Θεοδώρα: Η Αγία της Άρτας

Η Οσία Θεοδώρα υπήρξε γόνος της μεγάλης και επιφανούς βυζαντινής οικογένειας των Πετραλειφών. Πατέρας της ήταν ο Ιωάννης Πετραλείφας, που κατείχε τον τίτλο του σεβαστοκράτορα και ήταν διοικητής της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Στα χρόνια αυτά -περί το 1210- γεννήθηκε και η Θεοδώρα. 

Από τα παιδικά της χρόνια ανατράφηκε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» από τους γονείς της, οι οποίοι με την Ορθόδοξη πίστη τους, το ταπεινό τους φρόνημα και τη μεγάλη φιλανθρωπία τους αποτέλεσαν για τη Θεοδώρα παράδειγμα προς μίμηση.

Ο πατέρας της πέθανε γρήγορα αφήνοντάς τη σε μικρή ηλικία. Την προστασία της ανέλαβε ο δούκας της Ηπείρου Θεόδωρος, ο οποίος στο μεταξύ είχε καταλάβει τη Θεσσαλονίκη και επέκτεινε το κράτος του. Πολεμώντας τους Βουλγάρους, νικήθηκε και τυφλώθηκε από τον βασιλιά τους, Ασάν. Εκείνος, κάλεσε από τον Μοριά τον νεαρό Μιχαήλ (ανιψιό του Θεόδωρου) ως νόμιμο διάδοχο, για να αναλάβει τη διοίκηση του κράτους που του άφησε ο πατέρας του, Μιχαήλ Α’ Άγγελος Κομνηνός.

Ο Μιχαήλ, πηγαίνοντας για την Άρτα, πέρασε από τα Σέρβια της Κοζάνης, που ήταν τότε ισχυρό φρούριο και σημαντική στρατηγική θέση. Εκεί είδε τη νεαρή Θεοδώρα, εντυπωσιάστηκε από την ωραιότητα του σώματός της και την ευγένεια της ψυχής και θέλησε να την παντρευτεί. Έτσι οι δύο νέοι τέλεσαν τον γάμο τους με κάθε μεγαλοπρέπεια στα Σέρβια περί το 1230. Μετά από λίγο καιρό, με λαμπρή και μεγάλη συνοδεία πήγαν στην Άρτα, την οποία ο Μιχαήλ έκανε πρωτεύουσα του κράτους του και την οχύρωσε.

Στην Άρτα

Μια νέα ζωή και νέα πορεία ξεκίνησε για το νεαρό ζευγάρι στην Άρτα. Ο μεν Μιχαήλ, ισχυρή προσωπικότητα, πνεύμα ανήσυχο και φιλόδοξο, άρχισε να φροντίζει για την εδραίωση και εξάπλωση του κράτους του. Η δε νεαρή Θεοδώρα αναδείχθηκε πρώτη κυρία του Δεσποτάτου της Ηπείρου. 

Στη μεγάλη όμως και ένδοξη αυτή θέση, όπως μας λέγει ο βιογράφος της, μοναχός Ιώβ, «ου παρεσύρη τη δόξη, ουχ εάλω τη νεότητι, ούτε μην προς τρυφάς οίδε κατασπαταλάν, αλλ’ ουδέ τω της αρχής όγκω επήρθη. Τω Θεώ δε μάλλον έγνω προσκείσθαι και αρετής επιμελείσθαι, σωφρόνως ζήσαι, ταπεινοφροσύνην ασπαζομένη, αοργησίαν, αγάπην, πραότητα, συμπάθειάν τε και ελεημοσύνην, ως άλλος, ουδείς κατορθούσα και τον Θεόν ολοψύχως διά παντός θεραπεύουσα».

Οι ευτυχισμένες, όμως στιγμές του ζευγαριού έμελλαν να είναι λίγες. Ο Μιχαήλ παρασύρθηκε στην πορνεία και την ακολασία από την αρχόντισσα της Άρτας που ονομαζόταν Γαγγρινή. Η Θεοδώρα, «τούτοις γενναία τοις δεινοίς εμπεσούσα, ουκ εσαλεύθη όλως τον λογισμόν, ουδέ παρεκτράπη της αγαθής πολιτείας. Αλλ’ όλη ως αδάμας ην καρτερούσα και τον Θεόν θεραπεύουσα». Χωρίς καμιά βοήθεια, η Θεοδώρα εγκατέλειψε τα ανάκτορα. 

Πέντε χρόνια μαζί με το πρωτότοκο παιδί της, τον Νικηφόρο (τον γέννησε στην εξορία), ταλαιπωρήθηκε στο κρύο και τους καύσωνες, στην πείνα και τη δίψα. Άγνωστη, πικραμένη και κακοντυμένη, περνούσε λόφους και γκρεμούς, αποφεύγοντας τη μανία του άνδρα της. Παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, ποτέ δεν εκφράστηκε με μίσος και κακία για κανέναν. 

Αντίθετα, προσευχόταν και στήριζε όλες της τις ελπίδες στον Θεό. Στη δοκιμασία της αυτή βρήκε λίγη παρηγοριά κοντά στον ιερέα της Πρένιστας. Μια μέρα, που μάζευε λάχανα για να φάει αυτή και το μικρό της παιδί, τη συνάντησε ο ιερέας και αφού επέμεινε πολύ να μάθει ποια είναι, του φανερώθηκε και έτσι για λίγο διάστημα βρήκε προστασία στο σπίτι του.

Η αλήθεια δεν άργησε να φανεί. Οι ευγενείς άρχοντες της Άρτας, αγανακτισμένοι από την έκλυτη ζωή του δούκα και την αλαζονεία της πόρνης Γαγγρινής, την έδιωξαν από τα ανάκτορα. Ο Μιχαήλ, δε, «εν τω νω γενόμενος ενεσείσθη, την μακαρίαν αύθις ηγάγετο». Κάποια στιγμή, αποφάσισε να επανέλθει στην προηγούμενη ζωή του, αποστράφηκε πλέον την αμαρτία και, αφού έστειλε έμπιστους ανθρώπους να βρουν τη νόμιμη γυναίκα του, την υποδέχθηκε στα ανάκτορα και στη ζωή του με λαμπρότητα, μετάνοια και αγάπη.
Νέα ζωή ξανάρχισε, με έργα μετάνοιας για τον Μιχαήλ και με απόφαση αγιότητας και για τους δύο. Η πόλη λαμπρύνθηκε με έργα πίστης, ναούς και μοναστήρια, και έργα φιλανθρωπίας για τον αγαπητό λαό της Θεοδώρας. Άλλα τέσσερα παιδιά ήρθαν στη ζωή, ο Ιωάννης, ο Δημήτριος (Μιχαήλ), η Ελένη και η Άννα. Όλη η ζωή κυλούσε μέσα στη χάρη του Θεού.

Όταν αργότερα, μετά από περίπου σαράντα χρόνια έγγαμου βίου, ο δεσπότης Μιχαήλ ο Β’, «καλώς και θεοφιλώς βιώσας», εκοιμήθη εν Κυρίω, «η Θεοδώρα το των μοναχών και αυτή περιβάλλεται σχήμα. Και χρόνοις επιβιούσα, τον ναόν μεν παντοίως κατεκόσμει και αναθήμασι και σκεύεσι και πέπλοις κατεκάλλυνε». Δέκα περίπου χρόνια έζησε ως μοναχή στη Μονή του Αγίου Γεωργίου, που κατά την παράδοση ίδρυσε η ίδια. Εκεί δόθηκε ακόμη πιο πολύ, «ψυχή τε και σώματι», Σε Αυτόν που από μικρή αγάπησε με όλη της την καρδιά.

Γι’ αυτό το διάστημα της ζωής της, γράφει ακόμη ο βιογράφος της, μοναχός Ιώβ, τα εξής: «Προσετίθει δε και τω βίω, τοις πόνοις εαυτήν εκγυμνάζουσα και τον των αρετών καρπόν επαύξουσα, αγρυπνίαις και στάσεσι παννύχοις σχολάζουσα, ψαλμοίς και ύμνοις προσομιλούσα, το σώμα νηστείαις κατατήκουσα και πάσαις ταις αδελφαίς αρραθύμως δουλεύουσα, αδικουμένων προϊσταμένη, ορφανών και χηρών αντιλαμβανομένη, πτωχοίς επικυρούσα, θλιβομένους παραμυθουμένη και πάσι γενομένη τα πάντα εν ταπεινώσει καρδίας».

Όταν έφθασε η τελευταία της ώρα επί της Γης, αφού για τελευταία φορά συμβούλεψε τις αδελφές για το πώς πρέπει να ζουν και να αγωνίζονται «εν αγίω πνεύματι» «χαίρουσα, το πνεύμα εις χείρας Θεού παρέθετο» πιθανόν κατά το 1280, σε ηλικία περίπου εβδομήντα ετών. Ετάφη στον νάρθηκα του Ναού του Αγίου Γεωργίου (σήμερα Αγίας Θεοδώρας), όπου μέχρι σήμερα βρίσκεται ο σεπτός της τάφος.

Πολλά τα θαύματα της Αγίας από τότε μέχρι σήμερα και μεγάλη η δόξα της «επί γης και εν ουρανώ». Δεν έπαψε ούτε μία στιγμή να προσφέρει τη βοήθειά της με κάθε τρόπο στον αγαπητό της λαό, που ήταν και πνευματικά της παιδιά.

Χρονικό Ανακομιδής των ιερών λειψάνων

Επειδή πολλοί αμφισβητούσαν την ύπαρξη των λειψάνων της Αγίας Θεοδώρας και υποστήριζαν ότι κλάπηκαν από τους Φράγκους (όπως συνέβη με πολλά ιερά λείψανα), ο τότε Μητροπολίτης Άρτης, Σεραφείμ ο Βυζάντιος, έδωσε εντολή να ανοιχθεί ο τάφος της. 

Έτσι, στις 20 Μαρτίου 1873, ημέρα Τρίτη και ώρα 1.30 πρωινή, αφού έψαλαν την παράκληση της Αγίας ο ιερός κλήρος, ο ευσεβής λαός, οι επίτροποι του ναού, οι πρόκριτοι της Άρτας και οι πρόξενοι της Ρωσίας και της ελεύθερης Ελλάδας, με επικεφαλής τον Αρχιμανδρίτη Στέφανο Κλεόμβροτο (ο Μητροπολίτης Σεραφείμ απουσίαζε στην Κωνσταντινούπολη), άνοιξαν τον τάφο και με πολλή ευλάβεια συνέλεξαν τα ιερά και ευωδιάζοντα λείψανα της Αγίας. Αφού τα τοποθέτησαν σε ξύλινη λάρνακα, τα άφησαν για προσκύνημα στην ωραία πύλη του ναού και συνέχισαν ολονύκτια αγρυπνία προς τιμήν της Αγίας και δοξολογία για τη μεγάλη δωρεά των λειψάνων της. 

Τα σεπτά λείψανα της Αγίας ανεδείχθησαν σε πηγή πολλών και μεγίστων θαυμάτων μέχρι σήμερα.

Η λαμπρότερη ημέρα της πόλης της Άρτας είναι η γιορτή της Αγίας Θεοδώρας, η 11η Μαρτίου. Την Κυριακή μετά των Αγίων Πάντων εορτάζει κατά παράδοση η μνήμη της Ανακομιδής των Λειψάνων της Αγίας. Όλοι οι Αρτινοί, αλλά και πολλοί Ηπειρώτες και Ακαρνάνες κατακλύζουν τον ναό και την πόλη για να προσκυνήσουν. Κεντρικό σημείο του εορτασμού αποτελεί η λιτάνευση των ιερών λειψάνων και της εικόνας της Αγίας.

Θεοδώρα: Η Αγία της Άρτας

Η Οσία Θεοδώρα υπήρξε γόνος της μεγάλης και επιφανούς βυζαντινής οικογένειας των Πετραλειφών. Πατέρας της ήταν ο Ιωάννης Πετραλείφας, που κατείχε τον τίτλο του σεβαστοκράτορα και ήταν διοικητής της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Στα χρόνια αυτά -περί το 1210- γεννήθηκε και η Θεοδώρα. 

Από τα παιδικά της χρόνια ανατράφηκε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» από τους γονείς της, οι οποίοι με την Ορθόδοξη πίστη τους, το ταπεινό τους φρόνημα και τη μεγάλη φιλανθρωπία τους αποτέλεσαν για τη Θεοδώρα παράδειγμα προς μίμηση.

Ο πατέρας της πέθανε γρήγορα αφήνοντάς τη σε μικρή ηλικία. Την προστασία της ανέλαβε ο δούκας της Ηπείρου Θεόδωρος, ο οποίος στο μεταξύ είχε καταλάβει τη Θεσσαλονίκη και επέκτεινε το κράτος του. Πολεμώντας τους Βουλγάρους, νικήθηκε και τυφλώθηκε από τον βασιλιά τους, Ασάν. Εκείνος, κάλεσε από τον Μοριά τον νεαρό Μιχαήλ (ανιψιό του Θεόδωρου) ως νόμιμο διάδοχο, για να αναλάβει τη διοίκηση του κράτους που του άφησε ο πατέρας του, Μιχαήλ Α’ Άγγελος Κομνηνός.

Ο Μιχαήλ, πηγαίνοντας για την Άρτα, πέρασε από τα Σέρβια της Κοζάνης, που ήταν τότε ισχυρό φρούριο και σημαντική στρατηγική θέση. Εκεί είδε τη νεαρή Θεοδώρα, εντυπωσιάστηκε από την ωραιότητα του σώματός της και την ευγένεια της ψυχής και θέλησε να την παντρευτεί. Έτσι οι δύο νέοι τέλεσαν τον γάμο τους με κάθε μεγαλοπρέπεια στα Σέρβια περί το 1230. Μετά από λίγο καιρό, με λαμπρή και μεγάλη συνοδεία πήγαν στην Άρτα, την οποία ο Μιχαήλ έκανε πρωτεύουσα του κράτους του και την οχύρωσε.

Στην Άρτα

Μια νέα ζωή και νέα πορεία ξεκίνησε για το νεαρό ζευγάρι στην Άρτα. Ο μεν Μιχαήλ, ισχυρή προσωπικότητα, πνεύμα ανήσυχο και φιλόδοξο, άρχισε να φροντίζει για την εδραίωση και εξάπλωση του κράτους του. Η δε νεαρή Θεοδώρα αναδείχθηκε πρώτη κυρία του Δεσποτάτου της Ηπείρου. 

Στη μεγάλη όμως και ένδοξη αυτή θέση, όπως μας λέγει ο βιογράφος της, μοναχός Ιώβ, «ου παρεσύρη τη δόξη, ουχ εάλω τη νεότητι, ούτε μην προς τρυφάς οίδε κατασπαταλάν, αλλ’ ουδέ τω της αρχής όγκω επήρθη. Τω Θεώ δε μάλλον έγνω προσκείσθαι και αρετής επιμελείσθαι, σωφρόνως ζήσαι, ταπεινοφροσύνην ασπαζομένη, αοργησίαν, αγάπην, πραότητα, συμπάθειάν τε και ελεημοσύνην, ως άλλος, ουδείς κατορθούσα και τον Θεόν ολοψύχως διά παντός θεραπεύουσα».

Οι ευτυχισμένες, όμως στιγμές του ζευγαριού έμελλαν να είναι λίγες. Ο Μιχαήλ παρασύρθηκε στην πορνεία και την ακολασία από την αρχόντισσα της Άρτας που ονομαζόταν Γαγγρινή. Η Θεοδώρα, «τούτοις γενναία τοις δεινοίς εμπεσούσα, ουκ εσαλεύθη όλως τον λογισμόν, ουδέ παρεκτράπη της αγαθής πολιτείας. Αλλ’ όλη ως αδάμας ην καρτερούσα και τον Θεόν θεραπεύουσα». Χωρίς καμιά βοήθεια, η Θεοδώρα εγκατέλειψε τα ανάκτορα. 

Πέντε χρόνια μαζί με το πρωτότοκο παιδί της, τον Νικηφόρο (τον γέννησε στην εξορία), ταλαιπωρήθηκε στο κρύο και τους καύσωνες, στην πείνα και τη δίψα. Άγνωστη, πικραμένη και κακοντυμένη, περνούσε λόφους και γκρεμούς, αποφεύγοντας τη μανία του άνδρα της. Παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, ποτέ δεν εκφράστηκε με μίσος και κακία για κανέναν. 

Αντίθετα, προσευχόταν και στήριζε όλες της τις ελπίδες στον Θεό. Στη δοκιμασία της αυτή βρήκε λίγη παρηγοριά κοντά στον ιερέα της Πρένιστας. Μια μέρα, που μάζευε λάχανα για να φάει αυτή και το μικρό της παιδί, τη συνάντησε ο ιερέας και αφού επέμεινε πολύ να μάθει ποια είναι, του φανερώθηκε και έτσι για λίγο διάστημα βρήκε προστασία στο σπίτι του.

Η αλήθεια δεν άργησε να φανεί. Οι ευγενείς άρχοντες της Άρτας, αγανακτισμένοι από την έκλυτη ζωή του δούκα και την αλαζονεία της πόρνης Γαγγρινής, την έδιωξαν από τα ανάκτορα. Ο Μιχαήλ, δε, «εν τω νω γενόμενος ενεσείσθη, την μακαρίαν αύθις ηγάγετο». Κάποια στιγμή, αποφάσισε να επανέλθει στην προηγούμενη ζωή του, αποστράφηκε πλέον την αμαρτία και, αφού έστειλε έμπιστους ανθρώπους να βρουν τη νόμιμη γυναίκα του, την υποδέχθηκε στα ανάκτορα και στη ζωή του με λαμπρότητα, μετάνοια και αγάπη.
Νέα ζωή ξανάρχισε, με έργα μετάνοιας για τον Μιχαήλ και με απόφαση αγιότητας και για τους δύο. Η πόλη λαμπρύνθηκε με έργα πίστης, ναούς και μοναστήρια, και έργα φιλανθρωπίας για τον αγαπητό λαό της Θεοδώρας. Άλλα τέσσερα παιδιά ήρθαν στη ζωή, ο Ιωάννης, ο Δημήτριος (Μιχαήλ), η Ελένη και η Άννα. Όλη η ζωή κυλούσε μέσα στη χάρη του Θεού.

Όταν αργότερα, μετά από περίπου σαράντα χρόνια έγγαμου βίου, ο δεσπότης Μιχαήλ ο Β’, «καλώς και θεοφιλώς βιώσας», εκοιμήθη εν Κυρίω, «η Θεοδώρα το των μοναχών και αυτή περιβάλλεται σχήμα. Και χρόνοις επιβιούσα, τον ναόν μεν παντοίως κατεκόσμει και αναθήμασι και σκεύεσι και πέπλοις κατεκάλλυνε». Δέκα περίπου χρόνια έζησε ως μοναχή στη Μονή του Αγίου Γεωργίου, που κατά την παράδοση ίδρυσε η ίδια. Εκεί δόθηκε ακόμη πιο πολύ, «ψυχή τε και σώματι», Σε Αυτόν που από μικρή αγάπησε με όλη της την καρδιά.

Γι’ αυτό το διάστημα της ζωής της, γράφει ακόμη ο βιογράφος της, μοναχός Ιώβ, τα εξής: «Προσετίθει δε και τω βίω, τοις πόνοις εαυτήν εκγυμνάζουσα και τον των αρετών καρπόν επαύξουσα, αγρυπνίαις και στάσεσι παννύχοις σχολάζουσα, ψαλμοίς και ύμνοις προσομιλούσα, το σώμα νηστείαις κατατήκουσα και πάσαις ταις αδελφαίς αρραθύμως δουλεύουσα, αδικουμένων προϊσταμένη, ορφανών και χηρών αντιλαμβανομένη, πτωχοίς επικυρούσα, θλιβομένους παραμυθουμένη και πάσι γενομένη τα πάντα εν ταπεινώσει καρδίας».

Όταν έφθασε η τελευταία της ώρα επί της Γης, αφού για τελευταία φορά συμβούλεψε τις αδελφές για το πώς πρέπει να ζουν και να αγωνίζονται «εν αγίω πνεύματι» «χαίρουσα, το πνεύμα εις χείρας Θεού παρέθετο» πιθανόν κατά το 1280, σε ηλικία περίπου εβδομήντα ετών. Ετάφη στον νάρθηκα του Ναού του Αγίου Γεωργίου (σήμερα Αγίας Θεοδώρας), όπου μέχρι σήμερα βρίσκεται ο σεπτός της τάφος.

Πολλά τα θαύματα της Αγίας από τότε μέχρι σήμερα και μεγάλη η δόξα της «επί γης και εν ουρανώ». Δεν έπαψε ούτε μία στιγμή να προσφέρει τη βοήθειά της με κάθε τρόπο στον αγαπητό της λαό, που ήταν και πνευματικά της παιδιά.

Χρονικό Ανακομιδής των ιερών λειψάνων

Επειδή πολλοί αμφισβητούσαν την ύπαρξη των λειψάνων της Αγίας Θεοδώρας και υποστήριζαν ότι κλάπηκαν από τους Φράγκους (όπως συνέβη με πολλά ιερά λείψανα), ο τότε Μητροπολίτης Άρτης, Σεραφείμ ο Βυζάντιος, έδωσε εντολή να ανοιχθεί ο τάφος της. 

Έτσι, στις 20 Μαρτίου 1873, ημέρα Τρίτη και ώρα 1.30 πρωινή, αφού έψαλαν την παράκληση της Αγίας ο ιερός κλήρος, ο ευσεβής λαός, οι επίτροποι του ναού, οι πρόκριτοι της Άρτας και οι πρόξενοι της Ρωσίας και της ελεύθερης Ελλάδας, με επικεφαλής τον Αρχιμανδρίτη Στέφανο Κλεόμβροτο (ο Μητροπολίτης Σεραφείμ απουσίαζε στην Κωνσταντινούπολη), άνοιξαν τον τάφο και με πολλή ευλάβεια συνέλεξαν τα ιερά και ευωδιάζοντα λείψανα της Αγίας. Αφού τα τοποθέτησαν σε ξύλινη λάρνακα, τα άφησαν για προσκύνημα στην ωραία πύλη του ναού και συνέχισαν ολονύκτια αγρυπνία προς τιμήν της Αγίας και δοξολογία για τη μεγάλη δωρεά των λειψάνων της. 

Τα σεπτά λείψανα της Αγίας ανεδείχθησαν σε πηγή πολλών και μεγίστων θαυμάτων μέχρι σήμερα.

Η λαμπρότερη ημέρα της πόλης της Άρτας είναι η γιορτή της Αγίας Θεοδώρας, η 11η Μαρτίου. Την Κυριακή μετά των Αγίων Πάντων εορτάζει κατά παράδοση η μνήμη της Ανακομιδής των Λειψάνων της Αγίας. Όλοι οι Αρτινοί, αλλά και πολλοί Ηπειρώτες και Ακαρνάνες κατακλύζουν τον ναό και την πόλη για να προσκυνήσουν. Κεντρικό σημείο του εορτασμού αποτελεί η λιτάνευση των ιερών λειψάνων και της εικόνας της Αγίας.

ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ: ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ, Ι.ΚΕΛΛΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΠΑΤΜΩ, ΚΑΡΥΕΣ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ:

1) Έχασα τα πάντα εκτός από εκείνα που έδωσα. 

2)Τίποτα δεν είναι δικό μου, όταν είναι μόνο για τον εαυτό μου.

3) Τα χέρια του κουλού είναι καλύτερα από τα χέρια του τσιγκούνη. 

4) Θέλεις να γίνεις φτωχός και εσύ και εγώ; Θησαύριζε!

5)Θέλεις να γίνεις φτωχός; Να κλέβεις και να δουλεύεις Κυριακές. 

6) Θέλεις να έχεις αφθονία; Σκόρπιζε!

7)Θέλεις να γίνεις ζητιάνος; Αποθήκευε! Θέλεις να πεθάνεις από την πείνα; Κλείσε τα μάτια σου και τα αυτιά σου στον ανθρώπινο πόνο και στην ανθρώπινη δυστυχία! 

9)Χαρά στα μάτια που δακρύζουν για κάποιον άλλο που πονά, γιατί τα μάτια αυτά θα ειδούνε του παραδείσου τα καλά!

10) Χαρά στα χέρια όπου ντύνουν μικρά παιδιά και ορφανά, γιατί τα χέρια αυτά θα γίνουν φτερά για να πετούν ψηλά!!

11) Χαρά στο στόμα όπου λέγει λόγια παρήγορα γλυκά, γιατί το στόμα αυτό θα ψάλει με τους αγγέλους ωσαννά!! 

12) Χαρά στο σπίτι όπου ανοίγει την πόρτα στον περαστικό, γιατί η πόρτα αυτή ανοίγει στην Παναγιά και στον Χριστό!! 

13) Γεννηθήκαμε και υπάρχουμε στον πλανήτη αυτό της Γης για να δοξάζουμε τον Θεό και να προσφέρουμε Αγάπη και Χαρά στους άλλους!!

14) Η μεγαλύτερη χαρά που στη ζωή γνωρίζουμε, είναι η χαρά που νιώθουμε, όταν χαρά χαρίζουμε!!

Ανθή Βούλγαρη στο MEGA : Το θαύμα που έζησε πριν το μεγάλο χειρουργείο στο κεφάλι

 in.gr

Η Ανθή Βούλγαρη, μεταξύ άλλων, μίλησε και για το θαύμα που έζησε πριν από ένα μεγάλο χειρουργείο στο κεφάλι

 Σήμερα στην παρέα των συγκατοίκων βρέθηκε το δίδυμο του «Κοινωνία Ώρα MEGA», ο Ιορδάνης Χασαπόπουλος και η Ανθή Βούλγαρη!

 

Η Ανθή Βούλγαρη, μεταξύ άλλων, μίλησε και για το θαύμα που έζησε πριν από ένα μεγάλο χειρουργείο στο κεφάλι.

«Όταν είχε έρθει η ώρα να κάνω το χειρουργείο, είχε πει ο γιατρός ότι πρέπει να μπω στην εντατική. Ήταν ένα 8ωρο χειρουργείο. Όταν μπήκα και βγήκα κατάλαβα ότι είχαν τελειώσει όλα, και είδα μια πολύ όμορφη μορφή, δεν έχω δει πιο όμορφο άντρα, πολύ φωτεινό, και κατάλαβα ότι είναι ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, χωρίς να έχω πάει ποτέ στο μοναστήρι του. Όταν βγήκα από το χειρουργείο δεν μπήκα στην εντατική, και όταν βγήκα είδα την εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου. Είναι προστάτης μου από τότε» είπε η ίδια.

Δείτε την εξομολόγησή της:

Φόβος Θεού και φόβος θανάτου

 «Αν οι άνθρωποι είχαν έστω και το μισό φόβο για τον Θεό, απ'αυτόν που έχουν για τον θάνατο, δεν θα φοβόντουσαν τον θάνατο».

~ Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς † 5 Μαρτίου

Κωνσταντινούπολη : Γιατί είναι σφραγισμένη εδώ και 200 χρόνια η κεντρική πύλη του Πατριαρχείου;

 Σ’ αυτήν την κλειστή σήμερα μαύρη πύλη οθωμανοί στρατιώτες κρέμασαν ένα χοντρό σχοινί με μια θηλιά

 

 Όποιος θέλει να εισέλθει, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, στο χώρο όπου τους τελευταίους αιώνες εδρεύει η πρωτόθρονη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, γίνεται μάρτυρας ενός συνεχούς βουβού θρήνου, αλλά και τιμής σε έναν άνθρωπο που προτίμησε τη θυσία.

 Κάθε χρόνο, στις  10 Απριλίου,  ο Οικουμενικός Πατριάρχης ανάβει ένα κερί και προσεύχεται. 

 Ήταν 10 Απριλίου 1821. Σ’ αυτήν την κλειστή σήμερα μαύρη πύλη οθωμανοί στρατιώτες κρέμασαν ένα χοντρό σχοινί με μια θηλιά. Στόχος τους δεν ήταν άλλος από τον Εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ που παρά τις πιέσεις να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη και να φυγαδευτεί, προτίμησε να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο την μοίρα του.

Τον κρέμασαν στην κεντρική πύλη για να τον ατιμώσουν και να παραδειγματίσουν. Άφησαν το άψυχο κορμί του να κρέμεται εκεί για τρία μερόνυχτα. Με κόπους η σορός του έφτασε στην Οδησσό για να αναπαυτεί, ενώ σήμερα τα λείψανα του, φυλάσσονται σε μαρμάρινη λειψανοθήκη, στον καθεδρικό ναό των Αθηνών.

 Κάποιοι θέλουν να πείσουν τον Ελληνισμό πως ο Γρηγόριος ήταν ένας «προδότης» που για να διασωθεί είχε αφορίσει την Επανάσταση του Υψηλάντη. Μια μικρή αναζήτηση στις πηγές ωστόσο αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο.

Παρά την διαφωνία του –όπως υποστηρίζουν κάποιοι ιστορικοί- για το χρόνο που θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί η Επανάσταση, ο Γρηγόριος Ε΄ είχε στηρίξει με κάθε μέσον τον Ελληνισμό.

Όπως αναφέρει η Wikipedia, σύμφωνα με τον πανηγυρικό που εκφώνησε για τον Πατριάρχη το 1853 ο Γεώργιος Τερτσέτης, όπως αυτός μεταφέρεται από τον ανιψιό του Πατριάρχη, ο Γρηγόριος Ε’ απέρριψε προτάσεις υπαλλήλων ξένων πρεσβειών να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη λέγοντας: «Μη με προτρέπετε εις φυγήν, μάχαιρα θα διέλθη τας ρύμας της Κωνσταντινουπόλεως και των λοιπών πόλεων των χριστιανικών επαρχιών. Υμείς επιθυμείται, εγώ μετημφιεσμένος να καταφύγω…ουχί! Εγώ δια τούτω είμαι πατριάρχης, όπως σώσω το έθνος μου…ο θάνατός μου ίσως επιφέρει μεγαλυτέραν οφέλειαν από την ζωή μου…Ναι, ας μη γίνω χλεύασμα των ζώντων. Δε θα ανεχτώ ώστε εις τα οδούς της Οδησσού, της Κέρκυρας και της Αγκώνος, διερχόμενον εν μέσω των αγύιων, να με δακτυλοδεικτούσι λέγοντες, Ιδού έρχεται ο φονεύς πατριάρχης».

 https://www.in.gr/2021/03/03/plus/features/patriarxeio-giati-einai-sfragismeni-edo-kai-200-xronia-kentriki-pyli/

 

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο άρθρο του «Ιερείς των Πόλεων και Ιερείς των Χωρίων» (1896) μιλάει ως εξής για τον Άγιο Νικόλαο Πλανά (+ 2 Μαρτίου):

 

Όσο ό άνθρωπος βρίσκεται μακριά άπό τόν Θεό, είναι εκτός εαυτού.

Βλέπεις, στο Ευαγγέλιο γράφει ότι ό άσωτος υιός ­εις εαυτόν έλθών είπε-πορεύσομαι προς τον πατέρα μου. Δηλαδή, όταν συνήλθε, όταν μετάνοιωσε, τότε είπε: Θα επιστρέψω στον πατέρα μου. Όσο ζούσε στήν αμαρτία, ήταν εκτός εαυτού, δέν ήταν στα λογικά του, γιατί ή αμαρτία είναι έξω από τήν λογική.

 Αγ.Παϊσίου του Αγιορείτου

Εις τον εαυτόν του επίβουλος

 «Ὁ ἄνθρωπος, ἐφόσον ζεῖ, πρέπει πάντοτε νὰ ἀγωνίζεται. Καὶ ὁ πρῶτος ἀγώνας εἶναι νὰ νικήσει τὸν ἑαυτό του. Ὁ πρῶτος καὶ ὁ κυριότερος ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ὁ διάβολος, ὄχι. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸν ἑαυτό του ἐπίβουλος. Καὶ τοῦτο διότι δὲν ἀκούει τὸν ἄλλον, ἀκούει τί τὸν λέει ὁ λογισμός του. Ἐνῶ ἔχουμε τόσους ἁγίους Πατέρες νὰ τοὺς μιμηθοῦμε διαβάζοντας τὰ συγγράματά τους, ἐντούτοις ὅμως τὸ ἐγὼ μᾶς κυριεύει πολλὲς φορές. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος νικήσει τὸν ἑαυτό του, εἶναι ὁ μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας καὶ τροπαιοφόρος καὶ νικηφόρος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ…
..Γι᾿ αὐτὸ πολλὲς φορές, νὰ σᾶς πῶ, πατέρες, ἐφοβήθηκα τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ. Εἶναι σύμφωνος ὁ Θεὸς μὲ μένανε ἢ μήπως ἀλλάζει ὁ Θεός;
«Ἐμνήσθην τῶν κριμάτων Σου καὶ παρεκλήθην» (Ψαλμ. 118,12* 52)…

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης

ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝ ΜΕΣΩ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ...ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

 

                               

Δύο άνθρωποι ανέβαιναν στον ναό των Ιεροσολύμων να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Τελώνης και ο άλλος Φαρισαίος. Δύο εντελώς αντίθετοι χαρακτήρες και με διαφορετική στάση ζωής.

Ο Φαρισαίος στάθηκε στο κέντρο του ναού να προσευχηθεί, σημείο που εξασφάλιζε την οπτική πρόσβαση από όλους. Υπερήφανος, αλαζόνας εξέθεσε όλα του τα «ενάρετα» έργα του στον Θεό και απαιτούσε ουσιαστικά το αυτονόητο, για εκείνον. Δικαίωση. Τηρητής της μωσαϊκής νομοθεσίας και ευλαβής θεωρούσε ουσιαστικά τον εαυτό του ήδη σεσωσμένο. « Δεν είμαι σαν αυτόν τον τελώνη» έλεγε δείχνοντας με  το δάκτυλο του τον τελώνη.

Ο Τελώνης από την άλλη, πρόσωπο λόγω επαγγέλματος μισητό στο λαό, από τη στιγμή που κοιτούσε να τα έχει καλά με την ρωμαϊκή εξουσία, φορολογώντας υπερβολικά το λαό και πλουτίζοντας ουσιαστικά από τη φορολογία. Αυτός ο τόσο μισητός και αμαρτωλός με βάση τον Νόμο άνθρωπος, κρύφτηκε στο ναό για να μη φαίνεται από κανένα, χαμήλωσε το βλέμμα και χτυπώντας το στήθος του μονολογούσε: « Ο Θεός ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ και ελέησόν με».

Ο Κύριος στο τέλος της παραβολής τονίζει τη μετάνοια του Τελώνη που τον οδηγεί σε σωτηρία και την υπερηφάνεια του Φαρισαίου που τον καταδικάζει. Γιατί προβάλλονται αυτά τα δύο πρόσωπα;

Ο Τελώνης είχε συναίσθηση της κατάστασής του. Ήξερε τι είχε κάνει, πόσους είχε αδικήσει. Ως άλλος Ζακχαίος παρακάλεσε για την σωτηρία του. Ο Τελώνης κρύφτηκε, δεν τολμούσε να αντικρίσει κανέναν. Δε μπορούσε ούτε προς το Θεό να σηκώσει το βλέμμα. Το χτύπημα στο στήθος είναι ένδειξη μετάνοιας, κραυγής προς σωτηρία. Δεν ασχολήθηκε με τον συμπροσευχόμενο Φαρισαίο, παρά μόνο με τον εαυτό του, τον οποίο θεωρούσε καθόλα ανάξιο. Δεν κατέκρινε, δεν έκρινε, δεν μείωσε άλλον άνθρωπο. Ενώ κοσμικά ήταν ανεβασμένος, πνευματικά είχε πέσει στο ναδίρ. Και για να ζητήσει το έλεος του Θεού έπρεπε να ισοπεδώσει τον εγωισμό του, την έπαρση του, πράγμα που έκανε.

Ο Φαρισαίος από την άλλη, αναδεικνύοντας τον εαυτό του και τις αρετές του, υπερτόνισε τον εγωισμό του. Ζητούσε ουσιαστικά από το Θεό απλά να επικυρώσει την τελειότητα που θεωρούσε πώς έχει. Δε δείχνει να έχει ανάγκη το Θεό αλλά και κανέναν άνθρωπο, τον δε Τελώνη τον θεωρεί ανάξιο και ήδη καταδικασμένο.

Ο Τελώνης σώζεται και απογειώνεται πνευματικά, γιατί ταπείνωσε εαυτόν. Αναγνώρισε την αδυναμία του στη ζωή και παρεκάλεσε προς σωτηρία, χωρίς να ασχοληθεί ή να συγκριθεί με τον Φαρισαίο. Για να απογειωθεί πνευματικά, έπρεπε να προσγειώσει το εγώ του. Δεν απαίτησε, παρακάλεσε. Δεν προκάλεσε, μετανόησε. Ο Φαρισαίος υπερηφανευόταν, κατέκρινε, δίκασε και κατεδίκασε τον άλλο άνθρωπο. Θεωρούσε πως ήταν απογειωμένος πνευματικά, αλλά με κέρινα ή χάρτινα φτερά θα καιγόταν από τον Ήλιο, από το Φως. Έτσι προσγειώθηκε απότομα χάνοντας τα πάντα. Θα μπορούσε να συγχωρεθεί από τον Θεό, αλλά  η κατάκριση γκρέμισε κάθε πιθανότητα σωτηρίας.

Ο Τελώνης προβάλλεται ως παράδειγμα μετανοίας και ταπεινώσεως, το πρότυπο του κάθε χριστιανού. Ο Φαρισαίος προβάλλεται αρνητικά για την υπερηφάνεια και την κατάκριση, πρότυπο προς αποφυγή. Στην ελευθερία του καθενός μας ποιο πρότυπο θα ακολουθήσουμε στη ζωή μας. Καλό και ευλογημένο Τριώδιο σε όλους !!!

 

Μπακοδήμου Στ. Νικολάου, θεολόγου

«Φιλοθέη, η Αγία των Αθηνών» Μια ταινία της Μαρίας Χατζημιχάλη-Παπαλιού

 

Γυναίκα ανδρείαν τις ευρήσει;

Μια γυναίκα ξεπροβάλλει στην πόλη των φιλοσόφων

Ρήγιλλα, Ρηγίλλη, όνομα βασιλικό,

Κυρά των Αθηνών, Φιλοθέη,

Επαναστάτρια, Μάρτυρας, Αγία.

«Φιλοθέη, η Αγία των Αθηνών»

Μια ταινία της Μαρίας Χατζημιχάλη-Παπαλιού

Πρώτη διαδικτυακή προβολή:

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2021, 19:00

Οργάνωση: Δήμος Φιλοθέης-Ψυχικού,

Με την ευκαιρία της μνήμης της Αγίας Φιλοθέης στις 19 Φεβρουαρίου, ο Δήμος Φιλοθέης-Ψυχικού με πρωτοβουλία του Δημάρχου κ. Δημήτρη Γαλάνη οργανώνει διαδικτυακή προβολή της ταινίας της Μαρίας Χατζημιχάλη-Παπαλιού «Φιλοθέη, η Aγία των Αθηνών». Πρόκειται για ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ γύρω από μια μεγάλη μορφή που έδρασε στην  Αθήνα τον 16^ο αιώνα, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Η ταινία, της οποίας τα γυρίσματα ἐγιναν στην Κωνσταντινούπολη, τη Βενετία, την Αθήνα και σε νησιά, έχει συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ κι έχει συγκεντρώσει εξαιρετικές κριτικές.

Η Φιλοθέη θεωρείται προδρομική μορφή για την Επανάσταση του 1821: το πρωτοπόρο εκπαιδευτικό έργο της, ιδιαίτερα για τις γυναίκες, συνεχίστηκε από άλλους και άνοιξε το δρόμο για την Ελληνική Επανάσταση. Η δράση της Φιλοθέης αποτελεί έμπνευση και ο αγώνας της για ν’ αλλάξει ο κόσμος είναι αυτό που τη συνδέει με το σήμερα.

Έτσι, στο πλαίσιο της εκδήλωσης, θα παρακολουθήσουμε μεταξύ άλλων σε βίντεο την νεαρή αγωνίστρια για τα δικαιώματα των κοριτσιών στην εκπαίδευση Μαλάλα Γιουσαφζάι (Νόμπελ Ειρήνης και βραβείο από τη Διεθνή Αμνηστία).

Την εκδήλωση στηρίζουν το Σωματείο Γυναικείων Δικαιωμάτων «Το Μωβ», η Πολιτιστική Εταιρεία «Αίνος» και ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Αγία Φιλοθέη των Αθηνών» στο Μονπελλιέ. Θα την παρακολουθήσουν γυναικείες οργανώσεις και πανεπιστημιακά τμήματα από την Ευρώπη και την Αμερική.

 

Λίγα λόγια για την ταινία:

Τον 16ο αιώνα, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, μια γυναίκα υψώνει το ανάστημά της στον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή. Ελευθερώνει άντρες και γυναίκες από τα σκλαβοπάζαρα, ιδρύει το πρώτο στην Ελλάδα και την Ευρώπη σχολείο γυναικών, χτίζει νοσοκομείο όπου νοσηλεύονται δωρεάν Έλληνες, Τούρκοι και Φράγκοι, προσφέρει καταφύγιο σε κακοποιημένες ή έγκυες γυναίκες, έκθετες σε λιθοβολισμό. Οι κατακτητές και το κατεστημένο θα τη φυλακίσουν, και θα βρει μαρτυρικό θάνατο το 1589.

Η ταινία θα είναι διαθέσιμη στο κανάλι του Youtube του Δήμου Φιλοθέης- Ψυχικού από την Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου στις 7:00 μμ. έως και την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου.

Με την ευγενική υποστήριξη της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για την UNESCO και του Κτήματος Χατζημιχάλη.

Ύμνος εις την Ελευθερίαν