Ερώτηση 1η Ο Θεός μέσα στον παράδεισο είπε στους πρωτόπλαστους να μην τρώνε και να κάνουν αυστηρή νηστεία;
Απάντηση: Αυτά τα λόγια, με άλλα λόγια βεβαίως, τα είπε ο διάβολος στην Εύα συκοφαντώντας το Θεό. Συγκεκριμένα της είπε, «τί ὅτι εἶπεν ὁ Θεός, οὐ μὴ φάγητε ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ παραδείσου;». (Γεν. γ’, 1). Τότε η Εύα του απάντησε αρνητικά με τα εξής λόγια, « ἀπὸ καρποῦ τοῦ ξύλου τοῦ παραδείσου φαγούμεθα ».
Πράγματι ο Θεός είχε πει στον Αδάμ, « ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ »( Γεν β’, 16). Αφού λοιπόν ο Θεός είπε να τρώνε και αφού η Εύα αυτό το ομολογεί, είναι δυνατό να πιστέψει κανείς το σατανά και όχι το Θεό; Άρα τους είπε να τρώνε και όχι να μη τρώνε.
Ερώτηση 2η Ναι, αλλά τους έδωσε και τη συγκεκριμένη εντολή « ἀπὸ δὲ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ· ᾗ δ᾿ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γεν. β’, 17). Πώς συμβιβάζεται αυτό με τα προηγούμενα;
Απάντηση: Τα προηγούμενα από τα οποία τους είπε να τρώνε ήταν φαγώσιμα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, « καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἰδοὺ δέδωκα ὑμῖν πάντα χόρτον σπόριμον σπεῖρον σπέρμα, ὅ ἐστιν ἐπάνω πάσης τῆς γῆς, καὶ πᾶν ξύλον, ὃ ἔχει ἐν ἑαυτῷ καρπὸν σπέρματος σπορίμου, ὑμῖν ἔσται εἰς βρῶσιν »( Γεν. α’, 29). Αυτό το, « ὑμῖν ἔσται εἰς βρῶσιν», προφανως δηλώνει ότι για σας είναι κατάλληλο να το τρώτε, δηλαδή είναι φαγώσιμο. Ο απαγορευμένος όμως καρπός δεν ήταν «εἰς βρῶσιν », αλλά προς θάνατον σύμφωνα με το, « ᾗ δ᾿ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε ». Άρα δεν τους στέρησε κάποιο φαγώσιμο, αλλά τους προειδοποίησε για να μη φάνε από αυτό που, όταν το έτρωγαν θα πέθαιναν.
Ερώτηση 3η Αυτή η εντολή όμως δε θυμίζει κάπως τη νηστεία;
Απάντηση: Βεβαίως τη θυμίζει γιατί, αν και δεν ήταν αυτός ο καρπός «εἰς βρῶσιν », αλλά προς θάνατον, στα μάτια της Εύας φάνηκε κατάλληλος προς βρώσιν σύμφωνα με το, « καὶ εἶδεν ἡ γυνή, ὅτι καλὸν τὸ ξύλον εἰς βρῶσιν καὶ ὅτι ἀρεστὸν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καὶ ὡραῖόν ἐστι τοῦ κατανοῆσαι, καὶ λαβοῦσα ἀπὸ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ ἔφαγε· καὶ ἔδωκε καὶ τῷ ἀνδρὶ αὐς μεταὐτῆς, καὶ ἔφαγον »( Γεν. γ’,6 ).
Αφού λοιπόν πίστεψε στα λόγια του σατανά και θεώρησε « καλὸν τὸ ξύλον εἰς βρῶσιν», δηλαδή φαγώσιμο και το έφαγε, αυτό δηλώνει παράβαση εντολής νηστείας την οποία όμως η ίδια κατασκεύασε και όχι ο Θεός που τους είχε προειδοποιήσει ότι αυτό δεν ήταν για να το τρώνε όπως τα άλλα.
Η Εύα εδώ έκανε διπλή αμαρτία. Πρώτον δεν εμπιστεύτηκε το Θεό έμπρακτα με το να παραβεί την εντολή Του. Δεύτερον έφαγε από τον καρπό τον οποίον αυτή τον θεώρησε φαγώσιμο, αν και δεν ήταν. Επειδή όμως κατά την ίδια ήταν φαγώσιμο, το ότι έφαγε, κατέλυσε νηστεία. Ο Μέγας Βασίλειος κάνει λόγο για νηστεία στον παράδεισο.
Αυτό μοιάζει με το να φάει κανείς ένα όμορφο μανιτάρι επειδή του φαίνεται ότι τρώγεται, παρακούοντας την εντολή του ειδικού που του έχει πει ότι είναι επικίνδυνο. Προφανώς ο ειδικός αυτός δεν του στέρησε κάποιο φαγητό ώστε να θεωρηθεί ότι του επέβαλε νηστεία, αλλά τον ενημέρωσε για τον επερχόμενο κίνδυνο, εάν το φάει.
Ιωάννης Χ. Δήμος πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου