Παναγιώτατε, ἀγαπητοί φίλοι καί ἀδελφοί,
Γιά τόν ὅσιο Πορφύριο μπορεῖ νά εἰπωθεῖ τοῦτο:
Ἐκπυρωθείς ἀπό τήν ἕνωσή του μέ τό ἄστεκτον
πῦρ, ἔγινε γιά μᾶς ζωτική δύναμις.
Αὐτή εἶναι ἡ ἐμπειρία ὅσων τόν γνωρίσαμε, ἀλλά
καί πολλῶν πού δέν μπόρεσαν νά τόν γνωρίσουν κατά τήν ἐπίγεια ζωή του. Ἦταν,
καί εἶναι ἀκόμη, ἡ παράκλησις τοῦ κόσμου. Ἔχοντας τήν ἁγία εὐαισθησία τῶν Ἁγίων,
εἶχε ἀπό τόν Θεό ἕνα ἰδιαίτερο χάρισμα: νά βλέπει. Κι ὅταν δυσκολευόταν νά
βλέπει στό φυσικό φῶς, εἶχε τό χάρισμα νά βλέπει ὅσα συνέβαιναν μακριά ἤ κοντά,
σάν μέσα σέ μιά ἀχτίδα φωτός.
Οἱ ἑμπειρίες πού μοῦ χάρισε ὁ Θεός κοντά
του εἶναι θαυμαστές. Ὅμως ὁ ἴδιος δέν θεωροῦσε τά θαυμαστά σημεῖα ὡς τεκμήρια ἁγιότητας.
Ἐκεῖνο πού ἦταν ἀναμφισβήτητα τεκμήριο ἁγιότητας ἦταν ὅτι οἱ παρεμβάσεις του ἔσωζαν
ἀνθρώπους. Ἐξίσου ἀδιαμφισβήτητο τεκμήριο ἦταν καί ἡ σωστική καί ζωντανή
παρουσία του μετά τήν ὁσία του κοίμηση.
Ἀναφέρω
μόνο ἐνδεικτικά αὐτό πού μοῦ συνέβη ἕνα
χρόνο περίπου μετά τήν κοίμησή του. Ἦταν ἕνα τηλεφώνημα. Καλοῦσα ἐπανειλημμένως
τήν γερόντισσα τῆς μονῆς στόν Ὠρωπό, γιά ἕνα θέμα πού ἀφοροῦσε καί στη δική μας
μονή. Κάποια στιγμή, ……………….
Ὁ γέρων Πορφύριος ἔμεινε πάντα νέος. Ἀγαποῦσε
τή ζωή, ἀγαποῦσε τή φύση, τή δημιουργία, ἀλλά καί τόν πολιτισμό. Δέν ἀπέρριπτε
τίποτε, γνώριζε νά δοκιμάζει καί νά κατέχει τό καλό. Ἦταν ἔξω ἀπό τίς συμβάσεις
τοῦ καθωσπρέπει, κοινωνικοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἦταν ὅλος φωτιά, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἦταν
ἡ φωτιά στήν ὁποία ζοῦσε, καί μέ τήν ὁποία φώτιζε τόν κόσμο.
Χαρακτηριζόταν ἀπό εὐθύτητα. Αὐτή ἡ εὐθύτητα,
ὅμως, δέν ἄνοιγε κεφάλια, γιατί προερχόταν ἀπό τήν ὅραση καί τή διάκριση τῆς ἀγάπης.
Γι’ αὐτό καί συνιστοῦσε τήν ὁδό τῆς ἀγάπης.
Μην πολεμᾶτε τό κακό, ἔλεγε. Ἀνοῖξτε τήν ἀγκαλιά σας στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ,
δοθεῖτε σ’ Αὐτόν μέ οὐράνιο ἔρωτα, χωρίς νά ξέρει ἡ δεξιά σας τί ποιεῖ ἡ ἀριστερά
σας, δηλ. χωρίς ὑπολογισμούς, ὅτι θά κάνω αὐτό καί θά κερδίσω ἐκεῖνο.
Ὁ ἅγιος δέν χρειάζεται οὔτε τήν τιμή μας,
οὔτε κἄν τήν ἀναγνώριση. Εἶναι πάντα κοντά μας, γιατί ζεῖ μέσα στόν Θεό, πού εἶναι
ὁ τόπος τῶν ὅλων. Ὁ λόγος του εἶναι πάντοτε ζωντανός, παρηγορητικός ὅσο καί
κοφτερός.
Ἐάν συναζόμεθα γιά νά μιλήσουμε γιά ἕναν ἅγιο,
εἶναι γιά νά βρεθοῦμε κάπου στά ἴχνη του. Νά σπουδάσουμε τόν τρόπο του, πού εἶναι
τό ἐφαρμοσμένο Εὐαγγέλιο. Νά καθρεφτίσουμε στήν εἰκόνα του τόν ἑαυτό μας, νά
πάρουμε στά σοβαρά τή σχέση μας μέ τόν Θεό, καί ἐν τέλει, νά χαράξουμε ἀπό
κοινοῦ μιά πορεία, ὄχι μέ βάση τήν ἰδιοτέλεια καί τίς φιλοδοξίες μας, ἀλλά μέ
βάση αὐτό πού ἀποτελεῖ χαρακτηριστικό τῶν ἁγίων: τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη.
Ποιός μπορεῖ νά φθάσει σ’ αὐτή τήν ἀγάπη;
Ὡστόσο, αὐτή ἦταν ἡ συμβουλή τοῦ ἁγίου
Πορφυρίου: νά μελετᾶμε τούς βίους τῶν ἁγίων, γιά νά βροῦμε τούς τρόπους πού
μεταχειρίσθηκαν. Καθώς ἔλεγε, «Καλό εἶναι νά κάνομε αὐτή τήν κλοπή. Νά κάνομε
κι ἐμεῖς ὅ,τι ἔκαναν ἐκεῖνοι. Αὐτοί ρίχθηκαν στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἔδωσαν ὅλη
τήν καρδιά τους. Νά κλέψομε λοιπόν τόν τρόπο τους.»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου