Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013
ΡΕΜΒΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ-Αλ. Παπαδιαμάντης
Ελπίδα και παρηγοριά
Ελπίδα σωτηρίας είναι
η γλυκυτάτη Μητέρα του Σωτήρος , η Παναγία. Όπως γέννησε τον Σωτήρα μας, μπορεί
να «γεννήσει» και την σωτηρία μας. Αφού ο Σωτήρας δια μέσου αυτής ήλθε στη γη,
γιατί να μη στέλνει και τη σωτηρία μέσω αυτής; Μεσίτευσε να πάρει ο Θεός Λόγος
σάρκα, για να μπορέση να θυσιασθή «δι᾿
ἡμᾶς
τοὺς
ἀνθρώπους
καὶ
διὰ
τὴν
ἡμετέραν
σωτηρίαν». Αυτή του έδωσε το σώμα και το αίμα, που πρόσφερε θυσία για μας, για
την σωτηρία μας. Έγινε έτσι μεσίτρια της σωτηρίας μας.
Όταν σκεπτόμαστε
αυτό, θέλοντας και μη, έρχονται στο στόμα μας τα λόγια: «Καὶ
σὲ
μεσίτριαν
ἔχω,
πρὸς
τὸν
φιλάνθρωπον
Θεόν,
μή
μου ἐλέγξῃ
τὰς
πράξεις,
ἐνώπιον
τῶν
Ἀγγέλων,
παρακαλῶ
σε, Παρθένε,
βοήθησόν
μοι ἐν
τάχει.».
Αλλ’ ας στρέψωμε
καλλίτερα την προσοχή μας στα λόγια ενός μεγάλου πατέρα της Εκκλησίας μας, του
αγίου Γερμανού, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, του ομολογητού. Λέγει ο άγιος
Γερμανός:
«Χάρις σ’ εσένα ,
Θεοτόκε, οι εξ αιτίας των αμαρτιών τους πτωχοί είδαν τον πλούτο της καλωσύνης
του Θεού. Ζήτησαν με τις πρεσβείες Σου το έλεος Του και σώθηκαν. Η βοήθειά Σου,
Παναγία, είναι δυνατή και φέρνει σωτηρία. Η προστασία Σου είναι ζωντανή. Οι
πρεσβείες Σου ζωή. Η σκέπη Σου παντοτεινή. Κανένας δεν μπορεί να γνωρίσει τον
Θεό, χωρίς Εσένα. Κανένας δεν σώζεται χωρίς τις ικεσίες Σου. Κανένας δεν
ελεείται δωρεάν, χωρίς την μεσιτεία Σου.
·
Ποιος άλλος μάχεται τόσο για τους
αμαρτωλούς; Ποιος υπερασπίζεται πιο πολύ και πιο επίμονα εκείνους που περνούν
ψυχική κρίση και δεν έχουν ως τώρα διορθωθή;
·
Κάθε άλλος ,ακόμη και όταν μπορεί ,
αναλογιζόμενος το κόψιμο της άκαρπης συκιάς, διστάζει να παρακαλέσει, για να μην μείνει το αίτημά
του ανεκπλήρωτο και προσβληθή.
·
Συ όμως έχεις μητρική στον Χριστό
επιρροή. Και δεν είναι ποτέ δυνατόν να αστοχήσεις. Γιατί ο Θεός εκπληρώνει
πρόθυμα σε όλα και με κάθε τρόπο το θέλημά Σου, γιατί είσαι η αληθινή και άχραντη
Μητέρα Του.
·
Γι’ αυτό κάθε θλιμμένος εύλογα
καταφεύγει σε Σένα. Κάθε άρρωστος, σε Σένα προσπίπτει. Κάθε πολεμημένος, Σένα
έχει τείχος, σε Σένα καταφεύγει. Συ, μεταστρέφεις την δίκαιη του Κυρίου οργή κι
εναντίον μας απειλή, σε ευλογία και συγχώρηση, γιατί αγαπάς με όλη Σου την
καρδιά τον λαό, που φέρνει το όνομα του Υιού Σου».
Θα μπορούσε ποτέ
άνθρωπος , που στέκει με ευλάβεια μπροστά στο έργο του Χριστού, πιστεύοντας ότι
είναι Θεός, η πηγή του αγιασμού, να μην αισθάνεται ελπίδα και παρηγοριά, σαν
θυμάται την υπέραγνη Θεοτόκο Μαρία; Και υπάρχει κάτι πιο σπουδαίο και υψηλό
στην ζωή μας αυτή από την ελπίδα και την παρηγοριά που δίνει ο θεός και το άγιό Του Πνεύμα;
«Μακάριοι ἐσμὲν
καὶ
ἡμεῖς
προστασίαν σε ἔχοντες• ἡμέρας
γὰρ
καὶ
νυκτὸς
πρεσβεύεις ὑπὲρ
ἡμῶν»,
λέμε σε ένα τροπάριο.
«Μακάριος ο άνθρωπος,
που έχει τάξει προστάτη του την Παναγία. Είναι μακάριος έστω κι αν είναι
αμαρτωλός», παρατηρεί ο άγιος Γερμανός. Κι συνεχίζει: «Καλλίτερα ο θάνατος,
καλλίτερα να χωρισθή η ψυχή μας από το σώμα, παρά να χωρισθή από την Παναγία. Ο
θάνατος μας φέρνει πιο κοντά στον Θεό. Ο χωρισμός από την Παναγία είναι και από
το Θεό χωρισμός».
Ο Χριστός τιμά την
Μητέρα Του. Γι’ αυτό και αγαπά όσους την αγαπούν και την τιμούν. Αξίζει,
λοιπόν, με πίστη και με ευλάβεια να Την παρακαλούμε: « ἱκέτευε,
σωθῆναι
τὰς
ψυχὰς
τῶν
ὀρθοδόξως,Θεοτόκον
ὁμολογούντων
Σε».
Από το βιβλίο: «Δίψα
για ζωή»
Μητροπολίτου
Νικοπόλεως
ΜΕΛΕΤΙΟΥ
Έκδοση
Ιεράς Μητροπόλως
Νικοπόλεως
Πρέβεζα 2010
Νώτη Γεωργία
Απολυτίκιον της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου
Εν τη γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε μετέστης προς την ζωήν, Μήτηρ υπάρχουσα της ζωής και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη, εκ θανάτου τας ψυχάς ημών.
Ηχογράφηση
Θεοτόκης & Παν. Σιώτος
Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013
Διάσωση από κατολίσθηση
Το θαύμα αυτό της
Παναγιάς το αφηγήθηκε με πολλή συγκίνηση ένας γέροντας Μεσσολογγίτης, ο οποίος
πριν αρκετές δεκαετίες έφτιαχνε μαζί με άλλους ξυλοκόπους κάρβουνα μέσα στο
δάσος της Παναγιάς. Είπε:
“Εκείνα τα χρόνια
δουλεύαμε πολύ σκληρά, για να βγάλουμε λίγα χρήματα και να ζήσουμε την
οικογένειά μας. Ερχόταν ο χειμώνας με τις νεροποντές και τα χιόνια του, κι
εμείς συνεχίζαμε να βάζουμε καμίνια μέσα στο δάσος της Παναγιάς, για να
βγάλουμε κάρβουνα, να τα πουλήσουμε και να ζήσουμε.
Εκείνη την χρονιά,
θυμάμαι, οι βροχές ήταν συνεχείς και τελικά πέσανε και χιόνια. Εμείς εκεί, να
βάζουμε καμίνια. Είχαμε φτιάξει κάτι πρόχειρες καλυβούλες και προσπαθούσαμε να
προστατευθούμε μέσα σ’ αυτές. Το κρύο όμως και η υγρασία ήταν αφόρητα. Παρ’ όλα
αυτά το μεροκάματο έπρεπε να βγει. Ζητούσαμε μέρα νύχτα την προστασία της
Παναγίας και παίρναμε κουράγιο , αντικρύζοντας το ιερό Μοναστήρι Της απέναντι
από κει που δουλεύαμε. Κι εμείς και όλος ο κόσμος τότε ήμασταν πολύ ευσεβείς.
Ακούγαμε “Παναγία” , ακούγαμε “εκκλησούλα” και λαχταρούσαμε. (!)
Ένα βράδυ που χάλαγε
ο κόσμος από την βροχή, ενώ είχε χιονίσει εδώ και αρκετές ημέρες, ακούσαμε κατρακυλίσματα
βράχων και δένδρων και έναν πάταγο τόσο τρομερό, που τρομοκρατηθήκαμε. Η
προσευχή έφθασε αμέσως στο στόμα μας. Μέσα σ’ αυτόν τον χαλασμό και το σκοτάδι,
τι να δει κανείς και πως να παραφυλαχθεί; Μας φάνηκε πως το βουνό του αγίου
Αρσένη κατρακύλισε προς τα κάτω! Όμως τίποτε δεν χτύπησε τα φτωχικά καλυβάκια
μας. Ούτε πέτρα ούτε κορμός. Κάναμε τον σταυρό μας και περιμέναμε πότε να
ξημερώσει.
Όταν επί τέλους
ξημέρωσε, βγήκαμε έξω, για να δούμε τι είχε συμβεί. Είδαμε και φρίξαμε!
Πράγματι, μια ολόκληρη πλαγιά του βουνού είχε κατολισθήσει και τεράστιοι όγκοι
χώματος μαζί με δένδρα κατηφόρισαν προς το μέρος που είχαμε τις πρόχειρες
καλυβούλες μας! Όλα αυτά είχαν σταματήσει σε απόσταση ενός μέτρου από την
καλύβα! Λίγο ακόμη και θα θαβόμασταν ζωντανοί!
Κάναμε τον σταυρό μας
και γυρίζοντας δακρυσμένα τα μάτια μας κατά την Εκκλησία της Παναγιάς της
Βαρνάκοβας, Την ευχαριστήσαμε μέσα από
την ψυχή μας για το έλεος που έδειξε σε μας, τους φτωχούς ξυλοκόπους. Ποτέ δεν
ξεχνώ αυτή την ευεργεσία Της, όσα χρόνια κι αν περάσουν!”
Από το βιβλίο:
«ΝΕΩΤΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ
ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ
ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ
Κ΄ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
ΔΩΡΙΔΑ 2007
Νώτη Γεωργία
Τρίτη 13 Αυγούστου 2013
ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ
ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ:
Τα «απότομα»
προκαλούν επικίνδυνους κραδασμούς . Αν βρεθεί κανείς από ένα πολύ παλιό ζεστό
δωμάτιο έξω σε παγωνιά, υπάρχει περίπτωση να κρυολογήσει ή να αρπάξει καμιά
πνευμονία.
Και στον πνευματικό
χώρο οι απότομες αλλαγές είναι δύσκολες. Δεν μπορεί να γίνει κανείς μέσα σε μια
στιγμή άγιος.
Όλα χρειάζονται
χρόνο, κόπο, μέθοδο, αγωνία.
Κάποτε, ένας μοναχός
πέφτει σε κάποιο σοβαρό σαρκικό αμάρτημα. Αμέσως θλίψη τον πνίγει, απελπισία
ροκανίζει την ύπαρξή του. Σταματά τον «κανόνα» του και συλλογίζεται τί να
κάνει.
- Ω! Χριστέ μου,
φώτισέ με!
- Πηγαίνει στον
γέροντά του, ανοίγει την καρδιά του. Φανερώνει όλη τη λύπη, την απελπισία που
σφίγγει το είναι του , σα φοβερή μέγγενη!
Ο γέροντας του
αναφέρει την παρακάτω διήγηση:
Μια φορά ένας γεωργός
έχει ένα απόμακρο περιβόλι. ¨Όσο το περιποιείται, αυτό δίνει αρκετά προϊόντα.
Επειδή όμως βρίσκεται αρκετά μακρυά από το χωριό, συχνά το παραμελεί. Έτσι το
χωράφι σιγά-σιγά γεμίζει αγκάθια, άγρια βάτα, διάφορα αγριοχόρταρα.
Μια μέρα φωνάζει τον
πρωτογυιό του:
- Παιδί μου, σε
παρακαλώ, να πας να καθαρίσεις το περιβόλι μας, γιατί έχει γίνει αγνώριστο.
- Καλά, πατέρα, θα
πάω!
Πρωί-πρωί ετοιμάζει
τα σύνεργά του- (τσάπα, αξίνα, τσουγκράνα, φαγητό ) και με το γαϊδουράκι του
φτάνει στο «χερσωμένο» χωράφι. Μόλις τ’ αντικρύζει, τα χάνει! Ζαλίζεται,
απελπίζεται τέλεια.
- Χριστός και
Παναγιά! Από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω; Τι να κάνω; Το χωράφι δεν
καθαρίζεται με τίποτε, συλλογίζεται. Πηγαίνει σε μιαν αχυροκαλύβα και ξαπλώνει.
Η ώρα περνά, σαν νερό. Ο νεαρός εξακολουθεί να κοιμάται.
Η απελπισία ναρκώνει
κάθε δύναμή του.
Βραδυάζει, επιστρέφει
στο χωριό άπρακτος.
- Τι έγινε παιδί μου;
Καθάρισες καθόλου το χωράφι;
- Καθόλου, πατέρα,
δεν έκαμα τίποτε!
- Γιατί, παλληκάρι
μου;
- Απελπίστηκα. Είδα
πολλά βάτα, σχοίνα, αγριόχορτα. Δεν ήξερα τι να κάνω!
- Και τι έκανες όλη
τη μέρα;
- Κοιμόμουνα!
- Καλά δεν ντρέπεσαι
το μπόι σου; Κρίμα και σε είχα έξυπνο! Αύριο θα πας και θα καθαρίσεις μονάχα
λίγο μέρος , να, όσο το μπόι σου! Καθάρισε το και ξάπλωσε έπειτα όλη τη μέρα.
Την άλλη μέρα,
πρωί-πρωί, ο γυιός ξεκινά πάλι για το περιβόλι. Πριν ανατείλει ο ήλιος φτάνει.
Αρπάζει το ξινάρι και τραβά στην άκρη μερικά χόρτα. Σε δέκα λεπτά έχει
καθαρίσει διπλάσιο χώρο από το μπόι του!
Οι αρχαίοι έλεγαν: «Η
αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Ο γιος συνεχίζει τώρα να εργάζεται μ’ όρεξη
και σβελτάδα.
Η απελπισία τώρα έχει
εξαφανιστεί από την καρδιά του. Τρία… πέντε.. δέκα μέτρα!
Το βράδυ χαρούμενος
επιστρέφει στο χωριό και φωνάζει:
- Πατέρα, πατέρα!
- Τι τρέχει , παιδί
μου;
- Καθάρισα δέκα μέτρα!
Σε λίγες μέρες θα ‘χω τελειώσει.
Είδες που στα ‘λεγα;
Η
απελπισία παιδί μου κατατρώγει κάθε προσπάθεια, σαν ύπουλο σκουλήκι!
Πραγματικά το
περιβόλι σε μερικές μέρες γίνεται πεντακάθαρο!
Ο γέροντας , σταματά
λίγο:
- Κατάλαβες, παιδί
μου, τι θέλω να πω;
- Κατάλαβα, γέροντα!
Πρέπει ν’ αρχίσω να καθαρίζω την ψυχή μου. Μα από πού ν’ αρχίσω;
- Μα έχεις ήδη
αρχίσει παιδί μου.
Η
εξομολόγηση είναι η ευλογημένη αρχή. Ο Θεός την χαρίζει. Είναι δώρο θεόσταλτο.
Τώρα πρέπει να
«κινήσεις» και συ την χείρα σου.
- Μάλιστα! Τι πρέπει
να κάνω;
- Άρχισε πάλι τον
μοναχικό σου κανόνα! Λέγε συνέχεια «Κύριε ελέησόν με», και ετοιμάσου να
..κοινωνήσεις.
Αστραποβολούν τα
μάτια του αμαρτωλού.
- Να κοινωνήσω; Εγώ ο
τρισάθλιος;
- Ναι, παιδί μου.
Σύντομα θα κοινωνήσεις.
- Ξέρεις τι σου
χρειάζεται, παιδί μου τώρα. Να σκοτώσεις το δαίμονα της απελπισίας.
- Δηλαδή μπορώ να
ξαναγίνω και εγώ δόκιμος μοναχός;
- Βεβαιότατα παιδί
μου! Όπως σε βλέπω και με βλέπεις.
Ο νεαρός
γρήγορα-γρήγορα σκύβει και φιλά τα πόδια του γέροντα.
- Σ’ ευχαριστώ
γέροντα, από τα βάθη της ψυχής μου! Μου χαρίσατε τον ουρανό!
Όταν
η ελπίδα τρυπώνει στην καρδιά, όλα γίνονται λαμπρά, φωτεινά, ουράνια,
παραδεισένια!
Από το βιβλίο:
«ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΟΜΙΛΙΑ ΕΚΤΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ»
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ
ΩΦΕΛΙΜΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
ΤΕΥΧΟΣ 7ον
Αθήνα
Νώτη Γεωργία
Όσοι αποχωρούν πριν από το τέλος της Θείας Λειτουργίας μοιάζουν με τον Ιούδα
Θέλετε να πω τίνος το
έργο κάνουν εκείνοι που αναχωρούν προτού τελειώσει η Θεία Ευχαριστία και δεν αναπέμπουν
τις ευχαριστήριες ωδές στο τέλος της τράπεζας; Ίσως είναι βαρύ αυτό που πρόκειται
να λεχθή, αλλ’ όμως πρέπει να λεχθή εξ αιτίας της αδιαφορίας πολλών.
Όταν ο Ιούδας πήρε
μέρος στο τελευταίο δείπνο, που έγινε
κατά την τελευταία εκείνη νύκτα, ενώ όλοι ήταν καθισμένοι στο τραπέζι, αυτός σηκώθηκε
πριν από τους άλλους και έφυγε.
Εκείνον λοιπόν μιμούνται
και αυτοί, που αναχωρούν πριν από το τέλος της ευχαριστίας. Γιατί, εάν δεν έφευγε
τότε εκείνος, δεν θα γινόταν προδότης∙ εάν δεν εγκατέλειπε τους συμμαθητές του,
δεν θα χανόταν∙ εάν δεν αποσπούσε τον εαυτό του από το ποίμνιο , δεν θα τον
εύρισκε μόνον ο λύκος ώστε να τον φάη∙ εάν δεν αποχωριζόταν από τον ποιμένα,
δεν θα συλλαμβανόταν από το θηρίο. Γι’ αυτό λοιπόν εκείνος έφυγε και πήγε μαζί με
τους Ιουδαίους , ενώ αυτοί έφυγαν με τον Κύριο, αφού ανέπεμψαν Ευχαριστίες.
Βλέπεις ότι η
τελευταία προσευχή μετά την Θεία Ευχαριστία γίνεται σύμφωνα με τον τύπο
εκείνης; και τώρα ,αγαπητοί, ας σκεπτώμαστε αυτά, ας αναλογιζώμαστε αυτά,
φοβούμενοι την καταδίκη που επιφυλάσσεται εξ αιτίας αυτού.
Αυτός σου δίνει την
σάρκα Του∙ εσύ δεν τον αμείβεις ούτε με λόγια, ούτε τον ευχαριστείς για εκείνα
που έλαβες, αλλ’ όταν απολαμβάνης σωματική τροφή, τον ευχαριστείς μετά το
φαγητό, ενώ παίρνοντας μέρος σε πνευματική τροφή, που υπερβαίνει ολόκληρη την
ορατή και αόρατη κτίσι, ενώ είσαι άνθρωπος με ευτελή φύσι, δεν μένεις μέχρι
τέλος, για να Τον ευχαριστήσης με λόγια και έργα; Και πώς αυτά δεν είναι άξια
τιμωρίας;
Αυτά τα λέγω, όχι
μόνο για να με επαινήτε, ούτε για να κάμνετε θόρυβο και να κραυγάζετε, αλλά,
θυμούμενοι τα λόγια αυτά την ώρα αυτή, να δείχνετε την πρέπουσα ευταξία.
Μυστήρια και λέγονται και είναι∙ Με μεγάλη λοιπόν ησυχία, με πολλή ευταξία και
με την ευλάβεια που ταιριάζει, ας πλησιάζουμε στην ιερή αυτή θυσία, ώστε και
περισσότερη εύνοια του Θεού ν’ αποσπάσουμε και την ψυχή μας να καθαρίσουμε και να
επιτύχουμε τα αιώνια αγαθά, τα οποία εύχομαι όλοι μας να επιτύχουμε, με την
χάρι και την φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μαζί με τον οποίο στον
Πατέρα ανήκει η δόξα συγχρόνως και στο
άγιο Πνεύμα τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
( Εις το Άγιον
Βάπτισμα, ΕΠΕ 35, 512-518. PG 49, 369-372 )
Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ,
ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
ΣΤ΄»
2η Έκδοσις
( Επηυξημένη και βελτιωμένη)
Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους
2008
Νώτη Γεωργία
Σάββατο 10 Αυγούστου 2013
Περί δεισιδαιμονίας και δεισιδαίμονα
Δεισιδαιμονία είναι ο
δίχως λογική φόβος του Θεού. Πρόκειται περί υπερβολής και ακρότητας, αφού το
μέτρο διατηρεί μόνο η ευσέβεια. Ο δεισιδαίμονας έχει φοβική συνείδηση, γιατί
δεν την έχει αναπτύξει και στέκεται προς το θείο γεμάτος φόβο και με τρόπο που
δεν ταιριάζει στον Θεό. Έχει ατελή γνώση περί των θείων ιδιωμάτων και πιστεύει
για τον Θεό πράγματα ανάξια γι’ Αυτόν. Ο δεισιδαίμονας έχει εσκοτισμένο τον νου
και ταραγμένη τη διάνοια. Ο Πλούταρχος λέει για τη δεισιδαιμονία: «Είναι φοβερό
το σκοτάδι της δεισιδαιμονίας και όταν καταλάβει τον άνθρωπο ενσπείρει σ’ αυτόν
λογισμούς σύγχυσης και τύφλωσης και μάλιστα σε πράγματα που είναι απαραίτητοι
οι συλλογισμοί».
Ο δεισιδαίμονας
φοβάται εκεί που δεν υπάρχει φόβος και ταράζεται εκεί που όφειλε να βρει την
ειρήνη. Φαντάζεται πάντοτε ότι ο Θεός τον καταδιώκει και ζητάει τη σωτηρία από
περιδέραια, τα οποία κρεμάει στον λαιμό του. Πιστεύει σε πλάνους και δέχεται
σαν αλήθεια καθαρές ανοησίες. Παντού διακρίνει τη επικράτηση των σκοτεινών
δυνάμεων και τους αποδίδει μεγαλύτερη δύναμη από τον Θεό. Ο δεισιδαίμονας είναι
ηθικά ανελεύθερος και διανοητικά ταπεινωμένος . Πάσχει από θρησκευτική
καταδίωξη και είναι ψυχικά άρρωστος. Ο δεισιδαίμονας είναι άνθρωπος
δυστυχισμένος και ζει βίο άθλιο.
Από το βιβλίο: «Το
γνώθι σαυτόν
ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ»
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ
Γ΄ΕΚΔΟΣΗ
Απόδοση στη Νέα
Ελληνική:
Ευανθία Χατζή
Επιμέλεια κειμένου-
Επίμετρο:
Γιώργος Μπάρλας
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ
Αθήνα 2011
Νώτη Γεωργία
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)