Η γνώση του εαυτού μας γεννά την ταπείνωση. Γιατί, όσο περισσότερο γνωρίζει ο άνθρωπος τον εαυτό του, τόσο περισσότερο ανοίγουν τα μάτια της ψυχής του και βλέπει καθαρότερα την μεγάλη του αδυναμία

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

Δεν γνωρίσαμε τον εαυτό μας. Αν τον γνωρίσουμε, η ψυχή μας θα χαίρεται και θα ζητά ταπεινά το έλεος του Θεού. Η γνώση του εαυτού μας γεννά την ταπείνωση. Γιατί, όσο περισσότερο γνωρίζει ο άνθρωπος τον εαυτό του, τόσο περισσότερο ανοίγουν τα μάτια της ψυχής του και βλέπει καθαρότερα την μεγάλη του αδυναμία. Γνωρίζει την αθλιότητά του και την αχαριστία του, καθώς και την μεγάλη αρχοντιά και την ευσπλαχνία του Θεοί, οπότε συντρίβεται εσωτερικά, ταπεινώνεται πολύ και αγαπάει τον Θεό πολύ.

Όταν σε ταπεινώνει ο άλλος και το δέχεσαι, τότε έχεις πραγματική ταπείνωση, γιατί πραγματική ταπείνωση είναι η ταπείνωση στην πράξη, όχι στα λόγια. Μια φορά ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ρώτησε τους ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθεί γύρω του: «Ποιος από σας δεν έχει υπερηφάνεια;». «Εγώ», είπε κάποιος. «Έλα εδώ εσύ που δεν έχεις υπερηφάνεια, του λέει. Κόψε το μισό μουστάκι και πήγαινε στη πλατεία». «Α, αυτό δεν μπορώ να το κάνω», του απαντά. «Ε, τότε δεν έχεις ταπείνωση», του λέει. Ήθελε να πει ο Άγιος ότι χρειάζεται έμπρακτη ταπείνωση.

Όταν ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του κάτω από όλους, κάτω, κάτω…, από εκεί βγαίνει επάνω στον Ουρανό. Αλλά εμείς τι κάνουμε; Συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους και βγάζουμε συμπεράσματα ότι είμαστε ανώτεροι από εκείνους. «Και από εκείνον είμαι καλύτερος, λέμε, και από τον άλλο… Δεν είμαι σαν κι αυτόν…». Από τη στιγμή όμως που έχουμε τον λογισμό ότι ο άλλος είναι κατώτερος από εμάς, δεν μπορούμε να βοηθηθούμε.

Ο άνθρωπος ένα μόνο μπορεί να ξέρει: ότι δεν έχει καλή πνευματική κατάσταση. Ακόμη και να έχει, δεν την βλέπει, επειδή και τότε μόνο την αμαρτωλότητά του βλέπει. Γιατί όποιος αγωνίζεται για την πρόοδο την πνευματική, ποτέ δεν βλέπει την πρόοδό του? μόνο τις πτώσεις του βλέπει. Οι ταπεινοί και αφανείς ήρωες του Χριστού είναι οι εξυπνότεροι του κόσμου, διότι κατορθώνουν να φυλάσσουν τον πνευματικό τους θησαυρό στο θησαυροφυλάκιο του Θεού. Γι’ αυτό μεγάλη χαρά να νιώθουμε όταν ζούμε στην αφάνεια, γιατί τότε θα δούμε πρόσωπο Θεού στην άλλη ζωή και θα νιώθουμε και απ’ αυτήν τη ζωή την παρουσία Του δίπλα μας.

Όταν υπάρχει ταπείνωση ο διάβολος δεν μπορεί να ρίξει την ψυχή. Ο ταπεινός δεν πέφτει, γιατί βαδίζει χαμηλά. Ο Γερο- Αββακούμ, όταν ασκήτευε στην έρημο της Βίγλας, τι είχε πάθει! Μια μέρα που έκανε προσευχή με το κομποσκοίνι επάνω σ’ ένα βράχο του παρουσιάζεται ξαφνικά ο διάβολος ως «άγγελος φωτός». «Αββακούμ, του λέει, με έστειλε ο Θεός να σε πάρω στον Παράδεισο γιατί έγινες πια άγγελος? έλα να πετάξουμε». «Μα εσύ έχεις φτερά, του λέει ο Γέροντας Αββακούμ, εγώ πώς θα πετάξω;». Και ο δήθεν άγγελος του λέει: «Κι εσύ έχεις φτερά, αλλά δεν τα βλέπεις». Τότε ο Γερο-Αββακούμ έκανε το σταυρό του και είπε: «Παναγιά μου, τι είμαι εγώ για να πετάξω;». Αμέσως ο δήθεν άγγελος έγινε ένα μαύρο παράξενο κατσίκι με φτερά σαν της νυχτερίδας και εξαφανίστηκε.

Βλέπετε πως με την ταπείνωση μπορούμε να καταλάβουμε τις παγίδες του διαβόλου;
Πηγή: Αποσπάσματα από το βιβλίο
«Πάθη και Αρετές» του γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ    26 ΙΟΥΛ  2012  

Η υπερηφάνεια είναι η μεγαλύτερη πνευματική αρρώστια.Γεροντας Παισιος

Η υπερηφάνεια είναι η μεγαλύτερη πνευματική αρρώστια. Σαν την βδέλλα που, αν κολλήσει επάνω σου, σου ρουφάει το αίμα, έτσι και η υπερηφάνεια ρουφάει όλο το εσωτερικό του ανθρώπου. Φέρνει και πνευματική ασφυξία, γιατί καταναλώνει όλο το πνευματικό οξυγόνο της ψυχής. Κοίταξε να πετάξεις τον εαυτό σου, γιατί αν δεν πετάξεις τον εαυτό σου, θα σε πετάξει ο εαυτός σου. Αν πετάξεις τον εαυτό σου, μετά θα πετάς. Τι τον κρατάς τον εαυτό σου για τον εαυτό σου; Το κομμάτι της αγάπης που κρατάς για τον εαυτό σου, το αφαιρείς από την ολοκληρωτική αγάπη που πρέπει να έχεις για τους άλλους.

Αν γνωρίσεις τον εαυτό σου, θα δεις ότι δεν έχεις τίποτα δικό σου και τίποτε δεν μπορείς να κάνεις χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Αν λοιπόν καταλάβεις πως ότι καλό κάνεις είναι από τον Θεό και όσες χαζομάρες κάνεις είναι δικές σου, τότε θα πάψεις να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και θα απαλλαγείς από την αυτοπεποίθηση.

Λίγο αν μας εγκαταλείψει η Χάρις του Θεού, τίποτε δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε. Είναι απλά τα πράγματα. Έχει, ας υποθέσουμε, κάποιος μερικές ικανότητες και υπερηφανεύεται γι’ αυτές. Πρέπει να σκεφθεί: Που τις βρήκε; Του τις έδωσε ο Θεός. Αυτός τι έκανε; Τίποτε. Δίνει λ.χ. ο Θεός σε κάποιον λίγο παραπάνω μυαλό και μπορεί να έχει μια μεγάλη επιχείρηση και να ζει άνετα. Να υπερηφανευτεί ότι τα καταφέρνει; Λίγο να τον εγκαταλείψει ο Θεός, μπορεί να χρεοκοπήσει και να πάει φυλακή.

Όταν κάποιος κάνει κάτι ταπεινά και με αγάπη και δεν βρει αναγνώριση, μπορεί να του έρθει και ένα παράπονο. Αυτό είναι ανθρώπινο -όχι φυσικά ότι και αυτό είναι σωστό, αλλά τότε έχει κανείς κάποια ελαφρυντικά. Όταν όμως απαιτεί την αναγνώριση, αυτό είναι βαρύ? έχει μέσα εγωισμό και ανθρωπαρέσκεια. Όσο μπορείς, να κινείσαι ταπεινά. Ότι κάνεις να το κάνεις με φιλότιμο, για τον Χριστό και όχι από κενοδοξία για να ακούσεις το «μπράβο» από τους ανθρώπους. Όταν ο άνθρωπος δε δέχεται τα «μπράβο» από τους ανθρώπους και εργάζεται μόνο για τον Θεό, τότε ανταμείβεται από τον Θεό και σ’ αυτήν τη ζωή με την άφθονη Χάρη Του και στην άλλη με τα αγαθά του Παραδείσου.

Σε κάθε σου ενέργεια, ακόμη και στην παραμικρή σου κίνηση, κέντρο να είναι ο Θεός. Στρέψε όλο τον εαυτό σου προς τον Θεό. Αν αγαπήσεις τον Θεό, ο νους σου θα είναι συνέχεια στο πως να ευχαριστήσεις τον Θεό, και όχι στο πως να αρέσεις στους ανθρώπους.

Δυστυχώς, πολλές φορές οι πνευματικοί άνθρωποι θέλουν την αρετή, αλλά θέλουν και κάτι που να τρέφει την υπερηφάνεια τους, δηλαδή αναγνώριση, πρωτεία κ.τ.λ., κι έτσι μένουν με ένα κενό στην ψυχή τους, το κενό της κενοδοξίας? δεν υπάρχει το πλήρωμα, το φτερούγισμα της καρδιάς. Και όσο μεγαλώνει η κενοδοξία τους, τόσο μεγαλώνει και το κενό μέσα τους και τόσο περισσότερο υποφέρουν.

Μόνο με τα αντίθετα των κοσμικών επιδιώξεων θα μπορέσεις να κινηθείς στον πνευματικό χώρο. Στοργή θέλεις; Να χαίρεσαι, όταν δε σου δίνουν σημασία. Ζητάς θρόνο; Κάθισε τον εαυτό σου στο σκαμνί. Ζητάς επαίνους; Αγάπησε την περιφρόνηση, για να νιώσεις την αγάπη του Περιφρονημένου Ιησού. Ζητάς δόξα; Ζήτα την αδοξία, για να νιώσεις την δόξα του Θεού. Και όταν νιώσεις την δόξα του Θεού, θα νιώθεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο και θα έχεις μέσα σου την μεγαλύτερη χαρά απ’ όλες τις χαρές του κόσμου.


Αποσπασμα απο  το βιβλιο Παθη και ΑρετεςΓεροντος  Παισιου


Ηλιας  Χαιντουτης   26 Ιουλ 2012

Διάκριση και Επαγρύπνηση

«Ο Ιάκωβος έγινε μοναχός, αλλά θέλησε μόνος του να ρυθμίσει την πνευματική του ζωή. Ζούσε βέβαια ασκητικώς, εφήρμοζε όμως μεθόδους δικές του, χωρίς να ρωτάει τους εμπειρότερους Πατέρες, αλλά αγωνιζόταν σύμφωνα με το δικό του θέλημα και τη δική του νοοτροπία. Στον Μοναχό αυτό συνέβη το εξής:
Ένας πονηρός  δαίμονας μετασχηματίσθηκε σε άγγελο φωτός, παρουσιάσθηκε σ’ αυτόν και του είπε:
- Καθάρισε το κελλί σου, άναψε φώτα και λαμπάδες , αρωμάτισέ το με μύρα και θυμίαμα, ευτρέπισε και τον εαυτό σου, διότι ο Χριστός, ευαρεστηθείς από την άσκησή σου, θα έλθει απόψε τη νύχτα, για να σου δώσει πολλά χαρίσματα.
Ο Ιάκωβος, έχοντας μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, πείσθηκε και έκανε ό,τι του είπε ο διάβολος. Τη νύχτα ήλθε πράγματι ο Αντίχριστος , με πολλή δόξα και φαντασία. Ο Ιάκωβος του άνοιξε την πόρτα του κελλιού του και τον προσκύνησε. Ο διάβολος τότε του έδωσε ένα δυνατό κτύπημα στο πρόσωπο και έφυγε αμέσως, διότι η θεία πρόνοια δεν του επέτρεψε  να παραμείνει περισσότερο. Την άλλη μέρα το πρωί, ο Ιάκωβος , θρηνώντας πήγε σε ένα γέροντα. Εκείνος όμως , πριν ακόμη ακούσει λέξη από τον Ιάκωβο, προγνωρίζοντας προφανώς το περιστατικό , του είπε:
- Φύγε απ’ εδώ, γιατί οι διάβολος σε ντρόπιασε!
Ο Ιάκωβος έκλαιγε κι διαδήλωνε την συντριβή και μετάνοιά του. Τότε ο Γέροντας , αφού τον συμβούλευσε, τον έστειλε σε ένα κοινόβιο Μοναστήρι, όπου υπηρέτησε 7 χρόνια στο Μαγειρείο, με ταπείνωση και υπακοή. Έπειτα έμεινε μόνος του σε κελλί άλλα 7 χρόνια, ασκούμενος με πολλή διάκριση. Απέκτησε και θαυματουργικό χάρισμα» ( Συναξάρι, 13 Ιουνίου ) .

Το λάθος του Ιακώβου δεν ήταν η επιλογή του, αλλά ο τρόπος της άσκησής του. Η επιλογή της ζωής ήταν σωστή, ο τρόπος όμως της ζωής του ήταν λαθεμένος. Και ένα λάθος, μη εντοπιζόμενο , οδηγεί σε τραγικά επακόλουθα. Ο Ιάκωβος που έγινε Μοναχός για να πολεμήσει τον διάβολο, κατάντησε να τον υποδεχθεί στο κελλί του και να τον προσκυνήσει … Η έλλειψη διακρίσεως μπορεί να εξευτελίσει και τον μεγαλύτερο αγωνιστή.
Από το εντυπωσιακό αυτό περιστατικό μπορούμε να επισημάνουμε τα εξής:
Πρώτον , ότι ο διάβολος μετασχηματίζεται. Ως πνευματική (άυλη)  ύπαρξη, αλλάζει μορφή και σχήμα, «μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός». ( Β. Κορ. ια΄14 ) .
Δεύτερον , ότι η πνευματική ζωή δεν σχετίζεται με την αυθαιρεσία. Η πνευματική ζωή είναι μία σοβαρή υπόθεση και γι’ αυτό χρειάζεται ανάλογη προσοχή. Η ορθόδοξη πραγματικότητα ιδιαίτερα δίνει μεγάλη σημασία στις προϋποθέσεις της άσκησης και ειδικότερα στον έλεγχο της πνευματικής ζωής από εμπειρότερα πρόσωπα. Είναι αδύνατο να βιωθεί γνήσια ορθόδοξη πνευματικότητα χωρίς πνευματικόν καθοδηγητή. Η ύπαρξη του «Γέροντος», δηλαδή, του πνευματικού Πατρός είναι ουσιαστικό στοιχείο της ορθοδόξου πνευματικότητος. Και αυτό προέκυψε από τη μακρά εμπειρία των Αγίων, πάνω στις προϋποθέσεις της εν Χριστώ ζωής.
Τρίτον, ότι ουσιαστικό στοιχείο της πνευματικής ζωής είναι η διάκρισις. Ο χριστιανός αγωνιστής πρέπει να μάθει από την Αγία Γραφή και τους πνευματικούς Πατέρες τα μυστικά του χριστιανικού αγώνος. Η πνευματική ζωή είναι ένας αόρατος πόλεμος. Ο Χριστιανός έχει να κάνει με αντιπάλους και εχθρούς  , οι οποίοι , αφ’ ενός ,είναι ανώτερες πνευματικές υπάρξεις, όπως είπαμε, και, αφ’ ετέρου, έχουν τη δυνατότητα να μεταχειρίζονται άγνωστα σε μας μέσα και μεθόδους (κόλπα) . Χρειάζεται μακρά εκπαίδευση να διακρίνει ο πιστός τας «μεθοδείας τοῦ διαβόλου» ( Εφεσ. στ΄11) . Χρειάζεται επίσης εγρήγορση, νήψη, ώστε να μην τον πιάσει ο διάβολος στον…  ύπνο. Η νήψη, η εγρήγορση είναι βασικά στοιχεία της εν Χριστώ πνευματικότητος. Οι Άγιοι αγρυπνούσαν και γρηγορούσαν. Μερικοί από αυτούς ονομάζονται «Νηπτικοί Πατέρες» , ακριβώς διότι και οι ίδιοι γρηγορούσαν , αλλά και συμβούλευαν την συνεχή νήψη και εγρήγορση.



Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Μην σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε κατά της πίστεω

Μην σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε κατά της πίστεως. Αφού αυτοί που τα λένε δεν καταλαβαίνουν την ουσία της… Ε­σείς να θυμάστε πάντα την βασική αρχή που γνώριζαν πολύ καλά οι πρώτοι χριστιανοί. Αυτοί θεωρούσαν δυστυχισμένο τον άνθρωπο που γνωρίζει όλες τις επιστήμες, δεν γνωρίζει όμως τον Θεό. Και αντίθετα θεωρούσαν μακάριο αυτόν που γνωρίζει τον Θεό, έστω και να μην γνώ­ριζε απολύτως τίποτα από τα ανθρώπινα.

Να κρατάμε την πίστη μας που είναι αλήθεια αιώνια και αναμφισβήτητη. Αμήν.

Αγίου Λουκά Κριμαίας

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   25  ΙΟΥΛ 2012

"Και τί θα λέω, όταν προσεύχομαι;", θα με ρωτήσεις Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Και τί θα λέω, όταν προσεύχομαι;

Ο άρρωστος Εζεκίας ούτε όρθιος ούτε γονατιστός, αλλά πεσμένος στο κρεβάτι παρακάλεσε για τη θεραπεία του το Θεό, που με τον προφήτη Ησαΐα του είχε προαναγγείλει το θάνατό του.
Και κατόρθωσε με την καθαρότητα και τη θερμότητα της καρδιάς του να μεταβάλει τη θεϊκή απόφαση.
Ο ληστής, πάλι, καρφωμένος πάνω στο σταυρό, με λίγα λόγια κέρδισε τη βασιλεία των ουρανών.

Και ο Ιερεμίας μέσα στο λάκκο με τη λάσπη και ο Δανιήλ μέσα στο λάκκο με τα θηρία και ο Ιωνάς μέσα στην κοιλιά του κήτους, όταν προσευχήθηκαν θερμά, απομάκρυναν τις συμφορές, που τους είχαν βρει, και βοηθήθηκαν από το Θεό.

"Και τί θα λέω, όταν προσεύχομαι;", θα με ρωτήσεις.
Θα λες ό,τι και η Χαναναία του Ευαγγελίου. «Ελέησέ με, Κύριε!», παρακαλούσε εκείνη. «Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο».
"Ελέησέ με, Κύριε!", θα παρακαλάς κι εσύ. "Η ψυχή μου βασανίζεται από δαιμόνιο".
Γιατί η αμαρτία είναι μεγάλος δαίμονας.Ο δαιμονισμένος ελεείται, ενώ ο αμαρτωλός αποδοκιμάζεται.
"Ελέησέ με!". Μικρή είναι η φράση. Και όμως, γίνεται πέλαγος φιλανθρωπίας, καθώς, όπου υπάρχει έλεος, εκεί υπάρχουν όλα τα αγαθά.

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   25  ΙΟΥΛ  2012 

Ο πνευματικός κόσμος δεν ερευνάται με τις μεθόδους που ερευνούμε τον υλικό κόσμο

Να κρατάτε την πίστη μας που είναι αιώνια και αναμφισβήτητη!

…Ο πνευματικός κόσμος δεν ερευνάται με τις μεθόδους που ερευνούμε τον υλικό κόσμο. Οι μέθοδοι αυτές είναι εντελώς ακατάλληλες για να ερευνούμε μ’ αυτές τον πνευματικό κόσμο…. Υπάρχουν φαινόμενα τα οποία η επιστήμη ποτέ δεν θα μπορέσει να τα εξηγήσει γιατί δεν χρησιμοποιεί τις κατάλληλες μεθόδους….

Μπορεί η επιστήμη να μας πει πώς ο μεγάλος προφήτης Ησαΐας 700 χρόνια πριν τη γέννηση του Χρίστου προείπε τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής Του; Να μας εξηγήσει την διορατική χάρη που έχουν οι άγιοι και να μας πει, με ποιες φυσικές μεθόδους απέκτησαν οι άγιοι αύτη την χάρη και πώς μπορούσαν μόλις έβλεπαν έναν άνθρωπο άγνωστο αμέσως να καταλαβαίνουν την καρδιά του και να διαβάζουν τις σκέψεις του; Χωρίς να περιμένουν από τον επισκέπτη ε­ρώτηση έδιναν απάντηση σ’ αυτά που τον προ­βλημάτιζαν. Ας μας εξηγήσουν με ποιον τρόπο προέλεγαν οι άγιοι τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα τα οποία με τον καιρό πραγματοποιούνταν α­κριβώς όπως τα είχαν προφητέψει….

…. Μην σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε κατά της πίστεως. Αφού αυτοί που τα λένε δεν καταλαβαίνουν την ουσία της… Ε­σείς να θυμάστε πάντα την βασική αρχή που γνώριζαν πολύ καλά οι πρώτοι χριστιανοί. Αυτοί θεωρούσαν δυστυχισμένο τον άνθρωπο που γνωρίζει όλες τις επιστήμες, δεν γνωρίζει όμως τον Θεό. Και αντίθετα θεωρούσαν μακάριο αυτόν που γνωρίζει τον Θεό, έστω και να μην γνώ­ριζε απολύτως τίποτα από τα ανθρώπινα.

Να φυλάγετε αυτή την αλήθεια σαν το μεγα­λύτερο θησαυρό της καρδίας σας, προχωράτε ευθεία και μην κοιτάζετε δεξιά και αριστερά. Ας μην μας κάνουν, αυτά που ακούμε κατά της Θρησκείας, να χάνουμε τον προσανατολισμό μας. Να κρατάμε την πίστη μας που είναι αλήθεια αιώνια και αναμφισβήτητη. Αμήν.

Διδαχές Αγίου Λουκά Κριμαίας Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”

 ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 25 ΙΟΥΛ  2012

Ο Άγιος Ιωακείμ Ο Ιωακείμ ήταν γιος του Ελιακείμ από τη φυλή του Ιούδα και απόγονος του Δαβίδ. Το όνομα Ιωακείμ είναι εβραϊκή λέξη και σημαίνει "ο υπό του Θεού ανυψωθείς

ΑΓΙΟΙ ΙΩΑΚΕΙΜ ΚΑΙ ΑΝΝΑ
Ο Άγιος Ιωακείμ
Ο Ιωακείμ ήταν γιος του Ελιακείμ από τη φυλή του Ιούδα και απόγονος του Δαβίδ. Το όνομα Ιωακείμ είναι εβραϊκή λέξη και σημαίνει "ο υπό του Θεού ανυψωθείς". Έκπτωτος του θρόνου, ιδιώτευε στην Ιουδαία και το περισσότερο χρονικό διάστημα στην Ιερουσαλήμ, όπου είχε μέγαρο με βασιλικό κήπο. Παντρεύτηκε την Άννα, θυγατέρα του ιερέως Ματθάν από τη φυλή του Λευΐ και της Μαρίας από τη φυλή του Ιούδα. Ήταν ευσεβείς και δίκαιοι άνθρωποι, με φόβο Θεού. Πρόσεχαν στη ζωή τους και ρύθμιζαν τις πράξεις τους σύμφωνα με το θειο νόμο. Έζησαν με ταπείνωση στην αφάνεια.



Η παράδοση μας πληροφορεί για την κατοικία τους, ότι ήταν εκεί κοντά στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά στα Ιεροσόλυμα. Αλλά το ζεύγος Ιωακείμ και Άννα δεν είχαν παιδιά και τα δώρα των άτεκνων δεν γίνονταν δεκτά στο Ναό. Με τη ντροπή αυτή της ατεκνίας ο Ιωακείμ και η Άννα πολιόρκησαν το θρόνο του Θεού. Οι προσευχές τους ήταν επίμονες, θερμές και χρόνιες. Χάρη στην υπεροχή της αρετής και της ευσεβείας τους έγιναν με θαυμαστό τρόπο σε προχωρημένη ηλικία γονείς, δίνοντας τον ωραιότερο καρπό, του οποίου η χάρις και η ευωδία έφερε τον ουρανό στη γη, τη Θεοτόκο Μαρία.

Όταν ήρθε ο προσδιορισμένος καιρός, ο Ιωακείμ και η Άννα εκπληρώνουν την υπόσχεσή τους προσφέροντας την τριετή θυγατέρα τους στο Ναό, ως αφιέρωμα στο Θεό. Η παράδοση μας πληροφορεί ότι ο Ιωακείμ πέθανε οκτώ χρόνια από τα Εισόδια της κόρης του Μαρίας σε ηλικία 92 ετών, η δε Άννα 11 μήνες μετά τον θάνατο του Ιωακείμ, σε ηλικία 83 ετών. Την δε Θεοτόκο απέκτησαν θαυματουργικά σε ηλικία 80 ετών ο Ιωακείμ και 70 η Άννα. Η Θεοτόκος ήταν 11 ετών όταν έμεινε ορφανή και από τους δυο γονείς της. Βρισκόταν ακόμη στο Ναό των Ιεροσολύμων.



Η μνήμη του εορτάζεται στις 9 Σεπτεμβρίου, μαζί με την Αγία Άννα, την επομένη των γενεθλίων της Θεοτόκου, για τον λόγο ότι υπήρξαν οι πρόξενοι της παγκόσμιας σωτηρίας με την γέννηση της αγίας θυγατέρας τους.

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  25  ΙΟΥΛ 2012

Η Αγία Άννα ήταν σύμφωνα με την παράδοση η μητέρα της Παναγίας.

ΓΙΑ ΑΝΝΑ
Η Αγία Άννα ήταν σύμφωνα με την παράδοση η μητέρα της Παναγίας. Για τη μητέρα της Θεοτόκου Άννα, δεν αναφέρουν τίποτα σχετικό τα Ευαγγέλια, ούτε τα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Το εξελληνισμένο όνομα Άννα προέρχεται από το εβραϊκό Χάννα που σημαίνει «εύνοια, χάρη», εκείνη, στην οποία επεδείχθη η ευμένεια και η χάρις του Θεού. Η Αγία Άννα ανήκει στα ιερά πρόσωπα τα οποία κλήθηκαν να υπηρετήσουν ω τη θεία βουλή της σωτηρίας των ανθρώπων με τη σάρκωση του Θεού Λόγου. Ήταν θυγατέρα του Ματθάν από τη φυλή Λευὶ και της Μαρίας. Είχε δύο αδελφές, τη Μαρία, μητέρα της Σαλώμης και την Σοβή, μητέρα της Ελισάβετ, η οποία γέννησε τον Πρόδρομο. Η Άννα ήρθε σε γάμο με τον Ιωακείμ, ο οποίος καταγόταν από τη φυλή του Ιούδα. Ήταν ευσεβείς και δίκαιοι άνθρωποι, με φόβο Θεού. Πρόσεχαν στη ζωή τους και ρύθμιζαν τις πράξεις τους σύμφωνα με το θειο νόμο. Έζησαν με ταπείνωση στην αφάνεια.

Η παράδοση μας πληροφορεί για την κατοικία τους, ότι ήταν εκεί κοντά στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά στα Ιεροσόλυμα. Αλλά το ζεύγος Ιωακείμ και Άννα δεν είχαν παιδιά και τα δώρα των άτεκνων δεν γίνονταν δεκτά στο Ναό.

Με τη ντροπή αυτή της ατεκνίας η Αγία Άννα πολιόρκησε μαζί με τον Ιωακείμ το θρόνο του Θεού. Οι προσευχές τους ήταν επίμονες, θερμές και χρόνιες. Ο Κύριος όμως δεν ανταποκρινόταν. Η Άννα κάνει τάμα. "Ἂν με αξιώσεις να γίνω μητέρα, το παιδί που θα μου δώσεις θα το προσφέρουμε εγώ και ο Ιωακείμ αφιέρωμα σε σένα Θεέ μου." Ο ουρανός εξακολουθεί να μη δίνει απάντηση. Η Θεία βουλή έχει το σχέδιό της. Η πανσοφία του Θεού, δοκιμάζοντας την υπομονή των δικαίων αυτών ανθρώπων, ετοιμάζει έργο θαυμαστό. Προετοιμάζει τον πατέρα και την μητέρα της μητέρας του Θεού. Αφήνει τον Ιωακείμ και την Άννα να δοκιμαστούν για να αναδειχθούν «εύχρηστα σκεύη ελέους», με τα οποία σκεύη, ως όργανα θα απεργασθεί ο Θεός τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Το ζεύγος Ιωακείμ και Άννα εξελέγη ως καλή ρίζα που θα δώσει το θαυμαστό βλαστό της Θεοτόκου Μαρίας, χάρη στην υπεροχή της αρετής και της ευσεβείας τους και γίνονται με θαυμαστό τρόπο σε προχωρημένη ηλικία γονείς. Η στείρα και γερόντισσα Άννα έδωσε τον πλέον καλλίκαρπο βλαστό του ανθρωπίνου δένδρου, τον ωραιότερο καρπό, του οποίου η χάρις και η ευωδία έφερε τον ουρανό στη γη.

Όταν ήρθε ο προσδιορισμένος καιρός, ο Ιωακείμ και η Άννα εκπληρώνουν το τάμα προσφέροντας την τριετή θυγατέρα τους στο Ναό, ως αφιέρωμα στο Θεό. Η παράδοση μας πληροφορεί ότι ο Ιωακείμ πέθανε οκτώ χρόνια από τα Εισόδια της κόρης του Μαρίας σε ηλικία 92 ετών, η δε Άννα 11 μήνες μετά τον θάνατο του Ιωακείμ, σε ηλικία 83 ετών. Την δε Θεοτόκο απέκτησαν θαυματουργικά σε ηλικία 80 ετών ο Ιωακείμ και 70 η Άννα. Η Θεοτόκος ήταν 11 ετών όταν έμεινε ορφανή και από τους δυο γονείς της. Βρισκόταν ακόμη στο Ναό των Ιεροσολύμων.



Στον εορταστικό κύκλο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας η Αγία Άννα έχει μία ιδιαίτερα τιμητική θέση. Τρεις φορές το χρόνο εορτάζεται η μνήμη της: α) Στις 9 Σεπτεμβρίου, μαζί με τον θεοπροπάτορα Ιωακείμ, την επομένη των γενεθλίων της Θεοτόκου, για τον λόγο ότι υπήρξαν οι πρόξενοι της παγκόσμιας σωτηρίας με την γέννηση της αγίας θυγατέρας τους, β) Στις 9 Δεκεμβρίου εορτάζεται η σύλληψις της Αγίας Άννης, και γ) Στις 25 Ιουλίου εορτάζεται η οσία κοίμησή της.

Άξιον σημειώσεως είναι ότι στο Άγιο Όρος, το περιβόλι της Παναγίας, όπως λέγεται, έχει και η Αγία Άννα μια ξεχωριστή θέση τιμής. Η μεγαλύτερη και αρχαιότερη εκεί Σκήτη είναι αφιερωμένη στην Αγία Άννα. Αριθμεί 50 περίπου ασκητικές καλύβες, ενώ το Κυριακό, που είναι μεγαλοπρεπέστατος Ναός πυκνά αγιογραφημένος είναι αφιερωμένος στο όνομά της. Στο Κυριακὸ της Σκήτης φυλάσσεται το αριστερό πόδι της Αγίας Άννης, ενώ στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου φυλάσσεται ολόκληρη η κνήμη του δεξιού ποδιού.

Την Αγία Άννα την τιμούσε η Εκκλησία από τα αρχαία χρόνια. Το συμπεραίνουμε αυτό από διάφορους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και από αρχαίους εκκλησιαστικούς ύμνους, που υπάρχουν προς τιμήν της μητέρας της Θεοτόκου. Επίσης, το έτος 550 μ.Χ., ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός, αφιέρωσε ναό στην Κωνσταντινούπολη προς τιμήν της Αγίας Άννας. Ο λαός πιστεύει ότι είναι μεγάλη η δύναμη των προσευχών προς την Αγία Άννα και για αυτό καταφεύγει στη μεσιτεία της και στις προσευχές της.



ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἡ Δυὰς ἡ ἁγία καὶ Θεοτίμητος, Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα ὡς τοῦ Θεοῦ ἀνχιστεῖς, ἀνυμνείσθωσαν φαιδρῶς ᾀσμάτων κάλλεσιν οὗτοι γὰρ ἔτεκον ἠμιν, τὴν τεκοῦσαν ὑπὲρ νοῦν, τὸν ἄσαρκον βροτωθέντα, εἰς σωτηρίαν τοῦ κόσμου, μεθ' ἧς πρεσβεύουσι σωθήναι ἠμᾶς.


ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  25 ΙΟΥΛ 2012

Δεν σε κατηγορώ ότι έκανες αμαρτίες πολλές και σοβαρές, όχι, άνθρωπος είσαι. Σε κατηγορώ, γιατί δεν εξομολογείσαι. Αυτό σε κατηγορώ.Γερ Εφραιμ Κατουνακιωτης

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης
Εξομολόγηση – Μετάνοια
Δεν σε κατηγορώ ότι έκανες αμαρτίες πολλές και σοβαρές, όχι, άνθρωπος είσαι. Σε κατηγορώ, γιατί δεν εξομολογείσαι. Αυτό σε κατηγορώ. Έπεσες; Στον πνευματικό. Έπεσες; Στον πνευματικό, όλα στον πνευματικό. Και η οσία Μαρία, πρώτα εξομολογήθηκε.
Στη γειτονιά μας ήτανε κάποιος Κύπριος και είχε έναν υποτακτικό, ο οποίος τους γονείς του δεν είχε αναπαύσει, να πούμε. Όταν καλογέρευσε, και τον Γέροντά του δεν τον ανέπαυσε. Κι’ εκεί που καθόμαστε στη Μικρή Αγία Άννα, τον έστειλε ο Γέροντάς του στον Γέροντα, τον Γέρο-Ιωσήφ, να πει τον λογισμό του και ό,τι μπορεί να τον βοηθήσει. Όταν ήρθε εκεί, ήμαστε γύρω έτσι με τον Γέροντα, λέει: «Άντε εσύ, πήγαινε εσύ, πηγαίνετε στα δωματιά σας· έλα ‘δω, πατερ- Ιωάννη». Ανεβαίνει, πήγαινε στο δωμάτιό του.

- Γέροντα, λέει, η ψυχή μου κλαίει,κλαίει, κλαίει σαν μικρό παιδί.
-Γιατί, παιδί μου, η ψυχή σου κλαίει;-Διότι, λέει, δεν ανέπαυσα τον Γέροντά μου.
-Ε, πού καταλαμβάνεις ότι δεν ανέπαυσες τον Γέροντα;

-Να, λέει, έτσι στην υπακοή.

-Άκουσε, παιδί μου. Εκεί που γκρέμισες, εκεί να διορθώσεις. Εχαλάρωσες το “νά ‘ναι ευλογημένο”, την ταπείνωση και την αυταπάρνηση στον Γέροντα. Μη ζητάς τώρα με την ευχή ή με την Θεία Μετάληψη, πάτερ μιου, να διορθώσεις το λάθος σου. Εκεί έσφαλες, εκεί
να βάλεις μετάνοια, εκεί να διορθώσεις.
Ο αββάς Παμβώ, όταν ήταν κοσμικός, πήγε και κλέψανε σύκα από άλλο γειτονικό αμπέλι. Και όταν τους πήρε μυρωδιά ο δραγάτης, τό ‘βαλαν στα ποδάρια να φύγουν, Αλλά από το μαντήλι που είχε τα σύκα, τού ‘πεσε ένα σύκο κάτω και να μην το χάσει, πήγε και τό ‘φαγε. Και λέει ο ίδιος: «Όποτε θυμάμαι αυτό το σύκο, κάθομαι και κλαίω». Κάθομαι και κλαίω… Αυτό το σύκο…
Έτσι κι εγώ, να πούμε. Όταν θυμάμαι αυτήν την παρακοή που έκανα στον Γέροντα, ως άλλος απόστολος Πέτρος, κάθομαι και κλαίω. Γιατί να κάνω αυτήν την παρακοή, να μην την κάνω υπακοή να κερδίσω;
Ένα πράγμα, άμα σε κεντάει η συνείδησή σου, πήγαινε και βάλε μετάνοια: «Αδερφέ μου, ευλόγησον, σε παρακαλώ να με συγχωρέσεις, έσφαλα». Αυτό διορθώνει το λάθος σου. Μην παραβλέπεις τη συνείδησή σου. Άνθρωποι είμεθα, ένας στον άλλον φταίει. Ή σου είπε έναν λόγο είτε δεν έκανε εκείνο το οποίο είπες, και οπότε κατόπιν η συνείδηση έρχεται ελέγχουσα. Μην την παραβλέπεις, πήγαινε ταπεινώσου και πες το “ευλόγησον” εις τον αδελφό ή εις τον Γέροντα.

 Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης 

Ηλιας  χαιντουτης  25   Ιουλ 2012

 

Οι αντιλέγοντες έχουν γέροντα τον Διαβολο

Οι αντιλέγοντες έχουν γέροντα τον Διάβολο
Γέροντα, πως γίνεται μερικοί σε κάθε λόγο να βρίσκουν αντίλογο;
Ω, Είναι φοβερό να συζητάς με έναν άνθρωπο που συνήθισε να δικαιολογείται! Είναι σαν να μιλάς με έναν δαιμονισμένο! "Όσοι δικαιολογούνται -ο Θεός να με συγχωρέσει- έχουν γέροντα το Διάβολο. Είναι βασανισμένοι άνθρωποι. Δεν έχουν μέσα τους ειρήνη. Το έχουν κάνει επιστήμη αυτό.

Να μη δίνουμε τον τουρβά μας σε άλλους
Γέροντα, μερικές φορές, Όχι μόνο δυσκολεύομαι να δεχθώ την αδικία, αλλά μετατοπίζω την ευθύνη της πτώσεως μου σε άλλον.
Εσύ, όχι μόνο δεν σηκώνεις από αγάπη τον τουρβά του άλλου, αλλά θέλεις να δώσεις και τον δικό σου βαρύ τουρβά, όχι μόνο στον υγιή, αλλά και στον φιλάσθενο. Χρειάζεται να αποκτήσεις πνευματική παλικαριά, για να παίρνεις επάνω σου όλη την ευθύνη της αμαρτίας σου.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ   ΠΑΙΣΙΟΣ  

ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  25  ΙΟΥΛ 2012

Οι καμπάνες που ενοχλούν

«Η Κυριακή μεταβλήθηκε σε ημέρα της ανίας επειδή κανείς δεν έχει να κάμει τίποτα.»

Νίτσε

Πρόσφατα έγινε γνωστό ότι κάποιοι ενοχλούνται από τον «θόρυβο» που προκαλούν στην πρωτεύουσα οι καμπάνες των εκκλησιών και γι’ αυτόν τον σκοπό κατέφυγαν στους αρμοδίους , οι οποίοι και τους δικαίωσαν , χωρίς όμως το όλο θέμα να προχωρήσει παραπέρα. Αναμενόταν μάλιστα η απόφαση η οποία θα όριζε ποια θα είναι η ένταση με την οποία θα κτυπούν οι καμπάνες… Αν και το ζήτημα προς το παρόν θα πάψει να μας απασχολεί, έχει όμως σημασία να δούμε πώς σκέπτονται οι άνθρωποι σε σχέση με αυτό που θεωρούν ως «Εκκλησία» στη χώρα μας.

Η Αθήνα καταρχάς, όπως σε όλα τα θέματα τα σχετικά με το περιβάλλον, είναι η πρώτη πόλη στην Ευρώπη με ηχορύπανση και στην οποία ο καθένας πραγματικά μπορεί να ενοχλεί τους άλλους με όποιον τρόπο θέλει. Μουσική, γλέντια μέχρι πρωίας, μηχανάκια με κομμένη την εξάτμιση, αυτοκίνητα- ντισκοτέκ με μουσική στη διαπασών και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς , κάνουν τη ζωή των πολλών αφόρητη. Μέσα σε όλα τούτα κάποιοι σκέπτονται ότι πρέπει να σιγήσουν οι καμπάνες για να γίνει η ζωή μας πιο υποφερτή.

Το θέμα αυτό δίνει πάντως την ευκαιρία να θυμηθούμε ότι στις τελευταίες δεκαετίες οι Έλληνες αποφάσισαν πάση θυσία να εκμοντερνιστούν και έτσι ό,τι μπορεί να τους θυμίζει την παράδοσή τους και τον Θεό θέλουν να το βάλουν στην άκρη. Αυτό ήρθε ως αποτέλεσμα μιας γενικότερης νοοτροπίας που συνοδεύει τον μοντέρνο πολιτισμό, αλλά υποβοηθήθηκε και από επιμέρους συγκεκριμένες ενέργειες.

Το κακό με όλες τις προσπάθειες των Νεοελλήνων είναι ότι όντως έβγαλαν από τη ζωή τους πολλά στοιχεία της χριστιανικής τους παράδοσης, η οποία σε σχέση με τον δυτικό ορθολογισμό τους φαντάζει οπισθοδρομική , χωρίς καν να τα αντικαταστήσουν με την επιστημονική εξέλιξη, την οργάνωση και την πειθαρχία που χαρακτηρίζουν τη ζωή στη Δύση. Αν και το θέμα είναι μεγάλο, καμιά φορά μοιάζει να σκέφτεται ο Έλληνας το εξής απλουστευτικό: οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τη θρησκεία. Άρα αν κι εγώ κάνω το ίδιο , αμέσως γίνομαι Ευρωπαίος. Αν πρέπει να κάνουμε κι άλλες αλλαγές, το σκεφτόμαστε αργότερα. Επείγει  η αποκοπή μας από τη θρησκεία. Δεν είναι τυχαίο λ.χ. ότι τα κυριότερα προβλήματα της εκπαίδευσης στη χώρα μας θεωρούνται η εξομολόγηση των μαθητών στα σχολεία και τα χριστιανικά σύμβολα στις αίθουσες. Η αλήθεια είναι όμως ότι Ευρωπαίος δεν έγινε, όπως τουλάχιστον φανταζόταν ότι θα γίνει. Όταν αποφάσισε ο άνθρωπος στη Δύση να μην ασχολείται πλέον με τη θρησκεία, είχε συγκεκριμένους λόγους για να το κάνει αυτό και δεν μιμήθηκε απλά κάποιους άλλους, όπως συνήθως κάνουμε εμείς. Αλλά το χειρότερο είναι τούτο: φτιάξαμε τις πόλεις μας κακέκτυπα των ευρωπαϊκών, δεν φτάσαμε ούτε κατά φαντασίαν στο επίπεδο ποιότητας ζωής ων Ευρωπαίων, οι οποίοι μη ασχολούμενοι τόσο με τον Θεό, φρόντισαν τουλάχιστον να ασχοληθούν σοβαρά και υπεύθυνα με αυτήν εδώ τη ζωή. Εμείς και τον Θεό εγκαταλείψαμε και τούτη τη ζωή χαλάσαμε. Ασχήμια, χαοτικές καταστάσεις, έλλειψη αισιοδοξίας και ελπίδας για το μέλλον, διαφθορά και ξιπασμός και πάει λέγοντας…

Οι καμπάνες, από την άλλη, καλούν εμάς τους χριστιανούς να πάμε στην Εκκλησία για την κοινή λατρεία. Το ρολόι που υπάρχει συνήθως πάνω στα καμπαναριά δεν ήταν παλιότερα άσχετο με την προσευχή και τη λατρεία, πέρα από το ότι ενημέρωνε τους ανθρώπους, που δεν είχαν ρολόι, για την ώρα. Το «ρολόι, λέει ένας κοινωνιολόγος, εξελίχθηκε στον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα, πιθανότατα για να συγχρονίζει τις ώρες προσευχής στα μοναστήρια». Προφανώς σήμερα το τελευταίο που ρυθμίζουν τα ρολόγια, αλλά και οι καμπάνες ,είναι η προσευχή. Αν και είμαστε διαρκώς και εφ’ όρου ζωής δεσμευμένοι να τηρούμε συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα, μέσα σ’ αυτά σπάνια δεσμευόμαστε να θυμόμαστε τον Θεό.

Ας σκεφτούμε όμως πόσο επηρεάζουν τους πολλούς χριστιανούς οι καμπάνες στην πνευματική τους ζωή. Αλλιώς πόσο συχνά πηγαίνουμε στον όρθρο ή στον εσπερινό, γιατί οι καμπάνες χτυπούν και καθημερινά, όχι μόνο Κυριακή και μεγάλες γιορτές…

Με άλλα λόγια, οι περισσότεροι ακούγοντας την καμπάνα τις καθημερινές κάνουμε ενδεχομένως τον σταυρό μας κι όχι μόνο δεν πάμε αλλά ούτε περνάει απ’ το μυαλό μας να πάμε στην Εκκλησία.

Ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι οι καμπάνες πλέον δεν ηχούν και τόσο παραδοσιακά, αφού με την προσθήκη ηλεκτρονικών μέσων προσαρμόστηκαν στη μοντέρνα νοοτροπία…

Σήμερα μάλιστα αν κάποιοι τοπικοί δωρητές αποφασίσουν να ασχοληθούν με τα καμπαναριά (δεν υπάρχει πια κι αυτό το μεράκι) συνεισφέρουν για την ηλεκτρονική αυτοματοποίηση του κτυπήματος, κάτι για το οποίο συνήθως υπερηφανεύεται ολόκληρη η ενορία ή το χωριό.

ΟΙ καμπάνες , επομένως, δεν είναι κυρίως μνημειακό στοιχείο του πολιτισμού μας- γιατί αν είναι τέτοιο μόνο, κάποτε θα σιγήσουν και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερες παρεμβάσεις των αρμοδίων – αλλά ζωντανό στοιχείο της παράδοσής μας , την δε ζωντάνια του την καταλαβαίνουμε από το πόσο επηρεάζει τη ζωή μας καθημερινά.

Αν οι καμπάνες πια δεν μας καλούν για το αυτονόητο –την προσέλευσή μας στον Ναό- ίσως θα ‘πρεπε το άκουσμά τους να αρχίσει να μας ενοχλεί λίγο συνειδησιακά.

Από το βιβλίο: «Φύλακας του αδελφού μου

Κείμενα για την αγάπη και την πίστη σήμερα»

Γιώργος Μπάρλας

Εκδόσεις: Αρχονταρίκι

Γέροντας Παΐσιος: Tά πάθη ξερριζώνονται εὔκολα, ὅσο εἶναι «τρυφερά»

Γέροντας Παΐσιος: Tά πάθη ξερριζώνονται εὔκολα, ὅσο εἶναι «τρυφερά»

- Γέροντα, βλέπω ὅτι ἔχω πολλὰ πάθη.
- Ναί, ἔχεις πολλὰ πάθη, ἀλλὰ καὶ νειάτα ἔχεις καὶ παλληκαριὰ ἔχεις, γιὰ νὰ δούλεψης καὶ νὰ βγάλης ἀπὸ τὸ περιβόλι σου τὰ ἀγκάθια καὶ νὰ βάλης κρίνα, ζουμπούλια, τριαντάφυλλα καὶ νὰ ἀγάλλεσαι μετὰ μέσα στὸ περιβόλι σου.

Τώρα πού εἶσαι νέα, τὰ πάθη εἶναι «τρυφερὰ» καὶ εὔκολα ξερριζώνονται. Βλέπεις, καὶ τὰ ἀγριόχορτα - καὶ ἀγκάθια νὰ εἶναι -, ὅταν εἶναι ἀκόμη τρυφερά, εὔκολα ξερριζώνονται· ἐνῶ, ὅταν μεγαλώσουν, σκληραίνουν καὶ δύσκολα μπορεῖς νὰ τὰ πιάσης, γιὰ νὰ τὰ ξερριζώσης.

Καὶ ἡ τσουκνίδα, ὅταν βγάζη τὰ πρῶτα φύλλα, δὲν διαφέρει στὴν ἁπαλάδα ἀπὸ τὸν βασιλικό· μπορεῖς νὰ τὴν πιάσης καὶ νὰ τὴν μυρίσης, γιατί εἶναι τρυφερή. Γι' αὐτὸ νὰ προσπαθήσης νὰ ξερριζώσης τὰ πάθη σου, ὅσο εἶσαι νέα, γιατί, ἂν τὰ ἀφήσης, θὰ αἰχμαλωτισθῆ ἡ ψυχή σου σὲ διάφορες ἐπιθυμίες καὶ θὰ εἶναι δύσκολο νὰ ἐλευθερωθῆς ἀπὸ αὐτές.

Ὅσοι ἀπὸ νέοι δὲν ξερριζώνουν τὰ πάθη τους, ὑποφέρουν πολὺ στὰ γεράματα, διότι γερνᾶνε μὲ τὰ πάθη, τὰ ὁποῖα γίνονται «παλιὰ κακὰ» δυσκολοθεράπευτα. Ὅσο μεγαλώνει ὁ ἄνθρωπος, ἀρχίζει νὰ ἀγαπᾶ τὰ πάθη του.

Ἔρχεται ἡ ἡλικία τῆς ἀγάπης, τῆς στοργῆς καὶ γίνεται πιὸ ἐπιεικὴς στὸν ἑαυτό του. Ἐξασθενεῖ καὶ ἡ θέληση, καὶ ὁ ἀγώνας κατὰ τῶν παθῶν γίνεται πιὸ δύσκολος.

Ὁ νέος ἔχει ζωντάνια• ἐὰν ἀξιοποιήση αὐτὴν τὴν ζωντάνια στὸ ξερρίζωμα τῶν παθῶν, προκόβει.

πηγή: Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου "Λόγοι", τόμ. E΄ - Πάθη καί Άρετές, εκδ. Ἱερό Ἡσυχαστήριο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσ/νίκης

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   25 ΙΟΥΛ  2012