Μα είναι τόσο δύσκολο;

Μα είναι τόσο δύσκολο;

Συχνά όταν οι άνθρωποι εξομολογούνται και ασχολούνται.... συνήθως με τα αμαρτήματα του άνδρα ή της γυναίκας τους ,τελειώνουν τις μικρές παραγράφους με τη φράση, "μα τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει;Τι του ζητάω;.Να κάνει κάτι απλό."

Με το καιρό βλέπω πόσο βασανιστικό είναι ο άνθρωπος, να προσπαθεί να αλλάξει τον άλλο άνθρωπο απέναντι.Και όσο δεν γίνεται αυτό, να θυμώνει ,να μαλώνει και μετά να μην μπορεί ούτε να μαλώσει αλλά να σωπάσει από θυμό γιατί κουράστηκε, και το πήρε απόφαση ότι δεν αλλάζει ο απέναντι.

Βλέπω ακόμα πόσα χρόνια πολύτιμης ζωής πέρασαν ασχολούμενοι με την αλλαγή του άλλου.

Και για σκέψου αυτό που το προσπερνούσες στην αρχή, γιατί πίστευες ότι δεν είναι σοβαρό, τώρα σου φαίνεται βαρύ.Δεν έχεις και την αποκοτιά της νεότητος που δεν έβλεπε τα ελλατώματα αλλά μόνον προτερήματα.

Και μετά δεν έχεις και την αντοχή να μαλώνεις συνέχεια.Πικραίνεσαι ,μιζεριάζεις χάνεις ζωή.Αν μπορούμε να πούμε ότι ζεις.

Πρώτα πρώτα κάθησε ήσυχα με τον εαυτό σου και για λίγο σταμάτα να τα ξέρεις όλα.

Ναι σε σένα το λέω .Εσύ που βάλθηκες να τον κάνεις άνθρωπο .Και κείνος να μην θέλει.Τι μαρτύριο κι αυτό....

Αλήθεια ποιος σου είπε ότι μονάχα εσύ μονοπωλείς το σωστή εκδοχή.Ποιος σου είπε ότι η γνώμη σου ταυτίζεται με την αλήθεια.Μιά όψη της έχεις μόνο,μια μεριά ,μα την αλήθεια ολόκληρη την έχει ο Θεός Εκείνος.. που είναι η Αλήθεια.Γιατί  νομίζεις πως ο απέναντι είναι ο λάθος και εσύ ο σωστός.Ποιος δικαστής σου όρισε το δίκιο σου;.

Μα είναι και κάτι άλλο .Εσύ γιατί δεν είσαι διατεθειμένος να αλλάξεις τον εαυτό σου και λές εγώ έτσι είμαι και θέλεις να αλλάξει ο άλλος .Πως μοιράζεις τους ρόλους.Γιατί κρατάς για τον εαυτό σου τον τελευταίο λόγο" 'Αλλο εγώ" Τι "άλλο" είσαι εσύ.Τι ''άλλο' είναι αυτός.

Κύταξε γύρω σου... έχεις γεμίσει κομμάτια από τσακωμούς και φωνές και  μάχες να τον αλλάξεις.

Δες μόνος σου που δεν έγινε τίποτα .

Μήπως να το δεις κατάματα ,με ευθύνη,με ταπείνωση,με υπομονή .Έτσι είναι...

Τότε θα ηρεμήσεις ..θα ησυχάσεις ,θα δεις τον άλλον διαφορετικά και θα ψάξεις τα δικά σου και τι μπορείς εσύ να αλλάξεις σε σένα.Δεν έχεις άλλο χρόνο.Αρκετά σου πήρε να τον αλλάξεις ...

Και αγάπησε τον όπως είναι ..Μην περιμένεις να αλλάξει για να τον αγαπήσεις..

Φαντάσου..λέω να περίμενε ο Θεός να αλλάξουμε για να μας αγαπήσει..

π.Εφραίμ

Κατανυκτικοί Εσπερινοί και Ομιλίες την Μεγάλη Τεσσαρακοστή

Η Ιερά Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης ώρισε για την επερχόμενη περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής να τελούνται και φέτος, την Κυριακή της Τυρινής και τις πέντε Κυριακές των Νηστειών, οι Κατανυκτικοί Εσπερινοί μετά θείου Κηρύγματος στους Ιερούς Ναούς της πόλεως Κοζάνης.

Οι ομιλητές θα είναι δόκιμοι διάκονοι του λόγου, ώστε κλήρος και λαός να έχουν τη δυνατότητα να βιώσουν, μέσω αυτών των ομιλιών, την πνευματικότητα της κατανυκτικότερης περιόδου της Εκκλησίας μας.

Ο πρώτος Κατανυκτικός Εσπερινός («της συγχωρήσεως») θα τελεστεί την Κυριακή της Τυρινής, 13 Μαρτίου 2016, στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Κοζάνης και ώρα 6.00 μ.μ.. Ομιλητής θα είναι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερβίων & Κοζάνης κ. Παύλος.

 

Από την Ιερά Μητρόπολη

Απόστολος της Κυριακής της Τυρινής 13 Μαρτίου 2016

Αὐτὸς ποὺ τρώει ἀπ’ ὅλα,

ἂς μὴν περιφρονεῖ

ἐκεῖνον ποὺ δὲν τρώει·

κι ἐκεῖνος ποὺ δὲν τρώει,

ἂς μὴν κατακρίνει

ἐκεῖνον ποὺ τρώει,

γιατὶ ὁ Θεὸς τὸν ἔχει δεχτεῖ

στὴν ἐκκλησία του.

(῾Ρωμ. ιγ´ 11-ιδ´ 4)

Αδελφοί, νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. ῾Η νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. ᾿Αποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. ῾Ως ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ᾿ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας. 

Τὸν δὲ ἀσθενοῦντα τῇ πίστει προσλαμβάνεσθε, μὴ εἰς διακρίσεις διαλογισμῶν. ῞Ος μὲν πιστεύει φαγεῖν πάντα, ὁ δὲ ἀσθενῶν λάχανα ἐσθίει. ῾Ο ἐσθίων τὸν μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, καὶ ὁ μὴ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω· ὁ Θεὸς γὰρ αὐτὸν προσελάβετο. Σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; Τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἢ πίπτει· σταθήσεται δέ· δυνατὸς γάρ ἐστιν ὁ Θεὸς στῆσαι αὐτόν.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Αδελφοί, τώρα ἡ τελικὴ σωτηρία βρίσκεται πιὸ κοντὰ μας παρὰ τότε ποὺ πιστέψαμε. ῾Η νύχτα ὅπου νά ᾿ναι φεύγει, καὶ ἡ μέρα κοντεύει νὰ ᾿ρθεῖ. Γι’ αὐτὸ ἂς πετάξουμε ἀπὸ πάνω μας τὰ ἔργα τοῦ σκότους, κι ἂς φορέσουμε τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. ῾Η διαγωγή μας ἂς εἶναι κόσμια, τέτοια ποὺ ταιριάζει στὸ φῶς. ῍Ας πάψουν τὰ φαγοπότια καὶ τὰ μεθύσια, ἡ ἀσύδοτη κι ἀκόλαστη ζωή, οἱ φιλονικίες κι οἱ φθόνοι. Ντυθεῖτε τὸν Κύριό μας ᾿Ιησοῦ Χριστὸ καὶ μὴν ἀφήνετε τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό σας νὰ σᾶς παρασύρει στὴν ἱκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν σας.

Νὰ δέχεστε ὅποιον ἔχει ἀσθενικὴ πίστη, χωρὶς νὰ ἐπικρίνετε τὶς ἀπόψεις του. Γιὰ παράδειγμα, ἕνας πιστεύει πὼς μπορεῖ νὰ φάει ἀπ’ ὅλα, ἐνῶ κάποιος ἄλλος, ποὺ ἔχει ἀσθενικὴ πίστη, τρώει μόνο χόρτα. Αὐτὸς ποὺ τρώει ἀπ’ ὅλα, ἂς μὴν περιφρονεῖ ἐκεῖνον ποὺ δὲν τρώει· κι ἐκεῖνος ποὺ δὲν τρώει, ἂς μὴν κατακρίνει ἐκεῖνον ποὺ τρώει, γιατὶ ὁ Θεὸς τὸν ἔχει δεχτεῖ στὴν ἐκκλησία του. Ποιὸς εἶσαι ἐσὺ ποὺ θὰ κρίνεις ἕναν ξένο ὑπηρέτη; Μόνο ὁ Κύριός του μπορεῖ νὰ κρίνει ἂν στέκεται ἢ ὄχι στὴν πίστη του, γιατὶ ὁ Θεὸς ἔχει τὴ δύναμη νὰ τὸν στηρίξει.

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής της Τυρινής 13 Μαρτίου 2016 - Τυρινής

῞Οταν νηστεύετε,

νὰ μὴ γίνεστε σκυθρωποί,

ὅπως οἱ ὑποκριτές,

ποὺ παραμορφώνουν τὴν ὄψη τους

γιὰ νὰ δείξουν στοὺς ἀνθρώπους

πὼς νηστεύουν.

(Ματθ. στ´ 14-21)

Εἶπεν ὁ Κύριος· ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑ-μῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν.

῞Οταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀ-φανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι, ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων, ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ. 

Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Εἶπε ὁ Κύριος·   ἂν συγχωρήσετε τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὰ παραπτώματά τους, θὰ σᾶς συγχωρήσει κι ἐσᾶς ὁ οὐράνιος Πατέρας σας. ῍Αν ὅμως δὲν συγχωρήσετε στοὺς ἀνθρώπους τὰ παραπτώματά τους, οὔτε κι ὁ Πατέρας σας θὰ συγχωρήσει τὰ δικά σας παραπτώματα.

῞Οταν νηστεύετε, νὰ μὴ γίνεστε σκυθρωποί, ὅπως οἱ ὑποκριτές, ποὺ παραμορφώνουν τὴν ὄψη τους γιὰ νὰ δείξουν στοὺς ἀνθρώπους πὼς νηστεύουν. Σᾶς βεβαιώνω πὼς ἔτσι ἔχουν κιόλας λάβει τὴν ἀνταμοιβή τους. ᾿Εσύ, ἀντίθετα, ὅταν νηστεύεις, περιποιήσου τὰ μαλλιά σου καὶ νίψε τὸ πρόσωπό σου, γιὰ νὰ μὴ φανεῖ στοὺς ἀνθρώπους ἡ νηστεία σου, ἀλλὰ στὸν Πατέρα σου, ποὺ βλέπει τὶς κρυφὲς πράξεις· καὶ ὁ Πατέρας σου, ποὺ βλέπει τὶς κρυφὲς πράξεις, θὰ σοῦ τὸ ἀνταποδώσει φανερά.

Μὴ μαζεύετε θησαυροὺς πάνω στὴ γῆ, ὅπου τοὺς ἀφανίζει ὁ σκόρος καὶ ἡ σκουριά, κι ὅπου οἱ κλέφτες κάνουν διαρρήξεις καὶ τοὺς κλέβουν. ᾿Αντίθετα, νὰ μαζεύετε θησαυροὺς στὸν οὐρανό, ὅπου δὲν τοὺς ἀφανίζουν οὔτε ὁ σκόρος οὔτε ἡ σκουριά, κι ὅπου οἱ κλέφτες δὲν κάνουν διαρρήξεις καὶ δὲν τοὺς κλέβουν. Γιατὶ ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός σας ἐκεῖ θὰ εἶναι καὶ ἡ καρδιά σας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ – 13 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016

 Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

(Μτθ. στ΄ 14-21)

«Θησαυρίζετε δέ ὑμῖν θησαυρούς ἐν Οὐρανῷ».

Εἰσερχόμεθα μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ στὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Σὲ μιὰ ἐκκλησιαστικὴ περίοδο, τὴν ὁποία πρέπει νὰ ἀφιερώσουμε στὸ Θεό. Σὲ μιὰ ἐποχὴ προσοχῆς, προσευχῆς, νηστείας, ψυχικῆς ἀναγεννήσεως, ἀνατάσεως, σὲ μιὰ περίοδο ψυχικοῦ καθαρμοῦ καὶ καλύτερης χριστιανικῆς ζωῆς.

Γιὰ τὴν Ἐκκλησία νηστεία δὲν σημαίνει μόνον ἀποχὴ ἀπὸ τὰ φαγητά. Εἶναι ἕνας τρόπος προσεγγίσεως τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἕνα δύσκολο ταξίδι. Οἱ μεγάλες ἑορτές μᾶς δίδουν τὴν εὐκαιρία συναντήσεώς μας μὲ τὸν Θεό. Γι’ αὐτὸ ὑποδεικνύει ἡ Ἐκκλησία τὸν τρόπο τῆς νηστείας, μὲ τὴν ἐξάσκηση τῆς ὁποίας προετοιμάζονται οἱ ψυχὲς καὶ εὐτρεπίζονται γιὰ τὴν ὥρα τῆς μεγάλης συναντήσεως.

Ἡ νηστεία ἀφορᾶ τὸν ὅλον ἄνθρωπο. Νηστεία θὰ πεῖ ἐγκράτεια τοῦ στομάχου, ἀλλὰ καὶ τῶν κακιῶν, καθαρμὸς τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς. Ἡ νηστεία, ὅπως τὴν ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία, συμβαδίζει μὲ τοὺς κανόνες τῆς φυσικῆς ὑγιεινῆς ποὺ ἰδιαίτερα σήμερα ἔχει μεγάλη πέραση. Ἐκεῖνος ποὺ νηστεύει δὲν πρέπει νὰ τρώει πολὺ φαγητό, οὔτε ποικιλίες φαγητῶν, ἀλλὰ ἕνα εἶδος περιορισμένο. Γι’ αὐτὸν ἀπαγορεύονται τὰ λιπαρά, τὰ οἰνοπνευματώδη˙ ἐπιτρέπονται τὰ φροῦτα, οἱ ξηροὶ καρποί, τὰ ὄσπρια καὶ τὰ λαχανικά. Κι αὐτὴ μὲν εἶναι ἡ σωματικὴ πλευρὰ τῆς νηστείας.

Ὑπάρχει ὅμως καί ἡ πνευματική. Γιὰ τὴν πρώτη ἴσως ὑπάρχουν ἐξαιρέσεις, γιὰ τὴν δεύτερη καμμία, ἀφοῦ ἐξαρτᾶται μόνον ἀπὸ τὴν θέληση τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν συνεπάγεται καμμιὰ σωματικὴ δυσάρεστη ἐπίπτωση. Ἡ πνευματικὴ νηστεία ἀφορᾶ τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὰ σκιρτήματα τῆς ψυχῆς. Νηστεύω πνευματικὰ θὰ πεῖ ἀγωνίζομαι νὰ κόψω τὰ πάθη μου, προσπαθῶ νὰ καθαρίσω τὴν ψυχή μου. «Ἀληθὴς νηστεία ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωση, ἐγκράτεια γλώσσης, θυμοῦ ἀποχή, καταλαλιᾶς, ψεύδους καὶ ἐπιορκίας» ψάλλουμε σήμερα στὴν Ἐκκλησία μας. Τί ὠφελεῖ ἂν νηστεύουμε στὶς τροφὲς καὶ κολυμποῦμε στὸν βοῦρκο τῶν ἡδονῶν καὶ τῶν σαρκικῶν ἀπολαύσεων; Ἢ ἂν δὲ τρῶμε κρέας καὶ μὲ τὴν γλώσσα μας καταρρακώνουμε ὑπολήψεις ἀνθρώπων. Τί ἀξία μπορεῖ νὰ ἔχει μιὰ νηστεία τροφική, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ἐξαντλητική, ἂν συνοδεύεται ἀπὸ τὸν ἀγώνα ἀπαλλαγῆς μας ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς κακίες; Στὴν περίπτωση αὐτὴ ἔχει μεγάλη ἀξία ἡ ὑπόδειξη τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου: «Βρωμάτων νηστεύουσα ψυχή μου καὶ παθῶν μὴ καθαρεύουσα μάτην ἐπαγάλλει τῇ ἀτροφίᾳ˙ εἰ μὴ γὰρ ἀφορμὴ σοὶ γένηται πρὸς διόρθωσιν ὡς ψευδής, μισεῖται παρὰ Θεοῦ καὶ τοῖς κακίστοις δαίμοσιν ὁμοιοῦται τοῖς μηδέποτε σιτουμένοις» (Ἰδιόμ. Τετάρτης Τυρινῆς).

Γιὰ νὰ εἶναι ὁλοκληρωμένη ἡ νηστεία πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ ἀρετές, καὶ ἰδίως ἀπὸ τὶς ἀρετὲς τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἐλεημοσύνης. Ὅπως τὸ πτηνό, ἐὰν δὲν ἔχει φτερά, δὲν μπορεῖ νὰ πετάξει, ἔτσι καὶ ἡ νηστεία, ἂν δὲν ἔχει προσευχὴ καὶ ἐλεημοσύνη, δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ἀνυψώσει στὸ Θεό. Ἔτσι ἡ νηστεία ἀποδεικνύεται ἀρχὴ μετανοίας (Μ. Βασίλειος).

Στὸ Εὐαγγέλιο αὐτῆς τῆς Κυριακῆς μᾶς δίνει ὁ Κύριος πολύτιμες ὁδηγίες γιὰ νὰ πετύχουμε ψυχικὴ καλλιέργεια καὶ καρποφορία, μᾶς συνιστᾶ νὰ μὴ θησαυρίζουμε «θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς». Ἀγωνίζεται ὁ ἄνθρωπος νὰ θησαυρίσει. Βασανίζεται ἀπὸ τὸν πυρετὸ τῆς πλεονεξίας. Θέτει ὡς σκοπὸ τῆς ζωῆς του νὰ κερδίσει ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερα, νὰ ἀποκτήσει σπίτια καὶ κτήματα καὶ λίρες. Νὰ θησαυρίσει. Ἐργάζεται, κοπιάζει, ἀγωνίζεται γιὰ πολλά, ὅλο καὶ πιὸ πολλά. Βλέπει τὸ χρῆμα καὶ τὸ λατρεύει. Ναί. Ἀλλὰ γίνεται κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο δοῦλος τοῦ χρήματος. Ὑποδουλώνει τὴν ψυχὴ του στὸ χρῆμα. Μιὰ τέτοια ὑποδουλωμένη ψυχῆ δὲν ἔχει ἀνώτερο πνευματικὸ κόσμο. Δὲν γνωρίζει Θεό. Καταδικάζει ἡ ἴδια ἡ ψυχὴ τὸν ἑαυτό της σὲ μαρασμό, σὲ θάνατο. Γι’ αὐτό, λέγει ὁ Κύριος: «Μὴ θησαυρίζετε θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν τῷ Οὐρανῷ». Θησαυρίζετε μέσα στὴν ψυχή σας τὴν πίστη. Τὴν ταπείνωση, τὴν δικαιοσύνη, τὴν ὑπομονή, τὴν ἀγάπη. Θησαυρίζετε θησαυροὺς καλῶν ἔργων.

Μᾶς συνιστᾶ ἀκόμη νὰ προσέξουμε καὶ μὲ ποιὸ τρόπο θρησκεύουμε. Καὶ ἀπευθύνεται στὸ σημεῖο αὐτὸ ἰδιαιτέρως στοὺς χριστιανοὺς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν στενώτερες σχέσεις μὲ τὴν Ἐκκλησία. Μᾶς παρουσιάζει τὴν ὑποκριτικὴ θρησκευτικότητα τῶν Φαρισαίων, οἱ ὁποῖοι νήστευαν ὄχι γιὰ νὰ γυμνασθοῦν στὴν ἐγκράτεια, ὄχι γιὰ νὰ ὠφελήσουν στὴν ψυχή τους, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐπιδειχθοῦν στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Ὅταν νήστευαν, ἔμειναν ἀπεριποίητοι καὶ ἀκάθαρτοι, γιὰ νὰ φαίνονται ἀδύνατοι στὸ πρόσωπο καὶ καταβαβλημένοι ἀπὸ τὴν νηστεία. Ὄχι τέτοια θρησκευτικότητα. Ὁ Θεὸς ζητεῖ εἰλικρίνεια στὶς διαθέσεις μας καὶ πολὺ περισσότερο στὰ ζητήματα τῆς πίστεώς μας. Σκοπὸς τῆς νηστείας, τὴν ὁποία θέτει καί ὑποδεικνύει ἡ Ἐκκλησία μας, εἶναι ἡ ψυχική μας ὠφέλεια. Δὲν εἶναι ἡ ἐπίδειξη γιὰ καύχηση. Κατ’ ἀναλογίαν πρέπει νὰ προσέχουμε κάθε ἐκδήλωση τῆς πίστεώς μας.

Ἡ νηστεία καὶ ἡ ἐγκράτεια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐξευγενίζουν τὸν ἄνθρωπο, καθαρίζουν τὴν ψυχὴ ἀπὸ κάθε πάθος καὶ ἐλευθερώνουν τὸν ἀνθρώπινο πρόσωπο ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῶν κακῶν ἕξεων. Ἀκόμη συντελοῦν στὴν καλὴ ὑγεία τοῦ σώματος.

Κανεὶς ποτὲ δὲν ἀρρώστησε ἀπὸ τὴν ἐγκράτεια. Ἀπεναντίας ἡ ἀκράτεια καὶ ἡ λησμονιὰ γίνεται πρόξενος πολλῶν ψυχοσωματικῶν ἀσθενειῶν, ποὺ σήμερα ἰδιαίτερα βασανίζουν πολλούς.

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δεμένος στὸ ὄχημα τῆς καταναλωτικῆς καὶ ὑλιστικῆς κοινωνίας δὲν μπορεῖ νὰ ἐννοήσει τὴν ὠφέλεια τῆς ἐγκράτειας. Θιασώτης τῆς θεωρίας τῆς «ἀπελευθέρωσης» ἔχει μεταβάλει τὴν καρδιά του σὲ κέντρο χαμηλῶν ἐπιθυμιῶν μέσα στὶς ὁποῖες καθημερινὰ κυλιέται, μὲ τὴν λαιμαργία πάχυνε τὸν λογισμό του καὶ ἄναψε στὴν σάρκα του τὴν πύρωση τῶν ἐπιθυμιῶν.

Ἡ Ἐκκλησία σήμερα μᾶς προτρέπει νὰ ἀναλάβουμε τὸν καλό της νηστείας ἀγώνα. Ἃς ἀποφύγουμε, λοιπόν, τὸν κόρο (τόν χορτασμό) γιὰ νὰ μὴν ἀνάψουμε περισσότερο τὸ ἔμφυτο πῦρ τῆς σαρκός. Ἃς μελετήσουμε καλύτερα τὴν ψυχική μας κατάσταση. Ἃς ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Θεό μας φωτισμὸ καὶ δύναμη γιὰ μιὰ περισσότερη χριστιανικὴ ζωή. «Ἰδοὺ καιρὸς εὐπρόσδεκτος. Ἰδοὺ καιρὸς μετανοίας. Ἀποθώμεθα τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός», ὅπως ἀξίως «εἰς τὴν τριήμερον ἀνάστασιν καταντήσωμεν τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ σώζοντος τᾶς ψυχᾶς ἡμῶν». Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Φίλης: Για να παραμείνουν υποχρεωτικό μάθημα τα θρησκευτικά, πρέπει να αλλάξουν

Βασική προϋπόθεση για να παραμείνουν τα θρησκευτικά υποχρεωτικό μάθημα είναι να αλλάξουν, τόνισε ο Νίκος Φίλης σε συνέντευξή του.

Ο υπουργός Παιδείας, μιλώντας στην «Καθημερινή» ανέφερε ότι το μάθημα των θρησκευτικών πρέπει να πάψει να είναι ομολογιακό και να γίνει μάθημα γνώσης των θρησκειών, με έμφαση στην ιδιαίτερη παρουσίαση του πολιτισμικού ρόλου της Ορθοδοξίας στη χώρα μας.

«Είμαστε σε διάλογο με εκπροσώπους της Εκκλησίας. Είναι προφανές ότι η αναμόρφωση των Θρησκευτικών είναι προϋπόθεση για να παραμείνουν υποχρεωτικό μάθημα», συμπλήρωσε ο κ. Φίλης.

Ερωτηθείς για τις επισκέψεις μητροπολιτών στα σχολεία, ο υπουργός εξήγησε ότι σύμφωνα με το νόμο, η έγκριση εισόδου τρίτων σε σχολεία για να μετέχουν σε εκδηλώσεις και όχι μαθήματα ανήκει στην ευθύνη του διευθυντή και του συλλόγου διδασκόντων. «Το υπουργείο δεν μπορεί να επιτρέπει σε οποιονδήποτε ιδιώτη ή φορέα να παρεμβαίνει στη διδασκαλία, να υποκαθιστά στο μάθημα τους εκπαιδευτικούς και πολύ περισσότερο να ''συνδιδάσκει'' ή να ''επιτηρεί'' εκπαιδευτικούς», πρόσθεσε.

Πηγή:  iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/news/256131/filis-gia-na-parameinoyn-ypohreotiko-mathima-ta-thriskeytika-prepei-na-allaxoyn#ixzz42fjMvUIk

«Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ». ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ ΤΟΠΑΛΗ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΤΗΣ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΩΣ

  

Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρη την ομιλία στον σύνδεσμο: http://talantoblog.blogspot.gr/2016/03/blog-post_94.html 

Ο  ΛΟΓΙΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ ΤΟΠΑΛΗΣ

ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΤΗΣ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΩΣ

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 13/3 ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΧΙΛΛΙΟ ΣΤΙΣ 18:30

Την Κυριακή της Τυρινής, 13 Μαρτίου 2016, στις 18:30 το απόγευμα, θα τελεσθεί ο κατανυκτικός εσπερινός της Συγχωρήσεως στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Αχιλλίου Λαρίσης, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνατίου και με τη συμμετοχή όλων των Ιερέων της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου.
Ομιλητής θα είναι ο Αρχιμανδρίτης π. Σεβαστιανός Τοπάλης, Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας, ο οποίος θα αναπτύξει το θέμα:

«Ο σκοπός της Νηστείας»

Η πριγκίπισσα με τη μεγάλη καρδιά -- Η Αγία Θεοδώρα η πολιούχος της Άρτας

        

 

 

               

                   Η πριγκίπισσα με τη μεγάλη καρδιά -- Η Αγία Θεοδώρα, η πολιούχος της Άρτας 

                Η Θεοδώρα Πετραλίφαινα, Βασίλισσα της Άρτας και κατοπινή Αγία, γεννήθηκε το 1210 στα Σέρβια. Ήταν κόρη του Ιωάννου Πετραλίφα, σεβαστοκράτορος και διοικητού της Θεσσαλίας και Μακεδονίας και τη μητέρα της την έλεγαν Ελένη και ανήκε σε αριστοκρατική οικογένεια της Κωνσταντινούπολης. Σύμφωνα με τις πηγές, οι Πετραλίφες ήταν οικογένεια ιταλικής καταγωγής. Γενάρχης τους ήταν ο Πέτρος του Αλίφα (Πέτρος απόν το Αλίφε, πόλη της νοτίου Ιταλίας κοντά στην Καζέρτα), που πήρε μέρος στις νορμανδικές εισβολές του Ροβέρτου Γυισκάρδου και κατόπιν εισήλθε στη βυζαντινή υπηρεσία.

 

           Η ταραχώδης και ρομαντική ιστορία μιας αρχόντισσας, που από νωρίς αξιώθηκε να γίνει βασίλισσα του Δεσποτάτου της Ηπείρου και μετά από ποικίλες προσωπικές δοκιμασίες να αντέξει και να αναδειχθεί μοναχή και αγία της Εκκλησίας.
            Η ζωή της μοιάζει με παραμύθι. Και θα είχε ξεχαστεί, όπως ξεχάστηκαν πολλές παραμυθένιες ζωές στο διάβα της ιστορίας. Όμως αυτή η πριγκίπισσα είχε κάτι αλλιώτικο από τους άλλους .Ήταν μια πριγκίπισσα με μεγάλη καρδιά. Τόσο μεγάλη ήταν η καρδιά της, που χωρούσε όλους τους ανθρώπους μέσα της, και τους καλούς και τους κακούς.
            Ήταν τόσο γερή και δυνατή, που κατάφερε να είναι ζωντανή ακόμα και σήμερα. Και έδωσε αίμα, για να έχουν ζωή οι κάτοικοι που έζησαν και ζουν σε αυτό τον τόπο. Τους κράτησε ανόθευτη την πίστη και ατόφια την βυζαντινή παράδοση και την ορθοδοξία  μέσα τους..

 

       
     Η ζωή της

        
             Με τον θάνατο του πατέρα της μεταξύ 1224 - 1230, ο Δούκας της Ηπείρου Θεόδωρος ανέλαβε την προστασία της. Τον Θεόδωρο όμως μετά την ήττα του από τους Βουλγάρους το 1230 στη περιοχή μεταξύ Φιλιππούπολης και Ανδριανούπολης, διαδέχεται ο ανεψιός του Μιχαήλ Β΄, γιος του Μιχαήλ Α` Κομνηνού. Περνώντας από τα Σέρβια ο Μιχαήλ, συναντά τη Θεοδώρα, εντυπωσιάζεται από την ομορφιά της παντρεύονται τον ίδιο χρόνο και τη φέρνει μαζί του στη Ήπειρο.

               Η Θεοδώρα, φύση ιδιαίτερα ευαίσθητη και αφιερωμένη στο Θεό δεν μπορεί να ακολουθήσει τους κοσμικούς ρυθμούς ζωής του συζύγου της και γίνεται όλο και περισσότερο υπόδειγμα αφιερωμένης και φιλάνθρωπης βασίλισσας. Ίσως γι’αυτό και ο γάμος τους δεν είχε καλή έκβαση αφού ο Μιχαήλ την εγκατέλειψε για την Αρτινή αρχόντισσα Γαγγρινή, την οποία μάλιστα εγκατέστησε στα ανάκτορα. Η Θεοδώρα δεν μπορεί να το αντέξει και αυτοεξορίζεται.

                Για περίοδο πέντε χρόνων περιφέρεται στη περιοχή των Τζουμέρκων μαζί με τον πρωτότοκο γυιό της Νικηφόρο Κομνηνό και σαν απλή χωρική ζει από τα αγαθά που της προσφέρει η εξοχή. Σε αυτή την κατάσταση, και ενώ συνέλεγε χόρτα, λεπτομέρεια που ο βιογράφος της Ιώβ μοναχός μας μεταφέρει, την βρήκε ο ιερέας του χωριού Πρένιστα, σημερινό Κορφοβούνι.

                Μόλις του αποκαλύπτει την ταυτοτητά της, την παίρνει μαζί του και στο πρόσωπο του βρίσκει παρηγοριά και συμπαράσταση. ΄Ομως ο λαός της Αρτας με επικεφαλής τους άρχοντές του, αγανακτισμένος από τη συμπεριφορά του Μιχαήλ, καταφέρνει να εκδιωχθεί η Γαγγρινή από τα ανάκτορα και να επανέλθει η Θεοδώρα.

               Από το σημείο αυτό ξεκινάει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή της. Η ίδια συνεχίζει το έργο της φιλανθρωπίας που είχε ξεκινήσει ενώ ο Μιχαήλ επιδίδεται σε έργα μετανοίας. Την περίοδο αυτή, η Αρτα κοσμείται με ναούς και μοναστήρια από τα οποία τα πιό γνωστά είναι η Μονή Κάτω Παναγιάς, η Μονή του Αγίου Γεωργίου και η Μονή της Παναγίας της Παντάνασσας έξω από την Φιλιππιάδα. Είναι η έμπρακτη μετάνοιά του που εκφράζετια κατ’αυτόν τον τρόπο. Επιπλέον αποκτούν άλλα τέσσαρα παιδιά τον Ιωάννη, το Δημήτριο, την Ελένη και την Αννα.

              Μετά τον θάνατο του Μιχαήλ και σχεδόν σαράντα χρόνια έγγαμου βίου, η Θεοδώρα περιβάλλεται το μοναχικό σχήμα, ζώντας για μια δεκαετία ως μοναχή στη μονή του Αγίου Γεωργίου, που κατά παράδοση ίδρυσε η ίδια και σήμερα φέρει το ονομά της. Εκοιμήθη πιθανόν το 1280 σε ηλικία 70 ετών και ετάφη στον νάρθηκα του ναού του Αγίου Γεωργίου, σημερινός ναός της Αγίας Θεοδώρας.

                 Η μνήμη της τιμάται στις 11 Μαρτίου και είναι η πολιούχος της Αρτας. Στον ναό της βρίσκεται σε αργυρή λάρνακα το λειψανό της το οποίο με μεγαλοπρεπή λιτανεία περιφέρεται στους δρόμους της πόλεως τη μέρα της εορτής της.

 http://vizantinaistorika.blogspot.gr/2014/03/blog-post_10.html

Λόγος Κατηχητήριος ἐπὶ τῇ ἐνάρξει τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς (2016)

Ἀριθμ. Πρωτ. 284 

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ 

ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ 

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ 

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ 

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ 

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ 

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ 

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, 

ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ 

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, 

ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ 

* * * 

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ προσφιλῆ καὶ εὐλογημένα, 

Διὰ τῆς θεοπνεύστου ρήσεως τῆς ἐλεημοσύνης τοῦ Κυρίου καὶ τῶν κριμάτων αὐτῆς, εἰσάγει καὶ ἐφέτος πάντας τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς εἰς τὸ «μυστήριον» τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρκοστῆς ὁ ἱερὸς Ψαλμῳδὸς ἀναφωνῶν: «Ποιῶν ἐλεημοσύνας ὁ Κύριος καὶ κρῖμα πᾶσι τοῖς ἀδικουμένοις» (Ψαλμ. 102, 6). Διότι ὁ Κύριος «ἐμπιπλᾷ ἐν ἀγαθοῖς τὴν ἐπιθυμίαν μας καὶ ἀνακαινίζει ὡς ἀετοῦ τὴν νεότητά μας» (πρβλ. ὅ. π. 5). 

Ὡς γνωστόν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ, ἕκαστος ἄνθρωπος, πλασθεὶς κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ, ἀποτελεῖ ναὸν Κυρίου. Πολὺ δὲ περισσότερον ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθημεν καὶ ἐχρίσθημεν διὰ τοῦ Ἁγίου Μύρου καὶ ἐνεκεντρίσθημεν εἰς τὴν καλλιέλαιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἴμεθα ναοὶ τοῦ ἐν ἡμῖν οἰκοῦντος Ἁγίου Πνεύματος, ἀκόμη καὶ ἐὰν διὰ ποικίλων ἁμαρτιῶν, ἑκουσίων ἢ ἀκουσίων, ἀπομακρυνώμεθα ἀπὸ τοῦ Κυρίου: «εἰ ἀπιστοῦμεν, ἐκεῖνος πιστὸς μένει» (Β΄ Τιμ. β΄, 13). 

Διὰ τοῦ ρύπου ὅμως τῆς ἁμαρτίας κωλύεται ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ ἐνεργῇ ἐν ἡμῖν, ἐφ᾿ ᾧ καὶ ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὥρισε τὴν ἀρχομένην περίοδον τῶν νηστειῶν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἵνα κατ᾿ αὐτὴν καθάρωμεν ἑαυτοὺς διὰ τῆς μετανοίας καὶ γενώμεθα ἄξιοι νὰ ὑποδεχθῶμεν τὰ ζωοποιὰ Πάθη καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν λαμπροφόρον Ἔγερσιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Δεῦρο τάλαινα ψυχή, σὺν τῇ σαρκί σου τῷ πάντων Κτίστῃ, ἐξομολογοῦ∙ καὶ ἀπόσχου λοιπόν, τῆς πρὶν ἀλογίας, καὶ προσάγαγε Θεῷ, ἐν μετανοίᾳ δάκρυα», καλεῖ πάντας τοὺς πιστοὺς ὁ ποιητὴς τοῦ Μεγάλου Κανόνος Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης (τροπάριον α΄ᾠδῆς). 

Ἡ Ἐκκλησία, μεριμνῶσα διὰ τὴν σωτηρίαν καὶ πνευματικὴν τελείωσίν μας, ἀνοίγει εἰς πάντα τὰ μέλη αὐτῆς τὸν παρόντα καιρὸν τῆς μετανοίας, προτρέπουσα συγχρόνως αὐτὰ νὰ πολεμήσουν τὸν φιλόϋλον καὶ φιλοκτήμονα βίον, ὁ ὁποῖος ὡς «βαρὺς κλοιός» κρατεῖ τὴν ψυχὴν χοϊκὴν καὶ συρομένην ἐπὶ γῆς, μὴ δυναμένην νὰ ἀνοίξῃ τὰς πτέρυγας αὐτῆς πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. 

Τοιουτοτρόπως, διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῶν καθαρτικῶν δακρύων, ἐνδυόμεθα καὶ πάλιν τὸ πρωτόκτιστον κάλλος καὶ τὴν θεοΰφαντον στολήν, τὴν ὁποίαν ἀπωλέσαμεν μετὰ τὴν πτῶσιν, περιβληθέντες «τὸν στολισμὸν τῆς αἰσχύνης, καθάπερ φύλλα συκῆς». 

Ἀποτελεῖ, ταυτοχρόνως, ἡ νηστεία καὶ ἡ ἀποχὴ ἀπὸ βρωμάτων καὶ ἀπὸ «διαλογισμῶν ματαίων καὶ ἐνθυμήσεων πονηρῶν» ἀφετηρίαν διὰ τὴν ὀρθήν, μεμετρημένην καὶ σώφρονα διαχείρισιν τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, μὲ προοπτικὴν τὴν κοινὴν ὠφέλειαν, οὕτως ὥστε νὰ ἐκμηδενίζωνται αἱ ἀρνητικαὶ καὶ διὰ τὸ κοινωνικὸν καὶ φυσικὸν περιβάλλον ἐπιπτώσεις ἐκ τῆς ἀλόγου χρήσεώς των καὶ νὰ παραμένῃ μόνον ἡ «νηστεία τῆς ἐλεημοσύνης», ἡ ὁποία νὰ μὴ «γίνηται κρῖμα πᾶσι τοῖς ἀδικουμένοις», ἀλλὰ ἔλεος καὶ χάρις καὶ ἀνακούφισις εἰς αὐτοὺς καὶ διὰ τὴν πορείαν μας πρὸς τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ» (Μέγας Βασίλειος). 

Τοιουτοτρόπως, διὰ τῆς ἐγκρατοῦς χρήσεως, ἁγιάζεται καὶ ἡ ὕλη καὶ ἡ ζωὴ μας, καθότι ἡ φθαρτὴ ὕλη ἀποτελεῖ οὐχὶ τὸν αὐτοσκοπόν, ἀλλὰ τὸ μέσον τοῦ ἁγιασμοῦ. Συνεπῶς, καὶ διὰ τοὺς ἔχοντας καὶ κατέχοντας πλουσίους τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἡ νηστεία πρέπει νὰ ἀποτελῇ ἀφορμὴν ἐγκρατείας, μὲ τελικὸν σκοπόν «περισσεύειν αὐτοὺς ἐν τῇ ἐλπίδι ἐν δυνάμει Πνεύματος Ἁγίου», κατὰ τὴν ρῆσιν τοῦ μεγαλορρήμονος Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου (πρβλ. Ρωμ. ιε΄, 13) καὶ ἀποβλέπειν καὶ εἰς τοὺς σημερινοὺς πτωχούς «Λαζάρους» τῆς ἀνθρωπότητος καὶ τῆς προσφυγιᾶς.

Πέραν ὅμως τούτων, δὲν πρέπει νὰ λησμονῆται, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, τὸ ἀληθὲς πνεῦμα τῆς νηστείας καὶ τῆς ἐγκρατείας, τὸ ὁποῖον καθιστᾷ ταύτας εὐαρέστους τῷ Κυρίῳ, καθὼς διδάσκει ὁ ἀδελφόθεος Ἀπόστολος Ἰάκωβος, λέγων: «θρησκεία καθαρὰ καὶ ἀμίαντος παρὰ τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ αὕτη ἐστίν, ἐπισκέπτεσθαι ὀρφανοὺς καὶ χήρας ἐν τῇ θλίψει αὐτῶν, ἄσπιλον ἑαυτὸν τηρεῖν ἀπὸ τοῦ κόσμου» (Ἰακ. α΄, 27). Διότι δὲν θὰ ἐπιτύχωμεν τὴν χάριν, τὴν ὁποίαν ἀφθόνως παρέχει ἡ νηστεία καὶ ἡ ἐγκράτεια, ἁπλῶς καὶ μόνον διὰ τῆς ἀσιτίας καὶ τῆς ἀποχῆς ἀπὸ τῶν ὑλικῶν τροφῶν: «Εἰ εἰς κρίσεις καὶ μάχας νηστεύετε καὶ τύπτετε πυγμαῖς ταπεινόν, ἱνατί μοι νηστεύετε;», ἀναρωτᾶται ὁ Προφήτης Ἡσαΐας (58, 4). «Οὐ ταύτην τὴν νηστείαν ἐξελεξάμην [...], ἀλλὰ [...] διάθρυπτε πεινῶντι τὸν ἄρτον σου καὶ πτωχοὺς ἀστέγους εἴσαγε εἰς τὸν οἶκόν σου· ἐὰν ἴδῃς γυμνόν, περίβαλε...», λέγει καὶ παραγγέλλει ὁ Κύριός μας διὰ τῆς φωνῆς τοῦ Προφήτου Αὐτοῦ (Ἡσ. 58, 5-7). 

Ἰδιαιτέρως σήμερον ἡ οἰκονομικὴ κρίσις, ἡ προσφυγιὰ καὶ αἱ ποικιλότροποι δυσχέρειαι, αἱ ὁποῖαι παγκοσμίως ἐμφανίζονται, μάλιστα δὲ εἰς ὡρισμένους λαοὺς καὶ χώρας, παρέχουν εἰς ἡμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους τὴν δυνατότητα νὰ καλλιεργήσωμεν τὸ γνήσιον τοῦτο πνεῦμα τῆς νηστείας, συνδυάζοντες τὴν ἀποχὴν τῶν βρωμάτων μὲ ἔργα φιλανθρωπίας καὶ ἀλληλεγγύης πρὸς τοὺς ἔχοντας ἄμεσον ἀνάγκην ἀδελφούς μας, τοὺς πάσχοντας, τοὺς ἐνδεεῖς καὶ πένητας, τοὺς ἀστέγους καὶ πρόσφυγας, τοὺς μὴ ἔχοντας «ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Ματθ. η΄, 20), αὐτοὺς τούς ὁποίους αἱ σκληραί περιστάσεις τοῦ πολέμου καὶ τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν θλίψεων ἀναγκάζουν νὰ ἐγκαταλείπουν τὰς πατρογονικὰς ἑστίας των καὶ νὰ ταξιδεύουν ἐν μέσῳ πολλῶν κινδύνων καὶ θλίψεων καὶ κόπων. 

Ὅταν ἡ νηστεία μας συνοδεύηται ἀπὸ τοιαύτην αὔξησιν τῆς φιλανθρωπίας καὶ ἀγάπης μας πρὸς τὸν ἐλάχιστον ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου, ἀνεξαρτήτως φυλῆς, θρησκείας, γλώσσης καὶ καταγωγῆς, τότε αὕτη θὰ ἀναβαίνῃ ἀπ᾿ εὐθείας εἰς τὸν θρόνον τοῦ Θεοῦ ὡς θυμίαμα εὔοσμον καὶ ἄγγελοι θὰ συμπαρίστανται εἰς ἡμᾶς νηστεύοντας, ὅπως διηκόνουν τὸν Κύριον εἰς τὴν ἔρημον. 

Ἀπὸ καρδίας εὐχόμεθα ἀδελφικῶς καὶ πατρικῶς εἰς ἅπαντας τὸ ἀρχόμενον στάδιον τῶν Ἁγίων Νηστειῶν νὰ εἶναι καρποφόρον καὶ ἁγιαστικόν, πλῆρες χάριτος καὶ ἁγιασμοῦ, καὶ ὅπως ἀξιώσῃ ἡμᾶς ὁ Θεὸς νὰ προσέλθωμεν ἀπροσκόπτως εἰς τὸν αἰώνιον ζωοποιὸν Κρατῆρα, τὴν ζωηφόρον Πλευρὰν τοῦ Κυρίου, «ἐξ ἧς ὁ διπλοῦς ἡμῖν ἐξέβλυσε, κρουνὸς τῆς ἀφέσεως καὶ γνώσεως» (Μέγας Κανών, τροπάριον τῆς δ΄ ᾠδῆς). 

Αὐτοῦ ἡ Θεία Χάρις καὶ τὸ ἄπειρον Ἔλεος εἴησαν μετὰ πάντων ὑμῶν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, ὥστε ἐν τοιούτῳ εὐαγγελικῷ φρονήματι χαρισθῇ ἡμῖν ἡ ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν καὶ ἡ πανήγυρις τῶν πανηγύρεων, ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ εὐχαριστία νῦν καὶ εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν. 

Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ,βις´ † 

Ὁ Κωνσταντινουπόλεως 

διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Κατανυκτικοί Εσπερινοί και Ομιλίες την Μεγάλη Τεσσαρακοστή

Η Ιερά Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης ώρισε για την επερχόμενη περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής να τελούνται και φέτος, την Κυριακή της Τυρινής και τις πέντε Κυριακές των Νηστειών, οι Κατανυκτικοί Εσπερινοί μετά θείου Κηρύγματος στους Ιερούς Ναούς της πόλεως Κοζάνης.

Οι ομιλητές θα είναι δόκιμοι διάκονοι του λόγου, ώστε κλήρος και λαός να έχουν τη δυνατότητα να βιώσουν, μέσω αυτών των ομιλιών, την πνευματικότητα της κατανυκτικότερης περιόδου της Εκκλησίας μας.

Ο πρώτος Κατανυκτικός Εσπερινός («της συγχωρήσεως») θα τελεστεί την Κυριακή της Τυρινής, 13 Μαρτίου 2016, στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Κοζάνης και ώρα 6.00 μ.μ.. Ομιλητής θα είναι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερβίων & Κοζάνης κ. Παύλος.

 

Από την Ιερά Μητρόπολη

Είναι οι λογισμοί που πολλές φορές δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα.

Είναι οι λογισμοί που  πολλές φορές δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα.Είσαι μια χαρά ,ήρεμος ,αναπαυμένος και ξαφνικά από το πουθενά, έρχεται ένας λογισμός και σε αναστατώνει.Και ξαφνικά έρχεται κι άλλος και άλλος και γίνεσαι σπηλιά από ληστρικούς λογισμούς.

Αδιέξοδο...Τι να κάνω .Πως να το αντιμετωπίσω;

Να τα δούμε λίγο με τη σειρά;

Πρώτα πρώτα θυμίσου ότι είσαι κινούμενος στόχος.Πάει να πει είσαι εύκολο θύμα των πειρασμικών λογισμών που το ταγκαλάκι όπως έλεγε ο Όσιος Παίσιος δηλαδή ο διάβολος με αυτούς σε πετροβολεί και με πρόγραμμα και χωρίς αυτό  και όπου σε βρεί.

Μια σκέψη , μία προσβολή εύκολα εκτοξεύεται και σε βρίσκει.

Είσαι χωματένιος .Ο Διάβολος ξέρει τις αδυναμίες, τις ροπές ,και τις εκμεταλεύεται με το πιο επιδέξιο τρόπο.

Εδώ τώρα θέλουμε προσοχή ....Οι Πατέρες της Εκκλησίας,  μας αφήσανε λόγο κρυστάλλινο για τούτες τις ώρες.Μας είπαν δηλαδή ότι δεν είναι αμαρτία αυτό το πρώτο ξάφνιασμα του λογισμού,μα το ύστερα απ΄αυτό.Δηλαδή ο διάλογος η συγκατάθεση στο λογισμό .

Οσο αφήνουμε το λογισμό απ έξω από τα θυρόφυλλα της καρδιάς μας, αυτό δεν συνιστά αμαρτία.

Να μην δίνουμε σημασία  στους λογισμούς,να μην φοβόμαστε ,να μην χάνουμε το κουράγιο μας .Τότε λοιπόν ο λογισμός ,ενώ ξεκίνησε να μας αιχμαλωτίσει γίνεται αφορμή να αναζητήσουμε τη θαλπωρή της αγάπης του Θεού.Να προσευχηθούμε ,να αναπαυθούμε ,να ησυχάσουμε...

Δεν μπορούμε να  σταματήσουμε  τα πουλιά να  πετούν πάνω από το κεφάλι μας .Μπορούμε όμως να τους απαγορεύσουμε να κάνουν φωλιά πάνω στα κεφάλια μας,θα πεί χαριτωμένα ο Γερο Παίσιος.

π.Εφραίμ

Τα Ευαγγέλια είναι η πρώτη συνέχεια

Τα Ευαγγέλια είναι η πρώτη συνέχεια - Ν. Λυγερός

Η εκκλησία και τα μοναστήρια είναι εντελώς διαφορετικά σαν ρόλος, μετά έχουμε το ενδιάμεσο που θα παίξει ο Γέροντας, είναι ότι η εκκλησία είναι για να μπορεί να έρθει ο οποιοσδήποτε εύκολα, στο μοναστήρι είναι για να μην έρχεται σχεδόν κανένας και όλα πάντα δύσκολα.

Τα μοναστήρια είναι αυτά που αντέχουν περισσότερο τη βαρβαρότητα, οι εκκλησίες ανθίζουν όταν δεν υπάρχει βαρβαρότητα. Όταν υπάρχει βαρβαρότητα είναι τα πρώτα που καταστρέφονται, τα μόνα που μένουν είναι τα απομονωμένα μοναστήρια, που ο άλλος δεν ξέρει που να το βρει για να το λεηλατήσει ή να το διαλύσει. 

Εδώ είναι κάπως το ίδιο, είναι ότι κάπου κάπου έρχονται και οι άνθρωποι από τα μοναστήρια μέσα στην εκκλησία. Δεν παίζουν το ρόλο του παπά. Παίζουν το ρόλο της άμεσης μετάδοσης, γιατί μερικές φορές βλέπουν ότι δεν φτάνει, άρα έρχονται για να ενισχύσουν. 

Εδώ, κανονικά θα μπορούσατε να το σκεφτείτε έτσι, είναι ότι γιατί βρίσκεστε μετά την εκκλησία, εφόσον είναι η εκκλησία, εκκλησία. Γιατί σας λείπει αυτό το κομμάτι, το αμέσως μετά την εκκλησία και δεν είναι τυχαίο που το έχουμε σαν παράδοση αυτό, πολύ συχνά πίνουμε καφέ μετά την εκκλησία. 

Έχετε σκεφτεί ποτέ για ποιο λόγο; Είναι απλώς για να εκφραστείτε μετά τη σιωπή. Διότι την ώρα της εκκλησίας δεν μιλάτε, την ώρα που ο παπάς κάνει το κήρυγμα δεν του απαντάτε. Άρα το ένα είναι το μάθημα και το άλλο είναι η συνέχεια. Στη συνέχεια είναι εκεί που οι μαθητές εκφράζονται, σε σχέση μ’ αυτά που άκουσαν, πως νιώθουν. Αλλά μερικές φορές το κάνουν κοινωνικά και νομίζουμε ότι είναι απλώς για να μιλάμε. Είναι για να μιλάμε σε σχέση με αυτό που ακούσαμε. Όχι για να μιλάμε. 

Άρα ένας εκφυλισμός θα ήταν ας πούμε να βρισκόσαστε εδώ για να πείτε τα δικά σας, εκτός βέβαια από αυτά που ακούσατε στην εκκλησία. Και στο τέλος θα πρέπει να αναρωτηθείτε τότε, γιατί πάτε στην εκκλησία, εφόσον δεν μιλάτε γι’ αυτό. 

Άρα η ιδέα ποια είναι, είναι ότι την ώρα της εκκλησίας ακούμε μια διδασκαλία και ανάλογα με το επίπεδό μας μπορεί να φτάνει και στο επίπεδο της διδαχής και μετά πρέπει να το πούμε. Όχι να πούμε το μάθημα, αλλά να το μοιραστούμε. 

Όπως λέμε, είδες τι είπε ο άνθρωπος; Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί πολύ απλά ακολουθούμε το ιδού ο άνθρωπος. Γιατί δεν τον βλέπεις; Γιατί αναγκάζεσαι να το πεις; Άμα σκεφτείτε τώρα ότι τόση ώρα μέσα στην εκκλησία σας μιλάει μόνο και μόνο για έναν άνθρωπο, τον Θεάνθρωπο, λέτε αφού το ξέρουμε, την προηγούμενη Κυριακή ήταν αυτό. Κι αυτό είναι το διαχρονικό στοιχείο. Είναι ότι ενώ η εκκλησία συνεχίζει να λέει τα ίδια πράγματα, με τον ίδιο τρόπο, παραμένει αξιόπιστη μετά από 2000 χρόνια. 

Εμείς που θεωρούμε ότι πρέπει να λέμε πάντα πράγματα διαφορετικά για να κρατάμε το ενδιαφέρον, σιγά σιγά σταματάει αυτό το ενδιαφέρον. Γιατί; Γιατί η εκκλησία είναι αδιάφορη προς το ενδιαφέρον. Ασχολείται μόνο και μόνο με την αλήθεια. Άρα η διάδοση της αλήθειας φτάνει.
Θυμάστε η εκκλησία, σημαίνει απλώς ο χώρος που βρισκόμαστε. Γι’ αυτό λέγαμε να το σκεφτείτε, ότι είναι λίγο παράξενο, να βρισκόσαστε μετά την εκκλησία, εφόσον είναι ο χώρος που βρισκόμαστε. Δεν είναι παράξενο αν το σκεφτείτε ότι στον πρώτο χώρο βρισκόμαστε για να ακούσουμε, ενώ στο δεύτερο βρισκόμαστε για να μιλήσουμε γι’ αυτό που ακούσαμε. 

Αν το κοιτάξετε ορθολογικά, θα πρέπει να αναρωτηθείτε, τα Ευαγγέλια σε ποιον τομέα ανήκουν; Θα δείτε ότι τα Ευαγγέλια είναι η πρώτη συνέχεια. Δηλαδή είναι η πρώτη φορά που λένε, εμείς ζήσαμε αυτά, να τα μάθετε, για να τα λέτε.

http://nikos-lygeros-poihsh.blogspot.gr/2016/02/ta-evaggelia-einai-i-prwti-synexeia.html