Ορθόδοξη κατήχηση

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Κυρίως στις αγνές και αθώες παιδικές ψυχές θα πρέπει διακριτικά και με γνώση να εμφυτευτεί ο πόθος της θεώσεως και του αγιασμού, που αποτελεί κύριο σκοπό της ζωής. Να γεμίσουν χαρά, αισιοδοξία, ελπίδα από τον πλούτο της εκκλησίας.

Σε μια αρκετά δύσκολη εποχή, όπως η δική μας, είναι απαραίτητο να μιλήσουμε για την αγάπη του Θεού, την ανταπόκρισή μας σ’ αυτή, την αγωνιστικότητα και την ωφέλεια του πλησίον. Να προταθεί ζωή νέα, εν Χριστώ, εν ειρήνη, μέσα στο φως και στην αλήθεια. Να μιλά η ίδια η ζωή του κατηχητή.

Οι εορτές του εκκλησιαστικού έτους είναι μια σημαντική ευκαιρία ενδυνάμωσης και ευλογίας, μελέτης και ενδοσκαφής. Πρότυπα είναι η Παναγία και οι άγιοι. Καλή και συνεχής αγωνία για την αναζήτηση του Πανάγαθου Θεού. Είναι απαραίτητη μια βαθύτερη πνευματική γνώση, ένα νόημα και μια ποιότητα. Μπορούν δύο λόγια μέσα από την καρδιά μας να στηρίξουν το παιδί και τον άλλο για όλη την κατοπινή ζωή τους. Δεν νομίζουμε ότι το έργο αυτό είναι τόσο εύκολο. Μόνο με τη βοήθεια του Θεού μπορεί να γίνει κάτι. Στην εποχή μας κυκλοφορούν νέες ιδέες, επικρατούν άλλες προτεραιότητες, ορολογίες ξένες, αρετές λησμονημένες.

Τα παιδιά δεν μπορούμε να τα προστατέψουμε πάντοτε εμείς. Ας αφήσουμε τα παιδιά μας στα χέρια του Θεού. Ας αυξήσουμε την ταπεινή προσευχή. Νέοι δρόμοι ανοίγονται. Η ζωντανή σχέση με τον ζώντα Χριστό θα δώσει το βαθύ νόημα. Η επιστήμη, η τεχνολογία, να γίνουν χρηστικά εργαλεία προς βοήθεια και καλύτερη επικοινωνία. Αιώνιες αλήθειες να ειπωθούν απλά και με παραδείγματα. Το ευαγγέλιο θα πρέπει οπωσδήποτε να αποτελεί μόνιμη αναφορά.

Γονείς, δάσκαλοι, κατηχητές θα πρέπει να συνεργαστούν, να σκύψουν πιο πολύ στο παιδί, να το υπομείνουν, να το ακούσουν, να το προσέξουν. Η καλή αγωγή των παιδιών θέλει πολλές θυσίες. Ο Θεός να παρουσιαστεί προσιτός, ζεστός, οικείος και φιλικός. Να μιλήσουμε πολύ για την ταπείνωση και την αγάπη του Χριστού.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 24 Νοεμβρίου 2013

 Χώρα τών Ζώντων

26 Νοεμβρίου - Ο Όσιος Στυλιανός ο Παφλαγόνας

Μελισσάνθη - Ποιήματα

Μελισσάνθη (1907-90): φιλολογικὸ ψευδώνυμο τῆς Ἤβης Κούγια-Δασκαλάκη, ποιήτριας ἀπὸ τὴν Ἀθήνα.  Πιστεύω Ἡ Ἀγάπη, μόνο, βαστάζει ὅλα τὰ φορτία. Μπορῶ νὰ βαστάζω ὅλα τὰ φορτία. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι τὸ μέγα φορτίο! Ἡ Ἀγάπη σηκώνει τὸ βάρος τ᾿ οὐρανοῦ. Μπορῶ νὰ σηκώνω τὸ βάρος τ᾿ οὐρανοῦ. Ἡ Ἀγάπη ὑπομένει τὰ μαρτύρια τῆς πυρᾶς. Μπορῶ νὰ ὑπομένω τὰ μαρτύρια τῆς πυρᾶς. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ πυρά! Ἡ Ἀγάπη πιστεύει στὴ ζωὴ καὶ στὸ θάνατο. ἡ Ἀγάπη πιστεύει στὸ θαῦμα. Μπορῶ νὰ πιστεύω στὴ ζωὴ καὶ στὸ θάνατο. μπορῶ νὰ πιστεύω στὸ θαῦμα. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος! Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι τὸ θαῦμα! Ἡ Ἀγάπη προσεύχεται κ᾿ ἐνεργεῖ. ἡ Ἀγάπη ἀγρυπνεῖ. Μπορῶ νὰ προσεύχωμαι καὶ νὰ ἐνεργῶ. μπορῶ νὰ ἀγρυπνῶ. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι προσευχὴ καὶ πράξη! Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ἡ μυστικὴ ἀγρυπνία! Ἡ Ἀγάπη κρατάει ὅλα τὰ χαμόγελα καὶ ὅλα τὰ δάκρυα. Μπορῶ νὰ χαμογελῶ καὶ νὰ κλαίω ὅλα τὰ δάκρυα - γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ἡ χαρούμενη θλίψη! Ἡ Ἀγάπη δίνει τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνο ἐγγύηση γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Μπορῶ νὰ μεταλάβω τὸν ἄρτο καὶ τὸν oίvo ἐγγύηση γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος! Κ᾿ ἡ μεγάλη ὑπόσχεση! Ἡ Ἀγάπη ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο. ἡ Ἀγάπη ἐδώρησε τὸ φῶς. Πιστεύω στὸν ἄνθρωπο. πιστεύω στὴν Ἀγάπη. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι τὸ φῶς καὶ ἡ δωρεά! Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ὁ Ἄνθρωπος!

Προσευχή Ὅλες οἱ πράξεις μου οἱ ἁμαρτωλές, τὰ λάθη, οἱ ἄνομες ἐπιθυμιὲς περνοῦνε πάνωθέ μου καθὼς τὸ διάφανο νερό, Κύριέ μου. Μέσα ἀπὸ βαλτονέρια προχωρῶ καὶ τίποτα, μὰ τίποτα δὲν μὲ ῥυπαίνει, ἴχνος σκιᾶς ἀπάνω μου δὲν μένει. Κοίταξε πόσο καθαρὰ εἶναι τὰ χέριά μου τ᾿ ἁμαρτωλά· σὰν τοῦ παιδιοῦ ποὺ ὅταν προσεύχεται σὲ Σένα ἔτσι σὰν φλόγα ἀμόλυντη ὑψωμένα εἶναι ἄξια τὸν χιτῶνα σου ν᾿ ἀγγίσουν καὶ τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων νὰ κρατήσουν... Ἀπὸ τὰ σφάλματά μου τὰ φριχτὰ κανένα, κανένας ξεπεσμός, κρίμα κανένα δὲν δύναται ἀνάμεσό μας νὰ μπεῖ, νὰ μᾶς χωρίσει, τίποτε ἄλλο δὲν μπορεῖ ἐξόν, ἀπὸ τὸν ὕπνο ποὺ μὲ παίρνει τὸ βαθὺ -τὸν ξένοιαστο ὕπνο σὰν ἑνὸς παιδιοῦ στὴ μέση ξάφνου ποὺ ἔρχεται τοῦ παιχνιδιοῦ- Τὸ ξέρω εἶναι ἄσοφο νὰ σὲ παρακαλοῦν γιὰ κάτι τι· γιὰ τοῦτο τίποτα δὲν σοῦ ζητῶ. Μόνο μιὰ λύπη μὲ βαραίνει σὰν βουνό, βαθιὰ ὑποφέρω, σὰν συλλογίζομαι τὸν ὕπνο τοῦτο, ποὺ μπορεῖ νὰ ᾿ρθεῖ τὴν κρίσιμη ὥρα, ποὺ τὸ Σάλπισμά Σου θ᾿ ἀκουστεῖ. Ὁδοιπορικό. Ἐκδ.Καστανιώτη.2000. σελ. 192

Στον ανύπανδρο σύζυγο για τη διπλή αδικία

Έδιωξες τη στεφανωμένη γυναίκα σου και πήρες άλλη, με την οποία ζεις χωρίς να έχετε παντρευτεί. Και αναρωτιέσαι, τί κακό έκανες. Και παραξενεύεσαι  γιατί οι γείτονες σου ξεσηκώνονται εναντίον σου. Και ακόμα παραξενεύεσαι γιατί η εξουσία σε ταλαιπωρεί και σε τιμωρεί.

Η μια αμαρτία σου έγκειται στο ότι έδιωξες τη νόμιμη σύζυγο, ενώ η άλλη στο ότι συζείς παράνομα. Διπλά καταπάτησες τον νόμο του Δημιουργού σου, γι’ αυτό οι γείτονές σου ξεσηκώνονται εναντίον σου και γι’ αυτό η κρατική εξουσία σε κυνηγά. Αυτό δεν θα ήταν αμαρτία για τα ζώα, αφού γι’ αυτά ο Δημιουργός δεν όρισε τον νόμο όπως για τους ανθρώπους. Αλλά για τους ανθρώπους είναι αμαρτία.

Εσύ βρίσκεις τη δικαιολογία για τον εαυτό σου στο ότι έτσι έκαναν και κάποιοι άλλοι. Ναι, είναι αλήθεια, ότι το έκαναν και κάποιοι άλλοι. Όμως ποτέ έναν παραβάτη του νόμου δεν τον δικαιολογούσε το ότι πριν απ’ αυτόν ήταν και κάποιοι άλλοι παράνομοι. Ο Βυζαντινός βασιλιάς Κωνσταντίνος , ο γιος της Ειρήνης, έδιωξε τη στεφανωμένη γυναίκα του Μαρία και πήρε μία κυρία των τιμών , τη Θεοδότη. Και η βασίλισσα μητέρα και ο πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης κατέκριναν τον βασιλιά γι’ αυτό. Όμως ο βασιλιάς δεν ήθελε να ακούσει τη μητέρα  του και τον αρχηγό της Εκκλησίας του Θεού , αλλά τους απείλησε κιόλας, πως εάν δεν τον αφήσουν ήσυχο, θα γυρίσει το κράτος σε ειδωλολατρία και θα απαγορεύσει τη χριστιανική πίστη. Και όλος ο λαός έβραζε εξαιτίας της παρανομίας του βασιλιά. Αλλά τη δεύτερη χρονιά της παράνομης αυτής συμβίωσης, μπήκαν στο παλάτι του βασιλιά συνωμότες, τον συνέλαβαν και τον τύφλωσαν ακριβώς στο δωμάτιο που γεννήθηκε. Πρόσεξε λοιπόν να μην σε βρει κι εσένα η φοβερή τιμωρία , όχι από τους ανθρώπους, αλλά από μία αόρατη δύναμη δυνατότερη απ’ όλους τους ανθρώπους. Διότι έχει γραφτεί: «Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος» ( Ησ 5, 20 ). Έτσι μιλά Εκείνος , του οποίου το χέρι φθάνει σε κάθε ανθρώπινο ον, είτε για να χαϊδέψει είτε για να χτυπήσει.

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Δεν φτάνει μόνο η πίστη…

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»

Εκδόσεις «εν πλώ»

Σελ. 283-284

Περιοδικό ΕΝΔΟΝ: Το Ρωσικόν Μοναστήριον. Η λαμπρά αυτού πανήγυρις...

Περιοδικό ΕΝΔΟΝ: Το Ρωσικόν Μοναστήριον. Η λαμπρά αυτού πανήγυρις...: Ο Σκιαθίτης λογοτέχνης, και δημοσιογράφος Α. Μωραϊτίδης (ο γνωστός εξάδελφος και συμψάλτης του Α. Παπαδιαμάντη) επισκέφτηκε για πρώτη ...

Έκτακτο Παράρτημα: Συγκλονιστικό οδοιπορικό στην Ιερά Μονή Αγίας Αικα...

Έκτακτο Παράρτημα: Συγκλονιστικό οδοιπορικό στην Ιερά Μονή Αγίας Αικα...: σχόλιο Γ.Θ : Μεταξύ άλλων θα δείτε φωτογραφίες από το χέρι και την κάρα της Αγίας Αικατερίνης, συγκλονιστικά πλάνα στο βίντεο από τ...

Άγιος Δημήτριος Κουβαρά: Πρωινή Προσευχή για τα παιδιά

Άγιος Δημήτριος Κουβαρά: Πρωινή Προσευχή για τα παιδιά: Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν. Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι. Πάτερ ημών, ο εν τοίς ουρανοίς,...

Η Αγία Αικατερινη και η συνομιλία της με τους 50 ρήτορες

Σήμερα είναι η μνήμη της Αγίας Αικατερίνης που ήταν μια πάνσοφη γυναίκα και μαρτύρησε για τον Χριστό. Πολλοί μπορεί να διαβάσατε τον βίο της, όμως σίγουρα λίγοι ξέρετε ότι αποστόμωσε 50 δεινούς ρήτορες της εποχής.

Απέδειξε την άρρηκτη σχέση Ελληνισμού και Χριστιανισμού. Τι τους είπε η Αγία για το Χριστό; Ότι προφήτευσαν γι΄αυτόν, την έλευσή του και τη σταύρωσή του αρχαίοι φιλόσοφοι και ποιητές και μάλιστα η Σίβυλλα και ο Απόλλωνας.

Ας δούμε όμως λίγα πράγματα από το βίο της Αγίας.

H Αγία Μεγαλομάρτης Αικατερίνη γεννήθηκε το 294 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια και ήταν κόρη του Έλληνα ηγεμόνα της πόλης Κόστου, ο οποίος πριν αναλάβει την διακυβέρνηση της Αιγύπτου με εντολή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Διοκλητιανού ήταν βασιλιάς της Κύρπου.

Η Αγία ήταν γνωστή για τη σοφία της και είχε σπουδάσει στις εθνικές σχολές της Αλεξάνδρειας φιλοσοφία, ποίηση, ρητορική, ιατρική μουσική, φυσική, μαθηματικά και αστρονομία. Στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. όταν βασίλευε στο Ρωμαϊκό κράτος ο αυτοκράτορας Μαξέντιος η Αγία ομολόγησε την πίστη της στο Χριστό και κατηγόρησε δημόσια το Ρωμαίο αυτοκράτορα για τις θυσίες του στα είδωλα.

Ο αυτοκράτορας συγκέντρωσε 50 ρήτορες απ΄όλη την αυτοκρατορία για να την πείσουν να αρνηθεί το Χριστό. Αντί όμως οι ρήτορες να πείσουν την Αγία πείστηκαν οι ίδιοι από τα επιχειρήματά της διότι αυτά ήταν βασισμένα στα ρητά και στις προφητείες των Ελλήνων φιλοσόφων περί της ελεύσεως του Ιησού Χριστού επί της γης.

Οι λόγοι της Αγίας στάθηκαν αφορμή να
στραφούν οι 50 ρήτορες προς το Χριστιανισμό. Έξαλλος ο αυτοκράτορας διέταξε να ριφθούν στην πυρά και η Αγία φυλακίστηκε και βασανίστηκε.

Με κόκκινα γράφει:”Ο χρησμός του Απόλλωνος δοθείς

εν Δελφοίς περί του Χριστού και του πάθους αυτού”

Οι 50 ρήτορες παρουσιάζονται ενώπιον της Αγίας και ο σπουδαιότερος από αυτούς αμφισβητεί τη θεότητα του Ιησού υποστηρίζοντας ότι ουδέποτε οι αρχαίοι φιλόσοφοι ονόμασαν ή τίμησαν αυτόν:«Λοιπόν, μη παρασυρόμενη από την απάτη επιμένεις εις τον Εσταυρωμένον ως Θεόν, τον οποίον ουδείς εκ των παλαιών δεν τον ονόμασε σοφό, ούτε εγνώριζε αν ονομαζόταν Θεός». Στην απάντησή της η Αγία χρησιμοποιεί τις γραπτές προφητείες των αρχαίων φιλοσόφων, όπως του Διοδώρου, του Πλουτάρχου, του Ομήρου, του Ορφέως, του Σοφοκλέους και ως αποκορύφωμα δύο χρησμούς της Σίβυλλας και του Απόλλωνος, οι οποίοι αφήνουν κυριολεκτικά άναυδους του 50 ρήτορες.

Οι δύο χρησμοί καταγράφονται στην Γ’ εκδοχή του Μαρτυρίου της Αγίας (Μαρτυρολόγιον του Σινά σελ. 100- 133) αλλά και σε ένα χειρόγραφο από περγαμηνή του 12ου αιώνος το οποίο φυλάσσεται στη Μονή Δοχειαρίου του Άγιου Όρους. Οι ρήτορες αναφέρουν στην Αγία ότι ουδέποτε διάβασαν στα βιβλία τους για κάποιον Εσταυρωμένο Θεό.

Η απάντηση της Αγίας είναι καταπέλτης:

«Το ότι ο Εσταυρωμένος, είπε, δεν έτυχε να τιμηθεί από κανέναν από τους παλαιούς δεν θα έπρεπε να δαπανώμεν τον χρόνο μας, ούτε να το πολυεξετάζομεν, ούτε να κάνωμε ερεύνας δι΄αυτών με ανθρωπίνους λογισμούς διότι είναι ο αληθινός θεός του ουρανού και της γης, της θαλάσσης, του ηλίου, της σελήνης, των άστρων και δημιουργός όλου του ανθρωπίνου γένους ακατάληπτος, ανεξερεύνητος, απέραντος, ανεξιχνίαστος, άρρητος. Διά να σου αποδείξω τα σχετικά μ’ αυτόν με τη βοήθεια των δικών σου, διότι έτσι η απόδειξής μου θα είναι απολύτως έγκυρη, πρόσεξε τι αποκαλύπτει ξεκάθαρα, η πιο σοφή απ’ όλας τας γυναίκας, Σίβυλλα, διά την κατά σάρκα γέννησή του, διά την πρόνοιάν του δι’ ημάς, και διά την αμέτρητόν του φροντίδα.

Αν θέλεις ας ακούσουμε τα ίδια της τα λόγια: «ύστερα από πολύν καιρό θα φτάσει κάποιον εις αυτήν την πολυδιηρημένην γη και θα γεννηθεί με σάρκαν αμόλυντον. Με ανεξάντλητα όρια ως θεότητα θα λυτρώσει τον άνθρωπο από την φθορά των ανιάτων παθών. Και θα τον φθονήσει άπιστος λαός και θα κρεμαστεί υψηλά ως κατάδικος εις θάνατον. Όλα αυτά θα τα υποφέρει με πραότητα». Πρόσεξε και τον αληθινό μάντη Απόλλωνα, που έχει ξεχάσει την συνηθισμένη του ασάφια και τα αμφιλεγόμενά του και φανερώνει γυμνή την αλήθεια χωρίς τη δικήν του βούλησιν. Λέγει αυτός: «Ένας ουράνιος με πιέζει ισχυρά, ο οποίος είναι φως τριλαμπές. Αυτός είναι ο παθών Θεός, χωρίς να πάθει τίποτε η Θεότης του, διότι είναι συγχρόνως θνητός και αθάνατος.

Αυτός είναι συγχρόνως Θεός και άνθρωπος, όλα υποφέρων από τους θνητούς, δηλαδή τον σταυρόν, την ύβριν, την ταφήν. Αυτός κάποτε από τα μάτια έχυσε δάκρυα θερμά. Αυτός πέντε χιλιάδες χόρτασε με πέντε άρτους, κάτι που ήθελε δύναμιν θεϊκήν. Ο Χριστός είναι ο δικός μου Θεός, ο οποίος εσταυρώθει εις το ξύλον, ο οποίος εξέπνευσε, ο οποίος εκ του τάφου ανήλθεν εις τον ουρανόν».

Αυτά διηγείται ο Θεός σου. Διότι είναι συνάναρχος μ΄αυτόν που τον εγέννησε και αιώνιος αρχή και ρίζα και πηγή όλων των αγαθών, όλα τα δημιούργησε χωρίς να υπάρχουν πριν και όλα τα κοσμεί και τα διακρατεί και τα διαπερνά και με το δικό του χέρι εδημιούργησε ημάς τους ανθρώπους και πολλούς δρόμους ήνοιξε διά την σωτηρία μας». 

 ΠΗΓΗ.ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

 http://fdathanasiou.wordpress.com

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013. Το ευαγγέλιο της Κυριακής

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ

κεφ. ιη΄(18)

Στιχ.18-27.Ο πλούσιος νέος.

18 Καὶ ἐπηρώτησέ τις αὐτὸν ἄρχων λέγων· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;

19 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός.

20 τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου.

 21 ὁ δὲ εἶπε· ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου.

 22 ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι.

23 ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα.

24 ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ!

25 εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν.

 26 εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· καὶ τίς δύναται σωθῆναι;

27 ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.

Σύντομη ερμηνεία

18 Κάποιος άρχοντας της συναγωγής τον ρώτησε το εξής: Διδάσκαλε αγαθέ, τί να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;

19 Του είπε τότε ο Ιησούς: Αφού απευθύνεσαι σε μένα νομίζοντας ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος , γιατί με ονομάζεις αγαθό; Κανείς δεν είναι από μόνος του απολύτως αγαθός παρά μόνο ένας, ο Θεός.

20 Γνωρίζεις τις εντολές: Να μη μοιχεύσεις, να μη σκοτώσεις, να μην κλέψεις, να μην ψευδομαρτυρήσεις, να τιμάς τον πατέρα σου και τη μητέρα σου.

21 Κι εκείνος είπε: Όλα αυτά τα φύλαξα από την παιδική μου ηλικία.

22 Όταν λοιπόν άκουσε τα λόγια αυτά ο Ιησούς , του είπε: Ένα ακόμη σου λείπει. Πούλησε όλα όσα έχεις και μοίρασέ τα στους φτωχούς, και θα έχεις θησαυρό στον ουρανό, και έλα να με ακολουθήσεις ως μαθητής μου, υπακούοντας πάντοτε σε όσα θα σε διδάσκει το παράδειγμά μου και η διδασκαλία μου.

23 Αυτός όμως όταν άκουσε τα λόγια αυτά, λυπήθηκε πάρα πολύ ∙ διότι ήταν πάμπλουτος και δεν ήθελε να αποχωρισθεί τα πλούτη του.

24 Όταν λοιπόν ο Ιησούς τον είδε τόσο πολύ στενοχωρημένο, είπε: Πόσο δύσκολα θα μπουν στη βασιλεία του Θεού αυτοί που έχουν τα χρήματα!

25 Πράγματι, πολύ δύσκολα. Διότι είναι ευκολότερο μία καμήλα να περάσει από τη μικρή τρύπα που ανοίγει η βελόνα, παρά να μπει ένας πλούσιος στη βασιλεία του Θεού.

26 Εκείνοι που τα άκουσαν αυτά είπαν τότε: Και ποιός μπορεί να σωθεί , αφού είναι τόσο πολύ δύσκολο , σχεδόν αδύνατο, να σωθούν οι πλούσιοι, στους οποίους ο Θεός έδωσε τα επίγεια αγαθά του;

27 Τότε ο Κύριος τους απάντησε: Εκείνα που είναι αδύνατο να γίνουν με την ασθενική δύναμη του ανθρώπου, είναι κατορθωτά και δυνατά με τη χάρη και τη δύναμη του Θεού. Διότι μόνον ο Θεός μπορεί να λύσει τα δεσμά της καρδιάς κάθε καλοπροαίρετου πλουσίου προς το χρήμα και να τον καταστήσει άξιο της σωτηρίας.

Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»

+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος:Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο και όχι δικαστήριο!

Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο και όχι δικαστήριο των ψυχών. Δεν καταδικάζει για τα αμαρτήματα, αλλά παρέχει συγχώρηση των αμαρτημάτων.

Τίποτα δεν κάνει τόσο χαρούμενη τη ζωή μας, όσο η ευχαρίστηση που νιώθουμε στην Εκκλησία. Στην Εκκλησία συντηρούν τη χαρά τους οι χαρούμενοι, στην Εκκλησία αποκτούν την ευθυμία οι στεναχωρημένοι και την ευφροσύνη οι λυπημένοι, στην Εκκλησία βρίσκουν την ανακούφιση οι ταλαιπωρημένοι και την ανάπαυση οι κουρασμένοι. 


«Ελάτε» λέει ο Κύριος, «κοντά μου όλοι, όσοι είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι (με θλίψεις και αμαρτίες), κι εγώ θα σας ξεκουράσω» (Ματθ. 11:28).

Τι πιο ποθητό θα μπορούσε να υπάρξει απ’ αυτή τη φωνή; Τι πιο γλυκό απ’ αυτή τη πρόσκληση; Ο Κύριος σε προσκαλεί στην Εκκλησία για πλούσιο γεύμα. Σε μεταφέρει από τους κόπους στην ανάπαυση κι από τα βάσανα στην ανακούφιση. Σε απαλλάσσει από το βάρος των αμαρτημάτων σου. Γιατρεύει τη στεναχώρια με την ευχαρίστηση και τη λύπη με τη χαρά.

Κανένας δεν είναι πραγματικά ελεύθερος και χαρούμενος, παρά μόνο εκείνος που ζει για τον Χριστό. Αυτός ξεπέρασε όλα τα κακά και δεν φοβάται τίποτα!



από το βιβλίο: Θέματα Ζωής Β' 

Ιερά Μονή Παρακλήτου

Η σπουδαιότης του θεσμού της νηστείας και η τήρησις αυτού κατά την σύγχρονον εποχήν

http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/dialogos/dialogos.asp?content=content&main=C_pros_1.1.htm

1. Η νηστεία είναι θεία εντολή (Γεν. 2,16-17) και κατά τούτο αμετάβλητος. Κατά τόν Μ. Βασίλειον, "συνηλικιωτίς ἐστι τῆς ἀνθρωπότητος νηστεία γάρ ἐν τῷ παραδείσῳ ἐνομοθετήθη" (Περί νηστείας, Λόγος 1,3). Είναι μέγα πνευματικόν αγώνισμα και η κατ'εξοχήν έκφρασις του ασκητικού ιδεώδους της Ορθοδοξίας. Η Ορθόδοξος Εκκλησία, απαρεγκλίτως στοιχούσα εις τε τα αποστολικά θεσπίσματα και τους συνοδικούς κανόνας και εις την καθ' όλου πατερικήν παράδοσιν, διεκήρυξε πάντοτε την υψίστην αξίαν της νηστείας δια τον πνευματικόν βίον του ανθρώπου και την σωτηρίαν αυτού. Εις τον λατρειακόν κύκλον του ενιαυτού του Κυρίου προβάλλεται η όλη περί της νηστείας πατερική παράδοσις και διδασκαλία δια την συνεχή και αδιάπτωτον εγρήγορσιν του ανθρώπου και την επίδοσιν αυτού εις τους πνευματικούς αγώνας. Διο και υμνείται ως θείον δώρημα, ως χάρις πολύφωτος, ως όπλον ακαταμάχητον, ως πνευματικών αγώνων αρχή, ως καλλίστη τρίβος αρετών, ως τροφή ψυχής, ως θεόσδοτος βοηθός, ως πηγή φιλοσοφίας απάσης, ως αφθάρτου διαγωγής και ισαγγέλου πολιτείας το μίμημα, ως μήτηρ των αγαθών απάντων και των αρετών, και ως εικών της μελλούσης ζωής.

2. Η νηστεία ως αρχαιότατος θεσμός απαντά ήδη εις την Παλαιάν Διαθήκην (Δευτ. 9,18. Ιωήλ 2,15. Ιωνάς 3,5-7). Αυτός ο Κύριος ενήστευσεν επί τεσσαράκοντα ημέρας προ της ενάρξεως της δημοσίας δράσεως αυτού (Ματθ. 4,2) και έδωκεν οδηγίας ως προς τον τρόπον ασκήσεως της νηστείας (Ματθ. 6,16-18). Εις την Καινήν Διαθήκην γενικώτερον συνίσταται η νηστεία ως μέσον εγκρατείας, μετανοίας και πνευματικής ανατάσεως, ασκηθείσα ου μόνον υπό του Κυρίου, αλλά και υπό Ιωάννου του Προδρόμου και των Αποστόλων (Μαρκ. 1,6. Πράξ. 13,2. 14,23). Η Εκκλησία από της αποστολικής εποχής διεκήρυξε την υψίστην σημασίαν της νηστείας και ώρισε την Τετάρτην και Παρασκευήν ως ημέρας νηστείας (Διδαχή 8,1), ως επίσης και την προ του Πάσχα νηστείαν (Ειρηναίος Λουγδούνου, εν Ευσεβίω, Εκκλ. Ιστορία 5,24). Η κρατήσασα ποικιλία ως ππρός την έκτασιν και το περιεχόμενον των νηστειών τούτων (Διονυσίου Αλεξανδρείας, Επιστολή προς Βασιλείδην, ΡG 10,1278) αναδεικνύει τον πνευματικόν χαρακτήρα της νηστείας, εις την οποίαν καλούνται άπαντες οι πιστοί να ανταποκρι­θούν, έκαστος κατά την ιδίαν αυτού δύναμιν και δυνατότητα, χωρίς όμως να παρέχηται και ελευθερία καταφρονήσεως του ιερού τούτου θεσμού: "δρᾶ μή τις σέ πλανήσῃ ἀπό ταύτης τῆς ὁδοῦ τῆς διδαχῆς... Εἰ μέν γάρ δύνασαι βαστᾶσαι ὅλον τόν ζυγόν τοῦ Κυρίου, τέλειος ἔσει· εἰ δέ οὐ δύνασαι, ὅ δύνῃ, τοῦτο ποίει. Περί δέ τῆς βρώσεως, ὅ δύνασαι, βάστασον" (Διδαχή,6,1-3).

3. Η αληθής νηστεία, ως ύψιστον πνευματικόν αγώνισμα, απορρέει εκ του καθ' όλου ασκητικού ιδεώδους της Ορθοδοξίας και συνδέεται αρρήκτως προς την αδιάλειπτον προσευχήν και την ειλικρινή μετάνοιαν. "Μετάνοια χωρίς νηστείας ἀργή"(Μ. Βασιλείου, Περί νηστείας 1,3), ως επίσης και νηστεία άνευ έργων ευποιϊας είναι νεκρά, ιδία δέ κατά τήν σύγχρονον έποχήν, καθ' ην η άνισος και άδικος κατανομή των αγαθών στερεί και αυτού του επιουσίου άρτου ολόκληρους λαούς. "Νηστεύοντες ἀδελφοί σωματικῶς, νηστεύσωμεν καί πνευματικῶς λύσωμεν πάντα σύνδεσμον ἀδικίας διαρρήξωμεν στραγγαλιάς βιαίων συναλλαγμάτων πᾶσαν ουγγραφήν ἄδικον διασπάσωμεν δώσωμεν πεινῶσιν ἄρτον, καί πτωχούς ἀστέγους εἰσαγάγωμεν εἰς οἴκους" (Στιχηρόν Ἰδιόμελον Τετάρτης Α' Εβδομάδος νηστειών). Η νηστεία δεν εξαντλείται εις απλήν και τυπικήν αποχήν εκ τίνων μόνον καθαρισμένων τροφών. "Οὐ μέντοι ἐξαρκεῖ καθ' ἑαυτήν ἡ ἀποχή βρωμάτων πρός τήν ἐπαινετήν νηστείαν, ἀλλά νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ. Ἀληθής νηστεία ἡ τοῦ κακοῦ ἀλλοτρίωσις, ἐγκράτεια γλώσσης, θυμοῦ ἀποχή, ἐπιθυμιῶν χωρισμός, καταλαλιᾶς, ψεύδους, ἐπιορκίας. Ἡ τούτων ἔνδεια νηστεία ἐστίν ἀληθής. Ἐν τούτοις μέν ἡ νηστεία καλόν" (Μ. Βασιλείου, Περί νηστείας 2,7). Η κατά την νηστείαν ἀποχή εκ τινών καθωρισμένων τροφών και η κατ' αυτήν ολιγαρκία, ου μόνον κατά την ποιότητα, αλλά καί κατά τήν ποσότητα των μεταλαμβανομένων τροφών, αποτελούν το αισθητόν στοιχείον του πνευματικού αγωνίσματος. "Ἡ νηστεία ἀποχή τροφῆς ἐστι κατά τό σημαινόμενον, τροφή δέ οὐδέν δικαιότερους ἡμᾶς ἤ ἀδικωτέρους ἀπεργάζεται. Κατά δέ τό μυστικόν δηλοῖ ὅτι, ὥσπερ τοῖς καθ' ἕνα ἐκ τροφῆς ἡ ζωή, ἡ δ' ἀτροφία θανάτου σύμβολον, οὕτω καί ἡμᾶς τῶν κοσμικῶν νήστευειν χρή, ἵνα τῷ κόσμῳ ἀποθάνωμεν καί μετά τοῦτο, τροφῆς θείας μεταλαβόντες, Θεῷ ζήσωμεν" (Κλήμεντος Αλεξ. Εκλογαί, ΡG 9,704-705). Ούτως η αληθής νηστεία αναφέρεται εις την καθ' όλου εν Χριστώ ζωήν των πιστών και κορυφούται δια της συμμετοχής αυτών εις την θείαν λατρείαν και ιδία εις το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας.

4. Η τεσσαρακονθήμερος νηστεία του Κυρίου κατέστη υπόδειγμα της νηστείας των πιστών, η οποία ενεργοποιεί την μετοχήν αυτών εις την υπακοήν του Κυρίου, ίνα δι' αυτής, "ὅ μή φυλάξαντες ἀποβεβλήκαμεν, φυλάξαντες ἀπολάβωμεν" (Γρηγορίου του Θεολόγου, Λόγος 45, Εις το άγιον Πάσχα, 28). Η χριστοκεντρική κατανόησις του πνευματικού χαρακτήρος της νηστείας, ιδία της Μ. Τεσσαρακοστής, κανών εις την καθ' όλου πατερικήν παράδοσιν, συγκεφαλαιούται χαρακτηριστικώς υπό του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά: "Ἐάν οὕτω νηστεύῃς, οὐ μόνον συμπάσχων ἔσῃ καί συννεκρούμενος, ἀλλά καί συνανιστάμενος καί συμβασιλεύων Χριστῷ εἰς αἰῶνας τούς ἀπέραντους σύμφυτος γάρ γεγονώς διά τῆς τοιαύτης νηστείας.Τῷ ὁμοιώματι τῦυ θανάτου αὐτοῦ, καί τῆς ἀναστάσεως κοινωνός ἔσῃ καί τῆς ἐν αὐτῷ ζωῆς κληρονόμος" (Ομιλία 13, τη Πέμπτη Κυριακή των νηστειών, ΡG 151,161).

5. Κατά την ορθόδοξον παράδοσιν, το ιδεώδες της πνευματικής τελειώοεως ευρίσκεται πολύ υψηλά και έκαστος οφείλει, αν θέλη να φθάση εις αυτό, να υψωθή αναλόγως. Ακριβώς δε δια τούτο η ασκησις και ο πνευματικός αγών δεν έχει μέτρον, όπως και η τελειότης των τελείων. Ελάχιστοι ανταποκρίνονται εις τας επιταγάς του ορθοδόξου υψηλού ιδεώδους, ώστε νά θεούνται ζώντες. Και αυτοί, παρ' ότι πράττουν πάντα τα διατεταγμένα, ουδέποτε υψηλοφρονούν, αλλ' ομολογούν ότι "δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμέν καί ὅ ὀφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν". Όλοι οι άλλοι έχουν - κατά την ορθόδοξον περί πνευματικής ζωής αντίληψιν - χρέος να μη εγκαταλείπουν τον καλόν της νηστείας αγώνα, αλλ' εν αυτομεμψία και συναισθήσει της ταπεινότητας της καταστάσεως αυτών να επαφίενται δια τας παραλείψεις των εις το έλεος του Θεού, καθ' όσον ορθόδοξος πνευματική ζωή είναι ανεπίτευκτος χωρίς τον πνευματικόν άγωνα της νηστείας.

6. Η Ορθόδοξος Εκκλησία, ως φιλόστοργος μήτηρ, ώρισε τα εις σωτηρίαν συμφέροντα και προέταξε τους ιερούς καιρούς της νηστείας ως θεοδώρητον "φυλακτήριον" της καινής εν Χριστώ ζωής των πιστών κατά πάσης επιβουλής του αλλοτρίου. Στοιχούσα τοις θείοις Πατράσι, φυλάσσει απαρασαλεύτως, ως και πρότερον, τα ιερά αποστολικά θεσπίσματα, τους συνοδικούς κανόνας και τας ιεράς παραδόσεις, προβάλλει πάντοτε τας ιεράς νηστείας ως καλλίστην εν τη ασκήσει τρίβον πνευματικής τελειώσεως και σωτηρίας των πιστών και κηρύσσει την ανάγκην τηρήσεως υπ' αυτών των τεταγμένων νηστειών του ενιαυτού του Κυρίου, ήτοι της Μ. Τεσσαρακοστής, της Τετάρτης και της Παρασκευής, των Χριστουγέννων, των Αγίων Αποστόλων, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, και των μονοήμερων της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, της παραμονής των Θεοφανείων και της απότομης της τιμίας κεφαλής Ιωάννου του Προδρόμου, ως και πασών των κατά ποιμαντικήν μέριμναν οριζομένων εκάστοτε νηστειών ή των κατά την προαίρεσιν των πιστών τηρουμένων.

7. Η Εκκλησία, ορίσασα τα προς σωτηρίαν του άνθρωπου συμφέροντα εν τοις ιεροίς της νηστείας καιροίς, έθετο αμα, κατά ποιμαντικήν διάκρισιν, και δια φιλανθρώπου οικονομίας του καθεστώτος της νηστείας. Διο και προέβλεψε την δι' ασθένειαν του σώματος η δι' αδήριτον ανάγκην, ή και δια την χαλεπότητα των καιρών ανάλογον εφαρμογήν της αρχής της εκκλησιαστικής οικονομίας κατά την υπεύθυνον κρίσιν και ποιμαντικήν μέριμναν του σώματος των επισκόπων των κατά τόπους Εκκλησιών.

8. Είναι γεγονός ότι σήμερον πολλοί πιστοί δεν τηρούν απάσας τας περί νηστείας διατάξεις, είτε εξ ολιγωρίας είτε λόγω των υπαρχουσών συνθηκών ζωής, οιαιδήποτε καν ώσιν αύται. ’πασαι όμως αι περιπτώσεις αυταί της χαλαρώσεως των περί νηστείας ίερων διατάξεων, είτε είναι γενικώτεραι, είτε ατομικαί, δέον όπως τυγχάνουν φιλοστόργου μητρικής μερίμνης εκ μέρους της Εκκλησίας, ήτις ουδέποτε «θέλει τόν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ ὡς τό ἐπιστρέψαι καί ζῆν αὐτόν». Όθεν δια τους έχοντας δυσκολίαν εις την τήρησιν των ισχυουσών περί νηστείας διατάξεων είτε εκ λόγων ατομικών (ασθένεια, στράτευσις, συνθήκαι εργασίας, διαβίωσις εν τη Διασπορά κ.λπ.) είτε γενικωτέρων (ειδικαί συνθήκαι επικρατούσαι εις τινας χώρας από πλευράς κλίματος, αδυναμίας ευρέσεως νηστίμων τροφών και κοινωνικών δομών) επαφίεται εις την πνευματικήν διάκρισιν των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών να καθορίσουν το μέτρον της φιλάνθρωπου οικονομίας και επιεικείας, απαλύνουσαι, κατά τάς ειδικάς ταύτας περιπτώσεις, το τυχόν "στύφον" των ιερών νηστειών. Πάντα δε ταύτα εντός των πλαισίων των ως άνω λεχθέντων και επί τω σκοπώ να μη ατονήση ποσώς ο ιερός θεσμός της νηστείας. Η φιλάνθρωπος αυτή συγκατάβασις δύναται να ασκηθή υπό της Εκκλησίας μετά πάσης φειδούς, οπωσδήποτε δε επί το επιεικέστερον δια τας νηστείας εκείνας, δι' ας δεν υπάρχει ομοιόμορφος πάντοτε και εις απάσας τας περιπτώσεις παράδοσις και πράξις εν τη Εκκλησία. "...Καλόν τό νήστευειν πᾶσαν ἡμέραν, ἀλλ' ὁ μή ἐσθίων τόν ἐσθίοντα μή κρινέτω. Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν, οὐ βιάζεσθαι, οὐκ ἀναγκαστῶς ἄγειν τό ἐγχειρισθέν προσήκει ποίμνιον, πειθοῖ δέ μᾶλλον καί ἠπιότητι καί λόγῳ ἅλατι ἠρτυμένῳ..." (Ιωάννου Δαμασκηνού, Περί των αγίων νηστειών, 7).

9. Ωσαύτως πρέπει να εθισθή το πλήρωμα της Εκκλησίας, κλήρος και λαός, να νηστεύῃ και εις ιδιαιτέρας περιστάσεις της ζωής του, ήτοι εις ένδειξιν μετανοίας, εις εκπλήρωσιν πνευματικής υποσχέσεως, προς επίτευξιν ιερού τίνος σκοπού, εις καιρούς πειρασμού, εν συνδυασμώ προς αιτήματα αυτού παρά του Θεού, εις θεομηνίας, προ του βαπτίσματος (δια τους προσερχόμενους εις το βάπτισμα ενηλίκους), εις περιπτώσεις επιτιμίων, προ της χειροτονίας, προς της θείας μεταλήψεως και εις παρομοίας περιστάσεις.

"Μετάνοια χωρίς νηστείας ἀργή"(Μ. Βασιλείου, Περί νηστείας 1,3)