Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2025

Γιατί οι χριστιανοί είναι ανάγκη να κάνουν και καλά έργα;


Αν και αυτό είναι γνωστό, ας αναφέρουμε τα παρακάτω ως απάντηση, γιατί αν μη τι άλλο, κάνει  καλό κι’ ας είναι γνωστό.   


α)  Γιατί, το να μη κάνει κανείς το καλό,  αυτό καθαυτό  συνιστά αμαρτία. « εἰδότι οὖν καλὸν ποιεῖν καὶ μὴ ποιοῦντι, ἁμαρτία αὐτῷ ἐστιν »( Ιακ. δ΄, 17).


β) Γιατί με  τα καλά έργα   φανερώνεται η πίστη σύμφωνα με το, « δεῖξόν μοι τὴν πίστιν σου ἐκ τῶν ἔργων σου,…»(  Ιάκ. β,’ 18).


γ) Γιατί τα καλά έργα ακολουθούν τον άνθρωπο και μετά το θάνατο σύμφωνα με το, « μακάριοι οἱ νεκροὶ οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνῄσκοντες ἀπ’ ἄρτι. ναί, λέγει τὸ Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν· τὰ δὲ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ’ αὐτῶν.»(  Απ. ιδ΄, 13).


δ) Γιατί   υπάρχει κίνδυνος  οι  πιστοί να   δέχονται στο κενό τη θεία χάρη όπως χαρακτηριστικά λέει ο Απόστολος Παύλος, « Συνεργοῦντες δὲ καὶ παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς·» (Β’ Κορ.  στ’, 1). Έτσι αλλού παραγγέλλει, « μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι » ( Τιτ. γ’, 14).


ε)Γιατί  όλα τα λεγόμενα καλά έργα τα έχει ετοιμάσει ο Θεός τα οποία όμως καλούνται οι πιστοί να εργασθούν σύμφωνα πάλι με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, « αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐπὶ ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεὸς ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν »( Εφ. β’, 10). Λέει να περιπατήσουμε και όχι να ξαπλώσουμε σαν να μη χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. 


στ) Γιατί τα καλά έργα έχουν άμεση σχέση και με τη σωτηρία του ανθρώπου σύμφωνα με τα  λόγια του Παύλου, « μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε· ὁ Θεὸς γάρ ἐστιν ὁ ἐνεργῶν ἐν ὑμῖν καὶ τὸ θέλειν καὶ τὸ ἐνεργεῖν ὑπὲρ τῆς εὐδοκίας »( Φιλ. β’, 12-13). Δεν είναι επιτρεπτό, ενώ ο Θεός εργάζεται μέσα στον άνθρωπο την ανακαίνισή του, αυτός να μη κάνει το καλό, δηλαδή να αμαρτάνει.


ζ) Γιατί ο Κύριος είπε στους Μαθητές Του,  « οὕτως λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. »(Ματ. ε’,16). 


η)  Όσο δε για το σκοπό όλων των   έργων, πάλι ο Παύλος παραγγέλλει, « Είτε ουν εσθίετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε » (Α’ Κορ. ι’, 31)


Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2025

Τι σημαίνει η προτροπή, « Χριστός επί γης υψώθητε»;

 


                                                       Α

Εδώ ο Υμνωδός με το  «υψώθητε»   εννοεί ότι ο άνθρωπος πρέπει να λάβει σοβαρά υπ’ όψη του την έλευση του Κυρίου και να παύσει να είναι πεσμένος χαμηλά έχοντας χάσει την ανθρωπιά του. Καλείται να σηκωθεί  και  να επανέλθει στην προτέρα  του τιμή την οποία έχει χάσει. Καλείται να υψωθεί   κατά τέτοιο τρόπο ώστε να είναι άνθρωπος και ως  άνθρωπος να υποδεχθεί τον Υιόν του Θεού που έγινε άνθρωπος για να σώσει τους ανθρώπους. Καλείται να σηκωθεί από τον ύπνο σύμφωνα με το, « έγειρε ο καθεύδων και ανάστα εκ των νεκρών, και επιφαύσει σοι ο Χριστός » (Εφ. ε’, 14).

Εδώ ο Υμνωδός προκειμένου να πει το «υψώθητε» είχε υπόψη του   το ψαλμικό,   « και άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε, παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς » (Ψ.48, 21). Καιρός λοιπόν να ακούσει το χαρμόσυνο μήνυμα, « Χριστός επί γης υψώθητε»

                                                               Β

Ύστερα από αυτά, είναι προφανές  ότι εδώ αυτό το «υψώθητε» δεν είναι εγωιστικό αλλά  αντιθέτως προτρέπει για ταπείνωση.  Έτσι με άλλα λόγια  λέει, αφού ο Χριστός ήρθε στη γη και ταπεινώθηκε, πρέπει και εσείς να ταπεινωθείτε. Δεν είναι λογικό και επιτρεπτό ενώ ο Χριστός ταπεινώνεται, εσείς να υψώνεστε. Ο Κύριος είπε, « ότι πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Λουκ.ιη’,14).

                                                                Γ

Από αυτά τα λόγια φαίνεται ότι είναι προς το συμφέρον του ανθρώπου ο ίδιος να ταπεινώνεται και όχι να υψώνεται. Το να ταπεινώνεται είναι δική του επιλογή και έργο ενώ το ότι θα υψωθεί αυτό είναι υπόσχεση, αποκάλυψη και έργο του Θεού. Ο Απόστολος Πέτρος αυτό το διαβεβαιώνει με τα εξής λόγια, « Ταπεινώθητε ουν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, ίνα υμάς υψώση εν καιρώ » (Α’ Πέτρ. ε’, 5 - 6 ).  

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024

Κυριακή, 29η Δεκεμβρίου 2024: Ἡμέρα ἀφιερωμένη στήν προστασία τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ

 


Από το «Αφήστε με να ζήσω!»
26 Δεκεμβρίου 2024

Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στίς 9 Ἰουλίου 2019, ὅρισε μέ ἐγκύκλιό Της (5721/2012, 9. 7. 2019) «τήν Κυριακή μετά τήν Χριστοῦ Γέννησιν ὡς ἡμέρα προστασίας τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ». Φέτος ἡ Κυριακή αὐτή συμπίπτει μέ τήν ἡμέρα πού ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τή μνήμη τῶν ἀναιρεθέντων ὑπό τοῦ Ἡρώδου Ἁγίων Νηπίων (29 Δεκεμβρίου).

Καλοῦμε ὅλους τούς πολίτες τῆς Χώρας μας, νά συμμετάσχουν ἐνεργῶς στήν ἡμέρα αὐτή. Ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς γονιμοποιήσεώς του, «ἔξ ἄκρας συλλήψεως», εἶναι μοναδικός καί ἀνεπανάλληπτος καί ἄξιος κάθε προστασίας. Τό δέ δικαιώμά του στή ζωή πρέπει νά εἶναι ἀναφαίρετο καί ἀδιαπραγμάτευτο. Εἶναι, ὅμως, σέ ὅλους γνωστό τό ἐθνικό ἔγκλημα πού συντελεῖται στήν Πατρίδα μας, μέ ποταμούς αἱμάτων ἀθώων καί ἀνυπεράσπιστων βρεφῶν νά κυλοῦν καθημερινά, βρεφῶν πού φονεύονται μέσα σ’ αὐτά τά μητρικά σπλάχνα. Τό γεγονός δέν ἀποτελεῖ μόνο ἐθνική αὐτοχειρία, ἀλλά, τό κυριότερο, βδελυρό ἁμάρτημα ἐνώπιον τοῦ ζῶντος Θεοῦ.

Σήμερα λοιπόν, πού στίς Ἐκκλησίες μας θά ἀναγνωσθεῖ ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς βρεφοκτονίας ἀπό τόν Ἡρώδη, γιά τήν ὁποία «θρῆνος καί κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς ἠκούσθη», τότε πού «Ραχήλ κλαίουσα τά τέκνα αὐτῆς οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσί» (Ματθ. β΄ 18), σήμερα κι ἐμεῖς, ὅλοι οἱ νεοέλληνες, ἄς κλαύσουμε ἐνώπιον τοῦ ἁγίου Θεοῦ ἐν μετανοίᾳ καί ἄς θρηνήσουμε γιά τά 300.000 καί πλέον βρέφη πού φονεύονται κατ᾿ ἔτος μέ τήν σύμπραξη καί τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας. Μέ τή μετάνοιά μας θά ἑλκύσουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά μήν ἀφανισθοῦμε ὡς Ἔθνος.

Ὅλοι ἄς συμμετάσχουμε σέ ἐθνικό πένθος καί πάνδημη μετάνοια καί ἄς προσευχηθοῦμε νά λάβει τέλος αὐτός ὁ φρικτός ὀλοθρεμός.

 
Ἀκολουθῆστε τό κίνημα:

https://facebook.com/pro.life.greece
https://afistemenaziso.gr
https://twitter.com/afistemenaziso
https://youtube.com/@afistemenaziso
https://instagram.com/afistemenaziso


Ἡ συντονιστική ἐπιτροπή τοῦ κινήματος

«Αφήστε με να ζήσω!»

 

ΑΦΕΣΗ ΑΜΑΡΤΙΩΝ

 


Στην Παλαιά Διαθήκη επικρατούσε η άποψη ότι μόνο ο Θεός μπορεί να συγχωράει αμαρτίες και κανένας άλλος άνθρωπος. Ο Δαβίδ για την άφεση των αμαρτιών του έλεγε, «Ελέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου »( Ψ. 50, 3).

Έτσι, όταν ο Χριστός είπε « τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου», κάποιοι από τους γραμματείς που καθόταν εκεί σκέπτονταν, « τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός»;

Και όμως ο Θεός έδωσε εξουσία και στον Υιό του ανθρώπου, δηλαδή στο Χριστό ως άνθρωπο, να συγχωρεί αμαρτίες. Αυτό το αποκάλυψε ο Ίδιος ο Κύριος στη συνέχεια ως εξής,

«ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας λέγει τῷ παραλυτικῷ. σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν »( Μάρκ. β’, 1-12 ).

Αυτή την εξουσία αφέσεως αμαρτιών ο Κύριος την έδωσε και στους Αποστόλου ως εξής, « εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα ῞Αγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται »(Ιω. κ’, 21- 23).

Στη συνέχεια η εξουσία αυτή μεταβιβάστηκε δια της αποστολικής διαδοχής και χειροτονίας, και σήμερα την ασκούν οι Πνευματικοί της Εκκλησίας.

Αφού λοιπόν « ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας », δεν είναι σωστό να μη προσέρχεται ο πιστός στον Πνευματικό για να λάβει άφεση αμαρτιών, γιατί αυτό συνιστά ανυπακοή στο θέλημα του Κυρίου. Δεν είναι σωστό να λέει κανείς, « τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός»; Είναι κρίμα να τον εξαπατά ο πονηρός με ανυπόστατες δικαιολογίες 

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

 

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2024

Επιτρέπει ο Θεός την ελευθερία του λόγου;

 

Βεβαίως την επιτρέπει αφού  ο  Ίδιος δημιούργησε λογικά όντα, δηλαδή που έχουν λόγο και δεν είναι  άλογα. Ας παραθέσουμε όμως τα παρακάτω  στα οποία  στηρίζονται  τα παραπάνω:

 

α) Ο διάβολος, όταν είδε  τον  Αδάμ και την  Εύα, ασφαλώς ήθελε να τους θανατώσει, γιατί είναι ανθρωποκτόνος, όπως έχει αποκαλύψει ο Κύριος με τα εξής λόγια, «εκείνος ανθρωποκτόνος  ην απ' αρχής, και εν τη αληθεία ουκ έστηκεν,  ότι  ουκ  έστιν  αλήθεια  εν  αυτώ·  όταν  λαλή  το ψεύδος εκ των ιδίων λαλεί, ότι ψεύστης εστί και ο πατήρ αυτού.» ( Ιω. η’, 44 ). Ο Θεός όμως  δεν του  επέτρεψε να κάνει  αυτό το έγκλημα. Να  μιλήσει όμως στην Εύα και να της πει αυτά που της είπε, αυτό του  το επέτρεψε.  Δεν τον  εμπόδισε δηλαδή  να  μιλήσει στην Εύα, αν και γνώριζε ότι  θα  παραπλανηθεί  από τα πονηρά του λόγια.


Άρα ο Θεός, αφού ακόμη  και στο διάβολο που είναι αμετανόητος   επιτρέπει την ελευθερία του λόγου, πολύ περισσότερο την επιτρέπει στους ανθρώπους.

 

β) Όταν αμάρτησαν οι  πρωτόπλαστοι, ο Θεός τους κάλεσε να μιλήσουν. Επίσης, όταν  ο Κάιν φόνευσε τον Άβελ, ο Θεός τον  κάλεσε να μιλήσει. Αλλά, και   κάθε αμαρτωλό καλεί ο Θεός  να μιλήσει μαζί Του με τα εξής λόγια, «μάθετε καλόν ποιείν, εκζητήσατε κρίσιν, ρύσασθε αδικούμενον, κρίνατε ορφανώ και δικαιώσατε χήραν·  και δεύτε διαλεχθώμεν, λέγει Κύριος·» ( Ησ. α’,17-18 ).

 

Το  ότι ο Θεός επιτρέπει την   ελευθερία του λόγου  φαίνεται και από το ότι επιτρέπει ακόμη και να τον κρίνουν οι άνθρωποι, σύμφωνα με το «όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου, και νικήσης εν τω κρίνεσθαί σε.»  ( Ψ. 50, 6 ).

 

γ) Ο Ίδιος ο Κύριος, και όταν ακόμη δέχτηκε ράπισμα από έναν υπηρέτη,  του επέτρεψε  να μιλήσει  λέγοντάς του, « Ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού· ει δε καλώς, τι με δέρεις;»  (Ιω. ιη’, 23 ).

 

δ) Και βέβαια το ότι  επιτρέπει ο Θεός την ελευθερία του  λόγου, δε  σημαίνει ότι οι άνθρωποι  μπορούν να λένε ανεύθυνα ότι θέλουν. Ο Κύριος αυτό το έχει δηλώσει ρητά με τα εξής λόγια, «λέγω δε υμίν ότι παν ρήμα αργόν ο εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι, αποδώσουσι περί αυτού λόγον εν ημέρα κρίσεως·  εκ γαρ των λόγων σου δικαιωθήση, και εκ των λόγων σου καταδικασθήση. » (Ματ. ιβ’, 36 ).

 

ε) Απαιτείται λοιπόν να προσέχει  κανείς τα  λόγια του, γιατί υπάρχει κίνδυνος να κάνει κατάχρηση της  ελευθερίας του λόγου, την οποία ελευθερία την επιτρέπει ο Θεός, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. 


Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών

ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΔΟΛΕΣΧΙΕΣ-ΙΩΑΝΝΗΣ Χ. ΔΗΜΟΣ (Δωρεάν προς ανάγνωση βιβλίο με κλικ στην εικόνα)


 

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2024

ΑΦΕΣΗ ΑΜΑΡΤΙΩΝ

 

Στην Παλαιά Διαθήκη επικρατούσε η άποψη ότι μόνο ο Θεός μπορεί να συγχωράει αμαρτίες και κανένας άλλος άνθρωπος. Ο Δαβίδ για την άφεση των αμαρτιών του έλεγε, «Ελέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου »( Ψ. 50, 3).

Έτσι, όταν ο Χριστός είπε « τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου», κάποιοι από τους γραμματείς που καθόταν εκεί σκέπτονταν, « τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός»;

Και όμως ο Θεός έδωσε εξουσία και στον Υιό του ανθρώπου, δηλαδή στο Χριστό ως άνθρωπο, να συγχωρεί αμαρτίες. Αυτό το αποκάλυψε ο Ίδιος ο Κύριος στη συνέχεια ως εξής,

«ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας λέγει τῷ παραλυτικῷ. σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν »( Μάρκ. β’, 1-12 ).

Αυτή την εξουσία αφέσεως αμαρτιών ο Κύριος την έδωσε και στους Αποστόλου ως εξής, « εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα ῞Αγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται »(Ιω. κ’, 21- 23).

Στη συνέχεια η εξουσία αυτή μεταβιβάστηκε δια της αποστολικής διαδοχής και χειροτονίας, και σήμερα την ασκούν οι Πνευματικοί της Εκκλησίας.

Αφού λοιπόν « ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας », δεν είναι σωστό να μη προσέρχεται ο πιστός στον Πνευματικό για να λάβει άφεση αμαρτιών, γιατί αυτό συνιστά ανυπακοή στο θέλημα του Κυρίου. Δεν είναι σωστό να λέει κανείς, « τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός»; Είναι κρίμα να τον εξαπατά ο πονηρός με ανυπόστατες δικαιολογίες και δαιμονικές διδασκαλίες.

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.