Γι’ αυτό παλιά έλεγαν «προς Θεού» ή «τον αθεόφοβο, δεν φοβάται τον Θεό;

Γι’ αυτό παλιά έλεγαν «προς Θεού» ή «τον αθεόφοβο, δεν φοβάται τον Θεό;».

Ή έλεγαν: «Αν θέλει ο Θεός, αν επιτρέψει ο Θεός». Ένιωθαν την παρουσία του Θεού παντού, είχαν συνέχεια μπροστά τους τον Θεό και πρόσεχαν. Ζούσαν αυτό που λέει ο Ψαλμό

ς, «Προωρώμην τον Κύριον ενώπιόν μου διαπαντός, ίνα μη σαλευθώ» και δεν σαλεύονταν.

Τώρα, βλέπεις, μπαίνει σιγά-σιγά το ευρωπαϊκό τυπικό και πολλοί δεν κάνουν το στραβό από ευγένεια κοσμική. Ότι κάνει κανείς, να το κάνει καθαρό για τον Χριστό, να έχει τον νου του ότι ο Χριστός τον βλέπει, τον παρακολουθεί· σε κάθε του κίνηση κέντρο να είναι ο Χριστός. Να μην έχει το ανθρώπινο στοιχείο μέσα του.

Γεροντας Παισιος  απο το βιβλιο  πνευματικη   αφυπνηση !!!

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   1 ΝΟΕ 2012

Στην Εκκλησία μας υπάρχουν τρία ζεύγη Αγίων Αναργύρων που έχουν το ίδιο όνομα Κοσμάς και Δαμιανός και είναι αδέλφια.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ.   Είναι γιατροί στο επάγγελμα και οι ικανότητές τους θαυματουργικές. Η μόνη διάκριση που έχουν είναι

ο τόπος της καταγωγής τους, καθώς και η διαφορετική ημερομηνία εορτασμού, από την Εκκλησία μας.
Έτσι, η μία σειρά των Αγίων Αναργύρων γιορτάζεται από την Εκκλησία μας την 1η Νοεμβρίου και ο τόπος καταγωγής τους είναι η Ασία.
Η άλλη σειρά των Αγίων Αναργύρων, γιορτάζεται την 1η Ιουλίου και ο τόπος καταγωγής τους είναι η Ρώμη.
Η τρίτη δε σειρά των Αγίων Αναργύρων, γιορτάζεται την 17η Οκτωβρίου και ο τόπος καταγωγής τους είναι η Αραβία.
Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, που η Εκκλησία μας γιορτάζει την 1η Νοεμβρίου, προέρχονταν από πλούσια οικογένεια. Ο πατέρας τους ήταν στην αρχή ειδωλολάτρης και αργότερα βαπτίστηκε και έγινε Χριστιανός. Όμως ενώ ήταν ακόμη σε πολύ μικρή ηλικία οι Άγιοι, τον έχασαν και όλη τους τη φροντίδα ανάλαβε η μητέρα τους Θεοδότη, που ήταν Χριστιανή. Φρόντισε να τους δώσει Χριστιανική ανατροφή και να τα μορφώσει όσο καλύτερα μπορούσε, χρησιμοποιώντας και μέρος της περιουσία της, προκειμένου να τα σπουδάσει. Διάλεξαν και οι δυο την Ιατρική Επιστήμη, όπου με τις ικανότητες που διέθεταν, διακρίνονταν καθημερινά. Η χήρα μητέρα Θεοδότη βλέποντας και ακούγοντας για τις επιτυχίες των παιδιών της ένιωθε ξεχωριστή χαρά και παρακαλούσε το Θεό να τα προστατεύει, αλλά και να τα φωτίζει. Μετά που τέλειωσαν τις σπουδές τους και πήραν το πτυχίο της Ιατρικής, άρχισαν να ασκούν το επάγγελμα με απόλυτη επιτυχία. Τα φιλάνθρωπα αισθήματά τους δεν τους άφηναν να ησυχάσουν ούτε στιγμή, γιατί έβλεπαν γύρω τους ανθρώπους να πεθαίνουν, χωρίς να έχουν τη στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη. Η ζωή τους ήταν απλή και λιτή. Ήταν ολιγαρκείς και ουδέποτε έπαιρναν χρήματα από τους ασθενείς τους. Γι’ αυτό η φήμη τους γρήγορα διαδόθηκε και ο κόσμος τους αποκαλούσε Ανάργυρους. Λίγο αργότερα επισκέφτηκαν τη χώρα Φερεμάν, όπου ασθένησαν από βαριά ασθένεια και πέθαναν και οι δυο και ενταφιάστηκαν στη χώρα αυτή.
Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, που η Εκκλησία μας γιορτάζει την 1η Ιουλίου γεννήθηκαν στη Ρώμη, όταν την βασίλευαν τα αδέλφια Καρίνος και Νουμεριανός, το έτος 284 μ.Χ. Δεν έχουμε όμως πολλά στοιχεία για τη ζωή τους. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι, ότι και οι δυο τους ήταν γιατροί στο επάγγελμα και το ασκούσαν με απόλυτη επιτυχία. Η όποια υπηρεσία τους προς τους ασθενείς ήταν χωρίς αργύρια ( χωρίς χρήματα) και γι’ αυτό ονομάστηκαν Ανάργυροι. Πλήθος ασθενών συγκεντρώνονταν καθημερινά για να γιατρευτούν από τις αρρώστιες, που για πολλά χρόνια έπασχαν. Το μόνο αντάλλαγμα που ζητούσαν από τους ασθενείς ήταν να γίνουν χριστιανοί και να πιστέψουν στο Χριστό. Αυτή τους τη συμπεριφορά δε μπορούσε να ανεχθεί ο διάβολος, που από την πρώτη στιγμή τους εποφθαλμιούσε και προσπαθούσε να βρει τρόπους να τους ξεπαστρέψει. Καταστρώνει λοιπόν το εξοντωτικό σχέδιό του που δεν ήταν άλλο από τη διαβολή. Επιστρατεύει τους δικούς του διαβολικούς ανθρώπους και κατηγορούν τους Αγίους στο βασιλιά Καρίνο ότι δήθεν χρησιμοποιούν μαγικά τεχνάσματα στους ασθενείς και τους θεραπεύουν. Η αντίδραση του αυτοκράτορα ήταν άμεση. Διέταξε γρήγορα να συλληφθούν και να οδηγηθούν μπροστά του για να αντικρούσουν αν μπορούσαν τις βαρύτατες κατηγορίες, που τους απέδιδαν.
Έτσι ξεκινά η ανάκριση, η οποία δεν είχε μακρά διάρκεια. Στην προσπάθειά του ο βασιλιάς Καρίνος να πείσει τους Αγίους να αλλάξουν πίστη, μετατοπίστηκε η θέση του προσώπου του, πίσω στην πλάτη του. Οι Άγιοι με τις προσευχές τους τον θεράπευσαν με αποτέλεσμα να αφήσει την ειδωλολατρία και να γίνει Χριστιανός και μαζί του, όλοι οι παρευρισκόμενοι βαπτίστηκαν Χριστιανοί.
Η φήμη τους εξακολουθούσε να διαδίδεται και μαζί της η Ιατρική ικανότητα που διέθεταν στους ασθενείς, τους οποίους θεράπευαν από κάθε ασθένεια. Αυτό όμως δεν μπορούσε να το ανεχθεί άλλο, ούτε και εκείνος που τους δίδαξε την Ιατρική Επιστήμη, ο διδάσκαλός τους. Κάποια μέρα τους παρακίνησε να πάνε στο βουνό να μαζέψουν δήθεν ιατρικά βότανα και εκεί με ύπουλο τρόπο τους χτύπησε με πέτρα και τους σκότωσε.
Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, που η Εκκλησία μας γιορτάζει στις 17 Οκτωβρίου, κατάγονταν από την Αραβία. Έζησαν και έδρασαν όταν αυτοκράτορες των Ρωμαίων ήταν οι άπιστοι Διοκλητιανός και Μαξιμιανός. Σπούδασαν την Ιατρική Επιστήμη στον τόπο τους και αμέσως άρχισαν να ασκούν το επάγγελμα του Γιατρού, με απόλυτη επιτυχία και πάντα χωρίς αργύρια. Η φήμη τους γρήγορα διαδόθηκε παντού και πλήθος κόσμου τους επισκέπτονταν καθημερινά για να γιατρευτούν από τις αρρώστιες, που για μεγάλο διάστημα υπέφεραν. Όταν το έτος 292 μ.Χ. επισκέφτηκαν την πόλη Αιγά της Λυκίας, μαζί με τα αδέλφια τους Λεόντιο, Άνθιμο και Ευτρόπιο, παρουσιάστηκαν στον ηγεμόνα της περιοχής Λύσιο και του ομολόγησαν ότι είναι Χριστιανοί. Εκείνος με τη σειρά του άρχισε να τους βασανίζει, ελπίζοντας, ότι κάποια στιγμή θα καμθούν και θα δεχθούν να θυσιάσουν στα είδωλα. Αφού τους ράβδισε αρκετές φορές και αφού τους έριξε στη θάλασσα για να τους πνίξει, τους έβαλε μέσα σε πυρακτωμένο καμίνι προκειμένου να τους εξαφανίσει. Όμως, όλες τις φορές κατάφερναν και έβγαιναν σώοι και αβλαβείς, γιατί τους προστάτευε ο Σωτήρας Χριστός. Τέλος τους αποκεφάλισαν όλους και στεφανώθηκαν με το αμάραντο στεφάνι του Μαρτυρίου.
Σ’ αυτά τα τρία ζευγάρια των Αγίων Αναργύρων, που η ίδια η φύση προίκισε με σπάνια προσόντα, ο Σωτήρας μας Χριστός εμπιστεύτηκε τα Αποστολικά Του Χαρίσματα. Είχαν τη δυνατότητα να θεραπεύουν την κάθε σωματική ασθένεια, όπως και την κάθε ψυχική, αλλά και να θαυματουργούν με τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, χάρισμα που είχαν μόνο οι Απόστολοι του Χριστού. Έτσι τα σπίτια τους έγιναν μια σύγχρονη Προβατική Κολυμβήθρα, που νοσηλεύονταν από κάθε ασθένεια όσοι προσέρχονταν σ’ αυτούς, χωρίς απολύτως καμιά διάκριση. Δε δέχονταν χρήματα από κανένα, αλλά ούτε και τις ανθρώπινες ευχαριστίες από τους ασθενείς τους, συμβουλεύοντάς τους μάλιστα να ευχαριστούν το Θεό, γιατί απ’ Αυτόν γίνονται όλες οι ευεργεσίες και οι θεραπείες. Γι’ αυτό η φήμη τους σαν « οι καλύτεροι Γιατροί του κόσμου» ακούγονταν σε κάθε γωνιά του πλανήτη και έγιναν για την εποχή τους οι σύγχρονοι Γιατροί χωρίς Σύνορα.
Αυτά τα Ιερά πρόσωπα των Αγίων Αναργύρων η Εκκλησία μας τιμά ιδιαίτερα με το δικό Της ξεχωριστό τρόπο. Την ώρα της Προσκομιδής ο λειτουργός Ιερέας εξάγει τη μερίδα της τιμής των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, Κύρου και Ιωάννου …… και « πάντων των Αγίων Αναργύρων». Επίσης η Εκκλησία μας τους παρακαλεί να μεσιτεύουν σε όποιο τους επικαλείται για την ασθένειά του και χρησιμοποιεί τις παρακάτω φράσεις « Άγιοι Ανάργυροι θαυματουργοί και ελεήμονες, πρώτοι γιατροί του κόσμου, δωρεάν ελάβατε, δωρεάν εδώσατε ».
Στην Αγιογραφία της Εκκλησίας μας παριστάνονται πάντα να κρατούν τα Ιατρικά εργαλεία και το κουτί των φαρμάκων, έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους ασθενείς. Γι’ αυτό το λόγο, όλα τα Νοσηλευτικά Ιδρύματα και τα Ιατρικά Σωματεία της Χώρας, τους Αγίους Αναργύρους τους έχουν ανακηρύξει προστάτες τους και τους γιορτάζουν την 1η Νοεμβρίου.
Από τον Ελληνικό λαό τιμούνται ιδιαίτερα, γιατί πολύ συχνά τους παρακαλούμε να μας βοηθήσουν. Τρανή δε απόδειξη είναι το πλήθος των ονομάτων που έχουν δοθεί βαπτιστικά για Χάρη τους, όπως Ανάργυρος, Αργύρης, Αργυρό, αλλά και πολλών επιθέτων, όπως Ανάργυρος, Αργυρόπουλος, Αργυρακόπουλος κ.λ.π. Επίσης και πολλές Εκκλησίες έχουν κτιστεί και πάντα κοντά ή δίπλα σε ιαματικές πηγές, που είναι αφιερωμένες στους Αγίους Αναργύρους.

Απολυτίκιο των Αγίων Αναργύρων:

Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθε τας ασθενείας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν.

Ακούστε το απολυτίκιο των Αγίων Αναργύρων:

                                                     
ΠΗΓΕΣ:

1. Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια.
2. Βίοι Αγίων, οι Άγιοι Ανάργυροι, Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου.
3. Απολυτίκια Αγίων,Byzmusic.gr, π.Νικόδημος Καβαρνός.

ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   30 ΟΚΤ 2012

Γέροντα, πως μπορείς να καταλάβεις ότι κάποιος είναι πλανεμένος

Χαρακτηριστικά του πλανεμένου
-Γέροντα, πως μπορείς να καταλάβεις ότι κάποιος είναι πλανεμένος;

-Ακόμη και από την όψη του μπορείς να το καταλάβεις. Ο πλανεμένος παρουσιάζει μια εξωτερική ψεύτικη απάθεια. Φαίνεται ταπεινός και πράος, αλλά

μέσα του κρύβει την μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Αν κοιτάξετε τα μάτια του, θα δείτε ότι βλέπει τους άλλους ταλαίπωρους σαν μυρμήγκια. Μπορείς όμως να τον καταλάβεις και από αυτά που λέει. Ήταν ένας πλανεμένος, που πολύς κόσμος τον είχε για άγιο. Έλεγε ότι του είχε παρουσιασθεί ο Χριστός καβάλα σε ένα άλογο, κρατώντας ένα φλασάκι με κρασί, τον κέρασε από αυτό και από τότε απέκτησε το διορατικό χάρισμα. Μια φορά που μιλούσε στον κόσμο, κάποιος τον ρώτησε: «Γιατί δεν μπορώ να κάνω κι εγώ θαύματα;». Γιατί εσύ έκανες εκείνη κι εκείνη την αμαρτία…», του απάντησε. Πανικοβλήθηκε ο καημένος και ήρθε να μου το πει. «Καλά, του λέω, οι Άγιοι θεατρίζουν ποτέ τους ανθρώπους; Μόνο ο διάβολος θεατρίζει. Δεν κατάλαβες ότι ο διάβολος μιλάει; Και αν είναι αληθινά αυτά που λέει ο πλανεμένος, πάλι ο διάβολος τα λέει». Μια γυναίκα μου είπε ότι είχαν πάει μια δαιμονισμένη σε κάποιον, για τον οποίον είχαν ακούσει ότι έβγαζε δαιμόνια κ.λπ. Αυτός τους πήρε και τους πήγε σε ένα χαλασμένο εξωκκλήσι. Μόλις μπήκαν στο εκκλησάκι, πήρε ένα επιτραχήλι και το φόρεσε. Παραξενεύτηκε η γυναίκα! Λαϊκός και να φορέσει επιτραχήλι! «Είσαι παπάς;», του λέει. «Τι θα πει παπάδες!», λέει αυτός και άρχισε να κατηγορεί τους ιερείς. Έτσι κατάλαβαν οι καημένοι την πλάνη του και σηκώθηκαν και έφυγαν.
Από το βιβλίο « Πνευματικός αγώνας »

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 

Ηλιας   Χαιντουτης 30 9κτ  2012 

ΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΡΩΣΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ

Η επιστροφή στην πίστη και στην  εξιλέωση ενος σοβιετικού πράκτορα, γιός ιερέα, στην προπολεμική σοβιετική ένωση, με την επίσκεψη του σε ορθόδοξο μοναστήρι με φυγάδες ρώσους μοναχούς στη γειτονική Φινλανδία, για την εκτέλεση μυστικής αποστολής. Θα τον συνοδεύει ένα παιδί που θα γίνει ο άγγελός του.

Εκπαιδευτικό Σεμινάριο "Αποδοτικού διαβάσματος"

ΜΕΘΟΔΟΙ ΚΑΙ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΓΙΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ, ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗΣ.
Η Βιβλιοθήκη της Αρχιεπισκοπής Αθηνών οργανώνει εκπαιδευτικό σεμινάριο με θέμα το"Αποδοτικό Διάβασμα".
Στο εν λόγω σεμινάριο θα διδαχτούν μέθοδοι και τεχνικές διαχείρισης και οργάνωσης του τρόπου ανάγνωσης και μελέτης μας. Επιπλέον θα διδαχτούν θέματα όπως το Ενεργητικό και το Παθητικό Διάβασμα, Μέθοδοι Μελέτης, Προσοχή και Συγκέντρωση, Μνήμη-Φαντασία καθώς και πολλοι ακόμη τρόποι που θα οδηγήσουν το διάβασμα

μας σε επιτυχημενο και ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Το Σεμινάριο θα διεξάγεται Παρασκευές (δύο Παρασκευές το μήνα) 18:00-20:00 στην κεντρική σάλα της Βιβλιοθήκης, .
Θα πραγματοποιηθούν 10 εισηγήσεις. Το κόστος για το σύνολο του σεμιναρίου είναι 45 ευρώ. Η σειρά των εισηγήσεων ξεκινά στις 23 Νοεμβρίου.
Θα δοθεί Βεβαίωση Παρακολούθησης.
Οι εγγραφές θα πραγματοποιούνται καθημερινά έως την Τετάρτη 21 Νοεμβρίου τηλεφωνικά και ηλεκτρονικά. Λοιπές πληροφορίες θα δίδονται τηλεφωνικά από το προσωπικό της Βιβλιοθήκης.
Ελπίζουμε να σας δούμε όλους κοντά μας.
Σας ευχαριστούμε πολύ.

https://www.facebook.com/events/456854584352913/?notif_t=plan_user_invited

Αγωνιάτε, Γέροντα;Εγώ πονάω δυό φορές, μία, όταν προβλέπω μια κατάσταση και φωνάζω, για να προλάβουμε ένα κακό που πρόκειται να γίνη, και μια, όταν δεν δίνουν σημασία

Αγωνιάτε, Γέροντα;

- Αχ, τι άσπρισαν τα γένια μου πρόωρα; Εγώ πονάω δυό φορές, μία, όταν προβλέπω μια κατάσταση και φωνάζω, για να προλάβουμε ένα κακό που πρόκειται να γίνη, και μια, όταν δεν δίνουν σημασία – ίσως όχι από περιφρόνηση -, κα

ι συμβαίνη μετά το κακό και μου ζητούν τότε την συμπαράστασή μου. Τώρα καταλαβαίνω τι τραβούσαν οι Προφήτες. Μεγαλύτεροι Μάρτυρες ήταν οι Προφήτες! Πιο μεγάλοι Μάρτυρες από όλους τους Μάρτυρες, παρ’ όλου που δεν πέθαναν όλοι με μαρτυρικό θάνατο. Γιατί οι Μάρτυρες για λίγο υπέφεραν, ενώ οι Προφήτες έβλεπαν μια κατάσταση και υπέφεραν συνέχεια. Φώναζαν-φώναζαν, και οι άλλοι τον χαβά τους. Και όταν έφθανε η ώρα και ερχόταν η οργή του Θεού εξ αιτίας τους, βασανίζονταν και εκείνοι μαζί τους. Τουλάχιστον όμως τότε τόσο έφθανε το μυαλό των ανθρώπων. Άφηναν τον Θεό και προσκυνούσαν τα είδωλα. Σήμερα που καταλαβαίνουν, είναι η μεγαλύτερη ειδωλολατρία.

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο διάβολος βάλθηκε να καταστρέψη τα πλάσματα του Θεού. Έχει κάνει παγοινιά , να καταστρέψη τον κόσμο. Λύσσαξε, γιατί άρχισε να μπαίνη στον κόσμο η καλή ανησυχία. Είναι πολύ αγριεμένος, γιατί γνωρίζει ότι είναι λίγη η δράση του. Τώρα κάνει όπως ένας εγκληματίας που, όταν τον κυκλώνουν, λέει: “Δεν έχω σωτηρία! Θα με πιάσουν!” και τα κάνει όλα γυαλιά-καρφιά. Ή όπως οι στρατιώτες, που εν καιρώ πολέμου, όταν τελειώσουν τα πυρομαχικά, βγάζουν την λόγχη ή το σπαθί και ρίχνονται και ό,τι γίνει. Σου λέει: “Έτσι κι αλλιώς χαμένοι είμαστε, ας σκοτώσουμε όσο πιο πολλούς μπορούμε”. Ο κόσμος καίγεται! Το καταλαβαίνετε; Έπεσε πολύς πειρασμός. Τέτοια πυρκαγιά έχει βάλει ο διάβολος, που ούτε όλοι οι πυροσβέστες αν μαζευθούν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, αναγκάζονται οι άνθρωποι να στραφούν στον Θεό και να Τον παρακαλέσουν να ρίξη μια βροχή γερή, για να σβήση. Έτσι και για την πνευματική πυρκαγιά που άναψε ο διάβολος, μόνον προσευχή χρειάζεται, για να βοηθήση ο Θεός.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ Απο το βιβλιο Πνευματικη αφυπνηση !

 

Ηλιας   Χαιντουτης  29 οκτ  2012  

”. Ο κόσμος καίγεται! Το καταλαβαίνετε; Έπεσε πολύς πειρασμός

”. Ο κόσμος καίγεται! Το καταλαβαίνετε; Έπεσε πολύς πειρασμός. Τέτοια πυρκαγιά έχει βάλει ο διάβολος, που ούτε όλοι οι πυροσβέστες αν μαζευθούν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε,αναγκάζονται οι άνθρωποι να στραφούν στον Θεό και να τον παρακαλέσ

ουν να ρίξη μια βροχή γερή, για να σβήση. Έτσι και για την πνευματική πυρκαγιά που άναψε ο διάβολος, μόνον προσευχή χρειάζεται, γιανα βοηθήση ο θεός.

Γεροντας Παισιος απο το βιβλιο πνευματικη αφυπνηση !

 

Ηλιας  χαιντουτης   30   οκτ 2012

Γέροντα, τι προϋποθέσεις χρειάζονται για να κατοικήση στον άνθρωπο το Άγιο πνεύμα;

Γέροντα, τι προϋποθέσεις χρειάζονται για να κατοικήση στον άνθρωπο το Άγιο πνεύμα;

- Αγωνιστικό πνεύμα, ταπείνωση, φιλότιμο, αρχοντιά, θυσία. Ο άνθρωπος είναι άχρηστος, άμα λείψη η Χάρις του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα είναι το φως,

το θείο φως. Όλη η βάση εκεί είναι. Αν κανείς δεν βλέπει, μπορεί να χτυπήσει πάνω στο τζάμι, να πέση σε κανέναν γκρεμό ή σε λάκκο ή σε ακαθαρσίες, και σε βόθρο ακόμη. Δεν βλέπει που πάει, γιατί στερείται το φως. Άμα όμως βλέπη λίγο, προφυλάγεται∙ άμα βλέπη πιο πολύ, αποφεύγει όλους αυτούς τους κινδύνους και βαδίζει με ασφάλεια στον δρόμο του. Και για να ‘ρθη το Φως, πρέπει να θέλης να βγης από το σκοτάδι. Και λίγο θαμπά αν βλέπουν οι άνθρωποι, δεν θα πέφτουν, και ο Θεός δεν θα στενοχωριέται. Αν ένας πατέρας στενοχωριέται, όταν τα παιδιά του πέφτουν στις λάσπες, στα αγκάθια, στον γκρεμό, πόσο μάλλον ο Θεός!

Όλο το κακό που γίνεται στον κόσμο, είναι γιατί λείπει ο θείος φωτισμός. Και όταν λείπη ο θείος φωτισμός, βρίσκεται στο σκοτάδι ο άνθρωπος. Τότε ο ένας λέει «από ‘δω θα πάμε», ο άλλος λέει «όχι, εγώ ξέρω καλά∙ από ΄δω θα πάμε», ο άλλος «από ‘δω», ο άλλος «από ‘κει». Ο καθένας νομίζει ότι είναι καλό να πάνε από εκεί που λέει αυτός. Όλοι δηλαδή ενδιαφέρονται για το καλό, αλλά βρίσκονται σε μια θαμπομάρα και δεν μπορούν να συνεννοηθούν. Αν δεν υπήρχε θαμπομάρα, δεν θα μάλωναν∙ θα έβλεπαν τον καλύτερο δρόμο και θα τραβούσαν προς τα εκεί. Θέλω να πω ότι όλοι μπορεί να κινούνται με καλή διάθεση, αλλά, επειδή υπάρχει θαμπομάρα, δημιουργούνται πολλά και στην κοινωνία και στην Εκκλησία. Τουλάχιστον στην Εκκλησία οι περισσότεροι δεν έχουν κακή διάθεση, αλλά λείπει ο θείος φωτισμός. Για το καλό αγωνίζονται, αλλά τελικά πού καταλήγουν; Γι’ αυτό να ζητάμε από τον Θεό να μας δίνη έστω και λίγο θείο φωτισμό, γιατί αλλιώς σαν τον τυφλό θα σκοντάφτουμε. Στην Θεία Λειτουργία, όταν λέη ο ιερέας «Τα σα εκ των σων…», προσεύχομαι στον Θεό να φωτίση τον κόσμο, για να βλέπη. Λίγο να φωτίση ο Θεός, να φύγη το σκοτάδι, για να μην σακατεύονται πνευματικά οι άνθρωποι. Και στον δεύτερο Ψαλμό, που ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης τον διάβαζε «για να φωτίση ο Θεός αυτούς που πηγαίνουν σε συνέδρια», λέω: «Να φωτίση ο Θεός όλους τους άρχοντες, μετά να φωτίση την Ιεραρχία και όλους τους Πατέρες της Εκκλησίας, να δέχονται το Άγιο πνεύμα, για να βοηθούν τον κόσμο». Και λίγο έναν να φωτίση και τους άλλους να τους κάνη δεκτικούς, ξέρετε τι καλό μπορεί να γίνη; Μια κουβέντα να πη ένας άρχοντας, όλα αλλάζουν. Έχουν ανάγκη από θείο φωτισμό οι άνθρωποι.

Ο Καλός Θεός δίνει τον θείο φωτισμό Του σ’ αυτούς που έχουν αγαθή προαίρεση.

Γεροντας Παισιος Λογοι β

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 29  ΟΚΤ 2012

Ο σατανάς τους ξεγελάει με αυτά που βλέπουν, δεν προβληματίζονται και δεν σκέφτονται ότι πρέπει να τα πουν στον πνευματικό.

Ο σατανάς τους ξεγελάει με αυτά που βλέπουν, δεν προβληματίζονται και δεν σκέφτονται ότι πρέπει να τα πουν στον πνευματικό. Τι τεχνίτης είναι ο διάβολος! Φοβερό!

Αν δεν προσέξει κανείς την φαντασία του, ο πειρασμός μπορεί να εκμεταλλευτεί  ακόμη και ένα απλό, φυσικό, γεγονός και να τον πλανέσει. Στην Μονή Στομίου, όταν διάβαζα τον εσπερινό τον χειμώνα, άναβα την σόμπα. Οι γυναίκες που ανέβαιναν καμιά φορά στο μοναστήρι είχαν παρατηρήσει ότι η εικόνα της Παναγίας στο τέμπλο, την ώρα του εσπερινού, έκανε κρακ-κρακ-εγώ δεν το είχα προσέξει- και έλεγαν η μία στην άλλη: «Την ώρα που διαβάζει ο καλόγερος την εσπερινό, η εικόνα της Παναγίας κάνει κρακ-κρακ». Όταν το άκουσα, είπα: «Για να δω την εικόνα που κάνει κρακ-κρακ». Όχι ότι δεν πιστεύω σε θεία γεγονότα· πιστεύω ότι η Παναγία και παρουσιάζεται και μιλάει και την βλέπουν όσοι έχουν πνευματική κατάσταση, αλλά χρειάζεται προσοχή. Ανεβαίνω λοιπόν σε μια καρέκλα και κοιτάζω. Τι συνέβαινε; Η εικόνα ήταν παλιά και είχε τρέσα χωνευτά. Όταν άναβε η σόμπα, ζεσταινόταν το τρέσο και με την διαστολή έκανε κρακ-κρακ. Έβαλα ένα καρφάκι και σταμάτησε ο θόρυβος. Ύστερα ρώτησα τις γυναίκες: «Ακούτε τώρα τίποτε;». «Όχι», μου είπαν. «Ε, μη δίνετε σημασία», τις είπα. Θέλει προσοχή, γιατί, αν καλλιεργηθεί σιγά-σιγά η φαντασία, όλη η ζωή του ανθρώπου πάει χαμένη.

-Γέροντα, πως καταλαβαίνει κανείς αν ένα γεγονός είναι πράγματι από τον Θεό ή αν είναι από τον διάβολο;

-Φαίνεται αυτό. Αν δεν είναι από τον Θεό, του φέρνει ο διάβολος λογισμούς υπερήφανους. Ύστερα, όσα κάνει ο διάβολος είναι χοντρά· φθάνει σε βλάσφημα πράγματα. Είχε έρθει μια φορά στο Καλύβι ένας πλανεμένος και δαιμονισμένος. Του είπα μερικά πράγματα και τον βοήθησα. Ξέρετε τι μου είπε; «Πρώτη φορά τα ακούω αυτά! Ούτε στο Ευαγγέλιο δεν τα έχω διαβάσει!». Δηλαδή σαν να μου έλεγε: «Τα είπες καλύτερα  από τον Χριστό». Κατάλαβες τι κάνει ο διάβολος, για να σου φέρει υπερήφανο λογισμό; Πάντως, αν δεν καταλάβει ο άνθρωπος ότι τίποτε δεν μπορεί να κάνει με την δική του δύναμη, αλλά, ό,τι κάνει, το κάνει με την δύναμη του Χριστού, και χίλια δαιμόνια να βγάλει  από δαιμονισμένους, πάλι τίποτε δεν κάνει.

Γεροντας  Παισιος  ΛΟΓΟΙ  Γ ΄

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   29  ΟΚΤ  2012

Η {αγια } υποκρισία. (Γέροντος Παϊσίου)

Η { αγια } υποκρισία. (Γέροντος Παϊσίου)

– Γέροντα, πόσοι είναι οι αναχωρητές στο Άγιον Όρος; ;
- Δεν ξέρω· λένε ότι είναι επτά. Εδώ και μερικά χρόνια είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς τόπο ήσυχο, για να ασκητέψει. Γι’ αυτό μερικοί Πατέρες, ότ

αν υπήρχαν ακόμη ιδιόρρυθμα μοναστήρια στο Άγιον Όρος, έβρισκαν άλλον τρόπο να ζήσουν την άσκηση. Π.χ. έλεγαν: «δεν με αναπαύει εδώ, θα πάω σε κανένα ιδιόρρυθμο να δουλέψω, για να μαζέψω χρήματα», και οι άλλοι το πίστευαν. Πήγαιναν σε ιδιόρρυθμο, δούλευαν εκεί τρείς-τέσσερις μήνες και ύστερα ζητούσαν μεγάλη αύξηση. Επειδή δεν τους την έδιναν, έλεγαν: «Δεν με συμφέρει· θα φύγω». Έπαιρναν λίγο παξιμάδι και πήγαιναν, κρύβονταν σε καμμιά σπηλιά και ασκήτευαν. Οι άλλοι είχαν την εντύπωση ότι πήγαν και δουλεύουν αλλού. Και αν ρωτούσαν στο μοναστήρι: «τί γίνεται, πέρασε εκείνος ο Πατέρας;», έλεγαν: «Ναι, πέρασε, αλλά τί ιδιότροπος που ήταν! Ήθελε να μαζέψει από ’δω χρήματα. Ζητούσε αύξηση. Καλόγερος, και να ζητάει αύξηση! Τί καλόγερος είναι αυτός;». Όποτε, ωφελείτο ο αναχωρητής και από την άσκηση που έκανε και από τις κατηγορίες των άλλων, ωφελείτο και από τους κλέφτες. Γιατί μάθαιναν οι κλέφτες ότι ο τάδε έχει χρήματα και πήγαιναν στην σπηλιά, τον ταλαιπωρούσαν, αλλά τελικά δεν έβρισκαν τίποτε.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   29 0ΚΤ 2012

Οι Ευρωπαίοι δεν θα τα καταλάβουν. Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει διάβολος»

Οι Ευρωπαίοι δεν θα τα καταλάβουν. Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει διάβολος»! Τα εξηγούν, βλέπεις, όλα με την ψυχολογία. Αν πήγαιναν εκείνους τους δαιμονισμένους του Ευαγγελίου στους ψυχιάτρους, θα τους τάραζαν στα ηλεκτροσόκ!

Γεροντας Παισιος

Ηλιας χαιντουτης  30 ΟΚΤ  2012

Πόνος αφόρητος

ΠΟΝΟΣ ΑΦΟΡΗΤΟΣ
«Σειραῖς τῶν ἑαυτοῦ ἁμαρτιῶν
ἕκαστος σφίγγεται»
(Παροιμ. 5,22 )


Υπάρχουν στιγμές που δεν αισθανόμαστε κανένα πόνο στο σώμα μας. Μπορεί ο οργανισμός μας να λειτουργεί θαυμάσια και φυσιολογικά, χωρίς να παρουσιάζει κανένα από τα ανησυχητικά εκείνα συμπτώματα που προκαλούν την αγωνία και την προσοχή μας…
… Και όμως, παρόλα αυτά, να αισθανόμαστε πόνο! Πόνο δυνατό και ανυπόφορο, βασανιστικό, τυραννικό. Πόνο οξύτατο και κουραστικό, επικίνδυνο κι ενοχλητικό. Πόνο που καθιστά τη ζωή μας μεμψίμοιρη, δυστυχισμένη, συννεφιασμένη, μαύρη και απαίσια.
Δεν είναι πόνος του σώματος αυτός. Διότι τότε θα μας ήταν αρκετά εύκολο να εντοπίσουμε την εστία του και να αντιμετωπίσουμε την αιτία του, με ένα ισχυρό παυσίπονο. Τότε ο πόνος θα περνούσε, και την κατάθλιψη- έπειτα από λίγο- θα αντικαταστούσε το χαμόγελο της υγείας και της χαράς. Αλλ’ όχι! Δεν είναι πόνος του σώματος αυτός. Είναι πόνος της ψυχής. Είναι πόνος που καίει τα σωθικά μας, που πιέζει την καρδιά μας και σφυροκοπά ό,τι ευγενικό και ιερό υπάρχει μέσα μας. Είναι ακόμη πόνος που δεν εννοεί να μας εγκαταλείψει οπουδήποτε κι αν πορευθούμε: ο καθαρός αέρας του βουνού, το ιώδιο της θάλασσας, η γλυκειά ατμόσφαιρα της εξοχής, το όμορφο τοπίο του χωριού, η ανέφελη και ήρεμη ζωή του σπιτιού, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι σε θέση να μετριάσει τον πόνο αυτό, που προέρχεται από τα τρίσβαθα του είναι μας, από το κέντρο της καρδιάς μας.
Φαντάζομαι, θα κατάλαβες φίλε αναγνώστη, πως πρόκειται για τις τύψεις της συνείδησης και τούτο διότι φρονώ ότι δεν σου είναι καθόλου άγνωστος ο πόνος και η οδύνη που προκαλούν. Είναι αλήθεια, πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει δοκιμάσει στη, μικρής ή μεγάλης διάρκειας , ζωή του το ανηλεές και αδυσώπητο μαστίγωμα της φωνής της συνείδησης. Έπειτα από κάποιο σφάλμα, ύστερα από κάποια παρεκτροπή, παρουσιάζεται η εσωτερική διαμαρτυρία, ο μαύρος πόνος της συνείδησης. Και αυτοί ακόμη οι πωρωμένοι εγκληματίες , οι αιμοσταγείς και σκληρόκαρδοι κακοποιοί, σε στιγμές που ξυπνά μέσα τους η ανθρωπιά και μαλακώνει το σκληρό πέτρωμα που περιβάλει την καρδιά τους, νιώθουν κι αυτοί το οδυνηρό σφυροκόπημα της ασίγαστης φωνής της συνείδησης. Διότι, όσο κι αν πασχίσει ο άνθρωπος να απαλλαγεί από την ενοχλητική της παρουσία, ελάχιστα θα κατορθώσει.
«Φωνή του Θεού» ονόμασαν χαρακτηριστικά τη συνείδηση. Διότι ο ίδιος ο Θεός είναι Εκείνος που την τοποθέτησε μέσα μας. Την έβαλε σαν άγρυπνο φρουρό εκεί στο εσωτερικό της καρδιάς μας, έτοιμη να μας ελέγξει κάθε φορά που παραβαίνουμε τον γραπτό ή άγραφο θείο Νόμο, ή να μας επαινέσει και να μας ανταμείψει όταν συμμορφώνουμε τη ζωή μας προς το άγιο θέλημά Του. Η συνείδηση, όπως έλεγε ο αρχαίος Μένανδρος, είναι ο ίδιος ο Θεός μέσα στην καρδιά μας: «Βροτοίς άπασιν η συνείδησις Θεός». Και το γνωρίζει αυτό ανέκαθεν ο άνθρωπος. Έτσι, από τα παλαιότερα ακόμη χρόνια, δεν έπαψε να πιστεύει ότι εκείνη η ενδόμυχη πληροφορία περί του καλού και του κακού, ήταν πράγματι φωνή Θεού.
Οι αρχαίοι Έλληνες με την ποιητική τους φαντασία, μας παρέστησαν τις τύψεις που δημιουργούνται έπειτα από κάθε μας παράβαση, σαν γυναίκες αιμοβόρες και τρομερές. Ερινύες τις είχαν ονομάσει. Οι Στωικοί φιλόσοφοι ονόμασαν τη συνείδηση Νέμεση, που είναι έτοιμη να δικάσει τις πράξεις μας. Όλοι όμως, έστω κι αν χρησιμοποιούν διαφορετικά ονόματα, σε ένα συναντώνται και συμφωνούν: στο ότι η συνείδηση με τις τύψεις ή τις θωπείες της, είναι ένα δικαστήριο που επιλαμβάνεται όλων των καθημερινών μας πράξεων, σκέψεων, στοχασμών και αποφάσεων.
Και είναι βέβαια αλήθεια, ότι για μερικούς τουλάχιστον ανθρώπους , έχει κάποτε …διακοπές το δικαστήριο αυτό. Πότε- πότε σιγά ο κώδωνάς του και η φωνή της συνείδησης παύει πλέον να ενοχλεί με τις κραυγές της τον άνθρωπο. Αυτό συμβαίνει όταν εκείνος με πείσμα και επιμονή την καταφρονεί και αγωνίζεται να την καταπνίξει. Ή ακόμη όταν την αφήνει στο σκοτάδι της αμάθειας, της άγνοιας και της θρησκευτικής αδιαφορίας.
 Το φαινόμενο τέτοιων ανθρώπων δεν είναι σπάνιο. Πωρωμένους τους αποκαλεί ο κόσμος. Ακάθαρτους και πονηρούς τους χαρακτηρίζει ο απόστολος Παύλος στην προς Τίτον επιστολή , όταν γράφει ότι των ανθρώπων αυτών «μεμίανται καὶ ὁ νοῦς καὶ ἡ συνείδησις» ( 1, 15 ).

Όμως , παρά τις προσπάθειες και παρά τον αγώνα δεν πεθαίνει η φωνή αυτή. Μπορεί να καταπιέζεται, να υποφέρει ,να σιωπά, να ναρκώνεται. Δεν παύει εντούτοις και να αναπνέει, να φυτοζωεί. Δύσκολα στραγγαλίζεται, δολοφονείται, θάπτεται. Η πείρα της καθημερινής ζωής αυτό ακριβώς αποδεικνύει, ότι δηλαδή και στους πλέον σκληρούς και ακαλλιέργητους χαρακτήρες, αφυπνίζεται από το βαθύ της λήθαργο η συνείδηση και σηκώνεται για να προβάλλει τις απαιτήσεις της. Και φωνάζει. Και κραυγάζει. Και διαμαρτύρεται. Και ελέγχει το κακό, για να οδηγήσει, όχι σπάνια, σε μυστικά δάκρυα συγγνώμης και μεταμέλειας.

Πριν μερικά χρόνια γράφτηκε στις εφημερίδες ότι στις Αστυνομικές Αρχές της Θεσσαλονίκης εμφανίστηκε κάποιος που είχε διαπράξει φόνο: Πριν από 8 χρόνια φόνευσε ένα συγχωριανό του. Η δικαιοσύνη, επειδή δεν είχε επαρκείς αποδείξεις, τον είχε αθωώσει. Αυτός όμως επί 8 συνεχή έτη, καθώς είπε, δεν μπορούσε «να φάει γλυκό ψωμί».

Το φάσμα της ενοχής τον κατεδίωκε. Η μυστική φωνή ξεπηδούσε από το εσωτερικό του και του αρνιόταν γαλήνη και ειρήνη, ένα συνεχές δράμα παιζόταν μέσα του, με θύμα τον ίδιο. Και να! Έπειτα από 8 χρόνια έδωσε διέξοδο στο δράμα του αυτό και ζήτησε λύτρωση από τον αφόρητο πόνο της ψυχής του, με μια γενναία ομολογία της ενοχής του. Μόνο έτσι καθησύχασε τη φωνή της επαναστατημένης συνείδησής του.

Και δεν είναι μόνον αυτό. Πολλά , πάρα πολλά, είναι τα παραδείγματα ανθρώπων, που έπειτα από πολύχρονη και επίμονη προσπάθεια να πνίξουν τη φωνή του Θεού μέσα τους, δεν το κατόρθωσαν. Και κάποτε επί τέλους, νικημένοι, εξασθενημένοι, κουρασμένοι, αναγκάζονται να διακόψουν το ψυχικό τους δράμα και να δώσουν ένα τέλος, ομολογώντας το βάρος και την ενοχή τους. Μόνο έτσι βρίσκει ανακούφιση και ηρεμία η βαρειά καρδιά τους.

Όσοι έχουν πείρα της ζωής, δεν διστάζουν να διακηρύξουν ότι ο μεγαλύτερος και φοβερότερος πόνος, ο πράγματι αβάσταχτος και οδυνηρός, είναι εκείνος που προκαλούν οι τύψεις της συνείδησης. Ο διάσημος ψυχίατρος Paul Tournier το λέει καθαρά: «Δεν υπάρχει χειρότερος και βλαβερότερος πόνος από τον ψυχικό πόνο, τον οποίο προκαλεί η τύψη της συνειδήσεως». Και δεν έχει άδικο. Μόνο άνθρωπος χωρίς καρδιά και χωρίς αισθήματα μπορεί να αμφιβάλλει γι’ αυτό. Δεν είναι υπερβολή αν σημειώσουμε , πως είναι τόσο βαρύς ο πόνος αυτός, ώστε πολλές φορές ο άνθρωπος γονατίζει κάτω από το βάρος του. Γονατίζει και υψώνει τα χέρια ψηλά, ανίκανος να συνεχίσει τη ζωή, να αντιμετωπίσει την κοινωνία. Καθημερινά κρούσματα αποτρόπαιων και απελπισμένων διαβημάτων, εξ αιτίας της διεγειρόμενης συνείδησης, αποτελούν σπουδαίο μάρτυρα, ότι μεγάλη αναταραχή και φοβερή «επανάσταση» φέρει στο εσωτερικό μας η αχώριστη φωνή.

Σήμερα, μάλιστα, είναι περισσότερο από επιστημονικά βέβαιον , ότι κυριότερη αιτία διαταράξεως της εσωτερικής ισορροπίας του ανθρώπου ,είναι η φωνή αυτή. Αυτή δημιουργεί εσωτερικές μελαγχολίες, αδυναμίες, νευρικότητες , θλίψεις και πόνο φοβερό. Επί πλέον δε, φυγαδεύει την πηγαία εκείνη χαρά που γλυκαίνει τη ζωή και ανακουφίζει τον δυστυχισμένο οδοιπόρο του φιλόξενου αυτού πλανήτη.




Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ»
Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΣΟΥ
ΑΘΗΝΑ 2012
Εκδόσεις: “ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ”