Πῶς θά κάνουμε τόν Θεό νά ξεχάσει τίς ἁμαρτίες μας;

Πῶς θά κάνουμε τόν Θεό νά ξεχάσει τίς ἁμαρτίες μας!

Ξέχασε, λοιπόν, τίς ξένες ἁμαρτίες,

 γιά νά ξεχάσει καί ὁ Κύριος τίς δικές σου.

Γιατί ἄν πεῖς: «τιμώρησε τόν ἐχθρό μου», ἔκλεισες τό στόμα σου. Ἔχασε πιά ἡ γλῶσσα σου τό δικαίωμα νά μιλάει στό Θεό. Πρῶτα πρῶτα ἐπειδή ἐξ ἀρχῆς Τόν παρόργισες κι ὕστερα ἐπειδή ζητᾶς πράγματα πού εἶναι ἀντίθετα στόν ἴδιο τό χαρακτῆρα τῆς προσευχῆς. Ἀφοῦ, δηλαδή, προσέρχεσαι γιά νά ζητήσεις συγχώρηση ἁμαρτημάτων, πῶς μιλᾶς γιά τιμωρία;

Τό ἀντίθετο ἔπρεπε νά κάνεις, νά παρακαλᾶς γιά τούς ἄλλους, ὥστε στή συνέχεια νά παρακαλέσεις μέ παρρησία καί γιά τόν ἑαυτό σου.

Ἄν προσευχηθεῖς γιά τούς συνανθρώπους σου, τά πέτυχες ὅλα, ἔστω κι ἄν δέν πεῖς τό παραμικρό γιά τίς δικές σου ἁμαρτίες.

Δέν ὑπάρχει τίποτα πιό ζοφερό, ἀπό μιά ψυχή πού μνησικακεῖ καί μισεῖ. Δέν ὑπάρχει τίποτα πιό ἀκάθαρτο ἀπό μιά γλῶσσα πού κακολογεῖ καί καταριέται. Ἄνθρωπος εἶσαι, μή γίνεσαι θηρίο. Τό στόμα σοῦ δόθηκε ὄχι γιά νά δαγκώνεις, ἀλλά γιά νά παρηγορεῖς μέ τά λόγια σου. Ὁ Θεός σέ πρόσταξε νά συγχωρεῖς, κι ἐσύ Τόν παρακαλᾶς νά καταργήσει τή δική Του ἐντολή;

Δέν συλλογίζεσαι ὅτι, ἀπό τό ἄλλο μέρος λυπᾶται ὁ Θεός, ὁ Πλάστης σου, ὁ Εὐεργέτης σου, ὁ Σωτῆρας σου; «Μά ἀδικήθηκα», λές, «καί εἶμαι πικραμένος». Τότε, λοιπόν, προσευχήσου ἐναντίον τοῦ διαβόλου πού μᾶς ἀδικεῖ περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον. Γιατί αὐτός δημιουργεῖ καί τούς ἐχθρούς καί τίς ἔχθρες, αὐτός εἶναι ὁ μεγάλος καί μοναδικός ἐχθρός σου, μέ τόν ὁποῖον δέν εἶναι δυνατό νά συμφιλιωθεῖς ποτέ.

Ὁ συνάνθρωπος, ἀπεναντίας, ὅσα κι ἄν σοῦ κάνει,

εἶναι ἀδελφός σου.

Γι’ αὐτό ὀφείλεις νά προσεύχεσαι γιά τό καλό του,

 γιά την εὐτυχία του, γιά τή μετάνοια καί τήν σωτηρία του.

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

Πῶς γνωρίζουμε ἄν ἔχουν συγχωρεθεῖ οἱ ἁμαρτίες μας;

Πῶς γνωρίζουμε ἄν ἔχουν συγχωρεθεῖ οἱ ἁμαρτίες μας;

«Πῶς βεβαιούμεθα ὅτι συγχωρήθηκαν οἱ ἁμαρτίες μας;

 α) Ὅταν ἡ συνείδησή μας

δέ μᾶς κατακρίνει μέσα μας γιά τίς ἁμαρτίες μας, 

καί

 β) Ὅταν μ’ ὅλη μας τήν καρδιά ἐμισήσαμε τίς ἁμαρτίες μας

καί φανερά κάνουμε τά ἐνάντια ἔργα τῶν ἁμαρτιῶν μας»!…».

 ( Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος )

  Τό Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως

 

Ποιός εἶναι ὁ ἀληθινά λογικός ἄνθρωπος;

Διδαχές ἀπό τήν Φιλοκαλία

Ποιός εἶναι ὁ ἀληθινά λογικός ἄνθρωπος;

( Μικρή Φιλοκαλία, Κεφάλαιον:

Συμβουλές γιά τή συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων

καί τή ζωή τῆς καλωσύνης )

Ὁ ἀληθινά λογικός ἄνθρωπος γιά ἕνα πρᾶγμα φροντίζει·

νά ὑπακούῃ καί νά ἀρέσῃ στόν Θεό τῶν ὄλων,

καί γιά ἕνα πρᾶγμα θέλει νά παιδεύῃ τήν ψυχή του·

νά φανῇ ἀρεστός στόν Θεό, εὐχαριστώντας Τον

γιά τήν τόσο μεγάλη καί πολλή του φροντίδα

καί τήν διευθέτηση ὅλων τῶν ζητημάτων του,

 ὅποια κι ἄν εἶναι αὐτά στή ζωή του.

Εἶναι ἄτοπο βέβαια νά εὐχαριστοῦμε τούς γιατρούς πού μᾶς δίνουν

πικρά καί δυσάρεστα φάρμακα γιά τήν ὑγεία τοῦ σώματός μας

καί νά εἴμαστε ἀχάριστοι στόν Θεό

γιά ὅσα μᾶς φαίνονται δύσκολα

καί ἐνοχλητικά καί νά μήν καταλαβαίνουμε, ὅτι

ὅλα γίνονται ὅπως πρέπει καί γιά τό συμφέρον μας

σύμφωνα μέ τήν πρόνοιά Του.

Ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ καί ἡ πίστη σ’ Αὐτόν

εἶναι σωτηρία καί τελειότητα τῆς ψυχῆς.

Μέγας Ἀντώνιος

Tῇ Ὑπερμάχῳ

Τῌ ΥΠΕΡΜΑΧῼ

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ

                    ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ

Δέσποινα Παντευλόγητε, Ὑπέραγνε Παρθένε,

Παράδεισε Πανθαύμαστε, Κῆπε Καλλωπισμένε,

Σέ δυσωπῶ, Πανάχραντε, χαρίτωσον τό νοῦν μου,

κατεύθυνον τάς σκέψεις μου, φώτισον τήν ψυχήν μου. 

Κόρη με ποίησον ἀγνόν, πρᾶον, σεμνόν, ἀνδρεῖον,

ἡσύχιον καί κόσμιον, εὐθύν, ὅσιον θεῖον,

ἐπιεικῆ, μακρόθυμον, τῶν ἀρετῶν δοχεῖον,

ἄμεμπτον, ἀνεπίληπτον, τῶν ἀγαθῶν ταμεῖον.

Δός μοι σοφίαν, σύνεσιν καί μετριοφροσύνην,

φρόνησιν καί ἁπλότητα καί ταπεινοφροσύνην.

Δός μοι νηφαλιότητα, ὄμμα πεφωτισμένον,

διάνοιαν ὁλόφωτον, πνεῦμα ἐξηγνισμένον.

Ἀπέλασον τήν οἴησιν, τήν ὑπερηφανίαν,

τόν τύφον, τήν φυσίωσιν καί τήν ἀλαζονείαν,

τήν ὕβριν, τό ἀγέρωχον, τήν ὑψηλοφρονύνην,

γλῶσσα μεγαλορρήμονα, ἰσχυρογνωμοσύνην.

Τήν ἀστασίαν τήν φρικτήν, τήν περιττολογίαν,

τήν πονηρίαν τήν πολλήν, καί τήν αἰχρολογίαν.

Χάρισαί μοι, Πανάχραντε, τήν ἠθικήν ἀνδρείαν,

τό θάρρος, τήν εὐστάθειαν, δός μοι τήν καρτερίαν.

Δός μοι τήν αὐταπάρνησιν, τήν ἀφιλαργυρίαν,

ζῆλον μετ’ ἐπιγνώσεως καί ἀμνησικακίαν.

Δός μοι ἀκεραιότητα, εὐγένειαν καρδίας,

πνεῦμα εὐθές, εἰρηνικόν, καί πνεῦμα ἀληθείας.

Φυγάδευσον, Πανάχραντε, τά πάθη τῆς καρδίας,

τά πολυώνυμα, Ἀγνή, τῆς ἠθικῆς δειλίας.

Τήν ἀνανδρείαν τήν αἰσχράν,

τό θάρρος, τήν δειλίαν,

τήν ἀτολμίαν τήν δεινήν καί τήν ἀπελπισίαν.

Ἄρον μοι, Κόρη, τόν θυμόν καί πᾶσαν ραθυμίαν,

τήν ἀθυμία, τήν ὀργήν, ὡς καί τήν ὀκνηρίαν.

Τόν φθόνον, τήν ἐμπάθειαν, τό μίσος, τήν κακίαν,

τήν μήνιν, τήν ἐκδίκησιν καί τήν μνησικακίαν.

Τήν ἔριδα τήν εὐτελῆ καί τήν πολυλογίαν,

τήν γλωσσαλγίαν τήν δεινήν καί τήν βωμολοχίαν.

Δός μοι, Παρθένε, αἴσθησιν, δός μοι εὐαισθησίαν.

Δός μοι συναίσθησιν πολλήν καί εὐσυνειδησίαν.

 

     Δός μοι, Παρθένε, τήν χαράν Πνεύματος τοῦ Ἁγίου.

Δός μοι εἰρήνην τῇ ψυχῇ, εἰρήνην τοῦ Κυρίου.

Δός μοι ἀγάπην, ἔρωτα θεῖον, ἐξηγνισμένον,

πολύν, θερμόν καί καθαρόν καί ἐξηγιασμένον.

Δός πίστιν ζῶσαν, ἐνεργόν, θερμήν, ἁγνήν, ἁγίαν,

ἐλπίδα ἀδιάσειστον, βεβαίαν καί ὁσίαν.

                                         Ἄρον ἀπ’ ἐμοῦ, Παρθένε, τόν κλοιόν τῆς ἁμαρτίας,

τήν ἀμέλειαν, τήν μέθην, τήν ἀνελεημοσύνην,

τά κακάς ἐπιθυμίας, τήν δεινήν ἀκολασίαν,

γέλωτας τῆς ἀσελγείας καί τήν πᾶσαν κακουργίαν.

Σωφροσύνην δός μοι, Κόρη, δός ἐγκράτειαν, νηστείαν,

προσοχήν καί ἀγρυπνίαν καί ὑπακοήν τελείαν.

Δός μοι προσοχήν ἐν πᾶσι καί διάκρισιν ὀξείαν,

σιωπήν καί εὐκοσμίαν, καί ὑπομονήν ὁσίαν.

Ἐπιμέλειαν παράσχου, Δέσποινα, πρός ἐργασίαν,

πρός τελείωσιν καί ζῆλον ἀρετῶν πρός γυμνασίαν.

Τήν ψυχήν μου, τήν καρδίαν καί τόν νοῦ μου, Παναγία,

τήρει ἐν ἁγιωσύνῃ, φύλαττε ἐν παρθενίᾳ.

  

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.

Παντελή Παπαδόπουλου

Θεολόγου

                

(Σκέψεις περί Ἐκκλησιασμοῦ παρμένες

 ἀπό ὁμιλίες τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου  τοῦ Χρυσοστόμου)

Τά  τελευταία χρόνια διαπιστώνουμε  ὅλοι μέ λύπη ὅτι ἡ διάθεση παροχῆς στά παιδιά ἀγωγῆς ἐκ μέρους τῆς πολιτείας ἔχει πολύ ἀτονίσει, κυρίως στήν πρωτοβάθμια ἀλλά καί στή δευτεροβάθμια ἐκπαίδευση. Ὁμοίως καί ὁ σχολικός Ἐκκλησιασμός, ὅταν γίνεται, γίνεται μέ βαρειά καρδιά, χωρίς σοβαρή προετοιμασία. Δυστυχῶς, ἀπό πολλούς διδασκάλους θεωρεῖται χάσιμο χρόνου καί ἐπιτελεῖται σάν ἀγγαρεία. Ἒτσι, ἐκ τῶν πραγμάτων τό καθῆκον ἐκκλησιοποιήσεως τῶν παιδιῶν πέφτει σχεδόν ἐξ ὁλοκλήρου στούς γονεῖς καί στήν οἰκογένεια.

      Εἶναι ἀναντίρρητο ὅτι ὁ Ἐκκλησιασμός ἔχει μεγάλη ἠθική καί παιδαγωγική ἀξία. Γι’ αὐτό καί οἱ γονεῖς πρέπει νά ὁδηγοῦν ἀπό πολύ νωρίς τά παιδιά τους στήν Ἐκκλησία. Νά τά κοινωνοῦν συχνά καί νά τούς ἐξηγοῦν σιγά-σιγά ὅσα πράγματα μποροῦν νά καταλάβουν. Νά τούς δημιουργήσουν τήν καλή συνήθεια τῆς οἰκογενειακῆς συμμετοχῆς στήν Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία ἔτσι, ὥστε, ὅταν μεγαλώσουν, νά αἰσθάνονται αὐτή τή συμμετοχή ὄχι σάν τυπική ὑποχρέωση, ἀλλά σάν ζωτική ὑπαρξιακή ἀνάγκη ψυχικῆς τροφοδοσίας, ὅπως ἄλλωστε εἶναι ζωτική ἀνάγκη καί ἡ καθημερινή λήψη τροφῆς γιά τή συντήρηση καί τήν καλή ὑγεία τοῦ σώματος.

      Νά  μάθουν νά ξεκινοῦν τήν ἑβδομάδα τους μέ τήν Κυριακάτικη θεία Λειτουργία (ὅπως λέμε «ἀπό Θεοῦ ἄρχεσθαι») καί νά αἰσθάνωνται ὅτι δέν πρέπει νά περάσει Κυριακή χωρίς Θεία λειτουργία. Ἄλλωστε καί ὁ νηπιοβαπτισμός, πού ἐπεκράτησε σταδιακά ἀπό νωρίς στήν Ἐκκλησία (περίπου ἀπό τόν 3ον αἰώνα), σ’αὐτό ἀπέβλεπε. Νά θωρακίσει πνευματικά τά παιδιά ἀπό τήν πολύ τρυφερή τους ἡλικία. Προϋπέθετε ὅτι τά παιδιά, πού θά ζήσουν μέσα σέ Χριστιανικές οἰκογένειες, πρέπει καί μποροῦν νά ἀπολαμβάνουν ἀπό νωρίς τή χάρη τῶν ἱερῶν μυστηρίων. Γι’ αὐτό τά παιδιά πού βαπτίζονται νωρίς, μποροῦν νά ἐκκλησιάζονται καί νά κοινωνοῦν  συχνά, συνήθειες πού ἀποτελοῦν τίς καλύτερες προϋποθέσεις γιά τή μελλοντική τους πνευματική πρόοδο.

      Ὁ ἐκκλησιαστικός συγγραφέας τοῦ 2ου αἰῶνος Τερτυλλιανός, ἔλεγε ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ψυχή εἶναι «ἐκ φύσεως Χριστιανική» (Λατινικά: «naturaliter christiana». Αὐτό ἀληθεύει σέ μεγάλο βαθμό. Τό κάθε παιδί εἶναι ἁγνό καί ἄδολο καί ὡς  ἐκ τούτου δεκτικό τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ὅμως ἡ μικρή χριστιανική φλόγα, πού ὑπάρχει στήν καρδιά κάθε παιδιοῦ, πρέπει νά προστατευθεῖ νά μήν σβήσει, νά τραφεῖ, νά μεγαλώσει, νά ὡριμάσει, κ.λ.π., ὥστε νά μπορέσει νά δώσει ἀργότερα μέ τήν ἐνηλικίωσή της γλυκεῖς καί εὔχυμους καρπούς.

      Τέλος, καθῆκον ὅλων τῶν ἐκκλησιαζομένων  πιστῶν εἶναι νά δείχνουν συμπάθεια καί ἀγάπη στά μικρά παιδιά. Νά μήν μαλώνουν καί διώχνουν τά παιδιά πού τυχόν θορυβοῦν κατά τήν διάρκεια τῶν ἀκολουθιῶν. Νά μήν ἐμποδίζουν καί νά μήν ἀποθαρρύνουν τίς νεαρές μητέρες (ἤ τούς νέους γονεῖς) νά φέρνουν στήν Ἐκκλησία καί νά κοινωνοῦν τά μικρά παιδιά τους. Νά τά ἀνέχονται μέ ἀγάπη καί νά τά νουθετοῦν διακριτικά, ὡς ἀτελέστερα στήν πίστη. Νά προσπαθοῦν μέ τή συμπεριφορά τους νά τούς ἐμπνεύσουν τήν ἱερότητα τοῦ χώρου καί τοῦ χρόνου. Ἒτσι σιγά-σιγά πρoϊούσης τῆς ἡλικίας τά παιδιά θά γίνουν ἐνσυνείδητοι καί ὥριμοι ἐνήλικες Χριστιανοί, ἱκανοί νά ἀναθρέψουν σωστά καί τά δικά τους παιδιά καί ἐγγόνια.

 http://www.enromiosini.gr/

Άγνωστες μαρτυρίες για τις εμφανίσεις της Παναγίας στα βουνά της Πίνδου στον πόλεμο του 1940.

Άγνωστες μαρτυρίες για τις εμφανίσεις της Παναγίας

στα βουνά της Πίνδου στον πόλεμο του 1940.

του πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας σημειώθηκαν σε πολλές περιοχές του ελλαδικού χώρου κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά στην πρώτη γραμμή του πολέμου, στα ελληνοαλβανικά σύνορα και την Πίνδο, η Παναγία ήταν η προστάτιδα και οδηγός των στρατιωτών. Οι στρατιώτες την έβλεπαν με τα μάτια της πίστης τους να τους εμψυχώνει και να τους «σκεπάζει», καθώς πολεμούσαν στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας.

Ενδεικτική είναι η μαρτυρία της Β. Μπούρη σύμφωνα με την οποία ο θείος της, Σπυρίδων Χουλιάρας, που πολέμησε στα ελληνοαλβανικά σύνορα, μέχρι το τέλος της ζωής του συνήθιζε να αφηγείται το εξής θαύμα της Παναγίας: ενώ οι στρατιώτες πολεμούσαν κάτω από πραγματικά αντίξοες συνθήκες, εμφανίστηκε μπροστά τους η Παναγία που ως προστάτιδα τους «σκέπασε» με το πέπλο της και σαν οδηγός τους οδήγησε μπροστά στον εχθρό, έτοιμους να τον αντιμετωπίσουν.
Το θαύμα αυτό επιβεβαιώνεται και από άλλους στρατιώτες που πολέμησαν στα βουνά της Πίνδου. Κατά μήκος όλου του μετώπου έβλεπαν το ίδιο όραμα: τις νύχτες μια γυναικεία μορφή βάδιζε ψηλόλιγνη, με την καλύπτρα της ριγμένη από το κεφάλι στους ώμους. Ήταν η Παναγία, η υπέρμαχος στρατηγός των Ελλήνων.

Ο Τάσος Ρηγόπουλος, πολεμιστής του 1940 γράφει από το μέτωπο:
«Σου γράφω από μία αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου […]είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, αυτό που είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση περίπου δεκατριών μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη. Ο σκοπός φώναξε: «τις ει;». Μιλιά δεν ακούστηκε. Φώναξε ξανά θυμωμένος. Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: «η Παναγία!». Εκείνη όρμησε εμπρός σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη.
Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας. […] Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Και όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπερμάχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και απλά χάθηκε» .
Ένα θαύμα έζησαν και οι στρατιώτες του 51ου τάγματος στην κορυφογραμμή Ροντένη.
Από τις 22 Ιανουαρίου και κάθε βράδυ στις εννέα και είκοσι ακριβώς, το βαρύ πυροβολικό των αντιπάλων άρχιζε βολή εναντίον του τάγματος. Ο εκνευρισμός και οι απώλειες ήταν πολλές. Οι τολμηροί ανιχνευτές δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τα εχθρικά πυροβόλα, προφανώς γιατί κάθε βράδυ οι αντίπαλοι τα μετακινούσαν. Η κατάσταση ήταν πιεστική. Ένα βράδυ του Φεβρουαρίου ακουστήκανε πάλι τα εχθρικά κανόνια.
«Παναγιά μου, βοήθησέ μας, σώσε μας», φώναξε εντελώς αυθόρμητα ο ταγματάρχης Πετράκης. Αμέσως στο βάθος πρόβαλε ένα φωτεινό σύννεφο και σιγά-σιγά δημιουργήθηκε κάτι σαν φωτοστέφανο και εμφανίστηκε η μορφή της Παναγίας, η οποία άρχισε να γέρνει προς τη γη και στάθηκε σε ένα φαράγγι. Όλοι στο τάγμα μόλις είδαν το θαύμα, ρίγησαν.
«Θαύμα!»,φώναξαν και έκαναν το σταυρό τους. Αμέσως στάλθηκε μήνυμα στην ελληνική πυροβολαρχία, τα ελληνικά κανόνια βρόντηξαν και λίγο μετά τα αντίπαλα σίγησαν. Οι οβίδες των Ελλήνων είχαν πετύχει τον απόλυτο στόχο .
«Η πίστη κατά την διάρκεια του πολέμου, το σίγουρο είναι ότι βοηθάει τον δοκιμαζόμενο στρατιώτη. Και η εικόνα της προστάτιδας του φέρνει ελπίδα και αισιοδοξία. … οι Αρτινοί στο μέτωπο μπροστά στην εικόνα της Παναγιάς δεν φοβόνταν ούτε όλμους, ούτε τις εχθρικές σφαίρες…» .
Ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης ζωγράφισε πάνω στο καπάκι ενός κιβωτίου ρέγγας τη Παναγία της Νίκης, η οποία απέκτησε τη φήμη ότι είναι θαυματουργή.

«Σε έξαλλη θρησκευτική έκσταση απαιτούσαν (ενν. οι έλληνες στρατιώτες από την Άρτα) η θαυματουργή εικόνα να μείνει ένα βράδυ τουλάχιστον στην κατασκήνωση τους. Άκουγες φωνές από παντού. Όλοι οι στρατιώτες φωνάζανε: «Η Παρθένα, η Παρθένα. Να την αφήσετε μια βραδιά». Εκείνη την ώρα βάρεσε συναγερμός […] πέσαμε μπρούμυτα σύμφωνα με τις διαταγές που είχαμε. Κανένας Αρτινός δεν έκανε το ίδιο. «Βρε συνάδελφε», μου είπε ένας, «βαστάς την Παρθένα και φοβάσαι»;» .
Χαρακτηριστικό είναι, επίσης, το γεγονός ότι οι ταυτότητες των στρατιωτών έφεραν, δίπλα ακριβώς από τα στοιχεία τους, μια εικόνα της Παναγίας. Και λίγο πριν απo την επίθεση έκαναν το σταυρό τους, αναφωνούσαν τρεις φορές «Παναγία μου!» και ύστερα ξεκινούσαν.
Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, αναγνωρίστηκε η σπουδαιότητα των θαυματουργών επεμβάσεων της Παναγίας. Για το λόγο αυτό η γιορτή της Αγίας Σκέπης, που είχε καθιερωθεί από το 626, όταν με τη θαυματουργή της επέμβαση έσωσε την Κωνσταντινούπολη από τους Αβάρους, να γιορτάζεται προς τιμήν της Παναγίας την 1η Οκτωβρίου, μεταφέρθηκε από το 1952 στις 28 Οκτωβρίου για να ενθυμούνται όλοι τη θαυματουργή βοήθειά της στη δυσκολότερη, ίσως, περίοδο του ελληνικού έθνους.
Απόσπασμα από την εργασία: "Η τιμή της Θεοτόκου στην Ήπειρο".

Πηγή: http://dosambr.wordpress.com/

Ο παπάς του 1940, παράδειγμα θυσιαστικής αγάπης και ηρωϊσμού

Ἕνας Στρατιώτης θυμᾶται γιὰ τὴν ἅγια μορφὴ καὶ τὴν θυσία τοῦ Στρατιωτικοῦ Ἱερέως Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Τσοκώνα:

 «Κεράσοβο Πωγωνίου...1940. Στὶς 11 περνᾶνε ἀεροπλάνα (ἰταλικὰ φυσικά) καὶ βομβαρδίζουν σὰν δαίμονες πάνω ἀπ' τὰ κεφάλια μας. Οἱ βόμβες λυσσᾶνε, μὰ πέφτουν πιὸ πέρα μὲς στὴ χαράδρα. Τὴ νύχτα, ἐνῷ κοιμόμαστε σὲ μιὰ μικρὴ ἐκκλησιά, ἦρθαν μέσα κάτι στρατιῶτες καὶ στριμωχτήκανε κοντά μας. Ἔβρεχε ὁ Θεός, ὁ ὕπνος ἦρθε γρήγορα κι ὅλη νύχτα νιώθαμε ζεστασιά.

Τὴν αὐγὴ ποὺ ξυπνᾶμε βλέπουμε νὰ μπαίνει μέσα ἕνας νέος παπάς, μούσκεμα ἀπὸ τὴν βροχή. Ἀποροῦμε καὶ μαθαίνουμε κάτι τὸ πρωτάκουστο. Ὁ παπὰς εἶχε ἔρθει μὲ τοὺς ἄλλους στρατιῶτες καὶ βλέποντας τόσους σὲ ἕνα πολὺ στενὸ χῶρο, γιὰ νὰ μὴν ἐνοχλήσει κανέναν, προτίμησε νὰ μείνει ὁλονυχτὶς ἔξω ἀπὸ τὸ ἐκκλησάκι, χωρὶς ἀντίσκηνο.

Μόλις τὸν βλέπουμε σ' αὐτὴ τὴν κατάσταση, σηκωνόμαστε ὅλοι ὀρθοὶ καὶ σκύβουμε μπροστά του. Ἐκεῖνος κάνει τὸ σταυρό του, μᾶς καλημερίζει, ἀνάβει ἕνα κερὶ καὶ προσεύχεται μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου καὶ τὴν ἀγάπη ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους.

 Τὸν νιώθουμε σὰν Χριστὸ καὶ τὸν βάνουμε γιὰ πάντα στὰ κατάβαθα τῆς ψυχῆς μας. Μετὰ ποὺ βγήκαμε, τραβάει μερικοὺς στρατιῶτες γιὰ τὸ χωριὸ Περιστέρι, χωρὶς νὰ φτάσει ὅμως ποτέ. Μιὰ ἐχθρικὴ βόμβα τὸν βρίσκει στὸ δρόμο καὶ τὸν ρίχνει κάτω νεκρό. Ἦταν ὁ πιὸ ἅγιος παπὰς κι ἄνθρωπος ποὺ ἀπάντησα στὴ στράτα τῆς ζωῆς μου».

myriobiblos.gr