Η ιστορία της ερμηνείας των 70(Ο) της Παλαιάς Διαθήκης

 ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΠΕΡΙ ΤΩΝ Ο(70)ΕΡΜΗΝΕΥΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

του Πρεσβύτερου και Οικονόμου του Πατριαρχικού Θρόνου 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΕΞ ΟΙΚΟΝΟΜΩΝ

1844

Ολόκληρο το βιβλιο μπορειτε να το ανοίξετε ή να το κατεβάσετε στον υπολογιστή σας απο τη διεύθυνση

http://medusa.libver.gr/bitstream/123/1166/1/GRVER_000000000000000191.pdf  

Απόδοση 

 ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄

Σύντομη έκθεση της ιστορίας

Ο Αριστέας ή Αρισταίος (διότι και με τα δυο ονομάζεται) ήταν Έλληνας στο γένος, υπερασπιστής ή πρώτος των σωματοφυλάκων του Πτολεμαίου του Φιλάδελφου, φέρεται να είναι ο πρώτος που έγραψε την ιστορία για την ερμηνεία της Παλιάς Διαθήκης από τους 70, και ήταν ο ίδιος παρών και πρωτεργάτης στo μεγάλο αυτό βασιλικό έργο που ξεκίνησε με φιλοτιμία του Φιλάδελφου.Και έγραψε την ιστορία ο Αριστέας σαν επιστολή προς τον Φιλικράτη τον αδελφό του, γράφοντας πάνω στην επιστολή “Αριστέας Φιλοκράτει”. Και η περίληψη της ιστορίας είναι αυτή.

Ο Πτολεμαίος ο επονομαζόμενος Φιλάδελφος, ο γιος του Πτολεμαίου του Λάγου(που έλαβε και το όνομα Σωτήρας), τρίτος στη σειρά βασιλιάς μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, ήταν φιλότεχνος και βιβλιόφιλος ηγεμόνας, και ο μεγαλοπρεπέστατος από τους Πτολεμαίους, όπως ιστόρησαν πολλοί και μαζί με αυτούς ο Φίλων ο Αλεξανδρέας. Αυτός λοιπόν ο βασιλιάς μεταξύ των άλλων του μεγαλουργημάτων εργαζόταν για να αυξήσει και να πλουτίσει τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας που συστάθηκε (όπως θέλουν να λένε πολλοί) από τον πατέρα που, συναθροίζοντας από όλη την Οικουμένη συγγράμματα από όλους του σοφούς ανθρώπους, με την καθοδήγηση του Δημητρίου του Φαληρέως.
Και επειδή έμαθε από αυτόν ότι και στους Ιουδαίους βρίσκονται πολλά ιερά γι' αυτούς γνήσια και σπουδαία συγγράμματα, και άξια της βασιλικής βιβλιοθήκης, έλαβε μεγάλο πόθο και ζήλο γι'αυτά, και στέλνει επιφανείς άνδρες στα Ιεροσόλυμα προς τον τότε αρχιερέα των Ιουδαίων με το όνομα Ελεάζαρο, έχοντας μαζί τους τον Αριστέα και τον Ανδρέα (και αυτός σωματοφύλακας), φέρνοντας μαζί τους επιστολές με τις οποίες ο Πτολεμαίος ζητούσε τα βιβλία και τους καλύτερους μεταφραστές. Και για όλα αυτά έστελνε δώρα μαζί προς τον Ελεάζαρο, ως αναθήματα στον ναό. Και τους Ιουδαίους που ήταν δούλοι στην Αίγυπτο, περίπου εκατό χιλιάδες στον αριθμό, τους απέλυσε, καταβάλλοντας ο ίδιος τα λύτρα (σαν μια μεγάλη χάρη στο Ιουδαϊκό έθνος). Ο αρχιερέας λοιπόν με ευχαρίστηση δέχτηκε την αξίωση του βασιλιά, και στέλνει προς αυτόν τα βιβλία των ιερών Γραφών , και τους ερμηνευτές, εβδομήντα δύο ( συνήθως για συντομία ως εβδομήντα αναφέρονται στον αριθμό) πρεσβύτερους( δηλαδή νομοδιδασκάλους) Ιεροσολυμίτες, εκλεγμένους από τις δώδεκα φυλές, τους πιο δοκιμασμένους, οι οποίοι ήταν εκπαιδευμένοι στην πατρώα και στην ελληνική παιδεία

Όταν λοιπόν ήλθαν αυτοί οι 70 πρεσβύτεροι στην Αλεξάνδρεια, φέρνοντας μαζί τους και τις θείες Γραφές, έτυχαν κάθε φιλοφροσύνη από τον βασιλιά, και στο τέλος ερμήνευσαν τα βιβλία μέσα σε εβδομήντα δύο ημέρες. Εργαζόταν φιλόπονα την διατριβή τους στο νησί Φάρον, που βρίσκεται απέναντι από την Αλεξάνδρεια, όπου συνδέονταν με αυτή με επίχωμα σε μήκος επτά σταδίων(επταστάδιον). Σε αυτή το νησί που ήταν ένας χώρος ήσυχος και αθόρυβος μακρυά από τον θόρυβο της πόλη, πήγαιναν οι ιεροφάντες και αφού έφτιαξαν ένα μεγάλο κτίριο διπλά στον αιγιαλό, και καθισμένοι ο καθένας στο δωμάτιο του, ερμήνευαν όλοι τις γραφές σαν να εμπνέονταν όλοι από το ίδιο πνεύμα. Και τα μέρη της Γραφής που μεταφράζονταν κάθε φορά παραβάλλονταν προς το κείμενο το εβραϊκό και έπειτα αντιγράφονταν με τη φροντίδα του Δημήτριου του Φαληρέως. Έτσι εργάζονταν κάθε μέρα μέχρι το μεσημέρι, επέστρεφαν στην πόλη , για να αναπαύσουν το σώμα. Και πάλι το πρωί επανέρχονταν στο συνηθισμένο τόπο και κόπο, ώσπου εξετέλεσαν το έργο εξελληνίζοντας όλα τα τεύχη της θείας Γραφής

Αφού τελείωσε το έργο της ερμηνείας, μάζεψε ο Δημήτριος το πλήθος των Ιουδαίων μαζί με τους πρεσβυτέρους και τους προεστούς του πολιτεύματος, και διάβασε τα βιβλία για να ακούσουν όλοι σε εκείνο τον τόπο τον τρόπο που ερμηνεύθηκαν οι Γραφές, ενώ ήταν παρόντες και οι ερμηνευτές. Και επειδή όλοι αποδέχτηκαν την μετάφραση , ότι δηλαδή έγινε με ακρίβεια και πιστότητα στο πρωτότυπο , παρακάλεσαν τον Δημήτριο, να αντιγράψει όλη την εξελληνισμένη Γραφή και να την δώσουν για ανάγνωση και στους ηγουμένους των Ιουδαίων της Αλεξάνδρειας. Και αυτοί οι ιερείς και οι πρεσβύτεροι , οι ερμηνευτές , και οι επίσημοι της πολιτείας, παρακάλεσαν τον Δημήτριο, να παραμείνουν αμετάβλητα και αδιασκεύαστα τα βιβλία για πάντα, ως καλά και οσίως ερμηνευμένα. Και όλος ο δήμος ξεφώνισε κατάρες, σε όποιον θα τολμήσει να μεταβάλει , ή να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι από αυτά που έχουν γραφεί.

Έστι αφού παρέλαβε ο βασιλιάς Πτολεμαίος από τον Δημήτριο την ελληνική Γραφή που με πιστή βεβαιότητα οσιότητα και κοινή ομολογία παμψηφεί είχε επικυρωθεί, χάρηκε πολύ, και ιδίως όταν άκουσε να διαβάζεται Νομοθεσία του Μωυσή. Και αφού προσκύνησε τα ιερά βιβλία πρόσταξε με κάθε επιμέλεια να διατηρούνται αγνά και ακίβδηλα. Και τοποθετήθηκε το χειρόγραφο της ερμηνείας στην κατά το Βρούχιο Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Και αυτό το αντίγραφο σώζονταν στην κατά το Σεράπειον της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας μέχρι της εποχής του Χρυσοστόμου(400μΧ), όπως λέγουμε παρακάτω.

Έτσι η παλαιά του Θεού Διαθήκη με θεία θέληση και επίνοια ερμηνεύτηκε από την εβραϊκή στην ελληνική γλώσσα από τους 70, γύρω στο 283π.Χ ως ανοιγμένη είσοδος για τα έθνη και θαυμαστό προπύλαιο για την μελλοντική πίστη στον Χριστό. Σε αυτήν την Γραφή μετείχαν θεϊκής παιδεία όχι μόνο οι ελληνίζοντες Ιουδαίοι, αλλά και οι Εθνικοί, διαβάζοντας τους θείους νόμους και τους χρησμούς των Προφητών. Και αυτήν την εξελληνισμένη παλιά Γραφή οι Απόστολοι μαζί με την καινή Διαθήκη παρέδωσαν στην Εκκλησία. Και άλλη ολοσχερής ελληνική ερμηνεία του εβραϊκού κώδικα δεν φαίνεται να έγινε ούτε προ των 70 , ούτε μετά από αυτούς, μέχρι του 2ου αιώνος μετά Χριστόν.(για το τι έγινε τότε, ποιές μεταφράσεις από ποιους έγιναν , θα μιλήσουμε στο κατάλληλο κεφάλαιο)

Αυτής της σύντομης ιστορίας τα χωρία δηλαδή της μετάφρασης των Γραφών από τους 70 την οποία έγραψε εκτενώς ο Αριστέας, μαζί με αυτόν και ο Ιώσηπος και οι άλλοι, βρίσκονταν πρόχειρα για τον αναγνώστη στο παράρτημα αυτού του συγγράμματος. Αυτής λοιπόν της ιστορίας κανένα σχεδόν μέρος δεν άφησαν άθικτο και ασυκοφάντητο οι περισσότεροι των νεοφανών κριτικών , αλλά με όλες τους τις δυνάμεις αποπειράθηκαν να αποδείξουν μύθο και διήγηση, ελέγχοντας με πολλούς τρόπους την πραγματικότητα της και το λεκτικό μέρος. Και επειδή αυτήν την έγραψε πρώτος όπως είπαμε ο Αριστέας, στον οποίο αναφέρονται και οι μετέπειτα που ασχολήθηκαν με τους 70, στον Αριστέα λοιπόν πρώτα απευθύνουν τα βέλη της αναίρεσης οι πολέμιοι , στηλιτεύοντας τον όχι μόνο ως πολύ φλύαρο και μυθώδη, αλλά κατηγορώντας τον ως σκοτισμένο και νόθο Ιουδαίο. Και αυτό μετά την σωτήρια εποχή, ή μόλις λίγο πριν από αυτήν για ψέματα χαλκευμένα στο αμόνι. Διότι νομίζουν οι άνδρες ότι, εάν η συγγραφή του Αριστέου συντριβεί, γκρεμίζεται και κάθε αυθεντία και το κύρος της ιστορίας των 70, όπως όταν κάποιος στύλος θεμελίων συντριβεί λαξευμένος με πέλεκυ συγκαταρέει και το πάνω από αυτόν οικοδόμημα.

Ποιούς και πόσους λόγους προβάλλουν οι σοφοί αυτοί συνθέτοντας επιχειρήματα κατά της ιστορίας, όλους αυτούς τους καταγράφουμε ακριβώς στα επόμενα κεφάλαια , προσθέτοντας παρά πόδας και την αναίρεσή τους.