀκολουθία τοῦ βαπτίσματος καὶ τὴν ἐν γένει βαπτισματικὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας μὲ ὅ,τι αὐτὴ προβλέπει γιὰ τὸν ἁγιασμὸ τοῦ ὕδατος. Συγκεκριμένα ὁ μεγάλος ἁγιασμὸς τελοῦνταν τὴν παραμονὴ τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανίων, κατὰ τὴν παννυχίδα, μετὰ τὴν ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου, σὲ ἀνάμνηση τοῦ βαπτίσματος τοῦ Κυρίου.

Οἱ πιστοὶ ἔπαιρναν νερό, ἔπιναν καὶ ράντιζαν ἑαυτοὺς καὶ τὰ σπίτια τους καὶ στὴ συνέχεια στὸ ἁγιασμένο νερὸ βαπτίζονταν οἱ κατηχούμενοι.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος περιγράφει τὴ συνήθεια τῆς ἐποχῆς του κατὰ τὴν ὁποία τὸ ἑσπέρας τῆς παραμονῆς τῆς ἑορτῆς οἱ χριστιανοὶ «ἅπαντες ὑδρευσάμενοι οἴκαδε τὰ νάματα ἀποτίθενται καὶ εἰς ἐνιαυτὸν ὁλόκληρον φυλάττουσιν, ἄτε δὴ σήμερον ἁγιασθέντων τῶν ὑδάτων». Ἀργότερα, ὅταν πλέον δὲν ὑπῆρχε ἡ τάξη τῶν κατηχουμένων, ἀφοῦ ἐν τῷ μεταξὺ γενικεύθηκε ὁ νηπιοβαπτισμὸς (στ΄ αἰ.), ἡ πράξη τοῦ ἁγιασμοῦ τοῦ ὕδατος διατηρήθηκε συνδεδεμένη μὲ τὴν ἑορτὴ τῶν Θεοφανίων καὶ τὴ βάπτιση τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ ἀποκτώντας σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Συμεὼν Θεσσαλονίκης καὶ ἄλλη σημασία, αὐτὴ τῆς ἀνανέωσης τῆς χάριτος τοῦ βαπτίσματος ποὺ δεχθήκαμε ὁ καθένας ἀπό μᾶς.

Ὁ Π. Τρεμπέλας μὲ βάση ἐσωτερικὰ κριτήρια σύγκρισης τῶν ἀκολουθιῶν τοῦ βαπτίσματος καὶ τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν Θεοφανίων θεωρεῖ ὅτι ἡ δεύτερη εἶναι ἡ τροποποιημένη ἀκολουθία τοῦ βαπτίσματος. Ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Πέτρος Γναφεὺς (465-475), πρὸς διεκόλυνση τῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἤθελαν νὰ πάρουν οἱ ἴδιοι ἁγιασμὸ καὶ νὰ ραντίσουν τὰ σπίτια τους, ὅρισε νὰ τελεῖται ὁ ἁγιασμὸς καὶ κατὰ τὴν παραμονὴ τὸ ἑσπέρας. Ἔτσι ξεχώρισαν δυὸ ἀκολουθίες Μεγάλου ἁγιασμοῦ. Πρῶτα ὁ ἁγιασμὸς τῆς παραμονῆς τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανίων γιὰ ἁγιαστικὴ χρήση τῶν χριστιανῶν καὶ ὁ ἁγιασμὸς τῆς κυριώνυμης ἡμέρας ποὺ συνδεόταν μὲ τὴ βάπτιση τῶν κατηχουμένων. Τὸν στ΄ αἰώνα, ἔξωθεν τοῦ ναοῦ, στὴ φιάλη, ποὺ βρισκόταν στοὺς μεσαύλους τῶν ναῶν, μαρτυρεῖται ἡ τέλεση ἀκολουθίας ἁγιασμοῦ.

Ο Γ. Μπεκατῶρος τὴ σχέση τῶν δυὸ ἀκολουθιῶν τοῦ Μεγάλου ἁγιασμοῦ ὁριοθετεῖ ὡς ἑξῆς: Οἱ συγγενεῖς αὐτὲς ἀκολουθίες, διαφορετικὲς κατ’ ἀρχήν, ἐπέδρασαν ἡ μία ἐπὶ τῆς ἄλλης. Ἡ κατὰ τὴν ἑσπέρα τελουμένη ἀκολουθία ἁγιασμοῦ τοῦ ὕδατος, ποὺ σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἐκτενῆ ἀκολουθία τοῦ βαπτίσματος ἦταν στὴν ἀρχὴ σύντομη, σιγά-σιγὰ πλουτίστηκε μὲ πρόλογο, μὲ τὴν προσθήκη ἀποσπασμάτων ἀπὸ ἐπίκαιρες ἑορταστικὲς ὁμιλίες. Αὐτὲς οἱ προσθῆκες ἔγιναν γιὰ νὰ μὴν ὑπολείπεται τῆς ἄλλης ἀκολουθίας τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ γιὰ νὰ ἐξαρθεῖ τὸ ἑορταζόμενο γεγονὸς τῆς ἡμέρας. Ἀργότερα, λόγῳ τῆς μή ὕπαρξης τῆς τάξης τῶν κατηχουμένων καί τῆς ἐγκατάλειψης τῶν προβαπτισματικῶν τελετῶν, ἡ ἀκολουθία τοῦ ἁγιασμοῦ τοῦ ὕδατος γιά τό βάπτισμα, ἀφοῦ ἔχασε πλέον τή λαμπρότητά της, προσέλαβε τόν πρόλογο ἀπό τήν ἑσπερινή ἀκολουθία τοῦ ἁγιασμοῦ. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ἐπῆλθε πλήρης ἐξομοίωση τῶν δύο αὐτῶν ἀκολουθιῶν τοῦ Μεγάλου ἁγιασμοῦ, τήν παραμονή καί τήν κυριώνυμη ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν Φώτων61.

Ὁ Π. Τρεμπέλας, σὲ σχέση πάντα μὲ τὶς δυὸ ὡς ἄνω ἀκολουθίες Μεγάλου ἁγιασμοῦ καὶ ἐπὶ τὴ βάσει τῆς μελέτης τῆς χειρόγραφης παράδοσης, συμπερασματικῶς καταλήγει: «κατὰ ταῦτα ἐξηγεῖται πληρέστατα ἡ ἐν τοῖς παλαιοῖς χειρογράφοις διάκρισις δύο ἀκολουθιῶν, τῶν ὁποίων ἡ μία μὲν προσομοιάζουσα μᾶλλον πρὸς τὴν ἀκολουθίαν τοῦ βαπτίσματος ὁρίζεται νὰ τελεῖται «ἔσω ἐν τῷ ναῷ», ἡ ἑτέρα δὲ ἐν τῇ φιάλῃ τοῦ μεσαύλου. Ἔσω ἐν τῷ ναῷ τὸ κατ’ ἀρχὰς ἤδη, ἐν τῷ προσηρτημένῳ ἐν τῷ ναῷ βαπτιστηρίῳ, καθηγιάζετο τὸ διὰ τὸ βάπτισμα τῶν κατηχουμένων ὕδωρ. Ὅταν δὲ ἐκλιπόντων τῶν κατηχουμένων, ὁ διὰ τὸ βάπτισμα τούτων καθαγιασμὸς συνεκράθη πρὸς τὸν ἁγιασμὸν τοῦ ὕδατος τῶν Θεοφανίων, ἐξηκολούθησεν ἡ ἐκ τοῦ βαπτίσματος προελθοῦσα ἀκολουθία (ἁγιασμοῦ) τοῦ ὕδατος τῶν Θεοφανίων νὰ γίνηται ἐντὸς τοῦ ναοῦ, ὡς ὁρίζεται ἐν τοῖς παλαιοτέροις χειρογράφοις. ὁ πρότερον δὲ πρὸς ὕδρευσιν γενικὴν τῶν πιστῶν γινόμενος ἐν τῇ φιάλῃ τοῦ μεσαύλου κατὰ τὴν ἑτέραν ἀκολουθίαν ἁγιασμοῦ τοῦ ὕδατος μετὰ τὴν ὡς ἄνω σύγκρασιν παρεμερίσθη καὶ βαθμηδὸν μετέπεσεν εἰς ἀχρηστίαν, ἀνικατασταθείς πλήρως ὑπὸ τοῦ κατὰ τὴν ἀκολουθίαν τοῦ βαπτίσματος διαμορφωθέντος καθαγιασμοῦ τοῦ ὕδατος, ὅπως κατὰ πράξιν ὑπὸ τῶν νεωτέρων κωδίκων μαρτυρουμένην ἐκράτησε νὰ τελῆται ἐν τῇ φιάλῃ». Ἀξίζει νὰ ἀναφερθεῖ ὅτι τὸ 570 μ.Χ  ὁ δυτικὸς προσκυνητὴς τῶν Ἁγίων Τόπων Ἀντωνῖνος περιγράφει τὸ πῶς γινόταν ὁ ἁγιασμὸς τοῦ ὕδατος στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ τὴν ἑορτὴ τῶν Θεοφανίων, ἡ λήψη τοῦ ἁγιασμένου ὕδατος ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς γιὰ τὸν ἁγιασμὸ τῶν ἰδίων καὶ τῶν οἴκων τους καὶ ἐν συνεχείᾳ ἡ βάπτιση τῶν κατηχουμένων.

Ἡ ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου ἁγιασμοῦ ὁπωσδήποτε ἔχει ἱεροσολυμιτική καταγωγή, ὅπου διασώζεται ἰσχυρὴ ἡ ἀνάμνηση τῆς βάπτισης τοῦ Κυρίου ὑπὸ τοῦ Προδρόμου στὰ ὕδατα τοῦ Ἰορδάνη ποταμοῦ. Ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα ἡ ἀκολουθία αὐτὴ διαδόθηκε στὴν Ἀντιόχεια, κατόπιν στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴ Μικρὰ Ἀσία. Αὐτὸ ἑρμηνεύει καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σημερινὴ ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου ἁγιασμοῦ παραδοσιακὰ ἀποδίδεται στὸ Σωφρόνιο, Πατριάρχη Ἱεροσολύμων (+638)64.

Ο Π. Τρεμπέλας συμφωνώντας μὲ τὸν Conybear, δὲ δέχεται τὸ Σωφρόνιο ὡς συντάκτη τῆς εὐχῆς «Μέγας εἶ Κύριε…». Δέχεται ὅτι ὁ Σωφρόνιος εἶναι ὁ συντάκτης τῶν ἐναρκτήριων τροπαρίων ἰδιόμελων τοῦ Μεγάλου ἁγιασμοῦ καὶ ἔπαιξε ἕνα ρόλο ρυθμιστὴ τῆς τάξης καὶ τοῦ τυπικοῦ τῆς ἀκολουθίας τοῦ Μεγάλου ἁγιασμοῦ, ἡ ὁποία καὶ αὐτὸς ὑποστηρίζει ὅτι διαμορφώθηκε στὰ Ἱεροσόλυμα. Ὁ Κωνσταντῖνος Καλλίνικος σχετικὰ ἀναφέρει ὅτι ὁ Σωφρόνιος μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ: «διακοσμητὴς τῆς ἀκολουθίας, προσθέσας ἐν ἀρχῇ αὐτῆς τὰ εἰσαγωγικὰ τροπάρια, ἐξ ὧν τὸ ὄνομά του ἐκπεσὸν ἐτέθη ἐπὶ κεφαλῆς τῶν εὐχῶν ἐξ ἀβλεψίας ἀντιγραφῆς». Ἀκόμη μία ἀπόδειξη τῆς ἀρχαιότητας τῆς ἀκολουθίας τοῦ Μεγάλου ἁγιασμοῦ εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὴ συναντᾶται σὲ διάφορες ἐκδοχὲς παρόμοιες μεταξὺ τους στοὺς λειτουργικοὺς τύπους τῶν ἀρχαίων ἀνατολικῶν ἐκκλησιῶν (προχαλκηδονίων) καὶ ἐπηρέασε κατὰ μέγα μέρος ἀκόμη καὶ τὸν ἀνάλογο ρωμαιοκαθολικὸ τύπο. Βέβαια, πέραν τῶν προβληματισμῶν γιά τήν καταγωγή τῆς καθαγιαστικῆς εὐχῆς τοῦ Μεγάλου ἁγιασμοῦ καί τόν ἀκριβῆ προσδιορισμό τοῦ συντάκτου της, θά συμφωνήσουμε ἀσφαλῶς μέ τόν Ene Branisţe ὅτι ἡ εὐχή αὐτή εἶναι μία ἀπό τίς ἀνεπανάληπτες ὀρθόδοξες εὐχολογικές δημιουργίες, τόσο γιά τό βαθύ θεολογικό της νόημα, ὅσο καί γιά τή μορφή καί τόν τόνο της πού θυμίζει τούς πανηγυρικούς λόγους στίς δεσποτικές καί θεομητορικές ἑορτές τῆς σχετικῆς Πατερικῆς Γραμματείας. Γι’ αὐτό καί δίκαια ὀνομάστηκε «ὁ ὕμνος τῶν Θεοφανίων» (γιά τό χαρακτηρισμό αὐτό παραπέμπει στό P.de Puniet, La fête de l’Epiphanie et l’hymne du Batême au rit grec, στό περιοδ. «Rassegna Gregoriana», τεῦχ. 5, 1906, σ. 497-514).

Ὡς δομή ἔχει καθαρή ἀναλογία μέ τήν εὐχή τῆς μεγάλης ἀναφορᾶς τῆς θείας λειτουργίας μέ τά ἴδια εὐχολογικά μέρη καί τήν ἴδια ἀλληλουχία ἰδεῶν τῆς εὐχαριστιακῆς ἀναφορᾶς (πρόλογος ἤ εὐχαριστία μέ δοξολογικό χαρακτήρα, ἀνακεφαλαίωση ἤ ἀνάμνηση, ἐπίκληση καί δίπτυχα ἤ εὐχές μεσιτείας γιά τήν ἔλευση τῶν εὐεργετικῶν ἀγαθῶν τοῦ ἁγιασμοῦ τοῦ ὕδατος πάνω σέ ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία).