Ελεημοσύνη και Θεία Κοινωνία

Γιατί πώς δεν κοινωνεί ανάξια αυτός που παραμελεί εκείνον που πεινά; Αυτός που καταντροπιάζει εκτός του ότι παραμελεί; Γιατί, εάν το να μη ελεή κανείς τους φτωχούς αρκεί για να εκβάλλη από την βασιλεία του Θεού, ακόμη και αν είναι παρθένος κανείς, το να μην δίνη σ’ αυτούς πλουσιοπάροχα (γιατί και οι πέντε παρθένες είχαν λάδι, αλλά δεν είχαν πολύ ) το να κάνη κανείς τόσα άτοπα επί πλέον, σκέψου πόσο μεγάλο κακό είναι.

Ποια άτοπα; θα πη κάποιος. Τί λες, ποιά άτοπα; Έγινες μέτοχος σε τέτοια τράπεζα και ενώ έπρεπε να είσαι πιο ήμερος από όλους και ίσος προς τους αγγέλους, έγινες πιο σκληρός από όλους∙ γεύθηκες δεσποτικό αίμα και ούτε έτσι αναγνωρίζεις τον αδελφό∙ και ποιάς συγνώμης θ’ αξιωθής; Αλλά και αν δεν τον γνώριζες πριν από αυτό, από την τράπεζα έπρεπε να τον γνωρίσης και να ενδιαφερθής γι’ αυτόν∙ τώρα όμως και την τράπεζα υποτιμάς, θεωρώντας ανάξιο των δικών σου φαγητών αυτόν που καταξιώθηκε να μετέχη σ΄εκείνην.

Δεν άκουσες πόσα έπαθε εκείνος που απαιτούσε τα εκατό δηνάρια; Πώς δηλαδή, ενώ του χαρίσθηκε το χρέος, με την συμπεριφορά του έκανε άκυρη την δωρεά; Δεν αντιλαμβάνεσαι ποιός ήσουν και ποιός έγινες; Δεν θυμίζεις στον εαυτό σου, ότι, από αυτόν που είναι φτωχός σε χρήματα, είσαι πολύ φτωχότερος σε κατορθώματα ,γιατί είσαι γεμάτος από αμέτρητες αμαρτίες; Αλλ’ όμως από όλα εκείνα σε απάλλαξε ο Θεός και σε κατέστησε άξιο τέτοιας τραπέζης∙ εσύ όμως ούτε έτσι γίνεσαι φιλανθρωπότερος. Λοιπόν τίποτε άλλο δεν απομένει παρά το να παραδοθής και συ στους βασανιστές.

Αυτούς τους λόγους ας ακούσουμε και μεις  όλοι, όσοι εδώ μαζί με πτωχούς προσερχόμαστε στην ιερή αυτή τράπεζα, όταν όμως εξερχώμαστε, δεν θέλουμε ούτε να τους δούμε, αλλά και μεθούμε και περιφρονούμε όσους πεινούνε∙ γι’ αυτά κατηγορούνταν τότε και οι Κορίνθιοι. Και πότε γίνεται αυτό; θα πη κάποιος. Πάντοτε, αλλά κυρίως στις εορτές, οπότε δεν έπρεπε να συμβαίνη περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Γιατί τότε μετά την θεία κοινωνία ακολουθεί μέθη και παραμέλησις των πτωχών. Και ενώ έχεις μεταλάβει του αίματος και είναι για σένα καιρός νηστείας και προσευχής, εσύ μεθάς και ξεφαντώνης. Και όταν μεν τύχη να γευθής κάτι εύγευστο, προφυλάσσεις τον εαυτό σου, ώστε να μη βλάψης την γεύσι του προηγούμενου με κάποιο φαγητό όχι εύγευστο∙ εδώ όμως ενώ έχεις τραφεί με άγιο Πνεύμα , μετά από αυτό παραδίνεσαι σε σατανική απόλαυσι.

Σκάψου, όταν οι  απόστολοι μετέλαβαν στο ιερό εκείνο δείπνο, τί έκαναν;  Δεν τράπηκαν σε προσευχές και υμνωδίες; Δεν παραδόθηκαν σε ιερές αγρυπνίες και στην μεγάλη εκείνη και γεμάτη από σοφία διδασκαλία; Γιατί τα μεγάλα και παράδοξα τότε δίδασκε και παρήγγελε σ’ αυτούς, όταν έφυγε ο Ιούδας, για να φέρη αυτούς που επρόκειτο να τον σταυρώσουν. Δεν άκουσες πως και οι τρεις χιλιάδες πιστοί που μετείχαν στην κοινωνία επέμεναν συνέχεια σε προσευχή και την διδασκαλία, κι όχι σε μέθες και ξεφαντώματα; Ενώ εσύ πριν μεταλάβης, νηστεύεις, για να φανείς οπωσδήποτε άξιος της κοινωνίας, όταν όμως μεταλάβης, ενώ πρέπει να εντείνης την προσπάθεια, για να μείνεις καθαρός, καταστρέφεις τα πάντα. Και όμως δεν είναι το ίδιο να παραμένης καθαρός πριν και μετά την θεία Κοινωνία.

Διότι πρέπει βέβαια και πριν και μετά να διατηρήσαι καθαρός∙ κυρίως όμως όταν υποδεχθής τον νυμφίο∙ πριν μεν από αυτό για να αξιωθής να μεταλάβης, μετά όμως την μετάληψι, για να μη φανής ανάξιος αυτών που έλαβες.

Τί λοιπόν; Πρέπει να νηστεύουμε μετά την Θεία Μετάληψι; Δεν λέγω αυτό, ούτε αναγκάζω. Βέβαια καλό είναι αυτό, όμως δεν σας βιάζω σ’ αυτό, αλλά συμβουλεύω να μη παραδίδεσθε με απληστία σε απόλαυσι. Γιατί εάν ποτέ δεν πρέπει να παραδινώμαστε σε απολαύσεις, και αυτό το δήλωσε ο Παύλος, όταν είπε ότι , «Εκείνη όμως που ζει σε απολαύσεις έχει πεθάνει, αν και βρίσκεται στην ζωή» ( Α΄ Τιμ. 5, 6 ) , πολύ περισσότερο θα πεθάνη τότε. Εάν λοιπόν, η απόλαυσις στην γυναίκα είναι θάνατος, πολύ περισσότερο στον άνδρα∙ και εάν αυτό καταστρέφη σε άλλον καιρό, πολύ περισσότερο  μετά την κοινωνία των μυστηρίων. Εσύ όμως, ενώ έλαβες άρτο ζωής, πράττεις έργο θανάτου και δεν φρίττεις; Δεν γνωρίζεις πόσα κακά εισέρχονται στον άνθρωπο από την απόλαυσι; Γέλοιο παράκαιρο, λόγοι άτακτοι, αστειότητα γεμάτη από την καταστροφή, φλυαρία ανόητη και τα άλλα που δεν είναι καλό ούτε και να τα αναφέρουμε. Και αυτά τα κάνεις, ενώ έχεις απολαύσει την τράπεζα του Χριστού, κατά την ημέρα  εκείνη που αξιώθηκες να αγγίσης με την γλώσσα σου τις σάρκες Του.

ΤΊ να κάνω, λοιπόν, για να μη γίνωνται αυτά; Συλλογίσου την δεξιά σου, την γλώσσα, τα χείλη, τα οποία έγιναν πρόθυρα ,για να έλθη μέσα σου ο Χριστός. Σκέψου την ώρα που προσέρχεσαι και, ενώ έχεις παραθέσει τράπεζα υλική, ύψωσε τον νου σε εκείνην την τράπεζα, στο κυριακό δείπνο, στην αγρυπνία των μαθητών την ιερή εκείνη νύκτα.

Μάλλον δε, ΕΆΝ κανείς εξετάση με ακρίβεια, και η παρούσα ζωή είναι νύκτα. Ας αγρυπνούμε λοιπόν μαζί με τον Δεσπότη, ας οδηγηθούμε σε κατάνυξι μαζί με τους μαθητές. Είναι καιρός για προσευχές, όχι για μέθη, πάντοτε βέβαια, περισσότερο όμως κατά την εορτή. Γιατί η εορτή γι’ αυτό γίνεται, όχι για ν’ ασχημονούμε, όχι για να συγκεντρώνουμε αμαρτήματα, αλλά για να εξαλείφουμε και αυτά που υπάρχουν.

Και γνωρίζω βέβαια ότι άδικα τα λέω αυτά, αλλά δεν θα παύσω να τα λέω. Γιατί, και αν δεν υπακούσετε όλοι, οπωσδήποτε όμως ούτε θα παρακούσετε όλοι, μάλλον όμως, και αν όλοι παρακούσετε, για μένα βέβαια θα είναι μεγαλύτερος ο μισθός, για σας όμως μεγαλύτερη η αμαρτία.

Για να μη γίνη λοιπόν μεγαλύτερη η αμαρτία, γι’ αυτό δεν θα παύσω να σας τα λέω∙ ίσως, λοιπόν, ίσως στην συνέχεια να σας προσβάλω. Γι’ αυτό παρακαλώ, για να μην κάνουμε  αυτά να μας κρίνουν, ας βρέξουμε τον Χριστό, ας τον ποτίσουμε , ας τον ντύσουμε. Αυτά είναι άξια εκείνης της τραπέζης. Άκουσες ύμνους ιερούς, είδες γάμο πνευματικό; απόλαυσες βασιλική τράπεζα; γέμισες από άγιο Πνεύμα; συνέψαλες με τα Σεραφείμ; έγινες κοινωνός των ουρανίων δυνάμεων; Μη απορρίψης τόση χαρά, μη διασκορπίσης τον θησαυρό, μην ανοίξης την θύρα στη μέθη, την μητέρα της θλίψεως την χαρά του διαβόλου, που γεννά αμέτρητα κακά. Γιατί και ο ύπνος, που προέρχεται από εδώ, είναι όμοιος με τον θάνατο, και οι κεφαλόπονοι και οι νόσοι και η λησμοσύνη, και είναι εικόνα νεκρότητος. Άλλωστε , ενώ δεν θα ήθελες να συναντήσης μεθυσμένος κάποιον φίλο, τολμάς, πες μου, τη στιγμή που έχεις μέσα τον Χριστό, να παραδοθής σε τόση μέθη; Αλλ’ αγαπάς την απόλαυσι; Λοιπόν, γι’ αυτό σταμάτησε να μεθάς. Διότι και εγώ θέλω ν’ απολαμβάνης , αλλά την αληθινή απόλαυσι, η οποία ποτέ δεν μαραίνεται. Ποια είναι λοιπόν η αληθινή απόλαυσις, η οποία και ανθεί αιώνια; Κάλεσε για γεύμα τον Χριστό, δώσε σ’ Αυτόν από τα δικά σου, μάλλον δε από τα δικά Του∙ αυτό δίνει την απέραντη και συνεχώς ακμαία ηδονή. Ενώ τα αισθητά δεν είναι τέτοια αλλά, μόλις εμφανισθούν , εξαφανίζονται και αυτός που απόλαυσε δεν θα είναι καθόλου καλύτερα από αυτόν που δεν απόλαυσε, μάλλον δε και χειρότερα θα είναι. Διότι, ο μεν ένας κάθεται σαν να βρίσκεται σε λιμάνι, ενώ ο άλλος , αφού δεχθή κάποιον ορμητικό χείμαρρο και πολιορκία από νόσους, δεν μπορεί ούτε να υποφέρη αυτήν την ζάλη. Για να μην γίνουν λοιπόν αυτά, ας φροντίζουμε να υπάρχη το μέτρο σε όλα. Διότι έτσι θα διατηρήσουμε και την υγεία του σώματος και την ψυχή θα έχουμε σε ασφάλεια και από τα παρόντα θα απαλλαγούμε, από τα οποία αφού απαλλαγούμε όλοι, είθε να επιτύχουμε την βασιλεία, με την χάρι και φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίον ανήκει η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Εις την Α΄ προς Κορινθίους , ΚΖ΄, ΕΠΕ, 18 Α, 202-210.

PG 61, 230- 232 )

Πηγή: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Χρυσοστομικός Άμβων

ΣΤ΄»

2^η Έκδοσις                       

( Επηυξημένη και βελτιωμένη)

Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου

Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

2008

Η Θεϊκή σφραγίδα του Χριστού

Τα παλιά χρόνια οι βασιλείς κυνηγούσαν μέσα στα μεγάλα δάση. Όσα ελάφια τα είχαν εξημερώσει και ανήκαν στον Βασιλέα, για να μην κινδυνεύουν να τα σκοτώσουν άλλοι κυνηγοί, τους έκαναν το εξής: Στο μέτωπο τους έβαζαν μια στρογγυλή πινακίδα, η οποία έγραφε: “Εγώ ειμί του Βασιλέως!”. Κανείς δεν τολμούσε να τα πειράξει.

Έτσι και η Θεϊκή σφραγίδα του Χριστού που πήραμε στο Βάπτισμά μας δια του αγίου Χρίσματος είναι η ιερή καύχηση και ασφάλειά μας.

Αυτή είθε με την φώτιση του Θεού να μην την αμαυρώνει η αμαρτία, γιατί είναι σωτήρια. Αλλά και ο ανθρωποκτόνος σατανάς αυτήν θέλει να εξαλείψει με τα σφραγίσματα που ετοιμάζει, δήθεν για να επιτευχθεί άνετος τρόπος οικονομικών συναλλαγών. Θεός φυλάξοι!

Η Αγία Γραφή με την Αποκάλυψη του Ευαγγελιστού Ιωάννου μας προειδοποιεί. Αν κάποιος δεχθεί την σφραγίδα του αντιχρίστου, ο αιώνιος θάνατος της ψυχής του θα είναι βέβαιος!

Και όταν έρθει η ευλογημένη ώρα να φύγει η ψυχούλα ενός ανθρώπου για τον Ουρανό, πρέπει να πυκνώνει η Θεία Κοινωνία, αφού βέβαια προηγείται η ιερά Εξομολόγηση, για να λάμπει η σφραγίδα του Σωτήρος Χριστού επάνω της. Τότε δεν θα μπορεί να την πειράξει ή να την εμποδίσει κανένα πονηρό πνεύμα στην πορεία της προς την Βασιλεία του Θεού.

Η μυστηριακή όμως ζωή πρέπει να είναι τρόπος ζωής , διότι είναι η θεραπευτική αγωγή επί της ανθρώπινης ψυχής, του Σωτήρος Χριστού. Δεν είναι ούτε έθιμο ούτε μια καλή συνήθεια. Είναι ΑΝΑΓΚΗ. Από την βρεφική ηλικία μέχρι το τέλος. Είναι ο μοναδικός δρόμος της σωτηρίας, τον οποίο άνοιξε η Θυσία του Χριστού μας .

Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ουράνια μηνύματα

Θαυμαστά γεγονότα»

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΔΩΡΙΔΑ 2009

Μην περιφρονείς την απειλή

Μεγάλο κακό είναι να περιφρονής την απειλή. Αυτός που περιφρονεί την απειλή, γρήγορα θα το καταλάβη αυτό από την πείρα των πραγμάτων. Τίποτε δεν είναι τόσο χρήσιμο, όσο το να μιλή κανείς για την γέεννα∙  κάνεις τις ψυχές μας καθαρότερες από κάθε άργυρο. Διότι άκουγε τον προφήτη που λέει∙ «Οι εντολές σου πάντοτε βρίσκονται μπροστά μου» ( Ψαλμ. 17, 23 ) . Και ο Χριστός συνέχεια γι’ αυτήν ομιλεί. Διότι, αν και στενοχωρή τον ακροατή, όμως τον ωφελεί πάρα πολύ.

Τέτοια πράγματα είναι όλα, όσα ωφελούν. Και μην απορήσης. Διότι και τα φάρμακα και τα φαγητά πρώτα λυπούν τον ασθενή και μετά φέρνουν την ωφέλεια. Εάν δεν ανεχώμαστε το βάρος των λόγων, είναι ολοφάνερο, ότι δεν θα ανεχθούμε την θλίψι που προκαλούν τα πράγματα. Εάν κάποιος δεν ανέχεται τους λόγους για την γέεννα, είναι ολοφάνερο ότι, αν έλθη διωγμός, κανένας δεν θα μπορέση να αντισταθή στην φωτιά και στο σίδηρο. Ας γυμνάσουμε την ακοή μας, ώστε να μη δείχνουμε δειλία. Γιατί από αυτό θα φθάσουμε και στα πράγματα. Αν συνηθίσουμε να ακούμε φοβερά, θα συνηθίσουμε να υπομένουμε και φοβερά∙ εάν όμως είμαστε έτσι παραλυμένοι, ώστε ούτε λόγια να υποφέρουμε, πότε θα αντισταθούμε στα πράγματα ; Βλέπεις πώς περιφρονεί ο μακάριος Παύλος όλα τα επίγεια και τους αλλεπάλληλους κινδύνους; Γιατί; Διότι είχε ασκηθή να περιφρονή και την γέεννα γι’ αυτά που ήταν αρεστά στον Θεό. Εκείνος ούτε το να υποστή την γέεννα δεν το θεωρούσε τίποτε το σπουδαίο μπροστά στον πόθο για τον Χριστό, ενώ εμείς, μολονότι πρόκειται για το συμφέρον μας, ούτε τους λόγους γι’ αυτήν ανεχόμαστε.

Τώρα λοιπόν, αφού ακούσατε λίγα, απέρχεσθε∙ σαν παρακαλώ  όμως, εάν υπάρχη λίγη αγάπη μέσα σας, να στρέφωνται τα λόγια σας πάντα γύρω από αυτά τα θέματα . Δεν θα μπορέσουν να βλάψουν σε τίποτε, και εάν ακόμα δεν ωφελήσουν∙ οπωσδήποτε όμως θα ωφελήσουν, διότι η ψυχή διαμορφώνεται ανάλογα με τις συζητήσεις.

( Εις Β΄ Θεσσαλ. Β΄, ΕΠΕ 23, 34-38. PG 62, 476-477 ) .

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΟΣ ΑΜΒΩΝ Θ΄

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»

ΑΓΙΟΝ ΌΡΟΣ

Υπό Βενεδίκτου Ιερομονάχου

Αγιορείτου

ΕΚΔΟΣΙΣ

ΣΥΝΟΔΙΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

ΙΕΡΑ ΚΑΛΥΒΗ «ΑΓΙΟΣ ΣΥΡΙΔΩΝ Α΄»

ΙΕΡΑ ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

2013

ΕΥΧΗ , ΝΗΨΙΣ ΚΑΙ ΗΣΥΧΙΑ

Κάποιος ιερομόναχος αυτοαποκαλούμενος “απελπισμένος” , στο βιβλίο “Νηπτική θεωρία” , διηγείται δήθεν για κάποιον άλλο, στην πραγματικότητα όμως για τον εαυτό του , ότι ήρθε, την ώρα που προσηύχετο με την Ευχούλα, με το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», σε έκστασι… και είδε ένα άπειρο πλήθος δαιμόνων-σαν την άμμο της θαλάσσης, - τόσοι πολλοί ήσαν- να του επιτίθενται γεμάτοι λύσσα.

Οι διαθέσεις τους ήσαν φονικές. Απ’ όλα τα μέρη , αγριεμένοι φοβερά, ωρμούσαν εναντίον του για να τον κατασπαράξουν…

Συνήλθε και έντρομος έτρεξε στην Εκκλησία.

-     Πού θα καταφύγω; Αναρωτήθηκε με τον λογισμό του. Πού αλλού, παρά στον φρικτό Γολγοθά, στην αγία Τράπεζα, όπου καθημερινά με δάκρυα και με συντριβή ιερουργώ τα πανάχραντα Μυστήρια, θα πέσω εκεί στα πόδια του Χριστού και της Παναγίας Μητρός Του.

Έχοντας αυτά στον νου και στον λογισμό του, τρέχοντας έφθασε στον ναό. Μπαίνοντας μέσα είδε τον Κύριο και την Θεοτόκο στις εικόνες του Τέμπλου σαν ζωντανούς και με βασιλική Δόξα. Το θείο Πρόσωπο του Κυρίου είχε μια ανέκφραστη ωραιότητα και άστραφτε πιο πολύ και από τον ήλιο, ενώ όλο το εκκλησάκι ήτο λουσμένο από την θεϊκή Του ακτινοβολία.

Ο ιερεύς εκείνος και ασκητής, δεν μπόρεσε να ξανακοιτάξη το πρόσωπο της τρισηλίου Δόξης του Κυρίου! Μόνο προσκύνησε…, άγγιξε ή δεν άγγιξε το προτεινόμενο χέρι του Κυρίου για ασπασμό.

Με φόβο πλησίασε την εικόνα της Παναγίας, ασπάσθηκε το Παρθενικό Της χέρι επάνω στην εικόνα και τόλμησε να την κοιτάξη στο πρόσωπο. Στην αγία Της αγκαλιά είδε το Θείο Βρέφος καθισμένο σε θρόνο Χερουβικό… και ήτο τόσο ταιριαστό το θεϊκό αυτό σύμπλεγμα, όσο η ομορφιά και η ευωδία σ’ έναν πάλλευκο κρίνο ή σ’ ένα μπουκέτο από μυρωμένα τριαντάφυλλα… ομορφιά, ευωδία!!!

Η Θεοτόκος κοίταζε τον ιερέα με άπειρη γλυκύτητα και με τόση πραότητα, ώστε εκείνος πήρε θάρρος και ρώτησε:

-     Παναγία μου! γλυκειά μου Παναγία και Μητέρα του Ιησού μου, πώς θα γλυτώσω από τους δαίμονες που με κυνηγούν;

-     Με το Όνομα του Υιού μου και με το όνομα το δικό μου θα νικάς , θα εξολοθρεύης τους δαίμονες, απάντησε η Θεοτόκος. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»,

«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς»,

«Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι».

-     Και εδώ, μέσα στον ναό και στο κελλάκι και έξω, εργαζόμενος και ησυχάζων, παντού και πάντοτε, με το Όνομα του Υιού μου και το όνομα το δικό μου να επικαλήσαι, συνέχισε η Θεοτόκος.

Ο ιερομόναχος έκανε μία στρωτή μετάνοια , βγήκε έξω από το  εκκλησάκι και φώναξε με όλη του την δύναμι:
-  «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»!

-     «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία»!

Αμέσως οι ανίσχυροι, οι αδύνατοι, οι δειλοί δαίμονες εξαφανίσθηκαν όλοι από μπροστά του σαν αστραπή.

Από την βιωματική αυτή εμπειρία βγαίνει το συμπέρασμα ότι κι εμείς οι απλοί αγωνιζόμενοι μέσα στον κόσμο πιστοί χριστιανοί, κληρικοί και λαϊκοί, μ’ αυτό το πανίσχυρο Όνομα, μπορούμε να τον επικαλούμεθα συνεχώς, και με την παντοδυναμία του Ονόματός Του καταισχύνουμε τους δαίμονες.

Ναι χριστιανοί μου, με το παμπόθητο και γλυκύτατο Όνομα Του θα Τον φωνάζουμε μ’ όλη μας την καρδιά, μέρα, νύχτα, για να ελκύσουμε το έλεός Του, δηλαδή με την Ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Αυτό συνέστησε η Υπεραγία Θεοτόκος. Αυτό μας συνιστά η Αγία Γραφή . Αυτό μας διδάσκουν όλοι οι Νηπτικοί και θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας μέχρι των ημερών μας. Και αυτό μας καταμαρτυρείται από την ιστορική εμπειρία των Αγιορειτών Πατέρων και Γερόντων εδώ και 1000 χρόνια.

Να λέμε την Ευχή είτε προφορικά είτε νοερά με την βεβαιότητα και την  πίστι ότι ο Κύριος είναι μπροστά μας και είμεθα ενώπιόν Του…

…. Η Χαναναία Τον είχε μπροστά της και φώναζε: «ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυῒδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται.». Έτσι κι εμείς, Τον έχουμε μπροστά μας και Τον φωνάζουμε: «Ελέησόν με τον αμαρτωλό, διότι εγώ έχω μέσα μου τους δαίμονες των παθών. Εγώ έχω μέσα μου το σκοτάδι της αμαρτίας. Εγώ κυριαρχούμαι από τα πάθη και υποφέρουν όλοι γύρω μου. Εγώ φταίω για όλα. Χριστέ μου, ελέησέ με. Αν ελεήσης εμένα, ελεείς και τον σύντροφο της ζωής μου. Ελεείς και τα παιδιά μου . Ελεείς τους γονείς μου. Ελεείς τα αδέλφια μου και τον κάθε πλησίον. Ελέησόν με , Κύριε, γιατί ελεώντας εμένα ελεείς και τους κληρικούς της Εκκλησίας Σου».

Ελέησόν με, Κύριε, διότι δεν έχω ούτε αληθινή μετάνοια ούτε και συντριβή ούτε δάκρυα παρακλητικά.

Δεν έχω ταπείνωσι…, ελέησόν με.

Δεν έχω πίστι…, ελέησόν με.

Δεν έχω υπομονή…, ελέησόν με.

Δεν πενθώ για τις αμαρτίες μου… ελέησόν με…

(συνεχίζεται)

Πηγή: Από το βιβλίο: “Η «ΕΥΧΗ» ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ”

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ

ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2007