ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ – 9 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

  Ιερά Μητρόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. ζ΄ 11-16)

Ὁ Χριστὸς στὴν πύλη τῆς πόλεως Ναΐν ἀντίκρυσε μία απὸ τὶς τραγικότερες σκηνὲς τοῦ ἀνθρώπινου βίου. Γυναίκα χήρα συνόδευε τὸ νεκρὸ μονογενή γιό της στὸν τάφο. Οἱ συνέπειες τῆς ἀποστασίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν ζώντα Θεό στὴ σκληρότερη ἔκφρασή τους. Βέβαια σ᾽ αὐτὲς τὶς στιγμὲς δὲν εἶναι εὔκολο νὰ μιλᾶ κανεὶς στοὺς θλιμμένους γιὰ τὴν ἁμαρτία ποὺ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ θανάτου. Ἡ θλίψη τους εἶναι σὰν ὁλοσώματη πληγὴ ποὺ ὁποιοδήποτε ἄγγιγμα σ᾽ αὐτὴν προκαλεῖ μεγάλο πόνο.

Παρότι οἱ πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων φοβοῦνται νὰ στέκονται καὶ νὰ μιλοῦν γιὰ θάνατο, εἶναι τὸ πιὸ βέβαιο στὴ ζωή μας. Γενικὰ οἱ ἄνθρωποι ἀναβάλλουν αὐτὴ τὴ συζήτηση κι ὁρισμένοι ζοῦν ὡς ἐπιγείως ἀθάνατοι. Ὑπάρχουν, βέβαια, πιστοὶ ποὺ προετοιμάζονται γιὰ τὸν θάνατο. Ὑπάρχουν μοναχοὶ ποὺ μνημονεύουν καὶ μελετοῦν καθημερινὰ τὸν θάνατο κι ἡ μνήμη τοῦ θανάτου ἀποτελεῖ ψυχωφελῆ μελέτη. Ὑπάρχουν καὶ νέοι ἄνθρωποι, ὕστερα ἀπὸ κάποιο θανατηφόρο δυστύχημα ἤ τὸν θάνατο ἀγαπητῶν τους προσώπων, ποὺ δείχνουν ἕνα μεγάλο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴ μετὰ θάνατο ζωή.

Ἄν ὑποθέσουμε ὅτι ὑπάρχει μιὰ ἔξαρση τοῦ ἐνδιαφέροντος κάποιων γιὰ τὸ μυστήριο τοῦ θανάτου, νομίζουμε ὅτι δικαιολογεῖται λόγῳ τῆς μεγάλης ἀνασφάλειας τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου. Ὁ Χριστὸς ἦλθε γιὰ νὰ νικήσει τὸ κράτος τοῦ θανάτου. Μὲ τὸν θάνατό του νίκησε τὸν θάνατο «καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος». Ἔτσι δὲν μιλοῦμε πλέον γιὰ νεκροταφεῖα ἀλλὰ γιὰ κοιμητήρια, γιὰ κοίμηση κι ὄχι γιὰ θάνατο.

Μιλώντας ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ θάνατο, δὲν τὸ κάνει γιὰ νὰ τρομοκρατήσει καὶ νὰ πανικοβάλει κανένα, ἀλλὰ γιὰ νὰ συνδράμει στὴν ὑπέρβασή του, στὴ συναίσθηση τῆς παροδικότητος καὶ ματαιότητος τῆς παρούσης ζωῆς, δίχως νὰ δημιουργηθεῖ πνεῦμα ἀπαισιοδοξίας κι ἀπογνώσεως.

Τὸ θέμα τοῦ θανάτου δὲν εἶναι εὔκολο καὶ τόσο ἁπλό. Εἶναι γεγονὸς ἀδιαμφισβήτητο πὼς ἐρχόμαστε στὸν κόσμο συνοδευόμενοι ἀπὸ τὴ φθαρτότητα καὶ θνητότητα. Οἱ ἀσθένειες, ἡ γήρανση, ἡ ἀδυναμία δηλώνουν τὴ φθαρτότητα καὶ ἡ ἁμαρτία τὴ θνητότητα. Ὁ ἀνθρώπινος βίος στὶς πολλὲς διακυμάνσεις του δίνει πικρὲς γεύσεις θανάτου. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μιλώντας γιὰ θάνατο δὲν θέλει νὰ μᾶς ἐκφοβίσει ὁπωσδήποτε, ἀλλὰ νὰ μᾶς κάνει νὰ προβληματιστοῦμε καὶ ν᾿ ἀγαπήσουμε καὶ νὰ χαιρόμαστε τὴ ζωή, ὡς δῶρο Θεοῦ, προοδεύοντας κι ἐλπίζοντας, ἀλλ᾿ ὄχι σ᾿ ἐπίγεια ἀθανασία.

Ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει τὸ σίγουρο τοῦ θανάτου, ἐν τούτοις ἀκόμη κι ὁ ἡλικιωμένος προσπαθεῖ μὲ διάφορους τρόπους νὰ τὸν παρακάμψει, νὰ μὴ τὸν σκέφτεται κἄν, θεοποιεῖ τὴν ἐπιστήμη τῆς ἰατρικῆς, θαυμάζοντας τὴν ἐπίτευξη τῆς παράτασης τῆς ζωῆς ἤ διασκεδάζοντας παράφορα καὶ παράλογα, ξεγελᾶ ἔτσι κάπως τὸν ἑαυτό του.

Ὁ Θεὸς μας εἶναι σίγουρα ὁ Θεὸς τῆς ζωῆς, ἀφοῦ ἡ Ζωὴ δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ προσφέρει θάνατο. Ἔδωσε ζωὴ στὸν πρῶτο ἄνθρωπο μὲ δυνατότητα ἰσοθεΐας, ἀθανασίας κι ἀφθαρσίας. Ὅμως ὁ ἄνθρωπος κάνοντας κακὴ χρήση τῆς θεόσδοτης ἐλευθερίας του, δὲν ἐξέλεξε τὴ μόνιμη ἕνωσή του μὲ τὸν Θεό, ποὺ εἶναι ἡ πραγματική Ζωή, ἀλλὰ τὸν χωρισμό του ἀπὸ τὸν Θεό, τὴν αὐτοθέωσή του, ποὺ τὸν ὁδήγησε στὸν πνευματικὸ θάνατο καὶ στὴ συνέχεια καὶ στὸν σωματικὸ θάνατο.

Τὴν ψυχὴ προσλαμβάνει ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴ σύλληψη τοῦ ἐμβρύου κι ἀναχωρεῖ μὲ τὸν βιολογικὸ θάνατο. Τὴν ἀληθινὴ ζωὴ ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ στὴ σχέση του μὲ τὸν Χριστό. Ἡ αἰώνια ζωὴ ἀρχίζει ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἀναγνωρίζει τὸν Θεὸ ὡς οὐράνιο Πατέρα, μόνο καὶ ἀληθινὸ καὶ τὸν Υἱό του Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ τὸν ἔστειλε γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἡ ἀναγνώριση αὐτὴ δὲν εἶναι ἰδεατή, ἀλλὰ στάση καὶ τρόπος ζωῆς, ἦθος καὶ ὕφος ὀρθόδοξο, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τοῦ θείου θελήματος ποὺ φανέρωσε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο καὶ οἱ πιστοὶ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζοῦν στὴν Ἐκκλησία Του, ποὺ εἶναι τὸ σῶμα τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ καὶ βιώνουμε τὴ θριαμβευτικὴ νίκη τοῦ θανάτου ἐμπειρικὰ πλέον κι ὄχι διανοητικά.

Ἡ καθημερινὴ πάλη τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τῶν ἀντίθεων καὶ δαιμονοκίνητων παθῶν εἶναι ἕνας ὀδυνηρὸς ἀγώνας ποὺ μᾶς κάνει μάρτυρες τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἀναστάσεώς μας. Οἱ θλίψεις, οἱ ἀποτυχίες καὶ οἱ μεγάλες δυστυχίες τῆς ζωῆς γίνονται γνωρίσματα τοῦ θανάτου, ἀλλὰ καὶ οἱ μυστικὲς χαρὲς τοῦ προσωπικοῦ ἀγώνα καὶ τῆς χάριτος τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελοῦν πρόγευση τῆς αἰώνιας ζωῆς γιὰ τὸν πνευματικὸ ἄνθρωπο, ποὺ φέρει μέσα του τήν ἐλπίδα.

Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ θίξουμε, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ θάνατο, καὶ ὁρισμένα θέματα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴ στάση μας ἀπέναντι στοὺς πενθοῦντες. Ἡ προσέγγιση τῶν ἀνθρώπων ποὺ πενθοῦν ἀποτελεῖ μιὰ ἀπὸ τὶς σημαντικότερες πτυχὲς τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας. Θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἔργο της εἶναι ἡ κατάργηση τοῦ πνευματικοῦ θανάτου καὶ πίστη της εἶναι ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν σωμάτων. Δὲν προσπαθεῖ λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία νὰ κάνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ξεχάσουν τὸ θάνατο, ἀλλὰ τοὺς βοηθάει νὰ τὸν ὑπερβοῦν. Δὲν ἐπιδιώκει νὰ τοὺς ἰσορροπήσει μόνο

ψυχολογικά, μὲ τὸ νὰ τὸν ἀποδεχθοῦν μοιρολατρικὰ σὰν κάτι τὸ φυσικό, ἀλλὰ τοὺς δίνει τὴ μέθοδο ποὺ τὸν ἐξουδετερώνει. Ὁ θάνατος εἶναι ἐχθρός, εἶναι ὁ τελευταῖος ἐχθρός τῆς ζωῆς μας ποὺ θὰ καταργηθεῖ. Μέσα στὴν Ἐκκλησία εἰσερχόμαστε γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπ᾽ αὐτόν. Αυτὴ ἡ ἀπαλλαγὴ ἀρχίζει ἀπὸ τώρα, ἀλλὰ θὰ ὁλοκληρωθεῖ μὲ τὴν κοινὴ ἀνάσταση ὅλων τῶν νεκρῶν κατὰ τὴν ἔνδοξη Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Χριστὸς «σπλαχνισθεὶς» πλησίασε τὴ χήρα γυναίκα. Στοὺς πενθοῦντες πλησιάζουμε μὲ ἀγάπη, συμπάσχοντες. Δὲν πᾶμε γιὰ νὰ ἐκπληρώσουμε ἕνα κοινωνικὸ μας καθῆκον, πᾶμε γιὰ νὰ μοιραστοῦμε τὴ λύπη, πᾶμε νὰ κλάψουμε μετὰ τῶν κλαιόντων. Ὁ θάνατος εἶναι ἕνα μυστήριο· «πῶς ψυχὴ ἐκ τοῦ σώματος, βιαίως χωρίζεται ἐκ τῆς ἀρμονίας, καὶ τῆς συμφυΐας ὁ φυσικώτατος δεσμὸς, θείῳ βουλήματι ἀποτέμνεται;». Ἀπέναντι στὸ γεγονὸς αὐτὸ, τὸ ἀναπόφευκτο γιὰ ὅλους, ἡ ψυχοσωματικὴ ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου συγκλονίζεται, δειλιάζει. Αὐτὸ εἶναι κάτι φυσικό, εἶναι ἰδίωμα τῆς φύσης μας ποὺ ἀντιδρᾶ στὴ διάλυσή της.

Τὸ πένθος τὸ συνιστοῦν δύο κυρίως αἰσθήματα. Ὁ χωρισμὸς ἀπὸ τὸ ἀγαπημένο πρόσωπο καὶ ἡ αἴσθηση τοῦ παμφάγου Ἄδη, ἡ συνειδητοποίηση δηλαδὴ ὅτι ὑπάρχει θάνατος καὶ ὅτι ἡ βιολογικὴ ζωὴ ἔχει τέλος. Ὅλα τότε φαίνονται μάταια, μικρὰ καὶ χωρὶς νόημα καί τὸ σκηνικὸ τῆς ζωῆς ἀνατρέπεται ὁλόκληρο. Μέσα σ᾽ αὐτὴ τὴν κατάσταση οἱ ῥητορίες περὶ θάρρους καὶ ὑπομονῆς δὲ γίνονται πάντα εὐχάριστα ἀποδεκτὲς, ὁρισμένες φορὲς μάλιστα δημιουργοῦν ἀντίδραση, ποὺ μπορεῖ νὰ φτάσει μέχρι τὴν ὕβρη ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Σ᾽ αὐτὴ τὴν κατάσταση μποροῦμε νὰ κάνουμε αἰσθητὴ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στοὺς πενθοῦντες μόνο μὲ τὴν πίστη ποὺ δὲν ρητορεύει ἀλλὰ ποὺ συμπάσχει. Ἡ ἀγάπη ποὺ γεννᾶ ἡ ἀληθινὴ πίστη εἶναι κραταιότερη ἀπὸ τὸ θάνατο, καὶ ὁ λόγος της, ὅταν δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ διατυπωθεῖ, εἶναι λόγος παρηγοριᾶς καὶ ἐλπίδας. Δὲν προκαλεῖ καὶ δὲν ἐρεθίζει τὶς πληγές, ἀντίθετα τὶς θεραπεύει.

Ὅποιος βρίσκεται κοντὰ στὸν ἀναστημένο Χριστὸ καὶ ζεῖ τὴν παρουσία του μέσα στὴν Ἐκκλησία, οὐσιαστικὰ βέβαια καὶ ὄχι τυπικά, αὐτὸς δὲν ἀγωνιᾶ μπροστὰ στὴ σκέψη τοῦ θανάτου, γιατὶ ξέρει ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα θαῦμα τοῦ Θεοῦ, μιὰ προσφορὰ ἀγάπης, ἕνα δῶρο αἰώνιο. Χωρὶς αὐτὴ τὴν ἐλπίδα ἡ ζωὴ στενεύει πολύ, χάνει τὶς πραγματικὲς διαστάσεις της, ἐκμηδενίζεται· μὲ ἄλλα λόγια κυριαρχεῖται ἐξ ὁλοκλήρου ἀπὸ τὴν ἀγωνία καὶ τὸν τρόμο τοῦ θανάτου. Ἀντίθετα, μὲ τὴν ἐλπίδα καὶ ὁ θάνατος ἀλλάζει ὄψη, χάνει τὶς τρομακτικὲς διαστάσεις του καὶ παρουσιάζεται σὰν ἕνας συγκλονιστικὸς μὲν, ὄχι ὅμως καὶ τελικὸς σταθμός τῆς ζωῆς. Διότι «προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ». Ἀμήν.

π. Χ.Π.Ζ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

http://imsk.gr/?p=3078#more-3078

Ιεραποστολή Καμερούν Η τρέλα για τον Χριστό π Ευάγγελος 19032016

π.Ανδρέα Κονάνος [19/05/15]."Περνάς δύσκολα"

Πονηροί και βλάσφημοι λογισμοι

– Γέροντα, όταν έχω πονηρούς ή βλάσφημους λογισμούς και προσπαθώ να λέω την ευχή, μπορεί να επισύρω την οργή του Θεού;

– Όχι. 

Το ταγκαλάκι από την κακία του σπέρνει πονηρούς λογισμούς, αλλά εσύ να το αξιοποιής για εργάτη στην αδιάλειπτη προσευχή. 

Να του λές: «καλά που μου έφερες αυτούς τους λογισμούς, γιατί είχα ξεχάσει τον Θεό», και να λές την ευχή

«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με» .

Το ταγκαλάκι, διαβολάκι όταν δη ότι σού κάνει καλό, θα υποχωρήση μόνο του, γιατί δεν το συμφέρει να γίνεται αυτό αφορμή, για να προσεύχεσαι εσύ.

Όταν υποχωρήση και δεν θα σε πειράζη πλέον, εσύ θα έχης αποκτήσει την αδιάλειπτη προσευχή.

Πάντως ο διάβολος, χωρίς να το θέλη, κάνει τελικά μεγάλο καλό· γι’ αυτό και ο Θεός τον ανέχεται.!

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου .!!!

8 Οκτωβριου-Η αγια Πελαγία η πρώην πορνη, η αγία Ταϊσία η πρώην πόρνη και η αγία Πελαγία η παρθένος.

8 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

 Τῷ αὐτῷ μηνί  H΄, μνήμη τῆς Ὁσίας μητρός ἡμῶν Πελαγίας  τῆς ἀπό Ἑταιρίδων.

Αἴσχους πλυθεῖσα καί λιποῦσα τόν σάλον,

Πρός ὅρμον ἥκεις Οὐρανοῦ Πελαγία.

Ὀγδοάτῃ ὑπάλυξε βίου πέλαγος Πελαγία.

 Αὐ­τή κα­τα­γό­ταν ἀ­πό τήν πό­λι Ἀν­τι­ό­χεια, καί ἀ­σχο­λεῖτο μέ τούς χο­ρούς καί τά θέ­α­τρα καί ἦ­ταν δη­μό­σια πόρ­νη στην ἴ­δια πό­λι. Ἔ­τσι ἀ­πό τήν δι­α­βο­λι­κή καί αἰ­σχρή αὐ­τή ἐρ­γα­σί­α συγ­κέν­τρω­σε ἀ­μέ­τρη­το πλοῦ­το. Αὐ­τή λοι­πόν ἀ­φοῦ κα­τη­χή­θη­κε μί­α φο­ρά ἀ­πό τόν Ἐ­πί­σκο­πο Νόν­νο, πού ἦ­ταν ἄν­δρας ἅ­γιος, καί με­τα­νό­η­σε θερ­μά γιά τά προ­η­γού­με­να πο­νη­ρά της ἔρ­γα, βα­πτί­σθη­κε.  Ἀ­μέ­σως ἀ­πο­στρέ­φε­ται σάν σκύ­βα­λα ὅ­λα τά κα­λά καί τερ­πνά τοῦ κό­σμου. Καί, ἀ­φοῦ ντύ­θη­κε τρί­χι­να φο­ρέ­μα­τα, δη­λα­δή ὑ­φα­σμέ­να ἀ­πό γί­δι­νες τρί­χες, καί με­τα­μορ­φώ­θη­κε σέ ἄν­δρα, πῆ­γε στό ὄ­ρος τῶν Ἐ­λαι­ῶν, χω­ρίς νά τήν ξέ­ρη κα­νέ­νας. Ἐ­κεῖ λοι­πόν ἡ ἀ­εί­μνη­στη, ἀ­φοῦ κλεί­σθη­κε μέ­σα σέ ἕ­να κελ­λί, πέ­ρα­σε τόν ὑ­πό­λοι­πο χρό­νο τῆς ζω­ῆς της ἀ­σκη­τι­κά καί θε­ά­ρε­στα. Καί ἔ­τσι ἀ­να­παύ­θη­κε εἰ­ρη­νι­κά ἡ μα­κα­ρί­α. (Τόν ἐ­κτε­νῆ Βί­ο της βλέπε στόν Παράδεισο).

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ἁγίας Πελαγίας τῆς Παρθένου.

 Κρημνῷ φυγοῦσα κρημνόν αἰσχύνης μέγαν,

Κρημνεῖς τόν ἐχθρόν εὐφυῶς Πελαγία.

 Αὐ­τή ἔ­ζη­σε στά χρό­νια τοῦ αὐ­το­κρά­το­ρα Νουμεριανοῦ, κα­τά τό ἔ­τος 284, πα­τρί­δα ἔ­χον­τας τήν Ἀν­τι­ό­χεια τῆς Συ­ρί­ας καί κα­τα­γω­γή ἀ­πό ἔν­δο­ξο γέ­νος. Ὅ­ταν ἔ­μα­θε ὁ ἄρ­χον­τας τῆς Ἀν­τι­ό­χειας ὅ­τι ἦ­ταν Χρι­στια­νή, ἔ­στει­λε στρα­τι­ῶ­τες γιά νά τήν συλ­λά­βουν. Οἱ στρα­τι­ῶ­τες πη­γαί­νον­τας, πε­ρι­κύ­κλω­σαν τό σπί­τι της, γιά νά τήν ἁρ­πά­ξουν. Μό­λις τό ἔ­μα­θε αὐ­τό ἡ Ἁ­γί­α, ζή­τη­σε νά τήν περι­μέ­νουν λί­γο. Οἱ στρα­τι­ῶ­τες πεί­σθη­καν. Τό­τε ἡ μα­κά­ρια, ἀ­φοῦ στά­θηκε ­πρός τήν ἀ­να­το­λή, στό μέ­ρος ὅ­που προ­σευ­χό­ταν, σή­κω­σε τά χέ­ρια μα­ζί καί τά μά­τια της στόν οὐ­ρα­νό καί προ­σευ­χή­θη­κε γιά πολ­λή ὥ­ρα πρός τόν Θε­ό, πα­ρα­κα­λῶντας νά μή πα­ρα­δο­θῆ στούς στρα­τι­ῶ­τες, ἀλ­λά ἁ­γνή καί παρ­θέ­νος νά ἀ­πέλ­θη σ’ αὐ­τόν. Ἔ­πει­τα ἀ­φοῦ γκρε­μί­σθη­κε, πα­ρέ­δω­σε τήν ἁ­γί­α της ψυ­χή στά χέ­ρια τοῦ Θε­οῦ.

  Ἡ Ἁγία Ταϊσία, ἡ πρότερον πόρνη, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

 Ἐκ τοῦ ρύπου σμηχθεῖσα τῆς ἀσωτίας,

Φαιδρά πρόσεισι τῷ Θεῷ Ταϊσία.

 Αὐ­τή ἀ­πό τήν παι­δι­κή της ἡ­λι­κί­α πα­ρα­κι­νή­θη­κε ἀ­πό τήν μη­τέ­ρα της  καί ἔ­γι­νε ἐρ­γα­στή­ριο τοῦ Δι­α­βό­λου. Ἀ­φοῦ δι­δά­χθη­κε ὕ­στε­ρα ἀ­πό τόν Ὅ­σιο Παφ­νού­τιο τόν Σι­δώ­νιο καί πλη­ρο­φο­ρή­θη­κε σω­στά, ὅ­τι ὑ­πάρ­χει με­τά­νοι­α καί δί­νε­ται συγ­χώ­ρη­σις ἁ­μαρ­τι­ῶν ἀ­πό τόν Κύ­ριο, γι’ αὐ­τό μοί­ρα­σε ὅ­λη τήν πε­ρι­ου­σί­α της στούς φτω­χούς, ἡ τιμή τῶν ὁ­ποί­ων ἦ­ταν τε­τρα­κό­σια λί­τρα χρυ­σοῦ. Ἔ­πει­τα, ἀ­φοῦ ἔ­κλει­σε τόν ἑ­αυ­τό της μέ­σα σέ ἕ­να κελ­λί, στέ­να­ζε ἀ­πό τό βά­θος τῆς καρ­διᾶς της καί ἔ­λε­γε. «Ὁ πλά­σας με, ἐ­λέ­η­σόν με». Καί ἔ­τσι μέ τόν λό­γο αὐ­τό πέ­ρα­σε τρί­α χρό­νια. Ἔ­πει­τα βγῆ­κε πέν­τε ἡ­μέ­ρες ἐ­τε­λει­ώ­θη ἐν Κυ­ρί­ῳ

 http://orthodoxanswers.gr/8-%CE%BF%CE%BA%CF%84%CF%89%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%85-%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B7-%CF%80%CF%81%CF%8E%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BD%CE%B7/

Η αγάπη χρειάζεται θυσίες

«Δεν πρέπει να κάνεις τον χριστιανικό σου αγώνα με κηρύγματα και αντιδικίες, αλλά με πραγματική μυστική αγάπη. Όταν αντιδικούμε, οι άλλοι αντιδρούν. Όταν τους αγαπάμε, συγκινούνται και τους κερδίζουμε.

Όταν αγαπάμε, νομίζουμε ότι προσφέρουμε στους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα προσφέρουμε πρώτα στον εαυτό μας. Η αγάπη χρειάζεται θυσίες. Να θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, που στην πραγματικότητα είναι του Θεού»

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

«Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς όλους»

«Ο Χριστός είναι η Εκκλησία και η Εκκλησία είναι ο Χριστός, που μας έχει προσλάβει όλους στον Εαυτό Του. Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς συγχρόνως όλους τους ανθρώπους, χωρίς να ρωτάς αν οι άνθρωποι είναι άξιοι της αγάπης ή ακόμη αν την αποδεχθούν ή την απορρίψουν. Όταν θέλεις να συναντήσεις τον Χριστό, θα Τον βρεις στο χώρο της Εκκλησίας, γιατί εδώ είναι ενωμένη ολόκληρη η ανθρωπότητα με τον Θεό στο Πρόσωπο του Χριστού. Δεν μπορεί να επικοινωνείς με τον Χριστό και να μην τα έχεις καλά με τους άλλους ανθρώπους».

Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτη

Δεν έχω μάθει να 'μαι ειλικρινής σαν τα παιδιά

του π. Ανδρέα Κονάνου – Από την εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια που κυκλοφορεί στα περίπτερα

Τα παιδιά ρέουν. Ο,τι νιώθουν το λένε. Φέρονται όπως νιώθουν. Μοιράζονται τα αισθήματά τους μαζί σου. Κι όλη αυτή την ενεργητικότητα και τη ζωντάνια δεν τις κρατούν μέσα τους, μα τις αφήνουν να κυλούν. Γι' αυτό κι έχουν διαρκώς όρεξη και χαρά. Πάντα έτοιμα για παιχνίδι, για τρέξιμο, για ευχαρίστηση, για επικοινωνία κι επαφές. Εμείς έχουμε κλειστεί. Συνέχεια κουμπωμένοι και σφιχτοί. Σκεφτόμαστε ότι, αν πάω εκεί, θα πρέπει να δείχνω χαρούμενος, ενώ δεν είμαι. Αν μιλήσω σ' αυτόν, θα πρέπει να του πω «καλημέρα», ενώ στ' αλήθεια θα ήθελα να του πω «δεν θέλω να σε βλέπω μπροστά μου».

Δεν έχω μάθει να μοιράζομαι τα συναισθήματά μου σαν τα παιδιά. Δεν έχω μάθει να λέω τι νιώθω σαν τα μικρά παιδιά, που δεν κρύβουν τα αισθήματά τους. Δεν έχω μάθει να 'μαι γνήσιος, αυθεντικός και ειλικρινής σαν τα παιδιά. Ο Χριστός όμως μας είπε να γίνουμε σαν παιδιά. Και δεν έχουμε γίνει. Και πέρασαν 2.000 χρόνια από τότε. Κι ακόμη να 'ρθουν αυτή η παιδικότητα και η απλότητα στη ζωή μας.
Κύριε, νιώθω ότι μας κοιτάς και σε κοιτάμε κι εμείς εύκολα, γιατί τα μάτια σου είναι παιδικά. Αλλά τώρα, το 2.000 τόσο, τώρα που πέρασαν τα χρόνια, μας κοιτάς, Κύριε, με μιαν άλλη σοβαρότητα και λες: «Εσείς, παιδιά μου, διασκεδάζετε, γιατί με βλέπετε σε μια φάτνη, σε έναν στάβλο άλογων ζώων. Αλλά θέλω να δείτε το τωρινό βλέμμα μου. Τώρα που σε κοιτάω με σοβαρότητα και περιμένω να δω τι έχεις κάνει. Πώς είσαι; Κάνεις αυτό, το άλλο, που είπα εγώ; Συγχωρείς τον αδελφό σου; Ηρθε ο Πέτρος μια φορά και με ρώτησε, το θυμάσαι; Και είπε: “Κύριε, πόσες φορές να συγχωρώ τον αδελφό μου; Επτά φορές είναι καλά;” Κι απάντησα εγώ, αν θυμάσαι: “Εβδομήντα φορές το επτά να συγχωρείς”».
Εσύ συγχωρείς; Νιώθεις αυτή την ενότητα με τον αδελφό σου; Μπορείς να καταλάβεις ότι ο άλλος είναι ο εαυτός σου και να τον δεις με καλοσύνη, να τον δεις με επιείκεια και να τον συγχωρέσεις; Μπορείς; Κοιτάει ο Κύριος τη γη και μας βλέπει σφαγμένους. Να μη μιλιόμαστε, να μη χαιρετιόμαστε, να 'μαστε κομματιασμένοι. Εμείς, τα δικά Του τα παιδιά.
Κι όλα αυτά γίνονται στο όνομά Του. Το πιο φρικτό είναι αυτό. Είμαι κακός, στο όνομα του Χριστού. Είμαι παράξενος, στο όνομα του Χριστού. Βάζω μπροστά τον Χριστό και λέω: «Επειδή πιστεύω στον Χριστό, δε θα μιλήσω σ' εσένα ούτε σ' αγαπώ». Μα είσαι του Χριστού! Αυτό είπε ο Χριστός; Αυτή ήταν η προσευχή του Χριστού, που ήρθε στον κόσμο ώστε να διδάξει την ενότητα; Είμαστε ενωμένοι; Είμαστε αγαπημένοι; Είσαι αγαπημένος στο σπίτι σου με όλους τους συγγενείς σου; Δεν ξέρω αν αυτοί σε αγαπούν. Εσύ όμως τους αγαπάς;
Μπορείς να πεις με μάτια καθαρά και ψυχή αληθινή «αγαπώ»; Για πες το! «Αγαπώ όλους τους συγγενείς μου. Αγαπώ όλους τους συνεργάτες μου στη δουλειά μου». Μπορείς να το πεις; Μπορείς να κοιτάξεις όλους στα μάτια και να πεις: «Δεν έχω τίποτα μαζί σας. Είστε άνθρωποι κι εσείς, άνθρωποι που κάνετε κάποια λάθη. Αλλωστε, κι εγώ έχω κάνει λάθη. Αλλά υπάρχει ο Θεός, που μας ενώνει όλους. Είμαστε αδέλφια και σας αγαπώ και σας συγχωρώ! Πολλές φορές σας συγχωρώ. Ο,τι κι αν μου 'χετε κάνει!» Μπορείς να το πεις αυτό; Τότε, πραγματικά, θα έχεις κάπως καταλάβει τι θα πει ότι ήρθε ο Θεός στη γη. Τότε θα έχεις πιάσει το μήνυμά Του και θα το έχεις καταλάβει.

«Εκκλησιάζεσαι καθόλου;»

Πόσοι έρχονται και ζητούν να τους βοηθήσω σε κάποιο πρόβλημα τους, και ούτε εξομολογούνται ούτε εκκλησιάζονται!
«Εκκλησιάζεσαι καθόλου;»,τους ρωτάω.
«Όχι», μου λένε.
«Εξομολογήθηκες καμμιά φορά;». «Όχι. Ήρθα να με κάνης καλά». «Μα πως; Πρέπει να μετανοήσης για τα σφάλματά σου, να εξομολογήσαι, να εκκλησιάζεσαι, να κοινωνάς, όταν έχης ευλογία από τον πνευματικό σου, και εγώ θα κάνω προσευχή να γίνης καλά.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου .

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ- Π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ

Οι κοσμικοί άνθρωποι

– Γέροντα, συχνά κοσμικοί άνθρωποι λένε ότι αισθάνονται ένα κενό, ενώ έχουν
όλα τα καλά.
– Η πραγματική, η γνήσια χαρά βρίσκεται κοντά στον Χριστό. Αν συνδεθής μαζί Του με την προσευχή, θα δής πληρωμένη την ψυχή σου.
Οι κοσμικοί την χαρά την ζητούν στις απολαύσεις. Μερικοί πάλι πνευματικοί άνθρωποι την ζητούν σε θεολογικές συζητήσεις, ομιλίες κ.λπ. Και όταν τελειώσουν αυτά, μένουν με ένα κενό και αναρωτιούνται τί θα κάνουν στην συνέχεια. Είτε αμαρτωλά είτε αδιάφορα είναι αυτά με τα οποία ασχολούνται, το ίδιο είναι.
Εκπληρώνοντας τις κοσμικές επιθυμίες της καρδιάς, δεν έρχεται η πνευματική χαρά, άγχος έρχεται.
Η κοσμική χαρά φέρνει και το άγχος στους πνευματικούς ανθρώπους.
Η κοσμική χαρά δεν είναι μόνιμη, αληθινή χαρά, είναι μία χαρά πρόσκαιρη, εκείνης της στιγμής. Αυτή είναι υλική χαρά, δεν είναι πνευματική, από υλικές χαρές όμως δεν «γεμίζει» η ψυχή του ανθρώπου.
Ίσα‐ίσα γεμίζει σαβούρα μέσα.
Όταν νιώσουμε την πνευματική χαρά, δεν θα θέλουμε την υλική χαρά.
«Χορτασθήσομαι εν τω οφθήναι μοί την δόξαν σου!». Η κοσμική χαρά δεν ξεκουράζει τον πνευματικό άνθρωπο, τον κουράζει. Βάλε έναν πνευματικό άνθρωπο σʹ ένα κοσμικό σπίτι.
Δεν ξεκουράζεται. Και ο κοσμικός άνθρωπος νομίζει ότι ξεκουράζεται, αλλά βασανίζεται. Το χαίρεται εξωτερικά, αλλά μέσα του δεν ευχαριστιέται, βασανισμένος είναι.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου .!!!!!!

Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκης: Ο Χριστός είναι σωτήρας, δεν είναι οδοστρωτήρας

Δεν ισοπεδώνει τους ανθρώπους, δεν ισοπεδώνει την ελευθερία του ανθρώπου. Η ελευθερία του ανθρώπου, είναι δώρο του Θεού. Αλλά αυτή η ελευθερία είναι και πτήση προς τα πάνω και πτώση προς τα κάτω.

 Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου

Ομιλία με θέμα: «Λόγος και Γραφή: Λόγος αντιλεγόμενος», πραγματοποίησε ο Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Αεράκης, στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Τετάρτη 5 Οκτωβρίου. Η ομιλία δόθηκε στο πλαίσιο του τρίμηνου προγράμματος καθημερινών δράσεων και εκδηλώσεων 

«ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» που οργανώνει ο Ιερός Ναός και θα ολοκληρωθεί στις 31 Δεκεμβρίου.

Της ομιλίας προηγήθηκε Ιερά Παράκληση προς την Παναγία την Βηματάρισσα.

Στο γεγονός της Υπαπαντής αναφέρθηκε ο ομιλητής. Και όπως περιέγραψε χαρακτηριστικά, όταν ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος πήρε στην αγκαλιά του το θείο βρέφος, η Παλαιά Διαθήκη υποδέχεται την Καινή Διαθήκη. Ο Παλαιός των ημερών, στα χέρια του Πρεσβύτη Συμεών. Ο Ιερέας Συμεών υποδέχεται τον μοναδικό Αρχιερέα Χριστό.

Ακολούθως, ο π. Δανιήλ αναφέρθηκε στα λόγια που απηύθυνε ο Πρεσβύτης προς την Παναγία όπου, δείχνοντας το θείο βρέφος, Της είπε ότι Αυτός βρίσκεται και θα είναι μέσα στους αιώνες, «εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών και εις σημείον αντιλεγόμενον».

Άλλοι θα τον βλέπουν και θα τον θαυμάζουν και θα ανίστανται και θα σώζονται. Και άλλοι θα βλέπουν το πρόσωπο Του και θα πέφτουν και θα τσακίζονται.

Γιατί λοιπόν ο Χριστός είναι «σημείον αντιλεγόμενον»; Πάνω σε αυτό ανέπτυξε ο π. Δανιήλ στη συνέχεια, την ομιλία του.

Ο Χριστός δεν σώζει όλους τους ανθρώπους, είπε χαρακτηριστικά. Γιατί άραγε;

«Διότι ο Χριστός είναι σωτήρας, αλλά  δεν είναι οδοστρωτήρας. Δεν ισοπεδώνει τους ανθρώπους, δεν ισοπεδώνει την ελευθερία του ανθρώπου. Η ελευθερία του ανθρώπου, είναι δώρο του Θεού. Αλλά αυτή η ελευθερία είναι και πτήση προς τα πάνω και πτώση προς τα κάτω.»

Ο Χριστός που είναι παντοδύναμος, συνέχισε ο π. Δανιήλ, δύο πράγματα δεν μπορεί να κάνει. Δεν μπορεί να αμαρτήσει και δεν μπορεί να δώσει μια κλωτσιά στην πόρτα της ελευθερίας και να τη σπάσει και να εξαναγκάσει τους ανθρώπους να δεχθούν τον Λόγο Του.

Ο Λόγος, για να γίνει σωτηρία, χρειάζεται τρεις προϋποθέσεις: αποδοχή, υποδοχή και εφαρμογή.

Αποδοχή σημαίνει πίστη ενώ, για να έχουμε υποδοχή, ο Λόγος από το νου πάει στην καρδιά. Από την πίστη γίνεται αγάπη. Και σχετικά με την εφαρμογή, αναρωτήθηκε: αυτιά έχουμε, ακοή έχουμε για τον Λόγο του Θεού; Κι αν έχουμε ακοή, υπακοή έχουμε; Περιγράφοντας έτσι τις προϋποθέσεις της εφαρμογής.

Γιατί τότε λοιπόν ο Πρεσβύτης μίλησε για σημείον αντιλεγόμενον; Όπως τόνισε με έμφαση ο ομιλητής, τον Χριστό ή θα τον δεχθούμε ή θα τον απορρίψουμε. Φταίει ο Χριστός γι’ αυτό;

«Γι’  άλλους ο Χριστός είναι η μεγάλη αγάπη, γι’ άλλους είναι το μίσος. Άλλοι τον προσκυνάνε κι άλλοι τον βρίζουν. Κι ο Ιούδας άκουσε τον ίδιο λόγο που άκουσε κι ο Απόστολος Πέτρος. Εκείνος όμως κρεμάστηκε και χάθηκε. Ενώ ο Πέτρος έκλαψε για την πτώση του κι έγινε ο κορυφαίος Απόστολος.»

Για τους πιστούς ο Χριστός είναι διάλογος. Για τους απίστους είναι αντίλογος. Για τους Χριστιανούς ο Λόγος είναι ομολογία και απολογία. Για τους απίστους όμως ο Λόγος είναι αντιλογία.

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, ο π. Δανιήλ ανέφερε ότι ο Λόγος του Θεού απευθύνεται και στις μέρες μας. Είναι ο Λόγος της αλήθειας, είναι ο Λόγος ο αιώνιος, ο Λόγος ο αλάθητος.

Αλλά, όπως συμπλήρωσε καταλήγοντας, δεν συμφέρει τους ανθρώπους ο Χριστός. Χριστός σημαίνει αγάπη, σημαίνει αγκάλιασμα, κοινωνία, εντιμότητα, καθαρότητα. Κι όλα αυτά δεν συμφέρουν αυτούς που θέλουν μια διεφθαρμένη κοινωνία.

Την ομιλία του π. Δανιήλ μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ.

Copyright © 2016 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ, All rights reserved.
ΔΕΛΤΙΑ ΤΥΠΟΥ

Our mailing address is:
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ

ΓΡ. ΛΑΜΠΡΑΚΗ 41

ΠΕΙΡΑΙΑΣ, A1 185 34

Greece