Παπ λαξ

Ποιοι είναι οι έσχατοι χρόνοι;

 

Οι έσχατοι χρόνοι, οι έσχατες ημέρες και η εσχάτη ώρα είναι γενικά ο χρόνος από την Ανάσταση του Χριστού μέχρι τη συντέλεια του κόσμου και τη Δευτέρα παρουσία Αυτού.

 

Έτσι, από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους και εξής έσχατοι ήταν και οι τότε χρόνοι, και οι έπειτα, και οι  μετέπειτα, και οι σημερινοί έσχατοι  είναι,   και οι αυριανοί, και οι  άλλοι έσχατοι θα είναι,  μέχρι το τέλος.   

 

Συγκεκριμένα:

 

α) στο Θ΄ Εωθινό Ευαγγέλιο που αναφέρεται  στην εμφάνιση του Κυρίου στους μαθητές Του μετά την Ανάστασή Του, λέγεται,  « Ως επ' εσχάτων των Χρόνων….».

 

β) Ο Ιάκωβος πριν δύο χιλιάδες χρόνια λέει, « Άγε νυν οι πλούσιοι,…….. εθησαυρίσατε εν εσχάταις ημέραις » ( Ιακ. ε΄,1- 3).

 

γ) Ο Ιωάννης πριν δύο χιλιάδες χρόνια λέει, « Παιδία, εσχάτη ώρα εστί » ( Α΄ Ιω. β΄, 18 ).  

 

δ) Ο Παύλος πριν δύο χιλιάδες χρόνια γράφει στον Τιμόθεο, « Τούτο  δὲ γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί·ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, »  ( Β’ Τιμ. γ’, 1-2).

Εδώ ο Παύλος λέγοντας, « ἐν ἐσχάταις ἡμέραις», δεν αναφέρεται μόνο σε πολλά χρόνια μετά την εποχή του, αλλά και στην εποχή εκείνη. Αυτό φαίνεται από τη  συμβουλή που δίνει παρακάτω  στον Τιμόθεο,«καὶ τούτους ἀποτρέπου ». Άρα και η εποχή του Παύλου, ήταν έσχατες ημέρες.  

 

Ύστερα από αυτά είναι προφανές ότι, αν πει κάποιος ότι είμαστε στους έσχατους χρόνους,    είναι σα να λέει ζούμε μετά Χριστόν. Αυτό όμως θυμίζει το «κομίζει γλαύκα εις Αθήνας », γιατί σε όλους είναι γνωστόν ότι ζουν μετά Χριστόν. .

Όσο για το πότε,  αρκούν τα λόγια του Κυρίου,   στους Αποστόλους,  «Ουχ υμών εστι γνώναι χρόνους ή καιρούς ους ο πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία, » ( Πρ. α’, 6-7).

 

Πάντως  όσες προβλέψεις έγιναν μέχρι τώρα ότι τάχα έφτασε, με όλη τη σημασία της λέξεως,  η τελευταία ώρα, διαψεύστηκαν.  

 

Το ζητούμενο  είναι να είναι και να έχει μορφωθεί  ο Χριστός στην καρδιά του καθενός. Τότε,  την ώρα εκείνη που θα φανερωθεί, θα τον δει με χαρά και εξωτερικώς σύμφωνα με το, « ὀψόμεθα αὐτὸν καθώς ἐστι » ( Α’ Ιω. γ’, 2). 

 

 

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών 

Ιστορικές Μαρτυρίες για τον Ιησού Χριστό: Οι Αρχαίες Πηγές

 

Η ιστορική ύπαρξη του Ιησού Χριστού έχει απασχολήσει ιστορικούς και ερευνητές για αιώνες. Πέρα από τις χριστιανικές πηγές, υπάρχουν σημαντικές μαρτυρίες από μη-χριστιανούς αρχαίους συγγραφείς που αναφέρονται στον Ιησού και στους πρώιμους Χριστιανούς. Αυτές οι μαρτυρίες αποτελούν κρίσιμες ιστορικές πηγές για την κατανόηση της εποχής και του περιβάλλοντος στο οποίο εμφανίστηκε ο Χριστιανισμός.

Οι Σημαντικότερες Αρχαίες Πηγές

1. Ιώσηπος Φλάβιος (37-100 μ.Χ.)

Ο Ιώσηπος Φλάβιος, Εβραίος ιστορικός που έγραψε για τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, αναφέρει τον Ιησού στο έργο του "Ιουδαϊκές Αρχαιότητες" (βιβλίο 18, κεφάλαιο 3). Το απόσπασμα αυτό είναι γνωστό ως "Testimonium Flavianum":

Το κείμενο στα αρχαία ελληνικά:

"Κατὰ τοῦτον τὸν χρόνον ἦν Ἰησοῦς σοφὸς ἀνήρ, εἴγε ἄνδρα αὐτὸν λέγειν χρή· ἦν γὰρ παραδόξων ἔργων ποιητής, διδάσκαλος ἀνθρώπων τῶν ἡδονῇ τἀληθῆ δεχομένων, καὶ πολλοὺς μὲν Ἰουδαίους, πολλοὺς δὲ καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ ἐπηγάγετο· ὁ χριστὸς οὗτος ἦν..."

Μετάφραση: "Κατά τον καιρό αυτό υπήρχε ο Ιησούς, σοφός άνθρωπος, αν πρέπει να τον ονομάσουμε άνθρωπο· ήταν γαρ δημιουργός παραδόξων έργων, δάσκαλος ανθρώπων που δέχονται με χαρά την αλήθεια, και προσέλκυσε πολλούς Ιουδαίους και πολλούς Έλληνες επίσης· αυτός ήταν ο Χριστός. Και όταν ο Πιλάτος, κατόπιν κατηγορίας των πρώτων ανδρών ανάμεσά μας, τον καταδίκασε σε σταυρό, δεν έπαψαν να τον αγαπούν αυτοί που τον αγάπησαν από την αρχή· γιατί τους εμφανίστηκε τη τρίτη ημέρα πάλι ζωντανός..."

2. Τάκιτος (56-120 μ.Χ.)

Ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος αναφέρει τον Χριστό στα "Χρονικά" του (Annales 15.44), περιγράφοντας τη μεγάλη πυρκαγιά της Ρώμης το 64 μ.Χ. και την κατηγορία του Νέρωνα εναντίον των Χριστιανών:

Λατινικό κείμενο:

"Auctor nominis eius Christus Tibero imperitante per procuratorem Pontium Pilatum supplicio adfectus erat; repressaque in praesentia exitiabilis superstitio rursum erumpebat..."

Μετάφραση: "Ο δημιουργός αυτού του ονόματος, ο Χριστός, είχε τιμωρηθεί με θάνατο επί αυτοκρατορίας του Τιβερίου από τον επίτροπο Πόντιο Πιλάτο· και η καταστροφική αυτή δεισιδαιμονία, που είχε καταπνιγεί προσωρινά, ξέσπασε πάλι, όχι μόνο στην Ιουδαία, την πηγή αυτού του κακού, αλλά και στη Ρώμη..."

Αυτή η μαρτυρία θεωρείται από τους περισσότερους ιστορικούς ως αυθεντική και αξιόπιστη.

3. Σουητώνιος (69-122 μ.Χ.)

Ο Ρωμαίος ιστορικός και βιογράφος κάνει δύο σημαντικές αναφορές:

Στη βιογραφία του Κλαυδίου:

"Iudaeos impulsore Chresto assidue tumultuantis Roma expulit."

Μετάφραση: "Εξόρισε από τη Ρώμη τους Ιουδαίους που συνεχώς προκαλούσαν ταραχές με υποκινητή τον Χριστό."

Στη βιογραφία του Νέρωνα:

"Suppliciis adfecti Christiani, genus hominum superstitionis novae ac maleficae."

Μετάφραση: "Τιμωρήθηκαν οι Χριστιανοί, ένα γένος ανθρώπων νέας και κακοποιού δεισιδαιμονίας."

4. Πλίνιος ο Νεότερος (61-113 μ.Χ.)

Η πιο λεπτομερής περιγραφή των πρώιμων χριστιανικών πρακτικών προέρχεται από την Επιστολή 96 του Πλινίου προς τον αυτοκράτορα Τραϊανό (περίπου 112 μ.Χ.):

Λατινικό απόσπασμα:

"Adfirmabant autem hanc fuisse summam vel culpae suae vel erroris, quod essent soliti stato die ante lucem convenire carmenque Christo quasi deo dicere secum invicem seque sacramento non in scelus aliquod obstringere..."

Μετάφραση: "Ισχυρίζονταν ότι όλο το έγκλημα ή το λάθος τους ήταν ότι συνήθιζαν να συγκεντρώνονται σε καθορισμένη ημέρα πριν την ανατολή του ηλίου και να ψάλλουν ύμνο στον Χριστό ως σε θεό, και να δεσμεύονται με όρκο όχι για κάποιο έγκλημα, αλλά για να μην διαπράττουν κλοπές, ληστείες ή μοιχείες..."

Οι Χριστιανικές Πρακτικές σύμφωνα με τον Πλίνιο

Η επιστολή του Πλινίου μας παρέχει μια σπάνια ματιά στις πρώιμες χριστιανικές πρακτικές από την οπτική ενός Ρωμαίου αξιωματούχου:

Λατρευτικές πρακτικές:

• Συγκεντρώσεις πριν την ανατολή σε καθορισμένη ημέρα (πιθανώς Κυριακή)
• Ύμνοι προς τον Χριστό "ως σε Θεό" (quasi deo)
• Κοινά γεύματα που περιγράφονται ως "αθώα"

Ηθικές δεσμεύσεις:

• Αποφυγή κλοπών και ληστειών
• Τήρηση της πίστης
• Αποφυγή μοιχείας
• Τήρηση εμπιστοσύνης 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΙΕΡΕΥΣ Ή ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ;

Και τα δύο:                                                                                                        Α   

α)Το ότι ο Χριστός είναι ιερεύς  του το είπε ο Ίδιος ο  Θεός  και μάλιστα με όρκο.  « ὤμοσε Κύριος καὶ οὐ μεταμεληθήσεται· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ»( Ψ.109, 4). 

β) Το ότι ο Μελχισεδέκ  ήταν ιερεύς αναφέρεται στη Γραφή. « καὶ Μελχισεδὲκ βασιλεὺς Σαλὴμ ἐξήνεγκεν ἄρτους καὶ οἶνον· ἦν δὲ ἱερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου.  καὶ εὐλόγησε τὸν ῞Αβραμ καὶ εἶπεν· εὐλογένος ῞Αβραμ τῷ Θεῷ τῷ ὑψίστῳ, ὃς ἔκτισε τὸν οὐραημνὸν καὶ τὴν γῆν.»( Γεν. ιδ’, 18-19).

γ)  Αυτός ο Μελχισεδέκ  που εμφανίστηκε την εποχή του Αβραάμ ως ιερεύς του Θεού δεν έχει σχέση με τους μετέπειτα, δηλαδή  πολύ αργότερα,  αρχιερείς που πρόσφεραν δώρα και θυσίες σύμφωνα   με το Νόμο.

δ)  Έτσι και ο  Χριστός που ονομάζεται ιερεύς κατά την τάξιν  Μελχισεδεκ   είναι ο μοναδικός  εις τον αιώνα και δεν έχει σχέση με τους παραπάνω αρχιερείς ώστε να ονομασθεί από το Θεό αρχιερέας. 

                                                                          Β

α) Ο Απόστολος Παύλος όμως ονομάζει το Χριστό αρχιερέα. « Κεφάλαιον δὲ ἐπὶ τοῖς λεγομένοις, τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα, ὃς ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς,  τῶν ἁγίων λειτουργὸς καὶ τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς, ἣν ἔπηξεν ὁ Κύριος, καὶ οὐκ ἄνθρωπος.  πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς εἰς τὸ προσφέρειν δῶρά τε καὶ θυσίας καθίσταται· ὅθεν ἀναγκαῖον ἔχειν τι καὶ τοῦτον ὃ προσενέγκῃ »( Εβρ. η’, 1-3).

β) «Τοιοῦτος γὰρ ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος, ὃς οὐκ ἔχει καθ’ ἡμέραν ἀνάγκην, ὥσπερ οἱ ἀρχιερεῖς, πρότερον ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτιῶν θυσίας ἀναφέρειν, ἔπειτα τῶν τοῦ λαοῦ· τοῦτο γὰρ ἐποίησεν ἐφάπαξ ἑαυτὸν ἀνενέγκας »( Εβρ. ζ’, 26-27).

γ)  Εδώ ο Παύλος, αφού αναφέρεται στους αρχιερείς  που είχαν και αυτοί αμαρτίες,  και   στο έργο αυτών   επί της γης, ονομάζει και το Χριστό Αρχιερέα,  γιατί  ο Χριστός  έκανε το έργο των αρχιερέων εν ουρανοίς. « ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς,  τῶν ἁγίων λειτουργὸς καὶ τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς, ἣν ἔπηξεν ὁ Κύριος, καὶ οὐκ ἄνθρωπος ». Για τους αρχιερείς και ιερείς της Εκκλησίας, όπως είναι γνωστό, λέγεται ότι έχουν την ιεροσύνη του Χριστού και όχι την αρχιεροσύνη.

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών. 

                                                            

Κύριε, ελέησον…

 Το να λέει κανείς τακτικά το  «Κύριε  ελέησον   », ασφαλώς είναι πάρα πολύ καλό. Και πώς όχι αφού ζητάει το έλεος του Κυρίου.

Όμως αυτό θα είναι ακόμη καλλίτερο και αποτελεσματικότερο, αν γνωρίζει και τα παρακάτω που έχουν σχέση με τη γνώση της αλήθειας, δηλαδή με τη γνώση του Θεού, σύμφωνα με τον ψαλμικό στοίχο, « παράτεινον το έλεός σου τοις γινώσκουσί σε »( Ψ. 35,11):

α) Ο Θεός ως ελεήμων τον έχει ελεήσει πριν ακόμη αυτός το ζητήσει, σύμφωνα και με το, « ου του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού » ( Ρω. θ’, 16).

β) Και μία φορά να το πει, όχι μόνο απαντά αμέσως ο Θεός, αλλά το γνωρίζει πριν ακόμη αυτός το ζητήσει.

γ) Πρέπει να πιστεύει ότι ο Θεός τον έχει ελεήσει, τον ελεεί και θα τον ελεεί συνέχεια σύμφωνα με το,  « ὅτι εἶπας· εἰς τὸν αἰῶνα ἔλεος οἰκοδομηθήσεται· «» ( Ψ.  88, 3).

δ) Όπως ελεεί αυτόν ελεεί και άλλους, σύμφωνα με το « ελεήσω ον αν ελεώ, και οικτειρήσω ον αν οικτείρω » ( Ρω. θ’, 15).

ε) Πρέπει να χαίρεται που ο Θεός ελεεί και άλλους.

στ) Πρέπει να δοξάζει το Θεό που τον ελεεί, όπως έκανε και ο ένας από τους δέκα λεπρούς.

ζ) Η αγνωσία του Θεού δεν αρμόζει σε έναν χριστιανό όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος, «    ἐκνήψατε δικαίως καὶ μὴ ἁμαρτάνετε· ἀγνωσίαν γὰρ Θεοῦ τινες ἔχουσι· πρὸς ἐντροπὴν ὑμῖν λέγω.  »( Α’ Κορ. ιε’,  34).

η) Καλό λοιπόν το «Κύριε  ελέησον», αλλά το

« παράτεινον το έλεός σου τοις γινώσκουσί σε » το κάνει καλλίτερο. Το κάνει λογική λατρεία.

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών 

 

Ο πρώτος και ο δεύτερος άνθρωπος

 

Ο Θεός προκειμένου να δημιουργήσει τον Αδάμ έλαβε χώμα από τη γη. Έτσι ο Αδάμ, όπως δηλώνει και το όνομά του, είναι χοϊκός και κατ’ επέκταση χοϊκοί είναι και οι απόγονοί του.

Ο Ίδιος ο Θεός του είπε, « ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τὸν ἄρτον σου, ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς γὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ·»( Γεν. γ’, 19).

Κατά συνέπεια  το σώμα του ανθρώπου μετά το θάνατο επιστρέφει στη γη σύμφωνα με το, « και επιστρέψη ο χους επί την γην, ως ην, και το πνεύμα επιστρέψη προς τον Θεόν, ος έδωκεν αυτό» (Εκκλ. ιβ’, 7).

Αυτά για τον Αδάμ ο οποίος με το πνεύμα που του  έδωσε ο Θεός, « ἐγένετο ὁ πρῶτος ἄνθρωπος Ἀδὰμ εἰς ψυχὴν ζῶσαν·»(Α’ Κορ. ιε’, 45).

Υπάρχει   και « ὁ δεύτερος ἄνθρωπος ὁ Κύριος ἐξ οὐρανοῦ »(Α’Κορ.ιε’,47). Είναι ο Υιός του ανθρώπου το Σώμα του Οποίου με το θάνατό Του  δεν διαλύθηκε στη γη, όπως του Αδάμ. Ο Χριστός   αναστήθηκε, αναλήφθηκε, και κάθισε εκ δεξιών του Πατρός.

Όμως υπάρχει και ευχάριστη συνέχεια.  Ο Παύλος γράφει,  «   οἷος ὁ χοϊκός, τοιοῦτοι καὶ οἱ χοϊκοί, καὶ οἷος ὁ ἐπουράνιος, τοιοῦτοι καὶ οἱ ἐπουράνιοι. καὶ καθὼς ἐφορέσαμεν τὴν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ, φορέσομεν καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου.» (Α’Κορ.ιε’,48,49).  

Αναφερόμενος ο Ιωάννης στο τώρα και στο τότε  γράφει,  « ᾿Αγαπητοί, νῦν τέκνα Θεοῦ ἐσμεν, καὶ οὕπω ἐφανερώθη τί ἐσόμεθα· οἴδαμεν δὲ ὅτι ἐάν φανερωθῇ, ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα, ὅτι ὀψόμεθα αὐτὸν καθώς ἐστι. »   ( Α’ Ιω. γ΄, 2).

Δεν περιγράφονται όμως τα επουράνια με επίγεια σχήματα.

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών 

 

Ο πρώτος και ο δεύτερος άνθρωπος

 

 

Ο Θεός προκειμένου να δημιουργήσει τον Αδάμ έλαβε χώμα από τη γη. Έτσι ο Αδάμ, όπως δηλώνει και το όνομά του, είναι χοϊκός και κατ’ επέκταση χοϊκοί είναι και οι απόγονοί του.

Ο Ίδιος ο Θεός του είπε, « ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τὸν ἄρτον σου, ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς γὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ·»( Γεν. γ’, 19).

Κατά συνέπεια  το σώμα του ανθρώπου μετά το θάνατο επιστρέφει στη γη σύμφωνα με το, « και επιστρέψη ο χους επί την γην, ως ην, και το πνεύμα επιστρέψη προς τον Θεόν, ος έδωκεν αυτό» (Εκκλ. ιβ’, 7).

Αυτά για τον Αδάμ ο οποίος με το πνεύμα που του  έδωσε ο Θεός, « ἐγένετο ὁ πρῶτος ἄνθρωπος Ἀδὰμ εἰς ψυχὴν ζῶσαν·»(Α’ Κορ. ιε’, 45).

Υπάρχει   και « ὁ δεύτερος ἄνθρωπος ὁ Κύριος ἐξ οὐρανοῦ »(Α’Κορ.ιε’,47). Είναι ο Υιός του ανθρώπου το Σώμα του Οποίου με το θάνατό Του  δεν διαλύθηκε στη γη, όπως του Αδάμ. Ο Χριστός   αναστήθηκε, αναλήφθηκε, και κάθισε εκ δεξιών του Πατρός.

Όμως υπάρχει και ευχάριστη συνέχεια.  Ο Παύλος γράφει,  «   οἷος ὁ χοϊκός, τοιοῦτοι καὶ οἱ χοϊκοί, καὶ οἷος ὁ ἐπουράνιος, τοιοῦτοι καὶ οἱ ἐπουράνιοι. καὶ καθὼς ἐφορέσαμεν τὴν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ, φορέσομεν καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου.» (Α’Κορ.ιε’,48,49).  

Αναφερόμενος ο Ιωάννης στο τώρα και στο τότε  γράφει,  « ᾿Αγαπητοί, νῦν τέκνα Θεοῦ ἐσμεν, καὶ οὕπω ἐφανερώθη τί ἐσόμεθα· οἴδαμεν δὲ ὅτι ἐάν φανερωθῇ, ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα, ὅτι ὀψόμεθα αὐτὸν καθώς ἐστι. »   ( Α’ Ιω. γ΄, 2).

Δεν περιγράφονται όμως τα επουράνια με επίγεια σχήματα.

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών. 

Δωδεκαθεϊστές του Ολύμπου. προμήθεια 2025 (5-7-2025)

@kostas_kuklos

Δωδεκαθεϊστές του Ολύμπου. προμήθεια 2025

♬ πρωτότυπος ήχος - kiklos

Θρησκευτική πανήγυρις με άφιξη ιερών λειψάνων στα Σέρβια

 

Ανακοινώνεται ότι την Δευτέρα 7 Ιουλίου 2025 εορτάζεται η μνήμη της πολιούχου, εφόρου και προστάτιδος των Σερβίων Αγίας Κυριακής.

Φέτος, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 1.700 ετών από την συγκρότηση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια, θα αφιχθούν στα Σέρβια τεμάχια ιερών λειψάνων των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης των ισαποστόλων.

Οι πανηγυρικές ιερές ακολουθίες θα τελεσθούν στον Ιερό Καθεδρικό Ναό της Αγίας Κυριακής ως εξής:
– Κυριακή 6 Ιουλίου, ώρα 6.45 μ.μ.: Υποδοχή των ιερών Λειψάνων.
• ώρα 7.00 μ.μ.: Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ’ αρτοκλασίας και λιτάνευση ιερών λειψάνων και ιεράς εικόνας, χοροστατούντος του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αμφιπόλεως κ. Χριστοφόρου.
– Δευτέρα 7 Ιουλίου, ώρα 7.00 π.μ.: Όρθρος και Αρχιερατικό Συλλείτουργο, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γρεβενών κ. Δαβίδ και ιερουργούντων του Σεβασμ. Μητροπολίτη μας κ. Παύλου και του Θεοφιλ. κ. Χριστοφόρου.
• ώρα 7.00 μ.μ.: Ακολουθία Ιερού Ευχελαίου.
– Τρίτη 8 Ιουλίου, ώρα 7.30 π.μ.: Όρθρος, Θ. Λειτουργία και αναχώρηση των ιερών λειψάνων.

Για το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο
Ο Πρόεδρος
Πρωτοπρεσβύτερος Κων/νος Θεοχάρης

Εσταξε αίμα επάνω στο Ευαγγέλιο

@dromos_metanoias

♬ πρωτότυπος ήχος - ΑΓΑΠΗ ΧΡΙΣΤΟΎ

Θαυματουργή επέμβαση του αγίου Ιάκωβου Τσαλίκη σε Ιατρό

@dromos_metanoias

♬ πρωτότυπος ήχος - ΑΓΑΠΗ ΧΡΙΣΤΟΎ

Σπέρμα του Αβραάμ και, το σπέρμα του Αβραάμ.

 Σπέρμα του Αβραάμ και, το σπέρμα του Αβραάμ.

 

Οι Ιουδαίοι είπαν στο Χριστό «σπέρμα Αβραάμ εσμέν» (Ιω. η΄, 33) και ο Κύριος τους είπε. «οίδα ότι σπέρμα Αβραάμ εστέ·» (Ιω. η΄, 37). Εδώ με τις λέξεις σπέρμα Αβραάμ εννοούνται οι απόγονοι του  Αβραάμ.

Όμως ο Απόστολος Παύλος κάνει λόγο   και για, το σπέρμα του Αβραάμ, δηλαδή για το Χριστό.    

Γράφει σχετικά, «τω δε Αβραάμ ερρέθησαν αι επαγγελίαι και τω σπέρματι αυτού· ου λέγει, και τις σπέρμασιν, ως επί πολλών, αλλ’ ως εφ’ ενός, και τω σπέρματί σου, ος εστι Χριστός» (Γαλ. γ΄, 16).

 

Το σπέρμα λοιπόν του Αβραάμ για το οποίο του είπε ο Θεός, «και εν τω σπέρματί σου ενευλογηθήσονται πάσαι αι πατριαί της γης» (Πρξ. γ΄,25), είναι ο Χριστός.

Κατά συνέπεια και όσοι είναι του Χριστού είναι  σπέρμα του Αβραάμ.  Ο Παύλος γράφει  σχετικά, «ει δε υμείς Χριστού, άρα του Αβραάμ σπέρμα εστέ και κατ’ επαγγελίαν κληρονόμοι» (Γαλ. γ΄, 29).

 

Ο  Χριστός  λοιπόν  είναι το  σπέρμα   του Αβραάμ  και     όσοι είναι του Χριστού είναι  σπέρμα του Αβραάμ.

Πώς όμως ο Χριστός είναι το σπέρμα του Αβραάμ, αφού η Θεοτόκος «ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου» (Ματ. α΄, 18);

Ο Χριστός δεν είναι άσχετος προς τον Αβραάμ γιατί  η Θεοτόκος  ήταν απόγονος του Αβραάμ και άρα ήταν  και Αυτή σπέρμα του Αβραάμ όπως όλοι οι  Ιουδαίοι. 

Τέλος, ας τονισθεί και το ότι  ο Χριστός είναι «ο υιός του ανθρώπου» ενώ ο κάθε άλλος άνθρωπος είναι υιός ανθρώπου.  

Άλλο λοιπόν, σπέρμα Αβραάμ και υιός ανθρώπου που είναι πολλοί, και άλλο, το σπέρμα του Αβραάμ και ο Υιός του ανθρώπου που είναι  Ένας, ο Χριστός, ο Υιός του Θεού. 

Ιωάννης. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.