To Ευαγγέλιο της Κυριακής 30 Οκτωβρίου 2016 – Ε´ Λουκά

(Λουκ. ιστ´ 19-31)

Εἶπεν ὁ Κύριος· ῎Ανθρωπος τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς. Πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. ᾿Εγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον ᾿Αβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. Καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν ᾿Αβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. Καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· Πάτερ ᾿Αβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. Εἶπε δὲ ᾿Αβραάμ· Τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι· καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν. Εἶπε δέ· ᾿Ερωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. Λέγει αὐτῷ ᾿Αβραάμ· ῎Εχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. ῾Ο δὲ εἶπεν· Οὐχί, πάτερ ᾿Αβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν. Εἶπε δὲ αὐτῷ· Εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Εἶπε ὁ Κύριος· «Κάποιος ἄνθρωπος ἦταν πλούσιος, φοροῦσε πολυτελὴ ροῦχα καὶ τὸ τραπέζι του κάθε μέρα ἦταν λαμπρό. Κάποιος φτωχὸς ὅμως, ποὺ τὸν ἔλεγαν Λάζαρο, ἦταν πεσμένος κοντὰ στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ τοῦ πλουσίου, γεμάτος πληγές, καὶ προσπαθοῦσε νὰ χορτάσει ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ ἔπεφταν ἀπὸ τὸ τραπέζι τοῦ πλουσίου. ῎Ερχονταν καὶ τὰ σκυλιὰ καὶ τοῦ ἔγλειφαν τὶς πληγές. Κάποτε πέθανε ὁ φτωχός, καὶ οἱ ἄγγελοι τὸν πῆγαν κοντὰ στὸν ᾿Αβραάμ. Πέθανε κι ὁ πλούσιος καὶ τὸν ἔθαψαν. Στὸν ἅδη ποὺ ἦταν καὶ βασανιζόταν, σήκωσε τὰ μάτια του καὶ εἶδε ἀπὸ μακριὰ τὸν ᾿Αβραὰμ καὶ κοντά του τὸν Λάζαρο. Τότε φώναξε ὁ πλούσιος καὶ εἶπε· “πατέρα μου ᾿Αβραάμ, σπλαχνίσου με καὶ στεῖλε τὸν Λάζαρο νὰ βρέξει μὲ νερὸ τὴν ἄκρη τοῦ δάχτυλού του καὶ νὰ μοῦ δροσίσει τὴ γλώσσα, γιατὶ ὑποφέρω μέσα σ’ αὐτὴ τὴ φωτιά”. ᾿Ο ᾿Αβραὰμ ὅμως τοῦ ἀπάντησε· “παιδί μου, θυμήσου ὅτι ἐσὺ ἀπόλαυσες τὴν εὐτυχία στὴ ζωή σου, ὅπως κι ὁ Λάζαρος τὴ δυστυχία. Τώρα λοιπὸν αὐτὸς χαίρεται ἐδῶ, κι ἐσὺ ὑποφέρεις. Κι ἐκτὸς ἀπ’ ὅλα αὐτά, ὑπάρχει ἀνάμεσά μας μεγάλο χάσμα, ὥστε αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ διαβοῦν ἀπὸ ᾿δῶ σ’ ἐσᾶς νὰ μὴν μποροῦν· οὔτε οἱ ἀπὸ κεῖ μποροῦν νὰ περάσουν σ’ ἐμᾶς”. Εἶπε πάλι ὁ πλούσιος· “τότε σὲ παρακαλῶ, πατέρα, στεῖλε τον στὸ σπίτι τοῦ πατέρα μου, νὰ προειδοποιήσει τοὺς πέντε ἀδελφούς μου, ὥστε νὰ μὴν ἔρθουν κι ἐκεῖνοι σ’ αὐτὸν ἐδῶ τὸν τόπο τῶν βασάνων”. ῾Ο ᾿Αβραάμ τοῦ λέει· “ἔχουν τὰ λόγια τοῦ Μωυσῆ καὶ τῶν προφητῶν· ἂς ὑπακούσουν σ’ αὐτά”. “῎Οχι, πατέρα μου ᾿Αβραάμ”, τοῦ λέει ἐκεῖνος, «δὲν ἀρκεῖ· ἀλλὰ ἂν κάποιος ἀπὸ τοὺς νεκροὺς πάει σ’ αὐτούς, θὰ μετανοήσουν”. Τοῦ λέει τότε ὁ ᾿Αβραάμ· “ἂν δὲν ὑπακοῦνε στὰ λόγια τοῦ Μωυσῆ καὶ τῶν προφητῶν, ἀκόμη κι ἂν ἀναστηθεῖ κάποιος ἀπὸ τοὺς νεκρούς, δέν πρόκειται νὰ πεισθοῦν”».νὰ μὴν περηφανεύομαι. Γι’ αὐτὸ τὸ ἀγκάθι τρεῖς φορὲς παρακάλεσα τὸν Κύριο νὰ τὸ διώξει ἀπὸ πάνω μου. ῾Η ἀπάντησή του ἦταν· «Σοῦ ἀρκεῖ ἡ χάρη μου, γιατὶ ἡ δύναμή μου φανερώνεται στὴν πληρότητά της μέσα σ’ αὐτὴ τὴν ἀδυναμία σου». Μὲ περισσότερη εὐχαρίστηση, λοιπόν, θὰ καυχηθῶ γιὰ τὶς ταλαιπωρίες μου, γιὰ νὰ κατοικήσει μέσα μου ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ.

 http://synodoiporia.gr/

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ – 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

Ιερά Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. ιστ΄ 19-31)

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Πολλοί ἀπό τούς Χριστιανούς, πού ἔχουν προσωπικούς λόγους νά καταφέρονται ἐναντίον τῶν πλουσίων παίρνουν τή σημερινή παραβολή καί προσπαθοῦν νά ἀποδείξουν, ὅτι ὅλοι οἱ πλούσιοι εἶναι καταδικασμένοι «εἰς τό πῦρ τό ἐξώτερον». Διακηρύττουν ὅτι ὁ Θεός τούς πλουσίους θά ἀμείψει μέ αἰώνια βάσανα καί στούς φτωχούς θά δώσει ὅλα τά πλούτη τοῦ οὐρανοῦ. Δέν ἔχουν ὅμως δίκαιο. Εἶναι βέβαια ὁ πλοῦτος ἕνα μεγάλο ἐμπόδιο γιά τή σωτηρία, ὄχι ὅμως καί ἀνυπέρβλητο. «Δυσκόλως οἱ τά χρήματα ἔχοντες εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελεύσονται» (Μρκ. ι΄ 23) εἶπε ὁ Κύριος γιά νά δείξει τή δυσκολία τοῦ πράγματος ὄχι ὅμως καί τό ἀκατόρθωτο αὐτοῦ. Δέν εἶναι ὁ πλοῦτος αὐτός πού καταδικάζει τόν ἄνθρωπο, ἀλλά ἡ διαχείρισή του. Οὔτε πάλι ἡ φτώχεια εἶναι ἐκείνη πού σώζει τόν φτωχό, ἀλλά ἡ ὑπομονή μέ τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ τήν ἀντιμετωπίζει. Ἄν ἀντιστράφηκαν οἱ ὅροι στήν ἄλλη ζωή γιά τόν πλούσιο καί τόν φτωχό Λάζαρο εἶναι γιατί ὁ μέν πλούσιος ἔδειξε σκληροκαρδία καί κράτησε μόνο γιά τόν ἑαυτό του τήν ὠφέλεια τοῦ πλούτου, ὁ δέ Λάζαρος ἀγόγγυστα καί καρτερικά ἐπέμεινε τή δοκιμασία του.

Μεγάλο χάσμα ὑπῆρχε ἀνάμεσα στόν πλούσιο καί στόν φτωχό Λάζαρο ὄχι μόνο μετά τόν θάνατό τους, ἀλλά ἀκόμα ἀπό τήν παροῦσα ζωή. Ὁ πρῶτος ζοῦσε μέσα στήν χλιδή καί στήν καλοπέραση. Ὁ δεύτερος μέσα στόν πόνο καί στήν ἐγκατάλειψη. Ὁ πλούσιος εἶχε φίλους τούς ὁποίους καλοῦσε στό ἀνάκτορό του καί τούς παρέθετε πολυτελῆ γεύματα. Ὁ πτωχός δέν εἶχε κανένα ἄνθρωπο, εἶχε μόνο τά σκυλιά πού περιτριγυρίζοντάς τον ἔγλειφαν μέ συμπόνια τίς πληγές του. Ὁ πλούσιος ἦταν ἄνθρωπος στό σχῆμα, ἀλλά μονοφάγο θηρίο στό φρόνημα. Ὁ πτωχός εἶχε καταντήσει σκελετός στήν ὄψη, ἀλλά ἦταν ἄγγελος

στήν ψυχή. Ὁ πρῶτος ἦταν πλούσιος στά κτήματα, πλούσιος καί στά ἐγκλήματα, πλούσιος στό χρυσό καί πλούσιος στό δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας. Ζοῦσε μέσα σέ λαμπρά ἀνάκτορα, ἀλλά εἶχε σκοτάδι στήν ψυχή. Ὁ δεύτερος εἶχε πλούσια καί λαμπρή ψυχή. Ποτέ δέν κατέκρινε τόν σκληρό καί σπάταλο πλούσιο. Καί μέ τά ψίχουλα ἐδόξαζε τό Θεό καί εὐγνωμονοῦσε τόν πλούσιο. Ἦταν ἄνθρωπος ἀγάπης καί ὑπομονῆς. Καί γι αὐτό τό λόγο ὁ δικαιοκρίτης Θεός μέ τιμή καί δόξα τοῦ χάρισε τόν Παράδεισο.

Εἶχε τή δυνατότητα ὁ πλούσιος νά κερδίσει τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί νά καταστήσει τήν εὐτυχία του ἀτελεύτητη, μέ τό νά ἔδινε ἀγάπη στόν πάσχοντα ἀδελφό του. Ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ θεϊκή αὐτή ἀρετή, εἶναι ὁ μόνος βέβαιος δρόμος πού ὁδηγεῖ στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ ἔμπρακτα τόν συνάνθρωπό του κάνει φίλο τόν ἴδιο τό Θεό. Ἄλλωστε κάθε ἐλεημοσύνη πρός τόν πλησίον μας εἶναι ἐλεημοσύνη πρός τόν Κύριον. «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοί ἐποιήσατε» (Μτθ. κε΄ 40).

Ὁ μεγάλος Ἱεροκῆρυξ τῆς Ἐκκλησίας μας ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος συμβουλεύει τόν πιστό: «Ἐνῶ κάθεσαι στό σπίτι σου ἔρχεται ὁ πτωχός νά σοῦ πωλήσει τόν παράδεισο καί σοῦ λέει: Δῶσε ἄρτο καί λάβε παράδεισο. Δῶσε παλιό ἱμάτιο καί λάβε τή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ὅπῶς θέλεις ἀγόρασε τόν παράδεισο. Δῶσε ἄρτο. Δέν ἔχεις ἄρτο; Δῶσε χρήματα. Δῶσε ἕνα ποτῆρι νερό. Ὅ,τι θέλεις δῶσε, μόνο ἀγόρασε τόν Παράδεισο. Ἔνδυσε τό Χριστό γιά νά σέ ἐνδύσει ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως. Σκέπασε αὐτόν γιά νά σέ σκεπάσει ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς».

Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ὅποιος βρίσκεται κοντά στούς πονεμένους ἀνθρώπους, πάντα δίπλα του θά βρίσκεται ὁ Θεός. Γι’ αὐτὸ ὁ Τωβίας συμβούλευε τό παιδί του: «Μή ἀποστρέψεις τό πρόσωπόν σου ἀπὸ παντός πτωχοῦ καί ἀπό σοῦ οὐ μὴ ἀποστραφῇ τόν πρόσωπον τοῦ Θεοῦ…» (Ἰωβ δ΄ 7-11).

Ἡ εὐτυχία δέν βρίσκεται στό χρῆμα, ἀλλά στήν καρδιά μας. Δέν ἔχει καμμιά ἀξία τό χρῆμα, ἄν εἶναι πτωχή ἡ ψυχή μας. Καί

πάλι, δέν παθαίνουμε τίποτα ἀπό τήν πενία, ἄν ἔχουμε πλούσια ψυχή. Ἀπό τή θέση πού παίρνουμε ἀπέναντι στόν πλοῦτο ἤ στή φτώχεια ἀνάλογα ὠφελούμεθα ἤ βλαπτόμεθα ἀπ’ αὐτά.

Ὁ Εὐαγγελικός λόγος περί ἀγάπης καί ἐλεημοσύνης φαίνεται βαρύς στόν ἄνθρωπο τῆς σημερινῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας πού ἔχει μάθει νά μετρᾶ τήν εὐτυχία μέ τήν ὕλη καί τήν εὐδαιμονία μέ τά ὑλικά ἀγαθά. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σήμερα στενεύουν τήν καρδιά τους καί διογκώνουν τά ταμεῖα τους, αὐξάνουν τίς καταθέσεις τους, ἐπενδύουν τίς οἰκονομίες τους, συγκεντρώνουν χρήματα μέ τήν ἐλπίδα, ὅτι αὐτά θά ἐξασφαλί-σουν τήν εὐτυχία. Μέ τό ἄγχος τῆς πλεονεξίας ποτέ δέν σταματοῦν γιά νά ἀπολαύσουν τόν πλοῦτο τους, ἀλλά τρέχουν, ἀγωνιοῦν, κοπιάζουν. Κι οἱ πτωχοί δίκαια ἀγανακτισμένοι τίς περισσότερες φορές γιά τίς ἀδικίες, δέν ἔχουν τήν ὑπομονή καί τήν ἐμπιστοσύνη στόν προνοητή Θεό. Δέν διαλέγουν τό δρόμο τῆς νομίμου διεκδικήσεως τῶν διακιωμάτων τους, ἀλλά ἐπαναστατοῦν, γεμίζουν τήν ψυχή τους μέ μῖσος καί δηλητήριο, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀποδεικνύονται πιό πλεονέκτες ἀπό τούς πλουσίους.

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

θανάσιμος ἐχθρός τῆς ψυχῆς μας εἶναι ἡ πλεονεξία, τήν ὁποία ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει «εἰδωλολατρεία» (Κολ. γ΄ 5). Αὐτή τόν μέν πλούσιο κάνει σκληρό και ἀχόρταγο, τον δε πτωχό μεμψίμοιρο καί μισάνθρωπο. Στόχος ὅλων τῶν ἀνθρώπων πού θέτουν πάνω ἀπό τά φθαρτά τά ἄφθαρτα, πρέ-πει νά εἶναι τό «εἰς Θεόν πλουτεῖν». «Ἀμφοτέρους γάρ ὁ Κύριος ἐποίησεν» (Παροιμ. κβ΄ 2). Μέ τόν θεϊκό ὅμως πλοῦτο τῆς ἀγά-πης θά μποροῦν νά συνεργάζονται καί νά ἐπικοινωνοῦν μέ πραότητα, διαλλακτικότητα καί κατανόηση. Ὅταν ἀνάμεσα σέ πλουσίους καί πτωχούς ὑπάρχει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τότε οἱ μέν πλούσιοι γίνονται προστάτες τῶν πτωχῶν, οἱ δέ πτωχοί εὐεργέτες τῶν πλουσίων, ἀφοῦ μέ τήν ἐλεημοσύνη γίνονται αἰτία νά κερδίσουν οἱ πλούσιοι τόν ἄφθαρτο πλοῦτο τοῦ Παρα-δείσου. Ἀμήν.

π. Δ.Χ.Χ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ο ΤΥΦΛΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ."“Τι πράγματα είναι αυτά. Για κοίτα με στο πρόσωπο. Πως με βλέπεις εμένα. Με βλέπεις δυστυχισμένο, λυπημένο; Χαρούμενο δεν με βλέπεις. Εγώ είμαι εκ γενετής τυφλός. Και δοξάζω την Παναγία γιατί έτσι κάνω λιγότερες αμαρτίες."

1:30 ώρα το μεσημέρι. Η βροχή έπεφτε, άλλες φορές με ορμή, άλλες φορές χαλάρωνε. Παρ` όλο που έβρεχε είπαμε να πάμε με τα πόδια στην γειτονική μονή Φιλοθέου. Μισή ώρα απόσταση, μέσα από ένα γοητευτικό ανηφορικό μονοπάτι μέσα στις καστανιές. Τόσο πυκνό που η βροχή δεν έφτανε. Ψιχάλες μόνο μας ενοχλούσαν. Ένα καλυβάκι εγκαταλελειμμένο. Ένα ρυάκι. Ευτυχώς δεν είχε φουσκώσει και πατώντας προσεχτικά στις πέτρες το περάσαμε αβρόχοις ποσί. 

Ύστερα από 20 λεπτά σταμάτησε και μπήκαμε σε αμαξωτό δρόμο. εδώ δεν είχαμε την κάλυψη των δέντρων και γίναμε παπιά. Σε 10 λεπτά φτάσαμε. Το κόκκινο χρώμα, τόσο στην εκκλησία, όσο και στους τοίχους μας έκανε εντύπωση. Προσκυνήσαμε στην εκκλησία. Πριν φύγουμε πετύχαμε τον γέροντα Ισίδωρο τον τυφλό. Του είπα για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω.

Πήρε το μπαστούνι του και με χτύπησε ελαφρά στα πόδια.

“Τι πράγματα είναι αυτά. Για κοίτα με στο πρόσωπο. Πως με βλέπεις εμένα. Με βλέπεις δυστυχισμένο, λυπημένο; Χαρούμενο δεν με βλέπεις. Εγώ είμαι εκ γενετής τυφλός. Και δοξάζω την Παναγία γιατί έτσι κάνω λιγότερες αμαρτίες. Πριν γίνω μοναχός, στην Πάτρα από όπου είμαι, μια μέρα ενώ πουλούσα λαχεία για να ζήσω, στην πλατεία Γεωργίου άρχισα να βλέπω θολά. Ξεχώριζα κάποια πράγματα. Έτσι ξαφνικά. Οπότε λέω στην Παναγία. Παναγία μου, μην επιτρέψεις να δω το φως μου, γιατί αν το δω δεν θα γίνω μοναχός. Και εκείνη τη στιγμή ξανατυφλώθηκα“

Μα, επέμενα εγώ, δύσκολο είναι να μην στενοχωριέσαι στις θλίψεις, στις δυσκολίες

“Α, δεν με ακούς εσύ. Εγώ βαράω. Μάθε να έχεις εμπιστοσύνη στο Θεό. Δεν ξέρει ο Θεός και ξέρεις εσύ. Αν ο Θεός στο επιτρέπει αυτό είναι επειδή είναι προς όφελος της σωτηρίας της ψυχής σου. Άντε μη βαρέσω“

Με αυτά τα λόγια πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Ένα από τα καλύτερα μοναστήρια, χάρη στον προηγούμενο της τον Εφραίμ. Μεγάλη μορφή. Εκτός της Φιλοθέου επάνδρωσε άλλα 3 μοναστήρια του Αγίου όρους και 1 σκήτη. Και τώρα είναι στην Αμερική και έχει φτιάξει μέχρι στιγμής 20 μοναστήρια. Δεν το κάνει ο καθένας. Ο Ισίδωρος κυκλοφορούσε με μια κουβερτούλα του Εφραίμ που μοσχομύριζε. Και δεν ήταν κολόνια. Γιατί στην αρχή η μυρωδιά ήταν έντονη και σταδιακά μειώνονταν έως που εξαφανιζόταν.

(http://voutsinasilias.blogspot.com)

-Τι να σας πω ...αγράμματος άνθρωπος ,έλεγε ο παππούς.

-Τι να σας πω ...αγράμματος άνθρωπος ,έλεγε ο παππούς.

-Κάτι για τη ζωή μας.Μια φράση μονάχα.’Ετσι να την έχουμε φυλαχτό.

Σοβάρεψε .Πήρε ύφος επίσημο....

Του π.Εφραίμ Παναούση

Ήρθε νωρίς στο μοναστήρι .Τελειώναμε τη Λειτουργία και καθήσαμε στο αρχονταρίκι.Παππούλης πολλώ χρονώ με ψυχή παιδιού.Τον ήξερα από την προηγούμενη φορά και κάναμε αστείο με την ηλικία του.

-Πόσο χρονών  είσαι γέροντα

-Πόσο χρονών με κάνετε ;

Και όλοι πέφταμε έξω ,γιατί ο γέροντας δεν φαινότανε καθόλου ...ογδόντα τόσο.

Και δώστου να γελάει σαν μικρό παιδί.

Είδε νέα παιδιά .Να πηγαίνετε σχολείο έλεγε .Εγώ δεν πήγα σχολείο.Από μικρός στο χωριό χωρίς σχολείο χωρίς γράμματα.Βρέθηκα μικρό παιδί στο Όρος .Και εκεί ήτανε σαν τον παράδεισο.Κι ο γέροντας της καλύβας μου έλεγε:

-Διάβασε την ακολουθία,...μα εγώ δεν ήξερα γράμματα.Και μου λέει έλα να σε μάθω.Από τότε έμαθα να διαβάζω και να γράφω.

-Και πόσα χρόνια έχεις στο Όρος γέροντα.

Και ο γέροντας γελώντας  μου είπε:

-‘Εμαθα να διαβάζω και να γράφω όχι  και να μετράω.Και να πάλι τα γέλια..

Πές μας γέροντα κάτι για μας .Να γιά όλους μας ,τα νέα τα παιδιά και μας τους καλογήρους.

-Τι να σας πω ...αγράμματος άνθρωπος ,έλεγε ο παππούς.

-Κάτι για τη ζωή μας.Μια φράση μονάχα.’Ετσι να την έχουμε φυλαχτό.

Σοβάρεψε .Πήρε ύφος επίσημο.

-Να αγιάσεις κρυφά....είπε να έγειρε σκεφτικός  στο τσιμισίρι ραβδί του

Σιωπή ...κανείς δεν ξαναμίλησε .Μέχρι που γυρίσαμε στο κελλί άλλη κουβέντα δεν είχαμε στο νου και την καρδιά μας από τις λέξεις του γέροντα.

Τι σημαίνει ν αγιάσεις κρυφά σε έναν κόσμο ....που μονάχα φαίνεται και δεν είναι.

Ι.Ν. Αγίας Κυριακής Σερβίων -Φωτογραφίες από την Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφόθεου όπως τελέστηκε σήμερα 23-10-2016

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ

Μπακοδήμου Στ. Νικολάου, θεολόγου

Στη λειτουργική ζωή της Χριστιανικής Εκκλησίας συναντούμε ανά τους αιώνες ποικιλία λειτουργικών τύπων, δηλαδή τελετουργικών εκδοχών του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Έως και τον ΙΒ’ αιώνα κάθε τοπική Εκκλησία, στα πλαίσια του πενταρχικού θεσμού διοίκησης, είχε ιδιαίτερο λειτουργικό τυπικό, εκφραζόμενο από τους λειτουργικούς τύπους. Μεταξύ άλλων, στην Αντιοχειανή λειτουργική παράδοση κυριαρχεί ο λειτουργικός τύπος του Αποστόλου Ιακώβου του Αδελφοθέου.

Η υπό το όνομα του Αδελφοθέου Θεία Λειτουργία συναντάται στον Δυτικό Συριακό ή Αντιοχειανό λειτουργικό τύπο. Η απόδοση της συγγραφής της στον Απόστολο Ιάκωβο τον Αδελφόθεο και πρώτο επίσκοπο Ιεροσολύμων θεμελιώνεται στη διαμόρφωσή της στα Ιεροσόλυμα, αλλά και στο γεγονός ότι εκπροσωπεί τη λειτουργική παράδοση της Αγίας Πόλης. Ο πυρήνας της Θείας Λειτουργίας είναι σαφώς αποστολικός, αλλά η ενιαία, πρώτη μορφή της δεν είναι παλαιότερη του Δ’ αιώνα. Το κείμενο της Λειτουργίας μαρτυρεί την αρχαιότητά της, καθώς σε αιτήσεις αναφέρονται οι κακοπάθειες των χριστιανών από τους διωγμούς, οι εξορίες, οι φυλακίσεις και η καταναγκαστική εργασία σε μεταλλεία. Η Λειτουργία του Ιακώβου γράφηκε πρωτότυπα στα ελληνικά. Αργότερα μεταφράστηκε στα συριακά και άλλες γλώσσες.

Η αποστολική καταβολή της Θείας Λειτουργίας του Ιακώβου, πέραν του κεντρικού πυρήνα της, μπορεί να χαρακτηριστεί ως αδύνατη. Κατά τον Π. Τρεμπέλα, εάν ήταν προϊόν της συγγραφικής πένας του Αποστόλου Ιακώβου, θα βρισκόταν στον Κανόνα της Καινής Διαθήκης. Αυτό δεν αμφισβητεί την αρχαιότητά της. Αντιθέτως, υπάρχουν βάσιμα επιχειρήματα ενισχυτικά της αρχαιότητας της Λειτουργίας. Αφενός, τελείται έως σήμερα σε συριακή μετάφραση από τις Προχαλκηδόνιες Αρχαίες Ανατολικές Εκκλησίες, οι οποίες αποκόπηκαν από την κοινωνία με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο από την Δ’ Οικουμενική Σύνοδο και εξής. Αφετέρου, ο λειτουργικός τύπος του Ιακώβου περιγράφεται επακριβώς στην Ε’ Μυσταγωγική Κατήχηση του Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων.

Ακόμη, ειδικά σημεία του κειμένου της Λειτουργίας συναινούν στην αρχαϊκή καταγωγή της. Εξ αυτών σημειώνουμε την γενική απλότητα λεξιλογίου και ύφους των ευχών, την διάταξη των αναγνωσμάτων από Παλαιά και Καινή Διαθήκη, τις αναφορές στους Αγίους Αποστόλους χωρίς κοσμητικά επίθετα, το ανεπιτήδευτο και βαρύ τυπικό και λεκτικό σε σύγκριση με τις Λειτουργίες Βασιλείου του Μεγάλου και ιερού Χρυσοστόμου.

Μαρτυρίες σχετικά με την Λειτουργία του Ιακώβου συναντούμε διαχρονικά στην πατερική συγγραφική παράδοση. Πρώτη αναφορά υπάρχει στις Αποστολικές Διαταγές. Αναφορές συναντούμε στον ψευδο- Πρόκλο, τον Άγιο Ιερώνυμο, ο οποίος έζησε για ικανό χρόνο στη Βηθλεέμ – επαρχία της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, τον Άγιο Ιωάννη Κωνσταντινουπόλεως τον Νηστευτή, τον Ιάκωβο Εδέσσης, τον Νικόλαο Μεθώνης, τον Μάρκο τον Ευγενικό. Επίσης, η Λειτουργία του Ιακώβου μαρτυρείται στον λβ’ κανόνα της Πενθέκτης «εν Τρούλλω» Οικουμενικής Συνόδου, αλλά και στην ερμηνεία του κανονολόγου Αριστηνού. Αμφιβολίες σχετικά με την γνησιότητα προβάλουν ο καθολικός των Αρμενίων Νερσές ο Χαρίεις και ο κανονολόγος Βαλσαμών.

Η Θεία Λειτουργία του Αποστόλου Ιακώβου διαδόθηκε ήδη από τον Δ’ αιώνα σε Ανατολή και Δύση. Τη διάδοσή της ευνόησαν οι προσκυνηματικές περιηγήσεις πιστών στους Αγίους Τόπους. Η λειτουργική ακτινοβολία των Ιεροσολύμων και το κύρος του αποστολικού ονόματος υπό το οποίο φέρεται συνετέλεσαν αποτελεσματικά στην ταχεία διάδοσή της εκτός Ιεροσολύμων. Από νωρίς υιοθετήθηκε στο λειτουργικό τυπικό της Εκκλησίας της Αντιόχειας. Η υιοθέτηση από την αντιοχειανή λειτουργική παράδοση μπορεί να οριστεί στον Ε’ αιώνα, μεταξύ 397, οπότε ο ιερός Χρυσόστομος μεταβαίνει από την Αντιόχεια στην Κωνσταντινούπολη, και 431, οπότε οι σχέσεις Ιεροσολύμων και Αντιοχείας είχαν διαρραγεί λόγω του αιτήματος αναγνώρισης της πατριαρχικής περιωπής της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων. Κατά τον Dix η Λειτουργία του Ιακώβου γίνεται ο κυρίαρχος λειτουργικός τύπος της Αντιοχείας μεταξύ 400 και 430.

 Χαρακτηριστικό αυτής της Θείας Λειτουργίας είναι οι εκτενείς ευχές που διαβάζει ο ιερέας (ή ο επίσκοπος αν προΐσταται) και το γεγονός ότι τελείται στο κέντρο του σολέα απέναντι από το εκκλησίασμα και ότι οι πιστοί μεταλαμβάνουν ξεχωριστά το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας. 
Επικράτησε τέλος να τελείται δύο φορές το χρόνο, την 23^η Οκτωβρίου, ημέρα της εορτής του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου καθώς και την τελευταία Κυριακή του έτους δηλ. την Κυριακή μετά την Χριστού Γέννηση.

Ιερώνυμος: «Αν θέλουν να ξεριζώσουν τις αρχές της Εκκλησίας, θα μας βρουν απέναντι»

«Δεν θέλουμε να χωρίσουμε από τον λαό και την κοινωνία. Θέλουμε να διακονήσουμε τον λαό, όπως παλιά, πρόσφατα, σήμερα και όποτε χρειαστεί», τόνισε σήμερα ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος κατά τον χαιρετισμό που απηύθυνε στο 4ο Τακτικό Συνέδριο της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδος.

Επιπρόσθετα, αναφορικά με τον διαχωρισμό Εκκλησίας – κράτους, επισήμανε πως «Τελευταία έχει προκύψει ένα ζήτημα να χωριστούμε επιτέλους από την Εκκλησία. Θα ήθελα να δώσω μια εξήγηση: αν είναι το θέμα με όρους και όρια ιδεολογικά, μας είναι αδιάφορο, αν όμως είναι με όρους και όρια κοινωνικά, μας ενδιαφέρει».

Ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος, επιπλέον, υπογράμμισε ότι «αυτό που μας απασχολεί δεν είναι αν χωρίσουμε από το κράτος σαν διοίκηση. Αν είναι μια κρατική λειτουργία, δεν μας απασχολεί. Αν, όμως, είναι ένα ξερίζωμα που αναφέρεται στις αρχές μας, στην ιστορία και στις παραδόσεις μας, θα μας βρείτε αντιμέτωπους και θα αγωνιστούμε. Όχι πολιτικά, διότι μερικοί προσπαθούν να το πάνε εκεί το θέμα, αλλά εκκλησιαστικά, εθνικά, με την έννοια του ορθόδοξου που στηρίχτηκε και στηρίζεται σε αυτόν τον χώρο και θα στηρίζει αυτήν την χώρα».

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σημείωσε ότι «η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η Περιφέρεια και η Εκκλησιαστική Διακονία συναντώνται, άσχετα αν πολλοί από εμάς δεν το έχουμε καταλάβει ακόμη», για να συμπληρώσει πως το αντικείμενο αυτής της συνάντησης είναι ο άνθρωπος. «Γι’ αυτό καλούμαστε να είμαστε μαζί. Αυτό είναι εντολή άνωθεν. Ο Κύριος ζητούσε να αγαπάμε τον Θεό με όλη μας τη δύναμη και τον συνάνθρωπό μας σαν τον εαυτό μας. Εκεί κρύβεται το νόημα της ζωής. Σε μια τέτοια σημαντική συνάντηση», δήλωσε εμφατικά.

Ο Αρχιεπίσκοπος έκανε λόγο επίσης για κάποιους που ενδεχομένως να σκεφτούν τι νόημα έχουν όλα αυτά τα λόγια που μοιάζουν με συνθήματα σε έναν χαιρετισμό. «Σε μια τέτοια σύναξη με μεγάλη σημασία, που έχει σύνθημα την πρόοδο και την ανάπτυξη του λαού, το βλέπω σαν ευκαιρία μιας εξομολόγησης του πνευματικού πατρός αυτού του χώρου προς τους ανθρώπους στα χέρια των οποίων έχει εμπιστευθεί ο λαός μας την τύχη του», διευκρίνισε.

Τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος συνόδευε ο πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής αρχιμανδρίτης Συμεών Βολιώτης, ενώ παρέστησαν υπουργοί, βουλευτές και μέλη της Ένωσης Περιφερειών από όλη την Ελλάδα.

protothema.gr

Ο Απόστολος της Κυριακής 23 Οκτωβρίου 2016

(Γαλ. α´ 11-19)

Αδελφοί, γνωρίζω ὑμῖν τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ᾿ ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτὸ οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι᾿ ἀποκαλύψεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ᾿Ηκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ ᾿Ιουδαϊσμῷ, ὅτι καθ᾿ ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτήν, καὶ προέκοπτον ἐν τῷ ᾿Ιουδαϊσμῷ ὑπὲρ πολλοὺς συνηλικιώτας ἐν τῷ γένει μου, περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων. ῞Οτε δὲ εὐδόκησεν ὁ Θεὸς ὁ ἀφορίσας με ἐκ κοιλίας μητρός μου καὶ καλέσας διὰ τῆς χάριτος αὐτοῦ ἀποκαλύψαι τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐν ἐμοί, ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτὸν ἐν τοῖς ἔθνεσιν, εὐθέως οὐ προσανεθέμην σαρκὶ καὶ αἵματι, οὐδὲ ἀνῆλθον εἰς ῾Ιεροσόλυμα πρὸς τοὺς πρὸ ἐμοῦ ἀποστόλους, ἀλλὰ ἀπῆλθον εἰς ᾿Αραβίαν, καὶ πάλιν ὑπέστρεψα εἰς Δαμασκόν. ῎Επειτα μετὰ ἔτη τρία ἀνῆλθον εἰς ῾Ιεροσόλυμα ἱστορῆσαι Πέτρον, καὶ ἐπέμεινα πρὸς αὐτὸν ἡμέρας δεκαπέντε· ῞Ετερον δὲ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μὴ ᾿Ιάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Αδελφοί, πρέπει νὰ ξέρετε πὼς τὸ εὐαγγέλιο ποὺ σᾶς κήρυξα ἐγὼ δὲν προέρχεται ἀπὸ ἄνθρωπο. Γιατὶ κι ἐγὼ οὔτε τὸ παρέλαβα οὔτε τὸ διδάχτηκα ἀπὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ μοῦ τὸ ἀποκάλυψε ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός. ᾿Ασφαλῶς ἔχετε ἀκούσει γιὰ τὴ διαγωγή μου ὅσον καιρὸ ἀνήκα στὴν ἰουδαϊκὴ θρησκεία, ὅτι καταδίωκα μὲ πάθος τὴν ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ καὶ προσπαθοῦσα νὰ τὴν ἐξαφανίσω. Καὶ πρόκοβα στὸν ἰουδαϊσμὸ πιὸ πολὺ ἀπὸ πολλοὺς συνομήλικους συμπατριῶτες μου, γιατὶ εἶχα μεγαλύτερο ζῆλο γιὰ τὶς προγονικές μου παραδόσεις. ῾Ο Θεὸς ὅμως μὲ εἶχε ξεχωρίσει ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας μου καὶ ἡ χάρη του μὲ εἶχε καλέσει νὰ τὸν ὑπηρετήσω. ῞Οταν, λοιπόν, εὐδόκησε νὰ μοῦ ἀποκαλύψει τὸν Υἱό του γιὰ νὰ φέρω στοὺς ἐθνικοὺς τὸ χαρμόσυνο μήνυμα γι’ αὐτόν, δὲν στηρίχθηκα σ’ ἀνθρώπινες δυνάμεις· οὔτε ἀνέβηκα στὰ ῾Ιεροσόλυμα νὰ δῶ ἐκείνους ποὺ ἦταν ἀπόστολοι πρὶν ἀπὸ μένα, ἀλλὰ ἔφυγα στὴν ᾿Αραβία, καὶ ὕστερα ξαναγύρισα στὴ Δαμασκό. ῎Επειτα, μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια, ἀνέβηκα στὰ ῾Ιεροσόλυμα νὰ γνωρίσω ἀπὸ κοντὰ τὸν Πέτρο, κι ἔμεινα κοντά του δεκαπέντε μέρες. ῎Αλλον ἀπόστολο δὲν εἶδα, παρὰ τὸν ᾿Ιάκωβο, τὸν ἀδελφὸ τοῦ Κυρίου.

 http://synodoiporia.gr/

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 23 Οκτωβρίου 2016 – Στ´ Λουκά

(Λουκ. η´ 27-39) 

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν. ᾿Ιδὼν δὲ τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς. Παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. Πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους. ᾿Επηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· Τί σοί ἐστιν ὄνομα; ῾Ο δὲ εἶπε· Λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν· καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. ῏Ην δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένων ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. ᾿Εξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. ᾿Ιδόντες δὲ οἱ βόσκοντες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. ᾿Εξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονός, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. ᾿Απήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο. Αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν. ᾿Εδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνήρ, ἀφ᾿ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυσε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· ῾Υπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. Καὶ ἀπῆλθε καθ᾿ ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Εκεῖνο τὸν καιρό, καθὼς ἔφτασε ὁ ᾿Ιησοῦς στὴν περιοχὴ τῶν Γαδαρηνῶν, τὸν συνάντησε κάποιος ἄνδρας ἀπὸ τὴν πόλη, ποὺ εἶχε μέσα του δαιμόνια ἀπὸ πολὺν καιρό. Ροῦχο δὲν ντυνόταν οὔτε ἔμενε σὲ σπίτι, ἀλλὰ ζοῦσε στὰ μνήματα. ῞Οταν εἶδε τὸν ᾿Ιησοῦ, ἔβγαλε μιὰ κραυγή, ἔπεσε στὰ πόδια του καὶ τοῦ εἶπε μὲ δυνατὴ φωνή· «Τί δουλειὰ ἔχεις ἐσὺ μ’ ἐμένα ᾿Ιησοῦ, Υἱὲ τοῦ ὕψιστου Θεοῦ; Σὲ παρακαλῶ μὴ μὲ βασανίσεις». Αὐτὰ τὰ εἶπε, γιατὶ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶχε διατάξει τὸ δαιμονικὸ πνεῦμα νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. ᾿Απὸ πολλὰ χρόνια τὸν εἶχε στὴν ἐξουσία του, καὶ γιὰ νὰ τὸν συγκρατήσουν τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες καὶ τοῦ ἔβαζαν στὰ πόδια σιδερένια δεσμά.  ᾿Εκεῖνος ὅμως ἔσπαζε τὰ δεσμά, καὶ τὸ δαιμόνιο τὸν ὁδηγοῦσε στὶς ἐρημιές. ῾Ο ᾿Ιησοῦς τὸν ρώτησε· «Ποιὸ εἶναι τὸ ὄνομά σου;» ᾿Εκεῖνος ἀπάντησε· «Λεγεών»· γιατὶ εἶχαν μπεῖ μέσα του πολλὰ δαιμόνια. Τὰ δαιμόνια, λοιπόν, τὸν παρακαλοῦσαν νὰ μὴν τὰ διατάξει νὰ πᾶνε στὴν ἄβυσσο. ᾿Εκεῖ κοντὰ ἦταν ἕνα κοπάδι ἀπὸ πολλοὺς χοίρους ποὺ ἔβοσκαν στὸ βουνό, καὶ τὰ δαιμόνια παρακαλοῦσαν τὸν ᾿Ιησοῦ νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ μποῦν στοὺς χοίρους, καὶ τοὺς τὸ ἐπέτρεψε. Βγῆκαν, λοιπόν, ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ μπῆκαν στοὺς χοίρους. Τότε τὸ κοπάδι ὅρμησε πρὸς τὸν γκρεμὸ καὶ πνίγηκε στὴ λίμνη. Μόλις οἱ βοσκοὶ εἶδαν τί ἔγινε, ἔφυγαν καὶ τὸ εἶπαν στὴν πόλη καὶ στὴν ὕπαιθρο. Βγῆκαν οἱ ἄνθρωποι νὰ δοῦν τί ἔγινε καὶ ἦρθαν κοντὰ στὸν ᾿Ιησοῦ. Βρῆκαν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν ὁποῖο βγῆκαν τὰ δαιμόνια νὰ κάθεται δίπλα στὸν ᾿Ιησοῦ, νὰ φοράει ροῦχα καὶ νὰ φέρεται λογικά, καὶ φοβήθηκαν. ῞Οσοι εἶχαν δεῖ τί εἶχε γίνει, τοὺς εἶπαν γιὰ τὸ πῶς ὁ δαιμονισμένος σώθηκε. Τότε ὅλο τὸ πλῆθος ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῶν Γαδάρων παρακαλοῦσαν τὸν ᾿Ιησοῦ νὰ φύγει ἀπὸ κοντά τους, γιατὶ τοὺς εἶχε πιάσει μεγάλος φόβος. ᾿Εκεῖνος μπῆκε στὸ πλοιάριο γιὰ νὰ γυρίσει πίσω. ῾Ο ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν ὁποῖο εἶχαν βγεῖ τὰ δαιμόνια τὸν παρακαλοῦσε νὰ τὸν πάρει μαζί του. ῾Ο ᾿Ιησοῦς ὅμως τοῦ εἶπε νὰ φύγει, μὲ τὰ παρακάτω λόγια· «Γύρισε στὸ σπίτι σου καὶ διηγήσου ὅσα ἔκανε σ’ ἐσένα ὁ Θεός». ᾿Εκεῖνος ἔφυγε διαλαλώντας σ’ ὅλη τὴν πόλη ὅσα ἔκανε σ’ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς.

 http://synodoiporia.gr/

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ – 23 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΛΟΥΚΑ

 Ιερά Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης

(Λκ. η΄ 27-39)

Οἱ Γαδαρηνοί, τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, βρίσκονται μπροστὰ σὲ ἕνα θαυμαστὸ γεγονός. Πρὶν ἀπὸ λίγη ὥρα, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, θεράπευσε ἕναν δαιμονιζόμενο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος βασανιζόταν ἀπὸ τὰ δαιμόνια ἐπὶ ἀρκετὰ χρόνια.

Παρόλο ποὺ οἱ συμπατριῶτες του τόν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες καὶ τόν φύλαγαν, αὐτὸς ἔσπαζε τά δεσμὰ του καὶ περιφερόταν στὶς ἐρημιὲς καὶ κατοικοῦσε στὰ μνήματα, σκορπίζοντας σὲ ὅλους τόν τρόμο. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως τόν θεράπευσε μὲ ἕναν καὶ μόνο λόγο Του καὶ νὰ τώρα ὁ πρώην δαιμονισμένος, ντυμένος μὲ ροῦχα καὶ ἔχοντας ἠρεμήσει, κάθεται κοντὰ στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἀκούει τό λόγο Του.

Μαθαίνοντας οἱ Γαδαρηνοὶ γιὰ τό θαῦμα, ἔσπευσαν ὅλοι νὰ δοῦν τό γεγονὸς ἀπὸ κοντά, ὄχι τόσο γιὰ νὰ δοῦν τόν θεραπευμένο συμπατριώτη τους καὶ νὰ χαροῦν μαζὶ του δοξάζοντας τόν Θεό, ἀλλὰ περισσότερο γιὰ νὰ μάθουν τὶ ἀκριβῶς συνέβη καὶ πνίγηκαν στὴ λίμνη τά κοπάδια τῶν χοίρων ποὺ διατηροῦσαν στὴν πόλη τους.

Ὅταν ἔμαθαν ἀπὸ τούς βοσκοὺς μὲ ποιὸ τρόπο σώθηκε ὁ δαιμονισμένος καὶ πὼς καταστράφηκε ἡ περιουσία τους: «ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τό πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ’ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο». Παρακάλεσαν τόν Ἰησοῦ ὁλόκληρος ὁ πληθυσμὸς ἀκόμη καὶ ἀπὸ τά περίχωρα τῆς περιοχῆς τῶν Γαδαρηνῶν νὰ φύγη ἀπ’ αὐτούς, γιατὶ τούς εἶχε πιάσει μεγάλος φόβος.

Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς μᾶς περιγράφει πολὺ ζωντανὰ τήν πραγματοποίηση τοῦ σημερινοῦ θαύματος καὶ μᾶς τονίζει ἰδιαίτερα τή στάση τῶν Γαδαρηνῶν, οἱ ὁποῖοι τυφλωμένοι ἀπὸ τό ὑλιστικὸ τους φρόνημα καὶ συμφέρον δὲν μποροῦν νὰ διακρίνουν τό νόημα τῶν γεγονότων. Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει ἡ διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ οὔτε βλέπουν τήν ἐκπληκτικὴ δύναμη ποὺ κατέχει. Ζαλισμένοι ἀπὸ τό θυμὸ γιὰ τή ζημιὰ ποὺ ἔπαθαν βιάζονται νὰ Τόν διώξουν, τούς ἐνοχλεῖ ἡ παρουσία Του. Ποιὸς ξέρει τὶ ἄλλο μπορεῖ νὰ τούς συμβῆ;

Δὲν χρειάζονται ἀλλαγὲς καὶ ἐπεμβάσεις στὸν τρόπο τῆς ζωῆς τους. Ἂς φύγη καλύτερα τό συντομώτερο.

Δὲν τολμοῦν νὰ τόν διώξουν διὰ τῆς βίας, δὲν Τόν θέλουν ἀλλὰ συγχρόνως καὶ φοβοῦνται. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς Τόν παρακαλοῦν νὰ φύγη: «ἠρώτησαν αὐτὸν ἀπελθεῖν ἀπ’ αὐτῶν». Μὲ καλὸ τρόπο Τοῦ ζητοῦν νὰ ἀποχωρήση. Πόσο δραματικὸ εἶναι αὐτὸ τό σημεῖο! Τόν φοβοῦνται, Τόν θαυμάζουν, διαισθάνονται ὅτι εἶναι κάποιο πρόσωπο ἐξαιρετικὰ σημαντικό. Ἀδιαφοροῦν ὅμως νὰ Τόν γνωρίσουν καὶ προσπαθοῦν νὰ Τόν ἀπομακρύνουν ἀπὸ τήν περιοχή τους.

Ὅμως, ἀδελφοὶ μου, αὐτὴ ἡ παράδοξη αἴτηση δὲν ἔγινε μόνο μιὰ φόρα σὲ ἐκεῖνο τό ἀκρογιάλι τῆς Γεννησαρὲτ. Ἐπαναλήφθηκε ἀμέτρητες φόρες καὶ ἐπαναλαμβάνεται καὶ σήμερα στὰ βάθη πολλῶν ἀνθρώπινων ψύχων. Καὶ στὶς μέρες μας πολλοὶ ἀπὸ μᾶς διώχνουμε τόν Χριστὸ ἀπὸ τήν περιοχὴ τῆς ζωῆς μας, διότι ἡ παρουσία Του ἐμποδίζει κάποιες πράξεις μας καὶ δουλειές μας. Μᾶς μπερδεύει καὶ ἐνοχλεῖ τή συνείδηση μας. Κι αὐτὸ γίνεται ὅταν οἱ πράξεις μας εἶναι ὕποπτες, ὅταν οἱ ἐπιδιώξεις μας εἶναι ἀντικανονικὲς καὶ τά σχεδία μας παράνομα, ἢ καὶ ἀκόμη ὅταν ὁ πόθος γιὰ δόξα καὶ γιὰ πλοῦτο μᾶς κυριεύει. Τότε ἀκριβῶς διώχνουμε τόν Χριστὸ ἀπὸ τή ζωὴ μας, διότι Αὐτὸς ζητᾶ τιμιότητα, εὐθύτητα, ἁγνότητα, διότι Αὐτὸς εἶναι τό φῶς τό ὁλόλαμπρο καὶ δυνατό. Οἱ ἀμφίβολες ὅμως δουλειὲς χρειάζονται ἡμίφως καὶ σκοτάδι. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν τολμοῦμε νὰ τά βάλουμε ἀνοιχτὰ μαζὶ Του, Τόν παρακαλοῦμε νὰ παραμερίση. Δέν τόν βρίζουμε, δὲν παρουσιαζόμαστε φανατικοὶ ἐχθροὶ Του, κάθε ἄλλο, τηροῦμε καὶ τά προσχήματα. Ἀλλὰ ἐπειδὴ ὑπάρχουν πολλὰ πράγματα ποὺ πρέπει νὰ γίνουν, ποὺ τά ζητᾶ ἡ ἐποχὴ μας καὶ ἡ κοινωνικὴ μας θέση, διώχνουμε τόν Χριστό, διότι ἡ παρουσία Του εἶναι ἐνοχλητικὴ καὶ ἀποτελεῖ ἔλεγχο.

Κοντὰ ὅμως μὲ ἐμᾶς ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι οἱ ὁποῖοι ζητοῦν νὰ φύγη ὁ Χριστός, χωρὶς καλὰ–καλὰ νὰ ξέρουν τό γιατί, ἁπλὰ διότι αὐτὸ κάνουν οἱ πολλοί. Στὴ διήγησή του ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς σημειώνει ὅτι «ἅπαν τό πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν» παρεκάλεσαν τόν Κύριο νὰ ἀπέλθη. Ἀσφαλῶς μέσα σέ αὐτὸ τό

πλῆθος, ἐκτὸς ἀπὸ τούς κατόχους τῶν χοίρων, οἱ ὁποῖοι ζημιώθηκαν καὶ ἦταν οἱ ὑποκινητές τοῦ διαβήματος, θὰ ὑπῆρχαν καὶ ἀρκετοὶ ποὺ ἔσμιξαν τή φωνὴ τους μὲ τούς ἄλλους ἀπὸ ἀβουλία καὶ ἀδυναμία χαρακτῆρος, χωρὶς καλὰ–καλὰ νὰ ξέρουν τό γιατί. Ἀφοῦ τό ἤθελαν καὶ τό ἔλεγαν οἱ πολλοί, τό προτιμοῦσαν καὶ αὐτοί. Ἂν πρότεινε ἡ πλειοψηφία κάτι ἄλλο, δέν θά εἶχαν ἴσως ἀντίρρηση νὰ συμφωνήσουν.

Αὐτὸ συμβαίνει συχνὰ στὶς μᾶζες τῶν ἀνθρώπων. Πολλοὶ κάνουν κάτι, μέσα σέ μιὰ ὁμαδικὴ ψυχολογία, παρασυρόμενοι ἀπὸ τό ρεῦμα ποὺ συνήθως δημιουργοῦν μερικοί.

Πόσο συχνά, καὶ στὴν περίπτωση ποὺ ἐξετάζουμε, ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ζητοῦν ἀπὸ τόν Κύριο νὰ ἀποχωρήση ἀπὸ τά σύνορα τῆς ζωῆς τους, χωρὶς νὰ ἀναλογισθοῦν τό γιατί, χωρὶς νὰ καλοσκεφτοῦν ποιὸν διώχνουν. Ἀφοῦ τό κάνει τό ἕνα ἢ τό ἄλλο πολιτικὸ ἢ φιλοσοφικὸ σύστημα ἢ ἐφ’ ὅσον τό λέει ἡ λεγόμενη κουλτούρα τῆς ἐποχῆς μας, τούς μιμοῦνται καὶ αὐτοί. Δὲν ἐνδιαφέρονται νὰ δοῦν τόν Χριστὸ ἀπὸ κοντά, νὰ ἐξετάσουν, νὰ μάθουν ἀκριβῶς τί εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ἡ ἐκκλησιὰ Του, τί θέλει, τί ὑπόσχεται. Περιορίζονται σέ κάτι μέσες ἄκρες, ποὺ ψιθυρίζουν ὁρισμένοι χωρὶς καμμία εὐθύνη. Δὲν φροντίζουν νὰ σχηματίσουν δικὲς τους πεποιθήσεις, νὰ Τόν γνωρίσουν προσωπικά. Ἀδιαφοροῦν καὶ δὲν πολυσκοτίζονται οἱ ἄνθρωποι νὰ μάθουν ἀκριβῶς τήν ἀλήθεια. Ἔχουν τόσες ἄλλες δουλειὲς καὶ ἔννοιες στὸ κεφάλι τους! Χωρὶς νὰ μισοῦν τὸν Χριστὸ τὸν διώχνουν, κι αὐτὸ διότι ὑπακούουν σὲ μιὰ τυφλὴ παρόρμηση τοῦ ἑαυτοῦ τους – ἢ μᾶλλον τοῦ διαβόλου – «ἐρωτοῦν αὐτὸν ἀπελθεῖν» ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς ψυχῆς τους.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἄς ἐξετάσουμε κι ἐμεῖς μὲ εἰλικρίνεια τόν ἑαυτὸ μας. Ὅταν ὁ Χριστὸς πλησιάζει στὸ ἔδαφος τῆς ψυχῆς μας γιὰ νὰ μᾶς ὑποδείξη κάτι, νὰ μᾶς ἐλέγξη γιὰ κάτι, νὰ μᾶς τονίση ὅτι ἡ ἀγάπη μας πρέπει νὰ ἀγκαλιάζη ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἢ ὅταν ἐπιχειρεῖ νὰ μπῆ πιὸ βαθιὰ στὴν περιοχὴ τῆς ψυχῆς μας, μήπως Τοῦ κλείνουμε τόν δρόμο, ἀπὸ φόβο τάχα ὅτι κινδυνεύουμε νὰ μᾶς ποῦν θρησκόληπτους; Μήπως μὲ τρόπο κι ἐμεῖς «ἐρωτῶμεν αὐτὸν ἀπελθεῖν ἀφ’ ἡμῶν»;

Ὁ Χριστὸς, ὅταν δέν Τὸν θέλουν, φεύγει. Ὅταν εἶδε τίς διαθέσεις τῶν Γαδαρηνῶν, «ἐμβὰς εἰς τό πλοῖον ὑπέστρεψε». Πότε δὲν μένει διὰ τῆς βίας κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους. Σέβεται ὅσο κανεὶς ἄλλος τήν προσωπικὴ μας ἐλευθερία. Ἂς μὴ διώχνουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς τόν σωτῆρα μας καὶ Λυτρωτὴ μας, τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ διότι μόνο Αὐτὸς μπορεῖ νὰ μᾶς σώση. Ἀμήν.

π. Π.Ι.Β.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

 http://imsk.gr/?p=3107

Τέλεση Θείας Λειτουργίας του Αγίου Ιακώβου στα Σέρβια

Ανακοινώνεται ότι την Κυριακή 23^η Οκτωβρίου 2016 θα τελεστεί η αρχαιοπρεπής Θεία Λειτουργία του Αποστόλου Ιακώβου του Αδελφοθέου στον Ιερό Καθεδρικό Ναό της Αγίας Κυριακής Σερβίων, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σερβίων & Κοζάνης κ. Παύλου.

Από το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο

Αυτοκτονία: Η έλλειψη θρησκευτικότητας ανεβάζει τις πιθανότητες για απόπειρα

Μελέτες ειδικών, κάνουν λόγο ότι η θρησκευτικότητα ενός ατόμου μπορεί να σταθεί και ανασταλτικός παράγοντας για την απόπειρα αυτοκτονίας. Ακόμα και οι περιπτώσεις με κατάθλιψη αντιμετωπίζονται “εντός της ιεροσύνης” και όχι εγκαταλείποντας τη ζωή

Αν και το θέμα σχέσης θρησκείας και αυτοκτονίας απαιτεί περισσότερη έρευνα, σύμφωνα πάντα με τους ειδικούς, ήδη αποτελέσματα που δημοσιεύονται στο psychiatryonline.org, δείχνουν
ότι σε νοσηλευόμενους με κατάθλιψη (Ν = 371), που συγκρίθηκαν με δημογραφικά και κλινικά χαρακτηριστικά, εκείνοι που ανέφεραν ότι ανήκουν σε μία συγκεκριμένη θρησκεία ήταν λιγότερο αυτοκτονικοί από εκείνους που δεν είχαν καμία θρησκευτική πίστη.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Τα άτομα που δεν είχαν καμία σχέση με καμία θρησκεία, είχαν σημαντικά περισσότερες απόπειρες αυτοκτονίας ή περισσότερους συγγενείς πρώτου βαθμού που αυτοκτόνησαν από τα άτομα που είχαν κάποιες θρησκευτικές πεποιθήσεις. Τα άτομα αυτά επίσης ήταν νεότερα, όχι συχνά έγγαμοι ή με παιδιά και είχαν λιγότερη επαφή με τα μέλη της οικογένειας. Επιπλέον, τα άτομα χωρίς θρησκευτικές πεποιθήσεις είχαν λιγότερους λόγους για να επιθυμούν τη ζωή και ιδιαίτερα λιγότερες ηθικές αντιρρήσεις στην αυτοκτονία. Από την άποψη των κλινικών χαρακτηριστικών, τα άτομα που δεν είχαν κάποια συγγένεια με κάποια θρησκεία είχαν περισσότερη παρορμητικότητα, επιθετικότητα και παρελθόν με χρήση ουσιών. Διαφορές σε αντικειμενικό ή υποκειμενικό επίπεδο για κατάθλιψη, απελπισία, ή στρεσογόνα γεγονότα της ζωής δεν βρέθηκαν.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η θρησκευτική ταυτότητα συνδέεται με λιγότερο αυτοκτονική συμπεριφορά στους νοσηλευόμενους με κατάθλιψη. Μετά από έλεγχο άλλων παραγόντων, διαπιστώθηκε ότι η μεγαλύτερη ηθική αντίρρηση στην αυτοκτονία και το χαμηλότερο επίπεδο επιθετικότητας στα συνδεδεμένα άτομα με μια θρησκεία, μπορούν να λειτουργήσουν ως παράγοντες προστασίας έναντι μιας απόπειρας αυτοκτονίας. Η περαιτέρω μελέτη σχετικά με την επίδραση του θρησκεύματος στις επιθετική συμπεριφορά και οι ηθικές ενστάσεις μπορεί να μειώσουν την πιθανότητα για αυτοκτονικές σκέψεις, ενώ μπορούν να προσφέρουν νέες θεραπευτικές στρατηγικές για την πρόληψη των αυτοκτονιών.
Άλλη εκτενής μελέτη που δημοσιεύεται στο aje.oxfordjournals.org
, επιβεβαιώνει τα συμπεράσματα. Η έρευνα έγινε στη Γιούτα των ΗΠΑ συγκρίνοντας μέλη της εκεί εκκλησίας με μη συμμετέχοντες σε αυτήν και τα αποτελέσματα είναι θεαματικά: “Αν και ο μηχανισμός της σχέσης δεν είναι σαφής, τα υψηλότερα επίπεδα θρησκευτικότητας φαίνεται να σχετίζονται αντίστροφα με την αυτοκτονία”.Το 1996, η αυτοκτονία ήταν η τρίτη κύρια αιτία θανάτου για τις ΗΠΑ για άνδρες ηλικίας 15-24 ετών και η τέταρτη κύρια αιτία θανάτου για τις άνδρες ηλικίας 25-44.
Ακόμα ένα πιο πρόσφατο δημοσίευμα στην British Journal of Psychiatry
,του 2014, αναφέρει στην περίληψη του πορίσματός του:

Μεγάλο μέρος των αποδεικτικών στοιχείων από μελέτες διατομής δείχνουν ότι η θρησκεία παρέχει ένα προστατευτικό παράγοντα έναντι της ολοκλήρωσης της αυτοκτονίας. Το θέμα της Journal περιλαμβάνει μια έκθεση μιας νέας προοπτικής μελέτης. Η κατανόηση της σχέσης μεταξύ της πνευματικότητας, της θρησκείας και της αυτοκτονίας είναι σημαντική για την αξιολόγηση και τη φροντίδα για εκείνους που διατρέχουν κίνδυνο.

Μετά από όλα αυτά τα στοιχεία, που ουδέποτε αναφέρονται στο κοινό και στα ΜΜΕ, καλό θα είναι κάποιοι να επανεξετάσουν το θέμα της κατάργησης θρησκευτικών στα σχολεία και την αντικατάσταση του με ένα επιστημονικοφανές μάθημα ιστορίας θρησκειών.
Να αναρωτηθούν επίσης οι πολίτες ποιοι έχουν συμφέροντα να προωθούν τον αθεϊσμό και μοντέρνες αντιλήψεις όπως η ευθανασία που, τώρα ξεκινάει για δήθεν βαριές και ανίατες περιπτώσεις υγείας, αλλά σύντομα θα ισχύει και για την απλή κατάθλιψη.
Η εκκλησίες, παγκόσμια, δεν είναι και στα καλύτερα τους, αφού έχουν αφήσει το μικρόβιο της παγκοσμιοποίησης να διεισδύσει σε αυτές και πλήττονται κατά καιρούς με διάφορα σκάνδαλα. Ωστόσο είναι καλύτερες από το τίποτα, κι ακόμα καλύτερη είναι η μέθοδος Αυτογνωσίας που διαλέγει ο καθένας για να διατηρήσει την πίστη του και τη σχέση του με το Θείο.
«Η πίστις σου σέσωκέ σε, πορεύου εις ειρήνην»…
πηγή: i-gata.gr