Μελισσάνθη - Ποιήματα

Μελισσάνθη (1907-90): φιλολογικὸ ψευδώνυμο τῆς Ἤβης Κούγια-Δασκαλάκη, ποιήτριας ἀπὸ τὴν Ἀθήνα.  Πιστεύω Ἡ Ἀγάπη, μόνο, βαστάζει ὅλα τὰ φορτία. Μπορῶ νὰ βαστάζω ὅλα τὰ φορτία. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι τὸ μέγα φορτίο! Ἡ Ἀγάπη σηκώνει τὸ βάρος τ᾿ οὐρανοῦ. Μπορῶ νὰ σηκώνω τὸ βάρος τ᾿ οὐρανοῦ. Ἡ Ἀγάπη ὑπομένει τὰ μαρτύρια τῆς πυρᾶς. Μπορῶ νὰ ὑπομένω τὰ μαρτύρια τῆς πυρᾶς. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ πυρά! Ἡ Ἀγάπη πιστεύει στὴ ζωὴ καὶ στὸ θάνατο. ἡ Ἀγάπη πιστεύει στὸ θαῦμα. Μπορῶ νὰ πιστεύω στὴ ζωὴ καὶ στὸ θάνατο. μπορῶ νὰ πιστεύω στὸ θαῦμα. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος! Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι τὸ θαῦμα! Ἡ Ἀγάπη προσεύχεται κ᾿ ἐνεργεῖ. ἡ Ἀγάπη ἀγρυπνεῖ. Μπορῶ νὰ προσεύχωμαι καὶ νὰ ἐνεργῶ. μπορῶ νὰ ἀγρυπνῶ. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι προσευχὴ καὶ πράξη! Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ἡ μυστικὴ ἀγρυπνία! Ἡ Ἀγάπη κρατάει ὅλα τὰ χαμόγελα καὶ ὅλα τὰ δάκρυα. Μπορῶ νὰ χαμογελῶ καὶ νὰ κλαίω ὅλα τὰ δάκρυα - γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ἡ χαρούμενη θλίψη! Ἡ Ἀγάπη δίνει τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνο ἐγγύηση γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Μπορῶ νὰ μεταλάβω τὸν ἄρτο καὶ τὸν oίvo ἐγγύηση γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος! Κ᾿ ἡ μεγάλη ὑπόσχεση! Ἡ Ἀγάπη ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο. ἡ Ἀγάπη ἐδώρησε τὸ φῶς. Πιστεύω στὸν ἄνθρωπο. πιστεύω στὴν Ἀγάπη. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι τὸ φῶς καὶ ἡ δωρεά! Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ὁ Ἄνθρωπος!

Προσευχή Ὅλες οἱ πράξεις μου οἱ ἁμαρτωλές, τὰ λάθη, οἱ ἄνομες ἐπιθυμιὲς περνοῦνε πάνωθέ μου καθὼς τὸ διάφανο νερό, Κύριέ μου. Μέσα ἀπὸ βαλτονέρια προχωρῶ καὶ τίποτα, μὰ τίποτα δὲν μὲ ῥυπαίνει, ἴχνος σκιᾶς ἀπάνω μου δὲν μένει. Κοίταξε πόσο καθαρὰ εἶναι τὰ χέριά μου τ᾿ ἁμαρτωλά· σὰν τοῦ παιδιοῦ ποὺ ὅταν προσεύχεται σὲ Σένα ἔτσι σὰν φλόγα ἀμόλυντη ὑψωμένα εἶναι ἄξια τὸν χιτῶνα σου ν᾿ ἀγγίσουν καὶ τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων νὰ κρατήσουν... Ἀπὸ τὰ σφάλματά μου τὰ φριχτὰ κανένα, κανένας ξεπεσμός, κρίμα κανένα δὲν δύναται ἀνάμεσό μας νὰ μπεῖ, νὰ μᾶς χωρίσει, τίποτε ἄλλο δὲν μπορεῖ ἐξόν, ἀπὸ τὸν ὕπνο ποὺ μὲ παίρνει τὸ βαθὺ -τὸν ξένοιαστο ὕπνο σὰν ἑνὸς παιδιοῦ στὴ μέση ξάφνου ποὺ ἔρχεται τοῦ παιχνιδιοῦ- Τὸ ξέρω εἶναι ἄσοφο νὰ σὲ παρακαλοῦν γιὰ κάτι τι· γιὰ τοῦτο τίποτα δὲν σοῦ ζητῶ. Μόνο μιὰ λύπη μὲ βαραίνει σὰν βουνό, βαθιὰ ὑποφέρω, σὰν συλλογίζομαι τὸν ὕπνο τοῦτο, ποὺ μπορεῖ νὰ ᾿ρθεῖ τὴν κρίσιμη ὥρα, ποὺ τὸ Σάλπισμά Σου θ᾿ ἀκουστεῖ. Ὁδοιπορικό. Ἐκδ.Καστανιώτη.2000. σελ. 192