Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 28 Φεβρουαρίου 2016 - Ασώτου

Πατέρα,

ἁμάρτησα στὸν Θεὸ

καὶ σ’ ἐσένα

καὶ δὲν ἀξίζω

νὰ λέγομαι

παιδί σου.

(Λουκ. ιε´ 11-32)

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. Καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. Καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. Δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. Καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους. Καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ. Εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι! ᾿Αναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου· οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. Καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ. 

῎Ετι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱός· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. Εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας, καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. Καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι. 

῏Ην δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ, ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν, καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. ῾Ο δὲ εἶπεν αὐτῷ· ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει, καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν. ᾿Ωργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. ῾Ο οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν. ῾Ο δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν. ῾Ο δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Εἶπε ὁ Κύριος τήν παραβολή· κάποιος ἄνθρωπος εἶχε δύο γιούς. ῾Ο μικρότερος ἀπ’ αὐτοὺς εἶπε στὸν πατέρα του· “πατέρα, δῶσε μου τὸ μερίδιο τῆς περιουσίας ποὺ μοῦ ἀναλογεῖ”· κι ἐκεῖνος τοὺς μοίρασε τὴν περιουσία. ῞Υστερα ἀπὸ λίγες μέρες ὁ μικρότερος γιὸς τὰ μάζεψε ὅλα κι ἔφυγε σὲ χώρα μακρινή. ᾿Εκεῖ σκόρπισε τὴν περιουσία του κάνοντας ἄσωτη ζωή. ῞Οταν τὰ ξόδεψε ὅλα, ἔτυχε νὰ πέσει μεγάλη πείνα στὴ χώρα ἐκείνη, καὶ ἄρχισε κι αὐτὸς νὰ στερεῖται. Πῆγε λοιπόν κι ἔγινε ἐργάτης σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς πολίτες ἐκείνης τῆς χώρας, ὁ ὁποῖος τὸν ἔστειλε στὰ χωράφια του νὰ βόσκει χοίρους. ῎Εφτασε στὸ σημεῖο νὰ θέλει νὰ χορτάσει μὲ τὰ ξυλοκέρατα ποὺ ἔτρωγαν οἱ χοῖροι, ἀλλὰ κανένας δὲν τοῦ ἔδινε. Τελικὰ συνῆλθε καὶ εἶπε· “πόσοι ἐργάτες τοῦ πατέρα μου ἔχουν περίσσιο ψωμί, κι ἐγὼ ἐδῶ πεθαίνω τῆς πείνας! Θὰ σηκωθῶ καὶ θὰ πάω στὸν πατέρα μου καὶ θὰ τοῦ πῶ· πατέρα, ἁμάρτησα στὸν Θεὸ καὶ σ’ ἐσένα· δὲν εἶμαι ἄξιος πιὰ νὰ λέγομαι γιός σου· κάνε με σὰν ἕναν ἀπὸ τοὺς ἐργάτες σου”. Σηκώθηκε, λοιπόν, καὶ ξεκίνησε νὰ πάει στὸν πατέρα του.

᾿Ενῶ ἦταν ἀκόμη μακριά, τὸν εἶδε ὁ πατέρας του, τὸν σπλαχνίστηκε, ἔτρεξε, τὸν ἀγκάλιασε σφιχτὰ καὶ τὸν καταφιλοῦσε. Τότε ὁ γιός του τοῦ εἶπε· “πατέρα, ἁμάρτησα στὸν Θεὸ καὶ σ’ ἐσένα καὶ δὲν ἀξίζω νὰ λέγομαι παιδί σου”. ῾Ο πατέρας ὅμως γύρισε στοὺς δούλους του καὶ τοὺς διέταξε· “βγάλτε γρήγορα τὴν καλύτερη στολὴ καὶ ντύστε τον· φορέστε του δαχτυλίδι στὸ χέρι καὶ δῶστε του ὑποδήματα. Φέρτε τὸ σιτευτὸ μοσχάρι καὶ σφάξτε το νὰ φᾶμε καὶ νὰ εὐφρανθοῦμε, γιατὶ αὐτὸς ὁ γιός μου ἦταν νεκρὸς καὶ ἀναστήθηκε, ἦταν χαμένος καὶ βρέθηκε”. ῎Ετσι ἄρχισαν νὰ εὐφραίνονται.

῾Ο μεγαλύτερος γιός του βρισκόταν στὸ χωράφι· καὶ καθὼς ἐρχόταν καὶ πλησίαζε στὸ σπίτι, ἄκουσε μουσικὲς καὶ χορούς. Φώναξε, λοιπόν, ἕναν ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτες καὶ ρώτησε νὰ μάθει τί συμβαίνει. ᾿Εκεῖνος τοῦ εἶπε· “γύρισε ὁ ἀδελφός σου, κι ὁ πατέρας σου ἔσφαξε τὸ σιτευτὸ μοσχάρι, γιατὶ τοῦ ἦρθε πίσω γερός”. Αὐτὸς τότε θύμωσε καὶ δὲν ἤθελε νὰ μπεῖ μέσα. ῾Ο πατέρας του βγῆκε καὶ τὸν παρακαλοῦσε, ἐκεῖνος ὅμως τοῦ ἀποκρίθηκε· “ἐγὼ τόσα χρόνια σοῦ δουλεύω καὶ ποτὲ δὲν παράκουσα καμιὰ ἐντολή σου· κι ὅμως σ’ ἐμένα δὲν ἔδωσες ποτὲ ἕνα κατσίκι γιὰ νὰ εὐφρανθῶ μὲ τοὺς φίλους μου. ῞Οταν ὅμως ἦρθε αὐτὸς ὁ γιός σου, ποὺ κατασπατάλησε τὴν περιουσία σου μὲ πόρνες, ἔσφαξες γιὰ χάρη του τὸ σιτευτὸ μοσχάρι”. Κι ὁ πατέρας του τοῦ ἀπάντησε· “παιδί μου, ἐσὺ εἶσαι πάντοτε μαζί μου κι ὅ,τι εἶναι δικό μου εἶναι καὶ δικό σου. ῎Επρεπε ὅμως νὰ εὐφρανθοῦμε καὶ νὰ χαροῦμε, γιατὶ ὁ ἀδελφός σου αὐτὸς ἦταν νεκρὸς κι ἀναστήθηκε, ἦταν χαμένος καὶ βρέθηκε”.

http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4272:aggelio-tis-kyriakis-28-fevrouariou-2016-asotou&catid=32&Itemid=145

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ (ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ) – 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016

 Ιερά Μητρόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ

- τοῦ Ἀσώτου-

(Λκ. ιε΄, 11-32)

Ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι γνωστή σὰν παραβολὴ τοῦ «ἀσώτου υἱοῦ». Σὲ αὐτὴν ὁ Κύριος μίλησε ξεκάθαρα γιὰ τὴν ἀθλιότητα, στὴν ὁποία φθάνει ὁ ἄνθρωπος ὅταν ἁμαρτάνει καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τόν Θεό. Γιὰ τόν λόγο δὲ ὅτι χρονικὰ βαδίζουμε πρὸς τήν Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἡ ὁποία εἶναι περίοδος πνευματικοῦ ἀγῶνα καὶ πνευματικῆς ἀνανήψεως, καθόρισε ἡ Ἐκκλησία τήν σημερινὴ Κυριακὴ πρὶν τήν Ἀποκριά νὰ διαβάζεται ἡ συγκεκριμένη περικοπή.

Τήν παραβολὴ θὰ μπορούσαμε κάλλιστα νὰ τήν ὀνομάσουμε καὶ παραβολὴ τοῦ «εὐσπλαχνικοῦ πατέρα», ὁ ὁποῖος γεμᾶτος καλωσύνη ἀνοίγει τήν ἀγκαλιά του γιὰ νὰ δεχθῆ τὸ παιδί του, τό ὁποῖο εἶχε ζήσει μακριὰ ἀπὸ τήν πατρικὴ στέγη, σκορπίζοντας ὅλα τὰ ὑπάρχοντα του «ζῶν ἀσώτως», ζοῦσε δηλαδὴ μέσα στὴν ἁμαρτία.

Ἕνα βασικὸ σημεῖο ὅμως ποὺ πρέπει νὰ προσέξουμε εἶναι ἡ στιγμὴ κατὰ τήν ὁποία ὁ ἄσωτος υἱὸς συνέρχεται ἀπὸ τόν λήθαργο τῆς ἁμαρτίας καὶ παίρνει τήν γενναία ἀπόφαση νὰ γυρίση στὸ σπίτι τοῦ πατέρα του. Ὁ ἄσωτος υἱός, μᾶς λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, σώθηκε καὶ ξαναγεννήθηκε: «εἰς ἑαυτόν…ἐλθών…». Ἦλθε στὰ συγκαλά του, συνῆλθε δηλαδὴ ἀπὸ τήν ἁμαρτωλὴ ζωὴ ποὺ βίωνε καὶ μετανόησε. Παραμέρισε ντροπή, ἐγωϊσμό καὶ ὑπερηφάνεια καὶ ἐπέστρεψε στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ πατέρα του.

Ὁ πατέρας, γεμᾶτος καλωσύνη, τόν δέχεται χωρὶς κἂν νὰ τοῦ ζητήση ἐξηγήσεις. Δὲν θέλει νὰ μάθη πῶς ἔζησε ὅλο αὐτὸ τό διάστημα μακριά του. Τοῦ εἶναι ἀρκετὸ ὅτι τό παιδὶ του γύρισε στὸ σπίτι ζωντανό, ὅτι ὁ γιὸς του ἐπέστρεψε μὲ ἀλλαγμένη τήν ἐσωτερικὴ διαθέση καὶ συντετριμμένος τώρα ζητᾶ συγχώρεση.

Ὁ ἁμαρτωλός, ὅταν μετανοεῖ, ξαναβρίσκει τόν προορισμό του καὶ γίνεται ἅγιος. Ζεῖ στὴν μακαριότητα τοῦ Θεοῦ, καὶ χαριτώνεται. Αὐτὸ τό βλέπουμε πρακτικὰ στοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι τελειοποιοῦνται στὴν ἀρετή, ἐπειδὴ ἀγωνίζονται τόν καλὸ πνευματικὸ ἀγῶνα καὶ βιώνουν συνεχῶς τήν μετάνοια. Ἔτσι ὅλη ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, σύμφωνα μὲ τούς Πατέρες, καρποφορεῖ μόνον ὅταν οἱ ἄνθρωποι ὁδηγοῦνται στὴν εἰλικρινῆ καὶ χωρὶς ἐνδοιασμοὺς μετάνοια.

Μὲ τή μετάνοια ὁ πιστός ἀποκτᾶ ἐπίγνωση τῶν πράξεων του, παραδέχεται τά σφάλματά του, νικᾶ τόν ἐγωϊσμό του καὶ παραμερίζει τήν ὑπερηφάνεια. Πράττει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀγαπᾶ ὅλους τοῦς ἀνθρώπους, διότι ζεῖ πλέον μέσα στὴν χάρη καὶ στή χαρὰ ποὺ τού προσφέρει ὁ Θεός. Γι” αὐτὸ ἡ μετάνοια δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ τυπικὴ πράξη, ἀλλὰ εἶναι τρόπος ζωῆς καὶ ἡ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι ζωὴ μετανοίας, δηλαδὴ ζωὴ συντριβῆς καὶ ἀλλαγή στὸν τρόπο σκέψης καὶ πράξης.

Τὸ εὐαγγέλιο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἶναι κήρυγμα μετανοίας. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, προαναγγέλλοντας τὸν ἐρχομὸ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο, κήρυττε καὶ ἔλεγε: «Μετανοεῖτε, ἤγγικεν γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἄρχισε τὸ κήρυγμά Του προσκαλώντας τοὺς ἀνθρώπους στὴν μετάνοια: «Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσει καὶ λέγειν: μετανοεῖτε, ἤγγικεν γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ἡ ἀρχὴ αὐτὴ τοῦ κηρύγματος τοῦ Χριστοῦ φανερώνει τήν σπουδαιότητα τῆς μετάνοιας, ἡ ὁποία εἶναι τό μόνο μέσον ποὺ διαθέτει ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ μπορέση νὰ ἀκούση τήν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἐνταχθῆ στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ὅταν ὁ πιστός τό καταλάβει αὐτό ἀποστρέφεται τό κακὸ, ποὺ εἶναι ἡ ἁμαρτία, καὶ στὸ νοῦ του ἔχει μόνο τό καλὸ καὶ ἀγαθό. Μετανοεῖ γιὰ ὅλα τά παραπτώματα του, ζητᾶ συγχώρεση ἀπὸ τό Θεὸ καὶ συμμετέχει στὸ μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολόγησης, τό ὁποῖο εἶναι ἀναπόσπαστα δεμένο μὲ τή μετάνοια. Μετανοιωμένος πλέον ὁ ἄνθρωπος καὶ μὲ εἰλικρινῆ ἐξομολόγηση ἀναγεννᾶται καὶ ἀναβαπτίζεται. Καθαρίζει ἡ ψυχὴ του ἀπὸ τήν ἁμαρτία καὶ ξαναβρίσκει τόν προορισμὸ του ποὺ εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ πρὸς τόν Πατέρα, δηλαδὴ ἐπιστροφὴ στὴν ἁγία ζωή.

Ἡ σημερινὴ παραβολὴ εἶναι γεμάτη ἀπὸ μεγαλεῖο θείας ἀγάπης καὶ μακροθυμίας. Αὐτὸ ἀποδεικνύεται καὶ στὸ ὅτι ὁ Θεός ἀπέστειλε στὸν κόσμο τόν Μονογενῆ Του Υἱό, τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἔπαθε γιὰ μᾶς προκειμένου νὰ «ἑνώσῃ τά πρὶν διεστῶτα», νὰ συμφιλιώση τόν ἄνθρωπο μὲ τόν Θεό. Ἀποκατέστησε τή σχέση τοῦ πατέρα μὲ τό παιδί, τή σχέση δηλαδὴ ποὺ εἶχε ὁ ἄνθρωπος μὲ τό Θεὸ μέσα στὸν Παράδεισο πρὶν ἀπὸ τήν πτώση.

Ὁ Θεὸς, σὰν πατέρας, δέχεται κοντὰ Του τόν ἄνθρωπο, ὅσο ἁμαρτωλὸς καὶ νὰ εἶναι, ἀρκεῖ νὰ ἐπιστρέψη κοντὰ Του μετανοιωμένος. Ἡ φιλανθρωπία αὐτὴ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν θέλει νὰ χαθῆ κανείς, ἀλλὰ ὅλοι νὰ “ρθοῦνε σὲ ἐπίγνωση ἀληθείας καὶ νὰ σωθοῦν, ὄχι μόνο δέχεται τήν μετάνοια αὐτῶν ποὺ πραγματικὰ μετανοοῦν, ἀλλὰ προσκαλεῖ σὲ μετάνοια γιὰ νὰ σωθοῦν καὶ ὅσους ἀπὸ ἀναισθησία καὶ πόρωση λόγῳ τῆς ἁμαρτίας βασανίζονται.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

Ὁ ἄσωτος υἱὸς τῆς παραβολῆς «εἰς ἑαυτόν…ἐλθών…», γύρισε πίσω στὸν πατέρα του, ζήτησε συγχώρεση καὶ συγχωρέθηκε. Αὐτὸ πρέπει νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς. Ἀφοῦ συναισθανθοῦμε τήν ἁμαρτωλότητά μας ἂς τρέξουμε μετανοιωμένοι κοντὰ στὸν Θεὸ. Μᾶς περιμένει. Ἂς κλάψουμε γιὰ τά ἁμαρτήματά μας ὅσο ἔχουμε καιρό, γιὰ νὰ λυτρωθοῦμε καὶ νὰ μποῦμε στὸ πατρικὸ μας σπίτι τήν Ἐκκλησία. Μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ μὲ τά μυστήρια, μὲ τά ὁποία μᾶς καθαγιάζει, θὰ βροῦμε ἀνακούφιση ἀπὸ τούς πειρασμούς, γαλήνη στὴ συνείδηση καὶ σωτηρία στὴν ψυχή μας. Ἀμήν.

π. Π.Ι.Β.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. ΜΟΝΗΣ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

Παναγιώτατε, ἀγαπητοί φίλοι καί ἀδελφοί,

Γιά τόν ὅσιο Πορφύριο μπορεῖ νά εἰπωθεῖ τοῦτο:

Ἐκπυρωθείς ἀπό τήν ἕνωσή του μέ τό ἄστεκτον πῦρ, ἔγινε γιά μᾶς ζωτική δύναμις.

Αὐτή εἶναι ἡ ἐμπειρία ὅσων τόν γνωρίσαμε, ἀλλά καί πολλῶν πού δέν μπόρεσαν νά τόν γνωρίσουν κατά τήν ἐπίγεια ζωή του. Ἦταν, καί εἶναι ἀκόμη, ἡ παράκλησις τοῦ κόσμου. Ἔχοντας τήν ἁγία εὐαισθησία τῶν Ἁγίων, εἶχε ἀπό τόν Θεό ἕνα ἰδιαίτερο χάρισμα: νά βλέπει. Κι ὅταν δυσκολευόταν νά βλέπει στό φυσικό φῶς, εἶχε τό χάρισμα νά βλέπει ὅσα συνέβαιναν μακριά ἤ κοντά, σάν μέσα σέ μιά ἀχτίδα φωτός.

Οἱ ἑμπειρίες πού μοῦ χάρισε ὁ Θεός κοντά του εἶναι θαυμαστές. Ὅμως ὁ ἴδιος δέν θεωροῦσε τά θαυμαστά σημεῖα ὡς τεκμήρια ἁγιότητας. Ἐκεῖνο πού ἦταν ἀναμφισβήτητα τεκμήριο ἁγιότητας ἦταν ὅτι οἱ παρεμβάσεις του ἔσωζαν ἀνθρώπους. Ἐξίσου ἀδιαμφισβήτητο τεκμήριο ἦταν καί ἡ σωστική καί ζωντανή παρουσία του μετά τήν ὁσία του κοίμηση.

Ἀναφέρω μόνο ἐνδεικτικά αὐτό πού μοῦ  συνέβη ἕνα χρόνο περίπου μετά τήν κοίμησή του. Ἦταν ἕνα τηλεφώνημα. Καλοῦσα ἐπανειλημμένως τήν γερόντισσα τῆς μονῆς στόν Ὠρωπό, γιά ἕνα θέμα πού ἀφοροῦσε καί στη δική μας μονή. Κάποια στιγμή, ……………….

Ὁ γέρων Πορφύριος ἔμεινε πάντα νέος. Ἀγαποῦσε τή ζωή, ἀγαποῦσε τή φύση, τή δημιουργία, ἀλλά καί τόν πολιτισμό. Δέν ἀπέρριπτε τίποτε, γνώριζε νά δοκιμάζει καί νά κατέχει τό καλό. Ἦταν ἔξω ἀπό τίς συμβάσεις τοῦ καθωσπρέπει, κοινωνικοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἦταν ὅλος φωτιά, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἦταν ἡ φωτιά στήν ὁποία ζοῦσε, καί μέ τήν ὁποία φώτιζε τόν κόσμο.

Χαρακτηριζόταν ἀπό εὐθύτητα. Αὐτή ἡ εὐθύτητα, ὅμως, δέν ἄνοιγε κεφάλια, γιατί προερχόταν ἀπό τήν ὅραση καί τή διάκριση τῆς ἀγάπης.

Γι’ αὐτό καί συνιστοῦσε τήν ὁδό τῆς ἀγάπης. Μην πολεμᾶτε τό κακό, ἔλεγε. Ἀνοῖξτε τήν ἀγκαλιά σας στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, δοθεῖτε σ’ Αὐτόν μέ οὐράνιο ἔρωτα, χωρίς νά ξέρει ἡ δεξιά σας τί ποιεῖ ἡ ἀριστερά σας, δηλ. χωρίς ὑπολογισμούς, ὅτι θά κάνω αὐτό καί θά κερδίσω ἐκεῖνο.

Ὁ ἅγιος δέν χρειάζεται οὔτε τήν τιμή μας, οὔτε κἄν τήν ἀναγνώριση. Εἶναι πάντα κοντά μας, γιατί ζεῖ μέσα στόν Θεό, πού εἶναι ὁ τόπος τῶν ὅλων. Ὁ λόγος του εἶναι πάντοτε ζωντανός, παρηγορητικός ὅσο καί κοφτερός.

Ἐάν συναζόμεθα γιά νά μιλήσουμε γιά ἕναν ἅγιο, εἶναι γιά νά βρεθοῦμε κάπου στά ἴχνη του. Νά σπουδάσουμε τόν τρόπο του, πού εἶναι τό ἐφαρμοσμένο Εὐαγγέλιο. Νά καθρεφτίσουμε στήν εἰκόνα του τόν ἑαυτό μας, νά πάρουμε στά σοβαρά τή σχέση μας μέ τόν Θεό, καί ἐν τέλει, νά χαράξουμε ἀπό κοινοῦ μιά πορεία, ὄχι μέ βάση τήν ἰδιοτέλεια καί τίς φιλοδοξίες μας, ἀλλά μέ βάση αὐτό πού ἀποτελεῖ χαρακτηριστικό τῶν ἁγίων: τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη.

Ποιός μπορεῖ νά φθάσει σ’ αὐτή τήν ἀγάπη;

Ὡστόσο, αὐτή ἦταν ἡ συμβουλή τοῦ ἁγίου Πορφυρίου: νά μελετᾶμε τούς βίους τῶν ἁγίων, γιά νά βροῦμε τούς τρόπους πού μεταχειρίσθηκαν. Καθώς ἔλεγε, «Καλό εἶναι νά κάνομε αὐτή τήν κλοπή. Νά κάνομε κι ἐμεῖς ὅ,τι ἔκαναν ἐκεῖνοι. Αὐτοί ρίχθηκαν στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἔδωσαν ὅλη τήν καρδιά τους. Νά κλέψομε λοιπόν τόν τρόπο τους.»

Χαιρετισμός Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλουπόλεως Ἱερεμία γιά τήν Ἡμερίδα στό Βελλίδειο

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΠΟΛΕΩΣ

Δημητσάνα 13 Φεβρουαρίου 2016

Καλοί καί ἐκλεκτοί φοιτητές

τῆς σεβασμίας καί ἐνδόξου Θεολογικῆς Σχολῆς

τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,

Ἀπό τήν Δημητσάνα, τήν γενέτειρα τοῦ Πατριάρχου τοῦ Γένους μας, Γρηγορίου τοῦ Ε΄, πού ἀπαγχονίστηκε γιά τήν πίστη καί τήν πατρίδα, σᾶς ἀπευθύνω, ἀγαπητοί μου, θερμό καί ἐγκάρδιο ἀγωνιστικό χαιρετισμό. Παρακολουθῶ καί ἐγώ, μέ ὅλο τό πλῆθος τῶν εὐσεβῶν, τόν ὡραῖο ἀγώνα σας καί χαίρω, γιατί τόν κρατᾶτε ψηλά καί τόν διεξάγετε ἐκκλησιολογικά, κάτω ἀπό τήν σκέπη τῆς Μάνας Ἐκκλησίας. Ἀρχηγός σας εἶναι ὁ φημισμένος ὡς ἀγωνιστής Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας μας, Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος, πού γνωρίζει ἀπό τήν πολύτιμη πείρα του τούς τρόπους καί τήν μέθοδο γιά τήν ἐπιτυχία τῶν ἱερῶν ἀγώνων.

Μία Θεολογική Σχολή, κύριοι φοιτητές, εἶναι παράδεισος, εἶναι κῆπος τῆς Ἐδέμ, στόν ὁποῖο πνέει τό ἄρωμα τῆς παναρέτου θεολογίας. Ἀλλά, ὅπως διαβάζουμε στήν Βίβλο, στόν παράδεισο παλαιά εἰσχώρησε φίδι καί παραπλάνησε τήν Εὔα, γι’ αὐτό καί ὁ Θεός ἔβαλε φύλακας ἀγγέλους, τά Χερουβίμ, γιά νά τόν φρουροῦν· ἔτσι καί σεῖς, κύριοι φοιτητές, μέ τόν ἀγώνα σας, στό νά μην εἰσέλθει στήν Θεολογική σας Σχολή ἡ ξένη πρός αὐτήν ἰσλαμική διδασκαλία, γίνεστε οἱ φύλακες ἄγγελοι τοῦ παραδείσου σας καί μᾶς συγκινεῖτε μέ τόν ἱερό σας αὐτόν ἀγώνα. Ἔχετε ἀγαπήσει ὡς νύμφη σας τήν θεολογία, καί καλότυχοι σεῖς, γιατί γίνατε ἐραστές τοιαύτης ὡραίας νύμφης, ὡραίας καί στήν ὅψη καί στό φρόνημα. Μεγάλη σας ἡ τιμή καί λαμπρή σας ἡ δόξα, ἀγαπητοί μου, γιατί σπουδάζετε τήν ἱερή ἐπιστήμη. Ἀλλά θά χάσει ἡ θεολογία σας τήν ὡραία της ὅψη καί θά ἀλλοιωθεῖ στό φρόνημά της, ἄν συνδιδάσκεται μέ τήν ἰσλαμική διδασκαλία. Τό ἕνα - ἡ θεολογία μας – εἶναι φῶς· τό ἄλλο - ὁ ἰσλαμισμός – εἶναι σκότος. Ἀλλά τίς «κοινωνία φωτός πρός σκότος;». Θά γίνει «ἀλλοτρία» ἡ θαυμαστή μέχρι τώρα ἀδελφή Θεολογική Σχολή, ἄν εἰσχωρήσει σ’ αύτήν καί διδασκαλία τοῦ Ἰσλαμισμοῦ. Καί τότε «πῶς ἄσωμεν τήν ὡδήν Κυρίου ἐπί γῆς ἀλλοτρίας;». Τότε, ὅταν στις Θεολογικές μας Σχολές ὑπάρχει συνδιδασκαλία Εὐαγγελίου καί Κορανίου, πού θά κατευθύνουμε τούς νέους καί τίς νέες μας γιά καθαρή θεολογική σπουδή; Ἀλλά κάτι καλό θά βγεῖ, κύριοι φοιτητές, ἀπό τό κακό αὐτό πού μηχανεύονται. Καί τό καλό εἶναι ὅτι τά πράγματα ὁδηγοῦν στό νά κάνει ἡ Ἐκκλησία μας δική της Θεολογική Σχολή καί θά θυμηθοῦμε τότε ἀπό τήν Σχολή αὐτή τά λαμπρά χρόνια τῶν φημισμένων Κατηχητικῶν Σχολῶν Ἀντιοχείας καί Ἀλεξανδρείας, ἀπ’ ὅπου βγῆκαν μεγάλοι πατέρες καί διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὦ γενναῖα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀγωνιστές φοιτητές τῆς θεολογίας μας! Κρατᾶτε ψηλά τόν ἀγώνα σας. Ψηλά τά λάβαρά σας, ψηλά! Ἀφοῦ στήν προσλαλιά μου αὐτή σᾶς εἶπα «ἀγγέλους», φωνάξτε καί κράξτε, γιατί τά τάγματα τῶν ἀγγέλων εἶναι «βοῶντα καί κράζοντα». Ἄλλο τίποτε δέν μᾶς ἔμεινε, καλοί μου φίλοι, ἀπό τό νά φωνάζουμε καί νά διαμαρτυρόμαστε. Καί νά κλαῖμε καί νά προσευχόμαστε τό κυριώτερο.

Εὔχομαι τήν ἐπιτυχία στόν ἱερό σας ἀγώνα. Διαβιβάστε, παρακαλῶ, τά βαθύτατα προσκυνήματά μου στόν Παναγιώτατο Ποιμενάρχη σας, τόν Ὁποῖο εὐλαβοῦμαι καί πολυσέβομαι καί θαυμάζω γιά τούς λαμπρούς καί ἐπιτυχεῖς ἀγῶνες Του ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος.

Ὅλα θά λυθοῦν μέ τό Κοντάρι τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Χαίρετε ἐν Κυρίῳ, χαίρετε!

Μέ ἀγάπη Χριστοῦ,

+ Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλουπόλεως Ἱερεμίας. 

Νυχτερινή Θεία Λειτουργία

Την Τρίτη 1 Μαρτίου στις 9.00μ.μ. στην Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής στο Πολυδένδρι Αττικής  θα τελεστεί Νυχτερινή Θεία Λειτουργία με την ευκαιρία της εορτής του Αγιου Νικολάου του Πλανά. Στην Θεία Λειτουργία  θα ψάλλουν Ορθόδοξοι νέοι από την Ουγκάντα, ενώ η Θεία Λειτουργία θα τελεστεί στα Ελληνικά και τα Ουγκαντέζικα.Κατά τη διάρκεια της ακολουθίας θα τεθεί σε προσκύνηση Ιερό λείψανο του Αγίου Νικολάου του Πλανά που φυλλάσεται στην Ιερά Μονή.Η Νυχτερινή Θεία Λειτουργία θα περατωθεί στις 12.30π.μ.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟ

  ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟ

 ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 18.30

ΣΤΗΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 

''ΒΙΩΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟ ''

ΟΜΙΛΗΤΕΣ 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ Ομότιμος καθηγητης Θεολογικής Σχολης ΑΠΘ

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΑΡΡΗΣ ​ Διδάκτωρ φιλόλογος και λυκειάρχης

H Αθηνά Σιδέρη για τον Όσιο Πορφύριο 15 Φεβρουαρίου 2016

Από την εκδήλωση προς τιμή του Αγίου Πορφυρίου, που πραγματοποιήθηκε στις 15-2-2016 στον Ι. Ν. του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

Ευρυδίκη Νικήτα

Οδοντωτή μνήμη

Νουβέλα

Σελ.: 128 τιμή: 10 ευρώ

ISBN: 978-960-426-847-4

Εκδόσεις Ιωλκός

Στην εξαιρετική νουβέλα Οδοντωτή μνήμη της πρωτοεμφανιζόμενης συγγραφέα Ευρυδίκης Νικήτα παρουσιάζονται δύο αλληλοσυνδεόμενες ιστορίες εξάρτησης. Δύο παράλληλες, όχι χρονικά αλλά συναισθηματικά, ιστορίες ζωής. Ίσως και αγάπης, εάν η αγάπη φτάνει ως εκεί που βλέπει κανείς τα λάθη του στο πρόσωπο του άλλου ή βλέπει στο πρόσωπο αυτό τη σωτηρία από αυτά τα λάθη.

Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, κάποτε γονιών, πατέρας-θύμα του πατέρα και μητέρα-θύμα εκείνου. Ένα ζευγάρι νεαρών, άντρας-θύμα του εαυτού και κοπέλα-θύμα της μητέρας της.

Ο καιρός κυλά μέσα σε τεχνητές χαρές, δάκρυα δειλίας, αλλά και αχτίδες ελπίδας, γιατί κάποτε κάποιος χόρεψε πάνω στην μπαλαρίνα με τα κερασένια χείλη του λούνα παρκ, κάποια κολύμπησε ξέγνοιαστα σ’ ένα κυκλαδίτικο νησί, κάποιος άλλος ζωγράφιζε τα χωράφια του χωριού του και κάποια άλλη αποκοιμιόταν στο σαλόνι μυρίζοντας την πίπα του πατέρα της.

Στ’ αλήθεια, γινόμαστε αυτό που μας κάνουν οι γονείς μας;

Η Ευρυδίκη Νικήτα γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου με ειδίκευση στη δερματολογία. Από το 2005 εργάζεται ως δερματολόγος στην Αθήνα.

Εκδόσεις «Ιωλκός»  • Ανδρέου Μεταξά 12, ΤΚ 106 81, Αθήνα   

Τ: 210 3304111,  210 3618684

 iolkos@otenet.gr - www.iolcos.gr

Mνήμη της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος 26 Φεβρουαρίου

Στις 26 Φεβρουαρίου μνήμη της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος πανηγυρίζει ο Ι.Ν Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και Αγ. Φωτεινής Υμηττού για το λόγο αυτό υποδεχθήκαμε στις 20 Φεβρουαρίου   τά φυλασσόμενα λείψανα στήν Ἱερά Μονή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου Ὀμπλοῦ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν: α΄. Ἱερό λείψανο τῆς δεξιᾶς Χειρός τοῦ Τιμίου Προδρόμου, β΄. τοῦ ἀποτμήματος τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους καί γ΄. Ἱερά λείψανα τῶν Σαββαϊτῶν Πατέρων πού θά παραμείνουν γιά προσκύνηση ἀπό τούς πιστούς στόν Ἱερό Ναό μέχρι τήν Τετάρτη 2 Μαρτίου.

Έτσι την Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου παραμονή εορτής και ώρα 6 το απόγευμα θα τελεσθεί Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός. Και ανήμερα το πρωί 26 Φεβρουαρίου ο Όρθρος και εν συνεχεία Αρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος και Μητροπολίτου Καισαριανής Δανιήλ, ανήμερα  το απόγευμα και ώρα 5:30 θ τελεσθεί Μεθεόρτιος Εσπερινός και Παράκληση στην Αγία Φωτεινή. Θα ακολουθήσει ομιλία από τον Αρχιμανδρίτη π.Ανδρέα Κονάνο με Θέμα: Ο Ιησούς της καρδιάς μας.

 Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στον Ιερό Ναό μας όπου υπάρχει αναλυτικό πρόγραμμα των καθημερινών ιερών ακολουθιών για την ιερά πανήγυρη αλλά και για όλο το 12ήμερο παραμονής των ιερών λειψάνων. Τηλ.: 210 9701580 και στην ιστοσελίδα του ναού: evaggelismostheotokou.gr

 

 

 

Λεωφορεία:206, 212, 237 από Μετρό Δάφνης, κατεβαίνουμε στάση Αγίας Φωτεινής ή περπατούμε από το Μετρό 10 λεπτά που απέχει ο Ιερός Ναός μας.856 από Αιγάλεω, πλ. Κλαυθμώνος, Ομόνοια, Σύνταγμα (Στάση Αγίας Φωτεινής).140 από Καισαριανή και Γλυφάδα (Στάση Αγίας Φωτεινής).
Ευαγγελιστρίας 1, Τ.Κ. 172 37 - ΥμηττόςΤηλ.: 210 9701580     

Κάντην κόρη σου

 

Λοιπόν  σκέφτομαι πως είναι φορές που δεν αξιοποιούμε τον χρόνο που μας έδωσε ο Θεός για μετάνοια και εξομολόγηση αλλά για επιπλέον δικαιολογίες  για τον εαυτό μας  ,για αυτοδικαίωση και ευθύνες για τους άλλους.

Παρόμοια ιστορία είχα ακούσει  για κάποια μητέρα που μιλώντας στον πνευματικό με τρόπο απαξιωτικό για τη νύφη της ζητούσε τη συμπάθεια του ιερέα και έναν ακόμη σύμμαχο για την ίδια.

Όλη η εξομολόγηση περιστρεφόταν γύρω από  την «άλλη».

Ο ιερέας άκουγε  με λεπτομέρειες τι  έκανε και τι δεν έκανε η «άλλη».

Μάταια προσπαθούσε ο παππούλης να επαναφέρει το μυστήριο στη σωστή του θέση.Η πεθερά δεν άφηνε περιθώρια για την  «άλλη».

-Από τότε  που πήρε το γιό μου αλλάξανε όλα.Το παιδί μου ήτανε καλό .Αυτή τον άλλαξε.

Από τότε που παντρεύτηκε, το παιδί μου δεν μας θέλει.

Κι άλλα πολλά έλεγε η κυρία και στόλιζε την «άλλη»

Ο παππούλης άκουγε ,άκουγε  και τελειωμός δεν υπήρχε.

Αφού η ώρα πέρασε και δεν υπήρχε καμμιά χαραμάδα για να μπορεί κάτι να αρθρώσει ο πνευματικός .Σε κάποια στιγμή σε απόγνωση η γυναίκα ρώτησε τον παππούλη.

-Είμαι απελπισμένη .Δεν μπορώ να τη δω με αγάπη.Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλό γι αυτήν .Τι να κάνω;

Ο πνευματικός σήκωσε το βλέμμα του και κύταξε τον εικόνα του Χριστού.Σαν να πε μια προσευχή μέσα του και ζήτησε από το Θεό να του δώσει μια απάντηση.

Και σαν να του το υπαγόρευσε ο άγγελός του γύρισε και είπε στη γυναίκα.

-Να την κάνεις κόρη σου...

Π.Εφραίμ

Ο π.Ανδρέας Κονάνος στην Κοζάνη την Τετάρτη 2 Μαρτίου στον Ι.Ν Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης σε ομιλιά με θέμα "Ο Ιησούς της Καρδιάς μας"

Η ιερή πανήγυρη του Οσίου Βαραδάτου του Αντιοχέως στο ομώνυμο Ιερό Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης.

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

Με τη συμμετοχή πολλού λαού (κληρικών και λαϊκών) στον Μέγα Εσπερινό και στην Αρχιερατική Θεία Λειτουργία (21 και 22-2-2016 αντίστοιχα), στην οποία προεξήρχε και ιερούργησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος, γιορτάστηκε η μνήμη του Οσίου Βαραδάτου του Αντιοχέως στο ομώνυμο Ιερό Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης, δίπλα από τη λίμνη Αλιάκμονος-Πολυφύτου στο μικρό κολπίσκο σ’ ένα ειδυλλιακό τοπίο, απέναντι από το ναυτικό όμιλο Κοζάνης και τη μεγάλη γέφυρα των Σερβίων. Κι απάνω ψηλά σαν σε ακρόπολη η όμορφη και αέρινη Νεράιδα με τον αη-Γιώργη τον καβαλάρη. 

Το Ιερό Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο του Οσίου Βαραδάτου φρεσκοβαμμένο μέσα και έξω, μονωμένο, όμορφο, περιποιημένο και σημαιοστολισμένο λαμποκοπά από μυστική χαρά για την εορτή του Οσίου του τόσο, που η μυστική χαρά έρχεται στα πρόσωπα των ανθρώπων να απεικονισθεί ως  γλυκύτητα, ηρεμία και ανάπαυση. Το ηλιόλουστο εσπέρας της Κυριακής και η ηλιόλουστη ημέρα ανήμερα της εορτής του Οσίου είναι σαν  χάδι της οσιακής, γλυκιάς και φωτεινής ελπιδοφόρας παρουσίας του, την οποία επιζητούμε (όταν δεν την υπονομεύουμε με τους μικρο-εγωισμούς και τα καμώματά μας) και ως πρόσωπα και ως (τοπικές και εθνικές) κοινωνίες προσώπων, για την καταλλαγή, την ειρήνευση και την εν Χριστώ ενότητα, την οποία αιτούμαστε (και για την οποία πρέπει να εργαζόμαστε με συνέπεια λόγων και πράξεων) μέρα και νύχτα.

Ο όσιος Βαραδάτος ο Αντιοχεύς, ασπάστηκε ‘’τον φιλόσοφον και ερημικόν βίον, πρώτον μεν εν οικίσκω τινί εαυτόν καθείξεν, είτα δε την υπερκειμένην καταλαβών ραχίαν, και ουδέ του σώματος σύμμετρον κατασκευάσας κελλίον, εν εαυτώ διήγε, κατακύπτειν διηνεκώς ηναγκασμένος, ουδέ γαρ ύψος ισόμετρον τω μήκει του σώματος, ουδέ σανίς συνήρμοστο, αλλά ταις κιγκλίσι παραπλησίως διήνοικτο, και φωταγωγοίς εώκει τας ευρυτέρας εχούσαις φωτός εισόδους. Ου χάριν ούτε της των υετών απηλλάττετο βλάβης, ούτε της ηλιακής ηλευθερούτο φλογός’’ (Συναξάρι).

Ο βίος του οσίου Βαραδάτου ‘’διδάσκει πως το έργο της θείας χάριτος είναι έργο σε βάθος κι όχι σε πλάτος. Το ανακαινιστικό έργο της Εκκλησίας είναι προσωπικό, δεν είναι άπλωμα στον κόσμο, είναι συμμάζωμα στην ψυχή μας…. Όποιος μπορεί να στενεύη όλο και περισσότερο τον φυσικό χώρο γύρω του και συγχρόνως να αισθάνεται εντός του όλο και πιο πολύ να απλώνονται οι πνευματικοί ορίζοντες, αυτός βρίσκεται στον δρόμο της σωτηρίας του. Ο άγιος Παύλος έγραψε το ‘’θλιβόμενοι, αλλ΄ ου στεναχωρούμενοι.’’. (Μητροπολίτης Διονύσιος Ψαριανός, Μικρός Συναξαριστής, Ιαν. 15).

Ο όσιος Βαραδάτος είναι από τους ασκητές εκείνους, ‘’των οποίων η θερμή αγάπη κι αφοσίωση στον Χριστό και το πνεύμα της στερήσεως και της σταυρώσεως είναι πράγματα άγνωστα κι ακατανόητα στο σύγχρονο κόσμο. Κι όμως πάντα στις ωφελιμοκρατικές αντιλήψεις των ανθρώπων, στο πνεύμα του πεζού υλισμού και της άθεης δραστηριότητος, αντίβαρο κι αντίρροπη δύναμη θα είναι η απάρνηση του κόσμου και η άσκηση των οσίων της ερήμου’’. (Μητροπολίτης Διονύσιος Ψαριανός, Μικρός Συναξαριστής, Ιαν. 19).  

Μέρος της εμπειρίας των ασκητών αν αφήσουμε να μας αγγίξει θα οδηγηθούμε, ο καθένας, σε μια προσωπική παραδοχή και σε ένα επιτακτικό αίτημα: ‘’Λύσον μου της καρδίας Σωτήρ, την εκ δαιμόνων γενομένην μοι πώρωσιν, και δος μοι δακρύων όμβρους, της μετανοίας ως αν, τα πολλά θρηνήσω μου εγκλήματα, και εκ παντός ρύπου, των λογισμών μου ρυσθήσωμαι, και του της λήθης σκοτασμού λυτρωθήσωμαι, και αρθήσωμαι, προς καλών κατανόησιν…’’ (Παρακλητική, Ήχος πλ. α’. , Δευτέρα Εσπέρας, Στιχηρό πρώτο’’.

Στην πανήγυρη του Ιερού Μητροπολιτικού Παρεκκλησίου του Οσίου Βαραδάτου προσήλθον και περιστοίχισαν τον Σεβ. κ. Παύλο, ο Πρωτοσύγκελος Αρχιμανδρίτης π. Χριστοφόρος Αγγελόπουλος, ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Πρωτοπ. Νικόλαος Βαχτσεβάνος, ο Αρχιερατικός Βελβεντού Πρωτοπ. Κωνσταντίνος Κώστας, ο Αρχιερατικός Κοζάνης Πρωτοπ. Δημήτριος Χαρισίου, ο Πρωτοπ. Γεώργιος Σκρέκας (Παναγίας Φανερωμένης Κοζάνης), ο Πρωτοπ. Κωνσταντίνος Γεωργιάδης (Αγίου Χαραλάμπους), ο Οικον. Νικόλαος Τσιπλακάκης (Βαθυλάκκου), ο Πρεσβ. Αθανάσιος Παπαϊωάννου (Ίμερας και Αύρας), ο Πρεσβ. Νικόλαος Κανταρτζής (Μεσιανής και Κουβουκλίων), ο Πρεσβ. Λάζαρος Βασδέκης (Λευκάρων), ο Πρεσβ. Αθανάσιος Γεωργιάδης (Κοιμήσεως της Θεοτόκου Βελβεντού), ο Πρεσβ. Μιχαήλ Κρανιώτης (Αγίου Νικολάου Κοζάνης), ο Αρχιδιάκονος Μάξιμος Γεωργόπουλος. 

Στο αναλόγιο έψαλαν ο Μιλτιάδης Ηλιάδης, ο Αχιλλέας Καγιόγλου, ο Βασίλειος Μανεδάκης, ο π. Μιχαήλ (στον Εσπερινό) και ο π. Χριστοφόρος (στον Όρθρο).

Από την τοπική αυτοδιοίκηση προσήλθαν: ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Ζήνων Παπαδημητρίου, ο Αντιδήμαρχος Νίκος Τέτος, ο δημοτικός σύμβουλος Θεόδωρος Κυριακίδης, ο Πρόεδρος της τ. Κοινότητας Μεσιανής Γεώργιος Κωνσταντινίδης.    

Από τον πανελλήνιο Σύλλογο Κουβουκλιωτών ‘’Ο Όσιος Βαραδάτος’’ ο Πρόεδρος του συλλόγου Αθανάσιος Βουτσικίδης, η γραμματέας Δήμητρα Καρυπίδη, το μέλος του Δ.Σ. Σοφία Καρυπίδη, άλλα μέλη του συλλόγου, νέοι και νέες ντυμένοι με τις παραδοσιακές στολές κρατώντας το λάβαρο του συλλόγου επάνω στο οποίο είναι ζωγραφισμένη η εικόνα του Οσίου Βαραδάτου.

Στο σύντομο και περιεκτικό κήρυγμά του ο Σεβ. κ. Παύλος μίλησε για το βίο του Οσίου Βαραδάτου, για την ευλάβεια των Κουβουκλιωτών της Μικρασίας στον Όσιο και στην Μητέρα Εκκλησία, μια ευλάβεια που τους στήριξε στα δύσκολα χρόνια των διωγμών από τους ‘’βάρβαρους Τούρκους’’ και τους συνόδευσε στην προσφυγιά τους, καθώς πήραν μαζί τους (εκδιωγμένοι και ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες της Μικράς Ασίας και του Πόντου) τα εικονίσματα και τα όσια της πίστης τους της εκκλησιαστικής, της ιερής και αδιαπραγμάτευτης. Ένα δείγμα αυτής της συνέχειας της πίστης είναι και ο σεβασμός και η αγάπη των Κουβουκλιωτών των απανταχού της γης προς τον Όσιο Βαραδάτο τον Αντιοχέα πολιούχο και έφορο των Κουβουκλίων, είπε ο Σεβασμιώτατος κ. Παύλος. Αναφέρθηκε επίσης στο ‘’αγίασμα’’ του Οσίου Βαραδάτου των Κουβουκλίων της Μικρασίας, στο οποίο πρόστρεχαν με πίστη οι χριστιανοί (αλλά και οι Τούρκοι) για να θεραπευτούν από τη χολέρα και από άλλες δερματικές παθήσεις. Στη συνέχεια ο Σεβ. ανέδειξε και τόνισε την αξία και την ανάγκη της ενότητας των χριστιανών και του λαού μας και  μίλησε για την προσωπική ευθύνη στη δόμηση ή στην αποδόμησή της. Στο τέλος ο Σεβασμ. όρισε τρεις (3) λειτουργικές πανηγύρεις το έτος για το Ιερό Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο του Οσίου Βαραδάτου: την 22^α Φεβρουαρίου, την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου και την Τετάρτη της Διακαινησίμου. Ο Όσιος Βαραδάτος γίνεται πλέον πανελλήνια γνωστός, κατέληξε ο Σεβ. κ. Παύλος. 

Προς το τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβ. κ. Παύλος διάβασε Ευχή και εγκαινίασε με το άγιο Μύρο τη νέα ξύλινη φορητή εικόνα του Οσίου Βαραδάτου (προσωπικό αφιέρωμα του ιδίου στο Παρεκκλήσι) για ασπασμό από τους πιστούς. Στο πίσω μέρος της εικόνας αναγράφεται: ‘’Δέησις Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλου υπέρ μνήμης πάντων των υπό αδίκω θανάτω θανατοθέντων Κουβουκλιωτών υπό των βαρβάρων Τούρκων από το έτος 1912 έως και του ξεριζωμού κατά το έτος 1922, αλλά και των αποβιωσάντων κτητόρων του Ιερού Μητροπολιτικού Παρεκκλησίου του Οσίου Βαραδάτου. Σωτηρίω έτει 2016, 22^α Φεβρουαρίου, εορτή Οσίου Βαραδάτου’’.

Ακολούθησε με την έξοδο του εκκλησιάσματος στο προαύλιο η ευλογία των κολλύβων και η επιμνημόσυνη δέηση από το Σεβασμιώτατο και η κατάθεση στεφάνων από τις Αρχές του τόπου (‘’και του τρόπου μας’’ κατά την προσφιλή έκφραση του Καθηγητή Κώστα Ζουράρη) στο ηρώο του Ιερού Παρεκκλησίου. Με τη λήξη εψάλη από όλους τους παρισταμένους ο Εθνικός Ύμνος.

Στο διαμορφωμένο κατάλληλα υπόγειο του Ιερού Παρεκκλησίου οι γυναίκες των Κουβουκλίων και της Μεσιανής πρόσφεραν καφέ, αναψυκτικά και εδέσματα.

Πρόεδρος του Ιερού Μητροπολιτικού Παρεκκλησίου ‘’Ο Όσιος Βαραδάτος’’ ο Σεβ. Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος. Εφημέριος ο π Νικόλαος Κανταρτζής (Μεσιανής και Κουβουκλίων). Μέλη του Συμβουλίου ο Μιχάλης Θωμίδης, ο Νικόλαος Τσιπραηλίδης, ο Νικόλαος Βουτσίδης και η Αντιγόνη Καραπακλίδου.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. δ’.

Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας, και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφρησας, και γέγονας φωστήρ, την οικουμένην λάμψας τοις θαύμασι, Βαραδάτε πατήρ ημών Όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών. 

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις Βαραδάτε Πάτερ σοφέ, ο την των Αγγέλων, μιμησάμενος βιοτήν, χαίροις ο μεσίτης, ημών προς τον Δεσπότην, ω πρέσβευε σωθήναι, τους σε γεραίροντας.