Περί προσευχής

Μην προσεύχεσαι να γίνουν τα δικά σου θελήματα, γιατί χωρίς άλλο δε συμφωνούν με του Θεού το θέλημα. Να προσεύχεσαι μάλλον καθώς διδάχτηκες λέγοντας «γενηθήτω το θέλημα σου εν εμοί» (πρβλ. Λουκ.κβ΄42). Και για κάθε πράγμα με τον ίδιο τρόπο να ζητάς να γίνεται το δικό του θέλημα. Γιατί θέλει ο Θεός το αγαθό κι αυτό, που συμφέρει στην ψυχή σου. Εσύ οπωσδήποτε δεν θα το ζητάς αυτό.

 Πολλές φορές στην προσευχή μου ζήτησα να γίνει αυτό, που εγώ νόμιζα καλό. Και επέμεινα στο αίτημα εκβιάζοντας ασυλλόγιστα το θέλημα του Θεού μη αναθέτοντας σ’αυτόν να οικονομήσει ό,τι εκείνος ξέρει για συμφέρον μου. Και όμως, όταν έλαβα ό,τι ζητούσα δυσανασχέτησα πολύ, επειδή δε ζήτησα να γίνει μάλλον το θέλημα του Θεού. Δεν ανταποκρίθηκε δηλαδή στις προσδοκίες μου ό,τι του ζήτησα.

Άγιος Νείλος

 

 

Τώρα ο αδερφός λέει στην εκκλησία. Το ίδιο είναι και στην εκκλησία. Αν μεν έχεις κατάσταση, μπορείς να πεις την ευχούλα. Όταν δεν έχεις, τότες θα παρακολουθήσεις τα ψαλσίματα, τα διαβάσματα, τα οποία ακούω εκεί στο αναλόγιο. Καθώς και στη Λειτουργία, έτσι είναι. Και στη Λειτουργία πολλές φορές ο άνθρωπος έρχεται σε έκσταση, δεν ακούει εκείνα τα λόγια, όχι μάλλον δεν ακούει, μεταποιεί, θεοποιεί τα λόγια. «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε». Πού πηγαίνεις; Να πάρεις τον Θεό. Τότες χαίρεσαι. Εάν μεν έχει προηγηθεί η χαρά, δεν μπορείς παρά με δάκρυα να προσέλθεις· δάκρυα χαράς, να προσέλθεις να μεταλάβεις. Όταν έχουν προηγηθεί δάκρυα λύπης: «Θεέ μου, συγχώρησέ μου τας αμαρτίας μου. Εις το έλεός Σου, εις την ευσπλαγχνία Σου, στην αγάπη Σου. Μας το είπες ότι "Θεός οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος" (Έξ. 34,6). Μας το είπες. Εκεί στηρίζομαι και προσέρχομαι αναξίως». Ουδείς άξιος, λέει και ο ιερεύς όταν προσεύχεται. Και εκεί περισσότερο στηρίζεσαι και προσέρχεσαι...

π. Εφραίμ Κατουνακιώτης

 

Μοναξιά και πλήξη . Η μελέτη των επιστημών.

Η χάρη του Θεού να ‘ναι μαζί σου!
“Είμαι μόνη”, γράφεις, “και αισθάνομαι πλήξη”. Είναι φυσικό αυτό το αίσθημα. Νομίζω, ωστόσο, μετά τις αποφάσεις που πήρες και τα όσα συνακόλουθα σε συμβούλεψα να κάνεις, δεν θα έπρεπε να αισθάνεσαι έτσι. Ακόμα και μόνη, δεν θα ένιωθες μοναξιά, αν βίωνες την παρουσία του Κυρίου, που είναι κοντά σου, όπως άλλωστε και ο φύλακας άγγελός σου˙ είναι κοντά σου όχι νοερά, αλλά πραγματικά. Η επίγνωση, λοιπόν, της παρουσίας του Θεού δεν θα άφηνε το αίσθημα της μοναξιάς ούτε την πλήξη , που το ακολουθεί, να κυριαρχήσουν στην καρδιά σου.
Πιστεύω , πάντως, ότι πρόκειται για μια κατάσταση προσωρινή, από την οποία σύντομα θ’ απαλλαγείς.
Σε κάθε περίπτωση, όταν είσαι μόνη, προσπάθησε να θυμάσαι ότι ο Κύριος και ο φύλακας άγγελός σου είναι μαζί σου. Επίσης, μην αμελείς να επωφελείσαι από κάθε περιστασιακή μόνωση, έστω και στιγμιαία, συνομιλώντας απερίσπαστα και ευφρόσυνα με τον Πλάστη σου. Τέτοια μόνωση είναι γλυκιά. Ελπίζω να γεύεσαι κάπου-κάπου τη γλυκύτητά της, κι έτσι να την επιζητείς σαν παράδεισο επίγειο.
Πρόσφατα, καθώς ξεφύλλιζα ένα βιβλίο, βρήκα τις συμβουλές ενός γονιού, του κόμητος Σπεράνσκι, στην κόρη του. Ανάμεσα στ’ άλλα, τη συμβουλεύει πώς ν’ αποφεύγει την πλήξη. Ο καθένας, λέει, έχει κάμποσες καθημερινές ασχολίες, που είναι αναγκαίες και αναπόφευκτες. Υπάρχουν άνθρωποι, πάντως, των οποίων οι ασχολίες αυτές είναι απλές. Έτσι, δεν τους παίρνουν πολύ χρόνο. Πώς θ’ αποφύγουν, λοιπόν, την πλήξη, αν δεν γεμίσουν με κάτι το χρόνο που τους περισσεύει;
Να το μυστικό: Μη μένεις άπρακτη και αργόσχολη  μήτε για μια στιγμή. Γέμιζε όλο σου τον χρόνο με καλά και ωφέλιμα έργα, έτσι που, μόλις τελειώνεις το ένα, ν’ αρχίζεις κάποιο άλλο. Και με τι λογής έργα μπορείς ν’ ασχολείσαι; 1) Με τις καλές τέχνες : μουσική, ζωγραφική κ.λπ. 2 ) Με κάποιο εργόχειρο, όπως λ.χ. το πλέξιμο ή το ράψιμο. 3) Με τη σοβαρή μελέτη, δηλαδή την προσεκτική ανάγνωση αξιόλογων βιβλίων.
Με τέτοια έργα αν ασχολείσαι, δεν θα ξαναδοκιμάσεις πλήξη. Ξέρω κάποιον άνθρωπο που ζει μόνος. Όταν τον ρωτάει κανείς αν πλήττει, αποκρίνεται: «Δεν έχω καιρό να πλήξω, γιατί είναι τόσα πολλά εκείνα που πρέπει να κάνω! Κάθε πρωί, μόλις ξυπνήσω, καταπιάνομαι με δουλειές. Και ποτέ δεν καταφέρνω να τις τελειώσω, ως το βράδυ!».
Απ’ όσα ανέφερα πιο πάνω, η μελέτη είναι η καλύτερη θεραπεία για την πλήξη. Ο κόμης Σπεράνσκι , βέβαια, αναφέρεται στη μελέτη των επιστημών, συνιστώντας την αποφυγή των ελαφρών αναγνωσμάτων. Έτσι κι αλλιώς, απ’ ό,τι φαίνεται , εσένα δεν σου αρέσουν τα αναγνώσματα αυτά. Προτιμάς τα σοβαρά, εγκυκλοπαιδικά, μορφωτικά και επιστημονικά. Καλά και χρήσιμα είναι αυτά. Πιο πολύ, ωστόσο, να μελετάς βιβλία πνευματικά και ψυχωφελή. Οι ανθρώπινες επιστήμες απαρχαιώνονται και αναθεωρούνται με το πέρασμα του χρόνου. Η θεία επιστήμη, της πνευματικής ζωής, όμως, μένει πάντα νέα, αξεπέραστη, αληθινή. Όσο πιο πολλά μαθαίνεις απ’ αυτή την επιστήμη, τόσο περισσότερο θ’  ανακαλύπτεις πράγματα άγνωστα, τόσο περισσότερο θα γνωρίζεις τον παντοτινά καινούριο κόσμο του Θεού.
Μελέτα, λοιπόν, όπως επιθυμείς άλλωστε ,πνευματικά βιβλία και απόκτησε τη θεία σοφία. Ο Κύριος να σ’ ευλογεί!


«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000

23 Νοεμβρίου Ο Άγιος Αμφιλόχιος , Επίσκοπος Ικονίου

Ο Αμφιλόχιος ήταν συμπολίτης, συνασκητής και φίλος του Βασιλείου του Μεγάλου και άλλων μεγάλων αγίων του 4^ου αιώνος. Ο Αμφιλόχιος άφησε την τύρβη του κόσμου από νωρίς στη ζωή του. Προτιμώντας την έρημο, έγινε οικιστής αυτής εγκαταβιώνοντας με άσκηση πνευματική σε κάποιο σπήλαιο επί σαράντα χρόνια! Τότε συνέβη να χηρέψει η επισκοπική έδρα στο Ικόνιο. Ο Αμφιλόχιος , κατά θαυμαστό και παράδοξο τρόπο, εξελέγη διάδοχος και χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ικονίου. Αναδείχθηκε λαμπρός ποιμενάρχης και μέγας πρόμαχος της Ορθοδόξου Πίστεως. Έλαβε μέρος στη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο, το 381. Πάλεψε με ζήλο εναντίον των αιρετικών- του ασεβούς Μακεδονίου, των Αρειανιστών και των οπαδών του Ευνομίου. Μάλιστα παρακάλεσε προσωπικά τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο να εκδιώξει όλους τους Αρειανόφρονες από κάθε πόλη στην αυτοκρατορία, αλλά ο αυτοκράτορας δεν τον έλαβε υπόψιν του.

Λίγες μέρες αργότερα ο Αμφιλόχιος ήρθε και πάλι στον Θεοδόσιο. Όταν ο Επίσκοπος οδηγήθηκε στην αίθουσα υποδοχής, ο αυτοκράτορας καθόταν στο θρόνο του και εκ δεξιών του καθόταν ο γιος του Αρκάδιος, με τον οποίον ο Θεοδόσιος συμβασίλευε. Εισερχόμενος στην αίθουσα ο άγιος Αμφιλόχιος υποκλίθηκε στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο, αλλά αγνόησε τελείως τον γιο του αυτοκράτορα, σαν να μην ήταν εκεί! Οργίστηκε ο αυτοκράτορας και διέταξε να πετάξουν αμέσως τον Αμφιλόχιο έξω απ’ το αυτοκρατορικό ανάκτορο. Ο άγιος τότε είπε στον αυτοκράτορα: «Βλέπεις, ω αυτοκράτορ, πώς δεν ανέχεσαι την ασέβεια προς τον υιό σου; έτσι και ο Θεός Πατήρ δεν ανέχεται την ασέβεια προς τον Υιό Του και απεχθάνεται τη διαφθορά εκείνων, οι οποίοι βλασφημούν εναντίον Του και παροργίζεται κατ’ αυτών που ακολουθούν την καταραμένη (του Αρείου) αίρεση!». Ακούγοντας αυτά ο αυτοκράτορας κατανόησε, γιατί ο Αμφιλόχιος  δεν είχε αποδώσει τιμή στον γιο του και εντυπωσιάστηκε τόσο με τη σοφία του όσο και με την τόλμη με την οποία ενήργησε.

Στο πλούσιο συγγραφικό έργο του αγίου Αμφιλοχίου , ο οποίος αναπαύθηκε  πλήρης ημερών, περιλαμβάνονται και αρκετά έργα περί της Ορθοδόξου Πίστεως. Το έτος 395 εξεδήμησε και έλαβε την κατοικία του στην αιώνια ζωή.

Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πνευματικό ημερολόγιο

Ο Πρόλογος της Αχρίδος

Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.

Νοέμβριος»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Μην επιτρέπεις να πορευθώ σε ξένους δρόμους, που οδηγούν στο σκοτάδι

Ψαλμός 138
Δημοσίευση: Τρίτη, 15 Νοεμβρίου 2005
Ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου
και ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω;
ἐὰν ἀναβῶ εἰς τὸν οὐρανόν, σὺ ἐκεῖ εἶ,
ἐὰν καταβῶ εἰς τὸν ᾅδην, πάρει·
ἐὰν ἀναλάβοιμι τὰς πτέρυγάς μου
κατ᾿ ὄρθρον καὶ κατασκηνώσω
εἰς τὰ ἔσχατα τῆς θαλάσσης,
καὶ γὰρ ἐκεῖ ἡ χείρ σου ὁδηγήσει με,
καὶ καθέξει με ἡ δεξιά σου.





Γέροντος Σωφρονίου(+)

Έτσι λοιπόν, μην ανησυχείς για την ανικανότητά σου να συγκεντρωθείς, όταν στέκεσαι στην προσευχή. Κράτησε πριν απ’ όλα τη μνήμη του Θεού και την ειρήνη της καρδιάς. Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για σένα, εφόσον δεν το κατέχεις ισχυρά. Πρόσεχε, μη δαπανάς χωρίς όφελος τις λίγες σωματικές σου δυνάμεις.

Για να βρεις τον σωστό δρόμο, είναι καλύτερο απ’ όλα να το ζητήσεις από τον ίδιο τον Θεό στην προσευχή:

«Κύριε, Συ ο ίδιος δίδαξε με τα πάντα… Δώσε μου τη χαρά της γνώσεως του θελήματός Σου και των οδών Σου… Δίδαξέ με να Σε αγαπώ αληθινά με όλο μου το είναι, όπως μας παρήγγειλες… Οικοδόμησε τη ζωή μου έτσι, όπως Εσύ ο Ίδιος την συνέλαβες στην προαιώνια βουλή Σου… Ναι, ακόμη και για μένα, γιατί Εσύ κανέναν δεν ξέχασες και κανέναν δεν έπλασες για απώλεια… Εγώ με αφροσύνη εκδαπάνησα τις δυνάμεις που μου έδωσες, αλλά τώρα, στο τέλος της ζωής μου, διόρθωσέ τα όλα Εσύ ο ίδιος, και ο ίδιος δίδαξε με τα πάντα… Αλλά έτσι, ώστε πραγματικά το θέλημά Σου να πραγματοποιηθεί στη ζωή μου, είτε εγώ το καταλαβαίνω είτε δεν το καταλαβαίνω μέχρι καιρού… Μην επιτρέπεις να πορευθώ σε ξένους δρόμους, που οδηγούν στο σκοτάδι… αλλά πριν παραδοθώ στον ύπνο του θανάτου, δώσε σε μένα την ανάξια να δω το Φως Σου, ω Φως του κόσμου».

Κι έτσι, με δικά σου λόγια, να προσεύχεσαι για όλα με τον ίδιο τρόπο. Θα περάσει κάποιος χρόνος και η δύναμη των λόγων αυτών θα εισχωρήσει στο εσωτερικό της υπάρξεώς σου, και τότε θα ρεύσει αυτομάτως ζωή, όπως ακριβώς θέλει ο Κύριος. Κρίνοντας όμως εξωτερικά δεν μπορούμε να αποφασίσουμε τίποτε.

Αλήθεια, όλο το νόημα της ζωής βρίσκεται στο να ζει ο νους και η καρδιά μας με τον Θεό· να γίνει ο Θεός η ζωή μας. Αυτό και μόνο ο ίδιος ζητά. Γι’ αυτό και δημιουργηθήκαμε, για να ζήσουμε τη ζωή Του, και μάλιστα σε όλη την απειρότητά της… Ο λόγος αυτός μπορεί να μας τρομάζει όταν βλέπουμε την τωρινή οικτρή κατάστασή μας, αλλά έτσι είναι, και δεν πρέπει να χάσουμε την πίστη αυτή. Ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους είναι να υποβιβάσουμε και να μειώσουμε την ιδέα του Θεού για τον άνθρωπο. Το κάθε πάθημά μας, ακόμη και το άδικο, το γνωρίζει ο Θεός. Γνωρίζει και συμπάσχει μαζί μας. Είναι απαραίτητο να δημιουργήσουμε “προσωπικές” σχέσεις μαζί Του, σχεδόν “ανθρώπινες”…Ελπίζω ότι με αντιλαμβάνεσαι. Καταλαβαίνεις ότι με τον όρο αυτό εννοώ τον εσωτερικό, ενδόμυχο σύνδεσμο με τον Θεό. Γιατί ο όλος άνθρωπος κλήθηκε για τη ζωή εν Αυτώ, δηλαδή όχι μόνο η ανώτερη ικανότητά του για θεωρία, το “πνεύμα”, αλλά και τα αισθήματα, η ψυχή, ακόμη και το σώμα… Να ακόμη μία προσευχή:

«Κύριε Ιησού Χριστέ, Μονογενές Υιέ του Ανάρχου Σου Πατρός, διάνοιξε τους οφθαλμούς της εσκοτισμένης ψυχής μου, για να δω συνετά Εσένα, τον Δημιουργό και Θεό μου.

»Σε παρακαλώ: Μη με απορρίψεις από το Πρόσωπό Σου, αλλά, παραβλέποντας όλη την αθλιότητά μου, όλην την ταπεινότητά μου, φανέρωσε μου το Φως Σου, ω Φως του κόσμου, και δος μου να γνωρίσω την αγάπη Σου προς τον άνθρωπο.

»Ω, γλυκύτατε Χριστέ, που εξαπέστειλες από τον Πατέρα στους αγίους μαθητές και Αποστόλους Σου το Πνεύμα το Άγιο, αυτό, Αγαθέ, κατάπεμψε και σε μας τους αναξίους και έτσι δίδαξέ μας τη γνώση Σου και φανέρωσέ μας τις οδούς της σωτηρίας Σου.

»Λάμψε σε μένα, ο Θεός, ο Θεός μου, το Φως Σου το αληθινό, για να δω και εγώ στο Φως Σου τη Δόξα Σου ως Μονογενούς παρά Πατρός, και να μορφωθεί μέσα μου η Εικόνα Σου η ακατάληπτη, σύμφωνα με την οποία δημιούργησες κατ’ αρχάς τον άνθρωπο.

»Ω, ο Θεός, ο Σωτήρας μου, το Φως του νου μου και το κραταίωμα της ψυχής μου, ας σκηνώσει σε μένα η αγαθό τητά Σου, για να παραμένω και εγώ αδιάλειπτα σε Σένα, φέροντας παντοτινά μέσα μου το Πνεύμα Σου το Άγιο, ώστε να δώσει σε μένα να ομοιωθώ μαζί Σου, τον μόνο Κύριο μου, όπως ομοιώθηκαν μαζί Σου όλοι οι ανά τους αιώνες άγιοί Σου.

»Ναι, Κύριε Ιησού Χριστέ, κατά την αμετάθετη επαγγελία Σου, έλα μαζί με τον Πατέρα και το Πνεύμα το Άγιο και σκήνωσε μέσα μου».

(Αρχιμ. Σωφρονίου, «Γράμματα στη Ρωσία». Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ-Αγγλίας, 2009)

ΠΗΓΗ:http://vatopaidi.wordpress.com/2010/12/01/%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%85%CE%B8%CF%8E-%CF%83%CE%B5-%CE%BE%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B4%CF%81/#more-57676
ΚΑΙ
http://blogs.sch.gr/kantonopou/2010/12/04/%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%85%CE%B8%CF%8E-%CF%83%CE%B5-%CE%BE%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B4%CF%81/

Φανερά δείγματα αυταπαρνήσεως

Μια φορά στην Ν. Σκήτη επρόσεξα, ότι τα πόδια  μου ήταν λίγο πρησμένα. Τρομαγμένος λοιπόν τρέχω στον Γέροντα να τον πληροφορήσω , ότι κάτι σοβαρό μου συμβαίνει. Ο Γέροντας μόλις το άκουσε, μειδίασε λίγο και μου απάντησε:

-      Τόσο μεγάλος αγωνιστής είσαι! Αμέσως τρομοκρατήθηκες;  Δεν είναι τίποτε παιδί μου. Από την ορθοστασία είναι. Θέλεις να ιδής και τα δικά μου πόδια;  

Σηκώνει λίγο το ρούχο και μου ‘δειξε μέχρι το γόνατο. Πραγματικά τρόμαξα˙ ήταν φοβερό. Πρησμένα και τα δυό πόδια τόσο πολύ, ώστε να νομίζης πως είναι ασκιά. Δεν έφθανε όμως αυτό. Πατάει με τα δάκτυλά του γερά στα πρησμένα πόδια. Αμέσως βούλωσαν και τα δύο και έμειναν οι δαχτυλιές βουλωμένες. Τρομαγμένος, αυθόρμητα φώναξα:

-      Γέροντα, κάτι σοβαρό σας συμβαίνει˙ προσέξετε τα πόδια σας.

Και ο Γέροντας με απάθειαν απαντά:

-      Γιατί τρομάζεις παιδί μου; Αυτό το ‘χω από τον καιρόν που ήλθα στην καλογερική. Δεν είναι τίποτε. Από την ορθοστασίαν είναι. Το άλλο είναι που λίγο με ενοχλεί , αλλά δεν πειράζει, έχει ο Θεός.

-      Δηλαδή, λέω, Γέροντα;

-      Ε, να, από την πολλήν ορθοστασίαν με πονά η κήλη, όμως βρήκα μία λύσι. Δένω καλά τη μέση μου με ζώνη και από τη ζεστασιά μαλακώνει ο πόνος.

Πραγματικά εθαύμασα, ως αυτόπτης, την μεγάλην αυταπάρνησιν του Γέροντά μου, που και μέχρι τέλους της ζωής του το πρόβλημα αυτό με τα πόδια παρέμεινε, και εν τούτοις δεν εννοούσε να υποχωρήση στην σάρκα. Όσο τον βοηθούσαν οι σωματικές του δυνάμεις την ορθοστασίαν δεν εγκατέλειψε μέχρι γήρατος.

Αλλά και με την κήλην επί πολλά χρόνια δενόταν και υπέμενε αγογγύστως τον πόνον, που ως γνωστόν είναι εντονότερος με την ορθοστασίαν.

Εις μάτην πολλοί, και μάλιστα γιατροί του συνέστησαν να εγχειριστή , διότι υπήρχε κίνδυνος με το ζόρισμα της ορθοστασίας να δημιουργηθή περίσφιγξις. Αυτό εσήμαινε και κίνδυνον ακόμα της ζωής του. Και όμως το άφησε στην Παναγία μας με απόλυτην εμπιστοσύνη. Ύστερα από πολλά χρόνια από ενδιαφέρον ρώτησα:

-      Τι άραγε γίνεται με την κήλη σου Γέροντα;

Και ο Γέροντας σαν να επρόκειτο για κάποιο ασήμαντο γεγονός:

-      Εξαφανίσθηκε , παιδί μου και γλύτωσα. Έκαμε το θαύμα της η Παναγία μας.

Ένα τόσο θαυμαστό γεγονός και πραγματικά δεν του φαινόταν κάτι το εντυπωσιακό και ούτε θα το ‘λεγε αν δεν τον ρωτούσαμε. Θα πης γιατί; Ο Γέροντας σ’ όλη του τη ζωήν ζούσε καθημερινώς σ’ ένα θαύμα.

Για τους ανθρώπους αυτούς τί το παράξενο; Στα τόσα πολλά , άλλο ένα θαύμα. «Ο Κύριος ξέρει την δουλειά του. Αν συμφέρει , με κάνει καλά. Δεν συμφέρει, “ είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο”». Έτσι νομίζω σκέφτονται οι τέλειοι.

Και πάλιν για να μας αφήση υπόδειγμα υπακοής και ταπεινοφροσύνης, ενώ για μερικές δεκαετίες δεν βγήκε από το Άγιον Όρος, αργότερα εκάμφθηκε στις προτροπές των τέκνων του και μεταχειρίσθηκε και ιατρικήν επιστήμην και περίθαλψιν, ως από Θεού.

Από το βιβλίο: «Ιωσήφ Μ.Δ.

ΠΑΠΑΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ

Ο απλοϊκός ηγούμενος και διδάσκαλος

της νοεράς προσευχής»

       Δ΄ΕΚΔΟΣΙΣ

22 Νοεμβρίου Η αγία Κικιλία

Η Κικιλία γεννήθηκε στη Ρώμη από πλούσιους και επιφανείς γονείς. Είχε μεγάλη πίστη στον Χριστό και ένθερμο ζήλο για την Πίστη. Αφιερώθηκε από μικρή στην προσευχή προς τον Θεό , υποσχόμενη δια βίου παρθενία. Κάτω από τα ακριβά ρούχα, που της είχαν δώσει οι γονείς της, εκείνη φορούσε ένα τραχύ τρίχινο πουκάμισο. Όταν οι γονείς της (σ.τ.μ. ειδωλολάτρες και οι δύο ) την ανάγκασαν να παντρευτεί μ’ έναν ειδωλολάτρη ονόματι Βαλεριανό, η Κικιλία συμβούλευσε τον νυμφίο της , το ίδιο βράδυ του γάμου τους, να πάει να βαπτιστεί στον Επίσκοπο Ουρβανό και να ζήσουν εν παρθενία.

Ο Βαλεριανός ασπάστηκε τη χριστιανική πίστη, δέχθηκε το άγιο βάπτισμα και μετέστρεψε επίσης τον αδελφό του Τιβούρτιο. Λίγο αργότερα και οι δύο αδελφοί καταδικάστηκαν σε θάνατο για την πίστη τους, αλλά δεν αρνήθηκαν τον Χριστό, ακόμη και  εν όψει του θανάτου. Ενώ οδηγούνταν στον τόπο της εκτελέσεώς τους οι αξιομακάριστοι αδελφοί οδήγησαν αυτοί στην Πίστη τον επικεφαλής της φρουράς της φυλακής Μάξιμο! Μαρτύρησαν και οι τρεις για τον Ιησού Χριστό. Η αγία Κικιλία ενταφίασε μαζί τα άψυχα σώματά τους.

Ύστερα ήλθε η δική της σειρά να δικαστεί , διότι χάρις σ’ αυτήν όλο και περισσότεροι εθνικοί ασπάζονταν τη χριστιανική πίστη. Σε ένα μόνο βράδυ η Κικιλία κέρδισε τετρακόσιες ψυχές! Όταν ο έπαρχος τη ρώτησε από πού αντλούσε την άφοβη παρρησία της, εκείνη του είπε: « Από μια καθαρή συνείδηση και ακλόνητη πίστη!». Την βασάνισαν βάναυσα και την καταδίκασαν σε αποκεφαλισμό. Ο δήμιος τη χτύπησε τρεις φορές στον αυχένα με το ξίφος, αλλά ήταν αδύνατο να τη φονεύσει. Απλώς τραυματίστηκε και από τις πληγές της έρρεε ποταμηδόν το αίμα, το οποίο οι πιστοί μάζευαν σε μαντήλια, σφουγγάρια και δοχεία, προκειμένου να θεραπευτούν. Τρεις μέρες αργότερα η μάρτυς και παρθένος του Χριστού παρέδωσε την ψυχή της στον Κύριο, ευφραινομένη αιωνίως. Η αγία Κικιλία και οι συν αυτή μαρτύρησαν περί το έτος 230. Τα λείψανά της βρίσκονται στη  Ρώμη, στην εκκλησία που είναι αφιερωμένη στη μνήμη της. Στη Δυτική Εκκλησία θεωρείται ως προστάτης της εκκλησιαστικής  μουσικής.

Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πνευματικό ημερολόγιο

Ο Πρόλογος της Αχρίδος

Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.

Νοέμβριος»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Λόγοι αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Δεν έλαβες εντολή να κατηγορείς τον τεμπέλη, ούτε να ελέγχεις την κακία, ούτε να ονειδίζεις την οκνηρία, αλλά να ανακουφίζεις  την πτώχεια, να ιατρεύεις την συμφορά, να απλώνεις το χέρι σου και να σηκώνεις εκείνους που έχουν πέσει.

Εάν δεν δέχεσαι τον ξένο όπως θα δεχόσουν τον Χριστό, καλύτερα να μη τον δεχθείς καθόλου.Εάν όμως τον δέχεσαι σαν τον Χριστό, τότε μη ντραπείς να του πλύνεις τα πόδια.

Ο φτωχός δεν επιθυμεί τόσο πολύ τα αναγκαία, όσο λαχταρά ο πλούσιος τα περιττά. Ούτε πάλι έχει ο φτωχός τόση ικανότητα στο να μεταχειριστεί την πονηριά, όση δύναμη έχει προς αυτό ο πλούσιος.

Αδιαφόρησε για τις ανέσεις και τότε θα αποκτήσεις  άνεση, αδιαφόρησε για τα υλικά αγαθά και τότε θα τα πάρεις, για να τα πάρεις όχι σαν δέσμιος αυτών , ούτε σαν δούλος, αλλά ως ελεύθερος.

Ο Θεός όταν δει ότι δεν ενδιαφερόμαστε πλέον για τα υλικά αγαθά, τότε μας επιτρέπει να τα αποκτήσουμε και να τα χρησιμοποιήσουμε. Διότι τότε πλέον τα κατέχουμε ως ελεύθεροι άνθρωποι και όχι όπως έχουν τα παιδά τα παιχνίδια τους.

Άνθρωπος είσαι , μη γίνεσαι θηρίο. Γι' αυτό σου δόθηκε το στόμα απο τον Θεό, όχι για να δαγκώνεις, αλλά για να παρηγορείς με τα λόγια σου.

Αν γεράσεις σήμερα με την αμαρτία , αύριο γίνε νέος με τη μετάνοια.

Η αγάπη αλλάζει θετικά τη φύση των πραγμάτων.

Εάν οι οθρόδοξοι χρισιανοί ήταν πιστοί , ελεήμονες και πονόψυχοι, άπιστοι και αιρετικοί δεν θα υπήρχαν.

Όταν προσεύχεσαι μην αναφέρεις τις αμαρτίες των άλλων στο Θεό, για να μην σου υπενθυμήσει κι αυτός τις δικές σου.

Όταν ανακαλύπτεις την πόρτα της καρδιάς σου ανακαλύπτεις την πύλη του ουρανού.

Ίδια πίστη

Συνάντησε κάποτε ένας ξένος περιηγητής στην Ελλάδα έναν βοσκό και για να τον πειράξει στην πίστη του τον ρώτησε τι πιστεύει η θρησκεία του .

Ο βοσκός του απάντησε : «Ό,τι πιστεύει αυτή» και του έδειξε με  την γκλίτσα του ένα εκκλησάκι που βρισκόταν εκεί κοντά.

Ο περιηγητής συνέχισε : «Και τι πιστεύει αυτή;»

«Ό,τι πιστεύω εγώ», απάντησε ο τσοπάνος.

Οι «Οίκοι» και τα «Τηλέφωνα» των Αγίων

«Ο Πατρίκιος Αντώνιος, επί Βασιλέων Μιχαήλ και Θεοδώρας ( 842 μ.Χ. ) στην αυλή του σπιτιού του, που βρισκόταν στην περιοχή του Νεωρίου, είχε οικοδομήσει ναό της Θεοτόκου. Επειδή, κατά την περίοδο των εικονομάχων Βασιλέων, οι εικόνες των Ναών είχαν καταστραφεί, ο Αντώνιος ανακαίνισε ολόκληρο τον ναό, κάτω μάλιστα από τον οποίο έκτισε ένα μικρό ιαματικό λουτρό. Το λουτρό αυτό, δια πρεσβειών της Θεοτόκου, το επεσκίασε η ιαματική χάρη του Αγίου Πνεύματος και άρχισαν να γίνονται πολλά θαύματα θεραπείας.

Μετά τον θάνατο του Πατρικίου, ο ναός ερημώθηκε και το λουτρό έπαυσε να λειτουργεί. Ο Βασιλεύς Ρωμανός έκτιζε τα ανάκτορά του και είχε ανάγκη από οικοδομικά υλικά ( πέτρες και ξύλα) . Επειδή τον πληροφόρησαν ότι ο ναός της Θεοτόκου στο Νεώριο ήταν εγκαταλειμμένος, σκέφθηκε να τον κατεδαφίσει και να χρησιμοποιήσει τα υλικά του, για την ανέγερση του παλατιού του. Η Θεοτόκος όμως φανερώθηκε στον επιστάτη του Βασιλέως και του παρήγγειλε να μη πραγματοποιήσουν τη σκέψη τους να κατεδαφίσουν τον μικρό ναό της στο Νεώριο.

 Ο Βασιλεύς ,κατόπιν τούτου, έδωσε εντολή να ανακαινισθεί ο ναός, καθώς και το υπόγειο λουτρό. Με βασιλικό μάλιστα χρυσόβουλο, προσάρτησε το ναό στο Μοναστήρι του Ραίκτορος, για να τον φροντίζουν εις το εξής οι Μοναχοί του Μοναστηριού.

Ιδού και ένα συγκεκριμένο θαύμα που έγινε στο ναό αυτό.

Μία ευγενής Κυρία προσεβλήθη από ένα ανίατο νόσημα. Όταν έμαθε για τα θαύματα ιάσεων που γίνονταν στο ναό της Θεοτόκου στο Νεώριο, πήγε και έμεινε εκεί πολλές ημέρες, προσευχόμενη και ζητούσα την θεραπεία της. Επειδή όμως δεν είδε καμιά ωφέλεια, έφυγε και πήγε στο ναό της Θεοτόκου, στις Βλαχέρνες και εκεί γονατιστή συνέχισε να παρακαλεί την Θεοτόκο. Έμεινε δε εκεί 9 μέρες.

Τότε φανερώθηκε στον ύπνο της η Παναγία και της είπε:

-      Κυρία μου, τι φωνάζεις και τι με ενοχλείς, χωρίς καθόλου να σταματάς; Πήγαινε στον ταπεινό οίκον μου στο Νεώριο και εκεί θα θεραπευθείς από το πάθος σου.

Η γυναίκα ξύπνησε αμέσως και αφού ευχαρίστησε τον Θεό πήγε γρήγορα στο Νεώριο, όπου άρχισε και πάλι να προσεύχεται θερμά. Εν τω μεταξύ, αποκοιμήθηκε και βλέπει πάλι την Θεοτόκο να συνοδεύεται από ένα Άγιο και να του λέει:

-      Δες την άρρωστη αυτή γυναίκα και σχίσε τον αφαλό της. Τότε ο συνοδός της Παναγίας κτύπησε την κοιλιά της γυναίκας με ένα ραβδί και αμέσως έγινε άφαντος μαζί με την Θεοτόκο.

Η άρρωστη ξύπνησε και ένιωσε το σώμα της να αναδίδει μία ανυπόφορη δυσοσμία. Πέταξε αμέσως τα ρούχα της και μπήκε στο λουτρό του ναού και πλύθηκε . Όταν βγήκε από το λουτρό, μαζί με τους υπηρέτες που είχε μαζί της, διεπίστωσε ότι ήταν απολύτως υγιής» ( Συναξάρι, 31 Αυγούστου ) .

ΟΙ Άγιοι συνδέονται άμεσα με τους ναούς που ανεγείρονται προς τιμήν τους. Οι Άγιοι θεωρούν τους ναούς αυτούς ως «οίκους» τους. Οι ναοί είναι ένα είδος υλικού επίγειου σώματος για τους Αγίους. Η ψυχή των Αγίων βρίσκεται στον ουράνιο κόσμο και ο ναός αποτελεί ένα είδος επίγειου οίκου, στον οποίο κατοικεί η ψυχή τους, όταν κατεβαίνει στον επίγειο κόσμο. Όπως οι ψυχές των απλών ανθρώπων επισκέπτονται κατά καιρούς τους επί γης δικούς τους ,(κυρίως δια των ονείρων), έτσι και οι Άγιοι επισκέπτονται και παραμένουν για λιγότερο ή περισσότερο διάστημα στους ναούς που είναι αφιερωμένοι στο όνομά τους. Η πνευματική σχέση των Αγίων με τους επί γης «οίκους» τους, συνδέονται και με το χάρισμα της πρεσβείας , το οποίο έχουν. Οι Άγιοι επικοινωνούν συχνά με τους επί γης ναούς τους, διότι η επικοινωνία αυτή έχει σχέση με την άσκηση  του χαρίσματος της πρεσβείας. Με άλλα λόγια, οι Άγιοι επισκέπτονται τους «Οίκους» τους και περισυλλέγουν τα προς τον Θεόν αιτήματα  των ανθρώπων, όπως και οι Ιερείς συλλέγουν τα Δίπτυχα των πιστών και μνημονεύουν τα ονόματα που είναι γραμμένα σ’ αυτά.

Οι Άγιοι είναι συντονισμένοι με το Άγιον Πνεύμα και έτσι λαμβάνουν όλα τα μηνύματα των ανθρώπων, οπουδήποτε κι αν βρίσκονται. Οι Άγιοι δεν είναι πανταχού παρόντες. Κάθε φορά, βρίσκονται και σε ένα διαφορετικό μέρος της γης, όπως σημειώσαμε προηγουμένως. Πανταχού παρών είναι μόνο ο Τριαδικός Θεός. Ωστόσο, οι Άγιοι, επειδή είναι συντονισμένοι με το Άγιον Πνεύμα, λαμβάνουν αμέσως και αυτομάτως τα αιτήματα των πιστών από όλον τον κόσμο. Το άγιον πνεύμα είναι το πληροφοριακό Κέντρο του Ουράνιου Κόσμου. Όλες οι πληροφορίες της γης καταλήγουν σ’ Αυτό και απ’ Αυτό πηγάζουν όλες οι πληροφορίες . Οι Άγιοι είναι οι πρώτοι αποδέκτες των μηνυμάτων των ανθρώπων. Οι Άγιοι ακούνε ταυτόχρονα με το Άγιον Πνεύμα, τα αιτήματα των ανθρώπων. Έτσι εξηγείται η αντίδραση της Θεοτόκου στα συνεχή αιτήματα της άρρωστης στης γυναίκας. «Κυρία μου, τι φωνάζεις και με ενοχλείς;». Τα αυτιά των Αγίων βουίζουν από τα αιτήματα των ανθρώπων και καμιά φορά διαμαρτύρονται γι’ αυτό, ενώ κατά βάθος αισθάνονται βαθύτατη ικανοποίηση…

Ο π. Πορφύριος ήταν συντονισμένος με το Άγιο Πνεύμα από τότε που ζούσε εν σώματι. Μια γυναίκα όλη τη νύχτα προσευχόταν και ζητούσε βοήθεια από τον Άγιο. Το πρωί, την πήρε τηλέφωνο ο Άγιος και της είπε:

-      Όλη τη νύχτα με ξεκούφανες. Τι σου συμβαίνει λοιπόν; Πρόκειται για μία παρόμοια περίπτωση που επιβεβαιώνει την αλήθεια των γραφομένων.

Οι σύγχρονοι άνθρωποι κρέμονται στα τηλέφωνα όλη τη μέρα. Τηλεφωνούν με τις ώρες, με αποδέκτες που δεν μπορούν τίποτε άλλο να κάμουν παρά να μόνο να ακούν. Οι Άγιοι, όχι μόνο ακούνε τα αιτήματά μας, αλλά και μπορούν να μας βοηθούν. Ας κρεμαστούμε στα τηλέφωνα των Αγίων, «όλην την ημέραν, από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός» !

Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Περί των Εισοδίων της Θεοτόκου

Άλλη μία λαμπρή εορτή, αγαπητοί μου αδελφοί, εορτάζει η εκκλησία μας, μια θεομητορική εορτή, τα «Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου». Όταν ακούμε τη λέξη «Θεοτόκος» , «Παναγία» ηλεκτρίζεται η ψυχή μας κι όλος ο συναισθηματικός μας κόσμος πάλλει από αγάπη προς αυτήν.

Είναι η στοργική μητέρα μας , η βασίλισσα του πόνου, αυτή η οποία συντρέχει ανά πάσαν στιγμή στα αιτήματα των πιστών και ο κάθε πιστός λαμβάνει το δώρημα «προς το συμφέρον της αιτήσεως», όπως λέει ο υμνογράφος στον παρακλητικό κανόνα.

Η Παναγία μας είναι καρπός θερμοτάτης και με πίστη προσευχής των δύο προχωρημένων στην ηλικία γονέων της, Ιωακείμ και Άννας. Έφεραν βαρέως την ατεκνία οι δύο αυτοί άγιοι και παρακαλούσαν με θέρμη πολλή τον Θεό , νύχτα και μέρα, να τους δώσει ένα παιδί, το οποίο να Του το αφιερώσουν. Και πράγματι , αφού γεννήθηκε η Παναγία μας, τριετή την οδήγησαν οι γονείς και την έφεραν στον Ναό.

Εκεί, φωτιζόμενος από το πανάγιο πνεύμα ο αρχιερέας , ο Ζαχαρίας, υποδέχεται την Παναγία μας και την οδηγεί αμέσως «στα άγια των αγίων», όχι δηλαδή απλώς μέσα στο Ναό, αλλά, όπως θα λέγαμε σήμερα, στο ιερό. Διότι ήταν η «ηγιασμένη», η Κεχαριτωμένη.

Εκεί έμενε επί δώδεκα έτη προσευχόμενη, μελετώντας και προετοιμάζοντας την ψυχή της για το μεγάλο, το κοσμοσωτήριο γεγονός της θείας ενσαρκώσεως.

Ένα παράδειγμα απαράμιλλο για κάθε πιστό και για μας τους ίδιους, ότι αν θέλουμε να επιτύχουμε κάτι ανώτερο ,δεν έχουμε παρά μετά πίστεως να προσευχόμαστε. Η μετά πίστεως προσευχή είναι θαυματουργική. Και ό,τι δεν χωράει το μυαλό μας και σ’ ό,τι δεν βρίσκει λύση η σκέψη μας , βρίσκει λύση ο Θεός, όταν εμπιστευτούμε τα προβλήματά μας, όταν εμπιστευτούμε τον εαυτό μας σ’ Αυτόν τότε πλέον δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε και για τίποτε να στενοχωρηθούμε και «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Είναι η φράση της θείας Λειτουργίας , που αν την κατανοήσουμε και προσφέρουμε τον εαυτό μας εκατό τοις εκατό στον Θεό, τότε θα έχουμε μεγάλα για την ψυχή μας οφέλη ανά πάσαν στιγμήν και θα κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή.

Τίποτε μεγάλο δεν έχει γίνει σ’ αυτό τον κόσμο χωρίς Θεό, χωρίς να εμπιστευτεί ο άνθρωπος τον εαυτό του στον Χριστό και χωρίς να απαρνηθεί τον εαυτό του. Όλα χρειάζεται να τα προσφέρουμε στον Θεό, για να μας δώσει την χάρη Του, την ευλογία Του, την σωτηρία της ψυχής.

Βλέπετε πέρασαν αιώνες πολλοί για να έρθει η Παναγία μας. Ποια προετοιμασία θα έπρεπε να είχε κάνει η Παναγία μας, ώστε να γίνει δοχείο του ίδιου του Θεού; Να το σκεφτεί κανείς λίγο πιο βαθειά, πώς «ο αχώρητος εν γαστρί», πώς ο «εν κόλποις του πατρός εν αγκάλαις της μητρός», πώς ο άπειρος Θεός περιορίζεται να γίνεται και άνθρωπος; Είναι να σταματάει το μυαλό του ανθρώπου. Γιατί; Αυτά είναι θαυμάσια πράγματα, είναι «υπέρ νουν» ανώτερα από κάθε ανθρωπίνη σκέψη κι όμως είναι γεγονότα.

Η Παναγία μας είχε την σχετική αναμαρτησία. Τελείως αναμάρτητος σε υπερτέλειο βαθμό είναι ο ίδιος ο τριαδικός Θεός. Η Παναγία μας σαν άνθρωπος έφερε το προπατορικό αμάρτημα. Όμως με την επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος έσβησε το προπατορικό αμάρτημα κι εκείνη την στιγμή, που ήρθε ο αρχάγγελος Γαβριήλ και της είπε , «χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου, το γαρ εν σοι εκ πνεύματος αγίου εστί», έγινε η Παναγία ,μας τελείως αναμάρτητη για να δεχτεί μέσα της τον τελείως αναμάρτητο Θεό.

Διότι, για να κάνουμε μία μικρή παρένθεση εδώ, η πρώτη στην οποία επεφοίτησε το άγιο Πνεύμα είναι η Παναγία μας, δεν είναι οι απόστολοι. Εκ των υστέρων, όταν αναλήφθηκε ο Κύριός μας ήρθε το άγιο Πνεύμα στους αποστόλους. Η πρώτη επιφοίτηση έγινε με τον ερχομό του αρχάγγελου Γαβριήλ και τον χαιρετισμό προς την Θεοτόκο.

«Και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Η Παναγία μας , λοιπόν, είναι το θείο σκήνωμα του παναγίου Θεού. Θα πρέπει να στεκόμαστε πάντοτε, όχι μόνο με αγάπη και ευγνωμοσύνη γιατί πάντοτε μας συμπαραστέκεται, αλλά και με απέραντο θαυμασμό. Είναι η «αγία αγίων μείζων»! Στέκεται πιο πάνω απ’ όλους τους αγίους, είναι ο γνήσιος αντιπρόσωπος του ανθρώπου κοντά στον Θεό, είναι η πρεσβεύτρια όλων μας.

Όπως η Εύα στον Παράδεισο δέχτηκε την υποβολή του διαβόλου και δι’ αυτής εισήλθε η αμαρτία στον κόσμο ,έτσι και η Παναγία μας δέχεται το Πανάγιο πνεύμα και την πρόταση που της κάνει ο Θεός να γίνει Θεού μητέρα και δια του Υιού και Λόγου του Θεού, δια της σταυρικής Του θυσίας εξαλείφεται η αμαρτία. Η πρώτη Εύα έφερε την αμαρτία και η δεύτερη Εύα εξαλείφει την αμαρτία. Η Παναγία μας είναι η δεύτερη Εύα, η αναγεννημένη από το πανάγιο Πνεύμα.

Θα πρέπει, λοιπόν, να στεκόμεθα με δέος και με θαυμασμό απέραντο απέναντι στην Παναγία μας, να την παρακαλούμε διότι είναι η υψηλωτέρα των ουρανών , είναι πιο πάνω από τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, τα εξαπτέρυγα, τα πολυόμματα, τα πτερωτά, πάνω από τους αγγέλους και τους ανθρώπους και στέκεται εκεί δίπλα στον θρόνο του Θεού και παρακαλεί πάντοτε για τον κάθε πιστό, για τον κάθε άνθρωπο.

Η παράκληση, λοιπόν, στην Παναγία μας πρέπει να είναι συνεχής , όχι μόνο όταν ψάλλουμε τον παρακλητικό κανόνα μέσα στην εκκλησία, αλλά και κάθε στιγμή, είτε για χαρμόσυνα γεγονότα της ζωής μας, είτε για δυσάρεστα και δύσκολα και άλυτα προβλήματα, θα πρέπει να απευθυνόμεθα πάντοτε με εμπιστοσύνη στην Παναγία μας, διότι «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη». Και η Παναγία μας είναι δίκαια, είναι άγια , είναι η μητέρα του Θεού.

Όχι η Χριστοτόκος, αλλά η Θεοτόκος. Όχι ανθρωποτόκος, αλλά Θεοτόκος. Αυτής της δεήσεως δέχεται ο Κύριός μας και εκπληρώνει όλα τα αιτήματα, αρκεί να είναι «προς το συμφέρον της αιτήσεως».

Την Παναγία μας , λοιπόν, να έχουμε πάντοτε «κατά νουν» και να την παρακαλούμε και να δεόμεθα, ώστε να είναι πάντοτε αυτή η οποία θα μας συντροφεύει και θα μας καθοδηγεί σ’ αυτή τη ζωή, για να φθάσουμε στην αιωνιότητα, όταν ο Κύριός μας θελήσει και κόψει το νήμα αυτής της ζωής.


Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
+Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου»
Τόμος 5ος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ
κεφ. ιβ΄(12 )
Στιχ. 13-21. Η πλεονεξία και η παραβολή του άφρονος πλουσίου.


13 Εἶπε δέ τις αὐτῷ ἐκ τοῦ ὄχλου· διδάσκαλε, εἰπὲ τῷ ἀδελφῷ μου μερίσασθαι τὴν κληρονομίαν μετ᾿ ἐμοῦ.

 14 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· ἄνθρωπε, τίς με κατέστησε δικαστὴν ἢ μεριστὴν ἐφ᾿ ὑμᾶς;

15 εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· ὁρᾶτε καὶ φυλάσσεσθε ἀπὸ πάσης πλεονεξίας· ὅτι οὐκ ἐν τῷ περισσεύειν τινὶ ἡ ζωὴ αὐτοῦ ἐστιν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῦ.

16 Εἶπε δὲ παραβολὴν πρὸς αὐτοὺς λέγων· ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα·

17 καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου;

18 καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου,

19 καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου.

20 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;

21 οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν.

Απόδοση στη δημοτική

13 Κάποιος από τον λαό είπε στον Ιησού: Διδάσκαλε, πες στον αδελφό μου να μοιράσει μαζί μου την κληρονομιά του πατέρα μας.

14 Ο Ιησούς όμως του απάντησε: Άνθρωπέ μου, ποιος  με διόρισε και με εγκατέστησε δικαστή ή μοιραστή σας,  για να εκδώσω εγώ απόφαση πάνω στη διαφορά σας ή για να επιβλέψω την εκτέλεση της διανομής;

15 Και παίρνοντας αφορμή απ’ αυτό , είπε σ’ όσους τον άκουγαν: Να προσέχετε και να προφυλάγεστε από κάθε είδος πλεονεξίας. Η πλεονεξία δεν μπορεί καθόλου να σας κάνει άνετη και χαρούμενη τη ζωή σας. Διότι η ζωή του ανθρώπου δεν εξαρτάται από τα περίσσια πλούτη του και δεν διατηρείται από τα υπάρχοντά του. Τα πολλά του πλούτη δεν μπορούν να του εξασφαλίσουν τη μακροζωία και την ευχάριστη ζωή.

16 Τους είπε μάλιστα και μία παραβολή: Κάποιου πλουσίου ανθρώπου τα εκτεταμένα του χωράφια απέδωσαν άφθονη σοδειά και μεγάλη παραγωγή.

17 Αντί όμως να ευχαριστήσει τον Θεό και να ευχαριστηθεί κι ο ίδιος για την ευφορία αυτή, συλλογιζόταν μέσα του, αγωνιούσε κι αναστατωνόταν λέγοντας: Τι να κάνω, διότι δεν έχω πού να μαζέψω τους καρπούς των χωραφιών μου που μου περισσεύουν ;Θέλω να γίνουν όλοι δικοί μου, για να τους απολαύσω μόνος μου.

18 Τελικά , ύστερα από μεγάλη σκέψη και συλλογισμό, είπε: Αυτό θα κάνω. Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα κτίσω μεγαλύτερες και πιο ευρύχωρες. Και θα μαζέψω εκεί όλη τη σοδειά μου και τα αγαθά μου.

19 και σαν άνθρωπος που μόνο τις απολαύσεις της κοιλιάς γνώρισα θα πω στην ψυχή μου: Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά, που είναι αποθηκευμένα και σου φτάνουν για πολλά χρόνια. Μη σκοτίζεσαι πλέον για τίποτε, αλλά απόλαυσε μια ζωή αναπαυτική∙ φάε, πιες, γέμισε χαρά.

20 Αφού όμως τα ετοίμασε όλα, πριν ακόμη προφθάσει να πει  στην ψυχή του τα όσα σχεδίαζε, του είπε ο Θεός είτε μέσα από τη συνείδησή του είτε στον ύπνο του: Άμυαλε και ανόητε άνθρωπε, που στήριξες την ευτυχία σου μόνο στις απολαύσεις της κοιλιάς και νόμισες ότι η μακροζωία σου εξαρτιόταν από τα πλούτη σου και όχι από μένα∙ τη νύχτα αυτή, που εδώ και πολύ καιρό ονειρευόσουν ως νύχτα ευτυχίας και νόμιζες ότι θα άρχιζε από δω και πέρα η αναπαυτική και απολαυστική ζωή σου, οι φοβεροί δαίμονες απαιτούν να πάρουν την ψυχή σου. Σε λίγο θα πεθάνεις. Αυτά λοιπόν που ετοίμασες και αποθήκευσες  σε ποιόν θα ανήκουν και σε ποιους κληρονόμους θα περιέλθουν;

21 Έτσι θα την πάθει και τέτοιο τέλος θα έχει εκείνος που θησαυρίζει για τον εαυτό του, για να απολαμβάνει εγωιστικά αυτός και μόνο τα αγαθά της γης, και δεν αποταμιεύει με τα έργα της αγάπης στον ουρανό θησαυρούς πνευματικούς. Μόνο σ’ αυτούς τους θησαυρούς ευαρεστείται ο Θεός.

Από «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ ΠΑΝ. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»
ΑΘΗΝΑΙ 2011

Η ΒΛΑΣΤΗΜΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ...

 http://www.agioritikovima.gr

 Γράφει ο σοφός και ενάρετος κληρικός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, πως του έλεγε κάποιος:
«Πάτερ, ένα περίεργο πράγμα. Πάω να βιδώσω μια βίδα, δεν βιδώνει. Προσπαθώ, προσπαθώ, προσπαθώ, δεν βιδώνει. Άμα πω μια βλαστήμια, βιδώνει αμέσως»! «Είναι πολύ απλό και ευεξήγητο αυτό που συμβαίνει», διευκρινίζει ο π. Επιφάνιος. «Δεν εμποδίζει τη βίδα κάποιο φυσικό αίτιο, αλλά κάτι άλλο, παραπέρα: η δαιμονική ενέργεια. Για να κάνει τον άνθρωπο να βλαστημήσει. Απ’ τη στιγμή που θα γίνει αυτό, η δαιμονική ενέργεια φεύγει απ’ τη βίδα και υποδουλώνει τον άνθρωπο. Τί να την κάνει τη βίδα πια; Γι’ αυτό και αυτή βιδώνει τότε μια χαρά. Αντί να βλασφημήσεις», καταλήγει ο π. Επιφάνιος, «δεν λες εκείνη την ώρα, κάνοντας το σημείο του σταυρού, ‘πίσω μου σ’ έχω, σατανά’ ή ‘Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με’; Να δεις, δεν θα βιδώσει η βίδα»;
Πόσο εύκολα καταφεύγουμε στην κάκιστη συνήθεια της βλαστήμιας, όταν κάτι δεν μας πάει καλά! Μήπως έτσι λύνουμε το πρόβλημα; Όχι βέβαια, απλώς το περιπλέκουμε περισσότερο. Γιατί στην τρέχουσα δυσκολία μας προσθέτουμε και την παρέμβαση του διαβόλου. Και με τη δική του επιρροή και ενέργεια τί καλό μπορούμε να περιμένουμε; Όμως μπορούμε σε κάθε στιγμή, και ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε σε ψυχική αναστάτωση (από στενοχώρια, θυμό, αγωνία, φοβία, άγχος και άλλα πολλά), να επαναλαμβάνουμε αδιάκοπα μέσα μας τις σύντομες προσευχές προς το Χριστό και την Παναγία: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν» – «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς». Ο άγιος Ιωάννης, συγγραφέας της Κλίμακος, συμβουλεύει: «Ονόματι Ιησού μάστιζε πολεμίους». Με το όνομα του Ιησού να μαστιγώνεις τους εχθρούς σου (=τους δαίμονες).
Έτσι εφαρμόζουμε εμπράκτως την προτροπή του Ευαγγελίου: «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε». Αν έχουμε μάλιστα κα κομποσχοίνι (πράγμα που έγινε και πολύ της μόδας τελευταία), μπορούμε να το χρησιμοποιούμε ανάλογα. Δεν είναι κάτι μαγικό το κομποσχοίνι για να μας ωφελεί και να μας προστατεύει από μόνο του. Αξία έχει μόνο, όταν γίνεται μέσο προσευχής. Η χρήση του είναι απλούστατη: το κρατάμε στο χέρι περνώντας με τα δάχτυλά μας έναν-έναν τους κόμπους του, λέγοντας στον καθένα μια φορά την προσευχή, που αναφέραμε, προς το Χριστό ή την Παναγία. Το χρησιμοποιούμε, γιατί την ώρα της προσευχής ο διάβολος συγκεντρώνει πάνω μας όλη τη δύναμη πυρός που διαθέτει, για να δημιουργεί στο νου μας αντιπερισπασμό. Γι’ αυτό, όπως λέει και ο αββάς Αγάθων στο Γεροντικό, «το να προσεύχεσαι, χρειάζεται αγώνα μέχρι την τελευταία σου πνοή».
Στην περιστολή των περισπασμών του νου εν ώρα προσευχής βοηθάει σημαντικά και το κομποσχοίνι. Και πρέπει να το αξιοποιούμε δεόντως, αντί να το έχουμε περασμένο απλώς γιο στολίδι στο χέρι μας.
Το κομποσχοίνι λοιπόν για την προσευχή! Και η προσευχή για τη λύση των δυσκολιών, μικρών και μεγάλων. Μακριά από την εύκολη «λύση» της βλαστήμιας.

Πρωτ. Δ. Μ.
(«Λυχνία» Νικοπόλεως, Οκτώβριος 2011)