«Η Εκκλησία να θέσει την εκπαίδευση ως προτεραιότητά της»

http://www.liberal.gr/arthro/58903/apopsi/sunenteuxeis/isoni-ekklisia-na-thesei-tin-ekpaideusi-os-proteraiotita-tissin.html

«Αν θέλουμε να έχουμε μία Ορθόδοξη εκκλησία στην Ελλάδα, με λόγο, χαρακτήρα και παρουσία για τα επόμενα 30-40 χρόνια, αυτό που πρέπει να κάνει είναι ν’ αφοσιωθεί στην εκπαίδευση» λέει σε συνέντευξή του στο liberal.gr ο μητροπολίτης Νέας Ιωνίας κ. Γαβριήλ. Ο νεότερος στην Ιεραρχία μητροπολίτης, ηλικίας μόλις 40 ετών, εξηγεί γιατί δε φοβάται την αποχριστιανοποίηση στην Ευρώπη, όσο την ανεκτικότητα.

Με λαμπρές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Φριβούργου της Ελβετίας και κάτοχος διδακτορικού στις πολιτικές επιστήμες του Διεθνούς Εμπορίου (WTC), ο κ. Γαβριήλ έχει διατελέσει συνεργάτης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο γραφείο της Άννας Διαμαντοπούλου, όταν ήταν επίτροπος της Ελλάδας στην Κομισιόν.

Συνέντευξη στον Γιώργο Μυλωνά

Στην Ενωμένη Ευρώπη παρατηρείται ένα κύμα αποχριστιανοποίησης, σε βαθμό που πολλοί μιλούν για "χριστοφοβία". Τα αρμόδια θεσμικά όργανα της ΕΕ, από την Επιτροπή κουλτούρας έως και το Ευρωκοινοβούλιο, αποφεύγουν με προσοχή κάθε θετική αναφορά στον χριστιανισμό. Παράλληλα, μειώνεται με εντυπωσιακό ρυθμό το εκκλησιαζόμενο κοινό. Εκκλησίες Ορθοδόξων, Καθολικών και Ομολογιών κλείνουν, ή πωλούνται και μετατρέπονται σε μπαρ, εστιατόρια και άλλα καταστήματα. Πως ερμηνεύετε αυτήν τη στάση;

Να μου επιτρέψετε καταρχήν ένα σχόλιο για την Ευρώπη και τη θέση μας σε αυτήν, γιατί στις μέρες μας παραμένει το δεσπόζον στοιχείο. Η Ευρώπη αυτήν την στιγμή είναι ένα οικοδόμημα, που βρίσκεται σε μία διαδικασία ζύμωσης. Η ζύμωση είναι κάτι που απαιτεί χρόνο. Οι ιδρυτές του οικοδομήματος είχαν οραματιστεί ένα χώρο ειρήνης, όπου θα μπορούσαν να συνυπάρχουν διαφορετικές γλώσσες, αλλά κοινές πολιτιστικές αναφορές, το ρωμαϊκό δίκαιο, η ελληνική σκέψη, ώστε ν’ αποφευχθεί ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Ο Μονέ στη Γαλλία, ο Αντενάουερ στη Γερμανία, ο Σουμάν, αληθινά μεγάλα πνεύματα στην Ευρώπη, συνέβαλαν ώστε να δημιουργηθεί μία ένωση με εμπορικό χαρακτήρα, αυτή του χάλυβα και άνθρακα. Προχωρήσαμε στην ΕΟΚ, στο Μάαστριχτ για να έρθει το ’09 η συνθήκη της Λισαβόνας, όχι απλά για να γίνει η Ευρώπη μία ένωση διαφορετικών λαών, αλλά για να διατηρεί την ιδιοπροσωπία του κάθε ευρωπαϊκός λαός και όλοι μαζί να συνεργάζονται για το κοινό καλό. Η απαρχή έγινε με τη νομισματική ένωση, προχώρησε και είδαμε ότι όντως, βοήθησε την οικονομία.

Για να επιτύχει ουσιαστικά, όμως, το εγχείρημα απαιτείται όλοι να νιώσουν μέλη μιας κοινής οικογένειας. Κάποιοι λένε πως αυτό θα επιτευχθεί με μία πολιτική ένωση. Ό,τι και αν είναι αυτό που θα μας φέρει σε μία κοινή συνισταμένη, προχωρά σταδιακά, με τα χαρακτηριστικά της ζύμωσης. Θεωρώ πάντως ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ζήσει έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση και οποιαδήποτε χώρα μέσα στην Ευρώπη μόνο να ωφεληθεί έχει κι όχι να ζημιωθεί∙ είναι ένας χώρος ανάπτυξης, που εξασφαλίζει το απαραίτητο πλαίσιο για μια καλύτερη διαβίωση.

Θα δίσταζα, όμως, να πω ότι η Ευρώπη «αποχριστιανοποιείται» ή γίνεται περισσότερο μουσουλμανική. Αυτή η διαδικασία ζύμωσης, που άρχισε να γίνεται εντονότερη μετά την οικονομική κρίση, όπως την πέρασαν άλλα ευρωπαϊκά κράτη κι εξακολουθεί να περνά η πατρίδα μας, είδαμε ότι ανέδειξε όλα τα προβλήματα. Τα ζητήματα αυτά έχουν να κάνουν με την ίδια τη δομή της, διότι ένα καινούργιο «μόρφωμα» που δεν έχει πάνω από πενήντα χρόνια ζωής, είναι δύσκολο να μπορέσει να αφομοιώσει όλα τα στοιχεία που «κουβαλά» κάθε λαός. Εκ των πραγμάτων δηλαδή δεν έχουν προηγηθεί οι απαραίτητες προϋποθέσεις, ούτε ώστε η λήψη των αποφάσεων να είναι πιο άμεση και να βασίζεται, όχι στο εθνικό συμφέρον, αλλά στο κοινό καλό.

Αυτό, ξαναλέω, δεν εξαρτάται μόνο από τον οικονομικό παράγοντα. Την Ευρώπη αποτελούν πολίτες κι αυτοί είναι άνθρωποι. Δεν έχουν μόνο στοιχεία οικονομικά, αλλά ένα υπόβαθρο πολιτιστικό, γλωσσικό και θρησκευτικό, που συνιστά την ταυτότητά του μέσα στην κοινότητα. Ο χριστιανισμός, λοιπόν, είναι ταυτοτικό στοιχείο της ΕΕ και, μαζί με το ρωμαϊκό δίκαιο και την ελληνική παιδεία, τους άλλους δύο πυλώνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι ένα στοιχείο που πρέπει να καταλάβει ο ευρωπαϊκός κόσμος, όχι για να αναδειχθεί ως προμετωπίδα και στοιχείο επιβολής, αλλά ως ρίζα και κοινός συνεκτικός δεσμός.

Από την άλλη πάλι, δεν μπορείς ν’ αρνηθείς στον άλλο να είναι χριστιανός, να πηγαίνει στην Εκκλησία, να ζει χριστιανικά. Θέλω να πω ότι ζούμε σε μία περίοδο που προβάλλονται περισσότερο τα δικαιώματα των μειονοτήτων κι όχι της πλειοψηφίας. Δεν μπορεί όμως η μειονότητα να επιβάλλεται συνεχώς. Πρώτος εγώ καταδικάζω αυτό που έγινε στο Ορλάντο και σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να δω ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους, γιατί έχουν μία διαφορετικότητα. Αυτά τα πράγματα, όχι χριστιανικά δεν είναι, δεν ανήκουν σε μία προηγμένη κοινωνία. Δεν μπορεί όμως και μία προηγμένη κοινωνία με ανεκτικότητα, να μην επιτρέπει στην πλειοψηφία να εκφράζεται. Και η πλειοψηφία στην Ευρώπη, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι χριστιανική. Ενδεχομένως, η Ευρώπη δεν είναι σε φάση αποχριστιανοποίησης, αλλά σε φάση αθεΐας. Η αθεΐα, όμως, ανέκαθεν υπήρχε, διότι ο καθένας μπορεί να επιλέξει αν θέλει να πιστέψει στο Χριστό ή όχι.

Εκείνο που πρέπει να μας φοβίζει περισσότερο είναι η αδιαφορία κι όχι η αθεΐα. Γιατί το λέω αυτό; Μίλησα πριν για ανεκτικότητα. Η ανοχή είναι ένας όρος που κατεξοχήν διαβάζουμε σε ευρωπαϊκά κείμενα και ακούμε από τους ευρωβουλευτές, αλλά η ανοχή έχει την εξής προϋπόθεση: ανέχομαι τον άλλο σημαίνει ότι θέτω όρια και περιορισμούς. Ο χριστιανισμός, η ορθόδοξη Εκκλησία δεν ανέχεται, αγαπά. Η αγάπη ούτε όρια έχει, ούτε χρονικούς περιορισμούς. Άρα, λοιπόν, εμείς στην Ευρώπη ως χριστιανική ορθόδοξη Εκκλησία, λέμε ωραία η ανεκτικότητα, αλλά για να δούμε την αγάπη. Να δούμε έναν άλλο τρόπο συμβίωσης και συνύπαρξης, που έχει τελείως διαφορετική προϋπόθεση, έναν τελείως διαφορετικό συνεκτικό αρμό, που είναι όχι μόνο καθοριστικός για διάρκεια χρονική, αλλά για να μπορέσει η κοινωνία να έχει ευημερία και υγιή ανάπτυξη.

Ο Ευρωπαϊκός κόσμος βρίσκεται μπροστά στο φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης από χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Αυτοί οι πληθυσμοί έχουν τους δικούς τους θρησκευτικούς νόμους, όπως την πολυγαμία, τον γάμο ενηλίκων ή και ηλικιωμένων με μικρά παιδιά, και άλλα, πέρα από τις μπούργκες. Εδώ, στη δική μας Θράκη, ήδη εφαρμόζεται σε πολλές περιοχές η σαρία. Ποια νομίζετε ότι πρέπει να είναι η στάση της Ευρώπης απέναντι σε αυτά;

Το θέμα της μετανάστευσης ή του προσφυγικού είναι σύνθετο θέμα. Αιώνες τώρα, κοιτώντας την ιστορία της Ευρώπης, βλέπουμε μία ροή από την Ανατολή προς τη Δύση, γιατί ο κόσμος θέλει να βρει ένα καλύτερο περιβάλλον, στο οποίο θα μπορέσει να επιβιώσει, ν’ αναπτυχθεί. Δεν είναι κάτι καινούργιο η μετανάστευση. Το προσφυγικό, όμως, είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Μιλάμε για βίαιη απομάκρυνση, βίαιη έξοδο από την πατρογονική εστία και, σε καμία περίπτωση, δεν ταυτίζεται με το μεταναστευτικό. Το βιώνει πάλι η πατρίδα μας με τρόπο δραματικό, γιατί η προσφυγιά είναι συνυφασμένη με την Ελλάδα, και σε πολλές περιοχές στον τόπο μας, όπως εδώ στη μητρόπολή μου, οι πρόσφυγες από τη Μικρασία πάλεψαν, δημιούργησαν κι αναγεννήθηκαν.

Άρα, λοιπόν, ξέρουμε τι σημαίνει προσφυγιά και γι’ αυτό είναι αναγκαίος ο διαχωρισμός μεταξύ προσφύγων και μεταναστών. Εμείς πρέπει ν’ αναδείξουμε το ζήτημα, όχι μόνο σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών. Πρέπει πάση θυσία ν’ αντιληφθεί η διεθνής κοινότητα ότι αν δεν ενσκήψει στο πρόβλημα της Ευρώπης, αυτό θα έχει παγκόσμιο αντίκτυπο και πλέον δε θα ελέγχεται. Αν πάλι, δεν υπάρξει συντεταγμένη ευρωπαϊκή πολιτική στο θέμα αυτό, τότε θα δούμε ανισότητες που θ’ αποβούν μοιραίες για όλη την Ευρώπη. Δεν μπορούμε να αναλαμβάνουμε τη σωτηρία ανθρώπων που μπαίνουν στην Κοινότητα, χωρίς προηγουμένως να έχουμε εξασφαλίσει πού θ’ απασχοληθούν. Πρέπει να εξασφαλίσουμε θεμελιώδη δικαιώματα, που αυτήν την στιγμή καταπατούνται κατάφορα.

Όλα αυτά λοιπόν που έρχονται και μας χτυπάνε την πόρτα, είναι φαινόμενα που αν δεν τα αντιμετωπίσουμε εν συνόλω και αν δεν αντιληφθούμε ότι πρέπει να υιοθετήσουμε μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική στο προσφυγικό και το μεταναστευτικό, το αποτέλεσμα θα είναι μοιραίο για όλα τα κράτη-μέλη. Αν τώρα έχουμε αυτήν την στιγμή 4.000.000 ανθρώπους να περιμένουν στην Τουρκία κι άλλα τρία στο Λίβανο και την ευρύτερη περιοχή, τότε τι θα γίνει αύριο με την Αίγυπτο; Αν θέλει η διεθνής κοινότητα να βοηθήσει πραγματικά, πρέπει να δώσει δυνατότητες ανάπτυξης και προοπτικές στα κράτη από τα οποία φεύγει ο κόσμος. Και πρώτα απ’ όλα πρέπει να σταματήσει ο πόλεμος. Πολλές φορές στο παρελθόν δόθηκε η ευκαιρία να ταξιδέψω στη Δαμασκό και είχα δει πόσο αρμονικά ζουν μαζί χριστιανοί και μουσουλμάνοι. Πρέπει να καταλάβουμε ότι από μόνες τους οι καταστάσεις βίζας ή προσωρινών καταλυμάτων στην Ευρώπη, δεν είναι λύση.

Η περίπτωση της Θράκης είναι ένα ξεχωριστό γεγονός που έχει αναφορά στη συνθήκη της Λωζάνης και τους μουσουλμάνους που ήρθαν με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Όμως η Θράκη έχει ακόμη την κοινότητα των Πομάκων, που είναι στοιχείο μουσουλμανικό, αλλά διαχρονικό. Υπάρχει ισοπολιτεία και όλοι απολαμβάνουν τα δικαιώματα που έχουν όλοι οι έλληνες πολίτες. Δε με φοβίζει τόσο η σαρία, όσο το παιχνίδι που μπορεί να παιχτεί πίσω από τη Θράκη. Οι αλβανικές προκλήσεις μόνο τυχαίες δεν είναι τον τελευταίο καιρό και το τουρκικό προξενείο επιχειρεί ν’ ασκήσει πολιτική. Οι τέσσερις μητροπολίτες στην περιοχή κάνουν πολύ σημαντική δουλειά, όχι μόνο ποιμαντικά, αλλά εθνικά. Και βέβαια, είναι τεράστιας σημασίας το βοήθημα τρίτου παιδιού, που ξεκίνησε από τον μακαριστό Χριστόδουλο και συνεχίζει ως τις μέρες μας.

Πρέπει όλοι να έχουμε στραμμένο το βλέμμα μας στην περιοχή και να δοθεί το μήνυμα στους κατοίκους ότι δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους, να συνεχίσουν να ζουν αρμονικά όπως έκαναν έως τώρα. Το ζήτημα της σαρίας θα μπορέσουμε να το συζητήσουμε δευτερευόντως, αλλά τώρα, είναι επιτακτική η ανάγκη να δοθεί βαρύτητα στη διατήρηση της ελληνικότητας στη Θράκη.

Διατελέσατε καθηγητής στο Κολέγιο, ένα σχολείο της αθηναϊκής ελίτ. Στη συνέχεια εκλεγήκατε Μητροπολίτης σε μια περιοχή που δεν κατοικείται από την πλουσιότερη κοινωνική τάξη. Έχετε λοιπόν προσωπική εμπειρία των προβλημάτων και αιτημάτων της νεολαίας. Εκτιμάτε ότι η Εκκλησία μας είναι παιδαγωγικά σε θέση να μιλήσει στην καρδιά του νέου ανθρώπου σήμερα; Κι αν βρίσκετε ότι χρειάζεται ένας άλλος λόγος, ποιος θα είναι αυτός;

Τα τελευταία χρόνια της κρίσης όπως συνηθίσαμε να λέμε, η Εκκλησία έδωσε ένα ισχυρό στίγμα με το φιλανθρωπικό της έργο. Ανέπτυξε ένα τεράστιο κοινωνικό δίκτυο, το συστηματοποίησε, το έκανε επιστημονικό, έδωσε προοπτική βάζοντας ακόμη περισσότερο κόσμο να βοηθήσει και συνεργάστηκε για πρώτη φορά με την ομογένεια στην Αμερική. Αρκετά χρήματα ήρθαν από την ελληνική αμερικανική ομογένεια, αλλά κι από την Αυστραλία και τη Γερμανία. Το σημαντικότερο είναι ότι έκανε τη δομή της στη διαχείριση των χρημάτων πολύ πιο συστηματική και διαφανή, επειδή οι καιροί το επιτάσσουν κι επειδή η Εκκλησία έπρεπε να αλλάξει πολλά που δεν τα έκανε σωστά μέχρι τώρα. Η φιλανθρωπία, όμως, είναι συνυφασμένη με τη ύπαρξή της.

Από εδώ και πέρα, η Εκκλησία πρέπει να θέσει το θέμα της εκπαίδευσης ως προτεραιότητά της. Μιλάμε για έναν πνευματικό οργανισμό, θεοΐδρυτο, που στόχο έχει τη σωτηρία των ανθρώπων. Διδάσκει, όχι την ανοχή, αλλά την αγάπη, που διαφοροποιεί αμέσως τα πράγματα και μπορεί να περάσει τη βασική αρχή των δομών της πίστεως, της εσωτερικής καλλιέργειας και θωράκισης που αποκτά ο άνθρωπος μέσα από τη χριστιανική διδασκαλία και παράδοση των πατέρων της Εκκλησίας. Αυτό το πράγμα λέγεται εκπαίδευση, μόρφωση. Αν, λοιπόν, θέλουμε να έχουμε μία ορθόδοξη εκκλησία στην Ελλάδα, με λόγο, χαρακτήρα και παρουσία για τα επόμενα 30-40 χρόνια, αυτό που πρέπει να κάνει είναι ν’ αφοσιωθεί στην εκπαίδευση. Και δεν εννοώ μόνο την επαφή με τα δημόσια σχολεία. Η ίδια η Εκκλησία πρέπει να βρει τους πόρους από την αξιοποίηση της περιουσίας της προς αυτήν την κατεύθυνση.

Μιλάω για ιδιωτικά εκκλησιαστικά σχολεία, στα οποία θα μπορέσουμε να κάνουμε αυτό που εγώ οραματίζομαι ως μητροπολίτης Νέας Ιωνίας: να παντρέψουμε την χριστιανική ορθόδοξη παράδοση με τη νέα τεχνολογία. Ένα παιδί που θα έρθει σε ένα τέτοιο σχολείο, θα πορευτεί στη ζωή με δύο θεμελιώδη εργαλεία: την τεχνολογική εξέλιξη και τις αρχές της Εκκλησίας. Η Εκκλησία δεν είναι αντίθετη σε οποιαδήποτε μορφή επιστήμης ή εξέλιξης και προτρέπει τους ανθρώπους προς αυτήν την κατεύθυνση. Με τρόπο όμως που θα αναπτυχθούν, όχι μόνο εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά. Αυτά πρέπει απαραιτήτως να παντρευτούν και να γίνουνε πράξη.

Η χώρα μας έχει μπει σε μια σοβαρή κρίση που δεν είναι στενά οικονομική (χρέη, μειώσεις εισοδήματος κλπ) αλλά ευρύτερα πολιτική, αφού είναι φανερό πως τελείωσε η εποχή του κράτους-πατερούλη. Και αυτό προέρχεται από ή τροφοδοτεί μια κρίση ανακαθορισμού αξιών στην κοινωνία μας. Ποιος θεωρείτε ότι μπορεί και πρέπει να είναι ο λόγος ενός Επισκόπου σήμερα, πέρα από τις εύκολες καταγγελίες ("οι άπληστοι δανειστές" κλπ);

Πράγματι, είναι πολύ εύκολο στην εποχή μας να καταγγέλλει ο ένας τον άλλο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι με αυτόν τρόπο ο καθένας βγάζει την ευθύνη από πάνω του. Όλοι, όμως, έχουμε μερίδιο ευθύνης, άλλοι μικρότερο, άλλοι μεγαλύτερο. Η Εκκλησία τι πρέπει να κάνει; Οφείλει να πει σε κάθε πιστό, σε κάθε έλληνα πολίτη, να πάψει μεμψιμοιρεί και να σηκώσει τα μανίκια και να προχωρήσει. Το χειρότερο που έφερε η κρίση στον τόπο είναι η κατάθλιψη και η απαισιοδοξία. Έναν πολίτη παραιτημένο, κλεισμένο στο καβούκι του, όπου τα πάντα φαίνονται μάταια. Άρα, λοιπόν, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο και σαφές: μην ακούτε τις σειρήνες που υπάρχουν, είναι πολλές και θέλουν να μας ρίξουν και πάλι στα βράχια. Έτσι κι ο Οδυσσέας έβαλε κερί στ’ αφτιά των συντρόφων του επάνω στο πλήρωμα του καραβιού. Τώρα κι εμείς πρέπει να βάλουμε κερί και να κοιτάξουμε μόνοι μας τι μπορούμε να κάνουμε.

Χρειάζεται αισιοδοξία, προοπτική και στοχοθεσία. Αυτό που εμείς ως Εκκλησία πρέπει να δώσουμε είναι όραμα. Ένα όραμα δημιουργίας, που έχει να κάνει, όχι με το ποιος φταίει, αλλά με το τι μπορούμε να κάνουμε. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα λόγια κι ας δουλέψουμε!

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

Μπακοδήμου Στ. Νικολάου, θεολόγου 

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχουν δυο απεικονίσεις του συνόλου της Αγίας Τριάδας: Η πρώτη είναι η παράσταση των τριών Αγγέλων και φέρει την επιγραφή "Η Αγία Τριάς" ή "Η φιλοξενία του Αβραάμ". Η απεικόνιση αυτή της Αγίας Τριάδας είναι η παραδοσιακή και γενικά η πιο αποδεκτή. Η δεύτερη απεικόνιση είναι η παράσταση των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος, δηλαδή του Πατρός ως γέροντος με λευκά μαλλιά και γένια, του Υιού που εικονίζεται καθισμένος στα δεξιά Του και του Αγίου Πνεύματος με τη μορφή περιστεριού να ίπταται ανάμεσά τους. Ο τύπος αυτός της απεικονίσεως της Αγίας Τριάδος, αναφέρεται στους έσχατους βυζαντινούς και ιδιαίτερα στους μεταβυζαντινούς χρόνους εξαιτίας δυτικής επιδράσεως. 

Υπάρχει και μια τρίτη εικόνα, στην οποία παρουσιάζεται ολόκληρη η Αγία Τριάδα, χωρίς ωστόσο το αντικείμενο της εικόνας να αναφέρεται σ' Αυτή. Είναι η εικόνα της Βάπτισης του Κυρίου, που ίσως να είναι και η πιο αντιπροσωπευτική της Αγίας Τριάδος. 

Για το δόγμα της Αγίας Τριάδος, εκτός από τις ρητές μαρτυρίες της Καινής Διαθήκης, έχουμε και υπαινιγμούς στην Παλαιά Διαθήκη. Ένας από αυτούς τούς υπαινιγμούς είναι και η εμφάνιση του Θεού στον Αβραάμ υπό την μορφή τριών ανδρών. Στη Γένεση (18,1) ενώ ο Αβραάμ καθόταν κοντά στη δρυ Μαμβρῆ, όπου είχε στήσει την σκηνή του, τον επισκέφτηκαν τρεις άγνωστοι άνδρες. Ο Αβραάμ τους υποδέχτηκε με εγκαρδιότητα και αγάπη, παρ᾿ όλο που του ήταν άγνωστοι. Στη συνέχεια τους παρέθεσε πλούσιο τραπέζι. Κατά την συζήτηση οι άγνωστοι επισκέπτες ανήγγειλαν στον Αβραάμ ότι η γυναίκα του η Σάρρα θα αποκτήσει παιδί μέσα σ' ένα χρόνο, όπως και έγινε. 

Οι Πατέρες της Εκκλησίας στο βιβλικό αυτό γεγονός είδαν μία προτύπωση του μυστηρίου της Αγίας Τριάδος, το οποίο απεκαλύφθη πλήρως στην Καινή Διαθήκη. Στην εικόνα της Βάπτισης του Κυρίου, παρουσιάζεται ολόκληρη η Αγία Τριάδα, χωρίς ωστόσο το αντικείμενο της εικόνας να αναφέρεται σ' Αυτή. Στο επάνω μέρος της εικόνας υπάρχει ένα ημικύκλιο, που συμβολίζει το άνοιγμα των ουρανών. Από αυτό βγαίνουν ακτίνες και κατεβαίνει το Άγιο Πνεύμα στο κεφάλι του Χριστού «ἐν εἴδει περιστερᾶς». Οι ουρανοί είναι η θέση του Θεού-Πατέρα, ο οποίος σε μερικές εικόνες της Βαπτίσεως (όπως π.χ. στη Βάπτιση της Μονής του Δαφνίου και της Μονής του Οσίου Λουκά στη Φωκίδα) σημαίνεται με ένα χέρι που ευλογεί. Η φανέρωση της Αγίας Τριάδος είναι σημαντικότερο σε σημασία στοιχείο στην εικόνα της Βαπτίσεως. 

Ο δεύτερος τύπος της εικόνας είναι η παράσταση των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος, δηλαδή του Πατρός ως γέροντος, του Υιού που εικονίζεται από τα δεξιά Του και του Αγίου Πνεύματος με τη μορφή περιστεράς. Ο τύπος αυτός της απεικονίσεως της Αγίας Τριάδος, αναφέρεται στους έσχατους βυζαντινούς και ιδιαίτερα στους μεταβυζαντινούς χρόνους εξαιτίας δυτικής επιδράσεως. 

Στην βυζαντινή αγιογραφία ο Πατήρ δεν εικονίζεται, αλλ᾿ αντιπροσωπεύεται κατά κανόνα από τον Υιό για δύο λόγους: Πρώτον, διότι ο Πατήρ δεν φόρεσε σάρκα, όπως ο Υιός με την Ενανθρώπησή Του και συνεπώς κανένας δεν έχει δει τον Θεό Πατέρα. Δεύτερον, διότι το κάθε Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος είναι ολόκληρος ο Θεός. Εξαίρεση από τον κανόνα αυτό είναι η παράσταση του Θεού Πατρός ως "Παλαιού των ημερών". Ο χαρακτηρισμός αυτός έχει ληφθεί από το προφητικό βιβλίο του Δανιήλ (7,9) και δηλώνει την αιωνιότητα του Θεού. 

Ο πρώτος τύπος της εικόνας της Αγίας Τριάδας είναι γενικά ο πιο αποδεκτός. Επειδή όμως κατά την τελευταία Βυζαντινή περίοδο, έκανε την εμφάνισή της ο δεύτερος τύπος, ο οποίος με την πάροδο του χρόνου, αγκαλιάστηκε από ένα μεγάλο μέρος του λαού. Η εικόνα αυτή είναι βέβαια δυτικής προελεύσεως, αλλά έχει καθαρά βυζαντινά χαρακτηριστικά. 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ορθά δέχεται και τους δύο τύπους εικόνων. Αποδέχεται βέβαια ως την πιο ορθόδοξη αυτή της "φιλοξενίας του Αβραάμ", αλλά και να τιμάται με σεβασμό και ο δεύτερος τύπος της Αγίας Τριάδας

Ο Απόστολος της Κυριακής 12 Ιουνίου 2016

Καὶ ἔξαφνα
ἦλθε ἀπὸ τὸν οὐρανὸν βοή,
σὰν νὰ φυσᾷ δυνατὸς ἄνεμος,
ὁ ὁποῖος ἐγέμισε
ὅλο τὸ σπίτι
ὅπου ἐκάθοντο.


Πράξεις Αποστόλων (β΄1-11)
Ἐν ταις ημέραις εκείναις, ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό.
Καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι.
Ἦσαν δὲ ἐν Ἱερουσαλὴμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν· γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη, ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν. Ἐξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες Γαλιλαῖοι; Καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν, Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ Ἄραβες, ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ;

Ἀπόδοση σε απλή γλώσσα:
Τις ημέρες ἐκείνες, όταν ἔφθασε ἡ ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἦσαν ὅλοι μαζὶ εἰς τὸ ἴδιο μέρος. Καὶ ἔξαφνα ἦλθε ἀπὸ τὸν οὐρανὸν βοή, σὰν νὰ φυσᾷ δυνατὸς ἄνεμος, ὁ ὁποῖος ἐγέμισε ὅλο τὸ σπίτι ὅπου ἐκάθοντο. Καὶ παρουσιάσθησαν γλῶσσες σὰν φλόγες φωτιᾶς νὰ διαμοιράζωνται εἰς αὐτοὺς καὶ νὰ κάθεται εἰς τὸν καθένα μία, καὶ ἐπληρώθησαν ὅλοι ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον καὶ ἄρχισαν νὰ μιλοῦν ἄλλας γλώσσας καθὼς τὸ Πνεῦμα τοὺς ἔδινε δύναμιν λόγου.
Κατοικοῦσαν δὲ εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ Ἰουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ κάθε ἔθνος ὑπὸ τὸν οὐρανόν. Ὅταν ἔγινε ἡ βοὴ αὐτή, ἐμαζεύθηκε πλῆθος καὶ ἦσαν ὅλοι κατάπληκτοι, διότι ὁ καθένας τοὺς ἄκουε νὰ μιλοῦν τὴν δικήν του γλῶσσαν. Καὶ ἐξεπλήσσοντο ὅλοι καὶ ἐθαύμαζαν καὶ ἔλεγαν μεταξύ τους, «Δὲν εἶναι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ μιλοῦν Γαλιλαῖοι; Πῶς συμβαίνει λοιπὸν νὰ τοὺς ἀκοῦμε ὁ καθένας μας εἰς τὴν δικήν μας μητρικὴν γλῶσσαν; Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται καὶ οἱ κατοικοῦντες τῆν Μεσοποταμίαν καὶ τὴν Ἰουδαίαν καὶ τὴν Καππαδοκίαν, τὸν Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, τὴν Φρυγίαν καὶ τὴν Παμφυλίαν, τὴν Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης, ἡ ὁποία ἐκτείνεται πρὸς τὴν Κυρήνην, καὶ οἱ ἐδῶ ἐγκατεστημένοι Ρωμαῖοι καὶ Ἰουδαῖοι καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ Ἄραβες, τοὺς ἀκοῦμε νὰ μιλοῦν στὶς δικές μας γλῶσσες διὰ τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ».

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 12 Ιουνίου 2016 - Της Πεντηκοστῆς

Ἐγὼ εἶμαι τὸ φῶς τοῦ κόσμου.
Ἐκεῖνος ποὺ μὲ ἀκολουθεῖ
δὲν θὰ περπατήσῃ
εἰς τὸ σκοτάδι
ἀλλὰ θὰ ἔχῃ
τὸ φῶς τῆς ζωῆς.
Κατά Ιωάννην (ζ΄ 37-52, η΄ 12)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη.
Πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαντες τὸν λόγον ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης· ἄλλοι ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· ἄλλοι ἔλεγον· μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται; Οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυὶδ καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυὶδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται; Σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι' αὐτόν. Τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ' οὐδεὶς ἐπέβαλεν ἐπ' αὐτὸν τὰς χεῖρας.
Ἦλθον οὖν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν; Ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται· οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος. Ἀπεκρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλάνησθε; Μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων; Ἀλλ' ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι! Λέγει Νικόδημος πρὸς αὐτούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς πρὸς αὐτόν, εἷς ὢν ἐξ αὐτῶν· μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ ἀκούσῃ παρ' αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῷ τί ποιεῖ; Ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται.
Πάλιν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησε λέγων· ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ' ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.
Απόδοση σε απλή γλώσσα:
Τόν καιρό ἐκείνο, τὴν τελευταίαν ἡμέραν τὴν μεγάλην τῆς ἑορτῆς, ἐστάθηκε ὁ Ἰησοῦς καὶ ἐφώναξε δυνατά, «Ἐὰν κανεὶς διψᾷ, ἂς ἔλθῃ σ’ ἐμὲ καὶ ἂς πιῇ. Ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει σ’ ἐμέ, καθὼς εἶπε ἡ γραφή, «Θὰ τρέξουν ἀπὸ τὴν κοιλιά του ποταμοὶ νεροῦ ζωντανοῦ». Αὐτὸ τὸ εἶπε διὰ τὸ Πνεῦμα, τὸ ὁποῖον θὰ ἔπαιρναν ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἐπίστευαν σ’ αὐτόν· διότι δὲν εἶχε δοθῆ ἀκόμη Πνεῦμα Ἅγιον, ἐπειδὴ ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶχε ἀκόμη δοξασθῆ.
Πολλοὶ ἀπὸ τὸ πλῆθος, ὅταν ἀκουσαν αὐτά, ἔλεγαν, «Αὐτὸς εἶναι πραγματικὰ ὁ Προφήτης», ἄλλοι ἔλεγαν, «Αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστός», ἄλλοι ἔλεγαν, «Μήπως ὁ Χριστὸς ἔρχεται ἀπὸ τὴν Γαλιλαίαν; Δὲν εἶπε ἡ γραφὴ ὅτι ὁ Χριστὸς ἔρχεται ἀπὸ τὸ σπέρμα τοῦ Δαυΐδ καὶ ἀπὸ τὴν κωμόπολιν Βηθλεὲμ ὅπου ἦτο ὁ Δαυΐδ;». Ἔγινε λοιπὸν διχασμὸς γι’ αὐτὸν μεταξὺ τοῦ πλήθους. Μερικοὶ ἤθελαν νὰ τὸν πιάσουν ἀλλὰ κανεὶς δὲν ἔβαλε χέρι ἐπάνω του.
Τότε ἐπέστρεψαν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς Φαρισαίους, οἱ ὁποῖοι τοὺς εἶπαν, «Γιατὶ δὲν τὸν ἐφέρατε;». Ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται, «Κανεὶς ἄνθρωπος δὲν ἐμίλησε ποτὲ ὅπως μιλεῖ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος». Οἱ Φαρισαῖοι τοὺς ἀπεκρίθησαν, «Μήπως καὶ σεῖς ἔχετε πλανηθῆ; Ἐπίστεψε σ’ αὐτὸν κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἄρχοντας ἢ τοὺς Φαρισαίους; Ὅσο γι’ αὐτὸν τὸν ὄχλον, ποὺ δὲν ξέρει τὸν νόμον εἶναι καταραμένος». Λέγει εἰς αὐτοὺς ὁ Νικόδημος, ὁ ὁποῖος εἶχε ἔλθει εἰς αὐτὸν τὴν νύχτα καὶ ὁ ὁποῖος ἦτο ἕνας ἀπὸ αὐτούς, «Καταδικάζει ἄνθρωπον, ὁ νόμος μας ἐὰν δὲν τὸν ἀκούσῃ προηγουμένως καὶ μάθῃ τί ἔκανε;». Ἀπεκρίθησαν εἰς αὐτόν, «Μήπως καὶ σὺ εἶσαι ἀπὸ τὴν Γαλιλαίαν; Ἐρεύνησε καὶ θὰ ἰδῇς, ὅτι δὲν ἔχει ἔλθει προφήτης ἀπὸ τὴν Γαλιλαίαν».
Πάλιν ὁ Ἰησοῦς τοὺς ἐμίλησε καὶ εἶπε, «Ἐγὼ εἶμαι τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Ἐκεῖνος ποὺ μὲ ἀκολουθεῖ δὲν θὰ περπατήσῃ εἰς τὸ σκοτάδι ἀλλὰ θὰ ἔχῃ τὸ φῶς τῆς ζωῆς».

Οι Προκαθήμενοι εξέφρασαν την πικρία τους για την απουσία των Εκκλησιών

Μετά την δοξολογία το πρωί στην Ιερά Μονή Γωνιάς, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος συγκάλεσε Σύναξη με τους Προκαθημένους των τοπικών Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.

Η συνάντηση αυτή είχε προγραμματιστεί από τον Ιανουάριο του 2016, ώστε οι Προκαθήμενοι να εξετάσουν το σχέδιο του μηνύματος, και να επαναξετάσουν την ημερήσια διάταξη της Συνόδου, καθώς και όποια θέματα εκκρεμούν.

Να αναφερθεί ότι κατά τη διάρκεια των διαβουλεύσεων, οι Προκαθήμενοι εξέφρασαν την πικρία τους για την απουσία του Πατριαρχείου Αντιοχείας, και των Εκκλησιών Ρωσίας, Βουλγαρίας και Γεωργίας.

Τέλος προσευχήθηκαν όπως το Άγιο Πνεύμα να τους φωτίσει να συμμετάσχουν τελικά στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο.

ΗΜΕΡΙΔΑ «Ἡ προσφορὰ τῶν συγχρόνων Γερόντων στὴν Ὀρθοδοξία καὶ στὴ νεολαία σήμερα»

Ὁ ἀείμνηστος Ἱεροκήρυξ

Ἀρχιμ. π. Συμεών Κραγιόπουλος (1926-2015)

            Ἐν πρώτοις εὐχαριστῶ ἐκ βαθέων τόν Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμο γιά τήν πολλή του ἀγάπη καί τήν εὐλογία του νά συμπεριληφθῶ εἰς τούς εἰσηγητάς τῆς παρούσης ἡμερίδος, τήν ὁποία διοργανώνει ὁ Σύλλογος Ὀρθοδόξων Φοιτητῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης, θέλοντας νά προβάλη καταξιωμένες καί ἁγιασμένες Ἱερατικές μορφές τῶν δυσχειμέρων καιρῶν μας. Γι’ αὐτό καί συγχαίρω ἀπό καρδίας τούς ἐκλεκτούς αὐτούς καί εὐλογημένους φοιτητάς, τούς εὐέλπιδες νέους τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ἀποτελοῦν πνευματικά κοσμήματα τῆς ἁγιοτόκου Θεσσαλονίκης.

            Ἀπεδέχθην εὐχαρίστως τήν εὐγενῆ πρόσκλησι τῶν ἀγαπητῶν μας φοιτητῶν νά παρευρεθῶ στήν σπουδαία καί πολύ ἐνδιαφέρουσα αὐτή ἡμερίδα καί νά παρουσιάσω τήν χαριτωμένη μορφή καί τό ἀπαράμιλλο γιά τά σημερινά δεδομένα πνευματικό ἔργο τοῦ πνευματικοῦ μου πατρός τῶν ἐδῶ πανεπιστημιακῶν μου χρόνων Ἀρχιμ. π. Συμεών Κραγιοπούλου.

            Ὁμολογῶ ὅτι δέν τό ἐθεώρησα ἁπλό αὐτό τό ἐγχείρημα διά τούς ἐξῆς λόγους: 1. Πῶς θά δυνηθῶ νά παρουσιάσω μία ἀφανῆ προσωπικότητα, ὅπως ἦταν ἡ τοῦ π. Συμεών; καί 2. Μήπως θεωρηθῶ, ὁμιλῶν γιά τόν πολυσέβαστό μας π. Συμεών, ὑπεράγαν τολμηρός ὡς «κομίζων γλαῦκα» στήν συμπρωτεύουσα Θεσσαλονίκη, ἐνῶ ἄλλα πνευματικά τέκνα τοῦ ἀειμνήστου ἀπό τό ἀνδρῷο καί τό γυναικεῖο Ἠσυχαστήριο, πού τόν ἔζησαν περισσότερον ἔμοῦ ἐπί συναπτές δεκαετίες καί μέχρι τῆς τελευτῆς του, θά ἔπρεπε νά ὁμιλήσουν ἀντί ἐμοῦ, διά νά εἶναι πιο πλήρης, μεστός καί περισσότερο προσηρμοσμένος εἰς τά γεγονότα ὁ λόγος τους;

            Πρός θεραπείαν αὐτοῦ τοῦ πράγματος ἐσκέφθην νά θέσω σέ ἐφαρμογή τά ἀκόλουθα:

Ι. Νά παραθέσω σύντομο βιογραφικό σημείωμα διά τόν ἀείμνηστο Γέροντα, πού προετοίμασαν οἱ Ἀδελφοί τοῦ Ἀνδρῲου Ἡσυχαστηρίου τοῦ Πανοράματος.

ΙΙ. Νά ἐπικαλεσθῶ σύντομες μαρτυρίες, τόσο τοῦ Παναγιωτάτου ἁγίου Θεσσαλονίκης,  ὅσον καί ἐκ μέρους τῶν Ἀδελφῶν ἀμφοτέρων τῶν Ἡσυχαστηρίων, καί κυρίως ἐξ ὅσων ἐλέχθησαν ἤ ἐγράφησαν κατά τήν ἡμέρα τῆς ἐξοδίου Ἱερᾶς Ἀκολουθίας καί

ΙΙΙ. Νά ἐπικαλεσθῶ ὅσα κατά τήν μετά τόν ἐνταφιασμό τοῦ σκηνώματος τοῦ σεπτοῦ Γέροντος, παρατεθεῖσαν τράπεζαν εἰς τό Γυναικεῖο Ἡσυχαστήριο ἐν συγκινήσει κατέθεσα ἀπό καρδίας διά τόν πολυσέβαστο Γέροντά μας καί νά ὁλοκληρώσω τήν παροῦσα εἰσήγησι μέ τήν ἀποκρυσταλλωμένη προσωπική μου πεποίθησι καί ἐμπειρία ἀπό τήν μαθητεία μου πλησίον τοῦ μακαρίου αὐτοῦ Πατρός.

Ι. Τά βιογραφικά στοιχεῖα τοῦ ἀειμνήστου π. Συμεών.

            Ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Συμεών, κατά κόσμον Κωνσταντῖνος Κραγιόπουλος τοῦ Ἰωάννου καί τῆς Ἑλένης, γεννήθηκε στη Ρητίνη τῆς Κατερίνης στίς 9.3.1926. Ἔλαβε τό πτυχίο τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στίς 13.6.1950 καί ἔκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία. Ἐκάρη Μοναχός στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ὁσίου Δαβίδ στίς 16.4.1954. Χειροτονήθηκε Διάκονος στίς 17.4.1954 καί Πρεσβύτερος στίς 27.7.1954 ἀπό τόν Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κυρό Παντελεήμονα τόν Α΄. Ἀπό τόν ἴδιο χειροθετήθηκε Ἀρχιμανδρίτης καί Πνευματικός.

            Ὑπῆρξε πιστό καί ἀφοσιωμένο πνευματικό τέκνο τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιμανδρίτου - Ἱεροκήρυκος π. Τιμοθέου Παπαμιχαήλ, Πνευματικοῦ Καθοδηγητοῦ τῆς Ἀδελφότητος «Ἀπολύτρωσις» καί τοῦ «Σχολείου τοῦ Χριστοῦ», τόν ὁποῖο καί διεδέχθη στη διεύθυνσί του. Μέ  τήν φροντίδα του ἐξεδόθησαν ἔντυπα μέ Ἁγιογραφικά θέματα καί ἄλλα βιβλία ἐποικοδομητικοῦ περιεχομένου. Τά πνευματικά τέκνα – μαθηταί τοῦ «Σχολείου τοῦ Χριστοῦ», μαζί μέ τό ὅλο πρόγραμμα πνευματικῆς ζωῆς καί πορείας, ἐμελετοῦσαν καθημερινά ἕνα κεφάλαιο τήν ἡμέρα ἀπό τήν Καινή Διαθήκη, τό ὁποῖο ἐτηροῦσαν ὁ ἀείμνηστος Γέροντας καί τά πνευματικά του παιδιά μέχρι τῶν δυσμῶν τοῦ βίου του (ἀλλά καί συνεχίζουν ἐκεῖνα τό πνευματικό τους αὐτό πρόγραμμα).

            Τά πρῶτα χρόνια ὑπηρέτησε ὡς Ἱεροκήρυκας τῶν Ἱερῶν Ναῶν Παναγούδας καί Ἁγίου Κωνσταντίνου Ἱπποδρομίου καί γιά ἕνα διάστημα (ἀπό τό 1970) διετέλεσε Προϊστάμενος καί Πρόεδρος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, ἐπί τῆς ὁδοῦ Ἐγνατίας. Ἐπίσης ὑπηρέτησε ὡς Καθηγητής τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς Λαμίας καί Διευθυντής τῆς τότε Ἀνωτέρας Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης. Ἔχοντας θέσι Ἱεροκήρυκος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης ἐργάσθηκε πνευματικά κυρίως στόν Ιερό Ναό Ἁγίου Ἀθανασίου, ἀλλά καί στόν Ἱερό Ναό Ἀχειροποιήτου καί Λαοδηγητρίας. Τό κηρυκτικό του ἔργο ἄρχισε στόν μικρό Ναό τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος (Καμάρα) καί καθώς μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου εἶχε μεγάλη αὔξησι ὁ ἀριθμός τῶν ἀκροατῶν οἱ ὁμιλίες συνεχίσθησαν στήν αἴθουσα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἀναλήψεως, μετά στήν αἴθουσα τῆς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, καί ἀπό τό 1977 στη μεγαλύτερη αἴθουσα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου. Ἀπό τό 1990 οἱ ὁμιλίες συνεχίσθησαν στήν ἰδιόκτητη πλέον καί πολύ μεγαλύτερη αἴθουσα «Ἀρχιμ. Τιμόθεος Παπαμιχαήλ» ἐπί τῆς ὁδοῦ Γούναρη (περιοχή Ἁγίου Γεωργίου – Ροτόντα).

            Ἀπό τό 1974 ἕδρα τοῦ πνευματικοῦ ἔργου του ἔγινε τό νῦν Ἱερό Ἀνδρῷο Ἡσυχαστήριο «Ἡ Ἁγία Τριάς», πού ἑδρεύει στό Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Στήν ἴδια περιοχή ἵδρυσε τό Ἱερό Γυνακεῖο Ἡσυχαστήριο «Τό Γενέσιον τῆς Θεοτόκου» πού ἀριθμεῖ περίπου 50 Μοναχές. Συνταξιοδοτήθηκε  στίς 28.2.1997, χωρίς νά διακόψει τό πνευματικό του ἔργο, τό ὁποῖο συνεχίσθηκε τουλάχιστον καί τό 2012.

            Τό βασικό πνευματικό ἔργο του ἦταν λατρευτικές συνάξεις, ὁμιλίες πρός ὅλες τίς ἡλικίες καί ἡ ἐξομολόγησι. Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ Τετάρτη 30.9.2015.

ΙΙ. Μαρτυρίες περί τοῦ πολυσεβάστου Πατρός.

            α) Ὁμολογία τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθίμου.

            «Θά ἤθελα ἐνώπιον ὅλων ὑμῶν ἀδιακρίτως νά πῶ ὅτι τό ἱερώτερο καί τό ὡραιότερο ἀποτέλεσμα γιά μένα μέχρι τέλους τῆς ζωῆς τοῦ π. Συμεών εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον συνειργάζετο μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους πού συνηλλάσετο, ἀλλά καί μέ τήν προϊσταμένην του πνευματικήν καί διοικητικήν ἀρχήν, δηλαδή τόν Ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας.

            Ἐκάναμε μαζί συνολικά περίπου δώδεκα χρόνια. Ἀλλά καί ἡ προγενεστέρα ἱστορία του καί τά ἀτελείωτα κηρύγματά του στήν καρδιά τῆς πόλεως τῆς Θεσσαλονίκης ἐφανέρωσαν καί ἀπέδειξαν ἕναν ἱερό ἄνδρα πού εἴχε πλήρη συνείδησιν τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἑντός τοῦ ὁποίου τελεσιουργεῖται ἡ σωτηρία τοῦ καθενός ἀπό μᾶς μέ ὅπλα τήν μετάνοιαν καί τήν ἀφοσίωσιν καί τήν πίστιν εἰς τόν ἅγιον Θεόν».

            β) Μαρτυρία τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἐμμανουήλ Βασιλειάδη.

            «…Τό πολύπαθο ἀπό νεαρᾶς ἡλικίας σῶμα τοῦ Γέροντός μας, καθώς ὁδεύει πρός ἐνταφιασμό του, ἐπανέρχεται στήν γῆ, προκειμένου νά ἀναπαυθῆ στήν εὐλογημένη αὐτή γωνιά τοῦ χώρου τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου της. Εὐκαιρία, λοιπόν, ἀντικρύζοντας ξανά τίς κτιριακές ἐγκαταστάσεις του καί τήν χλωρίδα του, νά θυμηθοῦμε ὅλοι μας Μοναχοί καί λαϊκοί, ὅτι ὁ χῶρος αὐτός ἔχει διαμορφωθῆ ἔτσι, γιατί δέχθηκε τόν ἱδρῶτα τῆς χειρωνακτικῆς ἐργασίας καί ἐπιμελείας τοῦ π. Συμεών, τοῦ Γέροντός μας, ἀπό τό 1974 καί μετά.  Πράγματι, χρειάσθηκε μιά πολύμοχθη καί πολύωρη ἐργασία μέ πολύ ἐνθουσιασμό καί ὁραματισμό γιά πολλά χρόνια, ἀποτέλεσμα τῆς ὁποίας ὑπῆρξε ἡ μεταμόρφωσι μιᾶς ἄγονης περιοχῆς σέ ἰδιαιτέρως παραγωγική γιά ὅλα τά εἴδη τῶν φυτῶν, πού οἱ κλιματολογικές συνθῆκες ἐπέτρεψαν καί ἐπιτρέπουν νά ἀναπτυχθοῦν, μέ τήν ἐλιά μέν νά ἔχη τήν πρώτη θέσι, ἀλλά μέ τό πεῦκο καί τήν τούγια νά τήν συντροφεύουν παντοῦ.

            Ὁ Γέροντάς μας θυμούμαστε νοσταλγικά, ὅτι ὡς γνώστης τῶν γεωργικῶν ἐργασιῶν, μέ τίς ὁποῖες λόγῳ καταγωγῆς του ἀπό τό χωριό Ρητίνη τοῦ νομοῦ Κατερίνης, ἀσχολήθηκε κατά τά παιδικά του καί γυμνασιακά του χρόνια, εἶχε τήν εὐλογημένη συνήθεια νά κάνη τόν εὐαγγελικό καί πατερικό του λόγο ἰδιαιτέρως πειστικό καί εὐχάριστο μέ συχνή ἀναφορά του σέ πράγματα καί γεγονότα τῆς ἀγροτικῆς ζωῆς, κατά τήν διάρκεια τῆς Ἐξομολογήσεως, τῶν κηρυγμάτων του στούς Ἱερούς Ναούς καί μάλιστα στό Καθολικό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας, τῶν ὁμιλιῶν του σέ χώρους αἰθουσῶν, ἀλλά καί στίς συνομιλίες μας καί κατ’ ἰδίαν, ἤ καί στίς τακτικές Μοναστικές συνάξεις πρός ὅλους μας. μεγάλη σημασία ἔδινε στήν ἀξία τοῦ νεροῦ, μέ τήν ὑπογράμμισι, ὅτι τό εὐλογημένο αὐτό στοιχεῖο μπορεῖ νά βοηθήση τόν ἄνθρωπο, ψυχῇ τε καί σώματι. Ἔτσι, μιλοῦσε γιά τό νερό, πού γίνεται ὁρμητικό ποτάμι, ἀποκτώντας άναπόφευκτα τήν δύναμι νά καθαρίζη τήν κοίτη του ἀπ’ ὅλα τά περιττά καί ἄχρηστα ἀντικείμενα, οἱουδήποτε μεγέθους καί βάρους, φθάνοντας μέ τόν παραστατικό αὐτό τρόπο στό σημεῖο νά μᾶς κάνη λόγο γιά τήν καθαρτική καί ἀναγεννητική δύναμι τῆς μετανοίας. Μποροῦσε, ὅμως, ὁ Γέροντάς μας νά ἐπικεντρώση τήν προσοχή του πάλι στό νερό, στήν ἥσυχη ὅμως καί ζωηφόρο μορφή του, πού μέσα ἀπό αὐλάκια ποτίζει τά φυτά, κοντά ἀπό τά ὁποία διέρχεται, χαιρετώντας τα φιλικά, θέλοντας ἔτσι νά μᾶς μιλήση γιά τήν ἀνορθωτική ἐργασία τῆς Θ. Χάριτος, πού ἀξιοποιεῖ στό ἔπακρο τίς κατά Χριστόν δικές μας πτωχές προσπάθειες. Μ’ ὅλα αὐτά ἤθελε ὁ Γέροντάς μας νά βοηθήση τίς ἀγωνιζόμενες «τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως» (Α΄Τιμ. στ΄12) ψυχές μας, νά ἰδῆ ὁ καθένας μας τήν πορεία τῆς ζωῆς του χωρίς προφάσεις καί δικαιολογίες. Γι’ αὐτό ἔμπαινε πολύ μαλακά καί ἀπαλά μέχρι τά μύχια τῶν σκέψεων, ἀποφάσεων καί πράξεών μας, προκειμένου νά μᾶς ὑποδείξη μέ μεγάλη ἀκρίβεια, ἀποτελέσματα τῶν πνευματικῶν του ἐμπειριῶν καί ἀναλόγων ἐπιστημονικῶν του γνώσεων, πολλές παρενέργειες τοῦ ἀνθρωπίνου ὑποσυνειδήτου, ἀλλά καί ἀσυνειδήτου, ἐκεῖ πού ἐμεῖς νομίζαμε, ὅτι πορευόμασταν κατά Χριστόν, καί ὄχι κατά τίς ὑποδείξεις τοῦ ἐγώ μας. Ἔβλεπε, π.χ., πολλές φορές κατά τήν διάρκεια τῆς ἐξομολογήσεως ὅλων μας Κληρικῶν, Μοναχῶν, λαϊκῶν, ὅτι ἡ μετάνοιά μας παρουσίαζε μιά εὐκαιριακή διάθεσι πρός ἀπαλλαγήν μας άπό τύψεις καί ἐνοχές, καί ὄχι διάθεσι γιά ὁριστική ἀποκοπή καί ἀπομάκρυνσί μας ἀπό τίς ἐξομολογούμενες ἁμαρτίες, καί παρέβαινε συμβουλευτικά, γιά νά ὑπογραμμίση τήν ἀνάγκη νά εἴμαστε εὐάρεστοι στόν Κύριο, καί ὄχι στόν ματαιόφρονα ἑαυτό μας.

            γ) Μαρτυρία τῆς Ὁσιολογιωτάτης Καθηγουμένης Φιλοθέης Μοναχῆς.

          «…Κέντρο καί στόχος τῆς ζωῆς τοῦ Πατρός, ὅπως εἶναι γνωστό σέ ὅλους μας, ἦταν ὁ Χριστός. Ἦταν ἡ ἀληθινή ἐν Χριστῷ ζωή, πού πιστεύουμε ὅτι διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν ἀφομοίωνε σέ τέλειο βαθμό. Πιστεύουμε ὅτι στήν ψυχή του ἀναπαυόταν τό Ἅγιο Πνεῦμα, δεδομένου ὅτι μέλημά του καθημερινό ἦταν νά εὐαρεστεῖ, ὅσο ἦταν δυνατόν, κατά πάντα στόν Θεό. Καί αὐτό πάσχιζε μέ ὅλη του τήν καρδιά νά μεταδώσει καί στούς πιστούς.

            Ὁ διακαής πόθος του καί ὁ βαθύς καημός του νά διδάξει καί νά μυήσει τούς πιστούς στό μυστήριο τῆς σωτηρίας, νά ζοῦν, δηλαδή, ὄχι ἀνεύθυνα - ὅσα πᾶνε κι ὅσα ἔρθουν, ὡς ἐλεύθεροι, ὅπως ἔλεγε, σκοπευτές - ὄχι ἁπλῶς ὡς κοσμικοί ἄνθρωποι, ἀλλά ὡς βαπτισμένοι, μέσα στή συγκεκριμένη μαθητεία τῆς Ἐκκλησίας, μέσα στή λατρεία τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀκριβῶς ζοῦσε καί ὁ ἴδιος, κατέφαγε κυριολεκτικά τήν καρδιά του ἀπό τόν πόνο καί ἁγία ἀγωνία. Καί ἐκεῖνο πού ἔκανε τήν ψυχή νά ματώνει ἦταν, ὅταν ὡς ἐκ τῆς θέσεώς του διαπίστωνε ὅτι οἱ χριστιανοί, ἐπηρεασμένοι καί αὐτοί ἀπό τό σύγχρονο κοσμικό ἰσοπεδωτικό πνεῦμα τῆς κοινωνίας, ἁμάρταναν θανάσιμα, χωρίς νά ἔχουν κἄν τήν αἴσθηση ὅτι ἁμαρτάνουν.

            Ἀμφιβάλλω ἄν μπόρεσε ποτέ κανείς νά συλλάβει κάτι ἀπό τούς θρήνους τῆς ψυχῆς του, ἀπό τόν πόνο αὐτό καί τήν ἀγωνία πού κατέτρωγαν τήν καρδιά του, καί νά ἀφουγκραστεῖ κάτι ἀπό τούς ἐσωτερικούς καημούς του καί τούς κρυφούς ἀναστεναγμούς του. Ὁ π. Συμεών, ὅπως τό ὁμολογοῦσε καί ὁ ἴδιος, ἦταν πράγματι πολύ πονεμένος ἄνθρωπος` γι’ αὐτό καί πονοῦσε πολύ γιά ὅλες τίς ψυχές. Πονοῦσε γιά τόν ἄνθρωπο, τόν ἄνθρωπο τόν βασανισμένο ἀπό τήν ἁμαρτία, γιά ὅλο τό ποίμνιό του καί γιά ὅλους τούς πιστούς. Πονοῦσε, γιατί πόνεσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Τόν ἔνιωθες σάν μιά λαμπάδα πού ἔλιωνε συνεχῶς ἀπό πόνο καί ἀγάπη πρός τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του. Καί ὅπως ὁ πνευματικός του πατέρας. ὁ π. Τιμόθεος, τοῦ ὁποίου τό πνεῦμα μιμήθηκε καί ἀντέγραψε σέ τέλειο βαθμό, ἔτσι καί ὁ ἴδιος «ποτέ δέν ἀγάπησε τόν Χριστό χωρίς τήν Ἐκκλησία του καί τήν Ἐκκλησία χωρίς τόν Χριστό». Ἡ ὑπακοή του στήν Ἐκκλησία καί στίς ἑκάστοτε ὑποδείξεις καί παρατηρήσεις τῶν Προϊσταμένων της ἦταν ἀπόλυτη. Τό τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου «ὅπου Ἐπίσκοπος, ἐκεῖ καί ἡ Ἐκκλησία» καί τό «μηδείς χωρίς τοῦ Ἐπισκόπου τι πρασσέτω τῶν ἀνηκόντων εἰς τήν Ἐκκλησίαν» ἦταν ἡ κεντρική καί ἀπαράβατη θέση τοῦ Πατρός, γύρω ἀπό τήν ὁποία ἐκινεῖτο καί ἐνεργοῦσε ὡς μέλος, ἀλλά καί ὡς ὁμάδα μαζί μέ ἄλλους πιστούς πού τοῦ ἐμπιστευόταν ὁ Κύριος, μέσα στήνἘκκλησία του…».

            δ) Κατάθεσις ψυχῆς τοῦ ὁμιλοῦντος διά τό σεπτόν Γέροντα.

            Δέν θέλω νά παραβῶ, εἶπα στήν Τράπεζα τοῦ Γυναικείου Ἡσυχαστηρίου, μετά τόν ἐνταφιασμό τοῦ ἀειμνήστου Γέροντα, αὐτό τό ὁποῖο ἤθελε ὁ π. Συμεών γι’ αὐτή τή μεγάλη μέρα, πού εἶναι ἡ γενέθλιος ἡμέρα του διά τήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ὁ Γέροντας μεσουρανεῖ. Ἄν μπορούσαμε, ἄν εἴχαμε μάτια πνευματικά νά βλέπαμε τήν οὐρανοδρόμο πορεία του, θά θαυμάζαμε τήν ψυχή του νά ἀνέρχεται ἀπό δόξης  εἰς δόξαν καί αὐτό τό ὁποῖο ἐπόθησε σέ ὅλη του τή ζωή νά τό ἀπολαμβάνει σιγά – σιγά` νά βρίσκεται σέ ἕναν ἄλλο κόσμο τῆς αἰωνιότητος, καί νά ἀγάλλεται ἡ ἁγία του ψυχή, ἡ ὁποία ἐδῶ στόν κόσμο αὐτό δέν ἀναπαυόταν μέ τίποτε ἄλλο, παρά μέ τή συνομιλία μέ τόν Θεόν, μέ τήν ἁγιοπνευματική ζωή.

            Σ’ αὐτά πού εἶπε ὁ Παναγιώτατος θά ἤθελα ἐγώ νά προσθέσω ἐπιγραμματικά δυό λόγια. Δέν θέλω νά ὑπερβοῦμε τήν ἐπιθυμία τοῦ Γέροντα. Θά ἔρθει καί ἄλλη φορά εὐκαιρία καί θά τά ποῦμε. Θά ἤθελα νά πῶ ὅτι ὁ Γέροντας ἦταν διδάσκαλος, ὄχι γιατί ἤθελε νά κάνει τόν διδάσκαλο, ἀλλά γιατί τόν ἀξίωσε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, γιατί ἦταν δοχεῖο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ξεχείλιζε ἀπό τήν καρδιά του αὐτή ἡ διδασκαλία, τά βιώματα τῆς πίστεως, καθώς κατά γράμμα ἀκολουθοῦσε τά λόγια τοῦ Κυρίου μας στή ζωή του. Καί ἦταν αὐτός, ὁ ὁποῖος ὁμοίαζε κατά πολύ καί πρός τόν προστάτη του, τόν ἅγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο – εἶχε μάλιστα βάλει ὡς στόχο στή ζωή του ἀπό τά νεανικά του χρόνια νά μελετήσει τόν ἅγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο – καί ἕβλεπε κανείς, διαβάζοντας τόν ἅγιο Συμεών καί ζώντας μέ τόν π. Συμεών, ὅτι ἐδῶ εἴχαμε ἕναν ἅγιο Συμεών στήν ἐποχή μας.

            Ἑπομένως, τό ἕνα ἦταν αὐτό, ὅτι ἦταν ὁ διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ γνήσιος διδάσκαλος, ὁ ταπεινός, ὁ αὐθεντικός διδάσκαλος, αὐτός ὁ ὁποῖος ἀπό τά βιώματά του καί ἀπό τή ζωή του, ἀπό τή μετοχή του στό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς σωτηρίας ἔλεγε ὅλα αὐτά τά ὁποία ἔλεγε. Ἀλλά περισσότερο ἔβλεπε κανείς, περισσότερο διέκρινε στή ζωή του ὅλα ἐκεῖνα πού ἔλεγε` μέ τά λόγια βέβαια τά ἔλεγε, διότι ἔπρεπε νά κάνει τή διδασκαλία καί νά καθοδηγήσει τά πνευματικά του παιδιά.

            Τό ἕνα λοιπόν ἦταν αὐτό, ὅτι ἦταν ἀτόφιος, γνήσιος διδάσκαλος, καί τό ἄλλο, ὅτι ἦταν στοργικός πατέρας γιά τόν καθένα, γιά τήν καθεμιά ἀπό μᾶς ἐδῶ πέρα. Πιστεύω πώς ὅσοι τόν γνωρίσαμε, νιώσαμε αὐτόν τόν πατέρα, αὐτόν τόν στοργικό ἄνθρωπο, πού δέν τόν εἶδα, ποτέ νά θυμώνει. Νά ὁμιλεῖ σοβαρά τόν εἶδα, νά ἐφιστᾶ τήν προσοχή τόν εἶδα, ἀλλά νά ταράσσεται καί νά θυμώνει δέν τόν εἶχα δεῖ ποτέ. Ἦταν γαλήνια ἡ ψυχή του, καί ἡ ζωή του ἦταν εὐλογημένη ζωή, καί ἔτσι μέ αὐτό τό παράδειγμα μιλοῦσε καί μᾶς γοήτευε πνευματικά ὅλους.

            Ἐγώ δοξάζω τόν Θεό, γιατί, ὅταν νέος  στήν ἡλικία ἤρθα στή Θεσσαλονίκη ὡς νεαρός Διάκονος νά σπουδάσω Θεολογία, εἶχα μιά δίψα μέσα μου, ἤθελα νά βρῶ ἕναν διδάσκαλο, ἕναν πνευματικό ἐδῶ. Καί ἀπό τή δεύτερη μέρα πού ἦρθα συνεδέθην μέ τόν Γέροντα. Ἤμασταν τέσσερις διάκονοι, ὁ συμφοιτητής μου ὁ π. Μεθόδιος Ἀλεξίου – εἶναι ἐδῶ, νομίζω - ὁ π. Κύριλλος καί ὁ μακαριστός π. Εἰρηναῖος. Ὅλοι ἤμασταν κοντά στόν Γέροντα, ὁ ὁποῖος ἔδειξε ὅλη τήν ἀγάπη, ὅλη τή στοργή καί τήν πατρικότητα, ὅλη τή διάθεσί του καί τό ἐνδιαφέρον του νά μᾶς βοηθήσει. Καί πράγματι, κατάλαβα ὅτι ἐδῶ στή Θεσσαλονίκη πού εἶχα ἔρθει, θά ἔπρεπε βέβαια νά διαβάζω τά μαθήματα, ὅλα αὐτά πού σπουδάζαμε, ἀλλά ἔδινα μεγαλύτερη σημασία στά κηρύγματα τοῦ π. Συμεών, στίς ἀγρυπνίες, στίς ἑσπερινές ὁμιλίες, στά λειτουργικά κηρύγματα, ὅλα αὐτά. Δέν ἁφήναμε τίποτα. Καί ἕναν κύκλο πού εἶχε γιά τούς ἱερεῖς στήν Ἁγία Θεοδώρα, καί ἐκεῖνον πάλι τόν παρακολουθούσαμε, καί αὐτό μᾶς ἔτρεφε ἰδιαίτερα. Ἦταν κάτι τό πολύ ἐνισχυτικό, καί βοήθησε βεβαίως γιά νά γίνουν καί οἱ θεολογικές μας σπουδές.

            Θυμᾶμαι, ὅταν πήραμε τό πτυχίο, μᾶς εἶπε ὁ π. Συμεών δύο λόγια: «Οἱ πατέρες ἀπό σήμερα εἶναι θεολόγοι. Ἄν ταπεινοφρονοῦν, ἔχει ἀξία τό πτυχίο. Ἄν δέν ταπεινοφρονοῦν, δέν ἔχει καμιά ἀξία». Αὐτά τά λόγια μίλησαν στίς καρδιές μας, γιατί τό πᾶν αὐτό εἶναι. «Εἰ θεολόγος εἶ, ἀληθῶς προσεύχῃ` καί εἰ ἀληθῶς προσεύχῃ, θεολόγος εἶ». Καί αὐτά βέβαια ἦταν τά βιώματα τοῦ Γέροντα, τά ὁποῖα μᾶς τά μετέδιδε μέ πολλή ἁπλότητα, χωρίς νά κάνει καμία προσπάθεια. Γιατί, ὅταν ζεῖ κανείς κάτι, ξεχειλίζει ἀπό τήν καρδιά, καί ὁ ἄλλος τό εἰσπράττει` δέν χρειάζονται λόγια. Ἔλεγε ὁ Γέροντας: «Δέν δίνω σημασία στό τί εἶπε κάποιος, ἀλλά στό ποιός εἶναι αὐτός καί γιατί τό εἶπε». Εἶναι βασικό αὐτό, δηλαδή νά ξέρει κανείς στή ζωή του νά πορεύεται ἔτσι.

            Δοξάζω τόν Θεό, δοξάζω τόν Θεό, γιατί πάρα πολλά ὠφεληθήκαμε. Καί μπορεῖ νά μην ἤμασταν πάντοτε κοντά, διότι βρέθηκαν αὐτές οἱ ἄλλες συγκυρίες στή ζωή, ἀλλά πάντα μένουν μέσα μας ὅλα αὐτά τά ὁποῖα μᾶς ἐδίδαξε ὁ π. Συμεών μέ κάθε τρόπο καί κυρίως μέ τό παράδειγμά του, μέ τή σεμνότητά του, μέ τή σοφία του, μέ τήν ἀγάπη του, μέ τό δόσιμο τῆς καρδιᾶς στόν Θεό – γιατί αὐτό ἐτόνιζε πάντοτε. Νέοι ἄνθρωποι ἤμασταν, νέα παιδιά, καί τοῦ λέγαμε βέβαια τίς ἐλλείψεις μας. «Ταπείνωση, πάτερ, ταπείνωση» ἦταν ἡ ἀπάντησή του. «Μά…», ἀντιλέγαμε. «Ταπείνωση καί πάλι ταπείνωση». «Ἔχω θυμό». «Ταπεινώσου». «Ἔχω ἐγωισμό». «Ταπεινώσου». «Ἔχω αὐτό, ἐκεῖνο». «Ταπεινώσου». Γιατί, ἄν ταπεινωθεῖ ὁ ἄνθρωπος, τότε βρίσκει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀκούσαμε νά τό λέει στήν ὁμιλία ἀπό τό βιβλίο: Τό Μυστήριο τῆς Σωτηρίας, πού διάβασε ἡ ἀδελφή κατά τή διάρκεια τοῦ γεύματος… 

            Ὅλες αὐτές οἱ μαρτυρίες πού ἐμνημονεύσαμε εἶναι νωπές καταθέσεις καρδιᾶς στόν ἀπέριττο τάφο τοῦ σεπτοῦ μας Γέροντα τήν ἡμέρα τοῦ ταξιδίου του γιά τήν αἰώνια ποθεινή πατρίδα.

            Συνοψίζοντας ὅλα τά προελεχθέντα ἐπισημαίνουμε καί ὑπογραμμίζουμε ὅτι ὁ π. Συμεών ἦταν ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἠλεημένος δοῦλος τοῦ Κυρίου, ὁ «μύρῳ θείῳ τῆς Ἱερωσύνης χρισθείς», ὁ κεκτημένος τό ἱερόν περιδέραιον τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν καί μάλιστα τῆς ἀγάπης, τῆς ταπεινώσεως, τῆς ἀφανείας καί τῆς σιωπῆς, ὁ πρᾶος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, ὁ κεχαριτωμένος πνευματικός πατήρ, ποιμήν καί διδάσκαλος, ὁ σοφός καί διακριτικός χειραγωγός πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν, ὁ πολύαθλος καί τήν Ἰώβειον χάριν καί ὑπομονήν κεκτημένος, ὁ σύγχρονος νηπτικός καί μυστικός Θεολόγος, «ὁ πάντων χωρισθείς καί πᾶσι συνηρμοσμένος», ὁ τῆς νοερᾶς καί καρδιακῆς εὐχῆς θεόφρων καί θεῖος λειτουργός, ὁ ἀσυμβίβαστος μέ τό ἴδιον θέλημα, τήν φιλαυτία, τήν ἰδιοτέλεια, τήν ἀνηκοΐα καί τήν καθόλου ἁμαρτία, τό σκεῦος τῆς ἐκλογῆς καί τό δοχεῖον τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

            Εἶπε ἕνας σεπτός Ἁγιορείτης Γέροντας (τήν δεκαετία τοῦ 70): «ὁ π. Συμεών εἶναι ὁ ὀφθαλμός, δι’ οὕ ἡ Θεσσαλονίκη ὁρᾶ τόν Θεόν».

            Κατά τήν ἱερή Ὁλονυκτία, πού προηγήθηκε τῆς Ἐξοδίου Ἀκολουθίας πέρασαν ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ οἱ ἅγιες καί περιπόθητες ἀναμνήσεις ἀπό τήν ἁγιασμένη ζωή τοῦ θεοφόρου Γέροντά μας: Ἡ κατανυκτική καί εὐλαβεστάτη στάσις του ἐνώπιον τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου, ὅταν Ἱερουργοῦσε, ὁ ἐπικοδομητικός του λόγος, εἴτε ἐν ὥρᾳ Θείας Λατρείας, εἴτε στήν αἴθουσα ὁμιλιῶν, πού ἔπιπτε στίς καρδιές μας «ὡς δρόσος Ἀέρμων», ἡ ἐμπνευσμένη πνευματική καθοδήγησις ἑκατοντάδων φοιτητῶν καί φοιτητριῶν «ζητούντων τόν Κύριον», ἀλλά καί τῶν λοιπῶν χριστιανῶν, ἡ χριστομίμητη στάσις του ἑντός τοῦ ἱεροῦ ἐξομολογητηρίου, ἐνῶ μέ ἀπέραντη γαλήνη χειραγωγοῦσε τόν ἐξομολογούμενο, ἡ γλυκειά μορφή του σέ ὧρες συνάξεως ἤ τραπέζης, ἡ φιλοπονία του σέ ὧρες χειρωνακτικῆς ἐργασίας στούς κήπους, παρ’ ὅτι εἶχε ἐνίοτε προβλήματα ὑγείας, ἡ ἀναστροφή του σέ ὧρες ἱερῶν Προσκυνημάτων κ.ἄ.

            Δέν ἔχουμε ἄλλον χρόνο νά διεισδύσωμε περαιτέρω εἰς τήν ἁγίαν καί ὁλοκληρωμένη κατά Θεόν προσωπικότητα τοῦ μακαρίου Γέροντος π. Συμεών, διό καί περαίνοντες τόν λόγον ἀναφωνοῦμεν` «αἰωνία σου ἡ μνήμη ἀξιομακάριστε καί ἀείμνηστε Πατέρα, Ἀδελφέ καί Συλλειτουργέ ἡμῶν», ἀοίδιμε καί καταξιωμένε ἅγιε Γέροντα. Ἀμήν.

Βραδιά αποφοίτησης της Γ´ Λυκείου στην Πατριαρχική Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 14 Ιουνίου 2016, στην Πατριαρχική Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης, στον Άγιο Ματθαίο, η βραδιά αποφοίτησης για τους μαθητές της Γ´ τάξης του Λυκείου, που συνδυάστηκε με τη γιορτή της λήξης του σχολικού έτους.

Οι μαθητές «πρωταγωνίστησαν» με πολύ κέφι και μεράκι, οργανώνοντας με τη βοήθεια των εκπαιδευτικών τους μια βραδιά αξέχαστη τόσο για τους ίδιους όσο και για όλο τον κόσμο που βρέθηκε στις εγκαταστάσεις του Αγίου Ματθαίου με την ευκαιρία αυτή.

Από νωρίς το απόγευμα, οι επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν βίντεο με ενδιαφέρουσες δράσεις που έλαβαν χώρα στη διάρκεια της χρονιάς και να θαυμάσουν τρισδιάστατες κατασκευές των μαθητών και άλλες δημιουργίες, που  υλοποιήθηκαν στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Στη συνέχεια, και με αφορμή την ολοκλήρωση των εργασιών, πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια του Εργαστηρίου Φυσικής - Χημείας του σχολείου, με την παρουσία των καθηγητών της Χημείας κ. Ντουσάκη Εμμανουήλ και κυρίας Αρχοντάκη Νεκταρίας, που εργάστηκαν με ιδιαίτερο ζήλο κατά το παρελθόν για την οργάνωσή του αλλά και της φετινής καθηγήτριας κυρίας Γαρεδάκη Εμμανουηλίας, που συνέβαλε καθοριστικά στην τελική διαμόρφωση και λειτουργικότητα του Εργαστηρίου.

Για τη μακρόχρονη ιστορία του χώρου που στέγασε το Εργαστήριο μίλησε ο φιλόλογος-θεολόγος κ. Δελάκης Ευάγγελος, καθηγητής της Σχολής, ο οποίος εξήρε την προσφορά των υπευθύνων εκπαιδευτικών από το 1975 μέχρι και σήμερα.

Τη σκυτάλη του προγράμματος δεν άργησε να πάρει ο χορός και το τραγούδι καθώς η ζωντανή ορχήστρα «πυροδότησε» το κέφι των παρευρισκομένων, δίνοντας στη βραδιά ένα άκρως ενθουσιώδες και εορταστικό κλίμα…

Τη γιορτή τίμησαν με την παρουσία τους ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κυδωνίας και Αποκορώνου κ. Δαμασκηνός, ο Αντιπεριφερειάρχης Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Απασχόλησης κ. Σημανδηράκης Παναγιώτης, ο Διευθυντής της Διεύθυνσης Β/θμιας Εκπαίδευσης Χανίων κ. Ζερβάκης Στέλιος, η Σύμβουλος των Φυσικών Δυτικής Κρήτης κυρία Καλαθάκη Μαρία, η Υπεύθυνη Σχολικών Δραστηριοτήτων της ΔΔΕ Χανίων κυρία Μαρματάκη Αρετή, ο Υπεύθυνος του ΕΚΦΕ Χανίων κ. Μαρκογιαννάκης Δημοσθένης, η Προϊσταμένη του ΚΕΔΔΥ Χανίων κυρία Βενιανάκη Κατερίνα, ο πρώην Σχολάρχης κ. Αθανασιάδης Αναστάσιος με τη σύζυγό του, πολλοί ιερείς και γονείς των μαθητών του σχολείου αλλά και παλαιοί απόφοιτοι της σχολής, που με ιδιαίτερη συγκίνηση βρέθηκαν  ξανά στον Άγιο Ματθαίο.

Χαιρετισμό απηύθυνε επίσης ο π. Αντώνιος Σαπουνάκης προϊστάμενος του Ι.Ν. Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης Νέας Χώρας και Πρόεδρος των Αποφοίτων της Σχολής.

Τιμήθηκαν επίσης για την ανιδιοτελή προσφορά τους στη Σχολή η κυρία Χατζάκη Μαρία, καθηγήτρια Πληροφορικής που δίδαξε την τέχνη της Αγιογραφίας, καθώς και ο κ. Καμπιανάκης Νίκος, καθηγητής Μαθηματικών-Πληροφορικής, που μύησε τους μαθητές στην τεχνική της φωτογραφίας. Οι δυο τους, εκτός από τις πολύτιμες  γνώσεις που προσέφεραν στα παιδιά, έκαναν τα απογεύματά τους ιδιαίτερα δημιουργικά και ενδιαφέροντα!

 Αυτή την τελευταία αποχαιρετιστήρια βραδιά, η καθημερινότητα και οι ρυθμοί του σχολείου έδωσαν τη θέση τους στις εγκάρδιες ευχές όλων για μια δημιουργική, ευτυχισμένη και ευλογημένη από τον Θεό σταδιοδρομία των αποφοίτων της Σχολής, καθώς ανοίγουν πια τα «φτερά» τους και ξεκινούν μια νέα πορεία ζωής!  

--------------------------------------------------------------------------------

Ρεπορτάζ του τοπικού καναλιού για την εκδήλωση: http://www.neatv.gr/el/350970/teo-eikainia-toi-eriastirioi-fisikis-kai-chimeias-stin-patriarchiki-ekklisiastiki-scholi-sta-chania.php