Ἄλλα εἶναι τά σημάδια τῆς πλάνης κι ἄλλα τῆς χάρης

Ἄλλα εἶναι τά σημάδια τῆς πλάνης κι ἄλλα τῆς χάρης

-(Ἅγιος Γρηγόριος ὀ Σιναΐτης):  «Εἶναι καί ἄλλα Καψοκαλύβη μου, πού νά μοιάζουν μέ αὐτά (τά σημάδια τῆς χάρης), ἀλλά νά εἶναι τῆς πλάνης;».

-(Ἅγιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλυβίτης):  «Ἄλλα εἶναι τά σημάδια τῆς πλάνης κι ἄλλα τῆς χάρης.

Τό πονηρό πνεῦμα τῆς πλάνης, ὅταν πλησιάσει στόν ἄνθρωπο:

 

τοῦ συγχύζει τό νοῦ καί τόν ἀγριεύει, κάνει τήν καρδιά σκληρή καί τή σκοτίζει, προξενεῖ δειλία καί φόβο καί ὑπερηφάνεια, τοῦ ἀγριεύει τά μάτια, ταράζει τό μυαλό, προκαλεῖ ἀνατριχίλα σέ ὅλο τό σῶμα, τοῦ δείχνει κατά φαντασίαν στά μάτια φῶς ὄχι λαμπρό καί καθαρό, ἀλλά κόκκινο, τοῦ κάνει τό νοῦ ἔξω φρενῶν καί δαιμονιώδη, τόν παρακινεῖ νά λέει μέ τό στόμα του λόγια ἄπρεπα καί βλάσφημα· κι ἐκεῖνος πού βλέπει

αὐτό τό πνεῦμα τῆς πλάνης, ὀργίζεται συχνά κι εἶναι γεμάτος ἀπό θυμό καί διόλου δέν γνωρίζει τήν ταπείνωση, μήτε τό ἀληθινό πένθος καί τά δάκρυα, ἀλλά πάντοτε καυχιέται γιά τά καλά του καί κενοδοξεῖ καί χωρίς συστολή καί φόβο Θεοῦ βρίσκεται παντοτινά μέσα στά πάθη. Καί τελικά βγαίνει ὁλότελα ἀπό τά λογικά του καί φτάνει σέ τέλεια ἀπώλεια. Ἀπό αὐτήν τήν πλάνη εἴθε νά μᾶς γλυτώσει ὁ Κύριος μέ τίς εὐχές σου.

 

Ἀλλά τά σημεῖα τῆς χάρης εἶναι αὐτά:

ὅταν πάει στόν ἄνθρωπο ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τοῦ συνάγει τό νοῦ καί τόν κάνει νά εἶναι προσεκτικός καί ταπεινός· τοῦ φέρνει τήν ἐνθύμηση τοῦ θανάτου καί τῶν ἁμαρτημάτων του καί τῆς μέλλουσας κρίσεως καί τῆς αἰώνιας κολάσεως καί τοῦ κάνει τήν ψυχή εὐκολοκατάνυκτη, νά κλαίει καί νά πενθεῖ·

 

κάνει καί τά μάτια του ἥμερα καί γεμάτα δάκρυα· καί ὅσο πλησιάζει στόν ἄνθρωπο, τόσο τοῦ ἡμερεύει τήν ψυχή καί τήν παρηγορεῖ διά μέσου τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἄπειρης φιλανθρωπίας Του.

 Καί προξενεῖ στό νοῦ ὑψηλές καί ἀληθινές θεωρίες· γιά τήν ἀκατανόητη δύναμη τοῦ Θεοῦ, πῶς μ’ ἕνα λόγο ἔφερε τά πάντα ἀπό τό μή ὄν στό εἶναι· γιά τήν ἄπειρή Του δύναμη πού συγκρατεῖ καί κυβερνᾶ τά πάντα κι ἔχει τήν πρόνοια ὅλων· γιά τό ἀκατανόητο τῆς Ἁγίας Τριάδος καί γιά τό ἀνεξιχνίαστο πέλαγος τῆς θείας οὐσίας κλπ.

 

Καί ὅταν ἁρπαχθεῖ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρωπου ἀπό ἐκεῖνο τό θεῖο φῶς καί φωτιστεῖ μέ τό φωτισμο τῆς θείας γνώσεως, γίνεται ἡ καρδιά του γαλήνια καί πραότατη καί ἀναβρύζει τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· τή χαρά, τήν εἰρήνη, τή μακροθυμία, τήν καλωσύνη, τή συμπάθεια, τήν ἀγάπη, τήν ταπείνωση κλπ., καί ἀπολαμβάνει ἡ ψυχή του μία ἀγαλλίαση ἀπερίγραπτη».

Ἀκούγοντας αὐτά ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης, ἔμεινε ἐκστατικός καί θαύμαζε γιά ἐκεῖνα πού τοῦ ἔλεγε ὁ θεῖος Μάξιμος, καί πλέον δέν τόν ὀνόμαζε ἄνθρωπο, ἀλλά ἐπίγειο Ἄγγελο.

( Φιλοκαλία, τόμ. Ε’, σελ. 312-313 )

Η Εκκλησία ανώτερη από την κιβωτό του Νώε

Δεν θα έσφαλλε κανείς,  εάν χαρακτήριζε την Εκκλησία ανώτερη από την κιβωτό του Νώε. Γιατί η κιβωτός έπαιρνε τα ζώα και τα διατηρούσε ζώα, ενώ η Εκκλησία παίρνει τα ζώα και τα μεταβάλλει. Να εξηγήσω τι εννοώ. Εκεί, στην κιβωτό, μπήκε γεράκι και βγήκε γεράκι, μπήκε λύκος και βγήκε λύκος∙ εδώ μέσα μπήκε κάποιος γεράκι και βγαίνει περιστέρι, μπαίνει λύκος και βγαίνει πρόβατο, μπαίνει φίδι και βγαίνει αρνί, όχι επειδή αλλάζει η φύσι του, αλλά επειδή απομακρύνεται η κακία του με την μετάνοια.

Η μετάνοια , το φάρμακο των αμαρτημάτων η αναίρεσις της απογνώσεως

Γι’ αυτό ομιλώ συνεχώς για την μετάνοια. Γιατί η μετάνοια , που είναι φοβερή και τρομερή για τον αμαρτωλό, θεραπεύει τα κακά, εξαλείφει τις παρανομίες, σβήνει τα δάκρυα ,γεννά παρρησία προς τον Θεό, είναι όπλο κατά του διαβόλου, μαχαίρι που τον αποκεφαλίζει, αφαιρεί την απελπισία και χαρίζει την ελπίδα της σωτηρίας∙ αυτή ανοίγει τον ουρανό, αυτή εισάγει στον παράδεισο, αυτή νικά τον διάβολο (γι’ αυτό συνεχώς ομιλώ γι’ αυτήν ) , όπως αντίθετα η υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό μας μας οδηγεί στην πτώσι. Είσαι αμαρτωλός; Μη απελπίζεσαι. Δεν παύω να χορηγώ διαρκώς αυτά τα φάρμακα , γιατί γνωρίζω πόσο μεγάλο όπλο κατά του διαβόλου είναι τι να μην απελπιζώμαστε. Αν σε βαρύνουν αμαρτίες, μην απελπίζεσαι∙ δεν παύω να τα λέω αυτά συνέχεια ∙ κι αν ακόμη κάθε μέρα αμαρτάνης, κάθε μέρα να μετανοής∙ και εκείνο που κάνουμε στα παλιά τα σπίτια, όταν γίνωνται ετοιμόρροπα, που αφαιρούμε δηλαδή τα σαθρά υλικά και τα ανακαινίζουμε και καθόλου δεν σταματάμε να τα φροντίζουμε, αυτά ας κάνουμε και στους εαυτούς μας. Εάν σήμερα πάλιωσες από την αμαρτία, γίνε καινούριος με την μετάνοια.

Πώς σώζει η μετάνοια. Σπίθα είναι η μετάνοια, πέλαγος η θεία φιλανθρωπία.

Και είναι δυνατόν, θα μου πης, να μετανοήση κάποιος και να σωθή; Και βέβαια είναι. Πέρασα όλη μου την ζωή στην αμαρτία∙ εάν μετανοήσω, θα σωθώ; Οπωσδήποτε. Ποιος μας βεβαιώνει γι’ αυτό; Η φιλανθρωπία του Κυρίου σου. Νομίζεις ότι στηρίζομαι στην μετάνοιά σου, και τα λέω αυτά; μήπως η μετάνοιά σου από μόνη της μπορεί να εξαλείψη τόσα κακά; Όχι. Εάν ήταν μόνη η μετάνοιά σου,  δικαιολογημένα τα φοβόσουν∙ επειδή όμως με την μετάνοιά σου αναμιγνύεται η φιλανθρωπία του Θεού, να έχης θάρρος, διότι είναι αμέτρητη η φιλανθρωπία Του και ανέκφραστη η αγαθότητά Του. Η αμαρτία σου έχει μέτρο, το φάρμακο όμως δεν έχει. Η αμαρτία σου, όποια κι αν είναι, είναι ανθρώπινη, η φιλανθρωπία όμως του Θεού είναι απερίγραπτη∙ και γι’ αυτό να έχης θάρρος, διότι αυτή υπερνικά την κακία σου. Σκέψου μια σπίθα που έπεσε στο πέλαγος∙ μήπως μπορεί να σταθή ή να φανή; Όσο αδύναμη είναι μία σπίθα μπροστά στο πέλαγος , τόσο είναι και η αμαρτία μπροστά στην φιλανθρωπία του Θεού∙ ή καλύτερα ούτε τόσο, αλλά πολύ περισσότερο, γιατί το πέλαγος , όσο μεγάλο κι αν είναι, έχει κάποια όρια, ενώ η φιλανθρωπία του Θεού είναι απεριόριστη.

Πηγή: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Χρυσοστομικός Άμβων

ΣΤ΄»

2η Έκδοσις

( Επηυξημένη και βελτιωμένη)

Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου

Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

2008

Πῶς νά ἀντιμετωπίζουμε αὐτούς πού ἁμαρτάνουν;

Διδαχές ἀπό τήν Φιλοκαλία

Πῶς νά ἀντιμετωπίζουμε αὐτούς πού ἁμαρτάνουν;

( Μικρή Φιλοκαλία, Κεφάλαιον:

Συμβουλές γιά τή συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων

καί τή ζωή τῆς καλωσύνης )

 

 Δέν πρέπει νά θυμώνουμε ἐναντίον αὐτῶν πού ἁμαρτάνουν,

ἔστω κι ἄν αὐτά πού κάνουν εἶναι ἐγκλήματα ἄξια τιμωρίας,

ἀλλά

ὀφείλουμε νά γυρίζουμε αὐτούς πού φταῖνε στόν σωστό δρόμο,

γιατί αὐτό ἀπαιτεῖ ἡ ἴδια ἡ δικαιοσύνη καί τό σωστό.

 

        

Καί ἀκόμα,

ὀφείλουμε νά τούς τιμωροῦμε καμμιά φορά,

 εἴτε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, εἴτε διά μέσου κάποιων ἄλλων.

Δεν πρέπει ὅμως νά ὀργιζώμαστε ἤ νά θυμώνουμε,

γιατί ἡ ὀργή ἐνεργεῖ ὡς πάθος μόνο

καί ὄχι ὡς ὀρθή κρίση δίκαια καί σωστά.

 

Γι’ αὐτό καί δέν πρέπει νά παραδεχώμαστε

καί ἐκείνους πού δείχνονται συγκαταβατικοί

ἀντίθετα ἀπ’ τό σωστό καί τό δίκαιο.

 Πρέπει ὅμως γιά τό ἴδιο τό καλό καί τό δίκαιο καί τό σωστό

νά τιμωροῦνται οἱ πονηροί καί κακοί ἄνθρωποι

καί ὄχι γιατί αὐτοί πού τούς τιμωροῦν

βρίσκονται κάτω ἀπό τήν ἐπήρεια

τοῦ πάθους τῆς δικῆς τους ὀργῆς.

 

Μέγας Ἀντώνιος

                                 

                                        

Προσευχή γιά "τέλος ἀγαθόν"

 Προσευχή γιά «τέλος ἀγαθόν»

 

Σύ παρέχεις τά ἀγαθά, Σωτήρ,

ἐγώ Σοί ἀνταποδίδω τά πονηρά·

μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοί τῷ διεστραμμένῳ·

 δέν ζητῶ συγχώρησιν μόνον περί λόγων ἀργῶν,

ἀλλά ζητῶ παρά τῆς ἀγαθότητός Σου

 ἄφεσιν καί τῶν ἀνοσίων πράξεών μου.

 Ἐλευθέρωσόν με, Κύριε, ἀπό παντός ἔργου πονηροῦ·

πρίν μέ προφθάσῃ τό τέλος,

ὅπως εὔρω χάριν ἐνώπιόν Σου ἐν ὥρᾳ θανάτου·

διότι ἐν τῷ ἅδῃ τίς θέλει ἐξομολογηθῆ εἰς Σέ;

 

Σῶσον τήν ψυχήν μου, Κύριε ἐκ τοῦ μέλλοντος φόβου,

καί λεύκανον τόν κατασπιλωθέντα χιτῶνα μου

 διά τούς οἰκτιρμούς καί τήν ἀγαθότητά Σου·

 

ὅπως κί ἐγώ ὁ ἀνάξιος καταξιωθῶ

τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν λαμπροφορῶν·

 

καί ἀφοῦ φθάσω εἰς ἀνέκφραστον χαράν εἴπω,

ἄς ᾖναι δόξα εἰς Ἐκεῖνον,

ὅστις ἐλύτρωσε ψυχήν τεθλιμμένην ἐκ στόματος λέοντος

 καί ἔθεσεν αὐτήν εἰς τρυφήν Παραδείσου.

Διότι εἰς Σέ τόν Πανάγιον Θεόν

 πρέπει δόξα εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

 

Ἀμήν.

Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος

Ὁ διάβολος δέν μπορεῖ νά τά βάλει μέ τόν Τίμιο Σταυρό

Ὁ διάβολος δέν μπορεῖ νά τά βάλει μέ τόν Τίμιο Σταυρό

Στάρετς Μακάριος τῆς Ὅπτινα

«…Ὁ Ἅγιος Βαρσανούφιος λέει ἀκόμα πώς:

Ἅγιος Βαρσανούφιος

ὁ διάβολος εἶναι ἀνίκανος

νά ἐπικαλεστεῖ τόν Τίμιο Σταυρό.

 

Τι ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας σ’ ἕνα τροπάριο;

 

  Ὅπλον ἀήττητον, 

Χριστέ,

τόν Σταυρόν Σου ἡμῖν δέδωκας,

καί ἐν τούτῳ νικῶμεν τάς προσβολάς τοῦ ἀλλοτρίου.

Καί σ’ ἕνα ἄλλο:

Οἱ τῷ Σταυρῷ τειχιζόμενοι, τῷ ἐχθρῷ ἀντιτασσόμεθα,

μή δειλιῶντες τάς αὐτοῦ μεθοδείας καί ἐνέδρας·

ὁ γάρ ὑπερήφανος κατήργηται καί καταπετάτηται

τῇ δυνάμει τοῦ ἐν ξύλῳ προσπαγέντος Χριστοῦ.

Φρίττουν καί τρέμουν ἀπό φόβο

 πληγώνονται καί κατακαίγονται τά δαιμόνια 

στή θέα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ,

 πού ἀποτελεῖ

 τό τρόπαιο τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ ἐναντίον τους».

 

 Τίμιε Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ, 

σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει Σου!