Παροιμιών 6,( 16-19)
Είν' έξι πράγματα που μισεί ο Κύριος ,μάλιστα εφτά που είναι αδύνατο να τ'ανεχθεί:
Μάτια αλαζονικά,
χέρια που αθώο χύνουν αίμα
μυαλό που μηχανεύεται σχέδια
αμαρτωλά·
πόδια που τρέχουν στο κακό,
μάρτυρα ψεύτη που διαδίδει ψέματα,
κι εκείνον που διχόνιες σπέρνει
ανάμεσα στους ανθρώπους

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ – 29 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017

imsk.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ  Ζ´  ΛΟΥΚΑ

(Λκ. η΄ 41-56)

Εἶναι ἀλήθεια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι πολλὲς φορὲς στὴ ζωὴ μας ἐρχόμαστε ἀντιμέτωποι μὲ καταστάσεις, οἱ ὁποῖες μᾶς ξεπερνοῦν, μὲ καταστάσεις ἀκατανόητες καὶ κυρίως ἄδικες γιὰ τὴν πεπερασμένη λογική μας. Γεγονότα, τὰ ὁποῖα ἀφήνουν βαθιὲς πληγὲς στὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα, ὅπως μία ἀπώλεια ἢ μία μακροχρόνια ἀσθένεια. Ἂν καὶ οἱ περιπτώσεις εἶναι διαφορετικὲς ὡστόσο τὸ ζητούμενο παραμένει διαχρονικὰ τὸ ἴδιο καὶ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη ποὺ ὀφείλουμε νὰ δείχνουμε στὸ πρόσωπο τοῦ ζωοδότη Κυρίου μας, Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ κοινὴ συνισταμένη τῶν δύο ἐξιστορούμενων θαυμάτων τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς βρίσκεται ἀκριβῶς σ’ αὐτὴν τὴν πίστη καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη ποὺ δείχνουν καὶ ὁ Ἰάειρος καὶ ἡ αἱμορροοῦσα γυνὴ πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ.
Ἀπὸ τὴ μία ὁ Ἰάειρος, ὁ ἀρχισυνάγωγος, δὲν διστάζει νὰ ἀφήσει στὴν ἄκρη ὅλες τὶς προκαταλήψεις τῶν ὁμοθρήσκων του γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ. Δὲν διστάζει ἀκόμη νὰ ἐγκαταλείψει τὰ στεγανὰ ποὺ ἐπέβαλλε ἡ θέση του καὶ τοὺς κοινωνικοὺς φραγμοὺς ποὺ πιθανότατα ἔθεταν ἡ ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀξιώματός του καὶ τὰ σχόλια τῶν οἰκείων του, γιὰ νὰ ἀπευθύνει θερμὴ παράκληση πρὸς τὸν Ἰησοῦ καὶ νὰ σώσει τὴν ἑτοιμοθάνατη κόρη του. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ αἱμορροοῦσα γυνὴ, ἡ ὁποία γιὰ δώδεκα χρόνια πάσχει ἀπὸ αἱμορραγία, δείχνει τὴν πίστη της στὸν Ἰησοῦ ἀκουμπώντας ἁπλὰ τὸ ἱμάτιό Του, σίγουρη ὅτι θὰ βρεῖ τὴν θεραπεία της.
Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις φαίνεται ξεκάθαρα ἡ τυραννία ποὺ ἀσκεῖ τὸ κακὸ πάνω στὸν ἄνθρωπο ἀλλὰ ταυτόχρονα γίνεται ἀδιαμφισβήτητο ὅτι ὁ Χριστὸς «ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι». Ὁ Ἰησοῦς συναντᾶ τὸν ἄνθρωπο μέσα στὴν τραγικὴ καθημερινότητα τῆς πεπτωκυίας φύσης του μὲ σκοπὸ νὰ τὸν σώσει. Ὁ Κύριος, γνωρίζοντας τὴν θεραπευτικὴ δύναμη ποὺ μετέδωσε στὴν γυναίκα, τὴν ἀναζητᾶ, γιὰ νὰ τὴν βγάλει ἀπὸ τὴν ἀνωνυμία τοῦ πλήθους καὶ νὰ τὴν φέρει σὲ μία πρόσωπο πρὸς πρόσωπο συνάντηση μαζί Του. Καὶ ἐνῶ ἡ ἴδια φοβᾶται καὶ κρύβεται, ὁ Κύριος ἐπαινεῖ τὴν πίστη της. Ἀντὶ ἐπιπλήξεως τὴν προσφωνεῖ «θύγατερ» καὶ τὴν ἐντάσσει ἔτσι στὴν νέα οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ, ποὺ κοινὸ γνώρισμα τῶν μελῶν της εἶναι ἡ πίστη καὶ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ θείου θελήματος.
Αὐτὸ τὸ τελευταῖο στὴν περίπτωση τοῦ Ἰαείρου γίνεται ἀκόμη πιὸ ἔντονο. Τὰ πράγματα φαινομενικὰ παίρνουν μία δυσάρεστη τροπή, ἀφοῦ ἀπεσταλμένοι ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ ἀρχισυναγώγου ἀναγγέλλουν ὅτι τὸ κορίτσι ἔχει ἤδη πεθάνει. Ὁ Κύριος, ὅμως, δείχνοντας τὴν κυριαρχικὴ ἐξουσία ποὺ ἔχει πάνω στὴν ἀσθένεια καὶ στὸν θάνατο, ὡς ἀρχηγὸς τῆς ζωῆς, ἀπευθύνεται στὸν Ἰάειρο καὶ τοῦ λέει: «Μὴ φοβοῦ, μόνο πίστευε». Ἀπὸ τὴ μία ἐνισχύει τὸν ταλαίπωρο πατέρα στὸ ἄκουσμα τῆς θλιβερῆς ἀγγελίας καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη θυμίζει ὅτι λίγο νωρίτερα ἡ θεραπεία τῆς γυναίκας ἦταν συνέπεια τῆς πίστης. Ἔτσι, σὲ λίγο ὁ Ἰησοῦς, ὡς ἀρχηγὸς τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, κρατώντας τὴν κόρη ἀπὸ τὸ χέρι τὴν προστάζει νὰ σηκωθεῖ· «ἡ παῖς, ἐγείρου». Καὶ ἡ προσταγὴ πραγματοποιεῖται ἀμέσως.
Ἂς ἔλθουμε ὅμως στὴ δική μας συμπεριφορά. Πῶς ἄραγε ἀντιμετωπίζουμε τὴν εἴδηση τῆς ἀρχῆς μίας μακροχρόνιας ἀσθένειας; Πῶς ἄραγε στεκόμαστε ἀπέναντι στὸ τρομακτικὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου; Δυστυχῶς τὶς περισσότερες φορὲς μὲ τὴν συμπεριφορὰ μας ἀποδεικνύουμε τὴν ἀπιστία μας. Μοιάζουμε μὲ τοὺς συγγενεῖς καὶ τοὺς φίλους τοῦ Ἰαείρου, οἱ ὁποῖοι εἰρωνεύτηκαν τὸν Χριστό, ὅταν βεβαίωνε ὅτι ἡ κόρη τοῦ ἀρχισυναγώγου «οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει». Ἔτσι καὶ ἐμεῖς. Ἀπιστοῦμε στὴν ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας ὅτι ὁ Κύριός μας, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Ἀρχηγὸς τῆς ζωῆς ἦρθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ διώξει τὴν ἀσθένεια, τὸν πόνο καὶ τὸν θάνατο, ὥστε νὰ ἀποκαταστήσει τὸν ἄνθρωπο στὸ «ἀρχαῖον κάλλος».
Ὁ Θεός, ἀδελφοί μου, δημιούργησε ἐξαρχῆς ἕναν κόσμο θείας ἀγάπης, χωρὶς πόνο, φθορὰ καὶ θάνατο. Ὅμως αὐτὸ τὸ κάλλος ἀμαυρώθηκε ἀπὸ τὴν παρακοὴ τῶν πρωτοπλάστων μὲ ἀποτέλεσμα νὰ εἰσχωρήσει στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατος. Τὰ θαύματα, ὅμως, ποὺ ἐπιτέλεσε ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἐπίγεια δράση Του ἀλλὰ καὶ τὰ θαύματα ποὺ ἐπιτελοῦνται καὶ σήμερα στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπὸ τοὺς ὁδοδεῖκτες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ παρατηρητήρια, μέσα ἀπὸ τὰ ὁποία ὁ Θεὸς μᾶς δίνει τὴν δυνατότητα νὰ ἀτενίζουμε αὐτὸν τὸν καινούριο κόσμο ποὺ μᾶς ὑποσχέθηκε, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀφθαρσίας ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἀπουσιάζει ἡ ἀπειλὴ τοῦ θανάτου. Καὶ τὸ σημαντικὸ εἶναι ὅτι αὐτὸς ὁ κόσμος εἶναι ἤδη μία πραγματικότητα ποὺ ἀρχίζει στὸ παρὸν καὶ θὰ ὁλοκληρωθεῖ ὅταν οἱ χριστιανοὶ ἀκολουθώντας μὲ πίστη τὸν Ἰησοῦ φθάσουν στὸ τέρμα, ἐκεῖ ὅπου ὁ Χριστὸς εἶναι «τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι». Ἀμήν.

π. Α.Κ.Γ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα Κυριακή 29-10-2017

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Η´ 41 - 56

⁴¹ καὶ ἰδοὺ ἦλθεν ἀνὴρ ᾧ ὄνομα Ἰάειρος, καὶ οὗτος ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, ⁴² ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα καὶ αὕτη ἀπέθνῃσκεν. Ἐν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. ⁴³ καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ’ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, ⁴⁴ προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. ⁴⁵ καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· Τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· Ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; ⁴⁶ ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ’ ἐμοῦ. ⁴⁷ ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι’ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα. ⁴⁸ ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· Θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην. ⁴⁹ Ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι Τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον. ⁵⁰ ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· Μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. ⁵¹ ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα. ⁵² ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. ὁ δὲ εἶπε· Μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει. ⁵³ καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν. ⁵⁴ αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· Ἡ παῖς, ἐγείρου. ⁵⁵ καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν. ⁵⁶ καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτῆς· ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.

 Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Η´ 41 - 56

⁴¹ Και ιδού, ήλθε κάποιος άνθρωπος, ονόματι Ιάρειος, ο οποίος ήτο και άρχων της συναγωγής. Και αφού έπεσεν εις τα πόδια του Ιησού, τον παρακαλούσε να μεταβή στο σπίτι του, ⁴² διότι η μονογενής κόρη, την οποίαν είχε, δώδεκα περίπου ετών, ήτο ετοιμοθάνατος. Καθώς δε ο Ιησούς επήγαινεν στο σπίτι του Ιαείρου, τα πλήθη τον επίεζαν με τον συνωστισμόν των. ⁴³ Και μια γυναίκα, που από δώδεκα έτη υπέφερε από αιμοραγίαν και η οποία είχε εξοδέψει όλην την περιουσίαν της εις ιατρούς, χωρίς να μπορέση να θεραπευθή από κανένα, ⁴⁴ επλησίασε πίσω από τον Ιησούν, ήγγισε την άκρη από το ιμάτιόν του και αμέσως εσταμάτησε η αιμοραγία της. ⁴⁵ Και είπεν ο Ιησούς· “ποιός είναι αυτός, που με ήγγισε;” Επειδή δε όλοι ηρνούντο, είπεν ο Πετρος και οι μαθηταί που ήσαν μαζή του· “διδάσκαλε, τα πλήθη σε στενοχωρούν και σε πιέζουν ολόγυρα και συ λέγεις ποιός με ήγγισε;” ⁴⁶ Ο δε Ιησούς είπε· “κάποιος με ήγγισε. Διότι εγώ κατάλαβα ότι δύναμις θαυματουργική εβγήκε από εμέ”. ⁴⁷ Η δε γυναίκα, όταν είδε ότι δεν εξέφυγε από την προσοχήν του Ιησού, τρέμουσα από φόβον και ευλάβειαν ήλθε, έπεσε γονατιστή εμπρός του και διηγήθηκε εις αυτόν και εμπρός εις όλον το πλήθος την αιτίαν, δια την οποίαν τον ήγγισεν, όπως επίσης και το γεγονός, ότι εθεραπεύθηκε αμέσως. ⁴⁸ Ο δε Ιησούς της είπε· “θάρρος, κόρη μου, η πίστις σου σε έχει σώσει· πήγαινε ειρηνική και χαρούμενη, χωρίς την ανησυχίαν και την θλίψιν που είχες προηγουμένως από την ασθένειάν σου”. ⁴⁹ Ενώ δε αυτός ακόμη ωμιλούσε, έρχεται κάποιος από το σπίτι του αρχισυναγώγου λέγων εις αυτόν, ότι “πέθανε η κόρη σου, μη ενοχλείς και μη βάζεις εις κόπον τον διδάσκαλον”. ⁵⁰ Ο Ιησούς όμως, όταν ήκουσε την είδησιν, είπεν στον αρχισυνάγωγον· “μη φοβείσαι, μόνον πίστευε και θα σωθή η κόρη σου”. ⁵¹ Οταν δε ήλθε στο σπίτι, δεν αφήκε κανένα να μπη, ει μη μόνον τον Πετρον και τον Ιωάννην και τον Ιάκωβον και τον πατέρα της κόρης και την μητέρα. ⁵² Εκλαιαν δε όλοι και οδυρόμενοι εκτυπούσαν τας κεφαλάς και τα στήθη των δια την νεκράν. Ο δε Ιησούς είπε· “μη κλαίετε· δεν απέθανε, αλλά κοιμάται”. ⁵³ Και τον περιγελούσαν, διότι ήξευραν καλά, ότι η κόρη είχε πεθάνει. ⁵⁴ Αυτός όμως έβγαλε όλους έξω, επιασε το χέρι της και εφώναξε λέγων· “Κορη, σήκω επάνω”. ⁵⁵ Και αμέσως η ψυχή της επέστρεψε στο σώμα και αναστήθηκε· και ο Ιησούς διέταξε να της δώσουν να φάγη, δια να αναλάβη τελείως από την εξάντλησιν της ασθενείας που την οδήγησε στον θάνατον. ⁵⁶ Και έμειναν εκστατικοί και κατάπληκτοι οι γονείς αυτής. Ο δε Ιησούς παρήγγειλε εις αυτούς, να μη είπουν εις κανένα το γεγονός.

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017

ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Β´ 16 - 20

¹⁶ εἰδότες δὲ ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ. ¹⁷ Εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; μὴ γένοιτο. ¹⁸ εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι. ¹⁹ ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω. ²⁰ Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ.

   Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα

ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Β´ 16 - 20

¹⁶ Επειδή όμως εγνωρίσαμεν καλά ότι ο άνθρωπος δεν γίνεται δίκαιος, δεν αποκτά την δικαίωσιν ενώπιον του Θεού από τας τυπικάς διατάξστου μωσαϊκού Νομου, αλλά μόνον δια της φωτισμένης ενεργείας και ενεργού πίστεως στον Ιησούν Χριστόν, και ημείς επιστεύσαμεν στον Χριστόν Ιησούν, δια να γίνωμεν δίκαιοι από την πίστιν και με την πίστιν στον Χριστόν και όχι από τα έργα του μωσαϊκού Νομου. Διότι, όπως άλλωστε έχει γραφή και εις την Παλαιάν Διαθήκην, “δεν θα δικαιωθή ποτέ κανείς από τα έργα του Νομου”. ¹⁷ Εάν δε ημείς, αφήσαντες τον Νομον και ζητούντες να επιτύχωμεν την δικαίωσίν μας δια της πίστεως και επικοινωνίας μας με τον Ιησούν Χριστόν, ευρεθήκαμεν στο κεφαλαιώδες αυτό θέμα αμαρτωλοί, τότε έρχεται στο στόμα το παράλογον ερώτημα· άρα γε ο Χριστός που μας εκάλεσεν εις αυτόν τον δρόμον, μας ηπάτησε και είναι υπηρέτης αμαρτίας; Μη γένοιτο να σκεφθώμεν ποτέ τέτοιαν βλασφημίαν. ¹⁸ Διότι, εάν εκείνα τα οποία έχω καταργήσει ως άχρηστα, δηλαδή τα τυπικά έργα του μωσαϊκού Νομου, αυτά πάλιν επαναφέρω εις την ισχύν και τα τηρώ, αποδεικνύω τον ευατόν μου παραβάτην, διότι έτσι ομολογώ, ότι η προηγουμένη παραμέλησις των τυπικών διατάξεων του Νομου ήτο αμαρτία. ¹⁹ Αυτό όμως δεν είναι αληθινό, διότι εγώ δια του Νομου, τον οποίον κατήργησα και ο οποίος καταδικάζει εις θάνατον κάθε παραβάτην, έχω πλέον αποθάνει δι' αυτόν, δια να ζήσω πλέον εν τω Θεώ, χάρις εις την πίστιν μου προς τον Χριστόν. ²⁰ Εγώ έχω σταυρωθή μαζή με τον Χριστόν και δεν ζω πλέον εγώ, ο παλαιός φυσικός άνθρωπος, αλλά ζη μέσα μου ο Χριστός. Αυτήν δε την ζωήν που ζω μέσα στο σώμα μου τώρα, την ζω με την χάριν και την δύναμιν της πίστεως στον Υιόν του Θεού, ο οποίος με έχει αγαπήσει και παρέδωκε τον ευατόν του εις σταυρικόν θάνατον, δια την σωτηρίαν μου.

Απολυτίκιο Αγίου Παϊσίου

Από το βιβλίο "Ο δικός μας Παΐσιος" Αντ. Μακατούνη-Κ. Παππά

«Μητρός Θεού Σκέπη Ελλάδα θειόφρονα καλύπτει»

Του Σεβ. Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Μακαρίζουμε και πάλι μέσα στο λατρευτικό κλίμα της Αγίας μας Εκκλησίας το πρόσωπο της Παναχράντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Τιμούμε, όπως πάντοτε, ορθόδοξα και πνευματικά, την «αειμακάριστον και παναμώμητον και Μητέρα του Θεού ημών».

Μνημονεύουμε, καθώς μας υπενθυμίζει ο ιερός συναξαριστής, «την πάντοτε και κατ’ εξαίρετον τρόπον σκέπουσαν το ευσεβές ημών Έθνος, ως πάλαι έσκεπε την Βασιλίδα των πόλεων»1.

Θυμόμαστε τα υπερφυά αυτής μεγαλεία, «την προμήθειαν», «και την κραταιάν αυτής σκέπην»2 με την οποία μας απάλλαξε από την επιδρομή αλλοεθνών κατακτητών.

Επιτρέψτε μου, λοιπόν, αυτήν τη χαρούμενη ημέρα για την Εκκλησία και την Πατρίδα μας, να μεταφέρω στην ευλαβική σας σκέψη τη σχέση του λαού μας με το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου και την άμαχο προστασία και βοήθειά της, την οποία πολλές φορές απολαύσαμε και απολαμβάνουμε καθημερινά.

Πρώτον. Στον τόπο μας, τον ποτισμένο με τα αίματα και τα δάκρυα των μαρτύρων και των ηρώων, σε κάθε μας βήμα συναντούμε το πρόσωπο της Παναγίας. Οσφραινόμαστε την οσμή των αρετών της, ιδιαιτέρως μέσα στους πολυπληθείς μεγάλους και μικρούς Ναούς, καθώς και στα Ιερά Προσκυνήματα που είναι αφιερωμένα στο όνομά της, αλλά και στις Ιερές Εικόνες, που κάνουν πιο αισθητή την παρουσία και την ευλογία της ανάμεσά μας. Στη θάλασσα και στη στεριά, στις πόλεις και στα χωριά, στα βουνά και στους κάμπους, υψώνονται «παλάτια της ταπεινής βασίλισσας»3, όπως θα πει χαρακτηριστικά ο ξεριζωμένος εκείνος Αϊβαλιώτης, Φώτης Κόντογλου.

Στην Πατρίδα μας αναφερόμαστε στην Παναγία με πολλά ονόματα που της έδωσε ευλαβικά και ευχαριστιακά η ορθόδοξη ελληνική γλώσσα. Αυτά είναι χαραγμένα στα ιερά εικονίσματα και το καθένα προσιδιάζει στη θαυμαστή παρουσία της και στα θαύματα που επιτελέστηκαν με τη χάρη της. Πόσα δεν μας μαρτυρούν οι θησαυροί της Παναγίας στην Καστοριά, όπως η Πορφύρα, η Γοργοϋπήκοος, η Βλαχέρνα, η Ελεούσα, η Μαυριώτισσα, η Οδηγήτρια, η Εβραΐδα, η Φανερωμένη! Πόσο μας συγκινούν και τα τόσα άλλα προσωνύμιά της σε ολόκληρο τον ορθόδοξο κόσμο!

Γι’ αυτό και έχει λεχθεί ότι κάθε διαμέρισμα της πατρίδος μας έχει τις δικές του θαυματουργές εικόνες, όπως η Σουμελά και η Μυρτιδιώτισσα, η Παναγία της Τήνου, της Αγιάσου και πολλές άλλες. Την πρώτη βέβαια θέση κατέχει το Περιβόλι της στο Άγιον Όρος, με τα τόσα ιερά εκτυπώματα. Φθάνει κανείς στο σημείο να πει πως ολόκληρη η Ελλάδα μοσχοβολάει κυριολεκτικά από την πνευματική ευωδία που αναδύεται από το πάνσεπτο πρόσωπο της Αειπαρθένου Μαρίας.

Δεύτερον. Η Θεοτόκος είναι παρούσα στη ζωή του Έλληνα και στην καθημερινότητά του. Το όνομά της είναι το γλυκό εντρύφημα στη γλώσσα του πιστού λαού μας. Κάποτε δεν υπήρχε Έλληνας Χριστιανός που να μην πρόφερε το όνομά της παρακλητικά και αγαπητικά. Παντού παρούσα, σε κάθε στιγμή του καθενός μας : στα τραγούδια, στα τραπέζια και στις χαρές, στα εύκολα και στα δύσκολα, στις ευχάριστες στιγμές και στα λυπηρά της παρούσης ζωής.

Είναι το αποκούμπι των ανθρώπων που ελπίζουν και προστρέχουν στη βοήθειά της.
Είναι η παρηγοριά του ξενιτεμένου.
Είναι το στήριγμα του κάθε πονεμένου.
Είναι η ελπίδα και η προστασία του κάθε ανθρώπου.
Είναι η μάνα του κόσμου.
Είναι η μητέρα του Κυρίου μας, αλλά και η δική μας μητέρα.

Γι’ αυτό και κάθε ορθόδοξη ψυχή επαναλαμβάνει μαζί με τον ιερό υμνογράφο: «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου».

Τραπέζι έχει ο Έλληνας; Θα έχει συνδαιτημόνα την Παναγία.
Στο γάμο και στη χαρά, Αυτή προΐσταται μαζί με τον Μονογενή της.
Στην εργασία και στην οικογένεια, Αυτή έχει τον πρώτο λόγο.
Στο ταξίδι, Αυτή συντροφεύει.
Στον πόνο και στην ξενιτιά, Αυτή παρηγορεί.
Στο θάνατο, Αυτή δίδει κουράγιο.

Γι’ αυτό και κάθε δάκρυ ο λαός μας το κάνει τραγούδι και προσευχή, ικεσία και παράκληση και μαζί με τον Θεόδωρο Λάσκαρη, τον Αυτοκράτορα της Νικαίας, τον ποιητή του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος, της λέγει : «Προς τίνα καταφύγω άλλην Αγνή; που προσδράμω λοιπόν και σωθήσομαι; που πορευθώ; ποίαν δε εφεύρω καταφυγήν; ποίαν θερμήν αντίληψιν; ποίον εν ταις θλίψεσι βοηθόν; Εις σε μόνην ελπίζω, εις σε μόνην καυχώμαι, και επί σε θαρρών κατέφυγον»4.

Τρίτον. Εμείς οι Έλληνες έχουμε και άλλους λόγους, οι οποίοι μας δένουν ιδιαίτερα με το πάνσεπτο πρόσωπό της. Η αγία της μορφή είναι συνυφασμένη με τους αγώνες του Έθνους μας, αλλά και με την εθνική μας ύπαρξη. Είναι η Υπέρμαχος Στρατηγός, που περιφέρεται παντού και κρατάει μακριά «της Ρωμιοσύνης τον εχθρό»5, όπως γράφει ο ποιητής μας Κωστής Παλαμάς. Αυτή προΐστατο στη ζωή της Βασιλίδος των πόλεων, αφού την λύτρωσε επανειλημμένως από τα στίφη των Αβάρων, των Αράβων και τόσων άλλων βαρβάρων.

Στα χρόνια, ακόμη, της σκλαβιάς και της τυραννίας, η Παναγία ήταν εκείνη που στάθηκε ως φοβερά προστασία και ακαταίσχυντος βοήθεια στο υπόδουλο Γένος μας. Γι’ αυτό και ο Γέρος του Μοριά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, βροντοφώναζε πως η Παναγία ήταν εκείνη που υπέγραψε την ελευθερία της πατρίδος μας.

Αλλά και στα νεότερα χρόνια δεν εγκατέλειψε το λαό και την κληρονομία της. Είναι θαυμαστές οι διηγήσεις των ανθρώπων εκείνων που την έβλεπαν στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Βορείου Ηπείρου να σκεπάζει με το μανδύα των δραστικοτάτων πρεσβειών της τα παιδιά της και να τους οδηγεί «από δόξης εις δόξαν». Γι αὐτό και η Εκκλησία μας πολύ σωστά και σοφά μετέφερε την εορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου στις 28 Οκτωβρίου : για να μας υπενθυμίζει πως

«Μητρός Θεού Σκέπη
Ελλάδα θειόφρονα καλύπτει»6.

Έτσι έζησε ο λαός μας : συντροφιά με την Παναγία. Γι’ αυτό και άντεξε στα χρόνια της σκλαβιάς αλλά και της κατοχής. Γράφει ένας Γάλλος περιηγητής : «Αυτός ο λαός άντεξε… γιατί αγαπά την Παναγία. Σε όλα τα σπίτια βλέπεις εικόνες, είναι η νοικοκυρά, η φρουρός του σπιτιού. Ο ίδιος διεπίστωσα με πόση φυσικότητα και συγκίνηση μιλούν στις οικογενειακές τους συζητήσεις για την Παναγία».

Γι’ αυτό και η σημερινή ημέρα, κατά την οποία αναδείχθηκε η μεγαλωσύνη και η ανδρεία των Ελλήνων, για πολλοστή φορά θα πρέπει να μας υπενθυμίσει πως χωρίς την παρουσία του Θεού δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα στη ζωή μας, και χωρίς τη βοήθεια της Παναγίας και την παρουσία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας θα αδυνατούμε να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας στο ιστορικό γίγνεσθαι, γιατί Ορθοδοξία και Ελληνισμός είναι άρρηκτα ενωμένα.

Απέναντι, λοιπόν, στην εθνική αμνησία που επικρατεί στις μέρες μας, προβάλλεται επιτακτική η ανάγκη να κάνουμε το δικό μας αυτοέλεγχο, να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να επαναλάβουμε το «ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ουδέ συνετηρήσαμεν»7. Κι όπως στο Έπος του 1940 οι πρόγονοί μας στάθηκαν αξιοπρεπείς και ευθυτενείς μπροστά στους ισχυρούς της γης που θέλησαν να υποτάξουν έθνη και λαούς, έτσι και σήμερα, ασυμβίβαστοι μπροστά στο νέο ευτελισμό του ανθρώπου και στα νέα ήθη που απειλητικά κατακλύουν τον τόπο μας, εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες, με οδοδείκτη το πατροπαράδοτο σέβας, να πορευθούμε και πάλι κάτω από τη σκέπη της Παναγίας και τη σκια της γαλανόλευκης σημαίας μας. Έτσι θα είμαστε όχι μόνο νικητές, αλλά και ελεύθεροι και θα απολαμβάνουμε τα αγαθά που χάρισε ο Θεός στην Πατρίδα και στο Γένος μας.

Χρόνια πολλά!

Η Παναγία να είναι σκέπη και βοήθεια για την Πατρίδα, για ολόκληρο τον κόσμο, αλλά και για όλους εμάς.

---

1. Συναξάριον Όρθρου 28ης Οκτωβρίου

2. Δοξαστικό Μικρού Εσπερινού 28ης Οκτωβρίου

3. Φώτης Κόντογλου, «Η Χαρά των Χριστιανών», Ελληνική Δημιουργία, τ.61, 1959

4. Ακολουθία Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος

5. Κωστή Παλαμά, «Η φλογέρα του Βασιλιά», Τυπογραφείο Εστία, Αθήνα 1910, πρβλ. σελ. 53

6. Στίχος Συναξαρίου Όρθρου 28ης Οκτωβρίου

7. Δαν. 3,5-7 (Προσευχή Αζαρίου και Ύμνος των Τριών Παίδων)

Δύο διαλέξεις για τον Αγ. Ιωάννη Βατάτζη Γ'

Καισαριανής Δανιήλ. Οι Διαθήκες του Θεού.

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανής Βύρωνος και Υμηττού κ.κ. ΔΑΝΙΗΛ, με θέμα : ΟΙ ΔΙΑΘΉΚΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Η ομιλία πραγματοποιήθηκε στον Ιερό ενοριακό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της Αγίας Φωτεινής Υμηττού την Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017 κατά την έναρξη λειτουργίας του σεμιναρίου οριοθέτησης της Ορθοδόξου Πίστεώς μας για το νέο ιεραποστολικό έτος 2017- 2018.
 

Μεγαλειώδης διαδήλωση χιλιάδων ατόμων, κατά των βιβλίων των Θρησκευτικών, στο Υπουργείο Παιδείας [23 Οκτωβρίου 2017]

Μεγαλειώδης διαδήλωση χιλιάδων ατόμων -η μεγαλύτερη που έχει διεξαχθεί μέχρι σήμερα στο Μαρούσι- που διοργάνωσαν με επιτυχία η Εστία Πατερικών Μελετών, η Ενωμένη Ρωμηοσύνη, η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων και η Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων, με βασικό αίτημα την κατάργηση των βιβλίων των Θρησκευτικών, που μετατρέπουν το μάθημα των Θρησκευτικών από μάθημα ομολογιακό, σε απλή Θρησκειολογία, ξεκίνησε από το Δημαρχείο του  Αμαρουσίου στις 5μ.μ. προς το Υπουργείο Παιδείας. Συμμετείχαν πλήθος φορέων και οργανώσεων που διαδήλωσαν ειρηνικά, αλλά και σθεναρά, υπέρ της καταργήσεως των εκτρωματικών βιβλίων Θρησκευτικών όλων των βαθμίδων του Ελληνικού Σχολείου, που επέβελε  το Υπουργείο Παιδείας, χωρίς να προϋπάρξει διάλογος για την συγγραφή τους με την εκπαιδευτική κοινότητα και κυρίως με την Εκκλησία. (Ψήφισμα, βίντεο, φωτογραφίες)

Η αρχαιοπρεπής Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου στον Ιερό Ναό της Αγίας Φωτεινής Υμηττού

Με λαμπρότητα και κατάνυξη και παρουσία πλήθους ευσεβών χριστιανών τελέσθηκε την Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017 στον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και Αγίας Φωτεινής Υμηττού η αρχαιοπρεπής Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου πρώτου Επισκόπου Ιεροσολύμων. Η Θεία Λειτουργία τελέσθηκε σε ειδικό διαμορφωμένο χώρα έξωθεν του Ιερού Βήματος, στην σολέα του Ναού δια να βλέπουν οι πιστοί τα τελούμενα, όπως ακριβώς συνέβαινε και την εποχή των πρώτων χριστιανών. Της Θείας Λειτουργία προεξήρχε και κήρυξε τον Θείο λόγο ο προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αρχιμανδρίτης π. Νικόδημος Σιδέρης συλλειτουργούντος του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γερασίμου Μπιλιλή. Η Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου έχει καθιερωθεί να τελείται στον Ιερό Ναό κάθε χρόνο, την ποιο κοντινή Κυριακή από την μνήμη του Αγίου.

Ευλογείτε και μη καταράσθε

Άγιος Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης

Με ρώτησε κάποιος: “Αυτό που ψάλουμε την Μεγάλη Σαρακοστή, το “Πρόσθες αυτοίς κακά, Κύριε, τους ενδόξοις της γής” (2), γιατί το λέμε, αφού είναι κατάρα;” “Όταν κάνουν επιδρομή οι βάρβαροι, του είπα, και πάνε να καταστρέψουν στα καλά καθούμενα έναν λαό και ο λαός προσεύχεται να τους βρουν κακά, δηλαδή να σπάσουν τα αμάξια τους, και τα άλογά τους να πάθουν κάτι, για να εμποδισθούν, καλό είναι ή κακό; Αυτό εννοεί, να τους έρθουν εμπόδια. Δεν είναι ότι καταριούνται”.

– Γέροντα, πότε πιάνει η κατάρα;

– Η κατάρα πιάνει, όταν υπάρχη στην μέση αδικία. Αν λ.χ. κάποια κοροϊδέψη μια πονεμένη ή της κάνη ένα κακό και η πονεμένη την καταρασθή, πάει, χάνεται το σόι της. Όταν δηλαδή κάνω κακό σε κάποιον και εκείνος με καταριέται, πιάνουν οι κατάρες του. Επιτρέπει ο Θεός και πιάνουν, όπως επιτρέπει λ.χ. να σκοτώση ένας κάποιον άλλον. Όταν όμως δεν υπάρχη αδικία, τότε η κατάρα γυρνά πίσω σ’ αυτόν που την έδωσε.

– Και πώς απαλλάσσεται κανείς από την κατάρα;

– Με την μετάνοια και την εξομολόγηση. Έχω υπ’ όψιν μου πολλές περιπτώσεις, άνθρωποι που ταλαιπωρήθηκαν από κατάρα, όταν το κατάλαβαν ότι τους καταράσθηκαν, γιατί είχαν φταίξει, μετάνοιωσαν, εξομολογήθηκαν και τακτοποιήθηκαν. Αν αυτός που έφταιξε πη: “Θεέ μου, έκανα αυτό και αυτό, συγχώρεσέ με…” και εξομολογηθή με πόνο και ειλικρίνεια, τότε ο Θεός θα τον συγχωρήση, Θεός είναι.

– Και τιμωρείται μόνον αυτός που δέχεται την κατάρα ή και αυτός που την δίνει;

– Αυτός που δέχεται την κατάρα, βασανίζεται σ’ αυτήν την ζωή. Αυτός όμως που καταράσθηκε, βασανίζεται και σ’ αυτήν την ζωή, και στην άλλη, γιατί ως εγκληματίας θα τιμωρηθή εκεί από τον Θεό, αν δεν μετανοήση και εξομολογηθή. Γιατί, εντάξει, μπορεί κάποιος να σε πείραξε, εσύ όμως με την κατάρα που δίνεις, είναι σαν να παίρνης το πιστόλι και να τον σκοτώνης. Με ποιο δικαίωμα το κάνεις αυτό; Ό, τι και αν σου έκανε ο άλλος, δεν έχεις δικαίωμα να τον σκοτώσης. Για να καταρασθή κανείς, σημαίνει ότι έχει κακία. Κατάρα δίνει κανείς, όταν το λέη με πάθος, με αγανάκτηση.

Η κατάρα, όταν προέρχεται από άνθρωπο που έχει δίκαιο, έχει μεγάλη ισχύ, ιδίως η κατάρα της χήρας. Θυμάμαι, μια γριά είχε ένα αλογάκι και το έβαζε στην άκρη του δάσους να βοσκήση. Επειδή ήταν λίγο ζόρικο, είχε βρει ένα γερό σχοινί και το έδενε. Μια φορά πήγαν στο δάσος τρεις γυναίκες να κόψουν ξύλα. Η μια ήταν πλούσια, η άλλη χήρα και η άλλη ήταν ορφανή και πολύ φτωχιά. Είδαν το άλογο που ήταν δεμένο με το σχοινί και βοσκούσε και είπαν: “Δεν παίρνουμε το σχοινί να δέσουμε τα ξύλα;” Το έκοψαν στα τρία και πήρε η καθεμιά από ένα κομμάτι να δέσουν τα δεμάτια τους. Επόμενο ήταν να φύγη το άλογο. Όταν ήρθε η γριά και δεν βρήκε το ζώο, αγανάκτησε. Άρχισε να το ψάχνη παντού, παιδεύτηκε πολύ να το βρη. Τελικά, όταν το βρήκε, είπε αγανακτισμένη: “Με το ίδιο το σχοινί να την κουβαλήσουν αυτήν που το πήρε”. Μια μέρα, ο αδελφός της πλούσιας έκανε αστεία με ένα όπλο νομίζοντας πως είναι άδειο -ήταν από αυτά που είχαν αφήσει οι Ιταλοί- και χτύπησε την αδελφή του στον λαιμό. Έπρεπε να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο και χρειάσθηκε σχοινί, για να την δέσουν επάνω σε μια ξύλινη σκάλα. Εκείνη την ώρα βρέθηκε το ένα κομμάτι σχοινί, το κλεμμένο, αλλά δεν έφθανε. Έφεραν και οι δύο άλλες γειτόνισσες τα δικά τους κλεμμένα κομμάτια και την έδεσαν στην σκάλα και την μετέφεραν στο νοσοκομείο. Έτσι πραγματοποιήθηκε η κατάρα της γριάς, “Με το ίδιο σχοινί να την κουβαλήσουν”. Και τελικά πέθανε η καημένη, ο Θεός να την αναπαύση. Βλέπετε, έπιασε η κατάρα στην πλούσια, που δεν είχε οικονομική ανάγκη. Οι άλλες είχαν την φτώχεια τους, είχαν κάποια ελαφρυντικά.

1) Βλ. Ρωμ. 12, 14
2) Ησ. 26, 15

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α΄ – ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ)

Αποστολικό ανάγνωσμα Κυριακή 22-10-2017

ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Α´ 11 - 19

¹¹ Γνωρίζω δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ’ ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· ¹² οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτό, οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ. ¹³ Ἠκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ, ὅτι καθ’ ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτήν, ¹⁴ καὶ προέκοπτον ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ ὑπὲρ πολλοὺς συνηλικιώτας ἐν τῷ γένει μου, περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων. ¹⁵ Ὅτε δὲ εὐδόκησεν ὁ Θεὸς ὁ ἀφορίσας με ἐκ κοιλίας μητρός μου καὶ καλέσας διὰ τῆς χάριτος αὐτοῦ ¹⁶ ἀποκαλύψαι τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐν ἐμοὶ, ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτὸν ἐν τοῖς ἔθνεσιν, εὐθέως οὐ προσανεθέμην σαρκὶ καὶ αἵματι, ¹⁷ οὐδὲ ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα πρὸς τοὺς πρὸ ἐμοῦ ἀποστόλους, ἀλλὰ ἀπῆλθον εἰς Ἀραβίαν, καὶ πάλιν ὑπέστρεψα εἰς Δαμασκόν. ¹⁸ Ἔπειτα μετὰ ἔτη τρία ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα ἱστορῆσαι Πέτρον, καὶ ἐπέμεινα πρὸς αὐτὸν ἡμέρας δεκαπέντε· ¹⁹ ἕτερον δὲ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μὴ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου.

Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα

ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Α´ 11 - 19

¹¹ Σας καθιστώ δε γνωστόν, αδελφοί, ότι το Ευαγγέλιον, το οποίον εγώ εκήρυξα εις σας δεν είναι έργον ανθρώπου και δεν εκφράζει σκέψεις ανθρώπων. ¹² Διότι εγώ-όπως άλλωστε και οι άλλοι Απόστολοι-δεν έχω παραλάβει αυτό από άνθρωπον ούτε το εδιδάχθην από άνθρωπον, αλλά το παρέλαβα κατ' ευθείαν δι' αποκαλύψεων, τας οποίας ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός μου εφανέρωσε. ¹³ Βεβαίως και σεις οι ίδιοι έχετε πληροφορηθή την ζωήν και συμπεριφοράν που είχα, όταν έμενα πιστός εις την θρησκείαν των Εβραίων και ακολουθούσα όσα ο Ιουδαϊσμός εδίδασκε. Εχετε δηλαδή πληροφορηθή ότι, επηρεασμένος βαθύτατα από τας παλαιάς διδασκαλίας του Νομου και τα έθιμα των Ιουδαίων, κατεδίωκα με πολύν φανατισμόν και σκληρότητα την Εκκλησίαν του Χριστού και προσπαθούσα να την ερημώσω και αφανίσω. ¹⁴ Χαρις δε στον φανατισμόν μου αυτόν προώδευα στον Ιουδαϊσμόν παραπάνω από πολλούς ομοεθνείς συνομήλικάς μου, διότι εδείκνυα περισσότερον από αυτούς ζήλον δια τας πατροπαραδότους παραδόσεις μας. ¹⁵ Οταν δε ευδόκησεν ο πανάγαθος Θεός, ο οποίος με είχε ξεχωρίσει και προορίσει από την κοιλίαν ακόμη της μητρός μου, και με εκάλεσε δια της χάριτος του ¹⁶ να αποκαλύψη εις την καρδίαν και την ψυχήν μου τον Υιόν αυτού, δια να τον κηρύττω ως Σωτήρα εις τα έθνη, αμέσως δεν εζήτησα από κανένα άνθρωπον συμβουλήν και καθοδήγησιν δια την μεγάλην αυτήν κλήσιν. ¹⁷ Ούτε ανέβηκα εις τα Ιεροσόλυμα, δια να συναντήσω και συμβουλευθώ τους Αποστόλους, που είχαν κληθή προ εμού στο αποστολικόν έργον, αλλ' ανεχώρησα εις τα μέρη της Αραβίας και πάλιν επέστρεψα εις Δαμασκόν. ¹⁸ Επειτα, τρία έτη μετά την ημέραν που εκλήθην από τον Χριστόν, ανέβηκα εις τα Ιεροσόλυμα, δια να συναντήσω και γνωρίσω προσωπικώς τον Πετρον και έμεινα κοντά του δεκαπέντε μόνον ημέρας. ¹⁹ Αλλον δε από τους Αποστόλους δεν είδα, παρά μόνον τον Ιάκωβον, τον αδελφόν του Κυρίου.