Η ιστορία της ερμηνείας των 70(Ο) της Παλαιάς Διαθήκης

 ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΠΕΡΙ ΤΩΝ Ο(70)ΕΡΜΗΝΕΥΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

του Πρεσβύτερου και Οικονόμου του Πατριαρχικού Θρόνου 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΕΞ ΟΙΚΟΝΟΜΩΝ

1844

Ολόκληρο το βιβλιο μπορειτε να το ανοίξετε ή να το κατεβάσετε στον υπολογιστή σας απο τη διεύθυνση

http://medusa.libver.gr/bitstream/123/1166/1/GRVER_000000000000000191.pdf  

Απόδοση 

 ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄

Σύντομη έκθεση της ιστορίας

Ο Αριστέας ή Αρισταίος (διότι και με τα δυο ονομάζεται) ήταν Έλληνας στο γένος, υπερασπιστής ή πρώτος των σωματοφυλάκων του Πτολεμαίου του Φιλάδελφου, φέρεται να είναι ο πρώτος που έγραψε την ιστορία για την ερμηνεία της Παλιάς Διαθήκης από τους 70, και ήταν ο ίδιος παρών και πρωτεργάτης στo μεγάλο αυτό βασιλικό έργο που ξεκίνησε με φιλοτιμία του Φιλάδελφου.Και έγραψε την ιστορία ο Αριστέας σαν επιστολή προς τον Φιλικράτη τον αδελφό του, γράφοντας πάνω στην επιστολή “Αριστέας Φιλοκράτει”. Και η περίληψη της ιστορίας είναι αυτή.

Ο Πτολεμαίος ο επονομαζόμενος Φιλάδελφος, ο γιος του Πτολεμαίου του Λάγου(που έλαβε και το όνομα Σωτήρας), τρίτος στη σειρά βασιλιάς μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, ήταν φιλότεχνος και βιβλιόφιλος ηγεμόνας, και ο μεγαλοπρεπέστατος από τους Πτολεμαίους, όπως ιστόρησαν πολλοί και μαζί με αυτούς ο Φίλων ο Αλεξανδρέας. Αυτός λοιπόν ο βασιλιάς μεταξύ των άλλων του μεγαλουργημάτων εργαζόταν για να αυξήσει και να πλουτίσει τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας που συστάθηκε (όπως θέλουν να λένε πολλοί) από τον πατέρα που, συναθροίζοντας από όλη την Οικουμένη συγγράμματα από όλους του σοφούς ανθρώπους, με την καθοδήγηση του Δημητρίου του Φαληρέως.
Και επειδή έμαθε από αυτόν ότι και στους Ιουδαίους βρίσκονται πολλά ιερά γι' αυτούς γνήσια και σπουδαία συγγράμματα, και άξια της βασιλικής βιβλιοθήκης, έλαβε μεγάλο πόθο και ζήλο γι'αυτά, και στέλνει επιφανείς άνδρες στα Ιεροσόλυμα προς τον τότε αρχιερέα των Ιουδαίων με το όνομα Ελεάζαρο, έχοντας μαζί τους τον Αριστέα και τον Ανδρέα (και αυτός σωματοφύλακας), φέρνοντας μαζί τους επιστολές με τις οποίες ο Πτολεμαίος ζητούσε τα βιβλία και τους καλύτερους μεταφραστές. Και για όλα αυτά έστελνε δώρα μαζί προς τον Ελεάζαρο, ως αναθήματα στον ναό. Και τους Ιουδαίους που ήταν δούλοι στην Αίγυπτο, περίπου εκατό χιλιάδες στον αριθμό, τους απέλυσε, καταβάλλοντας ο ίδιος τα λύτρα (σαν μια μεγάλη χάρη στο Ιουδαϊκό έθνος). Ο αρχιερέας λοιπόν με ευχαρίστηση δέχτηκε την αξίωση του βασιλιά, και στέλνει προς αυτόν τα βιβλία των ιερών Γραφών , και τους ερμηνευτές, εβδομήντα δύο ( συνήθως για συντομία ως εβδομήντα αναφέρονται στον αριθμό) πρεσβύτερους( δηλαδή νομοδιδασκάλους) Ιεροσολυμίτες, εκλεγμένους από τις δώδεκα φυλές, τους πιο δοκιμασμένους, οι οποίοι ήταν εκπαιδευμένοι στην πατρώα και στην ελληνική παιδεία

Όταν λοιπόν ήλθαν αυτοί οι 70 πρεσβύτεροι στην Αλεξάνδρεια, φέρνοντας μαζί τους και τις θείες Γραφές, έτυχαν κάθε φιλοφροσύνη από τον βασιλιά, και στο τέλος ερμήνευσαν τα βιβλία μέσα σε εβδομήντα δύο ημέρες. Εργαζόταν φιλόπονα την διατριβή τους στο νησί Φάρον, που βρίσκεται απέναντι από την Αλεξάνδρεια, όπου συνδέονταν με αυτή με επίχωμα σε μήκος επτά σταδίων(επταστάδιον). Σε αυτή το νησί που ήταν ένας χώρος ήσυχος και αθόρυβος μακρυά από τον θόρυβο της πόλη, πήγαιναν οι ιεροφάντες και αφού έφτιαξαν ένα μεγάλο κτίριο διπλά στον αιγιαλό, και καθισμένοι ο καθένας στο δωμάτιο του, ερμήνευαν όλοι τις γραφές σαν να εμπνέονταν όλοι από το ίδιο πνεύμα. Και τα μέρη της Γραφής που μεταφράζονταν κάθε φορά παραβάλλονταν προς το κείμενο το εβραϊκό και έπειτα αντιγράφονταν με τη φροντίδα του Δημήτριου του Φαληρέως. Έτσι εργάζονταν κάθε μέρα μέχρι το μεσημέρι, επέστρεφαν στην πόλη , για να αναπαύσουν το σώμα. Και πάλι το πρωί επανέρχονταν στο συνηθισμένο τόπο και κόπο, ώσπου εξετέλεσαν το έργο εξελληνίζοντας όλα τα τεύχη της θείας Γραφής

Αφού τελείωσε το έργο της ερμηνείας, μάζεψε ο Δημήτριος το πλήθος των Ιουδαίων μαζί με τους πρεσβυτέρους και τους προεστούς του πολιτεύματος, και διάβασε τα βιβλία για να ακούσουν όλοι σε εκείνο τον τόπο τον τρόπο που ερμηνεύθηκαν οι Γραφές, ενώ ήταν παρόντες και οι ερμηνευτές. Και επειδή όλοι αποδέχτηκαν την μετάφραση , ότι δηλαδή έγινε με ακρίβεια και πιστότητα στο πρωτότυπο , παρακάλεσαν τον Δημήτριο, να αντιγράψει όλη την εξελληνισμένη Γραφή και να την δώσουν για ανάγνωση και στους ηγουμένους των Ιουδαίων της Αλεξάνδρειας. Και αυτοί οι ιερείς και οι πρεσβύτεροι , οι ερμηνευτές , και οι επίσημοι της πολιτείας, παρακάλεσαν τον Δημήτριο, να παραμείνουν αμετάβλητα και αδιασκεύαστα τα βιβλία για πάντα, ως καλά και οσίως ερμηνευμένα. Και όλος ο δήμος ξεφώνισε κατάρες, σε όποιον θα τολμήσει να μεταβάλει , ή να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι από αυτά που έχουν γραφεί.

Έστι αφού παρέλαβε ο βασιλιάς Πτολεμαίος από τον Δημήτριο την ελληνική Γραφή που με πιστή βεβαιότητα οσιότητα και κοινή ομολογία παμψηφεί είχε επικυρωθεί, χάρηκε πολύ, και ιδίως όταν άκουσε να διαβάζεται Νομοθεσία του Μωυσή. Και αφού προσκύνησε τα ιερά βιβλία πρόσταξε με κάθε επιμέλεια να διατηρούνται αγνά και ακίβδηλα. Και τοποθετήθηκε το χειρόγραφο της ερμηνείας στην κατά το Βρούχιο Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Και αυτό το αντίγραφο σώζονταν στην κατά το Σεράπειον της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας μέχρι της εποχής του Χρυσοστόμου(400μΧ), όπως λέγουμε παρακάτω.

Έτσι η παλαιά του Θεού Διαθήκη με θεία θέληση και επίνοια ερμηνεύτηκε από την εβραϊκή στην ελληνική γλώσσα από τους 70, γύρω στο 283π.Χ ως ανοιγμένη είσοδος για τα έθνη και θαυμαστό προπύλαιο για την μελλοντική πίστη στον Χριστό. Σε αυτήν την Γραφή μετείχαν θεϊκής παιδεία όχι μόνο οι ελληνίζοντες Ιουδαίοι, αλλά και οι Εθνικοί, διαβάζοντας τους θείους νόμους και τους χρησμούς των Προφητών. Και αυτήν την εξελληνισμένη παλιά Γραφή οι Απόστολοι μαζί με την καινή Διαθήκη παρέδωσαν στην Εκκλησία. Και άλλη ολοσχερής ελληνική ερμηνεία του εβραϊκού κώδικα δεν φαίνεται να έγινε ούτε προ των 70 , ούτε μετά από αυτούς, μέχρι του 2ου αιώνος μετά Χριστόν.(για το τι έγινε τότε, ποιές μεταφράσεις από ποιους έγιναν , θα μιλήσουμε στο κατάλληλο κεφάλαιο)

Αυτής της σύντομης ιστορίας τα χωρία δηλαδή της μετάφρασης των Γραφών από τους 70 την οποία έγραψε εκτενώς ο Αριστέας, μαζί με αυτόν και ο Ιώσηπος και οι άλλοι, βρίσκονταν πρόχειρα για τον αναγνώστη στο παράρτημα αυτού του συγγράμματος. Αυτής λοιπόν της ιστορίας κανένα σχεδόν μέρος δεν άφησαν άθικτο και ασυκοφάντητο οι περισσότεροι των νεοφανών κριτικών , αλλά με όλες τους τις δυνάμεις αποπειράθηκαν να αποδείξουν μύθο και διήγηση, ελέγχοντας με πολλούς τρόπους την πραγματικότητα της και το λεκτικό μέρος. Και επειδή αυτήν την έγραψε πρώτος όπως είπαμε ο Αριστέας, στον οποίο αναφέρονται και οι μετέπειτα που ασχολήθηκαν με τους 70, στον Αριστέα λοιπόν πρώτα απευθύνουν τα βέλη της αναίρεσης οι πολέμιοι , στηλιτεύοντας τον όχι μόνο ως πολύ φλύαρο και μυθώδη, αλλά κατηγορώντας τον ως σκοτισμένο και νόθο Ιουδαίο. Και αυτό μετά την σωτήρια εποχή, ή μόλις λίγο πριν από αυτήν για ψέματα χαλκευμένα στο αμόνι. Διότι νομίζουν οι άνδρες ότι, εάν η συγγραφή του Αριστέου συντριβεί, γκρεμίζεται και κάθε αυθεντία και το κύρος της ιστορίας των 70, όπως όταν κάποιος στύλος θεμελίων συντριβεί λαξευμένος με πέλεκυ συγκαταρέει και το πάνω από αυτόν οικοδόμημα.

Ποιούς και πόσους λόγους προβάλλουν οι σοφοί αυτοί συνθέτοντας επιχειρήματα κατά της ιστορίας, όλους αυτούς τους καταγράφουμε ακριβώς στα επόμενα κεφάλαια , προσθέτοντας παρά πόδας και την αναίρεσή τους.

Η κρίση του Σολομώντα

Γ΄Βασιλειών  3, (16-28)

16 Τότε ὤφθησαν δύο γυναῖκες πόρναι τῷ βασιλεῖ καὶ ἔστησαν ἐνώπιον αὐτοῦ. 17 καὶ εἶπεν ἡ γυνὴ μία· ἐν ἐμοί, κύριε· ἐγὼ καὶ ἡ γυνὴ αὕτη ᾠκοῦμεν ἐν οἴκῳ ἑνὶ καὶ ἐτέκομεν ἐν τῷ οἴκῳ. 18 καὶ ἐγενήθη ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ τεκούσης μου, ἔτεκε καὶ ἡ γυνὴ αὕτη· καὶ ἡμεῖς κατὰ τὸ αὐτό, καὶ οὐκ ἔστιν οὐθεὶς μεθ᾿ ἡμῶν πάρεξ ἀμφοτέρων ἡμῶν ἐν τῷ οἴκῳ. 19 καὶ ἀπέθανεν ὁ υἱὸς τῆς γυναικὸς ταύτης τὴν νύκτα, ὡς ἐπεκοιμήθη ἐπ᾿ αὐτόν· 20 καὶ ἀνέστη μέσης τῆς νυκτὸς καὶ ἔλαβε τὸν υἱόν μου ἐκ τῶν ἀγκαλῶν μου καὶ ἐκοίμισεν αὐτὸν ἐν τῷ κόλπῳ αὐτῆς καὶ τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν τεθνηκότα ἐκοίμισεν ἐν τῷ κόλπῳ μου. 21 καὶ ἀνέστην τὸ πρωΐ θηλάσαι τὸν υἱόν μου, καὶ ἐκεῖνος ἦν τεθνηκώς· καὶ ἰδοὺ κατενόησα αὐτὸν πρωΐ, καὶ ἰδοὺ οὐκ ἦν ὁ υἱός μου, ὃν ἔτεκον. 22 καὶ εἶπεν ἡ γυνὴ ἡ ἑτέρα· οὐχί, ἀλλὰ ὁ υἱός μου ὁ ζῶν, ὁ δὲ υἱός σου ὁ τεθνηκώς. καὶ ἐλάλησαν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως. 23 καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς αὐταῖς· σὺ λέγεις· οὗτος ὁ υἱός μου ὁ ζῶν, καὶ ὁ υἱὸς ταύτης ὁ τεθνηκώς. καὶ σὺ λέγεις· οὐχί, ἀλλὰ ὁ υἱός μου ὁ ζῶν, καὶ ὁ υἱός σου ὁ τεθνηκώς. 24 καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· λάβετέ μοι μάχαιραν· καὶ προσήνεγκαν τὴν μάχαιραν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως. 25 καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· διέλετε τὸ παιδίον τὸ ζῶν τὸ θηλάζον εἰς δύο καὶ δότε τὸ ἥμισυ αὐτοῦ ταύτῃ καὶ τὸ ἥμισυ αὐτοῦ ταύτῃ. 26 καὶ ἀπεκρίθη ἡ γυνή, ἧς ἦν ὁ υἱὸς ὁ ζῶν, καὶ εἶπε πρὸς τὸν βασιλέα, ὅτι ἐταράχθη ἡ μήτρα αὐτῆς ἐπὶ τῷ υἱῷ αὐτῆς, καὶ εἶπεν· ἐν ἐμοί, κύριε, δότε αὐτῇ τὸ παιδίον καὶ θανάτῳ μὴ θανατώσητε αὐτό· καὶ αὕτη εἶπε· μήτε ἐμοὶ μήτε αὐτῇ ἔστω, διέλετε. 27 καὶ ἀπεκρίθη ὁ βασιλεὺς καὶ εἶπε· δότε τὸ παιδίον τῇ εἰπούσῃ· δότε αὐτῇ αὐτὸ καὶ θανάτῳ μὴ θανατώσητε αὐτό· αὕτη ἡ μήτηρ αὐτοῦ. 28 καὶ ἤκουσαν πᾶς ᾿Ισραὴλ τὸ κρίμα τοῦτο, ὃ ἔκρινεν ὁ βασιλεύς, καὶ ἐφοβήθησαν ἀπὸ προσώπου τοῦ βασιλέως, ὅτι εἶδον ὅτι φρόνησις Θεοῦ ἐν αὐτῷ τοῦ ποιεῖν δικαίωμα.

Απόδοση απο το βιβλίο 

Η Βίβλος Εικονογραφημένη 

Μια μέρα ήρθαν στο παλάτι του βασιλιά Σολομώντα δύο γυναίκες και στάθηκαν μπροστά στο βασιλιά και είπε η πρώτη:

"Ω Κύριε μου! Εγώ κι αυτή η γυναίκα κατοικούμε στο ίδιο σπίτι. Γέννησα, λοιπόν, ένα παιδί. Σε τρείς ημέρες γέννησε κι αυτή. Είμαστε μόνες. Ξένος δε βρισκόταν στο σπίτι .Τη νύχτα πέθανε ο γιός της, γιατί έπεσε απο πανω του στον ύπνο της. Τι έκανε τότε; Σηκώθηκε τα μεσάνυχτα πήρε απο δίπλα μου το γιό μου, ενώ εγώ βρισκόμουν  σε ύπνο, και τον έβλαε κοντά της. Και το νεκρό γιο της τον έφερε στο κρεβάτι μου. Όταν σηκώθηκα το πρωί , για να θηλάσω το παιδί μου, το βρήκα νεκρό. Αφόυ είδα με προσοχή , κατάλαβα πως το νεκρό παιδί δεν ήταν το δικό μου.

Τότε η δεύτερη γυνάικα είπε:

"Όχι , το ζωντανό παιδί είναι το δικό μου και το νεκρό είναι δικό της"

Ο βασιλίας, αφού πρόσεξε στα λόγια των γυναικών, είπε:

"Η μία λέει· το ζωντανό είναι το παιδί μου και το νεκρό ειναι δικό σου."

"Η άλλη λέει· όχι, το νεκρό είναι το παιδί σου και το ζωντανό το δικό μου.

Φέρε μου ένα μαχαίρι."

Έτσι και έγινε.Έφεραν ένα μαχαίρι και είπε ο βασιλιάς:

Σφάξτε το ζωντανό παιδί και δώστε απο μισό στην καθεμιά

Τότε η πραγματική μάνα του ζωντανού παιδιού που σαν αληθινή μάνα πονούσε το παδί της , είπε:

Ω κύριε μου! Δώστε το ζωντανό παιδί σ' αυτή τη γυναίκα και μην το σκοτώνεις.

Η άλλη είπε:

Ούτε δικό μου ούτε δικό σου. Σφάξτε το.

Τότε ο βασιλιάς κατάλαβε πιοα ήταν η πραγματική μάνα και είπε:

Δώστε το παιδί σ' αυτήν που είπε να μη θανατωθεί. Είναι δικό της. Αυτή ειναι η πραγαμτική μάνα.

Όλος ο λαός, που άκουσε την κρίση που ο βασιλιάς έκανε, θαύμασε και είπε πως η σοφία του Θεού δόθηκε στο Σολομώντα.

Θυσία στα ιδανικά: Μύθοι και αλήθειες των ηρώων

70η επέτειος χθες της εισόδου των Γερμανών κατακτητών στην Αθήνα – και όχι των ναζί όπως πολύ συχνά εκ παραδρομής λέμε: δεν επιτέθηκε η… νεολαία του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος στην Ελλάδα, ο γερμανικός στρατός, η Βέρμαχτ, επιτέθηκε. Γράφοντας λοιπόν χθες για τον Κωνσταντίνο Κουκίδη, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μπορούσε να προκληθεί τόσο μεγάλη και έντονη συζήτηση, στην οποία ζητήθηκαν και οφείλονται κάποιες απαντήσεις.

Υπήρξε λοιπόν ή όχι ο Κωνσταντίνος Κουκίδης; Επεσε ή όχι το πρωί της 27ης Απριλίου 1941 από την Ακρόπολη τυλιγμένος στην Ελληνική σημαία για να μην παραδώσει την ίδια και τον Ιερό Βράχο στους Γερμανούς κατακτητές; Οι απαντήσεις οφείλονται σε δύο επίπεδα. Στο καθαρά πραγματολογικό: τι συνέβη, αν συνέβη, εκείνο το πρωί. Και στο συμβολικό: για τη λειτουργία αυτής της ιστορίας, όπως και εκείνης άλλων ηρώων, στη συλλογική μνήμη.

Ασφαλώς, όσα θα αναφερθούν παρακάτω, για κάποιους δεν αποτελούν επαρκές αποδεικτικό υλικό. Είναι θεμιτό. Δυστυχώς, όμως, στη μόλις κατεχόμενη Αθήνα του 1941, που είχε βγει από δύο πολέμους, δεν υπήρχαν ούτε κάμερες επί τόπου, ούτε εξετάσεις DNA, ούτε… CSI να ξεσκονίζει κόκαλα...

Επιπλέον, ο Κουκίδης δεν ήταν και δεν περιγράφεται ως κάποιος διάσημος, ή έστω γνωστός, ένα πρόσωπο με ρόλο και πεδίο δράσης ορατό πριν από εκείνη την ημέρα, αλλά ένας πολύ απλός, καθημερινός άνθρωπος που βρέθηκε μπροστά σε ένα φοβερό κι αναπάντεχο καθήκον.

Οι αρνητές της ύπαρξής του δεν κομίζουν αποδεικτικά στοιχεία γι αυτή την άρνηση. Κανένα στοιχείο. Απλώς, προβάλλουν ως κυριότερα επιχειρήματα του σκεπτικισμού τους κυρίως τα εξής: ότι ουδείς διεκδίκησε τον Κουκίδη μετά θάνατον ως δικό του νεκρό. Είναι όμως ο πρώτος ή ο τελευταίος άνθρωπος που φεύγει, ακόμα και σήμερα, από τη ζωή και, δυστυχώς, δεν τον αναζητά κανείς; Ειδικά εκείνη τη στιγμή, κάτι τέτοιο θα ήταν ίσως και θανατηφόρο.

Το ίδιο όμως δεν συμβαίνει με πολλούς άλλους ανθρώπους, ακόμα και ήρωες, όπως σε κάποιες περιπτώσεις μέχρι και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου; Δεν έχει κι εκείνη, μεταξύ των γνωστών και καταγεγραμμένων και κάποιους «ορφανούς» ήρωες; Αυτό τους κάνει λιγότερο ήρωες; Ασφαλώς όχι.

Επιπλέον, ξεφεύγουν από την πραγματικότητα της στιγμής όσοι δεν αντιλαμβάνονται τι γινόταν στην Αθήνα από τα τέλη Απριλίου του 1941 και μετά: το απόλυτο χάος, το οποίο δεν ομαλοποιήθηκε παρά μετά από το τέλος της γερμανικής κατοχής, για να μην πει κανείς και πολύ αργότερα.

Προβάλλεται ακόμα το επιχείρημα ότι δεν είναι καταγεγραμμένος στη στρατιωτική δύναμη των Αθηνών. Μα δεν υποστήριξε κανείς ότι ήταν στρατιώτης. Η ιδιότητα του εύζωνα δεν ήταν υποχρεωτικά συνδεδεμένη μόνον με το στρατό, παρά το γεγονός ότι δήλωση της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού τον έχει αναφέρει ως υπαρκτό πρόσωπο στο παρελθόν. Φέρεται να ήταν μέλος της ΕΟΝ και το γεγονός αυτό προφανώς κοιταγμένο έξω από το ιστορικό του πλαίσιο – δηλαδή ότι τότε ήταν η μισή Ελλάδα μέλος… - επηρεάζει ακόμα και σήμερα αρνητική την αποδοχή του από πολλούς.

Αναφέρεται ακόμα ότι δεν έχει βρεθεί ο τάφος του. Πηγές περιγράφουν την ταφή του σε ομαδικό τάφο. Το ίδιο όμως δεν συμβαίνει, μεταξύ άλλων, όχι με τον Κουκίδη, αλλά με μια από τις πιο μεγάλες μορφές που γέννησε η ανθρωπότητα, τον Μότσαρτ και για τις οποίες επί δύο αιώνες ερευνά η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα; Τα οστά του δεν έχουν βρεθεί ακόμα και σήμερα…

Πάντως, οι αρνητές του δεν απαντούν στο ερώτημα τι έγινε η φρουρά της Ακρόπολης και γιατί δεν καταγράφεται η δύναμή της – γιατί κάποιος ανέβαζε και κατέβαζε την ελληνική σημαία μέχρι το πρωί της 27ης. Ή στο ερώτημα πώς δημιουργήθηκε αυτός ο «μύθος». Δεν απαντούν επίσης στο πώς και γιατί προέκυψαν τα στοιχεία που αναφέρονται πιο κάτω, όπως οι προσωπικές πρωτογενείς μαρτυρίες που αποτελούν ιστορική πηγή, οι αναφορές στον Τύπο της εποχής εντός και εκτός Ελλάδος, οι αναφορές σημαντικών προσώπων στο θέμα ήδη από τον ίδιο εκείνο μήνα.

Όμως, το σημαντικότερο ίσως είναι ότι δεν απαντούν στο ερώτημα γιατί επιμένουν στην κατεδάφιση της υπόθεσης Κουκίδη, όταν χωρίς να υπάρχουν στοιχεία για το ότι δεν υπήρξε, υπάρχει πλήθος υλικού που στηρίζει το αντίθετο.

Γιατί ένας τέτοιος εθνικός ήρωας, πρέπει οπωσδήποτε να καταρρεύσει; Ποια είναι τελικά η βαθύτερη αιτία γι αυτό και, κυρίως, ποια είναι η βαθύτερη λειτουργία των ηρώων, που, για τους ίδιους και τη δράση τους, πολύ συχνά γνωρίζουμε πολύ λιγότερα από όσα θα θέλαμε; Όμως, αυτό, τους κάνει πραγματικά λιγότερο ήρωες; Αν ναι, ο κατάλογος των κατεδαφίσεων θα είναι μακρύς και γεμάτος μεγάλα ονόματα. Όμως, αληθινά, γιατί;

Χρειαζόμαστε απελπιστικά πολύ σήμερα τους ήρωες. Ολων των πλευρών. Γιατί το σημαντικό δεν είναι το τι πίστευαν. Το σημαντικό είναι ότι έδωσαν τη ζωή τους, έγινα θυσία για το ιδανικό. Αυτό τους δίνει την αίγλη τους. Γι αυτό και οι ήρωες, όλων των πλευρών, ειδικά τόσα χρόνια μετά τις φοβερές εσωτερικές συγκρούσεις στην Ελλάδα, είναι ήρωες όλων μας.

Παρά το γεγονός ότι ορισμένες απόψεις εκφράστηκαν με τρόπο που ακροβατεί στα όρια του διαλόγου, η έκπληξη αυτού του αναπάντεχου διαλόγου ήταν ευχάριστη, ακριβώς γιατί το να γίνεται ένα τέτοιο θέμα πεδίο διαλόγου και αντιπαραθέσεων είναι γεγονός ευοίωνο. Ειδικά όταν η συζήτηση που πυροδοτεί, απλώνεται σε ευρύτερα, πολύ σημαντικά πεδία που διαμόρφωσαν και καθορίζουν ακόμα και σήμερα την ψυχική και όχι μόνον συλλογική μας υπόσταση.

Μεταξύ των δεδομένων που έχουν προκύψει από τις έρευνες για τον Κωνσταντίνο Κουκίδη – μπορεί ο καθένας εύκολα να αναζητήσει ακόμα και στο διαδίκτυο και φυσικά στη βιβλιογραφία αυτό και άλλο σχετικό υλικό - είναι και τα ακόλουθα:

Η κυβέρνηση Τσολάκογλου, με εντολή της γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης Αθηνών υποχρεώνεται να ανακοινώσει ότι ο φρουρός της σημαίας στην Ακρόπολη πέθανε από έμφραγμα. Ως αιτία, αναφέρθηκε η «συγκίνησή» του, επειδή ήταν υποχρεωμένος να παραδώσει τη σημαία που φρουρούσε. Ηταν, προφανώς, μια πράξη προπαγάνδας που σκοπό είχε να πνίξει έναν θρύλο την ώρα που γεννιόταν. Όμως, παραδεχόταν έτσι, και μάλιστα με τη γερμανική κατοχική «βούλα», ότι ο θρύλος είχε βασιστεί σε μιαν αλήθεια.

Σύμφωνα με τον ίδιο τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρύσανθο, «Ο Έλλην φρουρός τής Ελληνικής σημαίας επί τής Ακροπόλεως, μη θελήσας να παραστή μάρτυς του θλιβερού θεάματος της αναρτήσεως της εχθρικής σημαίας, ώρμησεν εκ της Ακροπόλεως κρημνισθείς και εφονεύθη. Εκάθησα στο γραφείον μου περίλυπος μέχρι θανάτου και δακρύων…».

Η εφημερίδα Daily Mail, στις 9 Ιουνίου 1941, σε δημοσίευμα με τίτλο «Ένας Έλληνας φέρει την σημαία του έως τον θάνατο» μεταδίδει ότι: «Ο Κώστας Κουκίδης, Έλληνας στρατιώτης ο οποίος φρουρούσε το εθνικό σύμβολο των Ελλήνων πάνω στην Ακρόπολη, τυλιγμένος με την γαλανόλευκη, εφόρμησε στο κενό και αυτοκτόνησε».

Σύμφωνα με τον Nicolas Hammond, καθηγητή του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, αξιωματικού Ειδικών Επιχειρήσεων στην Ελλάδα κατά την Κατοχή «Την 27ην Απριλίου 1941, λίγο προτού χαράξει, όλα ήσαν κλειστά. Τότε έμαθα ότι οι Γερμανοί διέταξαν τον φρουρό τής Ακροπόλεως να κατεβάσει το ελληνικό σύμβολο. Πράγματι, εκείνος την υπέστειλε. Τυλίχθηκε με αυτήν και αυτοκτόνησε, πέφτοντας από τον βράχο…».

Ο Μενέλαος Λουντέμης στο διήγημά του «Τα άλογα του Κουπύλ», που γράφτηκε τον Οκτώβριο του 1944, γράφει κι εκείνος: «…την κατέβασε, τυλίχθηκε μέσα κι έπεσε χωρίς ηρωισμούς απ’ το βράχο».

Το Λεύκωμα «Έπεσαν για τη ζωή», του ΚΚΕ αναφέρει ότι: «Τη στιγμή που άλλοι έδιναν γη και ύδωρ στους χιτλερικούς, ο Έλληνας στρατιώτης, πιστός στα πατριωτικά ιδανικά, προτίμησε να αυτοκτονήσει τυλιγμένος με τη γαλανόλευκη, πέφτοντας από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, παρά ν’ ανεβάσει στον ιστό τη σβάστικα».

Ο συγγραφέας Ιωάννης Γιαννόπουλος έγραψε για τον Κουκίδη ότι «Είναι μόλις 17 χρονών και μέλος της Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας (ΕΟΝ). Μόλις χθες η τοπική επιτροπή της Νεολαίας του Θησείου απεφάσισε όπως τα νεαρά της μέλη εκτελούν τα καθήκοντα του φρουρού της σημαίας μέχρις ότου το κατοχικό κράτος θα απεφάσιζε -με την συνεργασία των κατοχικών δυνάμεων- το τι θα έμελλε να γίνει».

Σύμφωνα με τον αντιστασιακό ερευνητή Κώστα Γ. Κωστόπουλο: «ο Ήρωας Στρατιώτης, χτυπώντας πάνω στα βράχια, στην διαδρομή τής πτώσεώς του στον γκρεμό από τον βράχο τής Ακροπόλεως, όταν τελικά κατατρακυλώντας, έπεσε στην οδό Θρασύλλου στήν Πλάκα, είχε πολτοποιηθεί και η στολή του ήταν καταξεσκισμένη. Όταν τον περιμάζεψαν δύο-τρεις κάτοικοι τής Πλάκας, δεν βρήκαν τίποτε επάνω του εκτός από ένα τσαλακωμένο ταχυδρομικό δελτάριο στο οποίο έγραφε πολύ κακογραμμένα το όνομα τού παραλήπτη: Κωνσταντίνος Κουκίδης. Αυτά τα στοιχεία είχαν καταθέσει δύο γέροντες σχετικά με το ανωτέρω περιστατικό».

Ο αντιστασιακός Χαράλαμπος Ρούπας γράφει: «…τελικά, συναντήσαμε τον γερο-τσαγκάρη. Δυσκολευθήκαμε όμως να τού δώσουμε να καταλάβει το τι θέλαμε να μας πει, διότι ούτε άκουγε, κι ούτε έβλεπε καλά. Στο τέλος, συγκινημένος, μας είπε: “Εκείνη την ημέρα είχαμε κλεισθεί στα σπίτια μας, όπως κι όλη η Αθήνα. Εγώ τότε ήμουν 16 χρονών. Ακούσαμε στον δρόμο μία γριά που στρίγκλιζε. Πεταχθήκαμε τότε στον δρόμο δύο-τρεις, για να δούμε το τι συμβαίνει, και τότε είδαμε το τραγικό αυτό θέαμα: Ένα χιλιοστραπατσαρισμένο πτώμα ντυμένο στο χακί και μία σημαία γύρω του ματωμένη. Χαρτιά, πορτοφόλι κλπ. δεν βρέθηκαν επάνω του, εκτός από ένα δελτάριο που έγραφε το όνομά του. Τό δελτάριο το κράτησε ένας φίλος τού πατέρα μου. Επειδή ο πατέρας μου κι εγώ μοιράζαμε κολώνες πάγου στα σπίτια, είχαμε ένα καρότσι. Το έβαλαν το παλληκάρι μέσα μαζί με την σημαία, το σκέπασαν με μία κουβέρτα και το πήγαν μαζί με τον φίλο του στο Α΄ Νεκροταφείου και το έθαψαν. Εκεί βρήκαν έναν παπά και του είπαν τι είχε συμβεί. Αυτός τούς πήγε σε έναν ανοικτό τάφο, τύλιξαν το παλληκάρι με ό,τι είχε μείνει από την σημαία, είπε και δύο-τρία λόγια ο παπάς και το παράχωσαν…»

Ο Κυριάκος Γιαννακόπουλος αναφέρει: «Την ώρα ακριβώς που έπεφτε το παιδί με την σημαία τυλιγμένο και κτυπούσε στους βράχους. Έκανα να τρέξω προς τα εκεί και δεν μπορούσα. Ναι προσπάθησα, να πάω και εγώ εκεί… Το παιδί… τρέξανε, χάλασε ο κόσμος, έγινε σεισμός εκείνη την ώρα που είδαν το παιδί, όλος ο κόσμος αναστατώθηκε. Πού να πάω εγώ παιδάκι τότε, να χωθώ, εκεί μέσα στην στοά της Ακροπόλεως, να μαζέψω… να προσφέρω τι; Απλώς πήρα τα πράγματά μου και έφυγα. Σκοτώθηκε εκείνη την ώρα. Κτύπησε στους βράχους και εκτινάχθηκε. Το θυμάμαι, το βλέπω σαν να το βλέπω τώρα. Αυτό το πράγμα δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από τα μάτια μου, μόνο όταν πεθάνω!».

Ο Στάθης Αρβανίτης: «Ήμουνα τότε επτά χρονών. Μέναμε ακριβώς κάτω απ’ την Ακρόπολη. Εκείνη την ημέρα στις 27 Απριλίου -μια ημέρα ηλιόλουστη με καθαρότατο ουρανό- ο πατέρας μου είχε απαγορέψει και στον αδελφό μου και στην μητέρα μου να βγούνε απ’ το σπίτι. Εγώ ήμουνα στην ταράτσα και έπαιζα με το αυτοκινητάκι μου. Ξαφνικά βλέπω ένα σώμα, μάλλον πρέπει να ‘τανε τσολιάς, να πέφτει από την Ακρόπολη και να χτυπιέται στους βράχους. Κατέβηκα κάτω και το ανέφερα στον πατέρα μου, ο οποίος μέσα στην σύγχυση την στιγμή που έμπαιναν οι Γερμανοί, κάπως δεν με πίστεψε. Μετά 15 ημέρες έρχεται και μου λέει: “Μικρέ είχες δίκιο. Το είπε το BBC.”»

Τέλος, ο αντιστασιακός Σπύρος Μήλας δηλώνει ότι τον γνώρισε και τον περιγράφει ως έναν 20χρονο νέο, μάλλον κοντό κι αδύνατο, ακομμάτιστο, οικοδόμο στο επάγγελμα και κάτοικο Περάματος ή Κερατσινίου…

Γεώργιος Π. Μαλούχος

ΒΗΜΑ

Η “Διακαινήσιμος” εβδομάδα.

http://vatopaidi.wordpress.com

 5 Απριλίου, 2010 

Ολόκληρη η εβδομάδα από το άγιο Πάσχα μέχρι την επομένη Κυριακή, δηλαδή, την Κυριακή του Θωμά, λέγεται «διακαινήσιμος».

Γιατί ονομάζεται έτσι;

Στην πάλαια εποχή στην Εκκλησία υπήρχε η τάξη των Κατηχουμένων, όσων δηλ. προέρχονταν από τους ειδωλολάτρες ή τους Ιουδαίους και διδάσκονταν τις αλήθειες της χριστιανικής πίστεως για να γίνουν μέλη της με το μυστήριο του Βαπτίσματος. Το Βάπτισμα δεν ήταν τότε ατομικό ή οικογενειακό γεγονός, όπως σήμερα, αλλά γεγονός που αφορούσε το πλήρωμα της Εκκλησίας. Γι’ αυτό οι Κατηχούμενοι βαπτίζονταν ομαδικά κατά τη νύχτα του Μ. Σαββάτου προς την Κυριακή του Πάσχα. Με το βάπτισμα στο νερό ο «παλαιός άνθρωπος», ο άνθρωπος της αμαρτίας με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος πεθαίνει και  γεννιέται ο νέος, ο ανακαινισμένος, ο καινούριος που ζει την αναγέννηση, την ανανέωση. Η εβδομάδα που ακολουθούσε το Πάσχα ονομάζεται «διακαινήσιμος» γι’ αυτό το γεγονός της ανακαινίσεως. Επειδή οι βαπτισμένοι ολόκληρη την εβδομάδα φορούσαν λευκά φορέματα ονομάζεται και «λευκή εβδομάδα».

Οι εφτά ημέρες της διακαινησίμου εβδομάδας θεωρούνται ως «μία» ημέρα, όπως η Κυριακή του Πάσχα. Οι πιστοί σύμφωνα με τον 66^ο Κανόνα της Έκτης Οικουμενικής Συνόδου πρέπει να τη γιορτάζουν με πνευματική ευφροσύνη, δηλ. ψάλλοντας ψαλμούς και ύμνους, όχι με χορούς και διασκεδάσεις, συμμετέχοντας όλη την εβδομάδα στη λατρεία της Εκκλησίας κοινωνώντας καθημερινά, άνκαι την προηγουμένη ημέρα έφαγαν αρτύσιμα φαγητά, συνανιστάμενοι με τον αναστημένο Κύριο. Κατά τη διακαινήσιμη εβδομάδα τρώμε κρέας και την Τετάρτη και την Παρασκευή. Ο πένθιμος χαρακτήρας της νηστείας δεν έχει θέση στο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού. «Κατά δε την εβδομάδα της Διακαινησίμου ακινδύνως κρεωφαγήσομεν (να τρώμε κρέας) κατά  την αυτής Τετράδα και Παρασκευήν· ως μία γαρ λογίζεται Κυριώνυμος το επταήμερον τούτο διάστημα».

Κατά τη διακαινήσιμη εβδομάδα ψάλλεται καθημερινά η ακολουθία του Πάσχα χωρίς το «Δεύτε λάβετε φως», που είναι μεταγενέστερη συνήθεια και που δεν αναφέρεται στα έντυπα Πεντηκοστάρια. Η ακολουθία αυτή έγινε κατά μίμηση της ακολουθίας του «αγίου φωτός» του ναού του Παναγίου Τάφου των Ιεροσολύμων.

Και γιατί γιορτάζουμε κάθε χρόνο τη «Διακαινήσιμο» εβδομάδα; Πολλοί απαντούν. Για λόγους ιστορικούς. Η Εκκλησία δεν ζει όμως με το παρελθόν. Ο λόγος του εορτασμού είναι καθαρά πνευματικός. Ποιός; Επειδή λόγω των αμαρτιών μας μολύνουμε τον λευκό χιτώνα του βαπτίσματος χρειαζόμαστε με τη μετάνοια εξαγιασμό. Χρειάζεται πάλι να γίνουμε ναός του Αγίου Πνεύματος. Όπως λέει ο απ. Παύλος «εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6,4). Χρειαζόμαστε λοιπόν εγκαίνια, αναγέννηση, ανανέωση. «Εγκαινίζεσθε, αδελφοί», λέει ένα τροπάριο, « και αφού αφήσετε τον παλαιό άνθρωπο να ζείτε την καινούρια ζωή». Ή όπως ψάλλει ένας άλλος ύμνος: «Επίστρεψε στον εαυτό σου άνθρωπε! Γίνε καινούριος, αντί παλιός και γιόρταζε τα εγκαίνια (την ανανέωση) της ψυχής σου. Όσο είναι καιρός η ζωή σου ας αναγεννηθεί».

Η «διακαινήσιμος εβδομάδα» γίνεται για τους πιστούς αφορμή πνευματικής καρποφορίας και καλής αλλοιώσεως.

Α. Χ.