Ι. Μονή Αγ. Ραφαήλ: Λιμάνι καταφυγής πονεμένων ψυχών

Ένα Μοναστήρι είναι τόπος προσευχής, τόπος άσκησης, τόπος απομόνωσης από την κοσμικότητα για να “αφομοιώσει” την εγκοσμίκευση της θείας οικονομίας (του έργου) του Σωτήρος ημών Θεού και να δώσει μαρτυρία γι᾽ αυτό το γεγονός με τη βεβαιότητα και την πιστότητα της Εκκλησίας του Χριστού.Αυτό είναι το πλαίσιο ιδρύσεως, λειτουργίας και πορείας κάθε ορθόδοξου μοναστηριού. Και διαπιστώνουμε ότι αυτή η λειτουργία των μοναστηριών σήμερα περιχωρείται στις καρδιές των ανθρώπων του κόσμου μας, που γυρεύουν να ξαναθυμηθούν εναργέστερα την εκκλησιαστική τους ταυτότητα “άγνωστοι μεταξύ αγνώστων” σαν προσκυνητές της χάρης των μοναστηριών, για να κομίσουν έπειτα αυτήν την ταυτότητα “γνωστοί μεταξύ γνωστών” στην ενοριακή πληρότητα του εκκλησιαστικού γεγονότος. Τα μοναστήρια δεν είναι υποκατάστατα της ενοριακής πραγματικότητος, αλλά οργανωμένα συμμέλη του ενός εκκλησιαστικού σώματος. Τρέφονται και τρέφουν από και με τις λειτουργικές δεήσεις του ενός εκκλησιαστικού σώματος, με την ευχή του Επισκόπου, με την αμοιβαία συναίσθηση της ενότητος-κοινωνίας με τον ζώντα Θεό. Συναθλούν προς τον κόπο των εγκοσμίων λειτουργών του Θεού, προς τον αγώνα και τις αγωνίες των εγκοσμίων χριστιανών, με τις καθημερινές Ακολουθίες και Λειτουργίες. Και μάλιστα εξαιρέτως “υπέρ πλεόντων, οδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων, αιχμαλώτων και της σωτηρίας αυτών”, υπέρ των οποίων αναδέχονται συνεχώς παρακλήσεις για προσευχές εκτενείς στην παρρησία των Αγίων προς τον Θεό.
Αυτήν την αναπόφευκτη λειτουργικότητα, όσο κοπιώδης και αν είναι, αναδέχθηκε εξαρχής και η ιερά μονή των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης Γουμενίσσης-Γρίβας, δημιούργημα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας.
***
Στο φετινό πανηγυρικό Εσπερινό (Λαμπροδευτέρα 6/5), μετά την τελετουργική ένδυσή του στο κέντρο του Ναού, προέστη ο Σεβασμιώτατος συμπαραστατούμενος από την Αδελφότητα και Κληρικούς-προσκυνητές. Μετά τα Αναγνώσματα, στο κήρυγμά του ο Μητροπολίτης τόνισε τη σημαντική της αποκαλύψεως των Αγίων για την εποχή μας.
«Σήμερα η Εκκλησία μας όρισε, μετά την Επιλύχνια Ευχαριστία (το Φως ιλαρόν), να ψάλλεται και  ο ψαλμικός στίχος “ο Θεός ημών εν τω ουρανώ και εν τη γη πάντα όσα ηθέλησεν εποίησεν”.  Η πρώτη ανάγνωση του συγκεκριμένου στίχου μας παραπέμπει στα γεγονότα της θείας οικονομίας: στην ενανθρώπηση, στην ταπεινότατη και πτωχή γέννηση επί της φάτνης, για να άρει την αλογία του κόσμου, στη βάπτιση όπου ακόμη και τα ύδατα μαρτύρησαν τη θεότητά Του στρεφόμενα εις τα οπίσω, στο κήρυγμά Του με αφετηρία και προτίμηση στη Γαλιλαία όπου και οι περισσότεροι εθνικοί και βεβαίως ελληνιστές, στη σταύρωσή Του υπέρ της κόσμου ζωής και σωτηρίας, στην αυτεξούσια ανάσταση και την ανάληψή Του. Αυτή είναι η πρώτη ανάγνωση-ερμηνεία του ψαλμικού στίχου “ο Θεός ημών…”. Η δεύτερη ανάγνωση, συνέχεια της πρώτης, είναι ότι όλα αυτά τα εποίησεν ο Θεός, για να κάμει τον άνθρωπο θεόν κατά χάριν. “Εγώ ήλθον ―λέει ο ίδιος ο Κύριος― ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσι”. Αυτό το περισσόν είναι κάτι που εκπλήσσει τους θεολόγους. Το “ζωήν” είναι να έχουμε τη ζωή του Χριστού, να λάβουμε τη νέα ζωή που ο Θεός μας χάρισε, να είμεθα μαθητές και μιμητές του Χριστού, με τη δική Του δύναμη δια του Αγίου Πνεύματος. Η ζωή μας να είναι χριστοτερπής, θεοφιλής και θεάρεστη κατά πάντα και δια πάντα, καθώς θα έχει αναφορά στο Χριστό, θα είναι εγκεντρισμένη σ᾽ Αυτόν. Το “περισσόν έχωσιν”, το περίσσευμα είναι ο εξαγιασμός και η θέωσις. “Ο πιστεύων εις εμέ, τα έργα α εγώ ποιώ κακείνος ποιήσει και μείζονα τούτων”! Γιατί “μόρφωσε” μέσα του τον Χριστό, δηλαδή έζησε τις μεθηλικιώσεις της εν σαρκί σωτηρίου οικονομίας του Χριστού, και ο Χριστός είναι το Πρόσωπο από το Οποίο αντλεί χάριτας αντί χαρίτων πολλαπλασίας.
»Έτσι λοιπόν και οι άγιοι νεοφανέντες Μάρτυρες Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη έζησαν για τον Χριστό, με τον Χριστό. Αναστήλωσαν την εικόνα του Σωτήρος μέσα τους και αναστηλωμένη (ζώσα και ενεργό) την παρουσία Του την μεταλαμπάδευσαν στους εγγύς και τους μακράν. Και το συνεχίζουν μέχρι σήμερα, ευεργετώντας εμάς τους σημερινούς χριστιανούς. Έβλεπαν και βλέπουν το συνάνθρωπο ως τίμημα και μίμημα (εν δυνάμει) του Σωτήρος Χριστού! Αυτήν την αιωνική αξία και διάσταση έδωσαν (και δίδουν) στο συνάνθρωπό τους. Έτσι ώστε, αν και πέρασαν 500 χρόνια που εσφαγιάσθηκαν ώσπερ άρνες, φανερώθηκαν σε μας. Επειδή έτσι ηθέλησεν ο Κύριος. “Πάντα όσα ηθέλησεν εποίησεν”. Έφερε από τη βασιλεία Του και απεκάλυψε την δόξα-χάρη που έχουν οι καλλίνικοι Μάρτυρες. Δεν ήρθαν ανίσχυροι, όπως φάνηκαν πριν 500 χρόνια στα μάτια των αφρόνων ότι σφαγιάσθηκαν και χάθηκαν, αλλά πλήρεις χάριτος και πλήρεις δυνάμεως. Εμφανίσθηκαν σε ταπεινούς και απλοϊκούς, άλλοτε “κατ᾽ όναρ” και άλλοτε “καθ᾽ ύπαρ” σε απαστράπτουσα φωτοχυσία του θείου φωτός “λάμποντες, αστράπτοντες, ηλλοιωμένοι οθνείαν αλλοίωσιν ευπρεπεστάτην”.
»Η Ορθοδοξία είναι ουσιωδώς αποκάλυψη Θεού, είναι απόκριση στη φανέρωση του ουρανού. Δεν είναι θρησκευτικό κατασκεύασμα ιδεών η συναισθημάτων όπως συμβαίνει με τις ποικίλες θρησκείες της ιστορίας του κόσμου. Οι άλλες θρησκείες δημιουργούν με τις φαντασίες τους κάλπικες επινοήσεις. Μόνον η Ορθοδοξία είναι η αποκάλυψη του ζώντος Θεού. Και μάλιστα, στα χρόνια μας, επειδή επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις, και για τρία χρόνια είχαμε καθημερινές αποκαλύψεις, που η μία συμπλήρωνε την άλλη! Για να ευρεθεί η τοιχογραφία της Πλατυτέρας στο βάθος, επάνωθεν της οποίας πατούσαν, προηγήθηκαν 30 αποκαλύψεις. Και όταν ευρέθηκε στο προαύλιο η εικόνα του Παντοκράτορος, το βράδυ στην αγρυπνία, έβλεπαν το άγιο φως ακόμη και από γειτονικά χωριά να εμφανίζεται επάνω από το λόφο των Καρυών…».
***
Ο πανηγυρικός Όρθρος και η θεία Λειτουργία (Λαμπροτρίτη 7/5) συγκέντρωσε πλήθη ευλαβών προσκυνητών στο καταφύγιο ελπίδας των Νεοφανών Αγίων. Πολλοί κληρικοί και από άλλες Μητροπόλεις συμμετείχαν στη διπλή χαρά, της Διακαινησίμου και της εόρτιας μνήμης των Μαρτύρων. Η πρωινή Ακολουθία μεταδόθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό 4Ε με σπάνια θεαματικότητα ανά το πανελλήνιο από ανθρώπους που αδυνατούσαν μεν να προσέλθουν, αλλά μετείχαν νοερά στον εορτασμό.

***
Ο γνωστός πρωτοψάλτης κ. Ιω. Χασανίδης και ο π. Ραφαήλ Γκουρβέλος με συνοδούς ιεροψάλτες λατρευτικά καλλιφωνότατοι ψάλτες υμνολογούσαν τα μεγαλεία των Αγίων στην αναστάσιμη ατμόσφαιρα της φετινής Λαμπροτρίτης. Παραβρέθηκαν ο Αντιπεριφερειάρχης Κιλκίς κ. Χρ. Γκουντενούδης, ο Βουλευτής κ. Γ. Γεωργαντάς, ο Δήμαρχος Παιονίας κ. Αθ. Λαπόρδας επικεφαλής Αντιδημάρχων και στελεχών του Δημ. Συμβουλίου, ο Πρόεδρος της τοπ. Κοινότητας Γουμένισσας κ. Ιω. Αλίρης, ο νέος Ταξίαρχος-Δκτης της 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας κ. Πέτρ. Καραμανέας με στρατιωτικούς, εκπρόσωποι της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, κ.α. επίσημοι. Τιμητικό άγημα στρατιωτών από την 33η Μ/Κ Ταξιαρχία και ομάδα των Γουμενισσιωτών μουσικών (τα γνωστά “Χάλκινα”) με το ηχητικό μελώδημα του “Χριστός Ανέστη”, συνόδευαν την ευλάβεια πολλών-πολλών προσκυνητών.
Στο τέλος, η Ιερά Μονή δεξιώθηκε όλους τους προσκυνητές με τα εικονογραφημένα κόλλυβα τα ευλογηθέντα “εις τιμήν των αγίων” και με εδέσματα προς όλους. Εντός της Μεγάλης Εβδομάδος κυκλοφορήθηκε ο πρώτος από τους τρεις τόμους, μεγάλου σχήματος, με 340 σελίδες, και τίτλο “Η αποκάλυψη και οι εμφανίσεις των νεοφανών Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης”, ιστόρημα ευλαβές στα γεγονότα, πράξη σεβασμού στη μεγάλη αυτή ευλογία του Θεού για την κρίσιμη εποχή μας.

Έκθεση εικόνων

• Κλικ για μεγέθυνση!
• Κλικ για μεγέθυνση!
• Κλικ για μεγέθυνση!
•  

http://www.eidisis.gr/topika-nea-toy-n-kilkis/i-moni-ag-rafail-limani-katafygis-ponemenon-psyxon.html

Σύμφωνο Συνεργασίας με την "Αποστολή" της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών

Η Lidl Hellas υπέγραψε σήμερα Σύμφωνο Συνεργασίας με την ΜΚΟ «Αποστολή» της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών παρουσία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κου Ιερώνυμου, στα γραφεία της Αρχιεπισκοπής στην Αθήνα. Το Σύμφωνο Συνεργασίας αποτελεί συνέχεια της επιτυχημένης συνεργασίας μας με τη ΜΚΟ «Αποστολή» και στοχεύει στη διεύρυνση και περαιτέρω στήριξη του πολύπλευρου έργου της «Αποστολής». Συνεχίζουμε να προσφέρουμε προϊόντα, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, για την ενίσχυση των συνανθρώπων μας. Χρηματοδοτούμε πλήρως τον εξοπλισμό και τη λειτουργία του Ιατρείου Κοινωνικής Αποστολής στην Ορεστιάδα, και με τον ίδιο τρόπο θα συνεχίσουμε να βοηθάμε στην επίτευξη των στόχων της Αποστολής και στο μέλλον. Παρακάτω μπορείτε να δείτε το βίντεο από τα εγκαίνια του Κοινωνικού Ιατρείου στην Ορεστιάδα http://www.youtube.com/watch?v=TrL1fcE7wPM

Η ΕΥΧΗ

Στήν ώρα τής διακονίας (εργασίας) μας, ή οτιδήποτε άλλο κάνουμε, αντί νά αργολογήσουμε, αντί νά συζητήσουμε, αντί να πούμε ιστορίες, αντί νά πούμε πνευματικά, καλύτερα είναι νά λέμε τήν "ευχή". Γιατί μέσα καί στά πνευματικά ακόμη θά υπάρχει καί μία κατάκριση, ένα κουτσομπολιό, μία αργολογία, μία μεμψιμοιρία,, θά υπάρξουν αστεϊσμοί, διάφορα. Όταν μάς έρχεται διάθεσις γιά συζήτηση, όταν μάς πιάνει πλήξη, μάς πιάνει στενοχώρια, νά ξέρετε είναι γιατί δέν κυνηγάμε τήν "ευχή". Νά τήν κυνηγήσουμε, όπως τήν κυνηγούσαν οί Πατέρες οί άγιοι, όπως τήν κυνήγησαν πνευματικοί άνθρωποι στόν κόσμο καί αισθάνθηκαν τήν Χάρι τού Θεού. Γιορτές καί Κυριακές πού έχουμε περισσότερο χρόνο νά λέμε τήν "ευχή" (Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με), νά τόν εκμεταλευώμαστε τόν χρόνο.

από τό βιβλίο: Γερόντισα Μακρίνα - Λόγια Καρδιάς, εκδόσεις Ιεράς Μονής Παναγίας οδηγήτριας Πορταριά Βόλου.

Χώρα των Ζώντων

Τα παιχνίδια του Θεού

«Τον Βασιλέα Εζεκία (716- 667 π.Χ. ) απασχολούσαν δύο σοβαρά θέματα: η κακή υγεία του και η εξωτερική απειλή των Ασσυρίων. Ο Βασιλεύς των Ασσυρίων Σενναχηρείμ του είχε ήδη στείλει τελεσίγραφο παράδοσης άνευ όρων!

Ο Εζεκίας που ήταν πιστός άνθρωπος προσευχήθηκε θερμά και ζήτησε την άμεση επέμβαση του Θεού. Ο Θεός άκουσε την προσευχή του Βασιλέως και έστειλε την απάντησή του με τον προφήτη Ησαΐα, τον οποίο ο Θεός χρησιμοποιούσε ως προσωπικό του αντιπρόσωπο, για θέματα που αφορούσαν στις σχέσεις Βασιλέα και Θεού ή Θεού και λαού.

Ο προφήτης Ησαΐας κατ’ εντολήν του Θεού, επισκέφθηκε τον άρρωστο Βασιλέα, όταν αυτός ήταν σχεδόν ετοιμοθάνατος. «Ιδού τι λέγει ο Θεός», του είπε. «Κανόνισε τα του οίκου σου, διότι πρόκειται να πεθάνεις. Δεν θα ζήσεις»!

Τότε ο Εζεκίας , καθώς ήταν ξαπλωμένος στο κρεββάτι του, γύρισε προς τον τοίχο του δωματίου, προφανώς για να κρύψει τη συγκίνησή του και προσευχήθηκε θερμά προς τον Θεό, ζητώντας το έλεός του…

Ο προφήτης Ησαΐας  δεν είχε απομακρυνθεί πολύ από τα ανάκτορα και ο Θεός τον κάλεσε πάλι και του λέει: «Πήγαινε στον Εζεκία και πες του. Ιδού τι λέγει ο Κύριος. Άκουσα την προσευχή σου και είδα τα δάκρυά σου. Γι’ αυτό αποφάσισα και να παρατείνω τη ζωή σου για 15 χρόνια και να προστατεύσω την πόλη από τις απειλές των Ασσυρίων».

Ο προφήτης Ησαΐας αποκάλυψε επίσης στον Βασιλέα, ότι ο Θεός , για να τον πείσει ότι θα εκπληρώσει τη διπλή αυτή υπόσχεσή του, επρόκειτο να επιτελέσει ένα θαυμαστό σημείο. Το σημείο αυτό θα ήταν το εξής:

Στην αυλή των Ανακτόρων, ο πατέρας του Εζεκία, ο Βασιλεύς Αχά, είχε εγκαταστήσει ένα είδος ηλιακού ωρολογίου, σε απομίμηση, όπως φαίνεται, σχετικής εφεύρεσης των Βαβυλωνίων. Ο Ησαΐας αποκάλυψε στον Εζεκία , ότι ο Θεός ήταν διατεθειμένος να μετακινήσει την σκιά του ηλιακού ωρολογίου προς τα εμπρός ή προς τα πίσω κατά δέκα (10) βαθμίδες ( ώρες ) .  Άφηνε μόνο  στον ίδιο να διαλέξει την κατεύθυνση της κίνησης του ηλίου, προς τα κάτω ή προς τα πίσω. Ο Εζεκίας προτίμησε την κίνηση προς τα πίσω, ως πιο δύσκολο και πιο θαυμαστό σημείο.

Και ω του θαύματος! Η σκιά του ήλιου μετακινήθηκε προς τα πίσω, κατά δέκα βαθμίδες!

Το φυσικό αυτό σημείο έγινε αισθητό από όλους τους γύρω λαούς, αντιπροσωπεία δε Βαβυλωνίων επισκέφθηκε τον Εζεκία και ζήτησε να μάθει περισσότερα για το θαυμαστό αυτό γεγονός (βλ. Δ΄ Βασ. κ΄1-13 , Ης., λη΄ 1-8 , λθ΄1. Συναξάρι 9 Μαΐου ) .

Πολύ εντυπωσιακοί οι τρόποι, με τους οποίους ο Θεός σχετίζεται με τους πιστούς ανθρώπους.

α)Ο Θεός, ενώ δέχεται τα αιτήματα των προσευχών των πιστών, δεν απαντά αμέσως , αλλά ύστερα από ένα χρονικό διάστημα, ώστε σ’ αυτό να δοκιμασθεί η πίστη και η αφοσίωση των πιστών ανθρώπων σ’ Αυτόν. Ο Θεός άκουσε την προσευχή  του Εζεκία στις τελευταίες στιγμές της ζωής του, αφού του είχε αναγγείλει ότι θα πεθάνει και αφού άφησε τον Προφήτη να απομακρυνθεί από τα Ανάκτορα. Ο Θεός δεν θέλει τον πιστό άνθρωπο ανενεργό και παθητικό δέκτη της αγάπης του. Τον θέλει συνεργάτη και συνεκτελεστή των θαυμάτων του. Ο Θεός μοιάζει με τον πατέρα εκείνο που κτίζει το σπίτι του, ευχαριστείται όμως να βλέπει και τον μικρό υιό του να κουβαλάει μερικά τούβλα, με τα μικρά χεράκια του.

β) Ο Θεός «παίζει» με τους πιστούς , όπως ο πατέρας παίζει με τα παιδιά του. Το σημείο του ηλιακού ωρολογίου είναι πολύ εντυπωσιακό. Ο Θεός παίζει με τον ήλιο, για χάρη του λαού του, όπως ένας πατέρας ανεβοκατεβάζει τις χρωματιστές μπάλλες επάνω από την κούνια του βρέφους του και μπροστά στα έκπληκτα μάτια του…

Ο Θεός μεταχειρίζεται τα φυσικά φαινόμενα και τους φυσικούς νόμους σαν «παιχνιδάκια», για χάρη των παιδιών του. Ο ήλιος, η σελήνη, οι πλανήτες και τα αναρίθμητα άστρα των Γαλαξιών δεν είναι τίποτε άλλο παρά στρογγυλές πολύχρωμες μπάλλες, τις οποίες ο Θεός μετακινεί εμπρός ή πίσω, επάνω ή κάτω, για να πείσει τους δικούς του ανθρώπους όχι τόσο για να πείσει τους δικούς του ανθρώπους όχι τόσο για την παντοδυναμία του, αλλά για την άπειρη αγάπη του προς αυτούς!

Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Νώτη Γεωργία

Η οδοντιατρική στο Άγιον Όρος

Στην ιστοσελίδαImplantnet βρήκα και αναδημοσιεύω το κείμενο:

Εκτός από την οδοντιατρική ως επάγγελμα, υπάρχει και η οδοντιατρική της προσφοράς. Είναι όμορφο να χρησιμοποιούμε την γνώση και τις δεξιότητες μας, για να ανακουφίζουμε τον πόνο των ανθρώπων, αλλά είναι ακόμα πιο σημαντικό όταν μας δίνεται η δυνατότητα να βοηθήσουμε στον απερίσπαστο αγώνα όλων αυτών που εγκαταλείψαν τα πάντα για την αγάπη του Χριστού.

Τα τελευταία χρόνια σχεδόν όλα τα μοναστήρια του Αγίου Όρους έχουν επενδύσει αρκετά χρήματα σε οδοντιατρεία μέσα στα μοναστήρια.

Ο σκοπός είναι, να δοθεί η δυνατότητα στους μοναχούς να λύσουν τα οδοντιατρικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, χωρίς να είναι αναγκαίο να μεταβούν στην κοντινή σχετικά Θεσσαλονίκη.

Ι. Μονή Σίμωνος Πέτρας

Ένα από τα μοναστήρια αυτά, είναι και η Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας, όπου εδώ και 15 χρόνια λειτουργεί οδοντιατρείο με την ευγενική προσφορά συναδέλφων οδοντιάτρων, που συνδυάζουν το προσκύνημα με το λειτούργημα. Αμοιβή είναι η αγάπη και οι προσευχές των μοναχών. Σήμερα λοιπόν θα ταξιδέψουμε νοερά στο «περιβόλι της Παναγιάς» για να δούμε την «άλλη» οδοντιατρική την οποία ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε.

Ι. Μονή Βατοπαιδίου
agioritikesmnimes

Το Άγιον Όρος και η συνέχεια της παραδόσεως

Του Πρωτοπρεσβύτερου Γεωργίου Μεταλληνού

Είναι γεγονός, ότι στη χριστιανική αρχαιότητα υπήρξαν διάφορα μεγάλα μοναστικά κέντρα, στην Αίγυπτο, την Παλαιστίνη, τη Μικρασία, την Μεγάλη Ελλάδα. Με τον καιρό όμως παρήκμασαν. Από τον 10ο αιώνα το Άγιον Όρος αναζωογόνησε το μοναχικό βίο των άλλων παρηκμασμένων κέντρων και απέβη αυτό μοναστικός χώρος πανορθόδοξος και επισημότατος, που εφείλκυε το θαυμασμό όχι μόνο των Ρωμηών, αλλά και «των γύρωθεν εθνών», όπως παρατηρεί ο Αλέξιος A’ ο Κομνηνός, τα οποία «εσεμνύνοντο διά το μοναδικόν εις τα όρη της οικουμένης άγιον Όρος». Δίκαια, έτσι, σημειώνει ο π. Γεώργιος Καψάνης:Είναι μεγάλη ευλογία, ότι εν μέσω της Εκκλησίας ο Παντελεήμων Κύριος εφύτευσε τον παράδεισο του περιβολιού της Παναγίας, το άγιον Όρος, για να ζωογονεί όλη την Εκκλησία με τη μυστική ακτινοβολία της Χάριτος του Θεού, που σκηνώνει στους παλαιούς και νέους αγίους του, στα ιερά θεομητοροβάδιστα σκηνώματά του, στην αδιάκοπο και ζώσα μέχρι σήμερα αγιοπατερική παράδοσή του».

Έτσι συνδέθηκε στενότατα το Άγιον Όρος με τη ζωή και τους πνευματικούς αγώνες της Ελληνορθόδοξης Ρωμανίας (Βυζαντίου) και συνέχισε την πνευματική ακμή της. Γιατί ιδανικό της Ρωμηοσύνης δεν είναι η κατά κόσμον σοφία, αλλ’ η θεία. Όχι ο κατά κόσμον σοφός, αλλά ο κατά Θεόν σοφός, δηλαδή ο Άγιος. Δείγμα δε ακμής της Ρωμηοσύνης είναι το επίπεδο της πνευματικότητός της, δηλαδή οι Άγιοί της. Το Άγιον Όρος έγινε το θερμόμετρο της πνευματικότητος του Γένους μας, που δεν κυριεύθηκε από το σκότος, ούτε και στους αιώνες της δουλείας, γιατί ποτέ δεν έλειψαν σ’ αυτό οι θεούμενοι και τα θαυματουργό λείψανα, δηλαδή οι φορείς της Χάριτος.

Περαιτέρω ο κοινοβιακός μοναχισμός του Αγίου Όρους διέσωσε το υπαρκτικό πλαίσιο και πρότυπο (Modellο) της ελληνορθόδοξης κοινωνίας. Τόπος καταφυγής, ανανεώσεως και αναγεννήσεως αρχόντων και αρχομένων, κληρικών και λαϊκών, απέβη κανόνας στοιχήσεως των εν κόσμω κοινοτήτων – ενοριών και πνευματικός τροφοδότης της όλης ζωής τους. Κι αυτό σ’ όλη τη διάρκεια της βυζαντινής και μεταβυζαντινής περιόδου.

Ο τρόπος αυτός λειτουργίας του Αγίου Όρους κατέστη δυνατός, διότι το «Περιβόλι της Παναγίας» διασώζει την ενότητα και οργανική διασύνδεση πνευματικότητας και κοινωνικότητας. Σ’ αυτό η πνευματικότητα δεν οδηγείται ποτέ σε άσαρκο σπιριτουαλιομό, ούτε η πράξη σε απνευμάτιστο ακτιβισμό. Μέσα στα μοναστικά κοινόβιά του συνειδητοποιείται απόλυτα το γεγονός, ότι ο Χριστός δεν καταργεί τη βιωτική μας διάσταση, αλλά την αγιάζει και την καταξιώνει σε ζωή του Σώματός Του. Η πνευματικότητα διαφοροποιείται, έτσι, από την εξαΰλωση, τον δυαλισμό (τη «δαιμονο¬ποίηση» του σώματος), τη ρεμβώδη απραξία και κάθε είδος «νιρβάνα». Ο Χριστός μας ένωσε ολόκληρους στο Σώμα Του, για να μεταμορφωθεί σε «πνεύμα» —προσευχή και λατρεία όλη η ζωή μας. Και αυτό γί¬νεται, όταν και τις θεωρούμενες ως υλικές – βιωτικές πλευρές της ζωής μας, εντάσσουμε μέσα στην αλήθειά Του, τις απελευθερώνουμε δηλαδή με τη Χάρη και ενίσχυσή Του από την αμαρτία. Η ησυχαστική παράδοση της Ορθοδοξίας, που είναι η χριστιανική πνευματικότητα στην αυθεντικότητά της, είναι αυτό που διέσωσε και διασώζει το Άγιον Όρος.

Όπως γράψαμε κάπου παλαιότερα, «ο ησυχασμός δεν νοείται στην ορθοδοξία ως κατάσταση ανενεργού απραξίας. Οι ησυχαστές είναι κυριολεκτικά πνιγμένοι στη δράση. Ο ησυχαστής αγωνίζεται να επιτύχει την υπέρβαση της αναγκαιότητας και του δαιμονικού και να φθάσει στην ελευθερία της Χάρης, με την απελευθέρωση από τα πάθη και με τον αγιοπνευματικό φωτισμό. Ο κεκαθαρμένος ησυχαστής δεν ζει πια για τον εαυτό του, αλλ’ είναι όλος αγάπη. Αυτό φαίνεται στη δομή του κοινοβιακού μοναστηριού. Μέσα σ’ αυτό δεν αποκλείονται οι καθαρά υλικοβιωτικές δραστηριότητες. Και εκεί θα βρούμε τον γιατρό, τον οικονόμο (το διαχειριστή των υλικών αγαθών), τον τσαγκάρη, τον φούρναρη, το ράφτη, τον μουλαρά. Στη μοναστική όμως αδελφότητα όλ’ αυτά δεν είναι κερδοσκοπικό επαγγέλματα, αλλά προσφορά διακονίας αγάπης. Γι’ αυτό όλες αυτές οι «εργασίες» όχι μόνο δεν γίνονται εμπόδιο στην «αδιάλειπτη» προσευχή, αλλά μετουσιώνονται και αυτές σε προσευχή, αφού στοχεύουν στη λειτουργία του εκκλησιαστικού σώματος, λει-τουργούν το μυστήριο της αγάπης. Προσευχή κάνει ο μοναχός και ως τσαγκάρης, φούρναρης ή μουλαράς. Η βιωτική απασχόληση αλλοιώνεται πνευματικά σε «λογική λατρεία», (Ρωμ. 12,1). Το μοναστικό κοινόβιο δείχνει σε τελευταία ανάλυση, πως είναι δυνατόν η κοινωνικοπολιτική διακονία να αναχθεί σε εκκλησιαστική πράξη, λειτουργία».

Τη μεγαλύτερη μάλιστα κοινωνική προσφορά, παρά τα αντιθέτως πιστευόμενα, δεχόμαστε εμείς οι εν τω κόσμω από τους ερημίτες και ασκητές του Αγίου Όρους, που αγρυπνούν στην ερημιά τους, ενωμένοι πνευματικά με το κοινόβιό τους, και προσεύχονται αδιάλειπτα και γι’ αυτό, αλλά και για όλο τον κόσμο.

Η Ρωμηοσύνη στα χρόνια του Βυζαντίου και της δουλείας είχε το Άγιον Όρος ως πνευματική της κολυμβήθρα, στην οποία βαπτιζόταν αδιάκοπα όλη η ζωή της. Μόνο μετά την Επανάσταση του 1821 και κυρίως από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους (1828/ 1833) η πορεία του Ελληνισμού θα δένεται όλο και στενότερα με τη Δύση – Ευρώπη σε όλο το φάσμα της εθνικής ζωής. Στο σημείο δε αυτό ακριβώς αναδύεται η σημασία του Αγίου Όρους για την εποχή μας.

Το Άγιον Όρος και η σύγχρονη αλλοτρίωση.

Ο μέγιστος κίνδυνος του Νεωτέρου Ελληνισμού είναι η απώλεια της ταυτότητάς του, η αλλοίωση δηλαδή της ουσίας του, που επέρχεται με την αναίρεση της ιδιαιτερότητας του. Καμμιά δε απολύτως σημασία δεν μπορεί να έχει η ύπαρξη Ελληνικού Κράτους χωρίς Έλληνες Η αλλοτρίωση πραγματοποιείται εθνικά με την αποσύνθεση του πολιτισμού μας και την απορρόφησή του από κάποιον άλλο. Σ’ όλη τη διάρκεια της Αραβοκρατίας και Τουρκοκρατίας ο ρωμαίικος πολιτισμός δεν αλλοτριώθηκε. Αντίθετα, ανανεώθηκε και ανασυντάχθηκε. Ο κίνδυνος παρουσιάσθηκε αδυσώπητος στη συνάντησή του με τον φράγκικο πολιτισμό της Ευρώπης. Η συνάντηση αυτή άρχισε ήδη τον 14ο αιώνα να λαμβάνει επικίνδυνο χαρακτήρα. Είναι δε γεγονός ότι ανάμεσα στους δύο αυτούς πολιτισμούς καμμιά σύμπτωση δεν είναι δυνατή, παρά τις γνωστές θεωρίες περί «μετακενώσεως» και «συγγενείας» ελληνικού και φράγκικου πολιτισμού. Ανάμεσά τους υπάρχει διαμετρική αντίθεση. Είναι «άλλο και άλλο», για να επαναλάβουμε μία προσφιλή διατύπωση του Μεγάλου Αγιορείτη Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Ο πρώτος είναι πολιτισμός θεοκεντρικός – θεόνομος, κοινοτικός, αρματοδρόμος, αφού στοχεύει στη θέωση. Ο δεύτερος αντίθετα είναι ανθρωποκεντρικός, ατομοκρατικός και ρατσιστικός, εγκοσμιοκρατικός με στόχο την εγκόσμια επιτυχία ως ενδοκοσμικό ευδαιμονισμό.

Η ανάμειξη του ελληνορθοδόξου με τον φραγκικό πολιτισμό, που επί αιώνες τώρα συνεχίζεται, οδηγεί αλματωδώς στην αλλοίωση του πρώτου και την εκφράγκευσή του, κυρίως λόγω των αισθημάτων μειονεξίας εκείνων των Ελλήνων, που πρώτοι έρχονται σε επαφή με το δυτικό πολιτισμό, δηλαδή των διανοουμένων, των πολιτικών και εκπροσώπων των οικονομικά ευρωστοτέρων τάξεων. Όσοι από αυτούς κατέχονται από αισθήματα κατωτερότητας λόγω άγνοιας της πολιτιστικής Κληρονομιάς του Γένους, οδηγούνται στην «ξενομανία» και «ξενοδουλεία», που τη μεταδίδουν σ’ όλους τους χώρους της εθνικής ζωής, γιατί αυτοί ως εθνική ηγεσία διαμορφώνουν την κοινωνική μας πραγματικότητα.

Αποδεικνυόμεθα δε τελείως άοπλοι απέναντι στην εισβολή των ξένων πολιτισμικών στοιχείων, γιατί μάθαμε να δεχόμασθε αναντίρρητα τα κριτήρια των ξένων για την αξιολόγηση του δικού μας πολιτισμού. Η «γιββωνική» θεώρηση του Βυζαντίου συνεχίζεται από την εποχή του Κοραή μέχρι σήμερα και έπρεπε πρώτοι οι Ευρωπαίοι (Κ. Krurnbaeher κ.λπ.), να αποτιμήσουν θετικά το Βυζάντιο, για να αρχίσουμε και μείς να προσέχουμε τα δημιουργήματά του, μολονότι μέχρι σήμερα ο κοραϊκός αντιβυζαντινισμός επηρεάζει την λεγομένη «προοδευτική» παράταξη σε σημείο, που να μη μπορεί να δει το Βυζάντιο / Ρωμανία περισσότερο από ένα μουσείο, που έχει κάποια αξία, αφού το θαυμάζουν οι ξένοι και πληρώνουν, για να δουν τα εκθέματά του!

Η αποσύνθεση του πολιτισμού συντελείται με την υποκατάσταση των επί μέρους στοιχείων του (π.χ. εγκατάλειψη του παραδοσιακού αρχιτεκτονικού ρυθμού με τη λύση του τσιμέντου και της τσιμεντούπολης). Υπάρχει δε ένα αξίωμα στη διαπάλη των πολιτισμών: όταν ο έπηλυς πολιτισμός καταπίνει και αφομοιώνει τον εγχώριο, η απώλεια της ταυτότητος είναι πληρέστερη. Είναι δε γνωστή και η αποσυνθετική διαδικασία. Ο πολιτισμός, ως πλαίσιο ζωής, είναι συνισταμένη πολλών παραμέτρων. Όλα δε τα συστατικά στοιχεία του συνδέονται μεταξύ τους και συνιστούν μίαν αλυσίδα. Αν λοιπόν χαθεί κάποιος κρίκος, διασπάται η αλυσίδα και χάνεται η καθολικότητα. Ένας δε νοθευμένος πολιτισμός είναι νεκρός, γιατί χάνει πια κάθε δυνατότητα αυτοσυνειδησίας.

Υπάρχουν σημαντικά παραδείγματα μιας τέτοιας διασπάσεως της πολιτισμικής αλυσίδας στο δικό μας χώρο, που τα αναλύει ο Arnold Toynbee. Π.χ. η αλλαγή του αλφαβήτου σε λατινικό, που έκαμε ο Κεμάλ Ατατούρκ, ήταν το αποφασιστικό βήμα για τον εκδυτικισμό της γείτονος Τουρκίας. Ένα Νοσοκομείο για τους ξένους τεχνικούς στην Αίγυπτο του 19ου αιώνα έγινε η είσοδος της Δύσεως στην ανατολική αυτή Χώρα. Κατά τον Toynbee «Ο θρίαμβος της δυτικοποιήσεως και όχι ο θρίαμβος του βαρβαρισμού και της θρησκείας ήτο εκείνος, που τελικώς επεξειργάσθη την κατάρρευσιν της Οθωμανικής αυτοκρατορίας» Ειδικότερα δε για τη δική μας κοινωνία θα δηλώσει· «Εις την ιστορίαν της ορθοδόξου χριστιανικής κοινωνίας η τελευταία πράξις υπήρξεν όχι ο θρίαμβος του βαρβαρισμού και της θρησκείας, όπως διατεινόταν ο Γίββων, αλλά ο θρίαμβος του ξένου πολιτισμού, ο οποίος κατέπιε την ετοιμοθάνατον κοινωνίαν ολόκληρον και ενεσωμάτωσε την υφήν της εις τους ιδικούς του κοινωνικούς ιστούς». Αυτό που ιδιαίτερα ενδιαφέρει εδώ είναι η επισήμανση της αλλοτριωτικής διαδικασίας στο δικό μας χώρο από ένα ειδικό μελετητή των πολιτισμών και μάλιστα ευρωπαίο.

Η τραγικότητά μας συνίσταται στο ότι αδυνατούμε σήμερα να κατανοήσουμε τις μεταβολές, γιατί ζούμε μέσα σ’ αυτές και συνυπάρχουμε με όλες τις αδυσώπητες συνέπειές τους. Αισθητότερα όμως κατανοούσαν και την μικρότερη μεταβολή οι σύγχρονοι, όπως άλλωστε και οι σημερινοί Αγιορείτες, όταν μετά από μακρά εγκαταβίωση στο Όρος τους αναγκάζονται να επισκεφθούν την Αθήνα ή άλλα αστικά κέντρα.

Οι πατέρες μας όμως του 19ου αιώνα ζούσαν την αλλοτρίωση σε κάθε της βήμα. Οπτικά, βλέποντας τη νέα ζωγραφική και «αγιογραφία» ή τη νέα Αρχιτεκτονική των πόλεών μας. Ακουστικά, ακούοντας τη νέα μουσική, που εισέδυε και σ’ αυτούς τους Ναούς ως «κανταδιστική τετραφωνία». (Ο Κ. Οικονόμος θα υπογραμμίσει εδώ το πρόβλημα των τραγουδιών των Μισσιοναρίων, που με τα κατηχητικά τους μεταδίδονταν στην ελληνική νεολαία). Υπαρξιακά, ζώντας καθημερινά την εντεινόμενη αλλαγή σ’ όλο το κλίμα της κοινωνίας. Η εισβολή της Δύσεως στη Χώρα μας τον 19ο αιώνα ήταν καταλυτική, ώστε να μπορούμε να μιλούμε για την «κατ’ ανατολάς Δύσιν».

Ορισμένοι κοινωνικοί χώροι λειτούργησαν ως κέντρα αυτής της αλλοτριώσεως, με πρώτο το βασιλικό παλάτι. Το οθωνικό παλάτι θα διαμορφώσει τη νέα ελληνική κοινωνία στα πλαίσια της αστικής τάξης. Οι θυγατέρες του βαυαρού πρωθυπουργού Άρμανσπεργκ εισάγουν το πρώτο πιάνο στη μικρή ναυπλιώτικη και αθηναϊκή κοινωνία και μεταδίδουν στη δική μας «αριστοκρατία» την εντύπωση, ότι λίγο πιάνο και λίγα γαλλικά στοιχειοθετούν τα προσόντα μιας κόρης καλής οικογενείας. Η κ. Άρμανσπεργκ εξ άλλου πρωτοστατούσε στη δυτικοποίηση της υψηλής κοινωνίας, μεταδίδοντας την τάση για επίδειξη και πολυτέλεια. «Πάντα ταύτα συμβαίνουν εις μίαν κοινωνίαν με πλαίσιον δημοκρατικόν, ως είναι η ελληνική», γράφει ο Σπ. Μαρκεζίνης. Οι δεξιώσεις των Ανακτόρων μετέβαλλαν σε Ευρώπη τη μετεπαναστατική ελληνική κοινωνία, σε σημείο, που ο θρυλικός Γέρος του Μωριά να πει αγανακτισμένος, όταν είδε το πρώτο βαλς να χορεύεται στην καταφώτιστη αίθουσα: «Αυτό είναι μισή αμαρτία»… Έτσι άνοιξε η νεογέννητη Ελλάδα τις πύλες της στην Ευρώπη.

Το Άγιον Όρος όμως ανθίσταται ρωμαλέα στη διείσδυση κάθε ξένου στοιχείου. Υψώνει το τείχος της δικής του παραδόσεως και διασώζει τις προϋποθέσεις του ελληνορθόδοξου πολιτισμού. Ο αγώνας αυτός — απέναντι στη Δύση— συνεχίζεται αδιάπτωτος απ’ τον 12ο αιώνα, για να μη εισέλθουν στην ορθόδοξη ανατολή οι φραγκικές διαφοροποιήσεις στο χώρο της θεολογίας και πνευματικότητας, οι ρίζες δηλαδή του νεωτέρου δυτικού πολιτισμού. Ο Αγώνας θα κορυφωθεί τον 14ο αιώνα, όταν ο Ησυχασμός με πρωταγωνιστή τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά θα αποκρούσει γενναία τη Φραγκιά και τα πνευματικά θεμέλια του πολιτισμού της. Αντίβαρο στο δυτικότροπο διαφωτισμό θα αναδειχθεί η νέα φιλοκαλική αναγέννηση των «Κολυβάδων», των Αγιορειτών δηλαδή Ησυχαστών Πατέρων του 18ου αιώνα σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας μας.

Το Άγιον Όρος προβάλλει αδιάκοπα τη σθεναρότερη αντίσταση στην προσπάθεια της Δύσεως να υποτάξει την Ανατολή. Και δεν πρόκειται για κάποια αφελή επιχείρηση του δυτικού κόσμου χωρίς συγκεκριμένη στοχοθεσία, αλλά για άρτια οργανωμένη — κάθε φορά εκστρατεία στα πλαίσια του δυτικού πολιτικού επεκτατισμού. Η μετάδοση του πολιτισμού ως τρόπου ζωής είναι άλλωστε η ουσιαστική προϋπόθεση της πολιτικής υποδουλώσεως – εξαρτήσεως. Θα επιτραπεί στο σημείο αυτό μια σύντομη παρενθετική διασάφηση.

Η ευρωπαϊκή αποικιοκρατία επεδίωξε πάντα να μεταβάλει την αποικία σε πιοτή εικόνα – αντίγραφο της μητροπόλεως, για να μπορεί να εφαρμόζει καθολικά η αρχή «των συγκοινωνούντων δοχείων» ανάμεσά τους. Ο ιμπεριαλισμός, ως διάδοχος κατάσταση της αποικιοκρατίας, πάλι επιδιώκει να καταστήσει τις εξαρτώμενες χώρες περιφέρεια του κέντρου εξαρτήσεως, δηλαδή μεταπρατικό χώρο, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πνευματικό. Η καθολική εξομοίωση διευκολύνει την επέκταση της μητροπόλεως στη μικρή χώρα και τη δυνατότητα απόλυτης επιρροής. Η οικονομική άλωση είναι γι’ αυτό ανάγκη να συμπληρωθεί από την πνευματική. Έτσι εξηγείται, γιατί και στις ημέρες μας μια οικονομική ένωση κρατών απαιτεί προσαρμογή σύνολης της νομοθεσίας και ζωής των μικρότερων εταίρων στα πλαίσια των ισχυροτέρων μελών της. Το ερώτημα όμως είναι τί θα προσφέρουν τα μικρά έθνη σε μια τέτοια ένωση, αν αφομοιωθούν πολιτιστικά- πνευματικά, έκτος από την ολοτελή υποδούλωσή τους; Αλλά στο σημείο αυτό χρειάζεται μια άλλου είδους εξήγηση.

«Ο φαινομενικός αντιδυτικισμός του συγγραφέα δεν σημαίνει, ότι είναι και πραγματική αποστροφή απέναντι στην (οποιαδήποτε) Δύση. Δεν σημαίνει, περισσότερο, άρνηση και απόρριψη της Ευρώπης ‘άνευ ετέρου’, αφού πιστεύει, πως η συνάντηση λαών και πολιτισμών και η διασταύρωσή τους είναι ιστορική αναγκαιότητα. Το πρόβλημα δεν είναι η συνάντηση και συνεργασία με την Ευρώπη, αλλά το πώς, με ποιές δηλαδή εσωτερικές προϋποθέσεις και με ποιούς στόχους συναντόμασθε με την Ευρώπη και τον υπόλοι¬πο κόσμο και τί περιμένουμε από τη συνάντηση αυτή. Ποιά δυνατότητα κριτικής επιλογής έχουμε διασώσει μέσα μας, που σημαίνει πόσο είμαστε ενωμένοι με τις πνευματικές και πολιτιστικές μας ρίζες».

Μετά τα παραπάνω μπορούμε να κατανοήσουμε και ενέργειες των Αγιορειτών, οι οποίες φαίνονται στους ανυποψίαστους ως πείσμα καλογήρων και σκοταδισμός. Π.χ. η αντίδραση στο ηλεκτρικό φως, που θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην τηλεόραση, στα αυτοκίνητα και τα άλλα παράγωγα της σύγχρονης τεχνολογίας, όπως και η εμμονή στη φυσική ζωή, που διασώζει τις δυνατότητες ορθόδοξης εμπειρίας, με την άμεση σχέση και ενότητα ανθρώπου και κτίσεως, ως φυσικού περιβάλλοντος.

Έτσι και μόνο μπορεί το Άγιον Όρος να κηρύττει προσφέροντας όχι λόγια, αλλά το Θείο Λόγο ως ζωή και εμπειρία. Να μη λέγει απλώς «μετανοείτε», αλλά να οδηγεί στην πράξη της μετανοίας με τον κα-τάλληλο οδηγό, τον Πνευματικό – Γέροντα. Η ίδια η πράξη του γίνεται διδασκαλία. Και πρέπει εδώ να τονισθεί, ότι στα τελευταία χρόνια πολλοί κληρικοί, που κατηχούν ετεροδόξους ή αλλοθρήσκους, που θέλουν να γίνουν ορθόδοξοι, τους στέλνουν για ένα διάστημα σε κάποιο μοναστήρι κατά προτίμηση αγιορείτικο για να γνωρίσουν τη ζώσα ορθοδοξία και όχι απλά σχολαστικά σκαριφήματα μιας διανοητικής κατηχήσεως – διδασκαλίας.

Στο Άγιον Όρος ζει κανείς την ενότητα της ζωής ως Χριστοζωής και Θεοκοινωντας. Καθολικά  τράπεζα – εργόχειρο – κανόνας στο κελλί γίνονται μια συνεχής προσευχή και ζωή, στην οποία «τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (Κολ. 3,11) Ο θεολογικός λόγος, που είναι και εκκλησιαστικός, διασώζει ακόμη στο Άγιον Όρος ακέραιο και αναλλοίωτο το αγιοπατερικό του φορτίο. Δεν έχει χάσει τη σωτηριολογική σημαντική του. Π.χ. φως σημαίνει εκεί «άκτιστο φώς» της Xάριτος και όχι τη γνώση ή την κοσμική παιδεία. Γ έ ρ ο ν τ α ς είναι ο Πνευματοφόρος (Πνευματικός) και όχι ο ηθικολογών εξομολόγος. Π ν ε υ μ α τα ι κ ό ς είναι ο έχων Πνεύμα Άγιον, «λαλούν και ενεργούν» εν εαυτώ και όχι ο ηθικός με την κοσμική έννοια του όρου. Κ ά θ α ρ σ η είναι η διά της τηρήσεως των θείων εντολών χαρισματική θεραπεία της καρδίας και όχι η βελτίωση των τρόπων συμπεριφοράς Άσκηση, τέλος, είναι η εν ταπεινώσει άρση του σταυρού του εκουσίου πάθους και όχι η διανοητική ενασχόληση με την πίστη και η ευσεβιστική θεολόγηση. Έτσι, σημαίνον και σημαινόμενον στην αγιορείτικη γλώσσα ταυτίζονται σε μια σημαντική, που σώζει ακέραια τα όρια του ορθοδόξου ήθους.

(π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, «Η Εκκλησία μέσα στον κόσμο», εκδ. Αποστ. Διακονίας. 1988, σ. 231-243)

http://www.pemptousia.gr

Ο Ιβάν Σαββίδης χτίζει Εκκλησία στο Άγιον Όρος

ΤΟΝ ΕΣΤΕΙΛΕ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ Ο Ιβάν Σαββίδης χτίζει Εκκλησία στο Άγιον Όρος  Σάββατο, 25 Μαϊου, 2013 | 13:53

Προσωπικότητα δυναμική και επιτυχημένη του Ελληνισμού της διασποράς, πολιτικός ,επιχειρηματίας και προσφάτως αθλητικός παράγοντας (ως μεγαλομέτοχος της ομάδας του ΠΑΟΚ), ο Ιβάν Σαββίδης είναι από τους ανθρώπους που τα τελευταία χρόνια συζητιέται έντονα.

Πέρα όμως από την πολιτική και επιχειρηματική του δράση, αυτό που δεν είναι γνωστό είναι ότι ο Ιβάν Σαββίδης αναλαμβάνει χωρίς τυμπανοκρουσίες το χτίσιμο ιερών ναών στην Ελλάδα και τη Ρωσία.

Υπερήφανος για τη (βαθιά) πίστη του, κρατάει καλά κρυμμένες από τη δημοσιότητα τις προσπάθειές του για την ενίσχυση της Ορθοδοξίας με όποιον τρόπο μπορεί.

Πρόσφατα ο Ιβάν Σαββίδης ανέλαβε το κόστος για το χτίσιμο του ναού του αγίου Νικοδήμου στο Αγιον Ορος, ενώ χρηματοδοτεί τουλάχιστον άλλους δύο ναούς. Για την προσωπικότητά του αλλά και για τα έργα που σιωπηρά επιχειρεί να φέρει εις πέρας μίλησε στη «δημοκρατία» ο π. Θεωνάς από το ιερό κελί Αγίου Γεωργίου Σκουρταίων της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Ορους.

Ο γέροντας π. Θεωνάς διατηρεί επί χρόνια πνευματική σχέση μαζί του και μας αποκαλύπτει όσα ο Ιβάν Σαββίδης δεν θα δημοσιοποιούσε πότε.

Πάτερ Θεωνά, μαθαίνουμε ότι με πρωτοβουλία του Ιβάν Σαββίδη χτίζεται ο ναός του αγίου Νικοδήμου στο Αγιον Ορος. Πώς έχει το γεγονός;

Να πω καταρχάς ότι αυτός ο άνθρωπος, με ευλογία του Θεού και της Παναγίας, ήρθε να μας βοηθήσει εδώ στο ιερό κελί του Αγίου Γεωργίου Σκουρταίων.

Τον κύριο Ιωάννη Σαββίδη ή Ιβάν Σαββίδη τον γνωρίζουμε από το 2007, τότε ήρθε για να προσκυνήσει στο κελί και βρήκε έναν ναό που χτίστηκε το 1970 προς τιμήν του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, γιατί σε αυτό το κελί εκοιμήθη ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.

Αυτός ο ναός όμως κρίθηκε ακατάλληλος, διότι είχε πρόβλημα στατικό, γιατί είχε χτιστεί με άμμο θαλασσινή, εμείς κάναμε μια μελέτη για να μεγαλώσουμε τον ναό, εκφράσαμε αυτή την επιθυμία στον κ. Σαββίδη και είπε ότι θα μας καλύψει όλο το ποσό.

Να πω ότι με απόφαση του Κέντρου Διαφύλαξης Αγιορειτικής Κληρονομιάς και με απόφαση της μονής ο ναός κατεδαφίστηκε γιατί υπήρχαν προβλήματα στατικότητας. Ετσι, πριν από δύο χρόνια, την 14η Ιουλίου, μπήκαν τα θεμέλια του νέου ναού και ο κ. Σαββίδης ήταν αυτός που έβαλε τον θεμέλιο λίθο, με ευλογία του Οικουμενικού Πατριάρχου.

Ο άγιος Λαγκαδά και ο άγιος Θεουπόλεως ήταν εδώ και κάνανε τον αγιασμό, όπως και ο αντιπρόσωπος της μονής μας, ο οποίος δίνει ψυχή και σώμα γι' αυτόν τον ναό.

Ετσι ο κ. Σαββίδης θεωρείται ο κτήτορας του ναού και έτσι κτίζεται ο ναός όχι μόνο προς τιμήν του αγίου Νικοδήμου αλλά και του γέροντά του, του αγίου Παρθενίου του Σκούρτου.

Σημαντική όμως, όπως μαθαίνουμε, είναι και η προσφορά του κ. Σαββίδη στην Παναγία Σουμελά του Πόντου.

Οταν κάποτε τον ρώτησα «εντάξει, είστε ποντιακής καταγωγής, πώς έτσι με την Παναγία Σουμελά;», μου είπε ότι είχε κάνει ένα ταξίδι με 100 άτομα, με υπαλλήλους που έχει στις εταιρίες στο Ροστόφ, και εκεί αισθάνθηκε την ανάγκη να κάνει κάτι για το μοναστήρι, να ανοίξει το μοναστήρι και να γίνει έπειτα από τόσα χρόνια Θεία Λειτουργία.

Μου είπε ότι όσα ξόδεψε την πρώτη φορά, η Παναγία τού τα έδωσε διπλά και τριπλά. Μετέπειτα, όταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης έκανε εκεί την πρώτη Θεία Λειτουργία, ο κ. Γιάννης έφερε δύο αεροπλάνα από το Ροστόφ και ένα αεροπλάνο από τη Θεσσαλονίκη, στο οποίο ήταν και η ταπεινότητά μου.

Το μοναστήρι ο κ. Γιάννης το έφτιαχνε επί τρία χρόνια. Αυτός αυτό το έργο το θεωρεί μεγάλη ευλογία της Παναγίας. Ομως ο κ. Γιάννης δεν χτίζει μόνο τον δικό μας ναό, χτίζει και τον παλαιό ορθόδοξο ναό στο Ροστόφ, όπου μένουν 3.000 Ελληνες.

Τον ναό αυτόν τον καταστρέψανε επί κομουνισμού, ο ναός αυτός τελείωσε και του Ευαγγελισμού έγινε η πρώτη Θεία Λειτουργία. Εδώ στην Ελλάδα βοηθάει και ένα γυναικείο μοναστήρι και χτίζει και ακόμα έναν ναό κάπου στην Αθήνα.

Πώς είναι ως άνθρωπος ο Ιβάν Σαββίδης;

Είναι ένας πάρα πολύ απλός άνθρωπος, έχει τη σύζυγό του την κυρία Κυριακή και δύο παιδιά, τον Γεώργιο και τον Νικόλαο. Τι να σας πω. Είναι πολύ απλός, ξέρω μάλιστα ότι δεν τρώει κρέας, παρά λαδερό φαγητό μία φορά την ημέρα, από αυτά που έχω δει και έχω ζήσει εγώ εδώ, αλλά και στη Ρωσία όπου με φιλοξένησε.

Είναι πολύ ελεήμων, βοηθάει πάρα πολλούς ανθρώπους, όχι μονάχα στην Ελλάδα, αλλά και στο Ροστόφ, όταν ακούει ότι κάποια οικογένεια έχει πόνο, κάποιο παιδί άρρωστο, συνδράμει και με γιατρούς και με χρήματα. Τον έχει στείλει η Παναγία για την Ελλάδα να βοηθήσει.

http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=2569&catid=3
 

Ξεκινά το «Καραβάνι Αλληλεγγύης»

| 25/05/2013 | Του Μάριου Αδάμου

Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ τελεί υπό την αιγίδα του Μητροπολίτη Ταμασσού Ησαΐα.

Πανέτοιμο για το ταξίδι αγάπης και προσφοράς στον συνάνθρωπο - Στόχος είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συλλογή τροφίμων και άλλων ειδών, τα οποία θα παραχωρηθούν σε όσους έχουν ανάγκη
ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΝΙ θα ταξιδέψει σε όλη την Κύπρο, κάνοντας σταθμούς και συναυλίες σε πολλούς Δήμους και Κοινότητες του τόπου

Με στόχο την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συλλογή τροφίμων και άλλων ειδών ετοιμάζεται να ξεκινήσει το ταξίδι του το «Καραβάνι Αλληλεγγύης», που συνδιοργανώνεται από την Τοπική Αυτοδιοίκηση και άλλους κοινωφελείς οργανισμούς, και τελεί υπό την αιγίδα του Προέδρου του Συνοδικού Γραφείου Ανθρωπίνων Θεμάτων Κύπρου Μητροπολίτη Ταμασσού και Ορεινής Ησαΐα. Το Καραβάνι θα ξεκινήσει το ταξίδι του στις 31 Μαΐου και θα διαρκέσει μέχρι τις 9 Ιουνίου. Για την επιτυχή έκβαση του όλου εγχειρήματος θα εργαστούν εκατοντάδες εθελοντές ανά το παγκύπριο και θα πραγματοποιηθεί σειρά εκδηλώσεων.

Σε χαιρετισμό του, κατά τη παρουσίαση της εκστρατείας, ο Πρόεδρος του Συνοδικού Γραφείου Ανθρωπίνων Θεμάτων της Εκκλησίας της Κύπρου, ο Μητροπολίτης Ταμασσού και Ορεινής Ησαΐας, ανέφερε πως η όλη προσπάθεια βασίζεται στον εθελοντισμό και στην αλληλεγγύη. «Ως πρόεδρος του Συνοδικού γραφείου Ανθρωπιστικών Θεμάτων της Εκκλησίας της Κύπρου και συντονιστής της όλης προσπάθειας, εκφράζω τις βαθιές ευχαριστίες μου στις κατά τόπους Ιερές Μητροπόλεις, την Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων, αλλά και τους χορηγούς μας, χωρίς τη βοήθεια και τη συνεργασία των οποίων δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αυτή η προσπάθεια. Την ίδια ευγνωμοσύνη εκφράζω και σε όλους εκείνους τους εθελοντές που εδώ και αρκετό καιρό προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε όλη την Κύπρο», πρόσθεσε.
Θα «οργώσει» την Κύπρο

Η προσπάθεια θα ξεκινήσει στις 31 Μαΐου, με τη μεγάλη συναυλία καλλιτεχνών στους κήπους του Μετοχίου Κύκκου στη Λευκωσία. Την εκδήλωση αυτή επιχορηγεί ευγενώς η Ιερά Μονή Κύκκου. Ακολούθως, το Καραβάνι Αλληλεγγύης θα ταξιδέψει σε όλη την Κύπρο, κάνοντας σταθμούς και συναυλίες σε πολλές κοινότητες του τόπου μας. Σύμφωνα με τον προγραμματισμό, το «Καραβάνι Αλληλεγγύης» θα περάσει από 265 Δήμους και Κοινότητες σε ολόκληρη την Κύπρο. Οι κάτοικοι, ενημερωμένοι από πριν, θα αναμένουν το Καραβάνι και θα παραδίδουν τα τρόφιμά τους σε συγκεκριμένα σημεία. Με την ευκαιρία της διέλευσης του Καραβανιού Αλληλεγγύης και σε συνεργασία με τις τοπικές Αρχές, θα πραγματοποιούνται πολιτιστικές εκδηλώσεις από την ομάδα πρωτοβουλίας «Βασίλης Μιχαηλίδης». Αξίζει να αναφερθεί πως όλα τα τρόφιμα θα παραδίδονται στις κατά τόπους Ιερές Μητροπόλεις ή/και στα κοινωνικά παντοπωλεία των εθελοντικών οργανώσεων.
Και συναυλίες
Όπως έχει ήδη αναφερθεί, στο δεκαήμερο ταξίδι του Καραβανιού Αλληλεγγύης θα πραγματοποιούνται και διάφορες εκδηλώσεις. Η πρώτη σημαντική εκδήλωση θα γίνει την ημέρα έναρξης της εκστρατείας, την Παρασκευή 31 Μαΐου, στις οκτώ το βράδυ, στους κήπους του Μετοχίου του Κύκκου στη Λευκωσία, όπου θα πραγματοποιηθεί μεγάλη συναυλία. Επίσης, συναυλία αλληλεγγύης θα πραγματοποιηθεί και στις 5 Ιουνίου στο Δημοτικό Αμφιθέατρο Λακατάμειας, και θα έχει ως κύριο στόχο τη συλλογή τροφίμων.

 http://www.sigmalive.com/simerini/news/local/563558

Αστείες γραπτά απο μαθητές στο μάθημα των θρησκευτικών

Μάθημα: Θρησκευτικά

Ποιες γιορτές ονομάζονται κινητές και ποιες ακίνητες;

α) Κινητές είναι οι γιορτές που ο παπάς βγαίνει στην πύλη και χορεύει και ακίνητες αυτές που ο παπάς δε χορεύει.

β) Όταν στη γιορτή τρώμε και χορεύουμε τότε είναι κινητή, ενώ όταν μόνο τρώμε είναι ακίνητη.

γ) Ονομάζονται αυτές που όταν ένας παπάς κινείται και ακίνητες όταν ο παπάς δεν κινείται.

Ποιες γιορτές ονομάζονται θεομητορικές;

Θεομητορικές ονομάζονται οι γιορτές που γιορτάζουν οι μήτρες.

Τι γνωρίζετε για το βυζαντινό ρυθμό;

α) Οι βυζαντινοί ό,τι κι αν έκαναν το έκαναν με ρυθμό ντίσκο, τσάμικο κι αυτό λέγεται βυζαντινός ρυθμός.

β) Βυζαντινός ρυθμός είναι ο ρυθμός που χόρευαν οι Βυζαντινοί.

Τι είναι η Αγία Γραφή και από ποια βιβλία αποτελείται;

Η Αγία Γραφή είναι ένας μύθος. Κάποτε πριν από πολλά χρόνια ήταν μια Γυναίκα πολύ πιστή στο Θεό και την έλεγαν αγία και όλο έγραφε ποιήματα για το Χριστό και γι΄αυτό την ονόμασαν Αγία Γραφή.

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΩΣΣΟΥ ΣΤΟ ΠΡΟΚΟΠΙ

 

Η Πανήγυρη του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου στο Προκόπι, θα πραγματοποιθεί σύμφωνα με το ακόλουθο πρόγραμμα:

 

Κυριακή 26 Μαΐου 2013:

ώρα 19:00 Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός.

 

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013:

 

ώρα 7.00 π.μ. Έναρξη Όρθρου.

 

ώρα 7.30 π.μ. Αρχιερατική Χοροστασία.

 

ώρα 8.15 π.μ. Έναρξη Πολυαρχειρατικής Θείας Λειτουργίας.

 

ώρα 10.30 π.μ. Λιτανεία του Ιερού Σκηνώματος του Οσίου Ιωάννου, Δέηση στην Πλατεία του 

 

Νέου Προκοπίου και Ομιλία.

 

Στην Πανήγυρη θα λάβουν μέρος οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Καρυστίας και Σκύρου κ. Σεραφείμ, Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος, Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος, Κορίνθου κ. Διονύσιος, Τριφυλίας και Ολυμπίας κ. Χρυσόστομος και ο Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσόστομος.

 

 EVIAZOOM 

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ

ΑΦΙΞΗ ΤΙΜΙΟΥ ΞΥΛΟΥ ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΕΛΒΕΝΤΟ

ΑΦΙΞΗ ΤΙΜΙΟΥ ΞΥΛΟΥ ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΕΛΒΕΝΤΟ

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

Στα Σέρβια και στο Βελβεντό (23-5-2013) μεταφέρθηκε τεμάχιο από τον αυθεντικό και ιστορικό Σταυρό του Χριστού τοποθετημένο σε εικόνα (στο κέντρο Σταυρού) των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Προεξάρχων της ιερής μεταφοράς και των ιερών Ακολουθιών (Θείας Λειτουργίας στα Σέρβια και Εσπερινού στο Βελβεντό) ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος. 
Το τεμάχιο του Τιμίου Σταυρού μετέφερε από τα Ιεροσόλυμα στην Κοζάνη ο Πανοσιολογ. Αρχιμ. του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων Μόδεστος Δημητριάδης.

Μια τέτοια παρουσία στον τόπο μας, που έχει σχέση με το ιερότερο σύμβολο της χριστιανοσύνης σε Ανατολή και Δύση, είναι άκρως ιερή, συγκλονιστική και τιμητική για όλους και (πρέπει να) έχει προεκτάσεις ζωτικής σημασίας για την καθ’ όλη ζωή μας, να νοηματοδοτεί τον προσωπικό και συλλογικό τρόπο υπάρξεώς μας, στην καθετότητά του ως υπακοή στο Θεό και στην οριζόντια διάστασή του ως συγχωρητικότητα (από το συν και χωρώ) που εκφράζεται κοινωνικά ως ενοποιός αγάπη των προσώπων και των κοινωνιών τους. Συγχαίρουμε και ευχαριστούμε το Σεβασμιώτατο κ. Παύλο για την πρωτοβουλία του και για την παρουσία του παντού στην ιερή πορεία του Τίμιου Ξύλου.  

Στη Θεία Λειτουργία (Σέρβια – Ι. Ναό Αγίας Κυριακής) ο Σεβασμιώτατος χοροστάτησε και κήρυξε το θείο λόγο, μιλώντας για τη θεολογία του μυστηρίου του Σταυρού και της σταυρικής, λυτρωτικής για το γένος των ανθρώπων, Θυσίας του Κυρίου και μίλησε για το τρισύνθετο δέντρο από κυπαρίσσι, κέδρο και πεύκο, για την ιστορική προέλευση του ξύλου, που μ’ αυτό φτιάχτηκε ο Σταυρός του Χριστού, που από ξύλο κατάρας έγινε πηγή αέναης ευλογίας και ζωής. Στο Εσπερινό (Βελβεντό - Ι. Ναό Κοίμησης της Θεοτόκου) κατά την χοροστασία του ο Σεβ. κ. Παύλος μίλησε για τη μυστική, πραγματική δύναμη του Σταυρού, που τον ακολουθούν στη δισχιλιετή ιστορική πορεία της Εκκλησίας αναρίθμητοι άνθρωποι, σταυρώνοντας τον εγωισμό τους, την αιτία του θανάτου μας. Όσοι κάνουν, είπε ο Σεβασμιώτατος, το Σταυρό τους με τα τρία δάχτυλα, ομολογούν πίστη στην Αγία Τριάδα και στο Σταυρό του Χριστού. Ο Σταυρός, συνέχισε, μιλάει από μόνος του και δε χρειάζεται να πούμε εμείς τίποτα γι’ αυτόν. Ο Χριστός, είπε, που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ ήξερε πως θα σταυρωθεί και εξήγησε τη φράση ‘’Χριστός γαρ επείγεται του παθείν αγαθότητι’’ (Κάθισμα Μ. Δευτέρας) και, είπε, ότι σταυρώθηκε και πέθανε επάνω στο Σταυρό, ‘’ίνα διά του θανάτου καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστιν τον διάβολον’’ (Εβρ. 2, 14). Είπε, ότι ο Χριστός όταν κατέβηκε στον Άδη τα έκανε όλα ‘’γυαλιά καρφιά’’ για να μας δώσει, όπως είπε, την πνευματική ελευθερία και έκανε αναφορά στην εικόνα της Ανάστασης.

Στις ιερές αυτές εκδηλώσεις όπου συνέρευσε άπαν το πλήθος του λαού, προσήλθαν και τιμήθηκαν με την παρουσία τους και οι αρχές του Τόπου μας, που εκπροσωπήθηκαν από τον Αντιπεριφερειάρχη Π.Ε. Κοζάνης κ. Γιάννη Σόκουτη και από το Δήμαρχο Σερβίων-Βελβεντού κ. Βασίλη Κωνσταντόπουλο.

Με την πεποίθηση πως ο Σταυρός είναι ο φύλακας όλης της οικουμένης ‘’Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης’’(Εξαποστειλάριον, 14^ης Σεπτεμ.) και με τη βεβαιότητα πως ο κόσμος και οι λαοί αναζητούν εναγώνια λύση στα πολυποίκιλα και φριχτά, κοινωνικά και συστημικά, αδιέξοδα, ας εργαστούμε, ο καθένας ‘’εφ’ ω ετάχθη’’, για την παγκόσμια προσφυγή στο νόημακαι το απελευθερωτικό περιεχόμενο του Σταυρού του Χριστού.  

π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας, παπαδάσκαλος (23-5-2013)